ΔΙΕΘΝΕΙΣ ΤΣΑΡΛΑΤΑΝΟΙ στην EΛΛΗΝΙΚΗ ΣΥΡΙΖΟΠΛΗΚΤΗ ΜΠΑΝΑΝΙΑ: Οταν ο Αλέξης άκουσε Τσίπρα

Toυ ΚΩΣΤΑ ΛΕΟΝΤΑΡΙΔΗ

Την Ελλάδα και την Ισπανία δεν συνδέει μόνον η Μεσόγειος απ’ όπου αναβλύζει κοινό ταμπεραμέντο. Οι δύο χώρες, αδελφά μέλη της Ε.Ε., επλήγησαν στην πρόσφατη ιστορία τους, πέρα από άλλα δεινά, με εμφύλιους σπαραγμούς, από τους αγριότερους. Σε απλουστευτική ερμηνεία οι αδελφοκτονίες εκτυλίχθηκαν στο δίπολο «δεξιά-αριστερά».  

Στην Ισπανία ο εμφύλιος ξέσπασε πριν από τον Β΄ Παγκόσμιο, και για τρία χρόνια η χώρα έγινε δοκιμαστικός σωλήνας διεθνών συμμαχιών, τακτικισμών και ωμοτήτων, ενόψει Αρμαγεδδώνα· το σφαγείο αμάχων της Γκερνίκα έμεινε σύμβολο της αγιάτρευτης παράνοιας. Και η κατ’ ουσίαν αποχή της Ισπανίας από τον Β΄ Παγκόσμιο έχει ακόμη αναπάντητες παραμέτρους σε σκονισμένα κιτάπια. Η φίλη Ισπανία πορεύτηκε κατόπιν υπό την εξουσία του νικητή δικτάτορα, έως ότου ο Φράνκο εξεμέτρησε το ζην, οπότε ζήτω η (βασιλευομένη) δημοκρατία (1975). Ανεπαίσθητος απόηχος του εμφυλίου ακούγεται στα ντέρμπι Μπαρτσελόνα-Ρεάλ. Οχι μόνον εκεί. Η προφορική παράδοση διατηρεί έριδες ζωντανές. 

Στην Ελλάδα ο εμφύλιος, με γονιμοποιό υλικό σωρευμένο από τα κατοχικά χρόνια, ξέσπασε λίγο μετά τη λήξη του πολέμου. Οταν οι άλλες χώρες ξανάχτιζαν, μόνο εδώ άρχιζε άλλο μεγάλο αιματοκύλισμα, ενώ παγκοσμίως η νέα, πολιτική, τάξη πραγμάτων ανάμεσα στους δύο αντίρροπους κόσμους είχε χαραχθεί. Και έως τη δικτατορία, η οποία «ανετράπη» μέσω Κυπριακής τραγωδίας; Ο μετεμφυλιακός διχασμός αποτυπωνόταν παντού στο ελληνικό σώμα. 

Υστερότερα, ο «ΠΑΣΟΚισμός» συστέγασε, μεταξύ άλλων, και κάθε (κατά φαντασίαν ή μη) ηττημένο και αδικημένο, θέλγοντας το ήμισυ του πληθυσμού: «ο λαός δεν ξεχνά τι σημαίνει δεξιά...». Το 1974, πάντως, ο επί ξύλου κρεμάμενος λαός εμπιστεύθηκε στα ακραία ζόρια με 54% τον Κωνσταντίνο Καραμανλή, αφήνοντας το κόμμα της επωαζόμενης «αλλαγής» με 13,5% στον προθάλαμο.
 

Ο ΣΥΡΙΖΑ του 2015 επένδυσε σε πρωτόγνωρες μεταπολιτευτικά κοινωνικές συνθήκες, επικεντρώνοντας: «ο λαός δεν ξεχνά όλους τους προηγούμενους», τους σκυταλοδρόμους της συμφοράς εννοούσε, αυτό που είχε ευρέως αποκληθεί φθαρμένο πολιτικό σύστημα.  

Ηταν γραπτό να πείσει. Οπως ήταν και κραυγαλέα αναμενόμενο η αναμέτρησή του με την εξουσία -περί αυτού πρόκειται- να αποσυγκολλήσει ψηφίδες του καθολικά απαράσκευου στη διαχείρισή του αριστερού παζλ.  

Τούτος ο ενδοκομματικός εμφύλιος φραστικά θα είναι λυσσώδης, παλιά τους τέχνη κόσκινο όταν οι σύντροφοι γίνονται προδότες.  

Ο πρωθυπουργός φαίνεται να καταφέρνει κάτι οξύμωρο: 

Mε «καταδρομικές» κινήσεις· προβάλλει εαυτόν ως την πιο αξιόπιστη εναλλακτική πρόταση του «παλαιού» εαυτού του. 

Αν και μέγας ανακόλουθος, έπαιξε με μαεστρία (ίσως και ειλικρίνεια) το χαρτί του «mea culpa», που πάντα συγκινεί μαζικά, και πρωτοστοιχίστηκε, αφού πρώτα, κατά δήλωσή του, πάλεψε με μέγα δίλημμα συνείδησης, στους φρουρούς του ευρωπαϊκού πεπρωμένου της χώρας.  

Σε αυτήν του την απόπειρα δεν είναι βεβαίως μόνοι «σύμμαχοι» οι σεχταριστές τέως συνοδοιπόροι του...