KOIΝΩΝΙΑ - Ελένη Γλύκατζη Αρβελέρ: "Ο Έλληνας δεν έχει όραμα"

Η ΕΛΕΝΗ ΑΡΒΕΛΕΡ μιλά στο ΑΠΕ-ΜΠΕ

Η κυρία δεν χρειάζεται ιδιαίτερες συστάσεις. Είναι διαπρεπής Ελληνίδα του εξωτερικού. Η πρώτη γυναίκα πρύτανης της Σορβόνης, βυζαντινολόγος, ακαδημαϊκός και πρόεδρος του Ευρωπαϊκού Κέντρου Δελφών. Εσχάτως τιμήθηκε από τον Πρόεδρο της Γαλλίας, Φρανσουά Ολάντ, με τον «Μεγαλόσταυρο» και έχει την ικανότητα να καθηλώνει τον συνομιλητή της με το βάθος της γνώσης της, τη διεισδυτική της ματιά και τον αφοπλιστικά ειλικρινή της λόγο.
Η Ελένη Γλύκατζη Αρβελέρ έρχεται συχνά στη Ελλάδα. Άλλωστε, η ελληνική πολιτεία έχει φροντίσει να αυξήσει τις αρμοδιότητές της, καθώς πρόσφατα της ανέθεσε και το Ίδρυμα Ελληνικού Πολιτισμού. Μετά την ολοκλήρωση του συμποσίου για τον Καβάφη, που διοργάνωσε το Ευρωπαϊκό Κέντρο Δελφών, η κ. Αρβελέρ, ιδιαίτερα ικανοποιημένη με τις δυνατότητες και τις προοπτικές του Κέντρου, μιλά στο ΑΠΕ-ΜΠΕ για την εικόνα της Ελλάδας στο εξωτερικό, για την αδράνεια των Ελλήνων, για την πορεία της Ευρώπης, αλλά και τον μεγάλο της φόβο, που φέρει το όνομα «Χρυσή Αυγή».
«Το κέντρο Δελφών έγινε από τον Κωνσταντίνο Καραμανλή για να μπορέσουν οι Ευρωπαίοι να κάνουν τα περίπτερά τους, όπως ήταν παλιά οι θησαυροί των Δελφών. Νόμιζε ο Καραμανλής ότι οι Ευρωπαίοι θα έχτιζαν τα παραρτήματά τους και θα γινόταν ένα ευρωπαϊκό σύμπλεγμα, το οποίο θα είχε την προβολή της Ευρώπης που δεν ξεχνάει ότι η βάση του πολιτισμού της είναι η Ελλάδα. Αυτό ήταν το σκεπτικό. Κανένας Ευρωπαίος δεν έκανε τίποτα. Έχουμε Ευρωπαίους μέσα στο συμβούλιο, αλλά η Ευρώπη δεν δίνει ούτε πεντάρα. Και όλα τα έξοδα είναι του ελληνικού δημοσίου, οπότε είμαστε κρατικοδίαιτοι και αυτό είναι κακό. Τους είπα, λοιπόν, "παιδιά, το μόνο που μπορεί να μας δώσει το κράτος είναι οι μισθοί σας, κομμένοι-ξεκομμένοι, αυτοί είναι. Όλα τα άλλα πρέπει να τα κάνουμε με δική μας προσπάθεια". Και λόγω τού ότι με ξέρουν κάπως οι Ευρωπαίοι, έρχονται στο συμπόσιο, χωρίς να τους πληρώσουμε, χωρίς να τους δώσουμε τα εισιτήρια, δε δίνουμε τίποτα, αλλά έχουμε ένα πρόγραμμα τέλειο. Εκείνη, η οποία μας βοήθησε πολύ, είναι η κ. Μενδώνη χάρη στο ΕΣΠΑ. Γιατί το ΕΣΠΑ Αττικής έδωσε τη δυνατότητα στο Κέντρο Δελφών να κάνει όλες τις εκδηλώσεις στην Ακρόπολη, τον Εθνικό Κήπο και το Ίδρυμα Κακογιάννη» λέει η κ. Αρβελέρ, μιλώντας για το έργο του Ευρωπαϊκού Κέντρου Δελφών και προσθέτει: «Το Κέντρο ανήκει στο Συμβούλιο της Ευρώπης, που δεν έχει χρήματα. Τα λεφτά τα έχει η Ευρωπαϊκή Ένωση. Εδώ θα πρέπει κάποτε θα να γίνει κάτι, ίσως δεν έχω καιρό να το κάνω εγώ, αλλά πρέπει να γίνει, είναι να περάσει από το ΣτΕ στην Ευρωπαϊκή Ένωση. Να είναι, δηλαδή, υπό την Ανδρούλα Βασιλείου, η οποία είναι υπεύθυνη σήμερα για τα πολιτιστικά. Αλλά εκείνο το οποίο νομίζω ότι είναι πολύ σοβαρό, είναι ότι το κέντρο των Δελφών έχει γίνει κέντρο και για την περιφέρεια. Δεν έρχονται να το παρακολουθήσουν μόνο από το εξωτερικό. Έρχονται και από την Άμφισσα, και από το Χρυσό, και από την Ιτέα κλπ. Το παρακολουθούν άνθρωποι, οι οποίοι δεν είχαν την δυνατότητα πριν να παρακολουθήσουν συμπόσια από ξένους, να ακούσουν μουσική, να δουν χορό. Αυτή η διείσδυση του Κέντρου είναι ένα από τα μεγάλα συν, όπως επίσης και η προσπάθεια που κάνουμε, να απευθυνθούμε στη νέα γενιά».
Αναφερόμενη στην εικόνα της Ελλάδας στο εξωτερικό, η κ. Αρβελέρ σημειώνει: «Αλλιώς μας βλέπει ένας καθηγητής πανεπιστημίου ή ένας φοιτητής κι αλλιώς ένας εργάτης, ο οποίος σου λέει, "γιατί εγώ να δουλεύω για τους Έλληνες;". Είχα πάρει ένα ταξί πρόσφατα στο Παρίσι και μου λέει ο ταξιτζής "κυρία Αρβελέρ, πρέπει να βοηθήσουμε τους Ισπανούς γιατί είναι εργατικοί, κάνουν ό,τι πρέπει, όχι σαν τους Έλληνες". "Για στάσου" τον κόβω. "Ξέχασα, είστε Ελληνίδα, αλλά δεν πειράζει αλήθεια λέω" μου λέει. Σε ένα μέρος του κόσμου, το οποίο δεν έχει να κάνει ούτε με τον χτεσινό πολιτισμό ούτε με τον αυριανό, αλλά έχει να κάνει με την καθημερινότητα, βγάζω το ψωμί μου, δεν το βγάζω, έχω οικογένεια, είμαι άνεργος, αυτοί σου λένε "φτάνει πια". Από την άλλη μεριά σου λένε "οι Έλληνες κάνουν ότι μπορούν και μας δώσανε τα φώτα τους στο παρελθόν". Το θέμα, πάντως, είναι ότι χάσαμε την αίγλη, ότι ήμασταν αυτοί οι οποίοι κάνανε την καλύτερη αντίσταση, αυτοί που γέννησαν τη δημοκρατία. Τώρα σου λένε "δώσατε, αλλά φτάνει πια"».
Όσο για τους ίδιους τους Έλληνες, εμφανίζεται ιδιαίτερα επικριτική:  

«Οι Έλληνες αυτή τη στιγμή πάνε με όποιον δίνει τα λεφτά. Είναι άσχημο αυτό, αλλά αυτή είναι η αλήθεια. Θυμάμαι μία μέρα ταξίδευα με τον Ντελόρ και μου λέει "πες μου λίγα πράγματα για την Ελλάδα". "Είναι μία χώρα, όπου δεν είσαι άνθρωπος, είσαι πακέτο, το πακέτο Ντελόρ" του απάντησα. Η Ευρώπη δεν είναι μόνο τα χρήματα που δίνει. Η Ευρώπη έχει υποχρεώσεις, αλλά και εμείς έχουμε υποχρεώσεις απέναντί της. Αν ρωτήσεις έναν Έλληνα ποιες είναι οι υποχρεώσεις που έχουμε απέναντι στην Ευρώπη, δεν θα σου απαντήσει κανείς. Εκείνο που περιμένουμε είναι η Ευρώπη να μας ζήσει, να μας θρέψει, τα πακέτα Ντελόρ, το ΕΣΠΑ". Αυτό που με φοβίζει πολύ είναι ένα είδος αδράνειας. Νομίζεις ότι οι Έλληνες έχουν πάθει καθίζηση. Δεν υπάρχει ένα όραμα. Μνημόνιο-όχι μνημόνιο. Το μνημόνιο είναι όραμα; Τι θα πεις στα παιδιά; Όχι μνημόνιο, καλά, αλλά μετά; Λοιπόν, αυτό με φοβίζει πολύ περισσότερο απ’ όλα. Ότι έχασαν οι Έλληνες τη δυνατότητα -όχι της ελπίδας, την οποία έχουν εναποθέσει στους ξένους- αλλά του οράματος. Εγώ γνώρισα την κατοχή. Για να πάω στο σχολείο περνούσα πάνω από πτώματα πεινασμένων ανθρώπων, τα οποία μάζευε ένα καροτσάκι του δήμου. Λοιπόν, όταν μου λένε ότι υπάρχει κρίση, γελώ».
Αναλύοντας τα αίτια που φτάσαμε από τον «Έλληνα της αντίστασης» στον «Έλληνα - πακέτο Ντελόρ», η Ελληνίδα ακαδημαϊκός εξηγεί:  

ΚΟΙΝΩΝΙΑ και ΠΟΛΙΤΙΚΗ στην ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΜΠΑΝΑΝΙΑ: Μεταρρυθμίσεις ή μεταμφιέσεις;

Του ΔΗΜΗΤΡΗ ΜΑΚΡΟΔΗΜΟΠΟΥΛΟΥ 

Πολιτικού μηχανικού

Οταν ένα κράτος λειτουργεί από της συστάσεώς του με τη λογική των πελατειακών σχέσεων και του κομματισμού και ξαφνικά δύο αιώνες μετά ευαγγελίζεται σειρά μεταρρυθμίσεων αποσκοπώντας στον εκσυγχρονισμό τής λειτουργίας του, τότε αυτό προϋποθέτει την ανατροπή των παραδοσιακών διανοητικών αντιλήψεων, δηλαδή την αλλαγή της νοοτροπίας.

Είναι εφικτή η ανατροπή της νοοτροπίας, ώστε να συντελεστούν οι διαρθρωτικές μεταρρυθμίσεις που θα μας οδηγήσουν στην υπέρβαση της κρίσης;

Ο Μαρξ στην «Κριτική του προγράμματος της Γκόθα» υποστηρίζει ότι μια νέα κοινωνία θα έχει εκ γενετής χαρακτηριστικά της παλιάς τάξης πραγμάτων, από τη μήτρα της οποίας γεννιέται, ενώ ο Terry Eagleton γράφει στο τελευταίο βιβλίο του με αφορμή την Οκτωβριανή Επανάσταση: «Την επομένη της μπολσεβικικής επανάστασης, οι Ρώσοι δεν ξύπνησαν σε μια χώρα χωρίς σχέσεις της αγοράς και χωρίς ιδιωτική βιομηχανία». Και συνεχίζει πιο κάτω: «Η κατάληψη της εξουσίας είναι βραχυπρόθεσμη υπόθεση. Η μεταβολή των εθίμων, των θεσμών και των ηθών μιας κοινωνίας απαιτεί πολύ περισσότερο χρόνο. Μπορείς να νομοθετήσεις την κοινωνικοποίηση της βιομηχανίας, αλλά η νομοθεσία δεν αρκεί για να παραγάγει ανθρώπους που σκέφτονται και συμπεριφέρονται διαφορετικά από τους παππούδες τους. Αυτό προϋποθέτει μια μακρά διαδικασία εκπαίδευσης και πολιτισμικής αλλαγής». 

Ο Ντέιβιντ Χάρβεϊ στο «Αίνιγμα του Κεφαλαίου» σημειώνει για την Κίνα: «Ενώ σήμερα είναι αποδεκτό ότι ο Μάο απέτυχε παταγωδώς και στα δύο εγχειρήματα -το "Μεγάλο Αλμα προς τα Εμπρός" και την "Πολιτιστική Επανάσταση"- εγείρονται υποψίες ότι από πολλές απόψεις οι συγκλονιστικές οικονομικές επιδόσεις και η επαναστατική μεταμόρφωση που χαρακτηρίζει την Κίνα (...) οφείλονται στα πραγματικά επιτεύγματα της μαοϊκής περιόδου, συγκεκριμένα στη ρήξη με πολλές "παραδοσιακές" διανοητικές αντιλήψεις και κοινωνικές σχέσεις στις μάζες». 

Γιατί τα αναφέρω όλα αυτά; 

ΚΟΙΝΩΝΙΑ στην ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΜΠΑΝΑΝΙΑ: Η χαρά του ζηλωτή

Toυ ΤΑΚΗ ΘΕΟΔΩΡΟΠΟΥΛΟΥ

Οταν άκουσα ότι μοναχός πέταξε μολότοφ στα ΜΑΤ στη Μονή Εσφιγμένου σκέφτηκα χουλιγκάνους και κουκουλοφόρους. Οταν διάβασα ότι η μονή ανακοίνωσε πως η φωτογραφία ήταν μοντάζ και ο μοναχός πέταξε απλώς ένα στουπί, προφανώς αναμμένο, είπα «πάει χάλασαν κι αυτοί». Κάνουν ό,τι κάνει ο κάθε πικραμένος συνδικαλιστής που τα σπάει, καταγγέλλουν τα «μέσα» για παραπληροφόρηση. Πλην όμως, κατόπιν ωρίμου σκέψεως, κατέληξα πως η σύγκριση δεν στέκει. Διότι σε αντίθεση με τους ζηλωτές της αγανάκτησης και της εξέγερσης η Μονή δεν εξέδωσε ανακοίνωση για να καταγγείλει την «απρόκλητη» επίθεση από τις δυνάμεις της καταστολής, ούτε επικαλέστηκε το αναφαίρετο δημοκρατικό δικαίωμα των μοναχών της να αμύνονται απέναντι στη βία του νόμου. Ούτε ζήτησαν από τους γονείς τους, τα αδέλφια τους, και τον σωφέρ του γείτονα να βγουν στην τηλεόραση για να πουν ότι τα παιδιά υποφέρουν, πεινούν και τι να κάνουν κι αυτά, μες την απελπισία τους, να μην πετάξουν κι ένα στουπί;

Οι ζηλωτές δεν είναι όλοι ίδιοι. Ο νεαρός βλαστός που το 2012 έκαιγε τα ιστορικά κτίρια του κέντρου κάποιον ήθελε να εκδικηθεί, κάτι δεν του πήγαινε, ανήκε, κατά τον προοδευτικό λυρισμό παντός καιρού στη γενιά που της έκλεψαν το μέλλον. Ηξερε πως δεν επρόκειτο να συλληφθεί, όπως δεν συνελήφθησαν και οι δολοφόνοι της Μαρφίν, με αποτέλεσμα η αδέκαστη Δικαιοσύνη να αρκεστεί σε υποκατάστατα ενόχων. Ο ίδιος νεαρός βλαστός σήμερα ενδέχεται να έχει φύγει για το εξωτερικό ή να εργάζεται με μπλοκάκι και, παρ’ ότι μισεί την επιχείρηση στην οποία εργάζεται δεν του περνάει από το μυαλό να την κάψει για να μην μείνει άνεργος. Ωρίμασε που λένε. Ο μοναχός όμως ξέρει πως θα περάσει όλη την επίγεια ζωή του στο κονάκι της Εσφιγμένου. Δεν έχει εναλλακτική, ούτε παριστάνει τον αδικημένο. Πιστεύει σε ό,τι πιστεύει και αυτό υπερασπίζεται με όσα μέσα διαθέτει.

Θα μου πείτε αυτή η πίστη, έτσι όπως την αντιλαμβάνονται αυτοί οι άγιοι άνθρωποι, δημιουργεί σαλούς. Γι’ αυτούς ο δυτικός κόσμος είναι η επικράτεια του σατανά και σε αντίθεση με τους κοσμικούς αδελφούς τους, τους αδούλωτους επαίτες που καταριούνται την Δύση, αλλά ζουν από τα δανεικά της, αυτοί της μονής Εσφιγμένου δεν δέχονται να εισπράξουν τα αργύρια του Εωσφόρου. Δεν αναφέρουν στις λειτουργίες τους το όνομα του Οικουμενικού Πατριάρχη από τότε που άρχισε τις συνομιλίες με τον Πάπα. Θεωρώντας, όπως ο άγιος Πειραιώς ότι ο επίσκοπος Ρώμης είναι παράνομος αντιμετωπίζουν ως χειρονομία υποκρισίας τη συγγνώμη του Ιωάννη Παύλου Β’ για τις ασχήμιες των σταυροφόρων. Δεν διδάχθηκαν από τις επιστημολογικές προόδους της κομμουνιστικής θεολογίας που αποφάσισε πως πρέπει επιτέλους να μνημονεύεται ο Ζαχαριάδης στις λειτουργίες.

ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΜΠΑΝΑΝΙΑ: Γέλασε η εικόνα της Παναγίας με τις νέες αποφάσεις για επίορκους!

Ακόμα και η εικόνα της γνωστής και δηλωμένης υποστηρίκτριας του Αντώνη Σαμαρά, της Παναγίας της «Θρηνωδούσσας», δεν μπόρεσε να μη γελάσει, ακούγοντας για άλλη μια φορά, τα οριστικά σχέδια της κυβέρνησης για την απόλυση των επίορκων...

Toυ ΝΙΚΟΥ ΖΑΧΑΡΙΑΔΗ

Θαύμα! Δάκρυσε μεν -αλλά από τα γέλια, όπως δείχνουν όλα- η εικόνα της Παναγίας, όταν άκουσε τη νέα οριστική απόφαση της κυβέρνησης να «δείξει στους επίορκους και τους κοπανατζήδες δημοσίους υπαλλήλους την πόρτα της εξόδου από το δημόσιο».

Άνθρωποι που έζησαν το θαύμα ως αυτόπτες μάρτυρες, αναφέρουν ότι κατά τη διάρκεια – αλλά και λίγο μετά την ανακοίνωση, ακούστηκε ένας ανεξήγητος, πνιχτός ήχος σαν γέλιο από την πλευρά της εικόνας και αμέσως, η έκφραση του στόματος της Παναγίας, μετατράπηκε από κατήφεια σε κανονικό γέλιο.

Αν και είναι η πρώτη φορά που καταγράφεται γέλιο αντί για δάκρυ σε μια θαυματουργή θρησκευτική εικόνα – και μάλιστα νευρικό γέλιο, κανείς δεν έχει αμφισβητήσει ότι πρόκειται για κανονικό θαύμα και μάλιστα με πολλαπλά μηνύματα.

Πάντως, μέχρι τη στιγμή που γράφονται αυτές οι γραμμές, το γέλιο της Παναγίας δεν έχει σταματήσει ακόμα. Με αποτέλεσμα κάποιοι στην Ιερά Σύνοδο να αρχίσουν να σκέφτονται την εμπορική της εκμετάλλευση, με περιφορές και λαϊκό προσκύνημα.

ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΜΠΑΝΑΝΙΑ: Μνημόνιο - Ξεμνημόνιο στη χώρα του Υπαρκτού Σουρεαλισμού

Του ΑΓΗ ΒΕΡΟΥΤΗ

agissilaos@gmail.com

Το σημερινό μπάχαλο που λέμε "μνημόνιο" προκύπτει από τις επιλογές και τις δεσμεύσεις της εκάστοτε κυβέρνησης, αναφορικά στον ΤΡΟΠΟ που θα επιτευχθούν οι στόχοι του ισοσκελισμού του προϋπολογισμού που απαιτούσαν οι δανειστές μας.

Υπεραπλουστεύσεις της σημασίας του μνημονίου και της εφαρμογής του, πέφτουν στα ίδια λάθη που έκαναν όσοι μάχονται τις μεταρρυθμίσεις που είναι απαραίτητες για την επιβίωση της χώρας.

Οι κύριοι τιμητές (κατακριτές) του μνημονίου, το κατακρίνουν γιατί θέλουν να παραμείνουν οι μισθοί του δημοσίου στα σημερινά τους επίπεδα, και οι αδειοδοτήσεις μπάχαλο που βοηθούν στη δημιουργία περιουσίας από φακελάκια, και με τη σιγουριά της ατιμωρησίας. Με άλλα λόγια, όσοι κατακρίνουν τις μεταρρυθμίσεις του μνημονίου, το κάνουν κυρίως γιατί τους ξε-βολεύει από τη μασαμπούκα που είχαν συνηθίσει.

Συγκεκριμένα:

Εξαρχής η τρόικα επέμενε σε 75% μείωση του κόστους του κράτους, και 25% αύξηση της φορολογικής είσπραξης, όμως όχι με αύξηση των συντελεστών, αλλά με ανεύρεση της "φοροδιαφυγής" που διατείνονταν οι αρχικοί διαπραγματευτές ΓΑΠ-Παπακωνσταντίνου ότι υπάρχει σε βαθμό 26% του ΑΕΠ, βασισμένοι σε μια μπακάλικη μελέτη από δύο (2) ερευνητές του πανεπιστημίου του Σικάγο, εξετάζοντας στοιχεία των στεγαστικών της Ελλάδας, χωρίς να υπολογίζουν ότι ο Έλληνας έκανε το σκατό του παξιμάδι για να πάρει ένα σπίτι, και ότι οι τράπεζες δεν τηρούσαν την Πράξη Διοικητού της Τραπέζης της Ελλάδος που καθόριζε μέγιστο ποσοστό πληρωμής σε στεγαστική δόση το 40% του εισοδήματος του δανειολήπτη.

Επίσης επέμενε σε απελευθέρωση της σιδηροδέσμιας Ελληνικής οικονομίας από τον κρατικό εναγκαλισμό και την υπερνομοθέτηση, την μείωση της τερατώδους γραφειοκρατίας, και την πάταξη της διαφθοράς και ατιμωρησίας των λαμογιών σε δημόσιες θέσεις. Από αυτά δεν έγινε σχεδόν τίποτα!!!

Αντί αυτών, οι πανηλίθιοι επέλεξαν την κάλυψη της τρύπας κατά 75% από φορολόγηση με αύξηση των συντελεστών μιας και η δήθεν φοροδιαφυγή ήταν ένα ψέμα, ένα "φάντασμα", ένας λάθος υπολογισμός μιας παιδαριώδους μελέτης, και 25% από μείωση του κόστους.

Επέλεξαν δηλαδή τον εκμηδενισμό της παραγωγικής οικονομίας, υποβάλλοντας την σε φορολόγηση που ξεπερνούσε το 67%, και κυριολεκτικά δημιουργώντας έτσι 1,5 εκατομμύρια "νέες θέσεις ανεργίας" (κλόπυ-ραητ από George Billinis)!

Συνεχίζει και κοστίζει όμως, ελλείψει μεταρρυθμίσεων, η διαφθορά 6% του ΑΕΠ και η γραφειοκρατία 7% του ΑΕΠ της Ελληνικής οικονομίας, και άλλο 10% τα κλειστά επαγγέλματα, πράγματα που θα έπρεπε να είχαν μηδενιστεί την πρώτη μέρα μετά την υπογραφή του πρώτου μνημονίου.

Τόση είναι η οικονομική ανελευθερία της Ελλάδας, που βρίσκεται στην παγκόσμια κατάταξη ανάμεσα στη Σενεγάλη και το Μαλάουι. Ποιος να είναι τόσο ηλίθιος να πετάξει τα λεφτά του επενδύοντας στην Ελλάδα; Μόνο κανένα κοράκι που θα αγοράσει πτώματα με 10 ευρωλεπτά στο 1 ευρώ πραγματικής αξίας, και θα πουλήσει στα 30 ευρωλεπτά λίγους μήνες μετά. Αυτοί είναι οι επενδυτές που θέλουμε; Μόνο τα ενεχυροδανειστήρια και η ρευστοποίηση τιμαλφών στο 40% της αξίας τους πάει καλά στην Ελλάδα σήμερα. Και μετά ο χρυσός εξάγεται σε βαλίτσες στη Γερμανία και την Τουρκία, αφορολόγητος και ανενόχλητος. Αυτό θέλουμε επιτέλους;;;

ΠΑΚΙΣΤΑΝ - ΙΣΛΑΜΟΦΑΣΙΣΜΟΣ: Τηλεπαιχνίδι χαρίζει λόγω Ραμαζανιού , εγκαταλελειμμένα μωρά ως έπαθλο

Ένα δημοφιλές τηλεπαιχνίδι στο Πακιστάν δίνει σε άτεκνους συμμετέχοντες ως έπαθλο… μωρά που έχουν εγκαταλειφθεί από τους γονείς τους.

 

Το αμφιλεγόμενο πρόγραμμα που προβάλλεται στις ώρες αυξημένης τηλεθέασης (prime time) θέτει στο κοινό ερωτήσεις γενικών γνώσεων και οι νικητές κερδίζουν ηλεκτρικές συσκευές όπως φούρνους μικροκυμάτων, ψυγεία, συστήματα home cinema, φορητούς υπολογιστές και πλυντήρια. Στο τελευταίο επεισόδιο όμως, το οποίο παίχτηκε κατά τον ιερό για τους μουσουλμάνους μήνα του Ραμαζανιού, τα είδη αυτά οικιακού εξοπλισμού αντικαταστάθηκαν από… δύο μωρά, τα οποία δόθηκαν ως έπαθλο σε δύο ζευγάρια που δεν μπορούσαν να τεκνοποιήσουν. 

 

«Στην αρχή σοκαρίστηκα, δεν μπορούσα να το πιστέψω πως μας δόθηκε αυτό το μωρό», δήλωσε η Σουρίγια Μπιλκίς, η πλέον πανευτυχής μητέρα ενός μωρού δύο εβδομάδων.

 

Η παραγωγή του παιχνιδιού, που ονομάζεται "Αμάν Ραμαζάν", σκοπεύει να χαρίσει τις επόμενες ημέρες ακόμη ένα μωρό, αγοράκι αυτή τη φορά. «Τα Χριστούγεννα υπάρχει ο Άγιος Βασίλης που δίνει δώρα σε όλους, είναι σημαντικός για τους Χριστιανούς. Για μας το Ραμαζάνι είναι πολύ ιδιαίτερη περίοδος οπότε είναι πολύ σημαντικό να κάνουμε τους ανθρώπους χαρούμενους και να τους επιβραβεύουμε», δήλωσε ο παρουσιαστής της εκπομπής Ααμίρ Λιακουάτ Χουσέιν επισημαίνοντας πως η πρωτοβουλία αυτή γίνεται προκειμένου να αποφευχθεί το ενδεχόμενο «αυτά τα μωρά, όταν μεγαλώσουν, να γίνουν παιδιά του δρόμου και να χρησιμοποιηθούν για επιθέσεις αυτοκτονίας. Προσπαθούμε να δώσουμε μια εναλλακτική λύση στο πρόβλημα αυτό».

 

ΤΟΥΡΚΙΑ: Με νόμο «περιορίζεται» ο στρατός

Ο Τούρκος πρόεδρος Αμπντουλάχ Γκιούλ επικύρωσε  το νόμο που είχε ψηφιστεί στο Κοινοβούλιο και περιορίζει το πεδίο ανάμειξης και επέμβασης του στρατού, ο οποίος είχε χρησιμοποιήσει ένα άρθρο της προηγούμενης νομοθεσίας περί της αποστολής των ένοπλων δυνάμεων για να δικαιολογήσει τα πραξικοπήματα στα οποία είχε προβεί, όπως ανακοινώθηκε σήμερα από την προεδρία.

Το νέο νομοθέτημα, που είχε προωθήσει το κυβερνών Κόμμα Δικαιοσύνης και Ανάπτυξης (ΑΚΡ), ψηφίστηκε στις 13 Ιουλίου.

Στο κείμενο του νόμου περιέχεται τροποποίηση του άρθρου 35 για τη λειτουργία του στρατού, το οποίο είχε καταρτιστεί μετά το πραξικόπημα του 1960 και προέβλεπε πως καθήκον του στρατού είναι ως «η διατήρηση και η προάσπιση της Τουρκικής Δημοκρατίας».

Οι Τούρκοι στρατιωτικοί πραγματοποίησαν δύο πραξικοπήματα, το 1971 και το 1980, βασισμένοι στην ισχύ του άρθρου αυτού, υποστηρίζοντας πως οι πολιτικές αρχές δεν ήταν σε θέση να εγγυηθούν την εφαρμογή των αρχών του Συντάγματος.

Με την καινούργια νομοθεσία περιορίζεται το πεδίο παρέμβασης των ενόπλων δυνάμεων, προσδιορίζοντας πως ο ρόλος τους είναι πρωτίστως «να υπερασπίζονται τους Τούρκους πολίτες από τις απειλές που προέρχονται από το εξωτερικό», να εξασφαλίζουν την αποτελεσματική αποτροπή επιθέσεων και να συμμετέχουν σε αποστολές στο εξωτερικό, οι οποίες προηγουμένως θα έχουν εγκριθεί από το Κοινοβούλιο.

TYNΗΣΙΑ - ΙΣΛΑΜΟΦΑΣΙΣΜΟΣ: Iσλαμικό δικαστήριο με βάση τη Σαρία στο... περίπτερο!

Για δεκαετίες οι δικτάτορες της Τυνησίας ήλεγχαν τα πάντα με σιδηρά πυγμή. Μετά όμως από τις εξεγέρσεις της Αραβικής 'Ανοιξης το 2011 κάποιες ακραίες ισλαμικές ομάδες της αραβικής χώρας δρουν πιο ελεύθερα. Επιχειρούν μάλιστα να στήσουν τα δικά τους ισλαμιστικά δικαστήρια, όπου οιπιστοί καταφεύγουν ζητώντας την επίλυση των διαφορών τους με βάση τη Σαρία, το νόμο του Κορανίου.

Στην Μπιζέρτα της Τυνησίας. ένα μικρό περίπτερο που πουλάει ρούχα έγινε το ισλαμικό δικαστήριο της περιοχής. Με αυτόκλητο «δικαστή» τον πωλητή ρούχων και πρώην αγωνιστή του Τζιχάντ, του ιερού πολέμου, Αμπντεσλάμ Σαρίφ, προκάλεσε ανησυχία στις τυνησιακές Αρχές.

Οπως μεταδίδει σε ανταπόκρισή του από την τυνησιακή πόλη του βρετανικό BBC, ο Σαρίφ και οι οπαδοί του επιλύουν με αποτελεσματικότητα πολλές διαφορές: γυναίκες που προσπαθούν να σώσουν τον γάμο τους, κλοπές, προσβολές, διαφωνίες σε ζητήματα οικογενειακά και οικονομικά.

Οι Αρχές όμως τον Ιούνιο ισοπέδωσαν το περίπτερο πώλησης ρούχων - δικαστήριο του Σαρίφ. Ο ίδιος είναι μέλος ενός ριζοσπαστικού σουνιτικού κινήματος που ευαγγελίζεται την επιστροφή στο αυθεντικό Ισλάμ, θεμελιωμένο στο Κοράνι και τη Σούνα. Αυτό το κίνημα ονομάζεται σαλαφισμός και αρκετοί οπαδοί του απορρίπτουν τη βία ως μέσο διάδοσης της πίστης τους. Στην Τυνησία, ωστόσο, μία ευάριθμη ομάδα σαλαφιστών κρίνεται ολοένα και πιο επικίνδυνη.

Τον περασμένο Σεπτέμβρη, εξαγριωμένοι οπαδοί εισέβαλαν στην αμερικανική πρεσβεία στην Τύνιδα. Μερικούς μήνες μετά, η αστυνομία τους κατηγόρησε για τη δολοφονία του λαϊκού ηγέτη της αντιπολίτευσης και ενός ακόμα σοσιαλιστή πολιτικού. Το υπουργείο εσωτερικών ισχυρίζεται ότι το ίδιο όπλο χρησιμοποιήθηκε και στους δύο φόνους.

Στην Μπιζέρτα τώρα οι σαλαφιστές ξεκίνησαν τις περιπολίες στους δρόμους της πόλης παριστάνοντας τους αστυνομικούς. Καταγράφηκαν γεγονότα κατά τα οποία νεαροί σαλαφιστές εθεάθησαν να ξυλοκοπούν είτε με μεταλλική αλυσίδα είτε με σπαθιά άντρες που έκριναν μεθυσμένους.

ΑΙΓΥΠΤΟΣ: Η μάχη για το Κάιρο

Του ERIC TRAGER / Foreign Affairs, The Hellenic Edition

Υστερα από μόλις ένα χρόνο στην εξουσία, κατά τον οποίο η απροκάλυπτα αυταρχική συμπεριφορά της αποξένωσε εκαταμμύρια Αιγυπτίων, η Μουσουλμανική Αδελφότητα βρέθηκε πίσω, εκεί από όπου ξεκίνησε. 

Για έξι δεκαετίες πριν από την εξέγερση του 2011, η οργάνωση βρισκόταν στην αντιπολίτευση, κάτω από τα πυρά ενός στρατιωτικού καθεστώτος.

Αυτή τη φορά, ακόμη και αφότου οι δυνάμεις ασφαλείας ανέτρεψαν τον πρόεδρο Μοχάμεντ Μόρσι, συνέλαβαν τους κορυφαίους ηγέτες της Μουσουλμανικής Αδελφότητας και σύμφωνα με πληροφορίες έχουν εκδώσει εντάλματα σύλληψης για περίπου 300 ακόμη, έκλεισαν τον τηλεοπτικό σταθμό της οργάνωσης, έκλεισαν κάποια από τα γραφεία της και στη συνέχεια σκότωσαν 53 άτομα και τραυμάτισαν εκατοντάδες άλλα, σε μια διαδήλωση έξω από την έδρα της Φρουράς της Δημοκρατίας στο Κάιρο, η Μουσουλμανική Αδελφότητα δεν φαίνεται έτοιμη να ησυχάσει. Έχει κάνει έκκληση για ιντιφάντα και έχει επανειλημμένα υποσχεθεί να κλιμακώσει τις διαδηλώσεις μέχρι να αποκατασταθεί ο Μόρσι.

Σε κάποιο βαθμό, η αποφασιστικότητα της Μουσουλμανικής Αδελφότητας να συνεχίσει να αγωνίζεται προέρχεται από το πώς είδε τα γεγονότα της περασμένης εβδομάδας. Η οργάνωση υποστηρίζει ότι ο Μόρσι ήταν εκλεγμένος πρόεδρος, με τρία χρόνια να απομένουν στη θητεία του. Ως εκ τούτου, λέει, πρέπει να του επιτραπεί να ολοκληρώσει τη θητεία του και στη συνέχεια να αντιμετωπίσει τους ψηφοφόρους για το αν ήταν ένας καλός πρόεδρος ή όχι στις επόμενες εκλογές.

Ιστορικά, όμως, η Μουσουλμανική Αδελφότητα ήταν πρόθυμη να συμβιβαστεί, έστω και προσωρινά, σε τέτοιου είδους ζητήματα, όταν βρισκόταν αντιμέτωπη με έναν ανυπέρβλητο αντίπαλο. Με δεδομένο αυτό το πλαίσιο, θα περίμενε κανείς η Μουσουλμανική Αδελφότητα να εκλάβει τώρα τον στρατό ως «όριο». Στο κάτω - κάτω, ο στρατός είναι ο ισχυρότερος θεσμός της Αιγύπτου και μπορεί να υπερκεράσει την Αδελφότητα.

Επιπλέον, κατά τη διάρκεια της προεδρίας του Μόρσι, η Μουσουλμανική Αδελφότητα αντιμετώπισε μερικές φορές τον στρατό. Η οργάνωση σεβάστηκε την αυτονομία τού στρατού στα δικά του οικονομικά συμφέροντα και τα θέματα άμυνας, και έφθασε ως και να κατοχυρώσει αυτή την αυτονομία στο Σύνταγμα που έσπευσε να κυρώσει ο Μόρσι τον Δεκέμβριο. Ωστόσο, κατ' εξαίρεση, και παρά το γεγονός ότι είχε ελάχιστες πιθανότητες επιτυχίας κατά του στρατού, η Μουσουλμανική Αδελφότητα φαίνεται ότι είναι έτοιμη να συνεχίσει να επιτίθεται στους αξιωματικούς για δύο λόγους.

Οι Αδελφοί αμφιβάλλουν ότι ο στρατός είναι ενωμένος υπέρ της συνεχιζόμενης καταστολής. Βλέπουν τη δυνατότητα κατακερματισμού των τάξεων του στρατού, αν οι στρατηγοί κλιμακώσουν περαιτέρω τη βία. Παρά το γεγονός ότι είναι μάλλον αδιαφανείς οι σκέψεις των Αιγύπτιων στρατιωτικών με βαθμό χαμηλότερο του στρατηγού, η πρόσφατη ιστορία επικυρώνει στοίχημα των Αδελφών.

ΤΟΥΡΚΙΑ και ΑΡΑΒΙΚΟΣ ΚΟΣΜΟΣ: Ταξίμ και Ταχρίρ

Του ΓΙΩΡΓΟΥ ΚΑΠΟΠΟΥΛΟΥ

Δύο σχεδόν μήνες μετά την αναταραχή-εξέγερση που συντάραξε την Τουρκία, ο Ερντογάν αντεπιτίθεται με μια διπλή εσωτερική και περιφερειακή στόχευση:

Η εσωτερική στόχευση είναι προφανής: Oπως οι διαδηλώσεις κατά του Μόρσι άνοιξαν τον δρόμο στο πραξικόπημα, την ίδια δυναμική θα μπορούσαν να έχουν οι διαδηλώσεις της πλατείας Ταξίμ. Σε μια χώρα όπου το κύρος του Στρατού είναι πολύ πιο συρρικνωμένο από ό,τι στην Αίγυπτο, η επιχειρηματολογία του Ερντογάν θα έχει αντίκρισμα.

Η περιφερειακή στόχευση είναι και αυτή ξεκάθαρη: Η Αγκυρα διεκδικεί τον ρόλο του μοναδικού συνήγορου και προστάτη του μετριοπαθούς Σουνιτικού Πολιτικού Ισλάμ στο σύνολο της Ευρύτερης Μέσης Ανατολής και του Αραβομουσουλμανικού Κόσμου.

Η σκληρή καταγγελτική ρητορική Ερντογάν για το πραξικόπημα στην Αίγυπτο αλλά και για την κυνική αδιαφορία της ΕΕ για τις εξελίξεις στην Αίγυπτο προαναγγέλλει και την επένδυση του Τούρκου ηγέτη στη θεωρία της συνωμοσίας: Η ευαισθησία ΗΠΑ και ΕΕ για την παραβίαση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων στην Τουρκία ήταν επιλεκτική και υποκριτική, καθώς επί της ουσίας αδιαφορούν για την αιματηρή καταστολή στην Αίγυπτο.

Προπομπός πραξικοπήματος στην υπηρεσία των ΗΠΑ και της ΕΕ: Ο πειρασμός της δαιμονοποίησης-απαξίωσης των αντιπάλων του είναι μεγάλος για τον Ερντογάν σε περίπτωση που θελήσει να αιφνιδιάσει με πρόωρες εκλογές.

Πρόκειται για μια επιλογή μετωπικής σύγκρουσης με το ετερόκλητο μέτωπο των εξεγερθέντων και των δυνάμεων της αντιπολίτευσης και ταυτόχρονα βέβαιης ψυχροπολεμικής επιδείνωσης των σχέσεων με τις ΗΠΑ και την ΕΕ, που θα δυσχεράνει τις κινήσεις της Αγκυρας σε όλα τα μέτωπα και κυρίως τη Συρία: Πώς μπορείς να καταγγέλλεις τη Δύση για συνωμοσία κατά του Πολιτικού Ισλάμ και ταυτόχρονα να ζητάς τη βοήθεια και τη στήριξη της Ουάσιγκτον στη Συρία;

ΞΕΧΩΡΙΣΤΟΙ ΑΝΘΡΩΠΟΙ: Άδεια παραμονής σε Πακιστανό για γενναία πράξη αυτοθυσίας

To "RADAR" έχει σαφέστατα εκφραστεί κατά της λαθρομετανάστευσης και υπέρ της απέλασης των λαθροφερμένων εποίκων. Στη συγκεκριμένη περίπτωση εκφράζει ένα ΜΕΓΑΛΟ ΜΠΡΑΒΟ για την κίνηση αυτή του Υπουργείου Εσωτερικών που γίνεται μάλιστα με μεγάλη καθυστέρυση. 

ΜΑΚΑΡΙ ΟΛΟΙ ΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣ ΝΑ ΗΤΑΝ ΣΑΝ ΤΟΝ ΜΑΣΟΥΝΤ ΑΧΜΕΝΤ ΚΑΙ ΤΟΥΣ ΑΔΙΚΟΧΑΜΕΝΟΥΣ ΣΥΜΠΑΤΡΙΩΤΕΣ ΤΟΥ...

Αδεια παραμονής αποφάσισε να χορηγήσει ο υπουργός Εσωτερικών Γιάννης Μιχελάκης στον Πακιστανό Μασούντ Αχμέντ, για εξαιρετικούς λόγους και συγκεκριμένα για τη γενναία πράξη αυτοθυσίας του, όταν πριν από δύο χρόνια, μαζί με ακόμη δύο ομοεθνείς του και με κίνδυνο της ζωής τους προσπάθησαν να σώσουν δύο ηλικιωμένους που είχαν εγκλωβιστεί στο αυτοκίνητό τους, πάνω στις γραμμές του τρένου, στην περιοχή Κρυονερίου.

Οι δύο Πακιστανοί Hamayun Anwar και Wakar Ahmed 32 ετών μπήκαν μέσα στο αυτοκίνητο, για να τους απεγκλωβίσουν και ο τρίτος Masood Ahmed προσπαθούσε απ' έξω να τραβήξει τους δύο ηλικιωμένους.

Όμως δεν πρόλαβαν. Η αμαξοστοιχία «Ινστερσίτι» που πραγματοποιούσε το δρομολόγιο Αθήνα - Θεσσαλονίκη έπεσε με ταχύτητα πάνω τους με αποτέλεσμα να βρουν τραγικό θάνατο, το ηλικιωμένο ζευγάρι και οι δύο Πακιστανοί, ενώ τραυματίστηκε ο Μασούντ Αχμέντ.
 

ΚΥΠΡΙΑΚΟ: To μεγάλο στοίχημα

Tης Δωρας Αντωνιου

Οι προχθεσινές εκλογές στα Κατεχόμενα αποτελούν μια ακόμα ψηφίδα στην εικόνα που διαμορφώνεται στην Κύπρο, εν όψει της αναμενόμενης για τον Οκτώβριο επανάληψης των συνομιλιών για το Κυπριακό. Αθήνα και Λευκωσία παγίως εκφράζουν τη θέση ότι «το κλειδί της λύσης βρίσκεται στην Αγκυρα», ωστόσο, όσο κι αν αυτή η θέση είναι βάσιμη, καθώς ποτέ η τουρκοκυπριακή οντότητα δεν επέτυχε να απεγκλωβιστεί από τον σφιχτό εναγκαλισμό της Τουρκίας, ο εσωτερικός συσχετισμός δυνάμεων στην τουρκοκυπριακή πλευρά σαφώς «χρωματίζει» την κατεύθυνση και την ποιότητα των διαπραγματεύσεων, ενώ αποτυπώνει και τις διαθέσεις της τουρκοκυπριακής κοινότητας. 

Τα πρώτα συμπεράσματα από την εκλογική αναμέτρηση της Κυριακής συντείνουν στην άποψη ότι η τουρκοκυπριακή Δεξιά είναι η μεγάλη χαμένη, καθώς το Κόμμα Εθνικής Ενότητας (UBP) έλαβε μόλις το 27,3% των ψήφων, έναντι 38,37% του κεντροαριστερού Ρεπουμπλικανικού Τουρκικού Κόμματος (CTP), ο ηγέτης του οποίου, Οζκάν Γιοργκαντζίογλου, θα λάβει εντολή σχηματισμού κυβέρνησης. Ο πρώην «πρωθυπουργός» της κατοχικής κυβέρνησης, Ιρσέν Κιουτσούκ, που αποκαθηλώθηκε έπειτα από πρόταση μομφής, δεν κατάφερε καν να εκλεγεί.

Η νίκη στις εκλογές του κ. Γιοργκαντζίογλου, ο οποίος θεωρείται ήπιων τόνων, με δημοκρατικό, κεντροαριστερό προφίλ, εκτιμάται ότι δεν θα αφήσει ανεπηρέαστη τη θέση που θα διαμορφώσει η τουρκοκυπριακή ηγεσία εν όψει της επανέναρξης των διαπραγματεύσεων για το Κυπριακό. Σίγουρα, ο κ. Ερογλου θα λάβει υπόψη το γεγονός ότι δεν βρίσκεται στην εξουσία πλέον ένα δεξιό κόμμα. Ο ίδιος ο ηγέτης του CTP, σε συνέντευξη που είχε παραχωρήσει στην έκδοση της «Κ» στην Κύπρο, είχε ταχθεί υπέρ της άμεσης επίλυσης του Κυπριακού, με βάση το δικοινοτικό και ομοσπονδιακό μοντέλο.

Οι εξελίξεις στην ευρύτερη περιοχή, με τους φόβους γενικευμένης αστάθειας να κλιμακώνονται και τα αξιόλογα κοιτάσματα υδρογονανθράκων στην κυπριακή ΑΟΖ, αλλά και γενικότερα στη λεκάνη της νοτιοανατολικής Μεσογείου, η αξιοποίηση των οποίων, τονίζεται από όλους τους διεθνείς παράγοντες, ότι θα είναι πιο εύκολη εάν επιλυθεί το Κυπριακό, ωθούν την κινητικότητα που αναπτύσσεται.

Στη Λευκωσία ξορκίζουν το «φάντασμα» του σχεδίου Ανάν, επισημαίνοντας σε κάθε ευκαιρία ότι αυτό αποδοκιμάστηκε και έχει αποσυρθεί. Ωστόσο, είναι κοινός τόπος ότι, στις δεκαετίες διαπραγματεύσεων για την επίλυση του Κυπριακού, σχεδόν κάθε πιθανή φόρμουλα έχει συζητηθεί και, χωρίς να ομολογείται, θεωρείται βέβαιο ότι όποια πρόταση έρθει θα έχει αρκετά κοινά στοιχεία με το σχέδιο Ανάν.

"Eπίγεια σοφία"

Στη ζωή, το θέμα δεν είναι να κρατάς καλά χαρτιά, αλλά να παίζεις καλά ένα άσχημο φύλλο.

Robert Louis Stevenson, 1850-1894, Σκωτσέζος 

Η ζωή είναι αυτό που σου συμβαίνει, ενώ ψάχνεις για κάτι άλλο. 

Thomas La Mance, Αμερικανός  κωμικός

Κερδίζεις τα προς το ζην από αυτά που παίρνεις. Κερδίζεις τη ζωή από αυτά που δίνεις.

Ουίνστον Τσώρτσιλ, 1874-1965, Βρετανός Πρωθυπουργός (Νόμπελ 1953)

Σαν σήμερα (31/7/ΧΧΧΧ)

904: Οι Σαρακηνοί καταλαμβάνουν τη Θεσσαλονίκη.

1922: Ο 18χρονος Ραλφ Σάμουελσον είναι ο πρώτος άνθρωπος στον κόσμο που κάνει θαλάσσιο σκι.

1976: Ο πρωθυπουργός Κωνσταντίνος Καραμανλής, με επιστολή του προς τον πρόεδρο της ΔΟΕ, λόρδο Κιλάνιν, προτείνει τη μόνιμη τέλεση των Ολυμπιακών Αγώνων στην Ελλάδα.

1992: Ο Πύρρος Δήμας κατακτά το πρώτο του χρυσό μετάλλιο στους Ολυμπιακούς Αγώνες της Βαρκελώνης. Συμμετέχει στην κατηγορία των 82,5 κιλών και σηκώνει 370 κιλά στο σύνολο

ΚΟΙΝΩΝΙΑ στην ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΜΠΑΝΑΝΙΑ: Λαϊκότητα και λαϊκισμός Μυκόνου

EΞΑΙΡΕΤΙΚΟ

Του Ανδρέα Ζαμπούκα

Το «Νάμμος» στη Μύκονο, είναι ωραίο «μαγαζί». Πάνω στη θάλασσα με λευκό και εκρού ντεκόρ, με σουπλά χυμένης άμμου και πάντα πολύ «ωραίο κόσμο». Ωραία είναι όμως και τα πανηγύρια στην Ικαρία. Ωραίες είναι οι γυναίκες βγαλμένες από περιοδικά «life style», ακόμα πιο ωραίες με παλιά τζιν σορτς  και άβαφες. Ο καθένας ό,τι του αρέσει, αισθάνεται.
Ο  «λαϊκός ήρως» Ρέμος (κατά κόσμον Πασχαλίδης) που και που, σκάει μύτη στα καλοκαιρινά «λαϊκά σανατόρια» τύπου «Νάμμος», προκαλώντας ρίγη ικανοποίησης στο κοινό του. Επειδή αισθάνεται, όμως και ο «μέσος άνθρωπος», ιδιότητα που δεν απέβαλε ποτέ, πετάει και καμία πολιτική ατάκα, αποδεικνύοντας ότι συμμερίζεται τις αγωνίες του «καταπιεσμένου λαού»του. 
Έτσι έγινε πριν λίγες μέρες, όταν καταφέρθηκε εναντίον της Μέρκελ και του Σόιμπλε κι άρχισε το σήριαλ της μιντιακής παράκρουσης, τρέφοντας τη φλυαρία των  ανωνύμων και γεμίζοντας τα πρωτοσέλιδα των επωνύμων.
Δεν υπάρχει  αμφιβολία ότι ο Ρέμος είναι ένα από τα κλασικά δείγματα του λαϊκισμού που δηλητηριάζει, εδώ και δεκαετίες, την ελληνική συνείδηση. Γιατί ο πολιτιστικός λαϊκισμός είναι πολύ χειρότερος από τον πολιτικό και τον καταναλωτικό. Αυτός είναι που προετοιμάζει την ημιμάθεια του καταπιεσμένου ανθρώπου, για να πέσει πιο εύκολα στα δίχτυα της πολιτικής απάτης των κομμάτων. Πρώτα, εθίζονται τα ένστικτα στο μεσσιανισμό του Ρουβά, του Ρέμου, της Μενεγάκη, της Στεφανίδου και στο απόλυτο «τίποτα» της ευκολίας και μετά χαλαρώνουν στην «αγκαλιά» του κάθε πολιτικού, πιστού ακόλουθου και του ιδίου των κανόνων του life style. 

Πως εξηγείται όμως, η υπερβολική αυτή τάση της δικής μας «υποτροπής» σε όλα τα είδη του μεσσιανισμού και του λαϊκισμού;
Ο  λαϊκισμός του life-style είναι απότοκος του θρησκευτικού και κοινωνικού μεσσιανισμού, που βίωσε αυτός ο τόπος, εδώ και αιώνες. Πάντα οι κοινωνίες μας ήταν φτιαγμένες με υποζύγια, προσηλωμένα στον παπά ή στους «προστάτες» που αναπαρήγαγαν τα πελατειακά δίκτυα. Κι άλλοι ήταν, όμως άλλαξαν. Μετά τον πόλεμο, εμείς παραδοθήκαμε στην αμερικάνικη οικονομική και πολιτιστική εξάρτηση, ενώ εκείνοι έχτιζαν τις δημοκρατίες τους. Βιώσαμε τον ιδεολογικό λαϊκισμό της αριστεράς, που αποδείχτηκε το πιο κατάλληλο άλλοθι για να εισβάλει ανεμπόδιστα το αμερικάνικο εξαγώγιμο κιτς στη ζωή μας. Με λίγα λόγια, ο φανατικότερος οπαδός του Ρέμου φαντασιώνεται το «δίκαιο» του σοβιέτ, ζει ή θέλει ζει σαν Αμερικάνος του Σόχο και στο τέλος ψηφίζει Χρυσή Αυγή ή Καμένο (ο ΣΥΡΙΖΑ του πέφτει λίγος) για να τιμωρήσει αυτούς που απειλούν τη νιρβάνα του.
Σ΄αυτή τη διεστραμμένη ψυχοσύνθεση στηρίχθηκε η ανάπτυξη ολόκληρου του συστήματος μαζικής  κουλτούρας, κυρίως μετά το 1990, με την έλευση των ιδιωτικών καναλιών. Αν ρωτήσετε το Σταμάτη Μαλέλη, «μιντιομάστορα» και άριστο γνώστη της σύγχρονης «ελληνοβαλκανικής» βλακείας, αυτό θα σας πει. 
Βρήκε δηλαδή πρόσφορο έδαφος το «σταριλίκι» να αναπτυχθεί και να διαμορφώσει το ξιπασμένο πρότυπο του νεοελληνικού «βλαχομπαρόκ».
 

ΚΟΙΝΩΝΙΑ στην ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΜΠΑΝΑΝΙΑ: Η ψευδής συνείδηση

Του ΛΕΥΤΕΡΗ ΚΟΥΣΟΥΛΗ

Πάνω στα ερείπια των κρίσεων, η ψευδής συνείδηση στήνει τον θρόνο της. Στο άμορφο τοπίο των ερειπίων κρύβει το σκοτεινό πρόσωπό της, αναδυόμενη ως ψευδής φανέρωση.

Σε όλες τις ιστορικές φάσεις, από τις πιο «πρωτόγονες» ως τις πιο «εξελιγμένες», ο άνθρωπος επιχειρεί μια παραστατική ή ανα-παραστατική αποτύπωση του εαυτού του, της σχέσης του με τη φύση και της σχέσης του με τους άλλους, την κοινωνία και τον κόσμο. Χτίζει μια συνείδηση. Πρόκειται για μια αναζήτηση απαντήσεων και στο πεδίο των αναπαραστάσεων, που στην ιστορική εξέλιξη γίνεται αναπόσπαστο στοιχείο του ανθρώπου, της ίδιας του της ύπαρξης.
Αυτό που κατασκεύασε ο νους, αν και αναπαράσταση, γίνεται μέρος της πραγματικής ζωής, ως θρησκεία, ως ιδεολογία, ως φιλοσοφία, ως Ιστορία, ως οδηγητικό πρότυπο ή κινητήριο πρόταγμα.

Ο πραγματικός άνθρωπος συνδέεται με τη ζωή του μέσα από το βίωμα και την εμπειρία. Στη σύγκρουσή του με την ανάγκη και στον ακατάβλητο αγώνα για την ελευθερία του, η γνώση του κόσμου και η αναπαράστασή του γίνονται άλλοτε όπλο και άλλοτε εμπόδιο σε αυτή τη μάχη. Σε αυτό το πεδίο αναπτύχθηκαν και αναπτύσσονται χθες, σήμερα και πάντα, εδώ και παντού, στρατηγικές εξουσίας.

Μέσα στις στρατηγικές εξουσίας, η ψευδής συνείδηση διεκδικεί τον πρώτο ρόλο. Ως παραποιημένος κόσμος, ως στρεβλή καταγραφή, ως παραμορφωμένη αποτύπωση, μεθοδεύει την κυριαρχία της, προβάλλοντας τον εαυτό της, ως τη μόνη αλήθεια. Μια αλήθεια που πασχίζει να είναι αρεστή στις ανεδαφικές επιθυμίες και αθεμελίωτες προσδοκίες. Αυτό είναι το μέτρο της.

Ο εσχατολογικός λόγος της αγνοεί τη βιωμένη ζωή και αναιρεί τη διαλεκτική της υπόσταση. Αντιστρατεύεται βίαια κάθε κριτική εναντίωση στο εξουσιαστικό της σχέδιο. Αναζήτηση, αμφιβολία, κριτική σκέψη και κριτική συνείδηση, ορθός λόγος, κανόνας και νόμος προκαλούν τρόμο σε κάθε ψευδή συνείδηση, στους φορείς και στους εκφραστές της.

Η ψευδής συνείδηση είναι η αιτία και το αποτέλεσμα της χειραγώγησης και του λαϊκισμού. Η τροπή της συνείδησης σε ψευδή συνείδηση είναι από μόνη της μια χειραγώγηση. Αυτοχειραγωγείται και χειραγωγεί. Μακριά από τον πραγματικό κόσμο, κατασκευάζει μέσα από τη χειραγώγηση, την παραπλάνηση και τον λαϊκισμό έναν κόσμο εξουσίας. Και μαζί ένα πεδίο εύκολης και ανεμπόδιστης άσκησής της. 

ΚΟΙΝΩΝΙΑ στην ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΜΠΑΝΑΝΙΑ: Το σύνδρομο του επιζήσαντος από την οικονομική κρίση

Του ΓΙΑΝΝΗ ΜΑΡΚΟΒΙΤΣ 

Διδάκτορος εργασιακής - οργανωσιακής ψυχολογίας 

markovii@cyta.gr

Στη δεκαετία του '60 διατυπώθηκε ο όρος «σύνδρομο του επιζήσαντος», που αναφερόταν στους διασωθέντες από το Ολοκαύτωμα.  

Οι διαταραχές που εντοπίστηκαν στους επιζήσαντες ήταν τα σοβαρά παθολογικά προβλήματα όπως η «μετατραυματική αγχώδης διαταραχή». Τα συμπτώματά της είναι ο φόβος της εκτέλεσης, οι εσωτερικές εντάσεις και τα άγχη, η μειωμένη αυτοπεποίθηση και η αδυναμία ανάληψης πρωτοβουλιών. Τα θύματα εμφάνιζαν γενικευμένη απάθεια, κατάθλιψη και ενοχή γιατί κατάφεραν να επιζήσουν.

Κατ' αντιστοιχία με τα παραπάνω, τα ψυχολογικά αποτελέσματα των εργαζομένων που βιώνουν το παραπάνω σύνδρομο λόγω οικονομικής και κοινωνικής κρίσης είναι η αδιάφορη και αρνητική στάση στην εργασία, η μειωμένη εργασιακή επίδοση και η δυσαρέσκεια. Το σύνδρομο του επιζήσαντος δημιουργεί αισθήματα ενοχής στον εργαζόμενο («εγώ δουλεύω, ενώ ο γείτονας απολύθηκε»), τα οποία επιτείνονται εξαιτίας της εργασιακής ανασφάλειας. Οι εργαζόμενοι εμφανίζουν την «ασθένεια του επιζήσαντος από την απόλυση» με συμπτώματα το θυμό, την κατάθλιψη, το φόβο και την ενοχή. Ουσιαστικά ο εργαζόμενος που παραμένει στη δουλειά του σε συνθήκες έντονης οικονομικής κρίσης και αυξανόμενης ανεργίας «πέφτει» σε ένα φαύλο κύκλο: οι επιπτώσεις της κρίσης και των μέτρων επηρεάζουν την εργασιακή συμπεριφορά (άγχος απόλυσης, φόβος για το μέλλον, γενικευμένο αίσθημα ανασφάλειας), βοηθούν στην ανάπτυξη του συνδρόμου, οι ενοχές πολλαπλασιάζονται, το άγχος εντείνεται, τα ψυχικά και παθολογικά προβλήματα αυξάνονται και οι νεοφιλελεύθερες πολιτικές που εφαρμόζονται δημιουργούν νέα προβλήματα και επιπρόσθετες φοβίες, κ.ο.κ.

Ο καπιταλισμός στηρίχθηκε στο δόγμα της «συν-εξάρτησης», εργοδότες και εργαζόμενοι πορεύονται μαζί, ο ένας βοηθάει τον άλλον. Σύμφωνα με την παραπάνω άποψη, η ζωή του εργαζομένου «περιστρέφεται» γύρω από την εργασία του, η δε θέση του στην κοινωνία και στον κοινωνικό περίγυρο διαμορφώνεται σύμφωνα με την εργασία που κάνει.  

Σήμερα αυτό το δόγμα φαντάζει παρωχημένο, ανήκει σε ένα μακρινό παρελθόν και ο εργοδότης - είτε είναι το κράτος είτε ο ιδιώτης - φροντίζει να εξασφαλίζει πρώτιστα τη δική του επιβίωση, αδιαφορώντας για το ανθρώπινο κόστος.  

Η οικονομική κρίση και οι επιπτώσεις της βγάζουν τη μάσκα του νεοφιλελευθερισμού. Ο εργαζόμενος εξισώνεται με κόστος για την επιχείρηση και, εάν τίθεται σε κίνδυνο η ύπαρξή της, τότε αυτό πρέπει να μειωθεί. Η μείωση αντιστοιχεί με απόλυση, η οποία δημιουργεί ψυχολογικά προβλήματα πέραν των οικονομικών, κοινωνικών και οικογενειακών. Κατ' αντιστοιχία, όπως οι ναζί αδιαφορούσαν για τις ανθρώπινες ζωές, έτσι οι σημερινοί καπιταλιστές αδιαφορούν για τις απολύσεις, τη χειροτέρευση των εργασιακών συνθηκών και αμοιβών, τα εκρηκτικά κοινωνικά προβλήματα. Ομως με αυτή τη στάση δεν αναλογίζονται ότι στρώνουν το χαλί στο σύγχρονο ναζισμό, σκάβουν το δικό τους λάκκο - ο φόβος και η ενοχή που σπέρνουν στους εργαζομένους σταδιακά εξελίσσονται σε ανεξέλεγκτο μίσος και γενικευμένο φθόνο.

ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΜΠΑΝΑΝΙΑ: Δυνάστης και «πατερούλης»

Του ΠΑΣΧΟΥ ΜΑΝΔΡΑΒΕΛΗ

Από μία άποψη είναι λογικό να επικρατεί σύγχυση στην πολιτική και στον δημόσιο διάλογο. Κι αυτό διότι η κρίση δεν είναι μόνο οικονομική. Κατέρρευσε ένα ολόκληρο μοντέλο αντιλήψεων, η μόνη συνεκτική κοσμοθεωρία που είχε η χώρα από τον Εμφύλιο και μετά.  

Αυτή ήθελε το κράτος στο επίκεντρο των πάντων: της κοινωνίας, της οικονομίας, της πολιτικής. Διά του κράτους έγιναν τα πρώτα βήματα ανάπτυξης της χώρας, μετά την καταστροφική δεκαετία του ’40, με το κράτος συνεχίσαμε να πορευόμαστε για τα πάντα. Ηταν κάτι σαν τον «μεγάλο πατερούλη». Δυνάστης, αλλά και εγγυητής των πάντων. Ολοι πιστεύαμε βαθιά, πως ό,τι κι αν συμβεί στο τέλος της ημέρας υπάρχει μια δημόσια υπηρεσία να προσλάβει τα παιδιά μας, ένας δημόσιος κορβανάς να εγγυηθεί τις συντάξεις μας και τις καταθέσεις μας.

Η χρεοκοπία του ήταν ένα τραυματικό σοκ. Νιώσαμε την απώλεια που βιώνει ένα παιδί όταν χάνει τον πατέρα του. Δεν υπήρχαν άλλα στηρίγματα. Αυτό που ευφημιζόταν ως «κοινωνία της αλληλεγγύης» δεν υπήρχε. Τώρα άρχισε δειλά-δειλά να δημιουργείται με αυτόνομες πρωτοβουλίες πολιτών, δήμων και οργανώσεων για αλληλοβοήθεια. Στο παρελθόν όταν μιλούσαμε για «κοινωνία αλληλεγγύης» εννοούσαμε κρατική αρωγή προς τους ασθενέστερους. 

 Μην παρεξηγηθούμε: ήταν ορθό το αίτημα κι έπρεπε να υπάρχει. Απλώς η κρατική μονοκαλλιέργεια της αλληλεγγύης την έκανε εύθραυστη (εξ ου και τα τρομακτικά κοινωνικά αποτελέσματα μόλις χρεοκόπησε το κράτος) και ευάλωτη σε παντοειδούς πιέσεις συμφερόντων. Τα πολλά σκάνδαλα στον τομέα της υγείας είναι η ορατή κορυφή του σάπιου παγόβουνου. Υπάρχει ένας δείκτης πιο χαρακτηριστικός: σύμφωνα με έρευνα του ΙΣΤΑΜΕ, οι κοινωνικές δαπάνες στην Ευρώπη των «15» ήταν το 2004 στο 27,6% του ΑΕΠ, ενώ στην Ελλάδα ήταν στο 26%. Ομως: στην Ε.Ε. τα κοινωνικά επιδόματα μείωναν το ποσοστό της φτώχειας κατά εννέα ποσοστιαίες μονάδες, στην Ελλάδα μόνο κατά τρεις. Αυτό σημαίνει ότι οι κοινωνικές δαπάνες χρηματοδοτούσαν περισσότερο τη γραφειοκρατία του συστήματος, παρά εκείνους που τις είχαν ανάγκη.

Σήμερα, η ελληνική κοινωνία τα έχει χαμένα. Κατέρρευσε η μόνη θεωρία που ήξερε για τη λύση των προβλημάτων της και δεν αναδείχθηκε άλλη. Λογικό είναι να στρέφεται στο παρελθόν, το οποίο εξιδανικεύει (αλήθεια κανείς δεν θυμάται ότι οι ουρές στο ΙΚΑ προϋπήρχαν της κρίσης ή ότι τα ράντζα στα νοσοκομεία ήταν μόνιμο θέμα την εποχή της πλαστής ευημερίας;) επειδή ακριβώς κανείς δεν προσφέρει μια συνεκτική θεωρία για το μέλλον. 

ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΠΟΛΙΤΙΚΗ και ΔΗΜΟΣΙΟΓΡΑΦΙΚΗ ΜΠΑΝΑΝΙΑ: Και τι λέει η ΕΣΗΕΑ;

EΞΑΙΡΕΤΙΚΟ

Toυ ΤΑΚΗ ΜΙΧΑ

Η «συνέντευξη» του ανταποκριτή της FAZ με τον Αλέξη Τσίπρα -και ιδιαίτερα όσα συνέβησαν μετά τη συνάντηση- οπωσδήποτε πλήττουν καίρια την άσκηση της δημοσιογραφίας στην Ελλάδα, ενώ ταυτόχρονα σκιαγραφούν με τον καλύτερο τρόπο πώς θα λειτουργούν τα ΜΜΕ σε περίπτωση που ο Σύριζα αναλάβει την εξουσία.

Δύο είναι τα κρίσιμα σημεία:

 
1) Η επιστολή που έστειλε ο κ. Τσίπρας στον διευθυντή της γερμανικής εφημερίδας με την όποια απαιτούσε -ούτε λίγο, ούτε πολύ- το δικαίωμα να επιλέγει αυτός ποιος δημοσιογράφος θα του κάνει συνέντευξη!

2) Το αίτημα που διατύπωσε η συνεργάτιδα του κ. Τσίπρα προς τον Γερμανό δημοσιογράφο να του «αποκαλύψει» τα ονόματα των συνεργατών του στην Ελλάδα.

Φαντάζεστε να είχε τολμήσει άλλος Έλληνας πολιτικός να πράξει κάτι το αντίστοιχο;  

Φαντάζεστε π.χ. να απέκλειε ο κ. Μητσοτάκης από μία συνέντευξη Τύπου τον κ. Μουλόπουλο επειδή δεν του άρεσαν οι ερωτήσεις του; 

Φαντάζεστε να ζητούσαν οι πολιτικοί αρχηγοί από τα ΜΜΕ να συναποφασίζουν ποιοι συντάκτες θα παίρνουν συνεντεύξεις; 

Ακόμα χειρότερο: φαντάζεσθε τον ηγέτη της ΝΔ κ. Σαμαρά να απαιτεί από π.χ. τον πολιτικό συντάκτη του Βήματος να του «αποκαλύψει» αν και με ποιον συνεργάστηκε για τη διαμόρφωση των ερωτήσεων; 

Αν μπορείτε να τα φαντασθείτε όλα αυτά, τότε μπορείτε επίσης να φαντασθείτε την κατακραυγή -δικαιολογημένη- που θα ακολουθούσε αυτές τις ενέργειες και τις καταγγελίες και απεργίες που -δικαιολογημένα- θα έκανε η ΕΣΗΕΑ.