ΕΞΑΙΡΕΤΙΚΟ
Του Παντελή Σαββίδη
Την 200χρονη ελληνική ιστορία σημάδεψε, κυρίως, η αντιπαράθεση των μικροελλαδιτών (για, εντελώς, προσωπικό όφελος) με τους μεγαλοϊδεάτες, ιδεολογία που διατυπώθηκε για πρώτη φορά απο τον Κωλλέτη το 1864.
Κύρια προσωπικότητα υλοποίησης του ελληνικού μεγαλοϊδεατισμού υπήρξε ο Βενιζέλος και κύριος υπονομευτής το παλάτι με τον Κωνσταντίνο τον Α!
Επειδή είμαι υποστηρικτής της Μεγάλης Ιδέας πιστεύοντας πως δεν ήταν ένα ουτοπικό όνειρο αλλά ένα, απολύτως, υλοποιήσιμο σχέδιο αν δεν υπονομευόταν απο τους Λαϊκούς και τους βασιλικούς, έχω ταχθεί, και έχω γράψει, υπέρ του Βενιζέλου και κατά των μικροελλαδιτών.
Απο εκεί και πέρα και οι μεν και οι δε υπήρξαν μέρος της ιστορίας μας. Καλή, κακή είναι η δική μας ιστορία. Προσωπικά στέκομαι κριτικά απέναντί της. Θεωρώ αποτυχημένη την πορεία του ελληνικού κράτους. Αλλά αυτή είναι μια άλλη ιστορία.
Το τελευταίο πρόσωπο του βασιλικού θεσμού, θεσμού που επιβλήθηκε στη χώρα απο τις δυνάμεις, έφυγε απο τη ζωή πριν λίγες ημέρες και θα ταφεί την Δευτέρα. Αν και ο θεσμός κρίθηκε το 1974, ουσιαστικά, το κεφάλαιο κλείνει με την βιολογική έκλειψη του τελευταίου διακόνου του. Αυτές τις ημέρες, δηλαδή.
Να σημειώσω, ακόμη ότι το 1974 εικοσάχρονος τότε, ήμουν μεταξύ αυτών που όχι μόνο τάχθηκαν κατά του θεσμού αλλά και κινητοποιούνταν καθημερινά. Με την νεανική ορμή, μάλιστα.
Δεν πολυασχολήθηκα έκτοτε διότι οι πολιτικές μάχες δίνονται με ζωντανούς και ενεργούς τους αντιπάλους. Όχι με πεσμένες δρύες. Όταν η δρυς πέσει όλοι ξυλεύονται.
Αυτά ως backround.
Την πρώτη ημέρα της είδησης του θανάτου του τέως, πρώην, έκπτωτου, ό,τι θέλετε επιλέξτε, βασιλέως, διατύπωσα την άποψη ότι πέραν της θέσεως που έχουμε λάβει στα ιστορικά γεγονότα, στα πρόσωπα και τον θεσμό, ο εκλιπών, υπήρξε πρόσωπο της ιστορίας μας, διετέλεσε αρχηγός του κράτους μας και έπρεπε να τιμηθεί αναλόγως.
Τη θέση μου αυτή διατηρώ και σήμερα, παρά τα όσα διάβασα επι της ουσίας της πολιτείας του τα οποία είναι σε όλους μας γνωστά. Δεν πήρα την θέση που προανέφερα επειδή αγνοούσα την ιστορία του. Αλλά εν γνώση της.
Επανέρχομαι, σήμερα, διότι μου έκανε εντύπωση ο τόπος που θα ταφεί απο τις φωτογραφίες που είδα, όπου είναι θαμμένοι και οι πρόγονοί του.
Είναι δυνατόν!!!
Και όμως είναι. Τον πολιτικό επαρχιωτισμό μας, το μίσος μας επι προσωπικού και όχι την θεσμική και πολιτική αντιπαράθεσή μας την αποκαλύπτει όχι, μόνο, η στάση μας απέναντι στο γεγονός αλλά και η εικόνα του νεκροταφείου. Ενός μέρους της ιστορίας μας. Και να σας θυμίσω πως ένα μέρος της ενεργού πολιτικής, της ταυτότητας ενός λαού και της πολιτικής του ωρίμανσης, του πολιτισμού του γενικότερα, αποκαλύπτεται και απο την διαχείριση των συμβόλων.
Είμαι, λοιπόν, και σήμερα υποστηρικτής του οικουμενικού ελληνισμού, με φανατισμό κατά του μικροελλαδισμού, της δημοκρατικής και όχι ολιγαρχικής ή μοναρχικής διακυβέρνησης, (θα επανέλθω κριτικά απέναντι στον θεσμό της βασιλείας μετά απο μερικές ημέρες και αφού ταφεί ο εκλιπών), αλλά είμαι και απέναντι σε όλους όσους διαπράττουν σήμερα ύβρη.
Ο θάνατος ενός ανθρώπου είναι ιερή στιγμή.
Και ξέρετε γιατί;
Διότι απο την στιγμή που συνειδητοποιούμε την ύπαρξή μας προσπαθούμε να διαχειριστούμε το τέλος μας. Το θάνατό μας. Όλες οι προσπάθειές μας εκεί κατατείνουν
Ο σεβασμός του αντίπαλου νεκρού στον πόλεμο δείχνει και το επίπεδο πολιτισμού ενός λαού. Και η εικόνα των στρατιωτικών νεκροταφείων σε ένα κράτος δείχνει πόσο σεβόμαστε την ύπαρξή μας και όσους αγωνίσθηκαν και έπεσαν γι αυτήν.
Έχετε δει τα ελληνικά στρατωτικά νεκροταφεία;
Στον δικό μου μικρόκοσμο ο σεβασμός του νεκρού, ακόμη και του εχθρού όταν είναι νεκρός, αποτελεί...
την ουσία και την αφετηρία της ανθρωπιστικής προσέγγισης της ιστορίας της ανθρωπότητας.
Γενετική σχέση με τους προγόνους του δεν έχει κανένας λαός. Ταυτίζεται με το παρελθόν του προσλαμβάνοντας τον πολιτισμό του.
Αφήνω σε εσάς να κρίνετε ποια η σχέση μας με τον ελληνικό πολιτισμό.
ΥΓ1: Η εικόνα των τάφων θα γίνει αντικείμενο δριμύτατης κριτικής απο τα διεθνή μέσα ενημέρωσης.
Μας αξίζει η διεθνής κατακραυγή.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου