Ζυγίζεται η ελευθερία;
Είναι μέγεθος στατικό; Στα πόσα κιλά μπορείς να πεις ότι, πάει, την κατέκτησες;
Εντάξει, η ελευθερία είναι διαρκής –και διαρκώς επισφαλής– στόχος. Αλλά, για να συνεννοηθούμε, κάπως την ποσοτικοποιούμε. Αυτό κάνει και ο πίνακας του σκορ της ελευθεροτυπίας που συντάσσει η οργάνωση Ρεπόρτερ χωρίς Σύνορα. Βάζει σταθμά και ζυγίζει ελευθεροτυπίες.
Το σκορ της Ελλάδας (108η παγκοσμίως και τελευταία στην Ε.Ε.) προβάλλεται ως «κατρακύλα» και «διασυρμός», που τα «συστημικά ΜΜΕ» σπεύδουν να αποκρύψουν.
Να αποκρύψουν τι;
Τις έξι σύντομες παραγράφους που χαρακτηρίζονται «έκθεση».
Αξίζει κανείς να δει ποια γεγονότα δικαιολογούν τη βαθμολογία.
Πρώτον, η δολοφονία Καραϊβάζ – της οποίας η ανάκριση δεν έχει καρποφορήσει.
Δεύτερον, μια κακοδιατυπωμένη διάταξη με στόχο των έλεγχο των ψεκασμένων δοξασιών για την πανδημία – που δεν έχει εφαρμοστεί σε δημοσιογράφους, και θα ήταν σίγουρα έκπληξη αν βρισκόταν δημοσιογράφος να ισχυριστεί ότι αυτολογοκρίνεται εξαιτίας της.
Τρίτον, η «συκοφαντική επίθεση» που δέχτηκε η Ολλανδή ανταποκρίτρια η οποία προέβη σε ακτιβιστικό διάβημα στο Μαξίμου – και έδωσε κατόπιν δεκάδες συνεντεύξεις, μετατρεπόμενη η ίδια σε θέμα, ενώ άλλοι ανταποκριτές (όπως αυτός του Spiegel) έκαναν όντως ρεπορτάζ στα σύνορα.
Υπάρχουν κι άλλες παρατηρήσεις των βαθμολογητών.
Οπως ότι η πλειοψηφία των media ανήκει σε επιχειρηματίες με αλλότριες δραστηριότητες – σαν να μη συνέβαινε έτσι και στον υπόλοιπο κόσμο.
Οπως ότι τα εκατοντάδες ψηφιακά Μέσα «συντελούν στον κατακερματισμό του μιντιακού τοπίου» – ενώ, ας πούμε, θα ήταν προτιμότερη η συγκέντρωση(;).
Οι διαπιστώσεις αυτές αναπαράγουν τα καταγγελτικά στερεότυπα που κυκλοφορούν στο εσωτερικό για τα «πετσωμένα ΜΜΕ» και την υποτιθέμενη «μονοφωνία» τους. Πρώην δημοσιογράφοι, που κλιμάκωσαν τη σταδιοδρομία τους στα κομματικά ή στα κομματικώς διευθυνόμενα κρατικά ΜΜΕ με μια θέση σε ψηφοδέλτια, πρωταγωνιστούν σε αυτή την καμπάνια.
Παράδειγμα ο ευρωβουλευτής Αρβανίτης, που, αφού κατακεραύνωσε τους «μεγιστάνες των ΜΜΕ», υπέκυψε οικειοθελώς στην καρτουνοποίησή του, ανακράζοντας στην Ευρωβουλή «λευτεριά στον Τεν Τεν».
Κωμική ή μόνο υστερική, η υπερβολή στην εξίσωση της Ελλάδας με την Ουγγαρία εμποδίζει στην πραγματικότητα τη συζήτηση για τις πραγματικές πληγές της ενημέρωσης. Για τις πραγματικές πολώσεις που δημιουργούν οι διάχυτες πηγές ψευδών ή μετα-αληθινών ειδήσεων. Για την όντως ευάλωτη θέση των επαγγελματιών του Τύπου.
Τα υπόλοιπα –για το ποιες ειδήσεις συγκαλύπτονται και ποιες διατυμπανίζονται– είναι θέμα γούστου.
Σε μια πλουραλιστική κοινωνία είναι θεμιτό να πιστεύεις ότι το πολίτευμα υπονομεύεται από τον Κάρολο της Αγγλίας.
Ή ότι η παγκόσμια ενεργειακή κρίση εκπορεύεται από ένα γιαπί στην Τζια.
Ή ότι ο κόσμος σου πρέπει...
να μοιάσει στον κόσμο του Τεν Τεν.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου