Οι εκλογές για αρχηγό στον #ΣΥΡΙΖΑ , θα γίνουν με την παρουσία διεθνών παρατηρητών .#Με_τον_Στεφανο pic.twitter.com/UuHSL5HWdD
— Αναρχικλ🤡ουν 💙💛 (@bananarchyson) September 9, 2024
Γράφει ο ΚΩΣΤΗΣ ΚΟΡΝΕΤΗΣ
Επίκουρος καθηγητής Σύγχρονης Ιστορίας στο Αυτόνομο Πανεπιστήμιο της Μαδρίτης.
Αλλάζουν τα κόμματα το όνομά τους; Και αν ναι, πότε;
Αντανακλά αυτό κάποιον μετασχηματισμό, μια πολιτική μετακίνηση, αλλαγή φυσιογνωμίας ή και ιδεολογικού στίγματος;
Κάποτε ίσως αυτό να ίσχυε – και να αντικατόπτριζε και πραγματικές ζυμώσεις μέσα σ’ ένα κόμμα και ενίοτε μια πραγματική τάση για φυγή προς τα εμπρός. Αυτό όμως που ζει σήμερα ο ΣΥΡΙΖΑ απέχει παρασάγγας από τέτοιου είδους διεργασίες.
Αλλάζοντας όπως όπως την ούτως ή άλλως φθαρμένη μαρκίζα του, καταμαρτυρεί απλώς πανικό και αδυναμία χάραξης πολιτικής από την πλευρά της ηγεσίας του, ενώ το κόμμα κονιορτοποιείται ολοταχώς.
Είναι γνωστή η στιγμή που το ΚΚΕ Εσωτερικού με ηγέτη τον Λεωνίδα Κύρκο άλλαξε το όνομά του σε ΕΑΡ (Ελληνική Αριστερά) το μακρινό 1986, εγκαταλείποντας το ιστορικό ακρωνύμιό του που παρέπεμπε σε ταξικούς αγώνες και ιδεολογικές συγκρούσεις μιας άλλης εποχής.
Εκτός ελληνικών συνόρων, ιστορική θα μείνει και η μετονομασία του περίφημου ιταλικού κομμουνιστικού κόμματος, του PCI, εγγυητή της ιταλικής μεταπολεμικής κοινοβουλευτικής ομαλότητας και πραγματικού εθνικού θεσμού στη γείτονα, σε Partito Democratico από τον τότε ηγέτη του, Ακίλε Οκέτο, το 1989. Είχε μόλις προηγηθεί η πτώση του Τείχους του Βερολίνου, που πυροδότησε την υπαρξιακή αναζήτηση πυξίδας εν μέσω κοσμογονικών ανακατατάξεων.
Αμφότερες οι αλλαγές δρομολογήθηκαν από τις τότε ηγεσίες και προκάλεσαν μεγάλες αντεγκλήσεις και προστριβές που οδήγησαν σε κύμα διαμαρτυριών, δακρύων, φόβου, οργής, υπαρξιακής αγωνίας και εντέλει στην εσωτερική διάσπαση από όσους διαφωνούσαν με αυτή τη μετεξέλιξη. Ομως αφορούσαν ένα εξόχως πολιτικό θέμα: την αναγραφή ή όχι της λέξης «κομμουνιστικό» στο όνομα, σε μια εποχή με περεστρόικα, γκλάσνοστ και τον πολιτικό σεισμό που προκαλούσε η σταδιακή κατάρρευση του λεγόμενου «υπαρκτού».
Ο ίδιος ο ΣΥΡΙΖΑ δημιουργήθηκε ως σύμπλευση τάσεων και συνιστωσών, με τον πάλαι ποτέ Συνασπισμό να απεμπολεί την πρωτοκαθεδρία του χάριν μιας ριζοσπαστικής επανεκκίνησης.
Πέρα όμως από το στενό αριστερό/κομμουνιστικό παράδειγμα, και το ΠΑΣΟΚ αποφάσισε σε πιο πρόσφατα χρόνια, και ελέω εκλογικών καταποντισμών, να αντικαταστήσει τον ιστορικό τίτλο του, που αντί για μαρκίζα θεωρούσε πως του ήταν μάλλον βάρος και στίγμα στην εποχή της κρίσης. Ετσι περάσαμε αρχικά και δειλά στην ΕΛΙΑ και αργότερα και πιο εμφατικά στο ΚΙΝΑΛ, με το ανέμπνευστο σήμα, πριν επιστρέψουμε πανηγυρικά στο πατροπαράδοτο όνομα και στον πράσινο ήλιο, υπό τη σκέπη των οποίων το κόμμα-σύμβολο της Μεταπολίτευσης μόλις γιόρτασε τα πενήντα του χρόνια.
Αυτό που παρακολουθούμε όμως σήμερα στον ΣΥΡΙΖΑ και την πιθανή μετονομασία του σε Συνασπισμό Σύγχρονης Αριστεράς (ΣυΣυΑ) δεν έχει προηγούμενο. Κυρίως λόγω της απώλειας πραγματικού πολιτικού διακυβεύματος, αλλά και ελλείψει ουσιαστικών εσωτερικών διαβουλεύσεων. Το σύμπλεγμα παραπολιτικής, σπασμωδικών κινήσεων, συντροφικών μαχαιρωμάτων σε δημόσια θέα και αρχηγικών τακτικισμών χωρίς σαφή στόχευση πέρα από την εγκαθίδρυση ενός απολύτως προσωποκεντρικού μοντέλου εξουσίας, δεν ευνοεί την ουσιαστική συζήτηση για την αλλαγή του χαρακτήρα ενός κόμματος. Ο βιαστικός τρόπος με τον οποίο ο Στέφανος Κασσελάκης πέταξε την ιδέα του νέου ονόματος προδίδει προχειρότητα και μάλλον εντάσσεται μέσα σε μια ευρύτερη προσπάθεια πρόκλησης απόλυτης ρήξης με τον εσμό των εσωκομματικών αντιπάλων του, παρά οτιδήποτε άλλο. Στον χρόνο που μεσολαβεί από τη στιγμή που γράφονται αυτές οι γραμμές μέχρι να τυπωθούν μπορεί να έχει ήδη εγκαταλειφθεί η ιδέα, εξίσου τσαπατσούλικα όσο διατυπώθηκε, και εξίσου γρήγορα και ανερμάτιστα όπως η διαγραφή και η επανένταξη του Παύλου Πολάκη στην Κ.Ο. του κόμματος.
Ακόμα και αν θεωρήσουμε πως η πρόταση δεν είναι ένα απλό πυροτέχνημα, πόσο «σύγχρονη» άραγε θα είναι αυτή η Αριστερά, με τον Πολάκη και τον Παππά στυλοβάτες;
Και τι είδους «συνασπισμός» θα είναι αυτός με τον πολιτικά αλλοπρόσαλλο Κασσελάκη στο πηδάλιο;
Και βέβαια, σε ποιο βαθμό θα είναι όντως «Αριστερά» και όχι πολτός ετερογενών στοιχείων χωρίς συνεκτικό ιστό;
Οι λέξεις πρέπει να αντιστοιχούν στο νόημά τους, αλλιώς χάνουν την αξία τους. Αλλο πράγμα η πολιτική τόλμη και η οικοδόμηση ενός νέου και καλύτερου φορέα και άλλο ο πούρος οπορτουνισμός και η μεταπολιτική χωρίς περιεχόμενο.
Με αυτούς τους όρους η εκλογική εξαΰλωση του ΣΥΡΙΖΑ θα είναι…
πιθανότατα ταχύτατη, ενώ η πολιτική ορφάνια στην οποία οδηγεί τους τελευταίους εναπομείναντες ψηφοφόρους του η ηγεσία του μοιάζει αναπόδραστη.
Η λογική της κατρακύλας είναι ο πάτος και κανένα τέχνασμα δεν πρόκειται να σταματήσει τον κατήφορο του κόμματος.
Οπως λένε και οι παλιοί διαφημιστές, ποτέ ένα προϊόν δεν πουλήθηκε περισσότερο απλώς και μόνον επειδή άλλαξαν την ετικέτα του. Αντιθέτως, αυτό συνήθως οδηγεί στην ολική απόσυρσή του από την αγορά.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου