ΥΠΑΡΚΤΟΣ ΕΘΝΟΠΑΤΕΡΟ-ΚΑΤΣΑΠΛΙΑΔΟ-ΚΗΦΗΝΑΡΟΠΛΗΚΤΟΣ ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΣ: Η τελευταία ευκαιρία

Του ΤΑΚΗ ΘΕΟΔΩΡΟΠΟΥΛΟΥ

 Το αποτέλεσµα των εκλογών του περασμένου Ιουνίου σηματοδότησε την τελευταία ευκαιρία που είχε η Ελλάδα για να απαλλαγεί από τα βάρη της. 

Η άνετη πλειοψηφία της Νέας Δημοκρατίας σε συνδυασμό με τη συντριβή της λαϊκιστικής Αριστεράς δημιούργησε προσδοκίες και απαιτήσεις. Κύριο αίτημα, η μεταμόρφωση και η εξυγίανση της δημόσιας διοίκησης. 

Οι μεταρρυθμίσεις του κ. Πιερρακάκη την περασμένη τετραετία μπορεί να διευκόλυναν τις σχέσεις του πολίτη με το Δημόσιο, όμως, δεν ήταν αρκετές για να αλλάξουν τη νοοτροπία και τον τρόπο συμπεριφοράς. Αυτή, ριζωμένη βαθιά στο υπέδαφος της διοίκησης, εξακολουθεί να βρίσκει γόνιμο έδαφος στην ευθυνοφοβία, η οποία, σε συνδυασμό με το αίσθημα αλαζονείας που διακατέχει όποιον τη διαχειρίζεται, προκαλεί αυτό το δυσάρεστο μείγμα δυστροπίας, αμέλειας και έλλειψης εμπιστοσύνης. 

 Φίλος μού έλεγε τις προάλλες ότι, ενώ έχει δικαιωθεί και από το διοικητικό πρωτοδικείο και το Εφετείο σε διαφορά με τον ΕΦΚΑ, ο συμπαθής οργανισμός τού καταλόγισε χρέος από το 2017, πριν από τις αποφάσεις. Ο δικηγόρος του είχε καταθέσει τις αποφάσεις των δικαστηρίων στα κεντρικά, όμως, αυτά δεν τις κοινοποίησαν στον τομέα Βορείων Προαστίων, όπου και είχε καταλογισθεί το αρχικό χρέος. Υπέθετε ότι οι αποφάσεις των δικαστηρίων κοινοποιούνται στους διαδίκους. Αμ δε. Και πώς θα ζήσουν οι δικηγόροι; Κλέφτες θα γίνουν;

Πολλοί πίστεψαν πως η πτώχευση του ελληνικού Δημοσίου το 2010 ήταν μια σεισμική δόνηση που θα οδηγούσε το πολιτικό σύστημα να εκσυγχρονίσει τη διοίκηση.  

Δυστυχώς, μεσολάβησε η περίοδος ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ, οι οποίοι έκαναν ό,τι μπορούσαν για να τη συντηρήσουν και να κολακεύσουν τους αρχαϊσμούς της. Η τραγωδία στο Μάτι ήταν το σημείο καμπής. Η κακοφωνία των υπηρεσιών και η ανικανότητα της πολιτικής τους ηγεσίας οδήγησαν σε φριχτό θάνατο πάνω από εκατό ανθρώπους. Χώρια οι εγκαυματίες, χώρια τα ψυχικά τραύματα συγγενών και φίλων.  

Μερικά χρόνια αργότερα, εξαιτίας της ίδιας ανικανότητας της διοίκησης, η νέα τραγωδία στα Τέμπη έρχεται να μας υπενθυμίσει ότι μπορεί να έχουν αλλάξει μερικά, όμως, δεν έχουν αλλάξει αρκετά.

Μη µε ρωτάτε ποια πρέπει να αλλάξουν και πώς θα αλλάξουν. Ευτυχώς για μένα, και για εσάς, δεν είμαι πολιτικός. Η απογοητευτική συζήτηση στη Βουλή για την πρόταση δυσπιστίας δεν με διαφώτισε. Ούτε ανήκω στους κακόπιστους που δεν αναγνωρίζουν κάτι θετικό στην κυβέρνηση. Δεν θέλω να υποτιμήσω τις επιτυχίες στην εξωτερική πολιτική ή στην άμυνα. Δεν μπορώ, ωστόσο, να παραγνωρίσω την ατολμία της στον αγώνα για τη μεταρρύθμιση της δημόσιας διοίκησης. 

Δεν έχει αντίπαλο μόνο την αντιπολίτευση αλλά και ένα μέρος της πλειοψηφίας. 

Εκεί θα κριθεί η αξιοπιστία της. 

Είναι η τελευταία ευκαιρία;  

Εντάξει, η δημοκρατία δεν έχει αδιέξοδα. Ομως, αυτό...

 

ΥΠΑΡΚΤΟΣ ΕΘΝΟΠΑΤΕΡΟ-ΣΟΥΡΓΕΛΑΡΟΠΛΗΚΤΟΣ ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΣ: Κάστινγκ ενόψει

 Του ΓΙΩΡΓΟΥ ΣΚΑΜΠΑΡΔΩΝΗ

Ενόψει ευρωεκλογών τα κόμματα κάνουν κάστινγκ για επιλογές υποψηφίων: ας ελπίσουμε φέτος πως πρωινάδικα, μοντέλα, ποδοσφαιριστές, αθλητές που διακρίθηκαν, τραγουδιστές, ηθοποιοί από σίριαλ, συμπαθείς σεξολόγοι και άλλοι δεν θα παρελάσουν πάλι στην πασαρέλα επιλογής για να εκπροσωπήσουν τη χώρα στην Ευρώπη. Στο παρελθόν, τουλάχιστον, κάποιοι με ανάλογο τρόπο διαλεγμένοι, μάλλον αγνοούσαν ακόμα και πού πέφτουν οι Βρυξέλλες. Θα πεις: τι σημασία έχει; Το βασικό ήταν η δημοσιότητα και οι ακόλουθοι στο Ινσταγκραμ.

Τα κόμματα, βεβαίως, συχνά επέλεγαν υποψηφίους-αφρόλουτρα επειδή αυτούς ακριβώς ψηφίζει κατεξοχήν ο λαός – οπότε, σου λέγανε  οι επιτελείς των κομμάτων, αφού τέτοιους θέλει ο πελάτης, αυτούς προτιμά, καθόσον το μυαλό του καθορίζεται από το γυαλί και από τα φέισμπουκ και από τα πρωινάδικα, δώστον να ψηφίσει αυτούς. (Προκειμένου να χάσουμε τις εκλογές λόγω ηλίθιων τηλεθεάσεων).

Κι έτσι ανάμεσα σε σοβαρούς μπορούσες να δεις και τροπικά πτηνά, κάθε είδους λαμπερούς άσχετους, κάθε ποικιλία ασύμβατων στην πρώτη γραμμή της Ευρώπης να αποφασίζουν για τα πιο σοβαρά ζητήματα του κόσμου.

Ευτυχώς και με την ευκαιρία, μάθανε κάποιοι εκλεγέντες και κανένα κουτσοαγγλικό με κρητική, ή σαρακατσανέικη προφορά, ψωνίσανε τσάντες απ’ το Στρασβούργο και περιβλήθηκαν,  θέλοντας και μη, από κάποιον αέρα κοσμοπολιτισμού συναναστρεφόμενοι βλαχογερμανούς ευρωβουλευτές ή αυτοδημιούργητους Σικελούς αγροτικής καταγωγής που ξέφυγαν απ’ την επιρροή των τοπικών Νονών.

Οπωσδήποτε όμως υπήρχαν και υπάρχουν και σοβαροί άνθρωποι εκεί πάνω. Σαφώς, ναι, και είναι ουκ ολίγοι διότι δεν διαλέγουν με τους ίδιους τρόπους όλα τα κράτη της ΕΕ υποψηφίους ούτε για την Ευρωβουλή, ούτε για τα εθνικά τους Κοινοβούλια, αν και απ’ ό,τι φαίνεται κανείς δεν γλιτώνει εντελώς απ’ την επιρροή της τηλεόρασης. Ωστόσο, αν έστω και  ένα κόμμα κατεβάσει ελαφρολαϊκές φίρμες ως υποψήφιους, τότε μπαίνουν αναγκαστικά, έστω σε κάποιο βαθμό, και οι αντίπαλοι στον χορό και αρχίζει ο φαύλος κύκλος. Κύκλω οι ασεβείς περιπατούν και αναπόφευκτα βλέπει κανείς γλαφυρές περιπτώσεις και στα εθνικά Κοινοβούλια και στις Βρυξέλλες. Διότι τελικά ο λαός προτιμά celebritys, ή Σερρέμπριτυς (απ’ τις Σέρρες) που λέει κι ο Διογένης.

Φαίνεται πως στο μυαλό ενός ορισμένου κόσμου άριστοι παντός καιρού και κατάλληλοι για τα πάντα είναι εκείνοι τους οποίους βλέπει στην τηλεόραση, είτε να τηγανίζουν μπακαλιάρο, είτε να διακρίνονται στο Survivor, είτε να σχολιάζουν τι χρώμα κάλτσες φορούσε χθες η Βίσση, είτε να λένε τα ζώδια, είτε γενικώς να φαίνονται με κάποιον τρόπο στο γυαλί. Αυτός είναι ο μόνος υπαρκτός κόσμος, ο κόσμος της τηλεόρασης, και από εκεί διαλέγουν με ενθουσιασμό. Ο πραγματικός κόσμος δεν υπάρχει, πια.

Και ίσως να ακούγεται κάπως εφιαλτικό, αλλά αυτό ακριβώς συμβαίνει.

Ο ρεαλισμός έχει σε μεγάλο βαθμό αναστραφεί, ο εικονικός κόσμος έχει υποκαταστήσει τον όντως υπάρχοντα, οπότε και οι επιτελείς των κομμάτων που ξέρουν πως πρέπει να σκεφτούν και να αποφασίσουν με απόλυτο κυνισμό και με μόνο σκοπό τη νίκη και την κυριαρχία, αναγκάζονται να επιλέξουν απ’ αυτές τις ομάδες των υποψηφίων, δηλαδή με τη λογική της φίρμας – χωρίς να αποκλείουμε το ότι κάποιοι επιτελείς έχουν και οι ίδιοι παρόμοια, τηλεοπτική αντίληψη των πραγμάτων. (Klinex ξέρεις, Klinex αγοράζεις).

Πάντως το αποτέλεσμα είναι διάφορα κόμματα να φορτώνονται με βουλευτές ή ευρωβουλευτές που δεν έχουν ιδέα από πολιτική αλλά που σιγά-σιγά και μακροπρόθεσμα αρχίζουν να πιστεύουν πως είναι μέχρι και εθνοσωτήρες, αρχίζουν να παίρνουν τον εαυτό τους στα σοβαρά περισσότερο απ’ όσο πρέπει. Δηλαδή να αποτελούν πρόβλημα, ή αβάσταχτο βαρίδι για το κόμμα που τους κατέβασε και τελικά τους κατσικώθηκε. (Υπάρχουν αρκετά σχετικά, ζωντανά παραδείγματα). Ποιος φταίει;

Βγάλε άκρη.

Απ’ την πλευρά των ελάχιστα σχετικών υποψηφίων υπάρχει το δέλεαρ της υποτιθέμενης δόξας, χωρίς να περιφρονείται βεβαίως και το χρήμα που στην Ευρωβουλή ρέει μπόλικο. Ενίοτε παίζει ενδεχομένως και η έννοια του ψώνιου που λαμβάνει διάφορες μορφές αυταπάτης μεγαλείου. Συν το respect, τα τζαμπέ ταξίδια γνωριμίας της Ευρώπης που είναι κι αυτό κάτι, δεν απορρίπτεται ως ιδέα. Υπάρχουν εν γένει οι αβάντες, δηλαδή μια περίοδος ζωής χαρισάμενης, συν το ότι αισθάνεσαι περίπου και ως αυθέντης που αποφασίζει για τις τύχες ενός ολόκληρου κόσμου. Δεν είναι λίγα αυτά για να υποκύψεις  στη γοητεία που έχουν τα αξιοθέατα της πολιτικής εξουσίας.

Τις τελευταίες τηλεοπτικές δεκαετίες ισχύει αυτή η πρακτική επιλογής, η λογική του αφρόλουτρου.

Να δούμε θα συνεχιστεί και φέτος;

Ισως σε κάποιο βαθμό αυτό, πλέον, είναι αναπόφευκτο. Διότι απ’ την άλλη…

 

ΕΛΛΗΝΟΦΩΝΟ ΕΘΝΟΠΑΤΕΡΟ-ΞΕΦΤΙΛΑΡΟΠΛΗΚΤΟ ΚΟΥΛΟ-ΧΑΝΕΙΟ: Η Κραυγή (ένα πολιτικό κείμενο)

 

Μέρος της ελαιογραφίας του Ενβαρντ Μουνκ, «Η Κραυγή» (1893) |National Gallery of Norway/Public Domain

Tης ΡΕΑΣ ΒΙΤΑΛΗ

Η «Κραυγή» του ζωγράφου Έντβαρτ Μουνκ. Εκείνο το αδιέξοδα απεγνωσμένο ανθρωπάκι με το ολοστρόγγυλο στόμα που βάζει τα χέρια του στα αφτιά του να μην ακούει τίποτα, μα τίποτα!… Λες για να περισώσει το μυαλό του, το λογικό του, μην και του το γραπώσει η τρέλα. Και πίσω του ένας ίλιγγος ρουφήχτρας απειλητικής. Θα το παρασύρει στην δίνη της; Πώς κατορθώνει ο ζωγράφος τέτοια άηχη κραυγή!

Ετσι θέλω να σας γράψω, να σας εκπέμψω… Ξέρω, νοιώθω ότι μέσω των συμβολισμών αυτού του πίνακα θα συνεννοηθούμε καλύτερα.

Αναγνώστες μου, έτσι ακριβώς. «Αχός βαρύς ακούγεται πολλά ντουφέκια πέφτουν». Ομιλίες αγεφύρωτες. Κανένας δεν συμφωνεί με κανέναν. Κανένας δεν γεφυρώνει κουβέντα με άλλον. Εχθροί, στρατόπεδα. Δεν είναι για να μάθουν αλλά να πυρπολήσουν.

Να ήταν μια φορά να ακούσω από τα χείλη τους ανθρώπινες κουβέντες: «Έχετε δίκιο ως προς αυτό αλλά διαφωνώ ως προς εκείνο…», «Σας καταλαβαίνω σ’ αυτό αλλά…», «Είναι αλήθεια ότι αυτό δεν το είχα αντιληφθεί». Ο καθένας τον μονόλογό του. Αλάνθαστοι θεοί. Ολων τα παρελθόντα διαγράφονται και καταφθάνουν εξαγνισμένοι, ορμητικοί, άσπιλοι κι αμόλυντοι εκμεταλλευόμενοι τη ρηχή μνήμη. Πόσο θυμίζουν συγγενείς επισπεύδοντες να μαυροφορεθούν, προσερχόμενοι περίλυποι αλλά… Τι τα θες;

Σε μια στιγμή εκτόξευσης του λιμασμένου καιροσκοπισμού τους… Πόσο πια να τον συγκρατήσεις;

Θεόγυμνες οι προθέσεις. Ασμένως προσμένοντας την κληρονομιά του κάθε μακαρίτη.

Όλα αψυχολόγητα. Από τα παλαμάκια… Μέχρι τα συλλήβδην αναθέματα. Πέρδοντες λόγο ως «Ταραχή» από το λαϊκό άσμα… Κι όπου μας βγάλει.

Φοβικοί εναντίον αδίστακτων; Σωπάτε!

Τόσο άμαθοι, τόσο ανεκπαίδευτοι; Τόσο αδιανόητα τεμπέληδες. Μόνο προ των εκλογών «τα σπάνε».

Η «Κραυγή» του Εντβαρτ Μουνκ. Εκείνο το ανθρωπάκι εγκλωβισμένο σε ένα αδιέξοδο… Με τα χέρια στα αφτιά του. Να μην ακούει τίποτα, μα τίποτα! Και πίσω του ένας ίλιγγος ρουφήχτρας απειλητικής. Θα το γραπώσει στην δίνη της; Θα περισωθεί στη γέφυρά του; Τι αγώνας για τον μέσο άνθρωπο να περισώσει τη λογική του! Τόσο σπάνιο είδος που προέκυψε η γέφυρα στους ανθρώπους. Πώς κατόρθωσε ο ζωγράφος τέτοια άηχη κραυγή αλλά Κραυγή που σπάει τύμπανα;

Ετσι και …

 

ΕΛΛΗΝΟΦΩΝΟ ΕΘΝΟΠΑΤΕΡΟ-ΞΕΦΤΙΛΑΡΟΠΛΗΚΤΟ ΚΟΥΛΟ-ΧΑΝΕΙΟ: Χειροκροτήματα

 

Γράφει ο Δημήτρης Δανίκας

Τι έμεινε από το κοινοβουλευτικό «θέατρο» της Τετάρτης;

Πολλά και άκρως απωθητικά. Να μη πω κάτι χειρότερο. Ας πούμε προσβλητικά για τη στοιχειώδη νοημοσύνη κάθε θεατή.

Όπως η περίπτωση της Ζωής Κωνσταντοπούλου. Η οποία, από τη πρώτη μέχρι την τελευταία στιγμή, ως πρωταγωνίστρια ερασιτεχνικής θεατρικής παραστάσεως επιδόθηκε σε ένα άνευ προηγουμένου παραλήρημα κραυγών με τη συνοδεία αλλεπάλληλων μελοδραματικών εκρηκτικών κλαυθμών!

Το πρώτο που έχω να πω «ουκ εν τω πολλώ το ευ».

Το δεύτερο ότι ουδείς δικαιούται να διεκδικεί το αποκλειστικό δικαίωμα στην ευαισθησία, την αλληλεγγύη και τον ουμανισμό. Στην πράξη και όχι σε αυτοσχέδιο δικαστήριο και σε ρόλο αυτόκλητου εισαγγελέα.

Το τρίτο ότι τα πολλά λόγια, συνοδευόμενα από χαρακτηρισμούς και άλλα τέτοια είναι απόδειξη ενός προβληματικού χαρακτήρα.

Και το τέταρτο όπως ο τίτλος πασίγνωστης ταινίας του Πέδρο Αλμοδόβαρ, «γυναίκες στα πρόθυρα νευρικής κρίσης» (Mujeres al borde de un ataque de nervios).

Όπως ακόμα η πλειοδοσία αντιπολιτευτικών μπαλοθιών μεταξύ των εκπροσώπων της ανύπαρκτης πράσινης σοσιαλδημοκρατίας, της πέτσινης αριστεράς και της τάχα μου πατριωτικής «ελληνικής λύσης». Μοναδική τεκμηριωμένη, σοβαρή και αξιοπρεπέστατη παρέμβαση εκείνη του εκπροσώπου του ΚΚΕ. Ετσι ακριβώς.

Και τέλος όπως η περίπτωση του Κώστα Καραμανλή. Που με την πιρουέτα περί ασυλίας λησμόνησε τον νόμο περί ευθύνης υπουργών. Που επίσης «λησμόνησε» να αναφερθεί στις προειδοποιήσεις περί πιθανού σοβαρού δυστυχήματος με τραγικές συνέπειες. Που «λησμόνησε» να αναφερθεί στον εκτροχιασμό αμαξοστοιχίας κατά τη διάρκεια της θητείας του. Που λησμόνησε να υποστεί αυστηρό αυτομαστίγωμα για εκείνη την έκρηξη του στην Βουλή πως τάχα η ασφάλεια των τρένων είναι ασφαλέστατη και υποδειγματική.

Ο Κώστας Καραμανλής υπό το ασήκωτο βάρος πενήντα εφτά «εξαερωμένων» αθώων πλασμάτων, έπρεπε να μην είχε λάβει μέρος στις τελευταίες εκλογές. Επρεπε να είχε διευκολύνει την παράταξή του. Να μην είναι το μεγάλο βαρίδι της. Και έπρεπε, δημοσίως, να τοποθετηθεί αυστηρά για την στάση του λέγοντας πως θα βρίσκεται στην διάθεση της Δικαιοσύνης. Αν το είχε πράξει τότε και την παράταξή του θα είχε διευκολύνει και το όνομά του δεν θα το είχε κάψει.

 Τώρα πως θα πορευτεί;

Ως καθ ύλην πολιτικά υπεύθυνος για τους τάφους τόσων ανυποψίαστων πλασμάτων; Ελεος!

 

Και τέλος τα χειροκροτήματα των βουλευτών της Νέας Δημοκρατίας, ως επιβράβευση της ομιλίας του Κώστα Καραμανλή.

Μα είναι δυνατόν; Δηλαδή η ουσία δεν είναι η τραγωδία πενήντα εφτά επιβατών. Η ουσία είναι η ρητορική ικανότητα του Κώστα Καραμανλή!

Πράγμα που σημαίνει, για κάθε πολίτη αυτής της Σωρρακώσταινας, ότι…

 

ΝουΔο-ΠΑΣΟΚ-ο-ΣΥΡΙΖΑίικο ΣΟΥΡΓΕΛΟΞΕΦΤΙΛΑΡΑΔΙΚΟ: Απονομιμοποίηση

 

Toυ ΦΑΗΛΟΥ ΚΡΑΝΙΔΙΩΤΗ

Όποιος μαλώνει με ανθρώπους που έχασαν παιδί μόνο χάνει. Όποιος έχει ζήσει στην οικογένειά του την απόλυτη ανατροπή της φυσικής τάξης, που συνιστά το γεγονός οι γονείς να θάβουν το παιδί τους, ξέρει.

Ο αδερφός της μάνας μου Χρήστος Πελώνης μαζί με άλλους Σμηνίτες κάηκε ζωντανός παραμονές Χριστουγέννων, αρχές του 1960, σε πυρκαγιά σε ραντάρ της Π.Α. στη Φθιώτιδα. Γεγονός που συνέτριψε την οικογένεια, γονάτισε δυνατούς ανθρώπους. Αυτός είναι κι ένας από τους πολλούς λόγους που η διακωμώδηση ύψιστης συνταγματικής υποχρέωσης, αλλά και τιμής, της θητείας από τον φαιδρό Κασσελάκη με εξοργίζει.

Αλλη μία αιτία λέγεται Τάσος Φωτόπουλος, 20 χρονών, από την Αργυρούπολη. Τον Σεπτέμβριο του 1991 σκοτώθηκε σε άλμα της 2ας Μοίρας Αλεξιπτωτιστών στην Πάχη Μεγάρων. Στην κηδεία του, επικεφαλής του αγήματος, έδωσα το «τρις στον αέρα πυροβολήσατε και τον νεκρό τιμήσατε». Είδα κι εκεί αυτή την ανατροπή της φυσικής τάξης. Γι’ αυτό, ένα «βούλωσέ το» βγαίνει από τα βάθη της ψυχής όποιου υπηρέτησε κανονικά.

Νόμιμη η μικρότερη θητεία του Κασσελάκη, αλλά θα έπρεπε να ασκήσει το προνόμιό του σεμνά. Το σύνηθες επιχείρημα που μου απευθύνουν είναι «ναι, αλλά ο Σαμαράς…».

Ο Σαμαράς υπηρέτησε, επίσης νομίμως, μικρότερη θητεία -μηνών, όχι ημερών- και εξαγόρασε το υπόλοιπο, αλλά δεν παρίστανε ποτέ τον πυρπολητή Κανάρη. Δεν έδειξε αμετροέπεια και έλλειψη σεβασμού στη συντριπτική πλειονότητα που υπηρετεί πλήρη θητεία και κάποιοι από αυτήν χάνουν τη ζωή τους, όπως ο θείος μου, όπως ο 20χρονος Καταδρομέας/Αλεξιπτωτιστής και τόσοι άλλοι.

Ευπρόσδεκτη η ρίψη στον κάλαθο των αχρήστων της χρόνιας ανθελληνικής στάσης του ΣΥΡΙΖΑ κατά των Ενόπλων Δυνάμεων και των παρελάσεων. Με δυο κινήσεις, ο Πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ κουρέλιασε χιλιάδες αφίσες, δηλώσεις, άρθρα, αναρτήσεις αφασιακών μηδενιστών της αριστεράς με ιδεοληπτικό μίσος για τις παρελάσεις και εν γένει τη στρατιωτική ζωή. Κατανοητό φυσικά, διότι η στρατιωτική ζωή ταιριάζει σε άντρες και υγιείς γενικά ψυχικά ανθρώπους, που έχουν φυσικά αισθήματα αγάπης για τη γη που πατάνε, την Ιστορία της, τους ήρωές της. Εάν λοιπόν έλειπαν οι υπερβολές, η επικοινωνιακή υπερέκθεση και εκμετάλλευση, η κωμική παρέλαση, σκόρδο-κρεμμύδι, δεξί χέρι μαζί με δεξί πόδι κ.λπ., θα μπορούσαμε μόνο να τον επαινέσουμε πως ακύρωσε μια χρόνια ιδεοληπτική, συμπλεγματική πολιτική στάση μέρους της αριστεράς, έναντι ενός κατεξοχήν λαϊκού συνταγματικού θεσμού, που είναι ο Στρατός. Διάλεξε να προκαλέσει και να δυσαρεστήσει και τους μεν και τους δε.

Έλεγα στην αρχή πως δεν επιτίθεσαι σε ανθρώπους που έχασαν τα παιδιά τους. Ο,τι κι αν κάνουν, ό,τι κι αν πουν, όπου και αν βρήκαν ή νόμισαν πως βρήκαν αποκούμπι.

Δεν ξέρω ποιος στόκος σκέφτηκε την ανοησία να κινητοποιηθεί ένας στρατός από τρολ με χυδαιότητες κατά της κυρίας Καρυστιανού. Δεν θα επαναλάβω καμία από αυτές. Δεν γνωρίζω τις πολιτικές πεποιθήσεις της, δεν με ενδιαφέρουν. Προσπαθεί με τον τρόπο που νομίζει καλύτερο να κάνει αυτό που θεωρεί καθήκον της για τη μνήμη του παιδιού της και για να βρει τους υπαιτίους. Και ψυχρός πολιτικάντης, έμμισθος επικοινωνιολόγος να είσαι, δεν χρειάζεται να έχεις σπουδάσει πολιτικό μάρκετινγκ για να καταλάβεις πόσο χυδαίο είναι να λες βρομιές σε κάποια που ξέρεις πως ποτέ ξανά δεν θα ανοίξει η πόρτα για να δει το παιδί της, δεν θα χτυπήσει ποτέ το τηλέφωνο να ακούσει τη φωνή του.

Δεν είμαι ντετέκτιβ και δεν συνηθίζω να σχολιάζω δικογραφίες που δεν έχω διαβάσει ούτε το εξώφυλλό τους. Μπορούμε, όμως, να μιλήσουμε πολιτικά. Από όσα έχουν δει τη δημοσιότητα είναι σαφές πως:

α) υπήρχε επί χρόνια πρόβλημα με τα συστήματα ασφάλειας των σιδηροδρόμων, που αναφέρεται σε χρόνο που κυβέρνησαν ΟΛΟΙ,

β) υπήρξε και ανθρώπινο λάθος, το οποίο όμως δεν υπήρχαν οι αυτοματισμοί, που θα μπορούσαν να το θεραπεύσουν χωρίς να χαθούν ζωές.

Το δυστύχημα, για το οποίο η Δικαιοσύνη διερευνά τις ευθύνες, έγινε επί κυβερνήσεως Ν.Δ. Θα έπρεπε, λοιπόν, από την πρώτη στιγμή να πάνε σπίτι τους όλοι οι υπηρεσιακοί και οι πολιτικοί προϊστάμενοί τους, που ήταν αρμόδιοι για τους σιδηροδρόμους, συμπεριλαμβανομένων του Καραμανλή και του αρμόδιου Υφυπουργού, να μην κατέβαινε υποψήφιος και να απαιτούσε ο ίδιος ο πρωθυπουργός να μην επικαλεστεί κανείς τους ασυλία, να ζητήσουν οι ίδιοι την άρση της και να δηλώσουν εις διάθεση της Δικαιοσύνης. Παράλληλα, να απαγορευόταν διά ροπάλου κάθε επίθεση από τον επικοινωνιακό μηχανισμό στους συγγενείς των θυμάτων. Αυτό θα ήταν το λογικό, σύμφωνο με τον Ελληνικό Τρόπο και το διοικείν διά του παραδείγματος, το πρόδηλα σωστό, και θα αφαιρούσε επιχειρήματα, είτε καλόπιστα είτε κακόπιστα, από τους πάντες.

Τώρα έχει δημιουργηθεί ήδη, και μάλιστα ραγδαία, ένα κλίμα απονομιμοποίησης, το οποίο δεν θα αλλάξει εύκολα λόγω όποιας εξέλιξης στην πρόταση δυσπιστίας.

Σημασία δεν έχει τι νομίζεις, αλλά τι αισθάνεται και τι καταλαβαίνει ο πολύς κόσμος. Τα περί συσπείρωσης της Ν.Δ. ή περί ανατροπής της κυβέρνησης με την πρόταση του ολίγιστου Ανδρουλάκη είναι κωμικά. Απλή αριθμητική. Η πρόταση απορριφθηκε, η κυβέρνηση  αυτοσυγχαίρεται και η αντιπολίτευση αυτοσυγχαίρεται επίσης. Το κλίμα αυτό έρχεται να προστεθεί σε κάτι που η κυβέρνηση υποτίμησε πολύ, την αντίδραση της συντριπτικής πλειοψηφίας όχι μόνο των ψηφοφόρων της αλλά του συνόλου των πολιτών για τον γάμο ομοφύλων και την υιοθεσία παιδιών από αυτούς – παιδιών που δεν θα ερωτηθούν για την προγραμματισμένη αποστέρηση του πατρικού ή του μητρικού προτύπου και την παραβίαση των δικαιωμάτων τους. Αξιακό ζήτημα, που προκαλεί τη σφοδρή αντίδραση σχεδόν του 70% του λαού, το οποίο δεν εγκρίθηκε ποτέ από τους ψηφοφόρους, δεν ήταν στο πολιτικό πρόγραμμα και για το οποίο δεν έχει έρθει ακόμη ο πολιτικός λογαριασμός.

Το «έχουμε 41%, τι θα κάνουν οι δεξιοί ψηφοφόροι; Θα μας το συγχωρήσουν και αυτό και θα ξαναψηφίσουν Ν.Δ.» είναι λάθος. Προδίδει βαθιά άγνοια για την ψυχοσύνθεση και τις πεποιθήσεις των ψηφοφόρων της παράταξης. Αυτοί που ικανοποιήθηκαν δεν την ψηφίζουν και αυτοί που την ψηφίζουν αισθάνονται προσβεβλημένοι.

Προσθέστε αθροιστικά την τεράστια αλλαγή στάσης στη λαθρομετανάστευση μετά το ναυάγιο της Πύλου, για το οποίο έχουν ευθύνη οι δουλέμποροι και οι ΜΚΟτζήδες συνεργοί τους – όμως η κυβέρνηση, ενώ πριν είχε ικανοποιητικές επιδόσεις, τηρεί πλέον παθητική στάση, φοβούμενη τη μήνη της ευρωγραφειοκρατίας.

Ο Δεξιός ψηφοφόρος αλλά και πολλοί που αυτοπροσδιορίζονται ως κεντρώοι ή ακόμη και κεντροαριστεροί, που όμως έχουν κοινή λογική, είναι επίσης ενοχλημένοι από τη διστακτικότητα στα θέματα ασφάλειας, όπου οι αξιέπαινες νομοθετικές παρεμβάσεις του κ. Φλωρίδη δεν συνοδεύονται από μια συνολική αποφασιστικότητα της κυβέρνησης στη συντριβή του αριστερού παρακράτους της ανομίας σε πανεπιστήμια και άλλους δημόσιους χώρους.

Να δεχτώ επίσης πως οικονομικοί παράγοντες βάλλουν κατά της εκλεγμένης κυβέρνησης.

Μα…

 

ΝουΔο-γαλαζαίικο ΠΑΣΟΚοΣΥΡΙΖΑίκα ΚΗΦΗΝΟΞΕΦΤΙΛΑΡΟΠΛΗΚΤΟ ΚΟΥΛΟ-ΧΑΝΕΙΟ: Παλεύει με τον εαυτό της

 

Toυ Τάκη Θεοδωρόπουλου

(…) Οι επόμενες εθνικές εκλογές δεν πρόκειται να γίνουν με διεθνή επιτήρηση επειδή το ζήτησε ο οπλίτης Κασσελάκης λίγο πριν παρελάσει. Και δυστυχώς για τη δημοκρατία η αντιπολίτευση για μία ακόμη φορά αποδεικνύεται ανίκανη να σταθεί στο ύψος της. Οπως όλα δείχνουν, δεν αντιλαμβάνεται τι συνέβη πριν από ένα χρόνο στα Τέμπη.

Οπως δεν το αντιλαμβάνεται ούτε η κυβέρνηση.

Αυτή η τελευταία επαναπαύεται στην εκλογική της νίκη του Ιουνίου και στο περίφημο 41%. Και προκειμένου να διασώσει την πολιτική τιμή του Κώστα Καραμανλή αισθάνεται αρκετά ασφαλής ώστε να διακινδυνεύει τη δική της. Κυβέρνηση και αντιπολίτευση χύνουν δάκρυα για τα θύματα της τραγωδίας, πλειοδοτούν σε πόνο, κοινώς τα αυτονόητα. Αλίμονο. Αν υπήρξαν προσπάθειες συγκάλυψης ή άλλες διαχειριστικές ευθύνες οι οποίες επισύρουν ποινικές ευθύνες, θα τις εντοπίσει η Δικαιοσύνη. Η οποία στη συγκεκριμένη περίπτωση κινήθηκε αμέσως, σε αντίθεση με την άλλη μεγάλη τραγωδία, το Μάτι. Ομως αυτό που συνέβη στα Τέμπη είναι μια γνήσια ελληνική τραγωδία. 57 συμπολίτες μας, ως επί το πλείστον νέα παιδιά, θυσιάστηκαν στον βωμό της Ελλάδας. Μιας Ελλάδας που δεν πολεμάει κάποιον εχθρό. Πολεμάει με τον εαυτό της.

Ενα σύμπλεγμα ανικανότητας, αδιαφορίας, διαφθοράς, αυθαιρεσίας, αρχαϊκών σχέσεων, κομματοκρατίας, το οποίο μπορούσε να επιβιώνει όταν ο σιδηρόδρομος έκαιγε κάρβουνο, όμως σήμερα μπορεί να γίνει δολοφονικό.

Για να φτάσουμε στο δυστύχημα συνεργάστηκαν πολλοί.

Από τον μοιραίο σταθμάρχη σε αυτόν που του έδωσε την ευθύνη τη νύχτα εκείνη, κι από αυτόν που του έδωσε την ευθύνη τη νύχτα εκείνη σε αυτόν που τον διόρισε, κι από αυτόν που διόρισε τον σταθμάρχη σε αυτόν που διόρισε αυτόν που διόρισε τον σταθμάρχη.

Κι ανεβαίνοντας τα σκαλοπάτια της ιεραρχίας φτάνεις έως την πολιτική ηγεσία του υπουργείου. Και από κει στις καθυστερήσεις για τον εκσυγχρονισμό του δικτύου και τα μέτρα προστασίας.

Αυτή την Ελλάδα είδαμε στα Τέμπη με τον πιο τραγικό τρόπο. Κι αυτή την Ελλάδα πρέπει να πολεμήσουμε.

Τολμάει η κυβέρνηση να υποβάλει σε αξιολόγηση την ιεραρχία;

Θα δεχόταν η αντιπολίτευση μια τέτοια αξιολόγηση;

Μιλάμε για εκσυγχρονισμό και μεταρρυθμίσεις. Τις δεχόμαστε όλοι. Στο μυαλό μας όμως είναι σαν τις πλατωνικές ιδέες, αξίες πέραν του αισθητού. Μόλις αποκτήσουν σάρκα και οστά τις αποστρεφόμαστε.

Μια σοβαρή αντιπολίτευση θα απαιτούσε από την κυβέρνηση…

 

NoυΔο-ΠΑΣΟΚ-ο-ΣΥΡΙΖΑίικο ΣΟΥΡΓΕΛΟΚΑΤΣΑΠΛΙΑΔΙΚΟ: Oπως με το κλίμα

 

Του ΣΤΕΦΑΝΟΥ ΚΑΣΙΜΑΤΗ

Οτι στην πολιτική ζωή, γενικώς, εμείς οι Ελληνες έχουμε ένα πρόβλημα μέτρου, έλλειψης μέτρου, δεν είναι κάτι καινούργιο. Αντιθέτως, μάλιστα, θα μπορούσε να θεωρηθεί και ως απόδειξη ελληνικότητας. Υπό το πρίσμα αυτό και εφόσον πρέπει να ξεκινήσουμε με τα καλά νέα, θα μπορούσαμε να υποστηρίξουμε ότι τα γεγονότα της εβδομάδας που διανύουμε μας εμπνέουν τουλάχιστον τη βεβαιότητα ότι η πολιτική ζωή του τόπου βρίσκεται στα χέρια γνησίων Ελλήνων, διότι η εξωφρενική υπερβολή ήταν το στοιχείο που κυριάρχησε.

Κατ’ αρχάς, ήταν η υπερβολική αντίδραση της κυβέρνησης στο επίμαχο δημοσίευμα του «Βήματος», αντίδραση στην οποία οφείλονται εν πολλοίς οι διαστάσεις που έλαβε το ζήτημα. Η ανάδειξη του μοντάζ, που δεν αμφισβητείται ότι έγινε, δεν είναι ανθρώπινο λάθος, όπως τα λάθη εκείνα που οδήγησαν στη σύγκρουση των τρένων. Ηταν μάλλον το αποτέλεσμα μιας βλακώδους ανθρώπινης παρέμβασης, που έγινε για λόγους περί των οποίων μόνο υποθέσεις μπορούμε να κάνουμε.

Δεν αξίζει τον κόπο να έχουμε μια απάντηση για αυτό;

Η κυβέρνηση και τα στελέχη της δεν έχουν το ενδιαφέρον να γνωρίζουν ποιοι και γιατί διέπραξαν μια βλακεία που προκαλεί καχυποψία;

Αν λοιπόν και εκείνοι ενδιαφέρονται, όπως είμαι βέβαιος, γιατί εμείς να μη ρωτάμε;

Και ας πούμε, τέλος πάντων, ότι η κυβέρνηση το έχασε επειδή η υπόθεση των Τεμπών εξελίσσεται καταστροφικά στο επίπεδο της επικοινωνίας. Η αντιπολίτευση, όμως, αντί να αφήνει την κυβέρνηση να εκτίθεται, το έκανε και εκείνη λύσσα.

Λόγου χάρη, ο γνωστός για την ποιητική ευαισθησία του Νίκος Φαραντούρης, που τον εκτιμάμε ως αφοσιωμένο φίλο των Μουσών, είπε ότι θα ήταν «ευχής έργο αν η Ευρωπαία Εισαγγελέας έριχνε την κυβέρνηση Μητσοτάκη».

Πάει καλά ή τσακώθηκε με τις Μούσες και παραλογίζεται;

Από πότε οι Ευρωπαίοι Εισαγγελείς κρίνουν τη νομιμότητα των κυβερνήσεων των χωρών-μελών;

Και είναι, ας ληφθεί υπόψη, σύμβουλος του προέδρου Στέφανου Κασσελάκη για θέματα Ευρώπης ο κ. Φαραντούρης.

Ισως τον ενέπνευσε η κυρία Τζάκρη με την ομιλία της στη συζήτηση της πρότασης δυσπιστίας, διότι η σιδηρά κυρία του ΣΥΡΙΖΑ υποστήριξε ότι η λαϊκή εντολή της κυβέρνησης, το γνωστό 41% προ εννέα μηνών, «υπεξαιρέθηκε»!

Δεν είπε πώς κατέληξε σε αυτό το συμπέρασμα η κυρία Τζάκρη, αλλά είμαι βέβαιος ότι έχει κάνει την έρευνά της. Δεν αποκλείω επίσης η γνώση της να οφείλεται στη σχολαστικότητα με την οποία παρακολουθεί την κατάσταση της υγείας του ελληνικού λαού, για τον οποίο γνωμάτευσε στην ομιλία της ότι έχει αναπνευστικά προβλήματα, που θα τα ξεπεράσει μόνο αν απαλλαγεί από «την αντικοινωνική και αντιθεσμική πολιτική του Μηστοτάκη».

Τι να κάνουμε;

Είναι όπως με το κλίμα. Αν βρέχει, βρέχει και αυτό είναι, δεν μπορείς να το αλλάξεις. Υφίστασαι τη βροχή μέχρι να περάσει.

Δεν ξέρω ποιος μπορεί να βγει κερδισμένος όταν η πολιτική ακολουθεί την οδό της υστερίας, μπορώ να φανταστώ όμως…

ΝουΔο-ΠΑΣΟΚ-ο-ΕΘΝΟΠΑΤΕΡΟ-ΔΗΜΟΣΙΟΓΡΑΦΟΠΛΗΚΤΟ ΚΟΥΛΟ-ΧΑΝΕΙΟ: Οργίστηκα και Ξαφνιάστηκα κκ Πορτοσάλτε, Γεωργιάδη, Προβληματίστηκα κ Ανδρουλάκη!..

 

Πιπεράτες ραδιοφωνικές συνεντεύξεις του Καθηγητή Πιπερόπουλου

Το έγκλημα των Τεμπών με πρωταγωνιστές τους μαυροφορεμένους γονείς και συγγενείς των 57 θυμάτων της σύγκρουσης της επιβατικής με εμπορική αμαξοστοιχία που ακόμη ΔΕΝ γνωρίζουμε τι υλικά μετέφερε έχει συνταράξει την Ελληνική κοινωνία και καθώς συνεχώς προκύπτουν νέα στοιχεία θα φέρει κάποια στιγμή αντιμέτωπους τους Πολίτες με ένα διαβρωμένο και διεφθαρμένο Πολιτικό Σύστημα που διακρίνει την Πατρίδα μας...

     ΟΡΓΙΣΤΗΚΑ διαβάζοντας ότι ο Γενικός Διευθυντής του Ραδιοφώνου και της Τηλεόρασης του ΣΚΑΙ κ. Άρης Πορτοσάλτε, για τον οποίο τα ΜΟΝΑ που γνωρίζουμε είναι ότι έχει μητρική γλώσσα την Ελληνική, ότι γεννήθηκε στην Κωνσταντινούπολη το 1963 και από το 1984 εργάζεται στην Ελλάδα ως Δημοσιογράφος, χαρακτήρισε ως ΓΕΛΟΙΟΤΗΤΕΣ τις σχεδόν 1,350,000 υπογραφές συμπαράστασης των γονέων και συγγενών των 57 θυμάτων του εγκλήματος των Τεμπών!...

 

     Κύριε Πορτοσάλτε επειδή υπέγραψα την συγκεκριμένη ΕΚΚΛΗΣΗ των γονέων και συγγενών των θυμάτων την οποία κρατά σε ΕΝΕΡΓΗ κατάσταση η αρμόδια Επιτροπή της Ε.Ε. σας καλώ να ανακαλέσετε την λέξη ΓΕΛΟΙΟΤΗΤΕΣ καθώς για να υπογράψει κάποιος μια ΓΕΛΟΙΟΤΗΤΑ πρέπει να είναι ΓΕΛΟΙΟΣ ή να αμοιφθεί για να κάνει ΓΕΛΟΙΟΤΗΤΕΣ...

     Ο Γιώργος Πιπερόπουλος ΔΕΝ θα υπέγραφε ποτέ μια ΓΕΛΟΙΟΤΗΤΑ!..

     Εσείς κ Άρη Πορτοσάλτε ΔΕΝ γνωρίζω τι θα κάνατε...

     Ακούστε τη συνέντευξή μου στον Flash99.4FM εδώ:

 

     ΞΑΦΝΙΑΣΤΗΚΑ ακούγοντας τον κ Άδωνι Γεωργιάδη να εγκαλεί την Ευρωπαία Εισαγγελέα που είχε εντολή διερεύνησης των αιτίων και των υπαιτίων του εγκλήματος των Τεμπών και της συνέστησε να μην μας κουνάει το δάκτυλο γιατί εμείς ΔΕΝ δεχόμαστε Δερβέναγα!...

     Με όσα έχω διαβάσει έκανε, και μάλιστα πολύ προσεκτικά και χωρίς ίχνος εμπάθειας, το καθήκον της η Εευρωπαία Εισαγγελέας και και κατενόμασε 23 πρόσωπα πολύ ΠΡΙΝ την σχετική ΕΞΕΤΑΣΤΙΚΗ ΕΠΙΤΡΟΠΗ της Ελληνικής Βουλής που εάν καταλαβαίνω σωστά ακόμη ΔΕΝ έχει υποδείξει αίτια και υπαίτιους...

     Όταν παίρνουμε τα χρήματα από την Ευρωπαϊκή Ένωση Υπουργέ μας κ Γεωργιάδη δεν εξυπακούεται ότι ο πάροχος έχει και διατηρεί το δικαίωμα ΚΑΙ την υποχρέωση νας μας ζητήσει να τον πληροφορήσουμε πώς και πού ξοδεύτηκαν αυτά τα χρήματα;

      Ακούστε τη συνέντευξή μου στον ρ/σ ΧΡΟΝΟΣ εδώ:

Ράδιο Χρόνος 875 · Πιπερόπουλος Γιώργος - Δρ Κοινωνιολογίας – Ψυχολογίας

     ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΤΗΚΑ με την ξαφνική κατάθεση Πρότασης Δυσπιστίας κατά της Κυβέρνησης από τον κ Νίκο Ανδρουλάκη με αφορμή το Πρωτοσέλιδο της εφημερίδας ΒΗΜΑ της Κυριακής με την ΕΚΠΛΗΚΤΙΚΗ αποκάλυψη ότι τις συζητήσεις των δύο φονευθέντων μηχανοδηγών κάποιοι τις «επεξεργάστηκαν» σε μονταζέρα!..

     Βόμβα είναι ΣΙΓΟΥΡΑ το συγκεκριμένο Πρωτοσέλιδο το οποίο κάποιοι «αιτιολόγησαν» ως σύγκρουση ξαφνική και για άγνωστους λόγους μεταξύ των κκ Μητσοτάκη και Μαρινάκη!..

     Κύριε Ανδρουλάκη, από χθες 26^η Μαρτίου, 2024 που καταθέσατε την πρόταση ΔΕΝ μπορεί σύμφωνα με το ΣΥΝΤΑΓΜΑ να κατατεθεί νέα Πρόταση ΠΡΙΝ ΠΑΡΕΛΘΟΥΝ 6 ΜΗΝΕΣ!..

     Κλείνω διαβεβαιώνοντας τον κ Ανδρουλάκη ότι με την πράξη του...

 

ΝουΔο-γαλαζαίων εθνικών σουργελο-ξεφτιλαράδων κωμωδία

 

 

 

Ντράπηκε και η ντροπή! 🤮 pic.twitter.com/AumrtJ0epW

— Ο Σκρουτζ της Κηφισιάς 💰 (@ScroogeKifissia) March 29, 2024

 

 

 

 

 

 

Σαν σήμερα (31/3/ΧΧΧΧ)

 

1821: Ο Αθανάσιος Διάκος υψώνει τη σημαία της Επανάστασης στη Λιβαδειά.

1946: Διεξάγονται στην Ελλάδα οι πρώτες μεταπολεμικές εκλογές.

1958: Ο Τσακ Μπέρι κυκλοφορεί τη μεγάλη επιτυχία του «Johnny B. Goode».

1982: Ο Βαγγέλης Παπαθανασίου βραβεύεται με Όσκαρ για τη μουσική της αγγλικής ταινίας «Δρόμοι της Φωτιάς».

1980: Πεθαίνει ο Τζέσε Όουενς, αμερικανός μαύρος αθλητής του στίβου, που κέρδισε 4 χρυσά μετάλλια στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Βερολίνου και ανέτρεψε στην πράξη τις θεωρίες του Αδόλφου Χίτλερ περί αρείας φυλής. 

 

 

 

 

 

 

2014: Πεθαίνει η ηθοποιός Μαργαρίτα Γεράρδου.

2016: Πεθαίνει σε ηλικία 86 ετών ο Ουγγρος Νομπελίστας συγγραφέας Ιμρε Κέρτες  







2016: Φεύγει  αιφνιδίως από τη ζωή σε ηλικία 65 ετών, από ανακοπή καρδιάς Ιρακινοβρετανή αρχιτέκτων Ζάχα Χαντίντ 

2016:  Πεθαίνει από καρδιακή προσβολή  σε ηλικία 89 ετών,  ο πρώην επικεφαλής της γερμανικής διπλωματίας Χανς-Ντίντριχ Γκένσερ, ο οποίος έπαιξε καθοριστικό ρόλο στην επανένωση της χώρας του το 1990

ΕΛΛΗΝΟΦΩΝΟ ΚΗΦΗΝΟ-ΞΕΦΤΙΛΑΡΟΚΡΑΤΟΥΜΕΝΟ ΚΟΥΛΟ-ΧΑΝΕΙΟ: Η Ελλάδα τού γράψε-σβήσε

Του ΠΑΣΧΟΥ ΜΑΝΔΡΑΒΕΛΗ

Οσοι µεγάλωσαν με τις κασέτες θα θυμούνται ότι είχαν στο κάτω μέρος ένα εύθραυστο δοντάκι. Οποτε υπήρχαν πράγματα σημαντικά και δεν θέλαμε να τα χάσουμε –κατά λάθος διά της επανεγγραφής, κάτι που ήταν συχνό, λόγω της σπάνης των μαγνητικών μέσων αποθήκευσης–, σπάζαμε το δοντάκι της κασέτας και το περιεχόμενό της ζούσε όσο οι συνθήκες του περιβάλλοντος το επέτρεπαν.

Αυτά γίνονταν στην προψηφιακή εποχή, πριν από σαράντα με πενήντα χρόνια. Τότε η ΙΒΜ διαφήμιζε τον «νέο επαναστατικό μαγνητικό δίσκο της των 720 KB». Σήμερα μόνο το κινητό μας έχει ένα εκατομμύριο φορές τον χώρο αποθήκευσης των παλιών μεγάλων υπολογιστών, οι σκληροί δίσκοι των υπολογιστών μας μετρώνται σε terrabytes, δηλαδή ένα δισεκατομμύριο φορές της αρχικής χωρητικότητας. Υπάρχει το αποκαλούμενο «σύννεφο» (cloud) όπου κάθε χρήστης από κάθε γωνιά της γης μπορεί να αποθηκεύει ό,τι και όση ψηφιακή πληροφορία θέλει. Η έννοια του «σβήνω για να γράψω» δεν υπάρχει πουθενά.

Εδώ πάλι σβήνονται και ξαναγράφονται τα πάντα. Πριν από ένα χρόνο, και λίγες μέρες μετά το τραγικό δυστύχημα στα Τέμπη, αποκαλύφθηκε ότι κάποιος έσβησε με μπλάνκο ένα κρίσιμο στοιχείο. «Κάθε σταθμάρχης μετά τη βάρδιά του παραδίδει και παραλαμβάνει ο νέος και αυτή η παράδοση – παραλαβή εντυπώνεται εγγράφως στο αντίστοιχο βιβλίο. Μετά το συμβάν, η ώρα παράδοσης – παραλαβής διορθώθηκε με μπλάνκο», είπε στην απολογία του ο προφυλακισμένος σταθμάρχης Λαρίσης («Καθημερινή», 10.3.2023).

Τούτες τις μέρες ανακαλύψαμε κι άλλα γράψε-σβήσε. Τα βίντεο από τις κάμερες των σταθμών που πέρασε το μοιραίο τρένο, το τι φόρτωσε, δεν υπάρχουν πια. Σβήστηκαν, λέει, για να γραφούν νέες διελεύσεις τρένων που ευτυχώς δεν είχαν τραγική κατάληξη.  

«Δεν μας τα ζήτησε κανείς», ήταν η δικαιολογία, και γι’ αυτό ουδείς έσπασε το «δοντάκι της κασέτας» για να ξέρουν οι χαροκαμένοι τι ακριβώς συνέβη.

Δεν θα ασπαστούμε θεωρίες τού «κάτι μας κρύβουν και δεν μας το λένε».  

Οπως είχε πει κάποιος, «ποτέ μην αποδίδεις σε συνωμοσία κάτι που μπορεί να εξηγηθεί από τη βλακεία» και στην περίπτωσή μας από τη δημοσιοϋπαλληλία.  

Στον «Πύργο του Δέλτα», που γράφαμε τις προάλλες ακόμη κι αν κάποιος σκέφτηκε να κρατήσει τα βίντεο διότι μπορεί να χρειαστούν στην έρευνα, σίγουρα αναθεώρησε: «Ασ’ το καλύτερα, αφού δεν προβλέπεται». 

Εδώ χρειάστηκε κοτζάμ τροπολογία στη Βουλή για να μπορέσουν οι ανακριτές να ακούσουν τα ηχητικά του μηχανοδηγού με τον σταθμάρχη, διότι...