Θα σκίσουν τα πτυχία τους

Του ΓΙΩΡΓΟΥ Π. ΜΑΛΟΥΧΟΥ

Ενας γιατρός, ένας μαθηματικός, ένας κοινωνικός επιστήμονας, ένας βιολόγος, ένας νομικός, ένας οικονομολόγος, ένας μηχανικός, μία μηχανολόγος και ένας νευροεπιστήμονας: αυτοί απαρτίζουν τη διεθνή ομάδα των «σοφών» που θα εισηγηθούν τις αλλαγές που απαιτούνται για την αναβάθμιση των ελληνικών πανεπιστημίων. 

Και επειδή, πλην του τελευταίου, όλοι οι άλλοι, παρά το διεθνές διαμέτρημά τους, κατά πάσα πιθανότητα θα είναι εντελώς άχρηστοι στις συνθήκες της ελληνικής ερήμου, καλό θα ήταν να τον κάνουν τον άνθρωπο πρόεδρο της επιτροπής με αποφασιστική ψήφο. 

Αυτός να αποφασίζει. Γιατί ας πούμε ότι μαζεύονται αύριο οι αγαπητοί μας σοφοί, συζητούν και καταλήγουν στις εξίσου σοφές λύσεις που θα αλλάξουν για πάντα τα ελληνικά πανεπιστήμια. Υπάρχει κανείς που είναι σε θέση να τις εφαρμόσει; Πώς να το πετύχει; Αφού για να καταφέρει κανείς να αλλάξει τα πανεπιστήμια, πρέπει, προτού φτάσει στα προγράμματα σπουδών και στις χρηματοδοτήσεις, να έχει... ανακαλύψει την πυρίτιδα: δηλαδή, να έχει λύσει θέματα που, ενώ για την Ελλάδα μοιάζουν βουνά, για τους σοφούς της επιτροπής είναι απλώς αδιανόητα. Προβλήματα που στα μάτια τους δεν είναι νοητό να υπάρχουν.

Λ.χ., όταν συναντηθούν με την υπουργό Παιδείας θα τους ενημερώσει για το... δευτερεύον γεγονός ότι τα ελληνικά πανεπιστήμια δεν αστυνομεύονται και ορισμένα εξ αυτών γίνονται σταθερά κέντρα εγκληματικότητας, αν όχι και τρομοκρατίας; Και ότι η αντίληψη που επικρατεί είναι πως με αυτόν τον τρόπο προστατεύεται η... ακαδημαϊκή ελευθερία; Περισσότεροι από τους μισούς «σοφούς» προέρχονται από τις ΗΠΑ, όπου τα πανεπιστήμια όχι απλώς αστυνομεύονται αλλά διαθέτουν πολύ συχνά τη δική τους αστυνομία!..

Επίσης θα καταφέρει η κυρία Διαμαντοπούλου να εξηγήσει τι σημαίνει το σύνθημα «όχι στην εντατικοποίηση»; Να το εξηγήσει στους «σοφούς» ως κύριο αίτημα μεγάλου μέρους των φοιτητικών παρατάξεων; Α, ναι, ξέχασα: θα πρέπει πρώτα να τους εξηγήσει τι είναι οι φοιτητικές παρατάξεις, πώς κάνουν εκλογές και πώς βγαίνουν τα αποτελέσματα των εκλογών, ποιες είναι οι αρμοδιότητες εκείνων που εκλέγονται...

Θα τους πει ακόμη για τον τρόπο και τα κριτήρια εκλογής των καθηγητών; Θα τους πει τι γίνεται με πλήθος εξ αυτών όταν παίρνουν τις περίφημες εκπαιδευτικές τους άδειες, ιδίως του εξωτερικού; Τι γράφουν εκεί, τι φέρνουν πίσω, αν και ποιος τους ελέγχει ποτέ...

Τι να πρωτοπρολάβει λοιπόν να τους ; Τι να τους εξηγήσει; Αυτά που έχει να τους πει είναι τόσα, κι άλλα τόσα, κι ακόμη περισσότερα... Οταν λοιπόν τα ακούσουν όλα αυτά, στο τέλος οι άνθρωποι θα φτάσουν να σκίσουν τα πτυχία τους. Στο τέλος, ο μόνος που μπορεί να αντέξει θα είναι ο νευροεπιστήμονας... Κρατάτε τον, λοιπόν, μη μας φύγει!

Θλίψη...

Του Κώστα Γεωργουσόπουλου 

Δεν είναι λίγα τα λογοτεχνικά, εικαστικά, θεατρικά έργα του παγκόσµιου πολιτισµού που καταγράφουν το πάθος του τζόγου. 

Από τους «παίκτες» του Ντοστογιέφσκι έως τον δικό µας Μιλτιάδη Χουρµούζη µε τον «Χαρτοπαίκτη» του, που εγκαινίασε µια βαθιά κριτική της ελληνικής κοινωνίας διαπνεόµενης από την ιδεολογία του τζόγου, έκτοτε λαχεία, χαρτοπαικτικές λέσχες, καζίνα, τζόκερ, ΛΟΤΤΟ, ΠΡΟ-ΠΟ και τα συναφή, αλλά και παράνοµες πυραµίδες και µπαρµπουτιέρες, κατακλύζουν και εκµαυλίζουν µε φρούδες ελπίδες µεγάλους και κυρίως µικρούς. 

Με τον ηλεκτρονικό τζόγο τα πράγµατα φαίνονται πλέον αδιέξοδα. Σε Ιντερνετ καφέ, αλλά και µέσω Διαδικτύου ιδιωτικής χρήσης, και τώρα µε τα κινητά, µαθητές και φοιτητές τζογάρουν και µέσα στις αίθουσες διδασκαλίας κατά την ώρα των παραδόσεων. 

Πριν από λίγα χρόνια είχαµε απαλλαγεί από τη µάστιγα των ληστών µε το ένα χέρι. Διαβάζω πως η µάστιγα επανέρχεται. Τα φρουτάκια ξαναµπαίνουν νόµιµα πλέον στη λαϊκή αγορά των συνειδήσεων. Διαβάζω µάλιστα πως επίσηµα χείλη απενοχοποιούν και τα εν γένει τυχερά παιχνίδια, µιλώντας για αλλαγή ηθών και πλέον περί κέντρων διασκεδάσεως όπως το Λας Βέγκας, που δεν είναι λέει «άντρα» Μαφίας, ναρκωτικών και εγκλήµατος. 

Πάντως βρίσκω τελείως άκοµψο να αναγγέλλονται επενδυτικά προγράµµατα περί τυχερών παιγνίων για να προσελκύσουν αµερικανούς κεφαλαιούχους, όταν συνάµα αναγγέλλεται η τολµηρή και φιλόδοξη εκπαιδευτική µεταρρύθµιση. Για να διασκευάσω παλαιά ρήση:

«Οπου ανοίγει ένα τζογάδικο, κλείνει ένα σχολείο».

Tσαντίρια και φορτηγά

Tης Μαριαννας Τζιαντζη

«Είσαι η μόνη μας ελπίδα!» Με αυτήν την εκτός προγράμματος φράση έκλεισε το προχθεσινό «Αλ Τσαντίρι», το πρώτο της φετινής σεζόν. 

Δεν την είπε ο Λάκης Λαζόπουλος, αλλά ένας από τους περίπου είκοσι μεταφορείς που είχαν κληθεί στο «στέιτζ» τα τελευταία λεπτά της εκπομπής και οι οποίοι είχαν ανοίξει ένα πανό που, με κεφαλαία γράμματα, έγραφε «Αφήστε τα πληρωμένα και φέρτε πίσω τα κλεμμένα», μια μικρογραφία συγκέντρωσης διαμαρτυρίας.

Οταν ένας καλλιτέχνης γίνεται η μοναδική, η στερνή ελπίδα μιας μικρής ή μεγάλης μαχόμενης κοινωνικής τάξης, κάτι δεν πάει καλά όχι με τον συγκεκριμένο καλλιτέχνη ή τους μεταφορείς, αλλά με τα ίδια τα κοινωνικά κινήματα και τη σχέση τους με τα ΜΜΕ. 

Ποιους θα προλάβει να πρωτοαγκαλιάσει φέτος το φιλόξενο «Τσαντίρι»; Τους φορτηγατζήδες, τους σιδηροδρομικούς, τους γιατρούς και τους νοσηλευτές, τους φοιτητές, τους εκπαιδευτικούς ή τους τραπεζοϋπάλληλους, δηλαδή στρώματα που πολύ πιθανόν να ξεσηκωθούν μεθαύριο; 

Θα δίνεται αριθμός προτεραιότητας ή οι τυχεροί διαμαρτυρόμενοι θα προκύπτουν από κλήρωση; 

Μόνο που οι ιδιοκτήτες φορτηγών, ανεξάρτητα από το πόσο δίκιο ή άδικο πιστεύουμε ότι έχουν, δεν είναι τηλεοπτικά αποκλεισμένοι. Αντίθετα, πολλοί τηλεθεατές παρουσιάζουν συμπτώματα οξείας «φορτηγίτιδας» ή «τζωρτζίτιδας», καθώς έχουν κουραστεί από τις πολλές σχετικές συζητήσεις σε ορισμένα δελτία.

Δεν υποτιμώ την πολιτική οξύνοια ή την κοινωνική ευαισθησία του κ. Λαζόπουλου. Ωστόσο, ο χαρακτηρισμός «η μόνη μας ελπίδα» δεν αποτελεί επιβράβευση της καλλιτεχνικής αξίας του Λάκη, αλλά επιβεβαίωση της δύναμης της τηλεόρασης, καθώς και της απογοήτευσης του λαού από τους πολιτικούς και τα κόμματα.

Δικαιολογημένα ο Λάκης Λαζόπουλος μπορεί να χαρακτηριστεί όχι τόσο το χαϊδεμένο, αλλά το χρυσό παιδί του καναλιού, με την έννοια της χρυσοτόκου όρνιθος, που φέρνει υψηλή τηλεθέαση και ψιλοτσιμπάει παιχνιδιάρικα (αλλά δεν δαγκώνει) το χέρι που την ταΐζει. Π. χ. ο Χριστόφορος ρωτάει γιατί «ο Alpha αρχίζει από “α”, ενώ όλο το πρόγραμμά του είναι “βήτα”;». Ο Τζίμης απαντάει: «Eχει όλα τα γράμματα, εκτός από το “α”: β, γ, δ, όμικρον... ξου» – και στο «ξ» κάνει τη χαρακτηριστική χειρονομία με την οποία σκορπίζουμε τις κότες...

Παρά το φυσιολογικό άγχος της πρεμιέρας, η εκπομπή κύλησε ομαλά. Αρκετά ήταν τα καλά στοιχεία της, όπως οι διάλογοι στο σκετς με τους κ. Λαζόπουλο και Παπακαλιάτη, που υποδύθηκαν τους δύο γνωστούς χαρακτήρες των «Δέκα Μικρών Μήτσων» έπειτα από 15 έτη, το νέο σκηνικό με το περίγραμμα των πολυκατοικιών και οι ωραίες φωνές των νέων τραγουδιστών στο τέλος. Δεν αποφεύχθηκαν, όμως, μερικές από τις αδυναμίες ή τις ευκολίες της περυσινής χρονιάς, π. χ., η γελοιοποίηση του πασιφανώς γελοίου, δηλαδή η αναπαραγωγή σκηνών με διάφορα ψώνια αλλά και τηλεφουκαράδες, όπως και η χιλιοχρησιμοποιημένη πρακτική της αυτοαναφορικότητας, με την τηλεόραση να κοροϊδεύει ή και να καταγγέλλει τον εαυτό της.

Χρεοκοπημένοι και γελοίοι

Του Γιώργου Κράλογλου

Ξεπεράσαμε τα όρια που χαρακτηρίζονται καραγκιοζιλίκι και αγγίζουμε τα όρια του γελοίου ως πολιτική σκηνή μέσα σε μια χώρα που νομίζει ακόμη ότι έχει ευρωπαϊκά γνωρίσματα. Γιατί ενώ (όπως ομολογούν Έλληνες υπουργοί του οικονομικού επιτελείου, Τραπεζίτες και οι δανειστές μας σε Ευρώπη και ΔΝΤ) είμαστε σε τεχνητή χρεοκοπία και το δημόσιο έχει ήδη κάνει σοβαρή στάση πληρωμών στις εσωτερικές του υποχρεώσεις, κορυφώνουμε τώρα την πολιτική σπέκουλα με τη χρεοκοπία και κυρίως με το μνημόνιο.

Ας δούμε προσεκτικά τι συμβαίνει αυτή τη στιγμή που ο κάθε μορφής απασχολούμενος και φορολογούμενος υποχρεώνεται, θέλει δεν θέλει, να πληρώσει την κρίση από την τσέπη του.

Ξεκινάμε από την κυβέρνηση που ομολογεί (δια στόματος του αντιπροέδρου της κ. Θ. Πάγκαλου) ότι την Ελλάδα την χρεοκόπησαν οι αθλιότητες των κομματικών διορισμών και η σπατάλη του δημοσίου χρήματος στις κομματικές και πελατειακές σχέσεις. Προσωπική μου άποψη είναι ότι μετά την ομολογία αυτή του κ. Πάγκαλου δεν χρειάζεται ούτε η σύσταση εξεταστικής επιτροπής για την οικονομία. Τι να την κάνουμε. Μάθαμε επισήμως πως χάθηκαν τα λεφτά...

Την ίδια στιγμή η κυβέρνηση ζητάει από τους φοροφυγάδες να κλείσουν τις φορολογικές υποθέσεις τους με περαίωση για να μαζέψει 2-3 δισ. ευρώ επειδή έχει στεγνώσει ο κρατικός κορβανάς από τις σπατάλες που ήδη ομολόγησε. Είναι βέβαιο δε ότι το πρώτο που θα κάνει με τα χρήματα αυτά θα είναι να τα επιστρέψει και πάλι σε μεγάλο μέρος φοροφυγάδων επειδή τους τα χρωστάει!!!

Γιατί το δημόσιο χρωστάει τόσο στις φορολογικά τακτοποιημένες επιχειρήσεις όσο όμως και στους φοροφυγάδες επιστροφές ΦΠΑ και επιδοτήσεις από την ένταξή τους σε προγράμματα ενίσχυσης επενδύσεων και απασχόλησης;

Εάν λοιπόν το κράτος θέλει να δείξει συνέπεια στη διαχείριση των φόρων θα πρέπει αμέσως μετά την περαίωση να επιστρέψει και αυτά που χρωστάει στις επιχειρήσεις. Ανεξάρτητα από το εάν ανήκουν στους φοροφυγάδες ή όχι. Αλλά οι κατ΄ εξακολούθηση φοροδιαφεύγουσες επιχειρήσεις ασφαλώς και δεν θα έχουν λόγο να μην συνεχίσουν να φοροδιαφεύγουν περιμένοντας μια νέα περαίωση...

Να λοιπόν γιατί ακούστηκαν και φωνές των παραγωγικών τάξεων εναντίον της περαίωσης. Γιατί σε ορισμένους επιχειρηματικούς κύκλους έχει γίνει αντιληπτός ο κλεφτοπόλεμος που παίζουν οι πολιτικοί με τους φοροφυγάδες χρόνια τώρα που εφαρμόζεται το ελληνικής «ευρηματικότητας» κόλπο της περαίωσης. Ένας κλεφτοπόλεμος όμως που καταλήγει σε εντελώς άνισους όρους ανταγωνιστικότητας στην αγορά.

Αλλά αυτά είναι ψιλά γράμματα για την Ελλάδα της αρπαχτής, του τσάμπα μάγκα και του ωχαδερφισμού όπως έχει δηλώσει και ο κ. Κ. Σημίτης από την θέση του πρωθυπουργού.

Ας πάμε τώρα στην αξιωματική αντιπολίτευση όπου επίσης έχει πρωταγωνιστικό ρόλο στη γελοία πολιτική σκηνή μας. Το έργο και εδώ είναι «θρίλερ» με σενάριο το μνημόνιο και θεατές πάντα μισθωτούς, συνταξιούχους και 1.000.000 άνεργους.

Ο κ. Α. Σαμαράς αντιτίθεται στο μνημόνιο και απαγορεύει στους βουλευτές του να το ψηφίσουν και να το υποστηρίξουν. Δεν διαφωνεί όμως να συζητούν θετικά για το μνημόνιο οι βουλευτές του στα Όργανα της Ευρωπαϊκής Ένωσης γιατί εκεί δεν επιτρέπονται κόλπα μικροπολιτικής και εξυπνάδες.

Οι βουλευτές του δείχνουν ότι πειθαρχούν μέχρι να αποφασίσουν πότε θα πηδήξουν έξω από το καράβι της Νέας Δημοκρατίας. Και όταν το αποφασίσουν, τότε συμφωνούν ευθέως με το μνημόνιο και επιδιώκουν «ηρωική» έξοδο (όπως νομίζουν μόνο οι ίδιοι) με την διαγραφή τους από το την Νέα Δημοκρατία.

Εν τω μεταξύ οι «ιθαγενείς» της Ελλάδας συνεχίζουν να σκάνε και να πληρώνουν με τους μισθούς και τις συντάξεις τους ελπίζοντας ότι θα μάθουν ποια είναι η αλήθεια για το μνημόνιο και για την έξοδό μας από την κρίση.

Και ακούν τον ίδιο τον πρωθυπουργό κ. Γ. Παπανδρέου να μιλάει για έξοδο από την κρίση σε μια διετία και να οργανώνει προσκλητήρια επενδύσεων στην Ελλάδα. Στην Ελλάδα που ζητάει τα μισά από κέρδη των επιχειρήσεων σε φόρους...

Ακούν το οικονομικό επιτελείο να διαρρέει έντεχνα ότι θα τραβήξει και άλλη τριετία (το ολιγότερο) η βαλίτσα με το μνημόνιο.

Ακούν τον κ. Α. Σαμαρά να λέει ότι μπορεί να αποκαταστήσει τις αδικίες με μισθούς και συντάξεις και να απαλλάξει την χώρα από το μνημόνιο γιατί (λέει) δεν το χρειάζεται η οικονομία της.

Ακούν όμως και βουλευτές του κ. Σαμαρά να ωρύονται ότι είναι μεγάλο λάθος του αρχηγού της Νέας Δημοκρατίας η κόντρα του με το μνημόνιο Αλλά ακούν δυστυχώς και βουλευτές της κυβέρνησης που έχουν ψηφίσει το μνημόνιο να διαφωνούν με μέτρα (του μνημονίου) που αναφέρονται στο άνοιγμα των κλειστών επαγγελμάτων και να προβάλλουν ακόμη και στην Βουλή τις αντιρρήσεις τους!!!

Εάν όλα αυτά δεν αγγίζουν το όρια του γελοίου δώστε εσείς τον ορισμό της γελοιότητας.

CAPITALGR

Τα ζεϊμπέκικα...

Γράφει η Γ. Σωτηροπούλου

Η σύγχρονη ελληνική ιστορία έχει σφραγιστεί από το ζεϊµπέκικο. Το "Ζεϊµπέκικο της Ευδοκίας"του Δαµιανού, το "Μακρύ ζεϊµπέκικο για τον Νίκο (Κοεµτζή)" του Σαββόπουλου, το ζεϊµπέκικο από το "Ηappy day" επίσης του Σαββόπουλου και άλλα.

Χορός ανδρικός, βαρύς, πονεµένος, µοναχικός, χορός λεβέντικος.

Από τα πολιτικά ζεϊµπέκικα έχουµε το ζεϊµπέκικο του Ανδρέα Παπανδρέου όπως το είδαµε αλλά και το περιγράφει ο γιος του Νίκος, συγγραφέας αλλά και το ζεϊµπέκικο του Γιώργου, νυν πρωθυπουργού, που ακόµα το θυµούνται στην Τουρκία.

Και κατρακυλώντας χρόνο µε τον χρόνο ανάµεσα σε ζεϊµπεκιές και σπασµένα πιάτα (τα πιάτα που πληρώναµε για να τα σπάµε), φτάσαµε αισίως από το ζεϊµπέκικο του Κοεµτζή στο ζεϊµπέκικο του Ακη. 

Και ενώ ο Κοεµτζής πλήρωσε το έγκληµά του µε χρόνια φυλάκιση και τώρα πουλάει στην πλατεία Μοναστηρακίου το βιβλίο του για να ζήσει τίµια, ο Ακης από την οικία του στην Ακρόπολη ή δεν ξέρω από ποιο πολυτελές ξενοδοχείο, πού στον κόσµο, µας δηλώνει ότι βάλθηκαν, λέει, να τον εξοντώσουν πολιτικά.

Ποιο είναι το πολιτικό αξίωµα που φέρει ο ωραίος τέως υπουργός, που να προξενεί τον φθόνο;

Ή µήπως φθονούν το µακρύ του ζεϊµπέκικο;

Γι αυτό ο λαός απαιτεί να απαγορευθεί διά νόµου το ζεϊµπέκικο στους πολιτικούς, νυν και τέως. Φτάνει πια ο εξευτελισµός των ιερών και οσίων του Νεοέλληνα.

Κάτω τα χέρια από το ζεϊµπέκικο.

Σήµερα γάµος γίνεται, γίνεται πανηγύρι. Σήµερα στεφανώνεται αετός την περιστέρα.

Κατέβηκε λοιπόν ο αετός (όχι της αµερικανικής σηµαίας αλλά της σηµαίας ευκαιριών) και προσγειώθηκε στο θωρηκτό "Αβέρωφ"

Και ήρθε και η περιστέρα κατευθείαν από τα ραδιοτηλεοπτικά µέγαρα της εθνικής µαστούρας και αποβλάκωσης και ετέλεσαν γάµον λαµπρόν. Μετά ή άνευ κανονιοβολισµών, δεν γνωρίζουµε. Αλλά σίγουρα µε µπόλικα ζεϊµπέκικα τύπου Ακη, και καρσιλαµάδες, και τσιφτετέλια, και διασκέδασε το πανελλήνιο, και θυµήθηκε πολέµους και θανάτους, χήρες και ορφανά, εκεί δίπλα στα φουτουριστικά ρηµάδια κτίρια των ένδοξων Ολυµπιακών Αγώνων, και γλέντησαν και οι αξιωµατικοί που φυλάνε την πατρίδα, µε τα θωρηκτά και τα υποβρύχια που γέρνουν, πλοία της αγάπης.

Α, ρε Τζαβέλαινα, πιάσε τ άρµατα, δεν είναι εδώ το Σούλι. Εδώ είσαι σκλάβα του πασά, σκλάβα των επωνύµων

Από το κράτος - ιδέα στο κράτος - κότα

Του Αγγελου Σταγκου

Κάποτε, λέγαμε ότι η Ελλάδα δεν είναι κράτος, είναι ιδέα. Αργότερα μιλούσαμε για κράτος - οπερέτα. Σήμερα διολισθαίνουμε σε εκφράσεις ταπεινωτικές και αναφερόμαστε σε κράτος - κότα και μάλιστα λειράτη. 

Χωρίς να έχει χάσει τις άλλες ιδιότητες, δηλαδή του κράτους - ιδέα, αφού συνεχίζει να μην έχει την οποιαδήποτε συγκρότηση και του κράτους - οπερέτα, καθώς εξακολουθεί να λειτουργεί κατά τρόπο κωμικό, πρόσθεσε και εκείνη του κράτους - κότα που φοβάται σε μόνιμη βάση να εφαρμόσει τους νόμους. Συνεχίζει να τους επικαλείται βέβαια, με τους… ενδιαφερόμενους όμως να τους γράφουν στα παλαιότερα των υποδημάτων τους.

Ο φόβος του κράτους να επιβάλει τους νόμους δεν είναι φαινόμενο του 2010. Τα αρκετά τελευταία χρόνια το παρατηρούμε στις αντιδράσεις του στα μπλόκα που στήνουν οι αγρότες στις εθνικές οδούς, παρακωλύοντας μετακινήσεις, μεταφορές, συγκοινωνίες και επικοινωνίες. Το μέγεθος του φόβου το αντιληφθήκαμε τον Δεκέμβριο του 2008, όταν κάηκε η Αθήνα. Φέτος όμως καταλάβαμε ότι ο φόβος αυτός έχει μπει στο DNA του ελληνικού κράτους, με ευθύνη του πολιτικού προσωπικού, των κομμάτων και των μίντια. Η κρατική μηχανή αδυνατεί να εφαρμόσει τον νόμο, οι κυβερνήσεις αποφεύγουν να εφαρμόσουν τον νόμο, τα κόμματα δεν θέλουν να εφαρμόζεται ο νόμος και τα μίντια καιροφυλακτούν για να ασκήσουν δριμύτατη κριτική αν και όταν ο νόμος εφαρμόζεται.

Το κακό έχει παραγίνει, με μόνιμη δικαιολογία την «εκτόνωση της κατάστασης», ή το ενδεχόμενο να υπάρξουν θύματα. Κυρίως όμως συμβαίνει επειδή το πολιτικό προσωπικό δεν καταλαβαίνει την έννοια του νόμου, ενώ αντίθετα έχει ενσωματώσει πλήρως το δέος του κομματικού (όχι πολιτικού) κόστους. Με αποτέλεσμα φυσικά να κάνουν ό,τι θέλουν οργανωμένες συντεχνίες, κακοποιοί «αντιεξουσιαστές» και αγριεμένος όχλος, ανάλογα με την περίπτωση. Τα έχουμε δει, ο κόσμος τα αισθάνεται στο πετσί του, η οικονομία δέχεται σοβαρά πλήγματα, η καθημερινότητα υποφέρει συνεχώς.

Μόνο τους τελευταίους μήνες είδαμε τους λιμενεργάτες να σφραγίζουν το λιμάνι του Πειραιά για να μην έλθει η Cosco, τους αγρότες να μπλοκάρουν τους δρόμους στην παραδοσιακή κινητοποίηση του Νοεμβρίου, το ΠΑΜΕ να αποκλείει ξενοδοχεία, κρουαζιερόπλοια και πλοία, υπουργεία, ακόμη και την Ακρόπολη, τον όχλο να καίει τρεις ανθρώπους στη Marfin, βενζινοπώλες να σφραγίζουν τα πρατήρια και επιστρατευμένους φορτηγατζήδες να προσπαθούν να παραλύσουν τη χώρα, στα πρότυπα των συναδέλφων τους της Χιλής, επί Αλιέντε. 

Ολοι αυτοί, ασκώντας βία, παρανομώντας κυριολεκτικά με διάφορους τρόπους, υπό το ατάραχο έως και προστατευτικό βλέμμα των δυνάμεων του νόμου και της τάξης. 

Ε, πόσο να αντέξει αυτός ο τόπος; 

Το κράτος έφτασε στο έσχατο σημείο εξευτελισμού με το «πλαφόν» στις τιμές βενζίνης και την επίταξη των φορτηγών δημόσιας χρήσης. Προχώρησε δηλαδή σε δύο ακραίες ενέργειες, προκειμένου να εξασφαλίσει την ομαλότητα στις τιμές και τη λειτουργία της κοινωνίας.  

Στην περίπτωση του «πλαφόν» το έβαλε στα πόδια μέσα σε 24 ώρες, με το πρόσχημα ότι η κερδοσκοπία «κόπηκε μαχαίρι» και η αγορά ομαλοποιήθηκε, αλλά στην πραγματικότητα γιατί οι βενζινοπώλες έκλεισαν τα βενζινάδικα και οι Μιχ. Χρυσοχοΐδης και Ντ. Ρόβλιας μετάνιωσαν πικρά για την απόφασή τους. Η επιβολή και η άρση του «πλαφόν» μέσα σε ελάχιστες ώρες εξαιτίας των αντιδράσεων ήταν στα όρια του αυτοεξευτελισμού…

Ο εξευτελισμός του κράτους έφτασε στην κορύφωση με τους ιδιοκτήτες των φορτηγών.Ο αρμόδιος υπουργός Δ. Ρέππας επιχείρησε αρχικά να προωθήσει ένα νομοσχέδιο που ουσιαστικά δεν απελευθέρωνε την αγορά των μεταφορών και η τρόικα το απέρριψε. Στη συνέχεια άφησε τον εαυτό του να σύρεται από τους φοβερούς και τρομερούς φορτηγατζήδες σε παροχές και υποσχέσεις για να τους εξευμενίσει, φθάνοντας στο σημείο και αφού ψηφίστηκε ο νόμος, να τους δώσει γραπτά όσα τους έλεγε προφορικά. Εκείνοι απτόητοι, συνέχισαν να αποκλείουν δρόμους, λιμάνια και εργοστάσια, ξυλοφορτώνοντας όποιον βρισκόταν στον δρόμο τους, ή δεν τασσόταν με το μέρος τους. Και το πιο καταπληκτικό, όλα αυτά χωρίς πολιτική ή κοινωνική στήριξη και παρά την επίταξη που επέβαλε η κυβέρνηση και που θεωρητικά αφαιρούσε τη δυνατότητα αντιδράσεων από τους επιταγμένους, αφού τους τοποθέτησε σε στρατιωτικό πλαίσιο λειτουργίας.

Προφανώς, ο φόβος του κράτους μεταβλήθηκε σε τρόμο, όταν διαπίστωσε ότι οι αγριωποί φορτηγατζήδες αγνόησαν πλήρως την επίταξη. Αντέδρασε λοιπόν με το σύνδρομο της κότας, όπως ακριβώς αντιδρά χρόνια τώρα σε παρόμοιες περιστάσεις. 

Παρακολουθεί τις συνεχείς παραβιάσεις του νόμου (και μάλιστα του στρατιωτικού στη συγκεκριμένη περίπτωση) και τις βίαιες εκδηλώσεις, τονίζοντας ότι η ανοχή του τελειώνει και θα επιβάλει… τον νόμο, ενώ στην πραγματικότητα περιμένει πότε θα κουραστούν «οι κακοί».

Ωστόσο, η κωμικοτραγική συμπεριφορά του κράτους, ως κότα λειράτη, έχει σοβαρότατες κοινωνικές και παιδαγωγικές επιπτώσεις. Η ατιμωρησία της παραβίασης των νόμων και αντίστοιχα η στοιχειώδης τήρησή τους λειτουργεί σαν τη διατροφική αλυσίδα. 

Οταν το κράτος φοβάται επιδεικτικά να επιβάλει τον νόμο, γιατί οι μαθητές να μην κλείνουν τα σχολεία απαιτώντας… τετράγωνες τυρόπιτες και γιατί φοιτητές να μην χτίζουν τους καθηγητές και γιατί οι χουλιγκάνοι να μην τα κάνουν γης μαδιάμ μέσα και έξω από τα γήπεδα; Και μετά, όταν μεγαλώσουν, να επαναλαμβάνουν τα κατορθώματα του μπαμπά τους;

«Γύρω γύρω όλοι»

Από την ΚΥΡΑ ΑΔΑΜ

«Γύρω γύρω όλοι και στη μέση το Σύνταγμα των Σκοπίων» είναι η συντομότερη και... ακριβέστερη περιγραφή του προβλήματος της τελικής ονομασίας των Σκοπίων.

Ο ΔΙΑΠΡΑΓΜΑΤΕΥΤΗΣ του ΟΗΕ, Μ. Νίμιτς, στη Νέα Υόρκη, μετά τις συναντήσεις του με την ελληνική και τη σκοπιανή πλευρά, έκανε πλάγια πηδηματάκια, επιμένοντας ότι ο ίδιος δεν έχει άλλη πρόταση και ότι οι δύο πλευρές έχουν πλέον πλούσιο υλικό για να τα βρουν μεταξύ τους.

Ο ΑΝΤΙΠΡΟΕΔΡΟΣ των ΗΠΑ, κ. Μπάιντεν, συμβούλευσε εκ νέου τους κ. Παπανδρέου και Γκρούεφσκι να λύσουν σύντομα το πρόβλημά τους, αλλά οι δύο υπουργοί Εξωτερικών, κ. Δρούτσας και Μιλόσοσκι, κατά τη συνάντησή τους επιβεβαίωσαν τις αποκλίνουσες «κόκκινες γραμμές» τους.

ΓΙΑ ΤΗΝ Αθήνα, η σύνθετη γεωγραφική ονομασία «για πάσα χρήση» παραπέμπει σαφέστατα στην ανάγκη αλλαγής του Συντάγματος της ΠΓΔΜ, ώστε να λυθεί κάθε μελλοντική «παρεξήγηση» για τη «μακεδονική» γλώσσα και την ιθαγένεια των γειτόνων. Τα στοιχεία αυτά είχε σπεύσει να εξαιρέσει από τον «λογαριασμό» πέρυσι ο έμπειρος κ. Νίμιτς στην τελευταία πρότασή του, με την κυβέρνηση της Ν.Δ. «στα κάτω» της και να μην έχει αντιστάσεις ώστε να απορρίψει την επικίνδυνη «στροφή».

ΓΙΑ ΤΑ Σκόπια η συζήτηση μπορεί να εξελιχθεί γύρω από το αν τους αρέσει ή όχι η σύνθετη ονομασία με τη «Μακεδονία» και τον «Βαρδάρη», αλλά μόνον ως διπλή ονομασία στις διεθνείς σχέσεις, όμως ποτέ ως θέμα αναθεώρησης του Συντάγματος της ΠΓΔΜ, το οποίο μάλιστα έχει «ευρωπαϊκή έγκριση και σφραγίδα» (;)

ΑΝ ΑΥΤΗ είναι η επιφάνεια των πραγμάτων, είναι άγνωστο τι γίνεται κάτω από αυτήν. Το σίγουρο είναι ότι «ανακατεύονται» πολλοί στις παρασκηνιακές διαβουλεύσεις και συναντήσεις (π.χ. η ευρωβουλευτής Μ. Κοππά πέρυσι τον χειμώνα στις Βρυξέλλες και προσφάτως ο Αλεξ Ρόντος, που επανήλθε μετά τη «θητεία» του πέρυσι δίπλα στον κ. Σαλικασβίλι και πιθανότατα από τις επιχειρήσεις για το ξήλωμα των διασυνοριακών ναρκών στα Βαλκάνια κατ' εφαρμογή της Συμφωνίας της Οτάβας).

ΕΝ ΟΛΙΓΟΙΣ, στην επιφάνεια των πραγμάτων το θέμα των Σκοπίων, «γυρίζει» γύρω γύρω όλοι.

ΤΟ ΘΕΜΑ θα επανακάμψει -ίσως όχι θεαματικά- στην προσεχή Σύνοδο Κορυφής του ΝΑΤΟ στη Λισαβόνα τον Νοέμβριο και «όπως είθισται», στη Σύνοδο Κορυφής του Δεκεμβρίου, όταν θα επανεξεταστεί για πολλοστή φορά η προοπτική έναρξης ενταξιακών διαπραγματεύσεων της ΠΓΔΜ στην Ε.Ε.

ΑΝ ΤΑ εσωτερικά πράγματα της Ελλάδας ήταν διαφορετικά και η οικονομική κρίση βρισκόταν σε ύφεση, ίσως η κυβέρνηση Παπανδρέου να έσπευδε να κόψει τον γόρδιο δεσμό. Αλλά αυτό είναι δύσκολο.

ΑΠΟ ΤΗΝ άλλη πλευρά, ο κ. Γκρούεφσκι δείχνει μυστηριωδώς να έχει μεγάλη εμπιστοσύνη στον χρόνο, και στην πραγματικότητα δεν σπεύδει διόλου να λύσει την εκκρεμότητα στο όνομα, που εμποδίζει τη χώρα του να προχωρήσει στην Ε.Ε.

ΜΕ ΔΥΟ λόγια, όλοι ψάχνουν έναν από μηχανής θεό να λύσει το πρόβλημα. Και αυτός, για την ώρα τουλάχιστον, δείχνει να βαριέται...

Νέα τουρκικά γεωστρατηγικά παίγνια με στόχο τις Θαλάσσιες Οικονομικές Ζώνες

Toυ ΑΝΘΟΥ ΛΥΚΑΥΓΗ

ΟΙ ΝΕΕΣ και συστηματικές τουρκικές παραβιάσεις του ελληνικού εναέριου και θαλάσσιου χώρου εντάσσονται σαφώς σ' έναν συγκεκριμένο στρατηγικό σχεδιασμό, που δεν είναι άσχετος αφενός με τις προοπτικές σοβαρών περιφερειακών εξελίξεων -με κύριο άξονα το Ιρανικό- και αφετέρου (και κυρίως) με τη νομή συγκεκριμένων θαλασσίων περιοχών, στις οποίες έχουν ήδη επισημανθεί εκτεταμένα κοιτάσματα υδρογονανθράκων.

Αυτό το τελευταίο σχετίζεται με τον αναγκαίο προσδιορισμό (και άρα την οριοθέτηση) των λεγομένων Αποκλειστικών Οικονομικών Ζωνών (ΑΟΖ), που προϋποθέτει συναινετικές διαδικασίες μεταξύ των ενδιαφερομένων χωρών της Μεσογειακής λεκάνης: Αιγύπτου, Ελλάδος, Τουρκίας, Λιβύης, Ισραήλ, ακόμη και της αυτόνομης Γάζας. Και βεβαίως της Κύπρου, η οποία βρίσκεται στο επίκεντρο της περιοχής και της οποίας το έωλο πρόβλημα μπαίνει πλέον σε καταληκτική φάση, με απροσδιόριστες απολήξεις.

Δεν είναι ακριβώς τυχαίο ότι οι νέες τουρκικές προκλήσεις επικεντρώνονται αυτήν τη φορά στην περιοχή της Δωδεκανήσου (και κυρίως νοτίως και ανατολικώς του Καστελλορίζου), όπου αλωνίζει το γνωστό «Πίρι Ρέις» για σεισμογραφικές δήθεν έρευνες. Δήθεν. Γιατί ξέρουν καλά οι Τούρκοι (και άλλοι) ότι έχουν ήδη επισημανθεί συγκεκριμένα κοιτάσματα φυσικού αερίου, ειδικότερα στη θαλάσσια ζώνη δυτικώς της κυπριακής Πάφου και νοτιοανατολικώς του Καστελλορίζου.

Τα «πηγαινέλα» του «Πίρι Ρέις», αλλά και πολεμικών σκαφών που σουλατσάρουν στην περιοχή, δεν αποσκοπούν παρά στο να δημιουργήσουν de facto γεωπολιτικό τετελεσμένο. Που θα μεταφρασθεί εν συνεχεία σε de jure πραγματικότητα, όταν θα οριοθετούνται οι ΑΟΖ με τις ενδιαφερόμενες χώρες. Με διμερείς διαδικασίες και ανάλογες συμφωνίες.

Ήδη η Κύπρος συνυπέγραψε με το Κάιρο, αλλά η Άγκυρα έχει απειλήσει δυναμική επέμβαση σε περίπτωση ενεργοποιήσεως αυτής της συμφωνίας, επικαλούμενη ακόμη και δικαιώματα των Τουρκοκυπρίων. Άρα και συνεμπλοκή του «ψευδοκράτους» με δικές του ΑΟΖ στην ειδική αυτή περιοχή!

Η παρέμβαση της Άγκυρας έχει μέχρις ενός βαθμού τροχοπεδήσει την κυπροαιγυπτιακή σύγκλιση, ενώ ακόμη και πρόσφατα πραγματοποιήθηκαν κοινές τουρκοαιγυπτιακές αεροναυτικές ασκήσεις στην περιοχή που προσεγγίζει τα Δωδεκάνησα. Κάτι που προδιαγράφει και άλλες σοβαρές εξελίξεις, που δεν μπορούν ακόμη να προεικασθούν.

Ανεξαρτήτως όλων αυτών των λεπτομερειών (και άλλων ακόμη σοβαροτέρων, που αφορούν τις ζώνες μεταξύ Κύπρου - Ισραήλ και Τουρκίας - Συρίας - Ισραήλ) οι τουρκικές ενέργειες, που συνήθως από ελληνικής πλευράς χαρακτηρίζονται γενικόλογα ως προκλήσεις, δεν εξελίσσονται εική και ως έτυχε. Και δεν αφορούν μόνο σε θέματα αμφισβητήσεως αιγαιωτικών περιοχών. Είναι, αντιθέτως, μέρος ενός πιο πολυδιάστατου τουρκικού γεωστρατηγικού παιγνίου, που σκοπεί στον μάξιμουμ έλεγχο συγκεκριμένου ζωτικού χώρου. Με την επιβολή συνθηκών στρατηγικής κηδεμονεύσεως αυτής της γεωγραφίας εντεύθεν και πέραν του Αιγαίου.

Ό,τι και να συμβαίνει, δύσκολα μπορεί να γίνει δεκτό ότι αυτά μπορεί να ενεργοποιούνται είτε εν αγνοία είτε, κυρίως, χωρίς τη σιωπηρή συγκατάνευση κάποιων κέντρων ισχύος.  

Κι εξάλλου, όσα είπε (και κυρίως με τον τρόπο και τον τόνο που τα διετύπωσε) προσφάτως ο βρετανός πρωθυπουργός στην Άγκυρα συνιστούν ευανάγνωστους κώδικες ερμηνείας όσων αυτήν τη στιγμή προάγονται. Με την τουρκική προκλητικότητα, ως αιχμή μιας ευρύτερης πολιτικής του Ατλαντισμού, του οποίου η Τουρκία έχει σαφώς προσδιορισθεί ως ο ένας από τους βασικότερους πυλώνες για την Ανατολική Μεσόγειο και την ευρύτερη περιοχή.

πηγη ΠΑΡΟΝ

H TΟΥΡΚΙΚΗ ΣΧΙΖΟΦΡΕΝΕΙΑ

Ένα ΠΟΛΥ ΕΝΔΙΑΦΕΡΟΝ άρθρο του SHAI BAITEL που δημοσιεύτηκε στο  στο διάσημο και καλά πληροφορημένο ιστολόγιο της Ελληνοαμερικανίδας Αριάν Χάφινγκτον και αφορά στην Τουρκία και τη συμπεριφορά της τα τελευταία χρόνια. 


Παραθέτω "ελεύθερη μετάφραση" του ΓΙΩΡΓΟΥ ΒΛΑΒΙΑΝΟΥ που το εντόπισε, αλλά και το πρωτότυπο στα Αγγλικά

«Οι δυτικοί ηγέτες είναι βέβαιο ότι προβληματίστηκαν με τα νέα που έφθαναν από την Τουρκία ότι η Αγκυρα όχι μόνο σκέπτεται να τριπλασιάσει το εμπόριό της με το Ιράν τα επόμενα πέντε χρόνια αλλά και ότι ο πρόεδρος του Ιράν Μαχμούντ Αχμαντινετζάντ συμφώνησε με τον Τούρκο πρωθυπουργό Ταγίπ Ερντογάν να δώσει 25 εκατομμύρια δολάρια στο κόμμα του Δικαιοσύνη και Ανάπτυξη, ώστε να ενισχυθεί για την επόμενη προεκλογική εκστρατεία των εθνικών εκλογών».

«Η ΕΙΔΗΣΗ ΑΥΤΗ ήρθε λίγο μετά τη νίκη του Ερντογάν στο δημοψήφισμα για τη συνταγματική μεταρρύθμιση, κατά το οποίο η πλειονότης των Τούρκων ψήφισε υπέρ της ενίσχυσης της κυβέρνησης έναντι των παραδοσιακών δυνάμεων της κοσμικής Τουρκίας, του Στρατού και της Δικαιοσύνης. Αυτές οι εξελίξεις φυσικά και προκαλούν έκπληξη (εννοείται στη Δύση). Εκτός των άλλων το Συμβούλιο Ασφαλείας των Ηνωμένων Εθνών, του οποίου η Τουρκία είναι μη μόνιμο μέλος, δεν άρχισε προσφάτως ένα νέο γύρο κυρώσεων εναντίον του Ιράν σε μία προσπάθεια να σταματήσει την πυρηνική της δραστηριότητα; Ενώ δηλαδή ο Ερντογάν δήλωνε ότι θα ακολουθούσε τις αποφάσεις του Συμβουλίου Ασφαλείας, την ίδια ώρα έκανε ξεκάθαρο ότι δεν πρόκειται να ακολουθήσει τις μονομερείς κινήσεις των Ηνωμένων Πολιτειών και της Ευρωπαϊκής Ενωσης. Αντί λοιπόν να συμπαραταχθεί στην απομόνωση του Ιράν, η Τουρκία εμβαθύνει ακόμη περισσότερο στις σχέσεις της με την Τεχεράνη. Και με τους Αραβες γείτονές της».

«ΕΧΟΥΜΕ ΜΠΕΡΔΕΥΤΕΙ. Αυτή είναι η Τουρκία, το μέλος του ΝΑΤΟ, η υποψήφια για μέλος της Ε.Ε., η χώρα που δηλώνει οτι θα βελτιώσει τα ανθρώπινα δικαιώματα? Ή μήπως η Τουρκία έχει αλλάξει στόχους?  

Συμπέρασμα: Η Τουρκία βρίσκεται σε σταυροδρόμι και είναι ακόμη φανερό ποιο μονοπάτι θα διαλέξει να πάρει. Η Τουρκία είναι πιο ισχυρή απο ποτέ και είναι φανερό οτι επιζητεί να εκλαμβάνεται από τους συνομιλητές της ως δύναμη όμοια με την Οθωμανική Αυτοκρατορία, μια περιφερειακή δύναμη που επιζητεί σεβασμό. Όλα αυτά δείχνουν οτι η Τουρκία αντιμετωπίζει ΠΡΟΒΛΗΜΑ ΣΧΙΖΟΦΡΕΝΕΙΑΣ»

ΤΑ ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑΤΑ ΔΙΚΑ ΣΑΣ τόσο όσον αφορά στη σχιζοφρένεια της Τουρκίας, όσο και για την πάγια Τουρκική μεθοδολογία του "επιτήδειου ουδέτερου" προσπαθώ με άλλα λόγια να τα έχω καλά με όλους και παρακολουθώ πού θα καθίσει η μπίλια.

Το "πρωτότυπο" άρθρο: 

Turkey's Schizophrenia

Shai Baitel  (Middle East expert in political and international affairs)

There is no way that Western leaders were not troubled by the news coming out of Turkey that Ankara not only intends to triple trade volumes with Iran in the next five years, but also that Iran's President Mahmoud Ahmadinejad had made a deal with Turkish Prime Minister Recept Tayyip Erdogan to donate $25 million to his ruling Justice and Development Party to support his next election campaign.

This comes on the heels of Erdogan's constitutional reform referendum victory in which a majority of Turks voted for his suggested strengthening of government power at the expense of the judiciary and the army, traditionally strong defenders of Turkey's secular constitution.

These developments are likely to cause consternation. After all, didn't the United Nations Security Council (UNSC) -- of which Turkey is a non-permanent member -- enact a new round of sanctions on Iran in an attempt to stop its drive to achieve nuclear weapons capability? While, admittedly, Erdogan promised to adhere to the UNSC sanction, he also made clear he would not go along with unilateral U.S. or European Union (EU) sanction measures. Instead of joining to isolate Iran, Turkey deepens its relations with Tehran. And its Arab neighbors.

And one can be forgiven for being confused. Is this the Turkey, the NATO member, the EU membership candidate, the country that strives to improve its human rights record? Or has Turkey changed its goals? In short: Turkey is at crossroads and it is not clear which path the country will take. Turkey is stronger than ever and there is sense of urge to be regarded as a power like the Ottoman Empire was in its day, ruling the region, demanding respect and wielding influence far beyond her borders. There are many facets to this trend and naming a few illustrates the problem of Turkey's schizophrenia.

Turkey is seriously upset at a perceived slight by the EU, which seems to waver on its intention to make the country a member state. Negotiations have been dragging on and the political atmosphere is less and less favorable. Turkey implemented far-reaching reforms to meet EU rules and regulations but now feels it might have to look for friends and economic opportunities elsewhere. Ankara does not need to look far. Warming relations and increased influence with the neighbors Syria and Iran are most obvious indicators of Turkey's new political and economic prowess. Is it justified to think of Turkey as drifting away from the West and even becoming part of the axis of evil just yet? The jury is still out.

Moreover, there is a growing influence of Islam in many spheres of Turkish society, a trend that might eventually endanger Mustafa Kemal Ataturk's vision of a secular society. In effect, Turkey's society is split between those who, like Erdogan, encourage and welcome this trend, and those who want to preserve its secular character.

Turkey's now fraught relationship with Israel is no less contradictory and Turkey's posturing reflects this awakening of her growing self-confidence and sense of importance. And the it stands for Turkey's incompatible, diverging goals. Turkey scores points in the region with repeated broadcasts of television series that depict Israel and Israelis negatively. Israel's outrage over one such TV series was one element of what would become the next crisis with Israel, which, inevitably, increased Turkey's standing in the Muslim/Arab world. Israeli Deputy Foreign Minister Danny Ayalon had summoned the Turkish Ambassador to Israel, Ahmet Oguz Celikkol, to complain about a Turkish TV series that had portrayed Israeli soldiers as baby killers. In a symbolic humiliation, the Ambassador was seated on a lower sofa, at a table only adorned with an Israeli flag, with the Turkish flag missing. The Ambassador had been summoned The Turkish Ambassador was recalled to Turkey in protest but eventually returned.

Popular anti-Israel sentiments in Turkey and the wider Middle East where also whipped up when, at the World Economic Forum in Davos in January 2009, Erdogan stormed off a stage after a heated debate on the Gaza War with Israel's President Shimon Peres. Not surprisingly, the Turkish Islamic newspaper Vakit, welcomed Erdogan's outburst as an "Ottoman slap in the face of Israel."

The Turkish-Israeli relations reached its nadir, however, when in May 2010, Israel naval commandos stormed a flotilla of ships carrying aid and activists to the Gaza Strip, killing nine passengers in a botched raid after being attacked.

It is odd, then, that Turkey styles herself as a needed, important, and relevant player in the Middle East peace process. Turkey as a mediator between Syrian and Israel? There was a time when a case could be made for this but Turkey's lashing out at Israel begs the question how such an offer of mediation can be seriously considered, let alone be accepted. While Israel was looking for every possible way to calm the storm, an opportunity for a clearing off the air on the highest level presented itself at the 2010 United Nations General Assembly in New York. A meeting between Peres, and Turkey's President Abdullah Gul was canceled -- by Turkey. After demanding an unequivocal apology by Israel over the flotilla dead, regardless of who, in the end, was responsible for the escalation.

Let's get this straight: One pal teases another, punches him, kicks him at every possible occasion. The taunted one sits tights and endures but eventually rises in self-defense. Then the teaser demands an apology. What does Turkey hope to achieve? We know Turkey's 'means' but everyone is puzzled as to what the 'end' might be. It is one thing if Turkey is changing. The unanswered question is if Turkey wants to maintain a mutually beneficial relationship with the West and stay committed to its democratic friends and allies. The EU and the United States are holding their breath to find out. Right now it appears that Turkey is sending mixed signals as her government, after bashing Israel, is basking in the spotlight and taking advantage of the warm embrace by its own Muslim supporters and by the Arab/Muslim world. Somebody should tell Turkey that she can't have it both ways. The aspirations of being an EU member and being Iran's best friend just don't go well together. Turkey needs a shrink.

Οχι στην Ουάσιγκτον κ. Χριστόφια

Tου Αθανασιου Ελλις

Η δήλωση του Κύπριου προέδρου, Δημήτρη Χριστόφια, στην Ουάσιγκτον ότι «οι αποκαλούμενες μητέρες πατρίδες έχουν ουσιαστικά εισβάλλει στην Κύπρο», ήταν μια ατυχής διατύπωση που δείχνει έλλειψη διπλωματικών ανακλαστικών και σίγουρα δεν βοηθά την προσπάθεια λύσης του Κυπριακού.

Είναι γνωστές οι ευθύνες της χούντας για το πραξικόπημα κατά του Μακαρίου και το πρόσχημα που προσέφερε στην Τουρκία για να εισβάλει. Η συζήτηση στο εσωτερικό της Κύπρου, αλλά και της Ελλάδας, για τον ρόλο και την πολιτική φαυλότητα των δικτατόρων διεξάγεται εξαντλητικά τις τελευταίες δεκαετίες και θα συνεχισθεί. Αποτελεί εύλογη ενασχόληση ακαδημαϊκών και ιστορικών, ενίοτε και πολιτικών. Ομως, 36 χρόνια μετά την τουρκική εισβολή, όποιος εγείρει το συγκεκριμένο θέμα χρησιμοποιώντας ατυχείς διατυπώσεις που επιτρέπουν παρερμηνείες, σίγουρα δεν προσφέρει υπηρεσίες στο εθνικό θέμα.

Μιλώντας στην Ουάσιγκτον, το ισχυρότερο κέντρο αποφάσεων του κόσμου, ο πρόεδρος της Κυπριακής Δημοκρατίας, έπρεπε να ήταν πιο προσεκτικός.Απευθυνόμενος σε διπλωμάτες, ακαδημαϊκούς, αναλυτές και δημοσιογράφους σε ένα από τα σημαντικότερα ιδρύματα της αμερικανικής πρωτεύουσας, παραπονέθηκε ότι και η Ελλάδα έχει εισβάλει στη χώρα του.  

Στα μάτια κάποιων εξίσωσε το πραξικόπημα της ελληνικής χούντας με την οργανωμένη τουρκική εισβολή που προκάλεσε χιλιάδες νεκρούς, αγνοούμενους και πρόσφυγες, αλλά και την απώλεια του ενός τρίτου του κυπριακού εδάφους.

Το ακροατήριό του αποτελείτο από ανθρώπους επιρροής μεν, συμπεριλαμβανομένου του προέδρου του Brookings, Στρόουμπ Τάλμποτ, οι οποίοι, όμως, δεν γνωρίζουν λεπτομέρειες ενός πολύπλοκου προβλήματος, όπως είναι το Κυπριακό. Αποτελεί ατόπημα η προβολή σε αυτό το κοινό μιας θέσης που αποδυναμώνει την επίρριψη ευθυνών στην Τουρκία.

Μετά το πέρας της ομιλίας, υπήρχε προβληματισμός και αμηχανία σχετικά με την επίμαχη αποστροφή του Κύπριου προέδρου. Στις επίμονες ερωτήσεις κάποιων για το «πότε εισέβαλε η Ελλάδα στην Κύπρο», ο γράφων μάταια προσπαθούσε να εξηγήσει ότι δεν εννοούσε κάτι τέτοιο ο κ. Χριστόφιας, γιατί απλούστατα δεν συνέβη ποτέ.

Η τοποθέτηση του Κύπριου προέδρου σίγουρα δεν βοηθά και το έργο του Ελληνα πρωθυπουργού, ο οποίος σε κάθε ευκαιρία τον στηρίζει πλήρως, κάτι που ο ίδιος ο κ. Χριστόφιας αναγνώρισε μιλώντας πριν από λίγες ημέρες στη Νέα Υόρκη, όπου εμφανώς συγκινημένος ευχαρίστησε θερμά «από την καρδιά μου» τον πρωθυπουργό, Γιώργο Παπανδρέου, αλλά και τον υπουργό Εξωτερικών, Δημήτρη Δρούτσα, για όσα κάνουν για την Κύπρο, σπεύδοντας να διευκρινίσει ότι όλοι οι Ελληνες πρωθυπουργοί έχουν προσφέρει ανεκτίμητη υποστήριξη στον αγώνα της Κύπρου.

Μιλώντας ενώπιον της Γενικής Συνέλευσης των Ηνωμένων Εθνών, λίγες ώρες μετά τη δήλωση του κ. Χριστόφια ότι η Κύπρος υπήρξε θύμα εισβολής και από την Ελλάδα, ο Δ. Δρούτσας επανέλαβε ότι το Κυπριακό είναι ζήτημα εισβολής και παράνομης κατοχής από την Τουρκία, η οποία συνεχίζεται μέχρι σήμερα. Τόσο η πολιτική τοποθέτηση του κ. Δρούτσα όσο και η προσωπική του εμπειρία -γεννήθηκε στη Λευκωσία και ως μικρό παιδί βίωσε την τουρκική εισβολή- χάνουν τη σημασία τους από ατυχείς δηλώσεις, όπως αυτή του κ. Χριστόφια.

Η σύγκρουση Αριστεράς - Δεξιάς στο εσωτερικό και η εκατέρωθεν επίρριψη ευθυνών είναι ένα πράγμα. Αλλά η Ουάσιγκτον, οι Βρυξέλλες ή το Λονδίνο, δεν προσφέρονται για δηλώσεις και αναφορές που προκαλούν σύγχυση και αποδυναμώνουν τη θέση της ίδιας της Κύπρου έναντι της διεθνούς κοινότητας.

πηγη ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ

ΑΛΕΞ ΡΟΝΤΟΣ: Ο «σκοτεινός άνθρωπος» των Βαλκανίων…

Γράφει ο ΔΑΜΩΝΙΔΗΣ...

Ζηλωτής μεν του διαβόητου Σερ Μπαζίλ Ζαχάρωφ (Μούγλα Μικράς Ασίας 1849 - Μόντε Κάρλο 1936), κατά κόσμον Βασιλείου Ζαχαρή και κατά τον χαρακτηρισμό του ευρωπαϊκού Τύπου της περιόδου, «σκοτεινού ανθρώπου της Ευρώπης», αλλά ήσσονος γραμμής ως προς το είδωλό του, εντασσόμενος μάλλον στην τεθλασμένη εκείνη των Ελληνοαμερικανών Τομ Καραμεσίνη και Στηβ Αβράκωτου, γνωστών στην «πιάτσα» των μυστικών υπηρεσιών του Λάνγκλεϋ με το παρώνυμο τα «Μεγάλα Μαχαίρια», ο περιώνυμος Ελληνοαμερικανός, εκ Τανζανίας προερχόμενος, Άλεξ Ρόντος, και πάλι στον ρόλο του μυστικοσυμβούλου του πρωθυπουργού κ. Γ. Παπανδρέου και δη στις συνομιλίες του τελευταίου στις ΗΠΑ.

Παλαιόθεν γνωστά ο βίος και η πολιτεία του κ. Άλεξ Ρόντου. Μικρό εράνισμα:

• «Καθημερινή» (17.8.2008). Μακροσκελής ανταπόκριση από την Ουάσινγκτον στην οποία καλύπτεται η επίσκεψη του τότε υπουργού Εξωτερικών και νυν πρωθυπουργού Γ. Α. Παπανδρέου στην αμερικανική πρωτεύουσα. Ο έλληνας υπουργός συναντάται με τον ομόλογό του των ΗΠΑ Κόλιν Πάουελ. Στη συνάντηση μεταξύ άλλων παρίσταται και ο κ. Άλεξ Ρόντος υπό την ιδιότητα του επισήμου συμβούλου του έλληνα υπουργού...

Τη στιγμή των συστάσεων αμερικανός αξιωματούχος, απευθυνόμενος προς τον κ. Πάουελ και αναφερόμενος στον κ. Άλεξ Ρόντο, παρατήρησε:

• «Κύριε υπουργέ, είναι ο άνθρωπός μας στα Βαλκάνια και αυτός που έριξε τον Μιλόσεβιτς…».

• Μάιος 2005. Στη Μόσχα προετοιμάζονται οι εορτασμοί για τον τερματισμό του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου και τη συντριβή του Ναζισμού, με τη συμμετοχή του συνόλου, σχεδόν, των ευρωπαίων ηγετών. Στη γνωστή για τους δεσμούς της με τη Γουόλ Στρητ οικονομική εφημερίδα «Φαϊνάνσιαλ Τάιμς» δημοσιεύεται ολοσέλιδη καταχώριση διαμαρτυρίας 70 προσωπικοτήτων, μεταξύ των οποίων φιγουράρει και το όνομα του Άλεξ Ρόντου, για την επιλογή της Μόσχας ως τόπου εορτασμού της επετείου της ήττας του Ναζισμού.

Υπενθυμίζεται απλώς ότι η τότε ΕΣΣΔ κατέγραψε 50 εκατομμύρια νεκρούς στον πόλεμο κατά της «φαιάς πανούκλας»…

• Νατοϊκοί βομβαρδισμοί Γιουγκοσλαβίας. Ο κ. Άλεξ Ρόντος, υπό την ιδιότητά του του συμβούλου στο υπουργείο Εξωτερικών της χώρας μας, υπουργούντος του κ. Γ. Παπανδρέου, εισηγείται την αυτοδιάθεση του Κοσόβου, και ουχί βεβαίως η αυτονομία των Σέρβων της περιοχής.

• Την ίδια περίοδο, δημοσιεύματα στον ελληνικό και τον διεθνή Τύπο φέρουν τον Άλεξ Ρόντο επικεφαλής της Μη Κυβερνητικής Οργάνωσης IOCC η οποία χρηματοδοτείται από το ελληνικό υπουργείο Εξωτερικών το χρονικό διάστημα 2005 - 2009 με το ποσό του 1 εκατομμυρίου ευρώ. Άγνωστο πού κα πώς χρησιμοποιήθηκε αυτό το σημαντικό χρηματικό ποσό.

Οι επικεφαλής της ελληνικής διπλωματίας το αντίστοιχο διάστημα δεν έχουν την ηθική, τουλάχιστον, υποχρέωση να ενημερώσουν τον ελληνικό λαό γι’ αυτήν την «κουβαρντοσύνη» τους προς τον κ. Άλεξ;

• 2007 - 2008. Στη Γεωργία προωθείται στην ηγεσία της χώρας ο εκλεκτός των ΗΠΑ Μιχαήλ Σαακασβίλι. Προβάλλεται ως ο «ισχυρός» αντίπαλος του τότε ρώσου Προέδρου Βλαδιμήρ Πούτιν. Ευθύς αμέσως εμφανίζεται ως σύμβουλος του Προέδρου της Γεωργίας ο κ. Άλεξ Ρόντος. Ο Σαακασβίλι επιδίδεται σε σειρά προκλήσεων προς τη Μόσχα, με αποκορύφωμα τον πόλεμο Γεωργίας - Ρωσίας τον Μάιο του 2008.

Έρευνα της Ευρωπαϊκής Ένωσης επιρρίπτει την ευθύνη για την ένοπλη σύγκρουση των δύο χωρών, που οδήγησε στη συντριβή της Γεωργίας, στα «παίγνια εν ου παικτοίς» του κ. Σαακασβίλι.

Την πρώτη ημέρα του πολέμου δημοσιεύεται άρθρο στην εφημερίδα «Ιντερνάσιοναλ Χέραλντ Τριμπιούν» του κ. Άλεξ Ρόντου, με τον χαρακτηριστικό τίτλο: «Με ποια πλευρά είμαστε»…

• Τον περασμένο Αύγουστο αιφνιδίως ο κ. Άλεξ Ρόντος, εμφανίζεται στην Πάρο και προστίθεται στην παρέα των διακοπών του κ. Γ. Παπανδρέου.

Έναν μήνα αργότερα ο κ. Άλεξ εντοπίζεται στη συνοδεία του έλληνα πρωθυπουργού στο εν εξελίξει ταξίδι του σε Νέα Υόρκη - Ουάσινγκτον.

Η παρουσία του κ. Άλεξ Ρόντου στο πλευρό και δη σε ρόλο του «εξ απορρήτων» του έλληνα πρωθυπουργού φέρνει στην επιφάνεια τον διαγκωνισμό του νυν υπουργού Εξωτερικών με τον «σκοτεινό άνθρωπο των Βαλκανίων» και ο κ. Δρούτσας εξαναγκάζεται να δηλώσει:

• «Ο κ. Ρόντος είναι πολύ καλός γνώστης της περιοχής των Βαλκανίων. Υπήρξε στο παρελθόν και συνεργάτης του υπουργείου Εξωτερικών.Ο κ. Ρόντος όμως σήμερα δεν έχει καμία θεσμική θέση, δεν υπάρχει καμία θεσμική συνεργασία. Εάν μπορούν άτομα όπως ο κ. Ρόντος ή και άλλοι να μεταφέρουν τα ελληνικά μηνύματα είναι ευπρόσδεκτο. Αλλά να το ξεκαθαρίσω, δεν υπάρχει καμία θεσμική σχέση μεταξύ υπουργείου Εξωτερικών, ελληνικής κυβέρνησης και του κ. Ρόντου». («Ελευθεροτυπία» 21.9.2010).

Την ίδια μέρα το φιλοκυβερνητικό «Βήμα» σημειώνει: «Ο κ. Άλεξ Ρόντος ξανά στο διπλωματικό προσκήνιο», ενώ αναταραχή επικρατεί στην ελληνική αντιπροσωπεία που συνοδεύει τον κ. Παπανδρέου στις ΗΠΑ και «σύγχυση φρενών» στον κυβερνητικό εκπρόσωπο στην Αθήνα κ. Πεταλωτή, που δηλώνει στο «Πρες Ρουμ» ότι ο κ. Ρόντος «μεταφέρει ελληνικά μηνύματα» στη σκοπιανή ηγεσία, αλλά σπεύδει σε αυτολογοκρισία στην απομαγνητοφώνηση των δηλώσεών του και των διαλόγων με τους πολιτικούς συντάκτες περί του περιεχομένου των «μηνυμάτων» που μεταφέρει ο κ. Ρόντος και ποια η επίσημη ιδιότητά του.

Αφαιρείται από το γραπτό κείμενο η φράση «μεταφέρει μηνύματα» και κατ’ ακολουθίαν η διαπίστωση «περί μυστικής διπλωματίας» στο θέμα των Σκοπίων!

Μικρό απάνθισμα από τον «βίο και την πολιτεία» του «εξ απορρήτων» συμβούλου του πρωθυπουργού, «σκοτεινού ανθρώπου των Βαλκανίων» κ. Άλεξ Ρόντου.

Αν αυτό δεν συνιστά καθρέφτη της επικίνδυνης στρατηγικής για τα εθνικά συμφέροντα στην εξωτερική πολιτική, τότε πλέον οι λέξεις και οι έννοιες έχουν χάσει τη σημασία τους…

Το «μεγάλο παιχνίδι» στην Ασία

Του JASWANT SINGH πρώην υπουργού Εξωτερικών, Οικονομικών και Αμυνας της Ινδίας και νυν βουλευτή της αντιπολίτευσης./ PROJECT SYNDICATE

Δύο «μεγάλα παιχνίδια» συνταράσσουν σήμερα τη Νότια Ασία. Στα δυτικά ο πόλεμος στο Αφγανιστάν των ισλαμιστών ανταρτών προκαλεί τη διεθνή τάξη. Στα ανατολικά μεγάλος αριθμός κινεζικών στρατευμάτων έχει εισχωρήσει σε πακιστανικό έδαφος, ψηλά στην οροσειρά του Καρακορούμ, στο Κασμίρ- στην όμορφη επαρχία του Γκιλγκίτ-Μπαλτιστάν-, όχι μακριά από το παγωμένο πεδίο μάχης του Σιατσέν, εκεί όπου έρχονται αντιμέτωποι οι στρατοί Ινδίας και Πακιστάν.

Ο Σενγκέ Χασάν Σερίνγκ από το Σκαρντού, διευθυντής του Εθνικού Κογκρέσου του Γκιλγκίτ-Μπαλτιστάν, πιστεύει ότι ο αριθμός των κινέζων στρατιωτών «ίσως ξεπερνά τις 11.000» καθώς στην περιοχή φαίνεται ότι έχουν αναπτυχθεί και σώματα του Μηχανικού.

Η Κίνα επενδύει εδώ «δισεκατομμύρια δολάρια σε γιγαντιαία προγράμματα, όπως η κατασκευή αυτοκινητοδρόμων υψηλής ταχύτητας, σηράγγων, αγωγών πετρελαίου και φυσικού αερίου». Και όπως αναφέρει ο Σερίνγκ «δεν το κάνουν από υπερβάλλοντα αλτρουισμό».

Οι Κινέζοι τονίζουν ότι η στρατιωτική παρουσία τους σε έδαφος του Πακιστάν οφείλεται στις εφετινές βροχές των μουσώνων που προκάλεσαν μεγάλες πλημμύρες, παρασύροντας δρόμους και γέφυρες και αφήνοντας άστεγους πάνω από μισό εκατομμύριο κατοίκους στην εν λόγω μεθοριακή οροσειρά. Η θεομηνία αυτή προσετέθη στις πλημμύρες που τον περασμένο Ιανουάριο κατέστρεψαν ολόκληρα χωριά στην επαρχία Χούνζα, αφήνοντας χιλιάδες άστεγους και εκεί.

Το παλιό «Μεγάλο παιχνίδι» του Ράντγιαρντ Κίπλινγκ απέκτησε νέους παίκτες. Αντί για μια επεκτατική Ρωσική Αυτοκρατορία, που αντιμετώπιζε την αυτοκρατορική Βρετανία, σήμερα έχουμε μια Κίνα πεινασμένη για γη, νερό και πρώτες ύλες, να επιδεικνύει τους μυς της και να καταπατεί ξένα εδάφη στα Ιμαλάια, προκαλώντας ευθέως την Ινδία.

Η κινεζική επιδρομή επιβεβαιώνει το παλιό αξίωμα ότι «η γεωγραφία είναι ο πραγματικός καθοριστικός παράγων της Ιστορίας»- άρα και της εξωτερικής και αμυντικής πολιτικής. Ο Ρόμπερτ Κάπλαν σοφά παρατηρεί ότι «η ινδική γεωγραφία είναι η ιστορία των εισβολών από τα βορειοδυτικά» και ότι «οι στρατηγικές προκλήσεις για την Ινδία εξακολουθούν να πηγάζουν από αυτό το γεγονός»: αυτός είναι ο λόγος που, στα μάτια των Ινδών, το Αφγανιστάν είναι στενά συνδεδεμένο με την Ιστορία της ινδικής Υπο-ηπείρου, αλλά και με το μέλλον μας.

Αυτός είναι και ο λόγος που υπάρχει «οργανική σύνδεση της Ινδίας με την Κεντρική Ασία», το «κλειδί» της οποίας βρίσκεται στα Ιμαλάια, όπου εστιάζεται σήμερα η αντιπαράθεση Ινδίας και Κίνας. Ευτυχώς, για την ώρα τουλάχιστον, η αντιπαράθεση αυτή είναι πολύ λιγότερο φορτισμένη συναισθηματικά από τις ινδο-πακιστανικές σχέσεις, επειδή δεν έχει προκύψει από ιστορικά παράπονα.

Η ορμή των Κινέζων οφείλεται στην ανάγκη τους να ξεφύγουν από τα όρια της Ιστορίας τους, αλλά και της γεωγραφίας τους. Μια διεκδικητική και σχετικά σταθερή Κίνα πρέπει, καθώς φαίνεται, να επεκταθεί, αν δεν θέλει να τη διαλύσουν οι αυξημένες εσωτερικές πιέσεις της. Από την άλλη, μια ισχυρή και σταθερή Ινδία θα αποτελεί πάντοτε μια δύναμη υπεράσπισης του «status quo».

Με αυτά τα δεδομένα πρέπει να εκτιμηθεί και ο τρέχων ανταγωνισμός Ινδίας και Κίνας. Χιλιάδες κινέζοι στρατιώτες βρίσκονται στο Πέρασμα Κουντζεράμπ, στα σύνορα της επαρχίας Ξιντζιάνγκ, για να προστατεύουν και να επισκευάζουν την Εθνική οδό Καρακορούμ. Ο δρόμος αυτός συνιστά σύνδεσμο ζωτικής σημασίας στην προσπάθεια της Κίνας να αποκτήσει άμεση πρόσβαση στην Αραβική Θάλασσα. Ταυτόχρονα όμως αποτελεί ινδικό έδαφος- και εκεί έγκειται το πρόβλημα: όλη η περιοχή πλέον έχει πέσει θύμα μιας έρπουσας κινεζικής αρπακτικότητας, με το Πακιστάν να σιωπά στον ρόλο του πρόθυμου συνεργού.

Παρά τις ιστορικώς τεκμηριωμένες γεωγραφικές αξιώσεις της Ινδίας στην περιοχή η Κίνα την έχει βαφτίσει «αμφισβητούμενη»- χαρακτηρισμό που χρησιμοποιεί πλέον για όλο το κρατίδιο Τζαμού Κασμίρ.

Δεν είναι η πρώτη φορά που βλέπουμε αυτού του είδους τη φραστική εξαπάτηση με στόχο την απόκρυψη στρατηγικού στόχου.

Θα ήταν λάθος να υποθέσει κανείς ότι η μεγάλη αύξηση στις εμπορικές συναλλαγές μεταξύ των δύο κρατών που ξεπερνούν τα 60 δισ. δολάρια ετησίως (η Κίνα είναι πλέον ο μεγαλύτερος εμπορικός εταίρος της Ινδίας) οδηγεί υποχρεωτικά σε συνολική βελτίωση των διμερών σχέσεων. Το εμπόριο αυξάνεται, αλλά την ίδια στιγμή η Κίνα επιχειρεί να περιορίσει την Ινδία σε στενότερα χερσαία και θαλάσσια σύνορα, μέσω της λεγόμενης «πολιτικής του μαργαριταρένιου κολιέ».

Αυτή η προσπάθεια περικύκλωσης της Ινδίας από θαλάσσης μέσω σειράς, στρατηγικά τοποθετημένων, ναυστάθμων, από το Χαϊνάν στην Ανατολή ως το Γκουαντάρ στη Δύση, και από ξηράς μέσω της υποστήριξης χαλκευμένων πακιστανικών αξιώσεων που υπονομεύουν την εδαφική ακεραιότητα της Ινδίας, ανεβάζει το «μεγάλο παιχνίδι» σε ένα νέο, πιο επικίνδυνο επίπεδο. Πράγματι η «λαβίδα» του Αφγανιστάν και του Γκιλγκίτ-Μπαλτιστάν αποτελεί τη μεγαλύτερη πρόκληση για το ινδικό κράτος από ιδρύσεώς του.

Επιπροσθέτως, αυτή η εξελισσόμενη διαμάχη στην κορυφή του κόσμου ίσως τελικά να καθορίσει το αν ο 21ος θα είναι «ασιατικός αιώνας» ή «κινεζικός αιώνας».