ΕΘΝΙΚΑ ΣΥΡΙΖΑΝΕΛέητα ΞΕΦΤΙΛΙΚΙΑ: Ο ελέφαντας στο παλάτι του Ερντογάν - Σύντροφοι τον βλέπετε???

 Toυ ΑΠΟΣΤΟΛΟΥ ΔΟΞΙΑΔΗ

«Ερχομαι από το Μουσείο Φυσικής Ιστορίας, όπου πέρασα τρεις ώρες. Είδα τα πάντα, και τα μελέτησα προσεκτικά. Τι πλούσια που είναι η Φύση! Τόσα πουλιά, τόσα ζώα, τόσες πεταλούδες, τόσα έντομα κάθε είδους, άλλα πράσινα σα σμαράγδια, άλλα κόκκινα σαν κοράλλια. Και κάτι μικρά, τοσοδούτσικα μαμουνάκια, μικρότερα από κεφαλάκι καρφίτσας!».

«Δε μου λες, ο ελέφαντας πως σου φάνηκε; Δεν είναι σαν βουνό ολόκληρο;».

«Ο ελέφαντας; Μπα; Είχε και ελέφαντα;».

Ο παραπάνω διάλογος είναι το φινάλε ενός μύθου του Ιβάν Κριλόφ, ρώσου συγγραφέα του 19ου αιώνα. Εγινε γνωστός από την αναφορά του στους «Δαιμονισμένους» του Ντοστογιέφσκι, όπου ένας χαρακτήρας, αναφερόμενος στον κριτικό και διανοούμενο Βησσαρίωνα Μπελίνσκι, λέει: «Είναι σαν τον ήρωα του Κριλόφ, που πήγε στο Μουσείο και δεν είδε τον ελέφαντα». Αυτή είναι η αρχική καταγωγή της έκφρασης «ο ελέφαντας στο δωμάτιο». Δηλώνει, ως γνωστό, κάτι εντελώς προφανές και καθοριστικό σε κάποιο ζήτημα, που όμως κάποιοι επιμένουν να μην το βλέπουν.

Κάτι σχετικό συμβαίνει και με κάποιους σήμερα στην Ελλάδα, με πρωταθλητές τον Πρωθυπουργό, τους υπουργούς του, αλλά και αρκετούς δημοσιολογούντες: κοιτάζουν την Τουρκία του Ερντογάν αλλά δε βλέπουν τον ελέφαντα.  

Μια υπενθύμιση της ύπαρξής του ήρθε τις τελευταίες μέρες ξανά δυστυχώς στην επικαιρότητα με τον πιο δραματικό τρόπο, με το πογκρόμ συλλήψεων δημοσιογράφων, πολιτικών, απλών πολιτών, ακόμη και γιατρών, που εξαπολύθηκε εναντίον όσων τόλμησαν να ασκήσουν κριτική για την επίθεση στο Αφρίν της Συρίας.

Αλλά σε όσους συμπατριώτες μας διατηρούν, παρ όλα αυτά, αντιληπτικό πρόβλημα με τη γείτονα, συστήνω να διαβάσουν την φετινή αναφορά του «Οίκου Ελευθερίας» (Freedom House), που μόλις κυκλοφόρησε.

Ο «Οίκος Ελευθερίας» είναι μια Μη-Κυβερνητική Οργάνωση που ιδρύθηκε τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο από την πολιτικό και ακτιβίστρια Ελινορ Ρούσβελτ, ευρύτερα γνωστή ως σύζυγο του προέδρου Ρούσβελτ. Από το 1972, η οργάνωση εκδίδει κάθε χρόνο την αναφορά «Ελευθερία στον Κόσμο», όπου κατατάσσει τις χώρες του πλανήτη σε τρεις κατηγορίες: «Ελεύθερη», «Μερικώς Ελεύθερη», και «Μη Ελεύθερη». 

Αυτή η αξιολόγηση προσμετρά τη λειτουργία του κράτος δικαίου, την ποιότητα της Δικαιοσύνης, τη διάκριση των εξουσιών, την ελευθερία της έκφρασης και των ΜΜΕ, τους ελέγχους στην κρατική αυθαιρεσία, και άλλους παράγοντες που δίνουν νόημα στην έννοια «ελευθερία».  

Ενδεικτικά, στην κατάταξη για το 2017, που μόλις δημοσιεύθηκε, η Νορβηγία και η Σουηδία είναι στην κορυφή, ενώ η Βόρεια Κορέα και η Συρία στο βυθό. H χώρα μας είναι στα χαμηλά της ανώτερης κατηγορίας: «Ελεύθερη», στο παρά κάτι.

Αυτό που ενδιαφέρει εδώ είναι ότι φέτος η Τουρκία πέρασε για πρώτη φορά την τελευταία δεκαετία από την κατάσταση του «Μερικώς ελεύθερη», στο «Μη ελεύθερη». 

Η βαθμολόγησή της είναι 32/100, δηλαδή τρεις μονάδες κάτω από την Αλγερία, και πέντε από την Ιορδανία. Δεν το λες και επιτυχία.  

Κι όμως. Ο Πρωθυπουργός μας και η κυβέρνησή του επιμένουν να μιλούν για την Τουρκία σαν να είναι δημοκρατική χώρα. Σαν να μη βλέπουν δηλαδή —ας το πούμε έτσι— τον ελέφαντα στο παλάτι με τα 1.100 δωμάτια που έφτιαξε ο Ερντογάν για τον εαυτό του.

O πίνακας του Freedom House για το 2017. 

Με πράσινο οι Ελεύθερες χώρες, με κίτρινο οι Μερικώς Ελεύθερες και με μωβ οι Μη Ελεύθερες.

Δεν αντιλέγω, ότι σε θέματα διπλωματικών χειρισμών η εθελοτυφλία είναι φυσική: όταν μιλάς με μια άλλη χώρα για διεθνείς συμφωνίες ή καταστάσεις που άπτονται της εθνικής άμυνας, είναι φυσικό να μη βάζεις στο επίκεντρο την πολιτική της κατάσταση. Κι ούτε είμαι τρελός, να προτείνω η Ελλάδα να κηρύξει αντιστασιακό αγώνα στην Τουρκία, μια χώρα που θέλουμε να είναι φίλη, αλλά υπήρξε στο παρελθόν και μπορεί να ξαναγίνει στο μέλλον εχθρική. Αλλά από αυτού του σημείου, μέχρι του να υμνούμε τη… δημοκρατία της, το πράγμα απέχει πολύ.

Ενδεικτικότερο δείγμα της άρνησης του Πρωθυπουργού, και όχι μόνο, να δουν τον ελέφαντα στο παλάτι του Ερντογάν είναι οι επίμονες αναφορές στην κυβέρνησή του ως «νόμιμα εκλεγμένη», με τον υπαινιγμό ότι είναι άρα και δημοκρατική. Θυμίζω ότι οι «νόμιμες εκλογές» (ιδιαίτερα όταν τα αποτελέσματά τους αμφισβητούνται από διεθνείς παρατηρητές) δεν συνιστούν απόδειξη δημοκρατικότητας, γιατί τότε θα ήταν και ο Χίτλερ δημοκράτης, αφού νόμιμα εξελέγη. Αλλωστε, σύμφωνα με την αξιολόγηση του «Οίκου Ελευθερίας», η Τουρκία δεν περιλαμβάνεται καν στις «εκλογικές δημοκρατίες» (electoral democracies), αφού για τον χαρακτηρισμό αυτό πρέπει να ισχύουν και άλλοι όροι εκτός από το να γίνονται εκλογές: να υφίστανται οι προϋποθέσεις για να είναι ελεύθερες.

Ο πίνακας του Freedom House για τις «εκλογικές δημοκρατίες», σημειωμένες με μπλε. 

Η Τουρκία δεν συγκαταλέγεται σε αυτές από το 2015.

Η έφεση του Ερντογάν προς τον αυταρχισμό άρχισε να εκδηλώνεται έντονα το 2013, με τις διαμαρτυρίες κατά της οικοπεδοποίησης του Πάρκου Γκεζί, όπου σκοτώθηκαν 22 πολίτες και τραυματίσθηκαν χιλιάδες, και κατόπιν με τις αποκαλύψεις για σοβαρές υποθέσεις διαφθοράς όπου εμπλέκεται ο ίδιος και άτομα του περιβάλλοντός του, (Παρεμπιπτόντως, αυτά τα δύο συμβάντα ήταν καθοριστικά στη σύγκρουση του με τον Γκιουλέν, με τον οποίο ως τότε είχαν καλές σχέσεις).

Αλλά το αποκορύφωμα ήρθε με τα γεγονότα της 15ης Ιουλίου 2016. Για αυτά γνωρίζουμε σήμερα με βεβαιότητα, σύμφωνα με σοβαρές διεθνείς πηγές, τα εξής: 

α) ότι υπήρξε κίνηση ενός ελάχιστου ποσοστού (περίπου 1,4%) των Ενόπλων Δυνάμεων κατά της κυβέρνησης, 

β) ότι η κίνηση ήταν εξαιρετικά κακοσχεδιασμένη και καταδικασμένη στην αποτυχία, 

γ) ότι δε συμμετείχε στο σχεδιασμό της ο Γκιουλέν, και 

δ) ότι ο Ερντογάν ήξερε από αρκετά πριν ότι η κίνηση ήταν εν εξελίξει. 

Οι πληροφορίες αυτές προέρχονται μεταξύ άλλων από δηλώσεις εκπροσώπων Δυτικών μυστικών υπηρεσιών, συμβούλων του ΟΗΕ και της ΕΕ, και αναλύσεις δημοσιογράφων και μελετητών της Τουρκίας σε σοβαρά δυτικά έντυπα.

Επιπλέον, κάποιοι σοβαροί αναλυτές παρουσιάζουν ενδείξεις ότι το πραξικόπημα ήταν σχεδιασμένο από τον Ερντογάν και αξιωματικούς προσκείμενους σε αυτόν. Δεν λαμβάνω εδώ υπ’ όψει τη θεωρία καθώς, όπως έγραψε ο Ντέιβιντ Φίλιπς, Διευθυντής του Ινστιτούτου Μελέτης Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων του Πανεπιστημίου Κολούμπια, «όσο είναι στην εξουσία ο Ερντογάν είναι πρακτικά αδύνατο να επιβεβαιωθεί».

Το σίγουρο είναι ότι, είτε τα γεγονότα του Ιουλίου 2016 ήταν μια ερασιτεχνική απόπειρα πραξικοπήματος —σε έναν στρατό, σημειωτέον, που δε διακρίνεται για τον ερασιτεχνισμό του, ειδικά στα πραξικοπήματα—, είτε ήταν σκηνοθετημένα, ο Ερντογάν γνώριζε από πριν ότι θα συμβούν. Επ’ αυτού έχουμε πολλές μαρτυρίες, αλλά και δύο εντελώς αδιάσειστες, καθώς δημοσιεύονται στα τουρκικά ΜΜΕ και προέρχονται από δυο θερμούς υποστηρικτές του: τον λαϊκοεθνικιστική τούρκο πολιτικό Ντογού Πέριντσεκ, και τον διαβόητο ρώσο ακροδεξιό Αλεξάντρ Ντούγκιν.

Το γεγονός ότι ο Ερντογάν γνώριζε για την απόπειρα και δεν έκανε κάτι για τη σταματήσει, τον καθιστά εν μέρει τουλάχιστον υπεύθυνο για τα θύματά της. Πάντως την αιτία που δεν έκανε τίποτε τη γνωρίζουμε, αφού ο ίδιος χαρακτήρισε την απόπειρα, ήδη τα χαράματα της 16ης Ιουλίου, «δώρο Θεού». Ο λιγότερο μεταφυσικός Μπρούνο Καλ, αρχηγός των μυστικών υπηρεσιών της Γερμανίας, εξέφρασε ύστερα από μήνες την άποψη ότι σε καμία περίπτωση δεν οργάνωσε την απόπειρα ο Γκιουλέν, ενώ τη χαρακτήρισε «απλώς μια δικαιολογία για τη σειρά των διώξεων των πολιτικών αντιπάλων του Ερντογάν» που ακολούθησε.

Σύμφωνα με τη βρετανική Independent, οι υπηρεσίες πληροφοριών της ΕΕ χαρακτήρισαν την απόπειρα «καταλύτη προσχεδιασμένων διώξεων», ενώ ο αρχηγός του κεμαλικού κόμματος, Κιλιντσντάρογλου, τη χαρακτήρισε «ελεγχόμενο πραξικόπημα». Και έκτοτε, κάθε λίγο και λιγάκι, όποτε προκύπτει νέα ανάγκη, γίνεται στην Τουρκία μια καινούργια αναφορά σε κάποιο γεγονός σχετικό με την 15η Ιουλίου, που συχνά το πρωτακούμε, ώστε να καλυφθεί κάποια νέα επικοινωνιακή ανάγκη του Ερντογάν. Ετσι, αμέσως πριν την εισβολή στη Συρία, η Άγκυρα ανακοίνωσε ξαφνικά ότι υπαίτιος για την απόπειρα πραξικοπήματος ήταν ο Γκιουλέν, όπως μας έλεγε ως τώρα, αλλά… η CIA. Η 15η Ιουλίου έχει γίνει η Μητέρα όλων των Μύθων.

Εξ αρχής, διεθνείς σχολιαστές παρομοίασαν την απόπειρα του πραξικοπήματος με τον «Εμπρησμό του Ράιχσταγκ», το συμβάν που έδωσε την αφορμή στον Χίτλερ να γίνει από «δημοκρατικά εκλεγμένος» ηγέτης απόλυτος τύραννος. Σαν τα γεγονότα της 15ης Ιουλίου, ο εμπρησμός του Ράιχσταγκ δεν αποτέλεσε απειλή για το καθεστώς. Σήμερα γνωρίζουμε ότι υπαίτιός του ήταν ένας «μοναχικός λύκος», ο νεαρός ολλανδός κομμουνιστής Μαρίνους βαν ντερ Λούμπε, που έδρασε μόνος ελπίζοντας ότι με τη φωτιά θα ξεσήκωνε, όπως έλεγε, την εργατική τάξη της Γερμανίας. Αντ᾽ αυτού, έδωσε στο χιτλερικό καθεστώς την ευκαιρία να στήσει μια θεαματική δίκη προβεβλημένων κομμουνιστών, που δεν είχαν καμία ανάμειξη, και πάνω από όλα να εκδώσει το «Διάταγμα του Εμπρησμού του Ράιχσταγκ», δηλαδή τον θεμέλιο λίθο της ναζιστικής τυραννίας.

Κάπως αντίστοιχα εκμεταλλεύτηκε ο Ερντογάν ό,τι έγινε, ή και δεν έγινε, στις 15 Ιουλίου του 2016. Το «Καθεστώς Εκτακτης Ανάγκης» που επέβαλλε, αρχικά για τρεις μήνες, παρατείνεται συνεχώς, δίνοντας στον Ερντογάν το δικαίωμα να κυβερνά ως απόλυτος δικτάτορας. Ένα από τα χαρακτηριστικότερα διατάγματα που εκδόθηκαν τον τελευταίο καιρό, με ισχύ νόμου, λέει το αδιανόητο για όποιον ζει σε ελεύθερη χώρα: «Οι πολίτες που αυτοδικούν, ανεξαρτήτως της σοβαρότητας των πράξεων τους, κατά εχθρών της δημοκρατίας, δεν διώκονται ποινικά». Εδώ «εχθροί της δημοκρατίας» είναι φυσικά οι εχθροί του Ερντογάν: αν δηλαδή ένας πολίτης σκοτώσει έναν αντίπαλο του Ερντογάν, γιατί κατά τη γνώμη του πρόσβαλλε τη «δημοκρατία», έχει ασυλία. Χαρώ εγώ τη δημοκρατία!

Οπως και άλλες «Μη Ελεύθερες» χώρες, η Τουρκία του Ερντογάν εκδηλώνει τον τελευταίο ενάμιση χρόνο την ανελευθερία της με πολλούς τρόπους, με πρώτους και χειρότερους τις επιθέσεις στους δυο βασικούς πυλώνες της δημοκρατίας: τα ελεύθερα ΜΜΕ και την ανεξάρτητη Δικαιοσύνη.

Από τις 15 Ιουλίου 2016, πάνω από 300 δημοσιογράφοι έχουν συλληφθεί, εκατοντάδες έχουν διαφύγει στο εξωτερικό, ενώ περίπου 200 ΜΜΕ έχουν κλείσει με κυβερνητικό φιρμάνι. Στην κατάσταση του κράτους δικαίου και της Δικαιοσύνης η κατάσταση είναι εφιαλτική. Έχουν προσαχθεί βίαια 130.000 τούρκοι πολίτες, και είναι στις φυλακές περισσότεροι από 60.000. Οι συνθήκες κράτησής είναι απάνθρωπες, η πρόσβαση σε νομικές υπηρεσίες σχεδόν ανύπαρκτη. Στο δικαστικό σώμα έχει γίνει πραγματική σφαγή, αφού σχεδόν 4.500 (τεσσερισήμισι χιλιάδες!) δικαστές και εισαγγελείς έχουν απολυθεί, ενώ κάποιες εκατοντάδες είναι φυλακισμένοι. Οι δίκες των πολιτικών αντιπάλων του Ερντογάν γίνονται κατά συνέπεια από δικαστές και εισαγγελείς που δέχθηκαν να μείνουν στα αξιώματά τους μετά την αναιτιολόγητη απόλυση 4.500 συναδέλφων τους. (Καταλαβαίνουμε πόσο μπορεί να σέβονται οι άνθρωποι αυτοί το λειτούργημά τους). Δε θέλει πολλή φαντασία για να καταλάβει κανείς ότι οι δίκες που γίνονται είναι παρωδία δικαιοσύνης. Αλλωστε, επ’ αυτού είχαμε την ευκαιρία να ακούσουμε τις απόψεις του Ερντογάν και στη χώρα μας, στη συνέντευξή του στον Αλέξη Παπαχελά: έκδηλα έκπληκτος, είπε ότι δεν είναι δυνατόν η ελληνική Δικαιοσύνη να αποφασίζει εναντίον των βουλήσεων της εκτελεστικής εξουσίας. Ο άνθρωπος όχι μόνο βιάζει τη δημοκρατία. Δεν ξέρει καν τι είναι!

Ο διαβόητος Αντρέι Βισίνσκι (κέντρο) ο Γενικός Εισαγγελέας των «Δικών της Μόσχας», ενώ αγορεύει.

Οι δίκες στη σημερινή Τουρκία θυμίζουν σε μεγάλο βαθμό το άλλο κτηνώδες καθεστώς της δεκαετίας του 1930. Στα πλαίσια της λεγόμενης «Μεγάλης Εκκαθάρισης», ο Στάλιν εκτέλεσε περίπου 700.000 ανθρώπους, τους περισσότερους χωρίς δίκη. Ειδικά στις «Δίκες της Μόσχας», όπου δικάστηκαν υπό πλήρη κινηματογραφική κάλυψη τα πιο διακεκριμένα στελέχη του Κομμουνιστικού Κόμματος, οι κατηγορούμενοι έφταναν στο δικαστήριο με «ομολογίες» προετοιμασμένες —άσχετες φυσικά με την αλήθεια— αποσπασμένες με φρικτά βασανιστήρια ή απειλές για εκτέλεση των μελών των οικογενειών τους (συχνά και τα δύο), και καταδικάζονταν με αποφάσεις προειλημμένες. Κάτι παρόμοιο γίνεται και στη σημερινή Τουρκία, όπου τα βασανιστήρια και οι εκβιασμοί κυριαρχούν στην δημιουργία «ομολογιών» στις συνεχείς δίκες των φερομένων ως πραξικοπηματιών, ενισχυμένες και από τους πάντα πρόθυμους φιλοκυβερνητικούς μάρτυρες, που καταθέτουν ό,τι έχουν ανάγκη οι διωκτικές αρχές. «Τροτσκιστές», «σαμποτέρ», «δολοφόνους», «πράκτορες του ιμπεριαλισμού» έλεγαν οι εισαγγελείς του Στάλιν τους κατηγορούμενους τότε. «Γκιουλενιστές», «τρομοκράτες», «δολοφόνους», «πράκτορες των Αμερικάνων» (το τελευταίο, καινούργιο), τους λένε τώρα οι εισαγγελείς του Ερντογάν. Οι χαρακτηρισμοί αλλάζουν, αλλά η ουσία παραμένει η ίδια: ψεύτικες κατηγορίες, ψεύτικες ομολογίες, αλλά πραγματικότατες και σκληρότατες καταδίκες. Ο τουρκικός λαός είναι στο έλεος ενός «ντε φάκτο δικτάτορα», όπως τον ανέφερε χαρακτηριστικά η εφημερίδα των Βρυξελλών, New Europe.

Οι κατηγορούμενοι σε μια από τις δεκάδες δίκες «πραξικοπηματιών» του Ερντογάν, 

ενώ προσάγονται στο δικαστήριο

Δεν χρειάζεται περισσότερη ανάλυση. Η Τουρκία δεν είναι ελεύθερη. Ο Ερντογάν διοικεί τυραννικά, έχοντας καταλύσει το κράτος δικαίου και την ανεξαρτησία της Δικαιοσύνης. Το ότι η «δημοκρατική εκλογή» του δεν καθιστά το καθεστώς του δημοκρατικό είναι πασιφανές σε όλους, εκτός από όσους δε θέλουν να το δουν, για δικούς τους λόγους.

Ας πάψει λοιπόν η ελληνική κυβέρνηση να μιλά για «πραξικοπηματίες» που τάχα πήγαν να ανατρέψουν τον μεγάλο δημοκράτη Ερντογάν, και...

ΕΘΝΙΚΑ ΘΕΜΑΤΑ - ΕΘΝΙΚΑ ΣΥΡΙΖΑΝΕΛέητα ΞΕΦΤΙΛΙΚΙΑ: Η Ιστορία εκδικείται όταν γράφεται από προσκυνημένους

Γράφει ο Σπήλιος Σπηλιωτόπουλος 

Πρώην ιπτάμενος της πολεμικής αεροπορίας και υπουργός Εθνικής Αμυνας

info@e-spilios.gr

 

Παρά το δεδομένο και αδιαμφισβήτητο γεγονός ότι Μακεδονικό έθνος ουδέποτε υπήρξε – αφού οι Μακεδόνες ήσαν αποδεδειγμένα Έλληνες – εντούτοις επιχειρείται, σκόπιμα και υποβολιμαία να υποστηριχθεί νεόκοπο ψευδεπίγραφο έθνος, γλώσσα, ιστορία, πολιτισμός και αδιάλλακτος αλυτρωτισμός, με όχημα τον γεωγραφικό όρο Μακεδονία.

Γι αυτό πρωτίστως και δεν πρέπει η νέα ονομασία να περιέχει τη λέξη «Μακεδονία» ούτε καν ως γεωγραφικό προσδιορισμό. Άλλως, θα πρόκειται για μια άκρως επικίνδυνη για την ασφάλεια και τη σταθερότητα των Βαλκανίων πρωτοφανή υπεξαίρεση ελληνικών εθνοτικών συμβόλων, ιστορίας και πολιτισμού, την οποίαν ουδείς Έλληνας νομιμοποιείται να επιτρέψει.

Ιδιαίτερη όμως ανησυχία προκαλεί η έλλειψη συντονισμού/συνεννόησης στο ανώτατο πολιτικό επίπεδο της Ελληνικής πλευράς, η οποία θα είναι και η μόνη ζημιωμένη σε περίπτωση αρνητικής εξέλιξης της διαπραγμάτευσης στο στημένο γεωπολιτικό παίγνιο που εμείς οι ίδιοι – πιεζόμενοι – επισπεύδουμε, πάντοτε εσωστρεφείς, χωρίς κατάλληλη προετοιμασία, πολιτική συνεννόηση και στόχευση που να εξυπηρετεί τους μεσομακροπρόθεσμους εθνικούς αντικειμενικούς μας σκοπούς.

Αυτή είναι και η κύρια παθόγενειά μας, ως ασύντακτης πολιτείας, η οποία επιμένει να κωφεύει στις επανειλημμένες εκκλήσεις που έχουν κατατεθεί δημόσια για την ανάγκη αμεσης σύστασης Συμβουλίου Εθνικής Ασφαλειας, ώστε, τα μείζονα εθνικά μας θέματα να μη παραδίδονται βορά στη συνήθη μικροπολιτική αριστεροδεξιά αδολέσχια, με συνέπεια την ήττα.

Μπορούμε, επιτέλους, αυτή τη φορά, να αποφύγουμε την ήττα; 

Βεβαίως και μπορούμε. Αρκεί μόνο να αναλογιστούμε τα πορίσματα των ιστορικών και επιστημονικών ερευνών και των αρχαιολογικών ευρημάτων, τόσο στη χώρα μας όσο και διεθνώς, τα οποία τεκμηριώνουν με αδιάσειστα στοιχεία την Ελληνικότητα των Μακεδόνων, αλλά και τις ύπουλες βλέψεις και τις αιματηρές επιθέσεις κατά της Ελλαδας, στη νεότερη πολιτικοδιπλωματική ιστορία των Βαλκανίων, που οδήγησαν στη μεταγενέστερη μετάλλαξη των Σλάβων σε ψευδομακεδόνες, με διακυρηγμενο «εθνικό» τους στόχο τη Θεσσαλονικη.

Τότε θα καταλάβουμε πόσο εγκληματικό θα είναι το λάθος μας να συμφωνήσουμε στην εκχώρηση του ονόματος «Μακεδονία», έστω και ως συνθετικό.
 

Οι γεωπολιτικοί ανταγωνισμοί ΗΠΑ – Ρωσίας και οι σχεδιασμοί των συλλογικών θεσμών άμυνας, ασφάλειας και συνεργασίας (κυρίως ΝΑΤΟ, ΕΕ), που αφορούν στον έλεγχο των Βαλκανίων και στις ανακατατάξεις στην ευρύτερη περιοχή, με έμφαση στα ενεργειακά, επιφέρουν μείζονες αλλαγές στις μέχρι σήμερα ισορροπίες και συσχετισμούς, ανακατανομή ρόλων, νέες συνεργασίες και σύγκρουση συμφερόντων.

Στο ρευστό και πιεστικό αυτό περιβάλλον, οφείλουμε να επιδείξουμε ιδιαίτερη προσοχή και αποφασιστικότητα στη προστασία των ίδιων συμφερόντων, προβάλλοντας την ανυποχώρητη θέση μας έναντι του αλυτρωτικού ψευδομακεδονισμού, θέση που διασφαλίζει ταυτόχρονα τη σταθερότητα και την ασφάλεια των Βαλκανίων (τη πυριτιδαποθήκη της Ευρώπης – κι’ας υποκρίνονται κάποιοι ότι το ξεχνούν), όπως εξάλλου επιβάλλει και η δεσπόζουσα θέση μας στη περιοχή.

Οποιαδήποτε υποχωρητικότητα, όταν μάλιστα η αλήθεια και το δίκαιο είναι με το μέρος μας, θα είναι...

ΕΘΝΙΚΑ ΘΕΜΑΤΑ - ΕΘΝΙΚΑ ΣΥΡΙΖΑΝΕΛέητα ΞΕΦΤΙΛΙΚΙΑ: Η δυστυχία του να μην έχεις εθνική ταυτότητα

Γράφει ο Ανδρέας Μήλιος 
Διδάκτορας Πολιτειολογίας του Πανεπιστημίου της Φρανκφούρτης, συγγραφέας του βιβλίου "Αρχαία και σύγχρονη δημοκρατία-Διδάγματα από την αρχαία". 

 

Στη διεθνή επιχειρηματική σκηνή η εταιρική ταυτότητα εξετάζεται ως η κεντρική στρατηγική της επιχείρησης, η οποία δρα στη λειτουργία της ως καθοδηγητικό και κατευθυντήριο πρότυπο και έχει ως αποστολή την αποτελεσματικότερη εξυπηρέτηση των σκοπών και των στόχων της. 

Η εταιρική ταυτότητα, με τη βοήθεια επικοινωνιακών μέσων, μεθόδων και τεχνικών, καθορίζει και ρυθμίζει τις δραστηριότητες και τη συμπεριφορά της επιχείρησης και αποβλέπει  στην επίτευξη της μέγιστης δυνατής συνεργατικής αλληλεπίδρασης των εμπλεκόμενων φορέων και δυναμικών της.

Η σημαντικότητα της Εταιρικής Ταυτότητας προκύπτει από τη συνθετική δομή της, η οποία συμπυκνώνει στον πυρήνα της την εταιρική φιλοσοφία, την εταιρική συμπεριφορά, την οπτική παραστατική εικόνα και την εταιρική επικοινωνία. ‘Ολα αυτά αντανακλούν στα μάτια της κοινής γνώμης και των δυνητικών αγοραστών την  εικόνα της επιχείρησης, η οποία στις ημέρες μας εξελίχθηκε σε πρωταγωνιστικό στρατηγικό εργαλείο υπηρέτησης των στόχων κάθε επιχείρησης. Η εικόνα των επιχειρήσεων είναι στην εποχή της τεχνολογικής επικοινωνίας που ζούμε ο κυριότερος άϋλος οικονομικός πόρος τους και το κύριο εργαλείο που σηματοδοτεί την αναγνωρισιμότητα, τη διαφοροποίηση και το προφίλ τους.

Στην παγκοσμιοποιημένη εποχή μας η ταυτότητα των χωρών διαδραματίζει εξίσου καθοριστικό ρόλο στην κοινωνική συνοχή και στη συλλογική ευημερία των λαών, καθώς λειτουργεί ως συγκολιτική ουσία στο εσωτερικό κάθε χώρας  και ως παραγωγός της διεθνούς εικόνας της στο εξωτερικό. Έτσι εξηγείται το θέατρο του παραλόγου που παρακολουθούμε να παίζεται τα τελευταία είκοσι χρόνια στα βόρεια σύνορά μας από το σλαβο-αλβανικό συνονθύλευμα ενός αταυτοτικού λαού.

Ο γεωγραφικός αυτός χώρος, πρώην επαρχία της Γιουγκοσλαβίας, κατοικούνταν ανέκαθεν από Αλβανούς, Σλάβους και Βούλγαρους και παραχωρήθηκε από τους ανιστορικούς πολιτικούς ηγέτες, που μοίρασαν τον κόσμο μετά τον δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο, στον τότε πανίσχυρο Τίτο. Εκείνος ονόμασε το ομόσπονδο κρατίδιο Μακεδονία και μετά τη διάλυση της Γιουγκοσλαβίας το σλαβικό στοιχείο του νεοσύστατου κρατιδίου αντί να αναζητήσει τα ιστορικά του ίχνη, αποφάσισε να σφετερισθεί το όνομα της ελληνικής Μακεδονίας, αφού αυτό τους εξασφάλιζε διεθνή αίγλη στο εξωτερικό και κοινωνική συνοχή στο εσωτερικό. Έτσι, μια φαντασιακή κατασκευή κράτους, που δημιουργήθηκε ως προϊόν ανερμάτιστης πολιτικής βούλησης, άρχισε να σφετερίζεται τα πολιτισμικά στοιχεία και τα ηρωικά πρόσωπα της ελληνικής Μακεδονίας, χωρίς να έχει καμία σχέση με αυτά. Ποιος δεν θα ήθελε να θεωρείται απόγονος μιας από τις συγκλονιστικότερες μορφές της αρχαίας ιστορίας, του Μεγάλου Αλεξάνδρου;

Όμως, η εθνική ταυτότητα συντίθεται από τα στοιχεία του πολιτισμικού φορτίου και των ιδεολογικών συνιστωσών κάθε λαού, όπως η καταγωγή, η ιστορική διαδρομή, οι παραδόσεις, τα ήθη, τα έθιμα, η τέχνη, η γλώσσα, η θρησκεία, η παιδεία, κ.λ.π., τα οποία με τη σειρά τους  σμιλεύουν την ταυτοτική εθνική συνείδηση του λαού.  

Συνεπώς, η ταυτοτική εθνική συνείδηση, ο πυρήνας της εθνικής ταυτότητας, δεν κλέβεται και δεν αγοράζεται, παρά δημιουργείται με την πάροδο των αιώνων από τις ίδιες τις κοινωνίες των λαών. Δεν αρκεί η κατοίκηση ενός κομματιού γεωγραφικού χώρου για να σε χρήσει Μακεδόνα, όταν τα κύρια πολιτισμικά σου στοιχεία δεν μπορούν να υποστηρίξουν τη μακεδονική καταγωγή. 

Για να έχει ένας λαός εθνική συνείδηση απαιτείται να διαθέτει συλλογική εθνική ταυτότητα και ταυτοτική πολιτειακή συλλογικότητα. 

Οι ανιστόρητοι και κακόβουλοι  γείτονές μας δεν διαθέτουν τίποτα από τα παραπάνω που να ταυτίζεται με την μακεδονική καταγωγή και τους Μακεδόνες. Οι κάτοικοι του τεχνητού κρατιδίου είναι Σλάβοι και Αλβανοί, η επίσημη γλώσσα βουλγαρικό ιδίωμα, οι πολιτισμικές καταβολές σλαβικές και αλβανικές, η παιδεία και οι παραδόσεις σλαβικές. Άλλωστε, το ότι οι Σλάβοι κατοίκησαν την περιοχή μια με μιάμιση χιλιετία μετά τον Μέγα Αλέξανδρο είναι γνωστό σε όλους. Προφανώς, αυτό το γνωρίζει και η καθεστηκυία τάξη των Σκοπίων, αλλά συνεχίζει να θέλει να καπηλευτεί κάτι που ποτέ δεν της ανήκε. Κατά συνέπεια, οι προσπάθειες ενστάλαξης του μακεδονικού γονιδίου στο σλαβικό δεν γίνονται από ανιστορικότητα αλλά από κακοήθη σκοπιμότητα, η οποία αποβλέπει στη διατήρηση της συνοχής του λαϊκού συνονθυλεύματος και κατ’ επέκταση στην επιβίωση του κρατιδίου ως κρατικής οντότητας. 

Μια κρατική οντότητα που τρέφει ένα διεφθαρμένο πολιτικό κατεστημένο στο ίδιο το κρατίδιο και προσπορίζει οφέλη στο δυτικό διεθνές κατεστημένο (ΝΑΤΟ και ΕΕ), το οποίο  νοιώθει να απειλείται από τη διείσδυση της Ρωσίας στο υπογάστριο της Ευρώπης. 

Στο ερώτημα τι μέλλει γενέσθαι, η απάντηση είναι απλή και σύντομη: 

ΕΘΝΙΚΑ ΘΕΜΑΤΑ και ΣΥΡΙΖΑΝΕΛέητο ΤΣΑΡΛΑΤΑΝΑΔΙΚΟ: Ο πατριωτισμός είναι το προτελευταίο καταφύγιο του απατεώνα, το τελευταίο είναι η καρέκλα

Από τον aNameToCome

Μεγάλη αναταραχή έχει προκύψει στο πολιτικό σκηνικό μετά το μεγάλο συλλαλητήριο της περασμένης εβδομάδας για το Μακεδονικό και τις αναμενόμενες εξελίξεις γύρω από το περιβόητο ζήτημα της ονομασίας του γειτονικού κράτους.  

Η συμμετοχή του κοινού ήταν πολύ μεγάλη και αυτό δημιούργησε κάποιες αναταραχές στην κυβερνητική πλειοψηφία. Δεν έχω ωστόσο σταματήσει να γελάω με την προσμονή κάποιων ότι ο Πάνος Καμμένος θα ρίξει τάχα μου την κυβέρνηση διότι δεν θα ψηφίσει υπέρ μιας ονομασίας της ΠΓΔΜ που θα περιέχει τον όρο Μακεδονία. Δεν είναι ότι δεν εμπιστεύομαι τον άντρα και την συνέπεια των λόγων του αλλά για να το θέσω απλά, πιστεύω ότι ο Πάνος θα ψήφιζε και την μετονομασία του ίδιου σε Ποκαχόντας αν κινδύνευε να απολέσει την υπουργική καρέκλα.  

Στο ενδιάμεσο όλοι οι ΑΝΕΛ φυσικά ξιφουλκούν και οδύρονται ενάντια στην παράδοση της ιερής ονομασίας στους γείτονες και διαρρηγνύουν τα ιμάτια τους ότι δεν πρόκειται να αποδεχθούν μια τέτοια εξέλιξη που βλάπτει τα εθνικά συμφέροντα λες και η ίδια η ύπαρξη των ΑΝΕΛ δεν τα έχει ξεφτιλίσει (τα εθνικά συμφέροντα). 

 Φυσικά οι ΑΝΕΛ δεν είναι οι μόνοι που αντιμετωπίζουν προβλήματα με το θέμα αφού και η Νέα Δημοκρατία έχει αναταράξεις μια και ένα σημαντικό κομμάτι της είναι καραμπινάτο Πατρίς-Θρησκεία-Οικογένεια και το θέμα πλήττει το πρώτο συστατικό του ιερού τρίπτυχου ενώ δεν έχει αφήσει αμέτοχο ούτε το δεύτερο. Ο καψερός ο Κυριάκος που είναι πούρος φιλελές από τη μία δεν ενδιαφέρεται καθόλου για το όνομα και έχει ξεκάθαρα δεχτεί τον όρο Μακεδονία αλλά από την άλλη πρέπει να κρατήσει και το μαγαζί ενωμένο και να ικανοποιεί και τους πατριώτες. Δεν είναι άλλωστε λίγοι αυτοί που πιστεύουν ότι το θέμα ήρθε στην επικαιρότητα ακριβώς γι αυτό το λόγο, για να δημιουργήσει δηλαδή πρόβλημα στην αντιπολίτευση αφού θα την έφερνε αντιμέτωπη ακριβώς με αυτό το διχασμό. 

Βέβαια αν σκεφτείς με ποιον συγκυβερνά ο Αλέξης, είναι να απορείς πως δεν τον απασχόλησε η δύσκολη θέση που θα έφερνε τον ακροδεξιό του εταίρο αλλά μάλλον τους έχει καταλάβει καλά και ξέρει μέχρι τι είναι αποφασισμένοι να καταπιούν όσο απολαμβάνουν την εξουσία. 

Μεγάλος ντόρος και προετοιμασία γίνεται άλλωστε για το νέο συλλαλητήριο που θα γίνει αυτή τη φορά στην πρωτεύουσα. 

Έτσι την ερχόμενη Κυριακή στο Σύνταγμα θα ξαναζήσουμε τις ένδοξες στιγμές των Αγανακτισμένων αφού χιλιάδες κόσμου αναμένεται να μαζευτεί για να διατρανώσει την αντίθεση του με το αυτονόητο και να αιτηθεί ανεδαφικά πράγματα που είναι αδύνατον να πραγματοποιηθούν.  Και εδώ ακριβώς είναι το θέμα, η ανάγκη ενός μεγάλου κομματιού του πληθυσμού που διψά να αψηφήσει τη λογική, να ψηλώσει πάνω από το ανθρώπινο και να υπερασπιστεί το αδύνατο απλώς για να συντριβεί και να μπορεί και πάλι να νοιώσει «προδομένος», «αδικημένος», «θύμα» των διεθνών συνομωσιών που εξυφαίνονται στα παρασκήνια. 

Ελάχιστοι φαίνεται να ενδιαφέρονται για τους διοργανωτές των συλλαλητηρίων, κάτι μυστήριους, λούμπεν τύπους, κάτι καραβανάδες της κακιάς ώρας που μυρίστηκαν προβολή και βγήκαν στο μπαλκόνι και κάτι ημιαγράμματα εθνίκια που ψοφάνε για τζέρτζελο μαζί με τους σκοτεινότερους εκπρόσωπους της εκκλησίας από κοντά. Και φυσικά σύμπασα την Χρυσή Αυγή που αυτές οι λαοσυνάξεις είναι βούτυρο στο ψωμί της για να ψωνίσει καινούργιους πελάτες. 

Είναι όσοι πήγαν ή θα πάνε στο συλλαλητήριο ακροδεξιοί; 

Όχι βέβαια, αλλά οι ακροδεξιοί ήταν όλοι εκεί.  

Να μην ξεχάσουμε να αναφερθούμε και στον τραγικό Παπαδημούλη, τον Ευρωβουλευτή του κόμματος που κατηγορούσε ανθρώπους ως γερμανοτσολιάδες ενώ ό ίδιος έστειλε λίστα με φωτογραφίες στους Ευρωπαίους με όσους βουλευτές πήγαν στο συλλαλητήριο σε μια πράξη πρωτοφανούς χαφιεδοραγιαδισμού.  

Μπράβο Δημήτρη και μην ξεχάσεις να πάρεις την κουκούλα από το καθαριστήριο. 

Τι κάνουμε λοιπόν εμείς που ανατριχιάζουμε εξίσου με τον λαϊκισμό των συλλαλητηρίων αλλά και με τον λαϊκισμό της κυβέρνησης; 

Θα πάρουμε θέση υπέρ του ενός ή του άλλου; 

'Η θα ξαναβάλουμε να δούμε την διαφήμιση του Τζάμπο με τον πρώην Νομάρχη Θεσσαλονίκης Παναγιώτη Ψωμιάδη να παριστάνει το Ζορό; 

Μήπως να ξαναδούμε το βίντεο με τον Πάνο Καμμένο να πετά το στεφάνι στα Ίμια με φόντο τις τουρκικές φρεγάτες και ακταιωρούς; 

Μπα, θα...

ΕΘΝΙΚΑ ΘΕΜΑΤΑ - ΕΘΝΙΚΑ ΣΥΡΙΖΑΝΕΛεητα ΞΕΦΤΙΛΙΚΙΑ: Τι εστί άραγε δωσιλογισμός;

Ο όρος «δωσίλογος» είναι γνωστός, αλλά έχει ειπωθεί τόσο πολλές φορές, ώστε έχει χάσει το νόημά του

Toυ ΠΑΝΑΓΙΩΤΗ ΛΙΑΚΟΥ

Δεν είναι λίγοι οι συμπολίτες μας που δεν κατέχουν πολλά από Ιστορία. Περιττή η έναρξη της συζήτησης αν είναι καλό πράγμα η άγνοια ή όχι. Θυμίζει το ερώτημα «Θέλεις να είσαι υγιής, νέος, ωραίος και πλούσιος ή άρρωστος, ηλικιωμένος, άσχημος και να σου λείπουν 99 για να μαζέψεις κατοστάρικο;»  

Οι ουκ ολίγοι και ολίγες που δεν νογάνε από ιστορικά θέματα αγνοούν το επίθετο Τσολάκογλου.  

Οι κάπως λιγότεροι σε αριθμό που ξέρουν τα στοιχειώδη γνωρίζουν ότι ο στρατηγός Γεώργιος Τσολάκογλου (1886-1948) σχημάτισε την πρώτη κατοχική κυβέρνηση και όταν έφυγαν οι Γερμανοί δικάστηκε και καταδικάστηκε για «συνθηκολόγησιν εν ανοικτώ πεδίω» με τον εχθρό και «πριν η υπ' αυτόν στρατιωτική δύναμις εκπληρώση παν ό,τι το στρατιωτικόν καθήκον επιβάλλει».  

Στο κατηγορητήριο σε βάρος του κατοχικού πρωθυπουργού περιλαμβάνονταν και η μομφή για «εθνική αναξιότητα» και, φυσικά, «η συνεργασία» με τις κατοχικές δυνάμεις.  

Καταδικάστηκε σε θάνατο και η ποινή του μετατράπηκε σε ισόβια λόγω των «πολλαπλών υπηρεσιών του στη χώρα ως στρατιωτικός». Πέθανε το 1948, χτυπημένος από λευχαιμία, σε κρεβάτι του ΝΙΜΤΣ, πάμπτωχος. 

Ο Τσολάκογλου είχε πολεμήσει στους Βαλκανικούς Πολέμους (Ελασσόνα, Σαραντάπορο, Γιαννιτσά, Λαχανάς, Δεμίρ Ισάρ, Ανω Τζουμαγιά), στον Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, στο μέτωπο του Στρυμόνα, στις εκστρατείες στην Ουκρανία και στη Μικρά Ασία ως διοικητής τάγματος ευζώνων του 1/39ου κοκ. Η αντικειμενική ιστορική διαπίστωση είναι ότι το επίθετό του έχει γίνει συνώνυμο του δωσιλογισμού. 

Ναι, λερώθηκε το επίθετο του δαφνοστεφούς βετεράνου επειδή συνθηκολόγησε με τους Γερμανούς που κατέλαβαν τη χώρα μας κι όποιον δεν τους γούσταρε πολύ τον έστελναν αλειτούργητο.

 

Αν, λοιπόν, ο Τσολάκογλου ήταν δωσίλογος που συνεργάστηκε με τους κατάφρακτους Γερμανούς του Χίτλερ, πώς μπορούμε να χαρακτηρίσουμε εκείνους που προτείνουν «έντιμο συμβιβασμό» με τους πολιτισμικούς και ιστορικούς πορτοφολάδες των Σκοπίων; 

Ποια...

ΕΘΝΙΚΑ ΘΕΜΑΤΑ - ΕΘΝΙΚΑ ΣΥΡΙΖΑΝΕΛέητα ΞΕΦΤΙΛΙΚΙΑ: «Όχι» εκ του ασφαλούς

Γράφει η Δέσποινα Κονταράκη

Πόσα παράδοξα μπορούν να χωρέσουν σε μία δήλωση; 

Ας δούμε.


Είπε λοιπόν ο κ. Πάνος Καμμένος, πρόεδρος των Ανεξάρτητων Ελλήνων και υπουργός Εθνικής Αμυνας της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ, ότι εμπιστεύεται τον κ. Κοτζιά στις διαπραγματεύσεις για το Σκοπιανό.  

Αυτό σημαίνει βάσει κοινής λογικής ότι, αφού εμπιστεύεται τον κ. Κοτζιά και αφού ο κ. Κοτζιάς διαπραγματεύεται μια συμφωνία με τη χρήση της λέξης Μακεδονία ή παραγώγου της, τότε και ο κ. Καμμένος συμφωνεί με τη χρήση της λέξης. 

Λάθος συμπέρασμα. Διότι ο κ. Καμμένος «έθεσε στην κυβέρνηση απαράβατο όρο». Αυτό σημαίνει βάσει (πάλι) κοινής λογικής ότι ή ο κ. Κοτζιάς και κατ’ επέκταση ο μεγάλος κυβερνητικός εταίρος θα υποχωρήσει στον «απαράβατο» όρο του μικρού κυβερνητικού εταίρου ή ότι οι ΑΝ.ΕΛ. θα αποχωρήσουν από την κυβέρνηση.  

Λάθος (πάλι) συμπέρασμα, διότι ο πρωθυπουργός σχεδόν προανήγγειλε πως η συμφωνία θα έχει μέσα τη λέξη Μακεδονία, άρα αποκλείεται να κάνει πίσω, και επίσης ο κ. Καμμένος ξεκαθάρισε πως δεν σκοπεύει να αποχωρήσει από πουθενά. Θα φτάσει, λέει, με την κυβέρνηση μέχρι τέλους τετραετίας. Αρα;

 

Αρα, ας μην ψάχνουμε για παράλογα, διότι ο συλλογισμός του κ. Καμμένου είναι κατά βάθος απολύτως λογικός και εξυπηρετεί άριστα τα συμφέροντά του: Το αποκάλυψε κατά λάθος ο ίδιος όταν απάντησε στην ερώτηση τι στάση θα κρατήσει στη σύνοδο του ΝΑΤΟ: «Δεν θα έχουν προχωρήσει τόσο πολύ οι διαπραγματεύσεις, δεν θα έχουν γίνει οι συνταγματικές αλλαγές, και έτσι δεν τίθεται θέμα τι θα κάνω». Ακριβώς αυτό. Ο κ. Καμμένος δεν θα χρειαστεί να πάρει καμία δύσκολη απόφαση ούτε θα βρεθεί στο δίλημμα της «ηρωικής εξόδου» για τον απλό λόγο ότι αποκλείεται να έχουν λυθεί τα πολλά και περίπλοκα ζητήματα της διαπραγμάτευσης μέσα στους επόμενους μήνες.

 

Οπότε ας προετοιμαστούμε για μια μακρά περίοδο κατά την οποία ο κ. Καμμένος και οι βουλευτές του θα λένε «Οχι» εκ του ασφαλούς. Χωρίς να έχουν τίποτα να χάσουν, αντιθέτως θα κερδίζουν, αφού και το ακροατήριο των ΑΝ.ΕΛ. θα κρατούν σε στάση επαναστατικής γυμναστικής και τις θέσεις τους στο Υπουργικό θα διατηρήσουν και την κυβέρνηση δεν θα ρίξουν.  

Υπάρχει μάλιστα και διπλό όφελος από την τακτική αυτή. Διότι...

ΕΘΝΙΚΑ ΘΕΜΑΤΑ - ΕΘΝΙΚΑ ΣΥΡΙΖΑΝΕΛέητα ΞΕΦΤΙΛΙΚΙΑ: Στα όρια της φαιδρότητας

Γράφει ο Γιάννης Τσαπρούνης

Oι ΑΝΕΛ δηλώνουν πως διαφωνούν κάθετα με τη στρατηγική της κυβέρνησης -στην οποία μετέχουν- για το Σκοπιανό. 

Την ίδια ώρα εκφράζουν την αμέριστη εμπιστοσύνη τους προς τον υπουργό Εξωτερικών ο οποίος διαπραγματεύεται με τα Σκόπια.  

Συγχρόνως επιδοκιμάζουν τα συλλαλητήρια διαμαρτυρίας, στα οποία παρευρίσκονται οι βουλευτές τους.  

Αλλά κανείς δεν πρέπει να ξεχνάει το σημαντικότερο: θα συνεχίσουν να στηρίζουν την κυβερνητική πλειοψηφία.


«ΜΑΖΙ έως το τέλος»! Ετσι δεν το είχε πει ο Πάνος Καμμένος; Και επειδή ο σχεδιασμός του Μαξίμου έχει στόχο να στηθούν κάλπες σε περίπου ενάμιση χρόνο, από ό,τι φαίνεται τίποτα δεν πρόκειται να κουνήσει κανέναν υπουργό από την καρέκλα του.  

Εντάξει, είναι αστείο. Ισως να αγγίζει και τα όρια της φαιδρότητας. Γίνεται κυβερνητικοί βουλευτές από τη μια να διαδηλώνουν κατά της κυβέρνησης και από την άλλη να τη στηρίζουν; 

Ολα μπορούν να συμβούν με αυτή τη συγκυβέρνηση. Και η αλήθεια είναι πως δεν συμβαίνουν για πρώτη φορά. Απλά έως τώρα οι διαφοροποιήσεις των ΑΝΕΛ με τον ΣΥΡΙΖΑ αφορούσαν σε ήσσονος σημασίας ζητήματα όπως το σύμφωνο συμβίωσης και η ταυτότητα αλλαγής φύλου.

 

ΜΕ το Σκοπιανό, όμως, η κατάσταση είναι εντελώς διαφορετική. Εννοείται πως το κάθε κόμμα μπορεί να διαμορφώσει οποιαδήποτε άποψη επιθυμεί υπέρ ή κατά της λύσης που θα μπει στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων. Αλλά η λύση ή η μη λύση αποτελεί μια εξαιρετικά σοβαρή υπόθεση. Πιο σοβαρή και από πολλά μνημονιακά μέτρα. Οι φόροι όπως αυξάνονται με έναν νόμο μπορούν και να μειωθούν. Οποιαδήποτε λύση του Σκοπιανού, όμως, θα ακολουθεί για πάντα τη χώρα.

 

ΑΝ υποθέσει κανείς πως τελικά υπάρξει μια λύση σαν κι αυτές που βρίσκονται τώρα υπό διαπραγμάτευση. Και ο Πάνος Καμμένος ως υπουργός Αμυνας παρευρεθεί σε σύνοδο του ΝΑΤΟ με τον ομόλογό του των Σκοπίων, που πλέον θα ονομάζονται π.χ. «Νέα Μακεδονία». Τι θα κάνει; Θα τον καταγγείλει; Θα αποχωρήσει; Θα συνεχίσει να αποκαλεί τη χώρα πΓΔΜ;  

Εννοείται πως θα πρέπει να τον αποκαλεί ως «Νεομακεδόνα» υπουργό Αμυνας. Και τότε θα πρέπει να πετάξει στον κάλαθο των αχρήστων όλα όσα αγωνιστικο-επαναστατικά βροντοφωνάζει τώρα.

 

ΑΛΛΑ οι ΑΝΕΛ και ο πρόεδρός τους είναι συνηθισμένοι: 

ΕΘΝΙΚΑ ΘΕΜΑΤΑ - ΕΘΝΙΚΑ ΣΥΡΙΖΑΝΕΛεητα ΞΕΦΤΙΛΙΚΙΑ: Όνομα στα κινέζικα η λύση του μεγάλου μας σατιρικού Νικόλα Κοτζιά για το Σκοπιανό

Του ΜΑΝΟΥ ΒΟΥΛΑΡΙΝΟΥ

Ξεκίνησε σαν αστείο αλλά, όπως συχνά συμβαίνει τελευταία με τα αστεία, έχει γίνει κυβερνητική πολιτική: Το νέο όνομα της απειλητικής υπερδύναμης που σήμερα επισήμως ονομάζεται Π.Γ.Δ. της Μακεδονίας θα εξακολουθήσει να έχει τον όρο Μακεδονία, αλλά θα υφίσταται και θα χρησιμοποιείται (το όνομα) μόνο στη γλώσσα της χώρας φόβητρο.   

Δεν θα μεταφράζεται στα ελληνικά, δεν θα μεταφράζεται στα αγγλικά, πιθανότατα δεν θα μεταφράζεται και στα σουαχίλι. Θα υπάρχει μόνο στα σλαβομακεδονικά, σκοπιανά, αλβανοβουλγάρικα ή όπως διάολο λέγεται η γλώσσα που μιλούν οι μπαμπούλες του βορρά.

Τα παραπάνω δεν τα εβγάλα από το μυαλό μου καθώς με πρόλαβε ο μεγάλος σατιρικός Νικόλας Κοτζιάς ο οποίος, καθόλου εμμέσως και με εξαιρετική σαφήνεια, είπε πως αυτή θα ήταν μια επιθυμητή λύση. Δεν το είπε για αστείο ή τουλάχιστον δεν φάνηκε να το λέει για αστείο, αν και ένα χαρακτηριστικό των μεγάλων κωμικών είναι ότι λένε τα αστεία τους παραμένοντας απολύτως σοβαροί.  

Εγώ δεν μπορώ να φανταστώ με ποιον τρόπο μπορεί να εμποδιστεί η μετάφραση ενός ονόματος, αλλά ίσως αυτή η αδυναμία της φαντασίας μου να είναι μία απο τις αιτίες που ποτέ δεν θα αποκτήσω την εξουσία ενός Κοτζιά.  

Από την άλλη μπορώ εύκολα να φανταστώ το γιατί μια τέτοια μετάφραση θα είναι εντελώς άχρηστη. Κυρίως επειδή όλες οι υπόλοιπες χώρες του πλανήτη και οι κάτοικοι του θα κάνουν ό,τι κάνουν οι χώρες και οι κάτοικοι του πλανήτη αιώνες τώρα: Θα αδιαφορήσουν για την επίσημη ονομασία, είτε είναι Μakedonija, είτε GornaMakedonija, είτε Κουκουρουσουπίτσα και θα συνεχίσουν (δυστυχώς) να τη λένε όπως την έμαθαν χάρη στα συλλαλητήρια του 1992 και τον Αντώνη Σαμαρά: Μακεδονία. 

Με τον ίδιο τρόπο που (ευτυχώς) όλοι οι κάτοικοι του πλανήτη λένε τη χώρα μας Greece που θυμίζει αρχαιότητα και όχι Hellas που θυμίζει κόλαση. 

Σε κάθε περίπτωση και επειδή θέλω να βοηθήσω την ελληνική κυβέρνηση να διαπραγματευτεί με τον ίδιο γελ... με τον ίδιο αποτελεσματικό τρόπο που το κάνει τρία χρόνια τώρα, θα δώσω μια συμβουλή στο επιτελείο του σπουδαίου διανοητή που έχουμε την τύχη να ηγείται του υπουργείου Εξωτερικών αλλά και στον ίδιο τον διανοητή: 

ΕΘΝΙΚΑ ΘΕΜΑΤΑ - ΕΘΝΙΚΑ ΣΥΡΙΖΑΝΕΛεητα ΞΕΦΤΙΛΙΚΙΑ: Κοροϊδία και σανός το σλαβικό όνομα για την ΠΓΔΜ

Toυ ΑΠΟΣΤΟΛΟΥ ΔΟΞΙΑΔΗ

Δεν υπάρχει μεγαλύτερη και αφελέστερη κοροϊδία από το «έχει μεγάλη σημασία το όνομα να είναι στη σλαβική» που πουλάνε τώρα οι ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ, και δυστυχώς κάποιοι πολιτικοί αφελώς αναπαράγουν.  

Φυσικά το όνομα θα είναι στη γλώσσα της χώρας, όπως είναι το όνομα κάθε χώρας, στη γλώσσα της. 

Οι άλλοι το μεταφράζουν, όχι οι ίδιοι.

Οι Γάλλοι το λένε στη γαλλική: “France”. Εμείς τους λέμε “Γαλλία”.

Oι Γερμανοί στη γερμανική: “Deutschland”. Εμείς τους λέμε “Γερμανία”.

Oι Φινλανδοί στη φινλανδική: “Suomi”. Εμείς τους λέμε “Φινλανδία”.

Oι Ρώσοι στη ρωσική: “Росси́я”. Εμείς τους λέμε “Ρωσία”.

Και η ΠΓΔΜ θα λέει κάποιο συνθετικό + “Македонија”. Αλλά οι ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ θα τους λέει “Μακεντόνια” και θα είναι περήφανοι για τη φοβερή διπλωματική τους νίκη.

Αν αυτό δεν είναι σανό, τότε...

ΕΘΝΙΚΑ ΘΕΜΑΤΑ: Τι και γιατί έγινε στα Ίμια (Video από ομιλία του Σάββα Καλεντερίδη)

Σαν σήμερα (31/1/ΧΧΧΧ)

1865: Το Αμερικανικό Κογκρέσο ψηφίζει Συνταγματική τροπολογία που καταργεί την δουλεία.

1914: Οι Μεγάλες Δυνάμεις (Γερμανία, Αυστροoυγγαρία, Αγγλία, Γαλλία, Ιταλία και Ρωσία) γνωστοποιούν στην Ελληνική Κυβέρνηση ότι παραχωρούν και νομικώς στην Ελλάδα τα νησιά του Αιγαίου, μόνον εφόσον αποσύρει τις δυνάμεις της από τη Βόρεια Ήπειρο και τη νήσο Σάσωνα.

1976: Απαγορεύεται στην Πλάκα η λειτουργία καταστημάτων που χρησιμοποιούν ενισχυτές ήχου.

1996: Κορυφώνεται η Κρίση στα Ίμια. Τρείς Έλληνες ήρωες (Καραθανάσης - Βλαχάκος - Γιαλοψός ) πέφτουν στο καθήκον με το ελικόπτερό τους υπέρ πατρίδος

2004: Για πρώτη φορά στα ιατρικά χρονικά μεταμοσχεύονται σε άνθρωπο οκτώ όργανα (ήπαρ, στομάχι, δύο νεφρά, μικρό και μεγάλο έντερο, πάγκρεας και σπλήνα) Πρόκειται για την ιταλίδα Αλέσια Ντι Ματέο ή οποία ήταν βρέφος επτά μηνών. Η επέμβαση πραγματοποιείται απο τον έλληνα χειρουργό Ανδρέα Τζάκη στο Μαϊάμι. Η ασθενής θα ζήσει ακόμη ένα χρόνο.

1797: Γεννιέται ο Φραντς Σούμπερτ, αυστριακός συνθέτης.

1982: Γεννιέται η Έλενα Παπαρίζου,

1828: Πεθαίνει ο Αλέξανδρος Υψηλάντης, αρχηγός της Φιλικής Εταιρείας.

2013: Φεύγει σε ηλικία 89 ετών η  ηθοποιός του θεάτρου, η Βίλμα Κύρου.