"Κόμμα = Ομάς ανθρώπων, ειδότων ν' αναγιγνώσκωσι και ν' αρθογραφώσιν εχόντων χείρας και πόδας υγιείς, αλλά μισούντων πάσαν εργασίαν, οίτινες ενούμενοι υπο ένα οιονδήποτε αρχηγόν, ζητούσι ν' αναβιβάσωσιν αυτόν δια παντός μέσου εις την έδραν πρωθυπουργού, ίνα παρέχη αυτοίς τα μέσα να ζώσι χωρίς να σκάπτωσι"
Εμμανουήλ Ροΐδης , Έλληνας πεζογράφος και κριτικός (1836-1904)


ΥΠΑΡKΤΟΣ ΑΡΙΣΤΕΡΟ-ΞΥΛΟΛΙΟ-ΞΕΦΤΙΛΑΡΟΠΛΗΚΤΟΣ ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΣ: Τέμπη: Ποιοι σκηνοθέτησαν τον μύθο της συγκάλυψης;

 

Toυ Σάκη Μουμτζή

Το τοπίο ξεκαθαρίζει. Τα στοιχεία που έρχονται στο φως αποδεικνύουν πως ο «χώρος του εγκλήματος ήταν το σταθμαρχείο» και όχι το σημείο του δυστυχήματος, όπως τόνισε χαρακτηριστικά ο κ. Δ. Γαλλής, πρώην δικηγόρος συγγενούς θύματος και γνώστης του ανακριτικού υλικού.

Και είναι άγνωστο στην ελληνική κοινωνία τι άλλα συγκλονιστικά τεκμήρια υπάρχουν μέσα στους φακέλους του εφέτη-ανακριτή, τεκμήρια που καλύπτονται από τη μυστικότητα της ανάκρισης.

Αυτήν ακριβώς τη μυστικότητα εκμεταλλεύθηκαν οι γνωστοί «πραγματογνώμονες» και τα γιουσουφάκια της δημοσιογραφίας και άρχισαν να διακινούν, χωρίς τη δυνατότητα αντίκρουσης, τα δικά τους σενάρια ενταγμένα στον σχεδιασμό της αναδιαμόρφωσης του πολιτικού τοπίου. 

Έτσι δηλητηριάστηκε η κοινωνία μας από το δηλητήριο της «συγκάλυψης».

Σήμερα το ερώτημα είναι αν υπάρχει το αντίδοτο για να εξουδετερωθεί αυτό το δηλητήριο. Διότι από τους δημοσιογράφους που πρωταγωνίστησαν στην προβολή αυτών των αθλιοτήτων να μην περιμένουμε μια έμπρακτη, δημόσια συγγνώμη.

Στην καλύτερη περίπτωση θα αφήσουν το ζήτημα να ξεχαστεί διότι αποτελεί μια ντροπή για το βιογραφικό τους.

Στη χειρότερη, θα προωθήσουν άλλα ψέματα που θα επινοήσουν τα κέντρα τα οποία απεργάζονται την πτώση Μητσοτάκη. 

 Δε γνωρίζω τι επίδραση θα έχουν μέσα στην κοινωνία όλα αυτά που πληροφορηθήκαμε πριν από λίγες μέρες. Δε γνωρίζω καν αν έφτασαν στον πολύ τον κόσμο, αυτόν που παρακολουθεί επιφανειακά την επικαιρότητα, έναν κόσμο που αρκείται στις βεβαιότητές του, χωρίς πολλές αναζητήσεις. Έναν κόσμο που θέλγεται από το εντυπωσιακό και το παράδοξο, καθώς δεν απαιτείται έτσι η βάσανος της κριτικής σκέψης. Μια σύνθετη και κουραστική άσκηση του νου.

Συνεπώς, όποιος νομίζει πως σταθερές πεποιθήσεις ανατρέπονται από την εμφάνιση πειστηρίων που απευθύνονται στη λογική, μάλλον θα βγει γελασμένος. Ακόμα υπάρχει κόσμος που πιστεύει στο βαγόνι που εξαϋλώθηκε ή στους 53 επιπλέον νεκρούς και στους 30 τόνους ξυλολίου.

Αυτό το δηλητήριο μπορεί να εξουδετερωθεί;

Μπορεί η κοινωνία μας να αντιμετωπίσει ένα τραγικό δυστύχημα ως ένα τραγικό δυστύχημα;

Μπορεί πλέον μετά τις πρόσφατες αποκαλύψεις να βάλει στην άκρη όχι μόνον τα νοσηρά σενάρια που διακινούνταν, αλλά και όσους τα διακινούσαν; 

Μέχρι στιγμής πάντως, στο πολιτικό επίπεδο, ο σχεδιασμός έχει αποδώσει καρπούς. Η κυβέρνηση φθείρεται, το ΠΑΣΟΚ ακόμα πιο πολύ και η κυρία Κωνσταντοπούλου δεσπόζει στη θέση της αξιωματικής αντιπολίτευσης, ενώ χαρακτηριστική είναι η σιωπή της μετά τα νέα συνταρακτικά στοιχεία. Την ίδια στιγμή που στο ΠΑΣΟΚ, κατώτεροι των στιγμών, μαλλιοτραβιούνται και στον ΣΥΡΙΖΑ ο Πολάκης, ως ο φυσικός ηγέτης της ριζοσπαστικής Αριστεράς, κουνά το δάκτυλό του προς πάσα κατεύθυνση. 

Η ζημία που έγινε στην κοινωνία από αδίστακτους πολιτικούς και αγνώστου προελεύσεως και αποστολής «πραγματογνώμονες», είναι σημαντική.

Θα αποκατασταθεί, εν μέρει, μόνον αν…

 

ΥΠΑΡΚΤΟΣ ΑΡΙΣΤΕΡΟΞΕΦΤΙΛΑΡΟΠΛΗΚΤΟΣ ΝΕΟΚΑΤΣΑΠΛΙΑΣ ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΣ: Δηλαδή έχουμε δεκαετές ραντεβού με το χάος;

 

Του ΑΛΕΚΟΥ ΠΑΠΑΝΑΣΤΑΣΙΟΥ

Πόσο απέχουμε σήμερα, δέκα χρόνια μετά το 2015, από ένα νέο «ε, εντάξει, και τι έχουμε να χάσουμε;».

Θα περίμενε κανείς πως δέκα χρόνια μετά το δημοψήφισμα, το κλείσιμο των τραπεζών και την υλοποίηση στην πράξη του συνθήματος «η εχθροπάθεια στην εξουσία» από τους Αλέξη Τσίπρα και Πάνο Καμμένο, θα είχαμε προχωρήσει λιγουλάκι. Οτι η επιστροφή στο «σημείο μηδέν» θα ήταν αδύνατη και ότι η ωριμότητα που κατακτήσαμε πληρώνοντας πανάκριβα αυτή την περιπέτεια θα είχε λύσει το θέμα.

Και όμως, το θέμα παραμένει ανοιχτό: η επιστροφή στο χάος είναι μια κανονική παράμετρος της πολιτικής μας ζωής, μια υπαρκτή πιθανότητα και όχι ένα σενάριο καταστροφής για «αρρωστημένα μυαλά».

Είναι αυτό ένα επιχείρημα υπέρ της κυβέρνησης και του Κυριάκου Μητσοτάκη ή υπέρ της αξιωματικής αντιπολίτευσης και του αρχηγού της Νίκου Ανδρουλάκη;

Στην επιφάνεια και σε ό,τι αφορά το άμεσο μέλλον δεν είναι απλά ένα επιχείρημα, είναι μια κραυγή αγωνίας που λέει ότι, πέρα από τα δύο αυτά κόμματα, κανένα άλλο στο σημερινό σκηνικό δεν δείχνει να βάζει την αποφυγή του χάους πάνω από την επιδίωξη για εκλογικά κέρδη μέσω της οξύτητας και των θεωριών συνωμοσίας. Αν ξύσει όμως κανείς λίγο βαθύτερα, ο κίνδυνος της επιστροφής στο χάος είναι και μια πικρή διαπίστωση που δεν ευνοεί κανένα από τα δύο «συστημικά» κόμματα που κυριάρχησαν στην Μεταπολίτευση. Και αυτό γιατί δέκα χρόνια μετά το 2015 θα ανέμενε κανείς ότι κυβέρνηση και αντιπολίτευση, ΝΔ και ΠΑΣΟΚ, θα ανταγωνίζονταν σε προτάσεις για ένα καλύτερο αύριο.

Και όμως, δέκα χρόνια από τη στιγμή που το έδαφος έφυγε κάτω από τα πόδια μας, που η χώρα βρέθηκε να αιωρείται πάνω από την άβυσσο και η κοινωνία διχάστηκε (παιδικοί φίλοι και μέλη της ίδιας οικογένειας έκοψαν και την καλημέρα), το ενδεχόμενο να ξαναζήσουμε τα ίδια δεν ανήκει στη σφαίρα της επιστημονικής φαντασίας (όπως θα έπρεπε).

Πώς φτάσαμε εδώ;

Φτάσαμε εξαιτίας των λαθών, πρωτίστως της κυβέρνησης (όπως η αδυναμία να εκτιμήσει τη σοβαρότητα του δυστυχήματος των Τεμπών για την ελληνική κοινωνία) και στη συνέχεια της αντιπολίτευσης (και της απουσίας συναίνεσης ακόμη και σε βασικά πράγματα), εξαιτίας της γεωπολιτικής συγκυρίας και του κύματος του τραμπισμού, εξαιτίας του πληθωρισμού που μειώνει το διαθέσιμο εισόδημα των ασθενέστερων, εξαιτίας των βραδυφλεγών συνεπειών της μνημονιακής δεκαετίας για το κράτος και τους μισθούς σε κρίσιμους τομείς (όπως αυτοί των υγειονομικών), λόγω της εξάπλωσης των fake news και των θεωριών συνωμοσίας με νέα μέσα (όπως το TikTok).

Αμφιβάλλει κανείς, όμως, ότι όντως φτάσαμε ξανά σε ένα σημείο επικίνδυνο; Με βάση τη δημοσκόπηση της Metron Analysis για το MEGA (20/3), που επιβεβαιώνει αυτή της Real Polls για το Protagon (13/3), τρία κόμματα της αντιπολίτευσης, η Πλεύση Ελευθερίας (που ζητεί διαγραφή χρέους), η Ελληνική Λύση (που υπόσχεται συντάξεις 4.000 ευρώ) και το κόμμα Νίκη (του βανδαλισμού στην Εθνική Πινακοθήκη), συγκεντρώνουν αθροιστικά ποσοστό κοντά στο 30%.

Προφανώς και δεν απειλεί η Πλεύση Ελευθερίας τη ΝΔ ώστε να φανταστεί κανείς μια κυβερνητική συμμαχία που θα παρακάμπτει ιδεολογικές αφετηρίες, όπως αυτή ανάμεσα στον ΣΥΡΙΖΑ και τους ΑΝΕΛ το 2015. Ωστόσο πολλοί θυμούνται ότι το βράδυ της 25ης Ιανουρίου του 2015 ελάχιστοι ανέμεναν ότι αμέσως μετά την ανακοίνωση των πρώτων αποτελεσμάτων θα μαθαίναμε για την κυβερνητική σύμπραξη Αλέξη Τσίπρα και Πάνου Καμμένου.

Οσο κι αν πολλοί παρακάμπτουν τον κίνδυνο αυτόν ως ένα «απίθανο ενδεχόμενο» ή «κινδυνολογική υστερία υπέρ του Μητσοτάκη», ας έχουν τουλάχιστον υπόψη τους κάποια από αυτά που ευαγγελίζονται οι ανερχόμενες αυτές δυνάμεις, για να γνωρίζουν τουλάχιστον τι είναι αυτό που αποκλείουν, υποτιμώντας τον κίνδυνο.

Η Πλεύση Ελευθερίας, στη ιδρυτική της διακήρυξη, που είναι αναρτημένη στην επίσημη ιστοσελίδα του κόμματος, ζητεί μεταξύ άλλων την «κυριαρχική αποκήρυξη και διαγραφή του παράνομου και επονείδιστου δημοσίου χρέους». Ενώ τον Οκτώβριο του 2017, από το βήμα συνεδρίου με συμμετοχή της Πλεύσης Ελευθερίας, η κυρία Κωνσταντοπούλου είχε εξαγγείλει (με βάση τηλεγράφημα του ΑΠΕ,  από το Protagon) τις παρακάτω προγραμματικές κατευθύνσεις:

—«Θα κλείσουν όλα τα μέσα προπαγάνδας και διαπλοκής, και της παλιάς και της νέας. Και θα δοθούν κίνητρα για συνεργατικά εγχειρήματα πολιτών για την ενημέρωση».

 —«Ο πρωθυπουργός της χώρας θα είναι και υπουργός Δικαιοσύνης και στα δικαστήρια της χώρας θα συμμετέχουν οι πολίτες σε όλα τα επίπεδα».

 —Συμμετοχή των πολιτών στις μονάδες αποκατάστασης τάξης, που δεν θα είναι τα ΜΑΤ.

 

Από την πλευρά της, η Ελληνική Λύση, από εντελώς διαφορετική ιδεολογική αφετηρία σε σύγκριση με την Πλεύση Ελευθερίας, έχει υποσχεθεί δια του προέδρου της Κυριάκου Βελόπουλου (εδώ στο Χ) από τον Απρίλιο ήδη του 2024 (δύο μήνες προ των ευρωεκλογών) μισθούς και συντάξεις 4.000 ευρώ μέσω της αξιοποίησης του ορυκτού πλούτου της χώρας.

Η Νίκη, βουλευτής της οποίας προέβη στον βανδαλισμό έργων τέχνης στην Εθνική Πινακοθήκη , βρίσκεται ιδεολογικά πιο κοντά στον κ. Βελόπουλο. Σε ό,τι αφορά τα θεσμικά ζητήματα, ωστόσο, όπως αυτό της Δικαιοσύνης, που απασχολεί και την κυρία Κωνσταντοπούλου, ο πρόεδρος του κόμματος έχει δηλώσει (ΕΡΤ, 20/1/2025) ότι συμφωνεί «με το 70% των ελλήνων πολιτών που δεν έχει εμπιστοσύνη στη Δικαιοσύνη».

Επομένως, όσο κερδίζει έδαφος η λογική τού «ας το δοκιμάσουμε κι αυτό, τι κακό μπορεί να συμβεί;», ας έχουμε τουλάχιστον υπόψη μας τι ακριβώς ευαγγελίζονται οι υπό «δοκιμή» εναλλακτικές.

Διότι …

 

ΕΘΝΙΚΟΙ ΞΥΛΟΛΙΟΠΛΗΚΤΟΙ ΣΟΥΡΓΕΛΟΞΕΦΤΙΛΑΡΑΔΕΣ: Ανεπαρκή σούργελα χαμένα στο νέφος γελοίων αντιφάσεων!

Του ΜΙΧΑΛΗ ΤΣΙΝΤΣΙΝΗ

Το πόρισμα είχε αρχίσει να παράγει πολιτικά αποτελέσματα προτού καταστεί πόρισμα. Προτού κατασταλάξει σε τελικά συμπεράσματα, έτοιμα προς δημοσίευση, είχε διαρρεύσει ότι θα διαπίστωνε υποψία εύφλεκτης ουσίας, χωρίς να την προσδιορίζει.  

«Υποψία» όμως, στο περιβάλλον που είχε διαμορφώσει το πρώτο συλλαλητήριο «Δεν έχω οξυγόνο», σήμαινε θρυαλλίδα. Η υποψία θα λειτουργούσε σαν εκρηκτική βεβαιότητα. Και, σίγουρα, θα χρησίμευε στην αντιπολίτευση σαν τεκμήριο «παράνομου φορτίου», που θα έπεφτε πάνω στον πρωθυπουργό και στις περί του αντιθέτου διαβεβαιώσεις του.

Ετσι, μια παράπλευρη πτυχή της εθνικής τραγωδίας είχε φτάσει να γίνει μέγας αντιδραστήρας πολιτικής ραδιενέργειας, χωρίς η επιστήμη να μπορεί να τη στοιχειοθετήσει, παρά μόνον ως εύλογη εικασία. 

Η εγκατάλειψη της λογικής προκύπτει και από την αντιστροφή του βάρους της απόδειξης: Αντί να καλούνται να αποδείξουν το φορτίο εκείνοι που ισχυρίζονταν ότι υπήρχε, καλούνταν οι υπόλοιποι να αποδείξουν την ανυπαρξία του (σαν να ζητάς από κάποιον να σου αποδείξει ότι δεν υπάρχει Αϊ-Βασίλης, ενώ τόσοι τον πιστεύουν).

Εστω και σε αυτό το κλίμα, το πόρισμα του Εθνικού Οργανισμού Διερεύνησης Σιδηροδρομικών Ατυχημάτων και Ασφάλειας των Μεταφορών έγινε δεκτό με ανακούφιση. Θα μπορούσε η δημόσια συζήτηση –και η φρενήρης πολιτική αντιπαράθεση– να διεξάγεται πια σε κοινό έδαφος. Θα μπορούσε το πόρισμα να λειτουργεί ως καταφύγιο από την τοξική σπερμολογία, μέχρι τουλάχιστον η Δικαιοσύνη να καταλήξει στη δική της οριστική ετυμηγορία. Η πολιτική ανεξαρτησία του Οργανισμού δεν μπορούσε να αμφισβητηθεί. Προέκυπτε από το ίδιο το περιεχόμενο του πορίσματος, που μόνο ευνοϊκό δεν ήταν για την κυβέρνηση.  

Προέκυπτε ακόμη και από το ύφος της παρουσίασης του πορίσματος, που, με πρωταγωνιστή τον επικεφαλής του Οργανισμού, Χρήστο Παπαδημητρίου, δεν περιορίστηκε στην ανακριτική ψυχρότητα, αλλά επιχείρησε να συνομιλήσει με την «ψυχή» της πλατείας.

Πολιτικά ανεξάρτητος, όμως, δεν σημαίνει αυτομάτως και επαρκής. Η απουσία πολιτικής καθοδήγησης δεν είναι εγγύηση αξιοπιστίας.  

Αυτό αποδείχτηκε από τις ιλιγγιώδεις παλινωδίες του παραιτηθέντος επικεφαλής του ΕΟΔΑΣΑΑΜ, ο οποίος αναιρούσε και ξε-αναιρούσε μέρη του πορίσματος, αβέβαιος και ο ίδιος για όσα είχε προσυπογράψει.  

Τον πήρε κι εκείνον η φουμαρόσφαιρα – το νέφος της παραφιλολογίας για μια πλευρά του δυστυχήματος που, ακόμη κι αν αποδεικνυόταν, δεν θα εξηγούσε τα υπηρεσιακά και συστημικά ελλείμματα, ούτε θα βοηθούσε στον καταλογισμό τους.

Η αποψίλωση του κύρους του Οργανισμού γίνεται από κάποιους δεκτή σαν πολιτική τους επικράτηση. Η αδυναμία, όμως, να βασιστεί ακόμη και η αντιπαράθεση σε κοινώς αποδεκτά δεδομένα, δεν σημαίνει το τέλος της δηλητηριώδους εικοτολογίας. Αντιθέτως. Αφήνει ξανά το πεδίο ελεύθερο στη σπορά παράλληλων πραγματικοτήτων.  

Αφήνει ...

 

ΠΑΣΟΚ-ο-ΣΥΡΙΖΑίικα ΕΛΕΥΘΡΟΠΛΕΟΥΜΕΝΑ ΚΗΡΑΛΟΙΦΟΠΛΗΚΤΑ ΕΘΝΙΚΑ ΣΟΥΡΓΕΛΑ : Καλή τύχη σε όλους μας

 

Του ΚΩΣΤΑ ΣΤΟΥΠΑ

Προσπαθούμε να κατανοήσουμε τι είναι αυτό που γιγαντώνει τον μηδενιστικό αντισυστημισμό και στέλνει στη Βουλή όλο και συχνότερα, όλο και περισσότερους «περίεργους», γραφικούς τύπους και «ψώνια» με τα οποία πριν από 20 χρόνια πολλοί έσπαγαν πλάκα, ενίοτε με κακοήθεια βομβαρδίζοντάς τους με πίτσες που δεν είχαν παραγγείλει.

Τα πράγματα έχουν χειροτερέψει. Αυτοί που έκαναν άγρια πλάκα σε κάποιον Δελαπατρίδη, μερικά χρόνια αργότερα τον έστελναν στη Βουλή, θέλοντας να κάνουν πλάκα στο πολιτικό σύστημα.

Αν αμφιβάλλετε, συγκρίνετε τη Ζωή Κωνσταντοπούλου και τον Κυριάκο Βελόπουλο με τον Αλέξη Τσίπρα, τον Πάνο Καμένο ή τον Μιχαλολιάκο.

Όταν πριν μερικά χρόνια στέλεχος της Χρυσής Αυγής είχε γρονθοκοπήσει, σε απευθείας τηλεοπτική μετάδοση βουλεύτρια της αριστεράς γιατί έκανε ενοχλητικά σχόλια, πολλοί πίστεψαν πως ήρθε το τέλος της Χρυσής Αυγής.

Συνέβη ακριβώς το αντίθετο. Πολλοί είδαν τον τραμπουκισμό σαν πράξη αντίστασης και απελευθέρωσης.

Αυτό που μαγνητίζει πολλούς από τους οπαδούς τραμπούκων είναι η επίδειξη ωμής βίας ως αντίδοτο στην αίσθηση μιας ταπεινωμένης ύπαρξης. Η αίσθηση της ταπείνωσης πολλαπλασιάζεται από την ψευδή εικόνα ευτυχίας και πλούτου των άλλων που εμφανίζουν τα κοινωνικά δίκτυα.

Το πρόβλημα με τους αντισυστημικούς λαϊκιστές είναι πως προσπαθούμε με λογικά επιχειρήματα να πείσουμε ανθρώπους που  σκέφτονται με άλογο τρόπο και άγονται και φέρονται από θυμικές εξάρσεις, με λογικά επιχειρήματα. Τούτο είναι εντελώς απίθανο.

Το παράλογο μπορεί να υποχωρήσει απλά μπροστά σε κάτι περισσότερο παράλογο. Αυτό συμβαίνει. Κάθε επόμενη φάση παραλογισμού είναι χειρότερη από την προηγούμενη.

Ο συντηρητικός Αριστοφάνης ( οι προοδευτικοί καλλιτέχνες μας τον παρουσιάζουν σχεδόν σαν αριστεριστή) το είχε περιγράψει με σαφήνεια στο έργο «Ιππής»: Έναν λαϊκιστή που υπόσχεται τα πάντα μπορείς να τον αντιμετωπίσεις μόνο με έναν χειρότερο λαϊκιστή που υπόσχεται ακόμη περισσότερα.

Οι άπειροι και αδαείς της ηγεσίας Τραμπ στις ΗΠΑ πριν από λίγες μέρες πραγματοποίησαν μια απόρρητη σύσκεψη μέσω μιας ευάλωτης πλατφόρμας και σαν μην έφτανε αυτό, κατά λάθος κάλεσαν και ένα αντιπολιτευόμενο δημοσιογράφο να την παρακολουθήσει. Όταν αποκαλύφθηκε η εγκληματική γκάφα οι οπαδοί τους αντί να κλονιστούν έγιναν φανατικότεροι.

Στα αίτια της αδυναμίας να αντιληφθούμε πως οι επιλογές και συμπεριφορές μας οδηγούν στα ...βράχια συμπεριλαμβάνεται και η υποβάθμιση της διανοητικής κατάστασης ολοένα και μεγαλύτερου μέρους του πληθυσμού.

Στην εποχή που στις ανεπτυγμένες κοινωνίες ο αριθμός των πτυχιούχων έχει αυξηθεί, οι λειτουργικά αναλφάβητοι είναι περισσότεροι από ποτέ.

Επίσης, ο νεποτισμός, η αναξιοκρατία και κακώς εννοούμενη συμπεριληπτικότητα ανεβάζουν σε θέσεις ευθύνης ακατάλληλους και ανεπαρκείς ανθρώπους με συνέπεια όλες και συχνότερες καταστροφικές επιλογές.

Πριν από λίγες μέρες έλαβα μια συγκλονιστική επιστολή από έναν εκπαιδευτικό:
«Τα τελευταία, ωστόσο, χρόνια παρατηρείται μια εμφανής αδυναμία των παιδιών να διαβάσουν κείμενο. «Κολλούν» σε λέξεις, ειδικά όταν είναι κάπως σπάνιες, ενώ συχνά παρατηρείται και λανθασμένος τονισμός λέξεων ή ακόμη και αλλοίωση-παραφθορά των λέξεων...».

Στον αναλφαβητισμό προσθέστε και τη σύγχυση που προκαλούν τα κοινωνικά δίκτυα και θα αντιληφθείτε πως οι κοινωνίες μας μεγαλώνουν πλήθος φρενοβλαβών.

Τον τελευταίο καιρό προβάλλεται στο Netflix η μίνι σειρά Adolescence.

Στη σειρά ένας 13χρονος συλλαμβάνεται για τη δολοφονία μιας συμμαθήτριας. Οι γονείς καθώς δεν τον έβλεπαν να βγαίνει συχνά από το σπίτι δεν ανησυχούσαν για τις παρέες του.

Πλήθη νέων σήμερα μεγαλώνουν μπροστά σε οθόνες και μαθαίνουν την σεξουαλικότητα από βιντεάκια με πορνό και τύπους που λύνουν όλες τις διαφορές με τη βία και τον τραμπουκισμό και λειτουργικά αναλφάβητους που αποκτούν χρήμα και δύναμη.  

Οι νέοι συνεννοούνται μεταξύ τους με μια γλώσσα ακατανόητη για τους μεγαλύτερους, με emoji που μοιάζουν με ιερογλυφικά.

Οι υψηλής ειδίκευσης και ευημερίας κοινωνίες μας μεγαλώνουν στα σωθικά τους κάποιες φυλές με πρωτόγονες αξίες και μέσα επικοινωνίας.

Όλοι αυτοί ...

ΠΑΣΟΚ-ο-ΣΥΡΙΖΑίικα ΕΛΕΥΘΡΟΠΛΕΟΥΜΕΝΑ ΚΗΡΑΛΟΙΦΟΠΛΗΚΤΑ ΕΘΝΙΚΑ ΣΟΥΡΓΕΛΑ: Ζωή σε λόγου μας

Του ΔΗΜΗΤΡΗ ΔΑΝΙΚΑ

 Τι εισπράττει, καθημερινώς, ο απλός πολίτης;  

Θα σας πω εγώ τι λαμβάνει απ όλα αυτά τα ανεκδιήγητα περιστατικά που παρελαύνουν από ολόκληρο το mediaκό σύμπαν Το εγχώριο, το νεοελληνικό. Επιπέδου big havale , μεγάλου, απροσμέτρητου και ακατανίκητου χαβαλέ.

Ουδείς γνωρίζει ποιος είναι και ποιος δεν είναι «πραγματογνώμονας» η «τεχνικός σύμβουλος». Κάπου εκεί, μεταξύ Λακαφώση και άλλων, παρόμοιων, πέφτει το γέλιο της αρκούδας. Η κατάληξη μία: «μωρέ μπας κι εγώ δραπετεύσω από το επάγγελμα του Delivερά και αρχίσω να διαδίδω ότι είμαι του Πολυτεχνείου, με άριστες επιδόσεις στην εξερεύνηση τεχνικών δεδομένων;»

Η συνέχεια ακόμα χειρότερη. Η συνέχεια στα πρωινάδικα των καναλιών. Οπου απρόσωποι εκπρόσωποι πλακώνονται μέχρι τελικής πτώσεως. Μέχρι παρουσιαστής να κλείσει τα μικρόφωνα λόγω διαφημίσεων. Και τη στιγμή της κορύφωσης και της ανταλλαγής επιχειρημάτων, ο θόρυβος είναι τόσο αμείλικτος, ώστε ο θεατής να μην καταλαβαίνει τι λέει ο ένας και τι ο άλλος. Never mind. Ντόρος να γίνεται και η ουσία είναι ψιλά γράμματα

Πάμε τώρα στους θεσμούς. Η καταρράκωση ακολουθεί την κατιούσα με την ταχύτητα της πτώσης των ποσοστών του κόμματος των ταχαριστερών και της προεδράρας του Σωκράτη Φάμελλου. Ο οποίος κάθε φορά που ανοίγει το στόμα του, είναι σα να έχει αποστηθίσει κάποιο κείμενο που το έγραψαν κάποιοι εκ των στελεχών του. Η επιτομή της λεγόμενης «ξύλινης γλώσσας»

Ο καθημερινός πολίτης έχει συμφιλιωθεί με την καταρράκωση των θεσμών. Όπως της Δικαιοσύνης.  

Εχει επίσης συμφιλιωθεί με το αφήγημα της «συγκάλυψης» και του «μπαζώματος». Και έχει επίσης συμφιλιωθεί με την βεβαιότητα ότι και τα τρία «συστημικά» είναι πάνω κάτω το ίδιο πράγμα. Ο, τι αν κυβερνούσαν το ίδιο θα έκαναν. Όπως ο Κυριάκος Μητσοτάκης. Και πως η αγωνία τους για την απόδοση δικαιοσύνης στους υπαίτιους και ενόχους της ανείπωτης τραγωδίας των Τεμπών, είναι υποκριτική, προσχηματική, ψηφοθηρική και επομένως αφερέγγυα

Αν κοντά σε όλα αυτά προσθέσει κανείς την χαμηλή, έως ανύπαρκτη εμπιστοσύνη προς το λειτούργημα της δημοσιογραφίας, αλλά και τις οικονομικές και άλλες σκοπιμότητες που λειτουργούν και ωθούν τα κανάλια προς τη μια η την άλλη κατεύθυνση, τότε η γενική, η μεγάλη εικόνα είναι τόσο αποκρουστική και τόσο απωθητική που η οσμή της μοιάζει με εκείνη από υπονόμους

Εδώ, αξίζει να επιστρέψω, ως παρηγοριά, και να αντιγράψω τη ρήση του γίγαντα Οσκαρ Ουαίλντ:
«όλοι ζούμε στον υπόνομο, αλλά μερικοί από εμάς κοιτάμε τα αστέρια»

Ολο αυτό το σκηνικό όχι μόνο σπρώχνει τους πολίτες στην επιλογή «άλλων», ακραίων λύσεων, αλλά και ταυτόχρονα ενθαρρύνει την Ζωή Κωνσταντοπούλου να ονειρεύεται, τον εαυτό της, ως πρώτη γυναίκα στο πόστο του πρωθυπουργού. Δεν είναι έτοιμη, λέει. Είναι «ετοιμαζόμενη». Κάθε ημέρα συνομιλεί με τον εαυτό της. «Ζωή», λέει κοιτώντας τον καθρέφτη της «τι θα έκανες ως πρωθυπουργός της Ελλάδος;»

Για την Ζωή είναι όνειρο. Για μένα εφιάλτης!

Και μαζί με Ζωή ο Κυριάκος Βελόπουλος, ο παραλήπτης επιστολών του Ιησού και ο πωλητής αλοιφών καταπολέμησης της φαλάκρας.

Με απλά λόγια αγαπητοί «συνομιλητές» μου, η σύγκρουση των δύο αμαξοστοιχιών και το μπάχαλο μαζί με το αλαλούμ των κρατικών μηχανισμών, κατέληξαν...

 

ΠΑΣΟΚικά ΕΘΝΙΚΑ ΣΟΥΡΓΕΛΑ: Ένα μεσημέρι σε μνημόσυνο του ΠΑΣΟΚ

 Tης Γιούλας Κουγιά

 Χθες έκανα μια βουτιά στο παρελθόν, τότε που το ΠΑΣΟΚ ήταν στα μεγάλα κέφια του, μιλάω για τις αρχές της δεκαετίας του ’80

Αφορμή στάθηκε μια μεσημεριανή βόλτα στο ΜΙΝΙΟΝ, άνοιξε πάλι προχθές, δεν ξέρω αν μου αρέσει έτσι φυλακισμένο σε αυτά τα σίδερα ή από τι άλλο είναι το υλικό που το ντύνει. Θα το ξαναδώ όμως γιατί δεν θέλω να απορρίπτω τίποτα με την πρώτη ματιά.

Δεν βρέθηκαν ποτέ εκείνοι που του έβαλαν μπουρλότο τα ξημερώματα της 19ης Δεκεμβρίου του 1980, μαζί με τον Κατράντζο, ήταν η εποχή που κάποιοι –δεν θα τους μάθουμε ποτέ– πυρπολούσαν για κάναν χρόνο τα λιγοστά πολυκαταστήματα, μετά ήρθε το ΠΑΣΟΚ και η Ελλάδα έζησε τις μεγαλύτερες στιγμές της ως αλλοπρόσαλλη σοσιαλίστρια.

Κάτι τέτοιες στιγμές θυμήθηκα και χθες όταν μετά τα ψώνια κατέληξα σε ένα τσιπουράδικο της γειτονιάς. Στο διπλανό τραπέζι γύρω από ένα πιάτο γίγαντες και μία χόρτα σιγόπιναν τρεις δικηγόροι, φαίνονταν από τα μπλε κοστούμια με τη γυαλάδα στους αγκώνες ότι είναι δικηγόροι. Ήταν τόσο κοντινή η απόσταση που χώριζε τα τραπέζια μας που γίναμε μια παρέα – σε αυτό βοήθησε και η ηλικία μας. Όλοι από γενιά που μεγάλωσε χωρίς το άγχος να ποστάρει τον γίγαντα και τη φάβα στα σόσιαλ.

Κουβέντα στην κουβέντα, συμφωνήσαμε πως ο Νίκος Ανδρουλάκης καταστρέφει το κόμμα – οι δικηγόροι ήταν εγγεγραμμένα μέλη του ΠΑΣΟΚ από την εποχή που πήγαιναν στη Νομική, δηλαδή «γενιά του Πολυτεχνείου». 

Το τσίπουρο χωρίς γλυκάνισο βοήθησε να ειπωθούν αλήθειες, από αυτές που ασφυκτιούν μέσα στα κοστούμια της δουλειάς. 

«Μέχρι το καλοκαίρι θα έχει φύγει ο Ανδρουλάκης» είπε ο Μπάμπης, «εγώ ψήφισα Γερουλάνο και θα τον ξαναψηφίσω, είναι ο μόνος που μπορεί να σώσει το κόμμα», είπε ο Κούλης, ένας δαιμόνιος Πελοποννήσιος που όλοι τον προσφωνούσαν «πρόεδρο».

Έφυγα την ώρα που μαζεύτηκαν κι άλλοι δικηγόροι, είχαν κάτι σαν γιορτινό τσιμπούσι ή μνημόσυνο για τα χρόνια που πέρασαν με καλπασμό, χρήμα υπόκωφα χυδαίο και αδήλωτο, ζωή που...

 

ΑΡΙΣΤΕΡΗ ΕΘΝΙΚΗ ΣΤΑΛΙΝΟ-ΤΣΟΓΛΑΝΑΡΙΑ: Φτου σας, για να μην σας ματιάσω…

 Του ΙΩΣΗΦ ΦΟΥΣΕ

Διαβάζω συντρόφους που έκπληκτοι βρίσκουν ανοίκειες επιθέσεις κατά του ενός ή κατά του άλλου, ορκίζονται για εκδίκηση, εύχονται καρκίνους, προσεύχονται για εγκεφαλικά..


Γιατί;  

Γιατί κάποιοι «προσέβαλαν» κάποιες ιερές τους εικόνες…Είναι και ένθεοι πανάθεμά τους…

Είναι οι ίδιοι σύντροφοι που κατηγορούσαν τη Λυμπεράκη πως προμήθευε με ανήλικα τον Λιγνάδη μέσω της ΜΚΟ της. Που κατηγορούσαν τον Δοξιάδη πως είχε αναλάβει το θέμα των ασυνόδευτων ανηλίκων για να τροφοδοτεί κυκλώματα παιδεραστίας…

Είναι οι ίδιοι σύντροφοι, που όλους τους ψηφοφόρους του πρώτου σε δημοτικότητα κόμματος τους χαρακτήριζαν παιδεραστές…

Είναι οι ίδιοι σύντροφοι που πανηγύριζαν όταν αυτό το σούργελο της Ευρωβουλής, ο Παππάς, χαρακτήριζε το πρώτο σε αποδοχή κόμμα, κόμμα παιδεραστών, βιαστών και δολοφόνων…

Είναι οι ίδιοι σύντροφοι που κατηγόρησαν τους Γεραπετρίτη και Καραγκούνη ότι ήταν πελάτες του Μίχου και είχαν βιάσει τη 12χρονη…

Είναι οι ίδιοι σύντροφοι που υποστήριζαν πως υπήρχε ανείπωτη ποσότητα ξυλολίου στο τρένο που πήγαινε στην Ιταλία, στο διυλιστήριο της Αλεξίας για να νοθευτούν καύσιμα…

Είναι οι ίδιοι σύντροφοι που παρουσιάζουν «εικόνες» με τα μέλη της Ελληνικής κυβέρνησης με τα χέρια τους βουτηγμένα στο αίμα…

Είναι οι ίδιοι σύντροφοι που εύχονται ψόφο στη Σάκκαρη γιατί έκανε το βαρύ ατόπημα να ερωτευτεί τον γιο του πρωθυπουργού…

Και σήμερα, ως παρθένες από τα οπίσθια, βγαίνουν ουρλιάζοντας φωνάζοντας για βιασμό…

Δεν ξεχνάμε τίποτα, ούτε θα ξεχάσουμε και ποτέ…

Αν νομίζετε ότι με τσαμπουκαλίκια της στραβής ψ..λής, θα μας φιμώσετε τιποτένια ανθρωπάκια, ζήτουλες του πεντάευρω, γελαστήκατε…

Το πολύ πολύ να σας ακουμπήσουμε ένα κοσάρι για να μην γίνετε κομμουνιστές…

Δεν θα σας μοιάσουμε ποτέ, αλλά και δεν θα το παίζουμε και μονίμως υπεράνω

Και...

 

ΑΡΙΣΤΕΡΗ ΕΘΝΙΚΗ ΣΤΑΛΙΝΟ-ΤΣΟΓΛΑΝΑΡΙΑ: Οι δημιουργοί των βρωμεροτερων πληρωμένων αρχιτσογλανων στο Ίντερνετ μιλάνε για «προπαγάνδα»!

 

ΑΡΙΣΤΕΡΗΣ εθνικής τρολαρο-ξεφτιλαρο-σουργελαρίας κωμωδία

Σαν σήμερα (13/4/ΧΧΧΧ)

 

1924: Οι Έλληνες ψηφίζουν υπέρ της Αβασίλευτης Δημοκρατίας με ποσοστό 69,95%

1924: Ιδρύεται στην Αθήνα η Αθλητική Ένωση Κωνσταντινούπολης (ΑΕΚ) από πρόσφυγες της Κωνσταντινούπολης .

1936: Ο βασιλιάς Γεώργιος Β' διορίζει πρωθυπουργό τον Ιωάννη Μεταξά, αρχηγό του Κόμματος των Ελευθεροφρόνων, ο οποίος διαθέτει στη Βουλή μόνο έξι βουλευτές.

1970: Κάτω από τις διεθνείς πιέσεις, ο Μίκης Θεοδωράκης απελευθερώνεται και φεύγει για το Παρίσι

2003: Η τραγωδία των Τεμπών. 21 μαθητές από το Λύκειο Μακροχωρίου Ημαθίας χάνουν τη ζωή τους, όταν νταλίκα διεμβολίζει το τουριστικό λεωφορείο στο οποίο επιβαίνουν.

1926: Γεννιέται η Έλλη Λαμπέτη, καλλιτεχνικό ψευδώνυμο της Ελένης Λούκου



2015 Στα 87 του χρόνια φεύγει  από τη ζωή ο Γκύντερ Γκρας  ένας από τους σημαντικότερους μεταπολεμικούς Γερμανούς συγγραφείς ο οποίος βραβεύτηκε το 1999 με το Νόμπελ Λογοτεχνίας. 


2015: Αφήνει την τελευταία του πνοή  σε ηλικία 74 ετών στο Μοντεβιδέο ο Ουρουγουανός Εντουάρντο Γκαλεάνο, ένας από τους πλέον γνωστούς συγγραφείς που ανέδειξε η Λατινική Αμερική τον 20ο αιώνα. Ο εκλιπών εθεωρείτο μια από τις πλέον ηχηρές αντικαπιταλιστικές «φωνές» της Λατινικής Αμερικής, ενώ το βιβλίο του «Ανοιχτές Φλέβες της Λατινικής Αμερικής» («Open Veins of Latin America») εκτοξεύτηκε στην κορυφή των Best Sellers των ΗΠΑ το 2009, όταν ο Ούγκο Τσάβες το είχε προσφέρει στον Αμερικανό Πρόεδρο, Μπαράκ Ομπάμα.

ΜΕΓΑΛΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣ: Μια κηδεία Μυστικός Δείπνος (κηδεία Κώστα Καββαθά)


Της ΡΕΑΣ ΒΙΤΑΛΗ

Eλεγαν οι παλιοί ότι ο καλός δημοσιογράφος φαίνεται από τον λίγο κόσμο στην κηδεία του
.  

Η κηδεία του Κώστα Καββαθά θέλησε να γίνει στο χωριό του πατέρα του, στα Βυτιναίικα Ηλείας, τρεις ώρες δρόμο από την Αθήνα, μια καθημερινή στις 11.30 το πρωί. Επιθυμία του να ταφεί δίπλα στον τάφο του πατέρα του.  

Πόσοι να πάνε; 

Για τον λίγο κόσμο στην κηδεία του είχε φροντίσει μια ολόκληρη ζωή. Ο εκδότης 23 εντύπων, όλα μα όλα έτη φωτός μπροστά από την εποχή τους, με ναυαρχίδα τους «4ΤΡΟΧΟΥΣ», και με τον σπουδαίο ραδιοφωνικό σταθμό Εν Λευκώ. Μια εταιρεία +++A. Κι αυτός αλλεργικός στις διασυνδέσεις, στην ανθρώπινη βλακεία, στην έπαρση, στην τεμπελιά.  

Δεν χαριεντίζονταν με εξουσίες. 

Δεν τον ενδιέφερε η διαφημιστική πίτα αλλά η ύλη. 

Ο,τι έκανε ενείχε πολιτισμό. Η ύλη των εντύπων το πρωτεύον. Οι γραφιάδες του «Αντίλογου». Τα πρόσωπα που δεν ανήκαν στον «χώρο» του αυτοκινήτου.   

«Τι είναι τα αυτοκίνητα; Λαμαρίνες. Το θέμα είναι οι σχεδιαστές, η παραγωγή». Λάτρευε τα μυαλά πίσω από κάθε είδους «λαμαρίνα». Έφυγε με τον καημό μιας χώρας που δεν παράγει.  

«Αντε… Να μην παράγεις αυτοκίνητα αλλά μια ζάντα, ένα φανάρι, έναν υαλοπίνακα… Για όνομα του Θεού! Ούτε αυτό;  

Ακόμα και τις προσπάθειες για συναρμολόγηση τις τίναξαν στον αέρα!».  

Όταν επί Ολυμπιάδας (και Πολιτιστικής) όλοι κανόνιζαν «πίτες» κονόμας, εκείνος χρηματοδοτούσε μεγαλόπνοα σχέδια. Χρηματοδότησε μελέτες για Τεχνόπολη. (Εμεινε το όνομα για να καταλήξει…). Πάλεψε και χρηματοδότησε για τα ΦΑΕΘΩΝ. Δηλαδή έναν αγώνα για οχήματα μηδενικών ρίπων που θα σχεδιάζονταν από φοιτητές Πολυτεχνείων και θα έκαναν τη διαδρομή από την Ολυμπία στην εκάστοτε Ολυμπιακή Πόλη. Και κατόρθωσε να έρθουν 19 διεθνή πανεπιστήμια να συμμετάσχουν.  

Ονειρευόταν να γίνει η χώρα μας το κέντρο για τις εναλλακτικές πηγές ενέργειας.  

Χρημοτοδότησε για πίστα ασφαλούς οδήγησης. 

Κάποτε, ίσως θυμάστε, συντάχθηκε με τον Αντώνη Τρίτση στην δημαρχία της Αθήνας. «Μου έφεραν έναν πάκο χαρτιά και μου είπαν με χαμόγελα “υπογράψτε αυτά είναι έξοδα”. Τα μελέτησα ένα προς ένα. Ανακάλυψα αδιανόητα αίσχη. Εκείνη η αγορά γαντιών με στοίχειωσε. Αρχισαν τα όργανα. Είχα τον Αντώνη Τρίτση στο πλευρό μου. Εντιμος άνθρωπος. Ημουν μπροστά όταν είδα να αλλάζει το χρώμα του από θυμό με συνδικαλιστές να μας κουνάνε το δάκτυλο. Μια μέρα πριν τον θάνατό του».  

Τι δουλειά είχε ένας επιχειρηματίας να παλεύει με τα στοιχεία;  

Ο Καββαθάς είχε.  

Τι άλλαξε από τέτοιες καταστάσεις; 

Με ποιους πήγαινε να τα βάλει και σε τι εποχές παντοκρατορίας τους;  

Και κάποτε ήρθε η μοιραία κίνηση. Η σωστή επιχειρηματικά, πλην με τον λάθος άνθρωπο. Ένα λιθογραφείο, με ένα επιχειρηματικό σχήμα. Κι έγινε αυτό που πολλοί στο ελληνικό χώρο το έχουν ζήσει… Οι Τεχνικές εκδόσεις είχαν το 35% σε εκείνη τη συνεργασία ωστόσο ήταν εγγυητές. Ένα υπέρογκο ποσόν έκανε φτερά τους πρώτους μήνες, αντικαθιστώντας το ποσόν με «πέτσινες επιταγές» και όταν άρχισαν να σκάνε, η «Μαρία Τερέζα» (όπως αποκάλεσε τον εαυτό του) καλέστηκε να πληρώσει. Χωρίς να του δοθεί χρόνος. Χωρίς να δοθεί χρόνος σε μια υγιή εταιρεία. Μπαμ, μπαμ.  

Ποιος να τον ακούσει; 

Να τι κάνει ο παραγκωνισμός των δημοσίων σχέσεων. Να τι κάνει η απαξίωση πολιτικών προσώπων.  

Πού πήγαινες, βρε Καββαθά; 

 Ελεγαν οι παλιοί ότι αν θες να επιβεβαιώσεις την ηθική ενός δημοσιογράφου μέτρα πόσοι θα πάνε στην κηδεία του. Στα Βυτιναίκα Ηλείας πήγαν κυρίως «μαθητές» του. Ο,τι ηλικίας. «Ήμουν στην Πέμπτη Δημοτικού όταν ο πατέρας μου με πήγε στο γραφείο του και πήρα μια αφίσα. Αυτό ήταν. Έχω όλα τα τεύχη». Αυτά περίπου άκουγες στα πηγαδάκια. «Μετά τον πατέρα μου θεωρούσα αυτόν πατέρα», «Ο ΚΚ με διαμόρφωσε μέσα από τα γραπτά του». 

Ηρθε και μια ομάδα από την Πολεμική Αεροπορία. Τόσο συντετριμμένα τα παλικάρια! Είχε πάθος με τους αιθέρες ο Καββαθάς εξού και το περιοδικό «Πτήση».  

 

 

Η εκκλησία άστραφτε από τις γυναίκες του χωριού. Ο παππάς έψαλε την εξόδιο ακολουθία χωρίς να πει μια λέξη, όπως συνηθίζουν σε μεγάλους ναούς όταν αποχαιρετούν κάποιον «διάσημο». Ούτε λέξη. Όλοι, γνωρίζοντας πόσο είχε παλέψει με «μαραθώνιο» δραμάτων υγείας, κάπου μέσα μας νοιώθαμε δέος για τη μάχη του, θαυμασμό αλλά και ανακούφιση, και γι΄αυτό ήμασταν μαρμαρωμένοι συγκίνησης. Μόνο μια γυναίκα, κάποτε πρέπει να στήσουμε ένα άγαλμα σε δημόσιο χώρο για αυτές τις ιερές φροντίστριες, που συντρέχουν ανθρώπους στο τελευταίο μίλι της ζωής τους… Μια, ας την πούμε «Ντανιέλα», από την Αλβανία, από την Γεωργία, απ΄όπου «Να είδες κύριε Κώστα μου! Δεν σε άφησα. Ήρθα και δω κύριε Κώστα» του μιλούσε.  

Κάποια στιγμή με πλησίασε και μια γυναίκα του χωριού, αναγνωρίζοντας με ότι του είχα πάρει τη συνέντευξη για την «ΚΕΡΑΙΑ». «Σας είδα στην τηλεόραση. Μπράβο που του πήρατε συνέντευξη. Και καλά κάνατε που μας τον φέρατε εδώ. Εμείς τους φροντίζουμε τους νεκρούς μας. Τους ανάβουμε κάθε μέρα το καντηλάκι, αστράφτουμε τα μάρμαρα, βάζουμε λουλουδάκια». Βούρκωσα. Έχοντας πρόσφατα κάνει ένα επεισόδιο για την Ιστορία των Νεκροταφείων μπορώ να σας διαβεβαιώσω ότι οι πιο εγκαταλειμμένοι τάφοι είναι αυτοί του Α’ Νεκροταφείου.  

«Εδώ εμείς φροντίζουμε τους νεκρούς μας». Έβγαλαν το φέρετρο από τον ναό. Ησυχία. Το ακούμπησαν στον περίβολο για ένα λεπτό. Άνοιξαν το καπάκι.  

Δεν ήταν αυτός ο μάστορας, ήταν αυτός που είχε δώσει μάχες και μάχες και μάχες. Αγνώριστα πεσών στο πεδίο μάχης ζωής. 

Μου είχε πει σε ανύποπτο χρόνο: «Μην και με πάνε σε κανένα Πρώτο Νεκροταφείο και αρχίζουν να λένε αρλούμπες για μένα άνθρωποι που δεν ήθελα να τους βλέπω στη ζωή μου. Να μιλήσεις εσύ».  

Άρα, όλα έγιναν όπως ήθελε, εκτός τού να μιλήσω. Πάλευα μέσα μου με την νοητή υπόσχεση. Να μπορούσα να του εξηγήσω τον δισταγμό μου. Μόνο ησυχία, έπρεπε σε αυτή την κηδεία. Πάλευα συνείδηση.  

Μα, ενώ τοποθετούσαν ήσυχα ήσυχα το φέρετρο δίπλα στον πατέρα του, άκου φίλε μου!.. Πού στην ευχή βρέθηκε ένα αεροπλάνο στον ουρανό μας. Τόσο θόρυβο που έκανε! Oλοι σαν συνεννοούμενοι στρέψαμε το βλέμμα. Ο pilot μας καθησύχασε. Ολα καλά! 

Δεν πίστευε στην μετά θάνατον ζωή. Aσ’ τον να μην πιστεύει! Αρκεί που πιστέψαμε εμείς.  

Η κηδεία του Κώστα Καββαθά, μέρες που είναι, ήταν… Πώς να το πω; Σαν Μυστικός Δείπνος με απουσία του κεντρικού προσώπου.  

Εννοείται είχε και τον Ιούδα. Ως μια θλιβερή φιγούρα που ανάθεμα και κατάλαβε ποτέ!… Ούτε την ύστατη ώρα. Μα, ποιος θα τον θυμάται… Αλλά και ποιος να μολύνει τη στιγμή… Τον παρακάμψαμε.  

Αν έβρισκα τη δύναμη να μιλήσω, όπως μου είχε ζητήσει, θα έλεγα

 

ΜΕΓΑΛΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣ: ΚΩΣΤΑΣ ΚΑΒΒΑΘΑΣ: Ένας αλλιώτικος Έλληνας


Του ΦΑΗΛΟΥ ΚΡΑΝΙΔΙΩΤΗ

Ο θάνατος του Κώστα Καββαθά (1939-2025) κλείνει μια ολόκληρη εποχή, γέφυρα ανάμεσα στην Ελλάδα της μιζέριας και την Ελλάδα ενός μέλλοντος, όπως το οραματίστηκε η ανήσυχη και τόσο ταλαντούχα και δημιουργική ψυχή του. 

 Κάποτε είχα γράψει πως θα έπρεπε να είναι ισόβιος σύμβουλος κάθε Πρωθυπουργού ή μόνιμος Υπουργός για νέες τεχνολογίες και σίγουρα για την αυτοκίνηση και την αεροπορία.

Μυθιστορηματικό το βιογραφικό του. Με σπουδές μηχανολόγου στην Αγγλία, που δεν ολοκλήρωσε ποτέ, γιατί τον κέρδισε το πάθος του να γράφει και όχι μόνο, για το αυτοκίνητο, τη μοτοσικλέτα, τα αεροπλάνα κ.ά. Οδηγός αγώνων ράλι, αεραθλητής, μοτοσικλετιστής, στην τελευταία μας συνάντηση, πριν από λίγα χρόνια, όταν ήδη πλησίαζε τα 80, ήρθε με μια μοτοσικλέτα BMW! Θιασώτης της ευρωπαϊκής αυτοκινητιστικής σχολής, με νουθετούσε για τη θρησκευτική μου πίστη στην αμερικανική σχολή, τις V2 αερόψυκτες βαριές μοτοσικλέτες και τα θηριώδη οκτακύλινδρα αυτοκίνητα της GM του 1960 και 1970. Τα επιχειρήματά του, τεχνικά ορθά, ακλόνητα, όσο και η δική μου αντίθετη αφοσίωση σε μια άλλη αισθητική κυρίως. Στο τέλος βέβαια συμφωνούσαμε πως τελικά αυτό που αγαπάει ο καθένας στο αυτοκίνητο ή στη μοτοσικλέτα που του αρέσει είναι το πώς τον κάνει και νιώθει, και έχει περισσότερο να κάνει με το θυμικό, παρά με τα τεχνικά χαρακτηριστικά. Ανορθολογικό συμπέρασμα για ορθολογικά ζητήματα. Μας συγκινούν περισσότερο αυτά που μας άρεσαν και ονειρευόμασταν όταν ήμασταν παιδιά. Toys for boys, λένε οι Αγγλοσάξονες. Εχουν δίκιο.

Με κανέναν άλλον πάντως δεν θα μπορούσες να κάνεις τέτοιες συζητήσεις. Για μένα η φιλία μας και οι ωραίες κουβέντες μας ήταν κάτι απίστευτο. Κάποτε, στις αρχές του ‘70, σε μια Ελλάδα που ζήτημα σε κάθε γειτονιά να υπήρχε ένα αυτοκίνητο και ίσως λίγες μοτοσικλέτες, συνήθως αναιμικά δίχρονα πενηντάρια τύπου Φλορέτας, η αυτοκίνηση ήταν ένα όνειρο για τον μέσο Ελληνα. Ο πατέρας μου είχε μοτοσικλέτα, μια BMW R51, μετά ένα παπί στρογγυλοφάναρο Honda, μοντέλο 1974. Ημασταν… προνομιούχοι. Το αυτοκίνητο τότε ήταν απλησίαστο στον μέσο Ελληνα, αφού πωλούντο μόνο μετρητοίς, δεν υπήρχαν δάνεια, καταναλωτικά, ούτε πίστωση. 

Τότε ο Κ. Καββαθάς, που είχε αρχίσει από τον ημερήσιο Τύπο να γράφει για τα αυτοκίνητα, ξεκίνησε την περιπέτεια των Τεχνικών Εκδόσεων, στην αρχή με το περιοδικό «4Τροχοί» και μετά ακολούθησε σειρά περιοδικών για όλες του τις αγάπες. «4Τροχοί», «Πτήση & Διάστημα», «Ηχος & Hi-Fi», «Ram». Ο,τι αγαπούσε, προσπάθησε να το κάνει κοινό κτήμα. 

Με τον αδερφό μου, όπως χιλιάδες άλλοι, περιμέναμε κάθε τεύχος των «4Τροχών» ως σημαντικό γεγονός, που, εκτός από παρουσίαση νέων μοντέλων, συγκριτικά τεστ, είχε άρθρα για την ασφαλή και την αγωνιστική οδήγηση. Ακόμη θυμάμαι την απλή ανάλυση για το πώς μπαίνεις και βγαίνεις σε μια στροφή με πισωκίνητο αυτοκίνητο. Slow in, fast out.  

Τότε σημειωτέον δεν υπήρχαν ηλεκτρονικά βοηθήματα και είμαστε η τελευταία γενιά που οδήγησε τέτοια αυτοκίνητα, πίσω κίνηση, γύρω γύρω ταμπούρα, τιμόνι χωρίς υποβοήθηση, χωρίς αερόσακους, χωρίς ABS και λοιπά καλούδια. Επιζήσαμε.

Κάπου εκεί το 1993-94 ο αείμνηστος φίλος μου, Αλεξάνδρος Γιώτης, μια μοναδική περίπτωση δημοσιογράφου, εκ Σουλίου και Γαλλίας, αναρχοπατριώτης, ο πρώτος διευθυντής του 9,84, με περιπετειώδη βίο και Νο 2 στο πελατολόγιο του γραφείου μου, με φώναξε και κάναμε μερικές πολιτικές εκπομπές στον 9,84. Οταν πήγα στο γραφείο του Κ. Καββαθά, για μένα ήταν συγκινητικό, γιατί μπόρεσα να του πω πως είμαι ένα από τα πολλά «παιδιά» του, που με τα κείμενά του αλλά και με τα άρθρα γνώμης τρίτων που δημοσίευε, βοήθησε στη διαμόρφωση μέσα μου της ανάγκης για μια άλλη Ελλάδα, που εγώ την ήθελα και τη θέλω ταυτοτική, παραδοσιακρατική, δυναμικά διεκδικητική στα εθνικά θέματα, αλλά ταυτόχρονα πρωτοπόρα στην έρευνα και τεχνολογία, με βιομηχανική παραγωγή υψηλής ποιότητας, με πανεπιστήμια και πολυτεχνεία συνδεδεμένα με την εθνική άμυνα και τις βιομηχανικές εταιρίες, με έρευνα που θα περνά τα προηγμένα αποτελέσματά της στην παραγωγή, ένα πλέγμα τεχνολογικής ανάπτυξης στο οποίο θα βρίσκουν καλά αμειβόμενη εργασία τα μυαλά, με τα οποία σήμερα ο Ελληνισμός τροφοδοτεί τις ξένες οικονομίες αιμορραγώντας.  

Τα κείμενα και το όραμα του Κώστα Καββαθά ήταν ένα ρήγμα στη μιζέρια του κρατισμού, της βαλκανικής αριστερίλας, της υπανάπτυξης.  

Διαμόρφωσε αμέτρητες συνειδήσεις, χιλιάδες γκριζομάλληδες σήμερα έχουν τακτοποιημένα ευλαβικά στις βιβλιοθήκες τους τα τεύχη των περιοδικών του, παράθυρο σε έναν ονειρικό αλλά εφικτό κόσμο, όταν δεν υπήρχε διαδίκτυο.  

Του είχα πει με θυμηδία την ήττα μου σε ένα παιχνίδι που έπαιζα με τον αδερφό μου τα καλοκαίρια που περνούσαμε στο Μαυρομμάτι με τον παππού, λόγω του ότι το γιοτ μας ήταν μονίμως για καλαφάτισμα και η βίλα μας στη Μύκονο ήταν ημιτελής. Οταν πηγαίναμε στο κτήμα, καθόμασταν κάτω από μια ελιά, κοιτώντας την παλιά εθνική οδό και επέλεγε ο καθένας μας από μια μάρκα αυτοκινήτου. Οποιου περνούσαν περισσότερα κέρδιζε. Ο αδερφός μου, έξι χρόνια μεγαλύτερος, έβαζε Fiat ή VW, εγώ, πολύ μικρός, έβαζα αυτά που μου άρεσαν. Ε, πόσες Buick ή Cadillac να περνούσαν από ή προς Λιβαδειά το 1974; Συχνά το σκορ ήταν 30-0, σε βάρος μου πάντα. «Εμ, σου είπα, η Ευρώπη υπερέχει» μου είπε σκωπτικά ο Καββαθάς, όταν του αφηγήθηκα τα αλλεπάλληλα παιδικά βατερλό μου.

Εζησα τις στενάχωρες στιγμές όταν μου αφηγήθηκε την επιχειρηματική του πτώση, τον ύπουλο τρόπο με τον οποίο παγιδεύτηκε και το οικοδόμημά του κατέρρευσε και αργότερα αυτά που βίωσε ως προσωπική προδοσία. Αυτό που του έλεγα επίμονα στα τηλεφωνήματά μας και στις αραιές συναντήσεις μας ήταν αυτό που με ικανοποίηση έβλεπα να του γράφουν δημόσια πολλοί στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης. Η μεγάλη κληρονομιά του, το πιο σπουδαίο δημιούργημά του, ήταν η επιρροή του σε χιλιάδες συνειδήσεις νέων παιδιών, που τα κατηύθυνε ακόμη και μορφωτικά, επαγγελματικά και ακόμη περισσότεροι όσοι επηρέασε τη σκέψη μας, άνοιξε το μυαλό μας στα ζητήματα που υπηρέτησε με πολυσχιδή και τόσο ποιοτικό τρόπο.  

Δεν απέκτησε βιολογικούς απογόνους, αλλά τα παιδιά του είμαστε χιλιάδες, κάποιοι από αυτούς έγιναν πιλότοι στα μαχητικά μας, διάλεξαν τα πολυτεχνεία, μάθανε να οδηγούν καλύτερα και κυρίως οραματιζόμαστε, όποιες διαφορές και αν έχουμε, μια άλλη, τεχνολογικά πρωτοπόρα Ελλάδα. 

 Ο Δάσκαλος...

ΜΕΓΑΛΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣ: Για τον Κώστα Καββαθά...

Toυ ΔΗΜΗΤΡΗ ΘΕΟΔΩΡΟΠΟΥΛΟΥ

 

Τώρα που έφυγε θυμήθηκα την δήλωση του.

«Ο θάνατος είναι ένα λάθος του λογισμικού μας που κάποια στιγμή θα διορθωθεί».

Ατυχώς δεν πρόλαβε την διόρθωση όπως κατά πως φαίνεται δεν θα την προλάβουμε ούτε και εμείς.

Κάποιοι όμως από μας προλάβαμε να ζήσουμε την παρουσία του.

Υπήρξε ένας εμβληματικός influencer πολύ πριν εφευρεθεί και εκχυδαϊστεί ο όρος.

ΟΙ 4Τ ήταν ένα περιοδικό που από την πρώτη στιγμή της έκδοσης του  έκανε την διαφορά γιατί πολύ απλά  δεν ήταν μόνο ήταν ένα περιοδικό για το αυτοκίνητο.

Ήταν ένα περιοδικό γνώμης σε δύσκολους καιρούς.

Εκεί έγραφε μια τρομερή και εν πολλοίς αντιφατική «παρέα» πνευματικών ανθρώπων που είχε καταφέρει ο Καβαθάς να «φτιάξει».

Και κανείς από κείνη την παρέα δεν φοβήθηκε ποτέ την γνώμη του όπως άλλωστε και ο ίδιος ο Καβαθάς.

Ήταν ένας οραματιστής έξω και πέρα από την εποχή του.

Κάποιες προσπάθειες του όπως ήταν φυσικό έμειναν στην μέση αφού πρώτα λοιδορήθηκαν.  

Ο ίδιος κατάφερε να ζήσει γενναία την ακμή του και την πτώση του.

Για πολλούς υπήρξε ...

 

ΠΡΟΣΩΠΑ: Πιπερόπουλος, Δεμερτσίδου, Γάκης στον πεζόδρομο!…



     Τον συνέλαβε η «Λευτεριά» με τον φακό του γνωστού φωτορεπόρτερ Βαλκανίων και περιχώρων Αποστόλη Λέϊνα στον πεζόδρομο αρχή της οδού Τσιμισκή τον Κατερινιώτη Καθηγητή Πανεπιστημίου Γιώργο Πιπερόπουλο που μας τιμά σε Διεθνή επίπεδα, να τον έχουν περιστοιχίσει η Κατερινιώτισα βραβευμένη διηγηματογράφος, δημιούργημά της το παιδικό βιβλίο με τίτλο «Δημητρός – ο σκανδαλιάρης», μέλος της γνωστής επιχειρηματικής οικογένειας Χριστίνα Δεμερτσίδου και ο ταλαντούχος φωτογραφικός δημιουργός Δημήτρης Γάκης μια φωτογραφία του οποίου κόσμησε το εξώφυλλο του Κυριακάτικου Περιοδικού της ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗΣ «Ταξίδια -Κυκλάδες όπως παλιά» στις 16 Ιουνίου, 2024 που εργάζεται ως προϊστάμενος στο GOODYs Κατερίνης …

     «Τι μπορεί να συνδέει αυτούς τους δύο νέους με τον Καθηγητή μας;» αναρωτήθηκε ο φωτορεπόρτερ και να τι έμαθε:

     Η Χριστίνα Δεμερτσίδου κατέχει πτυχίο με ΑΡΙΣΤΑ από στη Διοίκηση Επιχειρήσεων από το Βρετανικό Πανεπιστήμιο Portsmouth και Μεταπτυχιακό Μάστερ στο Μάρκετινγκ με άριστη επίδοση από το Πανεπιστήμιο του Λονδίνου (Royal Holloway) και συνεχίζει μεταπτυχιακές σπουδές στο Πανεπιστήμιο Δυτικής Μακεδονίας.

     Ο Γιώργος Πιπερόπουλος ήταν Καθηγητής και Πρόεδρος του Τμήματος Διοίκησης Επιχειρήσεων του Πανεπιστημίου Μακεδονίας στη Θεσσαλονίκη και συνεχίζει ως ακαδημαϊκός Επίτιμος Καθηγητής του Μάνατζμεντ και του Μάρκετινγκ στο Βρετανικό Πανεπιστήμιο Durham.   

https://www.durham.ac.uk/business/about/departments/management-and-marketing/our-people/prof-georgios-piperopoulos/

     Ο Δημήτρης Γάκης, ένα σπάνιο ταλέντο στην φωτογραφική δημιουργικότητα, και η Χριστίνα Δεμερτσίδου ήθελαν αυτόγραφη αφιέρωση έχοντας αγοράσει από το βιβλιοπωλείο της πόλης μας ΝΕΣΤΩΡ το γνωστό μπεστσέλλερ βιβλίο του Καθηγητή Πιπερόπουλου το οποίο, δυστυχώς παραμένει επίκαιρο, συνεχίζοντας να κυκλοφορεί από το 2008 με τον ιστορικό πλέον τίτλο ΚΑΛΗΝΥΧΤΑ ΕΛΛΑΔΑ…

     Κάθε μέρα που περνάει από τότε που επέστρεψα στη γενέτειρα μας...