Γράφει ο ΦΑΛΗΡΕΥΣ
Η κυρία Θεανώ συστήθηκε στο πανελλήνιο με την ιστορική (για τον
χώρο της κωμωδίας) πρώτη δήλωσή της ως μέλος της κυβέρνησης, όταν
διέγνωσε ότι η θεραπεία του προβλήματος της χώρας βρίσκεται στη σοφία
που ενσαρκώνουν «τα γεμιστά του ελληνικού λαού».
Δεν ήταν κάποιες
τυχαίες κουβέντες αυτές, το επαναλαμβάνω. Η σοφία των γεμιστών (με κιμά,
άραγε, ή με ρύζι και μυρωδικά;) ήταν ο τρόπος που επέλεξε, μόλις είχε
ορκιστεί, η αναπληρώτρια υπουργός Εργασίας για να τη μάθουν όλοι.
Εξάλλου, όπως σημειώνει σχετικά με την αγωνιστική προέλευσή της, στο
επίσημο βιογραφικό της στην ιστοσελίδα της Βουλής, «εργάστηκε στο
πρωτόγνωρο πεδίο των δομών κοινωνικής αλληλεγγύης που δημιούργησε ο
ελληνικός λαός για να επιβιώσει και να αντισταθεί». Καταλάβαμε τότε και
είπαμε ότι, τουλάχιστον, θα γελάσουμε με αυτή την αστεία κυρία, που είχε
και κάτι από το τσαγανό της «τσούγδως», κατά τη διατύπωση του Ευ.
Γιαννόπουλου.
Αργότερα ενίσχυσε την εικόνα της δυναμικής γυναίκας του λαού, όταν
την είδαμε να καθαρίζει δημοσίως πορτοκάλια και αχλάδια – το έκανε με
απόλυτη φυσικότητα, καθώς βρισκόταν σε κομματική συνεδρίαση. Σύμφωνα με
έναν θρύλο, έχει συμβεί και φασολάκια να καθαρίζει στη διάρκεια
συνεδρίασης. Είτε είναι ακριβές αυτό είτε όχι δεν έχει σημασία, διότι
στη μυθολογία της Αριστεράς, τα φασολάκια έχουν αναχθεί σε υψηλό
σύμβολο. Και μόνον η νοερή σύνδεση των εννοιών «κυρία Θεανώ» και
«φασολάκια» μας παραπέμπει ευθέως στον αστειότερο στίχο που τραγούδησε η
Μεταπολίτευση: «πάνου (sic) στην ποδιά της μητέρας που καθαρίζει φρέσκα
φασολάκια στη δροσερήν αυλόπορτα». (Φυσικά, του Ρίτσου, από το
«Καπνισμένο Τσουκάλι»).
«Καλόμαθε
η γριά στα σύκα», όπως λέει ο λαός μας, τη σοφία του οποίου οφείλουμε
να λιβανίζουμε με κάθε ευκαιρία. Ναι, μόνον οι νέοι και οι πολύ χαζοί
εκπλήσσονται από την αποκάλυψη της ματαιοδοξίας που υπάρχει στην
ανθρώπινη φύση. Οι άλλοι νομίζω ότι δεν εντυπωσιάζονται βλέποντας πως,
μέσα σε είκοσι μήνες, η κυρία Θεανώ κάλυψε ολόκληρη τη διαδρομή από τα
φρέσκα φασολάκια μέχρι το παντεσπάνι – γνωστότερο παρ’ ημίν ως brioche.
(Και παραλίγο «πατροπαράδοτο»· διότι, στη χρυσή εποχή, το «μπριοσάκι»,
συνήθως με μοτσαρέλα και προσούτο, αποτελούσε την έναρξη της
γαστριμαργικής ημέρας των κατοίκων της χώρας του Υπαρκτού Ελληνισμού,
μιας ημέρας που κατέληγε ιδανικά στην πανδαισία της αστακομακαρονάδας.
Πάνε όμως αυτά, πέρασαν...).
