Το δυστύχημα με τη χειροβομβίδα στη Ρόδο, που οδήγησε στον θάνατο του 19χρονου οπλίτη και στον σοβαρό τραυματισμό ενός Επιλοχία, πατέρα δύο παιδιών, υπενθυμίζει στο σύνολο του λαού πως η υπηρεσία στις Ενοπλες Δυνάμεις δεν είναι άλλη μια μέρα στο γραφείο.
Ακόμη και η πλούσια γλώσσα μας είναι φτωχή για να μπορέσεις να παρηγορήσεις την οικογένεια του οπλίτη που θυσιάστηκε και του στελέχους που θυσίασε τη σωματική του ακεραιότητα.
Δεν έχω κουραστεί να υπενθυμίζω πως δεν υπάρχει κανένα άλλο επάγγελμα ή λειτούργημα, πλην των υπηρετούντων στις Ενοπλες Δυνάμεις και στα Σώματα Ασφαλείας, που να υπάρχουν αυτοί οι κίνδυνοι, που από την αποστολή που υπηρετεί το προσωπικό να καλείται να δώσει την ίδια του τη ζωή για να την υπηρετήσει.
Ολοι είναι άξιοι τιμής, όταν κάνουν με ευσυνειδησία το καθήκον τους, οι γιατροί, οι εκπαιδευτικοί, οι πάντες που δουλεύουν με φιλότιμο και συνέπεια, αλλά υπάρχει μια αδιαμφισβήτητη διαφορά. Δεν καλούνται να πεθάνουν, αν χρειαστεί, υπερασπιζόμενοι τη χώρα και το Εθνος από τον εξωτερικό εχθρό ή τους κοινωνικούς λύκους, τους κακοποιούς.
Γι’ αυτό ο Στρατός, όλες οι Ενοπλες Δυνάμεις, είναι ένας ιδεαλιστικός θεσμός, το να θυσιαστείς είναι από μόνο του υπερβατικό, ξεπερνάει τα υπηρεσιακά καθήκοντα αυτών οι οποίοι, όσο άξιοι και να είναι, κινδυνεύουν να γλιστρήσουν, να τρυπηθούν από συνδετήρα ή να τρακάρουν πηγαίνοντας στη δουλειά. Μέχρι εκεί.
Ταυτόχρονα οι Ενοπλες Δυνάμεις είναι ο σκληρός πυρήνας της εθνικής κυριαρχίας. Εάν για Χ λόγους κλείσουν για κάποιο διάστημα όλες οι άλλες δημόσιες υπηρεσίες, θα καταρρεύσουν δομές, θεσμοί.
Εφόσον όμως έχεις Ενοπλες Δυνάμεις οργανωμένες, πειθαρχημένες, ετοιμοπόλεμες, έχεις κράτος και μπορείς να ακουμπήσεις για να αποκαταστήσεις τα πάντα.
Εάν δεν ορίζεις και υπερασπίζεσαι τη χώρα σου, τη γη, τη θάλασσα και τον αέρα της, τότε δεν είσαι χώρα αλλά χώρος. Κι όποιος θέλει μπορεί να μπει, να στρογγυλοκαθίσει, να καταπατήσει.
Η προετοιμασία για αυτή την αποστολή προϋποθέτει και αυτή θυσίες, που μπορεί να οφείλονται σε αστοχία υλικού, σε ανθρώπινο λάθος, σε ατυχείς συμπτώσεις και συγκυρίες. Τα υλικά έχουν και θα έχουν πάντα έστω και μικρό ποσοστό αστοχίας, όπως επίσης οι άνθρωποι πάντα θα κάνουν λάθη. Μόνο οι νεκροί και οι απράγμονες δεν σφάλλουν.
Είπαμε, δεν είναι άλλη μια μέρα στο γραφείο. Οι υπηρετούντες στις Ε.Δ. δεν χειρίζονται πληκτρολόγια και στιλό. Εχουν και από αυτά, υπάρχουν και δουλειές γραφείου, υπηρεσίες βαρετές, ακίνδυνες, όμως χειρίζονται και εκπαιδεύονται σε όλα τα φοβερά μέσα που έχει εφεύρει ο άνθρωπος. Πολεμικά αεροπλάνα που κινούνται σε τεράστιο ύψος, ανάμεσα σε βουνά ή στο ύψος του κύματος με ταχύτητα μεγαλύτερη από τον ήχο, φορτωμένα όπλα που μπορούν να εξοντώσουν αεροπλάνα των εισβολέων, να ισοπεδώσουν οικοδομικά τετράγωνα, εχθρικά αεροδρόμια και στρατόπεδα ή ναυστάθμους, πυροβόλα και πυραύλους με μεγάλο βεληνεκές και εκρηκτική δύναμη που θα μπορούσε να εξαερώσει πολλούς ανθρώπους, πολυβόλα και ατομικά όπλα, που μπορούν να κόψουν ανθρώπους στη μέση σε απόσταση εκατοντάδων μέτρων, χειροβομβίδες, με διασπορά θραυσμάτων σε δεκάδες μέτρα.
Πριν από λίγα χρόνια Υπολοχαγός της Εθνικής Φρουράς έπεσε με το σώμα του πάνω σε οπλοβομβίδα που όπλισε, θυσιαζόμενος για να σώσει τους άνδρες του. Οταν χειρίζεσαι εργαλεία και μέσα πολέμου, φτιαγμένα για να σκοτώσουν, έχεις αυξημένο κίνδυνο.
Ναι, θα πρέπει να βελτιώνονται συνεχώς η εκπαίδευση και τα μέτρα ασφαλείας αλλά πάντα, εύχομαι όσο πιο σπάνια, θα υπάρχει κάποιο αλεξίπτωτο που δεν θα ανοίξει, κάποιο βλήμα, χειροβομβίδα που θα πυροδοτηθεί και κάποιοι γονείς θα πάρουν στο τέλος, μαζί με τον ισόβιο πόνο, μια διπλωμένη σημαία μαζί με το κάλυμμα κεφαλής και το σπαθί του πεσόντα γιου τους, αν ήταν στέλεχος.
Γι’ αυτό θα πρέπει πάντα όλοι να κάνουμε το αυτονόητο:
