ΑΡΘΡΟ ΕΞΑΙΡΕΤΙΚΟ
Του Ρούσσου Βρανά
Η Ιστορία παίζει συχνά παράξενα παιχνίδια. Ηταν τέτοιες µέρες, πριν από 63 χρόνια, όταν ένα πλοίο µε το όνοµα «Εξοδος», που έβαζε πλώρη για τα νερά της Παλαιστίνης, παγιδεύτηκε στα δίχτυα της διεθνούς διπλωµατίας. Ο καπετάνιος του, ένας εικοσιεπτάχρονος Εβραίος, είχε αναλάβει µια παράνοµη αποστολή: να µεταφέρει από τη µια άκρη της Μεσογείου στην άλλη 4.515 Εβραίους που είχαν γλιτώσει από το Ολοκαύτωµα. Οµως, οι διεθνείς συµφωνίες δεν προέβλεπαν ακόµη την ίδρυση εβραϊκού κράτους. Και οι Βρετανοί, που έπαιζαν πάντα διπλά παιχνίδια, εναντιώνονταν στην εγκατάσταση κι άλλων Εβραίων στην υπό βρετανική κατοχή Παλαιστίνη.
Μόλις το πλοίο βγήκε στα ανοιχτά, δέχτηκε επίθεση βρετανικών αντιτορπιλικών. Οσοι από τους τραγικούς επιβάτες του γλίτωσαν, οδηγήθηκαν προσωρινά από τους Βρετανούς πάλι στους τόπους όπου είχαν µαρτυρήσει: σε πρώην χιτλερικά στρατόπεδα συγκέντρωσης. Και η διεθνής κοινή γνώµη σκιρτούσε από φρίκη. «Επιστροφή στο Ράιχ», έγραφε ένα αµερικανικό πρωτοσέλιδο. Μόνο όταν έληξε η βρετανική κυριαρχία στην Παλαιστίνη µπόρεσαν οι περιπλανώµενοι Εβραίοι να φτάσουν στον προορισµό τους, µε το πλοίο «Εξοδος». Η περιπέτειά τους απαθανατίστηκε στο οµώνυµο µυθιστόρηµα του Λέον Ούρις και αργότερα γυρίστηκε ταινία από τον Οττο Πρέµινγκερ.
«Ενας µικρός στολίσκος σαλπάρισε τις προάλλες για την Παλαιστίνη, φορτωµένος µε ανθρωπιστική βοήθεια», γράφει ο Ιρλανδός δηµοσιογράφος Ρίτσαρντ Ιρβιν. «Για τη Γάζα, που είναι πια συνώνυµη µε τη βία και τη φτώχεια - ένα στρατόπεδο συγκέντρωσης που κλείνει µέσα του ενάµισι εκατοµµύριο εξαθλιωµένες και βασανισµένες παλαιστινιακές ψυχές». Με την ανοχή των ΗΠΑ και της Ευρωπαϊκής Ενωσης, όπως καταγγέλλει η Διεθνής Αµνηστία, που κλείνουν τα µάτια στα ισραηλινά εγκλήµατα πολέµου εκεί. Στη Γάζα έχει απαγορευτεί από τους Ισραηλινούς η ίδια η ζωή: απαγορεύεται το τσιµέντο, απαγορεύονται τα µολύβια, απαγορεύεται το χαρτί, απαγορεύονται τα παιδικά παιχνίδια. Τρόφιµα και φάρµακα µε το σταγονόµετρο.
Θα µπορούσε να πει κανείς πως για όλα φταίει η Χαµάς. Ή να αναρωτηθεί πώς είναι δυνατόν να κατοχυρώνεται η ασφάλεια του Ισραήλ µε την απαγόρευση των µολυβιών και των παιχνιδιών. Ή να πει σαν την Ιρλανδή πολιτικό Μαίρη Ρόµπινσον ότι «καταστρέφεται ένας ολόκληρος πολιτισµός». Ή να πιστέψει τον ισραηλινό υπουργό Εξωτερικών Αβιγκντορ Λίµπερµαν που λέει πως «δεν υπάρχει ανθρωπιστική κρίση στη Γάζα».
Οποιον κι αν πιστέψει κανείς, όµως, δεν µπορεί να µη βλέπει πως το ισραηλινό πολεµικό ναυτικό, που κινητοποιήθηκε κατά του ανθρωπιστικού στολίσκου, φέρεται σήµερα όπως ακριβώς είχε φερθεί το βρετανικό ναυτικό πριν από 63 χρόνια. Τότε, η κατοπινή πρωθυπουργός του Ισραήλ Γκόλντα Μέιρ είχε δηλώσει: «Στη Βρετανία λέµε: Είναι µεγάλη αυταπάτη να πιστεύει πως είµαστε αδύναµοι. Ας µάθει λοιπόν η Βρετανία µε τον πανίσχυρο στόλο της και τα πολλά της κανόνια και αεροπλάνα πως αυτός ο λαός δεν είναι αδύναµος. Και πως µε αυτή τη δύναµή του θα σταθεί όρθιος».
Η ίδια δήλωση ισχύει και σήµερα. Φτάνει να βάλει κανείς στη θέση της λέξης «Βρετανία» τη λέξη «Ισραήλ».
