ΕΞΑΙΡΕΤΙΚΟ
Τα εκθέματα το έσκασαν από το μουσείο. Τα κέρινα ομοιώματα δραπέτευσαν από το Μαντάμ Τισό και κυνηγούν εκείνους που αναπαριστούν για να τους αντικαταστήσουν. Μια τέτοια αίσθηση ιλαροτραγικής πλαστότητας είχε η επιστροφή του Αρη (Σπηλιωτόπουλου) σε θέση συμβούλου παρά τω Κασσελάκη. Σαν να μην ήταν ο ίδιος που αναλάμβανε τον ρόλο, αλλά ένας μίμος που ήθελε να τον εκδικηθεί αναβιώνοντας την περσόνα του σε ξεκούδουνα συμφραζόμενα. Ο Ζαχαράτος ως Αρης.
Στην αρχή, πολλοί υποψιάζονταν ότι υπήρχε σχέδιο και απόκρυφος δίαυλος, πέρα από την έκδηλη πολιτική συμπάθεια. Τα πράγματα απέδειξαν ότι κανένα πλάνο προσέγγισης δεν υπήρχε. Υπήρχε μόνο ένα ατομικό πλάνο γαληνοτάτης συνταξιοδότησης, που εκπληρώθηκε νυσταλέα και τακτικά. Τα στελέχη του νεοκαραμανλισμού έλκονταν από τον ΣΥΡΙΖΑ υπακούοντας όχι σε εντολές, αλλά στη μυστική φωνή μιας βαθύτερης πολιτικής συγγένειας με τον αντιμνημονιακό και μετα-αντιμνημονιακό εθνικολαϊκισμό.
Μπορεί κανείς να ανατρέξει αναπόταμα τη Μεταπολίτευση μέσα από τις δύο κοίτες που τη χάραξαν πιο βαθιά απ’ ό,τι τα κόμματα που κάθε φορά κυριαρχούσαν.
Αν η μία κοίτη ήταν ο (αυθεντικά) καραμανλικός ευρωπαϊσμός και οι εκσυγχρονιστές επίγονοί του, η άλλη ήταν εκείνη που μετέφερε τον ανδρεϊκό λαϊκισμό διαποτίζοντας και την αντίπαλη παράταξη, μέχρι που η χρεοκοπία ήρε τις παραταξιακές γραμμές, επιτρέποντας και τυπικά την αντιμνημονιακή συγχώνευση (ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ, προεδρία Παυλόπουλου, κράτος Παπαγγελόπουλου).
Τι νόημα έχει να τα θυμάται κανείς όλα αυτά σήμερα;
Δεν είναι περασμένα και πλέον άξια μόνο τρολιάς;
Δεν φαίνεται σήμερα πιθανό το υπο-εκπροσωπούμενο ρεύμα να διεκδικήσει την παλινόρθωσή του. Αλλά αν οι συνθήκες το ευνοήσουν...
μάλλον καλύτερα είναι να επιστρέψει μέσω της Ν.Δ. – μέσω ενός παλαιού κόμματος που έχει εσωτερικά ιδεολογικά αντίβαρα και θεσμική μνήμη.
Η εναλλακτική δεν θα είναι ο εθνικολαϊκισμός που ξέραμε.
Θα είναι ο εξουσιαστικός κυνισμός. Ο υπαρκτός ναρκισσισμός.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου