ΕΘΝΙΚΑ ΝουΔοΓΑΛΑΖΑΙΙΚΑ ΣΟΥΡΓΕΛΑ - ΕΘΝΙΚΑ ΞΕΦΤΙΛΙΚΙΑ: Ανάξιοι να προστατέψετε οτιδήποτε είναι ελληνικό!

Από τον Μανώλη Κοττάκη

 Ως δημοσιογράφος του ομίλου Εστία Επενδυτική έχω ένα ξεχωριστό «προνόμιο»: Μαζί με άλλους τρεις συναδέλφους μου έχω μηνυθεί από τον πρόεδρο Ερντογάν διότι, αυτό λέει το κείμενο της μήνυσης, «με την αρθρογραφία μας εμποδίζουμε την πολιτική του Τούρκου προέδρου στη θάλασσα των νησιών».

Έτσι ονόμαζε μέχρι προσφάτως ο αναπολών τα οθωμανικά μεγαλεία Τούρκος ηγέτης το Αιγαίο: «θάλασσα των νησιών»! Προσπαθούσε να του αλλάξει ονομασία με το «έτσι θέλω» για να μην του θυμίζει τίποτε το ελληνικό! Μολονότι ο ίδιος μιλά ελληνικά. Ηταν, λοιπόν, εξόχως ζωηρή η έκπληξη για εμένα προσωπικά αλλά και για τους συναδέλφους μου να πληροφορούμαστε από δημοσίευμα της εφημερίδας «Καθημερινή» ότι η Τουρκία όχι μόνο υιοθέτησε τελικώς τον όρο «Aegean», αλλά έπραξε κάτι που θα έπρεπε να είχε κάνει η Ελλάδα προ πολλού! Τον κατοχύρωσε για τον εαυτό της σε επίπεδο Ευρωπαϊκής Ενώσεως! Στην Επιτροπή Πνευματικής Ιδιοκτησίας της Ευρωπαϊκής Ενώσεως, παρακαλώ.  

Η Ελληνική Δημοκρατία δεν είχε τη διορατικότητα να πράξει ό,τι έπραξε για τις αερομεταφορές ο αείμνηστος επιχειρηματίας Ευτύχης Βασιλάκης, ο οποίος έδωσε το όνομα Aegean στην αεροπορική εταιρία που ίδρυσε το 1987.  

Το αποτέλεσμα, γνωστό: Η κυβέρνηση τρέχει σήμερα πίσω από τις εξελίξεις και ικετεύει να πάρει πίσω το όνομα που μας έκλεψαν οι Τούρκοι με προσφυγές στην Ε.Ε.! Εμείς, η Ελλάς, ένα από τα παλαιότερα μέλη της Ενώσεως, ιδρυτικό, παρόν από τα πρώτα στάδια δημιουργίας της Ενώσεως, εξευτελιζόμαστε να ζητάμε να πάρουμε πίσω έναν ιστορικό μας όρο που κατοχύρωσε μια δύναμη η οποία δεν θα γίνει ποτέ κανονικό μέλος της Ενώσεως. Τι ντροπή!

Όπως δήλωσε χθες ο κυβερνητικός εκπρόσωπος Γιάννης Οικονόμου, «Προσφυγή κατά της απόφασης της Επιτροπής Δικαιωμάτων Πνευματικής Ιδιοκτησίας της Ευρωπαϊκής Ενωσης (EUIPO) θα κάνει η Ελλάδα για την κατοχύρωση του όρου του “Turkaegean” και τη χρήση του για διαφημιστικούς και τουριστικούς σκοπούς».

Όπως υποστήριξε, «δεν πρόκειται για αναγνώριση του συγκεκριμένου εμπορικού σήματος από την Ευρωπαϊκή Ενωση, αλλά είναι απλά απόφαση μιας επιτροπής της με έδρα την Ισπανία, η οποία δεν παράγει πολιτικά ζητήματα».

Σύμφωνα με τον ίδιο, ο τρόπος που έγινε η καταχώριση δεν επέτρεψε να γίνει ένσταση, ενώ ερευνώνται πώς και γιατί συνέβη.

Ο κ. Οικονόμου δήλωσε ότι πρόκειται για μια «αθέμιτη εμπορική πρακτική που θα προσβληθεί και θα αποκατασταθεί». Σημειώνεται ότι στις ΗΠΑ δεν αναγνώρισαν την εμπορική ονομασία «Turkaegean».

Αλλά εδώ, εν προκειμένω, οι ευθύνες που η Ελλάς πιάστηκε στον ύπνο δεν επικεντρώνονται στην κυβέρνηση. Η χώρα μας εκπροσωπείται από επίτροπο στο Κολέγιο των Επιτρόπων της Ε.Ε. Και μάλιστα τι επίτροπο! Βαρέων βαρών. Επίτροπο ο οποίος φέρει την ιδιότητα του αντιπροέδρου της Ευρωπαϊκής Επιτροπής. Επίτροπο ο οποίος έχει στενή σχέση με την πρόεδρο της Κομισιόν Ούρσουλα φον ντερ Λάινεν και τον πρόεδρο του Ευρωπαϊκού Λαϊκού Κόμματος Μαξ Βέμπερ. Επίτροπο με άριστο δίκτυο ενημέρωσης στην Ισπανία όπου εδρεύει αυτή η Επιτροπή Πνευματικής Ιδιοκτησίας της Ε.Ε. Επίτροπο που ως εκ της θέσεώς του (πρέπει να) έχει πλήρη εικόνα για οτιδήποτε συμβαίνει στο εσωτερικό των οργάνων της Ενωσης.

Αναφέρομαι, βεβαίως, στον κύριο Μαργαρίτη Σχοινά. 

Το ερώτημα που αυτομάτως σχηματίζεται στα χείλη κάθε καλόπιστου Ελληνος όμως έπειτα από αυτή την εξέλιξη είναι απλό: Έχει η Ελλάς επίτροπο στην Ενωση ή μήπως παρατηρητή;  

Μπορεί να προστατέψει τη χώρα και τα συμφέροντά της ο επίτροπος ή μήπως τελικώς έχουμε ηγεσία στην Ε.Ε. που δεν μπορεί να προστατέψει οτιδήποτε το ελληνικό, από τα εμπορικά σήματα και τα προϊόντα της Μακεδονίας μας μέχρι τον ελληνικότατο όρο «Αιγαίο»;

Ο κύριος Σχοινάς παρασημοφορήθηκε προσφάτως από την Πρόεδρο της Δημοκρατίας Κατερίνα Σακελλαροπούλου για όσα θετικά προσέφερε στη χώρα τον κρίσιμο Αύγουστο του 2015 -γνωρίζω σχετικώς- και επειδή τον γνωρίζω από το 1994, όταν ήταν βοηθός του επιτρόπου Μεταφορών Μαρσελίνο Ορέχα, μου είναι εξαιρετικώς δυσάρεστο να χαράσσω αυτή τη στιγμή στο χαρτί αυτές τις γραμμές. Η απογοήτευση όμως για την αποτυχία του να εντοπίσει εγκαίρως την τουρκική συνωμοσία εντός της έδρας του και να την εξουδετερώσει είναι πολύ ισχυρότερη της μακράς γνωριμίας μας και της εκτίμησης που του έχω. Ο κύριος Σχοινάς βαρύνεται με μια ήττα που καλείται να ακυρώσει σε διπλωματικό επίπεδο η ελληνική κυβέρνηση. Βαρύνεται ακόμη από το γεγονός πως δεν έχουμε πληροφορηθεί, δημοσίως τουλάχιστον, ποια διαβήματα έκανε μέσα στο εσωτερικό των ευρωπαϊκών οργάνων ως ο Ελλην επίτροπος για να ανακληθεί αυτή η ανιστόρητη απόφαση.

Βαρύνεται που δεν έχει καταγγείλει δημοσίως την Ευρωπαϊκή Ενωση γι’ αυτό ειδικώς όταν οι ΗΠΑ είχαν πλήρη γνώση του διακυβεύματος όταν αποτάθηκαν οι Τούρκοι και σε αυτούς και απέρριψαν το αίτημά τους για την αναγνώριση του όρου «Turkaegean». Είναι δυνατόν να γνωρίζει η Αμερική και να μη γνωρίζει η Ευρώπη πως είναι σφετερισμός ιστορικού ελληνικού τίτλου της πολιτιστικής μας κληρονομιάς η χρήση του όρου «Αιγαίο»;  

Βεβαίως, δεν φταίει για όλα ο κύριος Σχοινάς.

Η Ελλάς έχει υπουργείο Εξωτερικών, έχει υπουργείο Τουρισμού και ιδιαιτέρως έχει Ελληνικό Οργανισμό Τουρισμού (ΕΟΤ). Δεν μάθαμε να έγινε κανένα διάβημα στην κυρία Φον ντερ Λάινεν από τον πρέσβη της Ελλάδος στις Βρυξέλλες! (Μόνο χάρτινες δηλώσεις ότι η Τουρκία απομακρύνεται από την Ε.Ε. ξέρει να κάνει η πρόεδρος της Κομισιόν στον ελληνικό Τύπο!) Δεν είδαμε τον ΕΟΤ να κάνει σχεδιασμό καμπάνιας με εθνικούς όρους, η ηγεσία του έχει τον νου της στα σίριαλ του Mega όπου πρωταγωνιστεί και στο πώς θα κατανέμεται η διαφήμιση, όχι τι θα λέει η διαφήμιση.

Και, τέλος, δεν είδαμε και την κυβέρνηση να σηκώνει τους τόνους για ένα τόσο σοβαρό θέμα με εθνικές προεκτάσεις. Η κατάθεση μιας προσφυγής σε ένα όργανο της Ε.Ε. που έλαβε απόφαση χωρίς να λάβει υπόψη του τα συμφέροντα ενός κράτους-μέλους θεωρείται μάλλον υποτονική αντίδραση – αρνούμαστε να κάνουμε δεύτερες σκέψεις, τις αποδιώχνουμε, για την απαράδεκτη νωχελικότητα με την οποία αντέδρασε η κυβέρνηση.

Κάποιος πρόσφατα μίλησε για την εθνική φανέλα που όλοι πρέπει να φοράμε. Δεν αρκεί να τη φοράμε όμως. Πρέπει και...

 

ΕΘΝΙΚΑ ΝουΔοΓΑΛΑΖΑΙΙΚΑ ΣΟΥΡΓΕΛΑ - ΕΘΝΙΚΑ ΞΕΦΤΙΛΙΚΙΑ: Το «Βατερλώ» με την υπόθεση «Turkaegean» και ο βαρύς ύπνος

 

Του ΒΑΣΙΛΗ ΚΑΝΕΛΛΗ

H συγγνώμη, οι παραιτήσεις, ακόμη και οι… απολύσεις αν χρειάζεται, στην πολιτική θα έπρεπε να είναι βασικό στοιχείο. Δεν μπορεί π.χ. σε μια ιδιωτική επιχείρηση να κάνει κάποιος ένα σοβαρό λάθος και να μην αναλαμβάνει την ευθύνη. Πέραν του ότι δεν δείχνει σοβαρότητα, από την άλλη, ένας εργαζόμενος, μια εταιρεία, μια κυβέρνηση ή ένα κράτος πάει μπροστά μόνο μαθαίνοντας από τα λάθη της.

Στην περίπτωση της τουριστικής καμπάνιας της Τουρκίας με την ονομασία «Turkaegean» έπρεπε να υπάρχουν όλα τα παραπάνω. 

Και η ΕΔΕ που διέταξε ο αρμόδιος υπουργός, Α. Γεωργιάδης, πρέπει να οδηγήσει κάπου. Να μην είναι σαν τις ΕΔΕ που κάνουν στην Ελληνική Αστυνομία και τα βρίσκουν όλα ρόδινα. Ούτε σαν τις ΕΔΕ που κάνουν σε διάφορες δημόσιες υπηρεσίες και ποτέ κανείς δεν τιμωρείται.

Παραθέτω δύο δημοσιεύματα του in.

 To ένα έχει ημερομηνία 4 Ιουλίου 2021, δηλαδή πριν από ένα χρόνο κι έχει τίτλο: ««Turkaegean»: Η Τουρκία επικεντρώνει την τουριστική της καμπάνια στο Αιγαίο».

 

Το δεύτερο έχει ημερομηνία­­ 19 Νοεμβρίου 2021 με τίτλο: «Turkaegean – Η τουριστική καμπάνια για το «τουρκικό Αιγαίο» και πώς αξιοποιείται».

 

Το in. είναι το πρώτο site της χώρας, σύμφωνα με πρόσφατη έρευνα του Reuters. Ανάλογα δημοσιεύματα υπήρχαν πριν από ένα χρόνο και σε άλλα μεγάλα και υψηλής δημοφιλίας sites.

Δεν τα είδε κανείς στο αρμόδιο υπουργείο; 

Στις αρμόδιες υπηρεσίες δεν διάβασαν ποτέ ότι η Τουρκία προωθεί τουριστική καμπάνια με τίτλο «Turkaegean»;

Κανένας δεν ευαισθητοποιήθηκε; Να ρωτήσει, να μάθε τι ακριβώς σημαίνει αυτό, πώς μπορεί η Ελλάδα να το μπλοκάρει (αν μπορεί), αν είναι σε θέση η χώρα μας να εγείρει αντιρρήσεις, να πάει σε κάποιο διαιτητικό δικαστήριο εν πάση περιπτώσει;

Δεν μπορεί, λοιπόν, κανείς να ισχυριστεί ότι δεν γνώριζε τι ακριβώς έκαναν οι Τούρκοι και πώς έπρεπε να κινηθούν οι αρμόδιες υπηρεσίες.

Δεν ξέρω αν είναι σοβαρό γεγονός. Αν δηλαδή με αυτό το «τρικ» η Τουρκία μπορεί να εγείρει κι άλλες αξιώσεις.

Αν και το Αιγαίο είναι ελληνικό, πρόκειται για μια θάλασσα που βρέχει και τα παράλια της Μικράς Ασίας, επομένως, οι γείτονες έχουν δικαιώματα, τουλάχιστον σε τουριστικό επίπεδο.

Εκτιμώ ότι η καμπάνια είναι άνευ ουσίας για τους τουρίστες που θέλουν να επισκεφτούν την περιοχή μας. Πλέον, με ένα «κλικ» μπορεί κάποιος να μπει και να δει πανέμορφες παραλίες που ανήκουν στα ελληνικά νησιά ή που αφορούν στα παράλια της γειτονικής μας χώρας.

Δύσκολα μπορεί δηλαδή κάποιος να αποπροσανατολιστεί και να θεωρήσει ότι το Αιγαίο Πέλαγος είναι μόνο Τουρκία, ενώ είναι κατά βάση Ελλάδα.

Βεβαίως, είναι ζήτημα όταν οι ΗΠΑ απορρίπτουν την κατοχύρωση του όρου «Turkaegean» για τουριστικούς ή διαφημιστικούς σκοπούς, ενώ το έχει κάνει από πέρυσι η ΕΕ, της οποίας μέλος είναι η Ελλάδα.

Το πρόβλημα είναι ότι...

 

ΔΙΕΘΝΗ ΚΑΘΑΡΜΑΤΑ - ΔΙΕΘΝΗΣ ΠΟΛΙΤΙΚΗ - ΥΠΑΡΚΤΟΣ ΑΠΟΧΑΥΝΩΜΕΝΟΣ ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΣ: Παρατήρηση και υπομονή

Του ΛΕΥΤΕΡΗ ΚΟΥΣΟΥΛΗ

Οπως διαμορφώνεται η κατάσταση των ημερών, η ατμόσφαιρα μέσα στην οποία υπάρχουμε ως κοινότητα, βιώνουμε το παρόν, δρούμε, σχεδιάζουμε και φανταζόμαστε την πορεία και το μέλλον μας, όσο ποτέ η παρατήρηση και η υπομονή θα έπρεπε να είναι ο οδηγός μας.

Παρατήρηση σημαίνει στέκομαι απέναντι στον κόσμο με προσοχή, επιμέλεια, πειθαρχία και εγρήγορση, ψάχνω να δω τι συμβαίνει γύρω μου, να το προσέξω, να το συγκρατήσω, να προσπαθήσω να το αντιληφθώ, να το εξηγήσω, να το κατανοήσω, να το κάνω μέρος της εμπειρίας μου. Να γίνει έτσι για άτομα και κοινότητα αυτό που πραγματικά κάθε φορά συντελείται, αφορμή και δεδομένο επίγνωσης και αυτογνωσίας. Οπλο δηλαδή στην πορεία, αφού το πραγματικό είναι αυτό που τελικά θα επιβάλει τον «νόμο» του και με αυτό αναπόφευκτα θα αναμετρηθούμε στον μακρύ χρόνο.

Ενώ η ανάγκη αυτή μοιάζει αυτονόητη, μας κερδίζει το εντυπωσιακό και το επίκαιρο. Η εμπλοκή με το επίκαιρο και το στιγμιαίο μοιάζει να είναι η μόνη επιλογή, κυρίαρχη και αποκλειστική. Αν η παρατήρηση προϋποθέτει ψυχραιμία και απόσταση, το επίκαιρο οδηγεί στον εναγκαλισμό με το αντικείμενο, με στόχο την πολιτική εκμετάλλευση και τον εντυπωσιασμό στις οθόνες.

Η συνειδητή παρατήρηση θα έβγαζε στο φως τα μεγάλα διαχρονικά και βαθιά ριζωμένα προβλήματα, τις λεγόμενες παθογένειες που δομικά συνοδεύουν την κοινότητα των σύγχρονων Ελλήνων. Και σχεδόν μηχανικά θα ερχόταν στο φως, στη δημόσια θέα, η πραγματικότητα, θα κινδύνευε να γίνει απειλητική εμπειρία, η οποία θα κυοφορούσε την απαίτηση της λύσης.  

Η άρνηση της συστηματικής παρατήρησης είναι μοιρολατρική αποδοχή της υπάρχουσας κατάστασης, ένας συμβιβασμός με τον εκτός παρατήρησης ενοχλητικό υπαρκτό κόσμο.

Την επιλογή αυτή εμποδίζει η ανάγκη που τη συνοδεύει. Η ανάγκη συνειδητοποίησης ότι όλα συνδέονται με τον χρόνο, την κίνησή του, τη μεγάλη του διάσταση, την πραγματικότητα ότι αυτός «εργάζεται» πάντα υπονομευτικά, αδιαφορώντας για το εντυπωσιακό επίκαιρο, για τις στιγμιαίες εξάρσεις, για τις εξωραϊστικές πρακτικές της εξουσίας υπέρ του εαυτού της, πέραν των συνθηκών της πραγματικής ζωής.

Η δράση που προκύπτει ως υποχρέωση από την παρατήρηση απαιτεί την υπομονή. Την αντοχή στον χρόνο, την ανθεκτικότητα στις μεταβολές του, την άρνηση του εντυπωσιακού, το ζύγισμα με επίγνωση, την απόρριψη της βιασύνης, την επεξεργασία του ίδιου του χρόνου και τη σύνδεσή του με ένα σχέδιο συνόλου πράξεων, που διεκδικεί να αναπτύσσεται εντός του με συνείδηση, ανεξάρτητα από τη στιγμιαία κάθε φορά απαίτηση μιας πολιτικής επιτυχίας ή μιας εκλογικής νίκης.

Τις ημέρες αυτές που η κλιμάκωση της τουρκικής απειλής έχει λάβει νέες διαστάσεις...

 

ΔΙΕΘΝΗ ΚΑΘΑΡΜΑΤΑ - ΕΘΝΙΚΑ ΘΕΜΑΤΑ - ΥΠΑΡΚΤΟΣ ΡΑΓΙΑΔΟΚΑΤΣΑΠΛΙΑΣ ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΣ: Δεν υπάρχει μια «άλλη» Τουρκία

Του ΣΑΚΗ ΜΟΥΜΤΖΗ

 Γενικώς οι αυταπάτες πληρώνονται και στις ανθρώπινες σχέσεις και στην πολιτική. 

Η πεποίθηση πως υπάρχει σε έναν άνθρωπο και ένας άλλος χαρακτήρας, πέραν αυτού του κακού που δείχνει, έχει οδηγήσει σε μυριάδες προσωπικά δράματα. Οι ελάχιστες εξαιρέσεις απλώς επιβεβαιώνουν τον κανόνα, πως τα δομικά χαρακτηριστικά μιας προσωπικότητας πολύ δύσκολα μεταβάλλονται. 

Το ίδιο ισχύει και για τα κράτη με ιστορικό βάθος, πολύ δε περισσότερο για τις εκπεσούσες αυτοκρατορίες. Αποτελεί η ανασύστασή τους το ιστορικό τους γονιδίωμα και τον ιδρυτικό μύθο του νέου κράτους. Γι’ αυτό και ο μεγαλοϊδεατισμός διαπερνά οριζοντίως όλο το πολιτικό σύστημα και διαποτίζει ένα σημαντικό μέρος αυτών των κοινωνιών.

Αυτές τις σκέψεις έκανα όταν διάβασα τις δηλώσεις του ηγέτη της αξιωματικής αντιπολίτευσης στην Τουρκία, Κεμάλ Κιλιτσντάρογλου, στην εφημερίδα «Χουριέτ». Ο Τούρκος ηγέτης είπε μεταξύ άλλων: «Ξέρουν (οι Ελληνες) τον αείμνηστο Ετσεβίτ και τον αείμνηστο Ερμπακάν… αφήστε τους να μιλάνε τώρα, θα τους δείξουμε τι θα γίνουν τα όπλα στα νησιά όταν έρθουμε στην εξουσία».

Γνωρίζω πως υπάρχουν φωνές στην πατρίδα μας που θα αποδώσουν αυτά τα λόγια σε μια έξαρση του προεκλογικού εθνικισμού. Μια πλειοδοσία προκλήσεων εναντίον της Ελλάδας για εσωτερική κατανάλωση.  

Ησυχοι με αυτήν την ερμηνεία, γυρνάνε από την άλλη πλευρά και συνεχίζουν τον μακάριο ύπνο τους.  

Αδυνατούν να κατανοήσουν πως η Τουρκία κουβαλά στο συλλογικό της υποσυνείδητο το τραύμα των Βαλκανικών Πολέμων και της Συνθήκης της Λωζάννης. Ασφυκτιά μέσα στα σύνορα που επέβαλε αυτή η συνθήκη και επιδιώκει να την αναθεωρήσει προς το συμφέρον της. 

Οι Τούρκοι πολιτικοί είναι ειλικρινείς. Το λένε απερίφραστα. Δεν κρύβονται. 

Το πρόβλημα βρίσκεται στην Ελλάδα, καθώς...

 

ΔΙΕΘΝΗ ΚΑΘΑΡΜΑΤΑ - ΕΘΝΙΚΑ ΘΕΜΑΤΑ - ΥΠΑΡΚΤΟΣ ΑΡΙΣΤΕΡΟΛΑΘΡΟΜΑΧΜΟΥΤΑΡΟΠΛΗΚΤΟΣ ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΣ: Η απώθηση των χιλίων

Του ΤΑΚΗ ΘΕΟΔΩΡΟΠΟΥΛΟΥ

Μέσα στο Σαββατοκύριακο το Λιμενικό Σώμα ανακοίνωσε πως κατάφερε να απωθήσει πλεούμενα με περίπου χίλιους μετανάστες που προσπάθησαν να περάσουν τα θαλάσσια σύνορά μας. Και επειδή καλοθελητές της μετανεωτερικής αφασίας προσπαθούν να μας κάνουν να ξεχάσουμε τα ελληνικά μας, να πω ότι η γλώσσα μας διαθέτει μια λέξη που αποδίδει στην κυριολεξία την προσπάθεια των ανθρώπων αυτών και όσων τους εκμεταλλεύονται. Προσπάθησαν να περάσουν τα σύνορα «λάθρα», κοινώς «κρυφίως», «χωρίς να γίνουν αντιληπτοί».  

Λάθρα εκ του λανθάνω, εξ ου και ο «λαθραναγνώστης», αυτός που διαβάζει κρυφά το έντυπο που εσύ έχεις πληρώσει για να διαβάσεις.  

Παράτυποι αναγνώστες δεν υπάρχουν, όμως υπάρχουν παράτυποι μετανάστες, αφού ο χαρακτηρισμός τους ως «λαθρομετανάστες» θεωρείται υποτιμητικός για την ανθρώπινη υπόστασή τους. Το βέβαιο είναι ότι, είτε «λάθρα» είτε «παρατύπως», το Λιμενικό τούς αντελήφθη και, τηρώντας τους τύπους, δηλαδή την προστασία των συνόρων της χώρας, τους απώθησε στα τουρκικά χωρικά ύδατα απ’ όπου είχαν ξεκινήσει.

 Οφείλω να επισημάνω ότι ο αριθμός χίλιοι μέσα σε δύο ημέρες μάλλον μας αναγκάζει να αναβαθμίσουμε τη σημασία του φαινομένου. Περιμένουμε μια επανάληψη της επίθεσης στον Εβρο αυτήν τη φορά στο Αιγαίο;  

Θα είναι κι αυτό ένα είδος υβριδικού θερμού επεισοδίου, το οποίο έχει τα πλεονεκτήματά του. Ο Ερντογάν ξέρει ότι αρκετοί συμπατριώτες μας θα προθυμοποιηθούν να καταγγείλουν τη βίαιη συμπεριφορά των ελληνικών αρχών απέναντι στους μετανάστες. Και βέβαια δεν ενδιαφέρεται για την ελληνική κοινή γνώμη, όσο για τις εντυπώσεις που όλες αυτές οι καταγγελίες δημιουργούν στην Ευρώπη.

Αναρωτιέμαι αν οι ευρωβουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ καταγγείλουν την απώθηση των χιλίων «παρατύπων» που αποπειράθηκαν να εισβάλουν λάθρα στη χώρα μας. Θα ήταν κρίμα να φοβηθούν και να υποστείλουν τη σημαία του ανθρωπισμού.  

Βέβαια πλησιάζουν εκλογές και επειδή η Αριστερά μας έχει αντιληφθεί την κρυφή γοητεία της μεσαίας τάξης, ενδέχεται να παρακάμψουν την απώθηση, αφού γνωρίζουν πως σε αυτά τα περίεργα κοινωνικά στρώματα των «κυρ Παντελήδων» η μετανάστευση, είτε παράτυπη είτε «λάθρα», δεν είναι ό,τι πιο αρεστό. 

Θα μου πεις, αριστεροί είναι. Μπορεί να σκέφτονται και να διαβουλεύονται με τις ώρες για τα καλά και τα κακά μιας παρέμβασης, όμως στο τέλος...

 

ΔΙΕΘΝΗΣ ΠΟΛΙΤΙΚΗ - ΕΘΝΙΚΑ ΘΕΜΑΤΑ - ΔΥΤΙΚΗ ΛΑΘΡΟΜΑΧΜΟΥΤΑΡΟΠΛΗΚΤΗ ΚΟΙΝΩΝΙΑ: Η ώρα της αλήθειας για την Ευρώπη στο μεταναστευτικό

Toυ Γιάννη Σιδέρη

Προχθες το Λιμενικό Σώμα, διέσωσε και περισυνέλλεξε 220 πρόσφυγες στη θαλάσσια περιοχή της Καρπάθου.  

Το Σαββατοκύριακο το ίδιο Λιμενικό κατάφερε να απωθήσει πλεούμενα με περίπου χίλιους μετανάστες στα θαλάσσια σύνορά μας. 

Και στις δύο περιπτώσεις δεν χάθηκε ούτε μία ψυχή, παρότι ο γνωστός επαγγελματίας διασώστης (ή επαγγελματίας διακινητής) κατηγορούσε στις Βρυξέλλες το Λιμενικό ότι «πετάει ανθρώπους στη θάλασσα» - υπό το πλέρια συμπονετικό βλέμμα του Συριζαίου ευρωβουλευτή Κούλογλου.

Αντιθέτως, τραγική κατάληξη είχε η προσπάθεια περίπου δυόμισι χιλιάδων μεταναστών από την υποσαχάρια Αφρική, να περάσουν τον ατσάλινο φράχτη που χωρίζει το Μαρόκο από το ισπανικό έδαφος. Δεν τους πυροβόλησαν, όπως πάλι ψευδώς έγραψε στα ελληνικά social media ο ίδιος επαγγελματίας διασώστης (ή επαγγελματίας διακινητής).

Σαφώς αντιμετωπίστηκαν με βία, με κλομπ και δακρυγόνα, αλλά οι θάνατοι (επίσημα 23, σύμφωνα με ΜΚΟ 37) επήλθαν από το ποδοπάτημα μέσα στη χλαπαταγή που δημιούργησε η σκληρότητα της μαροκινής αστυνομίας αλλά και η κατάρρευση του φράχτη. Έτσι νεκροί, τραυματισμένοι και λιπόθυμοι, έγιναν μια άμορφη μάζα, που τροφοδότησε τα κροκοδείλια δάκρυα της ουμανιστικής Ευρώπης. «Φρίκη στα σύνορα της Ευρώπης - φρούριο» ήταν η επωδός.

Υπάρχει μια διαφορά βέβαια μεταξύ της ελληνικής και ισπανομαροκινής περίπτωσης.  

Στους μετανάστες που περισυνέλλεξε το Λιμενικό υπήρχαν γυναικόπαιδα. Τυχαίο σε σχέση με τις συνήθεις προσφυγικές ροές στο Αιγαίο, αλλά θα μπορούσε κάποιος να υποστηρίξει ότι η εικόνα παραπέμπει στην ιδιότητα του πρόσφυγα. Οι δυόμισι χιλιάδες της Μελίγια ήταν όλοι νέοι άντρες, αγριεμένοι, κρατούσαν στειλιάρια και μαχαίρια (και σύμφωνα με τις τοπικές αρχές, οξύ)! Προσπάθησαν επιθετικά, με τσαμπουκά, να εισέλθουν στο έδαφος της Ισπανίας.

Η Ευρώπη τσαλαβουτάει ανάμεσα στον ανθρωπισμό και τη συνειδητοποίηση ότι το μεταναστευτικό έφτασε στα όριά του. Μόνο που δεν τολμάει να το πει. Αρχίζουν βέβαια κάποια σκιρτήματα αλήθειας. 

Ο Ισπανός Πρωθυπουργός Σάντεθ μίλησε για επίθεση στην εδαφική ακεραιότητα της χώρας του, ενώ η κυβέρνηση του ανακοίνωσε ότι θα ζητήσει τη συνδρομή... του ΝΑΤΟ για τον έλεγχο των νότιων συνόρων της!

Την ίδια περίπου στιγμή ο Μακρόν αναφερόμενος στο έγκλημα μίσους που διεπράχθη μετά από επίθεση ισλαμιστή, σε γκέι μπαρ του Όσλο με δυο νεκρούς και πάνω από 20 τραυματίες, έκανε λόγο για Ισλαμιστική τρομοκρατία.  

Παράλληλα στη Νορβηγία, για πρώτη φορά η επίσημη ανακοίνωση μιλούσε για ισλαμιστική τρομοκρατία. Οι ευρωπαϊκές χώρες συνήθως το απέφευγαν, αναφέρονταν σε «δράστες» ανεξαρτήτως εθνικής προέλευσης και θρησκευτικής ταυτότητας, για να μην κατηγορηθούν ότι υποκινούν ρατσιστικό μίσος -εκτός βέβαια από τις τρανταχτές περιπτώσεις της Γαλλίας (Μπατακλάν, Ιλ ντε Φρανς, Στατ ντε Φρανς), όπου υπήρξαν 129 νεκροί και η ταυτότητα των δραστών δεν κρυβόταν.

Βλέπουμε ότι δειλά, σταδιακά, ανεπαίσθητα, υπό την κατανόηση ότι η κατάσταση δημιουργεί συνθήκες «εντροπίας», η ρητορική αλλάζει. Και όταν αλλάζει η ρητορική ακολουθούν και θεσμικά μέτρα. Μόνο που επειδή η Ευρώπη είναι γραφειοκρατική, δυσκίνητη και θεατρικώς ανθρωπιστική, αυτά θα καθυστερήσουν. Και ως τότε οι άνθρωποι θα αφήνουν τις πατρίδες τους, υπό το πρόσχημα της προσφυγιάς. Και ως τότε θα δεινοπαθούν οι ίδιοι και οι χώρες υποδοχής.

Δεδομένου ότι είμαστε στο μαλακό υπογάστριο του προβλήματος και δεχόμαστε μεγάλη πίεση, η κυβέρνηση πρέπει να το θέσει επιτακτικά στην ΕΕ σε ανώτατο επίπεδο. Ως τώρα εκείνο που κάνουμε είναι να αμυνόμαστε ενοχικά στις κατηγορίες για pushbacks. Και να βρισκόμαστε στο εδώλιο κάθε εκ του ασφαλούς ευαίσθητου χαρτογιακά που μας κατηγορεί με βάση τη μονομερή, ιδεοληπτική, ή σκόπιμη παραπληροφόρηση από τις χρηματοδοτούμενες ΜΚΟ.

Η Ευρώπη ας αποφασίσει. 

Ντρέπεται να είναι φρούριο και θεωρεί ότι πρέπει να περνάνε όλοι; 

 Τότε να μην συνωστίζονται σε Ελλάδα, Ιταλία και Ισπανία, προκειμένου να ενταχθούν σε καθεστώς πρόσφυγα - και αν δεν ενταχθούν δεν απελαύνονται αλλά παραμένουν ως εσαεί παράνομοι. Όποιος εισέρχεται να πηγαίνει στη χώρα που επιθυμεί και να κρίνεται εκεί. Τότε θα διαπιστώσουμε… με δοξαστικό τρόπο τον ανθρωπισμό των κεντρικών και βόρειων δημοκρατιών, που μας αντιμετωπίζουν σαν βολικές αποθήκες ψυχών, και από πάνω μας κουνάν και το δάχτυλο, πουλώντας μας εύκολο ανθρωπισμό.

Και να κληθούν και τα ελληνικά κόμματα να απαντήσουν, χωρίς δήθεν δακρύβρεκτους ανθρωπισμούς που κρύβουν την καθαρή θέση τους ενώπιον του λαού: 

Αφήνουμε να μπουν όσοι έρθουν, και ας έρθουν εκατομμύρια, ή τους εμποδίζουμε έστω και με pushbacks;  

Να πάρουν ευθύνη απάντησης επί του πρακτέου, γιατί...

 

ΔΙΕΘΝΗΣ ΠΟΛΙΤΙΚΗ - ΕΘΝΙΚΑ ΘΕΜΑΤΑ: Τα αυτονόητα που πέτυχε η Τουρκία

 

Του Παντελή Σαββίδη

Πέτυχε και τι η Τουρκία στο περιθώριο της χθεσινής Συνόδου του ΝΑΤΟ στη Μαδρίτη για να άρει το βέτο της στην ένταξη Σουηδίας και Φινλανδίας;

Η εκτίμηση της τουρκικής προεδρίας είναι ότι η Τουρκία πέτυχε τον στόχο της.

Η εκτίμηση της στήλης είναι ότι περιορίστηκε στα αυτονόητα. Και, ίσως, έχασε.
 

1.-Κατ αρχάς πρόκειται για memorandum, (μνημόνιο) όχι συμφωνία. Και επετεύχθη την παραμονή της Συνόδου της Συμμαχίας. Όχι στο πλαίσιο των εργασιών της.

2.- Διαβάζοντας προσεκτικά τις δηλώσεις των τούρκων αξιωματούχων το προηγούμενο διάστημα, φαινόταν ότι η Τουρκία θα διεύρυνε τις απαιτήσεις της πέραν των δύο Σκανδιναυικών χωρών. Η εικόνα έδειχνε πως θα έθετε και θέματα που άπτονται Ελλάδας και Κύπρου. Δεν το έκανε. Το κλίμα δεν την παίρνει. Και απο αυτό συνάγονται πολλά.

 
3.-Τι περιλαμβάνει, λοιπόν, το memorandum;

Η Τουρκία θεωρεί τρομοκρατικές ομάδες το PKK, το Εργατικό Κόμμα του Κουρδιστάν, μια ένοπλη οργάνωση της Τουρκίας αλλά και το People’s Protection Units (Μονάδες Προστασίας του Λαού) (YPG) και το Democratic Union Party (PYD) Δημοκρατικό Ενωτικό Κόμμα. Και τα δύο δρούν στη Συρία. Το πρώτο (YPG) είναι στρατιωτική οργάνωση που βοήθησε πολύ, και συνεχίζει να βοηθά, τις ΗΠΑ στην καταπολέμηση του ISIS και το δεύτερο είναι η πολιτική του έκφραση. Η Τουρκία θεωρεί ότι και τα δύο συνεργάζονται με το PKK και τα καταδιώκει. Στην ουσία, αποτελούν τον εφιάλτη της Τουρκίας διότι η δράση τους στη Συρία, στο πλευρό των ΗΠΑ, τους έχει δώσει υπόσταση πολιτειακού μορφώματος στη Βόρειο Συρία και η Τουρκία ανησυχεί μήπως σε μια ομοσπονδιακού χαρακτήρα λύση του συριακού αποκτήσουν προϋποθέσεις κρατικής δομής.
Στο memorandum το PKK χαρακτηρίζεται τρομοκρατική οργάνωση. Αλλά απο όλους θεωρείται ως τέτοια. Δεν θεωρούνται, όμως, ως τρομοκρατικές στο τριμερές μνημόνιο ούτε το YPG/PYD, ούτε το FETO, η οργάνωση του Γκιουλέν. Αναφέρεται ότι “Φινλανδία και η Σουηδία δεν θα παράσχουν υποστήριξη στο YPG/PYD και στην οργάνωση που περιγράφεται ως FETO στην Τουρκία”. Άρα η Τουρκία δεν κατάφερε να περάσει τον χαρακτηρισμό για τις δύο αυτές οργανώσεις ως τρομοκρατικών. Η ίδια τις θεωρεί ως τέτοιες. Το αν θελήσουν να βοηθήσουν κάποιο μέλος τους οι σκανδιναυικές χώρες έχουν πολλούς τρόπους να το κάνουν.
 

4.-Τα άρθρα που ακολουθούν στο τριμερές μνημόνιο, είναι γενικού φιλοσοφικού δικαίου.
 

5.-Αίρεται το εμπάγκο όπλων κατά της Τουρκίας. Η σχετική αναφορά λέει “στο μέλλον, οι εξαγωγές άμυντικών συστημάτων από τη Φινλανδία και τη Σουηδία θα πραγματοποιούνται σύμφωνα με την αλληλεγγύη της Συμμαχίας και σύμφωνα με το γράμμα και το πνεύμα του άρθρου 3 της Συνθήκης της Ουάσιγκτον”. Οι ίδιες δεσμεύσεις ισχύουν και για τις ΗΠΑ. Όταν χρειάστηκε, απέβαλαν την Τουρκία απο το πρόγραμμα των F-35
 

6.-Στη συνέχεια ακολουθεί μια έκθεση ιδεών κατά της τρομοκρατίας στην οποία θα μπορούσε να συμφωνήσει ο καθείς. Απο τις δεσμεύσεις της μπορεί να ξεφύγει καθένας άνετα.
 

7.-Οι δύο σκανδιναυικές χώρες, με την νομοθεσία τους και την νοοτροπία τους, αποτέλεσαν καταφύγιο διωκόμενων απο το τουρκικό καθεστώς κούρδων αγωνιστών.
Ακόμη και με τις μικρές δεσμεύσεις που αναλαμβάνουν πρέπει να δούμε πως θα συμβιβάσουν τις συνταγματικές τους επιταγές με την αλλαγή, αν γίνει, της νομοθεσίας τους.
 

8.-Αυτό που συμφωνήθηκε είναι ένα trilateral memorandum ένα τριμερές μνημόνιο. Όχι, κάτι που αφορά και δεσμεύει το ΝΑΤΟ.
Αν εξαιρέσουμε το PKK το οποίο είναι χαρακτηρισμένο ως τρομοκρατική οργάνωση απο ΗΠΑ και Ε.Ε. οι συριακές κουρδικές οργανώσεις δεν θεωρούνται τρομοκρατικές ούτε στις ΗΠΑ, ούτε στην Ε.Ε. Οι ΗΠΑ, μάλιστα συνεργάζονται στενά με το YPG στη Συρία στο οποίο προμηθεύουν και εξοπλισμό που δεν προορίζεται για καταπολέμηση του ISIS αλλά μιας χώρας που μπορεί να εισβάλει με τακτικό στρατό στη Συρία.
Εν ολίγοις, πρόκειται για ένα τριμερές μνημόνιο και εκεί εξαντλείται η ισχύς του. Εάν το περιεχόμενό του γίνει αποδεκτό και απο τις χώρες μέλη του ΝΑΤΟ θα πρέπει να το δούμε στα συμπεράσματα της Συνόδου. Δεν πιστεύω ότι θα συμβεί.
Στο πλαίσιο, δε, συμμαχιών οι πολυμερείς συμφωνίες που αποκαλούνται συνθήκη, υπερισχύουν των διμερών ή τριμερών συμβολαίων. Πολύ περισσότερο υπερισχύουν των μνημονίων.
 

9.-Οι ΗΠΑ, ευφυώς, δεν ενεπλάκησαν ως μεσολαβητές για να μην θέσει προς αυτές η Τουρκία προϋποθέσεις για την άρση του βέτο της. Υπάρχει, μάλιστα, και δήλωση αμερικανού αξιωματούχου που λέει πως οι ΗΠΑ δεν δεσμεύθηκαν σε τίποτε απέναντι στην Τουρκία.
 

10.-Ποια είναι τα ευρύτερα συμπεράσματα;
 

ΔΙΕΘΝΗ ΚΑΘΑΡΜΑΤΑ - ΔΙΕΘΝΗΣ ΠΟΛΙΤΙΚΗ: Τι πήρε και τι δεν πήρε ο Ερντογάν

 

Του ΑΝΔΡΕΑ ΣΤΑΣΙΝΟΥ

Πάει και αυτό το ορόσημο και πάμε παρακάτω. Η Σύνοδος του ΝΑΤΟ στη Μαδρίτη που ολοκληρώνεται σήμερα Πέμπτη, είχε πολύ πριν αρχίσει ως αδιαφιλονίκητο πρωταγωνιστή τον Ταγίπ Ερντογάν, καθώς οι περισσότεροι είχαν πεισθεί –ή ήθελαν να πειστούν– ότι θα επιμείνει στο «βέτο» για την είσοδο της Σουηδίας και της Φινλανδίας στη Βορειοατλαντική Συμμαχία.  

Οπως παγίως συμβαίνει τα τελευταία χρόνια, την επομένη μιας μεγάλης Συνόδου αρχίζει η πόλωση. 

Στο εσωτερικό της χώρας μας, η αντιπολίτευση μιλάει πάντοτε για ήττα και κίνδυνο (το έκανε και μετά την αμυντική συμφωνία με τη Γαλλία, όταν δήθεν θα έρχονταν «φέρετρα ελλήνων φαντάρων» από τη ζώνη του Σαχέλ στην Αφρική) και παράλληλα παρουσιάζει τον Ερντογάν ως θριαμβευτή και μέγα διαπραγματευτή που μας κατατρόπωσε.

Η κυβέρνηση, από την πλευρά της, υπογραμμίζει τις θετικές πτυχές για τη χώρα και συχνά υποδεικνύει τη σύμπτωση ανάμεσα στο «τα πήρε όλα ο Ερντογάν» της αντιπολίτευσης με την εικόνα που φιλοτεχνεί η προπαγάνδα του «σουλτάνου» στην Τουρκία. 

Κάθε φορά τα ίδια, και κάθε φορά όλα κρίνονται στο μετά. 

Τι έδωσε και τι πήρε λοιπόν ο Ερντογάν στη Μαδρίτη;  

Καταρχάς, έδωσε τη «στροφή» για το βέτο στην είσοδο της Σουηδίας και της Φινλανδίας στο ΝΑΤΟ κάνοντας ακόμη και τον Στόλτενμπεργκ να μοιάζει μάνατζερ ολκής και διαπραγματευτής με περγαμηνές. Βεβαίως κανένας Στόλτενμπεργκ δεν υπήρχε στην υπόθεση. Ο Ερντογαν ήξερε πώς αν δεν έπαιρνε πίσω το βέτο, όχι μόνο δεν θα έβλεπε τον Μπάιντεν, ούτε photo op δεν θα του έδιναν οι Αμερικανοί. 

Δεύτερον, ο Ερντογάν δεν είπε λέξη στη Σύνοδο κατά της Ελλάδας παρότι τουρκικές κυβερνητικές πηγές προετοίμαζαν το πόπολο στη γείτονα χώρα ότι θα θέσει με ένταση το ζήτημα της αποστρατιωτικοποίησης των νησιών του Αιγαίου γιατί (δήθεν) τον έπνιγε το δίκιο. Πάει κι αυτό, άλλωστε τα μηνύματα που είχε λάβει από τις ΗΠΑ για το θέμα λέγεται ότι ήταν σαφέστατα…  

Τι πήρε; 

Πήρε, πρώτον, τη συνάντηση διάρκειας μιας ώρας και δέκα λεπτών με τον Μπάιντεν. Και πήρε και το «ευχαριστώ» του αμερικανού προέδρου μπροστά στις κάμερες για τις προσπάθειες της Τουρκίας ώστε να προχωρήσει η εξαγωγή σιτηρών από την Ουκρανία. Κρίνοντας από το πώς «πούλησαν» στη Τουρκία τα ερντογανικά κανάλια τη συνάντηση, επιβεβαιώνεται ότι σε συμβολικό και επικοινωνιακό επίπεδο αυτός ήταν ο μεγάλος καημός του τούρκου προέδρου: ότι επί ενάμισι χρόνο δεν είχε δει τον αμερικανό πρόεδρο, που είδε πρώτα τον έλληνα Πρωθυπουργό φορώντας μάλιστα γραβάτα με την ελληνική σημαία για να τον δει μετά να τον καταχειροκροτούν και στο Κογκρέσο.  

Ο Ερντογάν πήρε επίσης τη στήριξη του Λευκού Οίκου για την αναβάθμιση των F-16. Παρότι ο Λευκός Οίκος δεν αναφέρεται στο ζήτημα στην ανακοίνωση που εξέδωσε μετά τη συνάντηση, νωρίτερα (αλλά ασφαλώς μετά τη «στροφή» του Ερντογάν για Φινλανδία και Σουηδία), η βοηθός υπουργός Αμυνας των ΗΠΑ είπε ξεκάθαρα ότι η αμερικανική κυβέρνηση στηρίζει τον εκσυγχρονισμό των τουρκικών F-16. Αυτό που μένει τώρα να φανεί είναι ποια θα είναι η αντίδραση του φίλου μας Μπομπ Μενέντεζ και του Κογκρέσου και αν έχει ήδη βρεθεί κάποια φόρμουλα συμβιβασμού.  

Την ίδια ημέρα και η Ελλάδα εξέπεμψε τον δικό της συμβολισμό, καθώς υπέβαλε επίσημο αίτημα στην Ουάσιγκτον για την αγορά 20+20 μαχητικών F-35. 

Πέρα όμως από αυτά που έδωσε και που πήρε ο Ερντογάν υπάρχουν κι αυτά που δεν πήρε. 

Πρώτον, δεν έλαβε το πράσινο φως του ΝΑΤΟ και των Αμερικανών για τουρκικές στρατιωτικές επιχειρήσεις στην Συρία, ενώ μέχρι τώρα δεν ακούσαμε καμία ρητή δέσμευση για νέα F-16. Παράλληλα, ο Ερντογάν διάβασε, όπως όλοι, την ανακοίνωση του Λευκού Οίκου μετά τη συνάντηση που ανέφερε ότι ο Μπάιντεν του ζήτησε σταθερότητα στο Αιγαίο. Αυτό ήταν και το πιο ουσιαστικό σημείο για την Ελλάδα που επιβεβαιώνει τις πληροφορίες που υπάρχουν εδώ και κάποιες εβδομάδες ότι οι Αμερικανοί έχουν εμπλακεί διπλωματικά στο θέμα της επιθετικότητας των Τούρκων έναντι της Ελλάδας. Αλλωστε ο αναθεωρητισμός ήταν το «κόκκινο πανί» στη Σύνοδο του ΝΑΤΟ που εξέπεμψε αυστηρά μηνύματα για τον Πούτιν.  

Κάπως έτσι ο μέγας και «απρόβλεπτος» Ερντογάν για τους εγχώριους θαυμαστές των αυταρχισμού -και μέρος της αντιπολιτευτικής popular culture- αποδείχτηκε στη Μαδρίτη...

 

ΔΙΕΘΝΗ ΚΑΘΑΡΜΑΤΑ - ΔΙΕΘΝΗΣ ΠΟΛΙΤΙΚΗ: Ανθρωποθυσία για την είσοδο των σκανδιναβικών χωρών στο ΝΑΤΟ (Μήπως από την αρχή η Τουρκία ήθελε απλά την έκδοση 33 αντικαθεστωτικών;)

 

Γράφει το ΕΜΟ ΤΕΑΜ

Πολύς λόγος γίνεται για το συμβιβασμό που επετεύχθη σχετικά με την είσοδο των σκανδιναβικών χωρών στο ΝΑΤΟ.

Και προφανώς πέρα από τα πασιφανή επικοινωνιακά οφέλη για τον Ενρογκάν, μόνο απομονωμένη δε φαίνεται διπλωματικά η Τουρκία.

Από την άλλη ούτε περί θριάμβου πρόκειται. Όλες οι χώρες του ΝΑΤΟ πρέπει να συμφωνήσουν για την είσοδο νεών μελών.

Οι Τούρκοι απλά έπαιξαν το χαρτί τους είδε και ο Έρντι τον Μπαϊντενόπουλο που δε σήκωνε το τηλέφωνο και είχε γεμίσει αναπάντητες από Τουρκία και όλα καλά.
 

Τώρα που έγινε γνωστό επίσημα πως  Τουρκία θα ζητήσει από την Σουηδία και την Φινλανδία την έκδοση 33 προσώπων που ανήκουν στο PKK και του δικτύου Χιζμέτ του αυτοεξόριστου Τούρκου ισλαμιστή ιεροκήρυκα Φετουλάχ Γκιουλέν (το οποίο στην Τουρκία αποκαλείται «Φετουλαχική Τρομοκρατική Οργάνωση» – FETO), οργανώσεις τις οποίες η Αγκυρα θεωρεί «τρομοκρατικές»,  το όλο θέμα παίρνει την κανονική του διάσταση.

Θυμάστε το ανατολίτικο παζάρι με τους 8 Τούρκους στρατιωτικούς που αυτομόλησαν στην Αλεξανδρούπολη;

Ή τη σύλληψη των 2 Ελλήνων Στρατιωτικών στο χερσαίο τμήμα των συνόρων στον ¨Εβρο;

Οι Τούρκοι τα κυνηγούν αυτά μέχρι τέλους.
 

Το αίτημα για την έκδοση διατυπώνεται την επομένη της υπογραφής μνημονίου ανάμεσα στις τρεις χώρες που ανοίγει τον δρόμο για την ένταξη της Σουηδίας και της Φινλανδίας στο ΝΑΤΟ, οπότε λογικά ήταν μέσα στα ανταλλάγματα.

«Στο πλαίσιο της νέας συμφωνίας, θα ζητήσουμε από την Φινλανδία την έκδοση έξι μελών του PKK και έξι μελών της Fetö. Και από την Σουηδία την έκδοση δέκα μελών της Fetö και ένδεκα μελών του PKK», δήλωσε ο υπουργός, σύμφωνα με τα τουρκικά μέσα ενημέρωσης.
 

Σημειώνεται πως το PKK θεωρείται τρομοκρατική οργάνωση από την Άγκυρα και τους δυτικούς της συμμάχους.

Ο Φετουλάχ Γκιουλέν που έχει δαιμονοποιηθεί από την Άγκυρα, υπήρξε για πολλά χρόνια ιδεολογικός και πολιτικός σύμμαχος του Ταγίπ Ερντογάν. Διαμένει στις ΗΠΑ και ο Ερντογάν δηλώνει ότι τον θεωρεί, μεταξύ πολλών άλλων, υπεύθυνο για την αποτυχημένη απόπειρα πραξικοπήματος του 2016.

Για το οποίο πραξικόπημα πλείστοι όσοι έχουν επιχειρηματολογήσει πως ήταν fake, στημένο, αβαβά και πουλημένο και εξυφάνθη για να στηρίξει το καθεστώς.

Αλλά αυτά είναι ψιλά γράμματα για το ΝΑΤΟ.

Όπως και η έκδοση 33 προσώπων, που ασφαλώς και...

 

ΔΙΕΘΝΗ ΚΑΘΑΡΜΑΤΑ - ΔΙΕΘΝΗΣ ΠΟΛΙΤΙΚΗ: Το μεγάλο παζάρι στο ΝΑΤΟ και τα κέρδη του Ερντογάν

Toυ ΝΙΚΟΥ ΜΕΛΕΤΗ

Ο σκληρός εκβιασμός Ερντογάν έπιασε, οδηγώντας σε μια ταπεινωτική, σε ορισμένα σημεία της, Συμφωνία με τη Σουηδία και τη Φινλανδία, που επιτρέπει στις δυο χώρες να ξεκινήσουν την ενταξιακή διαδικασία στο ΝΑΤO και προσφέρει στον Τούρκο ηγέτη την ευκαιρία να εμφανισθεί σήμερα στη Σύνοδο Κορυφής του ΝΑΤΟ ως ο «σωτήρας» από το αδιέξοδο στο οποίο ο ίδιος είχε οδηγήσει τη Συμμαχία.

Μετά από έντονο διπλωματικό παρασκήνιο και ενώ από το πρωί της Τρίτης υπήρχαν θετικά μηνύματα από Ελσίνκι και Στοκχόλμη για «πρόοδο» στις συνομιλίες με την Τουρκία που δεν συμβάδιζαν με τους σκληρούς τόνους Ερντογάν, αργά το απόγευμα και την ώρα που οι ηγέτες προσέρχονταν στην επίσημη δεξίωση στο Βασιλικό Παλάτι στη Μαδρίτη οι υπουργοί εξωτερικών της Τουρκίας της Φιλανδίας και της Σουηδίας υπέγραφαν το Τριμερές Μνημόνιο με το οποίο η Τουρκία προσέφερε consensus για την ένταξη των δυο χωρών στο ΝΑΤΟ.  

Με το Μνημόνιο ολοκληρώνεται ένα σκληρό παζάρι στο οποίο υπέβαλε τη Συμμαχία στην πιο κρίσιμη καμπή της ιστορίας της ο Ταγίπ Ερντογάν.

Είχε προηγηθεί δίωρη συνάντηση του Τ. Ερντογάν με τον πρόεδρο της Φιλανδίας και την πρωθυπουργό της Σουηδίας παρουσία του γ.γ. της Συμμαχίας Γ. Στόλτενμπεργκ, όπου επετεύχθη και η συμφωνία για τη συνυπογραφή του Τριμερούς Μνημονίου.

Ο Τούρκος ηγέτης αφού απέσπασε όσα σχεδόν απαιτούσε από τις δυο σκανδιναβικές χώρες που όπως όλα δείχνουν δεν είχαν πολιτικά καμιά δυνατότητα να αντισταθούν στον εκβιασμό, θα επιχειρήσει να κεφαλαιοποιήσει την «θετική» κίνηση του στις συναντήσεις  με τον Αμερικανό πρόεδρο Τζο Μπάιντεν και τον Γάλλο Πρόεδρο Εμ. Μακρον. Και φυσικά να εκμεταλλευθεί την εξέλιξη αυτή στο εσωτερικό προβάλλοντας το Μνημόνιο ως «θρίαμβο» της προσωπικής διπλωματίας του

Η Αθήνα έστειλε τα μηνύματα της αργά προχθες το βράδυ με ειδική αναφορά στις... δεσμεύσεις που ανέλαβαν Σουηδία και Φιλανδία έναντι της Τουρκίας εν ονόματι της… Ε.Ε.: «Εκφράζουμε την ικανοποίηση μας για τη θετική εξέλιξη και ιδιαίτερα θετικό το γεγονός ότι το παζάρι του Ερντογάν δεν κράτησε πολύ. Η υποχώρηση της Τουρκίας δεν μας ακουμπά αφού δεν προκύπτουν ζητήματα που να θιγούν συμφέροντα της χώρας ή δεν διαφοροποιούν την κατάσταση που έχει διαμορφωθεί στις σχέσεις ΕΕ - Τουρκίας. Άλλωστε η προσθήκη δυο ακόμη χωρών μελών της ΕΕ ενισχύει την ευρωπαϊκή πτυχή της συμμαχίας».

Ο Τούρκος πρόεδρος παρότι έχει προκαλέσει εκνευρισμό και προβληματισμό για τον τρόπο με τον οποίο αντιμετωπίζει τη Συμμαχία, πέτυχε τον στόχο του να είναι το «πρόσωπο της ημέρας» στη Σύνοδο Κορυφής και αυτό του δίνει προφανώς και το διπλωματικό κεφάλαιο ώστε να μπορεί να χειριστεί και όποιο άλλο θέμα προκύψει στο πλαίσιο της Συμμαχίας. Έτσι κατορθώνει ,να κρύψει κάτω από το χαλί την επαμφοτερίζουσα στάση της Τουρκίας έναντι στη Ρωσία, να προβληθεί ως ο Σύμμαχος που παζάρεψε μεν αλλά όπως αποδείχθηκε στο τέλος είχε «δίκιο» και βεβαίως διαμορφώνει ένα κλίμα που κάθε άλλο παρά είναι ευνοϊκό για να ακουστούν οι όποιες ελληνικές ανησυχίες από τον αποσταθεροποιητικό ρόλο του τουρκικού αναθεωρητισμού.

Και εάν ο Ερντογάν επιλέξει μέσα στη «μέθη» της επιτυχίας με τους Σκανδιναβούς, να θέσει και θέμα Αιγαίου (κάτι που δεν έχει λογικά λόγο να πράξει, αλλά ο Ερντογάν είναι Ερντογάν) τότε επίσης κανείς από τους Συμμάχους δεν θα είναι πρόθυμος να ακούσει μια αντιπαράθεση στο εσωτερικό της Συμμαχίας σε μια τόσο κρίσιμη Σύνοδο.

Το κρίσιμο ερώτημα πάντως είναι τι έχουν προσφέρει στον Τ. Ερντογάν οι ΗΠΑ, καθώς είναι σαφές ότι το Μνημόνιο δεν ήταν ο μόνος λόγος που έπεισε τον Ερντογάν να κάνει το ένα βήμα μπροστά. Προχθες το βράδυ επιβεβαιώθηκαν οι εκτιμήσεις όσων τόνιζαν ότι το χθεσινό ραντεβού με τον πρόεδρο Μπάιντεν εξασφαλίστηκε μόνο αφού ο Τούρκος πρόεδρος είχε διαβεβαιώσει τον Λευκό Οίκο ότι θα συναινέσει τελικά στην ένταξη της Σουηδίας και της Φιλανδίας. Και έτσι τώρα απομένει να φανεί τι προσφέρουν οι ΗΠΑ στην Τουρκία. Ο ίδιος ο Ερντογάν πριν αναχωρήσει για τη Μαδρίτη έκανε αναφορά στην τηλεφωνική επικοινωνία που είχε με τον Προέδρο Μπάιντεν και δήλωσε ότι θα τεθεί στη συνάντηση τους και το ζήτημα των F16. Μια δήλωση ή ένα θετικό σήμα του Αμερικανού Προέδρου για το ζήτημα των F16(παρά το γεγονός ότι μια απόφαση θα κριθεί στο Κογκρέσο) θα αποτελεί ένα ακόμη σημαντικό κέρδος για τον Τούρκο Πρόεδρο.

Ερωτηματικό επίσης είναι τι στάση θα κρατήσει απέναντι στον Τούρκο πρόεδρο Τ. Ερντογαν ο Εμ.Μακρον, καθώς το Παρίσι ήταν ιδιαίτερα επικριτικό στην τακτική που κράτησε η Τουρκία στην υπόθεση της ένταξης της Σουηδίας και της Φιλανδίας στο ΝΑΤΟ.

Σε ό,τι αφορά μάλιστα το σκέλος του Μνημονίου που αφορά τη στήριξη των δυο σκανδιναβικών χωρών στη συνεργασία αμυντικών δομών της Ε.Ε. με την Τουρκία, η Αθήνα οφείλει να ζητήσει εξηγήσεις ή σε κάθε περίπτωση να υπενθυμίσει ότι οι τελικές αποφάσεις λαμβάνονται με ομοφωνία από τις χώρες μέλη της Ε.Ε., μεταξύ των οποίων είναι και η Ελλάδα και φυσικά η Κύπρος την οποία η Τουρκία δεν αναγνωρίζει.

Το Τριμερές Μνημόνιο προβλέπει:

Υπαρκτού αριστερο-συριζο-σουργελαρά ελληνισμού κωμωδία

 

 

 

Σαν σήμερα (30/6/ΧΧΧΧ)

 

1912: Παγκόσμιο ρεκόρ για τον υπολοχαγό Δημήτριο Καμπέρο. Με το υδροπλάνο «Δαίδαλος» πετά με μέση ταχύτητα 110 χιλιομέτρων την ώρα

1934: «Η νύχτα των μεγάλων μαχαιριών». Ο Χιτλερ επιβάλλεται,στο ναζιστικό κόμμα της Γερμανίας σκοτώνοντας 77 στελέχη του κόμματος ή κατ' άλλους 400

1936: Εκδίδεται το ιστορικό ερωτικό μυθιστόρημα της Μάργκαρετ Μίτσελ «Όσα Παίρνει ο Άνεμος»,

1993: Ο Αντώνης Σαμαράς προχωρά στην ανακοίνωση της ιδρυτικής διακήρυξης της «Πολιτικής Άνοιξης».

 

 

 

1997: Το Χονγκ Κονγκ ενώνεται με την Κίνα.

1958: Γεννιέται η στιχουργός Λίνα Νικολακοπούλου

2020 Πέθανε ο ηθοποιός Διονύσης Μπουλάς.

 

 

 

 

 

 

2021  Εφυγε ξαφνικά από τη ζωή μετά από ανακοπή καρδιάς που υπέστη, στο σπίτι του στο Βύρωνα ο Σάββας Αξιώτης, ετεροθαλης αδελφός του γνωστού τραγουδιστή Χρήστου Δάντη 

 

ΠΟΛΙΤΙΚΩΣ ΟΡΘΑ ΛΟΒΟΤΟΜΗΜΕΝΗ ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΙΣΤΙΚΗ ΚΟΙΝΩΝΙΑ: My body my choice, my ASS

 

Toυ ΣΩΚΡΑΤΗ ΠΑΠΑΧΑΤΖΗ

Το “My body my choice” εξαφανίζεται μαγικώ τω τρόπω ως σύνθημα εκεί που δεδομένα θα άρμοζε: στο ζήτημα του υποχρεωτικού [Dr. Mengele style] εμβολιασμού. Αντ’ αυτού κυριαρχεί στο ζήτημα του “δικαιώματος στην άμβλωση”. Λες και αυτό που βρίσκεται μέσα στο σώμα της εγκύου δεν είναι ένας δυνάμει ανεξάρτητος άνθρωπος, αλλά ένα επιπλέον, “δικό της” όργανο, μια δεύτερη καρδιά ας πούμε, ή ένα δεύτερο συκώτι, το οποίο μπορεί να αφαιρεθεί χωρίς συνέπειες.

 

Σύµφωνα µε το άρθρο 1711 του Αστικού Κώδικα : κληρονόμος μπορεί να γίνει εκείνος που κατά το χρόνο της επαγωγής βρίσκεται στη ζωή ή έχει τουλάχιστον συλληφθεί. Χρόνος της επαγωγής είναι ο χρόνος θανάτου του κληρονομουμένου. Το κυοφορούμενο έχει πλήρη ικανότητα να κληρονομήσει, υπό την αναβλητική αίρεση ότι θα γεννηθεί ζωντανό. Εφόσον η αίρεση πληρωθεί, το κυοφορούμενο θεωρείται ότι ήταν ήδη, κατά το χρόνο του θανάτου του κληρονομούμενου, γεννημένο.

 
Το πώς τώρα “το κυοφορούμενο” έχει, συμφώνως τω νόμω, κληρονομικά δικαιώματα, όχι όμως και δικαίωμα στη ζωή, καλείται η επιτροπή σοφών του κυρίου Βενιζέλου να μας το διευκρινίσει.
 

Σκοταδισμός, οπισθοδρόμηση, συντηρητική υποχώρηση, είναι κάποιες από τις φράσεις που συνοδεύουν την είδηση ότι στις ΗΠΑ, στην Μητρόπολη αυτού που ονομάζουμε Δύση, οι γυναίκες δεν θα μπορούν να επιλέγουν ελεύθερα εάν θα κάνουν άμβλωση. Ένα από τα βασικά δικαιώματα των γυναικών, που κατοχυρώθηκε με αγώνες τη δεκαετία του 1960 και 1970 πετάγεται στον κάλαθο των αχρήστων οδηγώντας τις γυναίκες δεκαετίες πίσω, εκεί που δεν μπορούσαν να αποφασίζουν για το σώμα τους. [Τα Νέα, χτες]
Θα ήταν απλώς γελοία η φτηνή απομίμηση liberal ρητορικής, απευθυνόμενη σε παιδιά του δημοτικού όχι ιδιαίτερα έξυπνα …αν οι άνθρωποι που την μετέρχονται ήταν, ας πούμε, ήρωες μιας ταινίας.
 

Η γραφικότητά τους πάει περίπατο, όταν παρακολουθείς επί αμερικανικού εδάφους και όχι μόνο, την κλασική “Χιλάρια” προσέγγιση [the basket of deplorables] να κυριαρχεί εδώ, όπως σε κάθε πτυχή του δημόσιου διαλόγου * : νομολογίες 20 πολιτειών των ΗΠΑ πετιούνται με συνοπτικές διαδικασίες στο καλάθι των αχρήστων με επιχειρήματα / κλισέ από το σκουπιδοτενεκέ των Democrats [“μεσαίωνας” κλπ.] χωρίς ίχνος υποψίας προσφυγής σε περιττές λεπτομέρειες.

“Η υγεία και η ζωή των γυναικών αυτής της χώρας βρίσκονται τώρα σε κίνδυνο”, δηλώνει ο “Πρόεδρος Μπάιντεν” , ο άνθρωπος που η πολιτική του βυθίζει σε ύφεση, και ενεργειακή / επισιτιστική κρίση τις ΗΠΑ και τον Δυτικό κόσμο.  

Πρόκειται για “το” θέμα στο οποίο ποντάρουν οι neoliberals, μήπως και αντιστρέψουν την πορεία προς την καταστροφή στις mid term elections, και τις προεδρικές του ’24.  

Και φυσικά για “το” εργαλείο αποπροσανατολισμού, έτσι ελπίζουν, των πληθυσμών που παρασύρουν σε εξαθλίωση. “Η ακύρωση του δικαιώματος στην άμβλωση που αποφάσισε σήμερα το Ανώτατο Δικαστήριο των ΗΠΑ είναι ένα τρομερό πλήγμα για τα ανθρώπινα δικαιώματα των γυναικών και την ισότητα των φύλων”, δήλωσε η Μισέλ Μπατσελέτ, Ύπατη Αρμοστής του ΟΗΕ …για τα ανθρώπινα δικαιώματα. Ανάλογες, και αναμενόμενες, ήταν οι αντιδράσεις σε χώρες όπως η Γαλλία, η Μεγάλη Βρετανία και [έκπληξη] ο Καναδάς : “φρικιαστική” ονόμασε την απόφαση ο Τζάστιν Τριντό, εκφράζοντας τη συμπόνοια του στις γυναίκες που χάνουν το νόμιμο δικαίωμά τους στην άμβλωση.
 

Αλλά και η στοργική μαμά του Αντετοκούμπο Disney, επικεφαλής ομάδας “liberal” εταιριών δηλώνει ότι θα στηρίξει τις υπαλλήλους της απέναντι στην απόφαση, καλύπτοντας τα ταξιδιωτικά τους έξοδα προς περιοχές όπου η άμβλωση επιτρέπεται. Η απορία εδώ αφορά στο IQ που πρέπει να έχει η υπάλληλος ώστε να να μην καταλάβει …πόσο πιο συμφέρον είναι για μια εταιρία να καλύψει αυτά τα έξοδα απ’ ότι τα αφορώντα σε άδειες τοκετού, λοχείας κοκ. Ή πόσο συμφέρον είναι γι αυτήν το ίδιο το “ιδεολογικό” υπόβαθρο του “my body my choice”.
 

Από κει και πέρα, να μιλήσεις για …Μοντεσκιέ και πνεύμα των νόμων; 

Για ποδοπάτημα της διάκρισης εξουσιών; 

Για το thumbs up του προεδρικού living corpse στις οχλοκρατικές εκδηλώσεις έξω από σπίτια δικαστών ; [τρεις μήνες τώρα, από την εποχή της διαρροής του προσχεδίου της απόφασης]  

Για την περίπτωση του τύπου που συνελήφθη πάνοπλος έξω από το σπίτι του Brett Cavanaugh, με πρόθεση, κατά ομολογία του, να τον δολοφονήσει; Η είδηση έγινε, με τον συνήθη [“Δημοκρατικό”] τρόπο γαργάρα στα mainstream media.

 
Γαργάρα γίνεται, διά της μεθόδου των ψιλών γραμμάτων στην καλύτερη περίπτωση, και η ίδια η ετυμηγορία του Ανωτάτου Δικαστηρίου. Η οποία...

ΠΟΛΙΤΙΚΩΣ ΟΡΘΑ ΛΟΒΟΤΟΜΗΜΕΝΗ ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΙΣΤΙΚΗ ΚΟΙΝΩΝΙΑ: Στοχασμοί για την κοινωνική εχθροπάθεια των ημερών

ΕΞΑΙΡΕΤΙΚΟ

Συνδιαμόρφωση κειμένου: Γ. Κουτσαντώνης, Μ. Θεοδοσιάδης και Κ. Μπαλατσός

Ο υστερικός «συλλογισμός» που σχηματίζεται στο παραπάνω γραφικό, αν και είναι επιπέδου δημοτικού, έχει αρχίσει ήδη να αναπαράγεται στα Μέσα Κοινωνικής Δικτύωσης μετά τη σχετική απόφαση του Ανώτατου Δικαστηρίου των ΗΠΑ να εκχωρήσει στις Πολιτείες της αμερικανικής ομοσπονδίας το δικαίωμα να καθορίζουν τα όρια, τους όρους και γενικότερα το νομοθετικό πλαίσιο που αφορά στις εκτρώσεις.  

Πριν δούμε τι κρύβεται πίσω από αυτή την απλοϊκή, ακραία και προσβλητική για κάθε κοινωνία σκέψη, θα χρειαστεί να γίνουν ορισμένες επισημάνσεις.

Καταρχάς πρέπει να ξεκαθαριστεί ότι δεν απαγορεύτηκαν οι αμβλώσεις στις ΗΠΑ, όπως αναπαράγουν με εμμονικό τρόπο κάποια ελληνικά μέσα ενημέρωσης. Αυτό που απαγορεύτηκε είναι στην κεντρική εξουσία, στην Ουάσιγκτον δηλαδή, να επιβάλλει τα «θέλω» της στις Πολιτείες των ΗΠΑ, οι οποίες θα μπορούν στο εξής να ρυθμίζουν από μόνες τους ζητήματα, νομικά και άλλα, που σχετίζονται με τις εκτρώσεις (όπως την εβδομάδα κύησης όπου θα επιτρέπεται η άμβλωση). Πιο συγκεκριμένα, το Ανώτατο Δικαστήριο ήρε μια απόφαση της δεκαετίας του ’70, η οποία υποχρέωνε όλες τις Πολιτείες να νομιμοποιήσουν τις αμβλώσεις. Με την ανατροπή της συγκεκριμένης απόφασης ουσιαστικά επιστρέφει το δικαίωμα της νομιμοποίησης ή της απαγόρευσης των αμβλώσεων στα νομοθετικά σώματα των Πολιτειών, βάσει του φεντεραλιστικού προτύπου του Αμερικανικού πολιτεύματος. Στα πλαίσια του ομοσπονδιακού κράτους, κάθε Πολιτεία απολαμβάνει σχετική αυτονομία σε επιμέρους θέματα (όπως οι αμβλώσεις και η οπλοκατοχή). Αποτρέπεται, με άλλα λόγια, η υπερίσχυση της κεντρικής εξουσίας πάνω σε πολιτειακούς φορείς οι οποίοι ενδέχεται, από την πλευρά τους, να επιβάλουν ακόμη και συντηρητικές θέσεις. 

Υπάρχει ένας σαφής λόγος για τον οποίο οι Αμερικανοί Εθνοπατέρες επέλεξαν αυτό το μοντέλο διακυβέρνησης: όπως μας πληροφορούν πλήθος ιστορικοί (βλ. Jonathan Israel, James Kloppenberg, κ.ά.), στόχος του φεντεραλισμού είναι η αποφυγή του συγκεντρωτισμού που θα μπορούσε να εξελιχθεί σε μια νέα δεσποτεία, εφάμιλλη αυτής που οι Αμερικανοί επαναστάτες του 1776 προσπάθησαν να αποφύγουν, γκρεμίζοντας κάθε γέφυρα με τη Βρετανική μοναρχία.  

Κάποιοι βέβαια θα ισχυριστούν εδώ ότι δεν έχουμε να κάνουμε με υπεράσπιση του φεντεραλισμού, αλλά μιας νοοτροπίας, η οποία έχει τις ρίζες της στον βαθύ οπισθοδρομισμό του Αμερικανικού Νότου, ένας οπισθοδρομισμός που μας πάει ακόμα και στην εποχή της δουλείας. Αληθεύει ότι ο Αμερικανικός Νότος διατηρεί σε μεγάλο βαθμό κοινωνικές αντιλήψεις οι οποίες για τα πρότυπα του προοδευτικού και (υπερ)φιλελεύθερου Βορρά φαίνονται οπισθοδρομικές, εξωφρενικά συντηρητικές και κρίνονται απαράδεκτες, καθότι δεν συμβαδίζουν με το πρότυπο της εξύψωσης του ατομικού δικαιώματος έναντι κάθε άλλης αξίας. Βέβαια, ξεχνούν ότι μεγάλο ποσοστό ανθρώπων που στρέφονται ενάντια στις αμβλώσεις, είναι προτεστάντες Αφροαμερικανοί, οι οποίοι ενδέχεται να έχουν συμβάλει, με τον τρόπο τους, στη διαμόρφωση αντιλήψεων ενάντια στους φυλετικούς αποκλεισμούς παλαιότερων δεκαετιών.  

Επίσης, ενδέχεται σκεπτικιστές και/ή άνθρωποι κατά των αμβλώσεων να είναι γυναίκες οι οποίες συνήθως προέρχονται από προτεσταντικούς/Ευαγγελικούς κύκλους. Σε αυτή την περίπτωση, οι θεράποντες της προοδευτικής ιδεολογίας, ισχυρίζονται, ότι οι συγκεκριμένες γυναίκες έχουν εσφαλμένη συνείδηση, γι΄ αυτό και στρέφονται ενάντια στο φύλο τους και ότι οι Αφροαμερικανοί, που είναι κατά των αμβλώσεων, υποστηρίζουν ένα σύστημα καταπίεσης που στο παρελθόν είχε στραφεί εναντίον τους. Στην πραγματικότητα, αυτή η στάση, να ισχυρίζεται δηλαδή κανείς ότι οι «πραγματικές γυναίκες» και οι «πραγματικοί μαύροι» είναι μόνο αυτοί που ασπάζονται την προοδευτική ιδεολογία, δεν υποδηλώνει τίποτα περισσότερο από χυδαίο πατερναλισμό και ελιτισμό. 

Ας αναρωτηθούμε επίσης το εξής: αν πραγματικά υποθέσουμε ότι ο Νότος είναι πιο οπισθοδρομικός σε σχέση με τον Βορρά, μήπως αυτό οφείλεται, τουλάχιστον ως ένα βαθμό, στο γεγονός ότι ο φιλελεύθερος Βορράς, με τον έντονο μηδενισμό του, δεν κατάφερε να εμπνεύσει τους ανθρώπους του Νότου; Διότι νομίζουμε ότι τους απογοήτευσε με την υποτίμηση, την αδιαφορία και με μια γενικότερη στάση που τους καθιστούσε επί μακρόν αόρατους.

Επομένως, αυτή η δικαστική απόφαση στις ΗΠΑ είναι, υπό μια έννοια, μια νίκη της αμερικανικής δημοκρατίας, διότι λειτουργεί αποσυγκεντρωτικά και δίνει λόγο στις Πολιτείες οι οποίες με τη σειρά τους δίνουν λόγο στους πολίτες τους που εκλέγουν Κυβερνήτες. 

Στην Ελλάδα βεβαίως, που το κράτος είναι άκρως συγκεντρωτικό και πρωθυπουργοκεντρικό, δεν μπορεί να γίνει αντιληπτό ότι η δημοκρατία στις ομοσπονδίες – και ειδικά σε μια τόσο προηγμένη όπως των ΗΠΑ – δεν λειτουργεί όπως νομίζουν ή όπως θα ήθελαν οι ίδιοι. Δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι τα Συντάγματα είναι πολιτικά κείμενα και όχι ιερά βιβλία που, όπως και παλαιότερες δικαστικές αποφάσεις, δεν είναι πράγματα αμετάβλητα μέσα στο χρόνο. Μπορεί να αλλάξουν ώστε να προσαρμοστούν στα θέλω και στις ανάγκες μιας κοινωνίας του σήμερα. 

Είναι γνωστό ότι η δημοκρατία ενίοτε μπορεί να αποφασίσει πράγματα που σε κάποιους δεν αρέσουν και που μπορεί να τα χαρακτηρίσουν με τα πρόσημα που επιθυμούν, αλλά η ίδια δεν παύει να είναι ένα πολίτευμα – που έχει ως βασική του αρχή τη βούληση της πλειοψηφίας και που σέβεται τις αποφάσεις της Δικαιοσύνης, χωρίς βέβαια να αγνοείται το γεγονός ότι και οι δικαστικές αρχές καλούνται να ψυχογραφήσουν το κοινωνικό κλίμα που επικρατεί γύρω τους. Σίγουρα πάντως, η δημοκρατία, δεν είναι το νομιμοποιητικό εργαλείο κάποιας συγκεκριμένης ιδεολογίας (φιλελεύθερης, μαρξιστικής ή άλλης). Διότι αν πραγματικά ισχυριστούμε ότι μια δημοκρατία έχει αξία μόνο όταν σέβεται κάποιες φιλελεύθερες αξίες, τότε στην πραγματικότητα δεν επικαλούμαστε τη δημοκρατία, αλλά τη δημοκρατική επιβεβαίωση και επικράτηση των αξιών που μόνον εμείς κρίνουμε ορθές. 

Υπό διαφορετική διατύπωση, η δημοκρατία δεν είναι το πολίτευμα της μεταφυσικής του σωστού, αλλά το πολίτευμα της ευθύνης για τους λόγους και τις πράξεις μας. Οι συλλογικές αποφάσεις δεν σημαίνει a priori και αξιωματικά ότι είναι και «σωστές». Πράγματι, μια πλειοψηφία ενδέχεται να λάβει αποφάσεις οι οποίες δεν θα ικανοποιούν κάποια φιλελεύθερα αιτήματα. Η διαφορά της δημοκρατίας από ένα καθεστώς απόλυτης ειδικοκρατίας είναι ότι στην πρώτη περίπτωση οι πολίτες επωμίζονται τα δικά τους λάθη και όχι τα λάθη άλλων (των «ειδικών»).  

Επιπλέον, τα φιλελεύθερα κεκτημένα δεν αποτελούν δημιουργήματα ex nihilo, όπως συχνά πυκνά αφήνουν να εννοηθεί οι υπερασπιστές τους. Αυτά τα κεκτημένα ήταν το αποτέλεσμα των αιτημάτων που είχαν εμποτίσει τις ατομικές συνειδήσεις πριν γίνουν συλλογικές πράξεις στον δυτικό κόσμο, εξυπηρετώντας συγκεκριμένες ανάγκες, όπως την έξοδο της Δύσης από τη δεσποτεία της φεουδαρχίας. Οι αξίες λοιπόν καλλιεργούνται, δεν έρχονται άπαξ και δια παντός, και καλλιεργούνται μονάχα μέσα στον κοινό κόσμο της πράξης και της ομιλίας. 

Ως εκ τούτου, οι προοδευτικοί πέφτουν σε έναν παράλογο ιδεαλισμό, περιμένοντας πρώτα να αναδυθεί ο ιδεατός τύπος του πολίτη και έπειτα να του επιτραπεί κάποια δημοκρατική δράση. 

Στην πραγματικότητα όμως συμβαίνει πάντα το αντίθετο. Μέσω της καθημερινής τριβής των υπαρκτών προσώπων σφυρηλατούνται οι εκάστοτε αξίες και εμπεδώνονται στο πολιτικό σώμα. Αξίζει να θυμηθούμε, στο σημείο αυτό, τις δράσεις του Martin Luther King, κατά την περίοδο του Civil Rights Movement, οι οποίες είχαν στόχο όχι να περιορίσουν την πολιτική δράση των Αμερικανών του Νότου, ώστε να αρθούν οι αποκλεισμοί των Αφροαμερικανών, αλλά να πραγματοποιηθεί μια ειρηνική μεταστροφή της κοινής γνώμης. Αξίζει κανείς να μελετήσει τόσο κείμενα του ίδιου του King, όσο και άλλων ιστορικών, όπως ο Taylor Branch, ο David Garrow και ο James Collaiaco, όπου αναγράφονται οι τρόποι με τους οποίους οι ακόλουθοι του King, μέσα από ζωντανές ζυμώσεις με την κοινωνία, στο Southern Christian Leadership Conference, κατάφεραν να μεταστρέψουν την κοινή γνώμη των Αμερικανών, κυρίως του Νότου, οι οποίοι σαφέστατα (και μάλιστα στη μεγάλη πλειοψηφία τους) τάσσονταν υπέρ του αποκλεισμού των Αφροαμερικανών.

Δυστυχώς η συλλογιστική φτώχεια και η κοινωνική εχθροπάθεια είναι διάχυτες στην εποχή μας. Κάποιοι αδυνατούν να καταλάβουν – και άλλοι να δεχτούν – ότι τα ατομικά δικαιώματα πολύ ευκολά μπορούν να μετατραπούν σε μια κούφια υπόθεση, που ελάχιστη σχέση έχει με το φιλελευθερόμετρο που ο καθένας έχει από χθες ανά χείρας ελέγχοντας τη σχετική συμμόρφωση ή μη.  

Εδώ ακριβώς κρίνεται απαραίτητο ένα ερώτημα: Πόσο φιλελεύθερο είναι άραγε να θεωρείς αναφαίρετο δικαίωμά σου, όταν μάλιστα σε ορισμένες φορές εξαρτάται, από τη δική σου αβλεψία, ανωριμότητα, ανευθυνότητα κ.λπ., να αφαιρέσεις μια ζωή που δεν σου φταίει σε κάτι απλά και μόνο επειδή έχεις την «εξουσία» να το κάνεις;  

Πολλοί ξεχνούν ότι ένα κράτος δικαίου δεν αφορά μόνο τις σχέσεις μεταξύ κράτους – ατόμων, αλλά και ατόμων μεταξύ ατόμων.  

Βέβαια το έμβρυο κατά τη δίκη τους αντίληψη δεν είναι άτομο, με τη στενή σημασία του όρου, και εδώ ακριβώς βρίσκεται όλη η υποκρισία του συλλογισμού. Ας θυμηθούμε ότι κατά την αρχαιότητα οι στωικοί πίστευαν ότι το έμβρυο δεν έχει Λόγο. άρα δεν είναι πρόσωπο. Δυστυχώς τα μυαλά κάποιων από τότε δεν προχώρησαν και πολύ και ενώ παρουσιάζουν αταβιστικές ή αρχαιοπρεπείς πτυχές στη σκέψη τους, αυτοχαρακτηρίζονται προοδευτικοί και προχωρημένοι. Στην πραγματικότητα είναι ιδεολόγοι που κατά βάθος απεχθάνονται τη δημοκρατία. Και αυτό ακριβώς κρύβεται πίσω από αυτό το παραπάνω απλοϊκό γράφημα: ο ελιτισμός, η χυδαιότητα και ένα βαθύ κεκαλυμμένο μίσος για τη δημοκρατία και την κοινωνία. Ένα μίσος που είναι υπόκωφο και φουντώνει κάθε φορά που η πλειοψηφία δεν συμφωνεί με κάτι που κραυγάζουν ορισμένες μειοψηφίες ή κάποιες ελίτ με μεγάλη γλώσσα ή όταν μια απόφαση της Δικαιοσύνης δεν κρίνεται ικανοποιητική. 

Ωστόσο, δεν είναι μόνο ζήτημα δημοκρατίας και ελιτισμού, είναι και ζήτημα επικίνδυνης προσέγγισης των κοινωνικών πραγμάτων (και των δικαιωμάτων). Πρόκειται για τη λογική του «κάνε ό,τι επιθυμείς, αρκεί να μην ενοχλείς τον άλλο», που υποστηρίζει ότι «δεν υπάρχει κοινωνία, παρά μόνο άτομο», κάτι εντελώς ειρωνικό, ειδικά όταν ακούγεται από ανθρώπους που χαρακτηρίζονται αντιθατσερικοί. 

Αυτός ο τραχύς ατομικισμός παραβλέπει το σημαντικότερο: για να έχουν οι άνθρωποι κάποια δικαιώματα (όποια), ακόμη και στην υστερία και στο μίσος τους για τη δημοκρατία των «οπισθοδρομικών», έχουν ανάγκη την κοινωνία και μάλιστα μια κοινωνία που θα διέπεται από μια κουλτούρα της ευθύνης και της υποχρέωσης. 

Ασφαλώς η κοινωνία υπάρχει και φροντίζει για την ελευθερία και την ασφάλεια των ανθρώπων της, συμπεριλαμβανομένων εκείνων που την υποτιμούν, την απεχθάνονται, παραβλέπουν τα θέλω της, ή την θεωρούν υπεύθυνη για όλα τα κακά του κόσμου – από τον συντηρητισμό, μέχρι τον σκοταδισμό, την «θεοκρατία» και την οπισθοδρόμηση.

Εντούτοις, θα πρέπει να γίνει κατανοητό ότι οι γράφοντες δεν είμαστε κατά των αμβλώσεων (δικαίωμα που πρέπει να προστατευτεί), είμαστε υπέρ, αλλά με προϋποθέσεις γιατί πιστεύουμε ότι – όπως και με καθετί άλλο που αφορά στον άνθρωπο – πρέπει να υπάρχουν όροι, όρια, υπευθυνότητα, σοβαρότητα, δημοκρατική ισορροπία και φυσικά αίσθηση των προτεραιοτήτων. Όταν ο κόσμος περνάει ένα τεράστιο ενεργειακό πρόβλημα, η Αφρική κινδυνεύει από επισιτιστική κρίση που προκαλεί η Ρωσία, η Ευρώπη έχει εισέλθει σε πληθωριστικό σπιράλ, ενώ ταυτόχρονα ο Πούτιν απειλεί με πυρηνικά όπλα, οι αμβλώσεις σαφώς δεν μπορεί να αποτελούν προτεραιότητα. Πρέπει ακόμη να σημειωθεί ότι η αμερικανική κοινωνία, εδώ και καιρό, περνάει μια πολύ δύσκολη περίοδο και είναι ιδιαίτερα επιρρεπής σε διχασμούς. Έτσι, η επιλογή του χρόνου, να εκδοθεί τώρα η συγκεκριμένη απόφαση για τις αμβλώσεις (που αναμφισβήτητα θα πολώσει εσωτερικά τις ΗΠΑ), δεν είναι καθόλου καλή. Και δεν είναι καθόλου καλή γιατί οι διεθνείς σχέσεις των ΗΠΑ με τις αναθεωρητικές δυνάμεις του 21ου αιώνα (Κίνα, Ρωσία, Τουρκία) βρίσκονται σε κομβικό σημείο. Μια Αμερική σε αστάθεια σημαίνει διεθνής αστάθεια κάτι που γίνεται βούτυρο στο ψωμί των ανταγωνιστών της που καραδοκούν ώστε να εκμεταλλευτούν κάθε προβληματική εσωστρέφεια.

Από την άλλη, ενώ δικαίως καταγγέλλεται ο λεγόμενος «τραμπισμός» και οι συχνά χυδαίες εκφάνσεις του, θα πρέπει να σκεφτούμε, με σοβαρότητα, τι και ποιοι οδήγησαν στην άνοδό του. Αυτή είναι μια τεράστια συζήτηση που δεν μπορεί να εξαντληθεί εδώ, ωστόσο αφορά και τις επιλογές/στάσεις του Αμερικανικού προοδευτικού Βορρά (αποβιομηχάνιση, άνοδο της woke κουλτούρας, πολιτική ορθότητα, απαξιωτικές ρητορικές, κλπ). Δυστυχώς, σε πολλούς, δεν έχει γίνει κατανοητό ότι δεν υπάρχει περίπτωση να αλλάξει γνώμη, για οποιοδήποτε ζήτημα, κάποιος από τον αμερικανικό Νότο ή την καρδιά των ΗΠΑ, αν ένας Νεοϋορκέζος τον χλευάζει και τον αποκαλεί συνεχώς, οπισθοδρομικό, σκοταδιστή, οπαδό της θεοκρατίας, θρησκόληπτο κ.λπ. Πολύ περισσότερο όταν η ίδια η Νέα Υόρκη και η Ουάσιγκτον, σε πολύ μεγάλο βαθμό, είναι άμεσα υπεύθυνες για την άνοδο του Τραμπ και για την πίστη που του έδειξε μεγάλο τμήμα του εκλογικού σώματος.

Καταλήγοντας...