ΕΛΛΗΝΟΦΩΝΟ ΝουΔοΠΑΣΟΚοΣΥΡΙΖΑίικα ΑΡΙΣΤΕΡΟΑΛΗΤΑΡΟΠΛΗΚΤΟ ΚΩΛΟΧΑΝΕΙΟ: Οι δειλοί εθνοπατέρες μας και η γνώριμη βία

 

Του ΑΡΗ ΑΛΕΞΑΝΔΡΗ

Η επίθεση μιας ομάδας τραμπούκων σε καθηγητή του ΟΠΑ την ώρα του μαθήματος, πριν από λίγες ημέρες, έρχεται να προστεθεί σε ένα απροσμέτρητο πλήθος άλλων επιθέσεων εις βάρος φοιτητών και καθηγητών εντός του πανεπιστημιακού χώρου. 

Αυτή τη φορά, οι αντιδράσεις της κοινής γνώμης ήταν κάπως χλιαρές· κανείς δεν εντυπωσιάστηκε από το εξωφρενικό γεγονός, γιατί η εξωφρενικότητα χάνει την αιχμή της όταν εισέρχεται στη σφαίρα της συνήθειας.  

Κάποιοι βρήκαν την επίθεση αμελητέα μάλιστα, επειδή εις βάρος του καθηγητή εκκρεμούν κατηγορίες για εγκλήματα – λες και αυτό έχει οποιαδήποτε σημασία. Η βία στα πανεπιστημιακά ιδρύματα, είτε ως προϊόν ιδεολογικής αντίθεσης είτε ως πράξη αυτοδικίας, δεν είναι απλώς κανονικοποιημένη και ηθικά νομιμοποιημένη· πλέον, φαίνεται πως την αποδέχονται και όσοι την κατακρίνουν ή εξελέγησαν για να την πατάξουν.  

Η κυβέρνηση ακκίζεται μπροστά στον καθρέφτη της, ενώ αποτυγχάνει συνειδητά στα υπεσχημένα και στοιχειώδη, με έναν οκνηρό ναρκισσισμό που απάδει προς το αρχικό της ήθος.

Η επισφαλής λειτουργία των πανεπιστημίων και το καθεστώς ομηρίας που επιβάλλουν οι συμμορίες σε φοιτητές και καθηγητές ανάλογα με τα κέφια και την πολιτική συγκυρία είναι ένας επείγων δείκτης υπανάπτυξης που σαμποτάρει κάθε επίδοξη μεταρρύθμιση, σχετική ή άσχετη με την εκπαίδευση. Η ολιγωρία και τα λόγια συμπάθειας υπουργών και πρυτάνεων μοιάζουν με εμπαιγμό μέσα στο γενικό κλίμα αδικίας και παραφροσύνης. Τίποτα δεν μπορεί να προοδεύσει όσο τα πανεπιστήμια μαστίζονται από μαφίες και καμία θετική εγγύηση για το μέλλον δεν μπορεί να δοθεί όσο οι σπουδές που παρέχονται στη χώρα βαφτίζονται στα νερά της βίας, της φασιστοειδούς ανομίας και της τριτοκοσμικής αντιπαράθεσης. 

 Η κατάσταση του ελληνικού πανεπιστημίου, με τις ποικίλες θεσμικές και εξωθεσμικές δυνάμεις να επιδίδονται η καθεμιά στο δικό της πάρτι ιδιοτέλειας, είναι υπόδειγμα και μικρογραφία της ελληνικής κοινωνίας: ένα αρρύθμιστο πεδίο αυθαίρετων και επικίνδυνων διενέξεων που εκπαιδεύει αντικοινωνικούς πολίτες και συντηρεί ανίκανους πολιτικούς.

Η δειλία της κυβέρνησης μπροστά στο νευραλγικό θέμα της ενδοπανεπιστημιακής βίας πηγάζει από μια προκατειλημμένη και ανεπίκαιρη ανάγνωση του πολιτικού κόστους. Οι υποκριτικές υστερίες της Αριστεράς, που περιλαμβάνουν έντονο και επαναλαμβανόμενο αναμάσημα λέξεων όπως «καταστολή» και «χούντα», δεν δημιουργούν το κοινωνικό ρεύμα που η Ν.Δ. ενδεχομένως φοβάται, παρά μόνο τελετουργικά πυροτεχνήματα που θα έπρεπε να έχει συνηθίσει. Τα πυροτεχνήματα είναι εντυπωσιακά, αλλά κρατούν όσο η λάμψη τους και εξαντλούνται στην εσωτερική κατανάλωση και στην ευτέλεια των κοινωνικών δικτύων. Ο κόσμος που ζει μακριά από δόγματα και ιδεολογικές αγκυλώσεις, η πλειονότητα, δηλαδή, των πολιτών που χρηματοδοτούν τα πανεπιστήμια κι έχουν από αυτά αξιώσεις, επιθυμεί την τάξη, την ηρεμία και την ασφάλεια. Είναι με την αλλαγή και ας μην το φωνάζει. Εχει πολλή δουλειά, άλλωστε, για να φωνάζει.

Πριν γίνει οτιδήποτε επί της ουσίας, πολίτες και πολιτικοί χρωστάμε στο πανεπιστήμιο μια ειλικρινή παραδοχή, όσο κι αν αυτή ερεθίζει τα εύθικτα αριστερόστροφα αντανακλαστικά: η βία στα πανεπιστήμια δεν θα διευθετηθεί χωρίς ρήξη και αυστηρότητα. Γι’ αυτό και η θέση Ανδρουλάκη περί ιδιωτικών σεκιούριτι είναι επικίνδυνα αφελής, αν όχι τραγικά άσχετη.  

Πώς ακριβώς φαντάζεται ο αρχηγός του ΚΙΝΑΛ ότι μερικοί άοπλοι υπάλληλοι χωρίς αρμοδιότητες θα αναχαιτίσουν καταδρομικές επιθέσεις μαινόμενων κουκουλοφόρων που έχουν συνηθίσει να δρουν με την άμετρη και οργανωμένη βία εκείνου που δεν έχει τίποτα να χάσει; Με τη δύναμη της πειθούς και της ευγένειας; 

Με την ανθρωπιστική βεβαιότητα ότι «στα πανεπιστήμια του εξωτερικού δεν υπάρχει αστυνομία»;  

Στα πανεπιστήμια του εξωτερικού δεν υπάρχουν και τραμπούκοι. Οι συγκρίσεις μήλων με πορτοκάλια δεν έκαναν ποτέ τα μήλα λιγότερο μήλα και τα πορτοκάλια λιγότερο πορτοκάλια.

Οι πολίτες εξοργίζονται με τους πολιτικούς που τα κάνουν μαντάρα. 

Τους πολιτικούς, όμως, που δεν κάνουν τίποτα...

 

 απλώς τους ξεχνούν. Και δεν τους ξαναψηφίζουν. 

H δημοφιλία των πολιτικών αποφάσεων δεν κρίνεται από το πόσοι διαμαρτύρονται καθώς αυτές εφαρμόζονται, αλλά από την έμπρακτη επιβράβευσή τους σε βάθος χρόνου.