ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΣΥΡΙΖΟΠΛΗΚΤΗ ΜΠΑΝΑΝΙΑ: Τσαρλατάνων μετάλλαξη χωρίς αυτοκριτική

Toυ ΠΑΝΤΕΛΗ ΚΑΨΗ

Την εβδομάδα της δεκαπενταυγουστιάτικης ραστώνης και εν όψει επικείμενων εκλογών, δύο διαφορετικά πολιτικά κείμενα μου τράβηξαν την προσοχή.  

Και τα δύο γραμμένα από γυναίκες, εξαιρετικά επιτυχημένες στον τομέα τους, επανεξετάζουν μέσα από διαφορετικές οπτικές τις ηθικές μας συντεταγμένες μετά την υπογραφή του νέου μας Μνημονίου, του Μνημονίου της Αριστεράς.

 

Το πρώτο κείμενο το υπογράφει η κ. Βάσω Κιντή με αφορμή τις δηλώσεις Γιούνκερ για την «αμετάκλητη» παραμονή της Ελλάδας στο ευρώ. Αναφέρεται σε όλους όσοι αυτά τα τελευταία δύσκολα πέντε χρόνια αντιστάθηκαν στην ιδεολογία του συρμού και υπερασπίστηκαν τον ορθολογισμό και την ευρωπαϊκή προοπτική της χώρας. Προπηλακίστηκαν, βρέθηκαν αντιμέτωποι με την ιδεολογική τρομοκρατία των ημερών, αλλά επέμειναν σε μια στάση ευθύνης και αξιοπρέπειας και είπαν «όχι» στον εκχυδαϊσμό. Σε ένα περιβάλλον στέρησης και αβεβαιότητας συνέχισαν να λειτουργούν ως υπεύθυνοι πολίτες.

 

Το δεύτερο κείμενο της κ. Αννας Δαμιανίδη αναφέρεται στις μνήμες της πόλης. Στο κατώφλι του Οφθαλμιατρείου που φαγώθηκε κομμάτι κομμάτι με βαριοπούλα, στα σκαλιά της Μητρόπολης, δαγκωμένα από σφυρί, στα νεοκλασικά Κλαυθμώνος και Σταδίου που πρέπει να έχεις καλή μνήμη για να θυμηθείς ότι κάηκαν από μολότοφ. Οπως βέβαια από μολότοφ μπήκε και η φωτιά στη Μαρφίν με τους τρεις νεκρούς εργαζόμενους. Αφορμή για το δικό της κείμενο η εμφάνιση της βουλευτίνας του ΣΥΡΙΖΑ Ιωάννας Γαϊτάνη με τη μολότοφ στην μπλούζα της. Ευτυχώς που τώρα είναι μόνο φωτογραφία. «Να τις κάνουμε μπλουζάκια, να τις κάνουμε φούστες, αρκεί να μας μείνει μόνο η ανάμνηση από εκείνες τις φριχτές ημέρες του '10 και του '12», λέει η κ. Δαμιανίδη, επισημαίνοντας βέβαια το παράδοξο: Πόσο αναίμακτα πέρασε το νέο Μνημόνιο...

 

Στον αντίποδα η «συγνώμη» που ζήτησε ο Π. Χαϊκάλης για τις «υπερβολές», όπως τις χαρακτήρισε, στις προεκλογικές υποσχέσεις.  

Μαζί και οι ανάλογες επισημάνσεις στελεχών του ΣΥΡΙΖΑ ότι δεν έπιασε η μπλόφα ή ότι υπερεκτίμησαν τις δυνάμεις τους. 

 Για όλα τα άλλα σιωπή. 

Μια υπερβολή κι ένα λάθος λοιπόν; 

Αυτό έχουν καταλάβει!

 

Πριν από τις εκλογές πολλοί ψηφοφόροι απαντούσαν στις ενστάσεις κατά του ΣΥΡΙΖΑ με το επιχείρημα ότι δεν πρόκειται ποτέ να κάνει όσα λέει. Ορισμένοι μάλιστα υποστήριζαν πως τελικά η κυβέρνηση της Αριστεράς είναι η καλύτερη λύση γιατί μόνο αυτή μπορεί να εφαρμόσει τα Μνημόνια χωρίς να υπάρξουν κοινωνικές αντιδράσεις.

 Οπως έδειξε η δοκιμασία του πενταμήνου, ήταν υπεραισιόδοξοι: Η παραμονή μας στο ευρώ παίχτηκε σε μια ζαριά - εύκολα θα μπορούσαμε να είχαμε οδηγηθεί στη αντίθετη λύση. Ακόμα και σήμερα ο κίνδυνος του Grexit παραμένει. 

Μπορεί όμως στο τέλος να δικαιωθούν;

 

Δύο άλλα άρθρα από επιφανείς προσωπικότητες με εκσυγχρονιστικές, φιλοευρωπαϊκές περγαμηνές, τον δήμαρχο Θεσσαλονίκης Γιάννη Μπουτάρη και τον Διομήδη Σπινέλη, πρώην επικεφαλής της Γενικής Γραμματείας Πληροφοριακών Συστημάτων, υποστηρίζουν αυτό ακριβώς. 

Ο πρώτος φτάνει να παρομοιάσει τον κ. Τσίπρα με τον Ελευθέριο Βενιζέλο και τον Ιωάννη Καποδίστρια. 

Και ο δεύτερος μιλά για το αξιακό πλεονέκτημα της Αριστεράς που της επιτρέπει να προσελκύσει ικανά στελέχη τα οποία αλτρουιστικά θα προχωρήσουν τις μεταρρυθμίσεις που έχει ανάγκη η χώρα.

 

Το λένε στα σοβαρά;  

Σε ποιες αξίες και σε ποιους κώδικες ηθικής στηρίχθηκε ο προπηλακισμός των διαφωνούντων; 

Σε ποιους κώδικες ηθικής στηρίχθηκε η προσπάθεια συκοφάντησης και διαβολής κάθε αντίθετης άποψης; 

Σε ποιους κώδικες ηθικής στηρίχθηκαν η προσπάθεια ουσιαστικής παράλυσης του κρατικού μηχανισμού και η απροκάλυπτη βία των διαδηλώσεων;  

Ολη η θητεία του ΣΥΡΙΖΑ μέχρι σήμερα τι άλλο ήταν από μια απροκάλυπτη και χωρίς όρια εκμετάλλευση της οικονομικής κρίσης με μοναδικό στόχο την εξουσία;  

Αρκεί ένα «συγνώμη, εκτιμήσαμε λάθος» για να διαγραφούν οι αμαρτίες;

Κι αυτή, αν θέλετε, είναι η λιγότερο σημαντική πλευρά: 

Η ηθική και η πολιτική είναι δύσκολοι συνοδοιπόροι είναι αλήθεια. Ολα τα μεγάλα εκσυγχρονιστικά εγχειρήματα ωστόσο στηρίζονται και σε ένα ηθικό- αξιακό πρόταγμα που κινητοποιεί τους πολίτες και δημιουργεί ευρύτερες κοινωνικές συναινέσεις.  

Ποιο είναι το πρόταγμα του κ. Τσίπρα; 

Στη βάση ποιας πολιτικής πρότασης θα γίνει ο νέος Καποδίστριας; 

Οτι εκβιαστήκαμε; 

Οτι δυστυχώς ηττηθήκαμε; 

Οτι είμαστε υποχρεωμένοι να κάνουμε πράγματα που δεν πιστεύουμε; 

Οι Ελληνες πολίτες που ψήφισαν ΣΥΡΙΖΑ αισθάνονται δικαίως προδομένοι και εξαπατημένοι.  

Μπορεί πράγματι να είναι διατεθειμένοι να δώσουν στον κ. Τσίπρα άλλη μία ευκαιρία, μπορεί και όχι. 

Ας μη σπεύδουμε να προκαταλάβουμε το αποτέλεσμα των εκλογών. 

Σε κάθε περίπτωση δικαιούνται μια ολοκληρωμένη και ειλικρινή εξήγηση. Κι είναι ασφαλώς αυταπάτη να περιμένει κανείς ότι ένα κόμμα που πολέμησε με πάθος κάθε μεταρρύθμιση μπορεί να μεταλλαχθεί από την μια μέρα στην άλλη χωρίς βαθιά και ουσιαστική αυτοκριτική.  

Ο κ. Τσίπρας μπορεί να αναγκαστεί να εφαρμόσει το Μνημόνιο. Δεν μπορεί να αλλάξει την Ελλάδα όμως, αν πρώτα δεν αλλάξει ο ίδιος.