ΓΙΟΡΤΕΣ και ΚΟΙΝΩΝΙΑ: Κάποιοι γιορτάζουν ενώ από την εορτή κάποιο απουσιάζουν...

Του ΜΙΧΑΛΗ ΦΙΟΡΑΝΤΕ

Οι λιμουζίνες έφταναν
μαζί κι οι επιβάτες
λιμοκοντόροι πλούσιοι
τού όχλου αναβάτες.
•••
Βαρύ φορτίο δυνατό
όμως οι πλουτοκράτες
ήταν οι παίδες τής χαράς
-γράψτε αριστοκράτες.
•••
Είχαν τό βλέμμα βλοσυρό
τά χέρια τους λεπίδες
ενώ τό πλήθος έψαχνε
μήπως καί βρει ελπίδες.
•••
Έβρεχε, Σαββατόβραδο
η φάτνη μουσκεμένη
φορούσε γούνα ακριβή
η κάθε ορκισμένη.
•••
Ο όρκος τους βασίλευε
σέ κάθε Σύναξή τους
όρκος βουβός,
θρησκευτικός
-ξέχνα τήν σύνταξή τους,
•••
τήν σύνταξη τήν λάβανε
απ’ τίς υπερωρίες
όμως είς τό διπλάσιο
τά τσέπωναν κυρίες.
•••
Τίς λιμουζίνες σκούπιζαν
αδέκαροι παλιάτσοι
αυτό ήταν τό έθιμο
-τό είχαν κι οι Απάτσι.
•••
Τήν Τελετή τιμούσανε
άρχοντες, Τραπεζίτες
πολιτικοί εξέχοντες
μέ υψηλά τίς μύτες.
•••
Όμως οι κακομοίρηδες
μέ ρούχα ξεσχισμένα
καθάριζαν τά δάπεδα
μέ χέρια παγωμένα.
•••
Κανείς δέν τούς λυπότανε
τούς δίναν κερματάκια
πού πάγωναν αλύπητα
ψυχή τε καί χεράκια.
•••
Απέναντί τους ο Ναός
αρκούντως φωτισμένος
έτοιμος γιά Ανάσταση
καί πάντα δοξασμένος.
•••
Καί νά σταυροκοπήματα
τά χέρια τών αρχόντων
ευχές πού ανταλλάσανε
οι δούλοι τών λεόντων.
•••
Ο ήχος τού καμπαναριού
οι φάλτσες ψαλμωδίες
οι δίσκοι πού γεμίζανε
μέ «μαύρες» αηδίες.
•••
«μαύρες» τών καταθέσεων
κάπου στήν Ελβετία
-ψαλμό πού θά τόν έβριζε
κι η δόλια Υπατία.
•••
Καί ήρθε η Ανάσταση
καί όλοι δακρυσμένοι
φιλούσαν τά Εικονίσματα
πάντες «ευλογημένοι».
(…)
Τό πλήθος απροστάτευτο
μές στήν θηριωδία
ένιωθε πώς βρισκότανε
σέ...

ΓΙΟΡΤΕΣ και ΚΟΙΝΩΝΙΑ: Μην ξεχνάτε αυτούς που αγρυπνούν κι απόψε

Toυ ΦΑΗΛΟΥ ΚΡΑΝΙΔΙΩΤΗ

Απόψε, όταν η πλειοψηφία θα είναι στην θαλπωρή του σπιτιού της ή τις μικρές ώρες αρκετοί, που θέλουν και μπορούν, θα διασκεδάζουν στα κέντρα, η Φρουρά της Πατρίδας, όπως πάντα θα αγρυπνά.  


Έστω για λίγο η σκέψη όλων μας θα πρέπει να είναι στους άνδρες και τις γυναίκες των Ενόπλων Δυνάμεων και των Σωμάτων Ασφαλείας, που θα ξαγρυπνούν στην γη, στην θάλασσα και στον αέρα, σε σκοπιές, περίπολα, εποπτεία, readiness και γέφυρες πλοίων, μέσα στο κρύο, στο χιόνι, στην τρικυμισμένη θάλασσα και στον δυνατό αέρα, σε περιπολικά, στα βουνά, στους δρόμους των πόλεων και των χωριών της Πατρίδας, με το βλέμμα άγρυπνο.


Άξιοι τιμής όλοι, οι διασώστες, οι γιατροί κι οι νοσηλευτές, όσοι απόψε θα σώζουν ζωές, θα απεγκλωβίζουν συνανθρώπους μας, θα φροντίζουν αρρώστους, θα αποκαθιστούν βλάβες στα δίκτυα, θα ανοίγουν δρόμους.  


Όμως ένα τόσο δα «κλικ» παραπάνω γι’ αυτούς που είναι ταγμένοι στην εξωτερική κι εσωτερική Φρουρά της Ελλάδας, οι μόνοι που, αν χρειαστεί, μπορούν να πεθάνουν για την αποστολή τους κι ενίοτε δυστυχώς πεθαίνουν ή τραυματίζονται, ώστε όλοι μας να κοιμόμαστε ήσυχοι στα κρεβάτια μας, να τρώμε και να πίνουμε με τους αγαπημένους μας.


Μια γουλιά στην υγειά τους και κατά το αρχαίο έθος του λαού μας... 

ΓΙΟΡΤΕΣ και ΚΟΙΝΩΝΙΑ: Γάντια μιας χρήσης

ΕΞΑΙΡΕΤΙΚΟ
Των ΑΝΤΩΝΗ και ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥ ΚΟΥΦΑΛΗ

Η εκπομπή τελείωνε. Περασμένα μεσάνυχτα, η Ημέρα γιορτάστηκε με τυμπανοκρουσίες και λογύδρια συμφιλίωσης και συμπαράταξης. Κάποιες κυρίες από το αρχικό πάνελ, που δεν ξεπέρασαν λεπτό την αμηχανία τους για την αναγκαστική συνύπαρξη με ένα ευρύτατο δείγμα επαγγελματικής χειραφέτησης, είχαν ήδη αποχωρήσει και στο κάτω μέρος της οθόνης έτρεχαν οι τίτλοι τέλους.

 

Είχαμε περάσει ωραία, όταν στο μεσοδιάστημα δεν αλλάζαμε συχνότητες, με ωραία τραγούδια από ωραίες φωνές. Και μόνο η αναφορά τού οικοδεσπότη στις αδικοχαμένες Τζένη Βάνου και Βίκυ Μοσχολιού ήταν αρκετή να μας συνδέσει με τη φωσφορούχα πίστα της εκπομπής που θεωρείται -δικαίως- μπλου τσιπ στο χρηματιστήριο του γυάλινου κόσμου.

Κι εκεί που λέγαμε «Καλά ήταν και δεν μας κόστισε μία», ακούστηκε η ατάκα από το στόμα της παρούσας συγγραφέως με τη σιγουριά της ωριμότητας στην όψη και τη σπίθα φωτιάς στα μάτια που σιγοντάριζε το... κοκαλάκι στα μαλλιά και τα χρυσά δαχτυλιδάκια που κοσμούσαν όλα της τα δάχτυλα.

 

Στην ερώτηση του οικοδεσπότη για την απήχηση του έργου της, η γλυκύτατη κυρία είπε το εξής μοναδικό:

«Τον πληγωμένο άνθρωπο δεν τον πλησιάζεις φορώντας γάντια...».

Και εγένετο φως! Το στούντιο ξαφνικά μεγάλωσε και ψήλωσε, τα φώτα δυνάμωσαν, τα πρόσωπα έλαμψαν από τη δύναμη της αλήθειας που ξεπερνάει το υποχρεωτικό και το στημένο. Κι όλες οι παρευρισκόμενες ξέχασαν για λίγο τους τίτλους και τα πτυχία επαγγελματικής κατάρτισης -από υποπλοίαρχο σε οδηγό νταλίκας κι από διάσημη φωτογράφο σε δεξιοτέχνη του μπουζουκιού που βάζει τα γυαλιά στον Χιώτη- κι ο χρόνος έχασε τη σημασία του. Γιατί όλες, μα όλες αγκαλιάστηκαν πάνω από το προφανές που γεννιέται όταν ο άνθρωπος δεν ξεχνάει πως είναι άνθρωπος. Κι εκεί που ετοιμάζεσαι να πιάσεις το βιβλίο που χάσκει μισάνοιχτο πλάι σου, σβήνεις το φως κι αφήνεσαι στη σκέψη αυτών των λέξεων που σε ταξιδεύουν καλύτερα από τις νότες και τα τραγούδια όλου του κόσμου. 

Τα γάντια μπορεί να προστατεύουν τα χέρια, αλλά αφήνουν ακάλυπτη την ψυχή. Χαρίζουν την ψευδαίσθηση της θαλπωρής και της πάστρας, αλλά είναι ένα μονωτικό υλικό που δεν ανακυκλώνεται στον κάδο της αλήθειας και της έγνοιας για το συνάνθρωπο. Δεν μπορείς να αγαπάς από απόσταση. Δεν γίνεται να νοιάζεσαι για τον απόβλητο χωρίς να σκύψεις πάνω του. Δεν μπορείς να τον ρωτάς αν πονάει, χωρίς να τον αγγίζεις.

Οι δρόμοι γέμισαν γαντοφορεμένους συμπονετικούς που προσθέσανε άλλη μια σειρά στο πλούσιο βιογραφικό τους... «Μέλος Ανθρωπιστικής Οργάνωσης που δραστηριοποιείται» κ.λπ. κ.λπ.

Οι δρόμοι έπηξαν στην κατανόηση των γαντοφορεμένων που γεμίζουν την ώρα τους και σκοτώνουν την ανία τους, αλλάζοντας γάντια ανάλογα με τη σοβαρότητα της περίπτωσης.

Οι δρόμοι γυαλίζουν από το αστραφτερό χαμόγελο των φιλάνθρωπων που προσφέρουν αφειδώς την παρουσία τους, αλλά όχι τα γυμνά τους χέρια.

«Κοίτα από απόσταση και μην πλησιάζεις». «Το καλό δεν έχει πρόσωπο, το κακό έχει».

«Μπορείς κι από μακριά. Στείλε τον οβολό σου μέσω τραπεζικής επιταγής ή στην ηλεκτρονική δ/νση...». 

Η καλοσύνη έχει φαρδιές τσέπες, το βλέπουμε στην καθημερινότητά μας.

Αντίθετα, η φροντίδα του ανήμπορου φοράει στενά ρούχα.

ΓΙΟΡΤΕΣ και ΚΟΙΝΩΝΙΑ: Καθημερινοί άνθρωποι, λησμονημένες αξίες - Mία δίωρη βόλτα στην εορταστική πρωτεύουσα

Φωτογραφίες: Χρήστος Διαμάντης
Κείμενο: Χάρις Γεωργίου

---

Μέσα σε μία δίωρη βόλτα στην εορταστική πρωτεύουσα, θα δεις τις φωταγωγημένες βιτρίνες των εμπορικών, αστέρια να κρέμονται περήφανα, πάνω από τους πολυσύχναστους δρόμους, λαμπιόνια και κορδέλες. Γκλίτερ και ασημόσκονες, κράχτες της καταναλωτικής φρενίτιδας των εορτών. 

Το μυαλό θα γεμίσει εικόνες, ακόμα κι αν τα χέρια παραμένουν χωρίς άσκοπα καταναλωτικά αγαθά.

Η μαγεία, άλλωστε, δεν βρίσκεται σε αυτά. Η μαγεία βρίσκεται στην ανθρωπιά που μας πιάνει τούτες τις μέρες. Στην αλληλεγγύη που στον καιρό της κρίσης έχει αρχίσει να διαδίδεται ανάμεσα στους ανθρώπους όλον το χρόνο, όχι μόνο στις γιορτές, μα τούτες τις μέρες έρχεται εντονότερα στο προσκήνιο.

Διασχίζοντας το κέντρο, θα δεις πολλά, θα ακούσεις περισσότερα. Σημασία έχει να έχεις τα μάτια και τα αυτιά σου ανοιχτά. Σημασία έχει να θες να τα δεις. Να θες και να είσαι έτοιμος να ακούσεις τις αλήθειες τους. Να σπάσεις τη βιτρίνα σου, να την τσαλακώσεις. Να ξεπεράσεις τα όρια της μικροαστικής σου ύπαρξης και της καταναλωτικής σου προδιάθεσης και να ορθώσεις το ανάστημά σου. Να νιώσεις όλες εκείνες τις διδαχές του ποιητή, «αν θες να λέγεσαι άνθρωπος…».

Είναι απόγευμα, λοιπόν, και ετοιμαζόμαστε σιγά σιγά να επιστρέψουμε σπίτι. Καθώς περπατάμε και η φωτογραφική καταγράφει το παρόν μας σε καρέ - εικόνες από την αστική βουή -  μας σταματά ο Χρήστος.

«Θες να βγούμε μια φωτογραφία μαζί;», θα μου πει και τότε θα ξεκινήσει η συζήτηση.

Ο Χρήστος μένει σε ένα στρώμα στη Σταδίου. Έχει ένα ντουλάπι δίπλα για να βάζει τα τρόφιμα, τα τσιγάρα και τα χάπια του. Έχει κι ένα στολισμένο Χριστουγεννιάτικο δέντρο. Ο Χρήστος ζει τα Χριστούγεννα, όπως όλοι μας. Ο Χρήστος ζει τα Χριστούγεννα, περισσότερο από τον καθένα μας. Μιας και έχει πιάσει για τα καλά το νόημα, μιας και τα ζει όλο το χρόνο.

Μας μιλάει για την κόρη του και την εγγονή του, για τα καλοκαίρια στην Ικαρία με τη γυναίκα του, για τον αδερφό του. Μας μιλά για τους ανθρώπους με  θαυμασμό. Μας λέει ακόμα και για τους ανθρώπους των καταστημάτων. Πόσο τον αγαπούν και πόσο τους σέβεται. Πόση αλληλεγγύη και πόση ζεστασιά έχει εισπράξει από τους απλούς καθημερινούς ανθρώπους που τον επισκέπτονται και του κρατούν συντροφιά.

Καθώς μιλάμε, θα περάσει ένας κύριος. Ο Χρήστος θα τον κεράσει κουλουράκια από μια κούτα που έχει πάνω στο ντουλαπάκι. «Πάρ’ την όλη», θα του πει. «Δε θέλω άλλα για σήμερα».

Στη συνέχεια, θα συνεχίσουμε να μιλάμε σα να μη μας διέκοψε κανείς. Θα ανάψει ένα τσιγάρο και θα μας πει για το πώς βρέθηκε εκεί.

«Αν θες να αγιάσεις, πρέπει να αμαρτήσεις», έλεγε κάποτε η Αρλέτα. Και όπως όλοι μας, ο Χρήστος έκανε κάποιες επιλογές, οι οποίες είχαν αντίκτυπο. Θετικό ή αρνητικό, ακόμα δεν έχω συμπεράνει μιας και τούτος ο άνθρωπος δείχνει να ‘χει πιάσει το νόημα. Τι κι αν πολλοί νομίζουν πως τάχα έχει μόνο ένα στρώμα, ‘κείνος ξέρει να σου πει πράγματα που δεν έχεις ξανακούσει. Κείνος έχει άλλα πιο σημαντικά. Έχει ενδιαφέροντα. Γράφει στίχους για ρεμπέτικο. Έχει όνειρα. Θέλει να γράψει ένα βιβλίο. Έχει κι άλλα. Ακόμα πιο σπουδαία. Έχει παιδί, εγγόνι. Έχει φίλους. Έχει αγάπη, που σε τούτους τους καιρούς είναι ίσως η πιο λησμονημένη αξία.

Κάπου παρακάτω, ενώ μιλάμε, θα περάσει ένας πιτσιρικάς και θα του φέρει μια τσάντα.

«Γεια, τι  κάνεις;», θα τον ρωτήσει. «Σου έφερα φρούτα και κάποια ρούχα. Νηστεύεις ακόμα;», θα συνεχίσει να του μιλάει.

Ύστερα, θα μας απευθύνει το λόγο. «ρΚαλησπέα σας, είμαι ο Μάρκος», θα συστηθεί. Και κάπως έτσι, θα μπει στη συζήτηση.

Είναι 20 χρονών, πρωταθλητής στο δρόμο αντοχής. Μία μέρα, ξεκίνησε από το σπίτι του, έβαλε φαγητό σε ένα τάπερ και πήρε τους δρόμους γυρεύοντας να το δώσει σε κάποιον που να το έχει ανάγκη. Κάπως έτσι, γνώρισε το Χρήστο.

«Περνάω κάθε εβδομάδα, να δω τι κάνει», θα μας πει, κι ύστερα θα κάτσει να ακούσει μαζί μας τις ιστορίες του.

Θα κάτσουμε ώρα, ενώ πολύς κόσμος θα διέρχεται από το σπιτικό του Χρήστου, άλλοτε κοιτώντας με συγκατάβαση, άλλοτε με περιέργεια, κι άλλοτε αδιαφορώντας. Ύστερα, θα φύγουμε. Θα φύγουμε δίνοντας την υπόσχεση στους εαυτούς μας, να περνάμε συχνά για να βλέπουμε το νέο μας φίλο. Θα φύγουμε, έχοντας μάθει αξίες που δε διδάσκονται σε κανένα σχολείο. Αξίες όπως η αλληλεγγύη, η ανθρωπιά, αξίες όπως η αγάπη για τον άνθρωπο που βρίσκεται δίπλα μας. Στο ίδιο σπίτι, στην ίδια πολυκατοικία, στην ίδια συνοικία, την ίδια πόλη, στην ίδια χώρα ή στον ίδιο πλανήτη. Αξίες που πρέπει να έχουμε όλο το χρόνο και που λησμονούμε μεγαλώνοντας, αντικαθιστώντας με το φόβο. Φόβο για τον άγνωστο που περπατά δίπλα μας, για τον άγνωστο που κοιμάται σε ένα στρώμα. Φόβο για τον ίδιο τον άνθρωπο.

Φόβοι που φωλιάζουν και θεριεύουν μέσα μας. Φόβοι που πουδράρονται όπως-όπως  και αντικαθίστανται από ενέσεις υλιστικής ματαιότητας. Μιας και οι αλήθειες, οι καθημερινές, έχουμε μάθει να μας τρομάζουν. Θαρρείς και...

2016 και ΠΡΟΣΩΠΑ (Μέρος Β'): Διάσημοι ΕΛΛΗΝΕΣ που έφυγαν από τη ζωή το 2016

Aπό τον ΑΓΡΥΠΝΟ ΦΡΟΥΡΟ

4/1/2016: Πεθαίνει στα 100 του χρόνια ο γνωστότερος-άγνωστος επιστήμονας του σύγχρονου Ελληνισμού,  ο άνθρωπος που έσπασε τον μυστικό κώδικα του Πυθαγόρα,  Ιπποκράτης Δάκογλου

6/1/2016:  Πεθαίνει από έμφραγμα ο γνωστός επιχειρηματίας Μάκης Ψωμιάδης Γεννήθηκε στις 13 Δεκεμβρίου 1948 στην Καβάλα, από πατέρα ιερέα. Το 1988 έγινε πρόεδρος στην ερασιτεχνική ΑΕΚ. Επειτα ασχολήθηκε με τη διοίκηση της «κιτρινόμαυρης» ΠΑΕ της οποίας υπήρξε και πρόεδρος. Εκτός της ΑΕΚ ασχολήθηκε και με άλλες ομάδες, όπως οι Εθνικός, Ακράτητος και Καβάλα.

Τον Απρίλιο του 2014 είχε καταδικαστεί σε δεκαετή φυλάκιση από το Τριμελές Εφετείο Κακουργημάτων, καθώς είχε κριθεί ένοχος για υπεξαίρεση 21.5 εκατ. ευρώ από τα ταμεία της ΑΕΚ στο διάστημα 2001 έως και 2003 όταν και ήταν πρόεδρος.

Παράλληλα ήταν και ένα από τα κεντρικά πρόσωπα στην υπόθεση των στημένων αγώνων του 2011 όταν και συνελήφθη στα Σκόπια όπου είχε διαφύγει. Για την υπόθεση αυτή καταδικάστηκε σε 4,5 χρόνια φυλάκιση και 35.000 ευρώ πρόστιμο με αναστολή. Αποφυλακίστηκε τον Αύγουστο του 2015.

7/1/2016: Πεθαίνει στα 88 της χρόνια η μεγάλη ελληνίδα ηθοποιός Άννα Συνοδινού. Η Αννα Συνοδινού υπηρέτησε για περισσότερα από 60 χρόνια τη θεατρική σκηνή και ήταν μία από τις κορυφαίες πρωταγωνίστριες στο θέατρο της Επιδαύρου, έχοντας ενσαρκώσει τις περισσότερες ηρωίδες της ελληνικής τραγωδίας. Η Άννα Συνοδινού υπηρέτησε και τα κοινά, ως βουλευτής και υφυπουργός. Η κηδεία της θα γίνει τη Δευτέρα από το Α΄Νεκροταφείο Αθηνών.
Γεννήθηκε στο Λουτράκι στις 21 Νοεμβρίου του 1927. Σπούδασε στη Δραματική Σχολή του Εθνικού Θεάτρου, πρώην Βασιλικού. Οι μεγαλύτερες θεατρικές της παρουσίες της είναι στις αρχαίες τραγωδίες «Αντιγόνη», «Ηλέκτρα», «Ανδρομάχη», «Ιφιγένεια», «Ελένη» καθώς και στην αρχαία κωμωδία «Λυσιστράτη», πάντα σε πρωταγωνιστικούς ρόλους. Επίσης έχει παίξει και σε ένα πλήθος θεατρικών έργων, κυρίως του Σαίξπηρ καθώς και πολλών Ελλήνων θεατρικών συγγραφέων, κατέχοντας σήμερα μια από τις πλέον εξέχουσες θέσεις των τραγωδών ηθοποιών του σύγχρονου Ελληνικού Θεάτρου.
Υπήρξε από τα ιδρυτικά μέλη του Θεάτρου του Εθνικού Κήπου (πρώην Βασιλικού Κήπου), που εντωμεταξύ καταργήθηκε. Επίσης ήταν η ιδρύτρια του Θεάτρου του Λυκαβηττού του οποίου για πολλά χρόνια υπήρξε θιασάρχης. Έχει λάβει μέρος σε πολλά ξένα Φεστιβάλ στη Γαλλία, τη Γιουγκοσλαβία, την Ιταλία, τη Ρωσία κ.ά. Από το 2004 δίδαξε αρχαίο δράμα στο Ωδείο Αθηνών.
Εξελέγη βουλευτής Α΄ Αθήνας με τη Νέα Δημοκρατία στις εκλογές του 1974, 1977, 1981, 1985, 1989. Διετέλεσε υφυπουργός Κοινωνικών Υπηρεσιών (1977-1981) και δημοτική σύμβουλος Αθηναίων το 1987-1989 με το συνδυασμό «Νέα Εποχή» του Μιλτιάδη Έβερτ (8.945 σταυροί).
Παραιτήθηκε του βουλευτικού της αξιώματος τον Μάρτιο του 1990 κατά τη διαδικασία εκλογής Προέδρου της Δημοκρατίας. Τότε η βουλευτής των Οικολόγων Εναλλακτικών Μαρίνα Δίζη, όταν κλήθηκε να ψηφίσει, άνοιξε ένα πανὀ το οποίο έγραφε «Φτάνει το θέατρο για το +1, τον Πρόεδρο και το νέφος». Η ενέργεια αυτή εξόργισε την Άννα Συνοδινού, που σε ένδειξη διαμαρτυρίας υπέβαλε την παραίτησή της τόσο από το βουλευτικό της αξίωμα, όσο και από το κόμμα της. Έκτοτε δεν ξανασχολήθηκε με την πολιτική.
Η Άννα Συνοδινού έχει τιμηθεί δύο φορές με το θεατρικό έπαθλο Κοτοπούλη καθώς και με το Σταυρό Ευποιίας Ελλάδος, του Ιππότη του Ντάνεμπρο της Δανίας, του Ιππότη της Ιταλικής Λεγεώνας, με το μετάλλιο της Πόλεως των Αθηναίων, καθώς και με το παράσημο του Κέδρου του Λιβάνου. 
Έχει γράψει τα βιβλία: «Πρόσωπα και προσωπεία» (1998) και «Αίνος στους Άξιους» (1999).

12/1/2016: Πεθαίνει σε ηλικία 74 ετών , ο Νίκος Παναγιωτόπουλος, ένας από τους πιο ιδιαίτερους σκηνοθέτες του ελληνικού κινηματογράφου

Ο Νίκος Παναγιωτόπουλος γεννήθηκε στις 6 Νοεμβρίου 1941 στη Μυτιλήνη. Η πρώτη του ταινία «Τα χρώματα της 'Ιριδος"» (1974) ήταν η πιο απρόσμενη δημιουργία του Νέου Ελληνικού Κινηματογράφου.

Σπούδασε σκηνοθεσία κινηματογράφου στην Αθήνα και ξεκίνησε την καριέρα του ως βοηθός σκηνοθέτη σε ελληνικές αλλά και ξένες παραγωγές. Το 1960-1973 έζησε στο Παρίσι, όπου παρακολούθησε μαθήματα κινηματογράφου στο ινστιτούτο Φιλμολογίας της Σορβόνης. Την ίδια περίοδο συνήθιζε να περνά τον χρόνο του στην en:Cinémathèque Française, γαλλική ταινιοθήκη όπου κατέχει ένα από τα μεγαλύτερα αρχεία ταινιών στον κόσμο.

Το 1973 επέστρεψε στην Αθήνα, όπου έζησε και εργάστηκε έκτοτε. Πλάι του καθ'όλη την διάρκεια, η σύντροφός του Μαριάννα Σπανουδάκη, η οποία, ως ενδυματολόγος, συμμετείχε σε όλες του τις παραγωγές. Από το 1974 σκηνοθετούσε με ξεχωριστό αφηγηματικό στυλ, ταινίες που θεματικά προσεγγίζουν ζητήματα ερωτικής αυταπάτης και φθοράς των ανθρωπίνων σχέσεων. Ταινίες του έχουν συμμετάσχει σε διεθνή φεστιβάλ και έχουν τιμηθεί με σημαντικές διακρίσεις. 

5/2/2016: Φευγει από τη ζωή στα 55 της χρόνια η Νατάσα Μανίσαλη. Η ηθοποιός έδωσε τη δική της μάχη με τον καρκίνο αλλά δυστυχώς κατέληξε.
Η ηθοποιός σε συνεντεύξεις της είχε αναφέρει πως είχε χάσει από καρκίνο δικά της πρόσωπα και από αυτή την αρρώστια έφυγε και εκείνη. 

7/2/2016: Πεθαίνει μία ημέρα πριν από τα γενέθλια των 103 χρόνων του, ο Κωνσταντίνος Ι. Δεσποτόπουλος, μεγάλη μορφή της ελληνικής διανόησης με σημαντική αντιστασιακή δράση, καθώς και μετέπειτα συμμετοχή στην πολιτική ζωή της χώρας που τον κατέστησε τον «γηραιότερο εν ζωή πρώην υπουργό στην Ελλάδα από την εποχή της μεταπολίτευσης».

Γεννημένος στη Σμύρνη στις 8 Φεβρουαρίου 1913, εγκαταστάθηκε ως πρόσφυγας με τους γονείς του και τον δίδυμο αδελφό του Αλέξανδρο, επίσης διακεκριμένο επιστήμονα και ιστορικό, στον Βύρωνα μετά τη Μικρασιατική Καταστροφή.

«Εζησα τα παιδικά μου χρόνια με την ανάμνηση της Σμύρνης, το μεγαλείο της Σμύρνης και με ενέπνεε» είχε πει σε συνέντευξή του στο περιοδικό «Νέα Πολιτική», προσθέτοντας: «Η καταστροφή της Σμύρνης, μέγα γεγονός, σημαίνει πολλά για όλα τα μετέπειτα γεγονότα, τη ζωή της προσφυγιάς, τη ζωή στο σχολείο, τη ζωή στο πανεπιστήμιο, μέχρι τις 27 Οκτωβρίου 1940, την παραμονή του πολέμου».

Μεγαλώνοντας ο Κωνσταντίνος Δεσποτόπουλος φοίτησε στο Πρώτο Γυμνάσιο Αρρένων Αθηνών και σπούδασε Νομικά στο Πανεπιστήμιο Αθηνών, έγινε διδάκτωρ Φιλοσοφίας του Δικαίου και στη συνέχεια υφηγητής.

Σε νεαρή ηλικία έγινε φίλος με κορυφαίους πνευματικούς του μεσοπολέμου, όπως ο Παναγιώτης Κανελλόπουλος, ο Κωνσταντίνος Τσάτσος, ο Γεώργιος Καρτάλης και ο Ιωάννης Θεοδωρακόπουλος, ενώ στην Κατοχή πολέμησε στη Μακεδονία ως έφεδρος ανθυπολοχαγός και πέρασε στην ηγετική ομάδα του ΕΑΜ.

Η προεδρία του Ελληνοσοβιετικού Συνδέσμου Νέων όπως και η δράση του του στοίχισαν τη θέση του στο Πανεπιστήμιο το 1947 με εκτοπισμό στη Μακρόνησο, όπου παρέμεινε έως το 1950.

Στη δικτατορία ο Κωνσταντίνος Δεσποτόπουλος έφυγε στη Γαλλία, όπου δίδαξε Φιλοσοφία στο Πανεπιστήμιο του Νανσί και μετά τη μεταπολίτευση επέστρεψε στην Ελλάδα και εξελέγη τακτικός καθηγητής Φιλοσοφίας στο Πάντειο, απ’ όπου συνταξιοδοτήθηκε το 1981. Το 1984 εξελέγη τακτικό μέλος της Ακαδημίας Αθηνών, της οποίας ανέλαβε πρόεδρος αργότερα, το 1993.

Το 1989 ανέλαβε υπουργός Παιδείας στην κυβέρνηση Γρίβα και το 1990 στην κυβέρνηση Ζολώτα. Το 1990 προτάθηκε από τον Ενιαίο Συνασπισμό υποψήφιος για το αξίωμα του Προέδρου της Δημοκρατίας. Επίτιμος πρόεδρος της Ελληνικής Φιλοσοφικής Εταιρείας και μέλος ξένων ακαδημιών, είχε τιμηθεί με ανώτερες διακρίσεις από τους Προέδρους της Δημοκρατίας της Ελλάδας, της Γαλλίας και της Ιταλίας.

Είχε γράψει 32 βιβλία με θέματα φιλοσοφίας, φιλολογίας, ιστορίας και πολιτικής, με κορυφαίο τη «Φιλοσοφία του Δικαίου», όπου αναπτύσσεται ο κλάδος της φιλοσοφίας, πραξιολογία, και μέσω αυτής θεμελιώνεται το σύστημα του δικαίου. Τα εξαίρετα έργα του για τον Πλάτωνα και τον Αριστοτέλη τον κατέστησαν διεθνώς αναγνωρισμένο πλατωνιστή και ανανεωτή της πλατωνικής φιλοσοφίας.

Σταθερά προσηλωμένος στις ιδέες της πατρίδας και του ανθρωπισμού, έγραψε έργα για σύγχρονα προβλήματα σχετικά με την επιβίωση της Ελλάδας και της ανθρωπότητας, όπως τα «Ελληνικά» (1998) και «Επίμαχοι θεσμοί και άλλα θέματα» (1987).

12/2/2016: Φευγει από τη ζωή έπειτα, από μακρά μάχη με τον καρκίνο, ο πολυβραβευμένος σκιτσογράφος Γιάννης Καλαϊτζής.

Γεννημένος στις 11 Νοεμβρίου του 1945, ο Γιάννης Καλαϊτζής υπήρξε ενεργός για αρκετές δεκαετίες και έχει συνεισφέρει με σκίτσα σε έντυπα όπως «Πανσπουδαστική», «Δρόμοι της Ειρήνης», «Αυγή», «Αντί», «Ελευθεροτυπία», «Σχολιαστής», «Ντέφι», «Βαβέλ», «ΔΗΩ», «Σχολιαστής», «Γαλέρα» «Εφημερίδα των Συντακτών».

Το 1976 σχεδίασε τα σκηνικά και τα κοστούμια για την ταινία του Παντελή Βούλγαρη Happy Day. Εξέδωσε και τα άλμπουμ Τσιγγάνικη ορχήστρα, Το μαύρο είδωλο της Αφροδίτης, Τυφών, Γιαταλεφτά Νοέμβρη, 2000 στα 4. Ήταν μέλος της λέσχης γελοιογράφων της ΕΣΗΕΑ και είχε εκλεγεί σε συνέδρια της ΠΟΕΣΥ.

Υπήρξε ένας από τους κύριους συντελεστές του περιοδικού «Γαλέρα», του οποίου υπήρξε διευθυντής μέχρι το 2010 όταν και έκλεισε. Βρέθηκε στην «Εφημερίδα των Συντακτών» από την πρώτη ημέρα της κυκλοφορίας της και δημοσίευσε το τελευταίο του σκίτσο στις 5 Φεβρουαρίου με θέμα το φλέγον ζήτημα του αγροτικού.

Ο ίδιος περιέγραψε την πορεία του με τον δικό του τρόπο στην επίσημη ιστοσελίδα του:

«Μεγάλωσα στο καφενείο του πατέρα μου στην Κοκκινιά. Πάνω στα τραπέζια κυκλοφορούσαν δύο-τρεις εφημερίδες. Γελοιογραφικά σκίτσα κάνω από μωρό. Ήμουν παρατηρητικό και κακό και το ‘δειχνα. Το περιβάλλον μου ένοιωσε την απειλή. Χάριν εξευμενισμού μου διέθεσε μια αποδοχή διαρκείας. Το να επιδοθώ στην πολιτική σάτιρα ήταν αυτονόητο. Ήμασταν αριστεροί, το κράτος μας έκανε και ρατσιστές.

Η δεξιά, η εξουσία, οι αρχές ήταν έξω από την κοινωνία μας, ήταν το ξένο, το άλλο. Μου την είχε στημένη στο νηπιαγωγείο. Κατανάγκαζαν εμένα το σκιτσογράφο να πλέκω καλαθάκια και να κεντάω με μπρισίμι μηλαράκια σε χαρτόνι. Για να με σπάσουν. Δε μίλησα.

Καταδικάστηκα σε δωδεκαετή εκπαίδευση. Μου’ ριξαν και έναν χρόνο επί πλέον ως μη συνεργάσιμο. Δραπέτευσα πριν εκτίσω την ποινή.

Ακολούθησε ο κατήφορος. Από τα χαμαιτυπία της Αριστεράς στα καταγώγια των Καλών Τεχνών. Έμαθα κινηματογράφο στους κινηματογράφους, θέατρο στο θέατρο, μουσική την νύχτα και εικόνες στο πεζοδρόμιο.

Ακουλουθεί μια χούντα που επί 40 χρόνια παραμένει 7 ετών. Σκιτσάρω αγωνιώντας να κατανοήσω το προηγούμενο»

18/2/2016: Σκοτώνεται στα 31 του χρόνια  σε τροχαίο δυστύχημα  στην λεωφόρο Βουλιαγμένης ο γνωστός τραγουδιστής, Παντελής Παντελίδης

22/2/2016: Πεθαίνει,  σε ηλικία 92 ετών, ο γνωστός φωτορεπόρτερ Γιάννης Κυριακίδης, ο οποίος έγραψε ιστορία στον χώρο του φωτορεπορτάζ με το δικό του, μοναδικό στυλ.

Ένας από τους κορυφαίους φωτορεπόρτερ στην Ελλάδα, θρύλος της Θεσσαλονίκης, ο Γιάννης Κυριακίδης γεννήθηκε το 1924 και με το φωτογραφικό του φακό κατέγραψε τα μεγαλύτερα γεγονότα στην Ελλάδα και στο εξωτερικό, φωτογραφίζοντας -μεταξύ άλλων- πρωθυπουργούς, βασιλείς, δικτάτορες, αλλά και απλούς ανθρώπους της καθημερινότητας.

Με τη μηχανή του γύρισε σχεδόν όλο τον κόσμο για να αποτυπώσει στιγμές της πολιτικής και της αθλητικής επικαιρότητας. Με τον αείμνηστο Δημήτρη Γουσίδη ταξίδεψε μέχρι το Ισραήλ για να καλύψει τον πόλεμο Ισραήλ - Αιγύπτου, αλλά και για να παρουσιάσει τη ζωή των πολιτικών προσφύγων που ζούσαν στις χώρες της πρώην Σοβιετικής Ενωσης. Κάλυψε τους Ολυμπιακούς της Σεούλ, της Ατλάντας, της Βαρκελόνης και της Αθήνας, ενώ ατελείωτη είναι η λίστα με τις φωτογραφίες των διαφόρων καλλιτεχνών που έχει τραβήξει. Παρά τα χρόνια και τα προβλήματα υγείας που τον τυραννούν, είναι εκπληκτική η προσπάθεια που κάνει για να μην ξεχάσει κανέναν.

Από τους ποιητές μας, τον Ελύτη και τον Ρίτσο και τους Θεσσαλονικείς Μανόλη Αναγνωστάκη και Κωστή Μοσκώφ, τους μουσικοσυνθέτες Βασίλη Τσιτσάνη, Μίκη Θεοδωράκη, Μάνο Χατζιδάκι, Μίμη Πλέσσα, Θάνο Μικρούτσικο, Χρήστο Νικολόπουλο, Διονύση Σαββόπουλο και Σταύρο Ξαρχάκο, τους τραγουδιστές Στέλιο Καζαντζίδη, Γρηγόρη Μπιθικώτση, Γιώργο Νταλάρα, Μανόλη Μητσιά, Χαρούλα Αλεξίου, Ρίτα Σακελαρίου, Στράτο Διονυσίου, Γιάννη Πάριο, Γιάννη Πουλόπουλο, Νίκο Παπάζογλου, Μαρίζα Κωχ, Δημήτρη Μητροπάνο, Νάνα Μούσχουρη, Βίκυ Μοσχολιού, Σωτηρία Μπέλλου και Μαρινέλλα.

Ατελείωτη είναι και η λίστα των ανθρώπων του θεάτρου, της τέχνης και της επιστήμης που έχουν φωτογραφηθεί από τον Γιάννη Κυριακίδη: ο Δημήτρης Χορν, ο Ζυλ Ντασσέν, ο Δημήτρης Παπαμιχαήλ, η Τζένη Καρέζη, η Ζωή Λάσκαρη, η Αλίκη Βουγιουκλάκη, ο Μάνος Κατράκης, η «θεά της Ελλάδας», όπως αποκαλούσε τη Μελίνα Μερκούρη, η Μαρία Κάλλας (και ο Αριστοτέλης Ωνάσης), ο Θόδωρος Αγγελόπουλος και ο Μανόλης Ανδρόνικος.

Πολλοί και οι άνθρωποι της Εκκλησίας που φωτογραφήθηκαν από τον φακό του: οι μακαριστοί Χριστόδουλος και Παντελεήμων, ο Οικουμενικός Πατριάρχης Βαρθολομαίος και ο μητροπολίτης Ανθιμος.

Τον Κυριακίδη τον είχαν αποκαλέσει "Ιωάννη της Κλίμακος" για τη συνήθειά του να μεταφέρει πάντα μαζί του μια σκάλα, πάνω από την οποία φωτογράφιζε επί δεκαετίες την ιστορία, στέκοντας "ένα κεφάλι πιο ψηλά" απ' τα πρόσωπα που τη δημιουργούσαν.
 
Οι απλοί άνθρωποι, όπως η κυρά της Γέφυρας, ουδέποτε έλειψαν από τις φωτογραφίες του Κυριακίδη. Ο φακός του "έπιασε" για παράδειγμα την ανυπομονησία των ανθρώπων, που σχημάτιζαν ουρές στο Λευκό Πύργο τη δεκαετία του '60, προκειμένου να πάρουν ένα απ' τα καραβάκια, που θα τους πήγαιναν για μπάνιο στην Περαία. Και τα ίδια χρόνια πάνω- κάτω φωτογράφισε στο ειδώλιο τον Αριστείδη Παγκρατίδη, που κατηγορήθηκε ώς ο "Δράκος" του Σέιχ Σου και εκτελέστηκε το 1968, παρότι υποστήριζε μέχρι τέλους την αθωότητά του.

Η λίστα των όσων έχει φωτογραφίσει σε επτά δεκαετίες μακριά: πολιτικοί, ηθοποιοί, επιχειρηματίες, μέλη βασιλικών οικογενειών, η καλή κοινωνία της Θεσσαλονίκης να κάνει εντυπωσιακές εμφανίσεις στον "Χορό των Ανεμώνων", μουσικοί και άλλοι καλλιτέχνες.


"Ο Κυριακίδης πιστεύω ότι δημιούργησε τον εαυτό του στο φωτορεπορτάζ. Πήρε ένα επάγγελμα που το έκαναν κι άλλοι και τό 'κανε ...'Γιάννης Κυριακίδης'. Ο Κυριακίδης είναι τόσες ιστορίες!", έλεγε η κόρη του, η σκηνογράφος Τίτη Κυριακίδη. "Αυτό που μου άρεσε πάντα στη δουλειά του ήταν ο τρόπος που σκηνοθετούσε τον εαυτό του όταν φωτογράφιζε. 'Ηταν σαν να έβλεπε τον εαυτό του μπροστά από την την κάμερα, ενώ βρισκόταν απ' την άλλη πλευρά. Υπάρχει ένα τεράστιο αρχείο φωτογραφιών του και αυτό είναι η ιστορία της Ελλάδας και της Θεσσαλονίκης -και του κόσμου γιατί ταξίδευε πολύ και γνώρισε χιλιάδες ανθρώπους. Είναι ένας άνθρωπος πολύ δυνατός και σε αυτό θέλω να του μοιάσω" δήλωνε σε παρουσίαση του βιβλίου του.

Κατά την ίδια, ο πατέρας της δεν έφερε ποτέ τα "άσχημα" του "έξω κόσμου" στο σπίτι τους. "Δεν μιλούσε ποτέ, πχ, για τη Μακρόνησο και την περιπέτειά του εκεί", λέει, "ποτέ δεν έφερνε τον έξω κόσμο στο σπίτι μας" (σ.σ. το 1945 έκανε τη "θητεία" του στη Mακρόνησο με το πρώτο του φωτογραφικό στούντιο να προορίζεται για τις ανάγκες των εξόριστων κρατουμένων).

"Ο πατέρας μου πάνω από όλα αγάπησε αυτή την πόλη [...] Αγάπησε τη Θεσσαλονίκη με έναν τρόπο, που θα έπρεπε να τον πάρουμε όλοι σοβαρά. Ο Γιάννης Κυριακίδης κάποια στιγμή θα αφήσει τη Θεσσαλονίκη σε εσάς. Όλοι έχουμε μια κληρονομιά, αυτή την πόλη, και ο Κυριακίδης μας την αφήνει να την πάμε πιο μπροστά. Την αφήνει σε εσάς να την προσέχετε!".

Ο δημοσιογράφος Κώστας Μπλιάτκας που έκανε την έρευνα και επιμέλεια του λευκώματος με τίτλο «ΓΙΑΝΝΗΣ ΚΥΡΙΑΚΙΔΗΣ - Ζωή Γεμάτη Εικόνες», σημείωνε στην παρουσίασή του: "Τον Κυριακίδη τον χαρακτήριζε το πάθος του, η αγάπη για τη φωτογραφία και τη Θεσσαλονίκη και το πείσμα να μην επιστρέφει ποτέ στο σκοτεινό θάλαμο χωρίς το θέμα. 'Οταν δεν προλάβαινε, το σκηνοθετούσε το θέμα, με έναν τρόπο φελινικό, ωραίο. Κι όσο περνούσε ο χρόνος, γινόταν αντικειμενικός όσο και η κάμερά του, όπως έχει πει και ο Γεράσιμος Δώσσας. Γιατί ο φωτογράφος ο πονηρός μπορεί το φως να το δείξει σκότος, την άσχημη όμορφη, τον αριστερό δεξιό, ενώ ο Κυριακίδης απέκτησε σταδιακά μια αξιοθαύμαστη αντικειμενικότητα πάνω στο θέμα".

Θέλοντας να δείξει τη δύναμη των φωτογραφιών του Γιάννη Κυριακίδη, ο οποίος είχε υιοθετήσει το σλόγκαν των σαμποτέρ του Β' παγκοσμίου Πολέμου, δηλαδή "μη σταματάτε να τους αναστατώνετε", ο Κώστας Μπλιάτκας διηγήθηκε ένα προσωπικό περιστατικό: ο ίδιος, νέος δημοσιογράφος, είχε αναλάβει να καλύψει ένα ρεπορτάζ για κάποιες κινητοποιήσεις στα πανεπιστήμια. Αρχικά, οι προϊστάμενοί του, τού είχαν ζητήσει ένα πολύ σύντομο ρεπορτάζ. Όταν όμως είδαν τις φωτογραφίες και παρότι το κείμενό του ήταν -όπως λέει ο ίδιος- "ένα χάλι", αποφάσισαν να κάνουν το θέμα ...δισέλιδο!

Ο δημοσιογράφος Γεράσιμος Δώσσας σημείωσε απ' την πλευρά του: "Η σύζευξη της στιγμής και της αιωνιότητας είναι δικαιωμένη, αν τη δει κάποιος αιχμαλωτισμένη στις φωτογραφίες του Γιάννη".

'Οπως παρατηρεί, οι φωτογραφίες του Γιάννη Κυριακίδη ήταν συχνά συνταρακτικές. Ενδεικτικά αναφέρει εκείνες που συγκλόνισαν τους αναγνώστες του "Ελληνικού Βορρά" στη δεκαετία του '50, όταν είχε γίνει ένα πολλαπλό έγκλημα στον Σμόλικα.

Όταν οι δύο τους, δημοσιογράφος και φωτογράφος, έφτασαν εκεί, οι νεκροί βρίσκονταν ακόμη στα φέρετρα. Ο Κυριακίδης φωτογράφισε τις γυναίκες που μοιρολογούσαν "σαν χορός αρχαίας ελληνικής τραγωδίας" και συγκίνησε τους πάντες. "Κάποτε η τέχνη ξεπερνά τη φύση", είπε χαρακτηριστικά ο κ.Δώσσας και πρόσθεσε: "ήταν σπουδαία συγκυρία για εμένα ότι βρεθήκαμε στο ίδιο 'δρομολόγιο'".

Σε σύντομο ντοκιμαντέρ σε συνέντευξη που είχε δώσει στον Κώστα Μπλιάτκα, ο Γιάννης Κυριακίδης είχε αποκαλύψει ένα σημαντικό "δάνειο" που δέχτηκε στην αρχή της καριέρας του, νεαρός άντρας τότε.

Συγκεκριμένα, διηγήθηκε πώς φορώντας αμπέχωνο και άρβυλα είχε μπει στο κατάστημα φωτογραφικών ειδών του Σαλβαδόρ Κούνιο στη Θεσσαλονίκη, "φλερτάροντας" με μια φωτογραφικό μηχανή. Είχε πάνω του κάτι παραπάνω από 100 δραχμές. 'Οταν ρώτησε πόσο στοιχίζει η μηχανή τού είπαν 3.500 δρχ και απογοητευμένος γύρισε να φύγει.

Εκείνη την ώρα εμφανίστηκε ο Κούνιο και, χωρίς δεύτερη κουβέντα, είπε: "Βίκτωρ, κάν' την πακέτο και δώσ' την στο παιδί". 'Οταν οκτώ μήνες αργότερα και δουλεύοντας πολύ σκληρά, ο Γιάννης Κυριακίδης κατόρθωσε να συγκεντρώσει τα υπόλοιπα χρήαμτα κι εμφανίστηκε στο μαγαζί για να τα δώσει, ρώτησε τον Σαλβαδόρ Κούνιο πώς και γιατί τον εμπιστεύτηκε. Η απάντηση; "Σε διάβασα στα μάτια". Τα υπόλοιπα ...είναι ιστορία.

5/3/2016: Φεύγει από την ζωή, σε ηλικία 91 ετών, ο Ακαδημαϊκός και ζωγράφος Παναγιώτης Τέτσης.  Θεωρείτο ένας από τους σπουδαιότερους ζωγράφους που διαμόρφωσαν την ελληνική μεταπολεμική ζωγραφική μαζί με τον Γιάννη Μόραλη. Με πλούσιο πνευματικό, καλλιτεχνικό και διδακτικό έργο, ύμνησε το ελληνικό φως και χρώμα. Εχει δωρίσει πάνω από 200 έργα στην Εθνική μας Πινακοθήκη.

Γεννήθηκε το 1925 και το 1940 παίρνει τα πρώτα μαθήματα ζωγραφικής, ενώ την ίδια χρονιά μαθητεύει  στον Πικιώνη και τον Χατζηκυριάκο - Γκίκα. Το 1943 σπουδάζει στο προπαρασκευαστικό τμήμα της "Ανώτατης Σχολής Καλών Τεχνών" στην Αθήνα, κοντά στους Δ. Μπισκίνη και Π. Μαθιόπουλο. Ακολουθεί εισαγωγή του στα εργαστήρια της Σχολής, κοντά στον Κ. Παρθένη, απ' όπου αποφοίτησε το 1949. Μέλος της ομάδας Αρμός Α και αργότερα της ομάδας Αρμός Β, το 1951 διορίστηκε επιμελητής στην έδρα του ελεύθερου σχεδίου με καθηγητή τον Χατζηκυριάκο - Γκίκα στην Ανώτατη Σχολή Αρχιτεκτόνων του ΕΜΠ. Από το 1953 έως το 1956,  εγκαθίσταται στο Παρίσι, με υποτροφία του ΙΚΥ. Εκεί, στη Σχολή Καλών Τεχνών του Παρισιού διδάσκεται την τέχνη της χαλκογραφίας.

Από το 1958 έως το 1976 διδάσκει στο Ελεύθερο Σπουδαστήριο Καλών Τεχνών (γνωστή αργότερα ως "Σχολή Βακαλό"), ενώ παράλληλα (έως το 1962) διδάσκει ελεύθερο σχέδιο στη "Σχολή Σχεδιαστών του Αθηναϊκού Τεχνολογικού Ομίλου". Το 1958 το ελληνικό τμήμα της Διεθνούς Ενωσης Κριτικών Τέχνης τον εκλέγει μεταξύ Ελλήνων υποψηφίων, για το διεθνές βραβείο του Μουσείου Γκουνγκενχάιμ, όπου και εκτίθεται το έργο του. Συμμετείχε στην Μπιενάλε του Sao Paulo (1957) και στην Μπιενάλε της Αλεξάνδρειας (1959). Ακολουθεί (1962) το Βραβείο Κριτικών για το έργο "Το Ναυπηγείο", ενώ το 1970 ορίζεται εκπρόσωπος της Ελλάδας στην Μπιενάλε Βενετίας. Λόγω των ειδικών πολιτικών συνθηκών αρνείται τη συμμετοχή. Το 1976 ο Π. Τέτσης εκλέγεται καθηγητής στην Ανώτατη Σχολή Καλών Τεχνών, στο Γ΄ Εργαστήριο Ζωγραφικής, όπου διδάσκει έως το 1991. Το 1989 η σύγκλητος τον εκλέγει πρύτανη του Ιδρύματος και το 1993 εκλέγεται ακαδημαϊκός. Είχε παρουσιάσει έργα του σε 90 ατομικές και σε πάρα πολλές θεματικές - ομαδικές εκθέσεις. 

10/3/2016: Πεθαίνει στην εντατική μονάδα του νοσοκομείου «Σισμανόγλειο» ο βραβευμένος σκηνοθέτης Κώστας Κουτσομύτης
 
Ο Κώστας Κουτσομύτης ήταν από τους διαμορφωτές της ελληνικής τηλεόρασης και μυθοπλασίας, καθώς είχε μεταφέρει πολλά και γνωστά λογοτεχνικά έργα στη μικρή οθόνη. Πρόσφατα είχε μιλήσει σε ειδική εκπομπή της ΕΡΤ για τα πενηντάχρονα της ελληνικής τηλεόρασης και αυτή έμελλε να είναι η τελευταία του δημόσια εμφάνιση.

Γεννημένος στα Γρεβενά Μακεδονίας, σπούδασε κινηματογράφο στην Ανώτατη Σχολή Κινηματογράφου της Βιέννης και το 1965 γύρισε την πρώτη του _μικρού μήκους, ταινία. Εναν χρόνο μετά υπογράφει, σε συνεργασία με τον Βασίλη Βασιλικό, το σενάριο «Θύματα Ειρήνης», βασισμένο στο ομώνυμο βιβλίο του συγγραφέα.

Η καριέρα του, που έμελλε να είναι μεγάλη και ξεχωριστή, ξεκίνησε από τη θέση του βοηθού σκηνοθέτη στην Φίνος Φιλμ. Στην συνέχεια συνεργάστηκε με διάφορους παραγωγούς κι άρχισε να σκηνοθετεί για την ελληνική τηλεόραση. Ο κατάλογος είναι πλούσιος: «Εκείνος κι εκείνος», «Τερέζα Βάρμα Δακόστα», «Καπνισμένος ουρανός». «Κίτρινος φάκελλος», «Βαμμένα Κόκκινα Μαλλιά», «Η εκτέλεση» «Πρόβα Νυφικού», «Η αγάπη άργησε μια μέρα», «Ο μεγάλος θυμός», «Υστερα ήρθαν οι μέλισσες», «Τα παιδιά της Νιόβης», «Ματωμένα Χώματα», «Οι μάγισσες της Σμύρνης».

Με πολλά βραβεία στο ενεργητικό του ο Κώστας Κουτσομύτης άφησε τη σφραγίδα του στην ελληνική τηλεόραση.

19/4/2016: Πεθαίνει σε ηλικία 84 ετών ο πρώην υπουργός των κυβερνήσεων ΠαΣοΚ, Γεράσιμος Αρσένης  Ο Γεράσιμος Αρσένης έχει διατελέσει μεταξύ άλλων υπουργός Εθνικής Οικονομίας, Άμυνας και Παιδείας, ενώ υπήρξε ένας από τους στενότερους συνεργάτες του Ανδρέα Παπανδρέου.

20/4/2016: Πεθαίνει  σε ηλικία 79 ετών ο ηθοποιός Γιάννης Βόγλης, ο οποίος νοσηλευόταν στο Ιπποκράτειο Νοσοκομείο με σοβαρά προβλήματα υγείας.

Ο Γιάννης Βόγλης γεννήθηκε στην Αθήνα το 1937, από οικογένεια με καταγωγή μικρασιατική και ανδριώτικη. Σπούδασε στη δραματική σχολή του Πέλου Κατσέλη. Η πρώτη του εμφάνιση στο θέατρο έγινε στη θεατρική παράσταση «Η άνοδος του Αρτούρο» το 1961, υπό τη σκηνοθεσία του Καρόλου Κουν. Εμφανίστηκε για πρώτη φορά στον κινηματογράφο στην ταινία «Οι Υπερήφανοι» (1962). Έγινε γνωστός από την ταινία «Κορίτσια στον ήλιο» το 1968 του Βασίλη Γεωργιάδη, ενώ σημαντική ήταν η ερμηνεία του στην ταινία «Το χώμα βάφτηκε κόκκινο» (1966) επίσης του Β. Γεωργιάδη.

Εργάστηκε κυρίως στο θέατρο, όπου και συνεργάστηκε με πρωταγωνιστές όπως ο Μάνος Κατράκης, η Έλλη Λαμπέτη, ο Αλέκος Αλεξανδράκης κ.ά. Υπήρξε βασικό στέλεχος του ΚΘΒΕ.

Την δεκαετία του ‘80 ήταν μέλος του θιάσου «Ανατολή». Σημαντικές παραγωγές του ήταν οι «Καπετάν Μιχάλης», «Αλέξης Ζορμπάς», «Ελλάδα-Ρίτσος Μακρυά Πορεία» (Πολυθέαμα), «Ο Καλός Στρατιώτης Σβέικ», «Αγαπημένε μου Παππού», «Προμηθέας Δεσμώτης» του Αισχύλου και περιόδευσε στην Ελλάδα, την Κύπρο, τον Καναδά με μεγάλη επιτυχία. Είχε πάρει μέρος σε πολλές εκδηλώσεις ως αφηγητής, ενώ έχει ασχοληθεί επίσης και με τη σκηνοθεσία.

Συνεργάστηκε με το Θέατρο «Πράξη» της Μπέτυς Αρβανίτη. Κάποια έργα στα οποία έπαιξε είναι: «Ο Φερνάντο Κραπ μου Έγραψε ένα Γράμμα», «Η Κυρία από τη Θάλασσα» σε σκηνοθεσία Μίνου Βολανάκη, «Μια Πιθανή Συνάντηση», «Η Επιστροφή» του Χ. Πίντερ κ.ά.

Στον κινηματογράφο είχε πρωταγωνιστήσει σε πολλές ταινίες. Ανάμεσα τους οι: «Ερόικα» (1960), «Οι υπερήφανοι» (1962), «Η παγίδα» (1962), «Πετώντας με τον άνεμο» (1963), «Σταυραετοί» (1963), «Ο κράχτης» (1964), «Βρώμικη πόλις» (1965), «Καταιγίδα» (1965), «Κατηγορώ τους ανθρώπους» (1965), «Το φυλαχτό της μάνας» (1965), «Το χώμα βάφτηκε κόκκινο» (1965), «Ξεχασμένοι ήρωες» (1966), «Πετώντας με τον άνεμο» (1966), «Επιχείρησις Δούρειος Ίππος» (1966), «Έρωτες στη Λέσβο» (1967), «Ο 13ος» (1967), «Κορίτσια στον ήλιο» (1968), «Οι άνδρες δεν λυγίζουν ποτέ» (1968), «Ραντεβού με μια άγνωστη» (1968), «Ένας μάγκας στα σαλόνια» (1969), «Beautiful people» (2001) κ.ά.

Επίσης είχε συμμετάσχει σε πολλές τηλεοπτικές σειρές, όπως: «Της Αγάπης Μαχαιριά» (2006-2007), «Ακροβατώντας» (2003), «Η αγάπη ήρθε από μακριά» (2002), «Κάτω απ' την Ακρόπολη» (2001), «Έρωτας κλέφτης» (2000), «Σύνορα αγάπης» (1999), «Άγγιγμα ψυχής» (1998), «Ψίθυροι καρδιάς» (1997), «Ανατομία ενός εγκλήματος» (1992-1995, επεισόδια Νύχτα τρόμου, Σόνια Κρίλοβιτς), «Μια ζωή για την Έλσα» (1995), «Μοιραίο πάθος» (1995), «Τμήμα Ηθών» (1992), «Άφρικα» (1992), «Η δίψα» (1990) κ.ά.

Ο Γιάννης Βόγλης είχε τιμηθεί από διάφορες πόλεις Ελλάδας και Κύπρου.

Την περίοδο 2000-2005 πήγε στην Κύπρο όπου διετέλεσε καλλιτεχνικός διευθυντής στους Οργανισμούς ΕΘΑΛ της Λεμεσού και του Θεάτρου Σκάλα της Λάρνακας. Σκηνοθέτησε μεταξύ άλλων τις παραγωγές «Βασίλης Τσιτσάνης», «Φονιάς», «Αδελφοί Καραμαζόφ» κ.ά.

3/5/2016: Φευγει από τη ζωή σε ηλικία 72 ετών, ο Ερρίκος Μπαρτζινόπουλος, επί σειρά ετών βασικός αρθρογράφος του “Έθνους”. Γεννήθηκε στην Αθήνα το 1944 και ξεκίνησε τη δημοσιογραφία τον Απρίλιο του 1963 – δύο μήνες πριν τελειώσει το Γυμνάσιο – στο Βήμα, όπου ασχολήθηκε αποκλειστικά σχεδόν με το δικαστικό ρεπορτάζ. Το 1973 μετακινήθηκε – κατά έναν όροφο – στα Νέα, όπου έμεινε ως τα τέλη του 1986 ως κοινοβουλευτικός συντάκτης και υπεύθυνος για ένα διάστημα των “Μικροπολιτικών”. Το 1979 ήταν ένας από τους τέσσερις δημοσιογράφους που εξέδωσαν τη σατιρική εφημερίδα «Το Ποντίκι», από την οποία αποχώρησε τον Αύγουστο του 1987. Από τον Σεπτέμβριο του 1987 εργαζόταν στο «’Εθνος» στο οποίο την τελευταία εικοσαετία υπήρξε ο βασικός αρθρογράφος της εφημερίδας, διατηρώντας παράλληλα και την προσωπική στήλη «’Ετσι τα βλέπω». Πλούσια ήταν και η συνεισφορά του στον πνευματικό χώρο. Είχε μεταφράσει πάνω από 150 βιβλία, μεγάλων συγγραφέων από Πούσκιν, Όσκαρ Ουάιλντ, Μαρκ Τουέιν, Φόκνερ, Έρμαν Έσσε και Νόρμαν Μέιλερ έως Κόναν Ντόιλ, Κάρολ Τζόις Όουτς, Ρουθ Ρέντερ. Ντ. Π. Τζέιμς, Μάικλ Μουρ, Μπανάνα Γιοσιμότο. Με την υπογραφή του κυκλοφόρησε το 1994 το «Γράμμα σ’ έναν εικοσάχρονο» ενώ προσυπέγραψε το βιβλίο «Οι μεγάλες δίκες στην Ελλάδα».

8/5/2016: Πεθαίνει η τραγουδίστρια και ηθοποιός Φραντζέσκα Ιακωβίδου

Κόρη της ποιήτριας και συγγραφέως Λιλής Ιακωβίδη-Πατρικίου και του ηθοποιού Μίχη Ιακωβίδη, εγγονή του ζωγράφου Γεωργίου Ιακωβίδη και σύζυγος του ζωγράφου και χαράκτη Χρίστου Δαγκλή, η Φραντζέσκα Ιακωβίδου ξεκίνησε από το θέατρο. Φοίτησε πρώτα στη σχολή του Γιάννου Σαραντίδη, με τον Ντίνο Ηλιόπουλο και τον Μίνω Βολανάκη, και έπειτα στη φημισμένη σχολή του Ράινχαρτ στη Βιέννη.

Γυρνώντας στην Ελλάδα το 1949, άρχισε την καριέρα της στο θέατρο παίζοντας στους θιάσους του Εθνικού, Λαμπέτη-Χορν, στις μουσικές κωμωδίες του Rex με τον Λάμπρο Κωνσταντάρα και την Αννα Καλουτά, και προσλήφθηκε ως παρουσιάστρια στην ΕΙΡ (μετέπειτα ΕΡΤ) το 1952.

Το 1953 έκανε το πρώτο της ρεσιτάλ τραγουδιού στο Rex κερδίζοντας τις επευφημίες του κοινού και την αποδοχή των σοβαρών κριτικών της εποχής. Στη συνέχεια βρέθηκε με υποτροφία στο Παρίσι, και ακολούθησαν παρουσιάσεις της σε ραδιοφωνικούς σταθμούς. Η ερμηνεία της στο ρεπερτόριο της Edith Piaf σε ρεσιτάλ της στον Παρνασσό της έδωσε τον τίτλο η «Ελληνίδα Πιαφ».

Κατά τη διάρκεια της χούντας ζει στο Παρίσι με τον σύντροφό της, ζωγράφο και χαράκτη Χρίστο Δαγκλή, του οποίου το σημαντικό έργο επιμελήθηκε και μετά τον θάνατό του το 1991. Γυρνώντας στην Αθήνα με τη μεταπολίτευση, συνεχίζει τη θεατρική της πορεία. Στο ευρύτερο κοινό μένει επίσης γνωστή από την -επί 12 χρόνια- εκπομπή της «Τραγουδώντας το χτες» στο Β’ Πρόγραμμα της ΕΡΤ παρουσιάζοντας συνεντεύξεις, ιστορικά ντοκουμέντα εποχής και σπάνιο μουσικό υλικό από την ιστορία του παλιού ελληνικού τραγουδιού.

7/6/2016: Xάνει τη μάχη με τον καρκίνο σε ηλικία 49 ετών Νίκος Τριανταφυλλίδης, σκηνοθέτης και ιδρυτής του Gagarin 205

8/6/2016: Φευγει στα 97 του χρόνια ο Σπύρος Πισσάνος ο Έλληνας αεροπόρος που πολέμησε στο Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο στην Μοίρα των εθελοντών Αμερικανών πιλότων American Eagles της RAF και στην 4η Μοίρα Δίωξης της Αμερικανικής USAF.

Σαν σμηναγός της Αεροπορίας των ΗΠΑ είχε 10 καταρρίψεις. Μετά τον πόλεμο έγινε δοκιμαστής πιλότος των πρώτων αεριωθουμένων αεροπλάνων. Ζούσε στο Σαν Ντιέγκο της Καλιφόρνια, εν αποστρατεία Συνταγματάρχης της USAF.

10/6/2016: «Αυλαία» για τον μεγάλο κωμικό ηθοποιό Γιάννη Μιχαλόπουλο, ο οποίος έφυγε από τη ζωή  σε ηλικία 89 ετών.  

12/6/2016 Φευγει  από τη ζωή από ανακοπή καρδιάς  η ηθοποιός,Γεωργία Αποστόλου, στην ηλικία των 43 ετών  

2016 και ΠΡΟΣΩΠΑ (Μέρος Α'): Διάσημοι ΞΕΝΟΙ που έφυγαν από τη ζωή το 2016

Aπό τον ΑΓΡΥΠΝΟ ΦΡΟΥΡΟ

1/1/2016: Σβήνει  νοσοκομείο του Λος Άντζελες σε ηλικία 65 ετών η  Natalie Cole, διάσημη τραγουδίστρια της R&B και κόρη του θρυλικού Nat King Cole, γνωστή για τις επιτυχίες της «This Will Be (An Everlasting Love)» και «Unforgettable»

Η κόρη του θρυλικού μουσικού Nat King Cole έκανε την πρώτη της επιτυχία το 1991, με το Unforgettable, ένα «εικονικό» ντουέτο με τον εκλιπόντα πατέρα της, ο οποίος πέθανε προτού εκείνη ξεκινήσει τη σόλο της καριέρα. 

11/1/2016: Πεθαίνει νικημένος απο τον καρκίνο  στα 69 του χρόνια ο θρύλος της ροκ David Bowie. Ήταν ένας πολυτάλαντος καλλιτέχνης και μία θρυλική προσωπικότητα της Ροκ. Έγραψε μερικά από τα καλύτερα κομμάτια του είδους και συνεργάστηκε με τους καλύτερους. Ήταν ένας χαμαιλέων και δίδαξε σε γενιές μουσικών την δύναμη της θεατρικής παρουσίας επί σκηνής. Από τον Ziggy Stardust στο “Space Oddity” toy 1969, μέχρι το συγκλονιστικό “Lazarus” από το φετεινό “Blackstar”, o Μπόουϊ, όπως χαρακτηριστικά γράφουν οι New York Times,  τραγουδούσε πάντα από την θέση του outsider: ο εξωγήϊνος, ο ανδρόγυνος, ο αντικοινωνικός, ο αστροναύτης από μακριά.

Ο Μπόουϊ γεννήθηκε στις 8 Ιανουαρίου του 1947, στο Νότιο Λονδίνο, ως Ντέιβιντ Τζόουνς. Στις 8 Ιανουαρίου του 2016, την ημέρα που συμπλήρωνε τα 69 χρόνια του, κυκλοφόρησε επίσημα το "Blackstar" - το 29ο και τελευταίο άλμπουμ της καριέρας του.

Ήταν παντρεμένος με το μοντέλο Ιμάν και είχαν μία κόρη, την Αλεξάντρια Τζόουνς. 

14/1/2016: Φεύγει από την ζωή, σε ηλικία 69 ετών, χτυπημένος από τον καρκίνο, ο σπουδαίος Βρετανός ηθοποιός Άλαν Ρίκμαν, ο «υπέροχος κακός» Σέβερους Σνέιπ, του Χάρι Πότερ.
Ο Ρίκμαν με την μοναδική φωνή και την χαρακτηριστική εκφορά του λόγου, ήταν από τους αγαπημένους ηθοποιούς της Βρετανίας, ένας «γίγαντας του βρετανικού θεάτρου και κινηματογράφου» όπως γράφει η Guardian.

Ξεκίνησε την καριέρα του στο θεατρικό σανίδι, το οποίο ποτέ δεν ξέχασε, γι' αυτό και επέστρεφε σε αυτό συνεχώς. Διακρίθηκε για την εντυπωσιακή απόδοση «κακών» στην κινηματογραφική οθόνη, ερμηνεύοντας αξέχαστους ρόλους όπως αυτόν του καθηγητή Σέβερους Σνέιπ στη δημοφιλή σειρά ταινιών Harry Potter.


Ο Ρίκμαν υπηρέτησε με μαεστρία ετερόκλητους ρόλους όπως αυτός του Ρασπούτιν για τον οποίο κέρδισε Χρυσή Σφαίρα και βραβείο Emmy, ενώ είχε κερδίσει βραβείο Bafta για τον ρόλο του ως σερίφης του Νότινγχαμ στην ταινία του 1991 «Ρομπέν των Δασών».

Έπαιξε σε ταινίες δράσης όπως το Die Hard, αλλά δεν δίστασε να ανδείξει και την ευαίσθητη πλευρά του ως Χάρι στην ρομαντική κομεντί Love Actually.

Παρότι καλούνταν συχνά να σχολιάσει το γεγονός ότι δεν είχε κερδίσει ποτέ Όσκαρ, ο Βρετανός καλλιτέχνης δεν έδειχνε να ενοχλείται και απαντούσε ότι «οι ρόλοι κερδίζουν τα βραβεία και όχι οι ηθοποιοί» ενώ για το ταλέντο είχε πει ότι «είναι ένα γονιδιακό ατύχημα και μια ευθύνη».

Ο Ρίκμαν αυτοσαρκάζονταν και δήλωνε ότι μπορούσε να πάρει στα σοβαρά την δουλειά του πιο εύκολα αν αντιμετώπιζε με ελαφρότητα τον εαυτό του.

«Οι ηθοποιοί είναι παράγοντες αλλαγής. Μια ταινία, ένα θεατρικό, ένα μουσικό κομμάτι ή ένα βιβλίο μπορεί να κάνει την διαφορά. Μπορεί να αλλάξει τον κόσμο» μας διαβεβαίωνε. 

18/1/2016: Αφήνει  την τελευταία του πονή στα 67 του χρόνια στη Νέα Υόρκη από επιπλοκές από ρευματοειδή αρθρίτιδα, οξεία ελκογόνο κολίτιδα και πνευμονία, ο Γκλεν Φρέι,  κιθαρίστας, τραγουδιστής, στιχουργός και ιδρυτικό μέλος του ροκ συγκροτήματος Eagles
Οι Eagles, των οποίων η συλλογή «Their Greatest Hits 1971-1975» είναι το δεύτερο ευπώλητο άλμπουμ όλων των εποχών στις Ηνωμένες Πολιτείες, χρησιμοποιούσαν στοιχεία κάντρι μαζί με ροκ μουσική. Έφτασαν στην κορυφή με επιτυχίες όπως τα «Hotel California», «Desperado», «Already Gone» και «Take It to the Limit».
Ο Φρέι είχε συνεργαστεί με τον ντράμερ Ντον Χένλει για να γράψουν μερικές από τις μεγαλύτερες επιτυχίες του συγκροτήματος. Ενώ ο Χένλει συνήθως τραγουδούσε για το συγκρότημα, ο Φρέι έπαιζε κιθάρα και πιάνο αλλά ήταν και η δεύτερη φωνή, ενίοτε και πρώτη.
Γεννημένος στο Νιτρόιτ, ο Φρέι ίδρυσε τους Eagles το 1971 στο Λος Άντζελες μαζί με τον Χένλει.
Σε δήλωσή του για τον Φρέι, ο Χένλει είπε, «Αυτός τα ξεκίνησε όλα. 'Ηταν ο σπινθήρας, ο τύπος με σχέδιο. Είχε μια εγκυκλοπαιδική γνώση της δημοφιλούς μουσικής και ένα εργασιακό ήθος που δεν τα παρατούσε. ΄Ηταν αστείος, ξεροκέφαλος, ψυχολογικά άστατος, γενναιόδωρος, με μεγάλο ταλέντο και κινητοποίηση».
Όταν διαλύθηκε το συγκρότημα το 1980, ο Φρέι ακολούθησε με επιτυχία τη δική του καριέρα, ηχογραφώντας τα τραγούδια "The One You Love" και "The Heat Is On", καθώς και κομμάτια για τον κινηματογράφο και την τηλεόραση, ενώ ξεκίνησε και μια δεύτερη καριέρα ως ηθοποιός, με έναν μικρό ρόλο στην ταινία "Jerry Maguire" το 1996.
Το 1994, το συγκρότημα επανασυνδέθηκε και έβγαλε το δίσκο "Hell Freezes Over". Το συγκρότημα εξακολούθησε να διοργανώνει συναυλίες όπου τα εισιτήρια ξεπουλούσαν. Η τελευταία ήταν τον Ιούλιο του 2014, όταν συμπλήρωσαν μια περιοδεία δύο χρόνων.

18/1/2016: Πεθαίνει σε ηλικία 91 ετών στο σπίτι του κοντά στο Παρίσι ο Μισέλ Τουρνιέ, ένας από τους πιό σημαντικούς Γάλλους συγγραφείς του δεύτερου μισού του 20ου αιώνα. Το 1970 ο Τουρνιέ κέρδισε το μεγάλο λογοτεχνικό Βραβείο Γκονκούρ για το βιβλίο του "Ο Δράκος" (ελληνική μετάφραση/Εξάντας), ένα μυθιστόρημα για έναν άνθρωπο που στρατολογεί παιδιά στο ναζισμό.

Δεκαετίες αργότερα, ο Τουρνιέ μαζί με άλλους συγγραφείς όπως ο Άρθουρ Μίλερ, ο Γκύντερ Γκρας, ο Γκαμπριέλ Γκαρσία Μάρκες και άλλοι σημαντικοί συγγραφείς, συνέβαλλε σε μια ανθολογία διηγημάτων που εκδόθηκε το 2004 με τίτλο "Λέγοντας Ιστορίες" (ελληνική μετάφραση/Καστανιώτης). Τα έσοδα από τις πωλήσεις του βιβλίου διατέθηκαν στη μάχη ενάντια στο AIDS στη Νότια Αφρική.
Ο Τουρνιέ έγραψε επίσης και παιδικά βιβλία, και του άρεσε να μιλάει σε σχολεία για τα βιβλία του.

26/1/2016: Φεύγει από τη ζωή στα 53 του ο Black, (Colin Vearncombe,)τραγουδιστής που γνώρισε μεγάλη επιτυχία στη δεκαετία του '80 με το Wonderful Life καθώς και με το Everything Is Coming Up Roses.

Ο Black είχε τραυματιστεί σοβαρά, στις 15 Ιανουαρίου, σε αυτοκινητιστικό ατύχημα στην Ιρλανδία και από τότε νοσηλευόταν σε κώμα. Στην ανακοίνωση έγινε γνωστό ότι έχασε τη μάχη για τη ζωή. 

Έγινε γνωστός για τα τραγούδια του, Sweetest Smile και Wonderful Life, νοσηλευόταν σε κρίσιμη κατάσταση σε νοσοκομείο στην Ιρλανδία εδώ και δύο εβδομάδες, μετά από αυτοκινητιστικό δυστύχημα κοντά στο αεροδρόμιο Κορκ.

Η μουσική του καριέρα μετρούσε 35 χρόνια από την κυκλοφορία του Black, Human Features το 1981.

Το 1985 έγραψε και κυκλοφόρησε το Wonderful Life που έγινε μεγάλη επιτυχία παγκοσμίως.

19/2/2016: Πεθαίνει από καρκίνο ο Ιταλός συγγραφέας και φιλόσοφος Ουμπέρτο Εκο
Γεννήθηκε στην Αλεσσάντρια το 1932 και μεταξύ των έργων του που τον έκαναν παγκόσμια γνωστό είναι το Όνομα του Ρόδου το 1980 (με πωλήσεις πάνω από 9 εκατ αντίτυπα) και το Εκκρεμές του Φουκώ το 1988. Άλλα βιβλία του: Το νησί της προηγούμενης μέρας - 1994, Μπαουντολίνο - 2001, Η μυστηριώδης φλόγα της βασίλισσας Λοάνα - 2006, Το κοιμητήριο της Πράγας - 2010, Το φύλλο μηδέν- 2015.
Ήταν καθηγητής της σημειολογίας στο πανεπιστήμιο της Μπολόνια. Χαρακτηριστική είναι η φράση του: Είμαι φιλόσοφος, γράφω μυθιστορήματα μόνο τα Σαββατοκύριακα.

6/3/2016: Φεύγει από τη ζωή σε ηλικία 94 ετών η σύζυγος του επί οκτώ χρόνια (1981 - 1989) προέδρου των ΗΠΑ Ρόναλντ Ρίγκαν, Νάνσι Ρίγκαν. H Νάνσυ Ρίγκαν, το γένος Ντέιβις, ήταν ηθοποιός του Χόλιγουντ, με σημαντική παρουσία τις δεκαετίες του '40 και του '50.

9/3/2016: Έφυγε από τη ζωή ο απίστευτα ταλαντούχος παραγωγός των Beatles, Σερ Τζορτζ Μάρτιν. Γνωστός ως το «Πέμπτο Σκαθάρι» ο Σερ Τζορτζ Μάρτιν ήταν 90 ετών. Ο Μάρτιν συνεργάστηκε με τους Beatles μέχρι τη διάλυση του συγκροτήματος στις αρχές της δεκαετίας του 1970. Ήταν η δημιουργική δύναμη του βρετανικού συγκροτήματος στο στούντιο και ήταν μέγιστη η συνεισφορά στις περισσότερες επιτυχίες των Σκαθαριών. Τραγούδια όπως το She Loves You, I Want to Hold Your Hand, Come Together και το Let It Be έφτασαν στην κορυφή των charts χάρη στον Σερ Τζορτζ Μάρτιν. Ήταν επίσης παραγωγός στο συγκρότημα Wings του Σερ Πολ ΜακΚάρτνεϊ και ήταν ο συνθέτης του σάουντρακ Live and Let Die για την ομότιτλη ταινία του Τζέιμς Μποντ του 1973. Και το Goldfinger της Σίρλεϊ Μπάσεϊ έγινε με παραγωγό τον Μάρτιν.Ο Σερ Τζορτζ Μάρτιν γεννήθηκε στο Λονδίνο στις 3 Ιανουαρίου του 1926. Η πρώτη συνάντηση με τους Beatles έγινε το 1962 και υπέγραψε μαζί τους συμβόλαιο με τη δισκογραφική εταιρεία ΕΜΙ. 

23/3/2016: Πεθαίνει  στο Λος Αντζελες της Καλοφόρνια ο ηθοποιός  Κεν Χάουραντ. Στις 28 του Μαρτίου είχε τα γενέθλιά του, γεννημένος την χρονιά του 1944 το Ελ Τσέντρο της Καλιφόρνια.
Κομβικός σταθμός στην καριέρα του Κ. Χάουαρντ ήταν ο ρόλος του Προέδρου των Ηνωμένων Πολιτειών Τόμας Τζέφερσον τον οποίο υποδύθηκε στην ταινία «1776» (1976). Τον ίδιο ρόλο είχε πρωτοπαίξει στο θέατρο το 1972 στο βραβευμένο μιούζικαλ με τον ίδιο τίτλο.
Ανάμεσα στις πιο αξιομνημόνευτες κινηματογραφικές ταινίες του Χαόυαρντ είναι το δραματικό έπος «Μπάρι Λίντον» (1975) του Στάνλεϊ Κιούμπρικ, το πολιτικό θρίλερ «Αμεσος κίνδυνος» (1994) του Φίλιπ Νόις και προσφάτως οι ταινίες «Μάικλ Γκλέιτον» του Τόνι Γκίλροϊ και «Τζέι Εντγκαρ» του Κλιντ Ιστγουντ.
Ο Χάουαρντ είχε επίσης τηλεοπτική παρουσία. Στη δεκαετία του 1970 η σειρά «The manhunter» με πρωταγωνιστή τον Κ. Χάουαρντ είχε κάνει αίσθηση. Εκεί υποδύθηκε έναν αγρότη της περιόδου του οικονομικού κραχ στην Αμερική, ο οποίος για να βοηθήσει την οικογένειά του γίνεται κυνηγός επικηρυγμένων.
Επίσης συμμετείχε σε σειρές όπως η «Δυναστεία»,  «Τα πουλιά πεθαίνουν τραγουδώντας» και «Melrose Place». Το 2009 βραβεύθηκε με το Emmy Β ρόλου για την σειρά του ΗΒΟ «Grey Gardens». 

24/3/2016: Φευγει  από τη ζωή νικημένος απ τον καρκίνο του πνεύμονα στα 68 του χρόνια ο θρύλος του ποδοσφαίρου Γιόχαν Κρόιφ, ο επωνομαζόμενος «ιπτάμενος Ολλανδός», που οδήγησε την εθνική ομάδα της χώρας του στον τελικό του παγκόσμιου κυπέλλου το 1974 και ψηφίστηκε ποδοσφαιριστής της χρονιάς τρεις φορές κατά την διάρκεια της καριέρας του
 
Ο Κρόιφ, που έγραψε ιστορία και στον προπονητικό πάγκο, έπασχε από καρκίνο των πνευμόνων. Κατά τη διάρκεια της ζωής του υπήρξε βαρύς καπνιστής, μέχρι το 1991 όταν υποβλήθηκε σε επέμβαση ανοιχτής καρδιάς. 

Κατά τη διάρκεια της μακράς καριέρας του, ο Κρόιφ έπαιξε με τις φανέλες της Άγιαξ, της Μπαρτσελόνα, τις Φέγενορντ ενώ για ένα μικρό διάστημα βρέθηκε και στα αμερικανικά γήπεδα.

Ένα από τα μεγαλύτερα ονόματα του παγκόσμιου ποδοσφαίρου, οδήγησε την Άγιαξ σε τρία συνεχόμενα κύπελλα πρωταθλητριών Ευρώπης, από το 1971 έως το 1973.

Στον παγκόσμιο τελικό του 1974, η εθνική Ολλανδίας ηττήθηκε από την ομάδα της Δυτικής Γερμανίας και κατέκτησε την δεύτερη θέση.

Σε συλλογικό επίπεδο κατέκτησε και Πρωτάθλημα και Κύπελλο Ολλανδίας, Κύπελλο Πρωταθλητριών Ευρώπης, Πρωτάθλημα και Κύπελλο Ισπανίας, Ευρωπαϊκό Σούπερ Καπ και Διηπειρωτικό.

Όταν κρέμασε τα παπούτσια του, ακολούθησε καριέρα προπονητή... Το 1986 ανέλαβε τον Άγιαξ ενώ δύο χρόνια μετά πήρε «μεταγραφή» για την Μπαρτσελόνα, όπου παρέμεινε μέχρι και το 1996.

Ως προπονητής, κατέκτησε το πρωτάθλημα Ολλανδίας, το Κύπελλο Κυπελλούχων Ευρώπης, το Πρωτάθλημα και Σούπερκαπ Ισπανίας, το Κύπελλο Ισπανίας, το Κύπελλο Πρωταθλητριών και το Ευρωπαϊκό Σούπερκαπ.

Ο ίδιος τιμήθηκε με τον τίτλο του κορυφαίου Ευρωπαίου ποδοσφαιριστή του αιώνα το 1999 ενώ κατέκτησε και τον τίτλο του κορυφαίου Ολλανδού αθλητή του αιώνα.  

31/3/2016: Πεθαίνει σε ηλικία 86 ετών ο Ουγγρος Νομπελίστας συγγραφέας Ιμρε Κέρτες   Δύο μεγάλες κορυφώσεις είχε η ζωή του Ιμρε Κέρτες. Στην εφηβεία του έζησε τη φρίκη των ναζιστικών στρατοπέδων συγκέντρωσης και στην ώριμη ηλικία του βίωσε την παγκόσμια αναγνώριση με την απονομή του βραβείου Νομπέλ Λογοτεχνίας το 2002.  Ηταν από τους μεγάλους συγγραφείς της πατρίδας του, που με αυτήν την «παράξενη» γλώσσα στην καρδιά της Ευρώπης έχει προσφέρει τόσα στον δυτικό πολιτισμό.
Αλλωστε, ο Κέρτες και η λογοτεχνική παραγωγή του πηγάζουν από εκείνο το βαθύ πολιτισμικό υπόστρωμα εκτεταμένο σε όλη την Κεντρική Ευρώπη, πάνω στα συντρίμμια της Γερμανικής και της Αυστροουγγρικής Αυτοκρατορίας, με την εβραϊκή παρουσία συστατικό τμήμα ενός ολόκληρου κόσμου.

Ο Κέρτες ήταν 14 ετών όταν συνελήφθη από τους ναζί και μαζί με χιλιάδες άλλους Ούγγρους Εβραίους μεταφέρθηκε αρχικά στο Αουσβιτς και αργότερα στο Μπούχενβαλντ. Η εμπειρία αυτή, όπως είναι φυσικό, τον σημάδεψε και, με τον έναν ή τον άλλον τρόπο, διαχέεται ευθέως ή κρυπτικώς στο σύνολο του έργου του. Ενα από τα κορυφαία βιβλία του, το «Μυθιστόρημα ενός ανθρώπου δίχως πεπρωμένο», το πρώτο του έργο, έχει ως θέμα την εμπειρία ενός εφήβου στο Αουσβιτς, σε συνδυασμό μυθοπλασίας και αυτοβιογραφίας. Μεταφέρθηκε στον ουγγρικό κινηματογράφο.
Ο Ιμρε Κέρτες άρχισε να εκδίδει σχετικά αργά, μετά το 1975, και με μεγαλύτερη ένταση δέκα χρόνια αργότερα, κινούμενος με ευχέρεια από τη γερμανική γλώσσα (που για ένα διάστημα είχε επιλέξει, μεταφράζοντας στα ουγγρικά έργα του Νίτσε, του Σνίτσλερ και του Βίτγκενσταϊν) στη μητρική του γλώσσα ώς το τέλος. Υπήρξε κριτικός απέναντι σε κινηματογραφικές ή άλλες εκδοχές του Ολοκαυτώματος, ισχυριζόμενος ότι το προσωπικό βίωμα τον είχε προικίσει με μια, έστω και ακούσια, οργανική σχέση με το θέμα. Για μεγάλα χρονικά διαστήματα πέρασε τη ζωή του κυρίως στη Γερμανία και υπήρξε ένας ιδιότυπος πατριώτης, καθώς άλλοτε εξέφραζε τη δυσαρέσκειά του για την εξέλιξη της γενέθλιας πόλης του, της Βουδαπέστης, και άλλοτε υπερασπιζόταν την Ουγγαρία, όποτε έκρινε ότι έπρεπε να την προστατεύσει.
Ελαβε πολλές διεθνείς διακρίσεις, πέραν του Νομπέλ, όπως τα βραβεία Herder το 2000 και Goethe το 2004. Η κληρονομιά που αφήνει εμπλουτίζει την ευρωπαϊκή παράδοση.
Τα βιβλία του Συγγραφέας με διεθνές κοινό, ο Ιμρε Κέρτες μεταφράστηκε μετά το 2000 και στα ελληνικά. Συνολικά, στη γλώσσα μας κυκλοφορούν έξι βιβλία του: «Μυθιστόρημα ενός ανθρώπου δίχως πεπρωμένο»  (το πρώτο του βιβλίο –1975– που στα ελληνικά κυκλοφόρησε το 2003 σε μετάφραση Γιώτας Λαγουδάκου από τις εκδόσεις Καστανιώτη και ανατυπώθηκε το 2010).
«Καντίς για ένα αγέννητο παιδί», 1990 (μτφρ. Μάγκυ Κοέν, εκδ. Καστανιώτη, 2003).
«Εγώ, ένας άλλος», 1997 (μτφρ. Γιώτας Λαγουδάκου, εκδ. Καστανιώτη, 2003).
«Εκκαθάριση»  (μτφρ. Γιώτα Λαγουδάκου, εκδ. Καστανιώτη, 2004).
«Φάκελος Κ.»  (απόπειρα αυτοβιογραφίας, μτφρ. Γιώτα Λαγουδάκου, εκδ. Καστανιώτη, 2007).
«Αστυνομική ιστορία»  (μτφρ. Κατερίνα Τσόκα, εκδ. Κέδρος, 2007).

31/3/2016: Φεύγει  αιφνιδίως από τη ζωή σε ηλικία 65 ετών, από ανακοπή καρδιάς Ιρακινοβρετανή αρχιτέκτων Ζάχα Χαντίντ  Γεννημένη και μεγαλωμένη στη Βαγδάτη και με σπουδές, μεταξύ άλλων, στο Λονδίνο, η Χαντίντ είχε από την αρχή της καριέρας της να αντιμετωπίσει μύριες δυσκολίες και εμπόδια στον ανδροκρατούμενο κόσμο της αρχιτεκτονικής. Με όπλα, ωστόσο, την επιμονή, την πειθαρχία και, βέβαια, το ξεχωριστό ταλέντο και το όραμά της για τις σύγχρονες αρχιτεκτονικές φόρμες, σταδιακά κατάφερε να κερδίσει την παγκόσμια αναγνώριση –τόσο με τα θεωρητικά όσο και με τα απτά έργα της– και να γίνει σύμβολο για τις γυναίκες καλλιτέχνιδες σε όλο τον κόσμο.
Παρ’ όλα αυτά, χρειάστηκε να φτάσουν τα μέσα της δεκαετίας του ’90, προκειμένου να δοθεί στην αρχιτεκτονική φίρμα της Ζάχα Χαντίντ (Zaha Hadid Architects) η ευκαιρία να κατασκευάσει το πρώτο μεγάλης σπουδαιότητας κτίριό της: ο ριζοσπαστικής σύλληψης πυροσβεστικός σταθμός της Vitra, στο Weil am Rhein της Γερμανίας, έκανε σαφές πως η Χαντίντ κινούνταν με άνεση στην αιχμή της αρχιτεκτονικής νεωτερικότητας. Το πρώτο αυτό έργο ακολούθησαν δεκάδες ακόμα μεγάλου βεληνεκούς και ιδιαίτερης αισθητικής πρότζεκτ, όπως ο Πύργος του Σκι στο Ινσμπρουκ, το Rosenthal Centre for Contemporary Art του Σινσινάτι, η γέφυρα Pavilion στη Σαραγόσα, η Guangzhou Opera στην Κίνα, η Roca London Gallery στη βρετανική πρωτεύουσα και πολλά άλλα. Ολα αυτά τα αρχιτεκτονήματα χαρακτηρίζονται από την αγάπη της Χαντίντ στις πολυπρισματικές φόρμες, στις απροσδόκητες αιχμές αλλά και στις ελαστικές καμπύλες, όμοιες με μαθηματικά διαγράμματα.
Το πιο διάσημο, ωστόσο, έργο της ήρθε το 2011, οπότε της ανατέθηκε να σχεδιάσει το Kολυμβητικό Κέντρο (London Aquatics Centre) για τους Ολυμπιακούς Αγώνες του Λονδίνου. Το τελικό αποτέλεσμα, με το ρευστό του περίγραμμα, όμοιο με φουτουριστική διαστημική άκατο, έκλεψε τις εντυπώσεις ανάμεσα στα υπόλοιπα κτίσματα των Αγώνων. Φυσικά, έως τότε, η μορφή της Χαντίντ είχε περάσει ήδη στο πάνθεον των κορυφαίων. Το 2004 έγινε η πρώτη γυναίκα που τιμήθηκε με το Βραβείο Pritzker, το αντίστοιχο Νομπέλ της Αρχιτεκτονικής. Δύο ακόμα φορές βραβεύθηκε από τον αντίστοιχο θεσμό της Βρετανίας, ενώ της είχε απονεμηθεί και ο τίτλος της Dame από τη βασίλισσα της Βρετανίας.

31/3/2016:  Πεθαίνει από καρδιακή προσβολή  σε ηλικία 89 ετών,  ο πρώην επικεφαλής της γερμανικής διπλωματίας Χανς-Ντίντριχ Γκένσερ, ο οποίος έπαιξε καθοριστικό ρόλο στην επανένωση της χώρας του το 1990
 
Κατά τη διάρκεια της 18χρονης θητείας του (1974-1992) στην ηγεσία του υπουργείου Εξωτερικών, ο Γκένσερ έθεσε σε εφαρμογή την «Ostpolitik», την πολιτική της προσέγγισης με την κομμουνιστική Ανατολική Ευρώπη, αρνούμενος να δαιμονοποιήσει τον σοβιετικό εχθρό, διεξάγοντας διαπραγματεύσεις εκεί όπου ήταν δυνατόν, με στόχο την εκτόνωση του Ψυχρού Πολέμου και της κούρσας των εξοπλισμών, όπου οι δύο Γερμανίες ήταν στην πρώτη γραμμή.

Αναγνωρίζοντας από πολύ νωρίς την ευκαιρία που αποτελούσε η περεστρόικα στην ΕΣΣΔ, ο Γκένσερ είχε ανακοινώσει στις 30 Σεπτεμβρίου 1989 στην Πράγα, μπροστά σε ένα πλήθος που ζητωκραύγαζε, ότι οι τσεχικές αρχές θα άφηναν εκατοντάδες πρόσφυγες που είχαν διαφύγει από την κομμουνιστική Γερμανική Λαοκρατική Δημοκρατία να μεταβούν στη Δυτική Γερμανία, σηματοδοτώντας έτσι ένα πρώτο ρήγμα στο σιδηρούν παραπέτασμα.

Το αποκορύφωμα της καριέρας του ήρθε έναν χρόνο αργότερα, τον Σεπτέμβριο του 1990, με τη συνθήκη "Δύο συν Τέσσερα", η οποία απελευθέρωνε τη χώρα του από την κηδεμονία των Αμερικανών, των Ρώσων, των Γάλλων και των Βρετανών που είχε επιβληθεί μετά το τέλος του Β' Παγκοσμίου Πολέμου. Δεκαπέντε ημέρες έπειτα από αυτή τη Συνθήκη της Μόσχας, η Γερμανία επανενώθηκε.

Ο Γκένσερ ήταν μια από τις πιο δημοφιλείς προσωπικότητες της χώρας του, ενσαρκώνοντας τη φωνή της λογικής, υποστηρίζοντας διαρκώς στις συζητήσεις με τους δυτικούς ομολόγους του μια πολιτική "ενεργής χαλάρωσης" απέναντι στη Μόσχα.

Γεννημένος στις 21 Μαρτίου του 1927 στο Χάλε, ο Γκένσερ έζησε τον τελευταίο χρόνο του Β' Παγκοσμίου Πολέμου, 17χρονος τότε, ως επιστρατευμένος βοηθός στις αντιαεροπορικές μονάδες του πυροβολικού. Το 1952 πέρασε από την Ανατολική Γερμανία στη Δυτική, όπου δραστηριοποιήθηκε πολιτικά με το κόμμα των Φιλελευθέρων (FDP), του οποίου υπηρξε επί 10 και πλέον χρόνια πρόεδρος --από το 1974 μέχρι το 1985-- και του οποίου παρέμεινε επίτιμος πρόεδρος και μετά την αποχώρηση του από το κοινοβούλιο το 1998.

«Τα όνειρά μου εκπληρώθηκαν μετά την ενοποίηση» είχε δηλώσει στο αποχαιρετιστήριο πάρτυ που είχε δώσει στη Βόνη. Η πολιτική σταδιοδρομία του Χανς-Ντίτριχ Γκένσερ αντανακλά την πορεία της μεταπολεμικής Γερμανίας -από την «επανίδρυση» της Δυτικής Γερμανίας μέχρι την ενοποίηση των δύο γερμανικών κρατών- και σφράγισε ταυτόχρονα την πολιτική της ιστορία όχι μόνον στο πεδίο της εξωτερικής πολιτικής αλλά και στο πεδίο της εσωτερικής πολιτικής.

Επί 33 χρόνια διετέλεσε μέλος της γερμανικής βουλής (Μπούντεσταγκ) και επί 23 χρόνια υπουργός κυβερνήσεων συνασπισμού τόσο με τους Σοσιαλδημοκράτες (SPD) όσο και με τους Χριστιανοδημοκράτες (CDU): υπουργός Εσωτερικών διετέλεσε επί κυβέρνησης Βίλι Μπραντ, από το 1969 ως το 1974.

Στην εξωτερική πολιτική ο Γκένσερ -που επί δύο σχεδόν δεκαετίες ζούσε ουσιαστικά μέσα σ' ένα αεροπλάνο και είχε την ικανότητα να κοιμάται ανεξαρτήτως ώρας, βάσει προγράμματος και σε δόσεις- υπήρξε ένθερμος «ευρωπαϊστής» και βασικός εκφραστής της πολιτικής των ισορροπιών και της άποψης ότι η Γερμανία, λόγω του παρελθόντος της, πρέπει να ασκεί «πολιτική αυτοσυγκράτησης».

Εξαίρεση σε αυτό αποτέλεσε τα τελευταία χρόνια της θητείας του, η ενεργητική προώθηση της διάλυσης της Γιουγκοσλαβίας. Παρά ταύτα ο Γκένσερ έτεινε κατά κανόνα «ευήκοον ούς» στις ελληνικές θέσεις, με ιδιαίτερη ευαισθησία στο Κυπριακό.

2/4/2016: Πεθαίνει σε ηλικία 83 ετών ο  αργεντινός σαξοφωνίστας Λεάντρο "Γκάτο" Μπαρμπιέρι που έχει συνθέσει τη μουσική της ταινίας "Το τελευταίο ταγκό στο Παρίσι"

Στη διάρκεια της μακράς σταδιοδρομίας του ο Μπαρμπιέρι, ο οποίος είχε γεννηθεί στις 28 Νοεμβρίου 1932, ηχογράφησε γύρω στα 50 άλμπουμ.

Η μουσική της ταινίας του Μπερνάρντο Μπερτολούτσι "Το τελευταίο ταγκό στο Παρίσι" του είχε χαρίσει ένα βραβείο Grammy το 1972 και τον είχε κάνει γνωστό στο ευρύ κοινό.

21/4/2016: Εντοπίζεται στην έπαυλή του στη Μινεσότα των ΗΠΑ ο 57χρονος θρύλος της μουσικής Prince
Ο Prince έγινε παγκοσμίως σούπερ σταρ τη δεκαετία του 1980, με χαρακτηριστικά άλμπουμ όπως αυτά του 1999, τα Purple Rain και Sign O' the Times. Η μουσική του συνδύαζε rock, R&B, soul, funk, hip hop, disco, psychedelia, jazz, and pop.
Πούλησε περισσότερα από 100 εκατομμύρια δίσκους σε όλο τον κόσμο κατά τη διάρκεια της καριέρας του, γεγονός που τον έκανε τον καλλιτέχνη με τις μεγαλύτερες πωλήσεις όλων των εποχών. Είχε κερδίσει εφτά βραβεία Grammy, μία Χρυσή Σφαίρα και το βραβείο της Ακαδημίας, ενώ το περιοδικό Rolling Stone τον είχε κατατάξει στη θέση 27 στη λίστα με τους 100 σπουδαιότερους καλλιτέχνες όλων των εποχών.
Ο Prince Rogers Nelson, όπως ήταν το όνομά του, γεννήθηκε στις 7 Ιουνίου του 1958 στην Μινεάπολη των ΗΠΑ.
Ο φυσικός του πατέρας, John Nelson, ήταν μέλος του Prince Roger Trio, απ' όπου και χάρισε στον γιο του το όνομα “Prince” και του αγόρασε την πρώτη του κιθάρα. Ο Prince είχε δείξει το τεράστιο ταλέντο του από μικρός. Εκτός από τις άριστες συνθέσεις και παραγωγές του, μάθαινε με μεγάλη ευκολία να παίζει διαφορετικά μουσικά όργανα.
Ο Prince ήταν ακόμα μικρός όταν εγκατέλειψε τη μητέρα του και τον θετό του πατέρα πηγαίνοντας στον φυσικό του πατέρα, με τον οποίο όμως δεν έμεινε για πολύ μαζί του, αφού υιοθετήθηκε από την οικογένεια Anderson κι έγινε στενός φίλους του Andre Anderson (αργότερα Andre Cymone).
Μαζί με τον Anderson και τον ξάδελφό του Charles έφτιαξαν τους Grand Central που αργότερα μετονομάστηκαν σε Champagne. Για πρώτη φορά παίχτηκαν οι συνθέσεις του Prince και οι πρώτες δοκιμαστικές ηχογραφήσεις του σε στούντιο έγιναν το 1976 με την καθοδήγηση του Chris Moon. Στη συνέχεια ο Moon σύστησε τον Prince στον Owen Husney και τον συνέταιρό του, Levinson. Ακολούθησε το πρώτο δισκογραφικό συμβόλαιο που ο Prince υπέγραψε με την Warner Brothers.

28/4/2016: Φευγει απο τη ζωή στα 67 του χρόνια ο  ο παλαίμαχος Αργεντινός ποδοσφαιριστής  Όσκαρ Αλβαρέζ ο οποίος είχε κάνει σπουδαία καριέρα στα ελληνικά γήπεδα με τις φανέλες των ΠΑΣ Γιάννινα, Παναθηναϊκού και Ατρόμητου.

Ο Αλβάρες είχε έρθει στην Ελλάδα το 1972, για λογαριασμό της ομάδας των Ιωαννίνων, με την οποία σημείωσε 77 γκολ, σε τέσσερα χρόνια.
Το 1976 μετακόμισε στην Αθήνα για λογαριασμό του Παναθηναϊκού, όπου αγωνίστηκε τέσσερα χρόνια, σημειώνοντας 57 γκολ. Επίσης, φόρεσε τη φανέλα του Ατρομήτου τη σεζόν 1980-1981.
Ο Αλβαρέζ είχε συνολικά 127 συμμετοχές (115 ματς στο πρωτάθλημα και 12 στο Κύπελλο) στην Ελλάδα, ενώ πέτυχε συνολικά στην καριέρα του 80 γκολ στα επτά χρόνια που έπαιξε στην Α' εθνική και ήταν 4ος στην λίστα με τους κορυφαίους ξένους σκόρερ.

4/6/2016: Πεθαίνει σε ηλικία 74 ετών, επειτα από μάχη 32 χρόνων με τη νόσο του Πάρκινσον  θρύλος της πυγχαμίας, Μοχάμεντ Αλι

O Κάσιους Μαρσέλους Κλέι, όπως ήταν το πραγματικό του όνομα, ήταν ένας από τους σημαντικότερους πυγμάχους στην ιστορία του αθλήματος και ένας από τους μεγαλύτερους αθλητές του 20ού αιώνα. Ολυμπιονίκης στη Ρώμη το 1960, ο 'Αλι είχε ξεκινήσει την επαγγελματική του σταδιοδρομία την ίδια χρονιά, αποκτώντας τον τίτλο του παγκόσμιου πρωταθλητή WBA το 1964, νικώντας τον Σόνι Λίστον με νοκ-άουτ στον 7ο γύρο.
To 1964 ασπάστηκε το Ισλάμ και άλλαξε το όνομά του σε Μοχάμαντ Αλι.
Αδιαφιλονίκητος παγκόσμιος πρωταθλητής στην κατηγορία βαρέων βαρών, ο άνθρωπος τον οποίο αποκαλούσαν «The Greatest» (Ο μέγιστος) είχε συγκλονίσει τις ΗΠΑ το 1967 αρνούμενος να υπηρετήσει τη στρατιωτική του υπηρεσία και να πολεμήσει στο Βιετνάμ, λόγω των θρησκευτικών του πεποιθήσεων.
Φυλακίστηκε, του αφαιρέθηκαν οι τίτλοι του και του απαγορεύτηκε η συμμετοχή σε αγώνες πυγμαχίας για τρία χρόνια και έξι μήνες πριν ξαναγίνει παγκόσμιος πρωταθλητής το 1974, κερδίζοντας τους τίτλους του WBA και του WBC, όταν νίκησε με νοκ αουτ (στον 8ο γύρο) τον Τζορτζ Φόρεμαν σε έναν αγώνα που διοργανωθεί στην Κινσάσα του τότε Ζαΐρ, σήμερα Λαϊκή Δημοκρατία του Κονγκό, και έμεινε στην ιστορία ως «βροντή στη ζούγκλα».
Έχασε τον τίτλο του από τα σημεία από τον Λέον Σπινκς στις 15 Φεβρουαρίου του 1978 και τον ανέκτησε στη ρεβάνς στις 15 Σεπτεμβρίου του ίδιου έτους.
Τελείωσε την επαγγελματική του σταδιοδρομία με ήττα στα σημεία από τον Τζαμαϊκανό Τρέβορ Μπέρμπικ, στις 11 Δεκεμβρίου του 1981 στο αθλητικό κέντρο Βασίλισσα Ελισάβετ στο Νασάου.
Το 2005 τιμήθηκε με το Προεδρικό Μετάλλιο της Ελευθερίας, την ανώτατη τιμητική διάκριση του αμερικανικού κράτους για τους πολίτες.

27/6/2016 Αφησε  την τελευταία του πνοή σε ηλικία 87 ετών. ταλαντούχος ηθοποιός Κάρλο Πεντερσόλι, που ήταν ευρέως γνωστός ως Μπαντ Σπένσερ, 

 Η καριέρα του στον κινηματογράφο εκτοξεύθηκε όταν έγινε δίδυμο με τον Τέρενς Χιλ, με τον οποίο πρωταγωνίστησαν σε πάνω από 20 ταινίες κατά τη διάρκεια της δεκαετίας του 1970.

 Ο Μπαντ Σπενσερ ήταν ένας από τους πιο δημοφιλείς καλτ ήρωες δράσης αλλά και Ιταλός πρωταθλητής κολύμβησης.