Η δημοκρατία δεν έχει αδιέξοδα. Μόνο χρέη διαθέτει, αλλά και γκισέ της Εφορίας, όπου μπορείς να τα αποπληρώνεις
Από τον Παναγιώτη Λιάκο
Kι αν σε φούμαρε ο Τσίπρας, μη στενοχωριέσαι. Δεν είναι η πρώτη φορά.
Είναι εθνικό σπορ το φουμάρισμα και εξοικειωνόμεθα με αυτό από τα
μικράτα μας. Εις την χώραν της φαιδράς πορτοκαλέας πρέπει πάντοτε να
θυμάσαι το πρώτο ρητό που μαθαίνουν οι χαρτοπαίκτες: «Αν στο τραπέζι που
θα καθίσεις για να παίξεις δεν διακρίνεις το κορόιδο, τότε το κορόιδο
είσαι εσύ».
Στην πολιτική μπάνκα της Ελλάδος, όσο και να τους κοιτάξεις τους
κρουπιέρηδες και τις κρουπιέρισσες δεν δείχνουν για κορόιδα. Μπορεί να
βλέπεις λογιών λογιών τύπους και τύπισσες: εμπαθείς, κομπλεξικούς,
δυστοπικούς, δυσκοίλιους, κακόσχημους, ατσούμπαλους, λαμόγια,
βαρεμένους, σαλεμένους, αρπάχτρες, μουντρούχους, ανθέλληνες, πρακτόρια
και δεν συμμαζεύεται, αλλά κορόιδα όχι. Ορισμένοι και ορισμένες κάνουν
«μπαμ» από χιλιόμετρα ότι έχουν βίτσια μεγαλύτερα από τη ματαιοδοξία
τους, αλλά πάλι δεν τους «κόβεις» για αφελείς. Ειδικά στο ζήτημα των
χρημάτων δεν τους γελάει κανείς, ενώ οι ίδιοι μπορούν να κοροϊδέψουν
τους πάντες.
Δείγμα της ανυπέρβλητης δεξιότητάς τους στην εξαπάτηση είναι και το
γεγονός πως αυτολανσάρονται ως... «πατριώτες», «ρομαντικοί ιδεολόγοι»
και «ανιδιοτελείς» και όσο κάθονται στην πολιτική το Ε9 τους γίνεται πιο
φαρδουλό κι από την περιφέρεια ιπποπόταμου.
Μόνο οι ελληνόφωνοι
πολιτικοί μπορούν να «αυτοθυσιάζονται» για την πατρίδα ενώ αποκτούν
ντουζίνες ακινήτων, στέλνουν τα παιδιά για σπουδές στο εξωτερικό και οι
ίδιοι, όταν αρρωσταίνουν, ψωνίζουν θεραπείες στα καλύτερα νοσοκομεία της
αλλοδαπής.
Υπό κανονικές συνθήκες, η έννοια της «αυτοθυσίας» περιλαμβάνει
δυσάρεστες εξελίξεις, όπως η απώλεια περιουσιακών στοιχείων ή ακόμα και
της ίδιας της σωματικής ακεραιότητας και της ζωής όποιου αυτοθυσιάζεται.
Ομως στην Ελλάδα...
οι πολιτικοί «αυτοθυσιάζονται» ενώ χρεοκοπεί ο λαός
και αρρωσταίνουν (από τη μαύρη στενοχώρια της αφραγκίας) και πεθαίνουν
οι πολίτες.
Θα μπορούσε να χαρακτηριστεί ως «τοπική παραδοξότητα», αλλά δεν
είναι. Απλούστατα, πρόκειται περί μίας πολυετούς, άρτια οργανωμένης και
εξαιρετικά αποδοτικής εμπορικής επιχειρήσεως.
Το εμπόρευμα που
προωθείται στους ιθαγενείς είναι η ελπίς και στους ξένους πωλείται η
πατρίς.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου