ΔΙΕΘΝΗ ΝΕΟΤΑΞΙΚΑ ΛΑΘΡΟΜΑΧΜΟΥΤΟΛΑΓΝΑ ΣΟΥΡΓΕΛΑ - ΔΥΤΙΚΗ ΠΟΛΙΤΙΚΩΣ ΟΡΘΗ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ Μ@Λ@ΚΙ@: Είναι κακό να προστατευτεί ο ευρωπαϊκός τρόπος ζωής;

Του ΚΩΣΤΑ ΠΑΠΑΧΡΗΣΤΟΥ

Ξεκινώ με κοινότοπες αλλά αναγκαίες γενικότητες: Δημοκρατία σημαίνει ελευθερία με σεβασμό στα δικαιώματα και τους κανόνες που διέπουν τις σχέσεις των μελών μιας κοινωνίας. Κανόνες που και αυτοί οι ίδιοι προκύπτουν ως αποτέλεσμα ελεύθερης βούλησης της κοινωνίας. 

Αυτονόητα, όποιος ζητά να ενταχθεί σε μία προϋπάρχουσα δημοκρατική κοινότητα οφείλει καταρχήν να είναι πρόθυμος να αποδεχθεί τις κοινά συμφωνημένες αρχές της.

 

Θεωρώ χρήσιμο να παραθέσω ένα παράδειγμα από προσωπική εμπειρία. Έκανα τις μεταπτυχιακές μου σπουδές σε γνωστό αμερικανικό πανεπιστήμιο που ανήκει στην κοινότητα των Μορμόνων. Μέρος των προϋποθέσεων ένταξής μου ως φοιτητή σε αυτό ήταν η εκ μέρους μου ρητή αποδοχή ενός συνόλου κανόνων, τους οποίους θα έπρεπε να τηρώ χωρίς την παραμικρή παρέκκλιση καθ’ όλη την διάρκεια της εκεί παραμονής μου. Κανόνες που σε έναν Έλληνα φαίνονται αδιανόητοι (π.χ., θα έπρεπε να ξεχάσω το ένα αθώο ποτηράκι κρασί με το γεύμα μου, όπως και τον απαραίτητο καφέ μετά από αυτό!). Καθώς δεν είχα, όμως, άλλη επιλογή, έστειλα υπογεγραμμένη την δήλωση συμμόρφωσής μου με τον κώδικα συμπεριφοράς που όριζε το πανεπιστήμιο. Μία πράξη για την οποία, τελικά, δεν μετάνιωσα ποτέ…


Πολλή συζήτηση γίνεται τελευταία για την «προστασία του ευρωπαϊκού τρόπου ζωής» (όπως τουλάχιστον ο σχετικός όρος αποδίδεται στα ελληνικά). Γνωστές ή λιγότερο γνωστές «προοδευτικές» γραφίδες έσπευσαν να επισημάνουν ότι ο όρος αυτός «υποκρύπτει ρατσιστικές και ξενοφοβικές αντιλήψεις», καθώς είναι «σύνθημα της ακροδεξιάς» το οποίο στρέφεται κατά της μετανάστευσης. Είναι όμως έτσι;

 

Ο «ευρωπαϊκός τρόπος ζωής» δεν βγήκε από το καπέλο κάποιου ταχυδακτυλουργού αλλά είναι απόσταγμα εμπειριών, κοινωνικών ζυμώσεων, αλλά και αιματηρών λαθών αιώνων. Σε αυτόν δικαιούνται να μετέχουν εκείνοι και μόνο που έμπρακτα ασπάζονται τις αρχές του. Μία προϋπόθεση που δεν κάνει διάκριση ανάμεσα σε «παλαιούς» και «νέους» Ευρωπαίους, σε αυτόχθονες και μετανάστες!

 
Από αυτή την άποψη, η προστασία του ευρωπαϊκού τρόπου ζωής δεν στρέφεται κατά της ίδιας της μετανάστευσης αλλά στοχεύει στο να προασπίσει τις θεμελιώδεις αρχές του ευρωπαϊκού πολιτισμού έναντι όσων όχι απλά τις αμφισβητούν, αλλά και θα μπορούσαν στο μέλλον να τις απειλήσουν.

 

Το ποιες είναι οι απειλές που υφίστανται έχει μελετηθεί και συζητηθεί επαρκώς από αναλυτές πολύ ειδικότερους του γράφοντος. Και, σε σοβαρές αναλύσεις, αποπροσανατολιστικά κλισέ περί «ρατσισμού και ξενοφοβίας» ή «ακροδεξιών συνθημάτων» δεν έχουν θέση. Το μόνο που αυτά επιτυγχάνουν είναι να κρύβουν ένα σοβαρό κοινωνικό πρόβλημα πίσω από φθηνές πολιτικές ρητορείες.

 

Σε παλιότερο κείμενο (*) γραμμένο στον απόηχο μαζικών δολοφονικών επιθέσεων ακραίου θρησκευτικού φανατισμού στο Παρίσι, είχαμε επισημάνει τον κίνδυνο εξάπλωσης μίας παγκόσμιας απειλής μέσω πολιτισμικής διάβρωσης των δυτικών κοινωνιών «εκ των έσω». Και, μιλώντας για διάβρωση δεν αναφερόμαστε, ασφαλώς, σε ειρηνική, οικειοθελή ανταλλαγή πολιτισμικών χαρακτηριστικών (συμπεριλαμβανομένων των θρησκευτικών) αλλά σε μεθοδευμένη προσπάθεια επιβολής ενός ακραία οπισθοδρομικού τρόπου ζωής, βάσει δογμάτων που θεωρούν εαυτά υπέρτερα των αξιών της ελευθερίας και της δημοκρατίας και, ως εκ τούτου, υποχρεωτικά υποκατάστατα των κατεστημένων δημοκρατικών θεσμών.

 

Η εικόνα σε περιοχές της Αθήνας (θα περιοριστώ σε αυτήν) προβληματίζει, αν όχι ανησυχεί. Μία εικόνα όχι στατική αλλά δυναμικά εξελισσόμενη. Η φιλόξενη Ελλάδα άνοιξε, ως θεωρεί ότι όφειλε, τις πύλες της. Όμως οφείλει παράλληλα να προστατέψει και τον ελληνικό τρόπο ζωής απέναντι σε κάθε ενδεχόμενο μελλοντικών αμφισβητήσεών του, όχι μόνο ως γενικού πλαισίου ιδεών και συνηθειών αλλά, ακόμα περισσότερο, ως δικαιώματος.

Το δημοκρατικό πολίτευμα έχει ένα ευγενές χαρακτηριστικό που το καθιστά μοναδικό ανάμεσα στα άλλα: δίνει δικαίωμα εκπροσώπησης ακόμα και στους αρνητές του.  

Μία σκέψη τρομάζει, εν τούτοις: Τι θα συμβεί αν κάποτε κάποιοι αρνητές (για λόγους εύκολα εννοούμενους) αποτελέσουν πλειοψηφία;  

Αρνητές μάλιστα που...

ΔΙΕΘΝΗ ΝΕΟΤΑΞΙΚΑ ΛΑΘΡΟΜΑΧΜΟΥΤΟΛΑΓΝΑ ΣΟΥΡΓΕΛΑ - ΔΥΤΙΚΗ ΠΟΛΙΤΙΚΩΣ ΟΡΘΗ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ Μ@Λ@ΚΙ@: Ο Ευρωπαίος επίτροπος και ο δάσκαλος

Toυ ΤΑΚΗ ΘΕΟΔΩΡΟΠΟΥΛΟΥ

Υπάρχει ευρωπαϊκός τρόπος ζωής; 

Από τη Μεσόγειο έως τη Βαλτική υπάρχουν πολλοί τρόποι ζωής –«κουλτούρες» που λέμε ελληνικά–  οι οποίοι συμμετέχουν σε έναν κοινό πολιτισμό που τον λέμε ευρωπαϊκό.  

Ο τρόπος ζωής του ψαρά στο Αιγαίο διαφέρει ριζικά από τον τρόπο ζωής του καθηγητή της Ουψάλα.  

Ο πρώτος μπορεί να κάνει τον σταυρό του όταν ξεκινάει για το μεροκάματο, ο δεύτερος μπορεί να είναι άθεος ή αγνωστικιστής, όπως και πολλοί συμπατριώτες του πρώτου.  

Ο πρώτος μπορεί να αντιμετωπίζει το προσφυγικό ή μεταναστευτικό ως πρόβλημα, ο δεύτερος μπορεί να το θεωρεί ευκαιρία για τον πολιτισμό μας. 

Ο Βρετανός, ανεξαρτήτως Brexit, δεν χρειάζεται να μάθει ξένες γλώσσες για να ταξιδέψει, όπως τις χρειάζεται ο Ελληνας ή ο Ιταλός.  

Τρόπος ζωής είναι και η χρήση του ελαιόλαδου ή του βούτυρου στην καθημερινή μαγειρική, το καφενείο ή η παμπ, το υπέροχο χάος των πιάτων στην ταβέρνα, σε αντίθεση με το γαλλικό εστιατόριο, όπου θεωρείται έγκλημα καθοσιώσεως να τσιμπήσεις από τον διπλανό σου.  

Πολλά μπορείς να πεις για τους «ευρωπαϊκούς τρόπους ζωής», τη διαφορετική αντίληψη του χρόνου των εθνών, τον διαφορετικό τρόπο που στέκονται απέναντι στην Ιστορία, ακόμη και την ευρωπαϊκή.  

Η δύναμη της Ευρώπης είναι ότι μπόρεσε να συστεγάσει όλους αυτούς τους τρόπους σε κοινά πολιτισμικά σύνορα. Εδώ η εκκοσμίκευση συνδιαλέγεται με τον χριστιανισμό, τα ατομικά δικαιώματα είναι δικαίωμα, και η ελευθερία της σκέψης και της έκφρασης δεν αμφισβητούνται. Εδώ γίνονται δεκτοί ακόμη και όσοι αμφισβητούν αυτές τις αξίες και τα όριά τους.

Ο ορισμός επιτρόπου αρμοδίου για τον «ευρωπαϊκό τρόπο ζωής» παραπέμπει στο μελόδραμα μιας Ευρώπης που φοβάται ότι έχει χάσει την ταυτότητά της. 

 Η Ευρωπαϊκή Επιτροπή είναι ένας γιγάντιος γραφειοκρατικός οργανισμός που εκδίδει προδιαγραφές από τα αντιβιοτικά έως την ποσότητα νερού στα καζανάκια. Για φαντασθείτε να αρχίσει να εκδίδει προδιαγραφές για τον «ευρωπαϊκό τρόπο ζωής». Ας πούμε να θεσμοθετήσει ότι αυτός ορίζει πως δεν υπάρχουν «λαθρομετανάστες», αλλά μόνον παράτυποι μετανάστες. 

Φέτος το καλοκαίρι ξαναδιάβασα τον «Μόμπι Ντικ» του Μέλβιλ, ένα αριστούργημα που αποδεικνύει πως η τραγική σκέψη είναι ενεργή και στον σύγχρονο κόσμο.  

Σκέφτομαι τι θα έλεγαν οι οικολόγοι αν αυτό το έργο είχε γραφτεί χθες από κάποιον άγνωστο συγγραφέα. Θα το καταδίκαζαν ως εγκώμιο στο κυνήγι της φάλαινας που απειλείται με εξαφάνιση.

Ο «ευρωπαϊκός τρόπος ζωής» δεν χρειάζεται κομισάριους και προδιαγραφές. Θα έλεγα πως αυτές τον απειλούν. 

Χρειάζεται...

ΔΙΕΘΝΗ ΝΕΟΤΑΞΙΚΑ ΛΑΘΡΟΜΑΧΜΟΥΤΟΛΑΓΝΑ ΣΟΥΡΓΕΛΑ - ΔΥΤΙΚΗ ΠΟΛΙΤΙΚΩΣ ΟΡΘΗ Μ@Λ@ΚΙ@: Ποιός απειλέι την Ευρώπη?

Του ΣΩΚΡΑΤΗ ΠΑΠΑΧΑΤΖΗ

Δεν προκαλεί εντύπωση το consensus διαφόρων ετερόκλητων στο θέμα του “ευρωπαϊκού τρόπου ζωής”.

Από “δημοσιογράφους” και “πολιτικούς” της ελληνικής “αριστεράς” [Κούλογλου, Παπαδημούλης] μέχρι διάφορους πρασινο-σοσιαλδημοκράτες και απ’ τον κύριο Δένδια* ως τους επιφανείς εκπρόσωπους των ευρωπαϊκών ελίτ [Γιούνκερ], οι πάντες έχουν ενωθεί στον ύμνο κατά της “προστασίας του ευρωπαϊκού πολιτισμού”. Οι Πράσινοι εκφράζουν …αγανάκτηση και …φόβο για την διατύπωση της κυρίας Φον Ντερ Λάιεν. Τα αισθήματά τους αφορούν στην πιθανότητα η Ευρώπη να αντιμετωπίσει ως απειλή τους καλούς μας μετανάστες … Ενώ, εκπρόσωπος της πανταχού παρούσας [εκτός απο εκεί που πρέπει] Διεθνούς Αμνηστίας, κατηγορεί την Κομισιόν ότι …οικειοποιείται τη γλώσσα των ακραίων δεξιών.
 
 

Ο εκπληκτικός κύριος Παπαδημούλης [“πολιτική” προσωπικότητα που για να την αντιμετωπίσει κανείς, πρέπει να εξαντλήσει τα τελευταία αποθέματα στωικότητας και χιούμορ] δηλώνει: «Ο τίτλος των αρμοδιοτήτων του Μαργαρίτη Σχοινά παραπέμπει σε μια Ευρώπη – φρούριο. Γι’ αυτό και προκαλεί έντονες και δίκαιες αντιδράσεις από τις περισσότερες ομάδες του ΕΚ, αλλά και εντός της Κομισιόν. Η κυρία Ντερ Λάιεν οφείλει άμεσα να το διορθώσει!»,
 

Ο μέντωρ της δημοσιογραφίας ** και εμβριθής πολιτικός αναλυτής κύριος Κούλογλου, δίνει τη δική του πινελιά:
«Αυτό που μου κάνει εντύπωση είναι ότι με τις ευλογίες της Ούρσουλα φον ντερ Λάιεν, ο Μ. Σχοινάς αναλαμβάνει να προστατέψει τον ευρωπαϊκό τρόπο ζωής. Κάτι αντίστοιχο είχε πει και ο Τραμπ και προκάλεσε ρίγη – ότι θα προστατέψουμε τον δικό μας τρόπο ζωής από τους μετανάστες και τους πρόσφυγες. Ελπίζω να μην εννοεί το ίδιο η κ. φον ντερ Λάιεν…». Έτσι μίλησε ο κύριος Κούλογλου, ακολουθούμενος από τον ιδίων προδιαγραφών και επί τα ίχνη του “ανερχόμενο”, Κ. Αρβανίτη:
«Η Ευρώπη δε χρειάζεται προστασία από τις κουλτούρες των άλλων λαών. Η μόνη προστασία που έχουμε ανάγκη είναι από τους λαϊκιστές, ακροδεξιούς, φασίστες που τσαλαπατούν τη νομιμότητα, τα Θεμελιώδη Δικαιώματα του Ανθρώπου και τη Δημοκρατία»…
 

Από την πασαρέλα των δηλώσεων δεν μπορεί να απουσιάσει η του κυρίου Γιούνκερ:
“Ευρωπαϊκός τρόπος ζωής είναι η αποδοχή. Το να αποδέχεσαι όσους έρχονται από αλλού, είναι μέρος του. Δεν μου αρέσει η ιδέα ότι ο Ευρωπαϊκός Τρόπος Ζωής αντιτίθεται στην μετανάστευση”

 
Βλέπει κανείς ένα κοινό παρονομαστή πίσω από τον “λόγο” των “πολιτικών”: υπάρχει πάντα ένα μελανό σημείο αναφοράς, που λειτουργεί σαν φόβητρο… “Ευρώπη-φρούριο” ο ένας, παραπομπές στον Trump ο άλλος, “λαϊκιστές ακροδεξιοί & φασίστες” ο τρίτος… Με τον τόνο να δίνεται απ’ αυτό, η επιχειρηματολογία εξαντλείται στην εξίσωση “φόβητρο = ο ίδιος ο κρινόμενος”. Συγκεκριμένα: “όποιος δεν συμφωνεί μαζί μου, είναι φασίστας και εθνικιστής…και ως εκ τούτου ανάξιος διαλόγου. Προεξάρχοντος βεβαίως, του διαλόγου περί το αν είναι όντως φασίστας. Με αυτό το “ιδιοφυές” τρικ αποστομώνεις τον αντίπαλο …στερώντας του ταυτόχρονα το δικαίωμα στην απάντηση…
 
 

Διαβάζοντάς τους, νιώθεις να εκτυλίσσεται ένας …ζαλιστικός διαγωνισμός “πολιτικών” – γλειφτών του γυμνασίου.  “Πολιτικών” που σπρώχνονται να κερδίσουν την εύνοια ενός νοερού καθηγητή στο μάθημα “αντιρατισμός και μετανάστευση” [για το ότι κάτι σαν κι αυτό θα προστεθεί οσονούπω στη διδακτέα ύλη των σχολείων, κανείς δεν πρέπει να αμφιβάλλει…]
 

Αντιθετα από αυτούς, ο κύριος Γιούνκερ …μιλάει από θέση ισχύος, θέτοντας τους κανόνες. Δεν έχει ανάγκη να γίνει αρεστός, ούτε καν πιο συγκεκριμένος. Και να μας πει, π.χ., αν μέρος του ευρωπαϊκού πολιτισμού είναι το να αποδέχεσαι εκείνους που δεν τον αποδέχονται… Ή έστω, με ποιο σκεπτικό η πιθανότητα κάποιοι από αυτούς να αντιπροσωπεύουν κάποιο κίνδυνο είναι εξοβελιστέα a priori, όπως κι εκείνοι που την επικαλούνται.

Την καθιέρωση του χαρτοφυλακίου σχολίασε ως “ιδεολογική της νίκη” η κυρία Λεπέν.
 
Και είναι γνωστό ότι κόμματα σαν το δικό της αδυνατούν να ευσταθήσουν δίχως το νεοφασιστικό τους έρμα [το οποίο, οσάκις η περίστασις το απαιτεί, αδειάζεται στη θάλασσα]. Μα έρχεται στην πολιτική, κάποια στιγμή, που γκρίζες ζώνες και αποχρώσεις ξεθωριάζουν και η λεπτοφυία γίνεται παράλυση. Είναι η στιγμή που πρέπει να αποφασίσεις: “με ποιους θα πας, και ποιους αφήσεις”. Σε άσπρο-μαύρο.
 

Δεν υπάρχει σήμερα άλλη επιλογή απ΄εκείνην …της προστασίας του ευρωπαϊκού τρόπου ζωής, με ό,τι αυτό συνεπάγεται***.  

Ό, τι κι αν είναι, ειναι απείρως προτιμότερο απο το “σφάξε με αγά μου ν’ αγιάσω”, μιας “αριστεράς” που...

ΔΙΕΘΝΗ ΝΕΟΤΑΞΙΚΑ ΣΟΥΡΓΕΛΑ - ΠΟΛΙΤΙΚΩΣ ΟΡΘΗ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ Μ@Λ@ΚΙ@: "Οικοευαίσθητοι" και παιδοκόλακες

Toυ ΣΩΚΡΑΤΗ ΠΑΠΑΧΑΤΖΗ

Στο post THE ORIGINS OF GRETA THUNBERG, υπάρχει μια αναφορά στο πώς προετοιμάζεται το έδαφος, δεκαετίες τώρα, για να υποδεχτεί φαινόμενα όπως η 16χρονη κλιματική ακτιβίστρια.  Με βασικό εργαλείο “καλλιέργειας”, φυσικά, την youth culture…

Αποτελεί δείγμα κοινωνικού εκφυλισμού το φαινόμενο ενήλικων ανδρών και γυναικών που εναποθέτουν το μέλλον τους, ή μάλλον …το “μέλλον του πλανήτη” στην …ακτιβιστική δράση ατόμων της εφηβικής, ή και της παιδικής ηλικίας. Το φαινόμενο δεν είναι καινούργιο, απλώς στις μέρες μας δείχνει να σπρώχνεται στην έσχατη συνέπεια…


Μερικές σκέψεις για το πώς φτάσαμε εδώ:


Σε μια κοινωνία που λειτουργεί υπό συνθήκες πολέμου όλων εναντίον όλων, ο νέος δεν έχει να αντιπαραθέσει στην “αυτάρκεια” του ενήλικου παρά τα νιάτα του. Εξ ου η ευκολία με την οποία καταφέρεται εναντίων των «γέρων» [= όσων έχουν περάσει τα 30…].


Η συναίσθηση του τέλους της παιδικής ηλικίας είναι τραυματική: η εφηβεία συμπίπτει με την αφύπνιση του ανθρώπου ως σκεπτόμενου όντος. Πρόκειται για μια δεύτερη γέννηση – αναχώρηση από το λιμάνι της οικογενειακής εστίας προς ένα μέρος, μακρινό ακόμα αλλά ήδη ορατό, όπου ανοίκειοι άνθρωποι διαγκωνίζονται και πρακτικές ανάγκες καθορίζουν την κάθε σου κίνηση.  


Στην πρώτη απογοήτευση, ο έφηβος στρέφεται προς τον παιδικό εαυτό του ως σανίδα σωτηρίας. Από την ουτοπική ενατένιση της χαμένης αθωότητας, οι επιτήδειοι έχουν πολλά να κερδίσουν.

Οι
 νέοι ζουν σ’ ένα παράλληλο σύμπαν – θερμοκήπιο μέχρι τα 17-18. Το προηγούμενο βράδυ κοιμήθηκαν σαν “αγγελούδια”. Το επόμενο πρωί ξυπνήσαν “πολίτες με άποψη”.


Εγκλωβισμένοι ανάμεσα στην κοινωνία της αγοράς και μια απαρχαιωμένη, δήθεν αριστερή ρητορική, γοητεύονται από συνθήματα όπως «η φαντασία στην εξουσία» ή «θέλουμε τον κόσμο και τον θέλουμε τώρα», που καθιερώνουν ως πολιτική πρακτική την πρόωρη εκσπερμάτιση.


Η επανάσταση δεν είναι “ένα πράγμα”, και η επαναστατική συμπεριφορά δεν είναι μονοδιάστατη.  


Ο επαναστατημένος άνθρωπος είναι δύσπιστος και ταυτόχρονα “έτοιμος από καιρό” να πιστέψει. 


Την ευπιστία αυτή εκμεταλλεύονται δεόντως κάποιοι. Η ιστορία δείχνει ότι οι νεανικές οργανώσεις δεν υπήρξαν μόνο φυτώρια προοδευτικών ιδεών, αλλά και εκκολαπτήρια ολοκληρωτισμών κάθε είδους. 


Η εξύμνηση της νεότητας ως αυταξίας, είναι κλασικό γνώρισμα του φασισμού. Στο κάψιμο των βιβλίων στη χιτλερική Γερμανία [Μάιος ‘33] είχαν πρωτοστατήσει οι φοιτητικές ενώσεις.


Σήμερα, χάρη στην τηλεόραση, τα σπορ και την [πάντα] νέα τεχνολογία, 30άρηδες, 40άρηδες, 50άρηδες και 60άρηδες συμπεριφέρονται σαν 16χρονοι. «Γίνετε πάλι παιδιά», είναι το σύνθημα που κατευθύνει τους ενήλικους από μεγάφωνα και οθόνες. “Πάντα θα υπάρχει ένα καινούργιο γκατζετάκι, λίγη high tech μαγεία, να δώσει τροφή στον παλιμπαιδισμό σας”.


Όσο για τα παιδιά; 

Καταδικάσθηκαν να καταναλώνουν “ιδέες” σαν γκατζετάκια.


Γιατί οι ενήλικοι γλείφουν τους νέους; 


Δεν εννοώ μόνο πολιτικάντηδες, καλλιτεχνίσκους, δημοσιογράφους, και γενικώς αναζητούντες πελατεία. Άπαντες οι ενήλικοι γλείφουν τους νέους ακατάπαυστα…


Ίσως γιατί η φωνή της συνείδησης έχει τη χροιά των νεανικών μας χρόνων. 


Ίσως κάποιοι κολακεύοντας τα παιδιά, «ξεπλένουν» ενοχές απέναντι στον νεαρό εαυτό τους.  


Ο προδομένος έφηβος μέσα τους παίρνει το αίμα του πίσω, όμως αν υπάρχει κάτι που δεν συγχωρούν οι νέοι είναι αυτή ακριβώς η προδοσία: Τους μεγάλωσαν για να είναι «ενάρετοι» στον κόσμο του homo homini lupus, ρητού που οι ίδιοι οι γονείς, κάθε άλλο παρά ενάρετα, εφαρμόζουν. 


Φτάνοντας τα παιδιά στην εφηβεία, ο ρόλος του γονέα – δασκάλου καθίσταται ανέκδοτο [«έτσι κι αλλιώς τα ξέρουν όλα…»], με τη γενιά των σημερινών γονιών να πρωτοπορεί ακυρώνοντας την ίδια την έννοια της γνώσης: «τα πάντα είναι σχετικά», «η αλήθεια είναι ένα ψέμα που δεν αποκαλύφθηκε ακόμα».  


Σ’ αυτή την επιθετική επίδειξη ιδεολογικοποιημένης άγνοιας και ασυνέπειας, όποιος τολμήσει...

ΔΙΕΘΝΗ ΝΕΟΤΑΞΙΚΑ ΣΟΥΡΓΕΛΑ - ΔΥΤΙΚΗ ΠΟΛΙΤΙΚΩΣ ΟΡΘΗ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ Μ@Λ@ΚΙ@ - Project Greta: Η Greta δεν είναι η Greta

ΕΞΑΙΡΕΤΙΚΟ

Του ΑΡΗ ΑΛΕΞΑΝΔΡΗ

Η περίπτωση της Greta Thunberg έχει πολλά προβληματικά σημεία, αλλά το γεγονός της κλιματικής αλλαγής δεν είναι ένα από αυτά. Η Γη στ’ αλήθεια υπερθερμαίνεται, οικοσυστήματα όντως καταστρέφονται και η επιστήμη δείχνει πως, πράγματι, το οικολογικό μέλλον διαγράφεται εξαιρετικά δυσοίωνο. Ο πλανήτης κινδυνεύει, όχι απαραίτητα να καταστραφεί ολοσχερώς, αλλά σίγουρα να περιέλθει σε κατάσταση διαρκώς επιδεινούμενη, που σταδιακά θα υποβιβάζει το βιοτικό επίπεδο πολλών εκ των κατοίκων του. Όποιος το αρνείται αυτό, σφάλλει αποδεδειγμένα. Το ότι βαδίζουμε στραβά είναι δεδομένο – αυτό που δεν ξέρουμε είναι πόσο στραβά και τι ακριβώς μπορούμε να κάνουμε γι’ αυτό.  

Καμία ένσταση λοιπόν προς τις περιβαλλοντικές ευαισθησίες της νεαρής ακτιβίστριας – αυτές τις συμμερίζονται πολλοί ακόμη, και μάλιστα γεννημένοι αρκετές δεκαετίες πριν το 2003.

Το πρόβλημα με την Greta είναι η πεποίθησή της (καθρέφτης της πεποίθησης των ανεύθυνων ενηλίκων που την έχουν βάλει στο τρομακτικό και ακατάλληλο τριπάκι του υστερικού ιεροκήρυκα) πως είναι αρμόδια να μας μιλήσει για τα ζητήματα αυτά, χωρίς να έχει ούτε το γνωστικό επίπεδο, ούτε την επιστημονική νομιμοποίηση, ούτε βέβαια την ηθική και ψυχική συγκρότηση να το κάνει. 

Και πώς θα μπορούσε άλλωστε;  

Είναι 16 ετών. Σ’ αυτή την ηλικία ο ρόλος της δεν είναι να διδάσκει, αλλά να διδάσκεται. Και δεν είναι μόνο θέμα ρόλου από κοινωνικής άποψης. Είναι θέμα εμπειρίας κι εγκεφαλικής φυσιολογίας.
 

Όσοι σχηματίζουν κι εκφράζουν απόλυτη άποψη για το πρόσωπο της Greta, παραγνωρίζουν κάτι σημαντικό: η Greta δεν είναι η Greta. Αυτό που εμείς αντιλαμβανόμαστε ως ενοχλητικό μικρομέγαλο ή εμπνευσμένη ανθρωπίστρια, είναι στην πραγματικότητα ένα κατασκεύασμα ενηλίκων, που από τη 16χρονη Greta κρατάει μόνο την εμφάνιση, την ιδιότητα και τη φλογερή αλλά και εξαιρετικά ευεπίφορη φωνή. 

Δεν έχουμε να κάνουμε με την επαναστατική περίπτωση ενός παιδιού-θαύματος, αλλά με ένα δασκαλεμένο ανήλικο που λειτουργεί ως μιντιακά ελκυστικό φερέφωνο ατόμων με συγκεκριμένη σκέψη και συγκεκριμένη ατζέντα. Αυτό, φυσικά, δεν αναιρεί το ενδεχόμενο η σκέψη και η ατζέντα να είναι ως ένα βαθμό σωστές και δικαιολογημένες. Δεν είναι όμως προϊόντα σύλληψης της Greta.

Όποιες κι αν είναι οι προθέσεις της Greta ή εκείνων που κρύβονται πίσω από την εκστρατεία μιας έφηβης που με έναν (καθόλου μαγικό) τρόπο εξελίχθηκε στο πιο προβεβλημένο πρόσωπο του πλανήτη, όλα εκείνα για τα οποία θέλει να μας προειδοποιήσει κουνώντας μας απειλητικά το δάχτυλο ως προφήτης της καταστροφής και άγγελος Κυρίου παράλληλα (βλ. εξώφυλλο GQ), άπτονται της αρμοδιότητας εκατοντάδων ειδικών που καταπιάνονται με το θέμα σε επιστημονικό επίπεδο. Τα περιβαλλοντικά ζητήματα δεν είναι εκθέσεις ιδεών και συνθηματολογία, ακόμα κι όταν τα τελευταία διατυπώνονται στην εμβριθή μορφή τους. Είναι φυσική, μαθηματικά, χημεία κι ένα σωρό άλλοι ακαδημαϊκοί κλάδοι που καθημερινά καλλιεργούνται με κόπο, αναπτύσσονται και ανοίγουν παράθυρα πιθανοτήτων και προοπτικών, σε εργαστήρια και πειράματα. Πολύ πριν γίνει πολιτική κι ακτιβισμός, αλλά και αφότου γίνει ακόμη, το ζήτημα ανήκει σε μια σφαίρα που μπορούν να επεξεργαστούν μόνο καταρτισμένα μυαλά. Που κι αυτά, δεν το κάνουν με βεβαιότητα. Σίγουρα πάντως, όχι με την αλαζονεία της Greta.
 
Η αλήθεια είναι πως ακόμα κι αν το σύστημα επικοινωνίας του πρότζεκτ ‘Greta’, γιατί περί πρότζεκτ πρόκειται, ξενίζει μερικούς, έχει μεγάλη αξία η επικαιροποίηση του περιβαλλοντικού ζητήματος που αυτό επιτυγχάνει. Εκατομμύρια άτομα έχουν θορυβηθεί, τα media καλύπτουν το θέμα περισσότερο απ’ ό,τι προηγουμένως (από φυλλάδες μέχρι τον New Yorker) και όλα δείχνουν πως η κλιματική αλλαγή αποτελεί επιτέλους mainstream θεματική.

Όμως ευαισθητοποίηση βασισμένη σε μελό, επιθετικές υστερίες (“μου κλέβετε τα όνειρα και την παιδική μου ηλικία!”) δεν είναι ακριβώς ευαισθητοποίηση. Είναι show με μεγάλες δόσεις υποκρισίας (αν ένα προνομιούχο κορίτσι ελεεινολογεί έτσι τη ζωή του, προφανώς αγνοεί το προνόμιό του) που δεν προσφέρει ενημέρωση, παρά μόνο φανατισμό και πανικό. Και τα εξημμένα πνεύματα δεν οδηγούν σε λύσεις, αλλά σε διχασμό, στείρες συγκρούσεις και αντιδραστικότητα. 

Ο κόσμος δεν χρειάζεται μία ακόμη καταγγελία που του εφιστά την προσοχή στον αβέβαια ολέθριο κίνδυνο, αλλά ψύχραιμες φωνές που θα του τον αναλύσουν.  

Οι Τραμπ της οικουμένης δεν επιμορφώνονται ούτε αλλάζουν διαθέσεις όταν τους αντιμετωπίζεις ως βλάκες που θα τους βάλει στη θέση τους ένα 16χρονο, γιατί τότε ταμπουρώνονται πίσω από τον προσβεβλημένο δογματισμό τους και συμπαρασύρουν σ’ αυτόν κι άλλους εν δυνάμει αρνητές της κλιματικής αλλαγής, που μπορεί και να μην εξελίσσονταν σε τέτοιους αν κάποιος τους εκπαίδευε αντί να τους κάνει κήρυγμα. 

Όλοι μαζί, συνειδητοποιημένοι και μη, μπροστά στον περιβαλλοντικό κίνδυνο αξίζουμε κάτι ωριμότερο από ένα παθιασμένο παιδάκι – έστω κι αν αυτό έχει την καλύτερη προαίρεση. Κι αυτός είναι ο λόγος που οι κοινωνικές αλλαγές δεν προκαλούνται από υπερπροωθημένους influencers, αλλά από κοινωνικά κινήματα, υπεύθυνη πολιτική, τεχνολογική πρόοδο και επιστημονικό πνεύμα.

Σε κάποια από τις πομπώδεις ομιλίες της, από τις πολλές εκείνες που επιχειρούν να μας βάλουν μυαλό, πρόσεξα πως είπε “Μην ακούτε εμένα. Ακούστε τους επιστήμονες”. Αυτό ηχεί αρκετά ειρωνικό, γιατί όσο η Greta μονοπωλεί τον δημόσιο λόγο, όσο μετατρέπει την κλιματική αλλαγή σε trending topic και άρα αναλώσιμο, οι επιστήμονες έχουν ολοένα πιο περιορισμένη δυνατότητα να ακουστούν. Γιατί στο επίκεντρο βρίσκεται η Greta, με έναν αγαθό (;) σκοπό που επισκιάζεται από το Εγώ και την ειδωλοποίησή της.  

Πού να χωρέσει ο επιστημονικός λόγος -ο οποίος παρεμπιπτόντως δεν είναι τόσο εύπεπτος όσο είναι το διαπρύσιο κατηγορώ της ευπώλητης Greta- σε ένα πλαίσιο lifestyle ακτιβισμού που τον υποκαθιστά;
 

Η τακτική του hard selling, το να πουλάς δηλαδή μία ιδέα, ένα προϊόν, με υπερβάλλοντα ζήλο και με σχεδόν εκβιαστικά μέσα, είναι αρχικά πολύ αποδοτική. Η επίκληση στο συναίσθημα του δέκτη, ο βομβαρδισμός του με μηνύματα εντόνως παραμετροποιημένα ώστε να αρχίσει να αντιλαμβάνεται την πραγματικότητα όπως τη συνθέτεις – μαζί με ένα αίσθημα κατεπείγοντος, δημιουργούν ένα συνειδησιακό πεδίο ιδανικό για να χωνευτεί το προϊόν ως μοναδικό φάρμακο για μία πολύ απειλητική ασθένεια. Ό,τι κι αν φωνάζεις, αν το φωνάζεις δυνατά και διαρκώς, θα ακουστείς από πολλούς.

Όμως το hard selling μετά από λίγο καίγεται στις φλόγες που η ίδια του η ορμή προκάλεσε.  

Γιατί...

ΔΙΕΘΝΗ ΝΕΟΤΑΞΙΚΑ ΣΟΥΡΓΕΛΑ - ΔΥΤΙΚΗ ΠΟΛΙΤΙΚΩΣ ΟΡΘΗ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ Μ@Λ@ΚΙ@: Οι αποτυχημένοι μεσήλικες (και τα πετυχημένα τσογλάνια...)

Ε-Ξ-Α-Ι-Ρ-Ε-Τ-Ι-Κ-Ο

Του Αντώνη Δαρζέντα

Όταν αποδομούμε την Γκρέτα ως εμμονική και ημιμαθή μας λένε μην κοιτάτε τον φορέα κοιτάξτε το μήνυμα.  

Όταν αποδομούμε επί της ουσίας αυτά που λέει ακούμε, μα παιδί είναι, και μην κοιτάτε ακριβώς τι λέει και τι κάνει, πολλά είναι συμβολικά.  

Ωστόσο όταν θα μπεις στη δημόσια σφαίρα κρίνεσαι για τα πάντα. Ακόμα και για τις εκφράσεις του προσώπου σου ακόμα και για το ρούχο που φοράς.

Από την άλλη η κριτική που ακούγεται για αυτά που λέμε εμείς που πιστεύουμε πως η οικολογία υπήρχε και πριν την Γκρέτα και που θέλουμε μια πιο ορθολογική στάση, ακούμε το εξής. Είμαστε λέει αυτοί, που δεν συμφωνούμε με την Γκρέτα, κυρίως αποτυχημένοι μεσήλικες και το πρόβλημα είναι με τον εαυτό μας και όχι με την Γκρέτα. Έτσι εμείς πρέπει να μιλάμε για την ουσία και όχι για το πρόσωπο. Οι απέναντι μπορούν να μιλούν όχι για την Γκρέτα, όχι για αυτά που λέει, αλλά για εμάς.

Μμμμ, ενδιαφέρουσα προσέγγιση.

Η Γκρέτα όμως λέει και κάνει συγκεκριμένα πράγματα. 

Πάει Αμερική με πλοιάριο δεν χρησιμοποιεί σαπούνι και αποπατεί σε κουβά. Επίσης είναι vegan και δεν πάει στο σχολείο. Κάνει συγκεκριμένες κινήσεις. Συμβολικές ή όχι από αυτές θα κριθεί.

Ωστόσο όταν ακούω μια κριτική πάντα γυρίζω πίσω. Λέω μια στιγμή ας το δω πάλι από την αρχή. Μήπως έχουν δίκιο οι άνθρωποι;. Μήπως όντως το πρόβλημα είναι δικό μας;  

Μήπως όντως αυτοί που στεκόμαστε με κριτική απέναντι στο φαινόμενο Γκρέτα είμαστε αποτυχημένοι μεσήλικες;  

Και βρήκα ότι το παραπάνω είναι σχεδόν αληθές.

Ας πάρουμε αρχικά τους ηγέτες. Π.χ. ο Μακρόν τις προάλλες δήλωσε ότι οι απαιτήσεις της Γκρέτα δεν είναι συμβατές με τις κοινωνίες μας. Μεσήλικας. Αποτυχημένος όχι, αλλά μεσήλικας. 

Μετά στους φίλους του Facebook. Παρατήρησα ότι όντως μεσήλικες ήταν οι αρνητές της Ιωάννας της Λωρραίνης του κλίματος. Και βρήκα την αιτία.

Γιατί εμείς οι μεσήλικες, ιδίως όσοι έχουμε μεγαλώσει σε επαρχία, έχουμε ζήσει λίγο όπως έζησε η Γκρέτα την βδομάδα που διέσχισε τον Ατλαντικό. Και περισσότερο έχουμε ακούσει ιστορίες από τους γονείς μας. Έχουμε ταξιδέψει για το νησί των γονιών μας στην Σαντορίνη, όχι με το αεροπλάνο που σε μισή ώρα σε πάει εκεί, δυστυχώς παράγοντας διοξείδιο, αλλά με απίθανους σκυλοπνίχτες και ταξίδι 18 ωρών με μποφόρια και ζαλισμένοι σαν τα κοτόπουλα να δένει το καράβι αρόδου και να ανεβαίνουμε τις εκατοντάδες σκάλες των Φηρών με τις αποσκευές και με τα πόδια σαν τα γαϊδούρια.

Γοουαου, όπως θα έλεγε μια 16χρονη από την Σουηδία. Τι όμορφη περιπέτεια.

Εμείς οι μεσήλικες έχουμε αφοδεύσει σε απόπατους. Έχουμε πάθει δυσεντερίες από αυτό γιατί η στέρνα που πίναμε ήταν δίπλα στον απορροφητικό βόθρο. 

Οι γονείς μας στην Σαντορίνη έχουν συμμαθητές που τυφλώθηκαν από τράχωμα, μια νόσο που ήθελε απλά να πλύνεις το πρόσωπο σου με σαπούνι. Αλλά δεν είχαν. Σαν την Γκρέτα.

Γυναίκες έχασαν τα παιδιά τους γιατί γεννούσαν στα χωράφια ή πέθαιναν από αρρώστιες γιατί δεν προλάβαιναν να πάνε Αθήνα. Δεν υπήρχαν πτήσεις αεροπλάνων. Τώρα ο δήμος Σαντορίνης έχει δικό του αεροπλάνο που μεταφέρει επειγόντως έναν άρρωστο στην Αθήνα σε μια ώρα. Αλλά είχαν μηδενικό αποτύπωμα. Και ήταν και vegan. Σαν την Γκρέτα. Που να βρουν κρέας να φάνε;. Ο πατέρας μου μου περιγράφει ότι μάζευαν τις φλούδες πορτοκαλιού που έτρωγαν αλλά παιδιά και τις μασουλούσαν. Γι αυτό και οι νέες γενιές είναι περίπου 10 πόντους ψηλότερες. Αλλά είχαν μηδενικό αποτύπωμα. Και τα μισά δεν πήγαιναν στο σχολείο όπως η Γκρέτα. Ήθελαν αλλά έπρεπε από τα δεκατρία τους να βρουν μεροκάματο. Η Γκρέτα δεν θέλει.

Και όχι μόνον αυτό. Όλα τα παραπάνω έβαλαν κι άλλους στην παραγωγή και οι γυναίκες απέκτησαν αυτονομία και δικαιώματα και τα δικαιώματα επεκτάθηκαν στις μειονότητες και στους gay.

Γιατί εμείς θυμόμαστε τις θείες μας στην επαρχία τις έλεγαν Μήτσαινα και Γιώργαινα από το μικρό όνομα του άντρα τους.

Αυτό είναι το μηδενικό αποτύπωμα που αφήσαμε πίσω μας κυρίες και κύριοι. Το αποτύπωμα διοξειδίου δεν είναι πορδές αγελάδων, ούτε καμινάδες που καπνίζουν. Είναι καθαρό νερό, είναι αποχετεύσεις, είναι γρήγορη μεταφορά στο γιατρό, είναι φάρμακα, είναι ζωές παιδιών και κοινωνικά δικαιώματα. Ήταν υπέροχος ο αέρας όταν είχαμε μηδενικό αποτύπωμα διοξειδίου αλλά 2 στα 10 παιδιά πέθαιναν στον πρώτο χρόνο ζωής και οι ενήλικες ζούσαν μέχρι τα 50.

Αυτή τη στιγμή παρόλα αυτά, όλη η Δύση μειώνει το αποτύπωμα άνθρακα ενώ η Κίνα και η Ινδία το έχουν ανεβάσει κατακόρυφα. Αλλά πραγματικά δεν μπορώ να τους θυμώσω, ούτε να τους κουνήσω το δάχτυλο. Γιατί την δεκαετία του 70 η Ινδία είχε έναν τεράστιο Λιμό όπως και Κίνα μετά τα κομουνιστικά πειράματα του Μάο. Εκατομμύρια πέθαιναν από πείνα. Και τώρα χάρις στην τεχνολογία των μηχανών αλλά και των σπόρων ο κόσμος πια δεν πεθαίνει από πείνα. Είναι φτωχός ακόμα, αλλά δεν πεθαίνει. Και δεν μπορώ να τους θυμώσω γιατί θεραπεύουν τους γέρους τους, ζεσταίνουν τα σπίτια τους, απελευθερώνουν τις κοινωνίες τους, ταΐζουν τα παιδιά τους.

Γι αυτό εμείς οι αποτυχημένοι μεσήλικες που οι γενιές μας μπόρεσαν για πρώτη φορά να παραδώσουν στους επόμενους έναν ειρηνικό και πιο πλούσιο κόσμο, δεν μπορούμε να κουνήσουμε το δάκτυλο σε κανέναν. Γιατί ξέρουμε.

Και θυμόμαστε.

Και αφήνουμε άλλους, καλοζωισμένους και μοσχοαναθρεμένους για όλη τους τη ζωή, να μας κουνάνε το δάχτυλο και να μας φωνάζουν «κύριοι αποτύχατε».

Όντως. Αποτύχαμε. Αποτύχαμε να δείξουμε στα παιδιά μας πως...

ΔΙΕΘΝΗ ΝΕΟΤΑΞΙΚΑ ΣΟΥΡΓΕΛΑ - ΔΥΤΙΚΗ ΠΟΛΙΤΙΚΩΣ ΟΡΘΗ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ Μ@Λ@ΚΙ@: Τα όνειρά σου μην τα κλαις

Του ΤΑΚΗ ΘΕΟΔΩΡΟΠΟΥΛΟΥ

Θα μπορούσε να είναι στίχος από έντεχνο, προς το ελαφρολαϊκό, σουξέ. «Μου έκλεψαν τα όνειρά μου».  

Το είπε η Γκρέτα καταχειροκροτούμενη από τους ηγέτες της παγκόσμιας κοινότητας, τους οποίους λίγο πριν είχε καταχεριάσει.  

Χειροκρότημα κατανόησης; Υποκρισία; Διαλέγετε και παίρνετε.  

Νομίζω πως δικαιούμαι να ρωτήσω, πρώτον, ποια είναι τα όνειρα που της έκλεψαν και, δεύτερον, αν έχει αναρωτηθεί ποτέ μήπως το δικαίωμά της να ονειρεύεται της το έδωσε αυτός ο ίδιος πολιτισμός που τώρα κατηγορεί ότι της τα έκλεψε. Διότι, αν δεν είχε γεννηθεί στη Σουηδία αλλά κάπου στο Αφγανιστάν ή την υποσαχάρια Αφρική, την πρώτη φορά που θα έμπαινε σε αεροπλάνο για να πάει στην Αμερική, αν κατάφερνε ποτέ να μπει, δεν θα σκεφτόταν το οικολογικό αποτύπωμα. Θα ζούσε το όνειρό της.

Η αντιμετώπιση της Γκρέτα δεν έχει να κάνει με την αποδοχή ή όχι της κλιματικής αλλαγής. 

Μπορεί να πιστεύεις ότι πρέπει να ληφθούν μέτρα για να ανασταλεί η κλιματική αλλαγή, το λιώσιμο των πάγων, η υπερθέρμανση του πλανήτη, όμως να σε απωθεί το δεκαεξάχρονο κορίτσι με το ιεραποστολικό ύφος, το αγέλαστο πρόσωπο, κοινώς τον φανατισμό της.  

«Οι φανατικοί δεν έχουν χιούμορ», είχε πει ο Αμος Οζ. Και η Γκρέτα είναι φανατική. 

Και δραστηριοποιείται σε έναν κόσμο που ρέπει στον φανατισμό, επειδή του έλειψαν οι μεγάλες ιδέες. 

Η Γκρέτα αυτό προσφέρει: μια μεγάλη ιδέα για τον κόσμο, τη μεθαδόνη της θρησκείας και των ιδεολογιών που στέγασαν τόσες ψυχές τον περασμένο αιώνα. 

Προσφέρει μεταφυσική προφητεύοντας την Αποκάλυψη και το τέλος του κόσμου. Και η μεταφυσική της έχει γοητεία, ξεσηκώνει εκατομμύρια ανά τον κόσμο. 

Ο σκοπός της είναι ιερός, λένε, άρα δεν πρέπει να σκοντάφτουμε στα μέσα, στον τρόπο του ιεροκήρυκα που ενοχοποιεί τη ζωή για να τη σώσει. Τόσα πάθαμε, αλλά μυαλό δεν βάλαμε. Πόσες φορές στην Ιστορία προφήτες με τον δείκτη της δεξιάς προτεταμένο έχουν δείξει κάποιον σκοπό αδιαφορώντας για τα μέσα; Και η κοινωνική ισότητα ήταν ιερός σκοπός, όμως τα μέσα που χρησιμοποίησαν όσοι θέλησαν να την επιβάλουν έκαναν τον βίο αβίωτο σε όσους δεν στέρησαν τον βίο. Δεν είναι μάλλον τυχαίο ότι πίσω από την Γκρέτα συνωστίζονται όσοι έχασαν στα αζήτητα τις επαναστατικές τους ιδέες.

Ο δυτικός κόσμος είναι φοβισμένος. Ας μη γελιόμαστε. Φοβάται το αύριο γιατί ζει εγκλωβισμένος στο σήμερα.

Ο Σαρλ Πεγκί έλεγε πως κανείς δεν μπορεί να ζήσει χωρίς μεταφυσική, ακόμη και ο πιο ορθολογικός νους. Ο κόσμος μας αισθάνεται ένοχος αλλά...

ΔΙΕΘΝΗ ΝΕΟΤΑΞΙΚΑ ΣΟΥΡΓΕΛΑ - ΔΥΤΙΚΗ ΠΟΛΙΤΙΚΩΣ ΟΡΘΗ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ Μ@Λ@ΚΙ@: Τη λέτε στην Γκρέτα; How dare you? Είναι το αδιαφιλονίκητο GNTM !!!

Του ΜΙΚΡΟΥ ΟΔΥΣΣΕΑ

Μεγάλη μορφή η Γκρέτα. Έχει διχάσει (και) την Ελλάδα στα δύο.

Με ένα οργισμένο λόγο, που συνοδεύει άριστα με συσπάσεις των μυών του προσώπου της, είναι το Global Next Top Model.

Τέτοια οργή με όρια σε δημόσιο λόγο είναι σπάνια. Ένα κράμα Βελόπουλου με Σκουρλέτη με μια εσάνς Ρένας στην αντιπολίτευση και την αυστηρότητα του Γιακουμάτου στα τελειώματα των φράσεων.

Μια απίστευτη θεατρικότητα, που θα έκανε και τη Γκρέτα Γκάρμπο να υποκλιθεί, αν δεν είχε αποθεωθεί κατά την εποχή του βωβού κινηματογράφου.

Η Γκρέτα του καιρού μας είναι επιμελώς ατημέλητη και με τα τραχιά, απλά και άρα εύληπτα αγγλικά της ξεσηκώνει τα πλήθη.

Για τους θαυμαστές της είναι ο Μέσι της κλιματικής αλλαγής, ο Ρονάλντο της βιοποικιλότητας, ο Λεμπρόν των ανθρώπων που υποφέρουν, ο Γιάννης που καρφώνει στο καλάθι των εκπομπών διοξειδίου του άνθρακα.

Δεν μπαίνουμε στη λογική να καταρρίψουμε ή να συμφωνήσουμε με τα επιχειρήματά της. Μια 16χρονη έχει αξιωματικά δίκιο. Ό,τι κι αν λέει.

Κι αν το μέλλον του πλανήτη είναι το κοινό πεδίο δράσης των 16χρονων όλου του κόσμου, ας είναι. Δεν θα είμαστε εμείς αυτοί που θα το αποφασίσουν.

Σε 30 χρόνια από τώρα η γενιά της Γκρέτα(ς) θα είναι στα πράγματα. Ευελπιστεί και είναι λογικό να θέλει να τα κάνει όλα καλύτερα.

Το παγκόσμιο χωριό θέλει τέτοιες μούρες για να ξεσηκωθεί.

Κρύβονται λέει τεράστια οικονομικά συμφέροντα πίσω από τη Γκρέτα. Προφανώς, όμως υπάρχουν αντιτιθέμενα ισάξια συμφέροντα και στους επικριτές της κλιματικής αλλαγής. Τα οποία και δεν κρύβονται: οπότε αν δεν έχουμε μετοχές στις μεν ή στις δε, ας μη φανατιζόμαστε τόσο.

Ουδείς αμφισβητεί την υπερθέρμανση του πλανήτη. Ο “καβγάς” γίνεται για το ποσοστό της ανθρώπινης επίδρασης πάνω σε αυτή.

Οι θιασώτες της ανθρωπογενούς κλιματικής αλλαγής βρήκαν στον επικό λόγο και στην παρουσία της Γκρέτα τον καλύτερο πρεσβευτή του;.

Αν κατάφερε να μαζέψει μισό εκατομμύριο κόσμο στον Καναδά, εκεί που οποιοσδήποτε επαναστάτης θα είχε πλήξει από ανία, πρόκειται για φαινόμενο.
Της τη λένε και κάποιοι που αδυνατούν να βρουν άλλους τρεις για μπιρίμπα και παίζουν πασιέντζα στον υπολογιστή.

Με επικοινωνιακούς όρους η Γκρέτα είναι η απόλυτη επιτυχία, η φαντασίωση κάθε επικοινωνιολόγου που ταλαιπωρείται να κάνει άλογα κούρσας τους “Αστραχάν” αυτού του τόπου.

Τη λένε και στους γονείς της, μιλάνε για σύνδρομο κτλ.  Λογικά, πρόκειται για “επένδυση” των γονέων στο κοριτσάκι τους, αλλά είναι δικαίωμά τους.

Οι γονείς που ντοπάρουν τα παιδιά τους για να μπουν στη Γυμναστική Ακαδημία, που ψάχνονται με μάνατζερ για να τα προωθήσουν στον επαγγελματικό αθλητισμό ή τα ποτίζουν με εμφυλιακό μίσος είναι σίγουρα καλύτεροι και επικρίνουν τους γονείς της 16χρονης Σουηδής.

Θα ξεφουσκώσει η στορία με  τη Γκρέτα;

Κι έτσι ακόμη, κατάφερε να ευαισθητοποιήσει εκατομμύρια παιδιά και κυρίως να θέσει γερές βάσεις για την ανέλιξή της κατά την ενηλικίωσή της.
 
Οι δεκαεξάχρονοι θα είναι πάντα επαναστάτες και αλίμονο αν δεν τα έβαζαν με τα κάθε είδους συστήματα.

Το κακό είναι μόνο ότι ίσως αποτελούν μέρος του.
 
Γιατί...

ΔΙΕΘΝΗ ΝΕΟΤΑΞΙΚΑ ΣΟΥΡΓΕΛΑ - ΔΥΤΙΚΗ ΠΟΛΙΤΙΚΩΣ ΟΡΘΗ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ Μ@Λ@ΚΙΑ: Θα την στείλει κανείς να πάει να γ@μ|-|&31 ???

By  Michael Odysseus Yakoumakis

Ακούσατε την ομιλία της Γκρέτα? (Αυτήν που κάποιοι της έγραψαν για να διαβάσει προφανώς). 

Εγώ ναι, και καθώς είμαι διαγνωσμένος με το σύνδρομο Asperger, έχω μια "αφύσικη", ενοχλητική για πολλούς, εμμονή με τις λεπτομέρειες. 

Από την ομιλία της Γκρέτα, δύο "λεπτομέρειες" μ' εντυπωσίασαν:

1) Η ομιλία είναι μια εναλλαγή από γενικόλογες όσο και γλυκανάλατες κοινοτοπίες, που στοχεύουν στο θυμικό αποκλειστικά (π.χ. "μου κλέψατε το μέλλον!") και από ένα σωρό ξεκάρφωτες μετρήσεις της αύξησης του CO2 στην ατμόσφαιρα και της τήξης των πολικών πάγων.
 
Πουθενά, ΜΑ ΠΟΥΘΕΝΑ, δεν αναφέρεται έστω και μονολεκτικά σε ΡΥΠΑΝΣΗ και ΜΟΛΥΝΣΗ της ΥΔΡΟΣΦΑΙΡΑΣ, ΑΠΟΨΙΛΩΣΗ ΤΩΝ ΔΑΣΩΝ με αλόγιστη υλοτομία και ΕΣΚΕΜΜΕΝΟΥΣ ΕΜΠΡΗΣΜΟΥΣ, ΔΙΑΒΡΩΣΗ και ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΗ ΤΩΝ ΕΔΑΦΩΝ, όλα αυτά από ληστρικές και ανεύθυνες μεθόδους αλόγιστης εκμετάλλευσης φυσικών πόρων και παραγωγής ενέργειας και βιομηχανικών αγαθών. (Παρεμπιπτόντως, αυτά τα "βιομηχανικά αγαθά", πόσο αγαθά είναι?).
ΟΥΤΕ ΚΟΥΒΕΝΤΑ ΔΗΛΑΔΗ ΓΙΑ ΤΟ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟ, ΒΑΡΥΤΑΤΟ ΠΡΟΒΛΗΜΑ...

2) Σε ένα σημείο απευθυνόμενη στις κυβερνήσεις λέει, "αν καταλαβαίνετε τι συμβαίνει αλλά αδιαφορείτε, σημαίνει πως είστε σατανικοί (evil), ΠΡΑΓΜΑ ΠΟΥ ΔΕΝ ΘΕΛΩ ΝΑ ΠΙΣΤΕΨΩ". Δηλαδή οι κυβερνήτες των ισχυρών χωρών είναι καλοί άνθρωποι μωρέ, δεν αδιαφορούν για τους ανθρώπους, απλά δεν έχουν καταλάβει ακόμα τι παίζει...
 
Κάποιοι έχουν παρεξηγηθεί που επανειλημμένα έχω στείλει να πάει να γ@μ|-|&31  όχι την πραγματική Γκρέτα, αλλά το διαφημιστικό σύμβολο που οι μεγαλοκαρχαρίες κατασκεύασαν με υλικό από την πραγματική Γκρέτα, προκειμένου να εξαπολύσουν μια καμπάνια κάλυψης των οικολογικών τους εγκλημάτων.

Φαίνεται πως δεν είμαι ο μόνος που εκφράζεται "δίχως ίχνος πολιτικής ορθότητας". 

Δείτε...

ΔΙΕΘΝΗ ΝΕΟΤΑΞΙΚΑ ΠΟΛΙΤΙΚΩΣ ΟΡΘΑ ΣΟΥΡΓΕΛΑ: Tί απάντησε το οργισμένο τσογλάνι που θέλει να σώσει τον πλανήτη, σε ερώτηση δημοσιογράφου "Τί γνωρίζεις για το κλίμα"???

ΔΙΕΘΝΗ ΝΕΟΤΑΞΙΚΑ ΠΟΛΙΤΙΚΩΣ ΟΡΘΑ ΣΟΥΡΓΕΛΑ: Είναι το φύλο του αυτό, δεν φταίει

Γράφει ο ΦΑΛΗΡΕΥΣ

Η αμερικανικής προέλευσης παράδοση του «blackface», δηλαδή ενός λευκού που μακιγιάρεται σαν μαύρος και παριστάνει τον μαύρο, είναι καθαρά ρατσιστική. Εχει τις ρίζες της στον φτωχό λευκό έποικο των πρώτων δεκαετιών του 19ου αιώνα και στην απειλή που αισθανόταν, τόσο από τους απελεύθερους μαύρους όσο και από την προοπτική της τελικής απελευθέρωσης των δούλων στις πολιτείες του Νότου. Το «blackface» ξεκίνησε ως νούμερο του μουσικού θεάτρου και ο σκοπός του ήταν να κάνει τον ανασφαλή λευκό να γελάσει εις βάρος του μαύρου: για την αμάθειά του, την προφορά του, την αδεξιότητά του, την κατωτερότητά του. Ηταν σαφώς μια εκδήλωση ρατσισμού, που άντεξε πολύ περισσότερο από έναν αιώνα, μέχρι να εξαλειφθεί τελείως από τη λεγόμενη showbiz κατά τα μέσα της δεκαετίας του 1970.

Πολύ παράξενο, συνεπώς, ότι ο πρωθυπουργός του Καναδά, ένας γνησίως φιλελεύθερος πολιτικός, του οποίου η δράση εκτείνεται σε ολόκληρη την έκταση της «προοδευτικής» ατζέντας, δεν είχε επίγνωση του σκοτεινού παρελθόντος του «blackface» και νόμιζε ότι ήταν ένα αθώο αστείο όταν αποφάσισε να βάψει το πρόσωπό του μαύρο, ώστε να είναι ρεαλιστικότερη η μεταμφίεσή του σε Αλαντίν, για τις ανάγκες ενός μασκέ πάρτι. 

 Ο θόρυβος που προκλήθηκε διεθνώς από την αποκάλυψη των φωτογραφιών ήταν δικαιολογημένος, καθώς την εποχή εκείνη ο Τριντό κόντευε τα τριάντα και ακολουθούσε την καριέρα δασκάλου: δίδασκε μαθηματικά και γαλλικά σε ένα καλό ιδιωτικό σχολείο του Βανκούβερ. 

Πώς στέκεται, λοιπόν, ο ισχυρισμός ότι δεν ήξερε, για έναν άνθρωπο με τη δική του κοινωνική πείρα και μόρφωση;

Το ερώτημα απασχόλησε τον διεθνή Τύπο την περασμένη εβδομάδα. 

Ενας διαπρεπής Βρετανός δημοσιογράφος, ο Μπεν Μάκινταϊρ, καταλήγει το σχετικό άρθρο του στους Times με τη διαπίστωση ότι ο Τριντό είτε είναι ψεύτης είτε ανάξιος να ασκεί το αξίωμά του.  

Το βρίσκω πολύ αυστηρό, πράγμα που δεν με πειράζει καθόλου. Αλλά και άδικο, πράγμα που με πειράζει. Διότι υπάρχει και μία τρίτη εκδοχή που παραλείπεται: υπάρχει μια κατηγορία ανδρών, που ανεξαρτήτως της όποιας σεξουαλικής συμπεριφοράς τους, τους αρέσει να βάφονται. Επειδή όμως ντρέπονται «βέβαια να φανούν κ’ ελεύθερα να κάμουν», για να το πω Καβαφικά, ψάχνουν ευκαιρίες και προσχήματα για να χαρούν αυτή τη ροπή τους χωρίς να ντρέπονται. Κακό είναι; Ούτε κατά διάνοια! Περί ορέξεως...

Σας πληροφορώ ότι στο εξωτερικό κυκλοφορούν ήδη πλήρεις σειρές προϊόντων μακιγιάζ για άνδρες. (Για άνδρες που βγάζουν τα φρύδια τους, κάνουν αποτρίχωση, μπότοξ, ίσως καμιά πλαστική κ.λπ.) Τα βλέπει ο καθένας σε ειδικά περίπτερα στις αίθουσες των καλλυντικών στα μεγάλα καταστήματα. Στις φιλελεύθερες κοινωνίες δεν υπάρχει κάτι μεμπτό στην περίπτωση ενός άνδρα που μακιγιάρεται. Συνεπώς, ο Τριντό θα μπορούσε να χρησιμοποιήσει αυτό το επιχείρημα και να αποστομώσει τους επικριτές του: Μου αρέσει να βάφομαι. Σας πειράζει;

Θα μπορούσε μάλιστα ο πρωθυπουργός του Καναδά να πάει ακόμη παρακάτω και να βγει στους αριστερούς επικριτές του από αριστερότερα: Να διεκδικήσει, δηλαδή, το δικαίωμα της ξεχωριστής «ταυτότητας φύλου» για την περίπτωσή του! Ανδρας που αισθάνεται άνδρας, αλλά του αρέσει να βάφει το πρόσωπο. 

Θα δούμε πώς θα το ονομάσουμε, δεν είναι δύσκολο, υπάρχουν ήδη πάνω από εκατό διαφορετικές ταυτότητες φύλου και ολοένα αυξάνονται.  

Να σας δώσω μερικά παραδείγματα ποικιλιών φύλου, που ανακάλυψα εξερευνώντας τις ειδικές ιστοσελίδες στο Ιντερνετ: «Autogender» είναι όταν το φύλο σου είναι τελείως προσωπικό και ξεχωριστό – sui generis, θα λέγαμε. «Genderfuzz» είναι όταν έχεις περισσότερα από ένα φύλα και είναι τόσο μπερδεμένα, ώστε ούτε εσύ ο ίδιος ξέρεις τι είσαι. «Oneirogender» (το καλύτερό μου!) είναι όταν ονειρεύεσαι, χωρίς να κοιμάσαι, ότι έχεις ένα φύλο, αλλά χωρίς να νιώθεις την πίεση ή την επιθυμία να γίνεις αυτό το φύλο.

Τέλος, τον ορισμό του «peri-gender» αρνούμαι να το μεταφράσω, διότι δεν μπορώ να τον κάνω καλύτερο στα ελληνικά: «When you identify with a gender, but not as a gender»!  

Αλλά ως τι; Ας πούμε, ως βιογενετιστής ή ως τραπεζίτης; 

Και αν νομίζετε ότι όλα αυτά δεν σας αφορούν, διότι εσείς ξέρετε τι είστε και αυτό σας φτάνει, να σας πληροφορήσω, κακομοίρηδές μου, ότι...

ΣΥΡΙΖΑίων ξεφτιλαράδων κωμωδία

Σαν σήμερα (30/9/ΧΧΧΧ)

1846: Ο δρ Γουίλιαμ Μόρτον χρησιμοποιεί για πρώτη φορά τον αιθέρα ως αναισθητικό για την εξαγωγή δοντιού, στο Τσάρλεστον της Μασαχουσέτης.

1922: Η ελληνική κυβέρνηση αποδέχεται τη συμφωνία της Διάσκεψης των Μουδανιών, με την οποία δίδεται στους Τούρκους και η Ανατολική Θράκη μέχρι τον Έβρο.

1988: Ο Ανδρέας Παπανδρέου υποβάλλεται σε εγχείρηση ανοιχτής καρδιάς στο Χέρφιλντ του Λονδίνου.

1955: Σκοτώνεται σε τροχαίο ο Τζέιμς Ντιν.

1978: Πεθαίνει ο Λαυρέντης Διανέλος.

2018: Εφυγε από τη ζωή σε ηλικία 94 ετών ο τραγουδιστής Σαρλ Αζναβούρ ένας από τους σημαντικότερους εκπροσώπους του ευρωπαϊκού -και όχι μόνο- πενταγράμμου