Εχει τη νοστιμιά του όμως το brioche, οπωσδήποτε! Το πιστοποιεί η αφ’
υψηλού διαπίστωση της κυρίας Θεανούς ότι οι πρόσφατες περικοπές στις
συντάξεις –για τις οποίες έχει την άμεση πολιτική ευθύνη ως αναπληρώτρια
Κατρούγκαλου, μη ξεχνιόμαστε– δεν είναι φοβερές. Της το λέει ο κόσμος
στον δρόμο: «Εγώ βλέπω πάρα πολύ κόσμο στον δρόμο και μου λέει, εμένα η
σύνταξη μου ήταν 920 ευρώ και είναι 920 ή 917. Δεν είχαν καμία από αυτές
τις φοβερές περικοπές που λένε τα media». (Oσο υπάρχουν ακόμη «τα άθλια
βοθροκάναλα της διαπλοκής», θα μπορούσε να είχε προσθέσει κατά το
παράδειγμα του Πρωτάνθρωπου των Σφακίων, τον οποίο η ίδια έχει
υπερασπισθεί στο παρελθόν με δηλώσεις της...).
Επειτα, για να ταρακουνήσει το ακροατήριό της και να το φέρει στην
πραγματικότητα που τη συμφέρει, ανακοίνωσε ότι παρέλαβε –όχι μόνη της,
ευτυχώς, μαζί με τους άλλους– «μια χώρα μετά από πόλεμο».
«Το ότι δεν
βλέπετε ερείπια στον δρόμο», εξήγησε, «δεν σημαίνει ότι αυτή η χώρα δεν
έχει βγει από πόλεμο και αυτό προσπαθούμε να ανασυγκροτήσουμε. Θέλετε να
το ανασυγκροτήσουμε ταχύτατα, το θεωρώ φυσικό. Και εγώ θέλω, αλλά
πρέπει να καταλαβαίνετε ότι είναι τιτάνιο έργο. Το να γυρίσουμε ξανά σε
εκείνους που μας έφεραν σε αυτή την κατάσταση θα είναι το
εγκληματικότερο πράγμα που μπορεί να συμβεί στον λαό μας και βέβαια δεν
προτιθέμεθα να αφήσουμε να συμβεί. Να μην έχετε καμία αμφιβολία».
Σας κάνει εντύπωση ο αυταρχισμός του ύφους της;
Εμένα καθόλου.
Ρομαντικός εκ φύσεως, προτιμώ να αναζητήσω σε αυτό τον τόνο της αφ’
υψηλού αυστηρότητας έναν απόηχο της νεότητάς της. Σαν τις φωνές από το
παρελθόν, που λέει ο ποιητής. Αυτές που τις ακούμε μες στη σκέψη και
κάνουν για μια στιγμή να επιστρέφουν «ήχοι από την πρώτη ποίησι της ζωής
μας σα μουσική, την νύχτα, μακρυνή, που σβύνει». Το ύφος της μου
θυμίζει την εποχή που εκείνη ήταν 26 ετών, μια νεαρή αγωνίστρια του ΚΚΕ
εσ. – δεν υπήρχε ακόμη τότε το «πρωτόγνωρο πεδίο δομών κοινωνικής
αλληλεγγύης». Ηταν το μακρινό 1972, όταν την προσελάμβαναν στο
Πολυτεχνείο της εποχής ως έμμισθη βοηθό – «επί Επαναστάσεως», όπως
έλεγαν όσοι δεν ήθελαν τότε να έχουν προστριβές με το κράτος της
χούντας.
Είναι πάντως αξιοσημείωτο πως τα ηθικά προνόμια, που κατοχύρωσε η
Αριστερά στη συνείδηση μιας σαχλής κοινωνίας, της επιτρέπουν τώρα να
επιδεικνύει μια στυγνότητα, την οποία καμία από τις προηγούμενες
κυβερνήσεις δεν τόλμησε, ούτε καν οι δεξιές.
Αφήστε την κυρία Θεανώ στην
άκρη – αυτή δεν είναι παρά ένα από τα ανέκδοτα της ιστορίας.
Θυμηθείτε
όμως...
Την ίδια
υπεροψία που έδειξε και ο Παραλίας (ο Σταθάκης) στη Βουλή λίγες ημέρες
αργότερα, μιλώντας για το ίδιο θέμα: «η προσαρμογή είναι η προσαρμογή»,
είπε. Τι να κάνουμε; Πάμε τώρα για κανένα ουισκάκι…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου