ΣΥΡΙΖΟΤΣΑΡΛΑΤΑΝΑΔΙΚΟ: Ιππείς και πεζοπόροι

Toυ Γ. Κ. ΣΤΕΦΑΝΑΚΗ

Το Βήμα της Κυριακής  25.10.1987  δημοσιεύει άρθρο – κλειδί της οικονομικής κατάρρευσης. Συγγραφέας: ο εμβληματικός Α.Γ. Παπανδρέου. Τονίζει, εκεί, ότι …«…στην Ελλάδα οι οικονομικοί πόροι για επενδύσεις συνθλίβονται από τα ελλείμματα του δημόσιου τομέα…»… Αιτιολογεί: έχουμε (-) το διπλάσιο προσωπικό εκείνου που απαιτείται για να παράγουμε τις αναγκαίες κρατικές υπηρεσίες. Υπόσχεται εξάλειψη της ανωμαλίας σε δέκα ή (πάντως) δεκαπέντε χρόνια. Άρα μέχρι (και) το 2002 (!).

Ακολουθεί το πασίδηλο. Τίποτε δεν έγινε.

Το θηρίο του κρατισμού αποδείχθηκε ακαταμάχητο. Ο κρατισμός διέλυσε το κράτος. Έτσι υπήχθη ό,τι περισώθηκε στην επιτροπεία της Τρόϊκα.

Εξηγείται η ραγδαία άνοδος του Πασόκ στην Αρχή, το 1981. Επίσης και η διατήρηση τμήματος του κόμματος στην εξουσία υπό τον τίτλο του “Σύριζα”.

Οι πεζοί είναι πάντα πολύ περισσότεροι από τους ιππείς. Προς αυτούς, τους πολλούς, ο Α.Γ. Παπανδρέου υποσχέθηκε ρητά ή (και) υπαινικτικά τα πάντα. 

Όχι στην Δύση. 

Όχι στην Ευρώπη. 

Όχι στο ΝΑΤΟ.

Όχι στις εργασιακές σχέσεις. 

Όχι στην τότε ελληνική γλώσσα. 

Όχι στην Εκκλησία. 

Όχι στο Πανεπιστήμιο. 

Όχι στους πλούσιους. 

Ναι σε κάθε αλλαγή (!).

Ουσιαστικά υποσχέθηκε αντικατάσταση των ιππέων από τους πεζοπόρους. Και οι τελευταίοι ψήφισαν μαζικά. Οι ακραίοι έγιναν (και) πρασινοφρουροί. Επιλήφθηκαν του κράτους. Κατέλαβαν τις ΔΕΚΟ.

Το αποτέλεσμα περιγράφεται από τον αρχηγό στο άρθρο του: υπερδιπλάσιοι των αναγκαίων  κατέληξαν οι μισθοδοτούμενοι (!).

Έγινε ο κρατισμός ανεξέλεγκτος και καταστροφικός.

Επί τα ίχνη βάδισε  και ο Σύριζα. Άλλωστε μαζικά προσέλκυσε στελέχη του Πασόκ. Ζητούμενο, τώρα, ήταν η εθνική απελευθέρωση από την επιτροπεία των δανειστών (!). 

Ήταν, τελικά, η συνέχιση ψηλού επιπέδου ζωής με δανεικά, χωρίς, άρα, αντίστοιχη παραγωγική βάση. Τοκογλύφους, αρχικά, αποκαλούσαν τους πιστωτές οι Συριζαίοι.

Η διακήρυξη της 13.9.2014, στην Θεσσαλονίκη είναι αποκαλυπτική. Υπόσχεται εθνική ανάπτυξη και ευημερία ανεξάρτητα από το “χρέος”. Βεβαιώνεται, εκεί, ότι αυτό (το χρέος) κατά μέγα μέρος θα διαγραφεί ονομαστικά. Και κυρίως ότι θα αποπληρώνεται υπό ρήτρα ανάπτυξης. Επομένως εάν – και όταν – κάτι θα περισσεύει (!!!).

Ό,τι διακήρυξε ο Σύριζα ήταν ποιοτικά καινούργιο (!). Συνοψίζονταν σε μονομερή άρνηση ικανοποίησης των πιστωτών. Ήταν ό,τι συνεχίζει να υποστηρίζει ο κ. Βαρουφάκης. Συνακόλουθα όλη η ποσοτική διαπραγμάτευση που διεξάγεται από Ιουλίου 2015 είναι διαμετρικά αντίθετη προς τις δεσμεύσεις του Σύριζα έναντι των Ελλήνων.

Η χώρα φθείρεται. Η υπογεννητικότητα αυξάνει. Είμεθα πρωταγωνιστές της ευρωπαϊκής ανεργίας. Ικανοί Έλληνες εγκαταλείπουν την χώρα. Η Τουρκία καραδοκεί. Διαρκώς προκαλεί.

Η φθορά, όμως, υπερβαίνει την ελκτικότητα της αντιπολίτευσης. Μαζικό κίνημα υπέρ  αυτής δεν υπάρχει.

Η πολεμική κατά Σύριζα βαλτώνει σε ποσοτικές αποκλίσεις. Παραγνωρίζεται το κύριο.  Ότι, δηλαδή...

ΣΥΡΙΖΟΞΕΦΤΙΛΑΡΑΔΙΚΟ: Κακοί άνθρωποι με πούρα (Η απεχθής τέχνη της προπαγάνδας. Ένα μικρό ιστορικό από το 1924 στο σήμερα των ΣΥΡΙΖΑίων τσαρλατάνων)

Του ΓΙΩΡΓΟΥ ΠΑΝΑΓΙΩΤΑΚΗ

Το 1924, ο κινηματογραφιστής Λεβ Κουλέσοφ πραγματοποίησε μια σειρά από πειραματικά φιλμάκια. 


Το πιο γνωστό: Πήρε ένα πλάνο με το σχετικά ανέκφραστο πρόσωπο ενός ηθοποιού και το «ταίριαξε» διαδοχικά με ένα πιάτο φαγητό, με ένα νεκρό παιδί και, τέλος, με μια γυναίκα ξαπλωμένη σε ένα ανάκλιντρο. Παρότι η έκφραση του ηθοποιού είναι απαράλλακτη (αφού πρόκειται για το ίδιο πλάνο), τα αισθήματά του −όπως τα αντιλαμβάνεται ο θεατής− αλλάζουν. Πρώτα πεινάει, έπειτα θλίβεται και στο τέλος διακατέχεται από ερωτική επιθυμία.

Με τον τρόπο αυτό, ο Κουλέσοφ έδειξε τη δύναμη που έχει το μοντάζ. Μια δύναμη που υπερβαίνει εκείνη της υποκριτικής και μπορεί να επιβάλλει στον θεατή σκέψεις, συναισθήματα και, το κυριότερο, ιδέες. 


Διάφοροι σκηνοθέτες της εποχής, στη Σοβιετική Ένωση και αλλού, εμπλούτισαν τις θεωρίες του Κουλέσοφ με δικά τους ανάλογα ευρήματα. Διεύρυναν έτσι τους ορίζοντες της τέχνης του σινεμά και έφτιαξαν σταδιακά μια πλούσια οπτική −και αργότερα οπτικοακουστική− εργαλειοθήκη.

 
Πολύ σύντομα, οι τεχνικές αυτές κλήθηκαν να υπηρετήσουν μια άλλη ανερχόμενη τέχνη: εκείνη της προπαγάνδας. Συχνά, άλλωστε, τα όρια ανάμεσα στην τελευταία και στο καλλιτεχνικό δημιούργημα ήταν ασαφή.  


Χαρακτηριστική περίπτωση αποτελούν οι, αριστουργηματικές κατά τα άλλα, ταινίες του Σεργκέι Αϊζενστάιν, οι οποίες όχι σπάνια είναι και απίστευτα σχηματικές. Στην «Απεργία» (1925), ας πούμε, βλέπουμε όλους τους πλούσιους να κρατούν χοντρά πούρα και να τα καπνίζουν κάνοντας ακραίους μορφασμούς.

Οι δυνατότητες που παρέχει η συρραφή απλών και εύληπτων κινηματογραφικών εικόνων εκτιμήθηκαν ιδιαίτερα στη ναζιστική Γερμανία. Για παράδειγμα, στο παροιμιώδους χυδαιότητας ντοκιμαντέρ «Der ewige Jude»(«Ο αιώνιος Εβραίος»), ο σκηνοθέτης Φριτς Χίπλερ δεν δίστασε να μοντάρει πλάνα αρουραίων που βγαίνουν από υπονόμους, με άλλα που δείχνουν Εβραίους να βαδίζουν στην πόλη. Ανάλογες τεχνικές, πάντως, χρησιμοποιήθηκαν −τόσο κατά τη διάρκεια του πολέμου, όσο και αργότερα− και στις δημοκρατίες της Δύσης.  

Τα χρόνια πέρασαν και η λέξη «προπαγάνδα» απέκτησε μια έντονα αρνητική χροιά. Οι φορείς εξουσίας όμως (κυβερνήσεις, πολιτικά κόμματα, υποψήφιοι βουλευτές κ.λπ.) εξακολουθούν να προσφεύγουν στους διαφημιστές και στους κινηματογραφιστές για ένα προεκλογικό ή μετεκλογικό σποτ. Εκείνοι, πάλι, συνήθως αποφεύγουν τις ακραία σχηματικές καταστάσεις οι οποίες παραπέμπουν στο σκοτεινό παρελθόν. Τα σποτ, λοιπόν, ακολουθούν τις τρέχουσες τάσεις του κινηματογράφου και της διαφήμισης προσπαθώντας να μιλήσουν άμεσα, κλείνοντας όμως και το μάτι στον θεατή.

 
Ο τελευταίος γνωρίζει, βέβαια, ότι –όπως ακριβώς συμβαίνει με τις κοινές διαφημίσεις− βλέπει μια ωραιοποιημένη εκδοχή του προϊόντος.  


Παρ' όλα αυτά το πράγμα λειτουργεί. Μια έξυπνη και ταιριαστή με το κόμμα ή τον υποψήφιο διαφήμιση μπορεί να γείρει την πλάστιγγα.  


Όμως προσοχή! Δεν πρέπει κανείς να το παρακάνει γιατί ελλοχεύουν κίνδυνοι. Παράδειγμα, τα κάπως αυτοσαρκαστικά και εν τέλει αποτυχημένα σποτ της Λαϊκής Ενότητας στις τελευταίες εκλογές.  


Γενικά, στην Ελλάδα ακολουθείται μια μεικτή τεχνική με τα παλιά κλισέ και τα σύμβολα να σερβίρονται με ένα «μοντέρνο» τρόπο. Αρκεί κανείς να θυμηθεί τον Αντώνη Σαμαρά να νουθετεί ως καλός πατερούλης τα παιδιά στο πάρκο, ή τον Πάνο Καμμένο να δείχνει στον μικρό και άβγαλτο Αλέξη πώς να χειρίζεται το τρενάκι...

 
Τα προεκλογικά σποτ του ΣΥΡΙΖΑ ήταν μέχρι τώρα σχετικά επιτυχημένα. Είναι άλλωστε πολύ πιο εύκολο να χειριστείς κινηματογραφικά την «ελπίδα που έρχεται», από το να προσπαθείς να δικαιολογήσεις τα αδικαιολόγητα ή να κάνεις το άσπρο μαύρο.  


Τώρα όμως που τα πράγματα δυσκόλεψαν, η κυβέρνηση πραγματοποιεί ένα γερό άλμα προς τα πίσω και καταφεύγει στις παλιές, δοκιμασμένες συνταγές. Σε αυτό το πνεύμα κινείται το πρόσφατο προπαγανδιστικό σποτάκι για το μέρισμα.

Είναι δύσκολο να το δεις πλάνο-πλάνο δίχως να σε πιάσει μια αίσθηση ναυτίας. Τα περιστέρια που τσιμπολογούν τα ψίχουλα, οι πενταροδεκάρες στα ροζιασμένα χέρια των «φτωχών», το προβληματισμένο πρόσωπο του πρωθυπουργού, το λευκό του πουκάμισο, το υμνητικό σχόλιο της συνταξιούχου, το χοντρό πούρο στο χέρι του «πλούσιου», τα γέλια που ακούγονται πίσω από τις κλειστές πόρτες... Οι αστοχίες της παραγωγής (π.χ. το πλάνο με το χέρι του καπιταλιστή έχει ολοφάνερα γυριστεί στο γραφείο του πρωθυπουργού, ενώ πίσω από τον τελευταίο διακρίνονται και κάποιοι αφυγραντήρες πούρων – εντάξει, δεν είναι και Αϊζενστάιν ο σκηνοθέτης) δημιουργούν ακόμη μεγαλύτερη δυσφορία.

