Του ΤΑΚΗ ΘΕΟΔΩΡΟΠΟΥΛΟΥ
Η αλήθεια είναι ότι η αντίληψη περί «µαζικών» εκδηλώσεων στην Κίνα πόρρω απέχει από τη δική µας. Ποια µάζα ανθρώπων µπορεί να χαρακτηρισθεί «µάζα» στη χώρα του ενάµισι δισεκατοµµυρίου; Και ποια µάζα µπορεί να αντιµετωπισθεί ως «κρίσιµη», απ’ αυτές που επιφέρουν κοινωνικές ανατροπές;
Oµως τα πράγµατα φαίνονται διαφορετικά στα µάτια ενός ολοκληρωτικού καθεστώτος που δεν ανέχεται ούτε ρωγµή στη συνοχή του. Αυτά είναι τα γνωστά. Τα άγνωστα και τα πρωτόγνωρα είναι οι αιτίες που έχουν βγάλει τόσον κόσµο στους δρόµους για να διαµαρτυρηθούν κατά του καθεστώτος. Τόσον κόσµο, ώστε η κυβέρνηση για να τον αντιµετωπίσει στέλνει στρατό και τώρα, απ’ ό,τι άκουσα και τεθωρακισµένα.
Είναι µια επανάληψη της εξέγερσης που είχε οδηγήσει πριν από τριάντα χρόνια στη σφαγή της Τιενανµέν;
Είναι και δεν είναι. Η σηµερινή εξέγερση, κατ’ αρχάς, δεν έχει πολιτικά αιτήµατα. ∆ηλώνει την αγανάκτηση ενός µέρους του πληθυσµού το οποίο δεν αντέχει άλλο τον εγκλεισµό που έχει επιβάλει η πολιτική της µηδενικής COVID. Τα υπόλοιπα ακολουθούν. Η ψυχολογική ασφυξία µεταµορφώνεται σε πολιτική κατά της απολυταρχικής διακυβέρνησης και εννοείται σε ανησυχία για την πορεία της οικονοµίας, η οποία υφίσταται και αυτή τις συνέπειες της καταναγκαστικής αργίας.
Oμως δεν µπορείς να αγνοήσεις το γεγονός ότι η ρίζα της αντίδρασης βρίσκεται στην ψυχολογική ασφυξία που αισθάνεται µέρος του πληθυσµού. Είτε οι ελίτ της µεσαίας τάξης είτε ακόµη και εργάτες.
∆εδοµένου, δε, ότι η εξέγερση στην Κίνα για τα µέτρα περιορισµού της COVID έρχεται ένα µήνα µετά την εξέγερση των γυναικών στο Ιράν που αντιστέκονται στον καταναγκασµό της µαντίλας του θεοκρατικού καθεστώτος, δεν είναι δυνατόν να µην προκύψουν ερωτήµατα για την αποτελεσµατικότητα των ερµηνευτικών σου εργαλείων. Οι ελίτ του δυτικού κόσµου, µε µειωµένη την όραση λόγω γήρατος, εξακολουθούν να εξηγούν τις ιστορικές ανατροπές µε τα εργαλεία που τους έδωσε η κοινωνιολογία, τον άνθρωπο του οποίου η συµπεριφορά εξαρτάται από τη θέση του στον κοινωνικό σχηµατισµό, και εκείνη την οικονοµία που πάντα ξεµυτίζει σε τελευταία ανάλυση. Γι’ αυτό γελοιοποιήθηκαν µε την ερµηνεία της Αραβικής Ανοιξης. Και προς το παρόν, δεν δείχνουν να προσπαθούν να απαλλαγούν από τα στερεότυπα όταν αντιµετωπίζουν το Ιράν ή την Κίνα.
Μπορεί οι εξεγέρσεις να µην έχουν κανένα αποτέλεσµα. Μπορεί να οδηγήσουν σε ακόµη µεγαλύτερη σκλήρυνση των καθεστώτων.
Σηµασία όµως έχει...
να εντοπίσουµε τις αιτίες που τις γέννησαν. Και να καταλάβουµε γιατί ορισµένοι άνθρωποι, σαν και εµάς, είναι έτοιµοι να θυσιασθούν για να αποφύγουν τον εγκλεισµό ή το απάνθρωπο προσωπείο της θρησκείας.
Και ας µην έχουν καµιά πολιτική λύση να προτείνουν. «Πολιτική» µε τον τρόπο που την εννοούσαµε µέχρι σήµερα τουλάχιστον.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου