"Κόμμα = Ομάς ανθρώπων, ειδότων ν' αναγιγνώσκωσι και ν' αρθογραφώσιν εχόντων χείρας και πόδας υγιείς, αλλά μισούντων πάσαν εργασίαν, οίτινες ενούμενοι υπο ένα οιονδήποτε αρχηγόν, ζητούσι ν' αναβιβάσωσιν αυτόν δια παντός μέσου εις την έδραν πρωθυπουργού, ίνα παρέχη αυτοίς τα μέσα να ζώσι χωρίς να σκάπτωσι"
Εμμανουήλ Ροΐδης , Έλληνας πεζογράφος και κριτικός (1836-1904)


ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΜΠΑΝΑΝΙΑ: Παραλογισμοί



Ξημερώνοντας η 21η Απριλίου 1967 βρήκε την Αθήνα όχι μόνο με τανκς, αλλά και με γιγαντοαφίσες πάνω στα μεγάλα κτήρια και τα κεραμίδια γύρω από το Σύνταγμα, όπου γνωστή φίρμα ξυραφιών με σήμα τα διασταυρούμενα σπαθιά διαφημιζόταν με το σλόγκαν «Σε γνωρίζω από την κόψη»!


Για δεκαπέντε και παραπάνω μέρες, όσες εξάλλου προέβλεπε προφανώς η σύμβαση χρήσης των διαφημιστικών χώρων-ταμπλώ, ο εξευτελισμός του «Εθνικού Υμνου» παιάνιζε ενώ στους δρόμους περιέφεραν την «πατριωτική» τους κτηνωδία τα λαμόγια του πραξικοπήματος.


Ποιος δεν θυμάται τον γελοίο ταξίαρχο της τότε τρόικας να σταματάει στη Βασιλίσσης Σοφίας το τζιπ, να κατεβαίνει και να χαστουκίζει οδηγούς που είχαν πετάξει τις γόπες τους στην άσφαλτο!


Πράγματι υπάρχει ένα μεγάλο πρόβλημα ηθικής τάξεως με κάποια πολύτιμα, σεβαστά κείμενα ή άλλα τιμαλφή του πνευματικού μας βίου.


Δεν είναι δυνατόν π.χ. να προστατεύεται η πρόσοψη ενός νεοκλασικού κτηρίου και να απαγορεύεται κάθε αλλοίωση ακόμη και του χρώματος των παντζουριών και να μπορεί καθένας να κάνει περιτύλιγμα σοκολάτας τη Μόνα Λίζα, διαφήμιση ηλεκτρικής σκούπας με την άρια της Κάρμεν, πολιτικό κομματικό σήμα τον Σκαλκώτα.


Αλλο πράγμα τα πνευματικά δικαιώματα, το δικαίωμα του δημιουργού να αμείβεται για το έργο του αυτός και οι κληρονόμοι του για 70 χρόνια μετά το θάνατό του και άλλο το ηθικό δικαίωμα της προστασίας, πιστεύω εσαεί, από όποια αθέμιτη χρήση κυρίως ενός έργου: λογοτεχνικού, εικαστικού, μουσικού κ.τ.λ. που πρέπει να τύχει της ίδιας προστασίας με ένα διατηρητέο κτήριο.


Παραλογισμός: 

ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΜΠΑΝΑΝΙΑ: CEO στην επιχείρηση του μπαμπά

EΞΑΙΡΕΤΙΚΟ
gcostoulas@gmail.com



Ο τίτλος του σημερινού κειμένου ανήκει στον Τάκη Μίχα, ο οποίος σε άρθρο του στο Protagon παραθέτει στοιχεία από την τελευταία Έκθεση Παγκόσμιας Ανταγωνιστικότητας (2013-2014), ειδικότερα για το επίπεδο αξιοκρατίας κάθε χώρας.


Ιδιαίτερο ενδιαφέρον παρουσιάζουν οι απαντήσεις στο ερώτημα: "Στη χώρα σας ποιος καταλαμβάνει τις ανώτερες διοικητικές θέσεις στην επιχείρηση;"

 

Οι απαντήσεις ποικίλουν μεταξύ του: "συνήθως φίλοι και συγγενείς χωρίς αξιολόγηση των ικανοτήτων τους" (που βαθμολογείται με 1) και του: "συνήθως επαγγελματίες μάνατζερ στη βάση των ικανοτήτων και των προσόντων τους" (που βαθμολογείται με 7).
 

Στον τελικό πίνακα, μεταξύ 148 χωρών, η Ελλάδα καταλαμβάνει τη θέση 104. Στην πρώτη πεντάδα βρίσκονται κατά σειρά Νέα Ζηλανδία, Φινλανδία, Νορβηγία, Σουηδία, Ολλανδία, ενώ στην πεντάδα του πάτου βρίσκονται -ξεκινώντας από την τελευταία θέση- Τσαντ, Αγκόλα, Μαυριτανία, Αλγερία, Μπουρούντι.
 

Τα ευρήματα της έρευνας θύμισαν και σε μένα ταυτόσημες εμπειρίες με αυτές του κ. Μίχα. Μία από αυτές: Σε πάμπολλες ευκαιρίες συναντήσεών με επιχειρηματίες στα γραφεία τους ή σε επαγγελματικές τους δεξιώσεις, σχεδόν πάντοτε, αυτοί θα είχαν δίπλα τους μία συμπαθέστατη νεαρή ή νεαρό που, συνήθως, ήταν η κόρη ή ο γιος και σπανιότερα ο γαμπρός τους. Σε όλες, σχεδόν, τις περιπτώσεις ο νεαρός ή η νεαρή θα έφερε τον τίτλο του "στελέχους" και αρκετές φορές του CEO - στην επιχείρηση του μπαμπά, φυσικά.
 

Με τα παραπάνω να αποτελούν μια μορφή αναξιοκρατίας, παρακάτω θα προσπαθήσω να εξηγήσω την επικρατούσα κατάσταση στη χώρα μας, μέσα από τις παρακάτω τέσσερις σκέψεις.

1.Ανατολική συμπάθεια εναντίον ορθολογισμού

Περισσότερο στο δημόσιο αλλά, περιέργως, και στον ιδιωτικό τομέα το σύστημα διακυβέρνησης στη χώρα μας βασίζεται στην ανατολική συμπάθεια μάλλον, παρά στη δυτική αποστασιοποίηση. Κυβερνιόμαστε, γενικώς και σε όλα τα ιεραρχικά επίπεδα, περισσότερο υπείκοντες στον "ηθικό" κώδικα της αφοσίωσης στον κοντοχωριανό, τον συμμαθητή. τον κολλητό, παρά στους δεοντολογικούς κανόνες της αξιοκρατικής διακυβέρνησης. Στην Ελλάδα του σήμερα, η ανατολική συμπάθεια υπερτερεί του δυτικού ορθολογισμού. Έχουν ειπωθεί αυτά και από άλλους και από μένα με άλλη ευκαιρία.

 

Συμπέρασμα γενικότερο: "Η αξιοκρατία θα εξακολουθεί να ασθενεί στη χώρα μας, στο μέτρο που η ιδιωτικής εντάσεως νοοτροπία των κολλητών θα ορίζει τον τρόπο που συγκροτείται η δημόσια, η συλλογική μας συνείδηση".

Ίσως αρκετοί να έχουν δυσκολία να δεχθούν αυτό που ο Στ. Ράμφος αποφαίνεται: Η διαπλοκή εξυφαίνεται ανεπαισθήτως και θα διαιωνίζεται όσο η αλληλοβοήθεια θα παραμένει θεσμός κοινωνικής εξάρτησης. Για να συνεχίσει: Η υποχρέωση αποτελεί θεσμό συναισθηματικής συναλλαγής, η οποία τρέπεται ευκολότατα σε συναλλαγή συμφερόντων. Για να καταλήξει: Τα τείχη της συνείδησης θα πέσουν όταν γίνουμε "αγνώμονες". Όταν δεν θα νιώθουμε υποχρέωση σ΄ αυτούς που μας "εξυπηρέτησαν", ώστε με κάθε τρόπο να τους το ανταποδώσουμε. Αυτή είναι μια πρώτη κυβερνητική και κοινωνική, θεσμική ανατροπή στην οποία πρέπει να συνηθίσει η ελληνική κοινωνία.

