ΕΞΑΙΡΕΤΙΚΟ
Του ΑΛΕΞΗ ΠΑΠΑΧΕΛΑ
Είναι εξοργιστικό να εξαρτάται η δουλειά σου και το αν θα την έχεις από
ανθρώπους που δεν έχουν δουλέψει ποτέ στη ζωή τους.
Ακουγα τους
παλαιότερους που έλεγαν ότι είναι πολύ βασικό να έχει κολλήσει ένσημα
κάποιος προτού αναλάβει μια υπεύθυνη δημόσια θέση. Εχουν δίκιο.
Σήμερα μας κυβερνούν, ως επί το πλείστον, άνθρωποι οι οποίοι δεν έχουν
ιδέα τι σημαίνει αγορά, πιάτσα. Ποτέ δεν αξιολογήθηκαν, ποτέ δεν ένιωσαν
τον κίνδυνο της απόλυσης. Το σχολείο και το πανεπιστήμιο ήταν χώρος
πολιτικής δράσης. Το «κίνημα» έγινε επάγγελμα και οι άνθρωποι με τους
οποίους συναναστρέφονται κινούνται στο περιβάλλον μιας σίγουρης θέσης
στο Δημόσιο ή το Πανεπιστήμιο. Γι’ αυτούς προέχουν κάποιες ιδεολογικές
εμμονές και το τι θα πει ο «χώρος». Το αν χάνουν από μία απόφασή τους τη
δουλειά δέκα ή εκατό άνθρωποι λίγο τους αφορά.
Προσωπικά κατάλαβα πλήρως το μεγαλείο της ασχετοσύνης τους με την
υπόθεση των capital controls.
Οι άνθρωποι που γνώριζαν εξήγησαν σε όλους
τους αρμοδίους τις επιπτώσεις τους. Συνάντησαν άρνηση ή αδυναμία
κατανόησης. Οι κυβερνώντες πίστευαν ότι κανείς δεν θα επηρεασθεί, με το
περίφημο επιχείρημα «και ποιος έχει τη δυνατότητα να τραβάει τόσα
μετρητά τον μήνα. Σίγουρα όχι κάποιος από τους ψηφοφόρους μας». Ολα
περνούν μέσα από την πολιτική. Υπάρχει απέχθεια για νούμερα, για
τεχνοκρατικές αναλύσεις.
Το πιο ανησυχητικό;
Το μυαλό τους δεν μπορούσε
να συλλάβει την καταστροφή που θα επέφεραν σε μικρομεσαίες επιχειρήσεις,
στους εξαγωγείς, στις τράπεζες, παντού.
Θέλω να είμαι δίκαιος. Αυτό που περιγράφω δεν συμβαίνει τώρα για πρώτη
φορά. Και άλλες κυβερνήσεις είχαν υπουργούς και κρατικούς αξιωματούχους
οι οποίοι έκαναν καριέρα πηγαίνοντας πολύ γρήγορα από τα αμφιθέατρα στα
κομματικά γραφεία, χωρίς να περάσουν ποτέ από το «πεζοδρόμιο». Απλώς
τώρα υπάρχει η ιδεολογική εμμονή, το –σχεδόν– μίσος για το επιχειρείν
και την ιδιωτική πρωτοβουλία.
Εχουμε σε υπεύθυνες θέσεις πολιτικούς και
κομματικά στελέχη που θεωρούν ότι οι περισσότεροι θα έπρεπε να
εργάζονται για το Δημόσιο και οι υπόλοιποι να φορολογούνται αφόρητα για
να μπορεί το σύστημα να στέκεται όρθιο.
Η κοινωνία στην απόγνωσή της
τους εμπιστεύθηκε. Στο τέλος της ημέρας, όμως, ο κόσμος θέλει δουλειές,
δουλειές, δουλειές. Και επειδή βλέπει ότι αποκλείεται να διορίσει ποτέ
τα παιδιά του στο Δημόσιο, θα αρχίσει να καταλαβαίνει ότι ανάπτυξη με
πολιτικούς σαν τους σημερινούς δεν πρόκειται να έλθει ποτέ.
Αυτή την
ώρα, το πιο πειστικό αφήγημα που θα άκουγε ο Ελληνας πολίτης θα ήταν:
Aυτό ενός αυτοδημιούργητου, μη «βρώμικου», μη κρατικοδίαιτου
επιχειρηματία, που θα εξηγούσε πώς ξεκίνησε ο ίδιος από το μηδέν και θα
έπειθε ότι και η χώρα μπορεί να κάνει το ίδιο.
Οι Ελληνες δεν δίνουν
δεκάρα για κόμματα και ιδεολογίες, δουλειές θέλουν για τους ίδιους και
τα παιδιά τους.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου