ΣΥΡΙΖΑίικο ΣΟΥΡΓΕΛΟΞΕΦΤΙΛΑΡΑΔΙΚΟ: Όχι δάκρυα για τους εθνικούς τσογλανο-ξεφτιλαράδες

 

Του Νικηφόρου Βαρονέτου

Ο ΣΥΡΙΖΑ διαλύεται.

Ο Μητσοτάκης χαίρεται γιατί θα είναι αδιαμφισβήτητος.

Ο Ανδρουλάκης χαίρεται γιατί θα πάρει τη δεύτερη θέση.

Ο Κουτσούμπας χαίρεται γιατί θα αυξήσει τα ποσοστά του.

Η Κωνσταντοπούλου χαίρεται γιατί ελπίζει να πάρει μερικούς ψήφους που θα τη διατηρήσουν στη Βουλή.

Η Νέα Αριστερά χαίρεται γιατί θεωρεί ότι δικαιώνεται και αναμένει κάποιες προσχωρήσεις..

Πολλοί σχηματισμοί της εξωκοινοβουλευτικής Αριστεράς χαίρονται γιατί αναμένουν να εισπράξουν κάποιες ψήφους.

Μεγάλη αναταραχή στο πολιτικό σύστημα. Υπέροχη κατάσταση, όπως θα έλεγε ο Μάο.

Όχι δάκρυα για τη διάλυση του ΣΥΡΙΖΑ.

Όχι δάκρυα για το κόμμα που κορόιδεψε τον ελληνικό λαό ότι θα καταργούσε τα μνημόνια μ’ ένα νόμο, μ’ ένα άρθρο.

Όχι δάκρυα για το κόμμα που εξαπάτησε τους πολίτες με το Δημοψήφισμα του 2015 και έφερε το 3ο ευρω-μνημόνιο.

Όχι δάκρυα για το κόμμα που καλοδεχόταν του λαθρομετανάστες για να λιάζονται στις πλατείες της Αθήνας.

Όχι δάκρυα για το κόμμα που ο προηγούμενος αρχηγός του αναρωτήθηκε δημοσίως αν υπάρχουν σύνορα στη θάλασσα.

Όχι δάκρυα για το κόμμα που υπέγραψε την επαίσχυντη Συμφωνία των Πρεσπών.

Υπάρχουν και πάρα πολλά άλλα. Ο κατάλογος θα μπορούσε να είναι ατέλειωτος.

Μετά από δύο εκλογικές ήττες, με μείωση του ποσοστού του κατά 50%, ο ΣΥΡΙΖΑ απέκτησε νέο πρόεδρο. Έναν ομοφυλόφιλο «αλεξιπτωτιστή» από τις ΗΠΑ. Όποιος έδινε δύο ευρώ μπορούσε να ψηφίσει στις εσωκομματικές εκλογές. Αυτή είναι εν πολλοίς η περίφημη λαϊκή βάση του κόμματος που εξέλεξε τον Στ. Κασσελάκη.

Πριν τη διάλυση του, ο ΣΥΡΙΖΑ δημιούργησε δύο κλώνους.

Τον ένα πρόωρα, το ΜέΡΑ 25 του Γ. Βαρουφάκη.

Τον άλλο  καθυστερημένα, τη Νέα Αριστερά των Χαρίση, Αχτσιόγλου, Τσακαλώτου και λοιπών.

Οι εναπομείναντες στο ΣΥΡΙΖΑ φαντασιώνονται μια μεγάλη κεντροαριστερά, μια προοδευτική παράταξη, μια εναλλακτική στον Μητσοτάκη, να σταθούν δίπλα στο λαό για να λύσουν τα προβλήματά του.

Τίποτα απ’ αυτά δεν μπορούν να κάνουν. Δεν έχουν όραμα. Δεν παράγουν πολιτική. Δεν έχουν εναλλακτικές προτάσεις, αλλά, υιοθετούν πολιτικές που έρχονται από κέντρα του εξωτερικού.

Ο ΣΥΡΙΖΑ και οι κλώνοι του είναι γκλομπαλιστές, ευρωλάγνοι, εθνομηδενιστές, ενδοτικοί. Δε διαφέρουν σε τίποτα από τα άλλα κόμματα του κυρίαρχου πολιτικού συστήματος.

Η μάχη τώρα γίνεται …

ΣΥΡΙΖΑίικο ΨΩΝΑΡΟ-ΤΣΟΓΛΑΝΑΡΑΔΙΚΟ:Τον καταδίκασε να έχει την τύχη του Αλαβάνου

 

Γράφει ο Γιάννης Μεϊμάρογλου

Με μια ψηφοφορία και μια απόφαση - κατά το «μ´ένα νόμο και ένα άρθρο» που έλεγαν παλιά για τα μνημόνια - οι σύνεδροι του συνεδρίου του ΣΥΡΙΖΑ έγραψαν τους τίτλους τέλους της «εποχής Τσίπρα». Είπαν ένα εκκωφαντικό και ουσιαστικά ομόφωνο ΟΧΙ στην προτροπή του να προσφύγει ο Κασσελάκης στη βάση για να επανεπιβεβαιώσει την εμπιστοσύνη των μελών.

Τόσο ο Κασσελάκης που σήκωσε το προκλητικό γάντι του «πνευματικού» του πατέρα, όσο και η πρόταση για τη ματαίωση μιας νέας εσωκομματικής διαδικασίας αλλά και η ουσιαστική παραίτηση της Όλγας Γεροβασίλη - «αν δεν βάζεις θέμα εκλογής, αποσύρω την υποψηφιότητά μου» - έδωσαν την ηχηρή απάντηση σε ένα καπετάνιο που είχε εγκαταλείψει το καράβι μετά το ναυάγιο χωρίς να πει μια αυτοκριτική κουβέντα για τα λάθη του, επιμένοντας να συνεχίσει να κινεί τα νήματα πίσω από το παραβάν.

Η αλήθεια είναι ότι τα όσα ευτράπελα συνέβησαν στον ΣΥΡΙΖΑ μετά το συντριπτικό γι αυτόν αποτέλεσμα της εθνικής κάλπης και κυρίως μετά την εκλογή του Στέφανου Κασσελάκη στην προεδρία της αξιωματικής αντιπολίτευσης μπορεί να προσέφεραν άφθονο υλικό στους σχολιαστές - πολιτικούς και μη - των ραδιοτηλεοπτικών εκπομπών, δεν ήταν ωστόσο αρκετά για να κατανοήσει κανείς τις εξελίξεις στο χώρο της Συριζαϊκής Αριστεράς.

Πρόκειται στην ουσία για το χρονικό μιας προδιαγεγραμμένης διαλυτικής πορείας που ξεκίνησε από τη στιγμή που ο Αλέξης Τσίπρας ανακοίνωσε στο Ζάππειο την παραίτησή του από την ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ, όχι όμως και από τις προσωπικές του φιλοδοξίες και βλέψεις για το μέλλον.

Η παραίτησή του, τη συγκεκριμένη εκείνη στιγμή μετά την επαναληπτική εθνική κάλπη δεν ήταν τυχαία. Όπως και τίποτα δεν ήταν τυχαίο σε όλη τη διάρκεια της παραμονής του Τσίπρα στην ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ και δυστυχώς και της χώρας.

Πρόκειται για μια αλληλουχία διαδοχικών προσωπικών αποφάσεων διάρκειας μιας δεκαπενταετίας περίπου, με κοινό παρονομαστή τον τυχοδιωκτισμό που οδήγησαν τη «Ριζοσπαστική Αριστερά» από τις πλατείες των αγανακτισμένων και τη διακυβέρνηση της χώρας ως τη σημερινή εκφυλιστική για το κόμμα πορεία. Μοιάζει με τραγική ειρωνία η αναφορά της προεδρικής φρουράς του Τσίπρα περί λευκών επιταγών που δήθεν δεν δίνει ποτέ η Αριστερά.

 

Η κυβερνητική σύμπραξη με τους ΑΝΕΛ του Πάνου Καμμένου ήταν μια συνειδητή επιλογή που εξασφάλιζε στον Τσίπρα τη σίγουρη «δεδηλωμένη» χωρίς περιττές υποχρεώσεις προγραμματικών συμβιβασμών με το φιλελεύθερο Ποτάμι ή το κεντροαριστερό ΠΑΣΟΚ.

Συνειδητή ήταν και η εξώθηση προς την έξοδο και τον κοινοβουλευτικό αποκλεισμό - μέσω νέων εκλογών - της ομάδας Λαφαζάνη που αποτελούσε τη στιγμή εκείνη το μοναδικό εσωκομματικό εμπόδιο για την προσχεδιασμένη μνημονιακή του κωλοτούμπα. Το δημοψήφισμα του ‘15 και η βολική «ερμηνεία» του αποτελέσματός του όπως και οι εκλογές στις οποίες οδήγησε τη χώρα αμέσως μετά, ήταν το αποκορύφωμα της τυχοδιωκτικής του συμπεριφοράς.

Τυχαία δεν ήταν βέβαια και η σκηνοθετημένη αποχώρηση του Πάνου Καμμένου - με τους βουλευτές και τους πολιτευτές του να κατέχουν ακόμα αξιώματα στον ΣΥΡΙΖΑ - με αφορμή τη συμφωνία των Πρεσπών που ενόχλησε δήθεν τις ακροδεξιές ευαισθησίες του σταθερού κυβερνητικού εταίρου της Αριστεράς.

Ο Αλέξης Τσίπρας δεν είχε κανένα πρόβλημα να μεταμφιέζεται, κατά τις περιστάσεις, σε «Αριστερό», «κεντροαριστερό», «σοσιαλδημοκράτη» ή «κεντρώο» προκειμένου να εξυπηρετεί τις εφήμερες σκοπιμότητες και φιλοδοξίες του σε Ελλάδα και Ευρώπη. Μέλος της ομάδας των Αριστερών στην ευρωβουλή αλλά και παρατηρητής στην ομάδα των σοσιαλδημοκρατών, δεν δίστασε, όταν του χρειάστηκε να πλέξει το εγκώμιο ακόμα και του Τραμπ.

Η παραίτηση του Αλέξη Τσίπρα από την ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ, μετά τις επαναληπτικές εθνικές εκλογές του ‘23 κάθε άλλο παρά αυθόρμητη ή αποτέλεσμα πολιτικής ευαισθησίας ήταν. Χρειάστηκαν 4 ολόκληρες μέρες για να συνειδητοποιήσει ότι το παραμύθι «δεύτερη φορά Αριστερά» είχε τελειώσει με τον πιο εμφατικό τρόπο.

Ωστόσο, ήταν μια παραίτηση από τον προεδρικό του θώκο αλλά όχι και από τα σχέδιά του για τη συνέχιση της πολιτικής του διαδρομής. Και τα σχέδιά του αυτά περνάγανε πλέον από την κατάρρευση και την ουσιαστική διάλυση του ΣΥΡΙΖΑ. Αυτός ήταν και ο λόγος που εμπνεύστηκε και στήριξε την υποψηφιότητα Κασσελάκη η οποία οδήγησε στην αποχώρηση και τους τελευταίους «μοϊκανούς» του πάλαι ποτέ «Συνασπισμού της Αριστεράς και της Προόδου» οι οποίοι επέστρεψαν στις προ 40ετίας πολιτικές και ιδεολογικές τους θέσεις.

Ο εναπομείνας ΣΥΡΙΖΑ, οι αντιπρόσωποι του οποίου γέμισαν τις κερκίδες του TAE KWO NTO αυτές τις μέρες, είναι ο ΣΥΡΙΖΑ των Πασόκων μεταναστών, των αριστεροποιημένων ΑΝΕΛιτών, των μεταμελημένων ΔΗΜΑΡιτών, των ανερμάτιστων Αντώναρων κλπ.

Μόνο που…

 

ΣΥΡΙΖΑίικο ΣΟΥΡΓΕΛΟΚΑΤΣΑΠΛΙΑΔΙΚΟ: Ξεχασμένοι αναπτήρες

 

Toυ Μιχάλη Τσιντσίνη

Προσπαθούσε να δείχνει άνετος, παρότι το ρούχο με το οποίο είχε περιτυλίξει τον εαυτό του, δεν του το επέτρεπε. Προσπαθούσε να συνομιλήσει με την πλατεία, να απαντήσει στις φωνές που έφταναν από τη γαλαρία, να αστειευτεί. Προσπαθούσε να επιστρατεύσει και στη ζωντανή αρένα τη σαγήνη που τον εκτόξευσε στο σοσιαλμιντιακό στερέωμα, αλλά ένα τείχος ήταν εκεί. Ενα αόρατο, πλην αδιαπέραστο τείχος που χώριζε τον Στέφανο Κασσελάκη από τους συνέδρους του κόμματός του και τον έκανε να φαίνεται ξένος.

Η αμηχανία και η ψύχρα στη σάλα του Τάε Κβον Ντο πιστοποιούσε ότι το ίδιο κοινό πέντε μήνες πριν είχε επιλέξει τον Κασσελάκη όχι επειδή τον εμπιστεύτηκε, αλλά μάλλον επειδή συγκινήθηκε από την εξωτικότητά του. Επέλεξε το ξένο, επειδή το οικείο ήταν δοκιμασμένο – ανιαρό και αποτυχημένο.

Με εκείνο το εκλογικό του διάβημα, το κομματικό ακροατήριο είχε από τότε συντάξει τη νεκροψία που έμελλε να εκδώσουν με καθυστέρηση τόσο ο νυν όσο και ο τέως πρόεδρος του κόμματος.

Ο ΣΥΡΙΖΑ εκπνέει. «Σέρνεται», είπε ο Τσίπρας.

«Βυθίζεται», είπε ο Κασσελάκης.

Μπορεί ο ένας να ρίχνει στον άλλον την ευθύνη για την καθίζηση, αλλά στη διάγνωση συμφωνούν.

Επιλέγοντας να δείξει στον διάδοχό του γραπτώς την έξοδο, ο πρώην πρωθυπουργός προστάτευσε κυρίως τον εαυτό του. Συνέταξε εκ του ασφαλούς μια προκήρυξη κομματικού πατριωτισμού, ηθικολογώντας για το πώς το κόμμα πρέπει να αποδράσει από τη φούσκα του τοξικού ναρκισσισμού, στην οποία το έχει εγκλωβίσει η νέα ηγεσία.

Η προτροπή διαβάζεται και ως αυτοκριτική: Ο Τσίπρας ήταν που παρέδωσε έναν πολιτικό οργανισμό τόσο ευάλωτο οργανωτικά και ελαφρύ ιδεολογικά, ώστε να μπορεί να τον μαζέψει, σαν ξεχασμένο αναπτήρα, ένας περαστικός.

Μπορεί κανείς να παρακολουθήσει –χαιρέκακα, ως κωμωδία, ή αγωνιωδώς, σαν δράμα– το εσωκομματικό σπλάτερ στον ΣΥΡΙΖΑ.

Μπορεί να το απολαύσει σαν παραπολιτικό υπερθέαμα.

Δύσκολα, όμως, θα βρει το πολιτικό αντικείμενο της διαμάχης.

Ο Κασσελάκης δεν ενοχλεί τους –τρόπος του λέγειν– συντρόφους του επειδή είναι λιγότερο ή περισσότερο αριστερός. Κι εκείνοι θέλουν να απαλλαγούν από αυτόν, αλλά στην αποστροφή τους –κυρίως για τους εξουσιαστικούς τρόπους του– δεν μπορούν να δώσουν πολιτικό σχήμα. Θέλουν να τον ξαποστείλουν. Αλλά δεν είναι σε θέση να αρθρώσουν με τι θα ήθελαν να τον αντικαταστήσουν.

Δεν μπορούν καν να εξηγήσουν πώς, από το πουθενά, βρέθηκαν μαζί του δεμένοι.

 

Ισως έπρεπε να αρχίσουν από εκεί. Πώς πέτυχε ο Κασσελάκης;

Την πολιτική αμηχανία δεν την προκάλεσε εκείνος στον ΣΥΡΙΖΑ. Ζαλισμένο από την ήττα και ορφανό από τον αρχηγό που το συνείχε, το κόμμα αφέθηκε στα χέρια των μελών του. Χωρίς τον Τσίπρα και χωρίς να έχει αποπειραθεί να εξηγήσει η ίδια τη συντριβή, η σαστισμένη ηγεσία ρώτησε τη βάση «τι να κάνουμε;»· «τι να γίνουμε;». Και η βάση αντιγύρισε, σε συσκευασία Κασσελάκη, την αμηχανία τους.

Τώρα, οι ίδιοι άνθρωποι…

 

ΣΥΡΙΖΑίικο ΣΟΥΡΓΕΛΟΚΑΤΣΑΠΛΙΑΔΙΚΟ: Εμπρός στον έτσι που χάραξε ο τέτοιος…

 

Toυ Θανάση Μαυρίδη

Εμπρός στον έτσι που χάραξε ο τέτοιος, γράφανε στους δρόμους. Κορυφαίο σύνθημα της μεταπολίτευσης που έρχεται γάντι στις εξελίξεις στον ΣΥΡΙΖΑ. Είναι πάντως δυσδιάκριτο ποιος είναι ο έτσι και ποιος ο τέτοιος. Και κάπου εδώ, με τον πολιτικό θάνατο του ΣΥΡΙΖΑ, τελειώνει η Ελλάδα της μεταπολίτευσης και της αυταπάτης. 

Ο Αλέξης Τσίπρας είναι παρελθόν.

Το ίδιο και ο Στέφανος Κασσελάκης. Θα το μάθει κι αυτός στην κάλπη.

Το μενού της επόμενης ημέρας δεν περιλαμβάνει την αριστερά.

Η αριστερά ηττήθηκε. Τελείωσε πολιτικά, αποδείχτηκε ότι δεν έχει προτάσεις για τα σύγχρονα προβλήματα της κοινωνίας. Αυτό πληρώνει στις δημοσκοπήσεις, αυτός είναι και ο λόγος των διαλυτικών τάσεων που ωθούν πλέον σε ποσοστά της τάξης του 3% ένα κόμμα που πριν από μόλις 5 χρόνια ήταν κυβέρνηση. Ο ΣΥΡΙΖΑ δεν θα μπορούσε να σωθεί με έναν ουρανοκατέβατο μεσσία, όπως επιχειρήθηκε να παρουσιαστεί ο Στέφανος Κασσελάκης. Το πρόβλημα του ΣΥΡΙΖΑ δεν ήταν θέμα προσώπων, ήταν και εξακολουθεί να είναι ένα καθαρά πολιτικό πρόβλημα.

Στο δικό μας μυαλό η λογική επιβάλλει να επιστρέφουμε στη στατική εικόνα που έχουμε συνηθίσει. Σε μία ισορροπία των δυνάμεων, όπως, όμως, αυτή παρουσιάζεται σε μία φωτογραφία της στιγμής. Γι αυτό και περιμένουμε κάθε φορά που η εικόνα αυτή αποσυντίθεται να υπάρχουν διορθωτικές κινήσεις για την αποκατάσταση της ισορροπίας.

Μόνο που όλο αυτό είναι πλασματικό. Η ίδια η ζωή κινείται δυναμικά και δε δίνει την παραμικρή σημασία για τις δικές μας ανησυχίες ή θεωρίες. Και την ίδια ώρα η φύση συνεχίζει να ποντάρει στην εξελικτική διαδικασία, να αφήνει πίσω της τους ηττημένους και να συνεχίζει με τους νικητές.

Στη μετεμφυλιακή Ελλάδα δημιουργήθηκε η αντίληψη ότι η κατάσταση θα ήταν καλύτερη στη χώρα αν η αριστερά δεν είχε ηττηθεί.

Η φαντασίωση αυτή διαλύθηκε ολοκληρωτικά με την κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ. Η Ελλάδα ήταν τυχερή που βρέθηκε σε αυτήν την πλευρά του ποταμού. Και υπερβολικά τυχερή που το ατύχημα του 2015 δεν είχε ολέθριες συνέπειες.

Όλα αυτά, όμως, συγκλίνουν σε μια μεγάλη πολιτική μεταστροφή. Η Ελλάδα παύει να είναι μια αριστερή χώρα.

Ο Αλέξης Τσίπρας έχει πολιτικό αισθητήριο, αυτό δεν μπορεί να του το αμφισβητήσει κάποιος. Πρώτος το κατάλαβε, όταν και επιχείρησε να κόψει τους δεσμούς του με τη ριζοσπαστική αριστερά και έκανε τα πάντα για να μας πείσει ότι ήταν κλώνος του Ανδρέα Παπανδρέου.

Αλλά και η επιλογή Κασσελάκη ήταν μια επιλογή απελπισίας. Μία απέλπιδα προσπάθεια ενός πολιτικού τζογαδόρου να βρεθεί και πάλι σε θέση υπεροχής.

 

Το συνέδριο του ΣΥΡΙΖΑ πιστοποίησε αυτό που όλοι βλέπουμε εδώ και καιρό στην κοινωνία και στις δημοσκοπήσεις: Το τέλος του ΣΥΡΙΖΑ.

Το πρόβλημα είναι ότι…

 

ΣΥΡΙΖΑίικο ΣΟΥΡΓΕΛΟΨΩΝΑΡΑΔΙΚΟ: Το όνειρο του Κασσελάκη

 

Του ΚΩΣΤΑ ΓΙΑΝΝΑΚΙΔΗ

Σύμφωνα με την τρέχουσα ανάλυση, ο Στέφανος Κασσελάκης απλώς κέρδισε χρόνο μέχρι τις ευρωεκλογές. Αν το κόμμα δεν ανακάμψει, θα αμφισβητηθεί εκ νέου και θα εκπαραθυρωθεί από την Κουμουνδούρου.

Ακούγεται λογικό. Ομως δεν είναι και εύκολο. Αντιθέτως, το πιθανότερο είναι ο Κασσελάκης να μείνει εντελώς μόνος του, χωρίς κηδεμόνες, έχοντας τη σφραγίδα, την επιχορήγηση, το κτίριο και τα κομματικά μέσα ενημέρωσης.

Δεν πήρε, λένε, τη λευκή επιταγή που ζητούσε. Εντάξει. Μόνο που ο Κασσελάκης κερδίζει τη μάχη της επιβίωσης βήμα προς βήμα. Εμφανίστηκε ως ουρανοκατέβατος. Εισέπραξε χάχανα από τους αντιπάλους του. Μετά όμως δεν γελούσε κανείς. Στη συνέχεια του άδειασαν τη γωνιά όσοι συγκρότησαν τη «Νέα Αριστερά». Μια χαρά. Φαντάζεστε να είχε στο κεφάλι του τον Τσακαλώτο, την Αχτσιόγλου και τον Φίλη;

Εκτός των άλλων, ο κόσμος που τον στηρίζει θεωρεί όλους αυτούς βαρίδια με μυρωδιά μούχλας.

Απέκτησε πλήρη έλεγχο στα κομματικά μέσα ενημέρωσης. Αντικατέστησε τα στελέχη, πλήρωσε μισθούς από την τσέπη του, έγινε αφεντικό. Επίσης η αλήθεια είναι, πράγματι, βελτίωσε τα ελληνικά του σε θεαματικό βαθμό, ενώ διαθέτει κάπως καλύτερη αίσθηση της ελληνικής πραγματικότητας. Αν μη τι άλλο, αντέγραψε και βασικά στοιχεία λαϊκίστικης συμπεριφοράς από τον Αλέξη Τσίπρα.

Ο αχαλίνωτος ναρκισσισμός του τον εκθέτει συχνά, αλλά και ο ίδιος έγινε πιο προσεκτικός όσον αφορά την προσωπική του ζωή

Και ύστερα επανεμφανίστηκε ο Τσίπρας.

Η σκιά πάνω από την Κουμουνδούρου επέστρεψε στο σώμα της και μίλησε.

Γνωρίζουμε τη συνέχεια, την είδαμε στο συνέδριο. Και τώρα μπορεί ο Τσίπρας να βγάζει αφρούς όταν μιλάει για τον Κασσελάκη, πλην όμως το σημάδι στο μάγουλο, από το χαστούκι του συνεδρίου, θα κάνει καιρό να φύγει.

Ο Κασσελάκης τους παίρνει το κόμμα σιγά-σιγά και με θόρυβο. Ας πούμε ο τρόπος με τον οποίο απέλυσε τον Τεμπονέρα από την Κοινοβουλευτική Ομάδα χωρίς να ανοίξει μύτη.

Θα ελέγξει πλήρως τα όργανα;

Ισως και να μην τον ενδιαφέρει και τόσο καθώς αυτός πορεύεται με πυξίδα την «αδιαμεσολάβητη» σχέση με τον λαό (του). Αλλωστε εδώ βρίσκεται και το κρίσιμο σημείο. Στη σχέση του με τη βάση.

Ο Κασσελάκης δεν ενδιαφέρεται να είναι πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ. Από αυτό που απέμεινε δεν θα κρατήσει ούτε τα κουφώματα. Τι νόημα θα είχε; Για να πουλάει αριστερό πνεύμα με τον Παππά και τον Πολάκη;

Θέλει να φτιάξει κάτι εντελώς καινούργιο και απολύτως προσωπικό. Για να έχει με την Αριστερά (του ΣΥΡΙΖΑ) τη σχέση που διατηρεί ο Τραμπ με τους Ρεπουμπλικανούς.

Είναι πασιφανές ότι ο Κασσελάκης επενδύει σε…

 

ΣΥΡΙΖΑίικο ΣΟΥΡΓΕΛΟΞΕΦΤΙΛΑΡΑΔΙΚΟ: Όπως έστρωσαν θα κοιμηθούν

 

Toυ Δημήτρη Τριανταφυλλίδη

Τα φώτα ήταν ανοιχτά σε πολλά παράθυρα του Κρεμλίνου. Λόγω απόστασης, οι περαστικοί δεν μπορούσαν να ακούσουν τον μανιασμένο θόρυβο που έκαναν οι γραφομηχανές, τις οποίες χτυπούσαν με ζήλο οι ξάγρυπνες γραμματείς της ηγεσίας του ΚΚΣΕ.

Το ημερολόγιο έγραφε 26 Φεβρουαρίου 1956 και την προηγούμενη ημέρα, ο Γενικός Γραμματέας του κόμματος είχε αναγνώσει την περιβόητη ομιλία του με τίτλο «Για την προσωπολατρία και τις επιπτώσεις της» αποκλειστικά και μόνο για τους σοβιετικούς συνέδρους.

Οι καλεσμένοι, εκπρόσωποι πολλών Κ.Κ. δεν ήταν παρόντες και θα μάθαιναν πολύ αργότερα το περιεχόμενο αυτής της ομιλίας που έμελλε να προκαλέσει την πρώτη ρωγμή στο ατσαλάκωτο αφήγημα της κομμουνιστικής ουτοπίας. Τα αριθμημένα αντίγραφα αυτής της ομιλίας, στάλθηκαν με ειδικά έντυπα παράδοσης - παραλαβής στις ηγεσίες των Κομμουνιστικών Κόμματων των διαφόρων ενωσιακών δημοκρατιών, προκειμένου να αναλυθούν σε κλειστές συγκεντρώσεις επιλεγμένων στελεχών του κόμματος και της σοβιετικής κυβέρνησης.

Πολλές δεκαετίες αργότερα, στις μέρες, ολοκληρώθηκε ένα ακόμη συνέδριο του ΣΥΡΙΖΑ, εν μέσω αντεγκλήσεων, ειρωνειών, αλληλοϋπονόμευσης και προσωπικών επιθέσεων. Πρώην και νυν ηγέτες, αλλά και οι περί αυτών, ομάδες υποστηρικτών, έδωσαν «μάχες» κατά τη διάρκεια αυτού του συνεδρίου, όχι για το πως θα διαμορφώσουν κάποια πολιτική πρόταση, αλλά για το πως θα διασφαλίσουν την κομματική ηγεσία.

Ευτυχώς, χάρη στην απευθείας μετάδοση μέσω του Διαδικτύου, οι υπόλοιποι είχαμε την ευκαιρία να διασκεδάσουμε με τα άπειρα ευτράπελα, αλλά και ορισμένες ομιλίες συνέδρων που ξέφευγαν από τα συνηθισμένα και ήταν βγαλμένες από σενάρια θερινής επιθεώρησης στο Δελφινάριο.

Ο θόρυβος πολύς, οι μάχες των συριζαϊκών τρολ στο Διαδίκτυο, απέκτησαν χαρακτηριστικά ολοκληρωτικού πολέμου, οι σύνεδροι επέστρεψαν στα σπίτια τους και ο υπό προθεσμία πρόεδρος, κάλεσε τους βουλευτές του κόμματος για ποτό σε γνωστό μπαρ του κέντρου της πρωτεύουσας.

Και η πολιτική;

Η πολιτική πήγε περίπατο ή μάλλον κανείς δεν ασχολήθηκε με αυτή λες κι είναι η ηλικιωμένη, μακρινή θεία που κάνει διαρκώς ενοχλητικές ερωτήσεις και φέρνει σε δύσκολη θέση τους λοιπούς συγγενείς κατά τη διάρκεια κηδείας ή μνημοσύνου.

Το ερώτημα που αναζητάει απάντηση είναι απλό: πώς μετά από τα γουχαΐσματα, τις ύβρεις, τις επιδεικτικές αποχωρήσεις την ώρα που μιλούσαν οι μη αρεστοί σε κάποιους, όλοι αυτοί οι άνθρωποι θα βρουν το ψυχικό σθένος να συνεργαστούν μεταξύ τους.

Προφανώς, το ψυχολογικό χάσμα ανάμεσα στην παλαιά και τη νέα φρουρά, είναι αδύνατο να καλυφθεί, όσο μερεμέτια κι αν κάνουν τα κομματικά συνεργεία ευκαιριακής επικοινωνίας. Εξάλλου, η πλευρά του νέου προέδρου έχει οπαδούς που διακρίνονται για τον ζήλο του νεοφώτιστου, επιδεικνύοντας υπερβάλλουσα σκληρότητα έναντι των σημερινών αντιπάλων και χθεσινών συντρόφων.

Βλέποντας τα όλα αυτά, αναρωτιέται κανείς: πόσο ισχυρός ήταν ο παροξυσμός της ελληνικής κοινωνίας το 2015, όταν δια τη ψήφου ανέθεσε σε αυτούς τη διακυβέρνηση της χώρας και παραλίγο θα οδηγήσουν το λαβωμένο καράβι στα βράχια;

Μαζική τύφλωση χτύπησε τότε την κοινωνία, η οποία πίστεψε πως «με ένα νόμο και ένα άρθρο θα γίνουν όλα όπως πριν». Και βρέθηκαν αυτοί οι τυχοδιώκτες, με πλήρη άγνοια των κανόνων και των πολιτικών στη διεθνή σκηνή να απειλούν δημόσια πως «θα βαράνε τα νταούλια και θα χορεύουν οι αγορές».

Βαρύ το τίμημα που πλήρωσε και θα πληρώνει για πολύ ακόμη η ελληνική κοινωνία λόγω του 4ου μνημονίου που υπέγραψε ο ΣΥΡΙΖΑ για να παραμείνει λίγους ακόμη μήνες στην εξουσία, ικανοποιώντας αιτήματα και χάρες του εκλογικού του ακροατηρίου και των σκοτεινών του διασυνδέσεων.

Αυτές τις μέρες, παρακολουθήσαμε τις εργασίες του αποκαλούμενου συνεδρίου του ΣΥΡΙΖΑ. Είναι η αρχή του τέλους, ενός τέλους που…

 

ΣΥΡΙΖΑίικο ΣΟΥΡΓΕΛΟΚΑΤΣΑΠΛΙΑΔΙΚΟ: Το μπάχαλο του μπαχαλάκη!

 

Του ΠΕΤΡΟΥ ΛΑΖΟΥ

Την Πέμπτη το απόγευμα ξεκινούσαν οι εργασίες του 4ου συνεδρίου του ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ. Ενός συνεδρίου το οποίο, υποτίθεται, θα εδραίωνε την ενότητα του κόμματος και θα οριοθετούσε ένα νέο ξεκίνημα. Ένα ξεκίνημα που θα οδηγούσε σε επαναφορά στην τροχιά εξουσίας...

Αντ’ αυτού, παρακολουθήσαμε ένα ακόμη, απέραντο φρενοκομείο. Οι πόρτες του οποίου άνοιξαν διάπλατα, πριν καν ξεκινήσει το συνέδριο από τον ίδιο τον Αλέξη Τσίπρα! Αυτόν που θεωρείται ο ιστορικός ηγέτης του κόμματος, και ως τέτοιος αποτελεί "τον εγγυητή της σταθερότητας και της ενότητάς του"!

Από εκεί και κάτω, έγινε του παιδιού που χάνει τη μάνα και της μάνας που χάνει το παιδί. Μέχρι και ο υιός Κουφοντίνας αναρωτήθηκε μισοαστεία μισοσοβαρά στα social media, αν έπρεπε να κατέβει στις εσωκομματικές και "να πάρει το κόμμα για πλάκα"! Του οσίου Μπάχαλου!

Όσα διαμείφθηκαν λίγο, πολύ γνωστά. Από τις διαρροές βεβαίως - βεβαίως, διότι η live μετάδοση κόπηκε μαχαίρι μόλις άρχισαν οι διαδικασίες ψηφοφορίας και κανείς εκτός κλειστού Tae Kwon Do, δεν θα μάθει ποτέ τον τρόπο με τον οποίο ελήφθησαν οι αποφάσεις του συνεδρίου! Φυσικά, αυτό δεν είναι καινούργιο στο συγκεκριμένο κόμμα (θυμάμαι μια ψηφοφορία που επαναλήφθηκε για να… καταλάβουν οι σύνεδροι τι ψήφιζαν). Αλλά όσο να ‘ναι, εντυπωσιάζει η επικοινωνιακή γκάφα. Ειδικά όταν κάποιος συνειδητοποιήσει πως τη μία πήγαιναν για εκλογές στις 10 Μαρτίου, την επόμενη πήγαιναν... "καταστατικά" για εκλογές σε έναν μήνα και την τρίτη αποφάσιζαν να... ΜΗΝ κάνουν εκλογές!!! Μιλάμε για χάος απέραντο και απύθμενο...

Σε κάθε άλλη περίπτωση, όλα αυτά θα αποτελούσαν πρώτης τάξεως υλικό για σενάριο κωμωδίας και θα άξιζαν ελάχιστης ενασχόλησης. Αλλά πρόκειται για την αξιωματική αντιπολίτευση της χώρας και όσα συμβαίνουν εκεί, μας αφορούν όλους. Οπότε μια ματιά στα όσα συμπερασματικά προκύπτουν από το τετραήμερο αυτό μπάχαλο, είναι απαραίτητη.

Έχουμε λοιπόν και λέμε:

Α. Ζήσαμε το πρώτο βήμα της αποτσιπροποίησης (sic) του ΣΥΡΙΖΑ και της μετατροπής του Αλέξη σε Αλέκο (ακριβώς όπως είχαμε ενημερώσει στις 24 Νοεμβρίου). Ο μπαχαλάκης προσπάθησε, κατά την προσφιλή του τακτική να προκαλέσει μπάχαλο και τα κατάφερε. Αλλά το αποτέλεσμα δεν ήταν παρά μια ηχηρότατη και ξεγυρισμένη σφαλιάρα στον ίδιο!

Τόσο η απόρριψη της πρότασής του για νέες εσωκομματικές, όσο και το έντονο γιουχάισμα της κυρίας Γεροβασίλη από συνέδρους κατά την ομιλία ανακοίνωσης της υποψηφιότητάς της, δείχνουν ακριβώς αυτό. Η εποχή της παντοδυναμίας Τσίπρα εντός του ΣΥΡΙΖΑ, έχει παρέλθει. Ανεπιστρεπτί ή όχι, θα φανεί συν τω χρόνω αλλά είναι προφανές ότι ο πρώην πρωθυπουργός έχει εξαιρετικά μειωμένη επιρροή και απήχηση εσωκομματικά, πλέον. Το ερώτημα που προκύπτει για τις πιθανότητες μιας επαναφοράς, ολικής ή μερικής είναι άκαιρο. Αλλά, εάν θα έπρεπε να στοιχηματίσει κανείς, όλα δείχνουν πως πια βαδίζουμε ολοταχώς  προς τον… Αλέκο Τσίπρα!

Β. Μπαίνουμε σε μια νέα φάση για την Αριστερά στην Ελλάδα. Όπου σημαίνοντα ρόλο ναι μεν θα παίζει η επικοινωνία, αλλά δεν θα εξαρτάται από το "παραμύθι". Κουτοπονηριά, φτηνές ατάκες για νταούλια κ.λπ., ωμή εχθρικότητα κατά των αντιπάλων μόνο λόγω των πεποιθήσεών τους, ψέματα και λοιπές "τακτικές" μπούρδες με παντελή έλλειψη στρατηγικής, θα δώσουν σιγά-σιγά την θέση τους σε περισσότερο ουσιαστικές πρακτικές. ΙΣΩΣ να ξαναδούμε παραγωγή πολιτικής στην Αριστερά. Ναι, ξέρω! Από ποιους; Δίκιο έχετε αλλά…

 

ΣΥΡΙΖΑίικο ΣΟΥΡΓΕΛΟΚΑΤΣΑΠΛΙΑΔΙΚΟ: Δεν «έπεσαν οι μάσκες», Στέφανε, το Τριώδιο ανοίξατε...

 

Βy the Black Truth

«Έπεσαν οι μάσκες» είπε ο Στέφανος (της Ελλάδας) Κασσελάκης, έχοντας εξαπολύσει επίθεση κατά όσων αμφισβητούν την… ηγεσία του, συμπεριλαμβανομένου του Αλέξη Τσίπρα, τον οποίο δεν άφησε στο απυρόβλητο.

Αυτό κατάλαβε από το συνέδριο-τσίρκο με το οποίο ο ΣΥΡΙΖΑ τελικά άνοιξε το Τριώδιο.

Ο Στέφανος Κασσελάκης πιστεύει ότι… νίκησε και οι άλλοι ότι δεν… έχασαν. Και όλοι μαζί προσέφεραν ένα απίστευτο θέαμα προς όλους όσοι τελικά είχαν τη διάθεση να παρακολουθήσουν τα τεκταινόμενα στον ΣΥΡΙΖΑ.

Αυτό που όμως κατάφεραν συνολικά ήταν να μετατρέψουν το συνέδριο σε προκαρναβαλική εκδήλωση και το κλείσιμό του σε έναρξη των επίσημων καρναβαλικών εκδηλώσεων.

Αυτό που τελικά αποφεύχθηκε είναι να μην έχει συγκεκριμένο… πρόγραμμα το επόμενο διάστημα και μέχρι τη λήξη των Αποκριών.

Ο Στέφανος Κασσελάκης νομίζει ότι πήρε τη λευκή επιταγή που ζητούσε για να φτάσει στις εθνικές εκλογές.

Οι εσωκομματικοί του αντίπαλοι περιμένουν τις ευρωεκλογές και το αποτέλεσμα που θα γράψει ο ΣΥΡΙΖΑ για να προβούν σε ανάλογες κινήσεις. Κακά τα ψέματα, στο σόου που στήθηκε στο συνέδριο με τους κλακαδόρους του προέδρου και των προεδρικών υποστηρικτών θα ξεχαστεί το βράδυ της Κυριακής των εκλογών.

Θα ηρεμήσουν τα πράγματα;

Κάθε άλλο. Ο Στέφανος Κασσελάκης ήταν προκλητικός. Λειτούργησε ως ένας άλλος Παύλος Πολάκης. Έδειξε με το δάχτυλο τους εσωκομματικούς αντιπάλους καλώντας ουσιαστικά τα μέλη –και τους περαστικούς– του συνεδρίου να τους χλευάσουν. Αυτό δύσκολα θα ξεχαστεί. Και όπως ο ίδιος είπε, από αύριο κιόλας αναμένονται τα πάνελ και οι δηλώσεις των υποστηρικτών του και των αντιπάλων του.

Το σόου θα συνεχιστεί προς τέρψη των επιθεωρησιογράφων. Η χώρα θα συνεχίσει να λειτουργεί χωρίς αντιπολίτευση.

Άλλωστε…

 

ΣΥΡΙΖΑίικο ΣΟΥΡΓΕΛΟΚΑΤΣΑΠΛΙΑΔΙΚΟ: Πώς είναι δυνατόν να παίρνει κανείς τον ΣΥΡΙΖΑ στα σοβαρά;

 

Του ΜΑΝΟΥ ΒΟΥΛΑΡΙΝΟΥ

Η κυριαρχία της φαιδρότητας στο 4ο συνέδριο του ΣΥΡΙΖΑ ήταν κάτι περισσότερο από αναμενόμενη.

Η ανυπαρξία οποιασδήποτε πολιτικής πρότασης που να είναι σε επαφή με την πραγματικότητα, τα ποσοστά που είναι σε ελεύθερη πτώση, το επίπεδο των στελεχών, η  κατά λάθος σατιρική καρικατούρα πολιτικού που βρίσκεται στην προεδρία και ο αδέξιος πρώην πρόεδρος που παρεμβαίνει μόνο για να κάνει τα πράγματα ακόμα χειρότερα απ’ όσο ήδη είναι, προετοίμαζαν ακριβώς γι’ αυτό που απολαύσαμε: ένα τετραήμερο τόσο σπαρταριστό που κανονικά το επόμενο συνέδριο του κόμματος πρέπει να γίνει στο Δελφινάριο.

Το μόνο που δεν κολλούσε και δεν κολλάει με το κλίμα του συνεδρίου (και του ΣΥΡΙΖΑ γενικότερα) είναι οι περισσότερες πολιτικές αναλύσεις  που θυμίζουν κριτικούς του σινεμά οι οποίοι, βγαίνοντας από μια προβολή του «Ρόδα, Τσάντα και Κοπάνα νο 2», γράφουν και μιλούν λες και παρακολούθησαν την «Έβδομη Σφραγίδα».

Ομολογώ ότι δεν μπορώ να καταλάβω πώς κανείς μπορεί να παίρνει στα σοβαρά τους πρωταγωνιστές αυτής της φαρσοκωμωδίας και πολύ περισσότερο να τους αποδίδει ικανότητες που αποδεδειγμένα δεν διαθέτουν.

Ο Αλέκσης, για παράδειγμα, είναι γνωστό ότι αδυνατεί να συλλάβει και να εκτελέσει οποιοδήποτε πολιτικό σχέδιο της προκοπής. Η άνοδός του στην εξουσία ήταν τόσο συγκυριακή που, παρότι ήταν νέος και άφθαρτος, όχι μόνο δεν κατάφερε να κερδίσει μια δεύτερη τετραετία, όχι μόνο έχασε εύκολα τις εκλογές του 2019, αλλά κατάφερε και  να μειώσει στο μισό τα ποσοστά του κόμματός του μετά από τέσσερα χρόνια στη θέση της αντιπολίτευσης.

Πώς είναι δυνατόν αυτός ο φανερά ανεπαρκής πολιτικός να παρουσιάζεται ως πολιτική ευφυΐα;

Πώς είναι δυνατόν να γίνονται εμβριθείς αναλύσεις για τις «επόμενες κινήσεις» του Στέφανου με τα στενά ρούχα, δηλαδή για έναν πολιτικό ο οποίος το μόνο με το οποίο μπορεί να συγκριθεί είναι μια σατιρική φάρσα τύπου Μπόρατ;

Και πώς είναι δυνατόν να παίρνει κανείς στα σοβαρά ένα κόμμα του οποίο όλα τα υπόλοιπα στελέχη είναι ακόμα πιο ανεπαρκή και σίγουρα με μικρότερη πολιτική επιρροή στον πραγματικό κόσμο από τον Αλέκση και τον Στέφανο με τα στενά ρούχα;

Καταλαβαίνω την ανάγκη πολλών συμπολιτών να εμφανίσουν ως σοβαρό το αντικείμενο με το οποίο ασχολούνται αλλά φοβάμαι πως ο ΣΥΡΙΖΑ όχι μόνο δεν είναι κάτι σοβαρό αλλά είναι αδύνατον να παρουσιαστεί και ως τέτοιο.

Αυτό δεν σημαίνει ότι δεν πρέπει κανείς να ασχολείται μαζί του. Στο κάτω-κάτω, οι σύντροφοι όχι μόνο είναι διασκεδαστικοί αλλά προς το παρόν είναι και η αξιωματική αντιπολίτευση της χώρας. Αλλά πρέπει να αντιμετωπίζονται ως αυτό που είναι:

ΣΥΡΙΖΑίικο ΣΟΥΡΓΕΛΟΨΩΝΑΡΑΔΙΚΟ: Κάτω τα χέρια από τον Κασσελάκη

 

Toυ ΣΩΚΡΑΤΗ ΠΑΠΑΧΑΤΖΗ

“Όλο το στάδιο σειόταν και έλεγε ΚΑΤΩ ΤΑ ΧΕΡΙΑ ΑΠΟ ΤΟΝ ΚΑΣΣΕΛΑΚΗ”. Αυτό ανέφερε μεταξύ άλλων ο …Κασσελάκης στον “καλό συνάδελφο” [κάτω].

Πρέπει κανείς να διαλογιστεί πάνω σ’ αυτό το σύνθημα.

Ο ίδιος ο “υπό προθεσμία πρόεδρος” αναφέρεται στους σύνεδρους που του ζητούσαν να τους δώσει ελπίδα.

Πρέπει κανείς να διαλογιστεί πάνω και σ’ αυτό.

Να πω το κρίμα μου : σε επίπεδο κυβικών [IQ, guts κτλ.], χειρότερος από τον Τσίπρα, κατ’ αρχήν, έπαψε να μου φαίνεται. Για να μη μιλήσω για το non-entity που “κυβερνά” τη χώρα.

Ίσως δε, μέρος της γραφικότητας του κυρίου Κασσελάκη να οφείλεται στην επίκτητη, ανεμπέδωτη “ηγετική” γλώσσα του σώματος. Και στα ανεπαρκή ελληνικά του – τα οποία, παρεμπιπτόντως, βελτιώνονται.

Σε οποιαδήποτε περίπτωση, σε πείσμα του ομόφωνου αποφθέγματος “αναλυτών” και “εκλογολόγων”, καμία υποβάθμιση ως προς το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης.

Ο ΣΥΡΙΖΑ έχει, ξανά…

 

Αριστερο-ΣΥΡΙΖΑίων αδίστακτων εθνικών ξεφτιλαράδων κωμωδία

 

 

Σαν σήμερα (29/2/ΧΧΧΧ)

 

1288: Η 29η Φεβρουαρίου καθιερώνεται στη Σκωτία ως η μόνη μέρα που μία γυναίκα μπορεί να προτείνει γάμο σε έναν άνδρα. Αν ο άντρας αρνηθεί, τοτε πρέπει να πληρώσει πρόστιμο.

 1584: Πρώτη εμφάνιση της 29ης Φεβρουαρίου ως πρόσθετης ημέρας κάθε δίσεκτου έτους. Η προσθήκη αυτή αποφασίστηκε το 1581 από τον Πάπα Γρηγόριο ΧΙΙΙ, ο οποίος αφαίρεσε και 11 ημέρες, μετονομάζοντας την 4η Οκτωβρίου 1582 σε 15η Οκτωβρίου 1582 και εγκαινιάζοντας το ημερολόγιο που πήρε το όνομά του. Η επιπλέον ημέρα του Φεβρουαρίου υφίσταται ήδη από το 45 π.Χ. βάσει της ρύθμισης του Ιουλίου Καίσαρα, με τη διαφορά ότι εμφανιζόταν μεταξύ 24ης και 25ης ημέρας και από την οποία προέρχεται ο όρος δίσεκτο έτος, αφού στο ρωμαϊκό ημερολόγιο υπήρχαν κάθε 4 χρόνια δύο φορές έκτες καλένδες (δις έκτες).

1792: Γεννιέται  Τζοακίνο Ροσίνι, ιταλός συνθέτης.

1900: Γεννιέται ο Γιώργος Σεφέρης, φιλολογικό ψευδώνυμο του Γεωργίου Σεφεριάδη

1956: Ο Κωνσταντίνος Καραμανλής σχηματίζει την πρώτη του κυβέρνηση που προήλθε από εκλογές. Η Λίνα Τσαλδάρη  γίνεται  η πρώτη ελληνίδα υπουργός αναλαμβάνοντας το υπουργείο Πρόνοιας

ΝουΔο-γαλαζαίικο ΕΘΝΟΠΑΤΕΡΟ-ΞΕΦΤΙΛΑΡΟΠΛΗΚΤΟ ΚΟΥΛΟ-ΧΑΝΕΙΟ: 57 ψυχές ζητούν δικαίωση - Με αυτούς τους ξεφτίλες θα την βρουν?

 

«Τα κάστρα δεν πέφτουν», λέει ο αλήτης. Και από κάτω τα πρόβατα χειροκροτάνε.#Τεμπη_έγκλημα pic.twitter.com/7ARHYSuqiH

— 𝓓𝓮 𝓯𝓪𝓬𝓽𝓸 (@panlabro) February 28, 2024

Όχι ρε δεν είναι συγκάλυψη,απλά ο Γεραπετριτης απαγόρευσε να έρθουν πραγματογνώμονες από την ΕΕ.#Τεμπη_συγκαλυψη #τεμπη_εγκλημα pic.twitter.com/X7AiE9XG5v

— Xans (@Xans_Cristian) February 28, 2024

Ας θυμηθούμε κ το παιχνίδι των εντυπώσεων από την κυβέρνηση pic.twitter.com/DqpMPKwFm4

— Ουίνστον Τσώρτσιλ (@prwinND) February 28, 2024

 

 57 ψυχές ζητούν δικαίωση:

1. Γιώργος Μπουρνάζης, 15 ετών

2. Αναστασία Παπαγγελή, 19 ετών

3. Θώμη Πλακιά, 20 ετών

4. Χρύσα Πλακιά, 20 ετών

5. Αναστασία Πλακιά, 20 ετών

6. Αναστάσιος Κουτσόπουλος, 21 ετών

7. Μαρία Θωμαή Ψαροπούλου, 21 ετών

8. Φραντσέσκα Μπέζα, 21 ετών

9. Γιώργος Παπάζογλου, 22 ετών

10. Ελένη Τσίντζα, 22 ετών...

 

 

ΝουΔο-γαλαζαίικο ΕΘΝΟΠΑΤΕΡΟ-ΞΕΦΤΙΛΑΡΟΠΛΗΚΤΟ ΚΟΥΛΟ-ΧΑΝΕΙΟ: Γιατί ο Κώστας Αχ. Καραμανλής δεν έπρεπε να γίνει ποτέ υπουργός Μεταφορών

 

Tης ΒΑΣΙΛΙΚΗΣ ΣΙΟΥΤΗ

ΗΤΑΝ ΠΡΙΝ ΑΠΟ 5 ΧΡΟΝΙΑ ΠΕΡΙΠΟΥ, στις 20 Απριλίου του 2019, όταν μια φωτογραφία του βουλευτή Σερρών Κώστα Αχ. Καραμανλή με την ευρωβουλευτή Ελίζα Βόζενμπεργκ, που την ανάρτησε στα σόσιαλ μίντια και κυκλοφόρησε στο διαδίκτυο, έγινε η αιτία για να δεχθεί βροχή από αρνητικά και οργισμένα σχόλια. 

Ο λόγος ήταν ότι στη φωτογραφία εκείνη, που τραβήχτηκε ενώ οι δυο τους βρίσκονταν στο αυτοκίνητό του με εκείνον στη θέση του οδηγού, μπορούσε κανείς να διακρίνει ότι ο τομεάρχης Υποδομών και Μεταφορών της Νέας Δημοκρατίας είχε τοποθετήσει κλιπ απενεργοποίησης του συναγερμού της ζώνης ασφαλείας!

Το αξεσουάρ αυτό χρησιμοποιείται από όσους δεν θέλουν να φοράνε ζώνη ασφαλείας· τοποθετούν στους υποδοχείς της ζώνης αυτά τα κλιπ για να μην τους ενοχλεί ο ήχος της ειδοποίησης. 

 Ο αρμόδιος βουλευτής για θέματα Μεταφορών της τότε αξιωματικής αντιπολίτευσης, δηλαδή, επεδείκνυε στον φακό ότι δεν τηρεί τον Κώδικα Οδικής Κυκλοφορίας και αδιαφορεί για την ασφαλή οδήγηση.

Μετά από τις έντονες αντιδράσεις που προκλήθηκαν, ο Κώστας Αχ. Καραμανλής παραδέχθηκε ότι ήταν λάθος του. Αναμενόμενη δήλωση, χωρίς πολλές εξηγήσεις, δύο μήνες πριν από τις εκλογές, χωρίς να πει καν ότι στο εξής θα τηρεί τον ΚΟΚ.

Όταν μετά από λίγο, τον Ιούλιο του 2019, η Νέα Δημοκρατία κέρδισε τις εκλογές, ο Κώστας Αχ. Καραμανλής τοποθετήθηκε στη θέση του υπουργού Υποδομών και Μεταφορών. Κάποιοι τότε θυμήθηκαν εκείνη τη φωτογραφία και αναρωτήθηκαν πώς είναι δυνατόν, από όσους θα μπορούσαν να επιλεγούν για αυτήν τη θέση, ο πρωθυπουργός να έκρινε ως καταλληλότερο έναν πολιτικό που είχε πιαστεί να χρησιμοποιεί κλιπ για να μη φορά ζώνη ασφαλείας και δεν τηρούσε τον ΚΟΚ. Στην κυβέρνηση, αλλά και στον πολιτικό χώρο γενικότερα, αυτό θεωρήθηκε μια ασήμαντη λεπτομέρεια στην οποία δεν άξιζε να δώσει κανείς σημασία.  

Είναι όμως αδιανόητο να θεωρείται λεπτομέρεια η μη τήρηση του ΚΟΚ από τον αρμόδιο για τον τομέα των Μεταφορών.  

Τι είδους άριστος υπουργός θα μπορούσε να είναι; 

Και γιατί κάποιος που δεν ενδιαφέρεται για τη δική του ασφάλεια όταν οδηγεί να ενδιαφερθεί για την ασφάλεια των άλλων στις δημόσιες μεταφορές; 

Θα περίμενε κανείς από τον πρόεδρο της Νέας Δημοκρατίας να τον έχει αποπέμψει από τότε και όχι να τον κάνει υπουργό Μεταφορών.

Η χρήση της ζώνης ασφαλείας στο αυτοκίνητο είναι υποχρεωτική σε όλες τις ανεπτυγμένες χώρες του κόσμου και πρέπει να τη φορούν πάντα ο οδηγός και οι συνεπιβάτες. Σε περίπτωση μη χρήσης ζώνης ασφαλείας, αυτός που παραβαίνει τις σχετικές διατάξεις του ΚΟΚ τιμωρείται με πρόστιμο και αφαίρεση της άδειας. Η ζώνη θεωρείται το σημαντικότερο από τα συστήματα ασφάλειας, που σώζει ζωές σε περίπτωση τροχαίου ατυχήματος.

Η μη χρήση της ζώνης ασφαλείας μαρτυρά έλλειψη κυκλοφοριακής αγωγής, καθώς και απουσία συνείδησης των τρομακτικών κινδύνων και συνεπειών από την οδήγηση χωρίς αυτό το μέσο προστασίας. 

Ο γνωστός οδηγός και ειδικός σε θέματα οδικής ασφάλειας Ιαβέρης είχε παρουσιαστεί στις 12/9/2019 στην Επιτροπή Οδικής Ασφάλειας της Βουλής και είχε πει ότι βλέπει κατά καιρούς να μπαινοβγαίνουν στο κτίριο βουλευτικά και υπουργικά αυτοκίνητα «με ζώνες κουμπωμένες πίσω από την πλάτη, και με πόρπες απενεργοποιητές», επισημαίνοντας πως, πέρα από το θέμα της προστασίας, είναι και θέμα προτύπων. «Δεν μπορεί ένας βουλευτής να κάνει ό,τι θέλει», τους είπε. «Έχει ανθρώπους που τον παρακολουθούν και αυτή είναι η παιδεία, η βιωματική αντιγραφή των προτύπων…».

Και μόνο το γεγονός ότι ο Κώστας Αχ. Καραμανλής περιφρονούσε τον ΚΟΚ και αδιαφορούσε για την οδική ασφάλεια επιδεικτικά, με τη χρήση των απενεργοποιητών, ήταν...