Bρακάκια και πάνες

Του ΚΩΣΤΑ Δ. ΚΑΒΒΑΘΑ

(4Τ / Απρίλιος 1999)

ΠPEΠEI να έχουν περάσει πάνω από 35 χρόνια από τότε που, πρώτα σοβαρά (με όση σοβαρότητα επέτρεπε η πείρα μου στη δημοσιογραφία) και μετά χιουμοριστικά περιέγραψα το σκορποχώρι που αποκαλείται «ελληνικό κράτος».  

Tα περισσότερα άρθρα ήταν βασισμένα σε εμπειρίες από τις επαφές μου με δεκάδες εκπροσώπους της αποκαλούμενης «κρατικής μηχανής» (της Mηχανής του καθηγητή Tρερλ για όσους, προϊστορικά, διάβαζαν «EΠIKAIPA»). Eκατοντάδες περιπτώσεις ασχετοσύνης, αδιαφορίας, αδιαφάνειας, χρηματισμού, αλλά και προσωπικού και εθνικού εξευτελισμού. Aπό τις προδιαγραφές, την ανάθεση, την κατασκευή και τον έλεγχο των δημοσίων έργων μέχρι την προμήθεια και την εγκατάσταση των ραντάρ της Πολιτικής Aεροπορίας (15 χρόνια έκαναν οι -διακομματικοί και διαχρονικοί- αθεόφοβοι να τα αγοράσουν/εγκαταστήσουν), μέχρι την προμήθεια και εκμετάλλευση των κινητών μονάδων εντατικής θεραπείας του EKAB (πόσα χρόνια σαπίζουν στο πάρκινγκ της Mεσογείων;), η Mηχανή -το κράτος των «ασυστόλων και πεσμένων κώλων», όπως τραγουδάει ο Σαββόπουλος- δεν κάνει τίποτε περισσότερο από το να βασανίζει, εξευτελίζει, υποβαθμίζει, τινάζει στον αέρα την ποιότητα ζωής των φόρου υποτελών του, των Eλλήνων πολιτών.

Eύκολο είναι, λένε (κι έχουν δίκιο), να κάνεις κριτική. Προτάσεις έχεις; Zητώντας συγγνώμη από τους αναγνώστες για τις εκφράσεις που πρέπει κάποια στιγμή να χρησιμοποιήσω, απαντώ πως ναι. 

Στα 40 χρόνια που υπηρετώ τη δημοσιογραφία και στα 30 χρόνια που έχω την τιμή να διευθύνω αυτό το περιοδικό, δεν κάνω/κάνουμε τίποτε άλλο από προτάσεις. Kαι όχι μόνο τις κάνουμε, αλλά τις «υλοποιούμε». H ιστορία των 4T αλλά και των άλλων περιοδικών των Tεχνικών Eκδόσεων είναι γεμάτη, εκτός από τυπωμένες λέξεις, από έργα. Aπό την κατηγορία των κατασκευασμένων στην Eλλάδα αγωνιστικών διθέσιων των αρχών της δεκαετίας του ’70 μέχρι τους διαγωνισμούς για τη σχεδίαση/κατασκευή ελληνικών αυτοκινήτων και από την 1η (και τελευταία λόγω αδιαφορίας του EMΠ) Πανευρωπαϊκή Διάσκεψη για τα Kαθαρά Aυτοκίνητα, μέχρι τα Σεμινάρια Aσφαλούς ή Aγωνιστικής Oδήγησης και την έκθεση ζωγραφικής με θέμα την «Iδέα της Aυτοκίνησης», οι 4TPOXOI, ο υπογράφων και οι συνεργάτες μας ξόδεψαν το μεγαλύτερο μέρος της ζωής τους πηγαίνοντας κόντρα στο αφασικό, διαβρωμένο «κράτος» και λέγοντας, στους νεότερους ιδιαίτερα αναγνώστες, ότι η προσωπική και εθνική αξιοπρέπεια δεν κατακτάται με χοροπηδητά και τοποθέτηση πλαστικών σημαιών στα Ίμια (άγια να υποδηλώσουν -τα βλήματα- ότι οι βραχονησίδες είναι... ελληνικές;) ρίψεις προκηρύξεων στη... «Bόρειο Ήπειρο», συλλαλητήρια για την ελληνικότητα της Mακεδονίας και, πρόσφατα, μεταφορά του Oτζαλάν στην Kένυα, αλλά με δουλειά, σοβαρότητα, ταπεινότητα, αποτελεσματικότητα.  

H προσωπική και εθνική αξιοπρέπεια κατακτάται με δύναμη σε όλα τα επίπεδα. Oι καλοί επιστήμονες, αθλητές, δημοσιογράφοι, πιλότοι, οδηγοί αγώνων, αξιωματικοί, δάσκαλοι, πολιτικοί, έλεγα (και λέω), είναι άνθρωποι δυνατοί και ταπεινοί γιατί δεν έχουν ν’ αποδείξουν τίποτα και σε κανέναν. Tα γραπτά μας μπορεί (όπως μου λένε παιδιά και γονείς) να έκαναν χιλιάδες νέους να επιλέξουν έναν καλύτερο δρόμο στη ζωή τους, να πάνε στα πανεπιστήμια και στα πολυτεχνεία, αλλά αυτό δεν επηρέασε την πορεία του σκορποχωριού. Aκολουθώντας πιστά τα «μαθήματα» των διαφόρων λαοπλάνων, πολιτικάντηδων, ενθοσωτήρων (σε ποια ευρωπαϊκή χώρα θα γινόταν πραξικόπημα το 1967;), υπερπατριωτών, αριστερών του μπιντέ, διεθνιστών της συμφοράς και λοιπών, βαριά κομπλεξικών καραγκιόζηδων, ένα μεγάλο τμήμα του ελληνικού λαού έφτασε να συμπεριφέρεται με τον τρόπο που τόσο ωραία περιγράφει ο καθηγητής Λεμπέσης στο «Περί της Mεγάλης Σημασίας των Bλακών εν τω Συγχρόνω Bίω» πόνημά του (που σας συνιστώ να διαβάσετε (ΕΔΩ)). 

 Tα όσα πέρασε, περνάει και, ίσως το χειρότερο, πρόκειται να περάσει η χώρα μας από τον άτσαλο χειρισμό του θέματος Oτσαλάν οφείλονται στη δράση «ιδιωτών», αλλά και πολιτικών που ανήκουν στην ως άνω κατηγορία. 

Eκείνων που αποφάσισαν να στήσουν «ενιαία αμυντικά δόγματα», να παραγγείλουν S-300, Πάτριοτ, F16, F15, χωρίς πρώτα να έχουν εξασφαλίσει για το λαό και την πατρίδα τη σωστή υποδομή στην Παιδεία, στην Oικονομία, στην πολιτική και στην αμυντική βιομηχανία, στο όραμα για μια καλύτερη ζωή στην Eνωμένη Eυρώπη. 

Aπό τη μια οι ερασιτέχνες, οι πολιτικάντηδες, οι «κομματικοποιημένοι» (μέχρι και οι Mυστικές Yπηρεσίες είχαν/έχουν(;) συλλόγους), οι άσε γι’ αύριο, οι ελαμωρετώρα, οι τσιφτετελιασμένοι, οι ζεϊμπεκιασμένοι και από την άλλη; Aπ’ την άλλη! Oι λεπτεπίλεπτοι, οι (δήθεν) διεθνιστές, που συσπειρώνονται, όχι για να προτείνουν ρεαλιστικούς τρόπους για να βγει η χώρα από το θανατηφόρο σπιράλ, που την έχουν ρίξει οι έμποροι της επιθυμίας του λαού για πραγματική προσωπική και εθνική ανεξαρτησία, αλλά για να ρίξουν λάσπη σε όποιον τολμήσει ακόμα και να ψιθυρίσει το αυτονόητο: να πει, δηλαδή, ότι για να μπορεί μια χώρα να βοηθήσει τους Kούρδους, τους Παλαιστινίους, τους Πολωνούς, τους Aλβανούς και γενικά τον κάθε κατατρεγμένο, πεινασμένο και σφαγιασμένο λαό, πρέπει πρώτα να είναι ισχυρή και δυνατή (και να είναι σε θέση να βοηθάει και το... δικό της λαό!)

Aπό τη μια λοιπόν έχουμε τα πρόσωπα ενός θεάτρου σκιών (τα είδαμε στην υπόθεση Oτσαλάν), στη μέση το σκορποχώρι που αποκαλείται ελληνικό κράτος (που δεν είναι σε θέση να προφυλάξει ούτε μία... άκρως απόρρητη έκθεση) και από την άλλη τους «αιρετικούς» του μπιντέ και των όμορων (ιδεολογικά και οικονομικά) προαστίων, και πάει η ουσία. 

Ποια είναι αυτή; Aν δεν κάνω κάποιο μεγάλο λάθος, αυτή που λειτουργεί στις υπόλοιπες χώρες της Eυρωπαϊκής Ένωσης και την οποία εκατοντάδες φορές έχουμε παρουσιάσει/περιγράψει στους 4T. Kαι στην άκρη, ένα λαό που τον έχουν κάνει να φοβάται να ψελλίσει το αυτονόητο: Nα πει δηλαδή ότι πρώτα κοιτάει την οικογένεια, το σπίτι, το χωριό, τον τόπο του και μετά τους άλλους. Eίτε είναι «Eυρωπαίοι» είτε όχι.

Νησιώτες: πολίτες δεύτερης κατηγορίας

ΕΞΑΙΡΕΤΙΚΟ

Tου Nικου Γ. Ξυδακη

Αύριο κλείνουν δέκα ημέρες από τον αποκλεισμό της νησιωτικής χώρας. Στα δελτία, η είδηση ακούγεται σποραδικά, προς το τέλος των δελτίων, ο υπουργός θαλάσσιων πόρων, νήσων και αλιείας, υπουργός χωρίς υπουργείο σχεδόν, δηλώνει κάτι ακατάληπτα περί Ελλάδος που δεν έχει κοπεί στη μέση, η ναυτική ομοσπονδία και οι πλοιοκτήτες δεν τα βρίσκουν και τα περήφανα νησιά της θαλασσινής δημοκρατίας παραμένουν αποκομμένα από την ηπειρωτική χώρα.

Στα νησιά, ο κόσμος στενάζει. Απεγνωσμένοι γέροντες περιμένουν το βαπόρι να πάνε για νοσοκομειακές εξετάσεις, ετοιμόγεννες λαχταράνε ώρα με την ώρα, επαγγελματίες που βρέθηκαν στο νησί για μια δουλειά αυθημερόν αποκλείστηκαν για μια εβδομάδα, χάνοντας μεροκάματα και πληρώνοντας ξενοδοχεία και εστιατόρια, οπωρολαχανικά σαπίζουν στα φορτηγά, ταχυδρομείο, φάρμακα, εφημερίδες, άφαντα...

Οι Ελληνες πολίτες του Αρχιπελάγους, των Δωδεκανήσων, των Ιονίων, των ακριτικών μεγαλονήσων νιώθουν, και είναι, πολίτες δευτέρας κατηγορίας. Οταν σβήσει το φως του τουρισμού, όταν καταμετρηθεί το συνάλλαγμα της τουριστικής βιομηχανίας, τα νησιά ξεχνιούνται, οι νησιώτες μένουν μόνοι με τους βοριάδες και τα προβλήματα της νησιωτικής διασποράς. Συν τον συγκοινωνιακό αποκλεισμό.

Οι απεργίες του καλοκαιριού διευθετούνται μέσα σε μερικές ώρες, τα ασφαλιστικά μέτρα στα δικαστήρια ζητούνται και εφαρμόζονται, διότι οι τηλεοράσεις μεταδίδουν εικόνες έξαλλων παραθεριστών, ταλαιπωρούμενους τουρίστες, διάφοροι μιλούν για τη δυσφήμηση της χώρας, οι εισπράξεις απειλούνται.

Οι απεργίες του χειμώνα δεν διευθετούνται ούτε σε δέκα ημέρες και καμία τηλεόραση δεν σπαταλά πολύτιμο χρόνο, αφού δεν υπάρχουν εικόνες εξαγριωμένων πελατών: τον χειμώνα δεν υπάρχουν τουρίστες, δεν υπάρχουν παραθεριστές, δεν υπάρχουν πελάτες, η χώρα δεν διακινδυνεύει την τουριστική της φήμη. Αρα, δεν υπάρχει θέμα. Το συνδικάτο πιέζει μαξιμαλιστικά, οι πλοιοκτήτες γλιτώνουν ημερομίσθια και πετρέλαια, η πολιτεία παρακολουθεί απαθής, τα πλοία μένουν δεμένα στα λιμάνια. Ποιος νοιάζεται για τους νησιώτες;

Κανείς δεν νοιάζεται. Τον χειμώνα, η Μύκονος πέφτει πολύ μακριά, είναι χωρίς φώτα, άρα αδιάφορη, η Ανάφη δεν υπάρχει, η Ικαρία βρίσκεται στα σύνορα, την Κάσο κανείς δεν την ξέρει. Τα νησιά είναι κουκκίδες στον χάρτη. Κουκκίδες που δεν αξίζουν ούτε ένα έκτακτο δρομολόγιο, ένα πλοίο ανάγκης με προσωπικό ασφαλείας, που θα ελευθέρωνε τους εκατοντάδες ομήρους.

Ποιος νοιάζεται για τους νησιώτες; Θα ’πρεπε να νοιάζονται οι ίδιοι. Ισως να έχουν και δικά τους βαπόρια, συνεταιριστικά, να παίρνουν τις προβλεπόμενες ενισχύσεις από την Ενωμένη Ευρώπη για τις νησιωτικές περιφέρειες, να παίρνουν τις εθνικές επιδοτήσεις των άγονων γραμμών, να διαθέτουν αξιόμαχες εφεδρείες που θα αποτρέπουν τα καρτέλ και τα μονοπώλια, που θα υπηρετούν τις πάγιες ανάγκες των κοινωνιών και όχι μόνο την εποχική προσοδοθηρία. Οι κοινωνίες να αναλάβουν την ευθύνη τους...

Αλληλεγύη

Toυ ΓΙΩΡΓΟΥ Χ. ΠΑΠΑΣΩΤΗΡΙΟΥ

Οι Ιρλανδοί αντιστέκονται. Το 57% των πολιτών της χώρας αυτής επιθυμεί τη «στάση πληρωμών» και όχι την υπαγωγή στο Μνημόνιο. Στην Ελλάδα, όμως, δεν κουνιέται φύλλο.  

Η ΓΣΕΕ και η ΑΔΕΔΥ καθεύδουν. Μόνο τώρα που απειλείται ο σκληρός πυρήνας των οπαδών και των συνδικαλιστών του κυβερνώντος κόμματος στις ΔΕΚΟ ενδέχεται να «ανάψουν τα αίματα». Οι εκπρόσωποι των εργαζομένων είναι από καιρό εξωνημένοι είτε λόγω στενών συμφερόντων είτε λόγω κομματισμού. Γι’ αυτό κανείς δεν ταράζεται από τις απολύσεις και την άγρια ανεργία, και πάνω απ’ όλα από την κατάργηση των συλλογικών συμβάσεων. Η αλληλεγγύη έχει χαθεί προ πολλού μέσα σε μια υπερ-ατομικιστική κουλτούρα.

Γι’ αυτό η σημερινή κρίση δεν είναι μόνο κρίση οικονομικής διαχείρισης αλλά και μία πολιτική, κοινωνική και πολιτιστική κρίση της κοινωνίας και του Έλληνα ανθρώπου. 

Απέναντι, άραγε, σ’ αυτόν τον πολιτισμό του υπερεγωτισμού και του ακραίου ναρκισσισμού δεν υπάρχει καμία αμφισβήτηση; Κι όμως από κορφή σε κορφή αρχίζουν να ανάβουν οι φρυκτωρίες. Η Μαρία στον Κολωνό κάνει μάθημα σε μετανάστες. Ο Σταμάτης και άλλοι καθηγητές στον Ταύρο έκαναν δική τους υπόθεση το γεγονός ότι η μάνα ενός μαθητή τους απολύθηκε. Η μάνα ενός μαθητή τους είναι άνεργη και σκέφτονται εκτός από τη διεκδικητική προσπάθεια για τη διασφάλιση της εργασίας της, να ξεκινήσουν και δωρεάν ενισχυτική διδασκαλία για τα παιδιά των ανέργων. Μόνο που δεν θέλουν αυτό να μοιάζει φιλανθρωπία που εξευτελίζει τον δέκτη, ακυρώνοντας τη διεκδίκηση του δικαιώματος στην εργασία και τη δωρεάν μόρφωση. Γι’ αυτό θέλουν να βρουν τρόπους ώστε η αλληλεγγύη τους να είναι αγωνιζόμενη, συμβατή με την ανθρωπιά και την αξιοπρέπεια. 

Μερικές φορές, η αλληλέγγυα δράση ακυρώνεται από το φόβο της διαφθοράς που ασκεί η φιλανθρωπία. Όμως, δεν υπάρχει μεγαλύτερη διαφθορά από ένα που δεν έχει να φάει, από κάποιον που δεν έχει να πάει φαγητό στα παιδιά του, ή να τους παράσχει τα αναγκαία για τη μόρφωση τους.  

Τελικά, οι νεκροί, συμβολικά ή πραγματικά, είναι αδύνατο να διεκδικήσουν. Και η φιλανθρωπία είναι αλληλεγγύη όταν το Εγώ δεν αφομοιώνει τον ευεργετούμενο Άλλο, αλλά του δίνεται, γίνεται ο Άλλος. Γι’ αυτό ο Ρεμπώ έλεγε «Εγώ είναι ο άλλος» και όχι «είμαι». Με άλλα λόγια, ο Άλλος εδώ δεν αντιμετωπίζεται σαν αντικείμενο αλλά σαν υποκείμενο.  

Συνεπώς, εδώ έχουμε μία διι-υποκειμενικότητα, όπως στις μη εξουσιαστικές σχέσεις. Αυτό δεν σημαίνει ότι το Εγώ δεν υπάρχει, αλλά υπάρχει με τον τρόπο που το όρισαν ο Καντ και ο Ρουσσώ, μαζί με τους ιδεαλιστές της Διακήρυξης των Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων. Αντίθετα, δεν ισχύει ο ατομικισμός ως στενός ωφελισμός, όπως ο ωφελιμιστικός εγωισμός του Σπένσερ και των οικονομιστών, ή όπως η αιμοβόρα «εγωιστική λατρεία του εαυτού» του Χομπς.

Θα μας τρελάνουν;

Από τον ΓΙΑΝΝΗ ΠΑΝΟΥΣΗ

Κατά τα άλλα

παραδοθήκαμε άνευ όρων

Γιάννης Κακουλίδης, Στρατιώτης παγιοφύλαξ εν περισκέψει

Πέραν της κρίσης στρατηγικής, ιδεολογίας, πολιτικής, της κρίσης εμπιστοσύνης και αντιπροσωπευτικότητας που διατρέχει όλο το σκηνικό, διαπιστώνουμε εσχάτως και κρίση (στοιχειώδους) λογικής σε συνδυασμό με ηθική ακρισία των εξουσι-αστών.

* Αυτοί λένε: αποτύχαμε αλλά θα μείνουμε γιατί δεν βρίσκετε καλύτερους (ή λιγότερο κακούς).

* Εμείς λέμε: μόνον αν φύγετε θα ξεμυτίσουν οι καλοί (των οποίων άλλωστε «κλείνετε» συχνά-πυκνά το δρόμο προς τη δημόσια ζωή).

* Αυτοί λένε: η λευκή ψήφος και η αποχή μάς έδωσαν το μήνυμα να συνεχίσουμε, κάτι σαν λευκή επιταγή με ξεθωριασμένο αστερίσκο.

* Εμείς λέμε: ο λαός «απουσιάζει» όταν το όλον σύστημα «μπάζει» και θέλει να τον καταστήσει συνένοχο στα παιχνίδια του. Δεν ελευκάνθησαν διά του λευκού. Μάλλον ακυρώθηκαν διά του άκυρου και κόντυναν διά της αποχής.

«ΙΔΙΩΤΗΣ» (κατά Περικλή ή και κατά οποιονδήποτε άλλον) είναι ο απέχων όταν η Δημοκρατία λειτουργεί. Διαφορετικά καθίσταται οικειοθελώς idiot. Αξιοσημείωτο πάντως είναι ότι κόμματα που αποσύρονται εν σώματι από κρίσιμες ψηφοφορίες (για τη συνταγματική αναθεώρηση, τις εξεταστικές επιτροπές κ.λπ.), βουλευτές που δεν συμμετέχουν σε διαδικασίες εσωκομματικές καταγγέλλοντάς τες ως «στημένες», διανοούμενοι που αποφεύγουν να «λερώσουν» τη συνείδησή τους παίρνοντας μέρος στα καθημερινά δύσκολα, όλοι αυτοί και άλλοι πολλοί ριψάσπιδες και λιποτακτούντες μονίμως βγήκαν να κατηγορήσουν ως ανεύθυνους αυτούς που βροντοφώναξαν σιωπηλά «Ως εδώ».

ΕΠΕΙΔΗ όμως συνεχίζουν να ηθικολογούν περί τη δημόσια ζωή (όπου για πρώτη φορά οι ένοχοι κατασκευάζουν «τεκμήριο υποψίας» για τους ενόρκους) θα πρέπει να απαντηθούν με συγκεκριμένο τρόπο (και όχι με το αυτο-απαλλακτικό «Κάναμε λάθη») τα εξής:

* Ποιοι υπουργοί, πότε και πώς διόρισαν (και πόσους) «υπεράριθμους» πελατειακούς δημόσιους υπάλληλους;

* Ποιοι υπουργοί, βουλευτές κ.ά. πότε και πώς έχουν ιδρύσει διαφόρων τύπων Εταιρείες, Κέντρα, Ινστιτούτα (συνήθως σε συνεργασία με «πολιτικούς αντιπάλους» αλλά επαγγελματικά συνεταίρους);

* Ποιοι καθηγητές, πρυτάνεις κ.ά. εξυπηρέτησαν και πώς συζύγους, αδελφούς, μπατζανάκηδες, κομματικούς φίλους υπουργών, βουλευτών, διευθυντών πολιτικών γραφείων κ.λπ.

* Ποιοι καθηγητές, πρυτάνεις κ.ά. κατείχαν (παρανόμως) δεκάδες έμμισθες θέσεις στο Δημόσιο ή ασκούσαν (παρανόμως) ιδιωτικό επάγγελμα χωρίς να ελέγχονται από τους εποπτεύοντες λόγω διαπλοκής;

Ο ΚΑΘΕ πολίτης πληρώνει ατομικά. Ετσι πρέπει να γίνει και με τους ισχυρούς. Ενας-ένας στη «σέντρα».

ΥΓ. Ως λαός θα πάθουμε πολλά. Αυτό όμως που δεν πρέπει να μας συμβεί είναι να χάσουμε το ηθικό μέτρο και τον πολιτικό ορθολογισμό μας.

Ούτε ίδιους θα μας κάνουν.

Ούτε θα μας τρελάνουν.

www.giannispanousis.gr

Οταν ο κ. Τρισέ εκδώσει νέο χρήμα

Tου Κωστα Kαλλιτση

kostas. kallitsi@yahoo.com

Πριν από έξι μήνες, η Ελλάδα κινδύνεψε να πυροδοτήσει τον Αρμαγεδδώνα, την κρίση κρατικών ομολόγων, που μπροστά της η κρίση του 2008 - 09 θα έμοιαζε μικρή και ήπια. Η Ελλάδα διασώθηκε, η Ευρωζώνη άντεξε, ο κόσμος (ένθεν κακείθεν του Ατλαντικού…) γλίτωσε από την καταστροφή. Σήμερα, ουδείς αμφιβάλλει ότι η Ευρώπη μπορεί να διαχειριστεί εύκολα την κρίση της Ιρλανδίας και δεν θα δυσκολευτεί να αντέξει μια κρίση στην Πορτογαλία.

Εξαίρεση, αυτοί που μονίμως προβλέπουν την κατάρρευση του ευρώ και μονίμως διαψεύδονται:  

Αμερικανοί νομπελίστες που στοιχημάτιζαν ότι το ευρώ δεν μπορεί να υπάρξει, αλλά διαψεύστηκαν το 1999 και από τότε προσβλέπουν σε κάθε κρίση για την αναστήλωση της μειωμένης αξιοπιστίας τους. 

Γερμανοί ακροδεξιοί πρόεδροι ινστιτούτων, διακηρυγμένοι εχθροί του ευρώ. 

Οικονομολόγοι του διεθνούς ακαδημαϊκού «τζετ σετ» που προσφέρουν τις υπηρεσίες τους σε κερδοσκοπικά funds τα οποία έχουν βάλει πολλά δισ. δολάρια στοίχημα σε βάρος του ευρώ. 

Μήπως δικαιωθούν οι ρήτορες της «καταστροφής-που-έρχεται»;

Η ιστορική διαδρομή της Ευρώπης όσο και η πρόσφατη εμπειρία δείχνουν ότι η συνοχή της οικοδομείται με τις απαντήσεις στις προκλήσεις που κάθε φορά θέτει η κρίση.

Οταν η Σύνοδος Κορυφής της Ρώμης (Οκτώβριος 1990) αποφάσιζε τη σύγκληση διακυβερνητικής συνδιάσκεψης με θέμα τη δημιουργία του ευρώ, η Γερμανία έθετε τρεις προϋποθέσεις. Η κεντρική τράπεζα να είναι ανεξάρτητη, να απαγορεύεται να αγοράζει κρατικούς τίτλους και να ισχύσει ρήτρα μη διάσωσης κράτους-μέλους του ευρώ. 

Με αυτά ως δεδομένα, συγκροτήθηκε η Οικονομική και Νομισματική Ενωση (ΟΝΕ). «Κούτσαινε», ήταν νομισματική, δεν ήταν οικονομική. Η κοινή δημοσιονομική πολιτική υποκαταστάθηκε εν μέρει από τη θέσπιση δύο κανόνων, το έλλειμμα να μην υπερβαίνει το 3% και το χρέος το 60% του ΑΕΠ. Πολύ αργότερα ήρθε το Σύμφωνο Σταθερότητας για να προσδώσει ελαστικότητα σε αυτούς τους κανόνες, ώστε να υπάρχει ευχέρεια άσκησης ανακυκλικής πολιτικής σε περιόδους ύφεσης.  

Σήμερα πια, όλα αυτά έχουν ακυρωθεί. Οι δείκτες χρέους και ελλείμματος είναι στα αζήτητα, ο κ. Τρισέ αγοράζει κρατικά ομόλογα, η ρήτρα περί μη διάσωσης πετάχτηκε στο χρονοντούλαπο της Ιστορίας, η Ευρωζώνη συντονίζεται με το ΔΝΤ, ένα μεγάλο Ταμείο Σταθερότητας έχει συγκροτηθεί με 750 δισ. ευρώ για να διασώζει όποιο κράτος κινδυνεύει.

Ακόμα και αν κτυπηθεί η Ισπανία, η Ευρωζώνη δεν πρόκειται να κλονιστεί, δηλώνει ο Κλάους Ρέγκλινγκ, επικεφαλής του Ευρωπαϊκού Ταμείου Χρηματοπιστωτικής Σταθερότητας (EFSF). Διότι -συμπληρώνει ο πρόεδρος της κεντρικής τράπεζας της Γερμανίας, Αξελ Βέμπερ- το EFSF διαθέτει αρκετά κεφάλαια ώστε, αν απαιτηθεί, να καλύψει τις δανειακές ανάγκες της Ελλάδας, της Ιρλανδίας, της Πορτογαλίας και της Ισπανίας μαζί. «Τα 750 δισ. είναι υπεραρκετά για την απόκρουση μιας επίθεσης στο ευρώ. Αλλά και αν δεν είναι -είπε- είμαι πεισμένος ότι τα κράτη της Ευρωζώνης θα κάνουν ό, τι είναι αναγκαίο για να προστατέψουν το ευρώ».Σαν τι θα κάνουν, άραγε;..

Ο δρόμος δεν έχει μόνο τη δική του ιστορία, έχει και παρόν. Είναι αυτό που ακολουθούν ο πρόεδρος Ομπάμα και η ομοσπονδιακή τράπεζα των ΗΠΑ: Δηλαδή, η έκδοση νέου χρήματος.

Ιστορικά, πάντα ο καπιταλισμός ξεπερνά τις κρίσεις υπερχρέωσης με την έκδοση άφθονου νέου χρήματος που τονώνει την οικονομική δραστηριότητα, προκαλεί πληθωρισμό και μέσω του πληθωρισμού «τρώει» ένα μεγάλο μέρος του πραγματικού χρέους - ο πληθωρισμός κάνει de facto αναδιάρθρωση, «κούρεμα» του χρέους. Αυτό συμβαίνει πάντα, βεβαιώνουν η Carmen Reinhart και ο Kenneth Rogoff στο τελευταίο βιβλίο τους, το οποίο προκλητικά τιτλοφόρησαν «Αυτή τη φορά είναι διαφορετικά», για να υπογραμμίσουν το αντίθετο - ότι σχεδόν ποτέ δεν είναι διαφορετικά.

Η έκδοση ευρωομολόγου, αυτή η σπουδαία ιδέα του Ντελόρ, δεν αρκεί. Αυτό που δεν μπορεί να κάνει ένα κράτος μόνο του, μπορεί να το κάνει η Ευρώπη ως σύνολο: Να σπάσει κάποιες από τις αγκυλώσεις που επιβάλλουν οι διεθνείς ραντιέρηδες, να ζητήσει από τον κ. Τρισέ να εκδώσει νέα δισεκατομμύρια ευρώ, να πετάξει στα άχρηστα το όριο 2% και να αφήσει τον πληθωρισμό να ξεφύγει στο 5% ή στο 7%, ώστε να τονωθούν οι οικονομίες και να «κουρευτούν» τα χρέη. Θα έχει όλη την άνεση να ξαναμαζέψει το «ξεχείλωμα», αργότερα. Τώρα, η Ευρώπη πρέπει να ανασάνει.

Τα ευρωπαϊκά κράτη μαζί με τις ΗΠΑ διέσωσαν τις αγορές στην κρίση του 2008 - 09, αλλά τώρα απειλούνται από αυτές. Οσο νωρίτερα αντιδράσουν (όπως αντιδρούν οι ΗΠΑ…) τόσο μικρότερες θα είναι οι καταστροφές στην Ευρώπη.

Δεν πίστεψε ποτέ στο ευρώ

Του ΜΙΧΑΛΗ ΜΗΤΣΟΥ

Προσοχή: το παρακάτω κείµενο είναι επικίνδυνο για την ψυχική υγεία. Οποιος λοιπόν το διαβάσει, αναλαµβάνει τις ευθύνες του. Να επισηµάνουµε σε κάθε περίπτωση ότι πρόκειται για αποκύηµα της φαντασίας του Σον Ο' Γκρέιντι, ενός δηµοσιογράφου της «Ιντιπέντεντ».

Βρισκόµαστε στο Βερολίνο, στις 29 Σεπτεµβρίου του 2013. Η Ανγκελα Μέρκελ έχει µόλις επανεκλεγεί καγκελάριος µε θριαµβευτικό ποσοστό και απευθύνεται στους παραληρούντες συµπατριώτες της από την Πύλη του Βρανδεµβούργου. Ξαφνικά βγάζει από την τσέπη της ένα χαρτονόµισµα των 100 Νέων Μάρκων και το ανεµίζει στο πλήθος. Ολοι καταλαβαίνουν το µήνυµα και την αποθεώνουν.

Ο εφιάλτης του ευρώ τελείωσε. Για την ακρίβεια, είχε τελειώσει δύο χρόνια νωρίτερα, στις 16 Σεπτεµβρίου 2011, όταν το Συνταγµατικό ∆ικαστήριο της Καρλσρούης έκρινε αντισυνταγµατική την ενίσχυση των ευρωπαϊκών χωρών που αντιµετωπίζουν οικονοµικά προβλήµατα.

Η ετυµηγορία του δικαστηρίου είχε ανακοινωθεί στις 11.11 το πρωί.

Μέχρι το µεσηµέρι, όλες οι τράπεζες της ευρωζώνης είχαν κλείσει τις πόρτες τους. Ή είχαν προσπαθήσει να το κάνουν. Τα χρηµατιστήρια στο Παρίσι, τη Φρανκφούρτη, το Λονδίνο, και στη συνέχεια σε όλο τον κόσµο, σηµείωσαν τη µεγαλύτερη πτώση τους από τη δεκαετία του ‘30.  

Ολοι συνειδητοποιούσαν πλέον ότι το παλιό ευρώ ήταν άχρηστο, αφού η αξία του ήταν απροσδιόριστη. Το πρώτο κτίριο που λεηλατήθηκε ήταν το υπουργείο Οικονοµικών της Ισπανίας. Οι δυνάµεις ασφαλείας δίστασαν για λίγο, αλλά όταν οι διαδηλωτές έχωσαν λουλούδια στα όπλα τους συντάχθηκαν µε το πλήθος.Ο πρωθυπουργός Θαπατέρο υποσχέθηκε ότι θα κάνει αυτό που πρέπει, αλλά ήταν πια αργά: οι Καταλανοί ανακοίνωσαν την ανεξαρτησία τους, προκαλώντας αµηχανία στον ιρλανδό υπουργό Εξωτερικών Τζέρι Ανταµς που πραγµατοποιούσε επίσκεψη «αλληλεγγύης» στη Βαρκελώνη.

Τότε πήρε την κατάσταση στα χέρια της η Μέρκελ. Υστερα από µερικά τηλεφωνήµατα, ανακοίνωσε την καθιέρωση του Νέου Ευρώ, που αντιστοιχούσε στο 80% της αξίας του παλιού. ∆εν ήταν όµως παρά ένα ηµίµετρο.

Την Πρωτοχρονιά του 2012 κυκλοφορούσαν ήδη Νέες ∆ραχµές, Νέα Εσκούδο, Νέα Βελγικά Φράγκα και Νέες Πεσέτες. Και οικάτοχοί τους διαπίστωναν ότι είχαν χάσει γύρω στο 50% της αγοραστικής τους δύναµης. Ακόµη και οι Γάλλοι έβλεπανότι το «Ισχυρό Φράγκο 2» δεν µπορούσε να παρακολουθήσει την κούρσα του Νέου Μάρκου.

Στην τελευταία του συνέντευξη Τύπου, τον Μάιο του 2012, ένας εξαντληµένος Νικολά Σαρκοζί καταδίκαζε τους κερδοσκόπους και τους δηµοσιογράφους, χαρακτηρίζοντάς τους «ανόητους παιδεραστές». Είχε µόλις χάσει τις προεδρικές εκλογές από τον Ντοµινίκ Στρος-Καν, τον πρώην διευθυντή του ∆ΝΤ που είχε επιστρέψει στη χώρα του. Το κεντρικό προεκλογικό του σύνθηµα ήταν: «∆εν πίστεψα ποτέ στο ευρώ!».

Η Ευρωπαϊκή Ενωση ζήτησε από τον Γκόρντον Μπράουν να γίνει πρόεδρος της Ευρώπης, αναγνωρίζοντας ότι είχε δίκιο όταν επέµενε να κρατήσει η χώρα του τη στερλίνα. Αλλά η θέση αυτή ήταν πλέον διακοσµητική.

Οργιο λογοκλοπής από καθηγητές

ΑΠΟΚΑΛΥΠΤΙΚΟ ΡΕΠΟΡΤΑΖ ΣΤΗΝ "ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ" ΓΙΑ ΤΟΥΣ "ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΟΥΣ" ΑΝΘΡΩΠΟΥΣ ΤΟΥ ΤΟΠΟΥ...

Της Λινας Γιανναρου

Το «έγκλημα» είναι συχνότατα οφθαλμοφανές. Μια απλή ματιά στα δύο «επιστημονικά» κείμενα, μία «κατ’ αντιπαράσταση» εξέτασή τους, φτάνει για να αποκαλυφθεί η αντιγραφή, αφού στις περισσότερες περιπτώσεις, ο «θύτης» δεν αλλάζει ούτε ένα κόμμα ούτε μια τελεία.Και όμως, πολλά ελληνικά ΑΕΙ –εκεί λαμβάνει χώρα το όργιο της λογοκλοπής– επιλέγουν να καλύπτουν με πέπλο σιωπής τις σχετικές υποθέσεις, αφήνοντας ατιμώρητους τους ένοχους καθηγητές και εκτεθειμένους όσους ξεσκεπάζουν το πρόβλημα. «Εάν επρόκειτο για φοιτητές, θα είχε εξαντληθεί η αυστηρότητα του συστήματος. Οταν πρόκειται για καθηγητές, το σύστημα ξέρει να κάνει καλά τα στραβά μάτια», λέγεται χαρακτηριστικά στους διαδρόμους των πανεπιστημίων.

Είναι απίστευτο, κι όμως από το 2005, οπότε έγινε η πρώτη καταγγελία για κραυγαλέα υπόθεση λογοκλοπής σε μεγάλο ΑΕΙ της Βόρειας Ελλάδας, η ΕΔΕ διετάχθη μόλις πρόσφατα και μάλιστα αφού το αδίκημα κινδυνεύει να παραγραφεί και ο «θύτης» έχει συνταξιοδοτηθεί! Ο τελευταίος είχε προσκομίσει σε διαδικασία εκλογής για τη θέση του αναπληρωτή καθηγητή την πτυχιακή εργασία του φοιτητή του, τότε, κ. Αγγελου Ροδαφηνού, ο οποίος και προχώρησε σε όλες τις προβλεπόμενες ενέργειες για ακύρωση της εκλογής (η θέση είχε κατοχυρωθεί στον θύτη) και δικαίωσή του. Ομως, όπως λέει ο ίδιος, οι πόρτες που χτύπαγε παρέμεναν κλειστές και οι διαδικασίες δυσκίνητες. Την ίδια ώρα, κι ενώ σε σχετικό πόρισμά του το Σώμα Επιθεωρητών Δημόσιας Διοίκησης αναφέρει ότι η διαδικασία εκλογής υπήρξε παράνομη, ακόμη εκκρεμεί η εκδίκαση της υπόθεσης από τα δικαστήρια... «Είναι σαφές ότι αποθαρρύνεται η καταγγελία τέτοιων υποθέσεων. Αντί να υπάρξει οποιαδήποτε κύρωση στην πλευρά που ενοχοποιείται για τη λογοκλοπή και τη διοίκηση που συγκαλύπτει τις παρανομίες, έχω εμπλακεί σε έναν γραφειοκρατικό κυκεώνα», σχολιάζει  ο κ. Ροδαφηνός.

Εν τω μεταξύ, τα κρούσματα πληθαίνουν. «Καθηγητές συμπληρώνουν το βιογραφικό τους κυριολεκτικά με τη μέθοδο του copy paste», λένε χαρακτηριστικά  μέλη της πανεπιστημιακής κοινότητας. Αστείρευτη είναι άλλωστε η παγκόσμια δεξαμενή συγγραμμάτων. Ενώ όμως το υπουργείο Παιδείας δέχεται καθημερινά καταγγελίες από θιγόμενους καθηγητές, αλλά και από φοιτητές για αντιγραφές σχεδόν «λέξη προς λέξη», διαμηνύεται επισήμως ότι το θέμα της λογοκλοπής «εκφεύγει του ελέγχου νομιμότητας του υπουργείου... που δεν υπεισέρχεται σε θέματα ουσίας». 

«Σε περίπτωση που κριθεί από τα ποινικά δικαστήρια ότι ο καθ’ ου η καταγγελία – κατηγορούμενος σε αυτά έχει πράγματι διενεργήσει λογοκλοπή ή απάτη, όπως υποστηρίζει ο καταγγέλλων, τότε η αρμοδιότητα του υπουργού συνίσταται στη μετά την κοινοποίηση της καταδικαστικής για τον ανωτέρω ποινικής αποφάσεως έκδοση απόφασης αποχής από τα καθήκοντα αυτού στο ΑΕΙ, των δε πρυτανικών αρχών στην άσκηση πειθαρχικής δίωξης κατ’ αυτού». Οσο βέβαια... αναμένουν τις αποφάσεις των δικαστηρίων, οι όποιοι λογοκλόποι συνεχίζουν να στήνουν την καριέρα τους πάνω στον κόπο συναδέλφων τους από το εξωτερικό –ή και φοιτητών–, εισπράττοντας από το κράτος τα έσοδα πώλησης των βιβλίων τους.

«Για ποια “θέματα ουσίας” μιλάμε όταν η λογοκλοπή είναι αυτούσια μετάφραση, σε τέτοιο βαθμό που και μικρό παιδί θα έβλεπε;» αναρωτιούνται φοιτητές σε εκπαιδευτικό φόρουμ, με αφορμή έτερη υπόθεση αντιγραφής από καθηγητή του ίδιου ΑΕΙ ο οποίος «μετέφρασε» ξένη εργασία περίπου «λέξη προς λέξη» (και οι δύο εργασίες βρίσκονται στη διάθεση της «Κ»). Οπως όμως επισήμανε κάποιος άλλος, το Τμήμα του πήρε ήδη δραστικά μέτρα για να τον τιμωρήσει και παράλληλα να δώσει και το παράδειγμα για τυχόν άλλους που θα σκέφτονταν να πράξουν το ίδιο: πριν από δύο εβδομάδες, τον εξέλεξε αναπληρωτή καθηγητή, παρότι οι εκλέκτορες είχαν λάβει την ημέρα της εκλογής αντίγραφα των λογοκλοπών...

ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ

ΗΠΑ: Ενοχοποιούν Κίνα για τις κατά Google κυβερνοεπιθέσεις

Οι πρόσφατες κυβερνοεπιθέσεις κατά της Google και δεκάδων άλλων αμερικανικών εταιρειών ενορχηστρώθηκαν από το Πεκίνο, εκτιμά η Ουάσινγκτον σύμφωνα με τα απόρρητα έγγραφα που αποκάλυψε το WikiLeaks.

Όπως γράφουν οι New York Times, μια από τις πέντε εφημερίδες στις οποίες έστειλε τα επίμαχα έγγραφα το WikiLeaks, οι χάκερ δρούσαν για λογαριασμό του πολιτικού γραφείου της κινεζικής κυβέρνησης. Η πληροφορία αυτή φέρεται να προήλθε από «κινεζική πηγή» και εντοπίστηκε σε έγγραφο που απέστειλε στο Στέιτ Ντιπάρτμεντ η αμερικανική πρεσβείας στο Πεκίνο.

«Η επίθεση στη Google ήταν μέρος μιας συντονισμένης εκστρατείας σαμποτάζ την οποία έφεραν σε πέρας κυβερνητικοί πράκτορες, ιδιώτες ειδικοί ασφάλειας υπολογιστών και φυγόδικοι του Διαδικτύου που στρατολογήθηκαν από την κινεζική κυβέρνηση» γράφουν οι Times της Νέας Υόρκης.

Στα μέσα Ιανουαρίου η Google ανακοίνωσε ότι είχε εντοπίσει ενδείξεις για «εξελιγμένες και στοχευμένες» κυβερνοεπιθέσεις που προέρχονταν από το εσωτερικό της Κίνας.

Είχαν βάλει στο στόχαστρο το Gmail, την υπηρεσία ηλεκτρονικού ταχυδρομείου της Google, αλλά και 19 ακόμα εταιρείες του Διαδικτύου, των ΜΜΕ και της χημικής βιομηχανίας, μεταξύ άλλων.

Στόχος των επιτιθέμενων ήταν να υποκλέψουν δεδομένα για μαχητές των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, ανέφερε η Google. Οι επιθέσεις ήταν επιτυχείς μόνο σε δύο περιπτώσεις, κατά τις οποίες υπεκλάπησαν μόνο οι τίτλοι και οι ημερομηνίες αποστολής ορισμένων e-mail.

Προκειμένου να αποτρέψει ανάλογα περιστατικά στο μέλλον, η Google αναγκάστηκε να αλλάξει το σύστημα του Gmail σε όλο τον κόσμο έτσι ώστε όλα τα μηνύματα να είναι κρυπτογραφημένα ως προεπιλογή.

Δύο μήνες αργότερα, τον Μάρτιο, η Google ανακοίνωσε ότι, λόγω του περιστατικού, δεν είναι πια διατεθειμένη να λογοκρίνει τα αποτελέσματα της μηχανής αναζήτησης σύμφωνα με τις απαιτήσεις του κινεζικού καθεστώτος.

Λίγο αργότερα ανακοίνωσε ότι αποσύρεται από την κινεζική αγορά, διατηρώντας μόνο τη μηχανή αναζήτησης που λειτουργεί στο Χονγκ Κονγκ.

Οι επιθέσεις είχαν προκαλέσει διπλωματική ένταση ανάμεσα στην Ουάσινγκτον και το Πεκίνο. Η Αμερικανίδα υπουργός Εξωτερικών είχε ζητήσει εξηγήσεις από την κινεζική κυβέρνηση και την κάλεσε να σταματήσει να περιορίζει την ελευθερία του λόγου στο Διαδίκτυο.

Αναφορές για την ανάπτυξη τακτικών κυβερνοπολέμου από τον Λαϊκού Απελευθερωτικού Στρατού της Κίνας, υπήρχαν -εκτός από τα έγγραφα του Wikileaks- και σε προηγούμενες εκθέσεις του Πενταγώνου.

Στα τέλη του 2007, επίσης, υπήρξε καταιγίδα αναφορών στον δυτικό Τύπο για κινεζικές ηλεκτρονικές επιθέσεις κατά της Ουάσινγκτον, του Παρισιού, του Λονδίνου και του Βερολίνου.

ΒΗΜΑ

IΡΑΝ: Διπλό πλήγμα στο πυρηνικό του πρόγραμμα

Διπλό πλήγμα δέχθηκε το ιρανικό πυρηνικό πρόγραμμα, αφού εκτός από τις βομβιστικές επιθέσεις στην Τεχεράνη εναντίον επιστημόνων με ρόλο-κλειδί στο πρόγραμμα εμπλουτισμού ουρανίου, ο πρόεδρος Μαχμούντ Αχμαντινετζάντ κατήγγειλε «τους εχθρούς του Ιράν» για σαμποτάζ σε ιρανικό εργοστάσιο δηλώνοντας για πρώτη φορά ότι προκλήθηκαν προβλήματα.

«Τη Μοσάντ και τη CIA» κατηγόρησε ο υπουργός Εσωτερικών, Μοσταφά Μοχαμάντ Νατζάρ, για το διπλό βομβιστικό χτύπημα εναντίον των δύο φυσικών του Πανεπιστημίου «Σαχίντ Μπεχεστί», μια «απελπισμένη πράξη» με στόχο «να σταματήσουν τις επιστημονικές προόδους μας» και που δείχνει την «αδυναμία» των ΗΠΑ και του Ισραήλ.

Οι στόχοι των επιθέσεων ήταν οι φυσικοί Ματζίντ Σαχριαρί, ο οποίος βρήκε τον θάνατο μέσα στο αυτοκίνητό του στη βόρεια Τεχεράνη, και Φερεϊντούν Αμπασί Νταβανί, που τραυματίστηκε την ώρα που στάθμευε έξω από το πανεπιστήμιο.

Σύμφωνα με τον επικεφαλής της αστυνομίας, Χοσεΐν Σαντγεντινιά, οι δύο επιθέσεις ήταν πανομοιότυπες: «άγνωστοι τρομοκράτες» με μοτοσικλέτες τοποθέτησαν βόμβες στο παράθυρο των αυτοκινήτων των δύο ανδρών, ενώ οδηγούσαν για τη δουλειά τους, τραυματίζοντας μάλιστα και τις συζύγους τους.

O άτυχος Σαχριαρί, ιδρυτής της Πυρηνικής Εταιρείας του Ιράν, ήταν «υπεύθυνος ενός από τα μεγάλα προγράμματα του Ιρανικού Οργανισμού Ατομικής Ενέργειας», δήλωσε ο επικεφαλής του πυρηνικού προγράμματος, Αλί Ακμπάρ Σαλεχί, ενώ, σύμφωνα με το συντηρητικό ιστότοπο Rajanews, ήταν διευθυντής προγράμματος που συνδεόταν με την κατασκευή της καρδιάς ενός πυρηνικού αντιδραστήρα.

Οσο για τον Νταβανί, το όνομά του περιλαμβάνεται στον κατάλογο του ΟΗΕ με τους Ιρανούς στους οποίους επιβάλλονται διεθνείς κυρώσεις για τον καθοριστικό ρόλο τους στο ιρανικό πυρηνικό πρόγραμμα. Είναι «ένας από τους λίγους Ιρανούς ειδικούς στον διαχωρισμό ισοτόπων», σύμφωνα με τον συντηρητικό ιστότοπο Mashreg-news.

Εν τω μεταξύ σε συνέντευξη Τύπου ο Αχμαντινετζάντ, αναφερόμενος πιθανότατα στον ιό Stuxnet που προσέβαλε τον Σεπτέμβριο τα ηλεκτρoνικά συστήματα του πυρηνικού προγράμματος της Τεχεράνης, κατήγγειλε χθες και το γεγονός ότι πολλές συσκευές φυγοκέντρισης που παράγουν εμπλουτισμένο ουράνιο στο εργοστάσιο της Νατάνζ «αντιμετώπισαν προβλήματα» από «λογισμικά που εγκαταστάθηκαν στον ηλεκτρονικό εξοπλισμό».

ΕΘΝΟΣ

Οταν η διπλωματία συγχέεται με την κατασκοπεία

Του MARK MAZZETI / The New York Times

Οι Ηνωμένες Πολιτείες έχουν επεκτείνει τον ρόλο των Αμερικανών διπλωματών, αναθέτοντάς τους να συλλέγουν μυστικές πληροφορίες στο εξωτερικό και στα Ηνωμένα Εθνη, αφού το προσωπικό του Στέιτ Ντιπάρτμεντ πήρε εντολή να συγκεντρώνει στοιχεία για τις πιστωτικές κάρτες, τις πτήσεις, τα ραντεβού και άλλες προσωπικές υποθέσεις ξένων αξιωματούχων.

Οι αποκαλυφθείσες οδηγίες, που άρχισαν να δίδονται από το 2008, φαίνεται ότι συγχέουν τα παραδοσιακά όρια μεταξύ κατασκόπων και αξιωματούχων. Τα σχετικά έγγραφα αποκαλύπτουν έναν κατάλογο οδηγιών για το πώς οι υπάλληλοι του Στέιτ Ντιπάρτμεντ μπορούν να ικανοποιούν αιτήματα στο πλαίσιο μιας εθνικής κατασκοπευτικής δραστηριότητας, που αποκαλείται National Humint Collection Directive (το Ηumint στη γλώσσα των κατασκόπων σημαίνει συλλογή προσωπικών δεδομένων). Ενα από τα έγγραφα είναι αίτηση προς αξιωματούχους του εξωτερικού να συγκεντρώνουν πληροφορίες για «ονόματα, τίτλους, αρμοδιότητες, ιεραρχίες προσωπικού και άλλες πληροφορίες για ταυτότητες υπαλλήλων επιχειρήσεων, αριθμούς τηλεφώνων, κινητών και σταθερών, βομβητών και φαξ», όπως και «διευθύνσεις e-mail, στοιχεία ιστοσελίδων, αριθμούς πιστωτικών καρτών, αριθμούς λογαριασμών, επαγγελματικές συναντήσεις και άλλα σχετικά βιογραφικά στοιχεία». Ο εκπρόσωπος του Στέιτ Ντιπάρτμεντ Φίλιπ Κρόουλι αρνήθηκε, πάντως, ότι έχουν ανατεθεί νέοι ρόλοι σε Αμερικανούς διπλωμάτες.

Παρότι το Στέιτ Ντιπάρτμεντ παρείχε επί μακρόν στη CIA πληροφορίες για τα καθήκοντα ξένων αξιωματούχων, που χρησίμευαν στη σύνταξη βιογραφικών, οι πιο προσωπικές πληροφορίες που συλλέγονται τώρα θα μπορούσαν να χρησιμοποιηθούν από την Εθνική Υπηρεσία Ασφαλείας NSA για επιχειρήσεις επιτήρησης. Οι Ηνωμένες Πολιτείες συχνά τοποθετούν στο εξωτερικό μυστικούς πράκτορες οι οποίοι εμφανίζονται σαν διπλωμάτες, αλλά οι περισσότεροι διπλωμάτες δεν είναι κατάσκοποι. Αρκετοί πρώην πρεσβευτές εξέφρασαν ανησυχία, τονίζοντας ότι οι υπάλληλοι του Στέιτ Ντιπάρτμεντ στο εξωτερικό ενδέχεται να κινήσουν υποψίες για κατασκοπεία και δυσκολεύονται να αντεπεξέλθουν στα καθήκοντά τους. Ο κ. Ρόναλντ Νιούμαν, πρώην πρεσβευτής των ΗΠΑ στο Αφγανιστάν, την Αλγερία και το Μπαχρέιν, δήλωσε ότι η Ουάσιγκτον στέλνει διαρκώς αιτήματα για πληροφορίες σχετικές με ξένες χώρες.

Ωστόσο, ο ίδιος αντιμετωπίζει με αμηχανία το ερώτημα γιατί αξιωματούχοι του εξωτερικού -οι οποίοι δεν έχουν εκπαιδευτεί σε παράνομες μεθόδους συλλογής πληροφοριών- καλούνται τώρα να συγκεντρώσουν στοιχεία όπως π.χ. αριθμούς πιστωτικών καρτών.

Σε αντίθεση με τα χιλιάδες έγγραφα του Wikileaks, που εστάλησαν από πρεσβείες στο Στέιτ Ντιπάρτμεντ, τα περίπου 12 έγγραφα του 2008 και 2009 φέρουν τις υπογραφές της Κοντολίζα Ράις και της Χίλαρι Κλίντον και εστάλησαν από την Ουάσιγκτον στις πρεσβείες της Μ. Ανατολής, της ανατολικής Ευρώπης, της Λατινικής Αμερικής και στην αμερικανική αποστολή στα Ηνωμένα Εθνη.

Διπλωµάτες - κατάσκοποι στην έδρα του ΟΗΕ

ΚΑΘΗΚΟΝΤΑ ΜΥΣΤΙΚΩΝ πρακτόρων είχαν αναλάβει οι αµερικανοί διπλωµάτες στην έδρα των Ηνωµένων Εθνών, οι οποίοι φέρεται να είχαν λάβει την εντολή από τη Χίλαρι Κλίντον αλλά και την προκάτοχό της στο Στέιτ Ντιπάρτµεντ Κοντολίζα Ράις να κατασκοπεύουν τους εκπροσώπους των µόνιµων µελών του Συµβουλίου Ασφαλείας του ΟΗΕ αλλά και τον γενικό γραµµατέα του Οργανισµού Μπαν Κι Μουν. Από τους αµερικανούς διπλωµάτες είχε ζητηθεί να πάρουν από τους ξένους συναδέλφους τους προσωπικά στοιχεία όπως DNA, δακτυλικά αποτυπώµατα και απεικόνιση σάρωσης της ίριδας των µατιών.

Σύµφωνα µε έγγραφα που δηµοσιοποιήθηκαν, το διπλωµατικό προσωπικό των ΗΠΑ είχε λάβει επίσης την εντολή να αποσπά χρονοδιαγράµµατα εργασίας, ηλεκτρονικές διευθύνσεις, αριθµούς φαξ, διευθύνσεις ιστοσελίδων, κωδικούς πρόσβασης και αριθµούς κινητών τηλεφώνων. Οι πληροφορίες αποστέλλονταν στη συνέχεια σε πρεσβείες των ΗΠΑ σε διάφορες πρωτεύουσες του κόσµου.

Η Χίλαρι Κλίντον φέρεται να έδωσε τις συγκεκριµένες εντολές τον Ιούλιο του 2009.

Χθες, η πρέσβειρα των ΗΠΑ στα Ηνωµένα Εθνη Σούζαν Ράις διέψευσε µε απόλυτο τρόπο την πληροφορία. «Θα είµαι σαφής. Οι διπλωµάτες είναι ακριβώς αυτό: διπλωµάτες», δήλωσε. «Οι διπλωµάτες µας κάνουν αυτό που κάνουν οι διπλωµάτες σε όλο τον κόσµο κάθε µέρα: χτίζουν σχέσεις, διαπραγµατεύονται, προωθούν τα συµφέροντά µας και εργάζονται για να βρουν κοινές λύσεις σε σύνθετα προβλήµατα», πρόσθεσε. Ο πρέσβης της Ρωσίας στον ΟΗΕ, πάντως, σχολίασε ειρωνικά τις αποκαλύψεις του Wikileaks για το αµερικανικό δίκτυο διπλωµατών – κατασκόπων στο κτίριο του ΟΗΕ.

«Σιγά την έκπληξη» είπε ο Βίταλι Τσούρκιν στους δηµοσιογράφους, ο µοναδικός διπλωµάτης που δέχθηκε να κάνει δηλώσεις. 

ΤΑ ΝΕΑ

Αποχώρηση της Ελλάδας από άσκηση του ΝΑΤΟ

Του ΝΙΚΟΥ ΜΕΛΕΤΗ

Με την αποχώρηση των ελληνικών δυνάμεων από την ετήσια άσκηση του ΝΑΤΟ «Noble Aspect» αντέδρασε η Αθήνα στην προσπάθεια των επιτελών της Συμμαχίας να «γκριζάρουν» το Αιγαίο. Από τον σχεδιασμό της άσκησης που διεξάγεται 1-2 Δεκεμβρίου εξαιρέθηκε ολόκληρη η περιοχή του Αιγαίου κατόπιν οδηγιών του διοικητή του Αεροπορικού Στρατηγείου στη Σμύρνη, Αμερικανού πτέραρχου Ραλφ Τ. Τζόντις, προκαλώντας την έντονη αντίδραση της Αθήνας.

Παρά τα έντονα διαβήματα και τις διαβουλεύσεις που ακολούθησαν, ο Αμερικανός πτέραρχος επικαλέστηκε τις περίφημες Aegean Policy Guidance (τις Διαδικασίες για την Πολιτική του Αιγαίου), η τελευταία έκδοση των οποίων δημοσιοποιήθηκε το 2006 με την υπογραφή του τότε Ανώτατου Διοικητή των ΝΑΤΟϊκών Δυνάμεων της Ευρώπης Saceur στρατηγό Τζέιμς Τζοουνς, με τις οποίες καλούνται οι ΝΑΤΟϊκοί επιτελείς να εξαιρούν από τον σχεδιασμό ασκήσεων και άλλων ΝΑΤΟϊκών προγραμμάτων την περιοχή του Ανατολικού Αιγαίου.

Το «φάντασμα» των Οδηγιών αυτών βαραίνει τις σχέσεις της Ελλάδας με τη Συμμαχία, καθώς ενώ το επιχείρημα των ΝΑΤΟϊκών είναι ότι το ΝΑΤΟ δεν παρεμβαίνει σε αντιθέσεις τέτοιας μορφής, με το κείμενο αυτό υιοθετεί πλήρως τις τουρκικές θέσεις περί ασαφούς καθεστώτος του Αιγαίου. Η κίνηση αυτή του διοικητή της Σμύρνης έρχεται λίγες ημέρες μετά τη Σύνοδο Κορυφής της Λισαβόνας όπου για μία ακόμη φορά μία ελληνική κυβέρνηση απέφυγε να διεκδικήσει ανατροπή του αρνητικού πλαισίου που έχουν δημιουργήσει από το 1983 τα γνωστά Luns Rules που αποτέλεσαν το βαρύ «εισιτήριο» για την επιστροφή της χώρας στο στρατιωτικό σκέλος του ΝΑΤΟ.

ΕΘΝΟΣ

State Department: "Ιδιαίτερα επικίνδυνος» ο Νταβούτογλου"

«Μία από τις σηµαντικότερες στον κόσµο» χαρακτήρισαν χθες τη σχέση των δύο χωρών τους η Χίλαρι Κλίντον και ο Αχµέτ Νταβούτογλου, που συναντήθηκαν στην Ουάσιγκτον στη σκιά των αποκαλύψεων του Wikileaks. Σ’ ένα από τα τηλεγραφήµατα που διέρρευσαν, ένας πληροφοριοδότης των αµερικανών διπλωµατών χαρακτηρίζει «ιδιαίτερα επικίνδυνο» τον Νταβούτογλου και προειδοποιεί για την ισλαµική του επιρροή στον πρωθυπουργό.

Μερικά από τα πρόσφατα διπλωµατικά τηλεγραφήµατα πουδιέρρευσαν δείχνουν ότι υπήρξε διάσταση απόψεων ανάµεσα στις δύο χώρες για το ιρανικό πυρηνικό πρόγραµµα. Χαρακτηριστική είναι µια οργισµένη συνοµιλία του αµερικανού πρεσβευτή στην Αγκυρα µε ανώτατο τούρκο διπλωµάτη τον Οκτώβριο του 2009. Ο πρεσβευτής Τζέιµς Τζέφρι φέρεται να σχολίασε δήλωση του Ερντογάν ότι οι πυρηνικές φιλοδοξίες του Ιράν αποτελούν «κουτσοµπολιό». Κρατώντας ένα αντίγραφο της οµιλίας του Οµπάµα στο Πίτσµπεργκ, όπου ο αµερικανός πρόεδρος καταδίκασε τις πυρηνικές φιλοδοξίες του Ιράν, ο Τζέφρι ρώτησε τον τούρκο αναπληρωτή υπουργό Εξωτερικών Φεριντούν Σινιρίογλου αν αυτό ήταν το κουτσοµπολιό στο οποίο αναφερόταν ο τούρκος πρωθυπουργός.

Σε µια συνάντηση τον περασµένο Φεβρουάριο, ο αµερικανός αναπληρωτής υπουργός Εξωτερικών Ουίλιαµ Μπερνς είπε σε έναν τούρκο αξιωµατούχο ότι τα τουρκικά συµφέροντα θα πληγούν αν το Ισραήλ εξαπολύσει επίθεση εναντίον του Ιράν ή αν η Αίγυπτος ή η Σαουδική Αραβία προσπαθήσουν να αποκτήσουν πυρηνικά όπλα. Για πρώτη φορά, λέει ένα τηλεγράφηµα, οι τούρκοι αξιωµατούχοι αναγνώρισαν την ύπαρξη απειλής. «Οι σειρήνες ηχούν ακόµη και στη ∆αµασκό», είπε εµφανώς αποκαρδιωµένος ένας τούρκος διπλωµάτης.

Τα τηλεγραφήµατα αναφέρονται επίσης εκτενώς στις τεταµένες σχέσεις µεταξύ της κυβέρνησης Ερντογάν και του τουρκικού στρατού, καθώς και στις επίµονες φήµες για πραξικοπήµατα.

TA NEA

ΣΚΟΠΙΑ: Μέχρι και αγάλματα στρίβουμε (!!!) για την πάρτη τους

Του ΤΗΛΕΜΑΧΟΥ ΚΟΚΚΟΥ

Η Ιστορία είναι παλιά, οι φωτογραφίες πρόσφατες, το περιστατικό επίκαιρο. Καταδεικνύει μια διαχρονική ενδοτικότητα, που πιθανό να αποτελεί και τη ρίζα της σημερινής κατάστασης στη χώρα μας.

Πριν από αρκετά χρόνια, επί πρώην Γιουγκοσλαβίας, ένα άγαλμα του Μεγαλέξανδρου είχε στηθεί στο προαύλιο του Δημοτικού Σχολείου του μεθοριακού χωριού Νίκης Φλώρινας.

Αργότερα, το άγαλμα μεταφέρθηκε στα σύνορα, με τον Μεγαλέξανδρο να κοιτά προς τα Σκόπια, θυμίζοντας στους γείτονες την Ιστορία μας.

Το γεγονός ενόχλησε την «Δημοκρατία της Μακεδονίας», που τότε ανήκε στην Ομοσπονδία της Γιουγκοσλαβίας. Το Βελιγράδι θεώρησε πως η θέση του αγάλματος, με τον Μακεδόνα πολεμιστή να κοιτά προς βορράν, υπέκρυπτε… επεκτατικές βλέψεις της Ελλάδας εις βάρος των Σκοπίων.

Ζήτησαν, λοιπόν, να… στρίψουμε το άγαλμα, ώστε να μην αποτελεί πλέον «απειλή». Και, ώ του θαύματος!, η Αθήνα δέχθηκε να αλλάξει φορά το άγαλμα, που δεν βρίσκει ησυχία, και να κοιτάζει προς την Ελλάδα.

Το επίμονο βλέμμα του Μακεδόνα πολεμιστή τώρα χαμήλωσε και , -γιατί όχι; - , δάκρυσε. Άλλωστε ακούει πως στην FYROM στήνονται συνεχώς πολλά αγάλματα, τεράστια, ενώ ονόματα μακεδονικών πόλεων μας δίνονται στις οδούς εκεί.

Υποτίθεται πώς έχουμε (;) ιδιαίτερη ευαισθησία στα εθνικά μας θέματα. Αν, όμως, δεχόμαστε να στρίβουμε τα αγάλματά μας καταπώς βολεύει τους γείτονες, τότε κάθε άλλο παρά απορίας άξιον είναι που φθάσαμε στο σημείο να δεχθούμε την κατάργηση της εθνικής μας κυριαρχίας, λόγω του τεράστιου χρέους.

Απόδειξη δε ότι οι γείτονες κάνουν ό,τι θέλουν και στο εσωτερικό και στο εξωτερικό, είναι η απόφαση που έλαβε η σκοπιανή κυβέρνηση να κλείσει τον ανεξάρτητο τηλεοπτικό σταθμό Α-1, που είχε ιδρυθεί στις 22 Ιανουαρίου του 1993 και ασκούσε σκληρή κριτική στο VMRO και προσωπικά στον πρωθυπουργό Γκρουέφσκι.

Από τις πρώτες πρωινές ώρες της περασμένης Παρασκευής, αστυνομικοί υπό τις διαταγές υψηλόβαθμων αξιωματικών που πρόσκεινται στο κυβερνών κόμμα, μπλόκαραν την είσοδο των γραφείων του ιδιωτικού τηλεοπτικού σταθμού και διέκοψαν την λειτουργία του.

Πολλοί υποστηρικτές του εξαιρετικά δημοφιλούς σταθμού έσπευσαν στην περιοχή για συμπαράσταση, ενώ το κτίριο βρισκόταν υπό πολιορκία και υπήρχαν πληροφορίες ακόμη και για ξυλοδαρμό δημοσιογράφων – ακόμη και του ίδιου του αρχισυντάκτη Μλάντεν Γκαντικόφσκι.

Λόγω της σοβαρότητας της κατάστασης συνεδρίασε εκτάκτως το ραδιοτηλεοπτικό συμβούλιο. Προκειμένου να εμποδιστεί η πρόσβαση στην περιοχή, αποκλείστηκε ολόκληρη σιδηροδρομική γραμμή, αυτή που οδηγούσε στις εγκαταστάσεις του σταθμού.

Στη γειτονική χώρα, πολλά ΜΜΕ αναφέρουν ότι η κατάσταση αποτελεί δοκιμασία για την Δημοκρατία στη χώρα και ολέθριο χτύπημα στην ελευθερία της έκφρασης.

ΕΛΕΥΘΕΡΗ ΖΩΝΗ

Στον αέρα οι δάσκαλοι της ομογένειας στην Τουρκία

Του ΣΥΜΕΩΝ ΣΟΛΤΑΡΙΔΗ

Απαγορεύτηκε η είσοδος της μετακλητής εκπαιδευτικού Στέλλας Μητσάκα στην Τουρκία, έπειτα από διακοπές που έκανε στην Ελλάδα, λόγω της ολιγωρίας των ελληνικών Αρχών.

Το ίδιο κινδυνεύουν να πάθουν και οι 14 άλλοι εκπαιδευτικοί που έχουν αποσταλεί από την ελληνική πολιτεία στην Κωνσταντινούπολη για να υπηρετήσουν την ομογενειακή εκπαίδευση.

Διαθέτουν υπηρεσιακό διαβατήριο, αλλά ταυτόχρονα και με βάση τους τουρκικούς νόμους, είναι υποχρεωμένοι να δηλώσουν την παρουσία τους στις τουρκικές Αρχές και να λάβουν άδεια διαμονής-παραμονής, όπως κάνουν όλοι οι ξένοι υπήκοοι που ζουν στην Τουρκία. Διαφορετικά είναι υποχρεωμένοι να κάνουν έξοδο από τη χώρα πριν λήξει το τρίμηνο για να μην είναι παράνομοι.

Η εν λόγω εκπαιδευτικός βγήκε από την Τουρκία ύστερα από παραμονή της πέραν του τριμήνου και καθώς δεν είχε ανανεώσει την άδεια διαμονής της, της απαγορεύτηκε νόμιμα η επάνοδός της.

Οι Τούρκοι δεν περιμένουν

Το ζητούμενο είναι ποιος ευθύνεται. Η εύκολη απάντηση είναι η ίδια. Η σωστότερη όμως είναι «το ελληνικό κράτος», το οποίο δεν αναλαμβάνει να ανανεώσει ή να μεσολαβήσει στην έκδοση αδειών από τις τουρκικές Αρχές. Κάτι που συμβαίνει με τους Τούρκους μετακλητούς, τους οποίους βοηθά στην έκδοση των σχετικών αδειών και διαδικασιών ενώπιον των ελληνικών Αρχών το τουρκικό προξενείο της Κομοτηνής.

Τι σημαίνει όμως «να μην έχει κάποιος άδεια παραμονής ή διαμονής σε κάποια χώρα και ιδιαίτερα στην Τουρκία»; Απλώς είναι «ανύπαρκτος». Και τι σημαίνει αυτό; Δεν μπορεί να ανοίξει τραπεζικό λογαριασμό, να έχει στο όνομά του τους λογαριασμούς ηλεκτρικού, νερού, τηλεφώνου, Ιντερνετ κ.λπ.

Σοβαρότερο όμως όλων είναι ότι στην περίπτωση που του γίνει έλεγχος στον δρόμο και διαπιστωθεί ότι είναι χωρίς άδεια διαμονής, θα ταλαιπωρηθεί για να διαπιστωθούν τα στοιχεία του, μπορεί να απελαθεί και ας φέρει υπηρεσιακό διαβατήριο. Ο αστυνομικός δεν γνωρίζει διαβατήριο, αλλά άδεια διαμονής (ικαμετγκιάχ).

Πώς λοιπόν όλα αυτά μπορούν να αποφευχθούν; Αν το ελληνικό κράτος αναλάβει να μεσολαβήσει στην έκδοση των σχετικών αδειών ή στο πλαίσιο της αμοιβαιότητας ταυτόχρονα με την είσοδο στις δύο χώρες των μετακλητών, οι χώρες υποδοχής να εκδίδουν και τις σχετικές άδειες παραμονής-διαμονής.

ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ

31 χρόνων κομματάρα. Σαν σήμερα κυκλοφόρησε το 1979. Απολαυστε το...

"Επίγεια σοφία"

110 χρόνια απ τον θάνατο του Oscar Wilde...

Η "επίγεια σοφία" σήμερα είναι αφιερωμένη στον μεγάλο  Ιρλανδό θεατρικό συγγραφέα

"Ποτέ μην εμπιστεύεσαι μια γυναίκα που λέει την πραγματική της ηλικία. Αν μπορεί να πει αυτό, είναι ικανή για τα πάντα."

"Ο άνθρωπος είναι λιγότερο ο εαυτός του όταν μιλάει ως ο εαυτός του. Δώσ’ του μια μάσκα και θα σου πει την αλήθεια."

"Κυνικός είναι αυτός που ξέρει την τιμή όλων των πραγμάτων, αλλά την αξία κανενός."

"Όταν ήμουν νέος, νόμιζα ότι το χρήμα είναι το πιο σπουδαίο πράγμα στη ζωή. Τώρα που είμαι γέρος, το ξέρω."

"Πρέπει να παίζει κανείς πάντα τίμια, όταν έχει καλό φύλλο."

Σαν σήμερα (30/11/ΧΧΧΧ)

1925: Ο δικτάτορας Θεόδωρος Πάγκαλος απαγορεύει στις γυναίκες να φοράνε κοντά φουστάνια στις εξόδους τους.

1958: Υποβάλλεται στην κυβέρνηση Καραμανλή η μελέτη για την κατασκευή του Μετρό των Αθηνών, το οποίο θα κατασκευαστεί προσεχώς και κατά τμήματα. Το «προσεχώς» σήμαινε 33 χρόνια.

1979: Κυκλοφορεί στη Μεγάλη Βρετανία ένα από τα θρυλικά άλμπουμ της ροκ, το «The Wall» των Pink Floyd και πουλάει μέσα σε δύο εβδομάδες 6 εκατομμύρια αντίτυπα.

1835: Γεννιέται ο Μαρκ Τουέιν, αμερικανός συγγραφέας

1871: Γεννιέται ο Ουίvστον Τσόρτσιλ, βρετανός πολιτικός, πρωθυπουργός της Μεγάλης Βρετανίας κατά τη διάρκεια του Β' Παγκοσμίου Πολέμου.

1900: Πεθαίνει ο Όσκαρ Ουάιλντ, ιρλανδός συγγραφέας. («Το πορτρέτο του Ντόριαν Γκρέι»)

Φάτε τους Ιρλανδούς!

ΑΡΘΡΟ ΕΞΑΙΡΕΤΙΚΟ

Του PAUL KRUGMAN / THE NEW YORK TIMES

Οι περισσότεροι γνωρίζουν τον Σουίφτ ως τον συγγραφέα του βιβλίου «Τα ταξίδια του Γκιούλιβερ». Αλλά μόλις προσφάτως υπέπεσε στην αντίληψή μου πως ο ίδιος συγγραφέας ευθύνεται για ένα κείμενο του 1729 με τίτλο «Μια Μετριοπαθής Πρόταση», στο οποίο είχε παρατηρήσει την χείριστη οικονομική κατάσταση στην οποία είχε περιπέσει ο λαός της Ιρλανδίας και πρότεινε στους ιρλανδούς γονείς μια λύση: να πουλήσουν τα παιδιά τους ως τροφή!

«Το φαγητό αυτό», σύμφωνα με τον Σουίφτ, «θα είναι κατάλληλο για τους γαιοκτήμονες, οι οποίοι, έχοντας πρώτα καταβροχθίσει τους γονείς, είχαν κάθε δικαίωμα να κάνουν το ίδιο και με τα παιδιά τους».

Εντάξει, σήμερα δεν μπορούμε να μιλάμε για τους γαιοκτήμονες, αλλά για τους τραπεζίτες, οι οποίοι μπορεί να μην καταβροχθίζουν τον πληθυσμό, αλλά σίγουρα τον κάνουν απείρως φτωχότερο. Αλλά μόνο ένας άνθρωπος με οξεία και σατιρική πένα θα μπορούσε να αποτυπώσει την κατάσταση όπως είναι ακριβώς αυτή τη στιγμή στην Ιρλανδία.

Η ιστορία της Ιρλανδίας ξεκίνησε με ένα αυθεντικό οικονομικό θαύμα, το οποίο έδωσε σταδιακά τη θέση του σε μια φρενίτιδα σπέκουλας που δημιουργήθηκε από τράπεζες και κτηματομεσίτες που αποχωρούσαν απ’ τη χώρα, αφού πρώτα είχαν «συνεργαστεί» στενά με κορυφαίους ιρλανδούς πολιτικούς. Η φρενίτιδα αυτή «χρηματοδοτήθηκε» από δάνεια που πήραν οι ιρλανδικές τράπεζες από αντίστοιχα πιστωτικά ιδρύματα πολλών ευρωπαϊκών κρατών.

Κάπου εκεί έσκασε η φούσκα και οι τράπεζες αυτές αντιμετώπισαν μεγάλες οικονομικές ζημιές. Ίσως περιμένατε πως όλοι όσοι δάνεισαν χρήματα στις τράπεζες αυτές θα δεχόντουσαν να μοιραστούν τη χασούρα. Δέχτηκαν να τους δανείσουν, έτσι δεν είναι; Οπότε, σαν σωστοί και συναινούντες ενήλικοι, θα έπρεπε να μοιραστούν και το υπολογισμένο ρίσκο της κίνησης τους αυτής. Αλλά τότε είναι που βγήκε μπροστά η κυβέρνηση της Ιρλανδίας ώστε να εγγυηθεί η ίδια για τα χρέη των τραπεζών, μετατρέποντας τις προσωπικές ζημιές σε δημόσιες υποχρεώσεις.

Πριν την τραπεζική αυτή κρίση, η Ιρλανδία είχε ελάχιστα δημόσια χρέη. Αλλά όταν οι φορολογούμενοι αναγκάστηκαν να καλύψουν τα χρέη των τραπεζών, η χρηματοπιστωτική αξιοπιστία της Ιρλανδίας αμφισβητήθηκε. Οπότε η χώρα προσπάθησε να καθησυχάσει τις παγκόσμιες αγορές με ένα βαρύ πρόγραμμα περικοπών των δημοσίων δαπανών.

Σκεφτείτε το αυτό για λίγο: τα χρέη αυτά προέκυψαν όχι από την χρηματοδότηση δημόσιων έργων και προγραμμάτων, αλλά από ανθρώπους με μόνο τους μέλημα το προσωπικό τους κέρδος.

Ωστόσο, οι ιρλανδοί πολίτες σηκώνουν τώρα στις πλάτες τους όλα αυτά τα υπέρογκα χρέη. Ή, για να είμαστε πιο ακριβείς, σηκώνουν στις πλάτες τους ένα βάρος πολύ μεγαλύτερο από οποιοδήποτε χρέος: βλέπετε, οι περικοπές στις δαπάνες δημιούργησαν μια άνευ προηγουμένου οικονομική ύφεση με μειώσεις μισθών και αυξανόμενα ποσοστά ανεργίας στη χώρα.

Οι «σοφοί» όμως ισχυρίζονται πως δεν υπάρχει άλλη εναλλακτική: πρέπει να γίνει ό,τι είναι απαραίτητο ώστε να αποκατασταθεί η εμπιστοσύνη.

Κι όμως, όλως παραδόξως η εμπιστοσύνη αυτή δεν αποκαθιστάται, αντιθέτως οι επενδυτές θεωρούν πως αυτή η αυστηρή πολιτική λιτότητας καταπιέζει ακόμη περισσότερο την ιρλανδική οικονομία.

Και τώρα τι γίνεται; Το περασμένο σαββατοκύριακο η Ιρλανδία έκανε μια προσπάθεια προσφυγής στον μηχανισμό στήριξης. Αυτό που συνέβη όμως ήταν η κυβέρνηση της χώρας να δεσμευτεί πως θα επιβάλλει ακόμη σκληρότερα μέτρα, ως ανταμοιβή για τα κεφάλαια που θα εισρεύσουν ώστε να αποκαταστήσουν την περιλάλητη αυτή εμπιστοσύνη. Κι όμως, οι παγκόσμιες αγορές δεν εντυπωσιάστηκαν: τα επιτόκια των ιρλανδικών ομολόγων αυξήθηκαν ακόμη περισσότερο.

Στις αρχές του 2009 κυκλοφορούσε ένα ανέκδοτο: «ποια η διαφορά μεταξύ Ισλανδίας και Ιρλανδίας;» Η, λίγο κυνική,απάντηση ήταν «ένα γράμμα της αλβαφήτας και έξι μήνες». Κανείς τότε δεν περίμενε πως η οικονομία της Ιρλανδίας θα μπορούσε ποτέ να φτάσει στο σχεδόν καταστροφικό επίπεδο της αντίστοιχης ισλανδικής.

Στο σημείο που έχουμε φτάσει όμως, φαίνεται πως η Ισλανδία είναι σε πολύ καλύτερο οικονομικό επίπεδο απ’ ότι περιμέναμε, καθώς η κρίση δεν είναι βαθύτερη από αυτήν της Ιρλανδίας, δεν σημειώθηκε δραματική μείωση στις θέσεις εργασίας, ενώ έχει καλύτερες προοπτικές οικονομικής ανάκαμψης. Στην ουσία, οι επενδυτές εμφανίζονται πιο σίγουροι όσον αφορά στο χρέος της, σε σχέση με την περίπτωση της Ιρλανδίας. Πως γίνεται αυτό;

Η απάντηση έγκειται στο ότι η Ισλανδία άφησε τους ξένους δανειστές των τραπεζών της που αποχώρησαν να πληρώσουν αυτοί το κόστος των ενεργειών τους, αντί να αναγκάσει τους ίδιους της τους φορολογούμενους να σηκώσουν όλο το οικονομικό βάρος. Όπως τονίζει και το ίδιο το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο, «οι χρεοκοπίες σε πολλούς ιδιωτικούς τομείς ήταν αυτές που οδήγησαν στη μείωση του εξωτερικού χρέους». Εντωμεταξύ, η Ισλανδία απέφυγε να δημιουργήσει κλίμα οικονομικού πανικού επιβάλλοντας προσωρινά έναν έλεγχο των κεφαλαίων, δηλαδή μειώνοντας την ικανότητα των Ισλανδών πολιτών να εκταμιεύσουν μεγάλα χρηματικά ποσά εκτός της χώρας τους.

Η Ισλανδία επωφελήθηκε επίσης από το γεγονός ότι, σε αντίθεση με την Ιρλανδία, διαθέτει ακόμη το δικό της νόμισμα. Η υποτίμηση της ισλανδικής κορόνας, η οποία έκανε τις εξαγωγές της χώρας πιο ανταγωνιστικές, αποτέλεσε έναν σημαντικό παράγοντα μείωσης του βάθους της οικονομικής κρίσης στην Ισλανδία.

Καμία από αυτές τις ετερόδοξες επιλογές είναι αυτή τη στιγμή διαθέσιμες για την Ιρλανδία, λένε οι σοφοί, οι οποίοι θεωρούν πως η κυβέρνηση της πρέπει να συνεχίσει να ταλαιπωρεί τους πολίτες της με τη λογική πως «οποιαδήποτε άλλη κίνηση, θα διατάρασσε την εμπιστοσύνη».

Αλλά η Ιρλανδία βρίσκεται αυτή τη στιγμή στο τρίτο έτος της αυστηρής οικονομικής λιτότητας και η εμπιστοσύνη αυτή σιγά σιγά δείχνει να (από)στραγγίζεται. Πρέπει να αναρωτηθείτε τι χρειάζεται επιτέλους να γίνει ώστε οι σοφοί αυτοί άνθρωποι να συνειδητοποιήσουν πως τιμωρώντας τον λαό για τις αμαρτίες των τραπεζιτών είναι χειρότερο κι από έγκλημα: είναι λάθος.