 
Το ερώτημα είναι...

ΣΥΡΙΖΟΤΣΑΡΛΑΤΑΝΑΔΙΚΟ: Βραβείο Κωλοτούμπας (και οι εκάστοτε δύο όψεις του νομίσματος)

Γράφει ο Διονύσης Βενιεράτος

Καθηγητής στην Ιατρική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών

Ο κ. Αλέξης Τσίπρας δεν είναι πολιτικός «κοινής αποδοχής». Κάθε άλλο μάλιστα.

Ουδέποτε έφτασε το κόμμα του στο 40% των ψήφων, ενώ τώρα οι δημοσκοπήσεις τον φέρνουν δεύτερο με ποσοστά κάτω του 20%. 

Επιπλέον η συντριπτική πλειοψηφία των πολιτών (άνω του 90%) κρίνουν ότι με αυτόν πρωθυπουργό η χώρα «βαδίζει προς τη λάθος κατεύθυνση».

Συγκεκριμένα:

    Εξελέγη πρωθυπουργός υποσχόμενος πράγματα εντελώς ανεδαφικά και ασύμβατα μεταξύ τους και με την ίδια τη λογική.

    Είχε «αυταπάτες» (όπως ο ίδιος ομολόγησε) : Για παράδειγμα έλεγε: «Αν τα πούμε όλα αυτά, όχι μόνο θα σου δώσουν λεφτά, θα σε παρακαλούν να τα πάρεις»

    Έκανε «περήφανη σκληρή διαπραγμάτευση» που κόστισε 100 δισεκατομμύρια Ευρώ σε μια ήδη χρεωκοπημένη χώρα.

    Όταν αντελήφθη ότι τίποτα από όλα αυτά (του διαβόητου «δημοψηφίσματος» συμπεριλαμβανομένου) δεν του βγαίνει, ΕΥΤΥΧΩΣ ανέκρουσε πρύμναν και δέχτηκε τα πάντα σε ένα τρίτο μνημόνιο, γιατί διαφορετικά θα καταστρεφόταν η χώρα.

    Η τότε αντιπολίτευση φέρθηκε πατριωτικά και τον στήριξε σ’ αυτή την επιλογή του, πράγμα που ουδέποτε έκανε ο ίδιος όταν ήταν στην αντιπολίτευση και που δεν έπραξαν αρκετοί δικοί του «σύντροφοι».

    Συνεχίζει παραταύτα μιαν αλλοπρόσαλλη και επαμφοτερίζουσα πολιτική που συνεχίζει να ζημιώνει τη χώρα. Επενδύσεις δεν έρχονται, επιχειρήσεις κλείνουν ή μεταναστεύουν.

-          Με αυτά ως δεδομένα, θα μπορούσε να ισχυριστεί κανείς ότι η βράβευσή του για ΠΟΛΙΤΙΚΟ ΣΘΕΝΟΣ (Prix du Courage politique) από την επιθεώρηση Politique Internationale αποτελεί προσβολή για τον ελληνικό λαό που υπέστη (και εξακολουθεί να υφίσταται) τα μύρια όσα εξαιτίας του.  Η ίδια επιθεώρηση δεν θεώρησε ότι η αντιπολίτευση που τότε στήριξε τον Τσίπρα σε μιά δύσκολη για τη χώρα στιγμή δικαιούται και αυτή κάποιο βραβείο.

-          Από την άλλη μεριά όμως θα ήταν καλύτερα αν άφηνε τη χώρα να καταστραφεί για να είναι ο Τσίπρας «συνεπής» με τις λαϊκιστικές αρλούμπες που υποσχόταν και της «αυταπάτες» του; Ασφαλώς και όχι!

-          Από την άλλη μεριά όμως αξίζει το οποιοδήποτε βραβείο σε έναν τέτοιας ποιότητας πολιτικό ηγέτη;

-          Και αν ναι, πόσα βραβεία θα έπρεπε να απονέμονται σε εκείνους τους πολιτικούς που ακολουθούν σοβαρή, συνετή και εποικοδομητική για τους λαούς τους πολιτική;

-          Τί είδους μήνυμα δίνεται παγκοσμίως με μια τέτοια βραβευση;

-          Και ποιά θα είναι η οποιαδήποτε αξία του βραβείου από δω και πέρα; Ποιός σοβαρός πολιτικός θα καταδεχτεί να το αποδεχτεί, όταν το ίδιο βραβείο έχει απονεμηθεί σε ένα πολιτικό όπως ο κ. Τσίπρας; 

-          Από την άλλη μεριά ... δικό τους είναι το βραβείο, όπου θέλουν το δίνουν! Τί μας νοιάζει εμάς; Εμείς έχουμε τα δικά μας προβλήματα, που ζούμε «από πρώτο χέρι» εξαιτίας του. Έχουμε τη δική μας άποψη των πραγμάτων και γνωρίζουμε τί ειδους «βραβείο» θα του δίναμε... 

-          Από την άλλη μεριά όμως, ένα τέτοιο βραβείο που «δικαιώνει» τον κ. Τσίπρα, του δίνει παράλληλα επιχείρημα να συνεχίσει την ίδια πολιτική. Σε ένα στυλ «δώσε θάρρος στο χωριάτη να σ’ ανέβει στο κρεβάτι».

-          Αλλά από την άλλη μεριά, ο συγκεκριμένος ... χωριάτης έχει από μόνος του το... θάρρος («πολιτικό σθένος») να μας «ανέβει στο κρεβάτι» ακόμα και πριν το βραβείο. Και το έχει ήδη κάνει.

-          Από την άλλη μεριά όμως, έχουν και οι τύποι της  Politique Internationale ένα κάποιο δίκιο. Πώς μπορεί η πρωτοβουλία τους για βράβευση του Τσίπρα να θεωρηθεί άκομψη έως προσβλητική, όταν ο ίδιος ο ελληνικός λαός τον «επιβράβευσε» στην πράξη, χαρίζοντάς του μια δεύτερη εκλογική νίκη και μια δεύτερη θητεία;

Ας αφήσουμε λοιπόν αυτή την άγονη και ανούσια συζήτηση για το τι είδους μυαλά κουβαλάνε αυτοί που βραβεύουν τον Τσίπρα και ας δώσουμε (ή τουλάχιστον ας προτείνουμε)  εμείς τα δικά μας ... βραβεία:

ΣΥΡΙΖΟΞΕΦΤΙΛΑΡΑΔΙΚΟ: Μα ο Αλέξης είναι Κνίτης! Τί δεν καταλαβαίνεις?

Του Σάκη Μουμτζή

 

Αυτό δεν είναι κακό σε μια φιλελεύθερη δημοκρατία. Κακό είναι να μην το έχουμε αντιληφθεί. Γιατί τότε δεν θα μπορέσουμε να τον αντιμετωπίσουμε αποτελεσματικά.

 

Το να βρίζουμε και να λοιδορούμε έναν πολιτικό δεν οδηγεί πουθενά. Είναι και αντιπαραγωγικό. Η αγανάκτηση που αισθανόμαστε για τις πράξεις του και τα λεγόμενα του, μας εμποδίζει να σχηματίσουμε μια καθαρή εικόνα γι΄αυτόν.

Το να οργιζόμαστε με τις απόψεις του Α.Τσίπρα για την δημοκρατία, τους θεσμούς και για την σύγχυση που έχει στο μυαλό του, δεν αλλάζει την κατάσταση.

 

Σίγουρα, η αντιμετώπιση ενός πολιτικού με το θυμικό, μας βοηθεί να εκτονωθούμε. Μας βάζει στην διαδικασία μιας ομαδικής ψυχοθεραπείας. Όμως πολιτική και ψυχοθεραπεία δεν συμβιβάζονται.

 

Έτσι λοιπόν, ας προσπαθήσουμε αντιμετωπίζοντας πολιτικά τον πρωθυπουργό, να καταλάβουμε τον τρόπο σκέψης του και να ερμηνεύσουμε έτσι τις αντιδράσεις του.

 

Ο Α.Τσίπρας εντάχθηκε από νεαρή ηλικία στις οργανώσεις του ΚΚΕ. Σαγηνεύτηκε και αυτός από το όραμα της σοσιαλιστικής κοινωνίας και στρατεύτηκε σε αυτό.

 

Μέσα στις οργανώσεις του ΚΚΕ διδάχθηκε τον Μαρξισμό—Λενινισμό, στην Σοβιετική του εκδοχή. Δηλαδή «μελέτησε» μια θεωρία στην πιο απλοϊκή και χυδαία της μορφή.  Εκεί διδάχτηκε την δικτατορία του προλεταριάτου, την υποταγή των πάντων στην σιδερένια θέληση της φωτισμένης πρωτοπορίας, την απέχθεια προς τους θεσμούς της φιλελεύθερης δημοκρατίας.

 

Έμαθε να ερμηνεύει τα γεγονότα όχι με άξονα το άτομο, αλλά τα κοινωνικά σύνολα, μέσα στα οποία αυτό εξαφανιζόταν. Και όταν ένας πολιτικός δεν αναγνωρίζει τον πρωταγωνιστικό ρόλο του ατόμου, δεν αναγνωρίζει και τα δικαιώματα του.

 

Ο Α.Τσίπρας έμαθε από τους καθοδηγητές του πως την Ιστορία την γράφουν οι μάζες. Όχι οι άνθρωποι. Και προχθές το είπε. Αυτό ξέρει, αυτό λέει, και το κυριότερο, αυτό προσπαθεί να κάνει.


Στον μαρξισμό ενώνεται η θεωρία με την πράξη. Ο Μαρξ το είχε πει: « εμείς δεν θέλουμε να ερμηνεύσουμε τον κόσμο, αλλά να τον αλλάξουμε». 

Αυτό προσπαθεί να κάνει κι ο Α.Τσίπρας. 

Στην αρχή—στην περίοδο της αυταπάτης-- πίστευε πως μπορούσε να αλλάξει την Ευρώπη.

 

Στην συνέχεια όταν αντιλήφθηκε, πληρώνοντας και ο ίδιος και η χώρα βαρύ τίμημα, πως αυτό είναι ανέφικτο, χαμήλωσε τον πήχη των προσδοκιών του. Επιδιώκει πλέον να αλλάξει μόνον την Ελλάδα.

 

Και κινείται συνειδητά προς αυτήν την κατεύθυνση. Απόλυτο όπλο η υπερ-φορολόγηση με την οποίαν εξοντώνεται η ενοχλητική μεσαία τάξη. Συγχρόνως προσπαθεί να αποκτήσει πρόσβαση στον κρατικό μηχανισμό χρησιμοποιώντας προς τούτο τους «χρήσιμους ηλίθιους» της ψεκασμένης Δεξιάς.

 

Όσοι υποτιμούν τον Α.Τσίπρα διαπράττουν τραγικό λάθος. Μπορεί να είναι ένα άτομο χωρίς παιδεία και πνευματική καλλιέργεια, όμως...

ΣΥΡΙΖΟΑΛΗΤΑΡΑΔΙΚΟ: Τα κόκκινα χαλιά ζαλίζουν

Toυ ΑΛΕΞΗ ΠΑΠΑΧΕΛΑ


Κάπου λίγο μετά το μέσο της θητείας των πρωθυπουργών εμφανίζονται ορισμένα στοιχεία τα οποία επαναλαμβάνονται.


 Πρώτα απ’ όλα η υπεροψία και η αίσθηση πως στο Μαξίμου δεν βρίσκονται ο ίδιος και το επιτελείο του ως ενοικιαστές αλλά ως ιδιοκτήτες.  



Τους μοιάζει αδιανόητο ότι η χώρα μπορεί να κυβερνηθεί από άλλους. Σε στιγμές πραγματικής «απογείωσης» ακούς ακόμη και τη φράση «εγώ από αυτόν δεν πρόκειται να χάσω ποτέ, ποτέ! Γράψ’ το».


Είναι λογικό, από μία άποψη. Κάθε πρωθυπουργός νιώθει μέχρι ενός σημείου πως είναι φτιαγμένος από τεφλόν. Ο,τι και να συμβαίνει γύρω του δεν τον αγγίζει, ακόμη και το πιο εντυπωσιακό.  


Η πολιτική είναι ένα μυστήριο παιχνίδι. Μπορεί πράγματι τον ένα μήνα να σκάσει ένα απίθανο σκάνδαλο και να μην το καταλάβει κανείς. Και τον επόμενο να γίνει τεράστιο θέμα και να μη «μαζεύεται» κάτι απίθανα ασήμαντο. Προφανώς έχει να κάνει με τους νόμους της πολιτικής φυσικής.


Το εγχώριο κατεστημένο ή, τουλάχιστον, το κρατικοδίαιτο το οποίο παραμένει ισχυρότατο, δημιουργεί μιαν αίσθηση οικειότητας που μπορεί να ξεγελάσει και τον πλέον έμπειρο. Οι άνθρωποι έχουν μάθει να παίζουν το παιχνίδι έχοντας απέναντί τους πολιτικούς και άλλους οι οποίοι αναπαύονται είτε σε νεκροταφεία είτε στο χρονοντούλαπο της Ιστορίας. Είναι εύκολο να νιώσεις πως έγινες «φίλος» τους έως ότου, αργότερα, αντιληφθείς το εφήμερο και αυτών των σχέσεων.  


Το ίδιο συμβαίνει και με τους έξω. Τα κόκκινα χαλιά ζαλίζουν και μαγεύουν. Δημιουργούν μια παραίσθηση απόλυτης ηγεμονίας. Και αυτό το φαινόμενο έχει ημερομηνία λήξης. Οι σχέσεις με τους έξω σπανίως φρενάρουν τη φθορά μέσα... Και μόλις χάσει κάποιος τις εκλογές, αναζητούνται οι δίαυλοι για να έλθουν πιο κοντά με τον επόμενο.


Γιατί τα γράφω όλα αυτά;  


Προφανώς γιατί...

ΕΘΝΙΚΑ ΞΕΦΤΙΛΙΚΙΑ - ΣΥΡΙΖΟΤΣΑΡΛΑΤΑΝΑΔΙΚΟ: Το βαρύ ολίσθημα του κ. Τσίπρα

ΠΡΟΣΕΞΤΕ ΤΟ...

Γράφει ο Δημήτρης Κούρκουλας 

Διετέλεσε υφυπουργός Εξωτερικών, υπεύθυνος για Ευρωπαϊκές Υποθέσεις, την περίοδο Ιούνιος 2012-Ιανουάριος 2015. Υπήρξε στέλεχος της Ευρωπαϊκής Επιτροπής και διετέλεσε Πρέσβης της Ευρωπαϊκής Ένωσης στον Λίβανο, στη Βουλγαρία και στη Βοσνία-Ερζεγοβίνη. Το 2016 ίδρυσε τον εκδοτικό οίκο ΔΙΑΜΕΤΡΟΣ
 

Αυτό που συνέβη στη δημόσια συνεδρίαση της Ολομέλειας του Κοινοβουλίου για την πώληση πολεμικού υλικού στη Σαουδική Αραβία είναι πρωτοφανές:

Ο έλληνας πρωθυπουργός αποκάλυψε δημόσια ποιος έδωσε στον πρεσβευτή της Ελλάδας στο Ριάντ ορισμένες απόρρητες και ευαίσθητες πληροφορίες. Η αποκάλυψη έγινε μάλιστα με την ανάγνωση αποσπάσματος τηλεγραφήματος ειδικού χειρισμού (δηλαδή του υψηλότερου επιπέδου απορρήτου). Έχει ιδιαίτερη σημασία ότι η δημοσιοποίηση της πηγής εκθέτει ενδεχομένως σε κίνδυνο το άτομο που έδωσε πληροφορίες στον πρεσβευτή και, εν πάση περιπτώσει, υπονομεύει την δυνατότητα της χώρας να προστατεύει όσους ενημερώνουν διπλωματικούς και άλλους υπαλλήλους.
 

Οι ευθύνες είναι τεράστιες και για τον υπουργό Εξωτερικών: όφειλε να αποτρέψει τον άπειρο και αδαή Πρωθυπουργό από ένα τόσο σοβαρό ολίσθημα εξηγώντας του τι σημαίνει τηλεγράφημα «ειδικού χειρισμού» αλλά κυρίως επισημαίνοντας την ανάγκη διαφύλαξης της αξιοπιστίας της ελληνικής διπλωματίας. 

Αναρωτιέμαι ποιος ηλίθιος θα αποτολμήσει πλέον να δώσει απόρρητη πληροφορία σε έλληνα διπλωμάτη αφού θα ξέρει ότι μπορεί να τον καρφώσει δημόσια ο ίδιος ο υπουργός Εξωτερικών ή ο Πρωθυπουργός της χώρας.


Δεν είναι άμοιρος ευθυνών και ο Πρόεδρος της Βουλής, ο οποίος με υπερβάλλοντα ζήλο και πρωτοφανή τυπολατρία αντιμετώπισε την κατάθεση απόρρητων εγγράφων από την αντιπολίτευση, τα οποία σε τελευταία ανάλυση δεν έθεταν σε κίνδυνο κανένα εθνικό συμφέρον, ενώ ολιγώρησε να επαναφέρει στην τάξη τον παρεκτρεπόμενο Πρωθυπουργό.
 

Είναι γεγονός ότι κατά τη διαμάχη που ξέσπασε με  αφορμή την διαδικασία πώλησης πολεμικού υλικού στη Σαουδική Αραβία δημοσιοποιήθηκαν απόρρητα έγγραφα και από την πλευρά της αντιπολίτευσης και των ΜΜΕ. Η αρχή της τήρησης της νομιμότητας αποτρέπει, κατ’ αρχήν, τη δημοσιοποίηση διαβαθμισμένων κρατικών εγγράφων. Δεν υπάρχει όμως αμφιβολία ότι η διαβάθμιση εγγράφων γίνεται πολλές -αν όχι τις περισσότερες- φορές, όχι με στόχο την διαφύλαξη  κρατικού συμφέροντος ή την προστασία κάποιων ατόμων αλλά κατά τρόπο καταχρηστικό για την απόκρυψη παρανομιών της διοίκησης ή της πολιτικής ηγεσίας. Η αρχή της τήρησης της νομιμότητας και της προστασίας του εθνικού συμφέροντος από την μια μεριά και η αρχή της διαφάνειας και του δικαιώματος ενημέρωσης από την άλλη είναι οι δύο, εν πολλοίς αντικρουόμενοι, άξονες που καθορίζουν το πλαίσιο της συζήτησης που συνεχίζεται όχι μόνο στη χώρα μας αλλά και διεθνώς ως προς τα όρια της προστασίας του απορρήτου.

 

Υπάρχει όμως μια περίπτωση όπου η τήρηση του απορρήτου πρέπει να είναι απόλυτη και η παραβίασή του πρέπει κατά την άποψή μας να τιμωρείται αυστηρότατα: όταν η αποκάλυψη μιας πληροφορίας μπορεί να θέσει σε κίνδυνο πρόσωπα που παρέχουν στις ελληνικές αρχές απόρρητες και ευαίσθητες πληροφορίες.  

Είναι γνωστή η τραγική περιπέτεια του...

ΕΘΝΙΚΑ ΘΕΜΑΤΑ - ΣΥΡΙΖΟΛΑΘΡΟΜΑΧΜΟΥΤΑΡΑΔΙΚΟ: Η εργαλειοποίηση του μεταναστευτικού

Του ΤΑΚΗ ΘΕΟΔΩΡΟΠΟΥΛΟΥ

Για την εθνικολαϊκιστική Αριστερά το πράγμα είναι απλό. Η πλημμυρίδα του μεταναστευτικού - προσφυγικού ήταν σαν ευχετήρια κάρτα που της έστειλε ο αιώνας μας. Μετά το ιστορικό πέρας του προλεταριάτου, για το οποίο είχαν διαβάσει στα νιάτα τους στα φυλλάδια των κομμουνιστικών ΤΕΙ, δεν είχαν ξαναδεί τέτοιο συνωστισμό κατατρεγμένων. Οι μετανάστες και οι πρόσφυγες από τις μουσουλμανικές χώρες λειτούργησαν ως υποκατάστατο του προλεταριάτου, ιστορικά νεκρού πλέον με τον τρόπο που το περιγράφουν οι κλασικοί τους.  

Το είπε και ο Εντγκάρ Μορέν, ένας συγγραφέας τον οποίον εκτιμώ κατά τα άλλα: «Οι μουσουλμάνοι είναι οι νέοι κολασμένοι της γης». 

Οι δικοί μας, ημιμαθείς στην καλύτερη περίπτωση, αμαθείς ως επί το πλείστον, το πήραν κατά γράμμα. Κατήργησαν τα θαλάσσια σύνορα και σκέφτηκαν πονηρά, διότι είναι και πονηρούτσικοι: «Θα ανταλλάξουμε τον συνωστισμό των νέων προλετάριων με τον συνωστισμό των δισ. του χρέους». Τα «λιάζονται» και «εξαερώνονται» της συμπαθούς κυρίας δεν τα χρωστάμε μόνον στην τοιχοκόλληση της αφέλειας στο πρόσωπο και στη φωνή της. Εξέφραζε τους ψηφοφόρους της.

Στην ουρά και οι «Αλληλέγγυοι», οι ΜΚΟ, και οι κήνσορες του φιλελευθερισμού. Αυτοί, στο εργαλείο της μετανάστευσης, ανακάλυψαν το εργαλείο του ανθρωπισμού τους. Προς Θεού, μην πειράξετε τον Θεό τους, τη μαντίλα τους, τα ήθη τους. Φεμινίστριες υποστήριξαν τους υποστηρικτές της σαρίας και άθεοι τα δικαιώματα του κορανίου. Το αυτί μας δεν ιδρώνει αν κάποιος χλευάσει τη γιαγιούλα που ανάβει κεράκι στον Αη Γιώργη του Κοκκιναρά –αυτήν που αναφέρει ο Λορεντζάτος– όμως το κοράνι και τον Θεό του δεν δικαιούσαι να τους χλευάσεις. Κι ας είναι η σάτιρα ένας από τους πυλώνες της πολιτισμικής μας ελευθερίας.  

Από κοντά και οι θορυβώδεις θυρωροί. Πριν από μήνες έκαναν μηνυτήρια αναφορά στη Σώτη Τριανταφύλλου, τώρα έχω εγώ την τιμητική μου. Ενας θυρωρός πρέπει να κάνει θόρυβο στην πολυκατοικία του ανθρωπισμού για να δικαιολογήσει τον ΕΦΚΑ του. Τα κοινόχρηστα ανέβηκαν κι ας μη βάλαμε πετρέλαιο, όμως κυκλοφορούν εδώ γύρω ισλαμόφοβοι, η Σώτη και ο Τάκης.

Το φοβάμαι το Ισλάμ; 

Φοβάμαι το πολιτικό επιθετικό Ισλάμ. Εξίσου, όμως, φοβάμαι την εργαλειοποίησή του, μέσω της μετανάστευσης και μέσω της πολυπολιτισμικής κοινωνίας. 

 Φοβάμαι, επίσης, και...

ΕΘΝΙΚΑ ΘΕΜΑΤΑ: Πράγματα που γίνονται και δεν λέγονται

Γράφει ο Αγγελος Μ. Συρίγος 

Αναπληρωτής καθηγητής Διεθνούς Δικαίου και Εξωτερικής Πολιτικής στο Πάντειο Πανεπιστήμιο.

"Υ​​​​πάρχουν ορισμένα πράγματα που γίνονται και δεν λέγονται και άλλα που λέγονται και δεν γίνονται", έλεγε ο Κωνσταντίνος Καραμανλής. Ο ίδιος, μετά την τουρκική εισβολή στην Κύπρο, επαναστρατιωτικοποίησε και εξόπλισε τα ανατολικά νησιά του Αιγαίου. Ολα έγιναν χωρίς τυμπανοκρουσίες και φιέστες. Το ζητούμενο ήταν να προστατευθούν τα νησιά σε περίπτωση τουρκικής επιθέσεως.

Αυτή η σοφή τακτική δεν ακολουθήθηκε το 1995. Δύο υπουργεία ανακοίνωσαν την πρόθεσή τους να δημιουργήσουν υποδομές για διαβίωση σε κάποιες ακατοίκητες νησίδες. Ακολούθησαν περιοδείες επισήμων και εγκατάσταση των πρώτων ενδιαφερομένων σε τέσσερα νησάκια ενώπιον των τηλεοπτικών φακών. 

 Δύο μήνες μετά είχαμε την κρίση στα Ιμια. Εκτοτε αμφισβητείται η ελληνική κυριαρχία σε έναν απροσδιόριστο αριθμό νησίδων από την Τουρκία.

Τις τελευταίες ημέρες ακούσθηκαν διάφορα για οριοθετήσεις με αφορμή την τριμερή συνάντηση Ελλάδος, Κύπρου και Αιγύπτου στη Λευκωσία. Ηδη από το 2008 η Τουρκία άρχισε να διεκδικεί θαλάσσιες περιοχές δικαιοδοσίας της Ελλάδος και της Κύπρου. Τον Απρίλιο του 2012 η Αγκυρα δημοσίευσε χάρτες διεκδικώντας τμήματα της υφαλοκρηπίδας της Ρόδου, της Καρπάθου, όλη την υφαλοκρηπίδα του Καστελλόριζου αλλά και την κυπριακή ΑΟΖ δυτικά του νησιού. Η Ελλάδα όλα αυτά τα χρόνια αντιδρά με διπλωματικές διακοινώσεις και με παρουσία πολεμικών πλοίων στην περιοχή. Η Αθήνα όμως δεν έχει ανακοινώσει ποτέ επισήμως πού αρχίζει και πού τελειώνει η ελληνική υφαλοκρηπίδα στην ανατολική Μεσόγειο. 

Λένε κάποιοι ότι η λύση θα ήταν μία οριοθέτηση με την Αίγυπτο (που αποδεικνύεται σύνθετη) ή με την Κύπρο. 

Εάν μας ενδιαφέρουν οι εντυπώσεις, πράγματι μπορούμε να προχωρήσουμε σε επίσημη οριοθέτηση με την Κύπρο. 

Εάν μας ενδιαφέρει η ουσία –δηλαδή να δηλώσουμε διεθνώς τα ακριβή όρια της υφαλοκρηπίδας μας στην περιοχή–, καλυπτόμαστε πλήρως από την κατάθεση των σχετικών συντεταγμένων στην αρμόδια υπηρεσία του ΟΗΕ. Επιπλέον, εάν καταθέσει και η Κύπρος τις δικές της συντεταγμένες για την κυπριακή ΑΟΖ, που θα συμπίπτουν με τις ελληνικές, θα έχουμε έμμεση πλην σαφέστατη οριοθέτηση μεταξύ των δύο κρατών.  

Αυτό δεν πρόκειται να αποτρέψει την τουρκική επιθετικότητα. Θα καταστήσει, όμως, γνωστό σε ξένες εταιρείες που δουλεύουν για λογαριασμό της τουρκικής κυβερνήσεως ότι στις συγκεκριμένες περιοχές πρέπει να παίρνουν άδεια από την Ελλάδα.

Αντίστοιχα παραδείγματα για πράγματα που μπορούν να γίνουν χωρίς να τα φωνάζουμε υπάρχουν πολλά. 

Στο Αιγαίο μιλάμε αποκλειστικώς για το θέμα της επεκτάσεως των ελληνικών χωρικών υδάτων. Υπάρχουν όμως και άλλες θαλάσσιες ζώνες. Επί παραδείγματι, από τον Δεκέμβριο του 1992 η Ευρωπαϊκή Επιτροπή έχει προτρέψει τα κράτη-μέλη να δημιουργήσουν εθνικές ζώνες αλιείας 12 μιλίων.

Κάτι αντίστοιχο συμβαίνει τις τελευταίες ημέρες με το θέμα της εφαρμογής της σαρίας στη Θράκη:

ΤΟΥΡΚΙΑ - ΕΘΝΙΚΑ ΘΕΜΑΤΑ: Το αποδυναμωμένο τουρκικό «θεριό»

Ανακοινώθηκε επίσημα η επίσκεψη του Τούρκου προέδρου Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν στην Ελλάδα. Οπως δήλωσε ο αντιπρόεδρος της τουρκικής κυβέρνησης Χακάν Τσαβούσογλου, θα πραγματοποιηθεί στις 7 Δεκεμβρίου. Φυσικά αυτή η ανακοίνωση δεν μπορεί να γίνει δεκτή με χαρά από τους Ελληνες πολίτες, μια και η πολιτική του Τούρκου προέδρου αλλά και το ιστορικό των σχέσεων των χωρών μας πόρρω απέχουν από το να χαρακτηριστούν θετικά.

 

Η Τουρκία, ως κρατική οντότητα, και εκείνος δεν έχουν κάνει το παραμικρό για να εξομαλυνθούν οι διπλωματικές σχέσεις μας. Υπάρχουν οι αξιώσεις της Τουρκίας σε Αιγαίο, Θράκη. Οι προκλήσεις στα Ιμια είναι σχεδόν καθημερινές. Οι διεκδικήσεις των Τούρκων στον ορυκτό πλούτο Ελλάδος και Κύπρου παραμένουν αμείωτες και η Τουρκία συνεχίζει να μην αναγνωρίζει την Κυπριακή Δημοκρατία.

 

Ταυτόχρονα ο Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν έχει συνδέσει και το όνομά του και την πατρίδα του με την αισχρή απόπειρα διάλυσης της Συρίας και την ισλαμική τρομοκρατία τύπου ISIS.  

Ταυτόχρονα ο ίδιος άνθρωπος ανοιγοκλείνει τον διακόπτη του ισλαμικού εποικισμού της Ελλάδας και της Ευρώπης συνολικά χρησιμοποιώντας ως προπέτασμα καπνού τους «πρόσφυγες».  

Τέλος, στην Τουρκία του Ερντογάν έχει επιβληθεί ένα σκληρό και σύμφωνα με τις καταγγελίες της αντιπολίτευσης διεφθαρμένο απολυταρχικό καθεστώς, το οποίο αξιοποίησε μια απόπειρα πραξικοπήματος για να διώξει νομοτύπως όλους τους αντιφρονούντες.

