ΔΙΕΘΝΗ ΚΑΘΑΡΜΑΤΑ - ΔΙΕΘΝΗΣ ΠΟΛΙΤΙΚΗ: Ανατολικά της λογικής

Του ΜΙΧΑΛΗ ΤΣΙΝΤΣΙΝΗ

 Οι αναλύσεις ήταν σωστές. Αλλά η πραγματικότητα αποδείχτηκε λάθος.  

Οι αναλύσεις που εξηγούσαν ότι ο Πούτιν με τον πόλεμο θα χάσει όσα είχε καταφέρει να αποσπάσει μόνο με την απειλή του πολέμου· ότι είχε ήδη ενισχύσει τόσο τη θέση του, ώστε δεν τον συνέφερε να βουτήξει στην άβυσσο· αυτές οι αναλύσεις ήταν πολύ λογικές. Γι’ αυτό και διαψεύστηκαν.

Τα τελευταία εικοσιτετράωρα, ο Ρώσος πρόεδρος έδειξε ότι αψηφά τη λογική ακόμη και του στενού εθνικού συμφέροντος. Ακόμη κι αν κερδίσει τον πόλεμο, δεν φαίνεται πώς μπορεί να κερδίσει και την ειρήνη. Δεν φαίνεται πώς τα κέρδη στο έδαφος μπορούν να αποτρέψουν την απομόνωση της Ρωσίας και την όξυνση των εσωτερικών της προβλημάτων.

Αρκεί κανείς να θυμηθεί με ποια σκηνοθεσία μεθοδεύτηκε η κήρυξη του πολέμου: Με όλη την ηγεσία της χώρας να υποβάλλεται σε ένα μαρτύριο εξευτελισμού ενώπιον του ηγεμόνα.  

Δείχνουν αυτές οι εικόνες ηγεσία που λειτουργεί «στρατηγικά»;

Η ψυχολογία κατισχύει της στρατηγικής σκέψης. Αυτό δεν σημαίνει ότι έχουν δίκιο οι κρεμλινολόγοι του καναπέ που καταφεύγουν στους εύκολους ψυχολογισμούς περί αποκομμένου τσάρου, περικυκλωμένου από αυλοκόλακες που του κρύβουν τη θέα προς την πραγματικότητα. Αν υπάρχει παράνοια, είναι μάλλον συστημική. Κληρονομημένη. Είναι το παλιό σύνδρομο της καταδίωξης. Ο φόβος της περικύκλωσης που κατέτρυχε και τους Σοβιετικούς προκατόχους του Πούτιν.

Η επίκληση του πυρηνικού κινδύνου από την (αφοπλισμένη πριν από τριάντα χρόνια) Ουκρανία· η σταυροφορία για την «αποναζιστικοποίησή» της· η εκστρατεία για να σταματήσει η «γενοκτονία» των ρωσόφωνων: Ολες αυτές είναι θεωρίες που θα περίμενε κανείς να διαβάσει σε κάποιο γκρουπ νεοαποκρυφιστών στο Facebook. Και όμως αποτέλεσαν το επίσημο «σκεπτικό» για την πιο εκτεταμένη πολεμική επιχείρηση στην Ευρώπη μετά τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο.

Πιστεύει, στ’ αλήθεια, ο Πούτιν σε αυτές τις κατασκευές; Ή απλώς τις χρησιμοποιεί προπαγανδιστικά; 

Η απάντηση δεν έχει και πολύ μεγάλη σημασία. Η πείρα έχει δείξει ότι δεν μπορείς να σπείρεις μια μεγάλη πλάνη, αν δεν την έχεις αφήσει πρώτα να σε εμποτίσει.

Το γεγονός ότι ο Πούτιν δεν μπορεί να λογίζεται πια ως ορθολογικός παίκτης δεν τον καθιστά, βέβαια, λιγότερο επικίνδυνο. Οπως και το γεγονός ότι η Ουάσιγκτον κατάφερε να τον «διαβάσει» σωστά δεν την κατέστησε περισσότερο ικανή να τον αναχαιτίσει.

Απέναντι σε έναν τέτοιο αντίπαλο, η διπλωματία –ακόμη και η επίμονη, εργώδης διαλλακτικότητα των Γαλλογερμανών– αποδείχτηκε άχρηστη. 

Η Δύση έχει κάνει την επιλογή να μην του απαντήσει με συμβατικά όπλα· να μην τον ακολουθήσει στην ατραπό της επιστροφής στον πρώιμο 20ό αιώνα.

Πρέπει, όμως, τώρα να του δείξει ότι η ισχύς στον εικοστό πρώτο αιώνα δεν μετριέται με τις ερπύστριες.

Ας πούμε ότι επικρατεί. Ας πούμε ότι ο Πούτιν καταφέρνει να αποκεφαλίσει την Ουκρανία και να εγκαταστήσει εκεί μία κυβέρνηση του γούστου του.  

Πώς φαντάζεται άραγε την επόμενη ημέρα; Φαντάζεται ότι θα καταφέρει να δέσει στο άρμα του σαράντα εκατομμύρια ανθρώπους, τους οποίους έχει μόλις βομβαρδίσει; Με ποιο δέλεαρ; Ποιο είναι το ιδανικό πίσω από το οποίο θα τους ζητήσει να στοιχισθούν; Η νέα ρωσική αυτοκρατορία; Η μοίρα των υπόλοιπων κρατών-δορυφόρων, όπως η Λευκορωσία του Λουκασένκο; Ή μήπως η μοίρα του ίδιου του ρωσικού λαού;  

Το πρόβλημα του Πούτιν δεν ήταν ότι το ΝΑΤΟ ήθελε να ρυμουλκήσει την Ουκρανία. 

Το πρόβλημά του ήταν ότι...

 

ΔΙΕΘΝΕΙΣ ΗΛΙΘΙΟΙ - ΔΙΕΘΝΗΣ ΠΟΛΙΤΙΚΗ: Η φαντασιακή Ευρωπαϊκή Ένωση

Toυ ΦΑΗΛΟΥ ΚΡΑΝΙΔΙΩΤΗ

 Oι ψευδαισθήσεις είναι πολύ επικίνδυνες στη ζωή εν γένει και στην πολιτική ειδικότερα.

Είναι σαφές πως καταδικάζουμε την εισβολή της Ρωσίας στην Ουκρανία, πως καταδικάζουμε την απειλή βίας και τη χρήση βίας, που αμφότερες είναι παραβιάσεις του διεθνούς δικαίου. Και σε κάθε επαφή με εταίρους και συμμάχους να ξεκινάμε υπενθυμίζοντας πως αυτό υπέστη και η Κύπρος, το έγκλημα σε βάρος της συνεχίζεται, ενώ απειλούμεθα και εμείς.

Επίσης, έχοντας ως βασικό γνώμονα την εξυπηρέτηση των δικών μας εθνικών συμφερόντων, έχοντας πάρει τα σωστά διδάγματα από την Ιστορία, θα ήταν ολέθριο να αποστούμε των συμμαχιών μας και να συνταχθούμε με τη Ρωσία, γιατί είναι Ορθόδοξοι, γιατί κάτι έγραψε ο Αγαθάγγελος ή οι φιλορώσοι «στρατηγοί» με τις παντόφλες στα κοινωνικά δίκτυα. Οποτε αμφισβητήσαμε τη γεωπολιτική θέση της χώρας και πήγαμε σε σύγκρουση με τους συμμάχους, υποστήκαμε καταστροφή (βλ. και 1920-1922). Είναι παράφρων όποιος πιστεύει πως υπάρχει τρόπος να εξυπηρετηθούν τα συμφέροντά μας με το να συγκρουστούμε με τις ΗΠΑ. Από το ενωτικό Σχέδιο Ατσεσον που μας προσέφεραν, ως τον Αττίλα, θα έπρεπε να έχουμε διδαχθεί πολλά.

Ο Μακάριος, για να παραμείνει Πρόεδρος χώρας και ο Ανδρέας, για να κάνει «αντιμπεριαλιστική» καριέρα, το τορπίλισαν, οι ΗΠΑ έχασαν τον σεβασμό τους για εμάς, άρχισε και ο Μακάριος τα νταραβέρια με Αδέσμευτους και Ανατολικό Μπλοκ, με αποτέλεσμα οι ΗΠΑ να αλλάξουν άλογο και να καταλήξουμε, διά της βλακείας και του τυχοδιωκτισμού του καθεστώτος Ιωαννίδη, στην καταστροφή. Ουδείς δε θα αποδειχθεί ελληνικότερος των Ελλήνων. Δικό μας χρέος να επισημαίνουμε τα σημεία τομής των συμφερόντων μας με των συμμάχων μας και να τους πείθουμε γι’ αυτό. Οι πρόθυμοι να χορέψουν καζατσόκ, τα αντηχεία των ρωσικών συμφερόντων δεν προσφέρουν καμία απολύτως εθνική υπηρεσία.

Πρέπει, επίσης, με τα πόδια γερά στη γη να βγάλουμε ορθά συμπεράσματα, όσο πικρά και να είναι για την Ε.Ε., τη στάση και τις δυνατότητές της. Στα ζητήματα άμυνας και ασφάλειας είναι πολύ σημαντικότερες για τα συμφέροντά μας η στενή σχέση μας με τις ΗΠΑ και η εξαιρετική ειδική σχέση με τη Γαλλία και το Ισραήλ, παρά με την Ε.Ε. Η Ε.Ε. είναι μια νομική και εμπορική συλλογική οντότητα, της οποίας τα μέλη έχουν συχνά αντίθετα συμφέροντα και πολιτικές μεταξύ τους, έχει μια σημαία που θυμίζει αντιπροσωπία αυτοκινήτων, για την οποία κανείς δεν είναι διατεθειμένος να πεθάνει και η οποία δεν έχει ούτε κοινό στρατό ούτε κεντρική ηγεσία που να προκύπτει με διαδικασίες δημοκρατικής νομιμοποίησης.

Η δε αλεπού, ο Κίσινγκερ, είχε πει το εύστοχο: «Ωραία. Ευρωπαϊκή Ενωση. Ποιον πρέπει να πάρω τηλέφωνο για να μιλήσω μαζί της;» 

Η απάντηση θα μπορούσε να είναι «τον εκάστοτε Γερμανό καγκελάριο», αλλά είναι εσφαλμένη.  

Η Γερμανία βάζει τευτονικούς κανόνες για το χρέος, μαζί με την αριστερίζουσα ευρωγραφειοκρατία, πουσάρει την πιο αντιευρωπαϊκή πολιτική μουσουλμανικού εποικισμού, αλλά όταν έρχεται η ώρα των μεγάλων αποφάσεων σε κάτι μεγάλο και ζόρικο, όπως το Ουκρανικό, τηρεί μια θλιβερή, ψόφια στάση, γιατί δεν είναι πραγματική ηγεμονική δύναμη. Διότι σας θυμίζω πως ακόμη ισχύει ο νόμος που λέγαμε, ο Νόμος του Ξίφους. Μπορεί να είσαι χλιδάτα πλούσιος, να πέφτουν κάθε μέρα πακτωλοί πεντακοσάευρων στα θησαυροφυλάκιά σου, αλλά δυνατός παραμένει όποιος είναι οπλισμένος ως τα δόντια και έχει αποφασιστικότητα. 

Ενώ Ρώσοι αλεξιπτωτιστές πέφτουν στο Χάρκοβο, τα άρματα μάχης του Πούτιν πλησιάζουν το Κίεβο και η ουκρανική αεράμυνα εξαερώνεται, σε τι συμφώνησε η Ε.Ε.;

Να φωταγωγήσει κτίρια με τα χρώματα της ουκρανικής σημαίας;  

Βαράτε μας με άνηθο και σιγά τα αίματα.  

Αυτοί που δεν έχουν Στρατό, που ενίοτε δεν συμφωνούν για το ψάρεμα της ρέγγας και το σχήμα των αγγουριών, θα αντιμετωπίσουν τον Πούτιν; 

Χλομό. Ούτε για το θέμα του swift συμφωνήσανε. 

Δυο χώρες έχουμε κραταιές Ενοπλες Δυνάμεις στην Ε.Ε., εμείς και η Γαλλία, που έχει και πυρηνικά και καμιά δεκαριά πυρηνικούς αντιδραστήρες για να μην κρέμεται από τους ρωσικούς ή άλλους δίδυμους αδένες. Οι διάφοροι ευρωλιγούρηδες έχουν πάθει σοκ και γράφουν κάτι ιερεμιάδες, κατάρες και ευχολόγια, σαν απατημένες γκόμενες, θεωρητικά έτοιμοι για το Ανατολικό Μέτωπο αλλά περιμένουν το φύλλο πορείας. Ονειρεύονταν Ομοσπονδιακή Ευρώπη και Ευρωστρατό, αλλά προς το παρόν φάτε μπάμιες από το Τσερνόμπιλ και φωταγώγηση κτιρίων και ουκρανικό σημαιάκι στο προφίλ στο Facebook. Ανύπαρκτες φαντασιώσεις. 

Αυτοί που αρνούνται να υπερασπιστούν την ταυτότητα των Εθνών της Ευρώπης, που αντί να δώσουν κίνητρα κατά της υπογεννητικότητας ευνοούν την αντικατάσταση μέρους του πληθυσμού από παράνομους αναφομοίωτους ξένους, που σε κάθε ευκαιρία υπονομεύουν τους τρεις πυλώνες της Ευρωπαϊκής ταυτότητας (Αρχαία Ελλάδα, Ρώμη, Χριστιανισμός), περιμένετε να φτιάξουν Ηνωμένες Πολιτείες της Ευρώπης με ισχυρές Ενοπλες Δυνάμεις;  

Μόνο για τα «δικαιώματα» του Φρούλη είναι ικανοί να σκίσουν κάνα καλσόν κάποιοι από αυτούς.

Οι δε αναλυτές της πλάκας, επαρχιώτες των Βρυξελλών, που όταν πέρδεται η Ούρσουλα νομίζουν πως μυρίζει Chanel No 5, ηθικολογούν, παραμιλάνε σαν μαστουρωμένοι δερβίσηδες και αρνούνται την πραγματικότητα: πως η σημερινή Ε.Ε. είναι για κλάματα και ό,τι πιο αντιευρωπαϊκό υπάρχει, απέχοντας παρασάγγας από το αληθινό ευρωπαϊκό αξιακό πλαίσιο και την προοπτική μιας ενωμένης πολυεθνικής υπερδύναμης.  

Ποιους, λοιπόν, θα φοβηθεί ο Πούτιν; 

Αυτούς που συμφωνούν μόνο τι καφέ θα πιουν στις συνδιασκέψεις που οργανώνουν με το πάσο τους, όσο η Ουκρανία γίνεται σαν δρόμος που του περνάνε καλώδια;

Γνωρίζω πως από τα γραφόμενά μου θα φρικάρουν οι έχοντες τις φαντασιώσεις περί Ε.Ε., αλλά μου αρέσει ο ρεαλισμός.  

Μπορεί στο μέλλον, και στη Γερμανία και αλλού να εμφανιστεί μια εμπνευσμένη ηγεσία, που να θεωρήσει σύνορα όλων των Ευρωπαίων τα σύνορά μας, έναντι της τουρκικής απειλής, που θα επεξεργαστεί με όλες τις χώρες ένα νέο σχέδιο Ενωμένης Ευρώπης, μια συμμαχία ελευθέρων κρατών, με κοινά σύνορα, απέναντι στην ισλαμική επέκταση και την παράνομη μετανάστευση, που θα προτάξει την προστασία της οικογένειας, την αναγέννηση της οικονομίας, και θα υπερασπίζεται μαζί με τα σύνορα και τους τρεις πυλώνες, που λέγαμε.  

Ως τότε ...

 

ΔΙΕΘΝΕΙΣ ΗΛΙΘΙΟΙ - ΔΙΕΘΝΗΣ ΠΟΛΙΤΙΚΗ: Η ωραία κοιμωμένη

Του ΤΑΚΗ ΘΕΟΔΩΡΟΠΟΥΛΟΥ

Η «Ωραία κοιμωμένη» είναι από τα διασημότερα παραμύθια του Περρώ. Στη βάπτιση της πριγκίπισσας είναι καλεσμένες νεράιδες. Εμφανίζεται και μία που δεν την έχουν καλέσει και αποφασίζει να την καταραστεί. Οταν γίνει επτά ετών, ένα αδράχτι θα τρυπήσει το χέρι της και θα πεθάνει. Μια άλλη νεράιδα, καλοπροαίρετη αυτή, βρίσκει την οδό της διαφυγής απ’ την κατάρα. Θα τους κοιμίσει όλους για εκατό χρόνια ώστε να μην κινδυνεύει η πριγκίπισσα από το αδράχτι. Στα γαλλικά ο τίτλος είναι: «Η ωραία στο κοιμώμενο δάσος» (La belle au bois dormant). Η ελληνική μετάφραση μάλλον οφείλεται στην αγγλική της εκδοχή, «The sleeping beauty». Ο,τι και να ‘ναι, είναι μια από τις πιο επιτυχημένες μεταφραστικές ακροβασίες που διαθέτουμε.

Στον κόσμο μας η «ωραία κοιμωμένη» είναι η Ευρώπη. Η Ευρώπη της γεωγραφίας, της οικονομίας και της πολιτικής. Η ωραία κόρη της Ιστορίας. 

Γεννήθηκε μέσ’ από την ασχήμια του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου, σαν την Αφροδίτη που ξεφύτρωσε απ’ τους αφρούς των κυμάτων.  

Ανδρώθηκε σε δεκαετίες που οι πολεμικές συρράξεις ήταν υπόθεση άλλων ηπείρων.  

Είχε δύο σύνορα. 

Το ένα ήταν χρονικό: η Ευρώπη δεν θα ξαναζήσει ό,τι έζησε στους δύο παγκόσμιους πολέμους. 

Το δεύτερο ήταν πολιτικό, ιδεολογικό και γεωγραφικό και αναφερόταν στο παρόν. Ηταν τα σύνορα του Σιδηρού Παραπετάσματος. Οι Τσέχοι, οι Ούγγροι, οι Πολωνοί και οι Ρώσοι ακόμη ήσαν ζωτικά όργανα του πολιτισμού της. Μπορείς να συλλάβεις τον ευρωπαϊκό πολιτισμό χωρίς τον Σοπέν, τον Ντοστογιέφσκι ή τον Τσαϊκόφσκι, τον Τσέχωφ ή τον Στανισλάφσκι; Οχι βέβαια.

Ομως η «ωραία κοιμωμένη» εμπιστευόταν τα όνειρά της. Είχε ξεκαθαρίσει τους λογαριασμούς της με το παρελθόν και απολαμβάνοντας την ιστορική της χειμερία νάρκη πίστευε ότι μπορεί να λύσει και τα προβλήματα του παρόντος. Οταν γκρεμίστηκε το Τείχος του Βερολίνου, η «ωραία κοιμωμένη» αναρίγησε. «Επιτέλους, αυτός ο κόσμος αρχίζει να μοιάζει με τα όνειρά μου», είπε. Είναι καλοπροαίρετη η «ωραία κοιμωμένη». Και αγαπάει τον κόσμο στον οποίο ζει διότι περνάει ωραία, όσα προβλήματα κι αν έχει.  

«Ευήθεια» είναι η λέξη που τη χαρακτηρίζει. Σημαίνει το καλό ήθος στην κυριολεξία, όμως σημαίνει και την αφέλεια στα όρια της ηλιθιότητας. 

Η ευήθεια της Ευρώπης έχει δύο σκέλη. 

Το πρώτο είναι ότι επειδή η ίδια έχει εξορίσει τον πόλεμο από την επικράτειά της πιστεύει ότι η Ιστορία έχει ξεπεράσει τον πόλεμο ως τον βασικότερο μοχλό της δημιουργίας της. 

Το δεύτερο είναι ότι πιστεύει ότι η κοινοβουλευτική δημοκρατία, έστω και ανάπηρη ή προσχηματική, μπορεί να θεραπεύσει όλα τα δεινά της ανθρώπινης φύσης. «Εως αν η ανθρωπείη φύσις η αυτή είη». Το έγραψε ο Θουκυδίδης και ευτυχώς ή δυστυχώς παραμένει «κτήμα εσαεί».

Τα σκέφτομαι όλ’ αυτά τις τελευταίες ημέρες. Και δεν αναρωτιέμαι τόσο για τα γεωστρατηγικά κι άλλα παρόμοια που δεν γνωρίζω χωρίς να τα υποτιμώ. Λέμε ότι η Ευρώπη δεν αντέδρασε ως όφειλε στην εισβολή της Ουκρανίας. Και τι θα είχε γίνει στην Αθήνα όταν έφθαναν οι πρώτοι νεκροί πεσόντες στο μέτωπο της Μαριούπολης; 

Ομως το ζήτημα δεν είναι εκεί, ή δεν είναι μόνον εκεί. Η Ευρώπη έχει απωθήσει τον πόλεμο, σαν το απόλυτο κακό. Και καλά κάνει. Συγχρόνως όμως έχει απωθήσει και την ιδέα του πολέμου, σε έναν κόσμο που εξακολουθεί να τον θεωρεί ως μοχλό της Ιστορίας. Η εισβολή της Ρωσίας στην Ουκρανία αυτό δείχνει. Η ιστορική δυναμική δεν αντιμετωπίζεται με τις συνθήκες του διεθνούς δικαίου. Αυτό είναι προϊόν της. Σκεφθείτε μόνον πόσα εκατομμύρια νεκροί χρειάστηκαν για να οργανωθεί η δίκη της Νυρεμβέργης.

Δεν είναι πρώτη φορά που η Ευρώπη ζει πόλεμο μετά τον Β΄ Παγκόσμιο.  

Τον έζησε και στη διάλυση της Γιουγκοσλαβίας. 

Τον ξανάζησε ελαφρά τη καρδία με την κατάληψη της Κριμαίας από τους Ρώσους. 

Τον ξαναζεί τώρα με την κατάληψη της Ουκρανίας, ενός μεγάλου ευρωπαϊκού κράτους.  

Ισως ήρθε ο καιρός...

 

ΔΙΕΘΝΕΙΣ ΗΛΙΘΙΟΙ - ΔΙΕΘΝΗΣ ΠΟΛΙΤΙΚΗ: Δικαστικός επιμελητής Πούτιν

ΕΞΑΙΡΕΤΙΚΟ

Η Ευρωπαϊκή Ένωση δεν έχει ούτε μία πειστική και λειτουργική πρόταση για την Ουκρανία, αλλά κατάργησε τα πλαστικά καλαμάκια

  Από τον Παναγιώτη Λιάκο

Στον πλανήτη Γη σχεδόν το ήμισυ του εικοσιτετραώρου έχει ηλιοφάνεια. Όμως στις ανθρώπινες σχέσεις και στις διακρατικές – διεθνείς ισχύει ο νόμος του κόσμου της νύχτας.

Στη νύχτα, αν εκτιμάς ότι κινδυνεύεις, χτυπάς πρώτος και χτυπάς τόσο σκληρά, ώστε να μην αφήνεις περιθώρια να κινδυνεύσεις από το ίδιο πρόσωπο ή από την ίδια ομάδα ανθρώπων στο μέλλον.  

Αυτό έκανε ο Πούτιν. Χτύπησε πρώτος και χτύπησε σκληρά.

Η εξέλιξη της σύγκρουσης στην Ουκρανία είναι γνωστή μόνο στον Θεό. Εμείς οι θνητοί γνωρίζουμε -μέσες άκρες- τι έχει συμβεί έως τώρα.  

Αυτά που έχουν συμβεί δεν τιμούν τις ηγεσίες μας ημών των «δυτικών» ούτε και την παράδοση των εθνών μας. Οι ηγεσίες μας έδωσαν σκοινί και σαπούνι σε μεγάλες δυνάμεις για να μας κρεμάσουν ανάποδα και να έρθουν σε τόσο πλεονεκτική θέση, ώστε να μας κρατάνε από τον λαιμό και να μην μπορούμε να αναπνεύσουμε.

Οι Κινέζοι παίρνουν κεφάλι στη βιομηχανική παραγωγή, στην τεχνολογία και τη διεθνή επιρροή, τον ίδιο καιρό που εμείς ασχολούμαστε με τα 62 φύλα και την προσβολή που νιώθουν οι νταγλαράδες μουσκουλάτοι που δηλώνουν γυναίκες αν δεν τους δοθεί το δικαίωμα να συμμετέχουν σε γυναικεία πρωταθλήματα συμπληρώνοντας μια απλή δήλωση.  

Το προβάδισμα στους Κινέζους το έδωσαν οι αμερικανικές πολυεθνικές, μεταφέροντας στην Κίνα τις γραμμές παραγωγής τους για να κονομήσουν από το χαμηλό κόστος στα εργατικά. 

Το χρήμα της Δύσης αυτονομήθηκε και καταστρέφει και την πολιτική.

Επίσης, τα πράσινα άλογα για τις θαυματουργές πράσινες ενέργειες (που θα είναι έτοιμες σε χίλια τέρμινα) αφόπλισαν ενεργειακά την Ευρώπη και την έθεσαν στο έλεος των Ρώσων, που δεν έχουν και τόσο άγχος μην τυχόν και χρησιμοποιήσουν πλαστικά καλαμάκια. Και πυρηνικά, άμα λάχει, μπορούν να χρησιμοποιήσουν.

Το χαζοχαρούμενο δυτικό σύστημα του δικαιωματισμού και της παλαβοκρατίας χρεοκόπησε, χρωστάει της Μιχαλούς και...

 

ΔΙΕΘΝΕΙΣ ΗΛΙΘΙΟΙ - ΔΙΕΘΝΗΣ ΠΟΛΙΤΙΚΗ: Ευρώπη: ένας οικόσιτος γάτος στον δρόμο

Του ΤΑΚΗ ΘΕΟΔΩΡΟΠΟΥΛΟΥ

Οικόσιτος γάτος τον οποίο οι ατυχίες της ζωής τον στέρησαν από το σπίτι του και αναγκάστηκε να επιβιώσει στον δρόμο.  

Θυμώνει και κάνει το περίφημο «χου» όποτε κάποιος άλλος κεραμιδόγατος διεκδικεί κάτι από τα σκουπίδια που είναι αναγκασμένος να φάει για να ζήσει. «Δεν είναι σωστά πράγματα αυτά, κύριε. Ζούμε στον 21ο αιώνα. Οφείλουμε να είμαστε ανθρωπιστές, ή έστω γατιστές, τουλάχιστον να σεβόμαστε τους κανόνες της συμβίωσής μας. Είμαστε πολιτισμένοι, παιδιά του Διαφωτισμού». 

Ο άτυχος οικόσιτος φίλος μας νιαουρίζει, βγάζει νύχια και δόντια, αλλά, τελικά, αναγκάζεται να υποχωρήσει απέναντι στη συμμορία των κεραμιδόγατων που ξέρουν καλύτερα την τέχνη των σκουπιδιών από τον ίδιο. Μένει τσουρομαδημένος, γλείφει τις πληγές του και προσπαθεί να σώσει την αξιοπρέπειά του. Αξιοπρέπεια uber alles. 

Δεν θα επιβάλλει ο κάθε κεραμιδόγατος τους κανόνες του στη γατική κοινωνία. Οι πατεράδες μας ήσαν κεραμιδόγατοι. Ζήσαμε την ένδοξη δυστυχία τους και δεν θέλουμε να την ξαναζήσουμε. Σφάχτηκαν για να καβαλήσει ο ένας τον άλλον, όμως εμείς, οι πολιτισμένοι γάτοι, θέλουμε ειρήνη, συνεννόηση και κοινές προδιαγραφές για τα αντιβιοτικά και τα καζανάκια. Ας μη σπαταλάμε το νερό. Είναι πολύτιμο.

Ο οικόσιτος γάτος είναι η Ευρώπη. Εχει να αντιμετωπίσει τους κεραμιδόγατους του κόσμου τούτου, έτοιμους να γελάσουν με τις ψευδαισθήσεις της. Κυρίως, δε, με την ψευδαίσθηση ότι η ίδια έχει καταφέρει να απαλλάξει τον κόσμο της από τη ζωή του δρόμου, τα ήθη του κεραμιδόγατου. Η απαλλαγή τους από τους αλήτες αίλουρους μπορεί να εκληφθεί ως μεταφορά της απώθησης του ιστορικού της παρελθόντος.  

Το ευρωπαϊκό οικοδόμημα χτίστηκε πάνω σε δύο βασικές αρχές: «Ποτέ πια πόλεμος. Οι κοινωνίες μας θα αναπτυχθούν μέσω της ευημερίας».  

Το δεύτερο απέτυχε μαζί με την οργάνωση της πολυπολιτισμικής κοινωνίας.  

Το πρώτο κατέρρευσε όταν ο Πούτιν, εισβάλλοντας στην Ουκρανία, έδειξε στην οικόσιτη Ευρώπη ότι η ζωή στον δρόμο της Ιστορίας δεν έχει αλλάξει. «Εως αν η ανθρωπείη φύσις η αυτή είη», που έγραψε ο Θουκυδίδης.

Η παθητικότητα της Ευρώπης απέναντι στην επιθετικότητα της Ρωσίας του Πούτιν δεν απέχει από τον ατυχήσαντα οικόσιτο γάτο μου. Η Ε.Ε. δημιούργησε ένα ασφαλές περιβάλλον απωθώντας την Ιστορία της Ευρώπης.  

Η πολιτισμική της αλαζονεία την έκανε να πιστέψει πως...

 

ΔΙΕΘΝΕΙΣ ΗΛΙΘΙΟΙ - ΔΙΕΘΝΗΣ ΠΟΛΙΤΙΚΗ: Η παρακμή της Δύσης

 Πολλά τα λόγια συμπαράστασης, αλλά ούτε ένας Ευρωπαίος εθελοντής δεν εμφανίστηκε για να καταταγεί στον ουκρανικό στρατό και να πολεμήσει εναντίον των Ρώσων.  

Φυσικά και δεν υπάρχει πρόθεση να… ματώσουν οι καλοζωισμένοι, εκ του ασφαλούς «ανθρωπιστές», υπέρ των Ουκρανών.

Πολλές οι δηλώσεις και οι αυστηρές προειδοποιήσεις για κυρώσεις, αλλά οι Ρώσοι κυκλοφορούν ανεμπόδιστοι στην Ουκρανία. Οι απειλές για χρήματα που θα χάσουν δεν τους τρομάζουν ιδιαίτερα – ειδικά από τη στιγμή που γνωρίζουν το «πάνω χέρι» το οποίο έχουν στο πολεμικό, αλλά τύποις αναίμακτο παίγνιο της ενέργειας.

Η Δύση δεν πείθει ούτε για τις θέσεις της ούτε για τις προθέσεις της ούτε για το σχέδιό της να εφαρμόσει όσα υπόσχεται στους Ουκρανούς. Λένε ότι είναι η πρώτη φορά από το 1945 που πυρηνική δύναμη επιτίθεται σε ανεξάρτητο κράτος και λησμονούν την επίθεση όλων των νατοϊκών… ανθρωπιστών στη Σερβία. Τα προσχήματα και οι δηλώσεις έπαυσαν να πείθουν από το 1999, όταν η Σερβία, αβοήθητη, αντιμετώπιζε μια τερατώδη πολιτική υποκρισία και μια θηριώδη πολεμική μηχανή.

Οι δηλώσεις έχουν παύσει να γίνονται πιστευτές από το 1974, όταν οι γκάνγκστερ του «Αττίλα» βίαζαν την Κύπρο, ο ΟΗΕ τύπωνε αποφάσεις-παλιόχαρτα και οι δυτικοί έκαναν μια χαρά συμφωνίες και σκοτεινές δοσοληψίες με το κράτος-μαφία, την Τουρκία.

Η Δύση ζει χωρίς ήθος, χωρίς μπούσουλα, χωρίς υψηλή νοηματοδότηση βίου. Η κεντρική ιδεολογία Ευρώπης και Αμερικής, μέχρι την αστραπιαία επίθεση της Ρωσίας στην Ουκρανία, ήταν οι φωνακλάδικες ασυναρτησίες που έλεγε η νεαρή Γκρέτα Τούνμπεργκ για το περιβάλλον και την «πράσινη ανάπτυξη», καθώς και οι δικαιωματισμοί της συμφοράς που καταπιάνονταν με τα… 62 φύλα.  

Εξίσου ασόβαρη με τα παραπάνω είναι και η πεποίθηση ανεκδιήγητων ανθρώπων, όπως ο Ζοζέπ Μπορέλ (που έχει αναλάβει τον ρόλο του ύπατου εκπροσώπου Εξωτερικών Υποθέσεων και Ασφάλειας της Ε.Ε.), ότι οι Ρώσοι μεγιστάνες θα τρομοκρατηθούν αν τους απαγορευτεί να πηγαίνουν για ψώνια στο Μιλάνο.

Η Δύση...

 

ΔΙΕΘΝΕΙΣ ΗΛΙΘΙΟΙ - ΔΙΕΘΝΗΣ ΠΟΛΙΤΙΚΗ: Το ξανθό γένος, η έξοδος στη θάλασσα και το μοιραίο λάθος του Πούτιν

 

Του ΓΙΩΡΓΟΥ Π. ΟΙΚΟΝΟΜΟΥ

Ένα καημό έχει το ξανθό γένος: την έξοδο προς τη θάλασσα. Προς την κάθε θάλασσα.

Για αυτό μας έκαναν και εμάς ρημαδιό μετά τον Πόλεμο, λένε οι κακές γλώσσες…

Όσοι διεθνείς αναλυτές έχουν δει πως έκαναν στο Σκαντινάβιαν Μπαρ στη Μύκονο οι Σουηδές και λοιπές δημοκρατικές δυνάμεις, αντιλαμβάνονται πλήρως το θέμα.

Πάμε στα τωρινά, που είναι πολύ σαφή: η Ρωσία δεν υποστηρίζει απλά υποκινεί τις αυτονομιστικές τάσεις στο Ντόνετσκ, για να βγει στην Αζοφική Θάλασσα. Έχοντας και την Κριμαία παίζει μπαλίτσα.

Η Σαχτάρ Ντόνετσκ είναι ένα θέμα , αν θα είναι πλέον ρώσικη ή ουκραινική, που παίζει και στο Τσάμπιονς το Λιγκ, αλλά εδώ κινδυνεύει ο τελικός να μη γίνει στην Αγία Πετρούπολη, οπότε όλα θα λυθούν.

Πάμε από την άλλη πλευρά τώρα, δυτικά της Κριμαίας. Εκεί ο στόχος είναι η Οδησσός. Ξεκάθαρα. Αν επικρατήσουν κι εκεί οι Ρώσοι ελέγχουν όλη τη Βόρεια Μαύρη Θάλασσα και νότια έχουν τα φιλαράκια τους τους Τούρκους.

Εργοτάξιο θα γίνει η Μπλακ Sea για να βρουν ότι κινείται σε πετρέλαιο και αέριο.

Γιατί ας μην το ξεχνάμε αυτό: η κρίση στην Ουκρανία, είναι κατά βάση μια ενεργειακή κρίση.  

Δεν είμαστε στην εποχή του Κριμαϊκού Πολέμου, που θέλαμε με βασιλιά τον Όττο (αλλά όχι Ρεχάγκελ) να βγούμε στον πόλεμο στο πλευρό της Ρωσίας, αλλά μας την έπεσαν οι Αγγλογάλλοι με αποκλεισμό στον Πειραιά, λες κι είναι η Αταλάντα.

Από τις τρελές τιμές επωφελούνται τόσο η Ρωσία όσο και οι ΗΠΑ, λένε άλλες γλώσσες, κακές κι αυτές.

Αλλά εμείς ανήκομεν εις την Δύσιν και τα βράδια εις την Βίσσην. Όποιος κι αν ήταν Πρωθυπουργός θα έπραττε το αυτό.

Οπότε στηρίζουμε τους Δυτικούς, σε εμάς στηρίζονται κι αυτοί οι έρμοι, όχι με όλο τους το βάρος να μην γείρει η Σούδα, αλλά ο Πούτιν έκανε ένα μοιραίο λάθος:

ΔΙΕΘΝΕΙΣ ΗΛΙΘΙΟΙ - ΔΙΕΘΝΗΣ ΠΟΛΙΤΙΚΗ: Ο Πούτιν εξευτέλισε Ευρώπη και ΝΑΤΟ

 

Διεθνών ηλιθίων κωμωδία

Τανκς εσείς; Φωταγωγήσεις εμείς. Πυραύλους εσείς; Πόρτα στη Γιουροβίζιον εμείς. Μη φοβάστε Ουκρανοί, είμαστε δίπλα σας. Ζε σουί Ουκρανί. Την Ε.Ε. την "κυβερνούν" γελοίοι. pic.twitter.com/AL753QCV9Q

— Θάνος Τζήμερος (@ThanosTzimeros) February 26, 2022

 

 

 

 

 

 

Σαν σήμερα (28/2/ΧΧΧΧ)

 

1854: Ιδρύεται το Ρεπουμπλικανικό Κόμμα των ΗΠΑ

1904: Ιδρύεται στη Λισαβόνα η ποδοσφαιρική ομάδα της Μπενφίκα

1935: Ο δρ. Γουάλας Κράδερς εφευρίσκει το νάιλον.

1901: Γεννιέται ο αμερικανός χημικός Λίνους Καρλ Πόλινγκ, αμερικανός χημικός ο οποίος τιμήθηκε με Νόμπελ Χημείας το 1954 και Νόμπελ Ειρήνης το 1962. Αυτός και η Μαρία Κιουρί είναι οι μοναδικοί κάτοχοι δύο βραβείων Νόμπελ στην ιστορία του θεσμού.

1942: Γεννιέται ο Μπράιαν Τζόουνς, ιδρυτικό μέλος των Rolling Stones.

1986: Δολοφονείται ο σουηδός πρωθυπουργός Ούλοφ Πάλμε

 

 

 

 

 

 

2020 Πεθαίνει στα 97 της χρόνια η συγγραφέας Άλκη Ζέη. 

 

ΔΙΕΘΝΗ ΚΑΘΑΡΜΑΤΑ - ΔΙΕΘΝΗΣ ΠΟΛΙΤΙΚΗ: Quo Vadis Δυτικέ κόσμε;

 

Του Ηλία Σ. Τζιώρα

Έγινε ο νούμερο 1 προορισμός για κάθε αποτυχημένο αυταρχικό ηγέτη, δικτάτορα του κόσμου με προβλήματα.

Μέχρι στιγμής η υπηρεσία του αποδίδει με χιλιάδες νεκρούς, με νέες δημοκρατίες ή χώρες ολόκληρες αιματοβαμμένες και με τη Δύση είτε να κοιτάζει παθητικά είτε με χαρά και απληστία να συγχρηματοδοτεί αυτή την «επιχείρηση δικτατόρων» μέσω κοινών έργων όπως ο αγωγός Nordstream 2.

Κάποια στιγμή οι ΗΠΑ και Ε.Ε. πρέπει να αντιμετωπίσουν την πικρή αλήθεια. Η Ρωσία αποφάσισε να αντιμετωπίσει τη Δύση. Δεν υποχρεώθηκε λόγω ανωτέρας βίας. Είχε και άλλες πολλές επιλογές αλλά αυτό ήθελε!

Παρ’ όλα αυτά επέλεξε ένα παγκόσμιο ξεκαθάρισμα λογαριασμών αντί για ένα κόσμο που όλοι θα ήταν κερδισμένοι. Αποφάσισε να ακολουθήσει μία στρατηγική που θα υπονομεύει τη Δύση όπου και όποτε μπορεί!

Η Δύση δεν μπορεί να κάνει τίποτα να αλλάξει αυτή την απόφαση, αυτή την πορεία της Ρωσίας του Πούτιν. 

 Μπορεί μόνο να την απωθήσει ή να κοιτάξει από την άλλη πλευρά, καθώς η Ρωσία συνεχίζει να προκαλεί..

Κανένας αριθμός επανεκκινήσεων των συζητήσεων, κανένας αριθμός ειρηνικών λόγων και ειρηνευτικών ομιλιών, φιλικών χειραψιών και επίσημων παρουσιών στην παρέλαση της «Ημέρας Νίκης της 9ης Μαΐου», δεν θα κάνει τον Πούτιν να αλλάξει συμπεριφορά.  

Για ένα απλό λόγο. Η διάθεση αντιπαράθεσης είναι αυτή που κάνει το Κρεμλίνο να αισθάνεται άνετα και να λειτουργεί καλύτερα.

Κάθε φιλική χειρονομία απέναντι του που στοχεύει να μαλακώσει την την εχθρική στάση του, το μόνο που κάνει είναι...

 

ΔΙΕΘΝΗ ΚΑΘΑΡΜΑΤΑ - ΔΙΕΘΝΗΣ ΠΟΛΙΤΙΚΗ: Είμαστε όλοι δυνάμει Ουκρανοί

Του ΠΑΣΧΟΥ ΜΑΝΔΡΑΒΕΛΗ

 Τελικώς το αδιανόητο συνέβη. Στην ηπειρωτική Ευρώπη, για πρώτη φορά μετά την «επιχείρηση Μπαρμπαρόσα», τον Ιούνιο του 1941, άρματα μάχης διασχίζουν τα σύνορα μιας άλλης χώρας με σκοπό να την καταλάβουν, ή έστω να αρπάξουν ένα κομμάτι της· λέμε «ηπειρωτικής Ευρώπης», γιατί υπάρχει και το προηγούμενο του 1974 στην Κύπρο. Ο Βλαντιμίρ Πούτιν άνοιξε τον ασκό του Αιόλου και οι νουνεχείς δεν θέλουν να κάνουν προβλέψεις. 

Η ιστορία είναι ένα σύνθετο προϊόν και ουδείς μπορεί να περιγράψει το τελικό της αποτέλεσμα. Το μόνο που ξέρουμε με ασφάλεια είναι πως «όλες οι διεθνείς κρίσεις που επιδεινώθηκαν, από τον Κριμαϊκό Πόλεμο μέχρι την εισβολή στο Ιράκ, οδήγησαν αρχικά σε σύντομες περιόδους ασταθών πολιτικών αλληλεπιδράσεων και απρόβλεπτων συγκυριών πριν από την έναρξη των εχθροπραξιών» (Richard Overy, «1939. Η αντίστροφη μέτρηση για τον πόλεμο», εκδ. Πατάκη).

Δεν ξέρουμε μέχρι πού θέλει να φτάσει ο Πούτιν, τώρα που νιώθει ισχυρός και επίσης ξέρει ότι το βιολογικό του τέλος πλησιάζει. Είναι 70 ετών και όλοι οι αυταρχικοί ηγέτες σαν γερνάνε δεν νοιάζονται για τα ύστερα του κόσμου. 

Από την άλλη μεριά στη Ρωσία δεν υπάρχουν τα δημοκρατικά αντίβαρα σε γεροπαράξενους όπως ο Ντόναλντ Τραμπ. Το αυταρχικό καθεστώς Πούτιν έχει εξοντώσει όλους τους εσωτερικούς αντιπάλους του. Δολοφονήθηκαν πολιτικοί της αντιπολίτευσης, δημοσιογράφοι, επιχειρηματίες, συνδικαλιστές, ακτιβιστές, όλοι όσοι μπορούσαν να φέρουν αντιρρήσεις στον μεγαλοϊδεατισμό του, και ίσως γι’ αυτό να τραύλιζε περίεργα ο αρχηγός των μυστικών του υπηρεσιών, όταν ρωτήθηκε από τον Πούτιν αν στηρίζει την πολιτική του στην Ουκρανία.

Οσο για τις εκλογές, αυτές είναι για τους Ρώσους το πιο σύντομο ανέκδοτο. Στις προτελευταίες, χιλιάδες ψηφοδέλτια της αντιπολίτευσης βρέθηκαν στις τουαλέτες των εκλογικών κέντρων· στις τελευταίες αποτυπώνεται σε βίντεο υπάλληλος του καθεστώτος να ρίχνει στην κάλπη δεκάδες ψηφοδέλτια. Υπό το φως αυτών των αποκαλύψεων μέχρι και η εκπρόσωπος του Κρεμλίνου αναγκάστηκε να δηλώσει πως αν έγινε νοθεία ήταν σε μικρή κλίμακα και δεν επηρέασε το τελικό αποτέλεσμα.

Η ιστορία δεν επαναλαμβάνεται όσο κι αν μπαίνουμε στον πειρασμό να παραλληλίσουμε τη Σουδητία με το Ντονέτσκ, την Ουκρανία με την Πολωνία. Ομως από την άλλη μεριά δεν πρέπει να ξεχνάμε πως...

 

ΔΙΕΘΝΕΙΣ ΗΛΙΘΙΟΙ - ΔΙΕΘΝΗΣ ΠΟΛΙΤΙΚΗ - ΥΠΑΡΚΤΟΣ ΠΟΛΙΤΙΚΩΣ ΟΡΘΑ ΑΠΟΧΑΥΝΩΜΕΝΟΣ ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΣ: Ώρα να ξυπνήσουμε

Γράφει η Ελένη Παπαδοπούλου

Διδάκτωρ Διδακτολογίας Γλωσσών και Πολιτισμών του Πανεπιστημίου Paris III – Sorbonne Nouvelle 

 

Με την εισβολή των Ρώσων στην Ουκρανία οι ευρωπαϊκοί λαοί ξύπνησαν από τον λήθαργό τους

Διαπίστωσαν ότι τα πράγματα δεν είναι ακριβώς έτσι όπως τους τα διαφήμιζε η Ευρωπαϊκή Ένωση, δηλαδή ότι είμαστε τόσο ισχυροί ως μέλη της, ώστε η μόνη μας έγνοια θα είναι αν τα φύλα είναι 62 ή 63, αν είναι καλύτερα τα φωτοβολταϊκά ή οι ανεμογεννήτριες για την πράσινη ανάπτυξη και αν η μάσκα προστασίας στο σούπερ μάρκετ πρέπει να είναι απλή ή ενισχυμένη. 

Πίστεψαν ότι τον ελεύθερο μας χρόνο θα τον περνούσαμε τρέχοντας στα λιβάδια με τις κοτσίδες ξέπλεκες, ως άλλη Γκρέτα Τούμπεργκ, πίνοντας χυμούς με οικολογικά καλαμάκια και απολαμβάνοντας βίγκαν πικ νικ με σκεύη από οικολογικά υλικά, ενώ θα ακούγαμε Τζον Λένον και «Imagine all the people». Η αγαπημένη Ευρωπαϊκή Ένωση όχι μόνο θα είχε λύσει όλα μας τα προβλήματα και θα ζούσαμε μέσα στην ευμάρεια, «με περισσότερες θέσεις εργασίας, οικονομική ανάπτυξη και κοινωνική συνοχή» -έτσι έλεγε το Σύμφωνο της Λισαβόνας στις αρχές του 2000-, αλλά θα έλυνε και τα προβλήματα ενός δισ. φτωχών του υπόλοιπου πλανήτη.

Η Ελλάδα ως μέλος της Ευρωπαϊκής Ένωσης θα ζούσε μια ελληνοτουρκική φιλία, για να μην πω έναν ελληνοτουρκικό έρωτα, που ουδείς θα τολμούσε να χαλάσει.  

Τι κουμπαριές, τι χαριεντίσματα, τι στήριξη να γίνει η Τουρκία μέλος της Ε.Ε. Τόση αγάπη! Ως εκ τούτου μπορούσαμε να χαλάμε για δεκαετίες τα μυαλά της νέας γενιάς με ανιστόρητες ανοησίες, μπορούσαμε να αφελληνίζουμε τους νέους ανθρώπους μαθαίνοντάς τους να είναι υπέρ του Αφγανού, του Πακιστανού, του Σομαλού και κατά του Ελληνα.  

Μπορούσαμε να τους πουλάμε trendy αμερικανιές για μεταξωτές κορδέλες, να εκθηλίζουμε τα αγόρια, να τα ευνουχίζουμε, να τους δημιουργούμε «πολλαπλές ταυτότητες», να τα πείθουμε ότι το φύλο τους είναι «ρευστό», ότι ο ρόλος τους ως αρσενικά είναι πατριαρχικό στερεότυπο, ενώ η προστασία της χώρας, του έθνους, της οικογένειας είναι φασιστικό – ναζιστικό – ακροδεξιό χούι. Αντιστοίχως να «χαλάμε» τα κοριτσάκια διαφημίζοντας τη χειραφέτηση του Instagram και πόσο ουάου είναι να είσαι λίγο βίζιτα και καθόλου μάνα.

Τώρα κάποιοι ανησυχούν μήπως η Τουρκία, η οποία εδώ και πολύ καιρό ορέγεται τα νησιά μας και το Αιγαίο, παραδειγματιστεί από τους Ρώσους. Μήπως εκμεταλλευτεί την κατάσταση στην Ουκρανία και ανταλλάξει τη βοήθεια που θα παρέχει με τίποτα ελληνικά εδάφη. Και όχι τίποτα άλλο, αλλά...

 

ΔΙΕΘΝΕΙΣ ΗΛΙΘΙΟΙ και ΥΠΑΡΚΤΟΣ ΑΡΙΣΤΕΡΟΞΕΦΤΙΛΑΡΟΠΛΗΚΤΟΣ ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΣ: Δεν βρίσκουν τη ρωσική πρεσβεία

Του ΤΑΚΗ ΘΕΟΔΩΡΟΠΟΥΛΟΥ

Υποθέτω ότι οι πάσης φύσεως διαμαρτυρόμενοι ανθρωπιστές έχουν μείνει άφωνοι από την εισβολή στην Ουκρανία. Είναι τόσο ταραγμένοι, που δεν βγαίνει η φωνή τους.  

Υπάρχουν κι άλλα τεχνικής φύσεως προβλήματα. Πρέπει να αλλάξουν τις κασέτες με τα συνθήματα και να προσαρμόσουν τις ντουντούκες τους. Και πρέπει να αλλάξουν το σημείο του ραντεβού. Το πρωτόκολλο της ανθρωπιστικής διαμαρτυρίας ορίζει ως τόπο της συγκέντρωσης είτε την αμερικανική πρεσβεία είτε την πρεσβεία του Ισραήλ. Δύσκολο πράγμα η αλλαγή του πρωτοκόλλου. 

Αφήστε και το βαθύ πρωτόκολλο της διαμαρτυρίας. Ιμπεριαλιστές είναι οι Αμερικανοί. Πράκτορες του ιμπεριαλισμού είναι οι Ισραηλινοί. Eχουν την ιδιοκτησία του εμπορικού σήματος. Κανείς δεν έχει το δικαίωμα να το υποκλέψει ή να το καταχραστεί.  

Και βέβαια, επειδή οι διαμαρτυρόμενοι ανθρωπιστές δεν είναι άνθρωποι που σκέφτονται απλοϊκά, όπως εσύ κι εγώ, φίλε αναγνώστη, δεν μπορείς να τους εξαπατήσεις εύκολα. Ξέρουν ότι κατά βάθος η εισβολή της Ρωσίας στην Ουκρανία δεν είναι επιθετικός πόλεμος. Γίνεται επειδή η Ρωσία αισθάνθηκε ότι απειλείται. Το είπε και ο φίλτατος Κούλογλου προχθές. Για να εξασφαλίσει την ειρήνη το κάνει ο Πούτιν.  

Λένε πως αν θέλεις να εξασφαλίσεις την ειρήνη πρέπει να ετοιμάζεσαι για πόλεμο.  

Υπάρχει και αποτελεσματικότερος τρόπος. Αντί να προετοιμάζεσαι για πόλεμο, είναι καλύτερο να κάνεις πόλεμο. Ούτως ή άλλως, μετά τον πόλεμο έρχεται η ειρήνη.

Τις ημέρες αυτές το μυαλό μου ταξίδεψε στις αρχές της δεκαετίας του ’80 όταν ο Γιαρουζέλσκι απεκατέστησε τη σοσιαλιστική τάξη στην Πολωνία, την οποία απειλούσε η «Αλληλεγγύη». Περισσότερες πληροφορίες θα βρείτε στο βιβλίο του πολιτικού φιλοσόφου και ποιητή Νίκου Κοτζιά, τον οποίον αδίκησα προχθές κατατάσσοντάς τον σε όσους πρώην θαυμαστές της ΕΣΣΔ αγκάλιασαν την Πουτινική αυτοκρατορία. Oχι, αυτός παρέμεινε πιστός στην πρώτη του αγάπη, τη Σοβιετία. Επί των ημερών του οι ελληνορωσικές σχέσεις ήσαν στο ναδίρ.  

Αρχές της δεκαετίας του ’80, συγκέντρωση αριστερών στα Προπύλαια του Πανεπιστημίου. Hμουν παρών και διαμαρτυρόμασταν, υποτίθεται, για τη δικτατορία του Γιαρουζέλσκι. Hμασταν αραία αραία καμιά σαρανταρέα. Δεν μπορώ να μη διαπιστώσω ότι η ανθρωπιστική διαμαρτυρία παρ’ ημίν έχει σταθερές αξίες. Oπως τότε, ελάχιστοι συμπαραστέκονταν στην Πολωνία του Λεχ Βαλέσα, έτσι και σήμερα ελάχιστοι σκέφτονται να συμπαρασταθούν στην Ουκρανία.

Oσο γράφω, ακούω ότι το ΚΚΕ οργάνωσε πορεία από τη ρωσική πρεσβεία στην αμερικανική. Υποθέτω ότι...

 

ΔΙΕΘΝΗ ΚΑΘΑΡΜΑΤΑ - ΔΙΕΘΝΕΙΣ ΗΛΙΘΙΟΙ - ΥΠΑΡΚΤΟΣ ΣΟΥΡΓΕΛΟΚΑΤΣΑΠΛΙΑΣ ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΣ: Πώς να μην κάνει περίπατο ο Πούτιν;

 

Toυ ΚΩΣΤΑ ΓΙΑΝΝΑΚΙΔΗ

Στο τελευταίο του διάγγελμα ο Τζο Μπάιντεν προσπάθησε να καθησυχάσει τον αμερικανικό λαό: «Κάνω τα πάντα για να μην έχετε προβλήματα στα βενζινάδικα». Ε, μετά, αν έμεινε κάποιος τηλεθεατής για να ακούσει, τους είπε ότι θα επιβάλει πολύ σκληρές οικονομικές κυρώσεις στη Ρωσία. Και υπενθύμισε, ακόμα μία φορά, ότι η Αμερική δεν βρίσκεται σε πόλεμο. 

Κάπως έτσι τα είπαν και οι Ευρωπαίοι. Πρώτα καταδίκασαν την επίθεση και μετά είπαν στους πολίτες των χωρών τους ότι εργάζονται προκειμένου να μη διακοπεί η τροφοδοσία με φυσικό αέριο και να μη ξεφύγουν περισσότερο οι τιμές στο ρεύμα. 

Εκεί βρίσκεται και η ουσία. Στο τέλος της ημέρας, ο πολίτης της Δύσης θέλει να πάει για ύπνο έχοντας κατά νου τα δικά του προβλήματα, όχι τα προβλήματα των άλλων. Ακόμα και το ακριβό αέριο που πληρώνει αρκεί για να του προκαλέσει δυσφορία. Ποιος θα τολμήσει να του μιλήσει για πόλεμο;  

Ο Πούτιν το ξέρει καλύτερα από όλους. Κανένας δεν θα του ζητήσει λογαριασμό, όσα φέρετρα και αν σκεπαστούν με τη ρωσική σημαία. Τέλος πάντων, κάποιοι θα του ζητήσουν, αλλά θα τους φάει το σκοτάδι. 

 Βέβαια, η αλήθεια είναι ότι η ευρωπαϊκή κοινή γνώμη έχει ευαισθητοποιηθεί σε κάποιο βαθμό. Στις μεγάλες πρωτεύουσες γίνονται εκδηλώσεις διαμαρτυρίας, μνημεία φωτίζονται με τα χρώματα της Ουκρανίας, ανάβουν κεράκια, παιδάκια ζωγραφίζουν το σήμα της ειρήνης, αν δεν το μπερδέψουν με εκείνο της Μερσέντες, όπως έκανε η Νεολαία ΣΥΡΙΖΑ.  

Το ωραιότερο το κάνει το ΚΚΕ: συγκέντρωση στη ρωσική πρεσβεία και πορεία προς την αμερικανική –είναι η τσούλα η Ιστορία, όπως έγραψε και ο Κώστας Τριπολίτης.  

Οι πολλοί, όμως, εκείνοι που έχουν λιώσει μποτάκια και σανδάλια έξω από τις πρεσβείες των ΗΠΑ και του Ισραήλ, δεν θα το κουνήσουν από το σπίτι. Λατρεύουν τη Ρωσία και υποστηρίζουν την επιχείρηση για λόγους που είναι λίγο έως πολύ γνωστοί. Αρκεί που μπαίνει στο μάτι του ΝΑΤΟ, αυτό φτάνει.  

Ομως αυτοί ανήκουν στις συμπλεγματικές περιπτώσεις. 

Υπάρχουν και άλλοι που βλέπουν πιο ουσιαστικά τη σχέση τους με τη Ρωσία. Στην ελληνική Βουλή σχεδόν υπάρχει «ρωσικό κόμμα». Η Ελληνική Λύση του Κυριάκου Βελόπουλου δεν καταδικάζει την εισβολή, αλλά τη στάση της Ελλάδας που καταδίκασε την εισβολή.  

Εντάξει, δεν είναι κάτι που το μαθαίνουμε τώρα. Ακόμα και το ΜέΡΑ25, που πρότεινε να αποσυρθούν οι Ρώσοι και οι Ουκρανοί να μην μπουν στο ΝΑΤΟ, έδειξε, με την αστεία στάση του, τη διάθεση για ίσες αποστάσεις.  

Διότι ο Πούτιν έχει ανθρώπους στην Ελλάδα. Και δεν είναι μόνο αυτοί που δηλώνουν απερίφραστα ότι αντιπροσωπεύουν ρωσικά συμφέροντα. Είναι μια ολόκληρη κουλτούρα. Από τον αγιορείτη γέροντα που υμνεί το «ξανθό γένος», μέχρι τον αντιεμβολιαστή που ανησυχεί για το DNA του, τα ερείσματα της Ρωσίας απλώνονται σε μεγάλο εύρος της ελληνικής κοινωνίας.  

Από δίπλα είναι κάτι περίεργα ιδρύματα, ειδικά στη Βόρεια Ελλάδα, που έχουν ανησυχήσει ακόμα και το υπουργείο Εξωτερικών.  

Αλλά τι συζητάμε;  

Εδώ έχουμε κάθε μέρα στα περίπτερα πρωτοσέλιδα υπέρ του Πούτιν.  

Το μόνο καλό που έχουν αυτές οι κρίσεις είναι ότι...

