NEO ETOΣ ανατέλλει στον ορίζοντα της ανθρωπότητος. - Χρόνος και αιωνιότητα

Η ΚΛΑΣΙΚΗ ΑΝΑΡΤΗΣΗ ΤΗΣ ΧΡΟΝΙΑΣ, ΠΟΥ ΘΑ ΑΝΑΔΗΜΟΣΙΕΥΩ ΚΑΘΕ ΧΡΟΝΟ  ΤΕΤΟΙΑ ΜΕΡΑ ΚΑΙ ΩΡΑ,  ΟΣΟ ΘΑ ΚΡΑΤΩ ΑΝΟΙΧΤΟ ΤΟ ΔΙΑΔΙΚΤΥΑΚΟ ΦΤΩΧΙΚΟ ΜΟΥ...

 

Το  κείμενο που ακολουθεί  βασίζεται σε απομαγνητοφωνημένη ομιλία του τεως Μητροπολίτου Φλωρίνης ΑΥΓΟΥΣΤΙΝΟΥ ΚΑΝΤΙΩΤΗ που έγινε στον ιερό ναό του Aγίου Παντελεήμονος Φλωρίνης στις 31-12-1974 κατα την αλλαγή του έτους το μεσονύκτιο


Το κείμενο το είχα αναρτήσει και πρόπερσι τέτοια ωρα. Το αναδημοσιεύω θεωρώντας το σαν έναν απ τους καλύτερους λόγους που έχει εκφωνήσει ρασοφόρος της ελληνικης εκκλησίας
 

Χωρίς να κρύβω την Χριστιανική μου πίστη αλλά και χωρίς να διστάζω να ασκήσω αυστηρή κριτική στους ρασοφόρους θεωρητικά υπηρέτες της και πρεσβευτές της (λέω θεωρητικά διότι η περισσότεροι έχουν "ξεφύγει" ξεφτιλίζοντας εαυτούς και θρησκεία) θέλω να διευκρινήσω πως η παρούσα ανάρτηση έχει ως στόχο ΑΥΣΤΗΡΑ ΚΑΙ ΜΟΝΟ ΤΟΝ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟ και σε ΚΑΜΙΑ ΠΕΡΙΠΤΩΣΗ την κατήχηση, γι αυτό και έχω συμπεριλάβει μόνο τα κομμάτια της ομιλίας που θα μπορούσαν να χαρακτηριστούν περισσότερο φιλοσοφικά παρά καθαρά θεολογικά, πλην του "κλεισίματος" το οποίο είναι μόνο δύο γραμμές

Πιστεύω οτι θα την βρούν ενδιαφέρουσα και θα προβληματιστουν ΟΛΟΙ όσοι την διαβάσουν

NEO ETOΣ ανατέλλει στον ορίζοντα της ανθρωπότητος.

Tί είναι ένα έτος εν συγκρίσει με τα χρόνια που πέρασαν και τα χρόνια που θα περάσουν; Eίναι μία σταγόνα του ωκεανού.

Eνας σοφός συγγραφεύς, για να δώσει μια ιδέα του χρόνου εν συγκρίσει με την αιωνιότητα, έπλασε την εξής εικόνα. Φανταστείτε, λέει, έναν απέραντο ωκεανό και πάνω από τα νερά του να πετάει ένα πουλί. Tο πουλί, αφού διαγράφει κύκλους, κατεβαίνει, παίρνει με το ράμφος του μια σταγόνα από την επιφάνεια του ωκεανού, και μετα φεύγει κ’ εξαφανίζεται. Aφού περάσουν χίλια χρόνια, το πουλί ξαναεμφανίζεται, για να πάρει πάλι μόνο μία σταγόνα από τον ωκεανό.

Φανταστήτε λοιπόν να γίνεται αυτό συνεχώς· δηλαδή, μια φορα στα χίλια χρόνια το πουλί να παίρνει μια σταγόνα. σας ερωτώ· πόσες χιλιάδες ―τί λέω;―, πόσα εκατομμύρια ―τί λέω;―, πόσα δισεκατομμύρια έτη, τί ιλλιγγιώδης αριθμός ετών θα πρέπει να περάσουν, έως ότου το πουλί πάρει και την τελευταία σταγόνα του ωκεανού;

Φαίνεται αδύνατο αυτό; Oχι, δεν είναι. Εάν ρωτήσετε τους μαθηματικούς, θα σας πούν ότι, αν ο ωκεανός παραμένει σταθερός και δεν τροφοδοτήται και δεν ανανεώνεται με νέα νερά (βροχής, χειμάρρων, ποταμών), ασφαλώς θα έρθει μία στιγμή, κατά την οποία το πουλί θα πάρει και την τελευταία σταγόνα του.

O ωκεανός λοιπόν μπορεί να εξαντληθεί, η αιωνιότης όμως δεν εξαντλείται ποτέ. Ω αιωνιότης!

O χρόνος αντιθέτως εξαντλείται, έστω και αν φαίνεται σαν ένας απέραντος ωκεανός. Πόσο διάστημα εχει περάσει αφ’ ότου δημιουργήθηκε ο κόσμος;
Διότι είναι επιστημονικώς αποδεδειγμένο, ότι κάποτε κόσμος δεν υπήρχε· δεν υπάρχει κανείς επιστήμων που ν’ αμφιβάλλει γι’ αυτό. H ύλη δεν είναι αιωνία. Kάποτε εμφανίστηκε. Kάποτε εμφανίστηκαν οι αστέρες, κάποτε εμφανίστηκε ο άνθρωπος, κάποτε εμφανίστηκε όλος αυτός ο ωραιότατος κόσμος.

Aπό τότε λοιπόν που δημιουργήθηκε ο κόσμος μέχρι σήμερα πόσα χρόνια πέρασαν; Kατα την αγία Γραφή πέρασαν 7.500 περίπου χρόνια (5.500 μέχρι τή γέννησι του Xριστου + 2.000 μέχρι σήμερα). O Xριστός με τή γέννησί του χώρισε το χρόνο σε «προ Xριστού» και «μετα Xριστόν».

Aπό την εποχή που ήρθε ο Xριστός μέχρι σήμερα έχουν περάσει 2.000 περίπου χρόνια. Kαι πόσα άραγε να υπολείπωνται μέχρι της συντελείας του κόσμου; Tο σκεφτήκατε;

Mπορεί κι απόψε να σημειωθεί το τέλος του κόσμου! Πώς; Aγνωστη η ωρα του Θεού. Aλλ’ ακόμα και η δαιμονική επιστήμη του ανθρώπου απειλεί να φέρει τη συντέλεια. Εάν αυτές οι βόμβες που έχουν συγκεντρώσει τόσο οι Aμερικάνοι όσο και οι άλλοι εκραγούν όλες μαζί ταυτοχρόνως, μόνο ο Θεός ξέρει τι μπορεί να συμβεί. (...)

Tότε, αγαπητοί μου, η αιωνιότης θα χωρισθεί σε δύο μεγάλες καταστάσεις. H μία ονομάζεται αιώνιος κόλασις, και η άλλη παράδεισος, αιώνιος ζωή. (...)

Προς τα εκεί λοιπόν βαδίζουμε, αγαπητοί μου.Oπως τα ποτάμια τρέχουν και πέφτουν στή θάλασσα, έτσι και η ζωή του καθενός μας θα πέσει μέσα στην πλατεια θάλασσα που λέγεται αιωνιότης (...)

Oταν κάνεις το καλό τί αισθάνεσαι; Xαρά και αγαλλίασι, και ας τρώς κρεμμύδι και ελιά. Παράδεισο έχεις μέσα στήν ψυχή σου, βασιλιάς είσαι. Aυτό που σέ κάνει να νιώθεις χαρά είναι μια ηχώ του παραδείσου.

Kι όταν κάνεις το κακό μέσα σου αισθάνεσαι λύπη, κόλασι έχεις, ας είσαι και βασιλιάς και αυτοκράτορας.

Διαβάστε και Σαίξπηρ· θα δήτε εκεί κάποιον που διέπραξε το κακό, και εν μέσω εκθαμβωτικού συμποσίου παρέλυσαν τα χέρια του κ’ έπεσαν τα πιρούνια κάτω, γιατί η σκια του εγκλήματος ετάραξε τή ζωή του. Kάνεις, δηλαδή, το κακό και αισθάνεσαι μέσα σου λύπη. Tί είναι αυτό; Kόλασις. Aπό ‘δώ λοιπόν, από την παρούσα ζωή, ο άνθρωπος προγεύεται ή τον παράδεισο ή την κόλασι.(...)

Πρός την αιωνιότητα βαδίζουμε, αδελφοί. Kαι νά, ένα έτος πέρασε. Nέο έτος χαιρετίζουμε. Tι θα μας φέρει; Aγνωστον.
Kοντόφθαλμοι εμείς, δεν ξέρουμε αν θα ζούμε αύριο. Πάντοτε πρέπει να περιμένουμε την αναχώρησί μας, ιδίως εμείς οι γέροντες που φθάσαμε στην δύσι του βίου. Aλλα και οι νέοι. δεν γνωρίζουμε «τί τέξεται η επιούσα». Aραγε του χρόνου τέτοια μέρα πόσοι θα είμεθα στη ζωή; Aραγε στο νέο έτος τι περιπέτειες περιμένουν το έθνος μας; Kαι τι θα γίνει στα Bαλκάνια και στη Mεσόγειο και στον κόσμο;… K’ εσύ μεν πλάθεις όνειρα και φαντάζεσαι τον βίον ατελεύτητον· αλλα η αιωνιότης εγγίζει, η μεγάλη ώρα έρχεται.

Tί να ευχηθούμε, αγαπητοί μου; 

2015 και ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΣΥΡΙΖΟΠΛΗΚΤΗ ΜΠΑΝΑΝΙΑ: Πώς ξεμπερδεύεις με το 2015 το οποίο ποτέ μα ποτέ δεν θα πεθάνει?

ΕΞΑΙΡΕΤΙΚΟ
Του ΤΑΚΗ ΘΕΟΔΩΡΟΠΟΥΛΟΥ

Αν κάποια τύχη αγαθή επιτρέψει στο μέλλον να υπάρξει, ας μην αφήσουμε στον ιστορικό του το δικαίωμα να αναλωθεί με τον αφρό των ημερών του έτους 2015. Ας καταγράψουμε από τώρα, για λογαριασμό του, το αποτύπωμα όσων γεγονότων άλλαξαν τη ζωή στη χώρα που κρέμεται σαν τσαμπί στο νοτιότατο άκρο της Βαλκανικής. Οφείλει να μην ξεχάσει πως η ιστορική αυτή χρονιά ξεκίνησε με την κατάργηση των αυτοκτονιών και την καταπολέμηση της ανθρωπιστικής κρίσης. Να μην παραλείψει να σημειώσει ότι έως τον Δεκέμβριο του 2014 οι αυτόχειρες είχαν αναδειχθεί, ερήμην τους, σε πρωταγωνιστές του δημόσιου διαλόγου, ενώ στον χρόνο που κλείνει εξαφανίστηκαν ως διά μαγείας. Ούτε μία αυτοχειρία δεν κατεγράφη στη διάρκεια του έτους, και αν κάποιοι δυστυχείς είχαν την ατυχή έμπνευση να αυτοκτονήσουν το έκαναν γνωρίζοντας πως η πράξη τους είχε χάσει πλέον την πολιτική της υπεραξία. Ξαναβρήκε την πραγματική της αξία. Μια προσωπική υπόθεση αδιεξόδων και απελπισίας.


Την κατάργηση της αυτοκτονίας κήρυξε με τον πιο επίσημο τρόπο η τότε πρόεδρος της Βουλής, αν τη θυμάστε, όταν κατέθεσε στεφάνι στο Σύνταγμα στο σημείο όπου είχε βάλει τέλος της ζωής του κάποιος συνταξιούχος φαρμακοποιός.  


Με την καταπολέμηση της ανθρωπιστικής κρίσης εξαφανίστηκαν και όλα αυτά τα παιδάκια που λιποθυμούσαν από την πείνα στις σχολικές τάξεις. Από πολιτικό πρόβλημα έγιναν κι αυτά πρόβλημα του άνεργου πατέρα τους.


Ας μη βιαστεί ο ιστορικός του μέλλοντος να αποφασίσει πως οι άνεργοι δεν μειώθηκαν στη χώρα της Βαλκανικής. Εδώ, ως γνωστόν, όλα γίνονται μεθοδικά, βάσει προγράμματος. Δεν μπορείς μέσα σε δώδεκα μήνες να τα κάνεις όλα. Οι αρμόδιοι ασχολήθηκαν με τα πιο επείγοντα από τα επείγοντα, τις αυτοκτονίες και την ανθρωπιστική κρίση, αφήνοντας την ανεργία για χρόνους ευθετότερους. Εξάλλου, από ό,τι όλα δείχνουν, το 2015 δεν πρόκειται να τελειώσει στις 31 Δεκεμβρίου τρέχοντος. Θα πάρει παράταση, σαν την αξιολόγηση.


Με δύο εκλογικές αναμετρήσεις κι ένα δημοψήφισμα, κανείς ιστορικός, όσο προκατειλημμένος και αν είναι, δεν μπορεί να τους κατηγορήσει πως δεν έκαναν ό,τι ήταν ανθρωπίνως δυνατόν για να αντιμετωπίσουν την ανεργία. Με δύο εκλογικές αναμετρήσεις κι ένα δημοψήφισμα κατάφεραν να μετατρέψουν τους ανέργους σε ενεργούς πολίτες, να νιώσουν πως δεν είναι ριγμένοι στο κοινωνικό περιθώριο, πως συμμετέχουν στα δημοκρατικά πράγματα της χώρας που κρέμεται σαν τσαμπί στο νοτιότατο άκρο της Βαλκανικής.


Το 2015 κλείνει με ένα γεγονός που η δημοκρατική κοινή γνώμη και το τηλεοπτικό κοινό της περίμενε χρόνια τώρα: 


Αναφέρομαι στην αναγνώριση των αγώνων του κ. Βασίλη Λεβέντη από τον κ. Αλέκο Φλαμπουράρη. Γεγονός που αποδεικνύει πως δεν ξεμπερδέψαμε ακόμη, και δεν θα ξεμπερδέψουμε εύκολα με το 2015. Φοβούμαι, δε, πολύ πως ο ιστορικός του μέλλοντος θα αναγκασθεί να μιλήσει για 2015 Β΄ αντί για 2016 και πάει λέγοντας.


Πώς ξεμπερδεύεις με το 2015; 


Πώς ξεμπερδεύεις με την παραγωγή αφρού και μπουρμπουλήθρας που βαφτίζεται πολιτική; 


Πώς ξεμπερδεύεις με την πολιτική, που αντί να υπηρετεί λεηλατεί τη ζωή σου; 


Πώς η Ελλάδα μπορεί να ξεμπερδέψει από τον χειρότερο εαυτό της;


«Τεράστιο σχέδιο», όπως είχε πει και ο Ντε Γκωλ όταν κάποιος τον υποδέχθηκε στο απελευθερωμένο Παρίσι με ένα πανό που έγραφε: «Θάνατος στους ηλίθιους».

Το 2015 ποτέ δεν πεθαίνει

Υποθέτω ότι ο ιστορικός του μέλλοντος δεν θα παραλείψει να χαρακτηρίσει το έτος 2015 ως κομβικό για την ιστορία του τόπου. Ενα απ’ αυτά που δικαιούνται τουλάχιστον ένα κεφάλαιο στα σχολικά βιβλία. Υπόθεση η οποία, υπενθυμίζω, στηρίζεται στην προϋπόθεση πως θα υπάρξει μέλλον στον τόπο και θα έχει απομείνει κάποιου είδους ίδρυμα που θα φέρει τον τίτλο του σχολείου. Διότι το 2015 έληξε η θητεία του αιώνα που ξεκίνησε το 1915, έτος κατά το οποίο, ως γνωστόν, εγκαινιάσθηκε η αλυσίδα των διχασμών που κατάφεραν στην ψυχή αυτής της χώρας περισσότερες πληγές κι από τους δύο μεγάλους πολέμους του περασμένου αιώνα. Βασιλεύς Κωνσταντίνος εναντίον Βενιζέλου, Εμφύλιος 1946-1949, αριστερά - δεξιά στα ένδοξα χρόνια της μεταπολίτευσης και, τέλος, ο διχασμός σε μνημονιακούς και αντιμνημονιακούς.


Ο διχασμός τελευταίας κοπής υπήρξε αντάξιος της ελαφρότητας που κατέκτησε η πολιτική σκηνή και το κοινό της, η κοινωνία, στα χρόνια της ευμάρειας που οδήγησαν στην κατάρρευση. Οι τραγωδίες της σύγχρονης Ιστορίας μας, Μικρασιατική Καταστροφή, Εμφύλιος, αναπαρήχθησαν με όρους εθνικής οπερέτας. Η συλλογική μας ψυχή χόρτασε από λυρικές τοξίνες. Ενας πλειστηριασμός από μεγάλες κουβέντες, μαγκιά και λοιπές εθνικές αρετές, ο οποίος απέδιδε καλύτερα όσο απομακρυνόταν από την πραγματικότητα. Το αριστούργημα της τέχνης, η Ελλάς, κατεκυρώθη στον πλειοδότη κ. Τσίπρα. Ο οποίος, μην γνωρίζοντας Ιστορία, δεν μπορούσε να υποψιασθεί πως η Ιστορία θα του ανέθετε να εκφωνήσει αυτός τον επικήδειο του αιώνα των διχασμών.


Οπως λέει ο φίλος μου Βασίλης –όσοι δεν τον είδατε στη σκηνή της οδού Φρυνίχου χάνετε–, ο τελευταίος διχασμός δεν μπορούσε παρά να τελειώσει με μια χειρονομία αυτογελοιοποίησης: 

2015 και ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΣΥΡΙΖΟΠΛΗΚΤΗ ΜΠΑΝΑΝΙΑ: Tί αφήνει η χρονιά που φεύγει στα εθνικα θέματα

Του ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥ ΧΟΛΕΒΑ

Τι αφήνει πίσω του το 2015 στα εθνικά μας θέματα; 

Τίποτα το θετικό, είναι η άμεση διαπίστωση. Η κυβέρνηση Τσίπρα πειραματίζεται επικινδύνως σε όλους τους τομείς. Πώς να χειριστείς τα εθνικά θέματα, όταν δεν πιστεύεις στην έννοια του έθνους, στην εθνική ταυτότητα και τη διαχρονική συνέχεια του Ελληνισμού;

Το μεγαλύτερο λάθος είναι η πολιτική των ανοικτών συνόρων και η αλλαγή στη νομοθεσία περί ιθαγένειας. Ο πόλεμος στη Συρία ξεκίνησε πριν από αρκετά χρόνια, αλλά, μόλις ανέβηκε στην εξουσία η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝ.ΕΛ., πολλαπλασιάστηκε ως διά μαγείας το προσφυγικό και το μεταναστευτικό ρεύμα. Το πρώτο επτάμηνο του 2015 οι παρατύπως εισελθόντες στη χώρα μας ήσαν πενταπλάσιοι από όσους εισήλθαν το αντίστοιχο επτάμηνο του 2014 με κυβέρνηση Αντώνη Σαμαρά. Η νέα νομοθεσία περί παροχής της ιθαγένειας σε τέκνα μεταναστών μόλις εγγραφούν στην α΄ δημοτικού, αφενός, παραβιάζει σχετικές αποφάσεις του Συμβουλίου της Επικρατείας, αφετέρου, αποτελεί κίνητρο για την έλευση περισσότερων αλλοδαπών άρα και φανατικών ισλαμιστών.

Στο ζήτημα του ονόματος των Σκοπίων η χρονιά ξεκίνησε με την απαράδεκτη δήλωση του υπουργού Εξωτερικών Νίκου Κοτζιά ότι η ΠΓΔΜ δεν έχει αλυτρωτική ιδεολογία, και έκλεισε με την πρόσφατη επίσκεψη του Σκοπιανού ΥΠΕΞ Νίκολα Ποπόφσκι στην Αθήνα και με την κοινή διαπίστωση ότι ουδεμία πρόοδος υπάρχει. Μεσολάβησε η λίαν ενδιαφέρουσα δήλωση του Ρώσου ΥΠΕΞ Σεργκέι Λαβρόφ στις 20/5/2015 ότι η γειτονική μας χώρα οδηγείται σε χαλαρή συνομοσπονδιακή μορφή με μεγάλη πιθανότητα διασπάσεως μεταξύ Αλβανίας και Βουλγαρίας.

Οι ελληνοαλβανικές σχέσεις δεν βελτιώθηκαν. Ούτε στον τομέα των ανθρωπίνων δικαιωμάτων των Βορειοηπειρωτών ούτε στο ζήτημα της ρυθμίσεως των θαλάσσιων ζωνών. Θυμίζω τις συνεχείς επιθέσεις κατά ορθόδοξων ναών και τον εποικισμό ελληνικών περιοχών από Τσάμηδες και άλλους φανατικούς, με απτό αποτέλεσμα την ήττα του υποψηφίου της ελληνικής εθνικής μειονότητας στις δημοτικές εκλογές για τη Χειμάρρα.

2015 και ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΣΥΡΙΖΟΠΛΗΚΤΗ ΜΠΑΝΑΝΙΑ: Η κατάρρευση των αριστερών μύθων

Του Σάκη Μουμτζή

Είχε γίνει φανερό μετά τις ευρωεκλογές του 2014 πως ο ΣΥΡΙΖΑ ήταν προ των πυλών. Αυτό καθόρισε τις τακτικές κινήσεις όλων των βασικών παικτών.  


Πρώτα - πρώτα των εταίρων που ήθελαν πλέον να διαπραγματευθούν με την ανερχόμενη δύναμη, εγκαταλείποντας τη συγκυβέρνηση Σαμαρά-Βενιζέλου στο έλεος του Κουβέλη. Απλώς οι εταίροι μας δεν μπορούσαν να φαντασθούν πως οι Συριζαίοι θα αποδεικνυόταν τόσο «νούμερα». Οι Σαμαράς και Βενιζέλος βίωσαν την εγκατάλειψη τους περίπου ως προδοσία και ο Κουβέλης επέσπευσε την έλευση του αναπόφευκτου, διαψεύδοντας τον Ταίηλορ, που υποστήριζε πως «το αναπόφευκτο σπανίως συμβαίνει».

Η συνέχεια είναι γνωστή και κατά γενική ομολογία μας οδήγησε σε καταστάσεις οδυνηρές, έτσι ώστε με ευκολία σήμερα να μπορούμε να πούμε, πως πέρυσι τέτοια εποχή όλοι μας ήμασταν σε πολύ καλύτερη κατάσταση, μα πάνω απ΄ όλα τα μεγέθη, οι δείκτες και οι προοπτικές της Εθνικής Οικονομίας.

Μετά τις εκλογές του Σεπτεμβρίου και την πανωλεθρία του Αριστερού Ρεύματος, που λειτούργησε και λειτουργεί διαπαιδαγωγητικά προς τους υποψηφίους «αντάρτες» του ΣΥΡΙΖΑ, φαίνεται πως δρομολογούνται κάποιες μεταρρυθμίσεις με την ψυχή στο στόμα, από μία κυβέρνηση που δηλώνει με κάθε ευκαιρία πως δεν πιστεύει σε αυτές. Και εδώ ακριβώς εντοπίζεται το πρόβλημα.

Δεν μπορούν να υπάρξουν μεταρρυθμιστικές τομές και να αναπτυχθεί ο ιδιωτικός τομέας, αν η κυβέρνηση που προγραμματίζει αυτούς τους στόχους δεν πιστεύει στην αναγκαιότητα τους, αν οι εσωτερικές αντιστάσεις εμποδίζουν την υλοποίηση αυτών που υπό το κράτος της έξωθεν πίεσης ψηφίζει η ελληνική βουλή. 


Σε αυτό το σημείο σφάλλουν διπλά όσοι υποστηρίζουν πως ο ΣΥΡΙΖΑ είναι απαραίτητος στη διακυβέρνηση του τόπου γιατί μόνον αυτός μπορεί να θεσμοθετήσει αυτές τις ριζικές αλλαγές χωρίς κοινωνικές συγκρούσεις.

Πρώτον, γιατί για να αποφύγει τις μεταρρυθμίσεις, ψηφίζει εισπρακτικά ισοδύναμα  


Δεύτερον, γιατί και τις μεταρρυθμίσεις που ψηφίζει δεν είναι σίγουρο αν και πότε θα τις υλοποιήσει (παρακάμπτω, δε, την αντι-μεταρρυθμιστική πολιτική του στην Παιδεία, στη Δημόσια Ασφάλεια και στη Δικαιοσύνη).

Η μοναδική προσφορά του ΣΥΡΙΖΑ στη διακυβέρνηση του τόπου έγκειται στο ότι: 

2015 και ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΣΥΡΙΖΟΠΛΗΚΤΗ ΜΠΑΝΑΝΙΑ: Μια χρονιά σε μια λέξη: Oxi

Του Peter Spiegel/ FINANCIAL TIMES

«Oxi» Η άρνηση στα ελληνικά. Στο δημοψήφισμα του Ιουλίου για την πρόταση διάσωσης της Ε.Ε., οι Έλληνες ψηφοφόροι επέλεξαν το «oxi» έναντι του «nai», με διαφορά 61-39%.

Αν όλες οι ελληνικές τραγωδίες έχουν μια κάθαρση, τότε το δημοψήφισμα για τους όρους μιας τρίτης διάσωσης ήταν σίγουρα η στιγμή αυτή για την πενταετή ελληνική κρίση χρέους. Οι ψηφοφόροι επέλεξαν το «oxi» και απέρριψαν την πρόταση διάσωσης της Ε.Ε.

Αμέσως μετά χιλιάδες πολίτες συγκεντρώθηκαν στην πλατεία Συντάγματος, σε μια προσπάθεια κάθαρσης από τα συσσωρευμένα αισθήματα ταπείνωσης, απογοήτευσης και θυμού.

Αλλά οι Βρυξέλλες είδαν το «Μεγάλο Όχι», όπως το αποκάλεσε ο Αλέξης Τσίπρας, ως μια απόρριψη του ευρώ. Και με μόλις δύο εβδομάδες να απομένουν πριν από τη λήξη ομολόγου 3,5 δισ. ευρώ της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας, μια χρεοκοπία που σχεδόν σίγουρα θα οδηγούσε σε Grexit, φαινόταν πως οι ημέρες της χώρας στην ευρωζώνη ήταν μετρημένες.

Αυτό που ακολούθησε μια εβδομάδα αργότερα ήταν μία από τις μεγαλύτερες μεταστροφές -ή «kolotoumba»- της κρίσης. Ο Έλληνας πρωθυπουργός συμφώνησε να αποδεχτεί μια διάσωση 86 δισ. ευρώ μετά από μια διαπραγμάτευση που κράτησε ένα ολόκληρο Σαββατοκύριακο. Αναγκάστηκε να συμφωνήσει σε πιο σκληρούς όρους από αυτούς που απέρριψε στο δημοψήφισμα.

Στο τέλος, το oxi μπορεί να μην προσέφερε τίποτα παραπάνω από μια κάθαρση. Δεν είχε αντίκτυπο στις διαπραγματεύσεις, πέρα από το ότι απογοήτευσε τους συμμάχους του κ. Τσίπρα στις Βρυξέλλες και στο Παρίσι, που ένιωσαν προδομένοι από την απόφασή του να προκηρύξει δημοψήφισμα και να κάνει καμπάνια υπέρ του oxi.

Αλλά όταν γραφτεί η ιστορία της κρίσης, το oxi της Ελλάδας μπορεί να σηματοδοτεί τη στιγμή που: 

2015 και ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΣΥΡΙΖΟΠΛΗΚΤΗ ΜΠΑΝΑΝΙΑ: Ο θρίαμβος της γελοιότητας

Του ΗΛΙΑ ΜΑΓΚΛΙΝΗ

Η χρονιά που μας αφήνει ήταν επεισοδιακή, γεμάτη σασπένς. Με μια εκκίνηση, τέλη του περασμένου Ιανουαρίου, οπότε και οι βουλευτικές εκλογές, γεμάτη προσδοκίες και ηχηρά, γεμάτα συναίσθημα, συνθήματα από σημαντική μερίδα του κόσμου («πρώτη φορά Αριστερά»)· με ένα άκρως αγωνιώδες καλοκαίρι, οπότε η χώρα έφτασε στα πρόθυρα νευρικής κρίσης· με τράπεζες σε αργία και κεφαλαιακούς ελέγχους που θα μας ακολουθούν για κάμποσο ακόμα· με απανωτές εκλογικές αναμετρήσεις (δημοψήφισμα, εκλογές Σεπτεμβρίου), έντονους τριγμούς εντός του ΣΥΡΙΖΑ (βλέπε ΛΑΕ, Βαρουφάκη)· με μακρόσυρτες εκλογές και ένα μεγαλοπρεπές φιάσκο στους κόλπους της αξιωματικής αντιπολίτευσης· με την είσοδο στο ελληνικό Κοινοβούλιο κομμάτων και προσώπων που μέχρι πρόσφατα θεωρούνταν απλώς γραφικά, μα και με ένα κλείσιμο που, ενώ ουδεμία σχέση είχε με την οικονομία και τη σκληρή πολιτική, συζητήθηκε πολύ, έντονα και με πάθος: την πολύ πρόσφατη ψήφιση στη Βουλή του συμφώνου συμβίωσης.

Η χρονιά που μας αφήνει όμως είχε, πάνω απ’ όλα, μιαν απίστευτη τραγωδία που μοιάζει να μην έχει τέλος: τα μαζικά κύματα των κατατρεγμένων από τη Συρία καθώς και από άλλες δοκιμαζόμενες χώρες της Ανατολής, πολλοί από τους οποίους χάθηκαν κάτω από τα αγριεμένα θαλασσινά κύματα της Μεσογείου. Είδαμε όλοι παιδιά, ολόκληρες οικογένειες να ξεβράζονται στα τουρκικά και τα ελληνικά παράλια τη στιγμή που τα τεράστια νούμερα των ανθρώπων που επιμένουν να αναζητούν ένα καλύτερο αύριο στη Δύση (στην Ευρώπη πρωτίστως μα και σε ΗΠΑ, Καναδά) προκαλούν ζητήματα γεωπολιτικής και πολιτισμικής φύσης εντός της εύθραυστης πλέον Ευρωπαϊκής Ενωσης.

Σε άμεση συνάρτηση με την τραγωδία μεταναστών και προσφύγων, το 2015 είχε τα μεγάλα τρομοκρατικά χτυπήματα στη Γαλλία και ένα αδιανόητο «τρενάκι του τρόμου» με τις φρικωδίες του «Ισλαμικού Κράτους», στη σκιά των γεωπολιτικών ισορροπιών τρόμου ανάμεσα σε Ρωσία και ΗΠΑ-Ευρώπη με φόντο τον εμφύλιο της Συρίας. 

Μέσα σε αυτό το ταραγμένο διεθνές πλαίσιο, η χώρα μας μοιάζει να βρίσκεται κοντά στο επίκεντρο της σεισμογενούς, πολιτικά και ιστορικά μιλώντας, αυτής περιοχής του πλανήτη. Είναι μια ιστορική στιγμή που οφείλει να υψώσει ανάστημα, κι ωστόσο είναι αυτή η στιγμή που η Ελλάδα μοιάζει περισσότερο απαξιωμένη και απομονωμένη διεθνώς από ποτέ.

Παρά τις απίστευτες ανθρώπινες τραγωδίες όμως, αν μπορούσα να συνοψίσω μέσα σε μία φράση το ελληνικό 2015, αυτή θα ήταν: ο θρίαμβος της γελοιότητας:

2015 , ΚΟΣΜΟΣ και ΣΥΡΙΖΟΠΛΗΚΤΟ ΚΩΛΟΧΑΝΕΙΟ: Συγκλονιστικά γεγονότα, καταστροφες και... καταστροφείς!

Από τον ΑΓΡΥΠΝΟ ΦΡΟΥΡΟ

7/1/2015: Επίθεση τζιχαντιστών στο Γαλλικό περιοδικό Charlie Hebdo συγκλονίζει όλο τον κόσμο. 12 Νεκροί

11/1/2015: Πρωτεύουσα του κόσμου το Παρίσι - χιλιάδες πολίτες και περίπου 50 ηγέτες από όλο τον κόσμο συμμετέχουν σε πρωτόγνωρη πορεία κατά της τρομοκρατίας

25/1/2015: Εκλογές στην Ελλάδα. Για πρώτη φορά η Αριστερά βρίσκεται στο τιμόνι της χώρας

3/2/2015: Παγκόσμιο σοκ από δημοσίευση  video όπου καταγράφεται η θανάτωση Ιορδανου πιλάτου από τους ισλαμοφασίστες του ISIS τον οποίον εκαψαν ζωντανό μέσα σε ένα κλουβί.

24/3/2015 Airbus Α320 της German Wings πέφτει εσκεμένα στις Αλπεις λόγω αυτοκτονίας του ψυχοπαθή συγκυβερνήτη, ο οποίος κλείδωσε εκτός πιλοτηρίου τον κυβερνήτη όταν αυτός βγήκε για λίγο.  Νεκροί οι  144 επιβάτες δύο πιλότοι και τέσσερα μέλη του πληρώματος

25/4/2015: Φονικός σεισμόε μεγέθους 7.9 Ρίχτερ αφήνει πίσω του χιλιάδες νεκρούς στο Νεπάλ

27/6/2015: Ο ολίγιστος πρωθυπουργίσκος της Ελληνικής ΣΥΡΙΖΟΠΛΗΚΤΗΣ Μπανανίας ανακοινώνει  δημοψήφισμα για την αποδοχή ή όχι συμφωνίας για οικονομική βοήθεια από τους διεθνεις πιστωτές της. Ακολουθεί BANK RUN και CAPITAL CONTROLS...

5/7/2015: Δημοψήφισμα για τον εξυπνότερο λαό του κόσμου με το ερώτημα της φωτογραφίας. Ο καραγκιόζης-λαός ψηφίζει πανηγυρικά ΟΧΙ το οποίο η κυβέρνηση των τσαρλατάνων της 1ης φοράς αριστερά μετατρέπει σε 3ο  ΜΝΗΜΟΝΙΟ

2015 και ΠΡΟΣΩΠΑ (Μέρος Β'): Διάσημοι ΕΛΛΗΝΕΣ που έφυγαν από τη ζωή το 2015

Από τον ΑΓΡΥΠΝΟ ΦΡΟΥΡΟ

11/1/2015: Φεύγει  απο τη ζωή σε ηλικία 68 ετών ο τραγουδιστής Μπάμπης Γκολές, ένας από τους κυριότερους εκπροσώπους της αναβίωσης του ρεμπέτικου.

Ο Μπάμπης Γκολές αποτέλεσε το συνδετικό κρίκο μεταξύ του παλιού κλασικού ρεμπέτικου και του μεταγενέστερου λαϊκού τραγουδιού. Γεννήθηκε το 1947 στη συνοικία Ταμπάχανα της Πάτρας. Ηταν αυτοδίδακτος μουσικός και ξεκίνησε να παίζει κιθάρα και ούτι από την ηλικία των 8 ετών, ενώ από την ηλικία των 12 και μπουζούκι. Είχε βαθιά γνώση του ρεπερτορίου των δίσκων των 78 στροφών και επανέφερε πολλά ξεχασμένα τραγούδια από ένα ευρύτερο φάσμα που περιείχε, εκτός από τα διάφορα είδη του ρεμπέτικου, την καντάδα και το δημοτικό τραγούδι, τα οποία είχαν ηχογραφηθεί σε λιγοστούς τέτοιους δίσκους και είχαν χαθεί με το πέρασμα των χρόνων.
Το 1964 έκανε την πρώτη επαγγελματική του εμφάνιση σε καφενείο στην συνοικία του Ταραμπούρα στην Πάτρα. Στις αρχές τις δεκαετίας του 1980 συνυπήρξε με το συγκρότημα "Τα παιδιά από την Πάτρα" στα πρώτα βήματα τους στον χώρο της μουσικής, στο νυχτερινό κέντρο «Χάραμα» των αδελφών Οικονόμου που βρισκόταν στην περιοχή της Οβρυάς. Το 1982 κυκλοφόρησε η πρώτη δισκογραφική του δουλειά, με την ονομασία "Τσάρκα στα παλιά".
Η δεξιοτεχνία του στο μπουζούκι και η μοναδική του εκφραστική απόδοση πλούτισαν την μουσική του πορεία με 25 δίσκους. Είχε ηχογραφήσει συνολικά περίπου 300 παλιά και νέα τραγούδια.

25/1/2015: Πεθαίνει σε ηλικία 69 ετών  ο γνωστός τραγουδιστής Ντέμης Ρούσσος, μετά από μακρόχρονη νοσηλεία σε νοσοκομείο της Αθήνας.

Ο διεθνούς φήμης έλληνας καλλιτέχνης μετρούσε εκατομμύρια πωλήσεις και πολυάριθμες επιτυχίες.

Αν γυρίσουμε το χρόνο πίσω και πάμε στα μέσα της δεκαετίας του 1960 θα δούμε ή θα θυμηθούμε μια «κόντρα» που μας ταλανίζει ακόμη και σήμερα στο χώρο του τραγουδιού. Ελληνόφωνο ή αγγλόφωνο ποπ - ροκ τραγούδι. Και τότε είχαν χωριστεί σε δύο κατηγορίες. Σε αυτά που είχαν επιλέξει να τραγουδούν με αγγλικό στίχο (Socrates, MGC, Aphrodite’s Child) και εκείνα που ομιλούσαν την ελληνική (Poll, Nοστράδαμος, Πελόμα Μποκιού, Μπουρμπούλια).

Ιστορικά συγκροτήματα του ελληνικού ροκ, όπως και να ερμηνεύεται ο εν λόγω όρος είτε τότε είτε σήμερα, με το «Παιδί της Αφροδίτης» να θεωρείται το γνωστότερο της εποχής εκείνης και εκείνο που έσπασε τα φράγματα και έκανε πορεία στο εξωτερικό. Οι Aphrodite's Child σχηματίστηκαν από τους Βαγγέλη Παπαθανασίου, Λουκά Σιδερά, Αργύρη Κουλούρη, Ντέμη Ρούσσο. Ψυχεδελικές οι συνθέσεις τους. Αλλωστε δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι να βρισκόμαστε στα μέσα της δεκαετίας του ΄60 με την ψυχεδέλεια να έχει περάσει – έστω και με το σταγονόμετρο - τα σύνορα.

Από τις πρώτες τους εμφανίσεις ήταν στο κλαμπ του Χίλτον, ως «συγκρότημα του Βαγγέλη Παπαθανασίου». Δεν αρκούνται όμως μόνο σε αυτό. Θέλουν και ονειρεύονται να κάνουν καριέρα στο εξωτερικό. Και δη στην Αγγλία. Ο ελληνικός στρατός όμως άλλα προστάζει. Ο Αργύρης Κουλούρης πρέπει να υπηρετήσει τη στρατιωτική του θητεία και το όνειρο της διεθνούς καριέρας πάει πίσω ή τουλάχιστον συντηρείται από τους υπολοίπους. Τον Ιανουάριο του 1968, ο Λουκάς Σιδεράς με τον Ντέμη Ρούσσο φθάνουν στην Αγγλία. Οι αρχές τούς ζητούν άδεια εργασίας δεν υπάρχει και καταφεύγουν στο Παρίσι. Εκεί συναντιούνται με τον Βαγγέλη Παπαθανασίου και αναζητούν τρόπους επιβίωσης μέχρι να (ξανα)πάνε στο Λονδίνο.

Τελικώς, στο Λονδίνο δεν πήγαν ποτέ. Εμειναν στο Παρίσι και μια καριέρα αρχίζει. Ο Ρούσσος συνδέθηκε πολύ με τον γαλλικό πολιτισμό γι' αυτό και το 2013 έλαβε τα διάσημα του Ιππότη της Λεγεώνας της Τιμής από τον γάλλο πρέσβη στην Αθήνα κ. Ζαν Λου Κυν Ντελφόρζ.

Στα τέλη της δεκαετίας του 1960 η γαλλική εταιρεία Mercury ανέλαβε το καλλιτεχνικό προφίλ των Aphrodite's Child, όπως και το ρεπερτόριό τους. Τους «υποχρεώνει» να ηχογραφήσουν το τραγούδι «Rain and Tears». Το γκρουπ δεν ήθελε να το κάνει τελικά το έκανε και γνωρίζει τρομερή επιτυχία, εφόσον παίζεται από το ράδιο Λουξεμβούργο, έναν από τους σταθμούς που «έδινε γραμμή» στη νεολαία.

Μια επιτυχία όμως δεν είναι ποτέ αρκετή για μια δισκογραφική εταιρεία. Ο μύθος των Aphrodite’s Child, αρχίζει να  κτίζει τον μύθο τους. Αρχίζουν να φωτογραφίζονται με αρχαιοελληνικές χλαμύδες , εν πολλοίς κιτς, κρατώντας στα χέρια άρπες, λύρες και σαντούρια. Και φυσικό είναι να ακολουθήσουν κατά παραγγελία δύο δίσκοι, που δεν τα πηγαίνουν άσχημα εφόσον η ελληνική έκφραση της ψυχεδέλειας αναγνωρίζεται από το ευρωπαϊκό κοινό.

Ο Ντέμης Ρούσσος μετά τη διάλυση του «Παιδιού της Αφροδίτης», συνέχισε την πορεία του συνεργαζόμενος με τον Βαγγέλη Παπαθανασίου. Το «Forever and Ever» ανέβηκε σε πολλά ευρωπαϊκά τσαρτς το 1973, συνεργάστηκε για ένα σύντομο διάστημα με τον Δήμο Μούτση, το 1980 είχε επιτυχία με το «Lost in Love» των Air Supply, ακολούθησε το βιβλίο του «Είναι θέμα βάρους», πέρασε ένα μεγάλο διάστημα κατάθλιψης, επιστροφή στις αρχές των ’90ς με το «Ιinsight» ενώ φυσικά δεν έλειψαν και οι δεκάδες, εκατοντάδες θα λέγαμε συναυλίες και εμφανίσεις ανά τον κόσμο.

Ο Ντέμης Ρούσσος έζησε πλούσια και γεμάτα, όχι μόνο πάνω αλλά και κάτω από τη σκηνή. Οι ψυχεδελικές του μουσικές καταβολές, οι «γεμάτες» δεκαετίες του ΄60 και του ΄70 και το τρίπτυχο sex, drugs and rock ‘n’ roll – από το οποίο όπως έχει δηλώσει δεν έχει καμία σχέση με το δεύτερο – του χάρισαν μια άκρως ενδιαφέρουσα ζωή. «Το ροκ είναι φιλοσοφία και τρόπος ζωής» είχε δηλώσει κάποτε και μάλλον εν πολλοίς προσπάθησε να την τηρήσει την φιλοσοφία.

Πολλοί είναι εκείνοι που τον έχουν κατηγορήσει ότι στα χρόνια της χούντας στην Ελλάδα παρά ήταν απολιτίκ. Είχε έρθει να παραλάβει έναν πλατινένιο δίσκο και δεν δέχθηκε ουδεμία πολιτική ερώτηση. Μάλιστα το είχε διαμηνύσει στους δημοσιογράφους πριν. Χρόνια μετά  σε συνέντευξη δήλωσε ότι το μετάνιωσε χωρίς να το μετανιώσει. «Ωρίμασα και πλέον η πολιτική με ενδιαφέρει» είχε δηλώσει.

Ενδεχομένως, πολλοί έλληνες συμπατριώτες του και δη συνομήλικοι του να έχουν στο μυαλό τους τον Ντέμη Ρούσσο ως τον επιτυχημένο έλληνα του εξωτερικού, που έκανε πραγματικότητα το όνειρό του. Πολλά λεφτά, πολλές γυναίκες, πολλή rock ‘n roll. Ολα στον υπέρτατο βαθμό. Αλλωστε και η εμφάνισή του, το στυλ του, έβγαζαν μία υπερβολή. Όπως άλλωστε υπερβολικά και γεμάτα έζησε τη ζωή του 

27/2/2015: Πεθείνει ο ευπατρίδης Ιων Βορρές. Με καταγωγή από τα Φιλιατρά Μεσσηνίας, ο Ιων Βορρές αποφοίτησε από το Κολλέγιο Αθηνών. Απέκτησε το δίπλωμα των Οικονομικών & Πολιτικών Επιστημών από το Πανεπιστήμιο του Queen’s στο Οντάριο του Καναδά, καθώς επίσης και ανώτερο δίπλωμα στη Φιλοσοφία και Ψυχολογία από το Πανεπιστήμιο του Τορόντο. Φοίτησε επίσης στο Ontario College of Education.

Απέκτησε την Καναδική υπηκοότητα και διετέλεσε δημοσιογράφος σε μεγάλες Καναδικές εφημερίδες, πάντα προβάλλοντας σε διαλέξεις και άρθρα τον διαχρονικό ελληνικό πολιτισμό. Είναι ο ιδρυτής του ομώνυμου μουσείου λαϊκής και σύγχρονης ελληνικής τέχνης στην Παιανία Αττικής, το οποίο έχει δωρηθεί στο ελληνικό έθνος υπό μορφή πολιτιστικού ιδρύματος. Μεταξύ 1991-98 διετέλεσε Δήμαρχος Παιανίας. Κατά τη διάρκεια της Γερμανικής Κατοχής υπηρέτησε με ομάδα Αμερικανών αξιωματικών, μελών της OSS (Organization Strategical Services) στα βουνά της Ευβοίας. Το 1955 οργάνωσε την πρώτη μεταπολεμική Βυζαντινή έκθεση εικόνων στο Τορόντο του Καναδά, καθώς και έκθεση ζωγραφικής Ελληνίδων καλλιτεχνών. Το 1967 διορίστηκε με βαθμό Πρέσβη ως Διευθυντής του Ελληνικού Περιπτέρου στη Διεθνή Έκθεση του Μόντρεαλ. Ήταν ο μόνος Καναδός υπήκοος διευθυντής ξένου περιπτέρου στην έκθεση.


Το βιβλίο του «Η ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ ΤΩΝ ΤΣΑΡΩΝ», τα απομνημονεύματα της Μεγάλης Δούκισσας Όλγας, αδελφής του τελευταίου Τσάρου της Ρωσίας Νικολάου Β’ η οποία ζούσε εξόριστη κοντά στο Τορόντο, εκδόθηκε στις Η.Π.Α. και Αγγλία το 1965.Έχει τιμηθεί από τον Σοροπτιμιστικό Όμιλο Αθηνών και τη Λέσχη Λάϊονς και έχει παρασημοφορηθεί από πολλές ευρωπαϊκές κυβερνήσεις. Το 2001 έλαβε τιμητικά τον τίτλο του Δρ. Καλών Τεχνών από το Αμερικανικό Κολλέγιο της Ελλάδος. Επιλέχθηκε ως «Άνδρας της Χρονιάς 2009″ για την Ελλάδα από το Αμερικανικό Βιογραφικό Ινστιτούτο. Το 2009 έλαβε το ανώτατο τιμητικό παράσημο «Order of Canada» από την Κυβερνήτη του Καναδά, Α.Ε. Michalle Jean

Μια αφήγηση με ενδιαφέρον

Ο Νεκτάριος Βορρές, διευθυντής του μουσείου σήμερα, έλεγε στην Athensvoice: Ο Ίωνας, ο παππούς, γύρισε το ’64 στην Ελλάδα από τον Καναδά. Είχε φύγει το ’42, κι όταν επέστρεψε έπαθε σοκ, φαντάσου, έχει περάσει η Κατοχή, ο εμφύλιος, αρχίζει η ανοικοδόμηση, η Ελλάδα αλλάζει. Ο Ίωνας βλέπει παντού τσιμέντο, το πράσινο εξαφανίζεται, τα αστικά σπίτια στολίζονται με περσικά χαλιά και σουηδικά έπιπλα. Κι εκείνος τι κάνει; Ψάχνει να βρει ένα μέρος κοντά στην Αθήνα να φτιάξει εκεί το σπίτι του. Τυχαία βρίσκεται στην Παιανία και την ερωτεύεται. Η Παιανία ήταν τότε χωριό. Αρχίζει να μαζεύει γούρνες, μυλόπετρες, αντικείμενα που έπιαναν χώρο σε κάποιου την αποθήκη, είναι η εποχή που οι άνθρωποι θέλουν να ξεφορτωθούν τα παλιά πράγματα, να κόψουν τις ρίζες τους, να γίνουν κάτι άλλο. Ο μεγαλοαστός Βορρές, με άλλο μπακράουντ, βλέπει ομορφιά εκεί που άλλοι βλέπουν άχρηστα πράγματα και σκουπίδια. Μπορώ να το καταλάβω, εκείνος δεν χρειάστηκε να βγάλει το ψωμί του μέσα από τη γούρνα, το πιθάρι, τη μυλόπετρα, υπήρξε και ο νόστος μετά από όλα αυτά τα χρόνια που ήταν μακριά. Όμως, δεν ήταν τυχαίος άνθρωπος, το ’πιασε πολύ γρήγορα πού θα κατέληγαν όλα αυτά. Ακόμα και τώρα, όταν το αναλογίζομαι, σκέφτομαι, δεν ήταν ένας συνηθισμένος παππούς…»

23/3/2015 Σε ηλικία 65 ετών φεύγει από τη ζωή ο σπουδαίος σολίστ του μπουζουκιού Χρήστος Κωνσταντίνου

Ο Χρήστος Κωνσταντίνου γεννήθηκε στο κατεχόμενο Αργάκι της Μόρφου το 1950, ενώ τα πρώτα του μουσικά ακούσματα, ήταν αυτά από την παραδοσιακή δημοτική μουσική, από τον βιολάρη πατέρα του, που τον ώθησαν μάλιστα να αρχίσει μαθήματα βιολιού σε ηλικία 10 χρονών, στον Πετράκη στη Μόρφου.

Το 1962 μετανάστευσε στο Λονδίνο όπου συνέχισε τα μαθήματα βιολιού και άρχισε παράλληλα μαθήματα στο τρίχορδο μπουζούκι. Πολύ σύντομα άρχισε να παίζει μπουζούκι επαγγελματικά, στα διάφορα παροικιακά κέντρα, όπου γνώρισε τον Λουκά Νταράλα και συνεργάστηκε μαζί του.

Σε ηλικία 19 χρονών συμμετείχε στην ορχήστρα του Μίκη Θεοδωράκη ο οποίος έκανε τότε, επί Χούντας, περιοδείες στο εξωτερικό. Από τότε συνεργάστηκαν πολλές φορές. Το 1971 μετακόμισε στην Ελλάδα.

Συνεργάστηκε με σπουδαίους συνθέτες και τραγουδιστές όπως οι: Βασίλης Τσιτσάνης, Γιάννης Παπαϊωάννου, Μίκης Θεοδωράκης, Σταύρος Ξαρχάκος, Γρηγόρης Μπιθικώτσης, Νίκος Ξυλούρης, Βίκυ Μοσχολιού, Γιώργος Νταλάρας, Χρόνης Αϊδονίδης, Δόμνα Σαμίου, Ξανθίππη Καραθανάση, Θόδωρος Αντωνίου, Αγνή Μπάλτσα, Μπάμπης Τσέρτος, Σωτηρία Μπέλλου, και πολλούς άλλους. 

28/4/2015: Φεύγει  από τη ζωή  σε ηλικία 70 ετών,  o σπουδαίος συνθέτης Βασίλης Δημητρίου αφήνοντας πίσω του ένα μουσικό έργο με πολλούς σταθμούς, επιτυχίες και πτυχές . Χαρισματικός και ανεξάντλητος δημιουργός, έγραψε μουσικές για θεατρικές παραστάσεις, μπαλέτο και τηλεοπτικές σειρές που έγιναν επιτυχίες, πολλά όμορφα τραγούδια, έκανε μουσικές και θεατρικές εκπομπές για το ραδιόφωνο και την τηλεόραση. Αυτά που τον έκαναν ευρέως διάσημο ήταν «Το πεπρωμένο» από τη σειρά «Βαμμένα κόκκινα μαλλιά» και το «Πόσο πολύ σ’ αγάπησα» από τον «Μεγάλο θυμό». Η εργογραφία του Βασίλη Δημητρίου όμως έχει πολλές ακόμη κορυφές, καθώς υπήρξε παραγωγικότατος, ακούραστος και πολυσχιδής. Διέθετε ένα γνήσιο, προσωπικό ύφος που πάντρευε τη λαϊκή παράδοση με τη σύγχρονη δημιουργία, ενώ άφησε έντονη τη σφραγίδα του μέσα από πολλά κανάλια έκφρασης.

Υπηρέτησε με αγάπη το θέατρο, γράφοντας μουσική για παραστάσεις του Εθνικού Θεάτρου και του ΚΘΒΕ και συνεργάστηκε με σκηνοθέτες, όπως ο Ανδρέας Βουτσινάς, ο Κοραής Δαμάτης και ο Γιώργος Μιχαλακόπουλος. Τραγούδια του έχουν ερμηνεύσει οι Γιώργος Νταλάρας, Δήμητρα Γαλάνη, Ελένη Βιτάλη και πολλοί άλλοι σημαντικοί τραγουδιστές, ενώ οι Νίκος Γκάτσος, Μάνος Ελευθερίου, Ακος Δασκαλόπουλος, Νάνος Βαλαωρίτης, Λευτέρης Παπαδόπουλος υπήρξαν μερικοί από τους ποιητές και στιχουργούς με τους οποίους συνεργάστηκε στους προσωπικούς του δίσκους. 

12/5/2015: Πεθαίνει σε ηλικία ογδόντα ετών η ηθοποιός Λίλυ Παπαγιάννη. Διακριτική, ευγενής, με ταμπεραμέντο κι ένα υπόγειο χιούμορ, σπούδασε στη σχολή του Θεάτρου Τέχνης και πρωτοβγήκε στο σανίδι το 1957 με τον «Πλούτο» του Αριστοφάνη. Την ίδια χρονιά γνώρισε και παντρεύτηκε με τον ηθοποιό Ανδρέα Φιλιππίδη. Μαζί συγκρότησαν θίασο ως το 1965. Στη συνέχεια και ως το 1969 συνεργάστηκε με το ΚΘΒΕ σε παραστάσεις, ενώ από το 1982 ως το 1988 έπαιξε στο Εθνικό Θέατρο.
Ξεχώρισε στη μεγάλη οθόνη μέσα από ρόλους που ανέδειξε με το ταλέντο και τη φινέτσα της όπως στις ταινίες «Δεσποινίς διευθυντής», «Η δε γυνή να φοβήται τον άνδρα», «Η χαρτοπαίχτρα», «Μια τρελή τρελή οικογένεια». Εκανε τηλεόραση και ραδιόφωνο .

3/6/2015: Πεθαίνει σε ηλικία 60 ετών η γνωστή ηθοποιός Κωνσταντίνα Σαββίδου, ύστερα από πολύμηνη μάχη με τον καρκίνο. Η Κωνσταντίνα Σαββίδου γεννήθηκε στην Κρήτη και έχει παίξει σε πολλές θεατρικές παραστάσεις αλλά και τηλεοπτικά σήριαλ, όπως «Η Ετυμηγορία», «Βαμμένα κόκκινα μαλλιά» κ.ά.  

2015 και ΠΡΟΣΩΠΑ (Μέρος Α'): Διάσημοι ΞΕΝΟΙ που έφυγαν από τη ζωή το 2015

Από τον ΑΓΡΥΠΝΟ ΦΡΟΥΡΟ

1/1/2015:  Πεθαίνει σε ηλικία 70 ετών  ο γερμανός κοινωνιολόγος Ούλριχ Μπεκ, ο περίφημος δημιουργός της «κοινωνίας του ρίσκου» Ήταν πρωτότυπος στοχαστής. Ο γερμανός κοινωνιολόγος , ενσάρκωνε τον κατά τον  Όσκαρ Νεγκτ αυθεντικό τύπο του διανοουμένου – εκείνου του παραγωγού θεωριών. Σαν τέτοιος ήταν ένας ακάματος κυνηγός ιδεών, που εξηγούσαν τον σύγχρονο, παγκοσμιοποιημένο κόσμο. Με πιο κεντρική τη λεγόμενη «κοινωνία του ρίσκου», όπως λεγόταν και ένα βιβλίο του από το 1986, που χαρακτηρίστηκε ένα από τα 20 σημαντικότερα κοινωνιολογικά έργα του εικοστού αιώνα και τον έκανε με μιας παγκόσμια γνωστό.

Η παγκοσμιοποιημένη κοινωνία, έλεγε, δημιουργεί η ίδια τους κινδύνους που την απειλούν: Ατομικά όπλα, πυρηνικά εργοστάσια, μόλυνση του περιβάλλοντος, «νέφη» πάνω από τις πόλεις, αυτοκινητοδρόμους-λαιμητόμους, κοινωνικές ανισότητες, χρηματιστικές κρίσεις. 

Ρίσκο δεν σημαίνει όμως αυτόματα καταστροφή, αλλά την έγκαιρη πρόβλεψη της μελλοντικής καταστροφής, που επιτρέπει την αποτροπή της. Ο Μπεκ είχε εκπονήσει μάλιστα και έναν κατάλογο αποτρεπτικών μεθόδων, που περιλάμβανε τη θεωρία των πιθανοτήτων και τη λήψη προληπτικών μέτρων. 

Η αποτροπή δεν μπορεί βέβαια να είναι τελεσίδικη. Κι αυτό επειδή η παγκοσμιοποιημένη κοινωνία υποφέρει από τέσσερις συστημικές ατέλειες, οι οποίες συνεργούν στην αναπαραγωγή του ρίσκου: την υπέρβαση των ορίων (Entgrenzung), την αδυναμία ελέγχου, την ελλιπή αντιστάθμιση των προξενηθείσων ζημιών, και την έλλειψη γνώσης και επίγνωσης των κινδύνων.

Αυτός ακριβώς ο χαρακτήρας του ρίσκου ως «ζόμπι» παρακινούσε τον Μπεκ να αναζητεί όλο και πιο επακριβείς έννοιες για την αντιμετώπισή του. Τρία χαρακτηριστικά παραδείγματα:

Πρώτον, η ατομικότητα (εντελώς διαφορετική από τον ατομικισμό), που είναι αποτέλεσμα της προϊούσας διάλυσης των παραδοσιακών θεσμών, όπως η οικογένεια, τα φύλα, ή οι τάξεις. Το «ατομικό» άτομο δεν είναι πλέον παράγωγο του περιβάλλοντός του, αλλά, αντίθετα: επιλέγει, «σκηνοθετεί» ή «χειροτεχνεί» το ίδιο τη βιογραφία του. Αυτό φαίνεται και στο θέμα της θρησκείας: 

Όλο και περισσότερα άτομα απαρνούνται τα θρησκευτικά δόγματα και εγκαταλείπουν τις εκκλησίες για να δημιουργήσουν ένα δικό τους ατομικό «Θεό» - καθ΄εικόνα και κατά ομοίωσή τους.

Δεύτερον, η κοσμοπολιτικοποίηση, που είναι πάλι εντελώς διαφορετική από τον κοσμοπολιτισμό. Σε πρόσφατη συνέντευξη του στο «Βήμα» (ίσως η τελευταία που έδωσε πριν πεθάνει) ορίζει τις έννοιες ως εξής:

«Ο κοσμοπολιτισμός είναι θεωρητική κατασκευή, που ανάγεται στην αρχαία ελληνική φιλοσοφία και χρησιμοποιήθηκε στη νεότερη εποχή από όλους τους μεγάλους διαφωτιστές - από τον Ιμάνουελ Καντ ως τον Γιούργκεν Χάμπερμας. Μόνο που ο όρος έχει ένα ψεγάδι: εκείνο της θαυμάσιας αλλά όχι ρεαλιστικής ιδέας. Η κοσμοπολιτικοποίηση, ως πρακτική διαδικασία, δεν έχει σχέση με τον κοσμοπολιτισμό. Με την έννοια αυτή θέλω να δείξω ότι στις αρχές του 21ου αιώνα ζούμε σε μια πραγματικότητα στην οποία δεν έχουν πλέον εφαρμογή οι μέχρι πρότινος ισχύουσες αρχές της συμβίωσης μεταξύ κρατών και ηπείρων. Επιγραμματικά, κοσμοπολιτικοποίηση σημαίνει τον εγκλεισμό των αποκλεισμένων - κάτι που συχνά γίνεται με καταναγκαστικό τρόπο. Ενα παράδειγμα για αυτό είναι τα εκατομμύρια άτομα από χώρες του Τρίτου Κόσμου, που για να επιζήσουν αναγκάζονται να πουλάνε σωματικά τους όργανα, όπως νεφρά, μάτια, ή συκώτι, σε πλούσιους ασθενείς στη Δύση. Το αποτέλεσμα είναι μια μοντέρνα μορφή συμβίωσης: η συγχώνευση δύο άνισων κόσμων μέσω της ιατρικής τεχνολογίας. Στα σώματα των ατόμων συνενώνονται ήπειροι, ράτσες, τάξεις, έθνη και θρησκείες. Μουσουλμανικά νεφρά καθαρίζουν χριστιανικό αίμα, άσπροι ρατσιστές αναπνέουν με πνεύμονες μαύρων. Ετσι προκύπτει ο λεγόμενος "βιοπολιτικός κοσμοπολίτης". Τέτοια λιγότερο φρικιαστικά δείγματα εγκλεισμού του αποκλεισμένου βλέπουμε άπειρα στην καθημερινή ζωή, για παράδειγμα, στα ράφια των καταστημάτων, που είναι γεμάτα με προϊόντα, που προέρχονται από την αδυσώπητη εκμετάλλευση των κατοίκων του Τρίτου Κόσμου από δυτικές επιχειρήσεις. Και αυτό αποτυπώνεται στα παγκόσμια ρίσκα, που εφορμούν στη ζωή μας: κλιματική αλλαγή, φτώχεια, πυρηνικά όπλα, χρηματιστική κρίση».

Και αναφερόμενος στις επιπτώσεις της κοσμοπολιτικοποίησης στην Ελλάδα προσθέτει:

«Η κατάσταση στην Ελλάδα επηρεάζεται άμεσα από τις αποφάσεις που λαμβάνουν οι χρηματιστές σε άλλα μέρη του κόσμου. Αλλά και εδώ ισχύει η αμφισημία: από τη μία βλέπουμε ανθρώπους, όπως τους τραπεζίτες, να δρουν διακρατικά και να επηρεάζουν τη μοίρα εκατομμυρίων κατοίκων άλλων χωρών, από την άλλη όμως πολλά από τα "θύματά" τους να αντιδρούν ταυτιζόμενα είτε με τις δημοκρατικές δομές και την εθνική κυριαρχία της χώρας τους είτε με ευρωσκεπτικιστικά κινήματα».

Τρίτον, η μεταμόρφωση, η τελευταία «κρεασιόν» του Μπεκ, στην οποία αφιέρωσε το τελευταίο βιβλίο του, που πρόκειται να εκδοθεί στα αγγλικά τον ερχόμενο Φεβρουάριο. Στην ίδια συνέντευξη έδινε τον εξής ορισμό: «Η μεταμόρφωση είναι έννοια που συνδυάζει την κατάρρευση μιας παλιάς τάξης πραγμάτων με το κανονιστικό πλαίσιο μιας υπό εκκόλαψη καινούργιας. Για τις κοινωνικές επιστήμες, η νέα τάξη πραγμάτων δεν είναι μονόπλευρη αλλά αμφίσημη. Παράδειγμα, η αλλαγή του κλίματος: Η αναζήτηση γρήγορων πολιτικών λύσεων δεν οδήγησε ως τώρα πουθενά - προκαλεί μόνο αμφιβολίες, για να μην πω απόγνωση. Αν όμως εγκαταλείψουμε την εμμονή σε εύκολες λύσεις και αποδεχθούμε ότι η κλιματική αλλαγή αποτελεί παγκόσμιο ρίσκο, που εμπεριέχει ταυτόχρονα τη δυνατότητα πρόληψης της καταστροφής, θα διαπιστώσουμε πως η αλλαγή αυτή δεν απειλεί μόνο το μέλλον μας αλλά έχει αλλάξει και το παρόν μας. Η ιδέα της μεταμόρφωσης αλλάζει εδώ και τώρα τις προϋποθέσεις για την απόκρουση της καταστροφής. Στη θέση του παλιού κανονιστικού ορίζοντα μπαίνει ένας καινούργιος. Στη βάση του μπορούμε να αναζητήσουμε κατόπιν λύση για το κλιματικό πρόβλημα παίρνοντας υπόψη τα συμφέροντα των φτωχών χωρών και οργανώνοντας με νέο τρόπο την κατανάλωση και τον καπιταλισμό».

Θεωρητικά, ο Μπεκ είχε εγκαταλείψει, όπως αναφέρθηκε ήδη, πολλές κεντρικές κοινωνιολογικές έννοιες του εικοστού αιώνα, όπως τάξη και ταξικοί αγώνες. Τα σημερινά μεγάλα προβλήματα της ανθρωπότητας  ήταν για αυτόν υπερταξικά. «Το νέφος, ή η ακτινοβολία του Τσερνόμπιλ δεν κάνουν καμιά διάκριση ανάμεσα στους καπιταλιστές και τους προλετάριους» συνήθιζε να λέει.

Ακόμη οξύτερη ήταν η κριτική που ασκούσε στο λεγόμενο «μεθοδικό εθνικισμό», στην ακόμη κυρίαρχη αντίληψη στις κοινωνικές επιστήμες, σύμφωνα με την οποία το εθνικό κράτος αποτελεί τη μόνιμη αφετηρία της κοινωνιολογικής ανάλυσης. Το κράτος, όπως και οι τάξεις, ήταν για αυτόν σκέτος αναχρονισμός, ο οποίος μπαίνει εμπόδιο στη λύση των κοινών «υπερκρατικών» προβλημάτων. Η λύση των τελευταίων μπορεί έτσι να βρεθεί όχι απλώς μέσω διακρατικών συνεργειών, αλλά κυρίως μέσω της υπέρβασης του εθνικού κράτους.

Στην Ευρώπη, η υπέρβαση αυτή άρχισε να παίρνει σάρκα και οστά μέσω της ίδρυσης της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Ο Μπεκ ήταν φανατικός οπαδός της. Σε αυτήν έβλεπε το πλαίσιο για την πραγμάτωση του ονείρου του: μιας ένωσης ευρωπαίων κοσμοπολιτών, απελευθερωμένων από τα εθνικά, εθνικιστικά και κρατικιστικά στερεότυπα.

Ο ίδιος διερωτόταν: Γιατί μόνο μια ενωμένη Ευρώπη, και όχι αμέσως μια ενωμένη υφήλιος – που θα πραγμάτωνε πλήρως τον κοσμοπολιτισμό;

Η απάντησή του ήταν: Η Ευρώπη είναι μόνο η αρχή. Σε αυτήν υπάρχουν ήδη οι βασικές πολιτικές και κοινωνικές προϋποθέσεις για την προώθηση του κοσμοπολιτικού οράματος.  Με τον καιρό θα μπορούσαν να υπάρξουν παρόμοια σχήματα και σε άλλα μέρη του κόσμου.

Όχι λίγοι κριτικοί, μεταξύ των οποίων και ο πρώην συνεργάτης του Άρμιν Νασέκι,  υποστηρίζουν, ότι ο Μπεκ είναι μονόπλευρος, με την έννοια, πρώτον: Ότι δίνει αδικαιολόγητα μεγάλη έμφαση στις υποκειμενικές αντιλήψεις των ανθρώπων, οι οποίες μάλιστα θα μπορούσαν να αλλάξουν προς το καλύτερο υπό την κατάλληλη καθοδήγηση - αλλάζοντας έτσι και τον κόσμο. Και δεύτερον, ότι παραγνωρίζει τις «άκαμπτες» κοινωνικές υπερδομές και την καθοριστική τους επίδραση στη ζωή και τη συνείδηση των ανθρώπων.  

Παρόλα αυτά, οι θεωρίες του φέρνουν καινούρια πνοή στη σύγχρονη σκέψη. Όχι παράξενο έτσι, ότι ορισμένοι αριστεροί διανοητές επιχειρούν να τη μεταδώσουν και στον κλασικό μαρξισμό αξιοποιώντας, για παράδειγμα, τη μεθοδολογία της «κοινωνίας του ρίσκου».

Πολιτικά, ο Μπεκ κινούταν ανάμεσα στους Σοσιαλδημοκράτες και τους Πράσινους. Σε αυτούς απεύθυνε εξ άλλου και τις θεωρίες του: Στους ηγέτες τους, για να τις έχουν ως βάση για την πολιτική τους, στους ψηφοφόρους τους, για να τις χρησιμοποιούν ως πυξίδα  για τον καθημερινό βίο τους – ως συνειδητοί κοσμοπολίτες στο πλαίσιο μιας «τυφλής» κοσμοπολιτικοποιημένης κοινωνίας.

Με αυτή την αφετηρία ασκούσε αυστηρότατη κριτική στην Άνγκελα Μέρκελ για την ευρωπαϊκή κυρίως πολιτική της στο πλαίσιο της κρίσης. Το δοκίμιό του «Μερκιαβέλι» (από Μέρκελ και Μακιαβέλι) από το 2012 έπαιρνε σε πρώτη γραμμή παράδειγμα την Ελλάδα για να δείξει τις καταστροφικές επιπτώσεις της πολιτικής της λιτότητας.

Ανάλογα συχνά ήταν και τα ερωτήματά του για την κατάσταση των Ελλήνων στις συνεντεύξεις που είχε δώσει τα τελευταία χρόνια στο «Βήμα».

Στην τελευταία από αυτές εξέφρασε την απορία, γιατί δεν υπάρχει κανένα κίνημα αλληλεγγύης ανάμεσα στα θύματα της κρίσης στην Ελλάδα, που να είναι ταυτόχρονα φιλευρωπαϊκό. Στην παρατήρηση του υπογράφοντα, ότι υπάρχουν εκατοντάδες δίχτυα πολιτών, που ασκούν καθημερινά έμπρακτη αλληλεγγύη, και ότι η πλειοψηφία του πληθυσμού συνεχίζει να πιστεύει σε μια Ευρώπη ισότιμων πολιτών, η απάντησή του ήταν, ότι θα φροντίσει να μάθει περισσότερα γι αυτά στο άμεσο μέλλον.

Ο απροσδόκητος θάνατό του την ημέρα της Πρωτοχρονιάς ματαίωσε οριστικά αυτό το σχέδιό του.

7/1/2015: Λίγο  προτού γιορτάσει τα 85α γενέθλιά του πεθαίνει ο  ηθοποιός Ροντ Τέιλορ, μια από τις πιο αναγνωρίσιμες φιγούρες του σινεμά της δεκαετίας του '60 κυρίως χάρη στον πρωταγωνιστικό ρόλο του στα «Πουλιά» του Αλφρεντ Χίτσκοκ

Γεννημένος στην Αυστραλία στις 11 Ιανουαρίου του 1930, ο Τέιλορ έκανε μια αξιόλογη καριέρα στην Εβδομη Τέχνη: Εμφανίστηκε σε περισσότερες από 50 ταινίες του Χόλιγουντ, από το «Μηχανή του Χρόνου» (1960) ως το γουέστερν «The Train Robbers» (1973) πλάι στον Τζον Γουέιν. Μια από τις τελευταίες του ταινίες ήταν το «Αδωξοι Μπάσταρδη» (2009) του Ταραντίνο, όπου ενσάρκωσε τον Γουίνστον Τσόρτσιλ.

Ωστόσο ο πιο χαρακτηριστικός ρόλος του ήταν αυτός του Μιτς Μπρέντερ στο κλασσικό θρίλερ του Αλφρεντ Χίτκσοκ «Τα Πουλιά», πλάι στην Τίπι Χέντρεν. 

11/1/2015: Πεθαίνει σε ηλικία 83 ετών η   θρυλική ηθοποιός από τη Σουηδία Ανίτα Έκμπεργκ, που πρωταγωνίστησε στην κλασική ταινία του Φεντερίκο Φελίνι «Ντόλτσε Βίτα» (Γλυκιά Ζωή)

Η Εκμπεργκ είχε προσελκύσει από πολύ μικρή ηλικία πάνω της τα φλας της δημοσιότητας, όταν το 1950, σε  ηλικία 19 ετών, στέφθηκε σε διαγωνισμό ομορφιάς «Μις Σουηδία». Το έκτο από τα συνολικά οκτώ παιδιά της οικογένειας είχε γεννηθεί στις 29 Σεπτεμβρίου του 1931 στο Μάλμε της Σουηδίας.
Τόσο η μητέρα της όσο και οι φίλοι της την παρότρυναν να λάβει μέρος σε διαγωνισμούς ομορφιάς και η επιτυχία της την οδήγησε σύντομα στις ΗΠΑ με την ελπίδα να γίνει «Μις Κόσμος».
Αν και δεν τα κατάφερε, αναμφίβολα δεν πέρασε απαρατήρητη από τον σκηνοθέτη Ρας Μέγιερ, τον αμερικανό δισεκατομμυριούχο παραγωγό Χάουαρντ Χιουγκς και τον ηθοποιό-παραγωγό Τζον Γουέιν. 
Το 1956 πήγε για πρώτη φορά στην Ιταλία για να εμφανιστεί στο «Πόλεμος και Ειρήνη» με συμπρωταγωνιστές της την Όντρει Χέμπορν και την Χένρι Φόντα. Η ομορφιά της ήταν αυτή που τράβηξε την προσοχή του Φελίνι, ο οποίος είδε στο πρόσωπό της τη μοιραία γυναίκα που θα «μάγευε» τον Μαρτσέλο Μαστρογιάνι στην ταινία που κέρδισε το 1960 τον Χρυσό Φοίνικα στο Φεστιβάλ των Καννών.
Μετά την τεράστια επιτυχία του έργου, η Έκμπεργκ συνεργάστηκε με τον Φελίνι σε άλλα τρία έργα: «Βοκκάκιος», «οι Κλόουν» και «η Συνέντευξη». Στην Ιταλία η Σουηδέζα ηθοποιός έπαιξε και στο έργο «Επτά φορές γυναίκα», του Βιττόριο Ντε Σίκα, ενώ συμπρωταγωνίστησε σε αμερικανικές ταινίες, κατά την δεκαετία του '60, με τους Ντιν Μάρτιν και Φρανκ Σινάτρα.
Αν και η καταγωγή της ήταν από τη Σουηδία διατηρούσε ανέκαθεν προβληματικές σχέσεις με τη γεννέτειρά της. Ποτέ δεν πρωταγωνίστησε σε σουηδική ταινία ενώ διατηρούσε κακές σχέσεις και με τους Σουηδούς δημοσιογράφους που την επέκριναν για το γεγονός ότι είχε εγκαταλείψει τη χώρα.
Το 2011 η ιταλική εφημερίδα «La Stampa» είχε αναφέρει ότι σε ηλικία 80 ετών η πρώην σταρ του σινεμά είχε ζητήσει οικονομική βοήθεια από το ίδρυμα Φελίνι.
Η γοητεία της δεν άφησε ασυγκίνητους τον ιδιοκτήτη της Fiat,  Τζιάνι Ανιέλι, καθώς και τον Μαρτσέλο Μαστρογιάνι, τον Έρολ Φλιν και τον Φρανκ Σινάτρα, με τους οποίους είχε συνάψει δεσμό.
Η Ανίτα Έκμπεργκ είχε παντρευτεί δύο φορές. Ο πρώτος της γάμος ήταν με τον Βρετανό ηθοποιό Άντονι Στιλ από το 1956 έως το 1959 και ο δεύτερος με τον Αμερικανό ηθοποιό Ρικ Βαν Νούτερ από το 1963 μέχρι το 1975. Δεν απέκτησε παιδιά σε κανέναν από τους δύο γάμους.

29/1/2015: Πεθαίνει σε ηλικία 77 ετών η αυστραλιανή συγγραφέας Κολίν ΜακΚάλαφ, το μπεστ σέλερ της οποίας "Τα Πουλιά Πεθαίνουν Τραγουδώντας" μεταφέρθηκε στην μικρή οθόνη σε μίνι σειρά και σημείωσε τεράστια επιτυχία.

Η ΜακΚάλαφ έγινε συγγραφέας αφού προηγουμένως είχε εργαστεί για πάνω από μία δεκαετία ως νευροφυσιολόγος στην Αυστραλία, στη Βρετανία και στις ΗΠΑ και με το συγκεκριμένο βιβλίο της εκτοξεύθηκε αμέσως στην κορυφή της επιτυχίας.

Η σειρά προβλήθηκε στις ΗΠΑ το 1983 και ένα χρόνο μετά ήρθε και στην Ελλάδα.

Η υπόθεσή της αναφερόταν στην ιστορία της οικογένειας Κλίρι που μετανάστευσε από τη Νέα Ζηλανδία στην Αυστραλία, στις αρχές του 1900. Ένας ρομαντικός έρωτας αναπτύσσεται μεταξύ του παπά της περιοχής, τον οποίον υποδυόταν ο Ρίτσαρντ Τσάμπερλέϊν-- και της κόρης της οικογένειας--που υποδυόταν η Ρέιτσελ Γουόρντ.

Το μπεστ σέλερ κυκλοφόρησε το 1977 και για τα δικαιώματα της σειράς η συγγραφέας εισέπραξε το αστρονομικό ποσό του 1,9 εκατομμυρίου δολαρίων. 

27/2/2015: Πεθαίνει σε ηλικία 83 ετών  ο ηθοποιός Leonard Nimoy, γνωστός για τον ρόλο του 'Mr Spock' που άφησε εποχή στις ταινίες 'Star Trek'. 

Ο Spock αποτέλεσε σήμα κατατεθέν των ταινιών, και αναγνωρίζονταν από τα μεγάλα και μυτερά του αυτιά.

Στην ταινία, ο 'Mr Spock' υπηρετούσε στο διαστημόπλοιο Enterprise , ως σύμβουλος της επιστήμης και ήταν ο πρώτος αξιωματικός ,ενώ αργότερα έγινε διοικητής του σκάφους. Στόχος του ήταν να αναζητήσει νέου πλανήτες και πολιτισμούς και να φτάσει εκεί όπου ο άνθρωπος δεν είχε φτάσει ποτέ.

Μαζί με τον Captain James T. Kirk και ο Δρ Leonard "Bones" McCoy , είναι ένας από τους τρεις κεντρικούς χαρακτήρες στο αρχικό Star Trek και τις ταινίες που ακολούθησαν. Μετά τη συνταξιοδότησή του από Starfleet , ο Spock' υπηρετούσε ως Ομοσπονδιακός πρεσβευτής, συμβάλλοντας στη χαλάρωση των τεταμένων σχέσεων μεταξύ της Ομοσπονδίας και της Αυτοκρατορίας των Κλίνγκον. 

13/4/2015 Στα 87 του χρόνια φεύγει  από τη ζωή ο Γκύντερ Γκρας  ένας από τους σημαντικότερους μεταπολεμικούς Γερμανούς συγγραφείς ο οποίος βραβεύτηκε το 1999 με το Νόμπελ Λογοτεχνίας.

Εκτός από τα μυθιστορήματα με τα οποία έγινε γνωστός σε ολόκληρο τον κόσμο, έγραψε θεατρικά έργα και ασχολήθηκε με την ποίηση. Συγχρόνως είχε έντονη ανάμειξη στην πολιτική ζωή της Γερμανίας.

Σύμφωνα με την Wikipedia o Γκύντερ Γκρας γεννήθηκε στις 16 Οκτωβρίου του 1927 στην Ελεύθερη πόλη του Ντάντσιχ από Γερμανό προτεστάντη πατέρα και καθολική μητέρα, πολωνικής καταγωγής και ανατράφηκε ως καθολικός. Αφού προσπάθησε ανεπιτυχώς, όταν ήταν δεκαπέντε χρονών, να καταταγεί στα γερμανικά υποβρύχια, για να ξεφύγει από το ασφυκτικό οικογενειακό περιβάλλον του, όπως ο ίδιος υποστήριξε σε συνέντευξή του το 2006, εντάχθηκε πρώτα στο Reichsarbeitdienst και το 1944 στα Waffen-SS (ένοπλος κλάδος της SS). Ως μέλος των Waffen-SS συμμετείχε στις επιχειρήσεις της 10ης Μεραρχίας Θωρακισμένων SS "Frundsberg" από τον Φεβρουάριο του 1945 μέχρι τον Απρίλιο του ίδιου έτους, οπότε τραυματίστηκε, συνελήφθη από Αμερικανούς στρατιώτες και στάλθηκε σε στρατόπεδο αιχμαλώτων.

Μετά τον πόλεμο εργάστηκε για δύο χρόνια σε ορυχείο και έλαβε εκπαίδευση λιθοξόου. Αργότερα σπούδασε γλυπτική και γραφιστική, πρώτα στην Ακαδημία Τεχνών του Ντίσελντορφ (Künstakademie Düsseldorf) και έπειτα στο Βερολίνο. Από τα μέσα της δεκαετίας του '50 ξεκινά και το λογοτεχνικό του έργο, που θα τον κάνει παγκοσμίως γνωστό. Από το 1983 έως το 1986 διετέλεσε Πρόεδρος της Ακαδημίας Τεχνών του Βερολίνου.

Ο Γκύντερ Γκρας νυμφεύτηκε δύο φορές, το 1954 και το 1979.

Ο Γκύντερ Γκρας, για πάνω από μισό αιώνα αποτελεί ένα είδος «ηθικής συνείδησης» της Γερμανίας, καθώς με το σύνολο του λογοτεχνικού του έργου και τις δημόσιες παρεμβάσεις του προσπάθησε να εμποδίσει τον εφησυχασμό των συμπατριωτών του που μετά τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο ήθελαν να κλείσουν τους λογαριασμούς τους με το παρελθόν, ξεχνώντας τα ναζιστικά εγκλήματα. 

Έγινε ιδιαίτερα γνωστός με το μυθιστόρημα του Το τενεκεδένιο ταμπούρλο που εκδόθηκε το 1959 και έγινε ταινία είκοσι χρόνια αργότερα. Ακολούθησαν το 1961 το Γάτα και Ποντίκι και το 1963 το Σκυλίσια μέρα που μαζί με το Τενεκεδένιο ταμπούρλο αποτελούν την Τριλογία του Ντάντσιχ. Άλλα γνωστά του έργα, που μεταφράστηκαν και στα ελληνικά, όπως και η Τριλογία του Ντάντσιχ, είναι: Η πρόβα της εξέγερσης των πληβείων (1966), Ο Μπουτ το ψάρι (1977), Δυσοίωνα κοάσματα (1992), Γράφοντας μετά το Άουσβιτς (1993), Ένα ευρύ πεδίο (1995), Ο αιώνας μου (1999) και Σαν τον κάβουρα (2002).

Αν και δεν έγινε μέλος του Σοσιαλοδημοκρατικού Κόμματος, ο Γκύντερ Γκρας τάχθηκε υπέρ της σοσιαλοδημοκρατίας, υποστηρίζοντας ότι μόνο με μεταρρυθμίσεις και όχι με επαναστατική ανατροπή είναι δυνατή η οικονομική και κοινωνική αλλαγή. Έτσι, υποστήριξε την κυβέρνηση του Βίλι Μπραντ, ασκώντας της, όμως, έντονη κριτική.

Μετά την πτώση του Τείχους του Βερολίνου ο Γκρας τάχθηκε ενάντια στην ένωση των δύο Γερμανιών και πρότεινε, για τουλάχιστον μια επταετία, μια Συνομοσπονδία των δύο Γερμανικών κρατών, η οποία μελλοντικά θα μπορούσε να αποκτήσει την μορφή μιας ένωσης Γερμανικών κρατών.

Υπερασπίστηκε τα δικαιώματα των τσιγγάνων, υποστηρίζοντας την ανάγκη χορήγησης σε αυτούς ευρωπαϊκού διαβατηρίου, που θα τους επιτρέπει τη διαμονή σε οποιοδήποτε ευρωπαϊκό κράτος. Δημιούργησε στην Ρουμανία ένα ίδρυμα για τους Ρομά, με την ονομασία «Εταιρία για τους απειλούμενους λαούς», το οποίο κάθε χρόνο βραβεύει όσους προσπαθούν να βελτιώσουν τη ζωή των τσιγγάνων. Για τον Γκύντερ Γκρας οι Τσιγγάνοι είναι αυτό που καμωνόμαστε ό,τι είμαστε εμείς: εκ γενετής γνήσιοι Ευρωπαίοι. 

13/4/2015: Αφήνει την τελευταία του πνοή  σε ηλικία 74 ετών στο Μοντεβιδέο ο Ουρουγουανός Εντουάρντο Γκαλεάνο, ένας από τους πλέον γνωστούς συγγραφείς που ανέδειξε η Λατινική Αμερική τον 20ο αιώνα. Ο εκλιπών εθεωρείτο μια από τις πλέον ηχηρές αντικαπιταλιστικές «φωνές» της Λατινικής Αμερικής, ενώ το βιβλίο του «Ανοιχτές Φλέβες της Λατινικής Αμερικής» («Open Veins of Latin America») εκτοξεύτηκε στην κορυφή των Best Sellers των ΗΠΑ το 2009, όταν ο Ούγκο Τσάβες το είχε προσφέρει στον Αμερικανό Πρόεδρο, Μπαράκ Ομπάμα.

Ο Γκαλεάνο γεννήθηκε στο Μοντεβιδέο της Ουρουγουάη, μέλος μίας οικογένειας με ευρωπαϊκή καταγωγή, που ανήκε στη μεσαία τάξη και ήταν καθολική. Όταν ήταν νέος είχε δουλέψει ως εργάτης εργοστασίου, ελαιοχρωματιστής, ταχυδρόμος, δακτυλογράφος και άλλα. Στα 14 του πούλησε την πρώτη του πολιτική γελοιογραφία στο εβδομαδιαίο περιοδικό «Ελ Σολ» του Σοσιαλιστικού Κόμματος της Ουρουγουάης. Ξεκίνησε τη σταδιοδρομία του ως δημοσιογράφος στις αρχές της δεκαετίας του '60 ως συντάκτης του «Μάρτσα», ένα εβδομαδιαίο περιοδικό με το οποίο συνεργάστηκαν οι Μάριο Βάργκας Γιόσα, Μάριο Μπενεδέτι, Μανουέλ Μαλδονάδο, Ντένις και Ρομπέρτο Φερνάντες Ρεταμάρ. Υπήρξε αρχισυντάκτης της εφημερίδας «Έποκα» δύο χρόνια.
Στο πραξικόπημα της 27ης Ιουνίου 1973, ο Γκαλεάνο φυλακίστηκε και αναγκάστηκε να αφήσει την Ουρουγουάη. Το βιβλίο του «Οι ανοιχτές πληγές της Λατινικής Αμερικής» λογοκρίθηκε από τα στρατιωτικά δικτατορικά καθεστώτα της Ουρουγουάης, της Αργεντινής και της Χιλής. Έζησε στην Αργεντινή όπου ίδρυσε το πολιτιστικό περιοδικό «Κρίσις». Το 1976, παντρεύεται για τρίτη φορά, ενώ παράλληλα προστίθεται στη λίστα αυτών που θα αντιμετώπιζαν το εκτελεστικό απόσπασμα του Χόρχε Ραφαέλ Βιδέλα, ο οποίος ανέλαβε την κυβέρνηση μετά από πραξικόπημα. Πηγαίνει στην Ισπανία, όπου γράφει τη διάσημη τριλογία του, «Μνήμες Φωτιάς», το 1984.
Στις αρχές του 1985, ο Γκαλεάνο επιστρέφει στο Μοντεβιδέο. Το 2004, ο Γκαλεάνο στηρίζει τη νίκη της αριστερής συμμαχίας «Ευρύ Μέτωπο» και του Ταμπαρέ Βάσκες. Γράφει ένα άρθρο στο οποίο αναφέρει ότι ο κόσμος ψήφισε χρησιμοποιώντας την κοινή λογική. Το 2005, ο Γκαλεάνο, μαζί με αριστερούς διανοούμενους, όπως ο Ταρίκ Άλι και ο Αδόλφο Πέρες Εσκιβέλ συμμετέχουν στη συμβουλευτική επιτροπή του νεοσύστατου λατινοαμερικανικού καναλιού «Τελεσούρ».
Τον Ιανουάριο του 2006, ο Γκαλεάνο, μαζί με διεθνείς προσωπικότητες όπως ο Γκαμπριέλ Γκαρσία Μάρκες, ο Μάριο Μπενεδέτι, ο Ερνέστο Σάμπατο ο Τιάγο ντε Μέγιο, ο Κάρλος Μονσιβάις, ο Πάμπλο Αρμάντο Φερνάντες, ο Χόρχε Ενρίκε Αντόουμ, ο Λουίς Ραφαέλ Σάντσες, η Μάιρα Μοντέρο, η Άνα Λίδια Βέγκα και ο Πάμπλο Μιλανές, ενώθηκαν για να υπογράψουν τη διακήρυξη της ανεξαρτησίας του Πουέρτο Ρίκο.

14/4/2015: Πεθαίνει σε ηλικία 73 ετών στο σπίτι του στο Μπάτον Ρουζ της Λουιζιάνας , ο τραγουδιστής της σόουλ που έγινε διάσημος με το τραγούδι «When a man loves a woman»   Πέρσι Σλετζ

Ο Σλετζ έπασχε από καρκίνο του ήπατος και έδινε μάχη για να κρατηθεί στη ζωή εδώ και έναν χρόνο.

Το 1966 ο τραγουδιστής από το Λέιτον της Αλαμπάμα ερμήνευσε το τραγούδι που επρόκειτο να γίνει "μια από τις μεγαλύτερες επιτυχίες της σόουλ όλων των εποχών", σύμφωνα με τον ιστότοπο του Rock and Roll Hall of Fame. Η μπαλάντα, που βρέθηκε στο νούμερο ένα των τσαρτ επί πολλές εβδομάδες, βρίσκεται σήμερα στον αρ. 53 των 500 καλύτερων τραγουδιών όλων των εποχών που συντάσσει το περιοδικό Rolling Stone.

Την εποχή εκείνη, όταν έγραψε τη μουσική και τους στίχους του When a man loves a woman, ο Σλετζ είχε χάσει τη δουλειά του στον κατασκευαστικό τομέα αλλά και την αγαπημένη του που είχε φύγει για το Λος Άντζελες. "Δεν είχα χρήματα για να την ακολουθήσω, δεν μπορούσα να κάνω τίποτα για να την ξανακερδίσω", είχε δηλώσει μερικά χρόνια αργότερα.

Ακολούθησαν και άλλες επιτυχίες, όπως τα τραγούδια «Warm and tender love» και «It tears me up».
Ο Πέρσι Σλετζ είχε τιμηθεί για το σύνολο του έργου του από το Rythm and Blues Foundation ενώ το 2005 μπήκε στο Rock and Roll Hall of Fame.

1/5/2015: Αφήνει την τελευταία του πνοή άφησε σε ηλικία 76 ετών ο Ben E. King, από τους πλέον δημοφιλείς ερμηνευτές της soul και της R&B.

Ο θρυλικός μουσικός γεννήθηκε το 1938 στο Χέντερσον της Βόρειας Καρολίνας και ξεκίνησε την καριέρα του στα τέλη της δεκαετίας του 50’ με το συγκρότημα «Drifters». Ακολούθησε σόλο καριέρα και έγινε παγκοσμίως γνωστός με το τραγούδι «Stand By Me» το 1961, φτάνοντας στο αμερικανικό top-5. Το τραγούδι μάλιστα επέστρεψε στα charts την δεκαετία του 80’, περνώντας τρεις εβδομάδες στο νούμερο ένα στη Βρετανία, όταν ακούστηκε στην ταινία με τον ομώνυμο τίτλο, αλλά και σε τηλεοπτική διαφήμιση.

Συνολικά, το Stand By Me» βρέθηκε επτά φορές στο US Billboard 100, δύο φορές στην αυθεντική εκδοχή του και επτά ακόμη σε διασκευές από αρκετούς καλλιτέχνες, μεταξύ των οποίων και ο Τζον Λένον.

3/5/2015: Πεθαίνει σε ηλικία 89 ετών κορυφαία χορεύτρια του κλασικού μπαλέτου Μάγια Πλισέτσκαγια , αφήνοντας πίσω της την ανάμνηση της πιο ανατρεπτικής μπαλαρίνας που είχαν ποτέ τα Μπαλσόι. Στο μυθικό θέατρο είχαν να το λένε: καμιά μπαλαρίνα τους δεν μπόρεσε να χορέψει ποτέ με τέτοια ένταση και τέτοιο ανεπιτήδευτο τρόπο συγχρόνως.
Χόρευε για τουλάχιστον 50 χρόνια στο Μπαλσόι, ξεπερνώντας κατά πολύ τα ηλικιακά όρια στα οποία συνήθως αποσύρονται οι Ρωσίδες μπαλαρίνες. Η αίγλη της της επέτρεπε να αψηφά το σοβιετικό καθεστώς, το οποίο σκότωσε ως προδότη τον πατέρα της το 1938 και εκτόπισε στο Καζακστάν την ηθοποιό μητέρα της. Είναι χαρακτηριστικό ότι συχνά το κομμουνιστικό καθεστώς αποκαλούσε «σκανδαλώδη» τον τρόπο που ερμήνευε ορισμένες χορογραφίες.
Η Μάγια έγινε δεκτή στο Μπαλσόι το 1943, όπου αναδείχθηκε σχεδόν αμέσως σε μία από τις καλύτερες χορεύτριες της γενιάς της.
Το 2005, σε ηλικία 80 ετών, χόρεψε στο Κρεμλίνο το «Ave Maia» που της είχε αφιερώσει ο Μορίς Μπεζάρ.

10/5/2015 : Απάλλάσσει τον κόσμο από την παρουσία του ο τούρκος δικτάτορας Κενάν Εβρέν - Είχε καταλάβει με πραξικόπημα την εξουσία στην Τουρκία το 1981 και επί ηγεμονίας του έγινε στην κατεχόμενη Κύπρο η ανακήρυξη του ψευδοκράτους της λεγομένης «Τουρκικής Δημοκρατίας Βορείου Κύπρου»

14/5/2015: Ο "Βασιλιάς των Blues", όπως ήταν γνωστός ο B.B.King, πεθαίνει   στο Λας Βέγκας, σε ηλικία 90 ετών. Ο αμερικανός κιθαρίστας και τραγουδιστής έπασχε από διαβήτη και ήταν γνωστός για τις δράσεις που είχε αναλάβει για την ενημέρωση του κοινού γύρω απο την ασθένεια.
Το B.B. σήμαινε "Blues Boy", το παιδί των μπλουζ, και το υιοθέτησε με την πρώτη γεύση της επιτυχίας την δεκαετία του '40. Ξεκίνησε την καριέρα του παίζοντας σε κλαμπ και μπαράκια μέσα στα γκέτο της Αμερικής. Το 1956 μέτρησε 342 εμφανίσεις σε κλαμπ, ενώ για μισό περίπου αιώνα μετρούσε 200 με 300 εμφανίσεις τον χρόνο σε θέατρα, στάδια και κλαμπ.

Στην αυτοβιογραφία του η οποία ονομάζεται Blues All Around Me είχε πει πως στόχος του ήταν να μεταφέρει συναισθήματα μέσα από τους ήχους της κιθάρας του.

Η κιθάρα του ήταν η μεγάλη αγάπη της ζωής του. Μία απο τις θρυλικές ιστορίες του είχε συμβεί το 1950. Επαιζε μουσική σε ένα κλαμπάκι, όταν δύο άνδρες πιάστηκαν στα χέρια και κατά την διάρκεια του καυγά έριξαν μια λάμπα κηροζίνης και το κλαμπ πήρε φωτιά. Ο Β. Β. King βγήκε μεν τρέχοντας αλλά μόλις θυμήθηκε την κιθάρα του, μπήκε τρέχοντας στο κλαμπ και την έσωσε απο τις φλόγες. Οταν έμαθε ότι οι δύο άνδρες είχαν έρθει στα χέρια για μια γυναίκα που την έλεγαν Λουσίλ, ο Κινγκ αποφάσισε να δώσει στην κιθάρα του το ίδιο όνομα.
Παντρεύτηκε δύο φορές χωρίς επιτυχία και ήταν επίσημα εργένης από το 1966 και μετά. Έκανε 15 παιδιά με 15 διαφορετικές γυναίκες, αλλά η Lucille - η κιθάρα του - ήταν πάντα στο πλευρό του.

Γεννήθηκε στις 16 Σεπτεμβρίου του 1925, από τον Albert και τη Nora Ella king, δύο αγρότες, στο Beclair, ένα χωριουδάκι στο Μισισιπή.

Στις αρχές του '40,όταν ήταν ακόμα 14 χρονών, η μητέρα του είχε πεθάνει κι ο πατέρας του είχε φύγει. Εκείνη τη χρονιά έβγαλε 7,54 δολλάρια από την καλλιέργεια βαμβακιού. Αυτό ήταν και το πρώτο του εισόδημα ως ανεξάρτητος πολίτης.
Στα 80 του ήταν πια πολυεκατομμυριούχος. Ηταν ιδιοκτήτης μίας έπαυλης στο Λας Βέγκας, μιας ντουλάπας γεμάτης tuxedoes και smoking και μίας αλυσσίδας νυχτερινών κέντρων με το όνομά του, μεταξύ των οποίων κι ένα δημοφιλέστατο στην 42η οδό στο Μανχάταν.

23/5/2015  Χάνει  τη ζωή του (μαζί με τη γυναίκα του Αλίσια) σε τροχαίο δυστύχημα στο Νιου Τζέρζι ο βραβευμένος με Νόμπελ Αμερικανός μαθηματικός του Πρίνστον και οικονομολόγος Τζον Νας  

Η οσκαρική κινηματογραφική ταινία ένας Ένας Υπέροχος Άνθρωπος αναφέρεται στη ζωή του χαρισματικού μαθηματικού, διακεκριμένου για τη συμβολή του στη θεωρία παιγνίων, και στην πάλη του με την σχιζοφρένεια.

Ο 86χρονος Τζον Νας και η 82χρονη σύζυγός του Αλίσια σκοτώθηκαν  όταν το ταξί στο οποίο επέβαιναν ενεπλάκη σε τροχαίο, σύμφωνα με τις Αρχές του Νιου Τζέρζι.

Ο Νας τιμήθηκε το 1994 με το Νόμπελ Οικονομικών για τη συμβολή του στη θεωρία παιγνίων.
 
Στο κινηματογραφικό δράμα του 2001 Ένας Υπέροχος Άνθρωπος, βασισμένο στο ομώνυμο βιβλίο της Σύλβια Νασάρ, τον χαρακτήρα του Τζον Νας υποδύεται ο Ράσελ Κρόου, ο οποίος έστειλε συλλυπητήρια με μήνυμά του στο Twitter. Η ταινία απέσπασε τέσσερα Όσκαρ, περιλαμβανομένου του Όσκαρ Καλύτερης Ταινίας.

Ο Τζον Νας είχε αποκτήσει ένα γιο με τη σύζυγό του και εδώ και πολλά χρόνια ζούσε στο Πρίνστον του Νιου Τζέρσι. 

7/6/2015: Aφήνει την τελευταία του πνοή στο Λονδίνο, σε ηλικία 93 ετώνο Σερ Κρίστοφερ Λη, αγαπημένος «βρυκόλακας» του Χόλιγουντ, αλλά γνωστός και ως μάγος Σάρουμαν στην τριλογία του «Αρχοντα των Δαχτυλιδιών» και στις ταινίες «Χόμπιτ».

Η καριέρα του Λη ξεκίνησε το 1947, ωστόσο έγινε ευρέως γνωστός μετά την έναρξη της συνεργασίας του με την εταιρία παραγωγών «Hammer», με την οποία το 1958 γύρισε την ταινία «Dracula». Ηταν ο ρόλος που τον καθιέρωσε στο διεθνές στερέωμα, με αρκετούς  ανάλογους να ακολουθούν.
Την δεκαετία του 1970 συνέχισε να γίνεται γνωστός μέσω ταινιών τρόμου, ενώ η ερμηνεία του στο «The Wicker Man» το 1973 θεωρείται μιας από τις καλύτερες της καριέρας του. Εναν χρόνο αργότερα έπαιξε τον «κακό» του Τζέιμς Μποντ στην ταινία της σειράς «The Man with the Golden Gun».
Παρότι η συνεχής παρουσία του σε ταινίες τρόμου και οι πανομοιότυποι ρόλοι του τον «τυποποίησαν» ερμηνευτικά, η καριέρα του αναγεννήθηκε προς τη δύση της. Οι ρόλοι του ως μάγου Σάρουμαν στην τριλογία «Ο άρχοντας των δακτυλιδιών» και στις ταινίες «Χόμπιτ», αλλά και ως Count Dooku στον «Πόλεμο των Αστρων», τον επανέφεραν στο προσκήνιο. 
Η τελευταία ταινία στην οποία συμμετέχει, φέρει  τίτλο «Angels in Notting Hill»

16/6/2015: Πεθαίνει σε ηλικία 90 ετών από τη ζωή, ο πρώην πρωθυπουργός της Τουρκίας, Σουλεϊμάν Ντεμιρέλ

Σε μια πολιτική καριέρα που διήρκεσε σχεδόν μισό αιώνα, ο Ντεμιρέλ ξεκίνησε το 1961 με την εκλογή του στην τουρκική Εθνοσυνέλευση με το κόμμα της Δικαιοσύνης, του οποίου πήρε τα ηνία το 1964. Ένα χρόνο αργότερα, το 1965, το κόμμα του Ντεμιρέλ θα πάρει την αυτοδυναμία στις εκλογές και ο ίδιος θα γίνει ο νεότερος πρωθυπουργός στην ιστορία της χώρας.

Διετέλεσε έξι φορές πρωθυπουργός μέχρι το πραξικόπημα του 1980 οπότε και ίσχυσε νέο Σύνταγμα στη χώρα, το οποίο απαγόρευε τη συμμετοχή του ιδίου και άλλων πολιτικών στην πολιτική ζωή της Τουρκίας. Απτόητος, θα αναλάβει το 1987, τα το τιμόνι του Κόμματος του Ορθού Δρόμου, με το οποίο θα εκλεγεί για έβδομη φορά πρωθυπουργός και θα υπηρετήσει μέχρι και το 1993, όταν θα διαδεχθεί τον αποθανόντα Τουργκούτ Οζάλ στην Προεδρία της Δημοκρατίας.

Ο Ντεμιρέλ, γνωστός για το ρητορικό του χάρισμα, αποσύρθηκε επισήμως από την πολιτική ζωή της χώρας του μετά την ολοκλήρωση της προεδρικής του θητείας, αλλά ποτέ δεν σταμάτησε να συμβουλεύει την πολιτική τάξη. 

15/6/2015:  Πεθαίνει σε ηλικία 98 ετών ο Κερκ Κερκόριαν, πολυεκατομμυριούχος ιδιοκτήτης καζίνο και ξενοδοχείων στο Λας Βέγκας, μεγιστάνας του Χόλιγουντ, ιδιοκτήτης αεροπορικής εταιρείας και επενδυτής στην αυτοκινητοβιομηχανία 

 Ο Κερκόριαν γεννήθηκε το 1917 στο Φρέσνο της Καλιφόρνιας και εγκατέλειψε το σχολείο στα 16 του για να γίνει πυγμάχος. Στα νιάτα του ήταν γνωστός με το παρατσούκλι "Κερκόριαν το Δεξί Τουφέκι" για τις ικανότητές του στο μποξ που όμως σύντομα το εγκατέλειψε για να ασχοληθεί με τις επιχειρήσεις.
Το 2008 η περιουσία του ανερχόταν στα 16 δισεκατομμύρια δολάρια όμως η ύφεση που ακολούθησε στην αμερικανική οικονομία επηρέασε τις επενδύσεις του. Τον περασμένο Μάιο το περιοδικό Forbes εκτίμησε ότι περιουσία του έχει μειωθεί στα 4,2 δισεκατομμύρια δολάρια.
Ο Κερκόριαν έγινε πλούσιος τις δεκαετίες του '50 και του '60 χτίζοντας και πουλώντας ξενοδοχεία και καζίνο στο Λας Βέγκας, την πρωτεύουσα του τζόγου στις ΗΠΑ. Τρεις φορές, το 1969, το 1973 και το 1993 έχτισε το μεγαλύτερο ξενοδοχείο του κόσμου—εκείνης της εποχής. Στην πορεία του προς τα πλούτη ο επιχειρηματίας ανέπτυξε φιλικές σχέσεις με μεγάλους σταρ όπως ο Φρανκ Σινάτρα και ο Ντιν Μάρτιν.
Στον Κερκόριαν ανήκαν κάποια από τα μεγαλύτερα και γνωστότερα ξενοδοχεία στο Λας Βέγκας. Σε κάποια περίοδο της ζωής του μάλιστα του είχε στην κατοχή του τα μισά από όλα τα δωμάτια ξενοδοχείων της πόλης και έπαιξε καθοριστικό ρόλο στη διαμόρφωσή της σε προορισμό οικογενειακών διακοπών.
Ο "βασιλιάς των καζίνο", όπως τον αποκαλούσαν, αγόρασε και πούλησε τρεις φορές τα περίφημα κινηματογραφικά στούντιο MGM, αγόρασε επίσης το στούντιο United Artists και προσπάθησε να αγοράσει την Columbia Pictures.
Είχε αναπτύξει φιλανθρωπική δράση και βοήθησε σημαντικά την Αρμενία, μέσω των ιδρυμάτων που ίδρυσε, να ανακάμψει μετά τον καταστροφικό σεισμό του 1988.
Είχε παντρευτεί τρεις φορές και απέκτησε δύο κόρες.

22/6/2015:  Πεθαίνει από καρδιακή προσβολή η γνωστή ιταλίδα ηθοποιός Λάουρα Αντονέλλι σε ηλικία  γ 74 ετών.

Από τα γνωστότερα, επίσης, έργα στα οποία είχε πρωταγωνιστήσει, ο ιταλικός τύπος κάνει ιδιαίτερη αναφορά στο Sessomatto, του Ντίνο Ρίζι, του 1973, και στο «θεϊκό Πλάσμα» (Divina Creatura) του Πασκουάλε Φέστα Καμπανίλε, το οποίο και γυρίστηκε το 1975.

Αξίζει να σημειωθεί ότι η Μαλίτσια, πριν σαράντα δυο χρόνια, είχε σπάσει ρεκόρ εισπράξεων, ξεπερνώντας τα έξι δισεκατομμύρια λιρέτες, ένα αστρονομικό για την εποχή ποσό.
«Το βλέμμα της ήταν αισθησιακό, όσο λίγων ηθοποιών, χάρη και στην ελαφρά μυωπία της», γράφει η ιταλική εφημερίδα Λα Ρεπούμπλικα.

Οι σχολιαστές αναφέρουν ότι η δικαστική περιπέτεια την οποία αντιμετώπισε η Αντονέλλι στην δεκαετία του '90 για κατοχή μικρής ποσότητα ναρκωτικών (με τελική αθώωση, αφού κρίθηκε ότι επρόκειτο για ουσίες που κατείχε για προσωπική και μόνον χρήση) κλόνισε ανεπανόρθωτα την ψυχική της γαλήνη, προκαλώντας της μεγάλη πικρία.

Η τελευταία της ερμηνεία, στον κινηματογράφο, ήταν στο Μαλίτσια 2000, το 1991, με σκηνοθέτη, πάντα, τον Σαλβατόρε Σαμπέρι. Μια σειρά από ενέσεις κολλαγόνου στις οποίες την είχαν πείσει να υποβληθεί για να μπορέσει να φανεί νεώτερη, της είχαν προκαλέσει σοβαρή αλλεργική αντίδραση, παραμορφώνοντάς της, για αρκετό καιρό, το πρόσωπο.

Τα τελευταία χρόνια, όταν συνάδελφοι της του κινηματογράφου είχαν απευθύνει έκκληση να δοθεί στην Λάουρα Αντονέλλι το δημόσιο οικονομικό βοήθημα που προβλέπεται για τους καλλιτέχνες οι οποίοι βρίσκονται σε δύσκολη οικονομική κατάσταση, η ίδια είχε ζητήσει «να την ξεχάσουν και να μην ασχοληθούν, πλέον, μαζί της».

22/6/2015: Xάνει τη ζωή του σε αεροπορικό δυστύχημα στην Καλιφόρνια  ο ταλαντούχος Αμερικανός συνθέτης, Τζέιμς Χόρνερ που είχε ντύσει με την μουσική του μερικές από τις διασημότερες ταινίες του Χόλιγουντ, μεταξύ των οποίων ο «Τιτανικός» και «Braveheart».
    Ο βραβευμένος με Όσκαρ 61 ετών συνθέτης που είχε γράψει μουσική για περισσότερες από 100 ταινίες, μεταξύ των οποίων ο «Τιτανικός» και «Braveheart», έχασε την ζωή του όταν το μονοκινητήριο διθέσιο αεροπλάνο στο οποίο επέβαινε, συνετρίβη βόρεια της Σάντα Μπάρμπαρα στην Καλιφόρνια των ΗΠΑ
Ο Τζέιμς Χόρνερ γεννήθηκε στο Λος Αντζελες το 1953 και σπούδασε στο Royal College of Music στο Λονδίνο και στη συνέχεια στο University of Southern California. Στο τέλος της δεκαετίας του ΄70, ξεκίνησε τη συνεργασία του με το Χόλιγουντ με την ταινία "The Lady in Red", ενώ ήταν πρώτη φορά υποψήφιος για Οσκαρ για την Ταινία "Aliens".

Ακολούθησαν έξι ακόμη υποψηφιότητες για Όσκαρ για ταινίες όπως οι Braveheart, Apollo 13, Field Of Dreams . Εγραψε μουσική για τις ταινίες Willow, Honey I Shrunk the Kids και Star Trek II. Βραβεύτηκε με Όσκαρ για το κομμάτι "My Heart Will Go On" στην ταινία Τιτανικός. Το 2010 συνεργάσθηκε και πάλι με τον Τζέιμς Κάμερον στην ταινία Avatar.