ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΜΠΑΝΑΝΙΑ: Η δημοκρατία της αυθαιρεσίας

Του ΔΙΟΝΥΣΗ ΓΟΥΣΕΤΗ

Θα μπορούσαν να προσφύγουν στα αρμόδια όργανα της Πολιτείας, αν κάτι τους φαινόταν άδικο για τους πολίτες. Ομως, οι διοικούντες μια συγκεκριμένη αριστερή εφημερίδα προτιμούν να ωθούν τους πολίτες να «πάρουν τον νόμο στα χέρια τους». Σε άρθρο της η εφημερίδα πανηγύρισε διότι το κίνημα, όπως αποκαλεί κάποιους αφελείς, «απέτρεψε την περασμένη Τετάρτη τον πλειστηριασμό 21 κατοικιών, για χρέη σε τράπεζες». 

Οι Ρομπέν των Δασών νομίζουν ότι με αυτή την αυθαιρεσία παίρνουν τα λεφτά των πλουσίων και τα δίνουν στους φτωχούς. Η εφημερίδα, κραυγάζοντας «κανένα σπίτι στα χέρια τραπεζίτη», τους αποκρύπτει ότι οι τράπεζες δεν έχουν δικαίωμα να εκπλειστηριάζουν πρώτες κατοικίες και ότι, συνεπώς, οι τραμπουκισμοί δεν αποτρέπουν παρά πλειστηριασμούς εξοχικών κατοικιών ή κτιρίων προς εκμετάλλευση. Τους αποκρύπτει ακόμα ότι τα χρήματα που δεν εισπράττουν οι τράπεζες μέσω των πλειστηριασμών, τα εισπράττουν από τους ίδιους τους Ρομπέν μέσω των φόρων τους.
Η εφημερίδα αυτή δεν κάνει τίποτε άλλο παρά να εντείνει τη ροπή της κοινωνίας μας προς την αυθαιρεσία. Αυθαίρετα παρκάρουμε στα πεζοδρόμια, αυθαίρετα ρίχνουμε τα σκουπίδια όπου βρούμε, αυθαίρετα καταλαμβάνουμε δημόσια κτίρια. Για 49 αυθαίρετες χωματερές, πληρώνουμε 22 εκατ. πρόστιμο στους «κουτόφραγκους». Αυθαίρετα καταλαμβάνουν κτίρια στην Πλάκα οι υπάλληλοι του ΥΠΠΟ. Αυθαίρετες είναι οι διαδηλώσεις μας: όχι μόνον δεν ζητάμε άδεια της αστυνομίας, αλλά ούτε καν την ενημερώνουμε. Τις μαθαίνει από τις εφημερίδες. Υπέρ της νομιμοποίησης αυθαίρετων απεργιών, χωρίς αποφάσεις πλειοψηφίας, μάχονται φοιτητές της «προόδου» με αυθαίρετες επιθέσεις στους αστυνομικούς που φρουρούν τα ΑΕΙ και με άδειασμα σκουπιδιών στο γραφείο του πρύτανη.
Ομως, τον δρόμο προς την αυθαιρεσία τον δείχνει η πολιτική ηγεσία. Ανέχθηκε πολλά χρόνια, για λόγους ψηφοθηρικούς, την αυθαιρεσία στα ακίνητα που πλέον έχουν φτάσει τα 2 εκατομμύρια. Και τώρα ακόμα, υπουργοί της κυβέρνησης φροντίζουν να διασώσουν από την κατεδάφιση τις αυθαίρετες ταβέρνες στους αιγιαλούς του Μικρολίμανου και του Εθνικού Πάρκου Σχινιά. Το ίδιο αυθαίρετα η κυβέρνηση παραβιάζει από το 2009 τον νόμο για τις αντικειμενικές αξίες. Η χειρότερη αυθαιρεσία της είναι ότι ακύρωσε τις δεσμεύσεις απέναντι στους εταίρους δανειστές μας. 

Δεσμεύτηκε να ευθυγραμμίσει τους μισθούς στο Δημόσιο με αυτούς του ιδιωτικού τομέα. 

Δεσμεύτηκε να ολοκληρώσει τις απολύσεις πλεονάζοντος προσωπικού. 

Δεσμεύτηκε να καταργήσει τις «συνδικαλιστικές άδειες» που δημιούργησαν αργόμισθους συνδικαλιστές, τα «χρονοεπιδόματα» που δεν συνδέονται με την παραγωγικότητα, τα όρια στις απολύσεις που απλώς περιορίζουν τις προσλήψεις. 

Δεσμεύτηκε, δηλαδή, για μεταρρυθμίσεις αυτονόητες για την ανάπτυξη. 

ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΜΠΑΝΑΝΙΑ: Το γαρ πολύ του… κρατισμού γεννά παραφροσύνη

EΞΑΙΡΕΤΙΚΟ

Toυ ΑΝΤΩΝΗ ΝΙΚΟΛΗ

Κάπου στα μέσα της προηγούμενης δεκαετίας, τέτοια εποχή περίπου, σε υπόστεγο στην Κυψέλη μ’ άλλους τέσσερις – πέντε, να ρίχνει καρεκλοπόδαρα, το νερό να έχει ανεβεί στα κράσπεδα των πεζοδρομίων, βρισκόμασταν ψηλά στη Λέλας Καραγιάννη, κατηφορικός δρόμος κι εντούτοις θύμιζε ήδη χείμαρρο, η νεροποντή στο μεταξύ να μοιάζει δίχως σταματημό, όταν ανάμεσα στους διπλανούς μου μία κυρία, περασμένα εξήντα, άρχισε τις τσιρίδες, «Το κράτος! Πείτε μου πού είναι το κράτος!».  

Αν το φώναζε μία ή δυο φορές μόνο, δε θα την απόπαιρνα. Επέμενε. «Να σας κάνει τι το κράτος;» την έκοψα. «Σοβαρολογείτε, κύριε, να μου κάνει τι το κράτος; Πώς θα πάω σπίτι μου εγώ μ’ αυτή την κατάσταση εδώ πέρα;»

Τα χρόνια που δίδασκα, όποιο θέμα κι αν έδινα σε εφήβους να αναπτύξουν, -σε καλούς και ευφυείς μαθητές λυκείου αναφέρομαι-, κατέληγαν αδιακρίτως όλοι σε μία μόνιμη επωδό, το κράτος ή η πολιτεία που οφείλει να κάνει αυτό ή εκείνο. Μα για τη διακριτικότητα τους ρώταγα, μου έγραφαν «η πολιτεία πρέπει μέσω της παιδείας να κάνει τους πολίτες διακριτικούς», μα και για τον εθελοντισμό ακόμα, το κράτος να τον οργάνωνε κι αυτόν. Περίπου ό,τι και οι δημοσιογραφίσκοι στα κανάλια του λαϊκισμού: «Εσείς, κυρία μου, από πότε ζείτε σ’ αυτές τις συνθήκες; Το κράτος νοιάστηκε ποτέ για σας;»

Όταν αρχές του ’91 στο Λονδίνο, σε κολλέγιο για τη γλώσσα, σε τμήμα ενηλίκων πολυεθνικής σύνθεσης, μου ξέφυγε το ότι στην Ελλάδα εύλογα υπάρχει αυξημένο ενδιαφέρον για μια θέση εργασίας στο δημόσιο, η Αγγλίδα καθηγήτρια και οι συμφοιτητές μου, απορημένοι, ζητούσαν να τους διευκρινίσω τι εννοούσα. Γι’ αυτούς ιδιωτικός ή δημόσιος υπάλληλος δεν είχε διαφορά. Πρόσφατα σε άρθρο του στο Protagon ο Τάκης Μίχας (Το πρόβλημα με τον ΣΥΡΙΖΑ) ανέφερε τη μαρτυρία ξένου διπλωμάτη: «Όταν είπα στον κ. Σταθάκη ότι στην πατρίδα μου οι δημόσιοι υπάλληλοι -ακόμα και οι πρέσβεις- απολύονται με την ίδια ευκολία με την οποία απολύονται οι εργαζόμενοι στις ιδιωτικές επιχειρήσεις, δεν ήθελε να το πιστέψει!» Λοιπόν, προσωπικά, αυτή την παύση την είδα ωσεί αυτόπτης, θέλω να πω, το συνοφρύωμα, το υπομειδίαμα του σοβαρού πανεπιστημιακού, επιπλέον τον άκουσα και στην απάντησή του, αρθρωμένη σκόπιμα σε χαμηλό τόνο, μ’ εκείνη την πολύ στέρεη (και νεοελληνική αριστερή) βεβαιότητα: «Όχι, κύριε, δε σας πιστεύω!»

Γιατί να τον πιστεύει; Αυτές τις μέρες γνωστή μου βγήκε στη σύνταξη στα 42 της με εφάπαξ 120 χιλιάδες ευρώ. Να είναι υγιής και πολύχρονη, να χαίρεται την καλή της τύχη.  

Ποιο το ακριβές ποσό που θα εισπράξει ισοβίως η υπερτυχερή αυτή και ποια επένδυση θα της το εξασφάλιζε σε ίδιο βάθος χρόνου; 

Στο χρεοκοπημένο δημόσιο εδώ και πέντε χρόνια, άραγε, πόσες χιλιάδες ανάλογοι υπερτυχεροί; 

Και ακόμα μία ερώτηση (αυτή εξάπαντος ρητορική): θα ήτανε περισσότερο τυχερή, αν είχε κερδίσει στο λόττο ένα εκατομμύριο;  

Έκανα επίσης τη σκέψη, μη με πείτε είρωνα -πώς να την αποφύγω;-, είδα αγγελία πώλησης νησιού 65 στρεμμάτων σε τιμή μικρότερη του ενός εκατομμυρίου, άλλοις λόγοις, λιγότερες από δέκα σαρανταδυάρες υπάλληλοι, συμπηγνύοντας κοινοπραξία, το αγοράζουν κάλλιστα με τα εφάπαξ τους.

Συγχωρήστε με που δεν επιχειρηματολογώ. Πέντε χρόνια τώρα προσπαθώ να εννοήσω πώς ένα μεγάλο μέρος του πληθυσμού πιστεύει ότι, παρόλο που χρεοκοπήσαμε λόγω του τεράστιου στις δαπάνες του κράτους, θα σωθούμε αν το κάνουμε ακόμα μεγαλύτερο.  

ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΜΠΑΝΑΝΙΑ: Συριζιστάν και Πασοκολάνδη

Του ΠΑΝΑΓΙΩΤΗ ΛΙΑΚΟΥ

Ας βάλουμε για τα επόμενα λεπτά την πολιτική ορθότητα εκεί που πρέπει, για να πούμε μερικές αλήθειες. 

Ολες οι χώρες των οποίων η κατάληξη του ονόματός τους είναι -σταν έχουν προβληματάκια. Ζοριλίκια υπάρχουν και στους τόπους με κατάληξη -λάνδη. 

Για μερικούς αυτά είναι ήσσονος σημασίας, αλλά σε άλλους κακομαθημένους (όπως π.χ. οι κάτοικοι δυτικών χωρών) φαντάζουν τεράστια. Ενα από τα... ψεγάδια των χωρών σε -σταν και -λάνδη είναι ότι ουσιαστικά δεν έχουν νόμους. Τα κείμενα που εμφανίζονται ως νομοθετήματα εφαρμόζονται μόνο όταν πρόκειται να προστατεύσουν τα συμφέροντα των καστών που κυβερνούν.  

Η επιλεκτική εφαρμογή των νόμων στα δυτικά ήθη και έθιμα αποκαλείται (επιεικώς) αδικία και κανονικώς απολυταρχία. Το να εφαρμόζεις τον νόμο όποτε σου καπνίσει και σε όποιον σου γυαλίσει είναι το παντεσπάνι στην τούρτα της τυραννίας. Η Ελλάδα δεν έχει καμία σχέση με αυτού του είδους την αθλιότητα. Στο Γιουνανιστάν και τη Ραγιαδολάνδη είναι καθημερινότητα. Ο νόμος θα εφαρμοστεί όποτε (και σε βάρος όσων) θελήσουν οι τοποτηρητές του υπαρκτού λαμογισμού, οι παραγωγοί χαβιαριστερισμού, οι εκσυγχρονιστές της Siemens και οι λοιποί πασόκοι.

Τζάμπα μάγκες

Ο εις πάει στον αντιπρύτανη και του συμπεριφέρεται λες και είναι χωματερή και βρίσκεται ακόμα εντός πανεπιστημιακής κοινότητας, καταλαμβάνοντας θέση παιδιού που δεν θα έκανε ποτέ τέτοιες αθλιότητες. 

Ο άλλος πάει και κατσικώνεται στην πλατεία Συντάγματος, απαιτώντας να του αναγνωριστούν με μαγκιά και νταηλίκι δικαιώματα στέγασης και σίτισης. Λεπτομέρεια: Δεν κατσικώνεται κάποιος άνεργος, που έχασε το βιος του λόγω κρίσης, αλλά αλλοδαπός. Θέλει εδώ και τώρα να του αναγνωριστεί ο χαρακτηρισμός του πολιτικού πρόσφυγα δίχως αυτό που αποκαλείται «ελληνικό» κράτος να ελέγξει την ταυτότητά του, το ποιόν του, τον τρόπο που μπήκε στη χώρα και αν ανήκει στην αγέλη των αποκεφαλιστών του Ισλαμικού Κράτους. Πρέπει να τον δεχτούμε, να τον στεγάσουμε, να τον ταΐσουμε δίχως δεύτερη κουβέντα, επειδή μας το λέει εκείνος!  

Φυσικά, μας το λένε και οι εκατομμυριούχοι της Αριστεράς και της προόδου, οι οποίοι ουδέποτε βάζουν κάποιον ταλαίπωρο ντόπιο ή αλλοδαπό στις επαύλεις τους. 

ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΜΠΑΝΑΝΙΑ: Διακεκριμένος λεβεντοσωτήρας αναζητά κόμμα για πρακτική εξάσκηση!

Του ΠΑΝΟΥ ΜΑΡΑΓΚΟΥ

ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΜΠΑΝΑΝΙΑ: Zητείται θύμα για τη "λιμουζίνα" του ελληνικού σοσιαλισμού - Μόνος σοβαρές προτάσεις!!!

Του ΔΗΜΗΤΡΗ ΧΑΝΤΖΟΠΟΥΛΟΥ

ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΜΠΑΝΑΝΙΑ: Συνελήφθη ο εγκέφαλος της απόπειρας δωροδοκίας καμένων εγκεφάλων...

Του ΗΛΙΑ ΜΑΚΡΗ

ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΜΠΑΝΑΝΙΑ: Ξεφτίλες για πολλά χαστούκια μετά μουσικής

Του ΔΗΜΗΤΡΗ ΧΑΝΤΖΟΠΟΥΛΟΥ

ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΜΠΑΝΑΝΙΑ:Τζάμπα μάγκες και "Μεγάλη Βρετανια"

Toυ ΑΝΔΡΕΑ ΠΕΤΡΟΥΛΑΚΗ

ΜΠΑΝΑΝΙΕΣ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ - ΒΕΝΕΖΟΥΕΛΑ: «Ψαλίδι» στον κρατικό προυπολογισμό με περικοπές μισθών στην σοσιαλιστική μπανανία-πρότυπο του Αλέξη - Η Κουμουνδούρου στέλνει επιγόντως τους Βαρουφοσταθάκηδες να δείξουν στον Μαδούρο τον ίσιο δρόμο των παράδων της τζάμπα μαγκιάς!!!

Ο πρόεδρος της Βενεζουέλας Νίκολας Μαδούρο δήλωσε ότι ο ίδιος και οι άλλοι κυβερνητικοί αξιωματούχοι θα πρέπει να δεχθούν μειώσεις μισθών, ως μέρος των περικοπών του προϋπολογισμού που ο ίδιος εξήγγειλε εξ αιτίας της κατρακύλας της διεθνούς τιμής του πετρελαίου.

 
«Αυτό είναι ένα τεστ για μένα», δήλωσε ο Μαδούρο στην κρατική τηλεόραση, επαναλαμβάνοντας ότι η Βενεζουέλα θα ασκήσει πιέσεις στο πλαίσιο του πετρελαϊκού καρτέλ καθώς και μεταξύ των μη μελών του ΟΠΕΚ για μια διεθνή τιμή 100 δολάρια ανά βαρέλι. «Έχω ζητήσει την αναθεώρηση των μισθών των υπουργών και των αξιωματούχων των κρατικών επιχειρήσεων, αρχής γενομένης από τον πρόεδρο της Δημοκρατίας» είπε ο Μαδούρο.
 

Ο πρόεδρος της Βενεζουέλας, ο οποίος πέρυσι κέρδισε τις εκλογές διαδεχόμενος τον αείμνηστο Ούγκο Τσάβες και τώρα βλέπει τη δημοτικότητά του να υποχωρεί σημαντικά εν μέρει λόγω της οικονομικής κρίση ανακοίνωσε τη θέσπιση μιας νέας επιτροπής η οποία θα προτείνει περικοπές των δημοσίων δαπανών. «Η εν λόγω επιτροπή πρόκειται να πάρει τσεκούρι και να κόψει όπου πρέπει», είπε, προσθέτοντας ότι χρειάζονται διάφορες περικοπές στον προϋπολογισμό.
 

Ο Μαδούρο επανέλαβε επίσης τον ισχυρισμό του ότι οι παγκόσμιες τιμές του πετρελαίου θα μπορούσαν ενδεχομένως να ανέβουν και ειρωνεύτηκε τους πολιτικούς του αντιπάλους οι οποίοι λένε ότι η πτώση των εσόδων θα μπορούσε να είναι το τελευταίο καρφί στο φέρετρο της σοσιαλιστικής κυβέρνησης. «Η ολιγαρχία πιστεύει ότι είναι καιρός να νικήσει την Μπολιβαριανή επανάσταση. Το έχω ξαναπεί. Είμαστε σε συνθήκες που αντέχουμε την πτώση της τιμής του πετρελαίου, δεν υπάρχει καμία αμφιβολία», ανέφερε ο Μαδούρο.
 

Η Βενεζουέλα που είναι μέλος του ΟΠΕΚ αντλεί σχεδόν το 96% των κρατικών εσόδων από τις εξαγωγές πετρελαίου, έτσι η πτώση των τιμών σε πολυετή χαμηλά επιδεινώνει την οικονομική ύφεση, το εξωτερικό έλλειμμα και την έλλειψη βασικών αγαθών. Οι απώλειες για την εθνική οικονομία της Βενεζουέλας από την πτώση της τιμής του πετρελαίου είναι σημαντικές καθώς το 2012 πωλούσε το βαρέλι κατά μέσο όρο στα 103,42 δολάρια, ενώ το 2013 η τιμή αυτή υποχώρησε στα 98,08 δολάρια. Μόλις την Παρασκευή η τιμή που πουλά το πετρέλαιο της η Βενεζουέλα έπιασε χαμηλό τεσσάρων ετών καθώς υποχώρησε στα 68,08 δολάρια ανά βαρέλι.

ΔΙΕΘΝΕΙΣ (ΠΑΝ)ΗΛΙΘΙΟΙ: Τέλος η ορθογραφία και η καλλιγραφία από το 2016 στα σχολεία της Φινλανδίας - Η ΜΑΛΑΚΙΑ της Νέας Τάξης πραγμάτων τσακίζει κόκκαλα...- Αντε με το καλό "και στα δικά μας"!

Από την ΜΑΡΝΥ ΠΑΠΑΜΑΤΘΑΙΟΥ

Οι δεξιότητες της γραφής, της ορθογραφίας και της καλλιγραφίας από το 2016 μπαίνουν σε... διαθεσιμότητα στα σχολεία της Φινλανδίας, που θεωρείται μια χώρα που διαθέτει ένα από τα καλύτερα εκπαιδευτικά συστήματα στον κόσμο.

Πρόκειται για μια ανορθόδοξη νέα εκπαιδευτική επανάσταση ή απλά για μια προσπάθεια των Φινλανδών να επιβεβαιώσουν τη θέση τους στην κορυφή των εκπαιδευτικών μοντέλων παγκοσμίως;

Ετσι ή αλλιώς με προβληματισμό αντιμετωπίζει η εκπαιδευτική κοινότητα την απόφαση της φινλανδικής κυβέρνησης από το 2016 να βάλει τέλος στη γραφή και να αντικαταστήσει τα τετράδια με... υπολογιστές.

Με βάση τις αλλαγές αυτές, ο συνηθισμένος (καλλιγραφικός) τρόπος γραφής δεν θα είναι υποχρεωτικός στα σχολεία από το 2016 και θα αντικατασταθεί από μαθήματα πληκτρολόγησης.

Οι μαθητές θα γράφουν υποχρεωτικά μόνο με πληκτρολόγιο σε όλες τις τάξεις. Και μάλιστα θα μαθαίνουν να βάζουν σωστά τα σημεία στίξης πρώτα στο πληκτρολόγιο.

Πρόκειται βέβαια για μια γιγαντιαία αλλαγή, η οποία στην Ελλάδα αλλά και σε πολλές άλλες χώρες αντιμετωπίζεται με σκεπτικισμό και επιφύλαξη.

Πάντως, οι εκπρόσωποι της φινλανδικής πλευράς κάνουν λόγο για καλύτερο συγχρονισμό και ανάπτυξη νοητικών ικανοτήτων και γι' αυτό προτείνουν τα μαθήματα γραφής με το χέρι να αντικατασταθούν με ζωγραφική και χειροτεχνίες.

Γ. Μπαμπινιώτης: Πρώιμο και βλαβερό το μοντέλο για την Ελλάδα

Για την Ελλάδα κάτι τέτοιο ακούγεται πιο πολύ ως εκπαιδευτικό... ανέκδοτο. «Θα ήταν πολύ πρώιμο αλλά και πολύ βλαβερό να ακολουθούσε η Ελλάδα το πείραμα της Φινλανδίας, να καταργηθεί δηλαδή από το Δημοτικό Σχολείο η χειρόγραφη γραφή και να αντικατασταθεί από τη γραφή στο πληκτρολόγιο προσωπικών υπολογιστών κ.λπ.» λέει ο καθηγητής Γλωσσολογίας, πρώην πρύτανης του Πανεπιστημίου Αθηνών και πρώην υπουργός Παιδείας κ. Γ. Μπαμπινιώτης.

«Γλώσσες όπως η ελληνική, η αγγλική, η γαλλική και άλλες οι οποίες στηρίζονται στην ιστορική ορθογραφία των λέξεων, με την κατάργηση τής χειρόγραφης γραφής από τη μικρή σχολική ηλικία θα οδηγούνταν σε κύματα ανορθογραφίας από το γεγονός ότι θα χανόταν για πάντα η κιναισθητική επαφή των μαθητών με την εικόνα της λέξης, η αίσθηση δηλαδή για τις κινήσεις που χρειάζονται για τον σχεδιασμό των γραμμάτων κάθε λέξης, μια διάσταση πολύτιμη για τη γνώση τής ορθογραφίας. Γνωρίζουμε την ορθογραφία των λέξεων με δύο τρόπους: με την οπτική εικόνα που έχουμε στο μυαλό μας από τα διαβάσματα των κειμένων, τα οποία βοηθούν ν' αποτυπωθεί στον νου μας η οπτική εικόνα τής λέξης και κατά δεύτερο λόγο από τον σχεδιασμό των γραμμάτων κατά τη χειρόγραφη γραφή των λέξεων που επίσης αποτυπώνεται στο μυαλό μας ως κιναισθητική πληροφορία για τη λέξη» τονίζει ο κ. Μπαμπινιώτης.

 
«Αυτή η δεύτερη γνώση θα χαθεί τελείως αν ο σχεδιασμός των γραμμάτων στη χειρόγραφη γραφή αντικατασταθεί αποκλειστικά από τα χτυπήματα στο πληκτρολόγιο. Αυτό δεν σημαίνει βεβαίως ότι δεν θα χρησιμοποιούμε το πληκτρολόγιο και δεν θα γράφουμε στον υπολογιστή, αλλά η πλήρης αποξένωση από τη χειρόγραφη γραφή είναι ένας από τους δύο δρόμους για αποξένωση από την εικόνα τής λέξης, σίγουρος δρόμος για την ανορθογραφία. Αυτό δεν θίγει γλώσσες όπως η φινλανδική, όπου οι λέξεις γράφονται όπως προφέρονται και δεν υπάρχει το προνόμιο τής ιστορικής ορθογραφίας, δηλαδή η ιστορία και η προέλευση των λέξεων καθώς και η σύνδεσή τους κατά σημασιολογικές - ετυμολογικές οικογένειες μέσα από την ιστορική ορθογραφία τής λέξης. Αρα, η κιναισθητική γνώση τής ορθογραφίας των λέξεων που δεν βαρύνει στη φινλανδική θα προκαλέσει ανυπολόγιστη ζημιά σε γλώσσες με ιστορική ορθογραφία, όπως η ελληνική, η αγγλική κ.ά.» καταλήγει.

ΤΟΥΡΚΙΑ: Eμπλοκή υψηλού κόστους

Του ΓΙΩΡΓΟΥ ΚΑΠΟΠΟΥΛΟΥ

H επίσκεψη του προέδρου της Aιγύπτου Σίσι στην Iταλία και στη Γαλλία  είναι μια εξέλιξη με βαρύνουσα σημασία.

Tον Iούλιο του 2013, η αλληλεγγύη του Eρντογάν προς τον ανατραπέντα από τον Σίσι Mόρσι είχε τα εχέγγυα πολιτικής ορθότητας: O Mόρσι ήταν ο πρώτος δημοκρατικά εκλεγμένος πρόεδρος της Aιγύπτου και επιπλέον μετά το πραξικόπημα ακολούθησε βίαιη καταστολή.

Tην ώρα που οι διαδηλωτές στην Kωνσταντινούπολη και στις μεγάλες πόλεις διαδήλωναν κατά της αυταρχικής εξουσίας, ο Eρντογάν γινόταν πρόμαχος των ανθρωπίνων δικαιωμάτων στον Aραβικό Kόσμο. Tα όποια, όμως, κέρδη ήλπιζε να εισπράξει ο Eρντογάν σαρώνονται από τις παρενέργειες:

H Aίγυπτος στηρίζει πλέον χωρίς επιφυλάξεις την ενεργειακή σύμπλευση Eλλάδας, Kύπρου, Iσραήλ, και μάλιστα πλειοδοτεί σε σκληρή στάση απέναντι στην Aγκυρα σε σχέση με το Tελ Aβίβ.

Στην Aίγυπτο, ο Eρντογάν και ο Nταβούτογλου βρίσκονται σε μετωπική σύγκρουση με τη Σαουδική Aραβία και τα Eμιράτα του Kόλπου, αλλά και με την Iορδανία που στηρίζουν τον Σίσι. Έτσι μέσω Kαΐρου η Aγκυρα βλέπει να περιορίζεται το εύρος και το βάθος της συνεργασίας της με το Pιάντ και τα υπόλοιπα κράτη της Aραβικής Xερσονήσου στη Συρία.

H απειλή μετατροπής της Λιβύης σε Iσλαμικό Kράτος, με την Tουρκία να κλείνει το μάτι στην «κυβέρνηση» της Tρίπολης, ενώ η Δύση αναγνωρίζει τη νόμιμη, που έχει καταφύγει στο Tομπρούκ, φέρνει κοντά στην Aίγυπτο την Iταλία και τη Γαλλία, αλλά και την Tυνησία, την Aλγερία και το Mαρόκο. Mία στρατιωτική επέμβαση της Aιγύπτου στην πλούσια σε πετρελαϊκά κοιτάσματα Kυρηναϊκή προβάλλει ολοένα και πιο πιθανή.

Mε άλλα λόγια, το προχθεσινό άρθρο των Financial Times με τίτλο «H Tουρκία απομονώνεται στην Aνατολική Mεσόγειο» δεν φωτίζει πλήρως της διαστάσεις του προβλήματος: 

O Eρντογάν και ο Nταβούτογλου απομόνωσαν τη χώρα τους στο σύνολο της Mεσογείου, από το Aραβικό Mαγκρέμπ, τη Γαλλία, την Iταλία, τη Mέση Aνατολή αλλά ακόμη και την Aραβική Xερσόνησο.

Tο αντίτιμο αυτού του δυσθεώρητου κόστους είναι υποθετικό: 

TOΥΡΚΙΑ: Ο Πάπας και ο Σουλτάνος

Του Κώστα Ράπτη

Κάθε επίσκεψη Ρωμαίου Ποντίφικα στην γείτονα Τουρκία συνιστά πραγματική “διέλευση ναρκοπεδίου” σε πολιτικό, θρησκευτικό και σημειολογικό επίπεδο.

Ο λόγος απλός: η χώρα του Kemal Ataturk ακολουθεί ένα αυστηρό μοντέλο κοσμικότητας – που όμως κάθε άλλο παρά συνιστά αυθεντική διάκριση κράτους και θρησκείας. Από τη μία, η πανίσχυρη Διεύθυνση Θρησκευτικών Υποθέσεων (Diyanet) παρά τω πρωθυπουργώ, με προϋπολογισμό μεγαλύτερο από πολλών υπουργείων, ασκεί ασφυκτικό κυβερνητικό έλεγχο στο κυρίαρχο δόγμα, συντάσσοντας ακόμη και το κήρυγμα της Παρασκευής για όλα τα τεμένη της χώρας. Από την άλλη, η μουσουλμανική πίστη προϋποτίθεται σιωπηρά ότι ορίζει τον γνήσιο Τούρκο και οι μειονότητες αντιμετωπίζονται ως “εσωτερικός εχθρός” και “πολίτες β΄ κατηγορίας”.

Ωστόσο, είναι η παρουσία ακριβώς τέτοιων μειονοτήτων, της ελληνορθόδοξης και της ρωμαιοκαθολικής (η δεύτερη χωρίς καν τις όποιες εγγυήσεις αναγνώρισης προσφέρει η Συνθήκη της Λωζάνης), καθώς και ενός θεσμού πολύ παλαιότερου της σύγχρονης Τουρκίας, ήτοι του Οικουμενικού Πατριαρχείου, που έχει οδηγήσει στην Τουρκία τα βήματα κάθε Πάπα μετά τη δεκαετία του ΄60. Όμως το γεγονός ότι ο Επίσκοπος Ρώμης διαθέτει και ιδιότητα αρχηγού κράτους επιβάλλει οι επαφές αυτού του είδους να πραγματοποιούνται ως επίσημες επισκέψεις στην Τουρκική Δημοκρατία. Κάθε φορά, με μεγαλύτερες ή μικρότερες “περιπέτειες”.

Έτσι, η αυθόρμητη κίνηση του Πάπα Παύλου Στ΄ το 1967 να προσευχηθεί γονυπετής, όταν οδηγήθηκε στο εσωτερικό της Αγίας Σοφίας προκάλεσε έως και διαδηλώσεις Τούρκων εθνικιστών που θεώρησαν ότι κατ΄ αυτό τον τρόπο αμφισβητήθηκε η κεμαλική παρακαταθήκη της μετατροπής του μνημείου σε μουσείο.

Η επίσκεψη του Ιωάννη-Παύλου Στ΄ στο Φανάρι το 1979 (οπότε και αποφασίσθηκε η επίσημη έναρξη διαλόγου μεταξύ Ορθοδόξων και Ρωμαιοκαθολικών) δεν κατέστη δυνατόν να ανταποδοθεί παρά με καθυστέρηση οκτώ ετών, όταν οι τουρκικές αρχές επέτρεψαν τις διεθνείς περιοδείες στον Οικουμενικό Πατριάρχη Δημήτριο. Ενδιαμέσως, ο κατά κόσμον Karol Woityla, παρ΄ολίγον να πέσει θύμα της δολοφονικής απόπειρας του Τούρκου ακροδεξιού Mehmet Ali Agca στην Πλατεία του Αγίου Πέτρου το 1981...

Η επίσκεψη του Βενέδικτου Ιστ΄ το 2006, πάλι, πραγματοποιήθηκε στον άμεσο απόηχο μιας μεγάλης παπικής γκάφας: της διάλεξης του Regensburg, όπου ο Γερμανός Ποντίφηκας φάνηκε να ταυτίζει το Ισλάμ με τη βία, ξεσηκώνοντας εντονότατες αντιδράσεις στον ισλαμικό κόσμο. Σε αυτό το φόντο, ο κατά κόσμον Joseph Ratzinger υποχρεώθηκε να πλειοδοτήσει σε κινήσεις φιλοφροσύνης: επισκέφθηκε, πρώτος Πάπας στην Ιστορία, το Μπλε Τζαμί, όπου ο ιμάμης τον προσκάλεσε αιφνιδιαστικά σε κοινή προσευχή προς την κατεύθυνση της Μέκκας. (Εκ των υστέρων δηλώθηκε από το Βατικανό ότι επρόκειτο απλώς για μια “στιγμή περισυλλογής”...).

Ο Πάπας Φραγκίσκος, πάλι, δεν αποτελεί πρόσωπο που έχει “κατακτήσει τις καρδιές” της τουρκικής ηγεσίας – ιδίως μετά τις “προσωπικές” δηλώσεις του ότι η Σφαγή των Αρμενίων αποτελεί την “πρώτη γενοκτονία του 20ού αιώνα”.

Προερχόμενος από την Αργεντινή με το ισχυρό αρμενικό στοιχείο, ο κατά κόσμον Jorge Mario Bergoglio γνωρίζει καλά για τι μιλά – και έχει προαναγγείλει την τέλεση λειτουργίας εις μνήμην των θυμάτων τον Απρίλιο 2015, οπότε συμπληρώνονται εκατό χρόνια από την έναρξη της Σφαγής.

Την συγκυρία σημαδεύει επίσης η προέλαση του Ισλαμικού Κράτους μέχρι τα σύνορα της Τουρκίας και το αιματοκύλισμα της Μέσης Ανατολής.

Εξ ού, και η τριήμερη επίσκεψη που πραγματοποιεί από την Παρασκευή ο Πάπας στην Άγκυρα και την Κωνσταντινούπολη κινδύνευσε να μην πραγματοποιηθεί, όπως ανέφερε η ιταλική εφημερίδα La Repubblica, αφενός γιατί το “πράσινο φώς” από τις τουρκικές αρχές άργησε να έρθει, αφετέρου διότι οι Τούρκοι διπλωμάτες που είχαν αναλάβει την προετοιμασία του ταξιδιού, ζήτησαν (χωρίς να εισακουσθούν) μέχρι και να έχουν εκ των προτέρων γνώση των ομιλιών που θα εκφωνήσει ο Ποντίφικας.

Με τον Οικουμενικό Πατριάρχη Βαρθολομαίο, ο Πάπας Φραγκίσκος έχει ήδη συναντηθεί άλλες τρεις φορές σε λιγότερο από δύο χρόνια: κατά την ενθρόνισή του (την πρώτη μετά το Σχίσμα στην οποία παρέστη Ορθόδοξος Προκαθήμενος), στην Ιερουσαλήμ τον περασμένο Μάιο (σε μνημόνευση της πεντηκοστής επετείου από την ιστορική συνάντηση του Πάπα Παύλου Στ΄και του Οικουμενικού Πατριάρχη Αθηναγόρα το 1964) και κατόπιν τον Ιούνιο στην διαθρησκειακή τελετή υπέρ της ειρήνης στη Μέση Ανατολή που πραγματοποιήθηκε στους κήπους του Βατικανού παρουσία των προέδρων του Ισραήλ και της Παλαιστινιακής Αρχής. Ακόμη και για έναν Πάπα από τη Λατινική Αμερική, περιοχή χωρίς ιστορία σημαντικής ορθόδοξης παρουσίας, η προσέγγιση με την Ανατολική Εκκλησία αποτελεί προτεραιότητα – και ο Jorge Mario Bergoglio έχει αρκετές φορές επικαλεστεί ευμενώς το παράδειγμα των Ορθοδόξων για ζητήματα που απασχολούν τον Καθολικισμό, όπως η λειτουργική μεταρρύθμιση ή η ελαστικοποίηση των κανόνων περί γάμου και διαζυγίου.

Τα δύσκολα αφορούν τις σχέσεις με τις τουρκικές αρχές – που γέμισαν την ατζέντα της πρώτης ημέρας της παπικής επίσκεψης. Καταφθάνοντας στην Άγκυρα ο Πάπας Φραγκίσκος έσπευσε, κατά το πρωτόκολλο στο Μαυσωλείο του Ataturk όπου απέθεσε στεφάνι, επισκέφθηκε εκτός προγράμματος το παρακείμενο μουσείο και εξέφρασε στο βιβλίο επισκεπτών την ευχή όπως η Τουρκία αποτελεί γέφυρα δύο ηπείρων έτσι και να μεταβληθεί σε χώρο διαλόγου. Η παπική περιβολή ήταν και αυτή οιονεί “κεμαλική”: λευκό παλτό που έκρυβε τον επιστήθιο σταυρό, ώστε η εικόνα του αρχηγού κράτους να προτάσσεται αυτής του θρησκευτικού ηγέτη...

Η επίσημη υποδοχή του υψηλού επισκέπτη έλαβε χώρα, έπειτα από απαίτηση του Tayyip Erdogan, στο Λευκό Ανάκτορο των χιλίων δωματίων – το νέο προεδρικό μέγαρο που μόλις εγκαινιάσθηκε εν μέσω αντιδράσεων οικολογικών και αρχιτεκτονικών φορέων. Η επίσκεψη που απέβλεπε στην έμπρακτη διάψευση του “πολέμου των πολιτισμών”, βρέθηκε να αναδεικνύει τον “πόλεμο των Lifestyle” ανάμεσα στο Πάπα Φραγκίσκο που αρνήθηκε να κατοικήσει στο Αποστολικό Ανάκτορο και τον Τούρκο πρόεδρο των αχαλίνωτων φιλοδοξιών...

Από την προσφώνηση του Erdogan, όπως κατόπιν και του επικεφαλής του Diyanet, Mehmet Gormez κατέστη σαφές ότι, πέραν της καταδίκης της “τρομοκρατίας” (στην οποία συμπεριλαμβάνουν και το PKK) οι Τούρκοι ιθύνοντες επενδύουν στην όλο και πιο ηχηρή καταγγελία της “Ισλαμοφοβικής παράνοιας” – παζαρεύοντας τη συστράτευσή τους στη “συμμαχία των θρησκειών” με την αναγόρευσή τους σε προστάτες του μουσουλμανικού στοιχείου της Ευρώπης. Χαρακτηριστικά, σε συνέντευξή του την παραμονή της παπικής επίσκεψης, ο Gormez ανάφερε ότι οι επιθέσεις εναντίον τζαμιών στη Γερμανία έφθασαν φέτος τις 70 (από 36 πέρσι) και μάλιστα χλεύασε τις έως τώρα συμβολικές πρωτοβουλίες του Πάπα Φραγκίσκου λέγοντας ότι “αυτό το πρόβλημα δεν επιλύεται πλένοντας τα πόδια ενός κοριτσιού ή διοργανώνοντας διαθρησκειακά τουρνουά ποδοσφαίρου”.

ΤΟΥΡΚΙΑ: Oργιο φίμωσης του Τύπου - Απαγορεύεται ακόμη και η απλή καταγραφή γεγονότων

Απαγορεύθηκε στον τουρκικό Τύπο και στα τουρκικά ΜΜΕ να δημοσιεύσουν ή να μεταδώσουν ειδήσεις αναφορικά με τις ανακρίσεις της κοινοβουλευτικής επιτροπής η οποία εξετάζει τις κατηγορίες για διαφθορά. Πρόκειται για την πλέον εντυπωσιακή επέμβαση της κυβέρνησης στο χώρο της ενημέρωσης, για την πιο ωμή καταπάτηση της διαφάνειας.

Η επιτροπή της βουλής σχηματίστηκε για να ερευνήσει την υπόθεση διαφθοράς στην οποία εμπλέκονται πρώην υπουργοί, ο γιός του προέδρου Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν, τραπεζίτες, τουρκο - ιρανοί «μεσάζοντες» κ.α. συνολικά  53 άτομα. Ο εισαγγελέας που ανέλαβε την υπόθεση αντικαταστάθηκε πολύ γρήγορα - μόλις κάλεσε σε εξέταση δύο πρώην κυβερνητικούς αξιωματούχους - και ο αντικαταστάτης του έκρινε ότι «δεν συντρέχει λόγος» να συνεχιστεί η ανάκριση.

Η περίπτωση της απαγόρευσης δημοσιευμάτων κλπ για αυτή την περίπτωση διαφθοράς δεν είναι μοναδική στην Τουρκία. Τουλάχιστον τριάντα άλλες εκδόθηκαν από κυβερνητικές υπηρεσίες και την αστυνομία τα τελευταία τρία χρόνια. Μεταξύ αυτών η απαγόρευση δημοσιεύσεων για την:

- Επίθεση των τζιχαντιστών στο τουρκικό προξενείο της Μοσουλης τον περασμένο Ιούνιο όπου συνελήφθησαν 49 διπλωματικοί υπάλληλοι και 31 οδηγοί φορτηγών αυτοκινήτων. Απαγορεύθηκε ακόμη και η δημοσίευση φωτογραφιών τους όταν ελευθερώθηκαν και επέστρεψαν στην Άγκυρα.

- Τον περασμένο Μάρτιο ξένα ηλεκτρονικά blogs μετέδωσαν μαγνητοφωνημένες συζητήσεις στο τουρκικό υπουργείο Εξωτερικών διπλωματών, στρατιωτικών και πρακτόρων της ΜΙΤ με θέμα τις εξελίξεις στη Συρία. Στα τουρκικά ΜΜΕ και στον Τύπο απαγορεύθηκε να γίνει έστω και απλή αναφορά στο γεγονός.

- Η πιο αιματηρή «τρομοκρατική επίθεση» στην τουρκική ιστορία έγινε τον Μάιο 2013 στην πόλη Ρεϊλανλί της Νότιας Τουρκίας. Περισσότεροι από 55 σκοτώθηκαν και οι τραυματίες ξεπέρασαν τους 80. Μόνο η είδηση για το γεγονός και τίποτε άλλο δεν μεταδόθηκε.

-Τον Φεβρουάριο 2013 έγινε γνωστό ότι το γραφείο του τότε πρωθυπουργού κ. Ερντογάν ήταν "καλωδιωμένο" και οι συνομιλίες, τηλεφωνήματα κλπ που γίνονταν σ' αυτό "καταγράφονταν". Απαγορεύθηκε να γραφεί ή να μεταδοθεί οτιδήποτε σχετικό.

- Επίσης τον Φεβρουάριο 2013 απαγορεύθηκε η δημοσίευση πληροφοριών για την επέμβαση του Στρατού στο κόμβοι φορτηγών αυτοκινήτων «πιθανότατα της μυστικής υπηρεσίας ΜΙΤ» στα σύνορα Τουρκίας - Συρίας τα οποία μετέφεραν τουρκικά οπλα.

TOYΡΚΙΑ: Τα «μαργαριτάρια» του Ισλαμοφασίστα Ερντογάν

Από την ΜΥΡΤΩ ΠΟΛΥΜΙΛΗ

Πόσες απαράδεκτες δηλώσεις μπορεί να κάνει ένας ηγέτης μέσα σε μια εβδομάδα; 

Στην περίπτωση του προέδρου Ερντογάν, τρεις -τουλάχιστον δημόσια... Ιδιωτικά, ποιος ξέρει;  

Πόσους παραλογισμούς έχει, άραγε, εκστομίσει σ΄ όλη την πολιτική του καριέρα; 

Αυτό είναι μια πολύ μεγάλη ιστορία... διακοσμημένη με πολλά μαργαριτάρια.

Ας ξεκινήσουμε όμως από τη Δευτέρα, όταν ξεπέρασε για μια ακόμη φορά τον εαυτό του, δηλώνοντας -σε συνέδριο για τα δικαιώματα των γυναικών παρακαλώ- ότι «η ισότητα μεταξύ των δύo φύλων είναι αντίθετη στη φύση». Όπως επισημαίνουν όμως πολλοί Τούρκοι αρθρογράφοι κακώς εκπλαγήκαμε.

Δεν είναι η πρώτη φορά που ο «μεγάλος δάσκαλος», όπως τον αποκαλούν οι υποστηρικτές του, έχει πει κάτι τέτοιο. Το 2010 σε μια συνάντηση με εκπροσώπους γυναικείων οργανώσεων, χρησιμοποίησε τις ίδιες ακριβώς λέξεις. Το 2008 είχε προτρέψει τις απανταχού Τουρκάλες και «αγαπημένες αδερφές του» να κάνουν τουλάχιστον «τρία ως πέντε παιδιά», ενώ λίγα χρόνια πριν είχε δηλώσει ότι «δεν μπορείτε να περιμένετε να σεβαστώ το γεγονός ότι κορίτσια και αγόρια κάθονται δίπλα-δίπλα στα πανεπιστημιακά έδρανα». 

Το 1994 όντας δήμαρχος Κωνσταντινούπολης αποκαλύπτει σε υπάλληλό του ότι είναι ενάντια στη φύση οι γυναίκες να ανέρχονται στα ανώτερα κλιμάκια της εξουσίας. To 2012, όταν ρωτήθηκε από δημοσιογράφους για τη δολοφονική επίθεση της τουρκικής αεροπορίας που σκότωσε 34 Κούρδους αμάχους στην περιοχή Uludere στην επαρχία Σιρνάκ της Τουρκίας απάντησε «μιλάτε συνέχεια για την Uludere. Κάθε άμβλωση είναι σαν μια Uludere». 

Είναι γνωστό ότι οι Τούρκοι δημοσιογράφοι απαγορεύεται πλέον να αναφερθούν στο συγκεκριμένο θέμα – όπως και σε πολλά-πολλά άλλα, όμως κι αυτό είναι μια άλλη πολύ μεγάλη ιστορία.

Και συνεχίζουμε. Στο ίδιο συνέδριο, (αυτό της Δευτέρας), επιτέθηκε εμμέσως σε μια απόφαση του Συμβουλίου Επικρατείας της χώρας. Χρησιμοποιώντας ένα απόφθεγμα που απέδωσε είτε στον Κομφούκιο είτε στον χαλίφη Ομάρ αναφώνησε: «ανεξαρτήτως του πόσο κακοί είναι οι νόμοι, αν τους εφαρμόζει ένας δίκαιος σουλτάνος, τότε το αποτέλεσμα θα είναι καλό. Ανεξαρτήτως του πόσο καλοί είναι οι νόμοι αν τους εφαρμόζει ένας βάρβαρος σουλτάνος τότε θα οδηγήσουν σε αδικίες». Και αναρωτιέται κανείς: τι θέλει να πει ο ποιητής;  

Η απάντηση είναι σχετικά απλή. Ο Ερντογάν, όπως και πολλοί άλλοι πολιτικοί παγκοσμίως, δε θέλει να του φέρνουν αντιρρήσεις ενώ η ύπαρξη ενός δικαστικού σώματος που δεν μπορεί να το ελέγξει απόλυτα τον δυσαρεστεί.

Στο παρελθόν είχε σχολιάσει: 
«Ξέρετε αυτό το πράγμα που λέγεται κατανομή εξουσιών; Αυτό θα το βρεις μπροστά σου ως εμπόδιο». Ούτε για τη δημοκρατία έχει πει τα καλύτερα λόγια. «Είναι ένα τρένο που θα σε πάει στον τελικό σου σταθμό και μετά θα κατέβεις», δήλωσε τη δεκαετία του 1990 αν και μετά ανακάλεσε. 

Για τον 60χρονο ιδιαίτερα δημοφιλή ηγέτη, οι Άλλοι φταίνε για όλα.  

Οι 40 -τουλάχιστον- δημοσιογράφοι που βρίσκονται στη φυλακή «είναι εκεί επειδή είναι πραξικοπηματίες, λαθρέμποροι όπλων και τρομοκράτες», όχι γιατί υπάρχει σοβαρό πρόβλημα ελευθερίας του Τύπου στη χώρα. 

Οι φεμινίστριες «δεν αντιλαμβάνονται την έννοια της μητρότητας όπως τη διδάσκει το Ισλάμ» για αυτό και του επιτίθενται. 

Περισσότερο όμως απ΄ όλους φταίνε οι ξένοι:  

ΤΟΥΡΚΙΑ: Οι ισλαμοφασίστες του Ερντογάν ήθελαν να ελέγξουν ακόμη και τις ομιλίες του Πάπα - «Κινδύνευσε να ακυρωθεί η επίσκεψη» γράφει η ιταλική εφημερίδα La Republica

Στην τριήμερη επίσκεψη του Πάπα Φραγκίσκου στην Τουρκία, αναφέρεται σε άρθρο της η ιταλική εφημερίδα La Republica.
«Το ταξίδι του πάπα Φραγκίσκου στην Τουρκία κινδύνευσε να ακυρωθεί», αφού «οι τουρκικές Aρχές ήθελαν να ελέγξουν ακόμη και τις ομιλίες του», γράφει η εφημερίδα. Σύμφωνα με τον δημοσιογράφο Μάρκο Ανσάλντο «η πρόθεση του Πάπα ήταν να δεχθεί την πρόσκληση που του έχει απευθύνει ο Οικουμενικός Πατριάρχης Βαρθολομαίος, αλλά για να αποβιβασθεί στην Κωνσταντινούπολη, έπρεπε αναγκαστικά να βρεθεί στην τουρκική επικράτεια».

Η ιταλική εφημερίδα τονίζει ότι η Άγκυρα άργησε να δώσει το «πράσινο φως» προκειμένου «να μπορέσει να μετατραπεί το ταξίδι αυτό σε επίσημη επίσκεψη. Στην συνέχεια μάλιστα, τούρκος διπλωμάτης μετέβη στο Βατικανό ζητώντας να ενημερωθεί εκ των προτέρων ακόμη και για τις ομιλίες που θα εκφωνήσει ο Πάπας. Φυσικά, έλαβε μια ευγενική όσο και σαφή αρνητική απάντηση».
Η εφημερίδα της Ρώμης γράφει, επίσης, ότι «η Αγία Έδρα διατηρεί κάποιες επιφυλάξεις απέναντι στον Ερντογάν, οι οποίες ενισχύθηκαν – σύμφωνα με πηγές του Βατικανού – από το ότι δεν υπήρξε καμία παρέμβαση για να προστατευθούν οι Κούρδοι της συριακής πόλης Κομπάνι».

ΤΟΥΡΚΙΑ: Ο μεγάλος «διωγμός» των χριστιανών - Εχουν «ξεκληριστεί» και πλέον ζουν σε καθεστώς τρομοκρατίας

Του ΓΙΩΡΓΟΥ ΣΚΑΦΙΔΑ

Η επίσκεψη του Προκαθημένου της Ρωμαιοκαθολικής Εκκλησίας στην Τουρκία έρχεται να ρίξει φως στον... Γολγοθά των άλλοτε κραταιών χριστιανών της χώρας, οι κοινότητες των οποίων έχουν σε μεγάλο βαθμό «ξεκληριστεί» και πλέον ζουν σε καθεστώς «τρομοκρατίας».

Η επίσκεψη του Πάπα πραγματοποιείται σε μια δύσκολη χρονική περίοδο για τους εναπομείναντες χριστιανούς, ενώ η τουρκική κοινωνία ισλαμοποιείται με ταχείς ρυθμούς υπό τις διαταγές του «σουλτάνου» Ερντογάν και οι θρησκευτικές μειονότητες (κυρίως χριστιανοί και αλεβίτες) απειλούνται με... εξαφάνιση. 

Πριν από περίπου 100 χρόνια οι χριστιανοί αντιστοιχούσαν στο 20% του πληθυσμού της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας και αριθμούσαν αρκετά εκατομμύρια.

Σήμερα, αντιθέτως, αντιστοιχούν σε μόλις 0,2% της σημερινής Τουρκίας, με τον συνολικό αριθμό τους πια να μην ξεπερνά τις 100.000 με 120.000 (σε μια χώρα 76 εκατομμυρίων κατοίκων). 

Δύο ήταν οι χριστιανικές κοινότητες που επλήγησαν περισσότερο στην Τουρκία:  

Οι Ελληνες και οι Αρμένιοι. 

Είναι ενδεικτικό ότι οι Αρμένιοι, ενώ κάποτε ανέρχονταν σε 2 εκατομμύρια, πλέον έχουν «πέσει» σε μόλις 50.000. Η σκληρή ισλαμική ατζέντα που προωθεί ο Ερντογάν τα τελευταία 11 χρόνια που βρίσκεται στην εξουσία έχει επιδεινώσει ακόμη περισσότερο την κατάσταση για τις θρησκευτικές μειονότητες στη χώρα, ενώ δεν είναι λίγοι οι αναλυτές που κρούουν τον κώδωνα του κινδύνου τονίζοντας ότι η άλλοτε κοσμική και θρησκευτικά μετριοπαθής Τουρκία έχει αρχίσει να μεταμορφώνεται σε... Ιράν.

Επισήμως, ο Τούρκος πρόεδρος παρουσιάζεται να σέβεται και να προστατεύει τις μειονότητες. Στην πράξη, ωστόσο, το κυβερνών ισλαμικό Κόμμα Δικαιοσύνης και Ανάπτυξης (AKP) κάνει ακριβώς το αντίθετο: 

"Επίγεια σοφία"

Αγών ου μένει άνδρας λελειμμένους. 

Αισχύλος, 525-456 π.Χ., Αρχαίος τραγικός ποιητής

Έχει κίνδυνον η ακαιρία μέγαν.

Πλούταρχος, 47-120 μ.Χ., Αρχαίος Έλληνας ιστορικός

Η καθυστέρηση είναι η πιο θανατηφόρα μορφή άρνησης.

Northcote Parkinson, 1909-1993, Βρετανός ιστορικός
 

Σαν σήμερα (30/11/ΧΧΧΧ)

1925: Ο δικτάτορας Θεόδωρος Πάγκαλος απαγορεύει στις γυναίκες να φοράνε κοντά φουστάνια στις εξόδους τους.

1958: Υποβάλλεται στην κυβέρνηση Καραμανλή η μελέτη για την κατασκευή του Μετρό των Αθηνών, το οποίο θα κατασκευαστεί προσεχώς και κατά τμήματα. Το «προσεχώς» σήμαινε 33 χρόνια.

1979: Κυκλοφορεί στη Μεγάλη Βρετανία ένα από τα θρυλικά άλμπουμ της ροκ, το «The Wall» των Pink Floyd και πουλάει μέσα σε δύο εβδομάδες 6 εκατομμύρια αντίτυπα.

1835: Γεννιέται ο Μαρκ Τουέιν, αμερικανός συγγραφέας

1871: Γεννιέται ο Ουίvστον Τσόρτσιλ, βρετανός πολιτικός, πρωθυπουργός της Μεγάλης Βρετανίας κατά τη διάρκεια του Β' Παγκοσμίου Πολέμου.

1900: Πεθαίνει ο Όσκαρ Ουάιλντ, ιρλανδός συγγραφέας. («Το πορτρέτο του Ντόριαν Γκρέι») 

 

 

 

 

 

 

2013 Πεθαίνει σε ηλικία 65 ετών ο παλαίμαχος διεθνής ποδοσφαιριστής, που έκανε καριέρα σε Ολυμπιακό και Ολυμπιακό Βόλου Τάκης Συνετόπουλος

 

2013: Σκοτώνεται σε τροχαίο ο μερικανος ηθοποιος, Πολ Γουόκερ, σταρ των ταινιών δράσης «Μαχητές των δρόμων» (Fast & Furious) .

ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΜΠΑΝΑΝΙΑ: Ό,τι καλύτερο έχει γραφτεί για τα σκουπίδα κάποιων μελλοντικών πτυχιούχων-ντενεκέδων...

Από τον ΚΩΣΤΑ Δ. ΚΑΒΒΑΘΑ

Είδα ένα «φοιτητή», με δερμάτινο σακάκι και μακριά μαλλιά να πετάει τα σκουπίδια ΤΟΥ στο γραφείο του αντιπρύτανη του Πανεπιστημίου Αθηνών

Τα σκουπίδια ΤΟΥ είπα... Τα κουτιά από τα φραπόγαλα, τις κοκακόλες, τις φάντες και τα χαρτιά απ’ τα σουβλάκια και τα χάμπουργκερ που ΑΥΤΟΣ καταναλώνει

Αν ήμουν φοιτητής κι’ έβλεπα ότι οι κάδοι είναι γεμάτοι απ’ τα σκουπίδια ΜΟΥ θα μασούσα το «ποτηράκι» του φραπόγαλου ΜΟΥ ή τη συσκευασία απ’ το σουβλάκι ΜΟΥ αντί να τα πετάξω στα άλλα σκουπίδια ΜΟΥ

Όμως, είναι φανερό ότι, τα άτομακια έχουν μεγαλώσει σε στάνες γι’ αυτό και συμπεριφέρονται με τον τρόπο που είδα και που, υπογράμμισε ένα νυμφίδιο άδειασε μικρότερη σακούλα σκουπιδιών στο ίδιο του το ΣΠΙΤΙ

Δεν λέω ότι, οι φοιτητές πρέπει να τρώνε τα σκουπίδια τους. Κάθε άλλο αλλά... 

ΔΙΕΘΝΗΣ ΟΙΚΟΝΟΜΙΑ και ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΜΠΑΝΑΝΙΑ: Το πάρε-δώσε με την τρόικα και το μοιρολόι των γραφικών

Του ΠΑΣΧΟΥ ΜΑΝΔΡΑΒΕΛΗ

Αν κυριαρχεί κάτι στον δημόσιο διάλογο για τις διαπραγματεύσεις με την τρόικα είναι το «δώσαμε, δώσαμε» ή «εκεί που μας χρωστούν ζητάνε και το βόδι», συνθήματα που διανθίζονται από γκριμάτσες στα μούτρα διάφορων «τηλεπερσόνων» που καθημερινώς «του λαού τα ντέρτια λένε κι όσο τραγουδάνε κλαίνε».
Βεβαίως, ανάμεσα στα «οϊμέ» και τις κατάρες, ποτέ δεν κουβεντιάζουμε τι δώσαμε και τι ακριβώς μας χρωστούν· πέρα από το ότι είμαστε ωραίοι και ως γνωστόν οι ωραίοι δεν πληρώνουν χρέη. 

Δεν συζητάμε για παράδειγμα ότι η μέχρι στιγμής λιτότητα δεν είναι για αποπληρωμή των παλαιών (ελληνικών) χρεών αλλά για να έρθει ο λογαριασμός έσοδα-έξοδα του κράτους στα ίσα του. Δηλαδή όσα «δώσαμε» μέχρι σήμερα, δεν τα πήρε κανένας. Αντιθέτως παίρναμε επιπλέον δανεικά για να πορευόμαστε. Από του χρόνου -υποτίθεται- θα δίνουμε κάτι για την αποπληρωμή του υπέρογκου ελληνικού χρέους.
Προς τι λοιπόν όλος αυτός ο κλαυθμός του «δώσαμε» και οι κατάρες κατά εκείνων που όχι μόνο δεν παίρνουν πίσω τα δανεικά, αλλά ακόμη μας δανείζουν; 

Η αλήθεια είναι ότι η αναπαραγωγή αυτών των συνθημάτων είναι αθώα· διάφοροι αδαείς πιστεύουν ότι όλος ο κόσμος θέλει να μας εκδικηθεί και γι’ αυτό μας «πίνουν το αίμα». 

Η πρωταρχική παραγωγή όμως αυτών των στερεοτύπων δεν είναι αθώα. Είναι πολλά τα κυκλώματα που τρέφονται από τις παθογένειες της χώρας και προκειμένου να διατηρηθεί ανέπαφο το δικό τους «σιτηρέσιο», στρέφουν την προσοχή μας στις διαπραγματεύσεις με την τρόικα, έτσι ώστε να μην ασχολούμαστε με τα δικά τους πεπραγμένα. Φυσικά ουδείς ασχολείται για το πώς γίνεται η κατανομή των βαρών του σταθεροποιητικού προγράμματος εντός της ελληνικής επικράτειας, κάτι που είναι αποκλειστικά δική μας υπόθεση. Είναι παλαιόθεν γνωστό ότι το μυστικό κάθε καλής απάτης είναι να αποσπάς την προσοχή του άλλου. Αυτό κάνουν οι πορτοφολάδες στο μετρό, αυτό κάνουν και τα πολιτικά κόμματα και τα ΜΜΕ (που χρωστούν τα μαλλιοκέφαλά τους, αλλά ταυτοχρόνως πληθαίνουν) κραυγάζοντας διαρκώς «προσοχή τρόικα».
Κάποιοι ισχυρίζονται ότι το ελληνικό πολιτικό σύστημα (συμπεριλαμβανομένων των ΜΜΕ, συνδικαλιστών κ.λπ.) δεν έχει σχέδιο για την επόμενη μέρα. 

ΔΙΕΘΝΗΣ ΟΙΚΟΝΟΜΙΑ και ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΜΠΑΝΑΝΙΑ: Παρίσι - Λονδίνο καλούν τους ανίκανους των Αθηνών. Οβερ;

Του ΝΙΚΟΥ ΜΕΛΕΤΗ

Η αποτυχία των διαπραγματεύσεων της κυβέρνησης με την τρόικα στο Παρίσι και το στραπάτσο των οικονομολόγων του ΣΥΡΙΖΑ στο Σίτι είναι δύο γεγονότα που, αν ήμασταν κανονική χώρα, θα είχαν προκαλέσει σοκ και στις δύο πλευρές, αλλά κυρίως στον ελληνικό λαό. 

Στο Παρίσι και το Λονδίνο με διαφορά λίγων εικοσιτετραώρων παρουσιάστηκαν σε αυτούς που καλώς ή κακώς θα στραφεί η χώρα, για να εξασφαλίσει χρηματοδότηση, οι δύο «εναλλακτικές» προτάσεις που υπάρχουν και συγκρούονται.

 

Η υποχρεωτική επιλογή της κυβέρνησης να εξασφαλίσει το πέρασμα από το σκληρό Μνημόνιο σε ένα πρόγραμμα ηπιότερων όρων, που θα της προσφέρει τη χρηματοδοτική «γέφυρα» για να επιστρέψει στις αγορές.Και από την άλλη ο ΣΥΡΙΖΑ, με το θεωρητικό αφήγημά του στηριγμένο σε έναν ρομαντικό παλιομοδίτικο βολονταρισμό και στην απειρία των πρωτάρηδων (στην κανονική πολιτική) καθηγητών του, θεωρεί ότι έχει γίνει αποδεκτός από το «μεγάλο χρηματοπιστωτικό κεφάλαιο», επειδή τους κάλεσαν και τους άκουσαν στο Σίτι.

 

Οι τωρινοί και οι μελλοντικοί χρηματοδότες της χώρας δεν έδειξαν να πείθονται γνωρίζοντας ότι η Ελλάδα είναι ευάλωτη λόγω της πολιτικής ρευστότητας, η οποία πυροδοτεί τη «μεταβλητότητα» που σκοτώνει την οικονομία και το επενδυτικό κλίμα. 

Με την κυβέρνηση, υπό το άγχος της προεδρικής εκλογής, να διαπραγματεύεται με κριτήριο το πολιτικό κόστος, αδυνατώντας να εφεύρει ένα ελκυστικό σύνθημα, μια και σπατάλησε νωρίς το σύνθημα της εξόδου από το Μνημόνιο... Και την αντιπολίτευση να λαϊκίζει χτίζοντας με τα λόγια «ανώγια και κατώγια», όπου ό,τι κι αν επιτευχθεί στη διαπραγμάτευση, πάντα θα είναι πολύ κατώτερο του ανανεωμένου «λεφτά υπάρχουν», σπρώχνοντας έτσι τη χώρα πιο βαθιά στο στόμα του «λύκου». 

Σε αυτήν τη μεταβλητότητα οι δανειστές και οι υποψήφιοι επενδυτές έχουν απάντηση:

ΔΙΕΘΝΗΣ ΟΙΚΟΝΟΜΙΑ και ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΜΠΑΝΑΝΙΑ: Συνέπεια και ηθική στην αυτοκρατορία του χρέους

Του Ευθύμη Μαραμή

Ρίχνοντας μια ματιά στο taxis, διαπιστώνει κάποιος πως ο ΟΣΕ χρωστά στην εφορία περίπου τρία δισεκατομμύρια ευρώ.  

Ανάλογα υψηλή θέση στον πίνακα των μεγαλύτερων οφειλετών κατέχει και η Ολυμπιακή Αεροπορία, με χρωστούμενα περί τα 800 εκατομμύρια ευρώ. Υποψιάζομαι δε, πως τα χρέη του αερομεταφορέα προέρχονται από τη λαμπρή εποχή της μεταπολίτευσης, όταν και η Ολυμπιακή πέρασε από τα χέρια του βάρβαρου καπιταλιστή Ωνάση, στη λαϊκή κυριαρχία (τη λαμπρή εποχή του "εθνάρχη" όταν άρχισε η "κοινωνικοποίηση"). Ο ΟΣΕ πάντως εισπράττει ΦΠΑ από τα εισιτήρια, αλλά κατά πως φαίνεται, δεν τον αποδίδει. Αυτό καταδεικνύει πως το δημόσιο δεν πληρώνει φόρους. Όποιος ισχυρίζεται το αντίθετο, βρίσκεται σε πλάνη θεωρώντας πως το κράτος πληρώνει τον εαυτό του.

Κατά καιρούς γίνεται κουβέντα για τους φόρους των δημοσίων υπαλλήλων. Οι δημόσιοι υπάλληλοι, είναι στην κατηγορία των fixed εισοδημάτων τα οποία περιλαμβάνουν και την φορολογία εισοδήματος. Αυτό συμβαίνει διότι, όπως απεδείχθη, η εργασία στο δημόσιο είναι μόνιμη και πάγια. Σε περίπτωση πυρηνικής καταστροφής, γνωρίζουμε πλέον ποιοι ακόμα θα επιβιώσουν (πέραν των κατσαρίδων).

Οι δημόσιοι υπάλληλοι, συνεπώς, πληρώνουν μόνον ΦΠΑ στην καταναλωτική αγορά και καλό είναι να σταματήσει ο μύθος του φόρου εισοδήματος. 

Ανάλογου τύπου είναι και οι "εισφορές" των κρατικών υπαλλήλων στα ασφαλιστικά τους ταμεία, τα οποία πληρώνονται (και αυτά) από τους κανονικούς φορολογούμενους. Πρόκειται για λογιστικές σημειώσεις, βαφτισμένες από το κράτος ως "κρατήσεις" στους αυθαίρετα ορισμένους μισθούς. Σχετικά με τα "οικονομικά" που παρακάμπτουν τη ζήτηση και λειτουργούν μόνο με αυθαίρετη καταναγκαστική προσφορά μπορείτε να διαβάσετε την αυτοκαταστροφική φύση του σοσιαλισμού.

Άσχημα νέα περιμένουν και αυτούς που θεωρούν πως οι συνταξιούχοι κινούν την αγορά με τα εισοδήματα τους και συντηρούν τους άνεργους. Δυστυχώς τα ταμεία είναι χρεοκοπημένα χωρίς αποθεματικά. Ούτε και υπάρχει άγιος Βασίλης ώστε να μοιράζει παράδες στις αντιπαραγωγικές ομάδες της χώρας ώστε αυτές να "τονώσει την ζήτηση". Οι αντιπαραγωγικές ομάδες, είτε είναι συνταξιούχοι απόμαχοι του ιδιωτικού τομέα, είτε πρόωρα και μη, συνταξιοδοτημένοι, ή, εν ενεργεία δημόσιοι υπάλληλοι, πληρώνονται από τους φόρους. Ως εκ τούτου, καλό είναι να αποδοθεί ορθά, πως τις αντιπαραγωγικές ομάδες και τους άνεργους, τους συντηρεί ο παραγωγικός κόσμος. Σε περίπτωση που δεν αντέχει το βάρος ο παραγωγικός κόσμος, το κράτος χρεοκοπεί.

Φαίνεται όμως πως δεν υπάρχει κανένα πρόβλημα. Τα mainstream νεοκεϋνσιανά η, νέο-φιλελεύθερα, (το ίδιο είναι) οικονομικά, βασίζονται στο χρέος. Η νέα εποχή οικονομικών των μαζικών πιστωτικών επεκτάσεων, των "ποσοτικών" χαλαρώσεων, της κατάργησης του τόκου καταθέσεων και της τιμωρίας της αποταμίευσης, πέραν από τις οικονομικές συνέπειες που βιώνει ο πλανήτης, δημιουργούν πλέον νέα ήθη στο σύγχρονο κόσμο.
 

Ο παγκόσμιος πολιτισμός του χρέους, επαναπροσδιορίζει τον όρο της συνέπειας. Ο συνεπής, στο σύγχρονο οικονομικό κόσμο, είναι αυτός που χρωστά, διότι εξυπηρετεί τον κεντρικό σχεδιασμό και ταιριάζει στα μοντέλα των μηχανικών οικονομολόγων. Αυτός που γνωρίζαμε μέχρι σήμερα ως συνεπή (ο καλοπληρωτής, ο συντηρητικός, ο υπολογιστής που αποφεύγει τον τραπεζικό δανεισμό) είναι αυτός ο οποίος καλείται να αποπληρώσει τα χρέη του νέο-συνεπή. Τα ήθη που ξεπροβάλουν από την νέα γενιά των οικονομικών θεωριών του Κέυνς, δημιουργούν νέο αξιακό κώδικα.

Διότι, για όσους δεν το γνωρίζουν, η συναλλακτική αγορά είναι το περιβάλλον που αναπτύχθηκε ο όποιος ειρηνικός ανθρώπινος πολιτισμός. Τα πολιτισμικά δεδομένα του σύγχρονου κόσμου, βρίσκονται στην υπηρεσία του νέο-συνεπή. Είναι ξεκάθαρη η εικόνα, πως όποιος δημιουργεί χρέος, θα διασώζεται με τον ένα ή άλλο τρόπο, με ό,τι αυτό συνεπάγεται για τα ήθη που σφυρηλατούνται στην αυτοκρατορία του χρέους.