Toυ Μιχάλη Τσιντσίνη
Ξέρεις πόσα δράματα ακούει στη βάρδια του; «Ελάτε. Ακούω κάποιον έξω από την πόρτα μου». «Στείλ’ τε κάποιον, αμέσως. Ακούω κραυγές για βοήθεια». «Κάντε τους μια σύσταση. Δεν μ’ αφήνουν να κοιμηθώ».
Ετσι κι εκείνο το βράδυ. Η φωνή στην αρχή ήρεμη. Καμία ταραχή. «Χρειάζομαι κάποιον να μπορέσει να με πάει στο σπίτι μου». Αυτό ήταν όλο.
Στον ίδιο πεζό τόνο της απαντούσε και ο τηλεφωνητής. Απαθής.
Ετσι δεν απαντούν όλα τα call-centers;
Σε λίγο καιρό τη δουλειά του θα μπορούν να την κάνουν ρομπότ – όπως στις εταιρείας κινητής τηλεφωνίας. Για επαπειλούμενη ανθρωποκτονία πιέστε το 3. For English press 9.
Η φωνή που απαντάει σε ρομποτικό τόνο στην Κυριακή Γρίβα δεν είναι όμως μηχανή. Αφήνει από τις ρωγμές των παύσεων να περάσει η ανθρώπινη προκατάληψη. Μπορεί να μην εκφράζει έκδηλο συναίσθημα. Δεν καταφέρνει ωστόσο να κρύψει την περιφρόνηση. Την προπατορική δυσπιστία απέναντι σ’ αυτό το «κορίτσι» που, τι θέλει τώρα; «Να στείλω σπίτι σας;». «Του έχετε κάνει μήνυση;». «Δεν είναι ταξί».
Η στιγμή αυτή –μια στιγμή μικρών «Τεμπών», που ξεγυμνώνει σε λίγα δευτερόλεπτα τον πυρήνα του κράτους– επαναφέρει τη βασανιστική διαλεκτική μεταξύ ανθρώπινου λάθους και συστημικής ανεπάρκειας.
Φταίει αυτός, που με γραφειοκρατική βαρεμάρα αναλαμβάνει «σκοπιά» στο τελευταίο καταφύγιο για τη διάσωση μιας ανθρώπινης ζωής; Ή φταίει το απρόσωπο σύστημα, που εμπιστεύεται αυτό το ζωτικό καθήκον σε ανεκπαίδευτους και ακατάλληλους ανθρώπους;
Η κοινή απάντηση εντοπίζει εδώ τις ανίατες παθογένειες μιας αστυνομίας, που δεν έχει ακόμη καταφέρει να χειραφετηθεί από τις χωροφυλακίστικες καθηλώσεις της· που εξακολουθεί να λειτουργεί ως βραχίονας μιας διοίκησης προγραμματισμένης να υπάρχει υπέρ του εαυτού της. Να μπεις, να διοριστείς και μετά να φροντίσεις να εγκατασταθείς σ’ ένα γραφείο, στη φρουρά ενός επισήμου, σ’ ένα τηλεφωνικό κέντρο.
Συστέλλει, όμως, κανείς το νόημα αυτού που συνέβη στους Αγίους Αναργύρους, αν το αποδώσει μόνο στο κακό στερεότυπο του άνιωθου μπάτσου. Αυτός που απαντά την κλήση, όπως κι αυτές που υποδέχτηκαν την ικέτιδα στη νυχτερινή τους βάρδια στο αστυνομικό τμήμα, ήταν ήδη φορείς μιας κουλτούρας προτού φορέσουν τη στολή. Η κουλτούρα αυτή τους υπαγόρευε να ακούν τη γυναικεία αγωνία ως υπερβολική ευαισθησία ή υστερία φύλου «ασθενούς». Τι θέλεις τώρα, κούκλα μου; Να σου στείλουμε και ταξί;
Το γεγονός ότι την υπόθεση χειρίστηκαν και γυναίκες λειτουργοί, απλώς επιβεβαιώνει πόσο εμπεδωμένη είναι η προκατάληψη, ώστε να γίνονται ξενιστές της ακόμη και τα δυνητικά θύματά της – γυναίκες αγωγοί του μισογυνισμού. Γυναίκες που λένε στις άλλες γυναίκες να «κάνουν υπομονή».
Ναι, τα πρωτόκολλα της αστυνομίας πρέπει να αλλάξουν και να εφαρμόζονται με συνέπεια ρομποτική. Όμως…
το πολιτισμικό λογισμικό των ανθρώπων, που αναπαράγει τη βία και την ανισότητα, δεν θα αλλάξει, ακόμη κι αν μεταρρυθμιστεί η αστυνομία.
Δεν θα αλλάξει όσο δεν αναγνωρίζουμε ότι πρέπει να αλλάξει. Οτι το φύλο μπορεί ακόμη να είναι προνόμιο. Ή θανάσιμη μειονεξία.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου