ΥΠΑΡΚΤΟΣ ΑΦΕΛΛΗΝΙΣΜΟΣ: Να συγχαρείτε την Ορθόδοξη Εκκλησία - Αυτό που έκανε Ελληνα τον Γιάννη Αντετοκούνμπο ήταν ο χριστιανισμός και όχι το κράτος-μπουρδέλο που προσπαθεί να αφελληνίσει και τους εξ αίματος Ελληνες!

 Από τον Φαήλο Μ. Κρανιδιώτη

 

Εάν πετύχεις κάτι σπουδαίο και βγεις δημόσια και ευχαριστήσεις τον Θεό, την Ελλάδα και τους γονείς σου, δηλαδή το τρίπτυχο «Πατρίς - Θρησκεία - Οικογένεια», θα σε πουν ακροδεξιό, φασίστα, γραφικό, θρησκόληπτο και άλλα πολλά. Θα πάρει και θα δώσει η ειρωνεία, στην καλύτερη περίπτωση. 

Θυμηθείτε τον Ομπάμα, όταν είπε στο τέλος της ομιλίας του στην Αθήνα «Ζήτω η Ελλάδα». Βούρκωσαν και οι συριζαίοι. Εάν Ελληνας πολιτικός έκλεινε τις ομιλίες του με το αυτονόητο «Ζήτω το Εθνος, ζήτω η Ελλάδα», θα του κρεμάγανε χρυσαυγίτικα κουδούνια.  

Αυτή είναι η σχιζοφρένεια των αριστερών και των νεοφιλελέδων διεθνιστών και οπαδών των πολιτικών του Σόρος, που τώρα έχει επισήμως εκφραστή, τον πολιτικό κλόουν που μας κόστισε 100 δισ. και θέλει να μοιραστούμε το Αιγαίο με τους Λύκους της Αγκυρας. Αποδέχονται και εκθειάζουν τις εκδηλώσεις πατριωτισμού μόνον όταν προέρχονται από ξένους στην καταγωγή, για να χρησιμοποιηθούν ως επιχείρημα κατά του «ρατσισμού» και υπέρ της φαντασιακής αφομοίωσης όλων των μεταναστών.

 

Κλασική η τελευταία περίπτωση του εξαίρετου Γιάννη Αντετοκούνμπο. Πάντως, έχει πλάκα να διαβάζω ξινή κριτική για τις αθλητικές (!) επιδόσεις του από τύπους οι οποίοι καθισμένοι στη λεκάνη δεν μπορούν να πετύχουν με το κωλόχαρτο ούτε το καλαθάκι της τουαλέτας. Αιτία, η καταγωγή του.

 

Ειναι ολοφάνερο πως το παιδί αυτό αγαπά βαθιά την Ελλάδα. Πήρε το διαβατήριο, πήγε στην Αμερική, βγάζει εκατομμύρια, θα μπορούσε να μας γράψει στα τέτοια του. Δεν το έκανε. Γύρισε να υπηρετήσει τη μικρή θητεία που προβλέπει ο νόμος για την περίπτωσή του και, όπου βρεθεί κι όπου σταθεί, εκφράζει την αγάπη του για τη χώρα που έγινε πατρίδα του.

 

Τιμά τους γονείς και την οικογένειά του, αλλά και την Ελλάδα.

 

Εχει λοιπόν αυτά τα εξατομικευμένα εξαιρετικά κριτήρια, τον ψυχικό δεσμό, που τον κάνει άξιο της ιδιότητας του Ελληνα πολίτη, αλλά και ο ίδιος τιμά την Ελλάδα με τη στάση ζωής του.

 

Αυτή ακριβώς ήταν και είναι η θέση μας: Οχι αυτοματισμοί στη χορήγηση της ελληνικής υπηκοότητας με εξετάσεις multiple choice, σαν εξετάσεις για Αγγλικά στην πρώτη προκαταρκτική. Εξατομικευμένα κριτήρια, συνέντευξη και αξιολόγηση. Είναι άδικο άξιοι άνθρωποι, με πίστη και αγάπη για την Ελλάδα, καλοί χριστιανοί -μην το ξεχνάτε-, όπως ο Γιάννης, να μπαίνουν στην ίδια μοίρα με ανθρώπους που τους είναι αδιάφορη, τη μισούν, δεν θα αφομοιωθούν ποτέ. Και είναι ολοφάνερο πως αυτό το παιδί είναι προϊόν μιας καλής, δεμένης οικογένειας με αρχές και αξίες. Μάθημα προς τους οπαδούς της διάλυσης και της ισοπέδωσης της παραδοσιακής οικογένειας.  

Είναι ένας άξιος εθελοντής Ελληνας. Και λέω «εθελοντής», γιατί αυτός διάλεξε την πίστη του στην Ελλάδα. Αλλοι είναι Ελληνες πολίτες από γεννήσεως, εξ αίματος, κι όμως μισούν τη γη που πατούν και την προδίδουν.  

Ποιος είναι όμως ο μηχανισμός που αφομοίωσε τον Γιάννη Αντετοκούνμπο, αυτό που του έδωσε δύναμη, αλλά και ενέπνευσε την πίστη του στην Ελλάδα, που τον κάνει άξιο Ελληνα; 

Θα στενοχωρήσω τους οπαδούς του διεθνισμού και της στενά κοσμικής αντίληψης, αλλά δεν είναι το κράτος.  

Αυτό το κράτος πλέον προσπαθεί να αφελληνίσει και τους εξ αίματος Ελληνες, και επιτίθεται στη φυσιολογική οικογένεια. Δεν μπορεί να αφομοιώσει ούτε κατσίκα, όχι άνθρωπο. 

Αυτό που έκανε τον Γιάννη Ελληνα είναι η Ορθοδοξία. Αυτή αγκάλιασε την οικογένειά του κάτω από τις πνευματικές φτερούγες της, αυτή του έδωσε ένα πλαίσιο αρχών, του έδωσε μεγάλο μέρος από τα ψυχικά «καύσιμα» που τον οδήγησαν στην κορυφή, και είναι ολοφάνερο πως θα τροφοδοτήσουν τις μηχανές του μέχρι το τέλος μιας μακράς και ολοκληρωμένης ζωής ενός χρήσιμου και καλού ανθρώπου. Αυτό που καθιστά τον Αντετοκούνμπο αδερφό μας δεν είναι το χρώμα του, ώστε να το παίξουμε μοντέρνοι αντιρατσιστές. Ο Γιάννης είναι χριστιανός ορθόδοξος. Είναι αδερφός μας, γιατί ο ίδιος και η οικογένειά του μοιράζονται αυτή την ανθρωποκεντρική πνευματικότητα, ένα πλαίσιο αρχών, αξιών και πίστης που τον κάνει απολύτως συμβατό με τον τρόπο ζωής μας, στον οποίο χωρούν οι καλοί άνθρωποι που αγαπούν αυτή την Πατρίδα, υιοθετούν την Πίστη του λαού της και νιώθουν αφοσίωση σε αυτήν. Η οικογένειά του προέρχεται από τη Νιγηρία, μια χώρα όπου διεξάγεται αληθινή γενοκτονία κατά των χριστιανών από μια από τις σκληρότερες ισλαμικές τρομοκρατικές οργανώσεις. Δεν είναι συμβατοί με τον τρόπο ζωή μας όσοι θεωρούν κάθε μη πιστό στη δική τους θρησκεία ως σφάγιο και θήραμα για κυνήγι, όσοι μισούν την Ελλάδα, δεν σέβονται τις μανάδες, τις αδερφές, τις κόρες μας και μας θεωρούν χώρο επιθετικής επέκτασης.

 

Η χώρα πρέπει να έχει πολιτική για το ποιους θα αποδέχεται, και να επιδιώκει την ομοιογένεια και όχι τη δημιουργία παράλληλων εχθρικών κοινωνιών (γκέτο), ενδεχόμενων θυλάκων μισαλλοδοξίας, βίας, μίσους και τρομοκρατίας.

 

Η Ορθοδοξία είναι αυτή που αφομοιώνει και εντάσσει στο εθνικό σύνολο με στοργή, αγάπη και αποτελεσματικότητα ανθρώπους οι οποίοι πριν δεν είχαν δεσμό με το Ελληνικό Εθνος. 

 Επομένως, ας αντιληφθούμε πως...

ΥΠΑΡΚΤΟΣ ΣΟΥΡΓΕΛΟΚΑΤΣΑΠΛΙΑΣ ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΣ: Αυτοί οι ψηφοφόροι περπατούν ανάμεσά μας

Toυ ΛΕΥΤΕΡΗ ΧΑΡΑΛΑΜΠΟΠΟΥΛΟΥ

Περπατούν ανάμεσά μας.

Τους συναντάμε στην ουρά στο σούπερ μάρκετ.

Στέκονται δίπλα μας στη στάση του λεωφορείου.

Βρίσκονται μέσα στο διπλανό αυτοκίνητο στο φανάρι.

Πίνουν καφέ στο διπλανό τραπέζι.

Παραγγέλνουν από το ίδιο σουβλατζίδικο με εμάς.

Και μετά πηγαίνουν και ψηφίζουν Κυριάκο Βελόπουλο. Ή Βασίλη Λεβένη. Ή το κόμμα των οπαδών του Αρτέμη Σώρρα.

Για να μην αναφερθούμε στο πολύ πιο επικίνδυνο φαινόμενο να υπάρχουν εκατοντάδες χιλιάδες άνθρωποι που ψήφισαν τους νεοναζί της Χρυσής Αυγής.

Και υπάρχουν και αρκετά παραδείγματα από το παρελθόν. Γιατί π.χ. κάπως έτσι βρέθηκε π.χ. το ΛΑΟΣ του Καρατζαφέρη να θεωρείται υπολογίσιμη πολιτική δύναμη.

Και βέβαια και σε τέτοιο κόσμο γεννήθηκε το φαινόμενο του Πάνου Καμμένου και των Ανεξάρτητων Ελλήνων, με όλο το μίγμα «πατριωτικού» κιτς και συνωμοσιολογικής αντίληψης που τους χαρακτήρισε.

Για να μην αναφερθούμε στον τρόπο που ακόμη συναντάς ανθρώπους που έχουν να πουν καλά λόγια για τους Χουντικούς και την επταετία.

Και υπάρχουν και πολλά άλλα παραδείγματα που έρχονται στο νου, όταν σκέφτεσαι τι σημαίνει τελικά κοινοβουλευτική δημοκρατία στην Ελλάδα.

Προφανώς και οι άνθρωποι αυτοί δικαιούνται να ψηφίσουν. Ποιος μπορεί να αμφισβητήσει το δικαίωμά τους;

Αλλά και ποιος δεν διαπιστώνει με θλίψη τα αποτελέσματα μιας ιδιότυπης «λουμπενοποίησης» της ελληνικής κοινωνίας που αντανακλώνται και στα εκλογικά αποτελέσματα.

Γιατί είναι πρόβλημα να πηγαίνει τόσο μεγάλο μέρος της συνολικής ψήφου σε κόμματα που εκπροσωπούν την ακροδεξιά, τον ωμό ρατσισμό, το σεξισμό, τη συνωμοσιολογία, τους «ψεκασμούς», τον ανορθολογισμό.

Είναι πρόβλημα να θεωρούν τόσο πολλοί ψηφοφόροι ότι είναι «διαμαρτυρία» το να ψηφίζουν με κριτήριο τον χαβαλέ αλλά τελικά στο όνομα του χαβαλέ να στέλνουν στη Βουλή φασίστες και τηλεπλασιέ που υποστηρίζουν ότι έχουν… χειρόγραφες επιστολές του Ιησού.

Είναι πρόβλημα η ψήφος διαμαρτυρίας να πηγαίνει σε τόσο επικίνδυνες και αντιδραστικές πολιτικές ιδεολογίες.

Προφανώς και η λουμπενοποίηση δεν περιορίζεται στην πολιτική.

Ούτε φταίνε μόνο αυτοί που συμπεριφέρονται με αυτό τον τρόπο.

Αφορά συνολικά την κοινωνική κατάσταση.

Αφορά το πώς ολοένα και περισσότερο γινόμαστε μια κοινωνία που δεν διαβάζει και δεν ενημερώνεται, αλλά απλώς χαζεύει timeline και stories και δεν έχει πρόβλημα να θεωρήσει «αντικειμενικό γεγονός» την οποιαδήποτε απιθανότητα.

Αφορά το πώς από διάφορες πλευρές συχνά και με δήθεν «εναλλακτικό» στυλάκι αμφισβητείται η επιστημονική γνώση. Δείτε π.χ. πόσο εξαπλώνεται το αντιεμβολιαστικό κίνημα.

Αφορά το πόση ανοχή υπήρξε τα προηγούμενα χρόνια σε ρατσιστικές, εθνικιστικές και σεξιστικές αντιλήψεις.

Αφορά το πώς τα ίδια τα κόμματα εξουσίας αντιμετωπίζουν την πολιτική ως θέαμα και εικόνα, αδιαφορώντας για την ουσία της πολιτικής και τελικά πριονίζοντας το κλαδί πάνω στο οποίο κάθονται.

Αφορά τα ΜΜΕ που συχνά επένδυσαν στο χαβαλέ στην πολιτική γιατί θεωρούσαν ότι αυτό έφερνε παραπάνω τηλεθέαση.

Δεν είμαστε οι μόνοι στην Ευρώπη με αυτό το πρόβλημα. Γενικό είναι το φαινόμενο.

Όμως...

ΥΠΑΡΚΤΟΣ ΡΟΥΣΦΕΤΟΡΑΓΙΑΔΟΚΑΤΣΑΠΛΙΑΣ ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΣ: Βιτρίνα ευρωπαϊκή με οθωμανικό DNA

Του ΔΗΜΗΤΡΗ ΔΑΝΙΚΑ

Μια πρόχειρη ψυχαναλυτική ερμηνεία. Που αφορά στο «DNA» της ελληνικής κοινωνίας. Καθώς και στην κληρονομιά των παθογενειών. Και απαντά στο ερώτημα αν είμαστε ευρωπαίοι και αν όχι γιατί δεν είμαστε και τέλος πάντων που ακριβώς ανήκουμε

Οι Παλαιολόγοι, τι ιερατείο και η ελίτ του Βυζαντίου προτίμησαν να παραδώσουν τα κλειδιά της Πόλης στους αλλόθρησκους Μουσουλμάνους και όχι στους «Ούνους» της Δυτικής Ευρώπης. Αυτό είναι καθοριστικό. Από εκεί η αφετηρία του οδικού χάρτη και της διαμόρφωσης του Νεοελληνικού DNA

 

Οι Φαναριώτες εξασφάλισαν προνόμια από την μεγάλη Πύλη. Οι Ελληνες, μαζί με τους Εβραίους και τους Αρμένιους ασχολήθηκαν με το εμπόριο. Δηλαδή με την μεταπρατική διαδικασία. Κι αυτό είναι καθοριστικό

Και οι υπόδουλοι της «έρημης» χώρας ήταν αναγκασμένοι να πληρώνουν φόρους στον Σουλτάνο. Ολα αυτά διαμόρφωσαν τον χαρακτήρα του μέσου πολίτη

 

Γι αυτό ο Ελληνας είναι λάτρης του εμπορίου και της μεσολαβητικής διαδικασίας. 

Γι αυτό έχει πάρει διαζύγιο με την παραγωγική ανάπτυξη και την βιομηχανία. 

Γι αυτό με φοβερή καψυποψία αντιμετωπίζει τον κρατικό μηχανισμό

 

Σουλτάνος και φοροεπιδρομή πάνε μαζί. Οι εφοριακοί, για τον μέσο Ελληνα, παραπέμπουν στο παρελθόν. Ενεργοποιούν τη μνήμη της Οθωμανικής κατοχής. Το κράτος είναι εχθρικό. Επομένως η φοροκλοπή, ανεξαρτήτως ποσοστού, θεωρείται πράξη ηρωική. Κλέβω το κράτος επειδή με κλέβει κι αυτό. Το κράτος εκλαμβάνεται ως η διάδοχη κατάσταση του Οθωμανικού παρελθόντος

 

Αυτή η στρεβλή, παραμορφωτική και νοσηρή σχέση πορεύεται μαζί με μια άλλη, εκείνη που αφορά στο αλισβερίσι ανάμεσα στους πολιτικούς και τους πολίτες. Οπως και επί Οθωμανικής κατοχής, έτσι και μετά την απελευθέρωση. Ετσι, ακόμα και τώρα

 

Για να δώσω την ψήφο μου, πρέπει πρώτα να μου τάξεις πως θα διορίσεις τα παιδιά μου. Κι αυτό είναι αλσιβερίσι. Σου δίνω, μου δίνεις. Ανταλλάσσω την ψήφο μου με μια θέση στο Δημόσιο. Μου τάζεις, σου τάζω. Σε τρατάρω με τρατάρεις.

 

Το ρουσφέτι είναι κι αυτό μέρος της κληρονομιάς από την Οθωμανική κατοχή. Με το ρουσφέτι δημιουργείται η πελατεία. Το κομματιλίκι είναι κι αυτό μέρος της ίδιας διαδικασίας. Οι κομματάρχες είναι οι τοπάρχες, Και οι τοπάρχες ενεργούν ως εκπρόσωποι της κεντρικής, Οθωμανικής, εξουσίας

Πατέρας η μάλλον πατριός αυτής της στρεβλής «συνεύρεσης» ανάμεσα στον Χριστιανικό και τον Μουσουλμανικό πληθυσμό, ήταν ο Τούρκος αρχηγός. Αυτός μας διαπαιδαγώγησε. Απ αυτόν πήραμε και υιοθετήσαμε τις συνήθειές του, τα χούγια του, τις παραδόσεις του και τις σχέσεις του. Με όποιον δάσκαλο θα κάτσεις τέτοια γράμματα θα μάθεις

 

Ετσι από τη μια, για την επιβίωση, προτιμούσαμε την κολακεία. Ετσι η κολακεία ήταν έκφραση υποτέλειας. Και από την άλλη, επειδή ακριβώς ήμασταν υποτελείς και επειδή ο πατέρας μας ήταν κακός, μοχθηρός και βάναυσος πατριός, γι αυτό τον μισούσαμε. Και γι αυτό κάθε φορά, με κάθε αιτία και αφορμή, επιθυμούμε να απαλλαγούμε οριστικά απ αυτόν. Δηλαδή να τον εξοντώσουμε. Δηλαδή να προχωρήσουμε στην απαραίτητη πράξη της «πατροκτονίας»

Η μεταπρατική συνείδηση του μεγαλύτερου μέρους της οικονομικής ελίτ. Η πλούσια ενασχόληση με το εμπόριο και την μεσολάβηση. Η κολακεία παρέα με την υποταγή. Η υποταγή παρέα με την πονηρία. Η φοροεπιδρομή. Η φοροκλοπή. Η πελατεία των κομμάτων. Τα ρουσφέτια. Και η αξεπέραστη εχθρότητα των πολιτών προς την κρατική μηχανή, όλα αυτά συγκροτούν την Οθωμανική κληρονομιά της Νεοελληνικής κοινωνίας
 

Η κατάληξη ακόμα πιο στρεβλή: 

ΥΠΑΡΚΤΟΣ ΟΡΓΙΛΟΚΑΤΣΑΠΛΙΑΣ ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΣ: Αθάνατη Μεταπολίτευση

Γράφει ο ΜΙΚΡΟΣ ΟΔΥΣΣΕΑΣ

 

Πόσες φορές δεν έχει προαναγγελθεί η πτώση, η αποκαθήλωση, η οριστική λήξη της Μεταπολίτευσης.

 

Αν θυμάμαι καλά, πρώτος ο Δημήτρης Αβραμόπουλος, ως επικεφαλής του ΚΕΠ, είχε δηλώσει πως μας άφησε χρόνους.

Οι “ειδικοί” της ιστορικής περιοδολόγησης ήταν κάτι παραπάνω από βέβαιοι: τα Μνημόνια θα σημάνουν και το οριστικό τέλος της.

 

Όλο έμπαινε στην εντατική, όλο κάτι γινόταν και τι γλίτωνε.

 

Κι ας φώναζαν οι μακρινοί συγγενείς να “τραβήξουμε την πρίζα”.

 

Το 2015 ήταν η χρονιά που μας έπεισαν πως τα “κακαρώνει” : όσοι είχαν πειστεί πως πάμε για έξοδο από το ευρώ και την ΕΕ, σώρευαν μακαρόνια και ρύζι και τοματοπολτούς, αλλά και λίγο στάρι για τα κόλλυβα της Μεταπολίτευσης.

 

Κι αυτή σαν να χαμογελούσε υποχθόνια, ήταν πάντα παρούσα, έβρισκε τρόπους διαφυγής από το μοιραίο, μεταλλασσόταν, γινόταν κάτι διαφορετικό, αλλά ταυτόχρονα και κάτι τόσο γνώριμο.

 

Δεν ήταν μόνο το “σύστημα” που ήταν (και είναι) πανίσχυρο, φτιαγμένο να εντάξει με στοργή στους κόλπους του και τους πρώην οργισμένους πολέμιους, είναι κάτι ακόμη βαθύτερο.

 

Έχει τη δυνατότητα να δίνει (ή να προσποιείται πως δίνει) ευκαιρίες σε όλους.

 

Βλέπω για παράδειγμα φίλους, γνωστούς, ή απλά διαδικτυακά γνώριμους να κατέρχονται με δίψα για προσφορά στα κοινά.

Με λαμπρά βιογραφικά, με τόνους ιδρώτα, με πεντακάθαρες και δίχως σκιές πορείες. Οι άνθρωποι της διπλανής πόρτας.

Αυτοί που θα ενταχθούν στο σύστημα και ίσως το κάνουν και με μεγαλύτερη αποτελεσματικότητα.

Γιατί πολιτικά μιλώντας, τα κόμματα εξουσίας  επιδιώκουν μια επανάληψη της πόλωσης της δεκαετίας του ’80, και την πετυχαίνουν.

Όλοι αυτοί όμως που θα επανδρώσουν τα συστήματα εξουσίας μετά τις εθνικές εκλογές του 2019, πρέπει οπωσδήποτε να έχουν κατά νου και τα δεινά, τα διλήμματα, τα διδάγματα και την “νομοτέλεια” των Μνημονίων.

 

Η Μεταπολίτευση μένει ακλόνητη, που όσα κακά και στραβά είχε, ήταν μια περίοδος ομαλότητας και άνθησης των ελευθεριών, προσωπικών και συλλογικών.

Φαίνεται πως η δεκαετής πολύπλευρη κρίση, ήταν απλά η σκοτεινή της περίοδος. Τώρα πάει για άλλα, αναγεννημένη.

 

Φαίνεται πως αφήνει πίσω της -εκτός συγκλονιστικού απροόπτου-  τα “πιστόλια στο τραπέζι”, τα φυσικά ή τεχνητά υπαρξιακά διλήμματα, τα χαοτικά προτάγματα.

Μια μεγάλη παρένθεση τα Μνημόνια, στην -σε λίγο- 45 ετών Μεταπολίτευση;

 
Αυτό τουλάχιστον φάνηκε μέσα από πολλά στοιχεία της κάλπης των Ευρωεκλογών, απομένει να επιβεβαιωθούν και στις Εθνικές: η ψήφος για παράδειγμα “οργής και θυμού” γίνεται απλά “αντισυστημική”.

 

Αθάνατη Μεταπολίτευση: με...

ΥΠΑΡΚΤΟΣ ΣΟΥΡΓΕΛΟΚΑΤΣΑΠΛΙΑΣ ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΣ: Αγαμες θυγατέρες

Γράφει ο ΦΑΛΗΡΕΥΣ

 

Θα ήταν τουλάχιστον αγένεια και αδικία (μη σας πω ότι θα ήταν και κάτι τρισχειρότερο: σεξισμός...) να αντιπαρέλθω την περίπτωση της κ. Μοροπούλου, αλλά χθες δεν μου περίσσευε χώρος για ελαφρολαϊκά.

 

Η υπόθεση περιληπτικά: Η «φωνή του Πολυτεχνείου» έπαιρνε από το 1977, ως ορφανή εκ πατρός, σύνταξη άγαμης θυγατέρας και, τώρα, βρίσκεται να οφείλει στο Δημόσιο περίπου 70.000 ευρώ, ποσόν για το οποίο βρίσκεται στα δικαστήρια. Φυσικά, παραιτήθηκε στα γρήγορα από την υποψηφιότητά της με τη Ν.Δ. στα Δωδεκάνησα, τονίζοντας ότι το κάνει επειδή «δεν δέχομαι να βλάψω τον Κυριάκο Μητσοτάκη στον δρόμο προς τις εκλογές». Σε συνέντευξη που έδωσε η κ. Μοροπούλου, με τον σκοπό να καθαρίσει τη «λάσπη», όπως χαρακτήρισε τον θόρυβο γύρω από την υπόθεση, είπε για τη σύνταξη της άγαμης θυγατέρας: «Δεν την έπαιρνα εγώ, εκείνοι μου την έδιναν» και εξήγησε ότι δεν γνώριζε ότι αυτό που έκανε ήταν «παράνομο».

 

Κρίνοντας μόνον από το περίγραμμα αυτής της ιστορίας, ούτε εγώ μπορώ να πω αν ήταν παράνομο αυτό που έκανε η κ. Μοροπούλου. Ηταν όμως παράλογο και βαθιά γελοίο, η «φωνή του Πολυτεχνείου» να παίρνει τόσα χρόνια σύνταξη άγαμης θυγατέρας. Πολύ περισσότερο, δε, όταν πρόκειται για μια κατά τεκμήριο άξια γυναίκα, με μακρά και επιτυχημένη σταδιοδρομία ως καθηγήτρια στο ΕΜΠ και μηχανικός.  

Είναι μάλλον κάτι περισσότερο από γελοίο και παράλογο, μόνο μεταφορικά όμως μπορώ να το εκφράσω: Είναι πολύ ΠΑΣΟΚ, με την πολιτισμική έννοια του όρου. Παίρνε ότι σου δίνουν, είτε το έχεις ανάγκη είτε όχι, γιατί είναι υποχρέωση του κράτους να δίνει και είναι δικό σου δικαίωμα να παίρνεις.

 

Θυμάστε την υπέροχη, αγέρωχη και πάντα αγέλαστη Ράνια Αντωνοπούλου, σύζυγο Δ. Παπαδημητρίου; Περίπου το ίδιο επιχείρημα είχε χρησιμοποιήσει και εκείνη, όταν ξέσπασε το σκάνδαλο με την επιδότηση του ενοικίου της, παρά τη μεγάλη περιουσία που διέθετε με τον σύζυγό της.

 

Αφού της το έδιναν, τι να έκανε; 

Μεταξύ μας, βρίσκω τη στάση και των δύο κυριών απολύτως συμβατή με τα σοσιαλιστικά ιδεώδη τους:  

ΥΠΑΡΚΤΟΣ ΚΗΦΗΝΟΚΑΤΣΑΠΛΙΑΣ ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΣ: 35χρονη παίρνει 15 χρόνια σύνταξη γήρατος - Απέσυρε την υποψηφιότητά της από τις εκλογές για την ανάδειξη του ΔΣ του μη κερδοσκοπικού Οργανισμού “Άγαμοι Θύται που ασχολείστε με τις συντάξεις μας”

Γράφει το Emo Team

 

35χρονη παίρνει 15 χρόνια σύνταξη γήρατος και δεν είχε αντιληφθεί πως ήταν παράνομη η χορήγησή της.
 

Σε δηλώσεις της είπε πως πράγματι στην αρχή της είχε φανεί κάπως παράξενο, όμως με την πάροδο των ετών αντελήφθη το δίκαιο της καταβολής της.
 

Δεν είναι πολύς καιρός που κάτι τεκνά την είπαν “γριά” ενώ έχει προσφύγει και στα Διοικητικά Δικαστήρια, καθώς εκκρεμεί η καταβολή του εφάπαξ.
 

Τονίζει και για την αποφυγή κάθε παρανόησης, πως είναι και άγαμη και θυγατέρα, αλλά ο μπαμπάς της όχι μόνο είναι είναι εν ζωή, αλλά είναι και ο πιο γλυκούτσικος 60άρης που έχουμε δει.
 

Η μάνα της είναι το πρόβλημα που την έχει πάει αίμα και την πιέζει να την κάνει γιαγιά.


Παρά ταύτα και για την αποφυγή εκμετάλλευσης της χορήγησης της σύνταξης της από τους πολιτικούς αντιπάλους του μπαμπά, απέσυρε την υποψηφιότητά της από τις εκλογές για την ανάδειξη του ΔΣ του μη κερδοσκοπικού Οργανισμού “Άγαμοι Θύται που ασχολείστε με τις συντάξεις μας”.

 

Κλείνει λέγοντας πως...

ΣΥΡΙΖΟΑΛΗΤΑΡΟΞΕΦΤΙΛΑΡΑΔΙΚΟ: Καταρρέουν με πάταγο «σαν κούφιοι άνθρωποι, σαν βαλσαμωμένοι»

Του Γιάννη Σιδέρη 

Μια βαρετή προεκλογική εβδομάδα έμεινε. 

Την άλλη Κυριακή η επερχόμενη πτώση του ΣΥΡΙΖΑ θα είναι αντίθετη από τον στίχο του Έλιοτ «αυτός είναι ο τρόπος που τελειώνει ο κόσμος, όχι μ' ένα πάταγο αλλά μ' ένα λυγμό».

 

Ο κόσμος τη Συριζαϊκής Αριστεράς ΣΥΡΙΖΑ θα τελειώσει με πάταγο. 

Ο λυγμός θα είναι προσωπικός - και κατ’ ιδίαν -  των μεγαλόσχημων ή μη στελεχών, των μελών του, και ολίγων ψηφοφόρων. Οι πολλοί ψηφοφόροι αλλού θα βρουν να απαγκιάσουν, εκεί που πάλι θα τους τάξουν λαγούς με πετραχήλια.

 

Στον ΣΥΡΙΖΑ είναι πολύ λίγοι (ποιοτικά όχι αριθμητικά) για να κατανοήσουν το μέγεθος της αποτυχίας τους.  

Δεν είναι μια ακόμη εκλογική αποτυχία ενός όποιου κόμματος που χάνει την κυβέρνηση.  Είναι η αποτυχία μιας φαντασιακής θέασης που είχε η κοινωνία:
Ένας αιώνας ηρωικής μυθοπλασίας έδωσε την ψευδαίσθηση ότι κάπου υπήρχαν κάποιες πολιτικές και κοινωνικές δυνάμεις, που η ζωής τους ήταν ολόψυχα αφιερωμένη  στα δίκια του καταφρονεμένου λαού. Δεν έχει σημασία  εάν εν τη πράξει (ειδικά με την άνοδο του ΠΑΣΟΚ και τις αμύθητες εισροές χρήματος από ΕΟΚ ) δεν υπήρχε κανένας λαός που ήταν καταφρονεμένος. Σημασία έχει ο μύθος. Και ο μύθος συνεγείρει, τροφοδοτεί ελπίδα, κινητοποιεί, δημιουργεί όραμα.

 

Ο κόσμος είχε πλάσει μια ιδανική εικόνα για την Αριστερά και τους αριστερούς. Φυσικά υπήρχε μια ιστορία ενός αιώνα αποτυχιών, μακελεμάτων, εκατομμυρίων θυμάτων, εκτοπίσεων, φυλακίσεων κάθε διαφορετικής φωνής, εξοστρακισμών, απάνθρωπων γκουλάνγκ. Αλλά αυτά τα αποδέχονταν μόνο (ως έτοιμοι από πάντα) οι Δεξιοί. Για τους αριστερούς ήταν πάντα  η ψευδής προπαγάνδα του  «Συστήματος» (όχι ότι το Σύστημα δεν τα  υπερτόνιζε προπαγανδιστικά).

 

Στον μέσο πολίτη της χώρας η Αριστερά  απεικόνιζε την έλευση μιας κοινωνίας δικαιοσύνης, σοβαρότητας, αλληλεγγύης, πραότητας, ευγένειας, προγραμματισμού και αισθητικής (ναι, η αισθητική είναι η ηθική του μέλλοντος, κατά πως είπε ο Νίτσε. Αισθητική δεν είναι η ταύτιση με τη μόδα, η  «in» αμφίεση, αλλά μια συνολική κουλτούρα συμπεριφοράς, σχέσεων, διοίκησης ανθρώπινων συνόλων).

Αισθητική δεν είναι τα αδιανόητα ψεύδη του Τσίπρα (σου δίνει την αίσθηση ότι γεννήθηκε για να λέει ψέμματα), δεν είναι ο χρησαυγίτικος  τραμπουκισμός του Πολάκη και πάρα πολλών άλλων (απλώς ο Πολάκης κατέστη εμβληματικός), δεν είναι η ρητορική του μίσους των εντεταλμένων troll, η οίηση των  καλομαθημένων βουτυρόπαιδων που ήταν τρόφιμοι των κομματικών γραφείων και ανέσυραν από τους τάφους τους παλιούς στρατευμένους  (ονομάζουν «συντρόφους», αυτούς που έδωσαν τη ζωή τους σε μια – έστω - φενάκη),  για να δικαιολογήσουν  τα άβγαλτα παιδιά των κομματικών  γραφείων του ΣΥΡΙΖΑ, την εξουσιαστική τρυφηλότητά τους και την εξουσιαστική βουλιμία τους.
 

Ήταν εντελώς λίγοι. Δεν κατανόησαν ότι η τύχη και η ιστορία - λόγω εκτάκτων συνθηκών μνημονίου - τους  χάρισε το μέγιστο δώρο: Να δημιουργήσουν, να εκφράσουν, να αποτυπώσουν, και να αφήσουν ως  παρακαταθήκη, το κυβερνητικό δείγμα της ευρωπαϊκής Αριστεράς στην Ευρώπη του 21ου αιώνα. Όταν ήρθαν,  η ευρωπαϊκή αριστερά είχε στρέψει οφθαλμόν ελπίδας πάνω τους. Με την ασχημονούσα θητεία τους, κατάντησαν να λένε οι Ισπανοί σοσιαλιστές στη Φώφη, «Μας έσωσε ο Τσίπρας».  Τους έσωσε γιατί ο κόσμος είδε, έμαθε, διαπίστωσε, και ανακλαστικά απομυθοποίησε και τους Ποδέμος, επαναφέροντας στην πραγματικότητα τους ονειροπόλους οπαδούς τους. 

 

Το πέρασμα του ΣΥΡΙΖΑ από την εξουσία – ούτε αυτό το έχουν καταλάβει – θα καταγραφεί ως ιστορία αδυναμίας της αριστεράς να διοικήσει ένα κράτος  της Ε.Ε. στους καιρούς της παγκοσμιοποίησης. Ήρθαν με τα παλιά κιτάπια (που ούτε αυτά τα είχαν κατανοήσει σωστά, παπαγαλία από κομματικές μπροσούρες είχαν κάνει), και θεώρησαν ότι αυτό φτάνει για να επικυριαρχήσουν επί ενός ολόκληρου λαού και των αντιπάλων δυνάμεων.   

 

Το βραβείο της χειρότερης  διαπραγμάτευσης που τους είχε απονείμει η Νομική Σχολή του Χάρβαρντ, είναι...

ΣΥΡΙΖΟΛΑΜΟΓΙΑΡΟΞΕΦΤΙΛΑΡΑΔΙΚΟ: Οι τελευταίες μέρες ενός εφιάλτη!

Γράφει ο ΞΕΝΟΦΩΝ Α. ΜΠΡΟΥΝΤΖAΚΗΣ

Ο Τσίπρας, έρχεται αντιμέτωπος  για πρώτη φορά με μια εκλογική αναμέτρηση όπου δεν ασκεί κριτική, αλλά γίνεται αποδέκτης κριτικής και νιώθει άβολα. 


Είναι η πρώτη εκλογική του αναμέτρηση που δεν κατακεραυνώνει ανέξοδα κι ανεύθυνα, αλλά κατακεραυνώνεται με επιχειρήματα για τα πεπραγμένα του.

 
Ο Τσίπρας έχει πλέον κυβερνήσει, όσο κι αν στη διάρκεια της κυβερνητικής του θητείας σε παγκόσμια πρωτοτυπία, αντιπολιτευόταν αυτά που ψήφιζε.  


Ο Τσίπρας γνώρισε συγκυριακά την αδύναμη πλευρά της Δημοκρατίας  αυτή που εκμεταλλεύονται οι λαϊκιστές, οι πάσης φύσεως πολιτικοί απατεώνες και τσαρλατάνοι. Τώρα καλείται να γνωρίσει την σοβαρή της πλευρά αυτή που τιμωρεί του τυχάρπαστους επικινδύνους τυχοδιώκτες της εξουσίας.  

 
Ήδη έχει υποστεί τρεις εξευτελιστικές ήττες: στις δημοτικές εκλογές, στις περιφερειακές και στις  ευρωεκλογές και πάει σερί για την τέταρτη στις εθνικές, δίχως να δείχνει ότι έχει καταλάβει αυτό που του συμβαίνει. 


Συνεχίζει με δυο βασικά λάθη: εξακολουθεί να αντιστρέφει την πραγματικότητα, δείγμα βαθύτατου και  ανιάτου ολοκληρωτισμού και προσπαθεί να διχάσει τοξικά την κοινωνία  λόγο έλλειψης πολιτικής πρότασης, πατριωτικού αισθήματος κι στοιχειώδους ευθύνης.

 
Ας θυμηθούμε ότι ο Τσίπρας με δική του απόφαση επέλεξε στρατηγικά να  συγκυβερνήσει με την Ακροδεξιά του Καμμένου και ενώ ζητά στην ουσία να το ξεχάσουμε, έχει εντάξει στα ψηφοδέλτιά του μια σειρά ακροδεξιοβασιλοχουντικών στελεχών. 


Ο Τσίπρας  με δική του απόφαση επέλεξε στρατηγικά  να στελεχώσει την κυβέρνησή του με μια πλειάδα παλαιοπασόκων που κατά τα άλλα ευθύνονταν σε βαθμό κακουργήματος για την καταστροφή της χώρας.

 
Ο Τσίπρας με δική του απόφαση επέλεξε στρατηγικά να στήσει γέφυρες προκειμένου να διαλύσει το ΠΑΣΟΚ επιχειρώντας να ενδυθεί τον μανδύα της σοσιαλδημοκρατίας.

 
Ο Τσίπρας με  δική του απόφαση επέλεξε στρατηγικά να  αντιμετωπίσει τον Κυριάκο Μητσοτάκη απαξιωτικά δημιουργώντας την εντύπωση ενός αντιπάλου θύματος. 


Ο Τσίπρας με δική του στρατηγική ευθύνη από «άχαστος» μετατράπηκε στον πιο βολικό πελάτη του «Κούλη».

 
Ταυτόχρονα δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι ο Τσίπρας ευθύνεται αποκλειστικά για τις απίθανες περιπτώσεις του Γιάνη Βαρουφάκη, της Ζωής Κωνσταντοπούλου και του Παναγιώτη Λαφάζανη και τις βαρύτατες συνέπειες της πολιτικής τους παρουσίας για την χώρα. 
 

Τι να πρωτοθυμηθεί κανείς από αυτόν τον απίθανο θίασο επικίνδυνων πολιτικών τσαρλατάνων που έθεσαν σε άμεσο κίνδυνο την υπόσταση της χώρας; 


Το Plan B, το παράλληλο νόμισμα, την κατάληψη του νομισματοκοπείου, τα ασυνάρτητα καθεστωτικά  παραλήρηματα της προέδρου της Βουλής, τα capital controls, το δημοψήφισμα , τις 17ωρες σκληρές διαπραγματεύσεις, το τρίτο καταστροφικό κι αχρείαστο  μνημόνιο που φόρτωσαν στις πλάτες του Ελληνικού λαού, τις επώδυνες συνέπειες σε βάρος της χώρας που είχε καταντήσει διεθνώς αναξιόπιστη, τον ένα αιώνα εκχώρησης της δημόσιας περιουσίας αλλά και μια σειρά πολιτικών και κοινωνικών εγκλημάτων που ακολούθησαν από την φασιστική επίθεση εναντίον της ελευθεροτυπίας  στην προσπάθεια του καθεστώτος  να ελέγξει  κατά τα σοβιετικά  πρότυπα τον τύπο; 
 

Τι να πρωτοθυμηθεί;  


Τα λατινοαμερικάνικα οράματα ανάπτυξης  τύπου Αργεντινής και Βενεζουέλας, τα αλλεπάλληλα βορβορώδη σκάνδαλα με τα βοσκοτόπια, τις αναθέσεις έργων, την διαχείριση των χρημάτων στο μεταναστευτικό;


 Τι να πρωτοθυμηθεί κανείς ;  


Τον διχασμό της κοινωνίας, το ηθικό πλεονέκτημα, την στρατηγική συντριβή της μεσαίας τάξης που αποτελούσε ιδεολογικό στόχο της επαναστατικής κυβέρνησης; 


Τι να πρωτοθυμηθει;  


Τον πολιτικό λόγο  και την αισθητική του Πολάκη της πρώτης φοράς Αριστερά;Τις θεσμικές πραξικοπηματικές τους ενέργειες με κορυφαία τον έλεγχο της δικαιοσύνης; Το αθλιότατο σκάνδαλο Νοβάρτις που κατασκευάστηκε στα υπόγειο του Μαξίμου με στόχο την ηθική εξόντωση των πολιτικών τους αντιπάλων; Τις Μολότοφ, τους Ρουβίκωνες, την ασυδοσία και ελεεινότητα που επικρατεί στους πανεπιστημιακούς χώρους ή την θηριώδη υπερφορολόγηση την οποία μετέτρεπαν σε κομματικό – προπαγανδιστικό χρήμα . 
 

 Τι να πρωτοθυμηθεί; 


 Την ξεδιάντροπη διαπλοκή με όλες τις μορφές των ελίτ που διευκόλυναν και  υπηρέτησαν πιστά. Την ισοπεδωτική πολιτική στην Παιδεία, στην διάλυση του συστήματος Υγειάς, την μετατροπή των φυλακών σε άντρα μαφίας με δολοφονίες, εκβιασμούς που θυμίζουν λατινοαμερικανικές αποτρόπαιες πραγματικότητες; Το νέο ποινικό κώδικα που καθιστά την χώρα επίγειο παράδεισο των εγκληματιών;  

 
Κάθε μέρα της που περνούσε κόστιζε ανυπολόγιστα  στην πολιτική, οικονομική, κοινωνική και αισθητική ζωή της χώρας. Από την προσβλητική αγραμματοσύνη του πρωθυπουργού και ολόκληρης της κυβέρνησης του μέχρι την  θλιβερή και ανερμάτιστη εξωτερική πολιτική με τον Κοτζιά και την κατάπτυστη συμφωνία των Πρεσπών, την αμερικανοδουλία των επαγγελματιών αντιαμερικάνων;

 
Τι να πρωτοπεί κανείς; 


Την αγάπη τους στα κότερα, στα πούρα, στα ακριβά γούστα στα συνεχή αεροπορικά ταξίδια με το πρωθυπουργικό αεροπλάνο, στις πολυτέλειες της εξουσίας  που ξεκοκάλισαν σαν λιμασμένα λιγούρια,  την θηριώδη  λατρεία που επέδειξαν για την εξουσία;
 

Μέχρι την 7η Ιουλίου...

ΣΥΡΙΖΟΚΗΦΗΝΟΛΑΜΟΓΙΑΡΑΔΙΚΟ: Τα μυστήρια της Αγίας Παρασκευής και οι χρυσοί διαγωνισμοί

Γράφει ο Ειδικός Συνεργάτης του Liberal.gr

 

Σε μνημείο σπατάλης και κακοδιαχείρισης αναδείχθηκε η ΕΡΤ. Σε επίπεδο ενημέρωσης τεσσεράμισι χρόνια τώρα η Ελληνική Ραδιοφωνία και Τηλεόραση δεν έβαλε κανένα στοίχημα για να το χάσει και τελικώς εξελίχθηκε με γρήγορες ταχύτητες σε ένα άντρο απροκάλυπτης και θλιβερής προπαγάνδας. Το ταλαιπωρημένο γαϊδουράκι στην εκπομπή της κυρίας Ακριβοπούλου, που ως έμπνευση συμβόλιζε τον ταλαιπωρημένο ελληνικό λαό, θα μπορούσε κάλλιστα να ταυτιστεί με τον ταλαίπωρο τηλεθεατή της ΕΡΤ που παρακολουθεί όλα όσα αυτή τον «μπουκώνει» και τελικώς καλείται να πληρώσει ένα δυσθεώρητο προϋπολογισμό που προσμετρά μια τρύπα 50 εκατ. ευρώ.

 

Ο αθλητισμός είχε την τιμητική του -και τη διατίμησή του ασφαλώς- τα τέσσερα χρόνια που πέρασαν στην ΕΡΤ. Οχι πως σε άλλους τομείς επιδείχθηκε φειδώ. Οι πάμπολλες όμως περιπτώσεις εκπομπών που εγκρίθηκαν και πληρώθηκαν χωρίς κανένα απολύτως κριτήριο θεαματικότητας και με δυσθεώρητα κόστη από τους αρμόδιους της κρατικής τηλεόρασης ίσως να αποτελέσουν αντικείμενο ενός άλλου άρθρου, γιατί πώς να χωρέσουν τόσα πολλά σε ένα και μόνον άρθρο.

 

Σύμφωνα με τους κανόνες που διέπουν την Εταιρική Διακυβέρνηση και αφορούν στην ΕΡΤ, ο διευθύνων σύμβουλος και το διοικητικό συμβούλιο θα πρέπει να είναι ανεξάρτητοι από την πολιτική ηγεσία...

 

Ασφαλώς ο εναγκαλισμός της ΕΡΤ με την εκάστοτε πολιτική ηγεσία δεν αποτελεί καινούργιο φαινόμενο. Όμως τα τελευταία 4,5 χρόνια πραγματικά ξεπέρασε κάθε προηγούμενο. Πιο σφιχτή αγκαλιά και στοργή πολύ δύσκολα θα έβρισκε η ΕΡΤ.

 

Με το πρακτικό αριθμ. 193 της 20ής Ιουνίου 2019, ο διευθύνων σύμβουλος Ιωάννης Δρόσος ζήτησε από το διοικητικό συμβούλιο λήψη απόφασης προκειμένου να εγκριθεί ο αναθεωρημένος προϋπολογισμός του 2019 για την εταιρεία και έτσι ο κ. Δρόσος υποβάλλει αίτημα προς τους αρμόδιους υπουργούς-πολιτικούς του προϊσταμένους, παρά τα όσα ισχύουν με βάση την εταιρική διακυβέρνηση, προκειμένου να δοθούν άλλα 7 εκατ. ευρώ στην ΕΡΤ με επιβάρυνση του δημοσιονομικού της αποτελέσματος, το οποίο διαμορφώνεται σε ζημιά ύψους 49 εκατ. ευρώ. Και μέσω αυτής της διαδρομής η ΕΡΤ παραμένει ένα αυστηρά κρατικοδίαιτο μαγαζί, που το μόνο που ξέρει καλά να κάνει είναι να προπαγανδίζει και να σπαταλά.

 

Μόνο που οι δαπάνες της ΕΡΤ δεν προκύπτουν από έσοδά της, ούτε καν από τα 3 ευρώ σε κάθε λογαριασμό της ΔΕΗ.
 

Προκύπτουν κατευθείαν από τον κρατικό προϋπολογισμό και δαπανώνται χωρίς σύνεση μέσα από ύποπτες συμφωνίες για αγορές, μεταξύ άλλων, τηλεοπτικών δικαιωμάτων ποδοσφαιρικών ομάδων και αναθέσεων για τις αντίστοιχες παραγωγές.

 

Αναθέσεις χωρίς διαδικασίες διαγωνισμών;  

Ας μην είμαστε υπερβολικοί. Μόνον για 50 παρά ένα εκατομμύρια ζημιά, μιλάμε.  

Τηλεοπτικά δικαιώματα αποφασίζονται διά περιφοράς μέσα στο διοικητικό συμβούλιο, το οποίο εξουσιοδοτεί τον διευθύνοντα σύμβουλο να «διαπραγματευτεί». 

Υποσχέσεις σε ομάδες, που αναιρούνται, για να δοθούν άλλες -προς Βορρά μεριά-, ενώ ιλιγγιώδη τιμήματα παραμονές εκλογών φιγουράρουν στον Τύπο. Από τους ανεξάρτητους από κάθε πολιτική ηγεσία διευθύνοντα σύμβουλο και διοικητικό συμβούλιο της ΕΡΤ...
 

Επιλογή προμηθευτών - Δείξε μου τους φίλους σου να σου πω ποιος είσαι...

 

Στις αρχές του 2019 ήρθαν στο προσκήνιο οι εξελίξεις της γνωστής και πεπαλαιωμένης πλέον υπόθεσης Πετσίτη -«φίλου» Νίκου Παππά- ενώ εις εκ των «χορηγών» Πετσίτη εμφανίστηκε να είναι και η ΤAF Sports του Ντίνου Ντέρη, προνομιακού προμηθευτή τηλεοπτικών δικαιωμάτων της ΕΡΤ.

Η ΕΡΤ πολύ συχνά λαμβάνει την απόφαση να εξουσιοδοτεί τον διευθύνοντα σύμβουλό της να διαπραγματεύεται τηλεοπτικά δικαιώματα, παρακάμπτοντας διαγωνιστικές διαδικασίες, αλλά ακόμα και τους στοιχειώδεις κανόνες της διαφάνειας της αγοράς. Ας θυμίσουμε πως οι ελβετικές αρχές συνεχίζουν να ερευνούν -αποδίδοντας σταδιακά δικαιοσύνη- την υπόθεση χρηματισμού του γενικού γραμματέα της FIFA, Ζερόμ Βαλκ, καθώς βρέθηκαν χρήματα που φαίνεται να είχαν κατατεθεί από τον κ. Ντέρη στους λογαριασμούς του κυρίου Βαλκ.

 

Η κατηγορία είναι ότι προνομιακά ο κ. Ντέρης, έναντι χρηματισμού, πήρε τα δικαιώματα του Παγκοσμίου Κυπέλλου και στη συνέχεια επιχείρησε να τα πουλήσει στην ΕΡΤ. Στη συγκεκριμένη, όμως, περίπτωση δεν πρόλαβε, καθώς ξέσπασε το σκάνδαλο, με αποτέλεσμα η ΕΡΤ να διαπραγματευτεί τελικά απευθείας με τη FIFA για τα δικαιώματα.

Πλην όμως φαίνεται ότι βρέθηκε η διαδρομή του μαύρου χρήματος, έστω και εάν δεν ολοκληρώθηκε η προσπάθεια και ασφαλώς διερευνάται -γιατί έτσι γίνεται στο εξωτερικό- αν αυτό συνέβη άπαξ ή περισσότερες φορές. Παρά το ξέσπασμα του σκανδάλου τούτου που έλαβε και διεθνείς διαστάσεις -το όνομα του κ. Ντέρη φιγουράρισε και στον διεθνή Τύπο-, η ΕΡΤ συνέχιζε να αγοράζει από την TAF Sports τηλεοπτικά δικαιώματα στίβου και άλλων αθλημάτων, ενώ η συνεργασία των δύο μερών συνεχίστηκε και σε άλλους τομείς.

 

Για να αντιληφθείτε πόσο εύκολα λαμβάνονταν και λαμβάνονται οι αποφάσεις στην ΕΡΤ, παραθέτουμε απόσπασμα από το πρακτικό 116, τον Δεκέμβριο του 2016, του Διοικητικού Συμβουλίου της εταιρείας:
«Το Διοικητικό Συμβούλιο, σε συνέχεια της απόφασης με αρ. πρωτ.: 1495/15.12.2016 με την οποία είχε εξουσιοδοτήσει τον Διευθύνοντα Σύμβουλο να διαπραγματευτεί με τον νόμιμο δικαιούχο για την απόκτηση των τηλεοπτικών δικαιωμάτων μετάδοσης της διοργάνωσης Football League, λαμβάνοντας υπόψη την εισήγηση του Γενικού Διευθυντή Ενημέρωσης με ημερομηνία 23 Δεκεμβρίου 2016, που συντάχθηκε μετά την εισήγηση της Επιτροπής αξιολόγησης αθλητικών προγραμμάτων, σχετικά με την απόκτηση των εν λόγω τηλεοπτικών δικαιωμάτων και την εισήγηση του Διευθύνοντος Συμβούλου, αποφασίζει και εγκρίνει την απόκτηση των τηλεοπτικών δικαιωμάτων μετάδοσης των 128 αγώνων ποδοσφαίρου της Football League, για τις σεζόν 2016 - 2017 και 2017 - 2018, από την εταιρεία με την επωνυμία Sports Comm Αθλητική Επικοινωνία Α.Ε., έναντι ποσού 700.000,00 € πλέον ΦΠΑ σε μετρητά και 730.000,00 € σε διαφημιστικό χρόνο για κάθε σεζόν. Ο φόρος, τα τέλη και οι λοιπές επιβαρύνσεις που αφορούν τον προαναφερόμενο διαφημιστικό χρόνο θα καταβάλλονται από τον τελικώς διαφημιζόμενο. Το κόστος θα βαρύνει τον προϋπολογισμό της Γενικής Διεύθυνσης Ενημέρωσης για τα οικονομικά έτη 2016, 2017 και 2018».

Όπου Sports Comm, ίσον εταιρεία Ντίνου Ντέρη! Βλέπετε, η πρακτική εξουσιοδότησης του διευθύνοντος συμβούλου και του Δ.Σ. δούλεψε καλά τα τέσσερα τελευταία χρόνια στην ΕΡΤ. Tόσο απλά.
 

Η ΕΡΤ λοιπόν χρησιμοποιούσε και χρησιμοποιεί τον κ. Ντέρη, διευκολύνοντάς τον στις δυσκολίες του. Δύο εταιρείες συμφερόντων του ίδιου επιχειρηματία, του Ντίνου Ντέρη εμφανίζονται να ανταλλάσσουν μεταξύ τους αντικείμενο. Η Sports Comm ανέλαβε τη διαχείριση και εκμετάλλευση των τηλεοπτικών δικαιωμάτων της Football League και στη θέση της η Τaf Sports ανέλαβε το παραδοσιακό αντικείμενο της Sports Comm, που είναι η παροχή υπηρεσιών σε αθλητικούς αγώνες, ανταλλάσσοντας πρακτικά ΚΑΔ (κωδικούς αριθμούς δραστηριότητας) και δανείζοντας εμπειρία η μία στην άλλη.

Διοργανώσεις και μεταδόσεις:

ΣΥΡΙΖΟΛΑΜΟΓΙΑΡΑΔΙΚΟ: Πεκινουά των σαλονιών - Επαναχάραξε τα όρια του αιγιαλού και τα μετατόπισε σχεδόν μέσα στη θάλασσα για χάρη της Κατερίνας Παναγοπούλου!!!

Γράφει το ΚΟΥΡΔΙΣΤΟ ΠΟΡΤΟΚΑΛΙ

Δεν υπάρχει εγχώριος βουκόλος ολιγάρχης στην αυλή του οποίου να μην φιλοξενήθηκε ο, αριστερός καταληψίας, πρωθυπουργός μας.

Τόσο η εγχώρα ελίτ που από μοδίστρες εκτοξεύονται στην κοινωνική ιεραρχία, καυλαντίζοντας, όσο και ο σημερινός πρωθυπουργός μας δεν έχασαν τη  ευκαιρία να συναντηθούν οι δρόμοι τους.

Ο Τσίπρας, από το 2012 κιόλας, δεν ήταν παρά ένα πεκινουά των σαλονιών χάρη στην ώθηση που του έδωσε ο μέντοράς του Αλέκος Αλαβάνος.

Ετσι λοιπόν ο κοτεράτος Τσίπρας- την ώρα που μετράγαμε νεκρούς στο Μάτι-έπρεπε με κάποιο τρόπο να ανταποδώσει τη χάρη της Κατερινούλας (“μια χάρη είναι πιο γρήγορη από τη πιο γρήγορη σφαίρα…” λέει ο φίλος μου ο Αιδινιώτης)

Με μια σκανδαλώδη φωτογραφική απόφαση λοιπόν, η πεπετζίδικη κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ επαναχάραξε τα όρια του αιγιαλού και τα μετατόπισε σχεδόν μέσα στη θάλασσα, μπροστά από τις βίλες της κυρίας Κατερίνας Παναγοπούλου στο Καβούρι, ώστε να μπορέσει να νομιμοποιήσει τα αυθαίρετα κτίσματα και τις πισίνες που διαθέτουν τα δύο οικόπεδά της.

(Γύρευε τι άλλες μερακλίδικες επαναχαράξεις και παραχωρήσεις έχει κάνει το παληκάρι στην εγχώρια μπουζουαζία)

Η πρωτοφανής αυτή απόφαση ελήφθη από την αρμόδια υπηρεσία της Αποκεντρωμένης Διοίκησης (η οποία ελέγχεται από την κυβέρνηση αφού υπάγεται στο υπουργείο Εσωτερικών) τον Νοέμβριο του 2017 και ισοδυναμεί με μερικά εκατομμύρια ευρώ, καθώς αυξάνεται η αξία των συγκεκριμένων ακινήτων στην ακριβότερη περιοχή της Ελλάδος και απελευθερώνονται οι συγκεκριμένες ιδιοκτησίες για μεταβίβαση.

Οταν στις 5 Μαΐου του 2019 το «ΘΕΜΑ» αποκάλυψε ότι ο πρωθυπουργός πέρυσι τον Αύγουστο, λίγες μέρες μετά την καταστροφή στο Μάτι με τους 100 νεκρούς, έκανε διακοπές στο Ιόνιο με σκάφος και η κυρία Παναγοπούλου έσπευσε να δηλώσει πως αυτό ανήκει στον αείμνηστο σύζυγό της Περικλή, ο κ. Αλέξης Τσίπρας από του βήματος της Βουλής δήλωνε:
 

«Δεν έχω τίποτα να κρύψω και δεν έκρυψα ποτέ. Είναι γνωστό σε όλους ότι εδώ και τρία χρόνια έχω συνεργάτιδα την κυρία Παναγοπούλου, σύζυγο του θανόντος Παναγόπουλου, ενός εφοπλιστή που ποτέ δεν υπήρξε διαπλεκόμενος, ενός ανθρώπου αμέμπτου ηθικής. Η σχέση μου είναι σχέση συνεργατική».

Δύο χρόνια όμως πριν, και συγκεκριμένα στις 3/11/2017, εκδόθηκε μια απόφαση με την οποία...

Επερχόμενης πίτσας κωμωδία

ΣυριζοΒαρουφακοΚωνσταντοπουλικών σουργελαράδων κωμωδία

ΣΥΡΙΖΑίου εθνικού σουργελοξεφτιλαρά κωμωδία

Σαν σήμερα (30/6/ΧΧΧΧ)

1912: Παγκόσμιο ρεκόρ για τον υπολοχαγό Δημήτριο Καμπέρο. Με το υδροπλάνο «Δαίδαλος» πετά με μέση ταχύτητα 110 χιλιομέτρων την ώρα

1934: «Η νύχτα των μεγάλων μαχαιριών». Ο Χιτλερ επιβάλλεται,στο ναζιστικό κόμμα της Γερμανίας σκοτώνοντας 77 στελέχη του κόμματος ή κατ' άλλους 400

1936: Εκδίδεται το ιστορικό ερωτικό μυθιστόρημα της Μάργκαρετ Μίτσελ «Όσα Παίρνει ο Άνεμος»,

1993: Ο Αντώνης Σαμαράς προχωρά στην ανακοίνωση της ιδρυτικής διακήρυξης της «Πολιτικής Άνοιξης».

1997: Το Χονγκ Κονγκ ενώνεται με την Κίνα.

1958: Γεννιέται η στιχουργός Λίνα Νικολακοπούλου