 

ΔΙΕΘΝΗ ΚΑΘΑΡΜΑΤΑ - ΔΙΕΘΝΗΣ ΠΟΛΙΤΙΚΗ - ΥΠΑΡΚΤΟΣ ΡΑΓΙΑΔΟΚΑΤΣΑΠΛΙΑΣ ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΣ : Σκάσε και κολύμπα

Γράφει ο Δημήτρης Δανίκας

Η πραγματικότητα πεντακάθαρη, κρυστάλλινη. Τι κάνει νιάου νιάου στα κεραμίδια. Ελάτε τώρα. Δηλαδή

Ποιος ο στόχος του τσάρου Πασών των Ρωσιών;  

Μα φυσικά να χλαπακιάσει καταβροχθίζοντας πρώτα τη μισή και στο μέλλον ολόκληρη την Ουκρανία. Ηλίου φαεινότερο. Περίπου, το λέει ο ίδιος

Γιατί το κάνει αυτό; 

Μα επειδή η Ουκρανία ο άτακτος «αδερφός» της πρώην Σοβιετικής Ενωσης. Και επειδή οι Ουκρανοί επιθυμούν να συνάψουν σχέσεις «ερωτικές» τόσο με την Ευρωπαική Ενωση όσο και με το ΝΑΤΟ. Ετσι είσαι; Θα σε λιώσω

Γιατί οι Αμερικανοί και οι Ευρωπαίοι εξοργίστηκαν και οικονομικές κυρώσεις επέβαλαν στον τσάρο Πασών των Ρωσιών;  

Α εδώ είναι δύο διαφορετικά πράγματα. Η Ουάσιγκτον είναι που έσυρε το χορό των πυραύλων. Οι Ευρωπαίοι ακολούθησαν. Περίπου σύρθηκαν

Γιατί οι Αμερικανοί;  

Μα φυσικά για να περικυκλώσουν την Ρωσία. Ο μόνιμος αντίπαλός της. Και επί Σοβιετικής Ενώσεως και επί Βλαντιμίρ Πούτιν. Ο ψυχρός πόλεμος καλά κρατεί. Με άλλους όρους και με άλλες επιδιώξεις.

Γιατί οι Ευρωπαίοι;  

Τι να κάνουν κι αυτοί; Εξαρτημένοι είναι. Τόσο από τους αμερικανικούς πυραύλους όσο και από το φυσικό αέριο της Ρωσίας. Κόβω το σβέρκο μου για την επαμφοτερίζουσα στάση της Γερμανίας. Ο Γερμανός καγκελάριος Ολαφ Σολς όταν συναντήθηκε με τον Πούτιν θα του είπε, εκτός πρωτοκόλλου και επίσημων ανακοινώσεων «αδερφέ εσύ κάνε ότι θέλεις, εγώ όμως θα αναγκαστώ να ακολουθήσω τον Μπάιντεν με τις κυρώσεις. Μη φοβάσαι όταν ο θόρυβος κοπάσει και εσύ θα έχεις αρπάξει τη μισή Ουκρανία, οι σχέσεις μας θα αποκατασταθούν και όλα όπως πριν»

Γιατί οι Ευρωπαίοι τρέμουν; 

Επειδή οι ευρωπαικές χώρες θα πληρώσουν τον λογαριασμό. Οι Αμερικανοί εκ του ασφαλούς, από μακριά. Γι αυτό είναι τόσο επιθετικοί. Κάνουν ό, τι κάνουν και μετά άντε γειά. Κάπως έτσι

Ποιος τελικά θα πληρώσει πιο ακριβά; 

Μα φυσικά η μικρή Ελλάδα. Ο αδύναμος κρίκος της ευρωπαικής αλυσίδας. Περιττές οι αναλύσεις.

Η κατάσταση μοιάζει με ελαιοτριβείο. Από εδώ ο τσάρος, από την άλλη ο πλανητάρχης, στη μέση η Ευρώπη και στο κέντρο του κέντρου η Ελλάδα. Τέλεια

Και κάτι ακόμα. Σχετικά με τις συμφωνίες που δεν τηρήθηκαν. Κατ αρχάς πολλές συμφωνίες υπογράφονται που στη συνέχεια παραβιάζονται. Γνωστά πράγματα. Είναι ζήτημα συσχετισμού δυνάμεων. Παράδειγμα ο σουλτάνος Ερντογάν. Που από τη μια καταδικάζει την ρωσική επέμβαση και από την άλλη διαφωνεί με τις οικονομικές κυρώσεις. Γιατί το κάνει αυτό; Επειδή τον παίρνει. Αφού σου λέει, είμαι μεγάλη περιφερειακή δύναμη μπορώ να τα λέω.  

Κι εμείς;

Εμείς θα έπρεπε να υπενθυμίσουμε στους συμμάχους μας το έγκλημα που έχει διαπράξει η Τουρκία. Να υπενθυμίσουμε το έγκλημα με τα Κατεχόμενα, δηλαδή την βίαιη και παράνομη αρπαγή ξένων και ανεξάρτητων εδαφών από τους νέο-οθωμανούς σουλτάνους. Να υπενθυμίσουμε όλους αυτούς τους τραμπουκισμούς, τις απειλές του Ερντογάν καθώς και τις εχθρικές του βλέψεις σχετικά με Δωδεκάνησα και νησιά του Βορείου Αιγαίου

Δηλαδή ρε φίλε και σύμμαχε, στην περίπτωση της Τουρκίας το κάνεις γαργάρα. Απλώς η διαφωνία σου εντελώς ρητορική έτσι για το θεαθήναι.  

Γιατί στον Τούρκο δεν επιβάλλεις οικονομικές κυρώσεις; 

 Επειδή ...

 

ΔΙΕΘΝΗΣ ΠΟΛΙΤΙΚΗ και ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΜΠΑΝΑΝΙΑ: Η ουκρανική κρίση και η πολιτική ηγεμονία στην Ελλάδα

 

Toυ ΛΕΩΝΙΔΑ ΚΑΣΤΑΝΑ

Μια έντονη χιονόπτωση για μερικές ώρες έκλεισε κεντρικούς δρόμους της Αττικής και τραυμάτισε σοβαρά το επιτελικό κράτος. Μια κακή εκτίμηση εκ μέρους της κυβέρνησης και του κρατικού μηχανισμού πολιτικής προστασίας και μια σωρεία λανθασμένων επιλογών που ακολούθησαν ήταν αρκετές για να σπείρουν την αμφισβήτηση στις ικανότητες της διακυβέρνησης του Κ. Μητσοτάκη. Αυτό ήταν το έναυσμα. Σε συνδυασμό με την αύξηση των τιμών σε βασικά προϊόντα, τη δημοσκοπική άνοδο του ΚΙΝΑΛ και τη συμπόρευση αυτού με την αξιωματική αντιπολίτευση στην πρόταση δυσπιστίας έριξαν προς στιγμή την κυβέρνηση στα σχοινιά και έκαμψαν το δημοσκοπικό ποσοστό της. Το κυριότερο; Η ΝΔ φάνηκε πολιτικά απομονωμένη με τα πυρά όλης της αντιπολίτευσης στραμμένα επάνω της.

Και πάνω που η πολιτική συζήτηση άναψε για τα καλά βάζοντας στο τραπέζι το θέμα των εκλογών, ήρθε το Ουκρανικό ζήτημα για να αλλάξει την ατζέντα.  

Ως από μηχανής θεός ο Βλ. Πούτιν έφερε «ξαφνικά» το θέμα του αναθεωρητισμού στα ευρωπαϊκά πράγματα, ένα θέμα με γενικότερες πολιτικές απολήξεις που μας εμπεριέχουν. Και δεν είναι μόνο η ενεργειακή εξάρτηση της Ελλάδας από το φυσικό αέριο, τα κλειδιά του οποίου κρατάει η Ρωσία. Αυτό θα αντιμετωπιστεί συλλογικά από όλη την Ευρώπη και την ΕΕ. Το σημαντικότερο είναι ότι η αναθεωρητική πολιτική του Πούτιν οδηγεί σε πιθανές μεγάλες πολεμικές συρράξεις και  αμφισβητήσεις των συνόρων που καθόρισε το τέλος τους τελευταίου μεγάλου πολέμου και η διάλυση της Σοβιετικής Ένωσης. Αποσταθεροποίηση λέγεται και είναι μια λέξη που μπαίνει και πάλι στον καθημερινό πολιτικό διάλογο συνοδευόμενη από τρόμο. Το τελευταίο που θα ήθελε η ΕΕ, αλλά και η πατρίδα μας, είναι ένας πόλεμος. Ή ακόμα χειρότερα πολλοί μικροί, τοπικοί πόλεμοι με στόχο την αλλαγή των συνόρων.

Η δεύτερη μεγάλη αναθεωρητική δύναμη της περιοχής είναι η Τουρκία και βρίσκεται δίπλα μας. Προφανώς σε καθεστώς ευρωπαϊκής αστάθειας ο ρόλος της ως μέλους του ΝΑΤΟ αναβαθμίζεται, αλλά η γείτονα χώρα έχει και άλλους δικούς της αναθεωρητικούς  στόχους. Και αυτοί δεν μπορούν παρά να είναι η Ελλάδα και η Κύπρος, κάτι που δεν παραλείπει να μας το υπενθυμίζει καθημερινά.  

Η ευρωασιατική κρίση ανεβάζει την αξία της, άρα και το  κόστος παραμονής  της στην ευρωατλαντική συμμαχία. Ένα κόστος που κάποιος πρέπει να το πληρώσει. Μήπως το πληρώσει η πατρίδα μας;

Αν η νεο-οθωμανική Τουρκία πάρει τη σκυτάλη από τη Ρωσία τα πράγματα για εμάς θα είναι δύσκολα. Αυτό που χρόνια συζητάμε υποθετικά και θεωρητικά, δηλαδή έναν πόλεμο με τους γείτονες, δεν αποκλείεται να το ζήσουμε. Και ως εκ τούτου, ανοησίες του στιλ «η εθνική άμυνα δεν είναι αυτοσκοπός» δεν θα προκαλούν πλέον γέλιο αλλά τρόμο. Οπότε η επιλογή της κυβέρνησης για σημαντική ενίσχυση του ελληνικού οπλοστασίου και η σύναψη συμμαχιών και αμυντικών συμφωνιών με μεγάλες πυρηνικές δυνάμεις (ΗΠΑ, Γαλλία)  αποδεικνύεται όχι απλά σωστή αλλά προφητική και καίρια. Μια τέτοια εικόνα που σχηματίζεται γοργά μετά την επίθεση Πούτιν στην Ουκρανία, φέρνει και πάλι στο προσκήνιο το θέμα της ισχυρής κυβέρνησης και του ισχυρού πρωθυπουργού με τις ισχυρές διασυνδέσεις. Διότι η ικανή άμυνα είναι ζήτημα  πολυπαραμετρικό. Η ουκρανική κρίση  επαναφέρει το θέμα της πολιτικής ηγεμονίας στη χώρα μας.

Επειδή η αμυντική ενίσχυση πιστώνεται στον Κ. Μητσοτάκη και επειδή ο ΣΥΡΙΖΑ στάθηκε ανοήτως απέναντι στο αυτονόητο εθνικό συμφέρον, το πολιτικό μας πρόβλημα αλλάζει πλευρό. Θέματα όπως η ακρίβεια, οι φουσκωμένοι λογαριασμοί στα καύσιμα ή στην ηλεκτρική ενέργεια, η δυσλειτουργία κάποιων κρατικών τομέων, οι δηλώσεις κάποιου υπουργού ή τα λάθη κάποιου υπουργείου μετατρέπονται αυτομάτως σε πταίσματα όταν μπροστά σου έχεις την πιθανότητα πολέμου. Και η κυβέρνηση πρέπει να είναι ισχυρή και έτοιμη να αντιμετωπίσει κάθε εξωτερική επιβουλή. Ενώ την ίδια στιγμή η όποια αντιπολίτευση είναι υποχρεωμένη να συνδράμει. Προ της εξωτερικής απειλής οι λαοί συσπειρώνονται γύρω από την ηγεσία τους.  

Η αιωρούμενη σκυτάλη της πολιτικής ηγεμονίας επανέρχεται στα χέρια του Κ. Μητσοτάκη;

Το Ουκρανικό ζήτημα και η ρωσική επιθετικότητα αναδεικνύουν για μια ακόμη φορά αυτό που πολλοί αναλυτές έχουν επισημάνει σε ανύποπτο χρόνο. Ποιος είναι ο δρόμος που τραβά η ΕΕ; Μπορεί ακόμα να στηρίζεται στρατιωτικά στις ΗΠΑ όπως μετά τον μεγάλο πόλεμο; Αρκεί το ΝΑΤΟ για να την προστατεύσει; Ειδικά σε μια εποχή που οι ΗΠΑ δείχνουν αδιάφορες ή και ανίκανες να παίξουν τον παλιό τους ρόλο; 

Και φυσικά, δεν είναι θέμα ισχυρών προσωπικοτήτων επιπέδου Τσόρτσιλ, που δεν υπάρχουν πλέον στην Ευρώπη. Είναι όμως θέμα ισχυρής και αυτόνομης Ευρωπαϊκής Ένωσης.

Ο τυφώνας  «Πούτιν» δεν εμφανίστηκε σήμερα. Η πολεμική επίθεση στην Ουκρανία είναι ένας σταθμός σε μια πορεία ανάμειξης στα δυτικοευρωπαϊκά και αμερικανικά πράγματα. Άλλοτε μέσω επενδυτών σε διάφορες ευρωπαϊκές χώρες και άλλοτε με την ανάμειξη στις αμερικάνικες εκλογές και τη νίκη του Τραμπ. Άλλοτε με την υποδαύλιση του Brexit και άλλοτε με την ενίσχυση της αντιδυτικής πορείας της Τουρκίας. Και βέβαια με τις ψηφιακές επιθέσεις σε επιχειρήσεις, οργανισμούς και κράτη της δυτικής Ευρώπης και με την καθημερινή διασπορά ψευδών ειδήσεων  που ανάγκασαν τον πρόεδρο Μακρόν να αναζητήσει τρόπους θωράκισης της γαλλικής κοινωνίας. 

Ο Πούτιν και η ιδεολογία του έχουν φτιάξει ισχυρά ιδεολογικά και πολιτικά ερείσματα στη Δυτική Ευρώπη. Αρκεί να δούμε πώς αντιμετώπισε μερίδα του εγχώριου «προοδευτικού» τύπου την κρίση της Ουκρανίας.  Η ελληνική φιλορωσική σχολή είναι πρωτίστως σχολή φιλοαυταρχισμού που έλκει την καταγωγή της όχι μόνο από τον σταλινισμό αλλά και από μια δομική συμπάθεια στην εικόνα του απολυταρχικού ηγέτη και το κεκτημένο  μίσος για τη φιλελεύθερη δημοκρατία.

Ο δρόμος της ενεργειακής, στρατιωτικής και πολιτικής αυτονόμησης της ΕΕ είναι ο μόνος βιώσιμος  δρόμος για να αντιμετωπιστούν οι παντός είδους κίνδυνοι εξ ανατολών. Κίνδυνοι που δεν έχουν να κάνουν μόνο  με την αναθεώρηση των συνόρων μας. Αλλά και προσβολής του ευρωπαϊκού πολιτισμού μας. Της δικής μας δημοκρατίας  την οποία τα ολοκληρωτικά καθεστώτα που μας περιβάλλουν μονίμως επιβουλεύονται. Διότι αποτελούν για αυτά το κακό παράδειγμα και δείχνουν τον δρόμο στους χειμαζόμενους λαούς τους.  

Η αξία του ευρωπαϊκού τρόπου ζωής...

 

ΔΙΕΘΝΗΣ ΠΟΛΙΤΙΚΗ και ΕΘΝΙΚΑ ΣΥΡΙΖΑίκα ΣΟΥΡΓΕΛΑ: Ο Πούτιν και το vertigo του Τσίπρα

 

Toυ ΣΑΚΗ ΜΟΥΜΤΖΗ

Η Αριστερά στην Ελλάδα, μετά την κατάρρευση των κομμουνιστών καθεστώτων βρέθηκε σε μια ιδεολογική σύγχυση. Δεν υπήρχε πλέον άξονας αναφοράς, με τη θετική ή κριτική προσέγγιση προς τον υπαρκτό σοσιαλισμό. Και γι' αυτό και ο ευρωκομμουνισμός κατέρρευσε μαζί με τον σοβιετικό μαρξισμό, αν και δικαιωμένος στα όσα υποστήριζε.

Σήμερα, το μεν ΚΚΕ αναπολεί την πάλαι ποτέ Σοβιετική Ένωση και το Σύμφωνο της Βαρσοβίας, η δε ριζοσπαστική Αριστερά δεν μπορεί να ξεφύγει από την παιδική ασθένεια της συνολικής Αριστεράς, τον αντι - ιμπεριαλισμό και μια εγγενή αποστροφή προς τη Δύση και σε ό,τι αυτή συμβολίζει. Γι' αυτό και ο Α. Τσίπρας ζήτησε 5 δισεκατομμύρια δανεικά από τον Πούτιν για να φύγει από το ευρώ, όταν ο Σόιμπλε του έδινε τζάμπα 50 δισεκατομμύρια για τον ίδιο λόγο. Για να φύγει από το ευρώ.

Η εισβολή των Ρώσων στην Ουκρανία τους μπέρδεψε όλους εκεί στη ριζοσπαστική Αριστερά.  

Αρχικά καταδίκασε ο ΣΥΡΙΖΑ την εισβολή, αλλά μετά, ένας-ένας, άρχισαν να λένε τα δικά τους.

Ο κ. Κ. Αρβανίτης-ναι, αυτός που εξύβρισε χυδαία τον τότε πρωθυπουργό Α. Σαμαρά και αντί να διαγραφεί, αμείφθηκε με θέση στην Ευρωβουλή-δήλωσε πως «είναι λάθος να ταχθούμε με το μέρος της μιας ή της άλλης πλευράς». Εξίσωσε δηλαδή το θύμα με τον θύτη. Και δεν ντράπηκε!

Ο άλλος ευρωβουλευτής, ο κ. Στ. Κούλογλου, ανάρτησε μια κατάπτυστη γελοιογραφία που απεικονίζει τους Ουκρανούς στα χαρακώματα με ναζιστικά κράνη. Ας σημειωθεί πως το νεοναζιστικό κόμμα της Ουκρανίας, ο Δεξιός Τομέας, έλαβε σε δύο εκλογικές αναμετρήσεις το 1,6% και το 2,15% των ψήφων, πολύ κάτω από το όριο του 5% για να εισέλθει στην ουκρανική βουλή. Επειδή ο κ. Κούλογλου δεν έχει το επίπεδο του Αρβανίτη, είναι πιο σοβαρός, διερωτώμαι πώς σκέφτηκε και ανέβασε μια τέτοια γελοιογραφία.

Και ήρθε ο ηγέτης, ο Α. Τσίπρας, και το «τερμάτισε». Μιλώντας στο Πολιτικό Συμβούλιο του ΣΥΡΙΖΑ δήλωσε πως «η Ελλάδα δεν μπορεί να έχει ως δόγμα εξωτερικής πολιτικής το προκεχωρημένο φυλάκιο της Δύσης προς την Ανατολή. Να ενισχύσουμε το δόγμα της γέφυρας ΑΝΑΜΕΣΑ (τα κεφαλαία δικά μου) σε Ανατολή και Δύση».

Πρώτα πρώτα ο Α. Τσίπρας δεν έχει αντιληφθεί ακόμα πως ο κόσμος έχει αλλάξει από το 1989 και η πατρίδα μας έχει πάψει να αποτελεί προκεχωρημένο φυλάκιο. Προκεχωρημένα φυλάκια είναι η Πολωνία, η Λιθουανία, η Λετονία και η Εσθονία. Εντάξει, να δεχθώ ότι το είπε από κεκτημένη ταχύτητα. Αναμάσησε μια καραμέλα της Αριστεράς της δεκαετίας του 60, του 70 και του 80.

Αλλά αυτό το «ανάμεσα σε Δύση και Ανατολή», δεν μπορούμε να το προσπεράσουμε, στο βαθμό που ο Τσίπρας παραμένει ηγέτης της αξιωματικής αντιπολίτευσης. Είτε του αρέσει είτε όχι, η Ελλάδα δεν βρίσκεται ΑΝΑΜΕΣΑ, αλλά ανήκει στη μια πλευρά. Ανήκει στη Δύση και καλλιεργεί τις καλές σχέσεις με όλους, ΑΝΗΚΟΝΤΑΣ στη Δύση. 

Άλλωστε όταν ο ίδιος ήταν πρωθυπουργός, μετά το «άδειασμα» του Βλαδίμηρου στην Αγία Πετρούπολη τον Ιούνιο του 2015, κατάλαβε πως...