 

Μπορεί ο Ερντογάν να φαντάζει ισχυρός στα μάτια των οπαδών του (υπάρχουν και... ελληνόφωνοι τέτοιοι) αλλά στην πραγματικότητα...

ΑΛΒΑΝΙΑ - ΚΟΣΟΒΟ - ΕΘΝΙΚΑ ΘΕΜΑΤΑ: Επετειακά μηνύματα και «Μεγάλη Αλβανία»

Του Νίκου Μελέτη

Το έναυσμα για δηλώσεις και μηνύματα για το ενιαίο Αλβανικό Έθνος, που συνδέονται ευθέως με τον αλβανικό Αλυτρωτισμό, έδωσε η 105η επέτειος της Ανεξαρτησίας της Αλβανίας, καθώς υπήρξαν κοινές εκδηλώσεις Τιράνων -Πρίστινας με το σύνθημα «ένας λαός ένα όραμα» να κυριαρχεί, αλλά και το βλέμμα να μένει στραμμένο στις αλβανόφωνες περιοχές της Νότιας Σερβίας.

Οι δηλώσεις αυτές γίνονται την στιγμή που Αλβανία επιδιώκει να πείσει την Ε.Ε. ότι πληροί τις προϋποθέσεις για να ξεκινήσει ενταξιακές διαπραγματεύσεις, ενώ ταυτοχρόνως συντηρεί με κάθε τρόπο τα ιδεολογήματα της Μεγάλης Αλβανίας που δεν αφορούν βεβαίως μόνο το Κόσοβο και την Νότια Σερβία αλλά και την Δυτική ΠΓΔΜ και όλη την  Ήπειρο μέχρι την Πρέβεζα.

Ο Edi Rama στο μήνυμα του για την εθνική εορτή  επέλεξε ένα κολλάζ της αλβανικής σημαίας και του Κοσόβου με φόντο την σημαία της Ε.Ε., στο πλαίσιο της γνωστής θεωρίας που αναπτύσσει ότι δεν επιδιώκει την Μεγάλη Αλβανία αλλά η ένωση των αλβανικών πληθυσμών μπορεί να γίνει μέσω της Ε.Ε…

Ο πρόεδρος Ilir Meta αντί για το καθιερωμένο μήνυμα για την  ημέρα της Ανεξαρτησίας επέλεξε να αποστείλει το ποίημα μιας μικρής  μαθήτριας από την αλβανόφωνη σερβική πόλη  Μεντβέντα, αφιερωμένο στην Αλβανική Σημαία.. Την παραμονή της εθνικής γιορτής ο κ. Meta περιόδευσε στην Μεντβεντα που μαζί με το Πρέσεβο και το Μπουγιάνοβατς κατοικούνται από αλβανοφώνους και αποτελούν έναν από τους βασικούς στόχους του αλβανικού αλυτρωτισμού.

«Χωρισμένοι σε δυο κράτη, αλλά ένα και μόνο Έθνος» ήταν το μήνυμα του Αλβανού προέδρου Ilir Meta που επισκέφθηκε το Κόσοβο για τα αποκαλυπτήρια  της προτομής του Idriz Seferi, μιας ιστορικής φυσιογνωμίας του αλβανικού εθνικισμού που ηγήθηκε από το Πριζρεν της εξέγερσης στο Κόσοβο εναντίον των Οθωμανών.

Ο κοσοβάρος πρόεδρος και πρώην οπλαρχηγός του UCK Hashim Thaçi πρόσθεσε ότι ο Seferi, προστάτευσε τα αλβανικά εδάφη και ότι ποτέ δεν σταμάτησε τον αγώνα του εναντίον των κατακτητών.

Την ίδια στιγμή οι πρωθυπουργοί της Αλβανίας και του Κοσόβου Ε. Rama και Ramush Haradinaj...

"ΣΥΡΙΖΑίικου τσαρλατανσιμού κωμωδία"

"ΠΑΣΟΚοΣΥΡΙΖΟξεφτιλαρόπληκτου ελληνισμού κωμωδία"

Σαν σήμερα (30/11/ΧΧΧΧ)

1925: Ο δικτάτορας Θεόδωρος Πάγκαλος απαγορεύει στις γυναίκες να φοράνε κοντά φουστάνια στις εξόδους τους.

1958: Υποβάλλεται στην κυβέρνηση Καραμανλή η μελέτη για την κατασκευή του Μετρό των Αθηνών, το οποίο θα κατασκευαστεί προσεχώς και κατά τμήματα. Το «προσεχώς» σήμαινε 33 χρόνια.

1979: Κυκλοφορεί στη Μεγάλη Βρετανία ένα από τα θρυλικά άλμπουμ της ροκ, το «The Wall» των Pink Floyd και πουλάει μέσα σε δύο εβδομάδες 6 εκατομμύρια αντίτυπα.

1835: Γεννιέται ο Μαρκ Τουέιν, αμερικανός συγγραφέας

1871: Γεννιέται ο Ουίvστον Τσόρτσιλ, βρετανός πολιτικός, πρωθυπουργός της Μεγάλης Βρετανίας κατά τη διάρκεια του Β' Παγκοσμίου Πολέμου.

1900: Πεθαίνει ο Όσκαρ Ουάιλντ, ιρλανδός συγγραφέας. («Το πορτρέτο του Ντόριαν Γκρέι») 

 

 

 

 

 

 

2013 Πεθαίνει σε ηλικία 65 ετών ο παλαίμαχος διεθνής ποδοσφαιριστής, που έκανε καριέρα σε Ολυμπιακό και Ολυμπιακό Βόλου Τάκης Συνετόπουλος

 

2013: Σκοτώνεται σε τροχαίο ο μερικανος ηθοποιος, Πολ Γουόκερ, σταρ των ταινιών δράσης «Μαχητές των δρόμων» (Fast & Furious) .

2015:  Αφήνει  την τελευταία του πνοή σε ηλικία 67 ετών στο νοσοκομείο «Ευαγγελισμός», όπου νοσηλευόταν έπειτα από εγκεφαλικό επεισόδιο ο γνωστός ηθοποιός Μηνάς Χατζησάββας