ΔΙΕΘΝΕΙΣ ΤΣΑΡΛΑΤΑΝΟΙ και ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΜΠΑΝΑΝΙΑ: Η εθνική μας «Καστροσκόπηση» στα social media

ΕΞΑΙΡΕΤΙΚΟ

Toυ ΝΙΚΟΥ ΖΑΧΑΡΙΑΔΗ

Γιατί νιώθει κάποιος την ανάγκη να τσακωθεί δημόσια για κάποιον που πέθανε; 

Κατ’ αρχάς γιατί μπορεί. Άλλωστε, όσο προχωρημένα κι αν είναι τα ηλεκτρονικά μέσα επικοινωνίας που έχει κανείς στη διάθεσή του, αν ο ίδιος κρύβει μέσα του έναν θαμώνα καφενείου που ζητά να τσακωθεί, σαν καφενείο θα τα χρησιμοποιήσει. Και η μάχη για τον Φιντέλ Κάστρο που μαίνεται εδώ και μέρες στο τεράστιο ηλεκτρονικό καφενείο των social media δείχνει την βαθιά ανάγκη που έχουμε να «την πούμε» στους απέναντι. Σαν εξέδρες που φωνάζουν συνθήματα. Συνθήματα που δεν αλλάζουν μεν την πραγματικότητα. Αλλά σε βοηθούν να ξεσπάσεις. Και να αισθανθείς μέρος της.

Στην πραγματικότητα δηλαδή δεν έχει καμία σημασία για τον πλανήτη τι αισθάνεται ο Αλέξης Τσίπρας, ο Παύλος Πολάκης, ο Γιώργος Κατρούγκαλος, ο Νίκος Παππάς, και όλοι οι άλλοι που έσπευσαν να υμνήσουν τον «Κομαντάντε της καρδιάς τους» μόλις έγινε γνωστός ο θάνατός του.

Τα αγωνιστικά tweets των εκπροσώπων της κυβέρνησης δείχνουν ότι η πολιτική είναι πιο εύκολη όταν προσπαθείς να «την σπάσεις» στους αντιπάλους σου και χωρίζεις τον κόσμο σε «καουμπόιδες» και «ινδιάνους»

Τα «Αντίο Κομαντάντε. Ως την παντοτινή νίκη των λαών» του Αλέξη Τσίπρα ή το «Μια επανάσταση δεν είναι εύκολη. Είναι μια μάχη ανάμεσα στο μέλλον (σ.σ.: που είναι μάλλον η Κούβα…) και το παρελθόν (σ.σ.: που είναι μάλλον το ΣτΕ)» του Νίκου Παππά αν μετρήσει κανείς το ιστορικό τους βάρος, μοιάζουν στην πραγματικότητα σαν ένα προεφηβικά πειρακτικό «νια-νια-νιανανιάνια» στο προαύλιο του σχολείου με στόχο την αντίπαλη ομάδα. Ή τέλος πάντων με στόχο έναν «βελουχιωτικό ιδεασμό», αν συνυπολογίσουμε και τον Παύλο Πολάκη.

Και δεν υπάρχει τίποτα κακό σε αυτό. Ο Φιντέλ Κάστρο εξάλλου ήταν ήδη αφίσα στο νεανικό δωμάτιο κάποιου με επαναστατικές ανησυχίες πολύ πριν πεθάνει. Είχε περάσει στην κατηγορία του pop ειδώλου. Κάτι σαν τον Superman, τον Μπάτμαν ή την Beatrix Kido στο «Kill Bill». Είχε δηλαδή ήδη γίνει αποκριάτικη στολή και αναμνηστικό κουκλάκι. Και παρέπεμπε σε εποχές αμπέχoνων, σε γεμάτα κάπνα φοιτητικά δωμάτια και σε βραδιές με φωτιά στην παραλία ενώ η κιθάρα παίζει το «Κομαντάντε Τσε Γκεβάρα» (σ.σ.: εντάξει, δεν υπάρχει αντίστοιχο τραγούδι για τον Φιντέλ, οπότε βολευόμαστε με αυτό).

Το κακό είναι όταν προσπαθείς να απευθυνθείς στο κοινό σου πιστεύοντας ότι θα σε θαυμάσουν αν πειστούν ότι βρίσκεσαι ακόμα στην κατάσταση «αμπέχωνο-κιθαρίτσα-κομαντάντε».  

Διότι αφ’ ενός προσπαθείς να τους ξεγελάσεις. Και το χειρότερο προσπαθείς να τους κρατήσεις καθηλωμένους στο προεφηβικό στάδιο της επαναστατικής ονειροπόλησης (σ.σ.: και «ονειροπώλησης»…). Γιατι έτσι τους χειραγωγείς καλύτερα. Και τους πουλάς απλοποιημένα φούμαρα για «καλούς επαναστάτες» και «κακούς εχθρούς». Κατατάσσοντας αμετάκλητα τον εαυτό σου στους πρώτους. 

Δηλαδή σα να ζητάς από το θυμικό των αφελών ακροατών σου να σε αθωώσει. Και αυτό, μεταξύ μας, είναι ο ορισμός της ανεντιμότητας.

Και φυσικά μέσα σε αυτό το περιβάλλον η κίνηση του Αλέξη Τσίπρα να πάει στην Κούβα αποκτά την βαρύτητα που θα επιθυμούσε. Μια ξένοιαστη «πενταήμερη» μακριά από αξιολογήσεις και πραγματικότητα. Σαν ένα ταξίδι στον χωροχρόνο που καταλήγει στις ξέγνοιαστες παιδικές ονειροπολήσεις. Που επιπλέον στέλνει το μήνυμα ότι δεν είναι κακό να παραμένεις για πάντα ανώριμος και ονειροπόλος. Με άλλα λόγια να παραμένεις η ευκολότερη και ιδανικότερη εκλογική πελατεία.

Αλλά και η «απέναντι» πλευρά, οι «ενήλικες» που υποτίθεται ότι βλέπουν τα πράγματα μέσα από το πρίσμα της λογικής, μόνο λογικές αντιδράσεις δεν είχαν.  

Λες και περίμεναν το σύνθημα για να μπουν στην αρένα του διαδικτυακού καφενείου. Τα «στυγνός δολοφόνος», τα «αιμοσταγής δικτάτορας» και οι γενικότεροι αφορισμοί εκτός κάθε ιστορικού context δεν διέφεραν πολύ από αντιδράσεις μετακλητού συριζαίου στο στρατευμένο του twitter. Λες και περίμεναν κι εκείνοι το σύνθημα για να ξορκίσουν τα δικά τους φαντάσματα.

Το αποτέλεσμα ήταν...

ΔΙΕΘΝΗ ΚΑΘΑΡΜΑΤΑ - ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΜΠΑΝΑΝΙΑ: Η κουβανική ευκαιρία της ενοχικής Δεξιάς - Μέγας διαγωνισμός συγγραφής εγκωμιαστικού άρθρου, νεκρολογίας, απότισης φόρου τιμής στον εκλιπόντα ηγέτη της μπανάνα Κουβάνα Φιντέλ Κάστρο

Του ΠΑΝΑΓΙΩΤΗ ΛΙΑΚΟΥ

Ολοι οι ενδιαφερόμενοι πολιτευτές που ειδικεύονται στην ψύχραιμη στάση και έχουν μελετήσει, διό και εκτιμήσει, άρα και τιμούν «τους αγώνες και τις θυσίες της Αριστεράς»*, καλούνται να συμμετάσχουν στον μεγάλο πανελλήνιο διαγωνισμό επίδειξης εμπράκτου συγκινήσεως και συντριβής για τον αδόκητο χαμό του μεγίστου δημοκράτου τυράννου της Κούβας Φιντέλ Κάστρο.

Το μέγα έπαθλο (ευγενικός χορηγός του οποίου είναι το καθεστώς που χρεοκόπησε την Ελλάδα) είναι  

α) δικαίωμα συμμετοχής σε τηλεοπτικό πάνελ σταθμού πανελληνίου εμβελείας και 

β) ένα φιλικό χτύπημα στην πλάτη, όπου θα ακουστεί ο ήχος σπατ-σπατ, από εγνωσμένης αριστεροφροσύνης πολιτικό. 

Φόρμες υποβολής συμμετοχής στον διαγωνισμό διατίθενται στα κεντρικά γραφεία του ΚΚΕ (ζητήστε τον κ. Κουτσούμπα).

Τα γραπτά θα βαθμολογηθούν από μια τριμελή επιτροπή απαρτιζόμενη από εν μέλος της ΚΝΕ, έναν βετεράνο της ΟΠΛΑ και από ένα μέλος της Κεντρικής Επιτροπής του Κόμματος. 

Ολοι οι διακριθέντες θα κερδίσουν...

ΔΙΕΘΝΗ ΚΑΘΑΡΜΑΤΑ - ΔΙΕΘΝΕΙΣ ΕΛΛΗΝΟΦΩΝΟΙ ΤΣΑΡΛΑΤΑΝΟΙ: Πορτρέτο του «ΚΑΣΤΡΟκοτρώνη» έβαλε στο γραφείο του ο ΑλέΚΣης

Ο Αλέξης Τσίπρας φρόντισε άμεσα να οπτικοποιήσει την ιδέα που διατύπωσε στην κηδεία του Φιντέλ Κάστρο, ότι η επανάσταση στην Κούβα μοιάζει με την επανάσταση του 1821

Του ΝΙΚΟΥ ΖΑΧΑΡΙΑΔΗ

Η ιδέα του υβριδικού επαναστάτη «Καστροκοτρώνη» φαίνεται ότι γεννήθηκε στο μυαλό του Αλέξη Τσίπρα και του επιτελείου του πολύ προτού μεταβεί στην Κούβα. Και θέλοντας να την υλοποιήσει προσέλαβε ως μετακλητό ένα νεαρό ζωγράφο στον οποίο ανέθεσε το έργο.

Ο πίνακας ολοκληρώθηκε σε χρόνο ρεκόρ και οι συνεργάτες του Πρωθυπουργού τον κρέμασαν πίσω από το γραφείο του για να του κάνουν έκπληξη όταν γυρίσει. Μάλιστα σύμφωνα με non paper του Μεγάρου Μαξίμου, παρήγγειλαν μια σειρά από τέτοιους πίνακες προκειμένου να διακοσμήσουν και τα υπόλοιπα γραφεία του Πρωθυπουργού σε όλη την Ελλάδα!

Στο επιτελείο του Αλέξη Τσίπρα πάντως έχουν ανάψει οι συζητήσεις σχετικά με το αν πρέπει να φτιαχτούν πορτρέτα και με άλλους ήρωες του ’21 (Καστροϊσκάκης, Καστρώ Μαυρογένους κοκ) ή αν αυτό θα θυμίσει σε κάποιους (μαλάκες κατά τον Κώστα Ζουράρι) ότι αντίθετα με τον Φιντέλ, οι έλληνες οπλαρχηγοί μόλις τελείωσε η επανάσταση έκαναν εκλογές.

ΔΙΕΘΝΗ ΚΑΘΑΡΜΑΤΑ - ΔΙΕΘΝΕΙΣ ΕΛΛΗΝΟΦΩΝΟΙ ΤΣΑΡΛΑΤΑΝΟΙ: Εκαψε φλάτζα ο ΑλέΚΣης - Συγκρίνει το κομμουνιστοφασισταριό της Κούβας με την ελληνική επανάσταση του 1821

Του ΓΙΩΡΓΟΥ ΜΑΛΟΥΧΟΥ

«Ελευθερία ή θάνατος ήταν το σύνθημα της Ελληνικής Επανάστασης το 1821. Patria o muerte [Πατρίδα ή θάνατος], το σύνθημα της Κουβανικής Επανάστασης το 1959»: Αλέξης Τσίπρας, πρωθυπουργός της Ελλάδας.



Αν δεν είχε πίσω του τόσες χιλιάδες ώρες πτήσεις με το λίαρτζετ που κάποτε έλεγε ότι θα πουλούσε αμέσως όταν γινόταν πρωθυπουργός αλλά μετά ανακάλυψε τις χάρες του, θα μπορούσε κανείς να αποδώσει σε ένα είδος τζετλαγκ στο ταξίδι για την Κούβα τα όσα είπε ο Τσιπρας στην Αβάνα μιλώντας για τον Κάστρο.



Αλλά πρώτον είναι πια βετεράνος των πολυτελών πτήσεων και, δεύτερον, το τζετλαγκ το παθαίνεις στην επιστροφή, όχι στην αναχώρηση.



Ουδέποτε άλλοτε στην ελληνική ιστορία πρωθυπουργός της χώρας πρόσβαλλε τόσο πολύ βίαια την Ελλάδα.  


Γιατί ουδείς ουδέποτε είχε το θράσος να προβεί σε τέτοια σύγκριση της ελληνικής επανάστασης που μέσα από το αίμα των χιλιάδων ηρώων της γεννήθηκε αυτό το κράτος, με ένα καθεστώς το οποίο, αν μη τι άλλο, είναι λίαν αμφιλεγόμενο τα τελευταία πενήντα χρόνια.



Ο πρωθυπουργός θα έπρεπε, πολύ απλά, να ντρέπεται γι αυτό.



Μέχρι χθες, πρόσβαλε συστηματικά τη νοημοσύνη μας.
[Το έκανε και χθες από την Αβάνα με άλλη αποστροφή του λόγου του: «…Και μπορεί εμείς στην Ευρώπη να μη μπορούμε να φανταστούμε τις δυσκολίες που εσείς περάσατε, έχουμε όμως κι εμείς του δικούς μας δυνάστες. Την απάνθρωπη λογική των νόμων της αγοράς και του νεοφιλελευθερισμού. Και δίνουμε και εμείς από τη μακρινή Ελλάδα, τον δικό μας αγώνα για τη δικαιοσύνη και την αξιοπρέπεια». Αυτός ο άνθρωπος, που δεν πιστεύει σε τίποτα, μιλά μετά για ανάπτυξη και επενδύσεις, για Ευρώπη και για ελευθερία… Και περιμένει, ως ο μόνος δυτικός «ηγέτης» που πήγε στην Αβάνα και που είπε αυτά που είπε, να συνομιλεί μετά με Ευρώπη και Αμερική και να του δίνει κανείς σημασία…]



Από χθες όμως, προσβάλλει βάναυσα και την πατρίδα και τους αγώνες της για ελευθερία. 


Κι αυτό...

ΔΙΕΘΝΗ ΚΑΘΑΡΜΑΤΑ - ΔΙΕΘΝΕΙΣ ΕΛΛΗΝΟΦΩΝΟΙ ΗΛΙΘΙΟΙ: Και λίγες μέρες πάει στην Κούβα…

EΞΑΙΡΕΤΙΚΟ

Tης ΡΕΑΣ ΒΙΤΑΛΗ

Τόσα διάβασα για τον Φιντέλ Κάστρο. Της Aννας με άγγιξε περισσότερο. «Φιντέλ Κάστρο… καλό ταξίδι και πάρε μαζί σου τις ψευδαισθήσεις και τα υπέροχα ψέματα της νιότης μας». Κοινοποίησή της Aννας Διαμαντοπούλου στο facebook.  

Oμορφα μεγαλώνει η Aννα, σκέφτηκα. Απέδωσε η αποτοξίνωσή της από την μεγάλη σκηνή της πολιτικής. Μέχρι ώρας. Σε ελάχιστες λέξεις , έσταξε γλύκα και σοφία.  Δύναμη κι επιείκεια. Ενσυναίσθηση κι όχι ξερολισμό.  

Μπορώ να διακρίνω τους ανθρώπους που αξιώθηκαν μακρύ, κοπιαστικό, με τσαγανό ταξίδι. Με «επέκεινα». Το να πας τη ζωή σου πιο πέρα.

Μα ακόμα κι αν μεταφράσεις το «επέκεινα», σε μεταθανάτια ζωή… Μην το αμφισβητήσεις, ότι μερικές φορές, μπορεί να ισοδυναμούν με «θάνατο» οι αποχαιρετισμοί μας στα «δοτά μας» στεγανά. Όπως για παράδειγμα, η διαδρομή μας πέρα από τα -δήθεν αθώα- σκουντήματα, που αποτυπώνουν τις ελλείψεις και τα απωθημένα των γονιών μας και εμείς σπεύδουμε να εκτελέσουμε σαν «τάμα». Κι αργότερα αυτά, που σχεδόν μας εξαναγκάζουν να ακολουθήσουμε, τα «οπωσδήποτε» κάθε γενιάς. Οι κωδικοί στις σκέψεις, στις ιδέες, στις συμπεριφορές μας και στο ντύσιμο ακόμα. Κι συμπλέουμε για να νοιώθουμε ασφαλείς σε μια ομάδα. Καλό ακούγεται για αρχή! Αλλά μπορείς έτσι να τη βγάλεις μια ζωή; Τι σόι δική σου ζωή, είναι αυτή η ζωή; 

Χαμογέλασα σε εκείνο το έντιμο, τολμηρό «ψευδαισθήσεις» όπως το έγραψε και το «υπέροχα ψέματα της νιότης» όπως με σεβασμό το αιτιολόγησε αλλά χωρίς να καταδεχτεί την εθελοτυφλία. Σκέψεις κάποιου ή κάποιας που περπάτησε.

Είδε, σκέφτηκε, ανέλυσε, ταξίδεψε, μελέτησε, πάλεψε, γκρέμισε, έκτισε, καθάρισε. Μπορεί και να χαμογέλασε πικρά στη γνώση πια, ότι οι άνθρωποι που θέλησαν «να αλλάξουμε τον κόσμο», τις περισσότερες φορές ξέχασαν τον εαυτό τους, έξω από την προσπάθεια. Όσο μεγαλώνω νοιώθω, ότι δεν υπάρχει πιο  χοντροκομμένος διαχωρισμός από το αλήθεια- ψέμα;  

Ξέρεις πόσες υποσημειώσεις, για μελέτη, έχει το κάθε ψέμα; 

Φτάνει μέχρι κι «ευλογία» για την ψυχή του ανθρώπου. 

Πώς το ομαδοποιείς σαν ένα ψέμα, το ψέμα; Πώς το ξεπετάς άστοργα, έτσι με τη μία; Και εκείνα τα «υπέροχα ψέματα της νιότης μας»; Εκείνα που τα πήρες από το χέρι και μαζί τους συνταξίδεψες σε όνειρα; Σε ιδέες;  

Τότε ήσουν αθώος. Ομορφα αθώος. Αλλά, μέχρι πόσα χρόνια ταξίδια μπορείς να σου δικαιολογήσεις;

Εδώ σε θέλω! Κάποτε πρέπει να αντέξεις να ξεσφίξεις την παλάμη σου. Να απαγκιστρωθείς. Να δεις. Μάλλον όχι να δεις… Να το δεις κι αλλιώς. Αυτό! Να το δεις κι αλλιώς.  

Ξέρεις τι διαδικασία είναι;  

Αναγκαστικά η διαδρομή περνάει από το μέσα σου. Το πιο βαθύ μέσα σου. Θέλει θάρρος να ξεμπροστιαστείς και στον εαυτό σου τον ίδιο. Μα μετά, τι ανακούφιση! Αναπνέεις αλλιώς. Ακούς την ίδια σου την σπονδυλική, να στήνει σπόνδυλο σπόνδυλο, ένα ώριμο μάτι «εγώ». Για να σε βγάλει διαδρομή σε ένα όμορφο μάτι «εμείς». Στον κόσμο των δυσεύρετων εφικτών.

Ο Αλέξης Τσίπρας θα διαθέσει τέσσερις μέρες σε ένα προσκυνηματικό ταξίδι στην Κούβα, να κλάψει για τον Φιντέλ Κάστρο.  

Οσο τον έχω μελετήσει, και λίγες μέρες πάει! Κανονικά θα έπρεπε να μείνει ως τα σαράντα.  

Τι να μας λείψει, εμάς τους πατριώτες του;  

Όλα τα έχουμε, όλα μας τα έδωσε! Ας μείνει, όσο το έχει ανάγκη η ψυχή του. Δικαιούται να κλάψει τον δικό «του», Φιντέλ.  

Το θέμα που με απασχολεί είναι...

ΔΙΕΘΝΗ ΚΑΘΑΡΜΑΤΑ - ΔΙΕΘΝΕΙΣ ΕΛΛΗΝΟΦΩΝΟΙ ΗΛΙΘΙΟΙ: Ο άλλος Κουβανός επαναστάτης

Του ΠΑΣΧΟΥ ΜΑΝΔΡΑΒΕΛΗ


Σ​​ε αντίθεση με τον διώκτη του, ελάχιστοι ξέρουν και ουδείς έκλαψε στην Ελλάδα τον Κουβανό Ρεϊνάλντο Αρένας, ο οποίος έμεινε επαναστάτης μέχρι τέλους της ζωής του. 


Υποστηρικτής της κουβανικής επανάστασης, όσο αυτή ήταν επανάσταση, αντιρρησίας όταν έγινε δικτατορία, ομοφυλόφιλος, πέρασε χρόνια στη φυλακή από το καθεστώς που έκανε ο Κομαντάντε του κ. Αλέξη Τσίπρα. Και αφού, κατά τον κ. Δημήτρη Παπαδημούλη, ο Φιντέλ «ήταν στη σωστή πλευρά της Ιστορίας», ο ποιητής με τα σγουρά μαλλιά και τα μεγάλα μάτια πρέπει να ήταν στη λάθος.  


Πώς αλλιώς να εξηγηθούν οι διώξεις από το καθεστώς, με πρώτη εκείνη για «ιδεολογική παρέκκλιση»;


Ο Ρεϊνάλντο Αρένας ξεκίνησε να γράφει από μικρός. Ως έφηβος συμμετείχε στην κουβανική επανάσταση για την εκδίωξη του δικτάτορα Μπατίστα και κατόπιν έγινε ερευνητής στην Εθνική Βιβλιοθήκη Χοσέ Μαρτί. 


  Το πρώτο του μυθιστόρημα με τίτλο «Celestino antes del alba» βραβεύθηκε και στην Κούβα και στη Γαλλία. 


Το δεύτερο του, «El mundo alucinante», δεν εκδόθηκε ποτέ στην Κούβα. Απέκλινε ιδεολογικά από τα οράματα της επανάστασης. Οπως έγραψε ο ίδιος στα απομνημονεύματά του, το καθεστώς τον κήρυξε «κοινωνικά απροσάρμοστο» και τον έστειλε να δουλέψει υποχρεωτικά στις φυτείες ζαχαροκάλαμου. Τα γραπτά του, καθώς και το γεγονός ότι ποτέ δεν έκρυψε την ομοφυλοφιλία του, ήταν αρκετά για τα καταναγκαστικά έργα.


Στη χειρότερη φυλακή της Κούβας μπήκε αφού προσπάθησε να δραπετεύσει με μια σαμπρέλα από τον κομμουνιστικό παράδεισο της Κούβας και μετά την... «παράνομη εξαγωγή» και δημοσίευση στο εξωτερικό του ποιήματος « El Central», που μιλούσε για τους μύλους της ζάχαρης αλλά υπονοούσε την δουλεία και τα καταναγκαστικά έργα στις φυτείες ζαχαροκάλαμου. Τότε από «κοινωνικά απροσάρμοστος» προήχθη σε «αντεπαναστάτη και εχθρό του κουβανικού λαού».


Αυτά είναι τα ιδανικά του κομμουνισμού που με πολλά επίθετα υμνεί στο πρόσωπο του τεθνεώτος δικτάτορα ο ΣΥΡΙΖΑ. 


«Με τη δράση του, ο Φιντέλ Κάστρο», ανακοίνωσε το κυβερνών κόμμα στην Ελλάδα, «συμπύκνωσε τη θέληση του κουβανικού λαού για τον κοινωνικό μετασχηματισμό, για μια ελεύθερη πατρίδα, για μια κοινωνία με δικαιοσύνη, ισότητα και αξιοπρέπεια. Μέχρι το τέλος της ζωής του, ο Φ. Κάστρο αγωνίστηκε για τις αξίες αυτές, εμπνέοντας με το παράδειγμά του όχι μόνο τον κουβανικό λαό, αλλά τους λαούς ολόκληρης της Λατινικής Αμερικής και τελικά τους λαούς του κόσμου, στον αγώνα τους ενάντια στον ιμπεριαλισμό. Αψηφώντας υπέρτερες δυνάμεις που δυνάστευαν τη χώρα του για δεκαετίες, ο Φ. Κάστρο δίδαξε τι πάει να πει αξιοπρέπεια, αγώνας, αλληλεγγύη, δικαιοσύνη, κουράγιο και πίστη στα ιδανικά του σοσιαλισμού. Οι αγώνες του αποτελούν τη μεγαλύτερη παρακαταθήκη για ολόκληρη την ανθρωπότητα. 

Το άστρο του Φιντέλ Κάστρο θα λάμπει για πάντα». 


Το 1980 ο Ρεϊνάλντο Αρένας πήγε στις ΗΠΑ. Το 1987 διαγνώσθηκε με AIDS και το 1990 αυτοκτόνησε. Στο σημείωμα που άφησε έγραφε:

ΔΙΕΘΝΗ ΚΑΘΑΡΜΑΤΑ - ΔΙΕΘΝΕΙΣ ΕΛΛΗΝΟΦΩΝΟΙ ΤΣΑΡΛΑΤΑΝΟΙ: Όταν νομίζεις ότι η Ελλάδα είναι χώρα της Λατινικής Αμερικής

Του ΑΝΤΩΝΗ ΠΑΝΟΥΤΣΟΥ

Ο ένας πιστεύει ότι είναι ακόμα πρόεδρος του 15μελούς. Ότι εκπροσωπώντας το Πολυκλαδικό Λύκειο Αμπελοκήπων θα πάει στην Κούβα, θα βγάλει φωτογραφίες στην κηδεία του Φιντέλ Κάστρο και θα γυρίσει να πει πως τα πέρασε στους συμμαθητές του.

Ο άλλος βρίσκεται ακόμα στην 10ετία του 1970. Όταν δύο χαριτωμένες λέξεις και μία αιρετική θέση άφηναν τους φίλους στο Dore’ με ανοιχτό στόμα και έπειθαν την κουλτουριάρα γκόμενα του Εσωτερικού να τον ακολουθήσει σπίτι για να ακούσει Misa Criola και την απαγγελία από επίλεκτα κομμάτια του «Συζήτηση για το κράτος» του Αλτουσέρ.

Ο ένας όμως εδώ και χρόνια έπαψε να είναι ο μαθητής λυκείου με επαναστατικές φαντασιώσεις. 

Ο άλλος να είναι ο αυτοχρισθείς καθηγητής πανεπιστημίου σε ψαγμένες καφετέριες της συμπρωτεύουσας. 

Ο ένας υποκρίνεται τον πρωθυπουργό. 

Ο άλλος κάνει τον υφυπουργό Παιδείας. Μεταφέροντας στην εξουσία τον προηγούμενο εαυτό τους, με τα προβλεπόμενα αποτελέσματα.

Ο Αλέξης Τσίπρας έχει το ελαφρυντικό ότι κατά πάσα πιθανότητα δεν καταλαβαίνει ότι οι επιλογές του ορίζουν την θέση της Ελλάδας στο εξωτερικό. Στην περίπτωση όμως που το καταλαβαίνει έχει ενδιαφέρον πώς αντιλαμβάνεται το  μέλλον της χώρας. Σαν μέλος της Ευρωπαϊκής Ένωσης που ούτε μία χώρα δεν έστειλε τον αρχηγό της στην κηδεία του Κάστρο και η σχέση της με την Κούβα ρυθμίζεται από Common Commission που ελέγχει την πρόοδο στην εφαρμογή των ανθρώπινων δικαιωμάτων στην χώρα ή σαν μέλος μιας ένωσης Ελλάδας, Κούβας, Βενεζουέλας και Νικαράγουας με σκοπό την εξαγωγή της επανάστασης;  

Και αν στην περίπτωση των λατινικών χωρών η εξαγωγή της επανάστασης θα έχει σαν στόχο της τη Βραζιλία και την Ουρουγουάη, η Ελλάδα πού θα την εξάγει; Στο Βέλγιο και την Νορβηγία;  

Σαν εξαγωγή του επιτυχημένου ελληνικού αριστερού μοντέλου με τον Τσίπρα να μένει στο Εσωτερικό και να κάνει τον Φιντέλ και τον ο Νίκος Παππάς σαν Τσε να ξεκινάει την αντίσταση στον Μέλανα Δρυμό να πολεμήσει;

Το να θέλεις να εξάγεις κάτι που σύμφωνα με τις δημοσκοπήσεις μόλις 15% συνεχίζει να το θέλει είναι σουρεαλιστικό.  

Το να γράφεις σε άρθρο σου στην Guardian «Η Αριστερά μπορεί να ενωθεί για να χτίσει μια καλύτερη Ευρώπη» όταν η ευρωπαϊκή αριστερά στην κατάσταση που βρίσκεται δεν μπορεί να χτίσει ούτε αυθαίρετο στην Κερατέα και στην Ολλανδία το ακροδεξιό κόμμα του PVV παίρνει κεφάλι στις δημοσκοπήσεις ονομάζεται άρνηση της πραγματικότητας.

Το ίδιο που συμβαίνει με τον Κώστα Ζουράρι γλυκά χάνεται σε ονειρώξεις της τρίτης ηλικίας με πρωταγωνιστή τον εαυτό του. Έτσι όταν στο ραδιόφωνο του Alpha ρωτήθηκε ποια θα ήταν η αντιμετώπιση του στην Κούβα, στην περίπτωση που είχε εκδώσει βιβλίο για «τα σπουδαρχίδια της εδώ κοπροκρατίας» απάντησε «βεβαίως θα επιβίωνα, θα με καλούσε ο Κάστρο θα μιλούσα και θα τα λέγαμε θα είχα μια τιμωρία βαριάς επιπλήξεως και μέχρι εκεί».  

Μια βαρουφάκεια φαντασίωση. Στην οποία όπως ο Βαρουφάκης είχε φτιάξει τον ρόλο του ακαταμάχητου λατίνου οικονομολόγου που θα γοήτευε την Λαγκάρντ για να σβήσει το χρέος, ο Ζουράρις έφτιαξε τον ρόλο του πανέξυπνου αλλά ατίθασου διανοούμενου, που βγάζει τον Κάστρο από τα ρούχα του αλλά η γοητεία του υποχρεώνει τον ηγέτη να τους συγχωρεί τα πάντα.   

Η πραγματικότητα της Κούβας είναι βέβαια του Πάμπλο Νερούδα. Τον οποίο οι κουβανοί απαγορεύεται να διαβάζουν. Και του Ραούλ Ριβέρο, που επειδή έγραψε ενάντια στην λογοκρισία έμεινε 20 χρόνια φυλακή και σήμερα ζει εξόριστος στην Μαδρίτη. 

Για τον Κώστα Ζουράρι βέβαια όσοι χαρακτηρίζουν τον Φιντέλ Κάστρο δικτάτορα είναι μ…κες. 

Το ίδιο που θα χαρακτήριζαν οι κουβανοί...

ΔΙΕΘΝΗ ΚΑΘΑΡΜΑΤΑ - ΔΙΕΘΝΕΙΣ ΕΛΛΗΝΟΦΩΝΟΙ ΗΛΙΘΙΟΙ: Ο Κάστρο ζει

Του ΤΑΚΗ ΘΕΟΔΩΡΟΠΟΥΛΟΥ

Κ​​αι ποιος μας λέει ότι ο Φιντέλ Κάστρο δεν δολοφονήθηκε; 


Μετά τις τόσες αποτυχημένες απόπειρες κατά της ζωής του, κάποια επιτέλους πέτυχε. Η CIA βρήκε τον τρόπο να οργανώσει το τέλειο έγκλημα. Στα ενενήντα του, στο κρεβάτι του, κανείς δεν πρόκειται να υποψιασθεί το παραμικρό. 


Είμαι βέβαιος ότι ο αδόκητος θάνατος του θαλερού Kουβανού συνδυάζεται με το Brexit. Απόδειξη ότι η τελευταία αυτή απόπειρα δεν έγινε αμέσως μετά το βρετανικό δημοψήφισμα. Τέτοια σπουδή θα προκαλούσε υποψίες. Την απόφαση όμως των σκοτεινών κέντρων την επέσπευσε η εκλογή του Τραμπ στην προεδρία των ΗΠΑ. Οι καιροί ου μενετοί, αποφάσισαν. Αφήστε που έτσι γλίτωσαν από την γκρίνια της αδελφής του Χουανίτα που ζει στο Μαϊάμι και τους έπαιρνε κάθε τρεις και λίγο τηλέφωνο ρωτώντας τους πότε θα τον βγάλουν απ’ τη μέση. Και «όλο λόγια είστε», και «τι σόι καπιταλιστές είστε εσείς» και άλλα τέτοια που ξεσήκωναν τα Λάνγκλεϊ και τους Λευκούς τους Οίκους.  


Αστειεύομαι, όμως η αριστερή συνωμοσιολογία δεν απέχει και πολύ από τον τρόπο σκέψης του επιθεωρητή Κλουζό.


Πολλούς ακούω να λένε ότι η παραμονή του ηγέτου της ελληνικής Αριστεράς στο νησί της Καραϊβικής οφείλεται σε προσωπικούς λόγους. Μετά την υπερκόπωση της επίσκεψης Ομπάμα, ο άνθρωπος χρειαζόταν κάποιες διακοπές, κάτι να αλλάξει παραστάσεις, κάπως να βρει τον εαυτό του επιτέλους. 


Είχε βέβαια τους ενδοιασμούς του, διότι αφήνει πίσω του πολλές εκκρεμότητες, όμως τον καθησύχασε ο θείος Αλέκος: «Πήγαινε, βρε Αλέξη, να πάρεις λίγο αέρα. Κι εδώ που κάθεσαι νομίζεις ότι προσθέτεις τίποτε; Ασ’ τα σε μας».


 «Αυτό το ταξίδι το ονειρεύομαι από τότε που ήμουν στην ΚΝΕ, τότε που πήγαιναν οι μπριγκαντιέροι για να μαζεύουν ζαχαροκάλαμα. Λένε μάλιστα πως θα απελευθερώσουν εκατό ομοφυλόφιλους αντί στεφάνου».


 «Αλέξη, μη λες ανοησίες, δεν υπάρχουν ομοφυλόφιλοι στην Κούβα. Αριστεροί είναι οι άνθρωποι». 


Αυτή τη φορά αστειεύομαι σε ύφος allegro ma non troppo.


Του πρωθυπουργού της ταξιδεύοντος εις τους ωκεανούς, η κοινή γνώμη της χώρας καλύπτει το κενό συνεχίζοντας τους ιδεολογικούς της αγώνες.  


Ητο επαναστάτης ή δικτάτωρ ο εκλιπών;  


Διότι ως γνωστόν στα ήθη μας αν είσαι επαναστάτης είσαι καλός άνθρωπος, ενώ αν είσαι δικτάτωρ είσαι κακός, ως εκ τούτου δεν γίνεται να είσαι και επαναστάτης και δικτάτωρ.  


Oπερ έδει δείξαι. Ασχέτως αν η Ιστορία μάς διδάσκει ότι αν είσαι επιτυχημένος επαναστάτης θα γίνεις και δικτάτορας. Και ο μόνος τρόπος για να μη γίνεις δικτάτορας είναι να σε βγάλουν απ’ τη μέση όσο είναι καιρός, και παραμένεις επαναστάτης, όπως ο κομαντάντε Ερνέστο Τσε ο Γκεβάρα.  

Καλύτερα εικόνα σε εφηβικό δωμάτιο παρά δικτάτορας, απ’ όπου κι αν το πιάσεις.


Ωρες ώρες λυπάμαι τον εαυτό μου. Τον λυπάμαι που βρίσκει την ευκαιρία να αστειευθεί για ένα τόσο τραγικό γεγονός όπως ο θάνατος του Φιντέλ. 


 Είμαι αχαρακτήριστος. Το μόνο που με παρηγορεί είναι ότι...

ΔΙΕΘΝΗ ΚΑΘΑΡΜΑΤΑ - ΔΙΕΘΝΕΙΣ ΕΛΛΗΝΟΦΩΝΟΙ ΤΣΑΡΛΑΤΑΝΟΙ: Ο ΑλέΚΣης στην Κούβα (όπως «ο Λένιν στην Πολωνία»)

Του Σάκη Μουμτζή

Στα πρώτα χρόνια μετά την Μεταπολίτευση οι κινηματογραφικές αίθουσες κατακλυζόταν από σοβιετικές ταινίες που περιέγραφαν την πορεία του Λένιν προς την εξουσία. «Ο Λένιν στην Γερμανία», ο Λένιν στην Πολωνία», ο Λένιν εδώ, ο Λένιν εκεί.  

Επρόκειτο για χυδαίες προπαγανδιστικές ταινίες με τις οποίες εκστασιάζονταν οι νεολαίοι του ορθόδοξου ΚΚΕ. Οι Κνίτες ή τα «Τζουγκασβίλια»,  όπως τους αποκαλούσαμε εμείς της «ανανεωτικής» Αριστεράς, από το πλήρες όνομα του Στάλιν (Ιωσήφ Βησαριόνοβιτς Τζουγκασβίλι).

Σήμερα με φόντο την επίσκεψη του πρωθυπουργού μας στην Κούβα, την Μέκκα του εναπομείναντος κομμουνισμού, θα μπορούσε κάποιος «προοδευτικός» σκηνοθέτης, να γυρίσει την ταινία «ο Τσίπρας στην Κούβα», αφού βέβαια εξασφαλίσει μια γενναία κρατική επιχορήγηση.

Αυτό το ταξίδι είναι ιδιαίτερα σημαντικό για τον Α.Τσίπρα. Πολύ πιο σημαντικό από το Eurogroup και την δεύτερη αξιολόγηση. Γι΄αυτό και σπεύδει να προσκυνήσει τον νεκρό τύραννο, αφήνοντας αυτά τα επουσιώδη στους υπουργούς του.

Πάντα ο Α.Τσίπρας ήταν ειλικρινής στις κινήσεις του. Αυτό φαινόταν από την συμπεριφορά του, τις χειρονομίες του, τον τρόπο ομιλίας του. Όλοι θυμούμαστε τις φωτογραφίες με τους λοιπούς Ευρωπαίους ηγέτες. Αυτός ήταν σε μια γωνία δύσθυμος, με τα χέρια στις τσέπες. Αισθανόταν άβολα και το έδειχνε. 

Ίσως η δεκαεπτάωρη εκείνη διαπραγμάτευση να του άφησε βαθύ τραύμα, αλλά ο Βενιζέλος τον είχε προειδοποιήσει έγκαιρα για το τι θα πάθει. Δεν τον άκουσε.

Το ίδιο συνέβη και προχθές με την επίσκεψη του πλανητάρχη. Χασμουριόταν, κοιτούσε το ρολόι του, βαριόταν. Άλλωστε υποδεχόταν τον υπ.αριθμόν 1 ιμπεριαλιστή, όπως τους καθοδηγούσαν στην ΚΝΕ. Είχε απέναντι του τον απόλυτο ιδεολογικό εχθρό. Να περάσουν οι 36 ώρες να σηκωθεί να φύγει. Να τελειώσει η αγγαρεία.

Τώρα όμως πηγαίνει στην Κούβα. Θα βρεθεί με τα «κολλητάρια» του. Τον Μαδούρο, τον Μοράλες και τ΄άλλα παιδιά. Μεταβαίνει σε ένα οικείο, ιδεολογικά, περιβάλλον για να επανακτήσει, τουλάχιστον σε συμβολικό επίπεδο, την απολεσθείσα αριστερή τιμή και συνείδηση.

Θα παραμείνει 2-3 μέρες και θα έχει την ευκαιρία να γνωρίσει και τον γιό του εκλιπόντος, την Ναόμι Κάμπελ και τις λοιπές «αγωνίστριες» της παρέας του, καθώς και την πολυτελή θαλαμηγό του. Ελπίζω να μην θελήσει και ο Αλέξης να φορεί -κατά το επαναστατικό έθιμο- δύο ρολόγια των 20.000 δολ. το καθένα.

«Νεοφιλελεύθερος» στο εσωτερικό, μαρξιστής-επαναστάτης στο εξωτερικό. Τα δύο προσωπεία του «κομμαντάτε Αλέξης», για να παραμείνει στην εξουσία. Στην Ελλάδα ψηφίζει τα πιο ξεδιάντροπα μέτρα και στην Αβάνα καταθέτει τα διαπιστευτήρια της επαναστατικότητας του. Αυτό το χρειάζεται για όσους,  ακόμα, τον ακολουθούν. Λίγοι, αλλά επαναστάτες, ριζοσπάστες αριστεροί, κατά δήλωση τους. Πηγαίνει εκεί ο πρωθυπουργός μας για να προσδώσει στην φθαρμένη εικόνα του την «λάμψη» του κουβανέζικου σοσιαλισμού, να μελετήσει το «σύστημα υγείας» και τα λοιπά επιτεύγματα της επανάστασης.

Ας ελπίσουμε...

ΔΙΕΘΝΗ ΚΑΘΑΡΜΑΤΑ - ΔΙΕΘΝΕΙΣ ΕΛΛΗΝΟΦΩΝΟΙ ΗΛΙΘΙΟΙ: Φιντέλ Κάστρο και γραφικοί θρηνούντες

Γράφει ο ΦΑΛΗΡΕΥΣ

Τ​​ο πληροφορήθηκα πολύ πρωί, ώρα Ελλάδος, σχεδόν μόλις είχε ανακοινωθεί το γεγονός από την Αβάνα, κι έμεινα κατάπληκτος.  

Μα ζούσε ο Φιδέλ Κάστρο; 

Ε λοιπόν, έτσι φαίνεται· τουλάχιστον ως βιολογικός οργανισμός, ζούσε. Είχε γίνει όμως ιστορικό irrelevance, όπως λένε οι αγγλόφωνοι λαοί, δηλαδή, κάτι άσχετο με τον κόσμο όπως εξελίχθηκε. Στην καλύτερη περίπτωση, ήταν μια νότα γραφικότητας στον παγκόσμιο πολιτικό χάρτη (οι επτάωρες ομιλίες του, οι σπορτίφ εμφανίσεις του με φόρμα Adidas κ.λπ.)· στη χειρότερη περίπτωση, ήταν μια κομμουνιστική τυραννία που παρατεινόταν ανώφελα για τον κουβανικό λαό, αφού ο κόσμος είχε αλλάξει.

Ο θάνατος του Φιδέλ (κατά την ορθόδοξη εκδοχή του ονόματος, όπως μάθαμε από το συλλυπητήριο σημείωμα του Δ. Κουτσούμπα) και του οράματός του επήλθε, πρώτα, με την ήττα της Σοβιετικής Ενωσης στον Ψυχρό Πόλεμο και, λίγο αργότερα, με τη διάλυσή της. 

Η παύση της απευθείας βοήθειας των Σοβιετικών, όπως και των προνομιακών εμπορικών σχέσεων που διατηρούσε η Κούβα με την προστάτιδα υπερδύναμη, έφερε την οικονομία της σε πλήρες αδιέξοδο, ώστε το καθεστώς να υποχρεωθεί μόνο του να ανοίξει σταδιακά την εσωτερική αγορά σε μορφές του ελεύθερου ανταγωνισμού και, επίσης, να υποχρεωθεί να αποκαταστήσει σχέσεις με τις ΗΠΑ.

Τα τελευταία είκοσι πέντε χρόνια παρακμής, η Κούβα του Φιδέλ, που κάποτε πήγε να γίνει αφορμή του Τρίτου Παγκοσμίου Πολέμου (αφορμή του τέλους της Ιστορίας, θα έλεγε κάποιος καθ’ υπερβολήν), απασχολούσε τη διεθνή επικαιρότητα κυρίως για τα κατά καιρούς κύματα των φυγάδων που την κοπανούσαν όπως όπως από τον παράδεισο (υπάρχουν και τέτοιοι…) ή για την άτεγκτη καταπίεση των αντιφρονούντων. 

Η μόνη έμμεση διεθνής επιρροή που είχε –και αυτό χωρίς να το έχει επιδιώξει– ήταν στις τοπικές πολιτικές εξελίξεις στη Φλόριντα, όπου είναι συγκεκντρωμένη η κοινότητα των Κουβανών φυγάδων. Εκεί όπου πανηγύριζαν στους δρόμους μόλις το έμαθαν

Ειδάλλως, όλοι ήξεραν ότι παρακολουθούσαν έναν αργό θάνατο. Η Κούβα είχε γίνει ήδη το αντικείμενο μιας προκαταβολικής νοσταλγίας και όχι μόνο για την περιθωριακή ριζοσπαστική Αριστερά της Ευρώπης που εξιδανίκευσε το πείραμα. Το είδαμε ακόμη και στη συνεργασία του μουσικού Ράι Κούντερ με τον σκηνοθέτη Βιμ Βέντερς, χάρη στην οποία η μουσική παράδοση της Κούβας που χάνεται (όλοι οι μουσικοί ήσαν υπέργηροι, θυμίζω…) κατέκτησε τον κόσμο. Εξίσου φανερό ήταν και στο εικαστικό ενδιαφέρον για τα ερείπια της σύγχρονης Αβάνας, που για κάποια χρόνια είχε γίνει μόδα στον κόσμο της φωτογραφίας και της ταξιδιωτικής δημοσιογραφίας. Αλλωστε, το χειρότερο είχε συμβεί, η φτώχεια είχε ξανακάνει την Κούβα ένα πορνείο, έστω και σοσιαλιστικού τύπου. Η επανάσταση είχε αποτύχει.

Φυσικά, η αποτυχία αυτή δεν είναι λόγος για να μην τον θρηνήσει η ελληνική Αριστερά, για την οποία άλλωστε τα σύμβολα και οι ιδέες έχουν μεγαλύτερη αξία από την πραγματικότητα. 

Περισσεύει η συγκίνηση, λοιπόν, από τους εκπροσώπους της και η προσπάθεια να εκφρασθεί με ξεχωριστά λόγια η σημασία ενός μοναδικού γεγονότος οδηγεί, ως συνήθως, σε ασκήσεις στόμφου. Ο πρόεδρος της Βουλής, λ.χ., διαπιστώνει ότι ο Κάστρο άφησε «ένα αποτύπωμα επαναστατικής έμπνευσης και δράσης».

 Ουδείς, βεβαίως, τολμά να αναφερθεί στην πραγματική κληρονομιά του Κάστρο, την αποτυχία του· όλοι αναφέρονται ποιητικά είτε σε «καταπιεστές» είτε σε «καταπιεσμένους», ίσως επειδή ο εκλιπών διέπρεψε και στους δύο ρόλους. 

 Μόνον ο Τσίπρας αναφέρεται αορίστως σε «τεράστια ιστορική, συμβολική και πολιτική παρακαταθήκη», μολονότι στην αμέσως παρακάτω φράση του –εν αγνοία του, προφανώς– αμφισβητεί την αξία της, όταν διαπιστώνει αποτυχία του νεοφιλελευθερισμού, αλλά και του σοσιαλισμού. 

 Αν τόσο η πλήρης ελευθερία της αγοράς όσο και το μοντέλο για τη μαρξιστική οργάνωσή της έχουν αποτύχει, όπως ο ίδιος λέει, τότε ποια η χρησιμότητα της «παρακαταθήκης»;

Η πλησιέστερη προς την αλήθεια δήλωση συλλυπητηρίων ήταν, κατά τη γνώμη μου, εκείνη του άγνωστου σε μένα έως χθες Ν. Ηγουμενίδη, βουλευτή Ηρακλείου του ΣΥΡΙΖΑ, ο οποίος με την ιδιότητα του μέλους της επιτροπής φιλίας Ελλάδος-Κούβας της Βουλής (σ.σ.: αυτές οι επιτροπές είναι στην πραγματικότητα κάτι σαν γραφεία ταξιδίων) δήλωσε ότι «η συναρπαστική ζωή του Φιντέλ Κάστρο εμπνέει και οδηγεί τη δράση μας».  

Ακριβώς έτσι όπως το είπε είναι. Εδώ βρίσκεται όλη η συμβολική αξία του Φιδέλ για τον ΣΥΡΙΖΑ και τους συμμάχους του: πήρε την εξουσία και την κράτησε όσο ήταν στη ζωή και, στο διάστημα αυτό, ο ίδιος και οι δικοί του πέρασαν ζωή χαρισάμενη.  

Ο Ν. Ξυδάκης το έπιασε απολύτως – ίσως και να του ξέφυγε, δεν ξέρω· πάντως, αποχαιρέτισε τον εκλιπόντα με μια εικόνα σαν γλυκερή καρτ ποστάλ: ότι, τώρα, κάπου, ο Φιδέλ ανάβει ένα πούρο. Υποθέτω θα αστράφτει και το Rolex του, όπως θα πέφτουν πλάγιες οι ακτίνες του ήλιου.

Παρ’ όλα αυτά, ο Φιδέλ Κάστρο υπήρξε σπουδαία μορφή στην ιστορία του 20ού αιώνα – πήγε να γίνει η αφορμή για το τέλος του πολιτισμού όπως τον ξέρουμε, ξαναθυμίζω. Με τον τρόπο του και, αλίμονο, με τεράστιο ανθρώπινο κόστος, μας αφήνει μια πράγματι πολύτιμη παρακαταθήκη:

"Επίγεια ΣΥΡΙΖΑίικη κωμωδία"

Σαν σήμερα (30/11/ΧΧΧΧ)

1925: Ο δικτάτορας Θεόδωρος Πάγκαλος απαγορεύει στις γυναίκες να φοράνε κοντά φουστάνια στις εξόδους τους.

1958: Υποβάλλεται στην κυβέρνηση Καραμανλή η μελέτη για την κατασκευή του Μετρό των Αθηνών, το οποίο θα κατασκευαστεί προσεχώς και κατά τμήματα. Το «προσεχώς» σήμαινε 33 χρόνια.

1979: Κυκλοφορεί στη Μεγάλη Βρετανία ένα από τα θρυλικά άλμπουμ της ροκ, το «The Wall» των Pink Floyd και πουλάει μέσα σε δύο εβδομάδες 6 εκατομμύρια αντίτυπα.

1835: Γεννιέται ο Μαρκ Τουέιν, αμερικανός συγγραφέας

1871: Γεννιέται ο Ουίvστον Τσόρτσιλ, βρετανός πολιτικός, πρωθυπουργός της Μεγάλης Βρετανίας κατά τη διάρκεια του Β' Παγκοσμίου Πολέμου.

1900: Πεθαίνει ο Όσκαρ Ουάιλντ, ιρλανδός συγγραφέας. («Το πορτρέτο του Ντόριαν Γκρέι») 

 

 

 

 

 

 

2013 Πεθαίνει σε ηλικία 65 ετών ο παλαίμαχος διεθνής ποδοσφαιριστής, που έκανε καριέρα σε Ολυμπιακό και Ολυμπιακό Βόλου Τάκης Συνετόπουλος

 

2013: Σκοτώνεται σε τροχαίο ο μερικανος ηθοποιος, Πολ Γουόκερ, σταρ των ταινιών δράσης «Μαχητές των δρόμων» (Fast & Furious) .

2015:  Αφήνει  την τελευταία του πνοή σε ηλικία 67 ετών στο νοσοκομείο «Ευαγγελισμός», όπου νοσηλευόταν έπειτα από εγκεφαλικό επεισόδιο ο γνωστός ηθοποιός Μηνάς Χατζησάββας