Τα εντεράκια του αρνιού στις βαθυπράσινες μαγειρίτσες. Τα δικά μας, στον βωμό των εθνικών παραπλανήσεων. Κι έτσι αποφάσισα να διαβάσω Marc Roche. Δηλαδή, τον Γάλλο οικονομικό μελετητή - συγγραφέα που έγραψε το αγριευτικά κομψό (ζηλευτό θα 'λεγα) βιβλίο «Η ΤΡΑΠΕΖΑ. Πώς η Goldman Sachs κυβερνά τον κόσμο» (εκδ. «Μεταίχμιο», μτφρ. Αριστέα Κομνηνέλλη).
Αργησα αλλά το διάβασα. Το ρούφηξα σαν ρόφημα ανθυγιεινό. Κι έφριξα ο αφελέστατος για πράγματα ευρέως γνωστά κι ανατριχιαστικά. Κυρίως όμως με τρόμαξε η κλίμακα στην οποία κινείται αυτό το μάλλον θεάρεστο (κι ευλογημένο εννοείται από την Παλαιά Διαθήκη) οικοδόμημα που λέγεται Goldman Sachs. Τουλάχιστον πήρα μια χονδροειδή ιδέα ποιοι μπορεί να είναι οι σε βάρος μας (ως έθνος) κερδοσκόποι που ακούω κατά καιρούς... Να λοιπόν μια χαμηλόφωνη -ηθελημένα- τράπεζα στα μετερίζια της διαπλοκής με απόλυτα νόμιμα εύσημα κ.τ.λ.
Οπως πάντα. Και βέβαια ο συγγραφέας Marc Roche μιλά ανοιχτά για την ψευδεπίγραφη αρτιότητά μας ώστε να μπούμε στον ευρωδρόμο του ευρώ και να συμμεριστούμε -με κατουρημένα από χαρά βρακιά- το αντιπαθές χαμόγελο του τότε «αξιοπρεπέστατου» κατά τα άλλα πρωθυπουργού. Στη μυθιστορηματική, πλην αληθινότατη, πλοκή του βιβλίου συμμετέχει και μια Ελληνοαμερικανίδα κατσίκα, η Αντιγόνη Λουδιάδη, η οποία κινεί με ηθική βασιλικής κόμπρας τα νήματα. Δηλαδή ένα είδος εύστροφου Φαρισαίου που άνοιξε δρόμο προς την παιδική χαρά του Γολγοθά που απολαμβάνουμε... Ετσι δεν είναι τυχαίο που η «Τράπεζα» διαβάζεται σαν καφκικό θρίλερ.
Ομως το Πάσχα βρίσκεται σε απόσταση ανάσας, μαζί με τα ευχολόγια που υποτίθεται ότι βελτιώνουν το κέφι του πολυβαρεμένου νεοέλληνα. Με χριστιανική συνείδηση κι επηρμένοι απ' τη βεβαιότητα του δίκιου μας, βολευόμαστε για την ώρα με τη φρασούλα «ελεγχόμενη χρεοκοπία» και συνεχίζουμε ακάθεκτοι να πολεμάμε αντάρτικα στην Κερατέα κι αλλαχού. Πετάμε γιαούρτια, αβγά κι άλλα υλικά της γιαουρτόπιτας, χρήσιμα για εκτόνωση ακόμη κι αυτές τις μοβ μέρες των Παθών. Αλλά έτσι είναι η μεγαλοκοπέλα δεσποινίς Δημοκρατία. Θυμωμένη, ανεύθυνη, συμπονετική, απείθαρχη και αλληλέγγυα -με τη χριστιανική λογική- στον κάθε αληταρά και στον κάθε λαθρονταβατζή.
Το Πάσχα μάς βρίσκει μέσα σε απέραντη ανοχή και παράλληλη αηδία στην πόλη της Παλλάδος, με την αχαμνή σκιά του νεόκοπου δήμαρχου.
Ομως έτσι είναι η σωστή δημοκρατία στη χώρα της νεραντζιάς. Πόνος για τον ιμπεριαλιστικό δάκτυλο στην Λιβύη, αναλύσεις «περί αναλύσεων περί του ποιού του Ζαχαριάδη» (έλεος) και ολίγη θλίψη για τους ετοιμόρροπους στο «πάρκο της βελόνας» πέριξ του Πολυτεχνείου (απορώ πώς δεν ντρέπονται αυτοί που το κατοικούν, διδασκόμενοι και διδάσκοντες).
Ομως έτσι είναι η σωστή δημοκρατία. Πολυφωνική οργή και ροκ άλλοθι. Με κατουρημένο, ώς εκεί που δεν παίρνει, το αθηναϊκό κέντρο από φυσιολογικές κύστες. Τις πταίει; Ουδείς. Ούτε καν ο κ. Φούφουτος. Και η ανεργία, ποτάμι που τρέχει γάργαρο νερό κάτω απ' τον ίσκιο των νεραντζιών. Μήπως αιτία είναι και η επάρατη τεχνολογία που καταργεί θέσεις, που κατανέμει με μηχανική λογική τις υπηρεσίες της, που ευλογεί μόνο τους τυχερούς που ερμηνεύουν καλύτερα τους δαίμονες των πλήκτρων;
Αλήθεια, θυμάται κανείς τους «Μοντέρνους καιρούς» του Τσάπλιν; Τον άνθρωπο μοχλό και τον άνθρωπο απόγνωση; Τέλος πάντων, ας είναι καλά η αγωνία του τερματοφύλακα που γενικά διασκεδάζει το αγριεμένο πλήθος. Ομως, έτσι είναι η καλή δημοκρατία και κάπως έτσι υποθέτω ότι ήταν και η «πολιτιστική επανάσταση» του αλησμόνητου Μάο. Ισως με λιγότερη πραμάτεια στα πεζοδρόμια, λιγότερες μαϊμούδες, λιγότερο αφρικανοασιατικό σεξ και άλλα τέτοια που... πέρα βρέχει γιατί είναι στη μέση και το σύνδρομο «Κουκουέ Εσωτερικού», όπως λέγαμε κάποτε...
Αλλά είναι Πάσχα και κακώς παίζω τον παθογενή ξινισμένο. Σε λίγο τα φιλιά της αγάπης θα μεταδίδουν ιούς επαλήθευσης του αναστάσιμου Χριστού. Ο οβελίας, το κοκορέτσι, ο λάγνος ήχος του λαϊκού ερωτισμού με τα αγκομαχητά των ρεφρέν ήδη μοσχομυρίζουν.
Ομως έτσι είναι η ελληνική Δημοκρατία των Γιώργηδων, των Κωστήδων και όλων όσοι ο οργανισμός σηκώνει γιαούρτια, τούβλα και φουά γκρα στην ανάγκη. Γεννήθηκε κάπου εδώ στα πέριξ και ύστερα πήρε τα βουνά να γίνει όπως της άξιζε. Δηλαδή, σούργελο στην Πάνια.
Κατά τα άλλα, κάποιοι θα ανταλλάξουν το «Χριστός Ανέστη» με το «Αληθώς Ανέστη» πάντα με τη βεβαιότητα ότι πιο «αληθώς» δεν γίνεται. Δεν βαριέστε, αρκεί να γίνεται τζερτζελές, να έχουν δουλίτσα οι απανταχού Ανθιμοι, να σταυροκοπιούνται οι καρατζαφερίζοντες (κι όχι μόνο) με το ανάλογο δέος, να τρώμε κι εμείς κανένα κοψίδι, που λέει ο λόγος. Καλό Πάσχα.
ΥΓ.: Ετσι κι αλλιώς, στην πρωτεύουσα επικοινωνούμε με προκαταλήψεις. Κάτι είναι κι αυτό.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου