Προχτές μου έλεγε κάποιος ότι έχουν μειωθεί οι ροές 🤡, ξαναψηφίστε Μητσοτάκη ολετηρα αυτό είναι μόνο η αρχή καληνύχτα ελλαδα pic.twitter.com/TE3toovzP4
— Τάσος κυψελη 🇬🇷 (@matrixneo1979) April 11, 2024
Ήθελα να ξερα αυτές οι χαμούρες που έχουμε στη Βουλή βλέποντας αυτό το βίντεο νιώθουν περήφανοι που έχουν καταντήσει την Ελλάδα χειρότερη κ από υπόνομο;pic.twitter.com/ioKMQOBcT9
— Ουίνστον Τσώρτσιλ (@prwinND) April 11, 2024
2018 Έφυγε
ξαφνικά από τη ζωή ο μουσικός,
ραδιοφωνικός παραγωγός, αρχισυντάκτης μουσικών περιοδικών, στέλεχος
δισκογραφικής και με πολυσχιδείς δράσεις στον κόσμο της μουσικής,
Γιάννης Κουτουβός. 
Είχε – δεν είχε περάσει μία δεκαετία από τη Μεταπολίτευση. Ο αέρας της ελευθερίας έπνεε ακόμη νωπός. Αλλά ο Πορτοκάλογλου, βάζοντας σε στίχους τα πρώτα σκιρτήματα χειραφέτησης από τις γραμμές των κομματικών στρατών, οίκτιρε τη γενιά του. «Χούντα δεν θυμάμαι, μα ούτε ελευθερία, της Μεταπολίτευσης καημένη γενιά / Αχρωμα όλα και λειψά…».
Η ιστορία έμελλε να δείξει ότι κανένας καημός δεν έπρεπε σε εκείνη τη γενιά που ενηλικιώθηκε λίγο μετά την τομή το 1974. Εκείνοι είχαν την πολυτέλεια να σπαταλήσουν πολύ χρόνο σε στρατεύσεις και αναχωρητικές αναζητήσεις. Δεν τους κυνηγούσε κανείς – ούτε ο αστυνομικός, ούτε ο κοινωνικός ανταγωνισμός, ούτε κανένας βιωτικός καταναγκασμός. Η χώρα βρισκόταν ακόμη εντός του μέλλοντός της – κινημένη από μια νομοτέλεια που παρά τις ασυνέχειές της την οδηγούσε σε περισσότερη ευημερία, περισσότερη ελευθερία.
Οι «καημοί» που εμφανίστηκαν στο τέλος της πρώτης δεκαετίας του 21ου αιώνα αποτυπώνονται στο ηλικιακό χάσμα που καταγράφει η δημοσκόπηση της «Κ», στο πλαίσιο του συνεδρίου για τα 50 χρόνια της Μεταπολίτευσης. Εκεί φαίνεται ότι όσοι δεν βίωσαν τη μετάβαση έχουν καταλήξει να εκτιμούν λιγότερο τη δημοκρατία. Βαθμολογούν αισθητά πιο χαμηλά από τους παλαιότερους τις επιδόσεις της δημοκρατίας στους θεσμούς και στην οικονομία.
Πώς εξηγείται η απόσταση των γενεών;
Η εύκολη απάντηση είναι ότι οι νέοι δεν έχουν μέτρο σύγκρισης. Δεν νιώθουν την αξία της δημοκρατίας, ούτε συναισθάνονται τα αγαθά της, επειδή δεν τα έχουν στερηθεί ποτέ.
Αυτή η διαφορά αντίληψης δεν είναι όμως προϊόν τσογλανισμού. Οι Ελληνες που είναι σήμερα από 20 έως 40 έχουν υποστεί τη χρεοκοπία της μεταπολιτευτικής δημοκρατίας, προτού προλάβουν να απολαύσουν τα αγαθά της. Δεν είναι τα κακομαθημένα παιδιά, που θεωρούσαν τους εαυτούς τους «καημένους», απλώς επειδή τους έλαχε μια «άχρωμη» εποχή. Είναι οι πρώτες γενιές για τις οποίες οι μεταπολιτευτικές παθογένειες είχαν πραγματικό –προσωπικό– κόστος.
Δεν πρόλαβαν να επωφεληθούν από το σπάταλο κράτος – από τη θαλπωρή της μονιμότητας που προσέφερε ως μεγα-εργοδότης, ή από την επιδοματική του γαλαντομία. Εξακολουθούν όμως να υφίστανται τη διαχρονική του αδυναμία να οργανώσει αξιόπιστες υπηρεσίες εκπαίδευσης, υγείας ή –φευ– σιδηροδρομικής συγκοινωνίας.
Δεν έχουν την προσδοκία της ανταπόδοσης από το ασφαλιστικό του σύστημα. Αλλά εξακολουθούν να το χρηματοδοτούν με τις δυσανάλογες εισφορές τους.
Δεν ενδιαφέρονται, στην πλειονότητά τους, να εκμεταλλευτούν τα πελατειακά δίκτυα (ο αξιακός κώδικας που υπαγορεύει τα πλάνα της ζωής τους έχει ξεπεράσει το πρότυπο βολέματος σε μια υπαρξιακά αδιάφορη εργασία). Συνεχίζουν όμως να βλέπουν ένα πολιτικό σύστημα που μονοπωλείται από μεσήλικους άνδρες – καθηλωμένο σε μια δημογραφική μονομέρεια που αποκλείει κάθε αίσθημα γνήσιας αντιπροσώπευσης.
Ακόμη και η επιείκεια του ανέκαθεν «επιτρεπτικού» πανεπιστημίου –η ευκολία με την οποία μπαίνεις σε μια σχολή και, ενίοτε, την καταλαμβάνεις ατιμώρητα– μοιάζει προορισμένη να εξαγοράζει την ανοχή των νέων. (Πόσες είναι οι σχολές στις οποίες εγγράφεσαι μόνο για να πάρεις «αναβολή» – όπου αυτό που αναβάλλεται δεν είναι τάχα η στράτευση, αλλά η έκθεση στον ανταγωνισμό της αγοράς εργασίας.)
Αν η πρώτη μεταπολιτευτική γενιά ένιωθε «καημένη», οι δύο επόμενες έχουν κάθε λόγο να νιώθουν…
Για να πούμε και του κ. Κασσελάκη το δίκιο, ουδείς μπορεί να είναι σίγουρος για οτιδήποτε. Ούτε καν για το ότι ο αρχηγός του ΣΥΡΙΖΑ υπάρχει. Παραφράζοντας τον ίδιο θα λέγαμε «μπορεί κάποιος να εγγυηθεί ότι ο κ. Κασσελάκης δεν είναι ένα bot τεχνητής νοημοσύνης, κάτι σαν το ChatGPT, που σερβίρει όποια θεωρία συνωμοσίας κυκλοφορεί στο Διαδίκτυο;».
Επομένως στο ερώτημα που έθεσε «μπορεί να εγγυηθεί ο Κυριάκος Μητσοτάκης ότι δεν έχουν διαρρεύσει προσωπικά δεδομένα εκλογέων του εσωτερικού;» (ΑΝΤ1, 1.4.2024), η απάντηση είναι «κατηγορηματικώς όχι».
Ουδείς άνθρωπος –ακόμη κι αν είναι ένας πανίσχυρος πρωθυπουργός– μπορεί να εγγυηθεί τα κεκτημένα της Μεταπολίτευσης.
Αυτά τα εγγυώνται οι θεσμοί: η Βουλή, οι Ανεξάρτητες Αρχές και η Δικαιοσύνη, η Κοινωνία των Πολιτών.
Εδώ αρχίζουν τα δύσκολα για τον κ. Μητσοτάκη, αλλά (ευτυχώς για την κυβέρνηση) δεν τα ξέρει ή δεν τα θέτει ο κ. Κασσελάκης.
Το σοβαρό ερώτημα είναι «μπορούν τα θεσμικά αντίβαρα της εκτελεστικής εξουσίας να εγγυηθούν την καλή λειτουργία της Δημοκρατίας;».
Εδώ, δυστυχώς, η απάντηση δεν είναι κατηγορηματικώς καταφατική. Η Δημοκρατία μας έχει από γεννησιμιού της ασθενή αντίβαρα στο πρωθυπουργοκεντρικό σύστημα. Με την αναθεώρηση του 1986 καταργήθηκαν (και ορθώς) οι υπερεξουσίες του Προέδρου της Δημοκρατίας, αλλά δεν ενισχύθηκαν τα υπάρχοντα, και πρωτίστως η νομοθετική εξουσία. Δυστυχώς, στα πέντε χρόνια αυτής της διακυβέρνησης εξασθενούν έτι περαιτέρω.
Η Βουλή δεν λειτούργησε ποτέ ως αντίβαρο. Οι βουλευτές της πλειοψηφίας πάντα λειτουργούσαν σαν στρατιωτάκια, που απλώς επικυρώνουν τα νομοσχέδια των υπουργών. Τούτοι εδώ όμως σηκώθηκαν όρθιοι να χειροκροτήσουν έναν πρώην υπουργό, που –αν μη τι άλλο– έπρεπε να ελεγχθεί για την αβελτηρία του να ολοκληρώσει μια σωτήρια για 57 ανθρώπους σύμβαση. Μη μιλήσουμε για το άγος των εξεταστικών επιτροπών…
Η Δικαιοσύνη είναι ταχύτατη στο να εκδίδει ανακοινώσεις κατά του Ευρωκοινοβουλίου και γι’ αυτό ίσως δεν προλαβαίνει να διαλευκάνει το κορυφαίο για τη Δημοκρατία σκάνδαλο των υποκλοπών. Κοντεύουν δύο χρόνια από τότε που θα έριχνε «άπλετο φως», αλλά ακόμη δεν κατάφερε να κάνει μια απλή αντιπαράθεση του καταλόγου των ανθρώπων που παρακολουθούσε η ΕΥΠ και των θυμάτων του Predator. Απομένουν κάποιες Ανεξάρτητες Αρχές που εμποδίζονται πολλαπλώς και οι πρόεδροί τους (άμεμπτοι δικαστικοί) συκοφαντούνται από επικοινωνιακά παραμάγαζα της κυβέρνησης.
Ποτέ δεν υπήρχαν ισχυρά θεσμικά αντίβαρα στον πρωθυπουργό, αλλά σε όλη τη διάρκεια της Μεταπολίτευσης υπήρχαν «άγραφοι, εθιμικοί κανόνες σχετικοί με τη λειτουργία των κομμάτων (…) τα “προστατευτικά κιγκλιδώματα” της Δημοκρατίας» (Steven Levitsky και Daniel Ziblatt).
Υπήρχε μια γενιά πιο συγκροτημένων και μορφωμένων πολιτικών, οι οποίοι είχαν μνήμες δημοκρατικών εκτροπών.
Υπήρχε και η ιδεολογική κυριαρχία της Αριστεράς, η οποία είχε χίλια στραβά, αλλά –για τους δικούς της λόγους και παρά τις υπερβολές– υπήρξε ανάχωμα σε κάθε απόπειρα διάβρωσης των θεσμών.
Σήμερα ο αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης ζητάει «διεθνείς παρατηρητές στις εκλογές» με την ίδια ελαφρότητα που άλλοι χρήστες του TikTok ζητούν περισσότερο φούξια στα χρώματα των ρούχων.
Η πλειοψηφία χειροκροτάει όρθια κάθε απόπειρα συγκάλυψης σκανδάλων, όπως οι υποκλοπές.
Οσο για την Αριστερά, έπαψε να είναι το ενιαίο ανάχωμα στις απειλές κατά της εύρυθμης λειτουργίας της Δημοκρατίας. Ενα μέρος της αναπαράγει τη ρητορική του παρελθόντος που δεν δημιουργεί ελπίδες αφύπνισης· ένα άλλο κομμάτι της συμβάλλει στη διάβρωση των θεσμών, έστω προσπαθώντας να δικαιολογήσει τα αδικαιολόγητα του κ. Κασσελάκη· ένα τρίτο μέρος, το πιο φιλελεύθερο, χειροκροτεί όρθιο, μαζί με τους βουλευτές της συμπολίτευσης, την κυβέρνηση, ό,τι κι αν κάνει.
Ολοι μαζί ξεχνάμε…
Σαν χθες θυμάμαι τότε που μέσα σε λίγα μόνο τέρμινα κατέρρευσε σαν χάρτινος πύργος το ιστορικό ΠΑΣΟΚ του 44% , του παντοδύναμου γόνου.
The rest is history… και κάποιοι ποταποί τα θυμόμαστε.
Τα πάντα όλα ήταν εναντίον μας τότε, και η χώρα φλέρταρε καθημερινά με τα συσσίτια.
Το λέει κι ο μακαρίτης πλέον Σόιμπλε (ο «σακάτης» κατά τους Αιλυναράδες της εποχής) στα πρόσφατα δημοσιευμένα απομνημονεύματά του.
Αν δεν ήταν ο Ολάντ, την έγκρισή του οποίου ήθελε η Μέρκελ για να μας διώξει από το ευρώ, όλα σήμερα θα ήταν διαφορετικά.
Ευτυχώς όμως ο Γάλλος πρόεδρος αρνήθηκε να συμμετάσχει στο έγκλημα, λέγοντας τότε πως «δεν μπορούμε να διώξουμε τον Πλάτωνα από την Ευρώπη», ή κάπως έτσι…
Ήταν η εποχή που ο Σαμαράς πάλευε με τα θηρία, τόσο απέναντί του, όσο δίπλα του, αλλά και πίσω του...
Δίπλα του είχε τον αλαζόνα Μπένι που συνεχώς πριόνιζε το κλαδί της συγκυβέρνησης, και τον θρυλικό «φάρο» της καθ’ ημάς αριστεράς, τον Κυρ Φώτη, που τελικά παραιτήθηκε για χάρη των μοντέρ της ΕΡΤ που ο γερμανοντυμένος Σαμαράς ήθελε να απολύσει (όπως και τους νερουλάδες της βουλής).
Άντε να κυβερνήσεις με τέτοιους εταίρους στο πλάι σου, και μάλιστα σε μια από τις πιο δύσκολες συγκυρίες της χώρας από τη δεκαετία του ’40…
Είχε και πίσω του εχθρούς. Όπως π.χ. τις διάφορες συνιστώσες εντός του κόμματός του, δηλαδή τους ντορικούς, τους καραμανλικούς, τους μητσοτακικούς, και άλλα τέτοια φρούτα.
Και απέναντί του είχε τα θηρία.
Εκτός δηλαδή από την Μέρκελ και τον Σόιμπλε, εκτός από την τρόικα, είχε και έναν άφθαρτο ακόμη Αλέξη που υπόσχονταν τα πάντα στους πάντες, που δεσμεύονταν να σκίσει τα μνημόνια (με ένα μόνο άρθρο, ενός μόνο νόμου), να κάνει την μαντάμ Μέρκελ να παρακαλάει να μας δανείσει, να αυξήσει τους μισθούς, τις συντάξεις, τα επιδόματα, και ανάμεσα σε πολλά άλλα να αφοπλίσει την αστυνομία και να καταργήσει τα ΜΑΤ.
Χώρια που θα άνοιγε τα σύνορα για να έρθουν τα κατατρεγμένα αδέρφια μας από όπου γης…
Εξάλλου η θάλασσα δεν έχει σύνορα, το θυμόσαστε;
Αυτά έλεγε τότε, και ο μελανιασμένος λαός χειροκροτούσε σαν τρελός, ρίχνοντας παράλληλα κατάρες στους δωσίλογους που «μας κυβερνάνε αφού».
Για να μην αναφερθώ στο επιτελείο του Αλέξη, που ολημερίς στις πλατείες και στα πάνελ έλεγαν ότι βλακεία τους κατέβαινε, με πρώτο και καλύτερο τον Δρα Μπαρουφάκη, που (κατά τον ίδιο) δεν ήθελε να πολιτευτεί, απλά ήθελε να μας σώσει προειδοποιώντας μας μέσω της επιστημονικής τεχνογνωσίας του.
Και σαν κερασάκι στη τούρτα είχε να αντιμετωπίσει και τον αναμπάμ μπαμπαντάμ νεοδημοκράτη Πάνο, που όμως έφυγε αγανακτισμένος από τη ΝΔ και έκανε κόμμα για να μην πλΕρώνουμε ΕΝΦΙΑ.
Με πάρα πολλούς εξίσου ορκισμένους νεοδημοκράτες να τον ακολουθούν, επειδή είναι «γνήσιος πατριώτης αφού».
Είχε και την παντοδύναμη τότε Χρυσή Αυγή απέναντί του ο Σαμαράς.
Με τις καταδρομικές ενέργειες σε λαϊκές, με πορείες με δαυλούς (και πηρούνες), και με την «στιβαρή» παρουσία της μέσα στο κοινοβούλιο, που απειλούσε να μας χώσει όλους μέσα, εγέρθητους και μη.
Θυμόσαστε και εκείνο το μόρφωμα; Το Ποτάμι; Και εκείνο πολεμούσε τον Σαμαρά.
Το οποίο αποσυντέθηκε τελικά σε εξ ων συνετέθη, με μόνο τον αρχηγό του να μην έχει προσχωρήσει αργότερα στη ΝΔ του Κυριάκου, και να μην έχει διοριστεί μετά το 2019 μετακλητός στο δημόσιο.
Τότε όμως, όλοι αυτοί ήταν στα κάγκελα, παρέα με τη Ζωζώ και την Ραχήλ…
Όπως ήταν και ο σοφός λαός, με τους αγανακτισμένους, αλλά και τους διάφορους καπάτσους δραχμολάγνους, που αφού φρόντισαν να βγάλουν τα χρήματά τους στο εξωτερικό, εξυμνούσαν την επιστροφή στο εθνικό νόμισμα για να μας αγοράσουν μπιρ παρά.
Ευτυχώς, μέσα στην ιδεοληψία του, λίγο πριν βγει ο Σύριζας, ο έτερος τεχνοκράτης οικονομολόγος Δρ. Λαπαβίτσας βγήκε και είπε με πάσα ειλικρίνεια πως και στη δραχμή να πάμε τα χρέη, ιδιωτικά και δημόσια, θα είναι σε ευρώ ή σε άλλο σκληρό νόμισμα.
Ίσως γι αυτό δεν είχε μέλλον στο κόμμα, και εξαφανίστηκε άμα τη αναλήψει της εξουσίας από τους στρατούληδες και τους λαφαζάνηδες.
Τέλος πάντων, έτσι ήταν τα πράγματα τότενες, σκάψαμε τον τάφο μας, βγάλαμε δυο φορές τον Αλέξη πρωθυπουργό, γίναμε διεθνώς ρεζίλι, κινδυνεύσαμε να ζούμε με τρόφιμα και εφόδια που θα μας έριχναν αεροπλάνα του ΟΗΕ, και τελικά το 2019, μετά από τις αλλεπάλληλες κυβιστήσεις του ο Αλέξης ξεγυμνώθηκε και φάνηκε αυτό που πάντα ήταν, ένα τίποτα δηλαδή, και ο λαός έφερε επιτέλους στην εξουσία τον σοβαρό (χικ) Κυριάκο και τους «άριστούς» του…
Ο οποίος κυβερνάει έκτοτε με ισχυρή πλειοψηφία, και με ένα άστρο που προφανώς τον ακολουθεί και τον καθοδηγεί παιδιόθεν. Αλλιώς δεν εξηγείται.
Η ακρίβεια στα κόκκινα, το ίδιο και ο πληθωρισμός, η εγκληματικότητα, η βία, οι γυναικοκτονίες, τα σκάνδαλα, οι υποκλοπές, τα Τέμπη, οι μίζες… κ.ο.κ.
Και όμως ο Κυριάκος εκεί! 41% και τα σκυλιά δεμένα…
Χωρίς αντίπαλο.
Ούτε μέσα, ούτε έξω από το κόμμα, ούτε πουθενά, και με την άλλοτε ανάλγητη Ευρώπη να τον χειροκροτάει ως νέο Μεσσία!
Και με τον λαό, άσχετα αν υποφέρει, να έχει μπει σε φάση μοιρολατρείας και να σου λέει «και ποιος άλλος θα ήταν καλύτερος μήπως»;
Βαράτε με δηλαδή κι ας κλαίω, ή αλλιώς το Σύνδρομο της Στοκχόλμης στην πολιτική!
Σωστό όμως το ερώτημα… ποιος;
Ο Σύριζα που έγινε χίλια κομμάτια με επικεφαλής του τον αμερικανοτραφή και ζάπλουτο μπον βιβέρ Κεν Κάσελ;
Το ΠΑΣΟΚ του «βλάχου», που για να μαζέψει ψήφους επιστράτευσε μέχρι και τον διανοητή Ζαγοράκη, που 10 χρόνια τώρα νομοθετεί στις Βρυξέλλες ως νεοδημοκράτης, και τώρα θυμήθηκε πως κατά βάθος είναι ΠΑΣΟΚ;
Το ΚΚΕ του δημοφιλή Κουτσούμπα, που από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου λέει τα ίδια και τα ίδια;
Ο Βελόπουλος, που χθες υποσχέθηκε συντάξεις 3.000 ευρώ, και που μέχρι προχθές πουλούσε χειρόγραφες επιστολές του Ιησού και διαβασμένες από τους γέροντες του Όρους κηραλοιφές για τη φαλάκρα, όντως φαλακρός;
Η άλλοτε πρόεδρος της Βουλής, που έμεινε στην ιστορία επειδή κυνηγούσε τους αστυνομικούς της βουλής διότι… κατουρούσαν τα καπάκια στις τουαλέτες;
Η ξινή κακιασμένη θείτσα από τα Γιαννιτσά, που επειδή της πήρε το κόμμα (εξουσίας παρακαλώ) μέσα από τα χέρια ο Κεν παρέα με τον Τάιλερ και την Φάρλει, έφυγε και έκανε δικό της;
Οι Σπαρτιάτες, που στην αρχή μας έλεγαν πως ο Κασιδιάρης είναι η κηροζίνη τους, κι αργότερα τον αποκήρυξαν, κατηγορώντας ο ένας τον άλλο για μαφιόζικες τακτικές;
Αυτοί είναι οι «θεσμικοί» αντίπαλοι του Κυριάκου.
Εξ’ ου και παίζει εν ου παικτοίς, πολιτευόμενος χαλαρά κι ανέμελα, σε ένα καθεστώς τηλεοπτικής κληρονομικής δημοκρατίας, με συνθήκες παρασιτικού κρατικοδίαιτου καπιταλισμού, και…
Διάβασα τα αποσπάσματα του βιβλίου του Βόλφγκανγκ Σόιμπλε, όπως επίσης και τα σχετικά σχόλια των κυρίων Βαρουφάκη και Τσακαλώτου. Οποιος έχει μελετήσει το βιβλίο των κυριών Ελένης Βαρβιτσιώτη και Βικτώριας Δενδρινού «Η τελευταία μπλόφα» έχει ήδη σχηματισμένη μια πλήρη εικόνα για το τι συνέβη εκείνο το τραγικό εξάμηνο του 2015. Ο Σόιμπλε φωτίζει κάποια γεγονότα καταθέτοντας τη δική του μαρτυρία, γεγονότα που ουδείς αμφισβήτησε. Οι κρίσεις του και οι εκτιμήσεις του είναι άλλο θέμα.
Εκείνο που μου έκανε και εξακολουθεί να μου κάνει εντύπωση είναι η επίρριψη όλων των ευθυνών για τα όσα έγιναν στον κ. Γιάνη Βαρουφάκη.
Θα μπορούσα να μιλήσω και για δαιμονοποίηση.
Ομως ο Γ. Βαρουφάκης είχε έναν πολιτικό προϊστάμενο, ο οποίος όχι μόνο συμφωνούσε με τα πεπραγμένα του υπουργού του, αλλά υπερθεμάτιζε κιόλας.
Γιατί ποια άλλη ερμηνεία μπορεί να δώσουμε στα όσα είχε πει στην Αγία Πετρούπολη;
Η αναζήτηση νέων λιμανιών, όπως είχε δηλώσει, σήμαινε, με βάση την κοινή λογική, αναπροσανατολισμό της γεωπολιτικής θέσης της Ελλάδας, κάτι πολύ σοβαρότερο από τις φιοριτούρες και τις ζαβολιές του Γ. Βαρουφάκη.
Στο κάτω κάτω ο Γ. Βαρουφάκης, όταν υπουργοποιήθηκε, δεν ήταν άγνωστος. Από το 2010 περιέφερε τις απόψεις του σε όλα τα συστημικά κανάλια, μέσα στην αντιμνημονιακή παραζάλη, προσφέροντας «πειστικές» λύσεις σε όλους αυτούς που πίστευαν πως την κρίση την έφεραν τα μνημόνια. Και αυτοί ήταν οι περισσότεροι. Είχε μια στρατηγική πρόταση που ανατροφοδοτούσε το νοσηρό κλίμα εκείνης της περιόδου, μια πρόταση που ασμένως υιοθέτησε ο ΣΥΡΙΖΑ και γι’ αυτό του ανέθεσαν αυτό το κρίσιμο υπουργικό πόστο. Οι προσωπικές του ευθύνες για τον εκτροχιασμό της κατάστασης το πρώτο εξάμηνο του 2015 είναι δεδομένες, όμως είναι πταίσματα μπροστά στις ευθύνες αυτού που τον υπουργοποίησε, καθώς γνώριζε άριστα τι πρέσβευε ο Γ. Βαρουφάκης.
Ο Ευκλείδης Τσακαλώτος σχολιάζοντας τα αποσπάσματα του βιβλίου του Β. Σόιμπλε σημείωσε πως «η διαφορά με τον Γιάνη Βαρουφάκη είναι ότι εγώ μαζί με τον Αλέξη Τσίπρα και όλη τη διαπραγματευτική ομάδα φτιάξαμε μια στρατηγική». Δηλαδή ο τότε πρωθυπουργός εμφανίζεται όταν εξαφανίζεται ο Γ. Βαρουφάκης και αμέσως χαράσσεται μια στρατηγική.
Βολική αυτή η άποψη, καθώς απαλλάσσει τον Αλ. Τσίπρα από τις πολύ συγκεκριμένες ευθύνες του. Στο κάτω κάτω στρατηγική πρόταση είχε και ο Γ. Βαρουφάκης και μάλιστα πολύ πιο ξεκάθαρη από αυτήν που ισχυρίζεται ο Ευκλ. Τσακαλώτος πως έφτιαξε μαζί με τον Αλ. Τσίπρα. Το ζητούμενο κάθε φορά δεν είναι αν έχεις στρατηγική –που είναι σημαντικό να έχεις–, αλλά και τι υποστηρίζει αυτή η στρατηγική. Η ουσία της.
«Ποτέ ένας υπουργός Οικονομικών δεν προκάλεσε τόσο μεγάλη ζημία στη χώρα του σε τόσο σύντομο διάστημα» (Γερούν Ντάισελμπλουμ).
Θα μπορούσαμε να αντικαταστήσουμε τη λέξη «υπουργός» με τη λέξη «πρωθυπουργός». Μου φαίνεται…
Ο σύντροφος Κατρούγκαλος ήταν, είναι και πιθανότατα θα παραμείνει συριζαίος. Ήταν υπουργός του Αλέκση και είναι ακόμα μέλος της κεντρικής επιτροπής του κόμματος. Πράγμα που σημαίνει ότι έχει ανεχτεί (αν δεν έχει συμμετάσχει σε αυτές) πολλές πολακικές επιθέσεις τόσο σε στελέχη του κόμματος όσο και σε άσχετους.
Δεν του αξίζει κι εκείνου μια τέτοια επίθεση;
Δεν του αξίζει να νιώσει ό,τι έχουν νιώσει δεκάδες άνθρωποι τους οποίους το κόμμα του, είτε επισήμως είτε μέσω των ανώνυμων θρασύδειλών του διαδικτύου, συκοφάντησε;
Δεν είναι απολαυστικό να τον βλέπεις να παίρνει το δηλητήριο με το οποίο για χρόνια το κόμμα του δηλητηριάζει κάθε αντίπαλό του;
Φυσικά και του αξίζει.
Φυσικά και είναι απολαυστικό.
Επειδή μπορεί να μη γνωρίζετε, να σας πω ότι ο σύντροφος Κατρούγκαλος, κομμουνιστής, γνωστός για τους αγώνες του για τη σωστή τοποθέτηση της ποσέτ (ή όπως αλλιώς λέγεται το μυξομάντιλο στο τσεπάκι του σακακιού), εκλέχθηκε στη θέση του «Ανεξάρτητου Εμπειρογνώμονα για μια Δημοκρατική και Δίκαιη διεθνή Τάξη» του ΟΗΕ, πράγμα που πρώτα και πάνω από όλα λέει κάτι για την κατάντια του ίδιου του Οργανισμού.
Την επομένη της ανακοίνωσης της εκλογής το έτερον ήμισυ (από πολιτικής απόψεως) του Στέφανου με τα κολλητά ρούχα, ο σύντροφος Πολάκης έγραψε: «ΟΛΑ εξηγουνται…. Αλλα δεν ηταν ο μονος ,ξερω κι εναν αλλον που πηγε διευθυντης επενδυσεων στην Εurobank και εναν που πηγε στην Τραπεζα της Ελλαδας. Αυτος εδω ομως, ερριξε τη μαχαιρια δυο μερες πριν τις εκλογες του Μαιου…». (Η σύνταξη και η ορθογραφία είναι του πρωτότυπου αφού έκανα «κόπι πάστε» που θα έλεγε και ο αψύς Σφακιανός)
Δηλαδή ο σύντροφος Πολάκης κατηγορεί τον σύντροφο Κατρούγκαλο ότι δωροδοκήθηκε με τη θέση στον ΟΗΕ για να κάνει κακό στον ΣΥΡΙΖΑ. Και μαζί κατηγορεί και άλλους δύο συντρόφους στους οποίους την επίθεση επίσης απολαμβάνω αλλά όχι τόσο όσο στον σύντροφο Γιώργη ο οποίος απάντησε ότι η θέση είναι άμισθη (δηλαδή ο αγώνας του για μια «δημοκρατική και δίκαιη διεθνή τάξη» θα δοθεί αφιλοκερδώς) και ότι η υποψηφιότητα του δεν υποστηρίχτηκε από την κυβέρνηση.
Προφανώς δεν μπορώ να ξέρω ποια είναι η αλήθεια, αν και για να είμαι ειλικρινής προτιμώ να έχει δίκιο ο σύντροφος Κατρούγκαλος.
Γιατί η απόλαυση γίνεται ακόμα μεγαλύτερη αν ο παλιός υπουργός του Αλέκση αδικείται και πέφτει θύμα συκοφαντίας ακριβώς όπως πολλοί άλλοι σύντροφοι (που δεν με νοιάζει) και άλλοι συμπολίτες (που με νοιάζει) στο παρελθόν.
Του αξίζει όπως…
Είδα λίγα πλάνα από το κολωνακιώτικο σπίτι του Στέφανου Κασσελάκη, ευρύχωρο, ευάερο, ευήλιο, νομίζω θα είναι άνετο για δύο άτομα κι έναν σκύλο, ό,τι χρειάζεται δηλαδή ένας αρχηγός αριστερού κόμματος που διατείνεται πως αγωνίζεται για το δίκιο των φτωχών, των καταφρονεμένων, των ευάλωτων, των πληγέντων από την αναλγησία της κυβέρνησης του Κυριάκου Μητσοτάκη και της άπονης ζωής που τους πέταξε στου δρόμου την άκρη.
Είναι και κάτι σαν στόχος που μπορεί να θέσει ο οποιοσδήποτε: να δουλέψει μερικά χρόνια, να αποκτήσει διάφορες εταιρείες, να τζογάρει χρήμα σε φορολογικούς παραδείσους, να κάνει κομπόδεμα, να έρθει στην πατρίδα και με δύο ευρώ να πάρει την αξιωματική αντιπολίτευση, με δύο εκατομμύρια να πάρει μια μεζονέτα, με εκατοντάδες βιντεάκια στο ΤικΤοκ να πάρει και το Μέγαρο Μαξίμου.
Θα μου πείτε τώρα ότι αυτό με το ΤικΤοκ το στηλίτευσε ο κύριος Τσίπρας που είπε ότι δεν παράγεται πολιτική μέσα από τα social media, αλλά δεν ξέρω πόση σημασία έχουν τα λόγια του ανθρώπου που έλεγε ότι θα βαράει ζουρνάδες και θα χορεύει η υφήλιος για να καταλήξουν οι Έλληνες να χορεύουν στα κάρβουνα.
Βέβαια μπορεί εκεί στους Δελφούς που τα είπε να είχε επηρεαστεί από…
Δεν χρειάστηκαν παρά ελάχιστοι μήνες για να έρθουν τα πάνω κάτω στον ΣΥΡΙΖΑ υπό την ηγεσία του φωτογενούς κ. Κασσελάκη.
Ο νέος αρχηγός του κόμματος της Αξιωματικής Αντιπολίτευσης, κατάφερε, χωρίς να συναντήσει την παραμικρή αντίδραση, να καταρρίψει όλα τα ταμπού με τα οποία γαλουχήθηκαν γενιές και γενιές Ελλήνων αριστερών.
Ποιο να πιάσεις και ποιο να αφήσεις.
Ο κ. Κασσελάκης αναγνώρισε την σημασία και τον ρόλο του τείχους που οικοδομεί η χώρα στα χερσαία σύνορα της Ευρώπης, στον Έβρο.
Τάχθηκε υπέρ του ΝΑΤΟ αναγνωρίζοντας τη σημαντική του συμβολή στον μεταπολεμικό και μεταψυχροπολεμικό κόσμο.
Υποστήριξε το Ισραήλ το οποίο παλεύει για την ύπαρξή του απέναντι στον ισλαμοφασισμό και τον βάρβαρο σκοταδισμό.
Αναρωτιέμαι πως αντιμετωπίζουν τα παλιά, προβεβλημένα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ που παρέμειναν στον κόμμα, όλες αυτές τις πολιτικές πιρουέτες του αρχηγού τους. Νιώθουν καλά με αυτόν τον ριζικό (και όχι ριζοσπαστικό) επαναπροσανατολισμό της γεωπολιτικής προσέγγισης;
Μήπως τώρα πια αντιλαμβάνονται πως στο κόμμα που παρέμειναν, από ιδιοκτήτες έγιναν μουσαφιραίοι;
Πολλοί από αυτούς είναι έξυπνοι άνθρωποι, έχουν τριφτεί με την πολιτική, έχουν εμπειρίες, βιώματα και, κυρίως, διατυπώνουν πολιτικές προτάσεις, είτε συμφωνεί είτε διαφωνεί κανείς με αυτές. Τουλάχιστον, μπορείς να συζητήσεις μαζί τους σε πολιτική βάση.
Πώς, λοιπόν, αντιμετωπίζουν αυτή την κατάσταση και γιατί;
Η απάντηση θα πρέπει να αναζητηθεί στην αλλαγή του κομματικού ακροατηρίου του ΣΥΡΙΖΑ. Στη θέση των παλιών «ανανεωτών» αριστερών, ήρθαν οι ορδές του παλιού, καλού, ορθόδοξου αυριανισμού, οι οποίες ελάχιστη σχέση έχουν με την ιστορία και την κουλτούρα της πάλαι ποτέ διαλάμψασας ανανεωτικής αριστεράς.
Εξάλλου, όσοι θεωρούσαν εαυτούς πολιτικά της παιδιά, μετακόμισαν στην Νέα Αριστερά και βολοδέρνουν δημοσκοπικά ± 3% πράγμα που σημαίνει, πολύ απλά, πως επέστρεψαν στην πραγματική τους απήχηση στην κοινωνία.
Όσοι, όμως, παραμένουν στον ΣΥΡΙΖΑ, δεν γνωρίζουν και δεν θέλουν να μάθουν τίποτα άλλο, παρά μόνο το πως ο νέος αρχηγός θα τους ξαναφέρει στο κατώφλι της κυβερνητικής εξουσίας, ώστε να μπορούν είτε να διατηρήσουν κάποια προνόμια που έχουν, είτε να διεκδικήσουν κάποια άλλα με την γνωστή συνταγή του δούναι και λαβείν.
Πώς όλοι αυτοί ανέχονται να αλλάζει την πολιτική γραμμή του κόμματος ο νέος τους αρχηγός πριν αποφασίσουν συλλογικά, όπως έκαναν εδώ και πολλά χρόνια και, μάλιστα, κατηγορήθηκαν γιατί διύλιζαν τον κώνωπα και κατάπιναν την κάμηλο. Κανείς, βέβαια, δεν μπορεί να ισχυριστεί πως δεν είχαν μία κουλτούρα διαλόγου, ανεξάρτητα από το γεγονός πως πολλές φορές προκαλούσε χασμωδία στους παρατηρητές.
Τώρα;
Πως ανέχονται αυτή την αυτοταπείνωση να βλέπουν τον αρχηγό τους, χωρίς να τους ρωτάει καν, να αλλάζει κατά το δοκούν την πολιτική του κόμματος;
Είτε δεν έχουν αντιληφθεί πως πρόκειται για ένα άλλο, τραμπικής έμπνευσης κόμμα με πολύ συγκεκριμένο εκλογικό κοινό, είτε...