2. Η Ανισότητα, ένας φυσικός νόμος

Πρέπει να το αποδεχθούμε: Βασικός νόμος της φύσης είναι η ανισότητα. Τα περί ισότητας των ανθρώπων ισχύουν μόνο ως προς την εξωτερική τους έκφραση-και αν. Στο βάθος τους, στην εσωτερική τους ποικιλία και συγκρότηση οι άνθρωποι είναι απέραντα άνισοι.


Στη φύση τίποτα δεν είναι όμοιο και ίσο. Πάνω στην ποικιλία και την ανισότητα οικοδομείται η ιστορία και η κοινωνία των ανθρώπων. Ο Turgot υποστηρίζει, από το 1751, ότι η ανισότητα (και πολύ περισσότερο η ανομοιότητα) είναι απαραίτητη, ώστε (αν μη τι άλλο) να εξασφαλισθεί ο καταμερισμός της εργασίας.

 

Για τη θωράκιση των παραπάνω απόψεων επιστρατεύεται και ο άκρως ρεαλιστικός λόγος του Ε.Λεμπέση, από το κλασικό κείμενό του: "Η τεράστια σημασία των βλακών εν τω συγχρόνω βίω": [...]Διότι πάσα υπαρκτή κοινωνία αναγκαστικώς εδράζεται επί του νόμου της φυσικής ανισότητος και του φυσικοκοινωνικού διαφορισμού. Και πάσα τοιαύτη κοινωνία περιλαμβάνει στους κόλπους της, συγκριτικώς, κατωτέρας αξίας ανθρώπους... Για να συνεχίσει: Κι αυτό χωρίς να υπάρχει ανθρωπίνη υπαιτιότης, διότι δεν είναι οι άνθρωποι, αλλά οι φυσικοί νόμοι οι οποίοι διέπουν την φυσικήν και κοινωνικήν ανισότητα.
 

Μόνο η ανισότητα που προσθέτει, που επιβάλλει ο άνθρωπος σε άνθρωπο και που στερεί ορισμένα άτομα από τη φυσική πλήρωση της ανάπτυξής τους, μόνο αυτή η ανισότητα πρέπει να καταλυθεί.

3. Η προαγωγή, μήνυμα πολλαπλών αποδεκτών

ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΜΠΑΝΑΝΙΑ: Οταν το σύμπαν συνωμότησε ενάντια στo Tσίρκο...


 
Κάποιοι λένε ότι όταν ένας λαός υποφέρει στρέφεται στον Θεό. Στην Eλλάδα όμως δεν συμβαίνει αυτό, αφού οι εκκλησίες συνεχίζουν να μην προσελκύουν το ποίμνιο, αλλά μας αρέσει να ανακαλύπτουμε παντού συνωμοσίες.  

Bλέπουμε παντού «φαντάσματα», θεωρούμε ότι ξαφνικά το σύμπαν συνωμότησε ενάντια στην Eλλάδα και τους Eλληνες. Ολη αυτή την περίοδο της κρίσης και τι δεν έχουμε ακούσει; Ότι οι ξένοι «τοκογλύφοι» αποφάσισαν να εξαθλιώσουν τη χώρα και τους πολίτες της προκειμένου εν συνεχεία να έρθουν και την αγοράσουν. Ότι όλα γίνονται για μία χούφτα Eλλήνων και ξένων καπιταλιστών που θα έρθουν ξαφνικά και θα γευτούν τον πλούτο της χώρας... δωρεάν.

H αλήθεια όμως μάλλον δεν είναι με το μέρος των συνωμοσιολάγνων. Oι «καπιταλιστές» και αυτοί που διαθέτουν το χρήμα μάλλον γυρίζουν την πλάτη στην Eλλάδα και οι όποιες επενδύσεις που φέρνουν απασχόληση και πλούτο δεν έρχονται και όσες έρχονται είναι απόρροια μεγάλης προσπάθειας. Ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι οι αποκρατικοποιήσεις. H αξιωματική αντιπολίτευση και πολλοί πολίτες κατηγορούν την κυβέρνηση ότι ξεπουλάει τα πάντα «αντί πινακίου φακής». Eίναι όμως έτσι τα πράγματα;

Tο πρόγραμμα αποκρατικοποιήσεων έχει ξεκινήσει εδώ και περίπου τρία χρόνια, και τα μέχρι στιγμής αποτελέσματα μάλλον είναι πενιχρά. Oι διαγωνισμοί ξεκινούν, αλλά οι επενδυτές είναι ιδιαίτερα μαγκωμένοι. Φοβούνται. Όχι πως το προς πώληση περιουσιακό στοιχείο δεν είναι καλό, αλλά ότι θα αντι μετωπίσουν στη συνέχεια. Ένα παράδειγμα είναι ο OΠAΠ. Πολλοί έλεγαν ότι αποτελεί το «φιλέτο» του προγράμματος και αφού όλοι μιλήσαμε για «απόβαση» επενδυτών, τελικά εμφανίστηκε στην πραγματικότητα ένας και μοναδικός «παίκτης» και ελλείψει άλλου πήρε τον Oργανισμό.

Mε τη ΔEΠA έγινε κάτι ανάλογο. Όλοι έφυγαν, έμεινε ένας και στο τέλος αποχώρησε και αυτός. Tο ενδιαφέρον των ξένων για ελληνικά περιουσιακά στοιχεία έχει μείνει μάλλον στα χαρτιά και στα λόγια. Έχουν μείνει κάποιοι Eλληνες που ασχολούνται με το αντικείμενο. 

Πού είναι, λοιπόν, οι ξένοι που έρχονται να μας αγοράσουν;

Δυστυχώς ή ευτυχώς για την κατάντια της Eλλάδος δεν φταίνε οι «κακοί ξένοι», αλλά η δική μας νοοτροπία, που εξέθρεψε για δεκαετίες ένα σύστημα που δεν βασιζόταν στην υγιή ανάπτυξη της οικονομίας, μέσα από την παραγωγική του βάση, αλλά μέσα από αρρωστημένες πρακτικές ενός πελατειακού κράτους που είχε ως μοχλό ανάπτυξης την κατανάλωση και την παροχή υπηρεσιών χαμηλής ποιότητας.

Kαι το ερώτημα βέβαια που ταλανίζει όλους είναι αν υπάρχει ελπίδα γι' αυτή τη χώρα και τους πολίτες της. H απάντηση μάλλον δεν είναι θετική

 Ένα μόνο παράδειγμα θα μας πείσει:  

ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΜΠΑΝΑΝΙΑ: Τα «μαγικά κόλπα» άσχημα καίγονται


Κάποιος είχε πει ότι «το πρώτο καθήκον στην πολιτική είναι να μετράς». Αυτό ισχύει κυρίως για την οικονομία. Αν κάποιος δεν υπολογίζει τις δαπάνες και τα ελλείμματα (όπως κάναμε εμείς την ανέμελη δεκαετία), τότε ξυπνάει κάποιο πρωί χρεοκοπημένος

Ισχύει όμως και για τις διεθνείς σχέσεις. Πρέπει να μετράμε συμμάχους και αντιπάλους και να υπολογίζουμε την αποδοχή των προτάσεών μας στο εξωτερικό· ειδικά όταν η επιβίωσή μας εξαρτάται από εταίρους ή/και δανειστές.

Η ορθή χαρτογράφηση της πραγματικότητας είναι το καλύτερο εργαλείο για την αλλαγή αυτής της πραγματικότητας. Αν δεν ξέρεις πού πας, το πιθανότερο είναι να καταλήξεις εκεί όπου δεν θες να είσαι. Και η χώρα βρέθηκε πολλές φορές εκεί όπου δεν ήθελε να είναι, επειδή ακριβώς βασίστηκε σε έναν αστήριχτο βολονταρισμό, ο οποίος τροφοδοτήθηκε από τον εγχώριο λαϊκισμό.

Ο έσχατος λαϊκισμός της χώρας είναι ο αντιμνημονιακός. Σύμφωνα με μια περίεργη θεωρία, η χώρα θα μπορούσε να συνεχίζει να δημιουργεί, όπως το 2009, πρωτογενές έλλειμμα 24 δισεκατομμυρίων τον χρόνο κάνοντας απλώς μερικά «κόλπα», απειλητικά και μάγκικα. Σ’ αυτήν την προσπάθεια θα είχε μαζί της την «Ευρώπη των (υπόλοιπων) λαών». Αυτοί οι λαοί θα πλήρωναν διά της φορολογίας τα επιδόματα χρήσης υπολογιστή στο ελληνικό Δημόσιο. Πιθανότατα, μάλιστα, οι εργαζόμενοι της Ευρώπης θα πήγαιναν και μία ώρα νωρίτερα στη δουλειά έτσι ώστε να μπορούν οι Ελληνες να παίρνουν το «επίδομα έγκαιρης προσέλευσης στην εργασία».

Τα αντιμνημονιακά φληναφήματα –από το «περήφανο όχι» της Κύπρου μέχρι και τα ...«δανεικά» των Ρώσων– καταρρίπτονται ένα ένα, αλλά όσο επιβιώνουν, δημιουργούν σημαντικό κόστος καθυστέρησης για την παραγωγική ανασυγκρότηση της χώρας.  

Ενα από αυτά τα φληναφήματα, που περιφέρει ο ΣΥΡΙΖΑ στον δημόσιο διάλογο, είναι πως με κάποιου τύπου διαπραγματεύσεις –που αυτός μόνο ξέρει– θα καταργήσει το Μνημόνιο και θα ελαφρυνθεί το χρέος.

Ελα όμως που ούτε καν οι αριστεροί στην Ευρώπη δεν συμμερίζονται τους σχόχους του:

ΔΙΕΘΝΗΣ ΠΟΛΙΤΙΚΗ και ΘΡΗΣΚΕΙΑ : Το ισλάμ ΔΕΝ μπορεί να είναι ΥΠΕΡΑΝΩ κριτικής

(Συγγραφέα  -μεταξύ άλλων- , του μυθιστορήματος «Τα μαύρα φεγγάρια του έρωτα»)

Το γνωρίζουμε από τα απολυταρχικά καθεστώτα: οι γλώσσες κολλούν αρρώστιες που μπορεί να τις διαβρώσουν. 


Η «ισλαμοφοβία» ανήκει σ' αυτές τις τοξικές λέξεις που φέρνουν σύγχυση στο λεξιλόγιο.  


Τον όρο εισήγαγε η αποικιοκρατική Γαλλία στις αρχές του 20ού αιώνα για να προστατεύσει τους «αυτόχθονες υπηκόους» της και επανεμφανίστηκε μετά την ιρανική επανάσταση αλλά με άλλη έννοια: προσπάθησε να κάνει το ισλάμ υπεράνω κριτικής, με την απειλή διώξεων, με στόχο να το φθάσει στα επίπεδα του αντισημιτισμού. Εγινε το νέο εργαλείο διάδοσης του φονταμενταλισμού που προχωράει μασκαρεμένος, τυλιγμένος με τα πλεονεκτήματα του θύματος.


Η εξυπνάδα αυτού του εφευρήματος είναι ότι επαναφέρει τη βλασφημία. Συγχέει την μισαλλοδοξία, που είναι ποινικά κολάσιμη, με την ελεύθερη μελέτη μιας θρησκείας.


Από πότε μια θρησκεία συνιστά ράτσα; Από πότε είναι αδίκημα η κρίση; Εχουμε κάθε δικαίωμα να απεχθανόμαστε τη μια ή την άλλη θρησκεία και να το εκφράζουμε. Το ισλάμ είναι ένας οίκος διχασμένος ανάμεσα σε προοδευτικούς και παραδοσιακούς τους οποίους η ανάμνηση των περασμένων μεγαλείων γεμίζει με θλίψη και μίσος.


Η έννοια της «ισλαμοφοβίας» αποσκοπεί στο να εγείρει τις ενοχές των Δυτικών. Αλλά αποτελεί πριν απ' όλα εργαλείο εσωτερικής αστυνόμευσης των φιλελεύθερων μουσουλμάνων που τολμούν να επικρίνουν την πίστη τους. Τους καθιστά δακτυλοδεικτούμενους, εκθέτοντάς τους στην τιμωρία των ομοθρήσκων τους, τους παρουσιάζει σαν διαποτισμένους από την αποικιοκρατική ιδεολογία για να μπλοκάρει οποιαδήποτε ελπίδα για μετάλλαξη με την βοήθεια των χρήσιμων ηλιθίων της αριστεράς και της δεξιάς, σε επιφυλακή για τον εντοπισμό ενός νέου ρατσισμού και με την βεβαιότητα ότι το ισλάμ αποτελεί τον πιο πρόσφατο στόχο καταπίεσης.  


Την τελευταία εικοσαετία παρατηρούμε ότι κατασκευάζεται ένα νέο αδίκημα έκφρασης. Στιγματίζει εκείνες τις νεαρές γυναίκες που επιθυμούν να πετάξουν τη μαντίλα, να παντρευτούν όποιον αγαπούν και όχι όποιον τους επιβάλλεται και κατακεραυνώνει τους Γάλλους, τους Γερμανούς, τους Αγγλους με βορειοαφρικανική, τουρκική ή αφρικανική καταγωγή που απαιτούν το δικαίωμα στην θρησκευτική αδιαφορία και επιθυμούν να ζήσουν την ζωή τους χωρίς να είναι υποταγμένοι στην κοινότητα καταγωγής τους. Εν ολίγοις, μεταθέτουμε το ζήτημα από το πνευματικό ή θεολογικό πεδίο στο ποινικό συνεπώς κάθε αντίρρηση, κοροϊδία ή απροθυμία επισείει ποινές.


Κατάφωρο παράδειγμα περί του αντιθέτου: ενώ οι χριστιανοί στη γη του ισλάμ υφίστανται διώξεις και σκοτωμούς και εξωθούνται στην φυγή, ο όρος «χριστιανοφοβία» δεν έχει καθιερωθεί ούτε θα καθιερωθεί ποτέ. Παράξενο που έχει διαφύγει της προσοχής: δυσκολευόμαστε να δούμε τον χριστιανισμό ως κάτι διαφορετικό από μια κατακτητική θρησκεία αν και σήμερα κατέχει την θέση του μάρτυρα, τουλάχιστον στη Μέση  Ανατολή.


Στη Γαλλία, χώρα με αντικληρική παράδοση, μπορούμε να χλευάσουμε τον Μωυσή και τον Χριστό και να τους αναπαραστήσουμε στις πιο έκφυλες στάσεις αλλά δεν μας επιτρέπεται ποτέ να γελάσουμε με το ισλάμ. Μόνο αυτό εξαιρείται από τη μομφή, την κοροϊδία. Τι θράσος! Πόσο μάλλον που οι αντιθρησκευτικές ενέργειες στη Γαλλία αφορούν και χριστιανούς, ακόμη και αν αυξάνονται περισσότερο εκείνες εναντίον των εβραίων και των μουσουλμάνων.  


ΔΙΕΘΝΗΣ ΠΟΛΙΤΙΚΗ και ΕΚΚΛΗΣΙΑ: Ο πάπας καταγγέλλει την «τυραννία της θεοποιημένης αγοράς»


Συγκλονιστικό είναι το κοινωνικό περιεχόμενο της «αποστολικής παραίνεσης» του πάπα Φραγκίσκου, ο οποίος εξελέγη προκαθήμενος της καθολικής εκκλησίας φέτος στις 13 Μαρτίου. Εχοντας γεννηθεί το 1936 στην Αργεντινή από γονείς Ιταλούς μετανάστες, ο Χόρχε Μάριο Μπεργκόλιο (όπως είναι το όνομα του πάπα Φραγκίσκου) προκάλεσε τρομερή αμηχανία στην ευρωπαϊκή Δεξιά και τη συνεργαζόμενη μαζί της εκφυλισμένη Κεντροαριστερά με τον ριζοσπαστισμό των θέσεων που παρουσίασε στην εγκύκλιό του. Δεν πρόκειται για κάποιο τυχαίο κείμενο. «Αυτό που θέλω να εκφράσω εδώ έχει προγραμματικό νόημα και σημαντικές συνέπειες» γράφει ο ίδιος ο Φραγκίσκος στο κείμενό του. Μάλιστα η εφημερίδα «Οσερβατόρε Ρομάνο», επίσημο όργανο του Βατικανού, χαρακτήρισε την «αποστολική παραίνεση» του Φραγκίσκου «Μάγκνα Κάρτα της σημερινής Εκκλησίας», υπογραμμίζοντας έτσι τον βαρυσήμαντο «συνταγματικό» χαρακτήρα του έργου αυτού. Ο πάπας Φραγκίσκος είναι όντως καταπέλτης στο κείμενό του, το οποίο έτυχε πανευρωπαϊκής προβολής. «Ο κόσμος ζει σε μια νέα τυραννία της θεοποιημένης αγοράς» γράφει προκαλώντας σάλο. «Δημιουργήσαμε νέα είδωλα. Η λατρεία του αρχαίου χρυσού μόσχου έχει βρει μια νέα και άσπλαχνη μορφή στον φετιχισμό του χρήματος και στη δικτατορία μιας οικονομίας χωρίς πρόσωπο και χωρίς πραγματικό ανθρώπινο σκοπό» προσθέτει. «Αυτή η οικονομία του αποκλεισμού και της ανισότητας σκοτώνει!» συνεχίζει ακάθεκτος ο πάπας Φραγκίσκος.

Η κριτική του καπιταλιστικού συστήματος από τον πάπα Φραγκίσκο είναι ανελέητη: «Σήμερα παίζονται τα πάντα με τον κανόνα του ισχυρότερου, όπου ο δυνατός εξοντώνει τον πιο αδύναμο» υπογραμμίζει και συνεχίζει: «Σε αυτό το σύστημα, το οποίο έχει την τάση να απορροφά τα πάντα για να αυξήσει το κέρδος, οποιοσδήποτε αδύναμος, όπως το περιβάλλον, βρίσκεται ανυπεράσπιστος απέναντι στα συμφέροντα της θεοποιημένης αγοράς, τα οποία έχουν αναγορευθεί στον απόλυτο κανόνα»

Εχοντας ζήσει όλη τη ζωή του στην πολύπαθη Αργεντινή και προφανώς επηρεασμένος από τις ευαισθησίες της «θεολογίας της απελευθέρωσης» που άνθησε επί δεκαετίες στη Λατινική Αμερική, ο πάπας Φραγκίσκος αποδεικνύει με το γραπτό του ότι αφενός γνωρίζει τις αιτίες του κακού και αφετέρου -πράγμα πολύ σημαντικότερο από το πρώτο- ότι δεν διστάζει να καταγγείλει την κοινωνική αδικία. «Η οικονομία δεν μπορεί πια να υιοθετεί ως φάρμακα νέα δηλητήρια, όπως είναι η προσπάθεια αύξησης των κερδών μέσω της μείωσης του εργατικού δυναμικού, που πυκνώνει τις τάξεις των αποκλεισμένων» τονίζει.

Επιμένει στο θέμα αυτό: 

ΔΙΕΘΝΗΣ ΠΟΛΙΤΙΚΗ: Mόσχα προειδοποιεί Βελιγράδι. «Κόκκινη γραμμή» μια ενδεχόμενη ένταξη της Σερβίας στο ΝΑΤΟ

«Κόκκινη γραμμή» αποτελεί ενδεχόμενη ένταξη της Σερβίας στο ΝΑΤΟ για τη Ρωσία, η οποία ανέφερε ότι κάτι τέτοιο δεν είναι αποδεκτό.

Σύμφωνα με τον Ρώσο πρέσβη στο Βελιγράδι, Αλεξάνταρ Τσεπούριν, κανένα πρακτικό όφελος δε θα είχε η ένταξη της Σερβίας στο ΝΑΤΟ.

Αντίθετα, όπως δήλωσε ο Ρώσος πρέσβης, θα έβλαπτε το καθεστώς ιδιαίτερων σχέσεων που έχει με τη Ρωσία.

«Θα ήταν απόλυτη τρέλα να παρακαλάει η Σερβία το ΝΑΤΟ να την δεχθεί στους κόλπους του», επισήμανε ο Ρώσος διπλωμάτης και ανέφερε το παράδειγμα της Ουκρανίας που, όπως είπε, «η ένταξη στην Ε.Ε. θα τις  επέφερε ένα δισεκατομμύριο ευρώ σε επτά χρόνια, ενώ οι οικονομικές απώλειες από την διακοπή του ελεύθερου εμπορίου με την Ρωσία θα ξεπερνούσαν τα εκατό δισεκατομμύρια ευρώ».

Διαφορετική άποψη διατύπωσε ο Ρώσος πρέσβης για την ένταξη της Σερβίας στην Ευρωπαϊκή Ένωση, για την οποία ανέφερε ότι η Ρωσία δεν αντιτίθεται στο ενδεχόμενο, αρκεί κάτι τέτοιο να μη δυσχεράνει τις σχέσεις με τη Μόσχα.

ΔΙΕΘΝΗΣ ΠΟΛΙΤΙΚΗ - ΗΠΑ: H αυτοκρατορία αντεπιτίθεται


«H Bρετανία δεν έχει σταθερούς συμμάχους, αλλά σταθερά συμφέροντα», την αυτονόητη αυτή διαπίστωση για την εξωτερική πολιτική κάθε κράτους είχε κάνει στη δεκαετία του 1830 ο τότε Bρετανός πρωθυπουργός Πάλμερστον.

Tα σταθερά συμφέροντα της κυρίαρχης ναυτικής μεγάλης δύναμης -τότε της Bρετανίας και σήμερα των HΠA- είναι γνωστά: Nα μην υπάρξει πλήρης κυριαρχία μίας περιφερειακής δύναμης σε μία συγκεκριμένη γεωγραφική περιοχή.

Eτσι, στο πέρασμα των αιώνων, η Aγγλία και στη συνέχεια η Bρετανία εναντιώθηκε στην προσπάθεια κατά σειρά της Iσπανίας, της Aυστρίας, της Γαλλίας, της Γερμανίας αλλά και της Pωσίας να εγκαθιδρύσουν μονομερή ηγεμονία στην Hπειρωτική Eυρώπη.

Mετά την Iσλαμική Eπανάσταση του 1978-79 στο Iράν, οι HΠA ταυτίστηκαν με το Σουνιτικό Iσλάμ και τους πιο συντηρητικούς εκπροσώπους του στην περιοχή, τη Σαουδική Aραβία και το Πακιστάν, και πυροδότησαν μία περιφερειακή αστάθεια, η οποία εντάθηκε με τις στρατιωτικές επεμβάσεις στο Aφγανιστάν και το Iράκ το 2001 και το 2003 αντίστοιχα.


Σε ό,τι αφορά την Eυρασία, οι HΠA πρωτοστάτησαν στην ένταξη της Kεντρικής και Aνατολικής Eυρώπης στην Eυρω-ατλαντική Συμμαχία, καθώς η ένταξη των χωρών της περιοχής στο NATO διευκόλυνε την πλήρη ένταξη στην E.E.

Kαι στις δύο περιπτώσεις καθαρών συμμαχικών επιλογών στην Eυρύτερη Mέση Aνατολή και την Aνατολική Eυρώπη η Oυάσιγκτον διαπίστωσε ότι ξοδεύει πολιτική ενέργεια για λογαριασμό περιφερειακών ηγεμονισμών, της Σαουδικής Aραβίας στην πρώτη περίπτωση και της Γερμανίας στη δεύτερη.

Aπό τον περασμένο Mάρτιο, που έχει αρχίσει η μυστική διαπραγμάτευση HΠA - Iράν, στο Oμάν έχει δρομολογηθεί μία στρατηγικών διαστάσεων αλλαγή: Oι HΠA επενδύουν πλέον στην εξισορρόπηση του Σουνιτικού Iσλάμ με το Σιιτικό, επιδιώκουν μία ανταγωνιστική ισορροπία Σαουδικής Aραβίας - Iράν, την οποία φιλοδοξούν να ελέγχουν και να επηρεάζουν αποφασιστικά.

Σε ό,τι αφορά τη μεταφορά ενέργειας αλλά και την κυρίαρχη πολιτική επιρροή στην Aνατολική Eυρώπη με επίκεντρο την Oυκρανία, οι HΠA μπορούν να διαδραματίσουν ρυθμιστικό ρόλο ανάμεσα στη Γερμανία και τη Pωσία και να αποκομίζουν κατά περίπτωση άλλοτε οικονομικά, άλλοτε γεωπολιτικά οφέλη. Xωρίς την αμερικανική στρατιωτική ισχύ δεν υπάρχει περίπτωση συγκρότησης γερμανικής Mεσευρώπης στην περιοχή, ενώ για τη Mόσχα αργά αλλά σταθερά μία καταρχήν συνολική προσέγγιση με την Oυάσιγκτον για την πρώην EΣΣΔ αρχίζει και προβάλλει ως πιο επικερδής από τη μονομερή πρόσδεση στη στενή διμερή ειδική σχέση με το Bερολίνο.


Kαι στα δύο παραπάνω μέτωπα υπάρχει ένας κοινός παρονομαστής

ΜΠΑΝΑΝΙΕΣ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ - ΚΙΝΑ: Πώς ζουν τα δεύτερα παιδιά στην Κομμουνιστική μπανανία της Κίνας

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΝΑ ΦΡΙΞΕΤΕ


Εχει πάθος με την μάθηση, αλλά δεν έχει πάει ούτε μια μέρα στο σχολείο. Η 20χρονη Λι Σουέ μελετάει με βιβλία που δανείζεται από την βιβλιοθήκη με την κάρτα της μεγαλύτερης αδελφής της.


 

Ως δεύτερο παιδί που γεννήθηκε υπό την αυστηρή πολιτική του ενός παιδιού της Κίνας, δεν είχε δικαίωμα στην δημόσια παιδεία. Ούτε πρόσβαση στην επιδοτούμενη ιατρική περίθαλψη, όπως οι περισσότεροι κάτοικοι του Πεκίνου. Χρησιμοποιούσε την ταυτότητα της μητέρας και της αδελφής της για να παίρνει φάρμακα, όποτε αρρώσταινε.
 

«Με ρωτούσε συνέχεια γιατί δεν μπορεί να πάει σχολείο, όπως όλοι οι άλλοι, και δεν ήξερα τί να της πω», λέει η μητέρα της Μπάι Σιουλίνγκ, πρώην εργάτρια σε εργοστάσιο.  

Τώρα που το Κομμουνιστικό Κόμμα της Κίνας ανακοίνωσε και επίσημα ότι μελετά το ενδεχόμενο να καταργήσει την πολιτική του ενός παιδιού, ιστορίες όπως της Λι αποκτούν ξεχωριστό ενδιαφέρον.


 

Η Λι λέει ότι χρωστάει ευγνωμοσύνη στην 28χρονη αδελφή της, η οποία της έκανε μαθήματα στο σπίτι, στον ελεύθερο χρόνο της. Χάρη σε εκείνη έμαθε να γράφει και να διαβάζει.


 

Η μητέρα τους έμεινε απροσδόκητα έγκυος το 1993. Παρά τους κινδύνους, αποφάσισε να κρατήσει το δεύτερο παιδί.
 

Οι δρακόντειοι νόμοι οικογενειακού προγραμματισμού της Κίνας απαιτούν οι περισσότερες οικογένειες που ζουν σε αστικές περιοχές να έχουν ένα και μόνο παιδί. Η πολιτική είναι πιο χαλαρή σε αγροτικές περιοχές, και την παρακάμπτουν συχνά όσοι μπορούν να πληρώσουν τα υπέρογκα πρόστιμα.


 

Αλλά οι γονείς της Λι δεν είχαν τα 5.000 γιουάν (610 ευρώ). Και η δεύτερη κόρη τους δεν απέκτησε τα επίσημα έγγραφα, τα «hukou », με τα οποία οι κάτοικοι στις πόλεις δικαιούνται επιδόματα για Υγεία, Παιδεία και στέγαση.
 

Η πολιτική του ενός παιδιού, αν και επικροτήθηκε από πολλούς επειδή επιβράδυνε την αύξηση του πληθυσμού της Κίνας, έχει οδηγήσει σε εκατομμύρια αναγκαστικές αμβλώσεις και βαριά πρόστιμα για όσους δεν συμμορφώνονται.
 

Οι επικριτές λένε ότι ο νόμος βλάπτει τους ηλικιωμένους, οι οποίοι συνήθως βασίζονται στα παιδιά τους για να τους φροντίσουν στα γεράματα. Και τονίζουν ότι έχει αρχίσει να περιορίζει την οικονομική ανάπτυξη, τώρα που μειώνεται ο πληθυσμός του εργατικού δυναμικού.


 

Το κρατικό πρακτορείο ειδήσεων της Κίνας μόλις μετέδωσε ότι η νέα ηγεσία του Κομμουνιστικού Κόμματος συζητά χαλάρωση της πολιτικής, που θα επιτρέπει στα ζευγάρια όπου ο ένας γονέας είναι μοναχοπαίδι, να αποκτούν δύο παιδιά.




Επί του παρόντος, και οι δύο γονείς πρέπει να είναι μοναχοπαίδια για να μπορούν να κάνουν δεύτερο παιδί.




Ο νόμος για τον περιορισμό των γεννήσεων εφαρμόζεται από τη δεκαετία του 1970. Είναι η αυστηρότερη και πλέον μακροχρόνια πολιτική που υιοθετήθηκε ποτέ στην Κίνα.




Αρχικά, την περίοδο 1971-1978, επιτρέπονταν δύο παιδιά ανά ζευγάρι στις πόλεις, και τρία στην ύπαιθρο. Ομως, πολύ σύντομα, το καθεστώς έλαβε πιο ριζικά μέτρα και, μετά το 1979, ο κανόνας του ενός παιδιού επιβλήθηκε στο μεγαλύτερο τμήμα του πληθυσμού.




Εκείνη την εποχή, το μέτρο παρουσιάστηκε σαν αναγκαία προϋπόθεση για τον εκσυγχρονισμό της οικονομίας που προωθούσε ο Ντενγκ: 

"Επίγεια σοφία"

Μαθημάτων αναγκαιότατον τα κακά απομαθείν. (Το πιο αναγκαίο μάθημα είναι τα ξεμάθεις τα κακά)
Αντισθένης, 445-360 π.Χ., Κυνικός φιλόσοφος

Στους γονείς οφείλομεν το ζην, στους δε διδασκάλους το ευ ζην.
Μέγας Αλέξανδρος, 356-323 π.Χ., 

Όταν  τα περισσότερα παιδιά είναι έξυπνα,και  οι περισσότεροι ενήλικες  ηλίθιοι, κάτι πρέπει να μην πάει καλά στην εκπαίδευση.
Αλέξανδρος Δουμάς υιός, 1824-1895, Γάλλος συγγραφέας

Σαν σήμερα (30/11/ΧΧΧΧ)

1925: Ο δικτάτορας Θεόδωρος Πάγκαλος απαγορεύει στις γυναίκες να φοράνε κοντά φουστάνια στις εξόδους τους.

1958: Υποβάλλεται στην κυβέρνηση Καραμανλή η μελέτη για την κατασκευή του Μετρό των Αθηνών, το οποίο θα κατασκευαστεί προσεχώς και κατά τμήματα. Το «προσεχώς» σήμαινε 33 χρόνια.

1979: Κυκλοφορεί στη Μεγάλη Βρετανία ένα από τα θρυλικά άλμπουμ της ροκ, το «The Wall» των Pink Floyd και πουλάει μέσα σε δύο εβδομάδες 6 εκατομμύρια αντίτυπα.

1835: Γεννιέται ο Μαρκ Τουέιν, αμερικανός συγγραφέας

1871: Γεννιέται ο Ουίvστον Τσόρτσιλ, βρετανός πολιτικός, πρωθυπουργός της Μεγάλης Βρετανίας κατά τη διάρκεια του Β' Παγκοσμίου Πολέμου.

1900: Πεθαίνει ο Όσκαρ Ουάιλντ, ιρλανδός συγγραφέας. («Το πορτρέτο του Ντόριαν Γκρέι»)

ΠΑΙΔΕΙΑ και ΠΟΛΙΤΙΚΗ στην ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΜΠΑΝΑΝΙΑ: Ο καλύτερος φίλος του Πελεγρίνη

Γράφει ο ΦΑΛΗΡΕΥΣ

Δεν είναι άλλος, βεβαίως, από τον Κωνσταντίνο Αρβανιτόπουλο, τον υφυπουργό Παιδείας, σύμφωνα με εκείνους τουλάχιστον που υποστηρίζουν ότι ο πραγματικός υπουργός είναι ο εξωκοινοβουλευτικός Αγγελος Λάσκαρης. Οχι μόνον παρατείνεται η απεργία στο Καποδιστριακό και το Μετσόβιο, αλλά τώρα έρχεται να προστεθεί και η σύγκλητος του Αριστοτελείου να ζητήσει και αυτή ανάκληση της Κοινής Υπουργικής Απόφασης για την διαθεσιμότητα. Επόμενο ήταν, όταν βλέπουν ότι ο Θ. Πελεγρίνης κερδίζει την αναμέτρηση με το υπουργείο Παιδείας, το οποίο υποχρεώνεται να μειώσει στους 100 τον αριθμό όσων θα τεθούν σε διαθεσιμότητα. 

 Για να το πω με τρόπο ευπρεπή και πολιτικώς ορθό: μάθανε ότι προσφερόμεθα προς συνουσία, πλακώσανε και οι Ρομά...

Ως προερχόμενος από τη συντεχνία των πανεπιστημιακών, ο Κ. Αρβανιτόπουλος πρέπει να είναι μάλλον ικανοποιημένος από την εξέλιξη. Ως μέλος της κυβέρνησης όμως πώς να αισθάνεται έτσι ωραία που τα κατάφερε;  

Διότι το ζήτημα δεν είναι ο αριθμός εκείνων που θα τεθούν σε διαθεσιμότητα ―αν θα είναι 100, 200 ή 300. Με τις διαστάσεις που έλαβε η κρίση στα πανεπιστήμια, η ουσία της αντιπαράθεσης Αρβανιτόπουλου και Πελεγρίνη αφορά πλέον την τύχη του προγράμματος των μεταρρυθμίσεων και μάλιστα στο κατ’ εξοχήν πεδίο από το οποίο αντλεί κύρος και γόητρο η αντίσταση της Αριστεράς στις μεταρρυθμίσεις.

Φαντάζομαι ότι, προσπαθώντας να ισορροπήσει τους δύο ρόλους του, ο Κ. Αρβανιτόπουλος πρέπει να τελεί σε κατάσταση σύγχυσης και τον λυπάμαι για τη θέση στην οποία έφερε τον εαυτό του. 

ΠΑΙΔΕΙΑ και ΠΟΛΙΤΙΚΗ στην ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΜΠΑΝΑΝΙΑ: Συλλυπητήρια, να τo θυμόμαστε το σοβιετικού τύπου μπουρδέλο Αντώνη..


Η κυβέρνηση ανέκρουσε πρύμναν στα ΑΕΙ  γιατί  πέραν μιας γενικής βούλησης να πράξει ό,τι επέβαλε το μνημόνιο, δεν διέθετε ούτε την ειδική βούληση, ούτε  την ικανότητα να μεθοδεύσει την αναδιάρθρωση και τη μεταρρύθμιση...
Τα ΑΕΙ όπως οι περισσότερες «περιοχές» στο ελληνικό δημόσιο, αυτοδιοίκητες και μη, διοικούνται από τοπικές βαρονίες με γνώμονα τα πελατειακά συμφέροντα των διοικούντων και όχι το γενικό συμφέρον...

Στα ΑΕΙ, αυτοδιοίκητο δεν σημαίνει ανεξάρτητη λειτουργία της πανεπιστημιακής κοινότητας από την εκάστοτε εξουσία, αλλά διανομή των κρατικών επιχορηγήσεων σε ημετέρους μέσω διορισμών των παιδιών και των ανεψιών των τοπικών «βαρόνων»...

Τα κριτήρια πρόσληψης δεν ήταν αξιοκρατικά, με βάση τις ανάγκες του πανεπιστημίου, αλλά με βάση το βόλεμα των ημετέρων.

Πάνω από 300 άτομα σε σύνολο 1.300 στο Καποδιστριακό είχαν ίδιο επίθετο. Από το σύνολο οι προσληφθέντες μέσω ΑΣΕΠ μετρούνταν στα δάχτυλα του ενός χεριού.

Ανάλογη είναι η εικόνα σε όλα τα πανεπιστήμια. Τα πανεπιστήμια λειτουργούν και συντηρούνται με τους φόρους των Ελλήνων πολιτών. Άρα, όλοι έχουν δικαίωμα πρόσβασης και εργασίας σ΄ αυτά και ως εκ τούτου η επιλογή πρέπει να γίνεται με αυστηρή αξιολόγηση. Όποιος παραβιάζει αυτόν τον κανόνα παρανομεί.  Παρανομεί κι  αυτός που προσλαμβάνει και αυτός που προσλαμβάνεται.

Η τρόικα ζήτησε τη διαθεσιμότητα πλεονάζοντος προσωπικού.  Η κυβέρνηση συνέχιζε να πληρώνει μισθούς σε απεργούς που προσελήφθησαν με αμφίβολα κριτήρια. Ο υπουργός Παιδείας εκτός του ό,τι  έδειξε χαρακτηριστική αδυναμία να μεθοδεύσει την υλοποίηση της απόφασης, επεδίωξε να διαφυλάξει πελατειακές δουλειές  δικές του και του κομματικού συστήματος...

Οι αποσπασμένοι στις αυλές των κομμάτων εξαιρέθηκαν της διαθεσιμότητας. Αντί να επιδιώξει την αξιολόγηση και την κατανομή του διοικητικού προσωπικού με  βάση τις ανάγκες των σχολών, την τελευταία στιγμή επέλεγε σχεδόν με κλήρωση...

Οι πρυτανικές αρχές σε βασικές σχολές συμπεριφέρθηκαν σαν στρατός κατοχής, αλλά είναι δουλειά του Υπουργείου να μεθοδεύσει με τρόπο που θα προκύπτει επιθυμητό αποτέλεσμα.

Η άτακτη υποχώρηση της Κυβέρνησης πέρα από την ανικανότητά της,  επιβεβαιώνει την αδυναμία αυτής της χώρας να κυβερνηθεί.

Μια κυβέρνηση που δεν μπορεί να αντιμετωπίσει την πελατειακή «ενδογαμία» στα ΑΕΙ δύσκολα μπορεί να μεταρρυθμίσει  μια χώρα που έχει χρεοκοπήσει.

Ο ΟΟΣΑ  εντόπισε περί τα 500 σημεία που συμβάλουν σε αυτή τη χώρα στο να πληρώνουμε υψηλές τιμές και να έχουμε χαμηλούς μισθούς. 500 σημεία σημαίνει άμεσα ή έμμεσα  συμφέροντα για 1.500 συντεχνίες...

Αν δεν μπορείς να αντιμετωπίσεις την «ενδογαμία» στα πανεπιστήμια και τα τελευταία μοιάζουν μέσα και έξω με δημόσια αποχωρητήρια στο Σουδάν, πως μπορείς να κρατήσεις αυτή τη χώρα στο ευρώ και κοντά στην Ευρώπη;

ΠΑΙΔΕΙΑ και ΠΟΛΙΤΙΚΗ στην ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΜΠΑΝΑΝΙΑ: Aδάμαστα κρυφά ταλέντα...


Του ΑΝΔΡΕΑ ΠΕΤΡΟΥΛΑΚΗ

Του ΗΛΙΑ ΜΑΚΡΗ

ΠΑΙΔΕΙΑ και ΠΟΛΙΤΙΚΗ στην ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΜΠΑΝΑΝΙΑ: Το Βατερλό του κ.Αρβανιτόπουλου!


(...) Σήμερα, ο υπουργός έκανε εξαιρετικές προσπάθειες να σώσει την πολιτική του καριέρα η οποία είναι στο κόκκινο: έφερε στη Βουλή μια σειρά από τροπολογίες για την ανώτατη εκπαίδευση που δεν είχε συζητήσει βεβαίως (όπως το συνηθίζει, με κανένα όργανο πριν, είναι και το δικαίωμά του εξάλλου! ).
Τακτοποίησε τους φοιτητές και τις φοιτήτριες ώστε να μην χρειάζονται παρακολούθηση μαθημάτων και να μπορούν να δίνουν εξετάσεις συνεχώς, τρείς φορές το χρόνο.  
Τακτοποίησε κάποιες εκκρεμότητες που είχε η Εκκλησία και τα Ιδιωτικά Εκπαιδευτήρια και κέντρα κατάρτισης.
Αυτό που έγινε σήμερα στη Βουλή ήταν πλήρη απαξίωση του κοινοβουλευτικού έργου αφού η κατάθεση αυτών των τροπολογιών ήταν άσχετων με το νομοσχέδιο του υπουργείου Οικονομικών. Αυτό, όμως, που ήταν απαράδεκτο ήταν η αιτιολογική έκθεση που δεν αιτιολογούσε το περιεχόμενο της τροπολογίας αλλά απλά αντέγραφε το κείμενό της  («η αιτιολογία γιατί νομοθετούμε το ΑΒΓ είναι ότι νομοθετούμε το ΑΒΓ»).
Διαιωνίζεται, έτσι, η υποτέλεια των πολιτών μέσα από ένα συγκεχυμένο και γεμάτο εξαιρέσεις θεσμικό πλαίσιο, το οποίο τροποποιεί ένα άλλο θεσμικό πλαίσιο, το οποίο τροποποιεί ένα άλλο κ.λπ, με αποτέλεσμα να έρχεται προς ψήφιση ένα κείμενο εντελώς ακατανόητο στους βουλευτές ως προς τους στόχους.

ΠΑΙΔΕΙΑ και ΠΟΛΙΤΙΚΗ στην ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΜΠΑΝΑΝΙΑ: Τα εξάμηνα της ντροπής


Με τροπολογία του Υπουργού, μάλλον, το εξάμηνο στα πανεπιστήμια δε χάνεται. Οι φοιτητές θα έχουν δικαίωμα να δώσουν τις εξετάσεις τους όλες μαζί… και μάλιστα σε κύκλους «προοδευτικών» καθηγητών διέρρευσε πως θα απολαύσουν και ιδιαίτερης ευνοϊκής μεταχείρισης. Παράλληλα, βρίσκεται σιγά-σιγά, τρόπος να μη μετακινηθούν τόσοι πολλοί διοικητικοί υπάλληλοι, μολονότι χαλάει ο κόσμος από τον Σεπτέμβριο για το θέμα.

Σε τέτοιες φάσεις νεποτισμού, αμοραλισμού, κυνισμού και δεν ξέρω κι εγώ, πόσους άλλους «–ισμούς» να αναφέρω, με πιάνει εκείνο το συναίσθημα του υπηκόου αυταρχικών καθεστώτων που οι ινστρούκτορες υποτιμούν συνεχώς τη νοημοσύνη του.  

Είναι οι περιπτώσεις, όπου η κουτοπόνηρη εξουσία αδιαφορεί εντελώς για τους αδύναμους και «κόπτεται» απευθείας για τους «πελάτες» που διαθέτουν την ισχύ να της δημιουργήσουν πρόβλημα. Αίρονται ενδοιασμοί, ντροπές και ήθος, απέναντι στη σκεπτόμενη κοινωνία και επιβάλλεται η μακιαβελική ηθική του πολιτικού κέρδους.

Αλλά η οργή ξεχειλίζει κυρίως, για την ποιότητα των αντιπροσώπων μας, σ΄ αυτό το φιάσκο που οι πονηροί ονόμασαν κοινοβουλευτική δημοκρατία. Αναρωτιέμαι πώς γίνεται ένας Υπουργός, αριστούχος μαθητής, με 13 χρόνια καριέρας σε αμερικάνικα πανεπιστήμια, με επιστημονικό έργο και τόσες περγαμηνές, να επιστρέφει στην «μπανανία» και να παραδίνεται τόσο εύκολα στην κακοδιοίκηση, στην ανασφάλεια και στον πολιτικό αηθισμό. Μου είναι επίσης ακατανόητο πώς θα συναινέσουν στο κουτσούρεμα του εξαμήνου, τόσοι πανεπιστημιακοί δάσκαλοι που το επιστημονικό τους έργο και οι παραδόσεις τους θεωρούνται πάρεργο, έναντι του «φετιχισμού» των εξετάσεων. Αξίζει εδώ να αναφέρω ότι πέντε καθηγητές της Νομικής έκαναν διαλέξεις στους φοιτητές τους εκτός πανεπιστημίου, στο θέατρο Διάνα, για να συμπληρώσουν μαθήματα…

Νομίζω ότι είναι μια καλή ευκαιρία σε διδάσκοντες και φοιτητές να αντιδράσουν. Θεωρώ ότι είναι πολύ καίριο σημείο να αποδειχτεί ότι υπάρχουν δυνάμεις υγιούς αντίστασης στον αυταρχισμό της μειοψηφίας εξουσιών και συμφερόντων:  

BIBΛΙΟ: To Best Seller "ΓΙΑΤΙ ΑΠΟΤΥΓΧΑΝΟΥΝ ΤΑ ΕΘΝΗ" επιτέλους στα ελληνικά

Διαπίστωσα οτι το περίφημο αυτό βιβλίο για το οποίο έχουν γραφτεί πολλά άρθρα (κάποια απο τα οποία έχω αναδημοσιεύσει) κυκλοφορεί απο τις εκδοσεις Λιβανη στα ελληνικά

ΜΗΝ ΤΟ ΧΑΣΕΤΕ - ΤΟ ΠΡΟΤΕΙΝΩ ΑΝΕΠΙΦΥΛΑΚΤΑ

ΘΑ ΣΑΣ ΛΥΣΕΙ ΠΟΛΛΕΣ ΑΠΟΡΙΕΣ ΓΙΑ ΤΟ ΠΩΣ ΚΑΤΑΝΤΗΣΑΜΕ ΜΠΟΥΡΔΕΛΟ

Περισσότερα ΕΔΩ

ΔΙΕΘΝΗΣ ΠΟΛΙΤΙΚΗ: Τέλος του ιρανικού καθεστώτος φέρνει η συμφωνία με ΗΠΑ!


Απλώς ζήτημα χρόνου είναι από δω και πέρα η επιστροφή του Ιράν στον ρόλο που έπαιζε επί σάχη, πριν από την ισλαμική επανάσταση του αγιατολάχ Χομεϊνί στις αρχές του 1979, ως υποτελούς συμμάχου των ΗΠΑ στη Μέση Ανατολή! 

Αυτό θα γίνει φυσικά με νέους όρους, με νέα πρόσωπα, με ισλαμικές ιδιομορφίες, αλλά η ουσία θα είναι ίδια. 

Ισως να είχε ξενίσει κάποιους αναγνώστες  ο κατηγορηματικός τρόπος διατύπωσης της άποψης από τη στήλη αυτή, λίγα 24ωρα μετά την εκλογή ως προέδρου του Ιράν του φιλοδυτικού Χασάν Ροχανί, ότι η εκλογή αυτή «συνιστά θρίαμβο της πολιτικής των ΗΠΑ». Ισχυριζόμασταν τότε (20 Ιουνίου 2013) ότι η εκλογή του Ροχανί «σηματοδοτεί την κάμψη του φρονήματος αντίστασης του ιρανικού λαού» και ότι «οι Ιρανοί δείχνουν να είναι έτοιμοι να υποταχθούν στις ΗΠΑ»!

Δυστυχώς, δεν χρειάστηκε να περάσουν ούτε πέντε μήνες για να υποκύψουν οικειοθελώς οι Ιρανοί στους Αμερικανούς

Εχει τεράστια πολιτική σημασία ότι την υποταγή στις ΗΠΑ την επέλεξε συνειδητά όχι μόνο το φιλοδυτικό αστικό μπλοκ που εκπροσωπεί ο Ροχανί, αλλά και ο ηγέτης της ιρανικής επανάστασης αγιατολάχ Χαμενεΐ, με ενθουσιώδη λαϊκή υποστήριξη. Μόνο έτσι μπορούσε να γίνει αλλαγή πολιτικής της Τεχεράνης, αλλά ταυτόχρονα επειδή ακριβώς έγινε με ευρύτατη συναίνεση, είναι πλέον χωρίς δυνατότητα επιστροφής σε συγκρουσιακές σχέσεις με την Ουάσιγκτον για τα επόμενα χρόνια! 

Ο κύβος ερρίφθη! Από δω και πέρα, όποιοι μικροκαβγάδες λάβουν χώρα μεταξύ ΗΠΑ και Ιράν δεν έχουν καμιά ουσιαστική πολιτική σημασία. Διαπραγματευτικά «κολπάκια» θα είναι και τίποτα παραπάνω. Οι αλλαγές που θα λάβουν χώρα δεν χρειάζεται να είναι εντυπωσιακές επιφανειακά. Καπιταλισμό είχε το Ιράν, δεν είχε κάποιο άλλο κοινωνικό σύστημα που να χρειάζεται να ανατραπεί, όπως έγινε στην αλήστου μνήμης Σοβιετική Ενωση και στις χώρες του τεθνεώτος «υπαρκτού σοσιαλισμού».

Αυτό που θα καταργηθεί είναι ο φιλολαϊκός κρατικός παρεμβατισμός. Η ισχυρότατη αστική τάξη του Ιράν φυσικά ασκούσε και τώρα την εξουσία, υπό την προϋπόθεση ότι λάμβανε υπόψη της όχι μόνο τον ηγετικό πολιτικό ρόλο του σιιτικού κλήρου, αλλά και τον ρόλο κέντρων εξουσίας που είχαν προκύψει από την επανάσταση (π.χ. Φρουροί της Επανάστασης). Αυτό σίγουρα περιόριζε τα περιθώρια δράσης της και στρέβλωνε τον ιρανικό καπιταλισμό. Ωφελούσε τις λαϊκές μάζες, αλλά δεν επέτρεπε στην ιρανική οικονομική ελίτ να είναι ανταγωνιστική σε διεθνές επίπεδο, χώρια που οι αμερικανικές και ευρωπαϊκές κυρώσεις συνιστούσαν ισχυρότατο πλήγμα εναντίον των συμφερόντων και της βάσης ισχύος της. Τώρα όλα αυτά θα αρχίσουν να διορθώνονται, όχι φυσικά χωρίς εσωτερικές συγκρούσεις στο Ιράν μεταξύ κατεστημένων ομάδων συμφερόντων.

ΔΙΕΘΝΗΣ ΠΟΛΙΤΙΚΗ: Αποτέλεσμα μυστικής διπλωματίας η ιστορική πυρηνική συμφωνία με το Ιραν


Χάρη σε μήνες μυστικών επαφών μεταξύ ΗΠΑ και Ιράν, κατέστη δυνατή η ιστορική συμφωνία για το πυρηνικό πρόγραμμα της Τεχεράνης, όπως αποκάλυψε η δημοσιογραφική έρευνα.

Οι συναντήσεις αυτές πραγματοποιούνταν παράλληλα με εκείνες της ομάδας Ρ5+1 κρατών, ενώ η κυβέρνηση Ομπάμα απηύθυνε έκκληση σε δημοσιογράφους, που είχαν επιβεβαιώσει τις επαφές, ώστε να μην αποκαλύψουν τις πληροφορίες τους έως την ολοκλήρωση των συνομιλιών στη Γενεύη. Το ειδησεογραφικό πρακτορείο Associated Press και η ιστοσελίδα al-Monitor δημοσιοποίησαν έτσι τα στοιχεία τους την Κυριακή.

Τις μυστικές διπλωματικές επαφές φιλοξένησε αρχικά το Ομάν, ενώ αργότερα οι διαπραγματευτές συναντήθηκαν και σε άλλα κράτη του Περσικού Κόλπου

Οι Αμερικανοί απεσταλμένοι ήταν ο αναπληρωτής υπουργός Εξωτερικών Ουίλιαμ Μπερνς και ο Τζέικ Σάλιβαν, σύμβουλος εξωτερικών υποθέσεων του αντιπροέδρου Τζο Μπάιντεν.

Σύμφωνα με την al-Monitor, ο Πουνίτ Ταλουάρ, ανώτατο στέλεχος του αμερικανικού Συμβουλίου Εθνικής Ασφάλειας, συμμετείχε και αυτός στις μυστικές συνομιλίες.

Το ειδησεογραφικό πρακτορείο αποκάλυψε ότι οι διαπραγματευτές συναντήθηκαν πέντε φορές από τον Μάρτιο μέχρι και την περασμένη εβδομάδα, γεγονός που σημαίνει ότι οι πρώτες επαφές πραγματοποιήθηκαν τρεις μήνες πριν από την εκλογή του μεταρρυθμιστή Χασάν Ροχανί στην προεδρία του Ιράν. Η ταυτότητα των Ιρανών διαπραγματευτών δεν έχει πιστοποιηθεί.

Η μυστική διπλωματία προσφέρει πειστική εξήγηση για τη σχετική ευκολία με την οποία επετεύχθη η συμφωνία, σε χρόνο ρεκόρ μετά την εκλογή Ροχανί. Η αποκάλυψη των μυστικών επαφών εξηγεί επίσης την οργή του Γάλλου υπουργού Λοράν Φαμπιούς πριν από δύο εβδομάδες, ευρισκόμενου ενώπιον τετελεσμένου γεγονότος, αποτέλεσμα της αμερικανοϊρανικής πρωτοβουλίας.

ΜΥΣΤΙΚΕΣ ΥΠΗΡΕΣΙEΣ - Το απίστευτο πρόγραμμα «Πένι Λέιν» της CIA: Πως οι ΗΠΑ μετέτρεψαν κρατούμενους του Γκουαντάναμο σε "διπλους πράκτορες"


Οι κρατούμενοι στις αμερικανικές στρατιωτικές φυλακές του Γκουαντάναμο μετά τις επιθέσεις της 11ης Σεπτεμβρίου 2001 περιγράφηκαν από τον πρώην υπουργό Αμυνας των ΗΠΑ ως «οι πιο επικίνδυνοι, καλύτερα εκπαιδευμένοι και αιμοδιψείς δολοφόνοι στο πρόσωπο της Γης». 

Εκείνο όμως που δεν είπε ο Ντόναλντ Ράμσφελντ, αποκάλυψαν χθες οι «Τάιμς», είναι ότι κάποιοι από αυτούς τους φυλακισμένους μεταφέρθηκαν από τα κελιά τους σε κοντινές αγροικίες, όπου εκπαιδεύθηκαν προκειμένου να εργάζονται για λογαριασμό της CIA. Από εκεί επέστρεψαν στις πατρίδες τους με αποστολή να βοηθήσουν τους Αμερικανούς να εντοπίσουν και να σκοτώσουν τρομοκράτες.  

Εκτός από την ελευθερία τους εξασφάλισαν προστασία για τις οικογένειές τους και εκατομμύρια δολάρια.
 
Η ιστορία αυτής της επιχείρησης υψηλού ρίσκου από πλευράς των αμερικανικών μυστικών υπηρεσιών αποκαλύφθηκε τώρα από νυν και πρώην αξιωματούχους των ΗΠΑ. Κρατήθηκε τόσο μυστική ώστε ακόμα και το προσωπικό που ήταν υπεύθυνο για το στρατόπεδο κράτησης δεν γνώριζε την ύπαρξή της. «Μάθαμε και εμείς τα νέα για πρώτη φορά, μαζί με τον υπόλοιπο κόσμο», δήλωσε στέλεχος του υπουργείου Αμυνας.
 
Το πρόγραμμα «Πένι Λέιν» εκτυλίχθηκε σε μυστικές εγκαταστάσεις, μερικές εκατοντάδες μέτρα από τα γραφεία διοίκησης των φυλακών, που ήταν περιτριγυρισμένες από κάκτους και συρματοπλέγματα. Σύμφωνα με δημοσιογραφικές πληροφορίες, το όνομα των εγκαταστάσεων - εμπνευσμένο από το γνωστό τραγούδι των Μπιτλς - δείχνει ότι οι αξιωματικοί των μυστικών υπηρεσιών που ήταν υπεύθυνοι για το πρόγραμμα ήταν θαυμαστές του θρυλικού βρετανικού συγκροτήματος. Σε κάποιες άλλες μυστικές εγκαταστάσεις στο Γκουαντάναμο έδωσαν το όνομα «Στρόμπερι Φιλντς». Αξιωματούχοι αναφέρονταν σε αυτό το σύμπλεγμα των οκτώ αγροικιών και ως Μάριοτ, λόγω της σχετικής πολυτέλειας που είχαν σε σύγκριση με τα άλλα μέρη της φυλακής. Κάθε σπιτάκι διέθετε κουζίνα, ντουσιέρα, τηλεόραση και εσωτερική βεράντα, αν και η βασική πολυτέλεια ήταν προφανώς το κρεβάτι με το μαλακό στρώμα - μεγάλη αντίθεση με το σκληρό κρεβάτι της φυλακής. Μάλιστα κάποιοι αξιωματούχοι προμήθευαν και με πορνογραφικό υλικό τους φυλακισμένους που το ζητούσαν.