"Κόμμα = Ομάς ανθρώπων, ειδότων ν' αναγιγνώσκωσι και ν' αρθογραφώσιν εχόντων χείρας και πόδας υγιείς, αλλά μισούντων πάσαν εργασίαν, οίτινες ενούμενοι υπο ένα οιονδήποτε αρχηγόν, ζητούσι ν' αναβιβάσωσιν αυτόν δια παντός μέσου εις την έδραν πρωθυπουργού, ίνα παρέχη αυτοίς τα μέσα να ζώσι χωρίς να σκάπτωσι"
Εμμανουήλ Ροΐδης , Έλληνας πεζογράφος και κριτικός (1836-1904)


ΕΘΝΙΚΑ ΣΟΥΡΓΕΛΑ - ΣΥΡΙΖΟΞΕΦΤΙΛΑΡΑΔΙΚΟ: Λίγο ΚΚΕ, λίγο Βελόπουλος!

Του ΜΙΧΑΛΗ ΤΣΙΝΤΣΙΝΗ

Το «ναι» στη συμφωνία θα ήταν για τον Τσίπρα δύσκολο. Θα προϋπέθετε άλλο κόμμα. Οχι τον ΣΥΡΙΖΑ που ο ίδιος έχει γυμνάσει στην ολιστική αντιπολίτευση. 

Η ενδιάμεση λύση τού «παρών» θα του επέτρεπε να κάνει κριτική χωρίς να ταράξει το κόμμα του, αλλά και χωρίς να ενοχλήσει το –μάλλον πλειοψηφικό–ακροατήριο που αποδέχεται την ελληνογαλλική συμφωνία.

Από τη στιγμή που ο αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης επέλεξε την ακραία λύση τού «όχι» ήταν αναμενόμενο ότι θα έπρεπε να καταφύγει και στα ανάλογα μέσα για να την υπηρετήσει. Επρεπε να βγει σε θέση εξτρέμ.

Πρώτα εμφανίσθηκε ως δεξί εξτρέμ, κατηγορώντας την κυβέρνηση ότι το καλοκαίρι του 2020, στην κρίση του «Ορούτς Ρέις» «έβαλε την ουρά στα σκέλια» Και μετά επιτέθηκε ως αριστερό εξτρέμ, ισχυριζόμενος ότι, δυνάμει της συμφωνίας, η Ελλάδα γίνεται αποικιοκρατική δύναμη στην Αφρική, που θα λάβει ως επίχειρα «φέρετρα τυλιγμένα με την ελληνική σημαία»  

«Φέρετρα» η αμοιβαία αμυντική συνδρομή. Και «πίτσες» οι φρεγάτες, που στις δύο θα πάρουμε τη μία δώρο.

Πλειοδοτώντας και σε εθνικισμό και σε πασιφισμό, τη μια μακάβριος και την άλλη ελαφρύς, ο Τσίπρας δεν έδειξε ποιους ήθελε να πείσει. Σε ποιους απευθυνόταν –πέραν των ήδη προσηλυτισμένων του στενού πυρήνα του κόμματός του, στους οποίους αρκεί να τον ακούν να λέει όχι, όχι και όχι;

Η παράστασή του θύμισε τον αντιμνημονιακό εαυτό του. Θέλει την αμυντική συνδρομή αλλά χωρίς την αμοιβαιότητα. Οπως τότε που ήθελε τα λεφτά της δανειακής σύμβασης χωρίς τους μνημονιακούς όρους. Θα αλλάξει την ελληνογαλλική συμφωνία με μονομερές διάβημα. Οπως τότε που θα έσκιζε σε μια στιγμή τα συμφωνηθέντα. Επανέλαβε αυτούσια ακόμη και την αντιμνημονιακή δοξασία ότι η «κούρσα των εξοπλισμών»ήταν που προκάλεσε τη χρεοκοπία.

Συγκινεί κανέναν αυτό το ζόμπι του αντιμνημονίου; 

Η συζήτηση θα τελείωνε σε αυτό το ερώτημα. Θα τελείωνε αν ο Τσίπρας δεν είχε διαρρήξει την Πέμπτη στη Βουλή έναν από τους ελάχιστους εθιμικούς κανόνες που συνέχουν το μεταπολιτευτικό κομματικό σύστημα: ότι στα αμυντικά ζητήματα, οι πολιτικές δυνάμεις που φιλοδοξούν να (ξανα)κυβερνήσουν επιδεικνύουν τουλάχιστον αυτοσυγκράτηση.

Η εμφάνιση του Τσίπρα όχι μόνο δεν ήταν συστημική, αλλά με τη διπολική της υπερβολή έμοιαζε να υποκλέπτει την ατζέντα αμφότερων των εκδοχών του αντισυστημισμού. Λίγο ΚΚΕ, λίγο Βελόπουλος.

Τι απέμενε στη φαρέτρα του; 

Φυσικά...

 

 ο Μπογδάνος –η ακρότητα την οποία ο αντίπαλός του είχε ήδη διαγράψει. Διά της μπογδανολογίας ο Τσίπρας εκμαίευσε από τον Μητσοτάκη μια ανανέωση της διακήρυξής του ότι ο ίδιος, ως πρωθυπουργός, θα αποβάλλει όποιον κερδοσκοπεί με τον διχασμό. Δεν χρειάζεται το Βίτσι για να κρατάει ζωντανό τον λώρο με τη Δεξιά. Και δεν χρειάζεται τίποτε περισσότερο από αυτή την εξτρέμ αντιπολίτευση για να μένει μόνος και στο Κέντρο.  




Δεν υπάρχουν σχόλια: