Του ΠΑΝΑΓΙΩΤΗ ΛΙΑΚΟΥ
Σάββατο
31 Ιανουαρίου 2015. Ήδη πέρασαν 19 χρόνια από τη νύχτα της μεγάλης
προδοσίας των Ιμίων. Τότε που ο πρωθυπουργός της χώρας, ασκώντας το
δικαίωμά του να κάνει αποποίηση της εθνικής κληρονομιάς, διέταξε την
υποστολή της σημαίας από μια εκ των δύο βραχονησίδων των Ιμίων και την
επομένη ευχαριστούσε από το βήμα της Βουλής την κυβέρνηση των Ηνωμένων
Πολιτειών.
Από εκείνη την βραδιά κι έπειτα οι αντιπλοίαρχοι Παναγιώτης
Βλαχάκος και Χριστόδουλος Καραθανάσης και ο σημαιοφόρος Έκτορας
Γιαλοψός, δίνουν αναφορά στους αιθέρες και ανήκουν στις στρατιές των
αγγέλων που εποπτεύουν την θεοβάδιστη πατρίδα μας.
Δικαιοσύνη επίγεια
δεν αποδόθηκε επειδή δεν υπάρχουν δικαστές για να την απονείμουν.
Ο ένας πυλώνας του πολιτεύματος έχει πάρει επικίνδυνη κλίση πολλών μοιρών. Τον βαραίνουν βλέπετε τα χρήματα και η πολιτική εξουσία. Είτε επειδή εξαγοράζονται είτε επειδή δίνουν υπακοή στην κυβέρνηση, δικαστές σε καίριες θέσεις δεν χαίρουν της εμπιστοσύνης του λαού και δεν λειτουργούν ευόρκως. Το αποτέλεσμα το βλέπουμε, το νιώθουμε, το αντιλαμβανόμαστε όλοι. Και μετά από τόσα χρόνια σπατάλης, νηπενθούς ανεμελιάς, ολυμπιακής επιδειξιομανίας, ευρωφενάκης και υποδούλωσης σωμάτων και πνευμάτων στους αρχιτέκτονες της τευτονικής Γηραιάς Ηπείρου, προκύπτει κάτι αναμενόμενο μεν αλλά πάντα θεαματικό.
Δεν είναι η χρεοκοπία το… θεαματικό που αναφέρθηκε. Ούτε η εξαθλίωση. Ούτε οι αυτοκτονίες, οι στρατιές ανέργων, οι πάλαι ποτέ μεσοαστοί που ψάχνουν τα σκουπίδια ή τα παιδιά που πεινάνε. Αυτά δεν έχουν θέαμα. Είναι βουβό κακό και η εικόνα του αόρατη γιατί αποστρέφουμε το βλέμμα. Η φτώχεια δεν είναι θέαμα. Ούτε ο θάνατος, η εξάρτηση, η απελπισία. Αυτά είναι μη τόπος. Το μη ον.
Ο ελληνικός λαός είδε θέαμα, αλλά μόνο εχθές. Παρακολούθησε στις οθόνες των τηλεοράσεών του έναν υπουργό Οικονομικών, σε κυβέρνηση της Άκρας Αριστεράς μάλιστα, με ευγενικό αλλά απόλυτο και αρκετά περιγραφικό τρόπο να λέει ΟΧΙ σ’ έναν υπάλληλο της καγκελαρίας του Βερολίνου.
Κακά τα ψέματα. Ο Γερούν Ντάισελμπλουμ, ο επικεφαλής του Eurogroup, είναι ένας μισθωτός του γερμανικού δημοσίου αλλά το κόστος του μεροκάματού του βρίσκεται καταχωρημένο σε άλλο κέντρο κόστους.
Αξίζει να σημειωθεί ότι στο πέρας της συνάντησής του με τον πρωθυπουργό Τσίπρα μία ερώτηση τον απασχολούσε: πότε θα επισκεφτεί ο Τσίπρας την Γερμανία.
Ο Έλληνας πρωθυπουργός τον ρώτησε για ποιο λόγο ενδιαφέρεται να το μάθει αυτό ο επικεφαλής του Eurogroup αφού δεν του πέφτει λόγος. Είναι… Ολλανδός πολίτης.
Τούτος λοιπόν ο μισθωτός είδε έναν χαμογελαστό νάρκισσο, τον αινιγματικό Βαρουφάκη, που μιλάει τόσο βελούδινα που υποθέτεις ότι αποκλείεται να λέει αλήθεια, να απορρίπτει τύπους σαν κι αυτόν. Του είπε ότι θα επιδιώξουμε την «καλύτερη δυνατή συνεννόηση με τους θεσμοθετημένους θεσμούς, αλλά με μία σαθρά δομημένη τριμερή επιτροπή δεν έχουμε στόχο να συνεργαστούμε».
Είναι μια θέση στους τύπους και την ουσία ορθή. Θα συνομιλούμε με τους δανειστές και τους εταίρους μας αλλά δεν επιθυμούμε να υπαγόμαστε και στο «έλεος» και να εξαρτώμεθα από τα «φώτα» των υπαλλήλων των δανειστών μας. Ούτως ή άλλως δεν ήταν λίγες οι φορές που αυθαιρέτησαν, παρανόησαν ή δημιούργησαν παρανοήσεις, προσέβαλαν την αξιοπρέπεια του λαού μας λειτουργώντας με τον αέρα του Επικυρίαρχου. Πέρασαν πολλά χρόνια διεθνούς ταπείνωσης, απαξίας, περιφρόνησης και υποτίμησης των Ελλήνων για να βρεθεί κάποιος αξιωματούχος σε καίρια θέση να πει το αυτονόητο και να υπονοήσει όλα όσα συνδέονται με αυτό: ναι θα συνεργαστούμε ως ελεύθεροι άνθρωποι όχι ως υποζύγια. Θέλουμε να είμαστε συνεπείς προς τις υποχρεώσεις μας αλλά θα πρέπει να ζήσουμε κιόλας για να ξεχρεώσουμε. Οι νεκροί, οι συνταξιούχοι και οι ξενιτεμένοι δεν αποπληρώνουν κρατικά χρέη.
Ο Γιάνης Βαρουφάκης με το ενοχλητικό μονό «ν» στο μικρό όνομά του μπορεί να έχει όλα, τα μισά, ή τα λιγότερα ελαττώματα του κόσμου. Αυτό θα μας ενοχλήσει την στιγμή που θα τα μάθουμε. Ωστόσο, η προαναφερθείσα πράξη του ήταν αξιέπαινη. Τόνωσε το αίσθημα της αυτοεκτίμησης των Ελλήνων. Όσα χρήματα κι αν έχει κάποιος ή αν του υπόσχονται ότι θα τα αποκτήσει, δεν μπορεί να τα έχει καλά με τον εαυτό του, να κοιμάται ήσυχος, να αντικρίζει το είδωλό του στον καθρέφτη αν τον περιγελούν αμέσως μόλις ξεμυτίσει από την εξώθυρα της οικίας του.
Βασικό πρόταγμα στην σκέψη, στις κινήσεις και τις πρωτοβουλίες κάθε δούλου είναι η απελευθέρωσή του. Ομοίως ο φυλακισμένος σκέφτεται πρώτα και κύρια την έξοδό του στο σκληρό φως του ήλιου – πολύ πιο απαλή η αγκαλιά του από το πηχτό σκοτάδι του κελιού. Η κίνηση της διεκδίκησης μιας συμφωνίας με όρους ανθρώπινους, εφαρμόσιμους και επωφελείς για όλους δεν είναι εύκολη υπόθεση.
Η αξίωση για σεβασμό έχει κινδύνους, μπορεί και κόστος δυσβάσταχτο. Αλήθειες είναι τούτες. Όσοι τα κραυγάζουν και επισημαίνουν τους κινδύνους θα έπρεπε να γνωρίζουν ότι οι ανάγκες των ανθρώπων, ψυχικές και υλικές, δεν μπορούν να περιμένουν επ’ άπειρον.
Οι στριμωγμένοι στον τοίχο έριξαν μια ζαριά. Πόνταραν στην Άκρα Αριστερά και τα στελέχη της. Γνώριζαν τι σημαίνει αυτό και ποιες είναι οι νοοτροπίες που επικρατούν σ’ αυτούς τους χώρους. Οι ψηφοφόροι του ΣΥΡΙΖΑ ανέλαβαν το ρίσκο για λογαριασμό όλων μας και όλοι μας θα κληθούμε να πληρώσουμε το κόστος των δικών τους επιλογών.
Ωστόσο, η Δεξιά δεν έχει δικαιολογίες. Ας ήταν καλύτερη, ταχύτερη, δικαιότερη και περισσότερο εναρμονισμένη με τις ανάγκες της κοινωνίας. Εφόσον γνώριζε η ΝΔ και τον χρονικό ορίζοντα που είχε μπροστά της για να ολοκληρώσει τις περιβόητες «μεταρρυθμίσεις» ας κινείται πιο γρήγορα. Η πραγματικότητα είναι πάντοτε, θέλοντας και μη, ο άξονας γύρω από τον οποίο κινείται και πρέπει να κινείται η πολιτική.
Η πραγματικότητα, όμως, δεν είναι μόνο υλική αλλά και ψυχολογική:
Ο ένας πυλώνας του πολιτεύματος έχει πάρει επικίνδυνη κλίση πολλών μοιρών. Τον βαραίνουν βλέπετε τα χρήματα και η πολιτική εξουσία. Είτε επειδή εξαγοράζονται είτε επειδή δίνουν υπακοή στην κυβέρνηση, δικαστές σε καίριες θέσεις δεν χαίρουν της εμπιστοσύνης του λαού και δεν λειτουργούν ευόρκως. Το αποτέλεσμα το βλέπουμε, το νιώθουμε, το αντιλαμβανόμαστε όλοι. Και μετά από τόσα χρόνια σπατάλης, νηπενθούς ανεμελιάς, ολυμπιακής επιδειξιομανίας, ευρωφενάκης και υποδούλωσης σωμάτων και πνευμάτων στους αρχιτέκτονες της τευτονικής Γηραιάς Ηπείρου, προκύπτει κάτι αναμενόμενο μεν αλλά πάντα θεαματικό.
Δεν είναι η χρεοκοπία το… θεαματικό που αναφέρθηκε. Ούτε η εξαθλίωση. Ούτε οι αυτοκτονίες, οι στρατιές ανέργων, οι πάλαι ποτέ μεσοαστοί που ψάχνουν τα σκουπίδια ή τα παιδιά που πεινάνε. Αυτά δεν έχουν θέαμα. Είναι βουβό κακό και η εικόνα του αόρατη γιατί αποστρέφουμε το βλέμμα. Η φτώχεια δεν είναι θέαμα. Ούτε ο θάνατος, η εξάρτηση, η απελπισία. Αυτά είναι μη τόπος. Το μη ον.
Ο ελληνικός λαός είδε θέαμα, αλλά μόνο εχθές. Παρακολούθησε στις οθόνες των τηλεοράσεών του έναν υπουργό Οικονομικών, σε κυβέρνηση της Άκρας Αριστεράς μάλιστα, με ευγενικό αλλά απόλυτο και αρκετά περιγραφικό τρόπο να λέει ΟΧΙ σ’ έναν υπάλληλο της καγκελαρίας του Βερολίνου.
Κακά τα ψέματα. Ο Γερούν Ντάισελμπλουμ, ο επικεφαλής του Eurogroup, είναι ένας μισθωτός του γερμανικού δημοσίου αλλά το κόστος του μεροκάματού του βρίσκεται καταχωρημένο σε άλλο κέντρο κόστους.
Αξίζει να σημειωθεί ότι στο πέρας της συνάντησής του με τον πρωθυπουργό Τσίπρα μία ερώτηση τον απασχολούσε: πότε θα επισκεφτεί ο Τσίπρας την Γερμανία.
Ο Έλληνας πρωθυπουργός τον ρώτησε για ποιο λόγο ενδιαφέρεται να το μάθει αυτό ο επικεφαλής του Eurogroup αφού δεν του πέφτει λόγος. Είναι… Ολλανδός πολίτης.
Τούτος λοιπόν ο μισθωτός είδε έναν χαμογελαστό νάρκισσο, τον αινιγματικό Βαρουφάκη, που μιλάει τόσο βελούδινα που υποθέτεις ότι αποκλείεται να λέει αλήθεια, να απορρίπτει τύπους σαν κι αυτόν. Του είπε ότι θα επιδιώξουμε την «καλύτερη δυνατή συνεννόηση με τους θεσμοθετημένους θεσμούς, αλλά με μία σαθρά δομημένη τριμερή επιτροπή δεν έχουμε στόχο να συνεργαστούμε».
Είναι μια θέση στους τύπους και την ουσία ορθή. Θα συνομιλούμε με τους δανειστές και τους εταίρους μας αλλά δεν επιθυμούμε να υπαγόμαστε και στο «έλεος» και να εξαρτώμεθα από τα «φώτα» των υπαλλήλων των δανειστών μας. Ούτως ή άλλως δεν ήταν λίγες οι φορές που αυθαιρέτησαν, παρανόησαν ή δημιούργησαν παρανοήσεις, προσέβαλαν την αξιοπρέπεια του λαού μας λειτουργώντας με τον αέρα του Επικυρίαρχου. Πέρασαν πολλά χρόνια διεθνούς ταπείνωσης, απαξίας, περιφρόνησης και υποτίμησης των Ελλήνων για να βρεθεί κάποιος αξιωματούχος σε καίρια θέση να πει το αυτονόητο και να υπονοήσει όλα όσα συνδέονται με αυτό: ναι θα συνεργαστούμε ως ελεύθεροι άνθρωποι όχι ως υποζύγια. Θέλουμε να είμαστε συνεπείς προς τις υποχρεώσεις μας αλλά θα πρέπει να ζήσουμε κιόλας για να ξεχρεώσουμε. Οι νεκροί, οι συνταξιούχοι και οι ξενιτεμένοι δεν αποπληρώνουν κρατικά χρέη.
Ο Γιάνης Βαρουφάκης με το ενοχλητικό μονό «ν» στο μικρό όνομά του μπορεί να έχει όλα, τα μισά, ή τα λιγότερα ελαττώματα του κόσμου. Αυτό θα μας ενοχλήσει την στιγμή που θα τα μάθουμε. Ωστόσο, η προαναφερθείσα πράξη του ήταν αξιέπαινη. Τόνωσε το αίσθημα της αυτοεκτίμησης των Ελλήνων. Όσα χρήματα κι αν έχει κάποιος ή αν του υπόσχονται ότι θα τα αποκτήσει, δεν μπορεί να τα έχει καλά με τον εαυτό του, να κοιμάται ήσυχος, να αντικρίζει το είδωλό του στον καθρέφτη αν τον περιγελούν αμέσως μόλις ξεμυτίσει από την εξώθυρα της οικίας του.
Βασικό πρόταγμα στην σκέψη, στις κινήσεις και τις πρωτοβουλίες κάθε δούλου είναι η απελευθέρωσή του. Ομοίως ο φυλακισμένος σκέφτεται πρώτα και κύρια την έξοδό του στο σκληρό φως του ήλιου – πολύ πιο απαλή η αγκαλιά του από το πηχτό σκοτάδι του κελιού. Η κίνηση της διεκδίκησης μιας συμφωνίας με όρους ανθρώπινους, εφαρμόσιμους και επωφελείς για όλους δεν είναι εύκολη υπόθεση.
Η αξίωση για σεβασμό έχει κινδύνους, μπορεί και κόστος δυσβάσταχτο. Αλήθειες είναι τούτες. Όσοι τα κραυγάζουν και επισημαίνουν τους κινδύνους θα έπρεπε να γνωρίζουν ότι οι ανάγκες των ανθρώπων, ψυχικές και υλικές, δεν μπορούν να περιμένουν επ’ άπειρον.
Οι στριμωγμένοι στον τοίχο έριξαν μια ζαριά. Πόνταραν στην Άκρα Αριστερά και τα στελέχη της. Γνώριζαν τι σημαίνει αυτό και ποιες είναι οι νοοτροπίες που επικρατούν σ’ αυτούς τους χώρους. Οι ψηφοφόροι του ΣΥΡΙΖΑ ανέλαβαν το ρίσκο για λογαριασμό όλων μας και όλοι μας θα κληθούμε να πληρώσουμε το κόστος των δικών τους επιλογών.
Ωστόσο, η Δεξιά δεν έχει δικαιολογίες. Ας ήταν καλύτερη, ταχύτερη, δικαιότερη και περισσότερο εναρμονισμένη με τις ανάγκες της κοινωνίας. Εφόσον γνώριζε η ΝΔ και τον χρονικό ορίζοντα που είχε μπροστά της για να ολοκληρώσει τις περιβόητες «μεταρρυθμίσεις» ας κινείται πιο γρήγορα. Η πραγματικότητα είναι πάντοτε, θέλοντας και μη, ο άξονας γύρω από τον οποίο κινείται και πρέπει να κινείται η πολιτική.
Η πραγματικότητα, όμως, δεν είναι μόνο υλική αλλά και ψυχολογική:
