ΥΠΑΡΚΤΟΣ ΑΡΙΣΤΕΡΟ-ΚΟΥΛΤΟΥΡΙΑΡΟ-ΞΕΦΤΙΛΑΡΟΠΛΗΚΤΟΣ ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΣ: Ο εθισμός στην υποκρισία

Toυ ΤΑΚΗ ΘΕΟΔΩΡΟΠΟΥΛΟΥ

 «Αλληλεγγύη σε όλους». «Ενα τραγούδι για την ειρήνη». Ποιοι είναι αυτοί οι «όλοι»; Οσοι χάνουν τις πόλεις τους, όσοι χάνουν τους δικούς τους, όσοι ξεριζώνονται; Ή μήπως αυτό το «όλοι» περιλαμβάνει και όσους καταστρέφουν τις πόλεις των άλλων «όλων», σκοτώνουν τους ανθρώπους τους και τους οδηγούν στον ξεριζωμό;  

Η πιο ανώδυνη εκδοχή είναι πως όλ’ αυτά δεν είναι τίποτε άλλο από περίτρανες κενολογίες, λέξεις παντός καιρού, φιλικές στον χρήστη διότι τον απαλλάσσουν από την υποχρέωση της απόφασης. Ο «άνθρωπος», η «ειρήνη» είναι καλά πράγματα. Κι αυτοί είναι με το καλό. Η λιγότερο ανώδυνη εκδοχή είναι πως όλ’ αυτά συνιστούν το προκάλυμμα της υποκρισίας. Θέλουν κάτι να πουν, δεν τολμούν να το πουν ανοιχτά και το κρύβουν στο περίβλημα της υποκρισίας. Η υποκρισία της κενολογίας. Σε βοηθάει να ξεγλιστρήσεις από τις περιστάσεις, απ’ την πραγματικότητα.  

Πραγματικότητα είναι η εισβολή της Ρωσίας στην Ουκρανία. Κι όσοι προσπαθούν να ξεγλιστρήσουν απ’ αυτήν αναζητούν καταφύγιο στη στέγη της υποκρισίας.  

Ενδιαφέρουν περισσότερο αυτοί απ’ όσους έχουν επαγγελματική σχέση, κρυφή ή φανερή, με τον ολοκληρωτισμό του Πούτιν. Διότι αυτοί δημιουργούν τις προϋποθέσεις για να δράσουν οι επαγγελματίες. Κι αυτοί αποκαλύπτουν μια ασθένεια που ταλαιπωρεί τον δημόσιο λόγο και ευθύνεται για πολλές, αν όχι τις περισσότερες αναπηρίες του. Είναι ο εθισμός στην υποκρισία.

Καλλιτέχνες, πανεπιστημιακοί, διανοούμενοι, συνάδελφοι συγγραφείς και δημοσιογράφοι. Ολοι αυτοί που δεκαετίες τώρα μάς έχουν συνηθίσει να παρεμβαίνουν σε όλα και για όλα. Από το Κυπριακό, τον Οτσαλάν, τις τιμές των αγροτικών προϊόντων, τις καθαρίστριες του υπουργείου Οικονομικών, τη συμφωνία των Πρεσπών, τον λιμό της Αιθιοπίας, το «μαύρο» στην ΕΡΤ. Και τώρα δυσκολεύονται να πουν μια λέξη αλληλεγγύης για την Ουκρανία – με τιμητικές εξαιρέσεις τον Σαββόπουλο, τον Πορτοκάλογλου και τον Δρογώση.  

Πόθεν ο εθισμός στην υποκρισία;

Η Ελλάδα μετά το 1974 δεν έχει βρεθεί αντιμέτωπη με πραγματική απειλή. Αν όμως κάποιος κάνει τον κόπο να απογράψει τις συναυλίες, τις συλλογές υπογραφών και τη μεγαλοστομία των δημόσιων παρεμβάσεων σε όλες αυτές τις δεκαετίες, θα πίστευε πως η Ελλάδα, το «ανάδελφον Εθνος», ζει σ’ έναν κόσμο εχθρικό που απεργάζεται τον αφανισμό της.  

Τα περισσότερα απ’ αυτά ήσαν ανύπαρκτα προβλήματα που τα διόγκωναν υποκριτικά όσοι έχουν ανάγκη από δημόσιο λόγο για να αποδείξουν τη χρησιμότητά τους.  

Οταν δικάζεις τον Κλίντον στην πλατεία Συντάγματος, δίνεις ρεσιτάλ υποκρισίας. 

Η «αλληλεγγύη σε όλους» είναι το σύμπτωμα.  

Ο εθισμός στην υποκρισία είναι...

 

ΥΠΑΡΚΤΟΣ ΑΡΙΣΤΕΡΟ-ΚΟΥΛΤΟΥΡΙΑΡΟ-ΞΕΦΤΙΛΑΡΟΠΛΗΚΤΟΣ ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΣ: Μια συναυλία «άστα να πάνε»

Του ΣΑΚΗ ΜΟΥΜΤΖΗ

«Αυτοί σκοτώσαν Λαμπράκη Μπελογιάνη, φονιάδες των λαών Αμερικάνοι», αυτό το σύνθημα ακουγόταν στη συναυλία που έγινε για την ειρήνη στην Ουκρανία.

Ακούστηκαν και πολλά άλλα ιδίας κοπής συνθήματα, ενώ την επομένη στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης οι φίλοι του ΣΥΡΙΖΑ πανηγύριζαν πως «άρχισε η αντίστροφη μέτρηση για το τέλος του Κούλη». Ξέχασαν και την «ειρήνη» και την «εισβολή» και έβγαλαν το απωθημένο τους. Να φύγει ο Κούλης.

Στη συναυλία έδωσε το παρόν όλο το στελεχικό δυναμικό του ΣΥΡΙΖΑ. Και ήταν λογικό, καθώς την οργάνωσαν δύο βουλευτίνες του κόμματος. Η κυρία Θεανώ Φωτίου και η κυρία Σία Αναγνωστοπούλου.

Έτσι εξηγείται και το πολιτικό πλαίσιο της πρώτης αφίσας που εξόργισε τον κόσμο. Μάλιστα ένας τραγουδιστής, από τα βαριά ονόματα, απείλησε πως θα αποσύρει τη συμμετοχή του αν δεν αλλάξει αυτό το συγκεκριμένο πολιτικό πλαίσιο και αν δε γίνει αναφορά στη ρωσική εισβολή. Δημιουργήθηκε ένας πανικός και μπροστά στον κίνδυνο να ξεμπροστιαστούν οι διοργανωτές, τελικά κυκλοφόρησε η διορθωμένη αφίσα.

Στη συγκέντρωση παρευρέθηκαν από 5-8000 άτομα, ελαφρώς λιγότερα από τις υπέρ Κουφοντίνα συγκεντρώσεις. Ως γνωστόν οι ευρυγώνιοι φακοί δεν προσθέτουν κόσμο. Απλώς δημιουργούν εντυπώσεις. Αποτελούν ένα είδος παρηγοριάς, γιατί οι λίγοι φαίνονται περισσότεροι.

Στη συγκέντρωση υπήρχε μια ελληνική σημαία και καμιά δεκαριά με τα χρώματα του ουράνιου τόξου και τη λέξη PACE. Δεν υπήρχε καμιά σημαία της Ουκρανίας, πέραν αυτών που βρίσκονταν στον πάγκο ενός μικροπωλητή. Άκουσε ο άνθρωπος για συγκέντρωση κατά της ρωσικής εισβολής και πήγε να βγάλει το μεροκάματο πουλώντας ουκρανικές σημαίες. Ο δυστυχής δεν έκανε ούτε σεφτέ. Δεν ήξερε πού πήγαινε, ας ρώταγε!

Η συγκέντρωση είχε αντικυβερνητικό χαρακτήρα, κάτι που δικαιώνει όλους εμάς που μιλήσαμε για «συριζοσυγκέντρωση».  

Παλμό δεν είχε, γιατί ήταν αδιανόητο στους συγκεντρωμένους να κραυγάσουν κατά του ρωσικού ιμπεριαλισμού. Τόσα χρόνια είχαν εκπαιδευθεί να φωνάζουν άλλα συνθήματα. Όπως μου είπαν το όνομα του Πούτιν δεν ακούστηκε ούτε μια φορά. Αυτό έλειπε.

Προσπερνώ τα παραληρήματα τραγουδιστών που βρίσκονται στη δύση της καριέρας τους και προσπαθούν με αυτόν τον τρόπο να βγουν από το περιθώριο. Με κραυγές απευθύνονται σε ένα φανατισμένο κοινό που του αρέσουν οι κραυγές.

Για να μη μιλήσω για τους «πουθενάδες» που δεν τους ακούει ούτε η μαμά τους. Βρήκαν την ευκαιρία της ζωής τους βρίζοντας έναν εκλεγμένο πρωθυπουργό να κερδίσουν το πεντάλεπτο της δημοσιότητας που τους αναλογεί.

Τι έμεινε από αυτή τη συγκέντρωση; 

Η ψευδαίσθηση των συριζαίων πως δρομολογήθηκε η πτώση του Μητσοτάκη. Είναι τέτοια η απόγνωσή τους –και είναι απολύτως δικαιολογημένη—που φαντάζονται πως μια εκδήλωση 8.000 ανθρώπων, στην καλύτερη περίπτωση, σε μια πόλη 5.000.000 κατοίκων, μπορεί να αποτελέσει ένα τόσο καταλυτικό γεγονός.

Το θετικό είναι πως...

 

ΥΠΑΡΚΤΟΣ ΑΡΙΣΤΕΡΟ-ΚΟΥΛΤΟΥΡΙΑΡΟ-ΞΕΦΤΙΛΑΡΟΠΛΗΚΤΟΣ ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΣ: Ρεπορτάζ από την πρώτη γραμμή της ειρήνης

Του ΠΕΡΙΚΛΗ ΔΗΜΗΤΡΟΛΟΠΟΥΛΟΥ

 Έναν μικρό που τον τραβάνε οι δικοί του και έχει αρχίσει να κουράζεται μπορείς να τον δεις σχεδόν σε κάθε συναυλία. Τον πατέρα όμως να μασουλάει πατατάκια από το σακουλάκι του μικρού και να σιγοντάρει τον Μανώλη Μητσιά στον «Ερωτικό» του Αλκη Αλκαίου, όχι. Για να το ζήσει αυτό κανείς θα έπρεπε να κατηφορίσει το βράδυ της Τρίτης την Πανεπιστημίου με τα πόδια και να φτάσει στα Προπύλαια. Εκεί όπου η μκο «Αλληλεγγύη για όλους» είχε καλέσει καμιά σαρανταριά καλλιτέχνες να τραγουδήσουν για την ειρήνη. Και σε κάθε συναυλία μπορείς να δεις πάγκους με ευγεμέθη λουκάνικα και σουβλάκια γεμάτα λίπος και να καταβροχθίσεις από τον αέρα τη μυρωδιά της τσίκνας. Αλλά πάγκους με ουκρανικές σημαίες, όχι. Για να το δεις αυτό, θα έπρεπε να είσαι εκεί. 

Για να σου προσφέρει κάποιος μια μπροσούρα με την οποία το «Δίκτυο Ελεύθερων Φαντάρων “Σπάρτακος”» ζητά να μην υπάρξει «καμία εμπλοκή της Ελλάδας στον πόλεμο στην Ουκρανία», θα έπρεπε να είσαι και πάλι εκεί. Κι εκεί, μόνο εκεί, μπορείς να δεις μια αφίσα με το σύνθημα «Μέχρι xθες σου λέγανε μην βήξεις και κολλήσεις, αύριο θα σου πουν να πας να πολεμήσεις».

Αλλά έτσι είναι οι συναυλίες. Πολύχρωμες. Και η συναυλία για την ειρήνη στα Προπύλαια ήταν πολύχρωμη με τον τρόπο της. Δεν ανακατεύτηκαν μόνο η πανδημία με έναν πόλεμο και αντιεμβολιαστές υγιειονομικοί με τους τραγουδιστές. Είχε και πατατάκια και λουκάνικα και σουβλάκια να τσικνίζουν αλλά και σημαίες που ανέμιζαν, μόνο που αυτές δεν ήταν οι ουκρανικές. Οι ουκρανικές «δεν έδωσαν μεροκάματο», οι μικροπωλητές γύρισαν με τις τσέπες άδειες στο σπίτι. Οι σημαίες που ανέμισαν ήταν κανά δυο ελληνικές. Ηταν και οι πολύχρωμες, σαν τη συναυλία, που έγραφαν «Peace» - «Ειρήνη».

Στην πρώτη γραμμή της ειρήνης η ειρήνη ήταν παντού. Ηταν εκεί και τα καλιαρντά ενός τραγουδιστή και η υψωμένη γροθιά μιας τραγουδίστριας και άλλων μαχητικών τραγουδιστών.  

Αλλά πού ήταν ο πόλεμος που γίνεται;  

Ηταν εκεί τα ποιήματα του Λειβαδίτη και του Ρίτσου, η ατάκα του Μπρέχτ πως «όταν αυτοί εκεί ψηλά μιλάνε για ειρήνη ο απλός λαός ξέρει πως έρχεται πόλεμος».  

Αλλά πού ήταν ο πόλεμος που γίνεται; Πού ήταν ο θύτης;

Μπορεί η συναυλία για την ειρήνη στα Προπύλαια να ήταν πολύχρωμη, αλλά ο θύτης έμεινε περίπου στο ημίφως – εκτός αν ο θύτης ήταν οι «φονιάδες των λαών Αμερικανοί» που προστέθηκαν στην πολυχρωμία ως σύνθημα κάποιων από το κοινό. Στο άλλο σύνθημα, το βασικό, προστέθηκε εκείνο το «όχι στη ρωσική εισβολή» που μπορούσε να δώσει μια ιδέα για τον θύτη. Αλλά εάν για τον θύτη μπορούσες έστω να διαβάσεις κάτι σε ένα πανό, δεν μπορούσες να ακούσεις. Από τη σκηνή η λέξη «εισβολή» δεν ακούστηκε ποτέ, ούτε η λέξη «επίθεση». Οι λέξεις έμοιαζαν τόσο απαγορευμένες όσο απαγορευμένες είναι σήμερα στη Ρωσία.

Ήταν η Ρωσία παρούσα στη συναυλία; 

Μόνο για πλάκα. Ηταν στην πλάκα του διασκεδαστή που, για να διασκεδάσει την κατηγορία ότι σε αυτήν την συναυλία για την ειρήνη, το θύμα έπεφτε και θύμα μιας αοριστίας για κάποιον πόλεμο που γινόταν κάπου ανάμεσα σε δυο ισότιμους εχθρούς, είπε πως εκεί πίσω υπάρχουν κάποιοι που πίνουν βότκα και κάποια τραγουδίστρια που τη λένε Νατάσα και ένας άλλος τραγουδιστής που βλέπει Μπολσόι στο κινητό και ταράζεται η λίμπιντό του.

Ταράζεται η λίμπιντό του; Δεν το είπε έτσι, ποιος να γελάσει με αυτό; Η αλήθεια είναι πως είπε ότι «αγγίζει το πουλί του».  

Με αυτό, πάλι, ποιος γελάει;  

Δεν γέλασαν πολλοί ούτε ανάμεσα στο κοινό ούτε εκεί πίσω. Αλλά αυτό δεν σημαίνει πως εκεί, στο back stage, δεν ήταν χαλαρή η ατμόσφαιρα. Ηταν εκεί τα χάχανα, η κουβεντούλα, οι αγκαλιές, καμιά σέλφι. Η Τέχνη που ανταποκρίθηκε στο κάλεσμα της «Αλληλεγγύης για όλους» μπορεί να μην ήταν στα καλύτερά της, αλλά ήταν γενικώς στα καλά της, ένιωθε άνετα, περιφερόταν σαν να ήταν στο περιβάλλον της.  

Έτσι, σε καλή διάθεση και με ανοικτή την αγκαλιά της, τη βρήκε ο αρχηγός του ΣΥΡΙΖΑ. 

Κι έτσι, σε αυτό το φιλόξενο περιβάλλον, ένας μεγάλος τραγουδιστής είπε σε μια ομάδα δημοσιογράφων πως «κανένας δεν μπορεί να σε υποχρεώσει να βάλεις στο στόμα σου το όνομα ενός ανθρώπου».

Ο «άνθρωπος», στον οποίο αναφερόταν ο μεγάλος τραγουδιστής ήταν ο Βλαντίμιρ Πούτιν.

 Στην ίδια ανάγνωση, η Ουκρανία, σχεδόν ακατανόμαστη κι αυτή σαν να μην έρχονται οι πρόσφυγες από κάποια πατρίδα, είναι μια χώρα που «τα τελευταία 80 χρόνια έχει εμφύλιο». 

Εμφύλιο; «Με τα πολλά χρόνια είμαι λίγο επιφυλακτικός. Δεν μπορώ να κάθομαι 1800 μίλια νότια από μια χώρα που έχει εμφύλιο και έχει μια παράδοση σύγκρουσης 80 χρόνων και να μπω εγώ να αναλύω από το καφενείο χωρίς να γνωρίζω τίποτα. Εγώ θα περιμένω. Θα περιμένω και ίσως εκπλαγούμε όλοι από αυτά που θα μάθουμε από αυτόν τον πόλεμο». Κι αυτοί που λένε πως έτσι εξισώνεται ο θύτης με τα θύματα; «Δεν έχουν μυαλό».  Κι εκείνα τα σκίτσα; «Θα σας πω ένα σύνθημα που είδα σε μια μάντρα: Ούτε το κατάλαβες πως έγινες φασίστας».

Να τι μαθαίνεις στο τέλος σε μια πολύχρωμη συναυλία για την ειρήνη:  

 

ΥΠΑΡΚΤΟΣ ΑΡΙΣΤΕΡΟΞΕΦΤΙΛΑΡΟΠΛΗΚΤΟΣ ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΣ: Το μεγάλο ξεμπρόστιασμα των κατά φαντασίαν ανεξάρτητων πουτιναράρων

 

Του ΑΡΗ ΑΛΕΞΑΝΔΡΗ

Η λογική των εγχώριων «εναλλακτικών» μέσων ενημέρωσης βασίζεται σε μια σειρά από στερεότυπα: ο παραδοσιακός Τύπος είναι διαπλεκόμενος, καθεστωτικός και κολακεύει την εξουσία, οι mainstream δημοσιογράφοι αργυρώνητοι και διεφθαρμένοι, η κάλυψη της ειδησεογραφίας ως επί το πλείστον μεροληπτική, αν όχι πλήρως προπαγανδιστική. Κι ενώ τα στερεότυπα σε πολλές περιπτώσεις περιέχουν γερές δόσεις αλήθειας, δεν επαρκούν για να δώσουν υπόσταση και αξιοπιστία στα Μέσα που αυτοπροσδιορίζονται ως εναλλακτικά. Η ίδια η ιδέα του εναλλακτικού είναι από μόνη της ιδιαίτερα προβληματική· τι είναι αυτό που χαρίζει σε ένα κανάλι, μια εφημερίδα ή μια ιστοσελίδα ξεχωριστό ηθικό πλεονέκτημα;  

Το ότι δηλώνουν πως πλεονεκτούν;  

Ο σνομπισμός προς τα άλλα Μέσα; Ενας αντισυμβατικός λογότυπος και η επιστράτευση μονίμως έξαλλων δημοσιογράφων που καταγγέλλουν το «σύστημα»;

Η πραγματικότητα δείχνει ότι τα λεγόμενα εναλλακτικά Μέσα δεν είναι εναλλακτικά. Κυνηγούν την επιτυχία όπως και τα συμβατικά, δεν λένε όχι στους χρηματοδότες όταν τους βρίσκουν, ανταποκρίνονται θετικά σε συστημικές πηγές κέρδους (είτε πρόκειται για ιδιωτική είτε για κρατική διαφήμιση) και λειτουργούν επιχειρηματικά σύμφωνα με το καπιταλιστικό πρότυπο. Είναι, δε, κοινός τόπος ανάμεσα στους σχετικούς πως η εργασιακή εμπειρία στα «εναλλακτικά» περιβάλλοντα είναι πολλές φορές οδυνηρή: οι εργαζόμενοι τυγχάνουν αντιεπαγγελματικής μεταχείρισης, συμφωνίες αθετούνται, μισθοί και εισφορές δεν καταβάλλονται, ενώ η δωρεάν εργασία ενθαρρύνεται ή απαιτείται με συναισθηματικούς εκβιασμούς και απατηλούς ισχυρισμούς («εδώ παίζουμε για τη φανέλα», «το μαγαζί δεν έχει λεφτά αυτή τη στιγμή γιατί το πολεμούν», «κάντε υπομονή μέχρι τον επόμενο μήνα» κ.λπ.). Οι διακηρύξεις περί «εναλλακτικότητας» είναι κυρίως ένα ακόμη εργαλείο μάρκετινγκ, όπως η διπλή, τριπλή και τετραπλή δράση ενός απορρυπαντικού που κάτι πρέπει να προσθέσει στην ετικέτα του για να πουλήσει παραπάνω από το απορρυπαντικό στο διπλανό ράφι.

Ηδη από την εποχή της παντοδυναμίας του ΣΥΡΙΖΑ ήταν προφανές ότι η ασυμβίβαστη ανεξαρτησία που επικαλούνταν τα αυτοαποκαλούμενα εναλλακτικά Μέσα ήταν ένα αστείο έτοιμο να σκάσει στο πρόσωπό τους: για πρώτη φορά, οι φερόμενοι ως πολέμιοι της εξουσίας στάθηκαν δίπλα της σαν πιστά σκυλάκια· για πρώτη φορά, οι αδιαπραγμάτευτα ταγμένοι στον έλεγχο της κυβέρνησης συμπεριφέρθηκαν σαν προέκτασή της. 

Οποιος ήθελε μπορούσε ήδη από τότε να καταλάβει περί τίνος επρόκειτο. 

Οποιος δεν ήθελε τότε, οφείλει να το καταλάβει τώρα· η διαχείριση του πολέμου στην Ουκρανία είναι εξόχως δια-φωτιστική: αυτήν τη στιγμή, υπάρχουν άοκνες τηλεοπτικές φωνές που μιλούν υπέρ του εισβολέα και αποδίδουν σε προπαγάνδα τις ειδήσεις των εγκλημάτων του. Υπάρχουν ιστοσελίδες που επιρρίπτουν την ευθύνη του πολέμου στο θύμα ή σε άσχετους παράγοντες. Υπάρχει ένας ολόκληρος ποταμός με αριστερές και δεξιές πηγές που διακινεί ψεύδη και θεωρίες συνωμοσίας, παρασέρνει συνειδήσεις και εκβάλλει σε μια θάλασσα παραπληροφόρησης. Η δήλωση ανεξαρτησίας του Μέσου δεν εγγυάται την ποιότητά του. Δεν εγγυάται καν την ανεξαρτησία του.

Το ότι η ρωσική πρεσβεία απαλλάχθηκε από κάθε ανάγκη να τηρήσει στοιχειώδη προσχήματα και έσπευσε να μας υποδείξει ποιους πρέπει να εμπιστευόμαστε για την ενημέρωσή μας ήταν ένα αχρείαστο αλλά πάντως κατατοπιστικό ξεμπρόστιασμα. Δεν αποτελεί έκπληξη ότι οι επαγγελματίες που απολαύουν της εκτίμησης των εκπροσώπων του πουτινικού καθεστώτος θεωρούν εαυτούς εκφραστές της μαχητικής και ακηδεμόνευτης δημοσιογραφίας. 

Είναι όμως εύλογες οι απορίες που προκύπτουν από αυτήν τη σύγκλιση: άραγε η υπεράσπιση ενός φιλοπόλεμου δικτάτορα οφείλεται σε κοινή ευήθεια, σε τυφλή ιδεοληψία ή σε βαθύτερα αίτια; 

Είναι η σχέ-ση των (διακριτικά ή απροκάλυπτα) φιλορωσικών Μέσων με τη Ρωσία συμβιωτική ή μια σχέση εκούσιας και ανυστερόβουλης δουλοπρέπειας; Και, εν πάση περιπτώσει, πώς συντηρούνται επί τόσα χρόνια όλες εκείνες οι αντιδυτικές φωνές που το αντίκρισμά τους στην αγορά παραμένει περιθωριακό και αμελητέο;

Ο ψευδοαντισυστημισμός έχει ασφαλώς πολλά πλοκάμια που αλληλοϋποστηρίζονται με δεξιοτεχνία, δημιουργώντας το κοινωνικό εκείνο πλέγμα που καθιστά βιώσιμη αλλά και επικερδή την ύπαρξή του. Η κίβδηλη φύση του, όμως, δεν φαίνεται τόσο στις εξάρσεις αλλά στην αδράνειά του: οι «διανοούμενοι» που δεν βγάζουν άχνα μπροστά σε μια φρικιαστική πολεμική εκστρατεία, οι πολιτικοί που καταδικάζουν τον πόλεμο με μισή καρδιά και χρονοκαθυστέρηση, οι ακτιβιστές που ξαφνικά έχασαν τον καταγγελτικό τους ζήλο και οι ευαίσθητοι καλλιτέχνες που στρογγυλεύουν τις αιχμές από εκεί που ήλπιζαν σε αιματηρές εξεγέρσεις ή δήλωναν έτοιμοι να πάρουν τα βουνά, είναι όλοι εξαρτήματα ενός ιδεολογικού ψεύδους. Η αμηχανία, η άρνηση και το θράσος τους ενώπιον του πολέμου που ξεκίνησε η Ρωσία αποδεικνύουν ότι...

 

ΥΠΑΡΚΤΟΣ ΑΡΙΣΤΕΡΟ-ΚΟΥΛΤΟΥΡΙΑΡΟ-ΞΕΦΤΙΛΑΡΟΠΛΗΚΤΟΣ ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΣ: Ισες αποστάσεις μετά μουσικής

 

Της ΚΑΤΕΡΙΝΑΣ ΠΑΝΑΓΟΠΟΥΛΟΥ

Τα αποτελέσματα των δημοσκοπήσεων για τη στάση των ελλήνων πολιτών απέναντι στη ρωσική εισβολή αναδεικνύουν αυτό που πολλοί αρνούνται να δουν, επιμένοντας να προσεγγίζουν κοινωνικές συμπεριφορές και τάσεις με όρους λογικής. Οι «πάντα με το μέρος του αδικημένου» Ελληνες θα περίμενε κανείς να αναδειχθούν στους σφοδρότερους πολέμιους του ιμπεριαλιστή εισβολέα.

Κι όμως, έρευνα που δημοσιοποίησε το Politico δείχνει ότι πάνω από το ένα τρίτο των συμπολιτών μας (34%) δηλώνει ότι «μπορεί να κατανοήσει τις ενέργειες του Πούτιν». Του μεγαλοϊδεάτη ηγέτη που κυβερνά αυταρχικά, λογοκρίνει, φυλακίζει αντιφρονούντες και εισέβαλε σε κυρίαρχη χώρα, βομβαρδίζοντας νοσοκομεία και σκοτώνοντας αμάχους. Το αντίστοιχο ποσοστό βρίσκεται στο 9% στην Ολλανδία, 10% στην Ισπανία, 11% στη Γερμανία, 13% στη Γαλλία, 19% στη γειτονική μας Ιταλία. Μόλις 6 στους 10 Ελληνες απάντησαν ότι είναι απαράδεκτη (unacceptable) η ρωσική εισβολή – τη στιγμή που αυτό θεωρούν 9 στους 10 Ολλανδούς και Ισπανούς.

Την ίδια στιγμή και ενώ οι μέρες περνούν, καθίσταται πλέον σαφές ότι καθόλου τυχαία δεν ήταν η επιλογή του φλου, γενικού και αόριστου συνθήματος της πολυσυζητημένης συναυλίας.  

Παρά τις σφοδρές αντιδράσεις, η διόρθωση στην αφίσα ήταν και πάλι αμφιλεγόμενη, με την προσθήκη ενός απροσδιόριστης κατεύθυνσης αιτήματος: «Να σταματήσει ο πόλεμος στην Ουκρανία». Ετσι γενικά και αόριστα να σταματήσει, με υποχώρηση Ζελένσκι ή Πούτιν και πάλι ίσες αποστάσεις από θύμα και θύτη. 

Ετσι, ακόμα και αν στην αρχή ήταν αμέλεια η απουσία καταδίκης του εισβολέα, πλέον και μετά και τη νέα προσθήκη αποδεικνύεται για τους περισσότερους εκ των συμμετεχόντων συνειδητή επιλογή.

Ο πόλεμος που χώρισε στα δύο τον κόσμο, από την μία Ευρωπαϊκή Ενωση, ΗΠΑ, Μ. Βρετανία, Καναδάς και Αυστραλία και από την άλλη Ρωσία, Λευκορωσία, Βόρεια Κορέα, Συρία, δίχασε και το δικό μας «χωριό» πυροδοτώντας τα εγγενή αντιδυτικά μας αντανακλαστικά.

Πάνω και κάτω πλατεία ενώθηκαν ξανά σε έναν ακόμα σταθμό της παράλληλης διαδρομής τους και των κοινών πολιτικών τους αναφορών. 

Και πάλι απέναντί τους οι «Μένουμε Ευρώπη» σε μία επανάληψη σκηνικού 2015.

Με τη διαφορά ότι...

 

ΕΘΝΙΚΑ ΣΟΥΡΓΕΛΑ - ΥΠΑΡΚΤΟΣ ΑΡΙΣΤΕΡΟΣΟΥΡΓΕΛΟΞΕΦΤΙΛΑΡΟΠΛΗΚΤΟΣ ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΣ: Όταν στην Αθήνα «δίκαζαν» τον... Κλίντον

 

Του Τάσου Ευαγγελίου

Νοέμβριος 1999 και η ανακοίνωση της επίσκεψης του τότε προέδρου των ΗΠΑ, Μπιλ Κλίντον, ξεσήκωνε την Αριστερά με πρωτεργάτη το ΚΚΕ και τους καλλιτέχνες. 

Μπαράζ διαμερτυριών με αποκορύφωμα το «λαϊκό δικαστήριο» που στήθηκε στην πλατεία Συντάγματος για να καταδικαστεί ο Αμερικανός πρόεδρος για «εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας» και για τη «γενοκτονία του γιουγκοσλαβικού λαού».  

 

Σήμερα το ΚΚΕ δηλώνει πως δε θα παραστεί καν στη Βουλή κατά την ομιλία του Ουκρανού προέδρου ενώ την ώρα που καταδικάζει τη ρωσική εισβολή παραθέτει τα επιχειρήματα Πούτιν περί ναζιστών και άλλων τινών αναφορικά με την Ουκρανία και την κυβέρνησή της.

Το ΚΚΕ και η ελληνική Αριστερά πρωτοστατούσε στις διαμαρτυρίες και τις ηχηρές αντιδράσεις από κοντά και ο τότε γραμματέας της νεολαίας του Συνασπισμού και νυν επικεφαλής του ΣΥΡΙΖΑ Αλέξης Τσίπρας που είχε από κοινού με τον τότε γραμματέα της ΚΝΕ Νίκο Σοφιανό, καταδικάσει τη «άγρια καταστολή» των κινητοποιήσεων κατά του Μπιλ Κλίντον και του ΝΑΤΟ.  

Η Αριστερά τότε καλούσε συνολικά τον ελληνικό λαό να αντιδράσει έναντι των Αμερικανών «φονιάδων των λαών» και να πει όχι στην αδιαφορία για το δράμα του γιουγκοσλαβικού λαού.  

Τώρα δηλώνει πως τάσσεται υπέρ της ειρήνης και κατά του πολέμου, γενικά.

Καταδικάζει τη ρωσική εισβολή γενικά και δίνει άλλοθι επικαλούμενη την εν γένει στάση της Δύσης. 

 

Το ΚΚΕ προχωρά ένα βήμα παραπάνω και αρνείται να βρεθεί στη Βουλή την Πέμπτη 7 Απριλίου όπου ο Βολοντιμίρ Ζελένσκι θα απευθυνθεί στο ελληνικό κοινοβούλιο όπως έχει ήδη πράξει σε άλλες χώρες της ΕΕ αλλά και στις ΗΠΑ.  

Ο λόγος; 

Σύμφωνα με διαρροές εκ του Περισσού ερχόμενες, ο Βολοντιμίρ Ζελένσκι είναι ένας πρόεδρος ο οποίος «μια αντιδραστική κυβέρνηση που στηρίζεται από το στρατόπεδο των ΗΠΑ-ΝΑΤΟ-ΕΕ και ευθύνεται, όπως και η Ρωσία, για το δράμα του ουκρανικού λαού». Στο ίδιο βάθρο της αριστεράς δηλαδή μπαίνει και ο Πούτιν που εισέβαλε στην Ουκρανία και ο πρόεδρος της χώρας οι πολίτες της οποίας περιφρουρούν τα κυριαρχικά τους δικαιώματα.

Και όχι μόνο. Αναφορικά με την κυβέρνηση Ζελένσκι οι ίδιες διαρροές σημειώνουν ότι «αυτή η κυβέρνηση εδώ και χρόνια έχει στηρίξει και ενσωματώσει ναζιστικές οργανώσεις, διώκει και φυλακίζει, κομμουνιστές, έχει θέσει εκτός νόμου το ΚΚΕ Ουκρανίας» καταλήγοντας πως «είναι προφανής η στάση μας και το ίδιο θα κάναμε αν ερχόταν ο Πούτιν ή ο Μπάιντεν»

Τα περί ναζιστικών οργανώσεων είναι αυτά που και ο Πούτιν επικαλείται, μιλώντας για επιχείρηση «αποναζιστικοποίησης της Ουκρανίας» μέσω μιας εισβολής που μετρά ήδη θύματα μεταξύ των οποίων άμαχοι, παιδιά, γυναίκες και ηλικιωμένοι. Κινείται δε στη λογική των καλλιτεχνών που εμφανίζονται να πραγματοποιούν συναυλία υπέρ της Ειρήνης και κατά των πολέμων δείχνοντας μια στάση που προκαλεί ερωτήματα. Κυρίως διότι μια συναυλία όπως αυτή με τη συμμετοχή πολλών και γνωστών καλλιτεχνών μπορούσε να έχει ένα κεντρικό σύνθημα άμεσα συνδεδεμένων με το καθεστώς Πούτιν, την εισβολή σε μια άλλη χώρα, την καταπάτηση κυριαρχικών δικαιωμάτων και την αποφυγή εξομοίωση θύτη και θύματος.

Η ΚΕ του ΚΚΕ έχει εκδώσει και κείμενο «απόφασης για τον ιμπεριαλιστικό πόλεμο στην Ουκρανία στο οποίο επισημαίνει ότι «το ΚΚΕ, από την πρώτη στιγμή, καταδίκασε τη ρωσική εισβολή στην Ουκρανία και εξέφρασε την αλληλεγγύη του στον λαό της Ουκρανίας». Συνεχίζει όμως σημειώνοντας πως «Ο λαός της Ουκρανίας πληρώνει εδώ και μια δεκαετία τουλάχιστον τους ανταγωνισμούς και τις επεμβάσεις για το μοίρασμα αγορών και σφαιρών επιρροής, ανάμεσα στις ΗΠΑ, το ΝΑΤΟ και την ΕΕ και τη στρατηγική της “ευρωατλαντικής διεύρυνσης”, από τη μια πλευρά, και, από την άλλη, τη στρατηγική της καπιταλιστικής Ρωσικής Ομοσπονδίας για τα δικά της εκμεταλλευτικά σχέδια σε βάρος των λαών, για να ενισχύσει τον δικό της ιμπεριαλιστικό συνασπισμό (Ευρασιατική Οικονομική Ένωση, Οργανισμός Συμφώνου Συλλογικής Ασφάλειας) στην περιοχή της πρώην ΕΣΣΔ»

Τονίζει δε πως «τα γεγονότα αυτά τα 30 χρόνια μετά την ανατροπή του σοσιαλισμού και τη διάλυση της ΕΣΣΔ αποτελούν τραγικές, ζωντανές αποδείξεις του ιστορικού πισωγυρίσματος που συντελέστηκε στις αρχές της δεκαετίας του 1990. Αυτό το κοσμοϊστορικό πισωγύρισμα για τους λαούς εκεί, αλλά και για την εργατική τάξη και τις λαϊκές δυνάμεις σε όλο τον κόσμο, άνοιξε τον ασκό του Αιόλου» σημειώνοντας μάλιστα πως «η ΕΕ δεν είναι “άφωνη” και “αμέτοχη” στις εξελίξεις, αλλά συμμετέχει ενεργά εδώ και χρόνια στις ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις και εν προκειμένω στον σχεδιασμό περικύκλωσης της Ρωσίας, είναι συνένοχη για το σημερινό δράμα των λαών στην Ουκρανία»

Στο πλαίσιο αυτό η στάση του ΚΚΕ δεν προκάλεσε έκπληξη όπως δεν προκαλεί και η στάση ανθρώπων του πνεύματος και του καλλιτεχνικού στερεώματος. Οι γενικόλογος αναφορές η προσπάθεια συμψηφισμού πολέμων δε στέλνει το σωστό μήνυμα. Όπως τη δεκαετία του 1990 το μήνυμα ήταν ξεκάθαρο, αυτό που έστελναν από τις πλατείες και τα μετέπειτα... λαικά δικαστήρια έτσι και τώρα θα έπρεπε να έχει μια συγκεκριμένη κατεύθυνση και καταδίκη.

«Έξω ο σφαγέας των Βαλκανίων» έγραφε το κεντρικό πανό με τη δίκη να εξελίσσεται το 1999 στην πλατεία Συντάγματος όπου κατηγορούμενοι ήταν εκτός από τον Μπιλ Κλίντον, ο τότε γγ του ΟΗΕ Κόφι Ανάν, ο γ.γ. Του ΝΑΤΟ Χαβιέ Σολάνα και οι 18 ηγέτες κρατών που έλαβαν μέρος στην επέμβαση στη Γιουγκοσλαβία, Σε αυτούς έβαλαν και τον τότε πρωθυπουργό Κώστα Σημίτη.

Στο λαϊκό δικαστήριο είχε προεδρεύσει ο ηθοποιός Κώστας Καζάκος, στέλεχος του ΚΚΕ οι κατηγορούμενοι καταδικάστηκαν και το χάπενινγκ έκλεισε με μια πορεία στην αμερικάνικη πρεσβεία.

 

Σήμερα δεν έχει γίνει λαϊκό δικαστήριο, ο Βλαντιμίρ Πούτιν και οι στενοί του συνεργάτες δεν έχουν... δικαστεί για εγκλήματα πολέμου και γενοκτονία ενώ η πορεία που έγινε στη Ρωσική πρεσβεία έφτασε και στην αμερικάνικη.

Η εισβολή Πούτιν στην Ουκρανία απαιτεί...

 

ΕΘΝΙΚΑ ΣΟΥΡΓΕΛΑ - ΚΚΕδοΞΕΦΤΙΛΑΡΑΔΙΚΟ: Διάλογος ηρώων στη Βουλή

Του ΤΑΚΗ ΘΕΟΔΩΡΟΠΟΥΛΟΥ

 Ριψοκίνδυνη η απόφαση του Κυρ. Μητσοτάκη να προσκαλέσει τον Ζελένσκι στην ελληνική Βουλή. Και δεν είναι μόνον τα άδεια έδρανα του ΚΚΕ. Για να μη φαίνεται το κενό μπορούν να καλυφθούν με ανθοδέσμες στη μνήμη των συντρόφων που έπεσαν στον αντιναζιστικό αγώνα. Αυτός είναι σαν εκείνα τα άστρα που έχουν εξαφανισθεί εδώ και κάτι χιλιάδες χρόνια, όμως το φως τους συνεχίζει να ταξιδεύει στο Διάστημα και τα βλέπουμε ακόμη. Η Κομιντέρν, αν δεν με απατά η μνήμη μου, έχει πάψει να υπάρχει, όμως η λάμψη της εξακολουθεί να είναι ορατή διά γυμνού οφθαλμού στη χώρα μας. Η ανακοίνωση του ΚΚΕ για τη ρωσική εισβολή στην Ουκρανία είναι στο πνεύμα της ανακοίνωσης που είχε εκδώσει το ίδιο κόμμα το 1940 για την εισβολή των Ιταλών στην Ελλάδα. Aσε τους ιμπεριαλιστές να τρώγονται, λαέ. Γι’ αυτό τιμούμε τους αγώνες του ΚΚΕ. Δεκαετίες τώρα παλεύει να δει την πραγματικότητα και την αλήθεια της, και δεν το πτοούν οι αποτυχίες του. 

Το πρόβλημα δεν είναι η απουσία του ΚΚΕ. Το πρόβλημα είναι το υπέδαφος του αντιδυτικισμού που διατρέχει όλο το φάσμα της πολιτικής μας ζωής.  

Δεν είναι μόνον η αξιωματική αντιπολίτευση και ο Βελόπουλος. Είναι και ένα τμήμα του κυβερνώντος κόμματος που, μέσω της Ορθοδοξίας, εξακολουθεί να έχει το βλέμμα στραμμένο προς το ξανθό γένος. Τις ημέρες αυτές εντύπωση κάνει η εκκωφαντική σιωπή της ελληνικής Εκκλησίας.

Ενδεχομένως ο Μητσοτάκης να θέλει να δείξει τον δρόμο της συνδιαλλαγής στον Ζελένσκι. Μην ξεχνάμε ότι ο Ουκρανός ήρωας θα έρθει ενώπιος ενωπίω με τον Eλληνα ομόλογό του, τον Γιάνη Βαρουφάκη. Με τις πολεμικές του εμπειρίες από το 2015, ο πρωταγωνιστής του Κώστα Γαβρά θα μιλήσει στον Ζελένσκι ως συνάδελφος ηθοποιός. Θα τον βοηθήσει να διορθώσει τα λάθη του, όπως έκανε προ καιρού με τους Φινλανδούς, και θα τον καθησυχάσει εξηγώντας του ότι η Ευρώπη δεν αξίζει τόσες θυσίες αμάχων.  

Eχω καιρό να ακούσω τον Βαρουφάκη και δεν ξέρω πότε έχει τοποθετήσει την κατάρρευση του ευρώ. Τελευταία φορά, αν δεν κάνω λάθος, την είχε προβλέψει για τον Αύγουστο του 2015, όμως φαίνεται ότι δεν είχε λάβει υπ’ όψιν του τη συναστρία. Oπως και να το κάνουμε, είναι χρήσιμος ένας διάλογος μεταξύ ηρώων του καιρού μας. Και ο Ζελένσκι μόνον κερδισμένος μπορεί να βγει από έναν διάλογο με τον Βαρουφάκη.

Ορισμένοι υποστηρίζουν ότι θα μας δοθεί η ευκαιρία να καταλάβουμε, επιτέλους, ποιος είναι με ποιον.  

Δεν ανησυχώ. 

Θα...

 

ΕΘΝΙΚΟΙ ΞΕΦΤΙΛΑΡΑΔΕΣ - ΚΚΕδοΞΕΦΤΙΛΑΡΑΔΙΚΟ: Η κραυγή των απόντων

 

Γράφει ο Στέντωρ

 Δεν ήταν έκπληξη. Το ΚΚΕ δεν θα παραστεί στην ομιλία Ζελένσκι στην ελληνική Βουλή. 

Ο Περισσός, μέσω διαρροής, καταδικάζει τον Ουκρανό πρόεδρο ως «εκπρόσωπο αντιδραστικής κυβέρνησης που στηρίζεται από το στρατόπεδο των ΗΠΑ, του ΝΑΤΟ και της Ευρωπαϊκής Ενωσης και ευθύνεται, όπως και η Ρωσία, για το δράμα του ουκρανικού λαού». 

Αρα; 

Η ευθύνη είναι της ουκρανικής κυβέρνησης και της Δύσης, «όπως και» της Ρωσίας. 

Και ο ουκρανικός λαός; Πώς αμύνεται; Αβουλος; Παραπλανημένος; 

Και ποιος τον αποδεκατίζει; Το ΝΑΤΟ; Οι Βρυξέλλες; 

 Αυτοί που πάντα αποθεώνουν τον λαό, τώρα δεν του αναγνωρίζουν κανένα ρόλο στην Ιστορία, παρά μόνο του παθητικού θύματος. 

Από μια άποψη...

 

Υπαρκτού αριστεροξεφτιλαρόπληκτου ελληνισμού κωμωδία

 

 

Υπαρκτου αριστερο-κουλτουριαρο-ξεφτιλαρόπληκτου πουτινολάγνου ελληνισμού κωμωδία

 

 

Ελληνόφωνου λαθροεποικόπληκτου ξέφραγου αμπελώνα κωμωδία

 

Οι "επενδυτές" έχουν οργανωθεί για τα καλά. Δεν φαντάζομαι να έχεις ξεχάσει πως εσύ πληρώνεις και την αστυνομία που τους κυνηγάει, και τα νοσοκομεία που του περιθάλπουν όταν μαχαιρώνονται, και τη Δικαιοσύνη που έχει φρακάρει από υποθέσεις "επενδυτών". https://t.co/t72yPuZXwT

— Θάνος Τζήμερος (@ThanosTzimeros) March 29, 2022

 

Σαν σήμερα (31/3/ΧΧΧΧ)

 

1821: Ο Αθανάσιος Διάκος υψώνει τη σημαία της Επανάστασης στη Λιβαδειά.

1946: Διεξάγονται στην Ελλάδα οι πρώτες μεταπολεμικές εκλογές.

1958: Ο Τσακ Μπέρι κυκλοφορεί τη μεγάλη επιτυχία του «Johnny B. Goode».

1982: Ο Βαγγέλης Παπαθανασίου βραβεύεται με Όσκαρ για τη μουσική της αγγλικής ταινίας «Δρόμοι της Φωτιάς».

1980: Πεθαίνει ο Τζέσε Όουενς, αμερικανός μαύρος αθλητής του στίβου, που κέρδισε 4 χρυσά μετάλλια στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Βερολίνου και ανέτρεψε στην πράξη τις θεωρίες του Αδόλφου Χίτλερ περί αρείας φυλής. 

 

 

 

 

 

 

2014: Πεθαίνει η ηθοποιός Μαργαρίτα Γεράρδου.

2016: Πεθαίνει σε ηλικία 86 ετών ο Ουγγρος Νομπελίστας συγγραφέας Ιμρε Κέρτες  







2016: Φεύγει  αιφνιδίως από τη ζωή σε ηλικία 65 ετών, από ανακοπή καρδιάς Ιρακινοβρετανή αρχιτέκτων Ζάχα Χαντίντ 

2016:  Πεθαίνει από καρδιακή προσβολή  σε ηλικία 89 ετών,  ο πρώην επικεφαλής της γερμανικής διπλωματίας Χανς-Ντίντριχ Γκένσερ, ο οποίος έπαιξε καθοριστικό ρόλο στην επανένωση της χώρας του το 1990

ΥΠΑΡΚΤΟΣ ΑΡΙΣΤΕΡΟ-ΚΟΥΛΤΟΥΡΙΑΡΟ-ΞΕΦΤΙΛΑΡΟΠΛΗΚΤΟΣ ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΣ: Ώδινεν όρος και έτεκεν μυν

 

Της Αγγελικής Κώττη

Πάθος δεν είχε, πλήθος έτσι κι έτσι, τραγούδι είχε, αλλά ήταν τόσο κακοστημένη η εκδήλωση (αν και υπήρχε σκηνοθέτης) που η μέθεξη απουσίασε παντελώς. 

Αν εκπλήρωσε τον αντιπολεμικό της ρόλο η χθεσινή συναυλία στα Προπύλαια;  

Και αυτό αμφισβητείται. 

Το ζητούμενο, όμως, δεν ήταν αυτό για τους διοργανωτές (λέγε με ΣΥΡΙΖΑ).

Το ήξεραν από την αρχή ότι δε θα τους «βγει», γι’ αυτό και δεν την οργάνωσαν στο Σύνταγμα. Πώς να γεμίσει η μεγάλη πλατεία; 

Δεν τους βγήκε. Ακόμα και ο Αλέξης Τσίπρας που έσπευσε να παραστεί (και για όποιον δεν κατάλαβε, ναι, ο ΣΥΡΙΖΑ πρωτοστάτησε στη χθεσινή αντιπολεμική συναυλία) θα κατάλαβε πως δεν πέτυχε. 

Αλλά δεν έτυχε.

Δεν έτυχε, επειδή ο στόχος δεν ήταν να γίνει μια σημαντική κίνηση εναντίον του πολέμου στην Ουκρανία. Ήταν να μετρηθούν οι δυνάμεις και η επιρροή του κόμματος της αξιωματικής αντιπολίτευσης στους καλλιτέχνες. 

Τι πέτυχαν; 

Να διχάσουν τον κόσμο της τέχνης, την κοινωνία, τους ανθρώπους που ενδιαφέρονται για τον πολιτισμό. 

Τι κατάλαβαν;

Άτονη συναυλία, παρά τη συμμετοχή πολύ γνωστών καλλιτεχνών που συνεπαίρνουν τα πλήθη. Μεγάλα χάσματα ανάμεσα σε κάθε εμφάνιση δεν επέτρεπαν να δημιουργηθεί ατμόσφαιρα. Είχε όλα τα εφόδια να πετύχει, και να μείνει αξέχαστη. Δεν πέτυχε, όχι τυχαία όπως αναφέραμε.

Ως προς το «ταξικό» πρόσημο, μια χαρά τα πήγαν. Σημαίες και της Ουκρανίας και της Ρωσίας. Καταγγελία από σκηνής επειδή οι ανεμβολίαστοι υγειονομικοί δεν εργάζονται, σύμφωνα με την κυβερνητική απόφαση. (Δεν το ξέρουμε ότι αυτή, είναι, κρυφά, η θέση του ΣΥΡΙΖΑ). Κάποιοι δήλωσαν υπέρ των προσφύγων, και είπαν ότι δε νιώθουν Έλληνες… Άλλοι δήλωσαν γενικά εναντίον του πολέμου (αφού δεν ήταν νατοϊκός, τι να πουν οι άνθρωποι;)

Άλλη διαπίστωσε πως τους έκαναν κριτική επειδή ήθελαν να κάνουν μια συναυλία για την ειρήνη, καθώς «δεν τους πειράζει η λέξη ειρήνη, τους πειράζει αυτά που πάνε μαζί, η Ελευθερία, η Ισότητα και η Αδελφοσύνη» (αέρας κοπανιστός).  

Άλλος με χυδαιότητα, από σκηνής πάντοτε, έκανε χιούμορ.

Τραγουδιστά, αμέσως μόλις η Πέγκυ Ζήνα είχε κατεβεί από τη σκηνή, μερικές φωνές ενώθηκαν χορωδιακά στο χυδαίο σύνθημα «Μητσοτάκη γ@μιέσαι».  

Ο σκοπός του ΣΥΡΙΖΑ είχε επιτευχθεί. Με ζόρι, και την τελευταία στιγμή, ο «λαός» (καμιά εικοσαριά) «μίλησε». Και...

 

ΥΠΑΡΚΤΟΣ ΑΡΙΣΤΕΡΟ-ΚΟΥΛΤΟΥΡΙΑΡΟ-ΞΕΦΤΙΛΑΡΟΠΛΗΚΤΟΣ ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΣ: Η απάντηση στην ουκρανική κρίση δεν είναι η ειρήνη, αλλά η Ιστορία, ξεφτιλισμένοι σύντροφοι

 

Γράφει ο Μιχάλης Δεμερτζής

Αυτές τις ημέρες οι Έλληνες γιορτάζουμε με μεγαλοπρεπείς παρελάσεις και αισθανόμαστε λίγο παραπάνω περήφανοι, όχι άδικα, καθώς έχουμε την επέτειο της έναρξης του Αγώνα για την Ανεξαρτησία του Έθνους. Η ένδοξη ιστορία μας, ωστόσο, δεν είναι εκεί απλώς για να τη γιορτάζουμε. Μπορεί να λειτουργήσει και ως οδηγός για τις προκλήσεις του σύγχρονου κόσμου, αρκεί να έχουμε τα μάτια και το νου να αναγνωρίζουμε αυτές τις προκλήσεις. Για να το πούμε όπως το είπε και ο Γερμανο-αμερικανός ιστορικός Χάγιο Χόλμπορν, «η Ιστορία δίνει απαντήσεις, σε εκείνους που ξέρουν να κάνουν ερωτήσεις.»

Όσοι, παρ’ όλ’ αυτά, στα σοβαρά ζητήματα δεν ξέρουν να κάνουν ερωτήσεις, έχουν συνήθως μια-δυο προκάτ απαντήσεις έτοιμες, που ταιριάζουν με όλα. Μία τέτοια απάντηση είναι π.χ. το «δεν έχουμε παιδεία»… Σε ό,τι αφορά τα εσωτερικά, κοινωνικά θέματα, πάει με όλα για αυτό και δεν λύνει ποτέ τίποτα. Σε ό,τι αφορά τα διεθνή τώρα, δείτε ένα αντίστοιχο παράδειγμα: Οι Έλληνες καλλιτέχνες που ετοιμασαν συναυλία «υπέρ της ειρήνης» την ώρα που η Ρωσία βομβαρδίζει την Ουκρανία, λένε χαρακτηριστικά πως «όποια κι αν είναι η ερώτηση, η ειρήνη είναι η απάντηση.» Ωραίο δεν ακούγεται;

Πάμε τώρα δύο αιώνες πίσω, για να δούμε πόσο ωραίο ακούγεται όταν στη θέση της Ρωσίας βρίσκεται μία άλλη υπερδύναμη, η Οθωμανική Αυτοκρατορία, και στη θέση των Ουκρανών είναι ένας άλλος λαός που πολεμά για το δικαίωμά του να είναι ανεξάρτητος, οι Έλληνες: Φαντάζεστε ας πούμε κατά την τριετία των σφαγών του Ιμπραήμ Πασά στην Πελοπόννησο, η προτροπή των Μεγάλων Δυνάμεων στους Έλληνες να ήταν ένα ωραιότατο «να μη μαλώνετε, να είστε αγαπημένοι»; 

 Να επενέβαιναν φέρ’ ειπείν Άγγλοι και Γάλλοι πασιφιστές για να μην αποκρούσει ο Δ. Υψηλάντης με τον στρατό του τον Ιμπραήμ στην Αργολίδα; Ή σκέφτεστε στα σαλόνια του Λονδίνου και του Παρισιού η απάντηση στο Ανατολικό Ζήτημα να ήταν ένα σκέτο «ειρήνη»; 

Όχι απλά θα είχε πεθάνει το ελληνικό κράτος πριν ακόμα πάρει στέρεα μορφή, αλλά θα είχαν πεθάνει οι ίδιες οι αξίες του Διαφωτισμού πριν καλά καλά βγουν από τα γαλλικά σύνορα. Η Ελευθερία, η Δημοκρατία, ακόμα και η έννοια του Ανθρωπισμού, όλες θα είχαν εκτελεστεί εν ψυχρώ από τον ασπόνδυλο συντηρητισμό των βολεμένων της τότε εποχής.

Επιστροφή στο τώρα και τους βολεμένους του σήμερα…  

Εκτός από εκείνους που είναι παθολογικά αντιδυτικιστές, όλοι όσοι λένε ότι θέλουν πάνω από όλα την ειρήνη μπροστά σε μία ένοπλη διαμάχη με έναν καθαρό εισβολέα και έναν καθαρό αμυνόμενο, στην ουσία δεν θέλουν να μπλέξουν. Θέλουν την ηρεμία τους, την ησυχία τους. Και, σε αυτό το πλαίσιο, έχουν δίκιο που τα βάζουν με τους Ουκρανούς λες και φταίνε εξίσου με τους Ρώσους. Σου λέει, τι κάνει αυτός ο τρελός ο Ζελένσκι, με τη Ρωσία πάει να τα βάλει; Παραδώσου άνευ όρων άνθρωπε μου, να γλιτώσεις εσύ, να γλιτώσουν οι Ουκρανοί, να γλιτώσουμε κι εμείς!  

Σωστά όλα. Οι Ουκρανοί, βλέπετε, κάνουν κάτι που δεν θέλει κανένας βολεμένος: Χαλάνε την πιάτσα. Γιατί, ναι, οι Ουκρανοί φταίνε που αυξάνονται οι τιμές στα καύσιμα, που ακριβαίνουν τα τρόφιμα, που υπάρχει πιθανότητα να γίνει τρίτος παγκόσμιος και ένα σωρό άλλα δυσάρεστα πράγματα. Τον Πούτιν πάνω κάτω τον ξέραμε κι από πριν, δεν είναι αυτός που έκανε την έκπληξη. Οι τρελοί που του αντιστέκονται είναι που μας τραβολογάνε να αναμετρηθούμε με τις αξίες μας…

Με παρόμοιο τρόπο χάλασαν την πιάτσα πριν δύο αιώνες και οι Έλληνες. Με τον αγώνα τους απέναντι σε ένα γίγαντα που αρνείται την ανεξαρτησία τους, ανάγκασαν τις Μεγάλες Δυνάμεις να δουν από την αρχή τα μεσοπρόθεσμα συμφέροντά τους. 

Έθεσαν, δηλαδή, στον υπόλοιπο κόσμο το ερώτημα που θέτουν οι Ουκρανοί σήμερα: Τι αξίζει περισσότερο; Να ποντάρεις στον δυνατό ή να ποντάρεις στον εαυτό σου; 

Με την Ελλάδα να είναι πλέον ένα ανεξάρτητο και ανεπτυγμένο κράτος και τις χώρες που την βοήθησαν περισσότερο να είναι σήμερα από τους βασικότερους πυλώνες της Δύσης, η Ιστορία έχει απαντήσει ήδη. 

Όσοι δεν το βλέπουν ή δεν το καταλαβαίνουν...

 

ΥΠΑΡΚΤΟΣ ΑΡΙΣΤΕΡΟ-ΚΟΥΛΤΟΥΡΙΑΡΟ-ΞΕΦΤΙΛΑΡΟΠΛΗΚΤΟΣ ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΣ: Οι «ειρηνιστές» του πενταγράμμου

 

Του ΠΑΣΧΟΥ ΜΑΝΔΡΑΒΕΛΗ

Είναι κάπως γλυκερό το σύνθημα «Οποια κι αν είναι η ερώτηση, Ειρήνη είναι η απάντηση» που επέλεξαν οι καλλιτέχνες για την «αντιπολεμική» συναυλία τους σήμερα Τρίτη (29.3.2022).  

Και είναι γλυκερό, διότι, π.χ., σε μια υπόθεση βιασμού δεν θα έλεγαν ποτέ «όποια κι αν είναι η ερώτηση, αγάπη είναι η απάντηση». Κάτι θα έβρισκαν να πουν και για τον βιαστή. Μια κουβέντα καταδίκης, βρε αδελφέ…

Εντάξει! Δεν λέμε να φτάσουν στον αντιιμπεριαλιστικό οίστρο του 2003, όταν με αφορμή την αμερικανική εισβολή στο Ιράκ διοργανώθηκαν αντιπολεμικές συναυλίες σε όλη την Ελλάδα. Τότε, στην ερώτηση περί πολέμου δεν ήταν μόνο «Ειρήνη» η απάντηση. Ηταν κι άλλα, όπως: «Το έγκλημα των ιμπεριαλιστών κατά του λαού του Ιράκ συνεχίζεται. Ο λαός του Ιράκ, που αντιστέκεται ηρωικά, αναγκάζει τους δολοφόνους να δείξουν το αληθινό, βάρβαρο πρόσωπό τους. Αυτήν την κρίσιμη ώρα έχουμε χρέος να δυσκολέψουμε το οπλισμένο χέρι των δολοφόνων» («Ριζοσπάστης», 12.4.2003). Οπως διαβάζουμε στην ειδησεογραφία της εποχής: «Τα μέλη των σωματείων της Πανελλήνιας Ομοσπονδίας Θεάματος Ακροάματος, του Πανελλήνιου Μουσικού Συλλόγου, οι εικαστικοί δημιουργοί και άλλοι καλλιτέχνες, ομόφωνα, αποφάσισαν να πραγματοποιήσουν σήμερα Παγκαλλιτεχνική Απεργία, ώστε να βροντοφωνάξουν το ΟΧΙ του Πολιτισμού ενάντια στον ιμπεριαλιστικό πόλεμο στο Ιράκ και αύριο ενάντια σε άλλους λαούς» (8.4.2003).

Δεν ξέρουμε πώς γίνεται μια «Παγκαλλιτεχνική Απεργία», ούτε τι επιπτώσεις είχε στην κυβέρνηση του Τζούνιορ Τζορτζ Μπους. Οι καλλιτέχνες έγραψαν με μεγάλα γράμματα ότι δεν ήταν υπέρ της ειρήνης γενικώς. Ηταν κατά του συγκεκριμένου επιτιθέμενου ειδικώς. Δεν κόμιζαν λουλούδια και σορόπια στον δημόσιο διάλογο, αλλά μόνο οργή με συνθήματα του στυλ «Φονιάδες των λαών, Αμερικάνοι».

Οι ευχές για ειρήνη είναι πάντα καλοδεχούμενες. «Ειρήνη υμίν» λένε κάθε Κυριακή οι ιερείς σε κάθε εκκλησία και επομένως δεν χρειαζόταν κοτζάμ συναυλία για να διαδηλώσουν οι ευαίσθητοι του πενταγράμμου τα φιλειρηνικά τους αισθήματα. Πέρα όμως από τα γλυκερά, θρησκευτικού τύπου, συνθήματα, υπάρχει μια πολιτική πραγματικότητα. Για να υπάρξει «ειρήνη, όποια κι αν είναι η ερώτηση» κάποιος πρέπει να σταματήσει να πολεμάει. Ομως, όπως έγραφε μια Ουκρανή σε πλακάτ: «Αν η Ρωσία σταματήσει να πολεμάει, δεν θα υπάρχει πόλεμος. Αν η Ουκρανία σταματήσει να πολεμάει, δεν θα υπάρχει Ουκρανία».

Ολα αυτά βεβαίως είναι ψιλά γράμματα για τους κατ’ αποκοπήν «ειρηνιστές». Είναι ψιλά γράμματα τα παιδάκια που χάνονται από τους βομβαρδισμούς των Ρώσων σε νοσοκομεία και ορφανοτροφεία. Αυτοί έχουν ήσυχη τη συνείδησή τους. Η «Ειρήνη» γενικώς θα μπορούσε να τα σώσει. Αν, όπως έγραψε και ο καθηγητής Διεθνών Σχέσεων στο Πανεπιστήμιο του Σικάγου Τζον Μερσχάιµερ, κάθονταν καλά οι Ουκρανοί δεν θα είχαμε πόλεμο. 

Δεν θα σκοτώνονταν άμαχοι και δεν θα βρίσκονταν οι καλλιτέχνες μας στη δύσκολη θέση να απαντούν σε απλές ερωτήσεις όπως: 

 

ΥΠΑΡΚΤΟΣ ΑΡΙΣΤΕΡΟ-ΚΟΥΛΤΟΥΡΙΑΡΟ-ΞΕΦΤΙΛΑΡΟΠΛΗΚΤΟΣ ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΣ: Ποιος θα τραγουδήσει για τη Μαριούπολη; (Ο πόλεμος στην Ουκρανία και η επιτήδεια ουδετερότητα της «Συναυλίας Ειρήνης»)

 

Toυ Γιάννη Μεϊμάρογλου

Χρειάστηκε να συμπληρωθεί ένας ολόκληρος μήνας από την έναρξη της βάρβαρης εισβολής που διέταξε ο Πούτιν στην Ουκρανία για να ευαισθητοποιηθεί ο καλλιτεχνικός κόσμος της χώρας. Η ευαισθητοποίηση αυτή, ωστόσο, δεν φαίνεται να αγγίζει την ουσία της βιβλικής καταστροφής που απειλεί την Ουκρανία.

Η αφίσα για τη «Συναυλία Ειρήνης»  μοιάζει να έχει εκ των προτέρων αυτολογοκριθεί καθώς οι διοργανωτές της αποφεύγουν επιμελώς να χρησιμοποιήσουν τις απαγορευμένες από τη ρωσική προπαγάνδα λέξεις «Πούτιν», «Ουκρανία», «εισβολή» κλπ.

Η χώρα μας έχει βρεθεί πολλές φορές στη δίνη του πολέμου και ξέρει τι σημαίνει η επιτήδεια ουδετερότητα και η διπλωματία των ίσων αποστάσεων όταν αγωνίζεσαι για να κερδίσεις την ελευθερία και την ανεξαρτησία. Η ειρήνη δεν είναι μια αφηρημένη έννοια βγαλμένη από το ευχολόγιο του ευαγγελίου αλλά ένα αγαθό που καθορίζει τις συνθήκες της ζωής, την ευημερία και το μέλλον της ανθρωπότητας. Για να υπάρξει ειρήνη πρέπει να καταγγελθεί ο επιτιθέμενος που προκάλεσε τον πόλεμο και να υποχρεωθεί να τον σταματήσει. 

Ποιόν εξυπηρετεί η συγκάλυψη του ενόχου και η εξομοίωση των θυμάτων με τον θύτη τους; 

Και ποιό είναι το μήνυμα που στέλνει η συναυλία στον ηρωικά αντιστεκόμενο Ουκρανικό λαό;

Η αλήθεια είναι ότι τα «όμορφα» χρόνια των φεστιβάλ της ΚΝΕ και του Ρήγα ή των «γιορτών νεολαίας» που οι καλλιτέχνες τραγουδούσαν μπροστά σε ένα παλλόμενο από επαναστατικό ενθουσιασμό πλήθος έχουν περάσει. Τότε αρκούσε η καταγγελία του αμερικάνικου ιμπεριαλισμού και η εξύμνηση του σοσιαλισμού, έστω κι αν αρκετοί χρειάστηκε να κλείσουν τα μάτια τους στα τανκς της Πράγας και της Βουδαπέστης ή στη σφαγή της Τιεν Αν Μεν.  

Σήμερα ωστόσο, ο κόσμος έχει γίνει πολύ πιο σύνθετος, οι προκλήσεις πρωτοφανείς και οι κίνδυνοι που τον απειλούν δεν εξαλείφονται με ανώδυνες, υποκριτικές και «δημοφιλείς» στάσεις. Πολύ περισσότερο όταν τέτοιες στάσεις επιλέγονται από τους ανθρώπους που με τις συνθέσεις, τους στίχους και τα τραγούδια τους επηρεάζουν εκατομμύρια πολιτών που τους ακούνε και τους θαυμάζουν.

Για πρώτη φορά μετά από 75 χρόνια η ανθρωπότητα αντιμετωπίζει το φάσμα ενός νέου παγκόσμιου πόλεμου. Ο ίδιος ο Ρώσος Πρόεδρος απείλησε με τη φρίκη μιας πυρηνικής καταστροφής θέτοντας σε ετοιμότητα το οπλοστάσιό του. 

Τέτοιες κρίσιμες στιγμές δεν χωράνε ουδετερότητες που, έστω και έμμεσα, ενθαρρύνουν τα μεγαλοϊδεατικά σχέδια του Κρεμλίνου. Στην ιστορική Μαριούπολη το 90% των κτιρίων έχει ισοπεδωθεί, ενώ 100.000 κάτοικοι είναι ακόμα κρυμμένοι στα υπόγεια καταφύγια. Από αυτούς 300 άμαχοι βρέθηκαν νεκροί στα ερείπια του βομβαρδισμένου θεάτρου-μνημείου της πόλης. 

Καμιά φωνή, κανένα τραγούδι, καμιά συναυλία δεν έχει το δικαίωμα να σιωπήσει μπροστά σε αυτή την τραγωδία.

 Δεν φτάνει να τραγουδάς υπέρ της ειρήνης, πρέπει...