Στη φωτογραφία από το Instagram βλέπουμε δύο παιδάκια, έτοιμα να βγουν από το σπίτι τους για την πρώτη μέρα στο σχολείο. Εχουν την πλάτη γυρισμένη στον φακό, έτσι είναι αδύνατο να μην προσέξουμε τα σακίδιά τους, το ένα μάλιστα φέρει με μεγάλα λευκά γράμματα το λογότυπο της Nike.
Στη λεζάντα που γράφει από κάτω ο περήφανος μπαμπάς των παιδιών, που συμβαίνει να είναι ο Αλέξης Τσίπρας, βλέπει – ποιητική αδεία – τα παιδιά να τρέχουν προς το αύριο «με τη σάκα στον ώμο».
Ποια «σάκα»;
Η σάκα είναι ένα πράγμα που έχει πάψει να υπάρχει πια εδώ και κάποιες δεκαετίες. Ανήκει στη μακρινή εκείνη εποχή που το τοστ (ζαμπόν-τυρί, συνήθως) ήταν ακόμη άγνωστο στην ελληνική καθημερινότητα, την εποχή που υπήρχαν μόνον Ελβιέλες και Σπορτέξ, Ταμ-Ταμ και Μπιράλ.
Ο Τσίπρας κοιτάζει το μέλλον και βλέπει το παρελθόν: ένα σακίδιο της Nike μεταμορφώνεται – εξαγνίζεται, ενδεχομένως – σε παλαιϊκή «σάκα». Είναι ένας γλωσσικός αναχρονισμός αυτός εκ μέρους του Τσίπρα, που γίνεται για αισθητικούς λόγους, δίνει στο ύφος του μια απήχηση Βάρναλη, μια εσάνς από εαμική γλώσσα.
Είναι ίσως και μία προσπάθεια του Αλέξη να αναπληρώσει ψυχολογικά το τραύμα, που προκαλεί η διαφορά ανάμεσα στην πραγματικότητα και την ιδεολογία. Στην ανάρτησή του στο Instagram με αφορμή την πρώτη μέρα του σχολικού έτους, ο πρόεδρος θα ήθελε πολύ να μπορούσε να μιλήσει για «σχολειό» (που οπωσδήποτε ακούγεται πιο δημοκρατικό από το «σχολείο» και επίσης υπονοεί τις χαμηλές προσδοκίες και απαιτήσεις από τον θεσμό). Μα πώς να το κάνει, όταν τα παιδάκια του πηγαίνουν σε «σχολή» ιδιωτική;
Εδώ, λοιπόν...
παρεμβαίνει η ποιητική μούσα και το σακίδιο της Nike μεταμορφώνεται σε σάκα.
Το αναφέρω ως παράδειγμα της θεραπευτικής επίδρασης της ποίησης στον πόνο…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου