Τον Ιούνιο του 1973 βρέθηκα στην αίθουσα του Κογκρέσου στην
Ουάσιγκτον για την αρχική κατάθεση του John Dean, συμβούλου του προέδρου
Νίξον. Hταν ο πρώτος που υπέδειξε τον πρόεδρο ως κυρίως υπεύθυνο για το
σκάνδαλο Watergate.
Καταδικάστηκε και πήγε φυλακή. Ο John Mitchell,
υπουργός Δικαιοσύνης, κατηγορήθηκε για συγκάλυψη, καταδικάσθηκε το 1977
και έμεινε στη φυλακή για 17 μήνες. Εζησα το όλο δράμα του Watergate και
είδα τον Νίξον να φεύγει από τον Λευκό Οίκο, αποπεμφθείς από τη
Γερουσία, αφού αναγκάσθηκε σε δημόσια ομολογία.
Αυτή ήταν η
Αμερική του 1973 θα μου πείτε. Εν μέσω ενός πολέμου που έχανε, με την
κοινωνία διαιρεμένη, με μία πολυπλόκαμη ηθική, πολιτική και οικονομική
κρίση, «έπιασε» μία καταγγελία που «έσκασε» στον Τύπο, τη διερεύνησε,
συνέλαβε ενόχους, δίκασε, καταδίκασε και καθάρισε την κόπρο του Αυγεία.
Ανοικτά, δημόσια, γρήγορα και, κυρίως, διακομματικά. Ρεπουμπλικάνοι και
Δημοκρατικοί ήταν σε αυτό μαζί. Οπως και η Ελλάδα σήμερα, θα ήθελα να
πω, αλλά ομοιότητες δεν βλέπω.
Στην Αμερική το διακύβευμα ήταν ένα
«εσωτερικό» κομματικό ζήτημα, η παράνομη παρακολούθηση, ας πούμε, των
γραφείων της Νέας Δημοκρατίας από την κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ.
Στην Ελλάδα
έχουμε ένα απείρως σπουδαιότερο και ομολογημένο έγκλημα, με προεκτάσεις
εθνικές, οικονομικές και πολιτικές. Το διακύβευμα στην «Περίπτωση
Βαρουφάκη» για την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ είναι ασύγκριτα σπουδαιότερο.
Οι πρώτες αντιδράσεις της Δικαιοσύνης, της κυβέρνησης, της
αντιπολίτευσης, και του συνόλου του πολιτικού συστήματος, δεν δίνουν
υποσχέσεις για αντίδραση παρόμοια με της Αμερικής πριν από 40 χρόνια.
Ισως είναι νωρίς, σε μία κοινωνία «ζαλισμένη» από την οικονομική
καταστροφή. Δεν είναι, όμως, νωρίς αν σκεφθούμε τη θεσμική ανεπάρκεια
της χώρας. Η μεταμεσονύκτια, εσπευσμένη και εκτός ιεραρχίας ή «σειράς»
πλήρωση της θέσης προέδρου του Αρείου Πάγου είναι μία ένδειξη ότι η
κυβέρνηση παίρνει «τα μέτρα της», για άλλους, βέβαια, λόγους. Ισως,
όμως, φανεί... «χρήσιμη».
Σε ένα πρόσφατο βιβλίο του ο Στάθης Καλύβας
μιλάει για:
Ισως οι μέρες και οι μήνες που θα ακολουθήσουν και με
αφορμή την υπόθεση Βαρουφάκη και το «Τσίπρας-γκέιτ», που αναμφίβολα θα
ακολουθήσει, να είναι το τέλος της 7ης περιόδου που άρχισε με τη
Μεταπολίτευση και θα τελειώσει με τον ενταφιασμό του «αριστερού
ονείρου».
Ισως οι επόμενες γενιές να φανούν άξιες για να μας πουν «άμες
δε γ' εσσόμεθα πολλώ κάρρονες».
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου