Το «συνέδριο» δεν ήταν συνέδριο. Δεν συγκλήθηκε για συζήτηση και ζύμωση. Ηταν μια εκδήλωση πανηγυρική, για τα πεντηκοστά γενέθλια του κόμματος. Μια άσκηση συσπείρωσης ενόψει της ευρωκάλπης.
Το «συνέδριο» ήταν τόσο μη συνέδριο, ώστε οι περισσότεροι βρέθηκαν να ψάχνουν το νόημά του όχι σε όσα ειπώθηκαν, αλλά σε όσα έμειναν άρρητα: Στις σιωπηρές δηλώσεις των δύο πρώην πρωθυπουργών, που άφησαν στην παραπολιτική να διερμηνεύσει τις συνοφρυωμένες παρευρέσεις τους.
Συνέδριο κανονικό δεν χρειαζόταν η Ν.Δ. Εφαρμόζει ένα πρόγραμμα που έχει ως (αν)ιδεολογική του πυξίδα τον πραγματισμό.
Ακόμη και επιλογές της που θα μπορούσε κανείς, ακολουθώντας τα παλαιά στερεότυπα, να ονομάσει δεξιές, έχουν πια αφομοιωθεί από μια κοινωνική πλειοψηφία που δεν υπακούει σε παραταξιακές ταυτίσεις.
Είναι δεξιά άραγε τα μη κρατικά πανεπιστήμια – για την ψυχαναγκαστική καταψήφιση των οποίων το ΠΑΣΟΚ χρειάστηκε να στραμπουλήξει τη γλώσσα του;
Είναι δεξιός ο νέος τρόπος επιλογής στελεχών στο Δημόσιο;
Η επιστολική ψήφος;
Γιατί μια κυβέρνηση του 41% θέτει η ίδια δίλημμα σταθερότητας προτού καν συμπληρώσει τον πρώτο χρόνο της νέας θητείας της;
Ο κατάλογος θα μπορούσε να μακρύνει κι άλλο. Ακολουθώντας, με λίγες εξαιρέσεις, τη ροή του κυρίαρχου κοινωνικού ρεύματος, η κυβερνώσα Ν.Δ. έχει κιόλας ευεργετηθεί από τους αντιπάλους της. Της έχουν χορηγήσει το μονοπώλιο της θετικής ατζέντας, καθώς όλοι τους, σε διαφορετικό βαθμό ο καθένας, έχουν επενδύσει στην αντιπολιτική. Δεν ανταγωνίζονται τον Μητσοτάκη, προκειμένου να κερδίσουν οι ίδιοι την εμπιστοσύνη. Αγωνίζονται κατά του ίδιου του Μητσοτάκη, ποντάροντας στη φθορά του, από υπαρκτά και ανύπαρκτα σκάνδαλα.
H Ν.Δ. δεν έχει αντίπαλο. Εχει όμως πολλούς αντιπάλους. Δεν έχει να αντιμετωπίσει έναν διεκδικητή της εξουσίας που θα την πίεζε προκαλώντας διαρκώς σύγκριση μαζί της. Εχει απέναντί της μια μεγάλη γκάμα θηρευτών της διαμαρτυρίας που, κρίνοντας εκ του αποτελέσματος, καταφέρνουν να προκαλούν ασύμμετρη ανασφάλεια στο κόμμα που κυβερνά.
Αυτό φάνηκε και στη σκηνή του συνεδρίου που δεν ήταν συνέδριο. Ο πρωθυπουργός εμφανίστηκε εκεί για να παρουσιάσει τις ευρωεκλογές ως ορόσημο επαναβεβαίωσης της εντολής, που έχει πάρει μόλις πριν από δέκα μήνες. Η αντίστροφη ανάγνωση του μηνύματος είναι ότι διαισθάνεται πως η ευρωκάλπη θα μπορούσε να τσουρουφλίσει τη νομιμοποίησή του, ναρκοθετώντας τη διακυβέρνησή του.
Και θα είχε δίκιο να το σκέφτεται έτσι: Αν μια κυβέρνηση του 41% θέτει η ίδια δίλημμα σταθερότητας προτού καν συμπληρώσει τον πρώτο χρόνο της νέας θητείας της, τότε…
πώς πρέπει να φανταστούμε ότι θα πολιτεύεται αν στις ευρωεκλογές χάσει μέρος της δύναμής της;
Τα 49 από τα 50 της χρόνια η Ν.Δ. τα έζησε σε συνθήκες δικομματικού ανταγωνισμού.
Φαίνεται ότι χρειάζεται και η ίδια να εξοικειωθεί με το νέο περιβάλλον του κατακερματισμού. Να μην ανεβάζει με το παραμικρό πυρετό.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου