ΔΙΕΘΝΗΣ ΠΟΛΙΤΙΚΗ - ΔΙΕΘΝΕΙΣ ΓΡΑΦΙΚΟΙ - ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΜΠΑΝΑΝΙΑ: Aρθρο απόγνωσης του Τσίπρα στη Le Monde - Εγκαλεί την Ευρώπει γιατί δεν χρηματοδοτεί το κωλοχανείο με από αέρος ρήψη 500ευρων, σεβόμενη την ψήφο του "εξυπνότερου λαού του κόσμου" να βρέξει λεφτά, ωστε οι ΚατρουκαλοΣτρατούληδες να διορίζουν κηφήνες και να συνταξιοδοτούν πενηντάρηδες ενώ καλεί όσους ηγέτες διαφωνούν μαζί του να διαβάσουν το... «Για ποιον χτυπά η καμπάνα;» !!!!!

"Η Ευρώπη βρίσκεται σε σταυροδρόμι"

Του τσαμπουκαλεμένου γραφικού ΑΛΕΞΗ ΤΣΙΠΡΑΝΔΡΕΟΥ / Le Monde

Στις 25 του περασμένου Γενάρη ο ελληνικός λαός πήρε μια γενναία απόφαση. Τόλμησε να αμφισβητήσει το μονόδρομο της σκληρής λιτότητας του μνημονίου και να επιδιώξει μια νέα συμφωνία. Μια νέα συμφωνία που επιτρέπει στην Ελλάδα να επιστρέψει στην ανάπτυξη εντός του ευρώ με ένα οικονομικό πρόγραμμα βιώσιμο, χωρίς τα λάθη του παρελθόντος.
Αυτά τα λάθη, άλλωστε, τα πλήρωσε ακριβά ο ελληνικός λαός, αφού μέσα σε πέντε χρόνια η ανεργία σκαρφάλωσε στο 28% (60% για τους νέους), το μέσο εισόδημα μειώθηκε κατά 40%, ενώ η Ελλάδα, σύμφωνα με τα στοιχεία της Eurostat, έγινε η χώρα της Ε.Ε. με τον υψηλότερο δείκτη κοινωνικής ανισότητας.
Και το χειρότερο: Το πρόγραμμα αυτό, παρά τα βαρύτατα πλήγματα στον κοινωνικό ιστό, δεν κατάφερε την ανάκτηση της ανταγωνιστικότητας της ελληνικής οικονομίας. Το δημόσιο χρέος εκτινάχθηκε από το 124% στο 180% του ΑΕΠ, η ελληνική οικονομία -παρά τις βαριές θυσίες του λαού της- παραμένει εγκλωβισμένη σε ένα κλίμα διαρκούς αβεβαιότητας, που γεννούν οι ανέφικτοι στόχοι δημοσιονομικής εξισορρόπησης που την υποχρεώνουν να πορεύεται σε έναν φαύλο κύκλο λιτότητας και ύφεσης.
Βασικός στόχος της νέας ελληνικής κυβέρνησης τους τελευταίους τέσσερις μήνες είναι να δοθεί τέλος σε αυτό τον φαύλο κύκλο, τέλος σε αυτή την αβεβαιότητα. Μια αμοιβαία επωφελής συμφωνία που θέτει ρεαλιστικούς στόχους πλεονασμάτων, ενώ ταυτόχρονα επαναφέρει την ατζέντα της ανάπτυξης και των επενδύσεων, μια οριστική λύση στο ελληνικό ζήτημα, είναι σήμερα πιο ώριμη και πιο αναγκαία από ποτέ.
Μια τέτοια συμφωνία, εξάλλου, θα σημάνει και το τέλος της ευρωπαϊκής οικονομικής κρίσης που ξέσπασε επτά χρόνια πριν, κλείνοντας τον κύκλο της αβεβαιότητας για την Ευρωζώνη.
Σήμερα η Ευρώπη έχει τη δυνατότητα να πάρει αποφάσεις που θα πυροδοτήσουν μια ραγδαία ανάκαμψη της ελληνικής και της ευρωπαϊκής οικονομίας, δίνοντας τέλος στα σενάρια περί Grexit, που εμποδίζουν μια μακροπρόθεσμη σταθεροποίηση της ευρωπαϊκής οικονομίας και μπορούν ανά πάσα στιγμή να κλονίσουν την εμπιστοσύνη, τόσο των πολιτών όσο και των επενδυτών στο κοινό μας νόμισμα.
Λένε, όμως, πολλοί ότι η ελληνική πλευρά δεν βοηθάει σ’ αυτή τη κατεύθυνση γιατί προσέρχεται στις διαπραγματεύσεις αδιάλλακτη και χωρίς προτάσεις.
Είναι πράγματι έτσι;
Επειδή οι στιγμές είναι κρίσιμες, ίσως και ιστορικές, όχι μόνο για το μέλλον της Ελλάδας αλλά και για την πορεία της Ευρώπης, θα ήθελα με τη σημερινή μου παρέμβαση να αποκαταστήσω την αλήθεια και να ενημερώσω υπεύθυνα την παγκόσμια κοινή γνώμη για τις πραγματικές προθέσεις και θέσεις της Ελληνικής Δημοκρατίας.
Η ελληνική κυβέρνηση, στη βάση της απόφασης του Eurogroup της 20ης του Φλεβάρη, έχει καταθέσει ένα ευρύτατο πακέτο μεταρρυθμιστικών προτάσεων, με στόχο μια συμφωνία που θα συνδυάζει τόσο το σεβασμό στην ετυμηγορία του ελληνικού λαού όσο, όμως, και το σεβασμό στους κανόνες και τις αποφάσεις που διέπουν τη λειτουργία της Ευρωζώνης.
Βασική κατεύθυνση των προτάσεών μας είναι η δέσμευση σε χαμηλότερα -και ως εκ τούτου εφικτά- πρωτογενή πλεονάσματα το 2015 και το 2016 και σε υψηλότερα για τα επόμενα χρόνια, δεδομένου ότι προσδοκούμε ανάλογη αύξηση των ρυθμών ανάπτυξης της ελληνικής οικονομίας.
Εξίσου βασικό σημείο των προτάσεών μας είναι η δέσμευση για αύξηση των δημοσίων εσόδων, μέσω, όμως, αναδιανομής των βαρών από τα χαμηλά και μεσαία στα υψηλά εισοδήματα, που μέχρι σήμερα απέφευγαν να πληρώσουν το δικό τους μερίδιο για την αντιμετώπιση της κρίσης, καθώς στη χώρα μου προστατεύτηκαν αποτελεσματικά, τόσο από την πολιτική ελίτ, όσο και από τα «στραβά μάτια» της τρόικα.
Από την πρώτη στιγμή της νέας διακυβέρνησης, άλλωστε, δείξαμε αυτές τις προθέσεις και την αποφασιστικότητά μας, νομοθετώντας συγκεκριμένη ρύθμιση που αντιμετωπίζει την απάτη των τριγωνικών συναλλαγών, εντατικοποιώντας τους τελωνειακούς και φορολογικούς ελέγχους, ώστε να περιορίσουμε ουσιαστικά το λαθρεμπόριο και τη φοροδιαφυγή.
Για πρώτη φορά μετά από χρόνια καταλογίσαμε τα  οφειλόμενα χρέη των ιδιοκτητών των μέσων ενημέρωσης προς το ελληνικό δημόσιο.
Η αλλαγή κλίματος στη χώρα είναι σαφής και αποδεικνύεται από το γεγονός ότι και τα δικαστήρια επιταχύνουν το έργο τους για την απονομή δικαιοσύνης σε υποθέσεις μεγάλης φοροδιαφυγής. Οι ολιγάρχες, με άλλα λόγια, που είχαν συνηθίσει στην προστασία του πολιτικού συστήματος έχουν, πλέον, πολλούς λόγους να χάνουν τον ύπνο τους.
Δεν είναι, όμως, μόνο οι βασικές κατευθύνσεις, αλλά και οι εξειδικευμένες προτάσεις που έχουμε καταθέσει στο πλαίσιο των συζητήσεων με τους θεσμούς που έχουν καλύψει ένα τεράστιο μέρος της απόστασης που μας χώριζε πριν από μερικούς μήνες. Συγκεκριμένα, η ελληνική πλευρά έχει αποδεχθεί την υλοποίηση σειράς θεσμικών μεταρρυθμίσεων, όπως η ενίσχυση της ανεξαρτησίας της Γενικής Γραμματείας Δημοσίων Εσόδων (ΓΓΔΕ) και της Στατιστικής Αρχής (ΕΛΣΤΑΤ), παρεμβάσεις για την επιτάχυνση της απονομής δικαιοσύνης αλλά και παρεμβάσεις στις αγορές προϊόντων ώστε να αρθούν στρεβλώσεις και προνόμια.
Επίσης, παρά την κάθετη αντίθεσή μας στο μοντέλο ιδιωτικοποιήσεων που προωθείται από τους θεσμούς, γιατί δεν δημιουργεί αναπτυξιακή προοπτική και δεν μεταφέρει πόρους στην πραγματική οικονομία, αλλά στο, ούτως ή άλλως, μη βιώσιμο χρέος, αποδεχθήκαμε να ολοκληρώσουμε, με κάποιες μικρές τροποποιήσεις, το πρόγραμμα των ιδιωτικοποιήσεων, αποδεικνύοντας έμπρακτα την διάθεσή μας για βήματα προσέγγισης.
Συμφωνήσαμε, επίσης, να υλοποιήσουμε μια μεγάλη μεταρρύθμιση στο ΦΠΑ απλοποιώντας το σύστημα και ενισχύοντας την αναδιανεμητική διάσταση του φόρου, ώστε να επιτύχουμε αύξηση τόσο της εισπραξιμότητας όσο και των εσόδων.
Καταθέσαμε συγκεκριμένες προτάσεις μέτρων που θα επιφέρουν περαιτέρω αύξηση των εσόδων: Έκτακτη εισφορά στα πολύ υψηλά κέρδη, φόρο στο ηλεκτρονικό στοίχημα, εντατικοποίηση των ελέγχων των μεγαλοκαταθετών / φοροφυγάδων, μέτρα για την είσπραξη ληξιπρόθεσμων οφειλών προς το δημόσιο, ειδικό φόρο πολυτελείας, διαγωνισμό για τις ραδιοτηλεοπτικές άδειες τις οποίες η τρόικα ξέχασε συμπτωματικά επί πενταετία και άλλα.
Τα μέτρα αυτά όχι μόνο αυξάνουν τα έσοδα, αλλά ταυτόχρονα δεν δημιουργούν υφεσιακό αποτέλεσμα, αφού δεν μειώνουν ακόμη περισσότερο την ενεργό ζήτηση και δεν προσθέτουν περισσότερα βάρη στα χαμηλά και μεσαία κοινωνικά στρώματα.
Συμφωνήσαμε, επιπλέον, να υλοποιήσουμε μια μεγάλη μεταρρύθμιση στο ασφαλιστικό σύστημα. Με την ενοποίηση ταμείων και την κατάργηση διατάξεων που κακώς επιτρέπουν τις πρόωρες συνταξιοδοτήσεις, γεγονός που αυξάνει το πραγματικό όριο συνταξιοδότησης. Και όλα αυτά παρά το γεγονός ότι οι απώλειες των ασφαλιστικών ταμείων που έχουν δημιουργήσει το μεσοπρόθεσμο πρόβλημα βιωσιμότητάς τους, οφείλονται κατά κύριο λόγο σε πολιτικές επιλογές για τις οποίες σοβαρότατη ευθύνη φέρουν τόσο οι προηγούμενες ελληνικές κυβερνήσεις όσο και κυρίως η τρόικα (μείωση των αποθεματικών των ασφαλιστικών ταμείων κατά 25 δισ. ευρώ μέσω του PSI αλλά και υψηλότατη ανεργία που οφείλεται σχεδόν αποκλειστικά στο ακραίο πρόγραμμα λιτότητας που εφαρμόζεται στη χώρα από το 2010).
Τέλος, και παρά τη δέσμευσή μας προς τους εργαζόμενους να αποκαταστήσουμε άμεσα την ευρωπαϊκή νομιμότητα στην αγορά εργασίας που αποδιαρθρώθηκε πλήρως την τελευταία πενταετία υπό το πρόσχημα της ανταγωνιστικότητας, αποδεχθήκαμε να υλοποιήσουμε την εργασιακή μεταρρύθμιση μόνο μετά από διαβούλευση με τον ILO, που ήδη έχει τοποθετηθεί θετικά στις προτάσεις της ελληνικής κυβέρνησης.
Με δεδομένα τα παραπάνω εύλογα αναρωτιέται κανείς γιατί αυτή η επιμονή σε μονότονες δηλώσεις θεσμικών αξιωματούχων ότι η Ελλάδα δεν καταθέτει προτάσεις; 

Ποιον σκοπό εξυπηρετεί αυτή η παρατεταμένη στάση ρευστότητας προς την Ελληνική οικονομία, τη στιγμή μάλιστα που η Ελλάδα έχει αποδείξει ότι θέλει να σεβαστεί τις εξωτερικές της υποχρεώσεις, πληρώνοντας από τον Αύγουστο του 2014 περισσότερα από 17 δισ. ευρώ σε τόκους και χρεολύσια (περίπου 10% του ΑΕΠ της) χωρίς καμία απολύτως εξωτερική χρηματοδότηση; Και, τέλος, ποια η σκοπιμότητα των συντονισμένων διαρροών ότι δεν είμαστε κοντά σε μια συμφωνία που θα βάλει ένα τέλος στην πανευρωπαϊκή και παγκόσμια οικονομική και πολιτική αβεβαιότητα που συντηρείται εξαιτίας του ελληνικού ζητήματος;
Η ανεπίσημη απάντηση από την μεριά ορισμένων είναι ότι δεν είμαστε κοντά σε συμφωνία επειδή η ελληνική πλευρά εμμένει στις θέσεις της για την αποκατάσταση των συλλογικών διαπραγματεύσεων και αρνείται να προχωρήσει στην περαιτέρω μείωση των συντάξεων.
Οφείλω, λοιπόν, ορισμένες διευκρινήσεις.
Σ’ ό,τι αφορά το πρώτο ζήτημα, η θέση της ελληνικής πλευράς είναι ότι δεν είναι δυνατόν η νομοθεσία προστασίας των εργαζομένων στην Ελλάδα να μην ανταποκρίνεται στα ευρωπαϊκά στάνταρ ή, πολύ περισσότερο, να παραβιάζει κατάφωρα την ίδια την ευρωπαϊκή εργατική νομοθεσία. Αυτό που ζητάμε δεν είναι τίποτα περισσότερο από αυτά που ισχύουν σε όλες τις χώρες της Ευρωζώνης. Και γι’ αυτό άλλωστε, πρόσφατα, προχώρησα και σε κοινή δήλωση για το θέμα με τον Πρόεδρο Ζ. Κλ. Γιούνγκερ.
Σ’ ό,τι αφορά το δεύτερο ζήτημα, αυτό των συντάξεων, η θέση της ελληνικής κυβέρνησης είναι απολύτως τεκμηριωμένη και λογική. Στην Ελλάδα οι συντάξεις έχουν μειωθεί σωρευτικά στα χρόνια του μνημονίου από 20% μέχρι και 48%, ενώ αυτή τη στιγμή το 44,5% των συνταξιούχων παίρνουν σύνταξη κάτω από το σταθερό όριο της σχετικής φτώχειας, ενώ και ένα ποσοστό, περίπου 23,1% των συνταξιούχων, σύμφωνα με τα στοιχεία της Eurostat, ζει σε κίνδυνο φτώχειας και κοινωνικού αποκλεισμού.
Είναι, λοιπόν, προφανές ότι αυτή η εικόνα, αποτέλεσμα της μνημονιακής πολιτικής, δεν μπορεί να γίνει ανεκτή όχι μόνο για την Ελλάδα, αλλά και για οποιαδήποτε πολιτισμένη χώρα.
Ας πούμε λοιπόν τα πράγματα με το όνομά τους.
Η μη επίτευξη συμφωνίας, μέχρι στιγμής, δεν οφείλεται σε μια υποτιθέμενη άτεγκτη, αδιάλλακτη και ακατανόητη στάση της Ελλάδας. Αλλά στην επιμονή ορισμένων θεσμικών παραγόντων να καταθέτουν προτάσεις παράλογες και να δείχνουν παντελή αδιαφορία τόσο στην πρόσφατη δημοκρατική επιλογή του ελληνικού λαού, όσο και στη δημόσια παραδοχή και των τριών θεσμών ότι θα υπάρξει η αναγκαία ευελιξία, ώστε να γίνει σεβαστή η λαϊκή ετυμηγορία.
Για ποιο λόγο όμως αυτή η επιμονή ;
Μια πρώτη αβίαστη σκέψη θα ήταν ότι η επιμονή οφείλεται στην επιθυμία ορισμένων να μη παραδεχθούν τα λάθη τους και να επιβεβαιώσουν εαυτούς παραγνωρίζοντας την αποτυχία τους. Εξάλλου, δεν πρέπει να ξεχνάμε τη δημόσια παραδοχή, πριν από λίγα χρόνια, του ΔΝΤ ότι έσφαλε στον υπολογισμό της ύφεσης που θα προκαλούσε το μνημονιακό πρόγραμμα. Ωστόσο θεωρώ ότι αυτή είναι μια ρηχή προσέγγιση. Δεν μπορώ να πιστέψω ότι το μέλλον της Ευρώπης εξαρτάται από το πείσμα ή την εμμονή κάποιων παραγόντων.
Καταλήγω, λοιπόν, στο συμπέρασμα ότι το ζήτημα της Ελλάδας δεν αφορά αποκλειστικά την Ελλάδα, αλλά αποτελεί το επίκεντρο της σύγκρουσης δύο εκ διαμέτρου αντίθετων στρατηγικών για το μέλλον της ευρωπαϊκής ενοποίησης.
Η πρώτη στρατηγική:  

Eπιδιώκει την εμβάθυνση της ευρωπαϊκής ενοποίησης σε ένα πλαίσιο ισότητας και αλληλεγγύης μεταξύ των λαών και των πολιτών της. Οι υπέρμαχοι αυτής της στρατηγικής ξεκινούν από το δεδομένο ότι δεν είναι δυνατόν να ζητείται από την νέα ελληνική κυβέρνηση να κάνει τα ίδια με την προηγούμενη –η οποία, δεν πρέπει να ξεχνάμε, απέτυχε παταγωδώς. Και ξεκινούν από αυτό το δεδομένο, γιατί διαφορετικά θα έπρεπε να καταργήσουμε τις εκλογές σε όσες χώρες βρίσκονται σε πρόγραμμα. Να αποδεχτούμε, δηλαδή, να διορίζονται οι υπουργοί και οι πρωθυπουργοί από τους θεσμούς και οι πολίτες να αποστερούνται από το δικαίωμα του εκλέγειν μέχρι την ολοκλήρωση του προγράμματος.

Καταλαβαίνουν ότι κάτι τέτοιο σημαίνει την ολοκληρωτική κατάργηση της δημοκρατίας στην Ευρώπη, το τέλος κάθε προσχήματος και την αρχή μιας διάσπασης και ενός απαράδεκτου διχασμού της Ενωμένης Ευρώπης. Σημαίνει εν τέλει την αρχή για την δημιουργία ενός τεχνοκρατικού τερατουργήματος, που θα οδηγήσει σε μια Ευρώπη εντελώς ξένη προς τις ιδρυτικές της αξίες.
Η δεύτερη στρατηγική επιδιώκει ακριβώς αυτό: 

ΔΙΕΘΝΗΣ ΠΟΛΙΤΙΚΗ και ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΜΠΑΝΑΝΙΑ: Αν το μπουρδέλο ΔΕΝ λεγόταν Ελλάδα και βρισκόταν σε "άλλη γειτονιά"...

EΞΑΙΡΕΤΙΚΟ

Του ΑΛΕΞΗ ΠΑΠΑΧΕΛΑ

Οταν η χώρα μας περνάει τόσο κρίσιμες ώρες, καλό είναι να σκεφθούμε λίγο πέρα από τα εφήμερα...  

Η Ελλάδα βρίσκεται σήμερα στο επίκεντρο μιας πρωτοφανούς κρίσης. Οι πάντες ασχολούνται μαζί μας, από τον πρόεδρο Ομπάμα έως τους αριστερούς ακαδημαϊκούς και τους ανθρώπους των αγορών παγκοσμίως. Στα ισχυρά κέντρα αποφάσεων έχει εκδηλωθεί μία πρωτοφανής «κούραση» με το ελληνικό ζήτημα. Σημαντικοί άνθρωποι σε καίριες θέσεις έχουν σηκώσει τα χέρια ψηλά και καταλήγουν στο συμπέρασμα πως η Ελλάδα είναι μια ειδική περίπτωση, που δεν θα έπρεπε ενδεχομένως να ανήκει στην Ευρωζώνη.  

Δεν θα εμπλακώ στη θεολογική συζήτηση για το αν έχουν δίκιο ή άδικο, αν φταίνε οι ίδιοι σε κάποιον μεγάλο βαθμό για το πώς φτάσαμε εδώ. Διαπίστωση κάνω με βάση πληροφορίες, δημοσιεύματα και συζητήσεις. Ξέρω ότι εμείς δεν τα βλέπουμε έτσι τα πράγματα, γιατί δεν μας αρέσει να ακούμε ό,τι δεν συμβαδίζει με τα δικά μας στερεότυπα.

 

Πιστεύω όμως και κάτι άλλο. Αν η χώρα μας δεν λεγόταν Ελλάδα και δεν κατείχε μία τόσο ζωτική γεωπολιτική θέση, η αντιμετώπιση των ισχυρών της Γης θα ήταν πολύ διαφορετική. Αν δηλαδή ήμασταν μια χώρα χωρίς τον Παρθενώνα και κάπου στο κέντρο της Ευρώπης θα είχαν από καιρό σταματήσει να μας δανείζουν και να ασχολούνται μαζί μας.  

Η ιστορία μας κάνει μεγάλη διαφορά. Ευτυχώς υπάρχει ακόμη στα πράγματα μια γενιά Ευρωπαίων και Αμερικανών που έχουν μεγαλώσει με την κλασική παιδεία, αγαπούν την Ελλάδα και έχουν έναν ιδιότυπο ρομαντικό φιλελληνισμό. Μπορεί εμείς να τους βρίζουμε κατά καιρούς, να τους απειλούμε, εκείνοι όμως δείχνουν μια κατανόηση και προσήλωση στον στόχο της οργανικής σύνδεσης Ελλάδας και Ευρώπης. Το ρεζερβουάρ καλής θέλησης δεν είναι όμως ανεξάντλητο. Οι πολιτικοί των πρώην σοσιαλιστικών χωρών της Γηραιάς Ηπείρου μας βλέπουν πολύ διαφορετικά και δεν καταλαβαίνουν από Ιστορία και παλαιού τύπου φιλελληνισμό. Το ίδιο και ορισμένοι σκληροί τεχνοκράτες. Μετρούν νούμερα, συγκρίνουν μισθούς και συντάξεις και τρελαίνονται.

 

Μαζί με την Ιστορία έρχεται και η γεωπολιτική θέση της χώρας που μας... ξελάσπωσε ουκ ολίγες φορές, από τη γένεση του νεοελληνικού κράτους μέχρι την ένταξή μας στην Ε.Ε. Το έπαιξαν καλά οι λίγοι μεγάλοι μας ηγέτες το γεωπολιτικό χαρτί και μεγαλώσαμε, πλουτίσαμε, μπήκαμε στα καλύτερα κλαμπ του κόσμου.
 

Σήμερα έχει δημιουργηθεί μεγάλο χάσμα ανάμεσα σε εμάς και τα κέντρα αποφάσεων του δυτικού κόσμου: 

Εμείς είμαστε οργισμένοι μαζί τους, εκείνοι μας βλέπουν σαν κακομαθημένα παιδιά που πετάμε πέτρες στα τζάμια τους μέσα στο «σπίτι» τους. 

Ας ελπίσουμε ότι στο τέλος της ημέρας και οι δύο θα ακολουθήσουμε τα «ένστικτα» που έχουν διατηρήσει άθικτη τη σχέση Ελλάδας και Δύσης, παρά τις περιπέτειες και τις κρίσεις.  

Εμείς θα φλερτάρουμε με την άβυσσο, αλλά δεν θα την αφήσουμε να μας ρουφήξει. 

Και εκείνοι θα σκεφθούν κάτι που μου έλεγε πριν από καιρό ένας πολύ σημαντικός, βετεράνος Ευρωπαίος πολιτικός:  

EΛΛΗΝΙΚΗ ΣΥΡΙΖΟΠΛΗΚΤΗ ΜΠΑΝΑΝΙΑ: Ελα μωρέ, θα μάθουν κι αυτοί - Απλά θα γίνει στην... καμπούρα μας!

Του ΛΥΚΟΥΡΓΟΥ ΛΙΑΡΟΠΟΥΛΟΥ

Ολο και πιο συχνά ακούω το «επιχείρημα» από φίλους που ψήφισαν ΣΥΡΙΖΑ. Οταν τους θέτεις ενώπιον αστοχιών, υπαναχωρήσεων ή και συμπεριφορών μη συμβατών, όχι μόνο με τη σοσιαλιστική ουτοπία, αλλά ακόμη και με τη δημοκρατία και την ευρωπαϊκή προοπτική, υπάρχει η απάντηση... Φλαμπουράρη. «Ε, καλά και τι έγινε; Θα μάθουν και αυτοί». 

Στα 40 χρόνια που, δυστυχώς, ζω την ελληνική πολιτική παράνοια, φαίνεται ότι μας κυβερνούν «σκράπες» που δεν «μαθαίνουν», εκτός ελαχίστων εξαιρέσεων.

Η χώρα φαίνεται ότι προσφέρεται ως... φροντιστήριο ηγετών. Με δεδομένη την απουσία θεσμών όπως τα ευρωπαϊκά κόμματα, όπου οι πολιτικοί και οι ηγέτες αναδεικνύονται με διαδικασίες σταδιακής εκπαίδευσης στο δύσκολο έργο της δημοκρατικής διακυβέρνησης με κανόνες που τηρούνται, στην Ελλάδα «ανεβαίνουν» στην εξουσία μέσω «κληρονομικού δικαιώματος» ή του κομματικού σωλήνα με κριτήριο την επιδεξιότητα στην παραχάραξη των κανόνων της δημοκρατίας.  

Ο λαϊκισμός, το κομματικό κράτος και ο νεποτισμός κυριάρχησαν στη νεότερη ελληνική Ιστορία.

Η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ προέκυψε από τη συνεργασία δύο ακραία αντίθετων κομμάτων. Τη Ριζοσπαστική Αριστερά με την Εθνικολαϊκιστική Ακρα Δεξιά. 

Τους «ένωσαν» η δίψα για εξουσία, σε συνδυασμό με την περιφρόνηση της πραγματικότητας, όπως δείχνει και ο τρόπος με τον οποίο συνεργάζονται. 

 Ιδιαίτερα κραυγαλέες είναι οι «εκπτώσεις» τις οποίες κάνει η Αριστερά στη στελέχωση του κράτους, όπου ξεπέρασε τα χειρότερα παραδείγματα νεποτισμού και αναξιοκρατίας.  

Το ίδιο και στις διαπραγματεύσεις. Μόλις προχθές ο κ. Τσακαλώτος ομολόγησε ότι έως τώρα κυριάρχησαν ο ερασιτεχνισμός και ο βολονταρισμός. 

Καθώς το 2ο εξάμηνο προμηνύεται ιδιαίτερα δύσκολο, με την ελληνική κοινωνία να αντιμετωπίζει νέα σκληρότερα μέτρα, ο πολίτης θα διερωτάται:

 Ολα αυτά έγιναν για να γίνει η φιλενάδα ή ο σύντροφος υπουργός ή διοικητής;

 

Εδιωξαν με την ψήφο μου τους «μνημονιακούς» για να φορτωθώ χειρότερο Μνημόνιο; 

 

Είναι αριστερή πολιτική η κολεγιά με τον Πούτιν, η ψευδολογία και η υποδοχή «λειψάνων» με τιμές αρχηγού κράτους;  

 

Και αν αληθεύει ότι αυτό που «έφαγε» τους προηγούμενους ήταν ο ΕΝΦΙΑ, ποιος θα τον ξαναπληρώσει μαζί με αυξημένες «εισφορές αλληλεγγύης»; 

 

Είναι όλα αυτά ερασιτεχνισμός και έλλειψη εμπειρίας; 

 

Οχι βέβαια, γιατί: 

 

ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΣΥΡΙΖΟΠΛΗΚΤΗ ΜΠΑΝΑΝΙΑ: Απατεώνες ή βλάκες δεν θα κάνει διαφορά

Toυ ΦΑΗΛΟΥ ΚΡΑΝΙΔΙΩΤΗ

Κατεβαίνοντας προχθές από την Ηγουμενίτσα, ύστερα από δικαστήριο, πέρασα μέσα από την όμορφη Αρτα. Οι Αρτινοί πρέπει να είναι χιουμορίστες. Εκεί, μετά το θρυλικό γεφύρι της Αρτας, είδα, τέσσερις μήνες μετά τις εκλογές, απείραχτες σε διαφημιστικά πλαίσια πολλές αφίσες του ΣΥΡΙΖΑ με το «Η ελπίδα έρχεται». 

Μπορεί να είναι και η περηφάνεια που ο νομός είναι τόπος καταγωγής του πρωθυπουργού, αλλά ήδη, δυστυχώς, το σύνθημα, αν του προσθέσεις τα λοιπά περιχύματα του σκισίματος του Μνημονίου, «μ' ένα άρθρο, μ' έναν νόμο» κ.λπ., εκτός από τραγικά ειρωνικό, πληροί πλέον την αντικειμενική και υποκειμενική υπόσταση του μη προβλεπόμενου εγκλήματος της πολιτικής απάτης:

 Παράσταση ψευδών γεγονότων ως αναληθών, εν γνώσει σου της αναληθείας, με σκοπό να προσποριστείς όφελος επί ζημία άλλου.

Αν στήσεις ανάποδα ένα χαρτόκουτο στην Πειραιώς και ψειρίσεις μέχρι δεκάρα κάνα άπληστο χαζοκούταβο, με τη συνδρομή τσιλιαδόρων και αβανταδόρου, τότε προβλέπονται βραχιόλια, εισαγγελέας και αυτόφωρο στη μαγευτική Ευελπίδων, πριν πας για προαυλισμό και συσσίτιο στο ξηρό και υγιεινό κλίμα της γειτονιάς μου, του Κορυδαλλού. «Τρίτη, Πέμπτη μακαρόνια, φάτε μάγκες, βγάλτε χρόνια και την Κυριακή έχει κρέας, τζάμπα είναι κι ο κουρέας» έλεγε βαρύ ρεμπέτικο του Μεσοπολέμου.
 

Αν όμως το όφελος είναι πολιτικό, τουτέστιν οι ψήφοι και η λάγνα εξουσία και τα ψεύδη πολιτικός αέρας κοπανιστός, ο δε εξαπατηθείς είναι ολόκληρος λαός, τότε είσαι ατιμώρητος και το πολύ πολύ να πας στην αντιπολίτευση ή σπίτι σου.

Εχω την αμυδρά υποψία ότι, αν ο Αλέξης μπορούσε να γυρίσει πίσω τον χρόνο, μπορεί και να τον ψήφιζε τον Σταύρο Δήμα και θα έβαζε τον Λαφαζάνη και τον Λαπαβίτσα να γράψουν 100 φορές σε κόλλες αναφοράς το e-mail Χαρδούβελη, για να το εμπεδώσουν. Τώρα βλέπει όλες τις πομφόλυγες που έλεγε να πέφτουν μία μία καταγής σαν μαραμένα σύκα. Μέχρι και ο Γιάνης ξεχάστηκε προχθές και είπε την κακιά λέξη «τρόικα». Το πού θα καταλήξουμε, με τη θέση μας πιο αδύναμη και αυτοϋπονομευμένη ύστερα από τέσσερις μήνες ερασιτεχνικής μπαρμπερικής στου κασίδη λαού το κεφάλι, θα το ξέρουμε σύντομα.

Ηδη, πάντως, είναι φανερό ότι οι σύντροφοι, στο δίλημμα «αγραβάτωτο στιλ Αχμαντινεζάντ ή γραβάτα;», θα απαντήσουν αγέρωχα φορώντας παπιγιόν, έχοντας προσκυνήσει όσους έβριζαν και φιλήσει όπου έφτυναν.  

Δεν υπάρχει χειρότερο πράγμα από το να πουλάς ψεύτικη ελπίδα στους απελπισμένους, διότι σίγουρα είναι αδύνατον να μην υπάρχουν στο κόμμα τους και στην κυβέρνηση κάποιοι που να μην ήξεραν πως τα περισσότερα που έταζαν δεν γίνονται. Απλά σκέφτηκαν ότι «ας αγοράσουν η πλέμπα κι οι θυμωμένοι αστοί το πέτσινο παραμύθι και βλέποντας και κάνοντας». Και τώρα η χώρα γίνεται καρπαζοεισπράκτορας.

Υπάρχουν όμως και πολλοί, το βλέπεις, που το πίστευαν: 

EΛΛΗΝΙΚΗ ΣΥΡΙΖΟΠΛΗΚΤΗ ΜΠΑΝΑΝΙΑ: Λατέρνα, φτώχια και φιλότιμο

Tης ΡΟΥΛΑΣ ΓΕΩΡΓΑΚΟΠΟΥΛΟΥ

Πολλοί κουράστηκαν και το ’κοψαν κιόλας προς ιδιωτικούς παραδείσους. Στα βιβλία, στα σινεμά, στις μαγειρικές και στις βεγγέρες, στην κηπουρική, στις συναυλίες, στες ηδονές του «ό,τι πάρεις ένα τάληρο». Και είναι λοιπόν τόσο κακό, γιατρέ μου, γύρω τριγύρω να γίνεται της Πομπηίας και συ να ευελπιστείς να σε βρουν μια μέρα σε ανάρμοστη στάση οι αρχαιολόγοι;

Δοκιμάζω, αλλά δεν μου πετυχαίνει το ρημάδι το καμασούτρα, γιατί θέλει φαντασία και προπάντων έναν κάποιον ενθουσιασμό. Κι αν σπάσει ο διάολος το ποδάρι του και σε πετύχει καμιά συμφωνία στο ογδονταεννέα λεπτό; Πώς τον πετάς μετά τον άλλον από πάνω σου; Πώς ξαναγίνεσαι πολίτης;

Στην αντίπερα του συριζαϊκού μπούνκερ, ο υπόλοιπος πολιτικός κόσμος, ανέμελα μοιραίος, επιβιβάζεται στις φελούκες. Αν τον σπλαχνιστεί ο δουλέμπορας και δεν του τραβήξει τον πύρο στα μισά της διαδρομής, έχει καλώς. Θα βγει στη στεριά, θα στύψει το μαγιό του και μετά θα ψάχνει για κανά vintage βολικό κορίτσι με ρακέτες, να ξεχαρμανιάσει. Ναυσικάααα, Ναυσικάαα...

- Η Ναυσικά μάς τελείωσε, μεσιέ. Δεδομένων των συνθηκών και σελαγιζούσης της σελήνης, από δω και μπρος θα έχετε να κάνετε με μένα, την Κασσάνδρα.

Ξέρετε εσείς κανέναν που να έκανε ποτέ χωριό με τέτοια τετραπέρατη γυναίκα; 

Να γιατί στη νέα μας Οδύσσεια ο ήρωας θα έχει πολύ διαφορετικό τέλος απ’ αυτό της ομηρικής. Αντί να τεντώσει τη χορδή θα γυρίσει το τόξο του σε άρπα ξεκούρδιστη και θα συναγελάζεται ασμένως με τους εθνολαϊκιστές έτσι ώστε να ανοίξει και καμια θέση εργασίας για τον χορδιστή μουσικών οργάνων που λέγαμε και τις προάλλες. Είμαστε μια ωραία ατμόσφαιρα, είμαστε. Με τη διαφορά ότι η Ζωή, καλό κορίτσι αλλά κάπως μπρούτο, μπέρδεψε το πιάνο με τη λατέρνα που, όσο να πεις, το θέλει το συνεχές κουρδισματάκι της.

ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΣΥΡΙΖΟΠΛΗΚΤΗ ΜΠΑΝΑΝΙΑ: Μια "φυσιολογική" χώρα

Toυ ΤΑΚΗ ΘΕΟΔΩΡΟΠΟΥΛΟΥ

Ο κ. Σκουρλέτης παρεξηγήθηκε με τον κ. Γιουνκέρ, ο οποίος δήλωσε ότι ενώ εμπιστεύεται τον κ. Τσίπρα δεν εμπιστεύεται τον ΣΥΡΙΖΑ, διότι δεν είναι «φυσιολογικό» κόμμα. Προφανώς, διότι θεωρεί πως πρόκειται για «φυσιολογικό» κόμμα το οποίο κυβερνά μια «φυσιολογική» χώρα. Στο σημείο αυτό χαράζουν και τα όρια του φυσιολογικού, όχι μόνο για τον κ. Σκουρλέτη, αλλά για τους περισσότερους συμπολίτες μας. Η δε κακοδαιμονία αυτής της φυσιολογικής χώρας που λέγεται Ελλάς οφείλεται στο γεγονός ότι η μοίρα την έριξε να ζει σε έναν κόσμο που δεν είναι φυσιολογικός.

Συγχωρήστε μου την απρεπή σύγκριση, αλλά και τα βατράχια, εάν ερωτηθούν, θα σου απαντήσουν πως το να περνάς όλη σου τη ζωή στον βάλτο τρώγοντας κουνούπια είναι απολύτως φυσιολογικό και δεν μπορούν να καταλάβουν πώς είναι δυνατόν ο άνθρωπος να περπατά στα δυο του πόδια και να μην απολαμβάνει τη δροσιά και τα αρώματα του νερού που σαπίζει στη γούρνα.

Με δύο λόγια. Η σημασία της λέξης «φυσιολογικό» είναι απολύτως σχετική. Σ’ αυτό το σημείο δεν μπορώ παρά να συμφωνήσω με τον κ. Σκουρλέτη. Δικαίως αγανακτεί και διαμαρτύρεται για την απρέπεια του κ. Γιουνκέρ ο οποίος, ως πολιτισμένος Ευρωπαίος, θα έπρεπε να γνωρίζει ότι μία από τις μεγάλες κατακτήσεις του ευρωπαϊκού πολιτισμού είναι η ανοχή απέναντι στο «διαφορετικό» και η αναγνώριση της αξίας ηθών που δεν συμπίπτουν με τα δικά του. Οπως, φερ’ ειπείν, τα μουσουλμανικά τοιαύτα, η ένταξη των οποίων στις κοινωνίες της ανεπτυγμένης Δύσης συνθέτει την εν πολλαίς αμαρτίαις περιπεσούσα πολυπολιτισμικότητα.

Αντί λοιπόν να διαρρηγνύουμε τα ιμάτιά μας, καλόν θα ήτο να αναρωτηθούμε μήπως οι υπόλοιποι Ευρωπαίοι, ακόμη και οι πιο ανεκτικοί και καλοπροαίρετοι απέναντί μας, όπως ο κ. Γιουνκέρ, μας αντιμετωπίζουν σαν μια κοινότητα ενός άλλου πολιτισμού την οποία, για λόγους ιστορικούς, πολιτικούς και οικονομικούς, είναι υποχρεωμένοι να δεχθούν. Διότι, ναι μεν η σημασία της λέξης «φυσιολογικό» είναι σχετική, όμως θα πρέπει να λάβουμε υπόψη ότι η κοινή αντίληψη περί «φυσιολογικού» σού επιτρέπει να ενταχθείς σε μια κοινότητα, όπως είναι αυτή της Ευρωπαϊκής Ενωσης.

Δεν θα απαριθμήσω τα συμπτώματα της ελληνικής παραδοξότητας. Ο καθένας νομίζω έχει πολλά να πει για ένα φαινόμενο το οποίο καλύπτει όλη την γκάμα της κοινής μας ζωής, από τις διαβάσεις των πεζών μέχρι το γεγονός ότι ο κ. Τσακνής εκφέρει άποψη για το μέλλον της χώρας και το γεγονός ότι ο κ. Μιχελογιαννάκης εκλέγεται πρώτος βουλευτής στην περιφέρειά του και ασκεί το επάγγελμα του γιατρού. 

Να υπενθυμίσω, εξάλλου, ότι πολλές πένες, σημαντικότερες από τη δική μου, έχουν υμνήσει την ελληνική ιδιαιτερότητα, την οποία, κατά τη γνώμη τους, πρέπει να διαφυλάξουμε ως κόρην οφθαλμού μη μας την αλλοιώσουν οι Ευρωπαίοι.

Ο,τι πολυτιμότερο έχουμε, κάτι σαν την παρθενία μας. Γιατί όχι μόνον έχουμε συνηθίσει να θεωρούμε «φυσιολογικό» αυτό που οι ανεπτυγμένες χώρες στο κοινό των οποίων ανήκουμε προς το παρόν δεν θεωρούν φυσιολογικό, αλλά και είμαστε διατεθειμένοι να το διαφυλάξουμε πάση θυσία.  

Να διαφυλάξουμε: 

ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΣΥΡΙΖΟΠΛΗΚΤΗ ΜΠΑΝΑΝΙΑ: «Κόκκινη χούντα» προ των πυλών και μετατροπή σε «Σοβιετία» με δήμευση περιουσιών και αρπαγή όσων χρηματων υπάρχουν σε φυσική μορφή στα χέρια των Ελλήνων με "Χρυσογόνεια" τάγματα εφόδου ???

Γράφει το ANTINEWS


Λέτε αυτοί οι… νεοσταλίνες που μας κυβερνούν να έχουν σχέδιο;  


Το αποκάλυψε ο Κώστας Χρυσόγονος, επιστήμονας άνθρωπος ο οποίος έχει άποψη για το πώς θα μπορούσε να σωθεί η Ελλάδα. Είπε λοιπόν θέλοντας να υποστηρίξει ότι δεν μπορεί να υπάρξει ρήξη με τους δανειστές. «Σε ένα θεωρητικό και απευκταίο σενάριο στο οποίο δεν θα υπήρχε συμφωνία τότε μπορεί να προέκυπταν έκτακτες συνθήκες και οι αρχές που θα αναλάμβαναν εκτός κοινοβουλευτικού πλαισίου θα έπρεπε να συγκεντρώσουν ότι χρήματα υπάρχουν σε φυσική μορφή στα χέρια των Ελλήνων – περίπου 55 δισεκατομμύρια όπως είπε - προκειμένου να αποφευχθεί η κατάρρευση της χώρας».


«Ένα άλλο σενάριο θα ήταν να βρεθεί χορηγός – που θα μπορούσε να είναι η Κίνα- ο οποίος θα παρέχει στην Ελλάδα 20 δις για να αποπληρωθεί το ΔΝΤ και άλλα 25 προκειμένου να χρηματοδοτηθεί η οικονομία για τη μετάβαση σε άλλο νόμισμα.» πρόσθεσε με νόημα. 


Επομένως, έχουμε δύο σενάρια που επεξεργάζεται ο ΣΥΡΙΖΑ και γι’ αυτό δεν θα χρεοκοπήσουμε. 


Το πρώτο είναι να δημεύσουμε τις αποταμιεύσεις των Ελλήνων. Όλα τα χρήματα που έχουν οι πολίτες σε φυσική μορφή να τα πάρει το κράτος για να μην χρεοκοπήσουμε. Είναι… έκτακτες συνθήκες οπότε δικαιολογείται μια «έφοδος» στα σπίτια, τις θυρίδες ή τους λογαριασμούς όσων Ελλήνων δεν έβγαλαν τα λεφτά τους στο εξωτερικό και δεν ήταν λαμόγια, όπως πολλοί επιχειρηματίες – φίλοι του ΣΥΡΙΖΑ.


Κι αν δεν πιάσει κι αυτό υπάρχει και η… Κίνα. Γιατί να μη μας δώσει καμιά 50αριά δις ευρώ να πορευόμαστε; Ασχέτως αν και ο Λαφαζάνης έχει σχέδιο να πάρουμε λεφτά από τους BRICS. Πηγές να υπάρχουν να δώσουν χρήματα και όλα τα άλλα θα τα βρούμε.


Προς το παρόν αρπάζουν ακόμη και τους αδρανείς λογαριασμούς που έχουν μέχρι 100 ευρώ για να μαζέψουν λεφτά να πληρώσουν καμιά δόση.


Αυτό είναι το σχέδιο της κυβέρνησης, όπως μας το αποκάλυψε ένας συνταγματολόγος από εκείνους που έκαναν καριέρα τα τελευταία χρόνια μέσω των τηλεπαραθύρων, κι αφού πρώτα φλέρταραν με το ΠΑΣΟΚ του Γιώργου.


Τώρα εμάς γιατί όλο αυτό μας μοιάζει με μια νέα «Σοβιετία» με δήμευση περιουσιών; 


Τον ιδρώτα του κοσμάκη θα τον πάρουν οι Συριζαίοι σε… έκτακτες ανάγκες για να μη χρεοκοπήσει η χώρα και να μην αποκαλυφθούν τα δικά τους εγκλήματα.

  Αφού είναι έκτακτες οι ανάγκες γιατί δεν κάνουν και μια κομμουνιστική δικτατορία να ευχαριστηθεί η Αριστερή Πλατφόρμα? Ότι πρέπει θα ήταν μια «κόκκινη χούντα» στην καρδιά της Ευρώπης.

ΔΙΕΘΝΗΣ ΟΙΚΟΝΟΜΙΑ και ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΜΠΑΝΑΝΙΑ: Ταξιδιωτική οδηγία της Αυστραλίας για την Ελλάδα: «Αν πάτε στo Mπουρδέλο, να έχετε και μετρητά και κάρτες μαζί σας»

«Πιθανότητα» μεγάλου περιορισμού των τραπεζικών υπηρεσιών με «πολύ μικρή προειδοποίηση», στέλνει η κυβέρνηση της Αυστραλίας στους Αυστραλούς, που προτίθενται να επισκεφτούν την Ελλάδα, με ανανεωμένη ταξιδιωτική οδηγία που εξέδωσε το υπουργείο Εξωτερικών.
Στην ταξιδιωτική οδηγία επισημαίνεται πως κατά την παραμονή τους στη χώρα μας οι Αυστραλοί πολίτες θα πρέπει να έχουν μαζί τους τουλάχιστον δυο μέσα πληρωμής, όπως μετρητά, χρεωστικές και πιστωτές κάρτες. Επιπλέον, θα πρέπει να έχουν αρκετά χρήματα ώστε να καλύψουν τυχόν έκτακτες ανάγκες ή απροσδόκητες καθυστερήσεις.
Σε άλλα σημεία, το αυστραλιανό υπουργείο Εξωτερικών σημειώνει επίσης πως στις ελληνικές πόλεις υπάρχει ενδεχόμενο διαδηλώσεων ή πορειών «με μικρή προειδοποίηση», και τονίζει πως οι Αυστραλοί πολίτες θα πρέπει να αποφεύγουν κάθε συγκέντρωση διαμαρτυρίας, καθώς υπάρχει πιθανότητα βίας.

ΔΙΕΙΝΗΣ ΟΙΚΟΝΟΜΙΑ και ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΜΠΑΝΑΝΙΑ: Πρόταση - σοκ προς τους τσαμπουκαλεμένους γραφικούς για δίμηνο μορατόριουμ με... κλειστές τράπεζες και IOU

Σενάριο τρόμου για δίμηνη παράταση του ελληνικού… δράματος αλλά με πολύ άσχημες εξελίξεις για την οικονομία και τους πολίτες, έχει πέσει στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων.

Σύμφωνα με αυτό, (που έχει προταθεί από το Βερολίνο), θα «παγώσουν» οι συνομιλίες με τους Θεσμούς αφού δεν είναι δυνατή η γεφύρωση των διαφορών, προκειμένου να δοθεί χρόνος στον κ. Αλ. Τσίπρα να διαχειριστεί πολιτικά το αδιέξοδο.

Εάν συμφωνηθεί ένα δίμηνο «μορατόριουμ», θα έχει τον χρόνο για να προβεί σε χειρισμούς όπως η αναζήτηση άλλης κοινοβουλευτικής πλειοψηφίας, το δημοψήφισμα ή οι εκλογές, ώστε να μεταβληθεί το περιεχόμενο της λαϊκής εντολής που επικαλείται και δεν του επιτρέπει να μετακινηθεί πέραν των γνωστών «κόκκινων γραμμών» του ΣΥΡΙΖΑ. Ομως, θα πρέπει να επισημανθεί ότι το τελευταίο αυτό σενάριο πιθανότατα θα συνεπάγεται ακραίες οικονομικές εξελίξεις, όπως οι έλεγχοι στην κίνηση κεφαλαίων και η κάλυψη μέρους των δαπανών του Δημοσίου με ΙΟUs.

Στην κυβέρνηση δεν θέλουν καν να σκέφτονται αυτό το σενάριο και εξετάζουν, άλλα δύο σενάρια ενώ ο χρόνος του τελεσιγράφου «τρέχει».

Το πρώτο προβλέπει την επίτευξη, μέσα στα επόμενα εικοσιτετράωρα, μιας έστω επώδυνης συμφωνίας που θα επικυρωθεί εντός της προσεχούς εβδομάδος από το Eurogroup, ώστε να επιτευχθεί η επαναφορά της παροχής ρευστότητας προς την Ελλάδα. Τις τελευταίες ώρες γίνονται εντατικές διαβουλεύσεις, το Μαξίμου έχει «πάρει φωτιά», θα γίνει νέα τηλεδιάσκεψη Τσίπρα με Ολάντ ώστε να εξευρεθεί λύση. Πληροφορίες αναφέρουν ότι η κυβέρνηση θα καταθέσει την τελική πρόταση συμφωνία που θα καλύπτει το 80% των θεμάτων που εγείρουν οι εκπρόσωποι των δανειστών.

ΔΙΕΘΝΗΣ ΟΙΚΟΝΟΜΙΑ και ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΜΠΑΝΑΝΙΑ: Μέγας αντίπαλος ο χρόνος, μέγας εχθρός τα «μονομερή μέτρα» για τους τσαμπουκαλεμένους γραφικούς. Οι δανειστές επιμένουν να τους καθήσουν στην καρέκλα του μπαρμέρη να ξουρίσουν το μουστάκι !!!

Της Δήμητρας Καδδά

Με μέγα αντίπαλο το χρόνο, καθώς η δυσκολία να «περάσει» νέα παράταση σε αυστριακό, φινλανδικό και άλλα κοινοβούλια φέρεται να είναι μεγάλο, αλλά με και  μέγα κυβερνητικό «εχθρό» τα «μονομερή μέτρα» που έχει υποσχεθεί η κυβέρνηση, κορυφώνεται η διαπραγμάτευση, εν μέσω αντικρουόμενων μηνυμάτων εντός και εκτός Ελλάδος περί σύγκλισης.

Με το τέλος Ιουνίου να ζυγώνει, η κυβέρνηση πιέζεται να συμφωνήσει σε μέτρα που απαιτούν  αύξηση εσόδων ΦΠΑ 1,8 δις ευρώ και «λήθη» σε πολλές από τις προεκλογικές της δεσμεύσεις.

Σύμφωνα με πληροφορίες, οι δανειστές επικεντρώνουν την πίεση στην αρχική τους απαίτηση για «σύγκλιση» σε: 

Πρωτογενές πλεόνασμα περί το 1-1,5% φέτος, που απαιτεί μέτρα τουλάχιστο 3-4 δις ευρώ. Στο επίκεντρο βρίσκεται ο ΦΠΑ με παρεμβάσεις που προς το παρόν υπολογίζεται ότι θα  φέρουν επιπλέον έσοδα 1 δις ευρώ αλλά οι δανειστές απαιτούν 1,8 δις ευρώ.  

Μονομερή μέτρα

Ωστόσο, για να κλείσει το «κενό» χωρίς βροχή νέων φόρων, η Ελλάδα πρέπει να κάνει πίσω στις προεκλογικές της δεσμεύσεις. «Η πιο μεγάλη ενόχληση των δανειστών είναι η υπαναχώρηση σε παρεμβάσεις που έχουν ήδη γίνει» αναφέρουν αρμόδιες πηγές.

Και παραθέτουν μεταξύ άλλων:

- Την αναβολή/κατάργηση της μηδενικής ρήτρας στις επικουρικές και την αποφυγή δεσμεύσεων για βιωσιμότητα του ασφαλιστικού που μπορεί να φέρουν περικοπές συντάξεων.

- Την 13η σύνταξη

- Την επαναπρόσληψη απολυθέντων και την άρση των δεσμεύσεων για παρεμβάσεις στο δημόσιο

- Την επαναφορά των συλλογικών συμβάσεων και την αύξηση των μισθών στον ιδιωτικό τομέα.

- Την αλλαγή πλαισίου στις ιδιωτικοποιήσεις.

Η «διευκόλυνση» που προανήγγειλε ο Αμερικανός ΥΠΟΙΚ, είναι να υπάρξει μία συμφωνία για όλα αλλά «γενική» πρώτα και  οι λεπτομέρειες να έρθουν αργότερα.  Μία συμφωνία που, σύμφωνα με δημοσίευμα του ΑΠΕ, μπορεί να έρθει πολύ γρήγορα.

Ωστόσο, ο Γερμανός ΥΠΟΙΚ περιόρισε τις προσδοκίες λέγοντας πως  οι "θετικές ανακοινώσεις" της ελληνικής κυβέρνησης "δεν αντανακλούν πλήρως" την πρόοδο των συνομιλιών της Αθήνας με τους πιστωτές της.  Δήλωσε πως "το πρόγραμμα παρατάθηκε έως το τέλος Ιουνίου. Εάν δεν υπάρξει κάτι άλλο, εκπνέει τότε. Είναι αλήθεια ότι υπάρχει ακόμη πολλή δουλειά να γίνει σε τεχνικό επίπεδο. Το πρόγραμμα εκπνέει στο τέλος Ιουνίου"…

ΔΙΕΘΝΗΣ ΟΙΚΟΝΟΜΙΑ και ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΜΠΑΝΑΝΙΑ: Σσσσσσ! Οι τσαμπουκαλεμένοι γραφικοί "διαπραγματεύονται"!!!

Του ΘΟΔΩΡΗ ΓΕΩΡΓΑΚΟΠΟΥΛΟΥ

Εδώ και 30 χρόνια η Λίντα Καμπούλιαν διδάσκει στο Χάρβαρντ ένα μάθημα πάρα πολύ δημοφιλές, για την τεχνική και τη φιλοσοφία των διαπραγματεύσεων. 

Το προηγούμενο Σαββατοκύριακο η Καμπούλιαν ήρθε στην Αθήνα και δίδαξε το μάθημά της με τη μορφή τριήμερου σεμιναρίου στο Athens Tech της Κηφισιάς. 

Στο μάθημα μια από στις ασκήσεις ήταν η εξής: Να, σου λέει, ένα πορτοκάλι. Είστε δύο και έχετε αυτό το πορτοκάλι και πρέπει να το μοιραστείτε. Πώς το κάνετε;

Άλλοι απαντάνε, το κόβουμε στα δύο με μαχαίρι. 

Άλλοι προτείνουν να το ξεφλουδίσουν και να μοιράσουν στη μέση τις φέτες.

Οι απαντήσεις αυτές είναι εν μέρει λανθασμένες. Αυτό που πρέπει να κάνει κανείς είναι να μάθει πρώτα το τι θέλει ο καθένας από το πορτοκάλι, και μετά να το μοιράσει έτσι ώστε το κάθε μέλος να είναι όσο πιο ευχαριστημένο γίνεται. Μπορεί ο ένας να θέλει να στίψει πορτοκαλάδα κι ο άλλος να θέλει να ξύσει τη φλούδα για να φτιάξει γλυκό του κουταλιού. Ή ο ένας να είναι φούρναρης κι ο άλλος αγρότης, οπότε να θέλουν διαφορετικά κομμάτια του πορτοκαλιού, ο ένας τη φλούδα κι ο άλλος τα σπόρια. Σ’ αυτές τις περιπτώσεις και οι δύο μπορούν να φύγουν απολύτως ευχαριστημένοι από τη μοιρασιά. Αν έκοβες το πορτοκάλι στα δύο και τους έδινες ένα κομμάτι στον καθένα, ο ένας θα έμενε με μισό πορτοκάλι να στύψει, και ο άλλος με μισή φλούδα για να ξύσει.

Αυτή είναι μια προσέγγιση στις διαπραγματεύσεις εντελώς ξένη προς τη δικιά μας ιδιοσυγκρασία, των Ελλήνων εννοώ, που θεωρούμε κάθε τέτοια διαδικασία ως μάχη που πρέπει να κερδηθεί. Δεν ξέρω αν έχετε δοκιμάσει να διαπραγματευτείτε το ύψος ενός ενοικίου ή την πώληση ενός περιουσιακού στοιχείου ή οποιασδήποτε μορφής ανταλλαγή. Συνήθως εμείς οι Έλληνες υιοθετούμε μια σκληρή στάση (κατά κανόνα με στρεβλά δεδομένα), ζωγραφίζουμε κόκκινες γραμμές παντού, και βουτάμε στον πόλεμο χωρίς πολλά περιθώρια για συμβιβασμούς. Την ίδια την ιδέα του συμβιβασμού τη θεωρούμε ήττα. Αλλά αυτό δεν είναι διαπραγμάτευση.

Για να πετύχουν σε μια διαπραγμάτευση, τα μέλη πρέπει να καταλαβαίνουν ποιοι συμμετέχουν, τι επιθυμούν να πετύχουν οι ίδιοι, τι μπορεί να επιθυμούν να επιτύχουν οι άλλοι, και πού μπορεί να βρεθεί το σημείο που θα ικανοποιήσει στο μέγιστο δυνατό τους συμμετέχοντες, αν υπάρχει τέτοιο σημείο.

Κρίνοντας από τις απόψεις συμμετεχόντων και από τα αποτελέσματα, αυτό που κάνει η κυβέρνηση της χώρας μας τους τελευταίους τέσσερις μήνες στην Ευρώπη δεν είναι ακριβώς διαπραγμάτευση.  

Δεν ξέρω τι είναι. Μπορεί να νομίζουν ότι είναι πολιτική. Ο προφανέστερος λόγος είναι το ότι κάθε ένα από τα μέλη που συμμετέχει μοιάζει να έχει εντελώς διαφορετικούς στόχους.

Μπορεί κανείς να υποθέσει, ας πούμε, ότι ο στόχος του Γιάνη Βαρουφάκη είναι να αλλάξει την αρχιτεκτονική της Ευρωπαϊκής Ένωσης, να σώσει τον κόσμο, να πάρει Νόμπελ Οικονομίας και να γνωρίσει την αιώνια δόξα που του αξίζει, ως ημίθεος ανάμεσα σε μονόφθαλμους.

Μπορεί κανείς να φανταστεί ότι ο στόχος του Αλέξη Τσίπρα είναι να φτάσει σε διλημματικές εκλογές πολύ σύντομα, όσο ακόμα η αντιπολίτευση είναι σκοτωμένη και οι πολίτες πιστεύουν ότι οι κακοί ξένοι δε μας δίνουνε λεφτά, για να εξαφανίσει εσωκομματικούς γκρινιάρηδες και ακροδεξιά βαρίδια και να κατοχυρώσει μια κυριαρχία στο χώρο της κεντροαριστεράς και να φτιάξει το νέο ΠΑΣΟΚ.

Μπορεί κανείς να φανταστεί ότι ο στόχος της Γερμανίας και των υπολοίπων 17 χωρών της ευρωζώνης είναι μια συμφωνία με την Ελλάδα που θα εξασφαλίζει δύο πράγματα:

 Ότι η Ελλάδα σε κάποιο βαθμό θα στρώσει τα οικονομικά της και δεν θα συνεχίσει να προκαλεί ανασφάλεια, και ότι οι κυβερνήσεις των 18 θα μπορούν να περάσουν τη συμφωνία από τα κοινοβούλιά τους χωρίς πολιτικές συνέπειες.

Αυτοί οι στόχοι είναι υποθετικοί. Ωστόσο ταιριάζουν απόλυτα με το πού βρισκόμαστε τους τελευταίους μήνες. 

Ο πρωθυπουργός προτιμά να ξεζουμίσει και τα τελευταία αποθεματικά του κράτους από όλες τις ξεχασμένες γωνίτσες, από το να συμφωνήσει σε οτιδήποτε μπορεί να του κοστίσει εκλογικά. 

 Ο Γιάνης Βαρουφάκης, αφού απέτυχε να διδάξει οικονομική μεγαλοφυία στους εταίρους του, έχει τεθεί σε ένα θεωρητικό περιθώριο, όπου εξακολουθεί να αυτοαναιρείται κάθε μέρα, και όπου απομαγνητοφωνεί το γιούρογκρουπ για να περιγράψει αναλυτικά πώς αμφισβητούσαν το μεγαλείο του στο επόμενο βιβλίο του. 

Οι δε Ευρωπαίοι απλά περιμένουν, κατάπληκτοι.

Οπότε προκύπτουν τα εξής δύο προβλήματα: 

"Eπίγεια σοφία"

Η καθυστέρηση είναι η πιο θανατηφόρα μορφή άρνησης.

Northcote Parkinson,  Βρετανός ιστορικός

Όσο πιο πολύ κρατάει μια δουλειά. τόσο χειρότερα γίνεται.

Π. Σ. Ταράνωφ,  Ρώσος συγγραφέας

Ο δρόμος του "αύριο" οδηγεί στην πόλη του "ποτέ".

Αγνώστου

Σαν σήμερα (31/5/ΧΧΧΧ)

1907: Το πρώτο ταξί κάνει την εμφάνισή του στους δρόμους της Νέας Υόρκης.

1915: Ο Βενιζέλος στις εκλογές λαμβάνει τις 185 από τις 316 έδρες της Βουλής με το Κόμμα των Φιλελευθέρων. Οι ψηφοφόροι τάσσονται με τη θέση του Βενιζέλου για έξοδο στον πόλεμο στο πλευρό της «Αντάντ».

1952: Ο Νικόλαος Πλαστήρας αναλαμβάνει πρωθυπουργός της Ελλάδας.

1987: Βγαίνει στον αέρα ο πρώτος μη κρατικός ραδιοφωνικός σταθμός. Πρόκειται για τον«Αθήνα 9|84».

1930: Γεννιέται ο Κλιντ Ίστγουντ

1809: Πεθαίνει ο αυστριακός συνθέτης Γιόζεφ Χάιδν

1905: Δολοφονείται κατά την προσέλευσή του στη Βουλή από τον χαρτοπαίκτη και λεσχειάρχη Αντώνη Κωσταγερακάρη ο πρωθυπουργός Θεόδωρος Δηλιγιάννης. Αιτία, η απόφαση του Δηλιγιάννη να κλείσει τις χαρτοπαικτικές λέσχες.

ΓΛΩΣΣΑ - KOΙΝΩΝΙΑ - ΑΦΕΛΛΗΝΙΣΜΟΣ : H αυταρέσκεια της αγραμματοσύνης

Του ΒΑΣΙΛΗ ΑΓΓΕΛΙΚΟΠΟΥΛΟΥ

«–Α, ξέρετε, εγώ με την ορθογραφία δεν τα πήγαινα ποτέ καλά! •
Το είπε και ξεμπέρδεψε. • Τίναξε και το μαλλί πίσω, • σαν να έλεγε πως τη συνάδελφο εκεί στη γωνία δεν την πάει, δεν έχουν σχέση, • επομένως μην τις συσχετίζετε, εντάξει; • Κάτι προσωπικό δηλαδή, εντελώς άσχετο με τη δουλειά. •



Οχι πως αυτή η φράση δεν ακουγόταν ανέκαθεν. • Αλλά τουλάχιστον, • όταν ο τολμηρός έπαιρνε την απόφαση να πει κάτι τέτοιο, • και ιδίως στον χώρο της δουλειάς του, • και μάλιστα όταν αυτή η δουλειά είχε σχέση με το γράψιμο, • λεγόταν με έναν τόνο απολογητικό συνήθως, • με ένα κοκκίνισμα μερικές φορές, • με έναν τόνο που είχε συνείδηση μιας σοβαρής αδυναμίας και που ζητά κατανόηση. • Ακόμη κι όταν διατυπωνόταν σε τόνους ανάλαφρους ή δήθεν δεν-με-μέλει, • δεν ήταν δύσκολο να διακρίνεις από κάτω μια κάποια ντροπή, μια συστολή. •


Τώρα πολλοί, • ακόμη και από αυτούς που η δουλειά τους απαιτεί γράψιμο, • δεν ξέρουν τι σημαίνει αυτό που δεν ξέρουν, που δεν έμαθαν, που δεν τους ενδιαφέρει να μάθουν • και που, κατά τα φαινόμενα, ποτέ δεν θα μάθουν. •
 


Ελεγε προ ημερών συνάδελφος, ο οποίος, • λόγω της θέσης του στην εφημερίδα που εργάζεται, • έρχεται σε επαφή με τα «χειρόγραφα» πολλών νέων συντακτών, • ότι σπάνια βρίσκεις πια μέτριο, έστω, γνώστη ορθογραφίας ανάμεσά τους. • Φυσικά, αυτό δεν αφορά τους νέους συντάκτες μόνο. • Οπου και να στραφείς, αδράχνεις απτή την ανορθογραφία, • την αδυναμία να συνταχθούν πέντε κουβέντες στη σειρά, • την ακυριολεξία, • το γρύλισμα ενίοτε μιας γλώσσας που θυμίζει ελληνικά. • Με κορυφαίους του χορού βέβαια τηλεοράσεις και ραδιόφωνα • -εκεί όπου η ανορθογραφία κυριολεκτικά βγάζει γλώσσα.

ΓΛΩΣΣΑ - ΚΟΙΝΩΝΙΑ - ΑΦΕΛΛΗΝΙΣΜΟΣ : Η γενοκτονία των ελληνικών λέξεων

Toυ ΠΑΝΑΓΙΩΤΗ ΛΙΑΚΟΥ

«Λόγια και μαγεία στην αρχή ήταν ένα και το αυτό και ακόμα και σήμερα τα λόγια διατηρούν πολλή από τη μαγική τους δύναμη. Ο καθένας μας μπορεί με τα λόγια να δώσει στον άλλο την μεγαλύτερη ευτυχία ή να προκαλέσει την πιο φριχτή απελπισία. Με τα λόγια ο δάσκαλος μεταδίδει τις γνώσεις του στον μαθητή, με τα λόγια ο ρήτορας παρασύρει το ακροατήριο και ελέγχει τις κρίσεις και τις αποφάσεις του. Τα λόγια προκαλούν τις συγκινήσεις και γενικά είναι τα μέσα που μ' αυτά επηρεάζουμε τους συνανθρώπους μας».  Σίγκμουντ Φρόυντ, «Γενική Θεωρία των Νευρώσεων», εκδόσεις Δαμιανός, σελ. 10
 


Ο Φρόυντ είναι ένας από τους τελευταίους συγγραφείς του κόσμου, από τον οποίον θα περίμενε κάποιος «αμύητος» να διαβάσει τη λέξη «μαγεία» σε έργο του – και ειδικά σε εισαγωγικό σημείωμα για την επιστήμη της Ψυχανάλυσης και τις δυσκολίες που θα συναντήσει στον δρόμο του όποιος αποφασίσει να ασχοληθεί με αυτήν. Ωστόσο, οι γνώστες του περιεχομένου του πνευματικού υποβάθρου του «πατέρα» της Ψυχανάλυσης γνωρίζουν την πίστη του στην μαγεία – υπό την ευρύτερη έννοια του όρου. Επίσης από το σύνολο της προσφοράς του στην επιστήμη έχει καταστεί προφανές ότι το ισχυρότερο όπλο, διαχρονικά, στις ανθρώπινες κοινωνίες είναι...ο λόγος.  

Ο έμφρων λόγος, ο Λόγος ως υπαρκτικό αίτιο και αρχή καθώς και ως ασυνείδητο νόημα και κίνητρο των πράξεων και των σκέψεών μας. Παντού υπάρχει Λόγος και η αρχή των πάντων έτσι εκδηλώθηκε. Μας το αποκαλύπτει και η Αγία Γραφή: «Εν αρχή ην ο Λόγος».


Ευτυχώς, ακόμα και σήμερα, ακόμα και οι ευήθεις εκπρόσωποι του (κατά Ησίοδον) σιδηρού γένους γνωρίζουν ότι ο ελληνικός Λόγος είναι ισχυρότατος. Αν το αντιστοιχούσε κάποιος με οπλικό σύστημα, θα έπρεπε να παραπέμψει σε εξελιγμένο και σύνθετο σύστημα μαζικής σωτηρίας – όχι καταστροφής. Και με υπολογιστή αν το παραλλήλιζε κάποιος θα έπρεπε να σκεφτεί ένα μοντέλο με θεαματικές δυνατότητες και αξεπέραστη, μη αντιγράψιμη τεχνολογία. 

Αυτά όλα λοιπόν, την μαγεία του Λόγου μας, τη δύναμη των λέξεών μας και την ομορφιά των εκφράσεων, των συνθέσεων, την αρμονία των ήχων, την αισθητική των εναλλασσόμενων γραμμάτων σε μια πρόταση, ορισμένοι τα επιβουλεύονται.  

Προσπαθούν να τα φέρουν στο έδαφος, να τα ισοπεδώσουν.
 

Πρόσχημά τους η «απλοποίηση».
 

Πρέπει να «απλοποιηθεί» η γραφή μας για να έχουν τάχα «όλοι» πρόσβαση. Αστεία πρόφαση. Αν ακολουθηθεί η ατραπός της ισοπέδωσης για να έχουν «όλοι» πρόσβαση καλύτερα να πάρουμε μια χρονομηχανή και να επιστρέψουμε στην επικοινωνία των γρυλισμών και των επιφωνημάτων. Τότε που όλες οι τεχνικές του φλερτ συνοψίζονταν σε ένα ρόπαλο και το σούρσιμο του σώματος του ασθενούς φύλου στο εγγύτερο σπήλαιο. Σαν να λέμε ότι πρέπει τα ψηφιακά μέσα αναπαραγωγής ήχου να μετατραπούν σε μπομπινόφωνα ή γραμμόφωνα βινυλίου 78 στροφών. Και ο φωτισμός των πόλεων να γίνεται με φρυκτωρίες, επειδή είναι απλούστερο για έναν δήμο να αναθέτει σε υπάλληλό του να ανάβει φωτιές παρά να διατηρεί ηλεκτρονικό σύστημα ελέγχου του δημοτικού φωτισμού.
 

Οι Αυστριακοί γράφουν την Βιέννη, την πρωτεύουσά τους με δύο «ν» και εδώ, οι κήρυκες της μαζικής αποκολοκύνθωσης την θέλουν με ένα! 

Αφαίρεσαν από το «παλληκάρι» ένα «λ» παρά το γεγονός της προέλευσής του από την αρχαία ελληνική λέξη «πάλλαξ» ή «πάλληξ» που σημαίνει νεαρός. 

Σε πολλές περιπτώσεις, οι πιο μαχητικοί οπαδοί της αποδόμησης αποδίδουν το παλληκάρι ως «παλικάρι», αποσυνδέοντας τη λέξη από το έτυμόν της. 

Το γαρύφαλλο (από το καρυόφυλλον) κατάντησε... γαρίφαλο.

 Ιδού ο μοναδικός τρόπος να διαλύσουν την σχέση συγγένειας αρχαίων και νέων Ελλήνων: αποκολλώντας τις ίδιες τις λέξεις από την πρωταρχική σημασία τους, και διαλύοντας τη δομή τους, το εννοιολογικό DNA τους.
 

Οι περιπτώσεις των λέξεων που καταστρέφονται από τις ομάδες ανελλήνιστων διαφόρων ειδικοτήτων, προελεύσεων και σκοπιμοτήτων είναι χιλιάδες: