Η άφιξη του Αρη Σπηλιωτόπουλου στον ΣΥΡΙΖΑ είχε και κωμικά, κουτσομπολίστικα χαρακτηριστικά. Αφού άλλοι θυμήθηκαν τις φωτογραφίες που είχε βγάλει ο πρώην εκπρόσωπος του Κώστα Καραμανλή ημίγυμνος μέσα σε πολυτελείς τουαλέτες, άλλοι θυμήθηκαν τις φωτογραφίες του ντυμένος -με την τελευταία λέξη της μόδας- "μούτσος" σε καΐκι, άλλοι πιο γκρινιάρηδες θυμήθηκαν τα αποκαλυπτικά ρεπορτάζ για το πολυτελές διαμέρισμα που είχε αγοράσει στο Κολωνάκι ή τις αλλαγές των επίπλων του προσωπικού του γραφείου άμα τη αφίξει του στο Υπουργείο Τουρισμού.
Αλλά εκτός από τα κωμικά σχόλια που προκάλεσε η προσχώρηση του κ. Σπηλιωτόπουλου στο κόμμα του Στέφανου Κασσελάκη ως ειδικός του μεσαίου χώρου, επανέφερε στον δημόσιο διάλογο τη φιλολογία για την καραμανλική συνιστώσα του ΣΥΡΙΖΑ και τις σχέσεις του κόσμου του πρώην πρωθυπουργού με το κόμμα της ριζοσπαστικής αριστεράς (λέμε τώρα). Η ιστορία έχει παρελθόν και συνωμοσιολογικές απολήξεις, αφού μια από τις θεωρίες που διακινούνταν για τις φιλικές σχέσεις των καραμανλικών με τον ΣΥΡΙΖΑ, ήθελε τον πρώην πρωθυπουργό να έχει δώσει γραμμή στους δικούς του για ανοχή ή και για ανοιχτή συνεργασία -αν δεν είχε ντιλάρει προσωπικά όπως ήθελαν οι πιο ευφάνταστοι- αφού οι στενές αυτές υπόγειες σχέσεις του επέτρεπαν ή ήταν το αντίτιμο για να αποφύγει -υποτίθεται- μια εξεταστική ή ακόμα και μια προανακριτική για τη χρεοκοπία της χώρας. Με ό,τι αυτό θα συνεπάγετο για την υστεροφημία του. Το σενάριο ενίσχυαν και η παρατεταμένη σιωπή του ανηψιού του (κανονικού) Καραμανλή για τα έργα και τις ημέρες του ΣΥΡΙΖΑ αλλά και εκείνες οι ιστορίες που ήθελαν τον κ. Καραμανλή να αντιμετωπίζει με μια ελαφρά συμπάθεια, προσωπικά, τον Αλέξη Τσίπρα.
Το όφελος για τον ΣΥΡΙΖΑ την ίδια στιγμή από τη συνεργασία με προσωπικότητες του καραμανλισμού, υποτίθεται ότι ήταν ο έλεγχος ενός κομματιού του κρατικού μηχανισμού ή του βαθέως κράτους όπως λέμε πλέον -για παράδειγμα της Δικαιοσύνης- όπου οι προσβάσεις του κόμματος της αριστεράς ήταν σχεδόν ανύπαρκτες, η γνωριμία με ορισμένα πρόσωπα και παράγοντες της οικονομικής ελιτ που αποδείχθηκαν πολύ χρήσιμα στη συνέχεια αλλά και η δημιουργία της εντύπωσης ότι η πολιτική του ΣΥΡΙΖΑ έχαιρε ευρύτερης αποδοχής και μάλιστα και από τον κόσμο της συντηρητικής δεξιάς.
Το σενάριο μπορεί να έχει κάλλιστα και κάποια βάση και ορισμένα πρόσωπα από τους διαδρόμους και τα υπόγεια του καραμανλισμού που χρησιμοποιήθηκαν αργότερα από την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ, όπως ο γνωστός Παπαγγελόπουλος για παράδειγμα, αποδείχθηκαν όντως εξαιρετικά χρήσιμα για ορισμένες από τις πιο σκοτεινές και βρώμικες ιστορίες της διακυβέρνησης Τσίπρα. Αλλά υποστηρίζω ότι η ερμηνεία είναι μάλλον απλούστερη. Και εξ αυτού του λόγου πιο διαφωτιστική και για το ρεύμα της λαϊκής δεξιάς που ονομάζουμε καραμανλισμός και για τον ΣΥΡΙΖΑ.
Με άλλα λόγια υποστηρίζω ότι η βασική ερμηνεία που εξηγεί γιατί πολλοί εκπρόσωποι και στελέχη του καραμανλισμού προσχώρησαν ή συνεργάστηκαν με τον ΣΥΡΙΖΑ, είναι γιατί οι πολιτικές τους αντιλήψεις, οι απόψεις τους και ο τρόπος που βλέπουν τα πράγματα, είναι πολύ πιο κοντά στην παραδοσιακή, ελληνικού τύπου αριστερά, από ό,τι με αυτό που αποκαλούμε εκσυγχρονισμό και το οποίο υπηρετεί -έστω και ατελώς, έστω και με πολλές εκπτώσεις- ο σημερινός πρωθυπουργός. Δεν είναι ίσως τυχαίο ότι ο τρόπος που ήρθε στην εξουσία ο Κώστας Καραμανλής ήταν μέσω της δαιμονοποίησης του εκσυγχρονιστικού project του Κώστα Σημίτη, το οποίο λοιδορεί η καθ΄ ημάς αριστερά, ενώ ορισμένα από τα πρόσωπα της καραμανλικής συνιστώσας του ΣΥΡΙΖΑ διακρίνονται από τη μεγάλη αντιπάθεια που εκφράζουν, εκτός από τις πολιτικές και για το ίδιο το πρόσωπο του Κυριάκου Μητσοτάκη.
Η λαϊκή δεξιά του Καραμανλή συνάντησε τη λαϊκίστικη αριστερά στα αλώνια του κρατισμού και του πελατειασμού, που υποδύθηκε τη ρεβάνς μιας καταπιεσμένης και περιθωριοποιημένης κοινωνικής ομάδας, αλλά και της μεγάλης δυσπιστίας για εκείνες τις φιλελεύθερες μεταρρυθμίσεις που επέβαλε η ευρωπαϊκή ενσωμάτωση και που ξεβόλευαν φυσικά εκλογικά κοινά. Η δεξιά και η αριστερά συναντήθηκαν σε μια στενή αντίληψη για την Ελλάδα, όπου η "μικρά πλήν έντιμη" Ελλάς βρέθηκε αγκαλιά με τους στενούς ιδεολογικούς ορίζοντες μιας κομουνιστικής αριστεράς σε αναζήτηση μπούσουλα μετά την πτώση του τείχους. Ενώ "τακίμιασαν" στην ίδια αντίληψη για τις εκλογές και τη διακυβέρνηση, σαν μια κατάληψη εξ εφόδου της εξουσίας για τη λαφυραγώγηση του κρατικού κορβανά και των λοιπών προνομίων, όπου όλα τα χτυπήματα εναντίον του αντιπάλου είναι επιτρεπτά.
Υπό αυτό το πρίσμα, η συνεργασία του ΣΥΡΙΖΑ με τους ΑΝΕΛ μπορεί να είχε καρικατουρίστικα χαρακτηριστικά, βοηθούντως και της προσωπικότητας του πρώην αρχηγού του κόμματος, αλλά είναι λιγότερο παράξενη από όσο φαίνεται εκ πρώτης όψεως.
Φυσικά κάθε πρόσωπο έχει τη δική του προσωπική ιστορία που φωτίζει και τη διαδρομή του.
Άλλος κατέληξε στον ΣΥΡΙΖΑ ύστερα από μια μετριότατη επαγγελματική διαδρομή και σε αναζήτηση απασχόλησης. Καμία δουλειά δεν είναι άλλωστε ντροπή.
Άλλος κατέληξε στις αγκαλιές του Τσίπρα λόγω της ακόρεστης φιλοδοξίας του που ενίοτε είχε χαρακτηριστικά μεγαλομανίας.
Άλλος ένωσε τη φωνή του στο σύνθημα "Μητσοτάκη γαμ@@" λόγω μιας υστερικής αντιπάθειας προς το πρόσωπο του πρωθυπουργού.
Ολοι όμως έχουν μια κοινή ιδιότητα:
Λόγω της εμπλοκής τους με τη διακυβέρνηση Καραμανλή, ήταν μη ανακυκλώσιμα υλικά. Ηταν και είναι πρόσωπα που δεν θα μπορούσαν να φιλοξενηθούν σε κανέναν άλλο πολιτικό χώρο, αφού στη συνείδηση του περισσότερου κόσμου εκφράζουν το παλιό και το φθαρμένο.
Το χωνευτήρι του ΣΥΡΙΖΑ τούς προσφέρει όμως μια ακόμα ευκαιρία.
Θα ήταν ανόητοι να τη χάσουν.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου