ΥΠΑΡΚΤΟΣ ΕΘΝOΠΑΤΕΡΟΠΛΗΚΤΟΣ ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΣ - ΕΘΝΙΚΑ ΣΟΥΡΓΕΛΑ: Φτάνει πια με την «μονιμότητα» των πρώην πρωθυπουργών

Του ΒΑΣΙΛΗ Σ. ΚΑΝΕΛΛΗ
 

Πώς να το πεις αυτό;  

Ματαιοδοξία; Υστεροφημία; Πολιτική επιβεβαίωση; Ή μήπως αδυναμία αποδοχής της αποστρατείας;

Όπως και να το χαρακτηρίσεις, ίσως μόνο στην Ελλάδα συμβαίνει αυτό με τους πολιτικούς, ιδίως με τους πρώην πρωθυπουργούς. Όχι όλους, αλλά τους περισσότερους.

 

Πάρτε για παράδειγμα τον Κώστα Καραμανλή. Εχει αποχωρήσει από το Μέγαρο Μαξίμου από το 2009, δηλαδή πάνω από μία δεκαετία. Παρ’ όλα αυτά συνεχίζει να είναι βουλευτής, να καταλαμβάνει μια έδρα στο ελληνικό κοινοβούλιο, έστω κι αν έχει πιει το αμίλητο νερό.

Δεν κάνει ερωτήσεις, δεν έχει κοινοβουλευτικό έργο, παρευρίσκεται σε κρίσιμες ψηφοφορίες και κάνει μία δήλωση κάθε δύο χρόνια.

Βεβαίως, σε παρασκηνιακό επίπεδο είναι πανταχού παρών. Η λεγόμενη «καραμανλική πτέρυγα», οι επίσημοι αλλά και οι ανεπίσημοι πολιτικοί… followers του δεν σταματούν να μιλούν.

Συνεχίζουν να στηρίζουν τον πρώην πρωθυπουργό, αποκρούουν τις «επιθέσεις» που δέχεται ο κ. Καραμανλής, υποστηρίζουν το έργο των κυβερνήσεών του κι ενίοτε «διαρρέουν» ότι είναι ενεργός, ότι έχει ρόλο στη ΝΔ, ότι θα ήταν καλός… Πρόεδρος της Δημοκρατίας κ.λπ. Γενικώς, έχει δημιουργηθεί ένα επίσημο κι ένα ανεπίσημο «σύστημα» γύρω από τον πρώην πρωθυπουργό που τον «αβαντάρει» με την κάθε ευκαιρία, πολλές φορές κι εν αγνοία του.

Πολλοί λένε ότι η παραμονή του στην ενεργό (όχι τόσο ενεργό για τον ίδιο) πολιτική, έχει να κάνει με την υστεροφημία του. Ότι μπορεί να υπερασπίζεται ευκολότερα το πέρασμά του από την πρωθυπουργία κι ότι μπορεί να έχει κι ένα μερίδιο της εξουσίας στο κόμμα του.

Στο ίδιο μήκος κύματος και ο Γιώργος Παπανδρέου. Κέρδισε πανηγυρικά τις εκλογές του 2009, παρέδωσε την εξουσία ο ίδιος, τον κατηγόρησαν για μύρια όσα κι αυτός δεν αποστρατεύτηκε.

Ενεργός πάντα, είτε στη Σοσιαλιστική Διεθνή, είτε στο εσωτερικό, επανέκαμψε το καλοκαίρι και στη Βουλή. Σε καμιά περίπτωση δεν τον λες συνταξιούχο πολιτικό, παρεμβαίνει όποτε το κρίνει σκόπιμο, υπερασπίζεται το δικό του έργο, αποκρούει τις επιθέσεις και είναι πάντα… ο γιος του Ανδρέα.

Η τρίτη περίπτωση είναι αυτή του Αντώνη Σαμαρά. Εχοντας περάσει από χίλια κύματα, έγινε πρωθυπουργός σε μια δύσκολη συγκυρία και είναι αλήθεια ότι πάλεψε για να μην καταρρεύσει η χώρα.

Οι πολίτες τον έκριναν, επέλεξαν τον Αλέξη Τσίπρα, αυτός παραιτήθηκε από τη ΝΔ αλλά ποτέ από την πολιτική.

Δεν πήγε σπίτι του, δεν άραξε ποτέ στον καναπέ του, κάνει συχνά παρεμβάσεις, έχει κι αυτός επίσημες και ανεπίσημες «σαμαρικές»… διμοιρίες που τον υποστηρίζουν, που κάνουν γενικών παιχνίδι και στα social media.
 

Η αλήθεια είναι ότι ο κ. Σαμαράς πίστευε και πιστεύει ότι του χρωστά η Ιστορία. Και γι’ αυτό ήθελε είτε μια κορυφαία θέση στην Ευρώπη είτε την Προεδρία της Δημοκρατίας.
Δεν έγινε τίποτε από τα δυο, τώρα βγήκε στο «αντάρτικο» και η ΝΔ θα ζήσει… ωραίες στιγμές με τον «Καλαματιανό».
 

Γιατί τέτοιο πείσμα;

Δεν έχει σημασία αν αυτοί οι τρεις πρωθυπουργοί έχουν τα δίκια τους. Αυτό που έχει ενδιαφέρον είναι το πείσμα τους να παραμείνουν στην πρώτη γραμμή της πολιτικής και να διεκδικούν αξιώματα ή στη χειρότερη περίπτωση την προσοχή της κοινής γνώμης.

Και για τον Κώστα Σημίτη ισχύει ότι αξιώματα δεν διεκδίκησε ποτέ, αλλά την προσοχή του κόσμου. Τουλάχιστον αυτός είναι επίσημα στην αποστρατεία.

Οι άλλοι τρεις γιατί πιστεύουν ότι πρέπει να είναι μπροστάρηδες; 

Γιατί θα πρέπει να καταλαμβάνουν θέσεις στη Βουλή αν το κοινοβουλευτικό τους έργο είναι μηδαμινό;
Γιατί πιστεύουν ότι με το να μην αποστρατεύονται έχουν μεγαλύτερη δύναμη για να υπερασπίζονται την ιστορία τους;

Και γιατί τα κόμματα θα πρέπει να κρέμονται κάθε φορά από τα χείλη τους, μη τυχόν και πουν κάτι που θα ταράξει τα νερά;  Ή μη τυχόν και επηρεάζουν ομάδες της Κοινοβουλευτικής Ομάδας και προκαλέσουν εμφύλιο και διασπάσεις;

Δεν θα έπρεπε κανονικά...

NoυΔοΞΕΦΤΙΛΑΡΑΔΙΚΟ - ΕΘΝΙΚΑ ΣΟΥΡΓΕΛΑ: Η πιο άσχημη πλευρά της Ελλάδας

Ο Παντελής Καψής σχολιάζει την κίνηση του Λευτέρη Αυγενάκη να αντικαταστήσει μέλη της ΕΕΑ χωρίς την έγκριση της Επιτροπής Μορφωτικών Υποθέσεων της Βουλής.

 
Στο ότι η κυβέρνηση τα έκανε θάλασσα μπορούμε να συμφωνήσουμε όλοι. Ακόμα κι αν δεχθούμε την πιο αθώα εκδοχή, ότι τίποτα δεν ήταν στημένο, θέλει εξαιρετική απρονοησία να φερθείς όπως ο Αυγενάκης. Να αντικαταστήσεις δηλαδή δύο μέλη από το Δημοκρίτειο Πανεπιστήμιο της Θράκης με δύο μέλη από το Πανεπιστήμιο Πειραιά, όταν εκκρεμεί η εκδίκαση της προσφυγής του Ολυμπιακού κατά του ΠΑΟΚ. Και μάλιστα με διαδικασίες εξπρές, χωρίς να περάσεις τους διορισμούς από τη Βουλή όπως μπορούσες, δίνοντας έτσι λαβή για κάθε είδους ερμηνεία.

Όχι ότι το πρόβλημα θα είχε λυθεί βέβαια. 

Διότι αν πάρουμε την αθώα εκδοχή, τότε η απόφαση της Επιτροπής Επαγγελματικού Αθλητισμού θα ήταν ίδια όποιοι κι αν είχαν διοριστεί. 

Η κυβέρνηση, με άλλα λόγια, θα είχε μπροστά της το ίδιο δίλημμα: να υποβιβαστεί ο ΠΑΟΚ ή όχι.  

Η απόφαση που πήρε την αφήνει πολλαπλώς εκτεθειμένη. Τώρα, που εμφανίζεται αδύναμη και ταπεινωμένη μπροστά στους ολιγάρχες αλλά και στο μέλλον. Φανταστείτε μόνο τι θα γίνει όταν βγει απόφαση για τα στημένα, αν μπει θέμα υποβιβασμού άλλης ομάδας. 

Μακριά από τον χορό βέβαια η απάντηση είναι εύκολη, παρότι το ΚΙΝΑΛ μας έδειξε ότι ακόμα και ως αντιπολίτευση προτιμά το στρίβειν διά της αποχής.

Φυσικά κάθε πολίτης, ο οποίος πιστεύει στο κράτος δικαίου, μπορεί να υποστηρίξει ότι σε τέτοιες περιπτώσεις η κυβέρνηση έχει έναν μόνο δρόμο: να κινηθεί θεσμικά.  

Αλλά εδώ βέβαια θα βρεθεί μπροστά σε ένα άλλο πρόβλημα το οποίο, και αυτό, κατά μια συγκυρία της τύχης, παρακολουθούμε να ξεδιπλώνεται μπροστά μας αυτές τις ημέρες στη Βουλή: την αδυναμία των θεσμών, και μάλιστα της δικαιοσύνης, να λειτουργήσουν με αξιόπιστο τρόπο.

Τα όσα ακούγονται στην εξεταστική επιτροπή της Βουλής, όποια πλευρά και αν αποδεχθεί κανείς, ξεπερνούν κάθε όριο στοιχειώδους νομιμότητας και δημοκρατικής λειτουργίας. 

Η μία εκδοχή είναι χειρότερη από την άλλη. 

Είτε η κυβέρνηση Τσίπρα με τη συνδρομή κορυφαίων δικαστικών οργάνωσε μια πρωτοφανή σκευωρία για να κυνηγήσει τους πολιτικούς της αντιπάλους. 

Είτε κορυφαίοι δικαστικοί, δίκην συμμορίας, προσπαθούν να εκδικηθούν την προηγούμενη πολιτική ηγεσία για λόγους πολιτικής αντιπαλότητας, επαγγελματικής αντιζηλίας ή χρηματισμού.


Τα πραγματικά γεγονότα δυστυχώς έχουν χάσει προ πολλού την αξία τους, είτε μιλάμε για το ποδόσφαιρο είτε για τον Παπαγγελόπουλο και τους εισαγγελείς. Αρκεί να παρακολουθήσει κανείς τα ρεπορτάζ των μέσων ενημέρωσης για να πάρει διαμετρικά αντίθετη εικόνα. Cuius regio eius religio (ο βασιλιάς ορίζει και τη θρησκεία, σε ελεύθερη μετάφραση), για να δανειστούμε έναν όρο από τους θρησκευτικούς πολέμους. Έτσι ο μέσος πολίτης που δεν παρακολουθεί από κοντά τα πράγματα, το μόνο που θα αποκομίζει είναι κυνισμός και μια τεράστια δυσπιστία για τη δικαιοσύνη. Τον κατ' εξοχήν θεσμό δηλαδή στον οποίο μια κυβέρνηση πρέπει να στηριχθεί για να καθαρίσει τον χώρο του ποδοσφαίρου.

Όσο για το περίφημο «αυτοδιοίκητο», το οποίο με τόσο πάθος υπερασπίστηκαν οι Ευρωπαίοι ιθύνοντες της FIFA, αποτέλεσε ένα εξαιρετικό παράδειγμα για το πώς οι βαρόνοι αντιλαμβάνονται τον δημόσιο χώρο: σαν το προνομιακό πεδίο για λεηλασία, είτε αυτό αφορά πλούτο είτε πολιτική δύναμη.

Ιδού εν συντομία το αδιέξοδο της χώρας ή τουλάχιστον ένα μέρος αυτού. Φιλελεύθερη ανομία και απαξιωμένα μέσα ενημέρωσης σε ένα πλαίσιο θεσμικής καχεξίας με μια κυβέρνηση που αισθάνεται μονίμως εκβιαζόμενη από τους προσωπικούς στρατούς των ολιγαρχών. 

Αυτό φυσικά όταν δεν τους γλυκοκοιτάζει, όταν δεν προσπαθεί δηλαδή να παίξει μαζί τους αγνοώντας το αξίωμα πως...

ΝουΔοΞΕΦΤΙΛΑΡΑΔΙΚΟ - ΕΘΝΙΚΑ ΣΟΥΡΓΕΛΑ: Τι μάθαμε χάρη στις κυβερνητικές αποφάσεις για το «ποδόσφαιρο»

Toυ ΜΑΝΟΥ ΒΟΥΛΑΡΙΝΟΥ

Όπως ξέρουμε κάθε διακυβέρνηση έχει και παιδευτικό χαρακτήρα. Οι αποφάσεις και το ύφος της της εξουσίας επηρεάζουν πρακτικά τη ζωή των πολιτών, αλλά ταυτοχρόνως συμβάλουν στη διαμόρφωση του ήθους της κοινωνίας. Εκπαιδεύουν τους πολίτες.

Χάρη στους χειρισμούς της κυβέρνησης στο γνωστό «ποδοσφαιρικό» θέμα (που μόνο με το ποδόσφαιρο δεν έχει σχέση, μην τα ξαναλεμε) πήραμε μερικά μαθήματα τα οποία επιγραμματικώς έχουν ως εξής:
 

1. Η κυβέρνηση δεν εκβιάζεται κυρίως επειδή δεν χρειάζεται να εκβιαστεί. Τα κάνει πάνω της και μόνο στην ιδέα της απόπειρας εκβιασμού και φροντίζει να ικανοποιήσει αυτούς που πιθανόν να ήθελαν να την εκβιάσουν πριν εκείνοι το κάνουν. 
 

2. Οι νόμοι εφαρμόζονται μόνο όταν οι ποινές επιβάλλονται σε αδύναμους. Στις περιπτώσεις που υπάρχει κίνδυνος να τιμωρηθεί κάποιος ισχυρός οι νόμοι αλλάζουν.
 

3. Η κυβέρνηση σέβεται περισσότερο το «θυμικό των ανθρώπων που αγαπούν τις ομάδες τους» (όπως περιέγραψε τους φανατικούς οπαδούς ο κ. Πέτσας) παρά τον νόμο.
 

4. Σύμφωνα με τον υφυπουργό Αθλητισμού οι «ιστορικές» (ό,τι κι αν σημαίνει αυτό σε μια χώρα που όλα θεωρούνται ιστορικά) ομάδες πρέπει να έχουν διαφορετική αντιμετώπιση από τα δικαστήρια. Η ισονομία είναι για τα κορόιδα.
 

5. Όταν τίθεται θέμα κομματικής πειθαρχίας ο βουλευτής που δεν θα ψηφίσει διαγράφεται εκτός αν είναι ο Αντώνης ο Σαμαράς o οποίος μπορεί να κάνει ό,τι θέλει. Γενικά η υποχρέωση σε πειθαρχία είναι αντιστρόφως ανάλογη της ισχύος που έχεις μέσα στο κόμμα.

 

6. Η σπουδή στην υπεράσπιση της βίας είναι διακομματική. Όπως οι βουλευτές του Αλέκση προστατεύουν τους αναρχοτραμπούκους, έτσι και οι βουλευτές του Κυριάκου προστατεύουν τους ομαδοτραμπούκους. Γενικώς οι τραμπούκοι τελούν υπό την προστασία των Ελλήνων βουλευτών.

 

(Ίσως δεν το γνωρίζετε, αλλά κάποιοι ομαδοτραμπούκοι μπούκαραν στο κτίριο που στεγάζεται το γραφείο του γραμματέα της ΚΟ της ΝΔ, Καλαφάτη και το μπαχάλιασαν. Η ΕΛΑΣ μπαγλάρωσε κάποιους αλλά ο Καλαφάτης ζήτησε να μη διωχθούν.

Δοκιμάστε...

NoυΔοΞΕΦΤΙΛΑΡΑΔΙΚΟ - ΕΘΝΙΚΑ ΣΟΥΡΓΕΛΑ: Ζητώντας να κρυφτείς κάτω από τα φουστάνια της ΟΥΕΦΑ…

Του ΓΙΩΡΓΟΥ ΧΕΛΑΚΗ

Η ελληνική πολιτεία έχει μια μακρά παράδοση παρεμβάσεων στο ελληνικό ποδόσφαιρο.
 

Ολες, μα όλες, οι παρεμβάσεις της, όλων των κυβερνήσεων, τακτοποιούσαν και διευθετούσαν τις οικονομικές εκκρεμότητες που είχαν οι Ποδοσφαιρικές Ανώνυμες Εταιρείες με το Δημόσιο.

Ας αφήσουμε την διπλωματική γλώσσα. Είτε χάριζαν χρέη είτε έσβηναν πρόστιμα.  

Από αυτό τον κανόνα όπως δεν εξαιρείται καμιά κυβέρνηση, έτσι δεν εξαιρείται και καμιά από τις λεγόμενες μεγάλες ομάδες. Ολες κατά το πρόσφατο η απώτερο παρελθόν έχουν ευεργετηθεί από την Πολιτεία.  

Αυτές οι κατά καιρούς ευεργεσίες όπως ήταν φυσικό πάντα τους άνοιγαν την όρεξη για ακόμα μεγαλύτερες.  

Παρέμβαση σαν αυτή που έκανε η παρούσα κυβέρνηση με την τροπολογία που κατάθεσε δεν είναι από τις συνηθισμένες. Για να βρούμε κάτι αντίστοιχο θα πρέπει να γυρίσουμε αρκετά πίσω στα τέλη της δεκαετίας του ογδόντα όταν η ομάδα της Λάρισας ήταν έτοιμη να κατακτήσει το πρωτάθλημα αλλά ένας ποδοσφαιριστής της (ο Βούλγαρος Τσίγκοφ) πιάστηκε ντοπαρισμένος. Με βάση τον πειθαρχικό κώδικα της ΕΠΟ από την Λάρισα αφαιρούντο βαθμοί και έτσι έχανε το πρωτάθλημα.

Η κυβέρνηση του Αντρέα Παπανδρέου παρενέβη, τα ούρα του Τσίγκοφ «καθάρισαν» και η Λάρισα έγινε η πρώτη επαρχιακή ομάδα που κατακτούσε το πρωτάθλημα. 

Τότε η κυβερνητική παρέμβαση δεν πήρε τον χαρακτήρα νομοθετικής πρωτοβουλίας.  

Στην προκειμένη περίπτωση η κυβέρνηση πήγε την παρέμβαση ένα βήμα παρακάτω. Νομοθέτησε αλλάζοντας το νόμο ενώ το πρωτάθλημα βρίσκεται σε εξέλιξη. Εδώ, μάλιστα, έχουμε μια πρωτοτυπία διότι η κυβέρνηση παρεμβαίνει στο αυτοδιοίκητο του ποδοσφαίρου. Αυτή είναι η πρωτοτυπία και όχι η νομοθετική ρύθμιση. 

Για να μην πληρώσουν οι ΠΑΕ βεβαιωμένα χρέη τους, έχουν έρθει ουκ ολίγες φωτογραφικές τροπολογίες στη Βουλή. Βράδυ συνήθως. Κατά συνέπεια τα διάφορα επιχειρηματικά συμφέροντα που δραστηριοποιούνται στο επαγγελματικό ποδόσφαιρο έχουν συνηθίσει να ευεργετούνται από τις κυβερνητικές παρεμβάσεις και φυσικά πιέζουν για αυτές. Κι όσο βλέπουν ότι πιέσεις τους έχουν αποτέλεσμα τόσο πιέζουν για ακόμα μεγαλύτερες ευεργεσίες. Υπό την έννοια αυτή ήταν περίπου σίγουρο ότι ο ΠΑΟΚ δεν θα έμενε ικανοποιημένος από την νομοθετική πρωτοβουλία της κυβέρνησης. Ότι ο διχασμός τον οποίο ήθελε να αποφύγει ο πρωθυπουργός θα παρέμενε ως απειλή.

Κι αυτό πέραν του ότι η συγκεκριμένη νομοθετική ρύθμιση δημιουργεί κι άλλα προβλήματα αντί να λύσει αυτό που επεδίωκε.  

Η προχειρότητα της νομοθέτησης εκθέτει τους συντάκτες της τροπολογίας περισσότερο και από τον έτσι κι αλλιώς εκτεθειμένο υφυπουργό Αθλητισμού κύριο Αυγενάκη ο οποίος την προανήγγειλε. Κάτω από αυτές τις περιστάσεις ήταν περίπου αναμενόμενο από το βήμα της Βουλής να απειλήσει ο πρωθυπουργός με grexit. Μπορεί έτσι να μην λύνονται τα προβλήματα του ελληνικού ποδοσφαίρου αλλά η κυβέρνηση βγαίνει προσωρινά από τα αδιέξοδα στα οποία έχει περιέλθει και με δική της ευθύνη. Εχει όμως ιδιαίτερο ενδιαφέρον η εξαγγελία του πρωθυπουργού για συνάντησή του με τους προέδρους της ΦΙΦΑ και της ΟΥΕΦΑ με σκοπό την υπογραφή μνημονίου. Ισως να του διαφεύγει ότι εδώ και τρεισήμισι χρόνια η ΦΙΦΑ και η ΟΥΕΦΑ είναι στην χώρα μας και βρισκόμαστε ήδη σε καθεστώς μνημονίου αλλά με μηδενικά αποτελέσματα.

Ο κ. Μητσοτάκης προφανώς ζητάει από τις δυο υπερεθνικές Ομοσπονδίες να παρατείνουν επ αόριστο την παραμονή τους στην Ελλάδα αντί να αποχωρήσουν το καλοκαίρι όπως έχουν προαναγγείλει. Τους ζητά επίσης να αναλάβουν την ουσιαστική διοίκηση του ελληνικού ποδοσφαίρου παραμερίζοντας την αμαρτωλή και ανερμάτιστη ΕΠΟ.  

 Ενδεχομένως τους ζητάει και κάτι παραπάνω: 

ΝουΔοΞΕΦΤΙΛΑΡΑΔΙΚΟ - ΕΘΝΙΚΑ ΣΟΥΡΓΕΛΑ: Χρήσιμοι ηλίθιοι και κάτι παραπάνω… (Ο Κούλης θα ντυθεί δηλαδή Θατσεράρα με καπέλο και ταγέρ???)

ΕΞΑΙΡΕΤΙΚΟ

Του ΑΝΤΩΝΗ ΚΑΡΠΕΤΟΠΟΥΛΟΥ

Οσο οι μέρες περνούν και γίνονται γνωστές οι λεπτομέρειες που σχετίζονται με τη σπουδή της κυβέρνησης να τροποποιήσει ένα νόμο που υπάρχει σε ισχύ πάνω από είκοσι χρόνια για να γλιτώσει μια κλίκα πονηρών που έστησαν μια από τις μεγαλύτερες κομπίνες στην ιστορία του ελληνικού ποδοσφαίρου, τόσο περισσότερο κατανοείς ότι οι άνθρωποι που μας κυβερνούν βρίσκονται σε σύγχυση.

Σύμφωνα με μια ιστορία που κυκλοφόρησε χθες ο Πρωθυπουργός Κυριάκος Μητσοτάκης είναι έξω φρενών με τον υφυπουργό Αθλητισμού  Λευτέρη Αυγενάκη, γιατί δεν τον ενημέρωσε για τη σοβαρότητα της υπόθεσης της Ξάνθης και του ΠΑΟΚ, που κατέληξε στην Επιτροπή Επαγγελματικού Αθλητισμού. Πάντα σύμφωνα με τα ίδια σενάρια, αν ο Πρωθυπουργός το ήξερε, η κυβέρνηση δεν θα βρισκόταν στην ανάγκη να κάνει τροπολογίες σε νόμους, βάζοντας μάλιστα και ζητήματα κομματικής πειθαρχίας, όπως τον καιρό που η ΝΔ ψήφιζε Μνημόνια.  

Τα ακούω όλα αυτά και γελάω.

Πρώτα από όλα δεν καταλαβαίνω από πότε μεταξύ των υποχρεώσεων ενός υφυπουργού Αθλητισμού είναι η ενημέρωση του Πρωθυπουργού για ζητήματα που έχουν να κάνουν με μια Ανεξάρτητη Αρχή, όπως η ΕΕΑ, αλλά και με το ίδιο το ποδόσφαιρο.  

Τι θα έπρεπε να κάνει δηλαδή ο Αυγενάκης; Να πάρει τηλέφωνο τον Μητσοτάκη όταν μιλούσε με τον Ντόναλντ Τραμπ και να του εξηγήσει ποια είναι η Μαρούπα; 

Αυτά είναι αστειότητες. 

Αλλά ας πούμε ότι ο Αυγενάκης όφειλε να ενημερώσει τον Πρωθυπουργό. Και; Τι θα γινόταν δηλαδή μετά; Θα έπιανε ένα ένα τα μέλη της επιτροπής για να τους εξηγήσει τι απόφαση να βγάλουν;  

Μα είναι σοβαρά πράγματα αυτά; Δηλαδή τι ακριβώς συζητάμε; Το πώς θα γίνει παρασκηνιακή παρέμβαση από μια κυβέρνηση σε μια επιτροπή που ασκεί ελέγχους; 

 Ούτε σε Μπανανία δεν επιτρέπεται, όχι να τα κάνει κάποιος αυτά, αλλά έστω να τα σκεφτεί.

Πάμε παρακάτω. 

Εμφανίστηκε χθες άρπα κόλα μια νομοθετική τροπολογία, που ψηφίστηκε με κομματική πειθαρχία «για να μην υπάρξει πρόβλημα κοινωνικής συνοχής», όπως μας είπε ο χιουμορίστας κυβερνητικός εκπρόσωπος Στέλιος Πέτσας. Και το ίδιο απόγευμα στη Θεσσαλονίκη άγνωστοι επιτέθηκαν στα γραφεία της Ελενας Ράπτη και του Σταύρου Καλαφάτη – υπήρξαν και προσαγωγές!  

Είναι ευχαριστημένη η κυβέρνηση από το είδος της κοινωνικής συνοχής που εξασφάλισε;  

Αν αυτό ήθελε, δηλαδή να κυνηγούν τους βουλευτές της, το πέτυχε και τα θερμά μου συγχαρητήρια.  

Πώς είναι δυνατόν να πιστεύεις ότι δεν θα ξεπεράσουν τα όρια όσοι νιώθουν ότι ως κυβέρνηση έτρεξες να τους εξυπηρετήσεις πανικόβλητη; Και άσχετος με το ελληνικό ποδόσφαιρο να είσαι, θα έπρεπε αυτό να το καταλαβαίνεις.

Υπάρχουν όμως και χειρότερα: η ίδια η τροπολογία που ψηφίστηκε. 

Τι δεδομένο έχουμε σε αυτή την ιστορία;  

Τη διαπίστωση μιας παράβασης και την πιθανότητα καταδίκης δυο ομάδων για πολυιδιοκτησία.  

Τι προέβλεπε ο νόμος για τη συγκεκριμένη παράβαση;  

Υποβιβασμό. 

Ηταν τιμωρία ο υποβιβασμός;  

Ηταν και μάλιστα η σκληρότερη.  

Αλλά δεν ήταν μόνο τιμωρία: ο υποβιβασμός, δηλαδή η απουσία των εμπλεκόμενων ομάδων από το πρωτάθλημα στο οποίο παίρνουν μέρος, δημιουργεί ένα χρονικό περιθώριο αυτοκάθαρσης και την ίδια στιγμή επιτρέπει να αντιμετωπισθεί επί της ουσίας το πρόβλημα, δηλαδή να υπάρξει και απομάκρυνση των εμπλεκομένων προσώπων από τις ομάδες που έχουν κοινή ιδιοκτησία. Κυρίως επιτρέπει την ομαλή συνέχεια του πρωταθλήματος.

Ο νομοθέτης έλεγε κάτι απλό: από τη στιγμή που διαπιστώθηκε ένα τέτοιο αδίκημα, πρέπει να υπάρχει επαρκής χρόνος να επιστρέψουν όλα σε μια κανονικότητα κι ο μόνος τρόπος είναι η απουσία των ομάδων από το πρωτάθλημα που παίρνουν μέρος. Απλό και κατανοητό. Και αν και σκληρό, δίκαιο για το ίδιο το πρωτάθλημα.


Τι έκανε η κ. Μενδώνη που παρουσίασε την τροπολογία και οι 156 που την ψηφίσανε;  

Δημιούργησαν ένα χάος. Ουσιαστικά έδωσαν τη δυνατότητα σε όποιον έχει δυο ομάδες να συνεχίσει να τις έχει, αφού η ποινή που του επιβάλλεται δεν τον υποχρεώνει να τις αφήσει!  

Αν μια ομάδα δεν υποβιβαστεί γιατί να αλλάξει ιδιοκτήτη; 

Και γιατί κάποιος που έχει δυο ομάδες να υποχρεωθεί να πουλήσει τη μία, όταν απλά από αυτή αφαιρούνται βαθμοί και μάλιστα μια μόνο φορά;  

Η ίδια η αφαίρεση των βαθμών έχει κάτι το κωμικό ως ποινή. Ο ΠΑΟΚ π.χ. μπορεί να τιμωρηθεί με -5 βαθμούς: αν κερδίσει δυο φορές άκοπα τη δική του (σύμφωνα με την ΕΕΑ) Ξάνθη παίρνει 6, δηλαδή έναν παραπάνω!

Υπήρχε ανάγκη νομοθετικής ρύθμισης; 

Για την οικονομία της συζήτησης, ας πούμε ότι στην Ελλάδα οι μεγάλες ομάδες δεν υποβιβάζονται κ.λπ. κ.λπ. (ας πω κι εγώ το ανέκδοτο του Πέτσα και του Αυγενάκη).  

Αν οι ομάδες δεν υποβιβάζονται, δυο πράγματα ωστόσο είναι απαραίτητα. 

Το πρώτο απαραίτητο είναι ένα πρωτάθλημα χωρίς ομάδες που έχουν τους ίδιους ιδιοκτήτες. 

Το δεύτερο απαραίτητο είναι μια τιμωρία όσων πράττουν το συγκεκριμένο αδίκημα, διότι αλλοιώνει το πρωτάθλημα δηλαδή εξευτελίζει το ίδιο το ποδόσφαιρο που εκατομμύρια άνθρωποι αγαπούν.  

Τι θα ήταν λογικό να κάνουν η κυβέρνηση και η Μενδώνη; 

Να εμφανίσουν ένα νόμο που να προβλέπει ότι πρώτον στη διαπίστωση ενός τόσο σοβαρού αδικήματος πρέπει πρώτα να σταματήσει το πρωτάθλημα και να μην ξαναρχίσει, αν οι δυο ΠΑΕ δεν αποδείξουν ότι δεν έχουν πια τον ίδιο ιδιοκτήτη. Ο ίδιος νόμος θα έπρεπε να προβλέπει την εξαφάνιση των εμπλεκομένων παραγόντων με ποινή υποβιβασμού ομάδας, αν αυτοί θέλουν να συνεχίσουν να υπάρχουν μέσω παρένθετων προσώπων. Τέλος ένα τέτοιο νομοθέτημα θα έπρεπε να εμπεριέχει την υποχρέωση της αθλητικής δικαιοσύνης να επέμβει τιμωρώντας τους εμπλεκόμενους, ξεχωρίζοντας τη διαδικασία της αθλητικής δικαιοσύνης από την τακτική, στην οποία μπορεί να προσφύγει ο καθένας. Ενα τέτοιο νομοθέτημα θα αντιμετώπιζε το πρόβλημα σοβαρά, χωρίς ποινές υποβιβασμού (που σύμφωνα με τους πολιτικούς μας στην Μπανανία μας δεν μπορούν να εφαρμοστούν), αλλά δημιουργώντας τη βεβαιότητα τιμωρίας των ενόχων.

  Αλλά ένα τέτοιο νομοθέτημα απαιτεί βουλευτές με κύρος κι όχι «χρήσιμους ηλίθιους» – ο όρος ανήκει στον «πατερούλη» Ιωσήφ Στάλιν και τον θυμήθηκα όχι τυχαία, όπως είναι εύκολο να καταλάβει κανείς.

Ακούω επίσης ότι θα γυρίσει ο Μητσοτάκης και θα βγάλει την Ελλάδα από τις διεθνείς διοργανώσεις – θα έχουμε δηλαδή Grexit με πρωτοβουλία της κυβέρνησης! 

Οι άνθρωποι θέλουν να τιμωρήσουν ένα σωρό επιχειρήσεις γιατί κάτι απατεώνες αγοράζουν ομάδες στα μουλωχτά – τιμωρούν όποιον δεν φταίει, ενώ νομοθετούν υπέρ του απατεώνα που τον πιάσανε στα πράσα.  

Ο Κυριάκος Μητσοτάκης θα ντυθεί δηλαδή Θατσεράρα με καπέλο και ταγέρ; 

Δεν ξέρω αν άνοιξε η πόρτα του φρενοκομείου, αλλά...

ΝουΔοΞΕΦΤΙΛΑΡΑΔΙΚΟ - ΕΘΝΙΚΑ ΣΟΥΡΓΕΛΑ: Μια «ελίτ» άσχετη με τη χώρα (μερακλίδικο video)

Αριστεία σημαίνει να έχεις λησμονήσει ότι οι λέξεις τονίζονται και να μη γνωρίζεις πόσα… «λ» έχει ο Αχελώος

    Από τον Παναγιώτη Λιάκο

Ο Κώστας Καραμανλής ο τζούνιορ είναι ο υπουργός που γλίτωσε την Ελλάδα από μια αφίσα που τοποθετείτο αρνητικά στο ζήτημα των αμβλώσεων. Έχει ευαισθησίες ο άνθρωπος.

Προστατεύει το δικαίωμα του φόνου των αγέννητων παιδιών. Δεν θα μολύνουν οι αφίσες εναντίον των αμβλώσεων τα μάτια των επιβατών του μετρό. Άλλες μολύνσεις επιτρέπονται, όχι αυτή. Πάντως, αν προστάτευε και τους επιβάτες από την μπίχλα των ΜΜΜ και τον αφόρητο συνωστισμό, θα ήταν ακόμα καλύτερο.

Ο Κώστας Καραμανλής, πάντως, δεν έγινε τυχαία υπουργός Υποδομών και Μεταφορών. Είναι η ενσάρκωση της αριστείας, γαρ. Όπως αποκάλυψε ο τοπικός τηλεοπτικός σταθμός της Θεσσαλίας TV10 (με βίντεο και σχετικό άρθρο), η υπουργάρα δεν ήξερε πώς γράφεται ο ποταμός Αχελώος.

 Στο άρθρο που δημοσιεύτηκε στην ιστοσελίδα του τηλεοπτικού σταθμού διαβάζουμε:

«Στο ταμπλό, που με ευθύνη των διοργανωτών είχε στηθεί στο φουαγιέ του ξενοδοχείου που φιλοξένησε το συνέδριο, οι υπουργοί που συμμετείχαν σε αυτό καλούνταν να γράψουν τις δεσμεύσεις τους, ώστε να μην ξεχαστούν στο διάβα του χρόνου… ”Δεσμεύομαι να βρούμε την τελική λύση στο αδιέξοδο του Αχε…” γράφει ο υπουργός και σταματάει. ”Δύο λάμδα ή ένα;” ρωτάει τον περιφερειάρχη Θεσσαλίας Κώστα Αγοραστό… ”Ένα”, του απαντάει ο περιφερειάρχης… ”Ωμέγα ή όμικρον;” ξαναρωτάει… ”Ωμέγα”, του ξαναλέει ο περιφερειάρχης… Οπότε, ενθουσιασμένος που τα κατάφερε, ο υπουργός βάζει τον τόνο στο ”ου” και δίνει μια γαλλική εσάνς στην προφορά του Αχελώου».

 

Έπειτα από τούτα αλλά και τα… κείνα, που κατά καιρούς βλέπουμε από την πολιτική τάξη, δημιουργείται η εύλογη απορία:  

ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΜΠΑΝΑΝΙΑ - ΝουΔοΚΑΤΣΑΠΛΙΑΔΙΚΟ: Aντί απελευθέρωσης ισόβιες χορηγίες στα ΚΤΕΛ - Το μονοπώλιο θα ενισχυθεί από το κράτος για μια δουλειά που στις άλλες ευρωπαϊκές χώρες την κάνουν πολλές διαφορετικές εταιρίες

Του ΣΠΥΡΟΥ ΒΛΕΤΣΑ

Από την αρχή του 2020 έπρεπε να εφαρμοστεί η κοινοτική οδηγία  και να έχει απελευθερωθεί η αγορά των υπεραστικών επιβατικών συγκοινωνιών.  

Στη συγκεκριμένη αγορά υπάρχει το ιδιωτικό μονοπώλιο των ΚΤΕΛ και οι επιβάτες για χρόνια πληρώνουν έως και διπλάσιες τιμές σε σχέση με τις υπόλοιπες ευρωπαϊκές χώρες, ενώ ταξιδεύουν συνήθως με παλιά λεωφορεία με τις τουαλέτες κλειστές. Σε ορισμένα ΚΤΕΛ δεν είναι εφικτή η αγορά εισιτηρίου από το ίντερνετ. Η κατάσταση των υπεραστικών συγκοινωνιών, εκτός από τους πολίτες της χώρας, πλήττει και το τουριστικό προϊόν.

Αντί η ηγεσία του Υπουργείου Υποδομών και Μεταφορών να προχωρήσει στη δημιουργία του ρυθμιστικού πλαισίου για τη λειτουργία της απελευθερωμένης αγοράς, με το νομοσχέδιο για τα υδατοδρόμια ορίζει νέα προνόμια για τα ΚΤΕΛ. 

Όπως καταγγέλλει σε επιστολή της προς τον πρωθυπουργό η Ομοσπονδία Συνδικάτων Μεταφορών Ελλάδας (ΟΣΜΕ) το νομοσχέδιο διευρύνει τη χορηγία που έως τώρα δινόταν στους προέδρους των ΚΤΕΛ Α.Ε., οι οποίοι είχαν συμπληρώσει τρεις θητείες και το 60ό έτος της ηλικίας τους, επιλεκτικά και στους αντιπροέδρους των υπεραστικών ΚΤΕΛ, αλλά μόνο της Κρήτης.


Όπως επισημαίνει η Ομοσπονδία τα χρήματα για την ισόβια αυτή χορηγία «επιβαρύνουν τους επιβάτες, οι οποίοι πληρώνουν κόμιστρο αυξημένο κατά 5% για τη συνολική εισφορά του ν.2963/2001, στην οποία περιλαμβάνεται και η επίμαχη εισφορά». Δηλαδή οι επιβάτες, που δεν έχουν άλλη επιλογή παρά μόνο να χρησιμοποιήσουν και να ακριβοπληρώσουν το μονοπώλιο των ΚΤΕΛ, πληρώνουν και επιπλέον χρήματα για τους προέδρους των ΚΤΕΛ, τους επιχειρηματίες. Και η κυβέρνηση, αντί να καταργήσει αυτή την κραυγαλέα προσοδοθηρία την επεκτείνει και στους αντιπροέδρους των ΚΤΕΛ της Κρήτης. Γιατί μόνο της Κρήτης; Γιατί έτσι.

Η χορηγία δεν είναι το μόνο προνόμιο που η κυβέρνηση δίνει στα ΚΤΕΛ. Σύμφωνα πάντα με την Ομοσπονδία Συνδικάτων Μεταφορών καταργείται η ηλεκτρονική υποβολή (στο σύστημα Εργάνη) των υπερωριών, του μηνιαίου πίνακα εβδομαδιαίων αναπαύσεων του προσωπικού κίνησης και των ημερήσιων στοιχείων προσωπικού και δρομολογίων για κάθε λεωφορείο και επανέρχεται σε ισχύ το προηγούμενο καθεστώς της χειρόγραφης τήρησης. Επίσης ο κανονισμός προσωπικού θα καταρτίζεται από τα ίδια τα ΚΤΕΛ και όχι από το υπουργείο, όπως γινόταν μέχρι τώρα.

Με το ίδιο νομοσχέδιο οι ιδιωτικές επιχειρήσεις των ΚΤΕΛ επιδοτούνται με 45 εκατομμύρια ευρώ από το Πρόγραμμα Δημοσίων Επενδύσεων για τον εκσυγχρονισμό υποδομών και λεωφορείων.  

Με άλλα λόγια το μονοπώλιο θα ενισχυθεί από το κράτος για μια δουλειά που στις άλλες ευρωπαϊκές χώρες την κάνουν πολλές διαφορετικές εταιρίες, ανταγωνιζόμενες μεταξύ τους και επενδύοντας οι ίδιες σε καινούρια λεωφορεία.

Για το ζήτημα αυτό η Ομοσπονδία Συνδικάτων Μεταφορών καταγγέλλει ότι «στην προηγούμενη αντίστοιχη επιδότηση των ΚΤΕΛ προ δεκαετίας αγοράστηκαν από μετόχους των ΚΤΕΛ και με χρήματα από το Πρόγραμμα Δημοσίων Επενδύσεων πολλά καινούρια λεωφορεία, τα οποία δρομολογήθηκαν για κάποιο ελάχιστο διάστημα στα ΚΤΕΛ, στη συνέχεια όμως αντικαταστάθηκαν από άλλα παλαιά. Τα δε καινούρια πωλήθηκαν από τους ιδιοκτήτες τους ή χρησιμοποιήθηκαν σε άλλες δραστηριότητές τους με τεράστιο οικονομικό όφελος για τους ίδιους». Αν αληθεύει η καταγγελία, είναι αυτονόητο ότι πρόκειται για σκάνδαλο, το οποίο θα πρέπει να ελεγχθεί και να μην επαληθευθεί.

Παράλληλα με την πορεία της Ελλάδας προς τη χρεοκοπία το πελατειακό σύστημα υπήρξε πολύ γενναιόδωρο απέναντι στις συντεχνίες και ομάδες συμφερόντων που εξασφάλιζαν προσόδους, ακριβώς λόγω της σχέσης τους με το κράτος. Ακόμη και ίδια η χρεοκοπία δεν στάθηκε από μόνη της ικανή για να μας κάνει να καταργήσουμε προνόμια και προσόδους. Η κατάργησή τους έγινε μετά από παρέμβαση των δανειστών. Τώρα βλέπουμε μια κυβέρνηση που δηλώνει μεταρρυθμιστική να θεσπίζει νέα προνόμια και νέες προσόδους.

Όσο για την απελευθέρωση της αγοράς των επιβατικών συγκοινωνιών...

ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΜΠΑΝΑΝΙΑ: Γιατί πρέπει επιτέλους να οριοθετηθεί και στην χώρα μας ΕΙΔΙΚΟΣ οργανισμός λειτουργίας για τα πανεπιστημιακά νοσοκομεία

Γράφουν οι Ευστάθιος Ευσταθόπουλος και Δημήτριος Μπούμπας 

(Καθηγητές της Ιατρικής Σχολής του ΕΚΠΑ και επικεφαλής στη Μονάδα Ακτινοφυσικής και στην Παθολογική Κλινική αντιστοίχως του Πανεπιστημιακού Γενικού Νοσοκομείου «Αττικόν».)


Το Εθνικό Σύστημα Υγείας κατόρθωσε να διατηρήσει ένα αξιοπρεπές επίπεδο λειτουργίας στα χρόνια της κρίσης, κυρίως χάρις στις ηρωικές προσπάθειες και στην αυτοθυσία του προσωπικού του. Για να μπορούν τα νοσοκομεία του ΕΣΥ να ανανεώνονται και να εκσυγχρονίζονται, είναι απαραίτητο να εκπαιδεύουν τα μελλοντικά στελέχη τους (νοσηλευτές και ιατρούς), να μετεκπαιδεύουν το προσωπικό τους και να εξελίσσονται εισάγοντας καινοτόμους μεθόδους διάγνωσης και θεραπείας.

Κύριος –όχι βέβαια αποκλειστικός– μοχλός της εκπαίδευσης, της τριτοβάθμιας ιατρικής φροντίδας και της ιατρικής έρευνας και καινοτομίας είναι τα πανεπιστημιακά νοσοκομεία και οι πανεπιστημιακές κλινικές που στεγάζονται σε μη πανεπιστημιακά νοσοκομεία.
 

Διεθνώς, για τα νοσοκομεία που συμμετέχουν στην εκπαίδευση φοιτητών Ιατρικής και Νοσηλευτικής, χρησιμοποιείται ο όρος «Teaching Hospital» (εκπαιδευτικό νοσοκομείο). Αυτά μπορεί να είναι αμιγώς πανεπιστημιακά ή να στεγάζουν ή να συνεργάζονται με ιατρικές και νοσηλευτικές σχολές (Affiliated Hospital, συνδεδεμένο νοσοκομείο).

Τα πανεπιστημιακά νοσοκομεία υπηρετούν ισότιμα το τρίπτυχο «εκπαίδευση - κλινικό έργο - έρευνα», παρέχουν υπηρεσίες υψηλών προδιαγραφών και λειτουργούν ως ατμομηχανές προόδου και πόλοι καινοτομίας και αριστείας στο σύστημα υγείας.

Στη χώρα μας έχουν επιλεγεί επτά νοσοκομεία ως πανεπιστημιακά (ένα για κάθε ιατρική σχολή) τα οποία όμως στην πράξη λειτουργούν με το γενικό πλαίσιο λειτουργίας των λοιπών νοσοκομείων του ΕΣΥ με μικρές, τυπικές μόνο, διαφορές από όλα τα υπόλοιπα. Αυτό όμως δεν τους εξασφαλίζει ικανοποιητικά τη δυνατότητα να υπηρετούν απρόσκοπτα τον διακριτό τους ρόλο στην εκπαίδευση, στη νοσηλεία και στην έρευνα.

Οι συνθήκες έχουν ωριμάσει ώστε να οριοθετηθεί και στην Ελλάδα ο θεσμός του «πανεπιστημιακού νοσοκομείου» με έναν ειδικό οργανισμό λειτουργίας που θα τους επιτρέψει, μέσω συνεργασιών με εκπαιδευτικά, νοσηλευτικά και ερευνητικά ιδρύματα της ημεδαπής και αλλοδαπής, να αναδείξουν όλα αυτά τα αναγκαία και ικανά χαρακτηριστικά που προαναφέρθηκαν. 

Βασικές παραδοχές για τη λειτουργία τους θα πρέπει να αποτελούν:

α. Η έμφαση στη διάκριση (αριστεία) με προσδοκώμενη απόδοση «πέραν του ικανοποιητικού» και στους τρεις πυλώνες της λειτουργίας τους (εκπαίδευση, κλινικό έργο, έρευνα).

β. Η επάρκεια χώρων, εξοπλισμού και προσωπικού.

γ. Η τακτική, αυστηρή και συστηματική αξιολόγηση.

Τα πανεπιστημιακά νοσοκομεία σκόπιμο θα είναι να λειτουργούν υπό την ευθύνη του πανεπιστημίου υπό την κοινή εποπτεία των υπουργείων Υγείας και Παιδείας. 

Ο διοικητής θα επιλέγεται ύστερα από συμφωνία του υπουργείου Υγείας και των πανεπιστημιακών αρχών, με ανοικτή δημόσια προκήρυξη. 

Η παρουσία ενός αναπληρωτή διοικητή ακαδημαϊκών υποθέσεων ο οποίος θα ορίζεται από το οικείο πανεπιστήμιο, με αρμοδιότητα για το ακαδημαϊκό έργο, είναι απαραίτητη για την επαρκή κάλυψη ολόκληρου του φάσματος των ευθυνών λειτουργίας τους.

Το διοικητικό συμβούλιο θα διορίζεται έπειτα από κοινή συμφωνία του υπουργού Υγείας με το υπουργείο Παιδείας.  

Ο διευθυντής της ιατρικής υπηρεσίας και ο πρόεδρος του επιστημονικού συμβουλίου θα εκλέγονται με απόλυτη πλειοψηφία ύστερα από ψηφοφορία των καθηγητών-διευθυντών των πανεπιστημιακών κλινικών και εργαστηρίων, οι οποίοι και συγκροτούν το ιατρικό συμβούλιο διευθυντών (Medical Board). 

Το ιατρικό συμβούλιο θα έχει συμβουλευτικό ρόλο προς τη διοίκηση του νοσοκομείου και προς το πανεπιστήμιο για θέματα οργάνωσης, στρατηγικής και για τρέχοντα ζητήματα κλινικής φροντίδας, εκπαίδευσης και έρευνας.

Για την ενίσχυση ή την κάλυψη λειτουργικών αναγκών της έρευνας και της εκπαίδευσης αλλά και του κλινικού έργου, είναι απαραίτητο σε μερικές περιπτώσεις (κυρίως στην Αθήνα και στη Θεσσαλονίκη) πανεπιστημιακές κλινικές και εργαστήρια να εγκαθίστανται σε μη πανεπιστημιακά νοσοκομεία. Είναι σημαντικό το υπουργείο Υγείας να επιζητεί και να διευκολύνει την εγκατάστασή τους η οποία –σημειωτέον– εξυπηρετεί ανάγκες όχι μόνο του πανεπιστημίου αλλά και του ΕΣΥ, και γίνεται πάντοτε με κοινή απόφαση των υπουργών Παιδείας και Υγείας.

Στις πανεπιστημιακές κλινικές υπηρετούν ιατροί του ΕΣΥ που συμμετέχουν σε όλο το φάσμα των δραστηριοτήτων τους. Καλό θα ήταν να διευκολυνθεί η κινητικότητά τους προς κλινικές και εργαστήρια του ΕΣΥ και αντίστροφα, η μετακίνηση ιατρών του ΕΣΥ προς πανεπιστημιακές κλινικές. Ταυτόχρονα θα ήταν σκόπιμη η διευκόλυνση της μετεκπαίδευσης ιατρών του ΕΣΥ σε πανεπιστημιακές κλινικές με τεχνογνωσία σε θέματα αιχμής και η επιστροφή τους στις κλινικές τους μετά το πέρας της, αλλά και το αντίστροφο, πανεπιστημιακών ιατρών σε κλινικές του ΕΣΥ που λειτουργούν ως εξειδικευμένα κέντρα αναφοράς.

Στις ευρωπαϊκές χώρες τα πανεπιστημιακά νοσοκομεία...

ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΜΠΑΝΑΝΙΑ: Ελλείψεις φαρμάκων... Η εν τη πράξει εμπορευματοποίηση της Υγείας

Του ΔΗΜΗΤΡΗ ΘΕΟΔΩΡΟΠΟΥΛΟΥ

(dtheodoro@hotmail.com)

Το θέμα επανέρχεται κατά καιρούς στην επικαιρότητα και τα ΜΜΕ το κάνουν ενίοτε και πρωτοσέλιδο 

Βέβαια για τους ενδιαφερόμενους αυτό το θέμα είναι πάντα εδώ και δέκα χρόνια μονίμως στην επικαιρότητα και απλώς μερικές φορές όταν ξεπερνά τα εσκαμμένα γίνεται και είδηση.

Οι ενδιαφερόμενοι είναι πρώτα και πάνω από όλους οι ασθενείς που θέλουν το φάρμακο τους ….

Για να βρεθεί αυτό το φάρμακο υπάρχει ένα διαρκής «αγώνας» του φαρμακείου …

Διαπραγματεύσεις, φωνές, φασαρίες με αποθήκες και εταιρείες που ενίοτε παίζουν το κρυφτούλι μεταξύ του

«Δεν μας έδωσαν την ποσότητα που ζητήσαμε και δεν έχουμε να σας στείλουμε» οι Αποθήκες

«Τους στείλαμε αρκετά και να πείτε να σας δώσουν» οι Εταιρίες

Πολλές φορές το φαρμακείο μη έχοντας άλλη λύση απευθύνεται κατ ευθείαν στην εταιρεία.

«Μπορούμε να σας στείλουμε μέχρι τρία (3) κουτιά που είναι το μηνιαίο πλαφόν αλλά πρέπει να πάρετε και άλλα είδη για να φτάσετε η παραγγελία σας στο minimum ποσό Δεν φταίμε αν δεν σαν φτάνουν δεν μπορούμε να σας στείλουμε περισσότερα»  

Στο τέλος βέβαια και από την στιγμή που δεν έχει βρεθεί άλλη λύση και ο άρρωστος κινδυνεύει να μείνει χωρίς φάρμακο το θέμα φτάνει στον θεράποντα ιατρό που καλείται άρον άρον να αλλάξει την θεραπεία όταν βέβαια αυτό είναι εφικτό ….

Πολλές  φορές στα ΜΜΕ αναφέρεται η αιτία του προβλήματος που κύρια είναι οι παράλληλες εξαγωγές

Βέβαια αυτό αναφέρεται επιγραμματικά και αμέσως μετά το θέμα αντιμετωπίζεται μόνο από την ηθική του πλευρά …

«Οι κακοί έμποροι που κάνουν εξαγωγές και αφήνουν την αγορά χωρίς φάρμακα και θα πεθάνει ο κόσμος ….»

Αλλά όταν η πολιτεία αντιμετωπίζει το φάρμακο σαν ένα κοινό καταναλωτικό προϊόν και όταν έχουμε μια ενιαία αγορά ελεύθερης διακίνησης προϊόντων δεν έχουν καμιά θέση οι ανούσιες ηθικολογίες ….

Δεν είναι οι κακοί έμποροι

Είναι απλά οι έμποροι που αναπτύσσουν μια δραστηριότητα καθ όλα νόμιμη με σκοπό το κέρδος και δεν είναι οι πρώτοι και ούτε οι τελευταίοι.

Το πρόβλημα εδώ είναι ότι το φάρμακο μέσα από μια εγκληματική τιμολογιακή πολιτική των τελευταίων ετών έγινε ένα εξαιρετικά κερδοφόρο προϊόν μόνο για τους εξαγωγείς.

Από την στιγμή που οι πολιτικοί και η κυρίαρχη πολιτική της Οικονομίας της αγοράς το έκαναν αυτό φυσικά δεν γίνεται να περιμένουμε από τους έμπορους να αντιμετωπίσουν το θέμα με όρους ηθικής

Ηθική χρειάζεται να δείξουν πρώτα από όλους οι κυβερνόντες αλλά αυτό από ότι φαίνεται στην εποχή μας είναι είδος εν ανεπαρκεία

Ήδη αυτήν την στιγμή όσον αφορά τα συνταγογραφούμενα φάρμακα οι τιμές στην χώρα μας είναι οι φτηνότερες των άλλων χωρών της ΕΕ και αυτή η μεγάλη διάφορα στη ουσία είναι το κέρδος που αποκομίζει ο εξαγωγέας

Παρ όλη την έκταση του προβλήματος αυτήν την στιγμή μέσα στις προθέσεις της Κυβέρνησης είναι η περαιτέρω μείωση των τιμών οπότε εύκολα μπορούμε να συμπεράνουμε ότι οι εξαγωγές θα αυξηθούν ακόμη πιο πολύ και κυριολεκτικά θα στερέψει η αγορά από φάρμακα

Απέναντι σε αυτό το πρόβλημα η Κυβέρνηση πρώτα ανάβει την φωτιά με την πολιτική της και μετά απλά είναι ένας παρατηρητής που κάνει ότι δεν ξέρει τίποτα

Ήδη πρόσφατα ο Υπουργός Υγείας σε συνέντευξη στον έγκυρο και έγκριτο Πορτοσαλτε δήλωσε ότι δεν υπάρχουν ελλείψεις στα φάρμακα και ότι κάθε συζήτηση για τις ελλείψεις είναι εκ του πονηρού ….

Το βέβαιο είναι ότι θα πικρογέλασαν οι ασθενείς που τον άκουσαν όταν πλέον τους έχει γίνει συνήθεια να μετράνε και ξαναμετράνε τα χάπια που έχει το κουτί μέχρι να καταφέρει το φαρμακείο να τους βρει το επόμενο

Βέβαια αξίζει να αναφέρουμε ότι την στιγμή που έκανε αυτή την κατηγορηματική δήλωση ο μέγας Υπουργός είχαμε ακόμη και αναβολές σε χημειοθεραπείες λόγω έλλειψης των φαρμάκων.

Ο κος Υπουργός σαν γιατρός ξέρει πολύ καλύτερα από κάθε άλλον τι σημαίνει αυτή η αναβολή για την ζωή των ασθενών αλλά αυτό φαίνεται ότι είναι μια ασήμαντη λεπτομέρεια που δεν αξίζει καν να την αναφέρει.

Κάποιες φορές που η κατάσταση είναι κυριολεκτικά ανεξέλεγκτη ο ΕΟΦ κάνει βροντερή την παρουσία του διατάσσοντας την απαγόρευση εξαγωγών για κάποια συγκεκριμένα σκευάσματα  και αυτό για ορισμένο χρονικό διάστημα.

Δεν θέλει και πολύ εξυπνάδα να σκεφτούμε ότι με αυτόν τον τρόπο δεν επιτυγχάνεται τίποτα ουσιαστικό καθ ότι οι εξαγωγείς μπορούν να μαζεύουν όση ποσότητα θέλουν και να την εξάγουν κάποιες μέρες αργότερα.

Γιατί πάντα μετά από μερικές μέρες αίρεται η αναστολή γιατί κατά πώς λένε η αγορά ομαλοποιήθηκε και όλα καλά και όλα ωραία

Αυτό δεν έχει γίνει μόνο μια φορά.

Το πρακτικό αποτέλεσμα πάντα είναι ίδιο αλλά φαίνεται ότι την κυβέρνηση δεν την ενδιαφέρει καθόλου το αποτέλεσμα.

Επικοινωνιακή πολιτική κάνει.

Ο καιρός να περνάει και βλέπουμε …..

Αυτή είναι με λίγα λόγια η περιγραφή του προβλήματος και ο τρόπος διαχείρισης του από την Κυβέρνηση

Μετά από όλα αυτά δεν μένει καμιά αμφιβολία ότι αυτό το πρόβλημα είναι κύρια πολιτικό δεδομένου ότι παράγεται και συντηρείται από την ασκούμενη πολιτική τόσο σε Εθνικό όσο και σε επίπεδο ΕΕ

Αξίζει εδώ να αναφέρουμε ποιοι είναι οι κερδισμένοι και ποιοι είναι οι χαμένοι αυτής της πολιτικής.

Χαμένοι είναι οι ασθενείς αλλά ποιος ασχολείται ……

Η Υγεία όσα μεγάλα λόγια και να ακούμε δυστυχώς δεν ιεραρχείται στην πρώτη γραμμή.

Για πολλούς από τους εμπλεκόμενους είναι πρόφαση για να συντηρούν την όποια κερδοφορία τους

Μετά χαμένο είναι το φαρμακείο ….

Η πολιτική τιμών από την μία έχει φτάσει τους τζίρους σε επίπεδο μη επιβίωσης και από την άλλη η διαχείριση των ελλείψεων από αποθήκες και εταιρείες δημιουργεί συνθήκες αθέμιτου ανταγωνισμού μεταξύ των φαρμακείων.

Όλο αυτό έχει σαν αποτέλεσμα το φαρμακείο της γειτονιάς να φθίνει μέρα με την μέρα και το σύστημα να κινείται με γρήγορους ρυθμούς στην κατεύθυνση της μονοπώλησης κάτι που άλλωστε δεν το έχουν κρύψει σαν στόχευση όλες οι μνημονιακές κυβερνήσεις

Όλοι οι άλλοι εμπλεκόμενοι κερδίζουν.

Άλλος λίγο, άλλος πολύ και άλλος περισσότερο ….

Τούτου δοθέντος είναι ηλίου φαεινότερο ποια συγκεκριμένα συμφέροντα εξυπηρετεί η Κυβέρνηση αυτή όπως άλλωστε και οι προηγούμενες …..

Βέβαια μην ξεχνάμε και ένα τελευταίο που δεν είναι όμως τελευταίο

Οι εξαγωγές των φαρμάκων προσμετρούνται...

ΝουΔοΣΟΥΡΓΕΛΑΡΑΔΩΝ εθνοσωτήρων κωμωδία

"Επίγεια σοφία"

Αφιερωμένη στη μνήμη των Ελλήνων Ηρώων που έπεσαν σαν σήμερα στα ΙΜΙΑ πριν απο 24 χρόνια...

 

Ευτυχώς που το αίμα δεν παίρνει οδηγίες απ' το μυαλό,ευτυχώς που μονάχα με την καρδιά έχει να κάνη,
που η καρδιά το κινεί,
γιατί ποιος ξέρει τι τσιγγουνιές εκείνο θα μας έκανε,
τι υπολογισμούς στις πιο κρίσιμες στιγμές
όταν θάπρεπε οπωσδήποτε να βάψουμε την άσφαλτο
κόκκινη,
όταν θάπρεπε οπωσδήποτε να πιτσιλλίσουμε τους τοίχους κόκκινους.

ΚΩΣΤΑΣ ΜΟΝΤΗΣ Κύπριος ποιητής

 

 

Ω ξειν’ αγγέλλειν Λακεδαιμονίοις ότι τήδε κείμεθα τοις κείνων ρήμασι πειθόμενοι.

Επιτύμβιο για τους 300 που έπεσαν στις Θερμοπύλαις 

.

Η Μεγαλοσύνη των λαών δεν μετριέται με το στρέμμα. Με της καρδιάς το πύρωμα μετριέται και με το αίμα

Κωστής Παλαμάς, 1859-1943, Ποιητής

Σαν σήμερα (31/1/ΧΧΧΧ)

1865: Το Αμερικανικό Κογκρέσο ψηφίζει Συνταγματική τροπολογία που καταργεί την δουλεία.

1914: Οι Μεγάλες Δυνάμεις (Γερμανία, Αυστροoυγγαρία, Αγγλία, Γαλλία, Ιταλία και Ρωσία) γνωστοποιούν στην Ελληνική Κυβέρνηση ότι παραχωρούν και νομικώς στην Ελλάδα τα νησιά του Αιγαίου, μόνον εφόσον αποσύρει τις δυνάμεις της από τη Βόρεια Ήπειρο και τη νήσο Σάσωνα.

1976: Απαγορεύεται στην Πλάκα η λειτουργία καταστημάτων που χρησιμοποιούν ενισχυτές ήχου.

1996: Κορυφώνεται η Κρίση στα Ίμια. Τρείς Έλληνες ήρωες (Καραθανάσης - Βλαχάκος - Γιαλοψός ) πέφτουν στο καθήκον με το ελικόπτερό τους υπέρ πατρίδος

2004: Για πρώτη φορά στα ιατρικά χρονικά μεταμοσχεύονται σε άνθρωπο οκτώ όργανα (ήπαρ, στομάχι, δύο νεφρά, μικρό και μεγάλο έντερο, πάγκρεας και σπλήνα) Πρόκειται για την ιταλίδα Αλέσια Ντι Ματέο ή οποία ήταν βρέφος επτά μηνών. Η επέμβαση πραγματοποιείται απο τον έλληνα χειρουργό Ανδρέα Τζάκη στο Μαϊάμι. Η ασθενής θα ζήσει ακόμη ένα χρόνο.

1797: Γεννιέται ο Φραντς Σούμπερτ, αυστριακός συνθέτης.

1982: Γεννιέται η Έλενα Παπαρίζου,

1828: Πεθαίνει ο Αλέξανδρος Υψηλάντης, αρχηγός της Φιλικής Εταιρείας.

2013: Φεύγει σε ηλικία 89 ετών η  ηθοποιός του θεάτρου, η Βίλμα Κύρου.