Σήμερα, μπορεί να φιλοξενήσει ως και 40.000 άτομα το καλοκαίρι, διαθέτοντας το δικό της λιμάνι με μαρίνα για σκάφη, διαμερίσματα, ξενοδοχείο, καταστήματα, εστιατόρια, μπαρ. Και όλα αυτά δίπλα σε μια παραλία μήκους 2 χλμ., όπου ο κόσμος χαίρεται τον ήλιο και τη θάλασσα χωρίς να φοράει απολύτως τίποτε.
Πληρώνεις 8 ευρώ για την είσοδο, αλλά όταν βρεθείς μέσα βλέπεις κάτι μοναδικό: μια πλήρως λειτουργική πόλη με ολόγυμνους κατοίκους.
Αυτοί όμως χωρίζονται σε δύο «φυλές»:
Από τη μια πλευρά βρίσκονται οι «παραδοσιακοί γυμνιστές», αυτοί δηλαδή που λένε ότι πηγαίνουν εκεί κάθε χρόνο με τις οικογένειές τους για να απολαύσουν τη φύση χωρίς τα περιττά ρούχα
Aπό την άλλη μια νέα εσοδεία τουριστών με ελευθεριάζοντα ήθη, που συνδυάζουν τον γυμνισμό με την ξέφρενη διασκέδαση, το ελεύθερο σεξ και τις ανταλλαγές συντρόφων.
Από τη δεκαετία του 1990 το Καπ ντ' Αγκντ έχει αποκτήσει τη φήμη του μέρους στο οποίο συρρέουν οι τολμηροί φυσιολάτρες της Ευρώπης για να συμμετάσχουν στην τέλεια «σεξουαλική Σοσιαλδημοκρατία».
Τίποτε σε αυτή την κλίμακα δεν υπάρχει πουθενά αλλού στον κόσμο. Πέρυσι, το Μόναχο δημιούργησε έξι αστικές ζώνες γυμνιστών, αλλά αυτές βρίσκονται σε απομονωμένο δασικό χώρο.
Πινακίδες απειλούν με φυλάκιση ενός έτους και πρόστιμο € 15.000 όποιον κάνει σεξουαλικές πράξεις σε δημόσια θέα. Αλλά οι «échangistes» (όσοι ανταλλάσσουν ερωτικούς συντρόφους) έχουν αυξηθεί σε αριθμό από τις αρχές της δεκαετίας του 1990, υποσκελίζοντας τους παραδοσιακούς «αγνούς» γυμνιστές.
Είναι μια αντιπαλότητα που λατρεύτηκε από τα μέσα μαζικής ενημέρωσης, πολλά εκ των οποίων κατηγόρησαν τους ριζοσπαστικούς φυσιολάτρες γυμνιστές για μια σειρά πυρκαγιές που ξέσπασαν σε σεξ κλαμπ στα τέλη της δεκαετίας του 1990.
Σήμερα, πάντως, το Καπ ντ' Αγκντ εξαρτάται οικονομικά από τους ελευθεριάζοντες γυμνιστές. Μαγαζιά με σέξι ρούχα και φετίχ είναι πανταχού παρόντα. «Είναι ένα θέρετρο γυμνιστών, αλλά είναι γεμάτο με μαγαζιά που πουλούν... ρούχα» λέει ο Ρισάρ, ένας σερβιτόρος σε πιτσαρία και βετεράνος γυμνιστής στο χωριό.
Η αστυνόμευση και η καθημερινότητα:
Αλλο φλέγον ζήτημα; Πώς αστυνομεύεις μια πόλη γυμνών;
Με διακριτικότητα. Οι Αρχές συνεργάζονται με τα κλαμπ, που έχουν την ευθύνη για την τήρηση της τάξης στους χώρους διασκέδασης, και με υπαλλήλους ιδιωτικών εταιρειών ασφαλείας που παρεμβαίνουν όταν είναι απαραίτητο.
Ανδρες της γαλλικής αστυνομίας είναι πάντα σε ετοιμότητα για να αμβλύνουν τις υπερβολές στην παραλία τον Ιούλιο και τον Αύγουστο.
Η μικροεγκληματικότητα;
Σχεδόν ανύπαρκτη στην παραλία. «Πού θα κρύψει ο κλέφτης τα κλοπιμαία του; Αφού είναι ολόγυμνος» λέει γελώντας ο Τζόνι Γουόκερ, ο μοναδικός ξένος ιδιοκτήτης μπαρ του χωριού.
Αλλά δεν είναι όλα ρόδινα σε αυτόν τον παράδεισο.
Πολλοί γκρινιάζουν για την κακή κατάσταση των δρόμων, για κάδους σκουπιδιών που δεν τους αδειάζει κανείς, για αποχετεύσεις που έχουν βουλώσει από την άμμο.
Υπάρχει μια ευρέως διαδεδομένη αντίληψη ότι το δημαρχείο κερδίζει αδρώς από τον έλεγχο των πυλών - ο επίσημος αριθμός είναι 1,3 εκατ. ευρώ τον χρόνο - αλλά δεν επενδύει αρκετά από αυτά τα μετρητά για την αναβάθμιση της πόλης.
Αυτή είναι η πεζή αλήθεια για την πόλη των γυμνών. Ισως, όμως, η πραγματική ιδιοφυΐα της βρίσκεται στη σφαίρα των ανθρώπινων σχέσεων. Είναι αλήθεια ότι το χωριό έχει αναπτύξει τη δική του εκδοχή της ταξικής διαίρεσης - γυμνιστές εναντίον «échangistes» - αλλά υπάρχει μεγαλύτερη επικάλυψη (και επαφή) μεταξύ των δύο «φυλών» από όσο φαντάζονται πολλοί.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου