Του ΚΩΣΤΑ ΓΕΩΡΓΟΥΣΟΠΟΥΛΟΥ
Σήµερα στις εκκλησίες µελωδείται ο προδότης, ο µαθητής που πρόδωσε, που δεν θέλησε, ο παράνοµος Ιούδας συνιέναι, να συµπορευτεί µε τον δάσκαλο και τους συντρόφους.
Είχα πάντα ένα πρόβληµα µε το εγχείρηµα του Ιούδα. Η συνήθης και λαϊκίζουσα και από άµβωνος κατηγορία που του προσάπτεται είναι η φιλαργυρία, συναρτώµενη µάλιστα µε τη φυλή του, λες και οι άλλοι µαθητές ήταν αλλόφυλοι!
Ο Ιούδας, διαβάζουµε στις Γραφές, ήταν ο ταµίας του κοινοβίου των µαθητών και οπαδών του Ναζωραίου. Αφού λοιπόν είχε στη διάθεσή του το ταµείο και αγαπούσε τα αργύρια γιατί δεν το βούτηξε να φύγει και λιµπίστηκε το ευτελές ποσό των 30 αργυρίων της επικήρυξης. Και ένας φιλοχρήµατος που καταδίδει για τον παρά γιατί τόσο σύντοµα µετανιώνει και κρεµιέται;
Παλιότερα ο Μελάς σε ένα από τα σηµαντικότερα έργα του («Ιούδας»), που ανέβασε ο Φώτος Πολίτης στο Εθνικό Θέατρο, δραµατοποίησε µια ευρέως τότε κυκλοφορούσα θεωρία ότι ο µαθητής είχε πιστέψει πως ο Δάσκαλος ήταν φορέας µιας επαναστατικής ιδέας που αποσκοπούσε και στην απελευθέρωση του λαού από τον ρωµαϊκό ζυγό αλλά και στην κοινωνική ανατροπή των κατεστηµένων αξιών των Εβραίων. Αρκούντως βέβαια, την εποχή του µεσοπολέµου, σοσιαλιστική ιδεολογία.
Οπως όµως κι αν έχει το πράγµα ένας φιλάργυρος δεν αφήνει το ταµείο για να ευτελιστεί ως καταδότης, ούτε σηµατοδοτεί την πράξη του, θα έλεγα τη συµβολοποιεί, µ’ ένα φιλί.
Ο έξοχος στίχος του Κάλβου για τον προδότη «Εγύρισε τες πλάτες του, φεύγει, φεύγει ο προδότης», δεν ταυτίζεται µε µια καθαρά ερωτική, αν θέλετε συντροφική δήλωση αγάπης.
Ο ένας τον φίλησε και τον κατέδωσε, ο άλλος τον αρνήθηκε τρεις φορές. Η µοίρα των δασκάλων.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου