Αγγελική Παπαθανασοπούλου, έγκυος 4 μηνών. Επαμεινώνδας Τσάκαλος. Παρασκευή Ζούλια.
Σας λένε κάτι τα ονόματα;
Είναι τα θύματα του εμπρησμού του υποκαταστήματος της τράπεζας Marfin στις 5 Μαΐου 2010. Γνωστοί ως «οι νεκροί της Marfin». Για να είμαι ειλικρινής, κι εγώ, κάθε φορά που χρειάζεται να αναφερθώ στο γεγονός, ψάχνω τα ονόματα για να βεβαιωθώ ότι τα θυμάμαι σωστά.
Αναρωτιέμαι σε τι οφείλεται το κενό της μνήμης.
Iσως στο γεγονός ότι ο θάνατός τους δεν είχε τίποτε το ηρωικό.
Hσαν τρεις εργαζόμενοι, σαν εκατομμύρια άλλους, που εργάζονταν σε ημέρα γενικής απεργίας. Τους απεργούς τούς συνόδευαν οι γνωστές μιλίτσιες των κουκουλοφόρων, αυτοί που, κατά τον ΣΥΡΙΖΑ, βλέπουν τις μολότοφ από την καλή πλευρά τους, απ’ την πλευρά αυτών που τις εκτοξεύουν. Οι τρεις εργαζόμενοι βρέθηκαν στη λάθος πλευρά των μολότοφ.
Το κενό της μνήμης έχει να κάνει και με τη διαχείριση της υστεροφημίας τους. Δεν ήσαν αγωνιστές της δημοκρατίας που τους σκότωσαν φασίστες. Οι γονείς τους δεν κάνουν δηλώσεις και δεν ζητούν δικαίωση. Ούτε εμφανίζονται στα δικαστήρια όποτε δικάζεται κάποιος κουκουλοφόρος ή τρομοκράτης για να απαιτήσουν την τιμωρία του. Τους είδαμε μόνον σκυφτούς και σιωπηλούς όταν, επιτέλους, η ελληνική πολιτεία αποφάσισε να τιμήσει τη μνήμη των νεκρών παιδιών τους. Αδιαφορούν; Μάλλον αντιλαμβάνονται την ηθική αξία του πένθους, τη διαφορά του πένθους από τον ρόλο της βαρυπενθούσας που κάνει δημόσια καριέρα ως χαροκαμένη.
Οι δολοφόνοι του Παύλου Φύσσα και η συμμορία τους βρίσκονται στη φυλακή. Δώδεκα χρόνια μετά το έγκλημά τους οι δολοφόνοι της Marfin παραμένουν άγνωστοι. Χρησιμοποίησαν τα φονικά τους όπλα φορώντας κουκούλες και μετά χάθηκαν μέσα στο ανώνυμο πλήθος των διαδηλωτών. Δειλά ενεργούμενα της οργής και του μίσους. Και το μίσος ήταν κοινοτοπία στην Ελλάδα του 2010. Οριζε τον κανόνα της πολιτικής και της κοινωνικής συμπεριφοράς. Ηταν ο δείκτης της ευαισθησίας. Κοινώς αποδεκτό δεν ήταν απλώς ευεξήγητο. Ηταν επιβεβλημένο.
Τα θύματα της Marfin αντιμετωπίσθηκαν σαν...
τις απώλειες ενός ακήρυκτου πολέμου που υπονόμευσε την κοινωνική συνοχή, πάλεψε με νύχια και με δόντια να γυρίσει τη χώρα στις πιο σκοτεινές στιγμές της Ιστορίας της και έδωσε την εξουσία σε όσους κατάφεραν να το αξιοποιήσουν.
Το μίσος διεκδικούσε ιδεολογικά χαρακτηριστικά.
Κι ας πούμε ότι όλ’ αυτά ανήκουν στο παρελθόν.
Οι δολοφόνοι της Marfin όμως κυκλοφορούν ανάμεσά μας ατιμώρητοι, φυσικοί και ηθικοί αυτουργοί.
Τους φοβάται η αστυνομία;
Δεν θέλω να το πιστέψω. Μάλλον είναι τα τελευταία απολιθώματα της ιδεολογικής τρομοκρατίας με την οποία σταδιοδρόμησε η Αριστερά και οι παραφυάδες της.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου