ΣΥΡΙΖΟΑΛΗΤΑΡΟΞΕΦΤΙΛΑΡΑΔΙΚΟ - ΕΘΝΙΚΟΙ ΚΑΤΣΑΠΛΙΑΔΕΣ: Εκεί στη ΝΔ, πάτε καλά;

Του Κωνσταντίνου Τριανταφυλλάκη

 

Αυτόν τον λεβέντη και αψύ Σφακιανό, το υπόδειγμα ήθους, τον αποτελεσματικό υπουργό, τον... μελίρρυτο πολιτικό, τον άτεγκτο υποστηρικτή των θεσμών, τον ευλαβή υπερασπιστή της νομιμότητας, που ζητάει να εφαρμοστεί ο... κατάπτυστος νόμος του Βενιζέλου, αυτόν θέλετε να παραπέμψετε στη δικαιοσύνη;

 

Μα τόσο... άκαρδοι είστε;

 

Δεν συγκινηθήκατε καθόλου;

Και...

ΣΥΡΙΖΟΑΛΗΤΑΡΟΞΕΦΤΙΛΑΡΑΔΙΚΟ - ΕΘΝΙΚΟΙ ΚΑΤΣΑΠΛΙΑΔΕΣ: Φτάνει πια με τον διαλυτικό «πολακισμό»

 

Του ΒΑΣΙΛΗ ΚΑΝΕΛΗ
 

Βασικός πυλώνας της Δημοκρατίας και της Δικαιοσύνης, του δικαιϊκού συστήματος που εφαρμόζει και η χώρα μας είναι ότι κανείς δεν είναι ένοχος μέχρι αποδείξεως του εναντίου.

 

Και στις περιπτώσεις των πολιτικών ισχύει το ίδιο. Συλλήβδην λαμόγια, παράνομοι, άθλιοι, συκοφάντες ή ό,τι άλλο, δεν μπορούν να στέκονται σε μια σύγχρονη χώρα.

 

Ο κατηγορούμενος, είτε στο δικαστήριο, είτε όταν ελέγχεται κοινοβουλευτικά, έχει το αναφαίρετο δικαίωμα να υπερασπίζεται τον εαυτό του και να λέει αυτά που πιστεύει ότι θα τον αθωώσουν.

 

Όμως, αυτό το παραληρηματικό σόου του Παύλου Πολάκη από το βήμα της Βουλής, η επί μία σχεδόν ώρα ομιλία του, αποδεικνύει γιατί ο ΣΥΡΙΖΑ έχασε την κυβέρνηση. Γιατί η Αριστερά, που κατάφερε να ανέλθει στην εξουσία έπειτα από δεκαετίες, παρέδωσε την εξουσία σε σύντομο χρονικό διάστημα.
 

Απέδειξε γιατί είναι στα έδρανα της αντιπολίτευσης. 

Όχι γιατί την «έφαγαν» τα μνημόνια ή γιατί πλήρωσε τη συμφωνία των Πρεσπών.

 

Αλλά γιατί ο ΣΥΡΙΖΑ και προσωπικά ο Αλέξης Τσίπρας καλλιέργησαν, ανέχθηκαν, ενίσχυσαν και τελικά έβαλαν στο DNA της Αριστεράς τον «πολακισμό».

 

Αυτό το μείγμα του ψευτοκουτσαβακισμού, της αήθειας και ταυτόχρονα της δήθεν λαϊκής καταγωγής που λέει ότι «εμείς είμαστε καθαροί, όλοι οι υπόλοιποι είστε βρόμικοι», είναι το μείγμα με το οποίο κυβέρνησε ο ΣΥΡΙΖΑ επί τέσσερα χρόνια.

 

Ναι, αυτή δεν είναι η Αριστερά που χιλιάδες Ελληνες υπηρέτησαν και συνεχίζουν να υπηρετούν από το δικό τους μετερίζι.

 

Ναι, δεν είναι Αριστερά ο Πολάκης να λέει ότι τα δικά του παιδιά είναι περήφανα γι’ αυτόν, αλλά δεν ξέρει αν τα παιδιά των άλλων βουλευτών είναι περήφανα για τους πατέρες και τις μητέρες τους.

 

Όταν γίνεσαι κατήγορος των πάντων με ένα βουνό από ντοσιέ με χαρτιά, φακέλους… στοιχεία και άλλες ανοησίες, αυτό δεν είναι Αριστερά.

 

Κι όταν δικαιολογείς τα πάντα με τη λογική «είστε λαμόγια συλλήβδην κι εγώ ήρθα για να καθαρίσω την Ελλάδα αλλά θέλετε να με φιμώσετε», αυτό δεν είναι Αριστερά.

 

Και δεν είναι Αριστερά να κατηγορείς το νόμο περί ευθύνης υπουργών και τώρα να τον επικαλείσαι.

 

Αν υπάρχουν σκάνδαλα, αν υπάρχουν παράνομες χρηματοδοτήσεις, κατασπατάληση του δημόσιου χρήματος, ύποπτες συναλλαγές, να πάνε τα πάντα στη Δικαιοσύνη.

 

Αλλά να πάνε όλα, όχι μόνον αυτά που θέλει ο Πολάκης και η παρέα του ΣΥΡΙΖΑ. Γιατί όταν π.χ. καταγγέλλει ύποπτες διαφημιστικές δαπάνες σε εφημερίδες και sites, να το κάνει και για όλους.  

Τι έχει να πει ο κ. Πολάκης για τα 4,5 χρόνια ΣΥΡΙΖΑ και για τα εκατοντάδες χιλιάδες ευρώ που δόθηκαν στο «σύστημα» που είχε στηθεί πέριξ του Μαξίμου;
 

Θέλει ονόματα; Θέλει διευθύνσεις; 

Μπορεί να τα βρει, ας ρωτήσει όλους όσοι ήταν στο Μέγαρο Μαξίμου αυτά τα χρόνια και μοίραζαν το δημόσιο χρήμα.

 

Αν είναι παράνομα όλα αυτά θα τα αναζητήσουν οι δικαστές, είναι η δουλειά τους.  

Δεν είναι η δουλειά του Πολάκη να εκτοξεύει λάσπη στον ανεμιστήρα, με αυτό το ύφος του πότε μάγκα, πότε Νίκου Ξανθόπουλου, που ως παιδί του λαού τον χτυπούν τα μεγάλα συμφέροντα.

 

Το αν είναι πολύ ψηλά ο Πολάκης και δεν τον βλέπουν οι άλλοι, μπράβο του. Η λάσπη που ρίχνει, όμως, επιστρέφει και σ’ αυτόν.

 

Φτάνει πια με αυτόν τον πολιτικό μεσαίωνα, μ’ αυτήν την αθλιότητα που χρωματίστηκε ο δημόσιος πολιτικός βίος τα προηγούμενα χρόνια.

Δεν θα ξεχάσουμε τον Πολάκη που έλεγε ότι πρέπει να μπουν κάποιοι φυλακή για να κερδίσουμε τις εκλογές. 

Ούτε όταν επιτέθηκε στον Κυμπουρόπουλο, όταν ειρωνεύτηκε τους νεκρούς στο Μάτι ή όταν έβγαλε στα μανταλάκια τους δικαστές γιατί δεν του έκαναν τη δουλειά που ήθελε.

 

Ας γυρίσουμε σελίδα, ας τσακίσουμε τους κάθε είδους «-ισμούς». Και τον «Πολακισμό», και τον «ψευτοκουτσαβακισμό» και τον «κανιβαλισμό».
 

Ελπίζαμε ότι θα έκανε η Αριστερά την αρχή από το 2015.

 

Δυστυχώς, αυτό που έκανε ήταν να διχάσει τον κόσμο. Με τον Πολάκη μπροστάρη σ’ αυτήν την οπισθοχώρηση.

 

Η παρουσία και τα χειροκροτήματα του Αλέξη Τσίπρα και η απόφαση για άτακτη υποχώρηση του ΣΥΡΙΖΑ από τη Βουλή είναι...

ΔΙΕΘΝΗΣ ΠΟΛΙΤΙΚΗ και ΥΠΑΡΚΤΟΣ ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΣ: Το γούστο του ηγεμόνος

Από την  ΜΑΡΙΑ ΚΑΤΣΟΥΝΑΚΗ

 

Κάθε φορά που γράφεται ένα κείμενο για τις θέσεις των κομμάτων για τον πολιτισμό, με αφορμή μια εκλογική αναμέτρηση, η αίσθηση της ματαιότητας είναι παρούσα. Οσο δε περνούν τα χρόνια, με αποκορύφωμα τη δεκαετία της κρίσης, η ματαιότητα παλιώνει κι αυτή μαζί με την κριτική αποτίμηση, τα γεμάτα πικρία επίθετα, την απαξίωση, που συνοδεύει η αυξανόμενη βεβαιότητα πως πρόκειται για κάτι απολύτως δευτερεύον.  

Η αλήθεια βέβαια είναι ότι, στις διακηρύξεις, ο πολιτισμός πρωτεύει: τι πυλώνα τον αποκαλούν, τι βαριά βιομηχανία της χώρας!

 

Ομως, τι να εξαγγείλει ένα κόμμα;  

Οι υποσχετικές εξαγγελίες, ούτως ή άλλως, συνδέονται με άλλες εποχές, οριστικά παρελθούσες. Και οι γενικότητες, για τις οποίες προσφέρεται το θέμα, οδηγούν συνήθως σε κείμενα που θυμίζουν εκθέσεις ιδεών. Πολιτισμός και Παιδεία, πολιτισμός και τουρισμός, πολιτισμός και ανάπτυξη, πολιτιστική κληρονομιά κ.ο.κ. 

Υπάρχει πάντως και η καθοριστική συμβολή της Ιστορίας, που βάζει  τα πράγματα στη θέση τους: ηγέτες που έμειναν στην Ιστορία συνέδεσαν το όνομά τους με ένα σημαντικό έργο πολιτισμού. 

 Γράφει ο Κλοντ Μολάρ στο βιβλίο του για την «Πολιτισμική πολιτική από τον Μαλρό στον Λανγκ» (εκδ. Αγρα): «Ο Πομπιντού ήταν πεπεισμένος ότι θα άφηνε βαθύτερα το στίγμα του στην Ιστορία χάρη στο φερώνυμο Κέντρο Τεχνών και Πολιτισμού και όχι εξαιτίας της εισόδου της Μεγάλης Βρετανίας στην Ευρωπαϊκή Ενωση, υπόθεση ασφαλώς μεγίστης σπουδαιότητας. Αντιστοίχως, για τον Μιτεράν, μετρούσε η πυραμίδα του Λούβρου και όχι τόσο το νομοσχέδιο Auroux (σ.σ.: για το εργασιακό, του 1982), ούτε οι κρατικοποιήσεις ή η είσοδος της Ισπανίας στην ευρωπαϊκή οικογένεια. Ο Βαλερί Ζισκάρ ντ’ Εστέν αφήνει πίσω του ημιτελή προεδρία, διότι δεν αποπεράτωσε το Μουσείο Ορσέ. Ο Ντε Γκωλ, ελλείψει ρηξικέλευθων έργων για τον πολιτισμό, εγείρει σε «μνημειώδη» οντότητα το πρόσωπο του Μαλρό, στη δόξα του οποίου ένας μακρινός διάδοχος του αξιώματος της προεδρίας, ο Ζακ Σιράκ, ανοίγει τις πόρτες του Πανθέου».

 

Παρελθόν· οριστικό. Προς τι, λοιπόν, η αναφορά;  

Εδώ και πολλά, πλέον, χρόνια, ο πολιτισμός είναι στο περιθώριο της εθνικής πολιτικής, έχει απολέσει τον χαρακτήρα του αναγκαίου. Δεν είναι μόνο οι διαρκείς μειώσεις του προϋπολογισμού. Είναι, κυρίως, η αποσύνδεση της πολιτικής εξουσίας από τον πολιτισμό. 

Η παρουσία της ιδιωτικής πρωτοβουλίας είναι ασφαλώς απαραίτητη και αναντικατάστατη. Ας αναλογιστούμε μόνο πόσο ασφυκτικά φτωχότεροι θα είμαστε χωρίς τη λειτουργία του Κέντρου Πολιτισμού Ιδρυμα Σταύρος Νιάρχος. Σπουδαίο έργο, που εγκαινιάστηκε μάλιστα εν μέσω του ορυμαγδού της χειρότερης κρίσης για τη χώρα. Αλλά η ανάγκη να συμβάλει η πολιτεία σε έργα πολιτισμού ούτε περιορίζεται ούτε υποκαθίσταται. Η σχέση του κράτους με τον πολιτισμό λειτουργεί ως παράδειγμα. Κι αυτό δεν ενέχει καμία νοσταλγία για τις εποχές του κρατικού συσσιτίου, του κράτους-πατερούλη ή του απωθητικού, γιατί είναι καταστροφικός, και αντιαναπτυξιακού κρατισμού. Είναι άλλη συνθήκη η ενίσχυση της καλλιτεχνικής δημιουργίας, η διεύρυνση της πολιτιστικής γεωγραφίας με την αποφασιστική συμμετοχή της χορηγίας και της ιδιωτικής πρωτοβουλίας και εντελώς διαφορετική η αποξένωση της πολιτικής εξουσίας από τον πολιτισμό. Στη δεύτερη περίπτωση το «μήνυμα» προς τους πολίτες φτάνει απογυμνωμένο από βασικά συστατικά που βοηθούν στην εδραίωση ενός αισθήματος περηφάνιας – μακριά από εθνικισμούς, πατριδοκαπηλίες και ιδεοληψίες. Ο λαϊκισμός εξάλλου εισβάλλει ευκολότερα όπου δεν ορθώνονται άμυνες.

 

To γούστο του ηγεμόνος, ο τρόπος που μιλάει, που συμπεριφέρεται, οι επιλογές που κάνει, οι ανάγκες που ιεραρχεί, το κριτήριο και ο τρόπος του να επικοινωνεί, να απαντάει, οι εκφράσεις του, οι προτιμήσεις του, όλα συνέχουν ένα λαό και μια χώρα. Είναι συγκολλητική ουσία. 

Αν η αγραμματοσύνη αποενοχοποιείται από τα πρωθυπουργικά λάθη στη γλώσσα, άλλο τόσο και οι τέχνες και η ανάγκη να ανοίξουν και να λειτουργήσουν μουσεία (ας σκεφτούμε μόνο το ΕΜΣΤ και την Εθνική Πινακοθήκη) αδρανοποιούνται –αν δεν γίνονται ανέκδοτα– όταν η πολιτική κορυφή τα αγνοεί επιδεικτικά.
 

Ο πολιτισμός δεν είναι μόνο αφηρημένο ανάχωμα,  είναι και...

ΔΙΕΘΝΗΣ ΠΟΛΙΤΙΚΗ και ΟΙΚΟΝΟΜΙΑ: Η υπέροχη εις άτοπον απαγωγή του Άνταμ Σμιθ

Του David R. Henderson

Ερευνητή στο Hoover Institution και καθηγητή οικονομικών στη μεταπτυχιακή σχολή διοίκησης επιχειρήσεων και δημόσιας διοίκησης του Naval Postgraduate School στο Monterey της Καλιφόρνιας.

Σε λίγο θα πάρω τον δρόμο της επιστροφής από ένα εξαιρετικό συνέδριο του Liberty Fund με θέμα “Ελεύθερο Εμπόριο και Πολιτική Ελευθερία” στη La Jolla. Θέλω να ευχαριστήσω το Liberty Fund, τη συντονίστρια της συζήτησης Sandra Peart, τους διοργανωτές Pierre Lemieux και τον Hans Eicholz από Liberty Fund, και τους υπόλοιπους συμμετέχοντες.

Ένα από τα αναγνώσματα του συνεδρίου είναι από τον Πλούτο των Εθνών του Άνταμ Σμιθ. 

 Να λοιπόν ένα εξαιρετικό απόσπασμα όπου διατυπώνει μια πολύ ωραία εις άτοπον απαγωγή για να καταδείξει πως, για μια σταθερή ποιότητα, το εύλογο είναι να αγοράζουμε ένα προϊόν εκεί όπου είναι φθηνότερο:

“Τα φυσικά πλεονεκτήματα που έχει μια χώρα έναντι μιας άλλης στην παραγωγή συγκεκριμένων εμπορευμάτων είναι μερικές φορές τόσο μεγάλα που όλος ο κόσμος αναγνωρίζει πως είναι μάταιο να τα αντιπαλέψει κανείς. Με γυαλί, θερμαινόμενες πρασιές και θερμαινόμενους τοίχους μπορούν να καλλιεργηθούν καλά σταφύλια στην Σκωτία και να γίνει και καλό κρασί απ’ αυτά με κόστος περίπου τριάντα φορές ενός αντίστοιχα καλού κρασιού που μπορούμε να αγοράσουμε από άλλες χώρες. Θα ήταν άραγε εύλογος ένας νόμος που θα απαγόρευε την εισαγωγή όλων των ξένων κρασιών απλώς και μόνο για να ενθαρρύνει την παραγωγή οίνου βουργουνδίας στη Σκωτία; 

Αν όμως φαίνεται προφανώς παράλογο να στραφούμε στη χρήση του τριακονταπλάσιου κεφαλαίου και της εργασίας της χώρας απ’ ό,τι θα απαιτούνταν για να αγοράσουμε από ξένες χώρες μια ίση ποσότητα των αγαθών που επιθυμούμε, τότε είναι εξίσου παράλογο, αν όχι τελείως τόσο εξόφθαλμο πάντως της ίδιας τάξης, το να στραφούμε σε μια τέτοια απασχόληση που θα απαιτεί ένα τριακοστό ή ακόμη και τρία εκατοστά περισσότερο κεφάλαιο ή εργασία”.

Πριν από λίγα χρόνια, ήμουν σε ένα κατάστημα Staples για να αγοράσω συνδετήρες. Ένας νεότερος από μένα πελάτης ήταν στον ίδιο διάδρομο με μένα, έπαιρνε κουτιά με συνδετήρες και τα πέταγε στο πάτωμα με αηδία. Ένας υπάλληλος τον πλησίασε και τον ρώτησε τι συμβαίνει.

“Κανένας απ’ αυτούς τους συνδετήρες δεν κατασκευάστηκε στην Αμερική” είπε.  

“Έχετε αμερικανικούς συνδετήρες;”

“Όχι”, απάντησε ο υπάλληλος.

“Υπάρχει τότε κανένα μαγαζί στην πόλη που να πουλά αμερικανικούς συνδετήρες;” ρώτησε ο πελάτης.

“Είμαι σίγουρος πως όχι” είπε ο υπάλληλος. “Όλοι οι συνδετήρες κατασκευάζονται στο εξωτερικό”.

Ο πελάτης βγήκε από το μαγαζί αηδιασμένος. 

Εγώ σήκωσα ένα από τα κουτιά με τους συνδετήρες, πήγα στο ταμείο και το αγόρασα.

Τότε συνειδητοποίησα ότι...

ΔΙΕΘΝΗΣ ΠΟΛΙΤΙΚΗ και ΟΙΚΟΝΟΜΙΑ: Τραμπ εναντίον Κίνας: Σύγκρουση γιγάντων

To Πεκίνο χρειάζεται τα χρήματα της Αμερικής, ενώ οι ΗΠΑ δεν χρειάζονται σε ευθεία αναλογία και με την ίδια επιτακτικότητα τα φθηνά προϊόντα των Κινέζων

 
Από τον Ραφαήλ Α. Καλυβιώτη 
(diesy.gr) - rkaliviotis@gmail.com



 Από τότε που ανέλαβε τα καθήκοντά του, ο Τραμπ στόχευσε την Κίνα, κατηγορώντας την ότι τόσα χρόνια έχει υπάρξει ένας εταίρος στο ζήτημα του εμπορίου που εκμεταλλεύεται βάναυσα την Αμερική. 


Στην προεκλογική του εκστρατεία είχε προειδοποιήσει τους Κινέζους ότι, αν δεν αλλάξει αυτή η στάση τους, δεν θα διστάσει να χρησιμοποιήσει και μέτρα προστατευτισμού. Ετσι, η ήττα της Χίλαρι Κλίντον δεν αποτέλεσε απλά ήττα του Δημοκρατικού Κόμματος, αλλά σηματοδότησε επιπλέον το τέλος της διεφθαρμένης εκείνης συναίνεσης σχετικά με την συνύπαρξη οικονομιών που βασίζονται στο ελεύθερο εμπόριο με ολοκληρωτικά κράτη και οικονομίες όπως της Κίνας.

 
Και, παρόλο που η Κίνα επί του παρόντος είναι ο μεγαλύτερος εμπορικός εταίρος των ΗΠΑ, χώρες, όπως το Μεξικό και ο Καναδάς, είναι σε πολύ κοντινή απόσταση. 


Είναι οι Κινέζοι εκείνοι που έχουν περισσότερο τις ΗΠΑ ανάγκη, παρά το ανάστροφο. Διότι οι Κινέζοι χρειάζονται τα χρήματα της Αμερικής, ενώ οι ΗΠΑ δεν χρειάζονται, σε ευθεία αναλογία και με την ίδια επιτακτικότητα, τα φθηνά προϊόντα των Κινέζων. Ετσι, ενώ οι επενδυτές μπορεί να φοβούνται για τον εμπορικό πόλεμο με την Κίνα, η μεγαλύτερη απειλή για αυτούς ίσως είναι η αλλαγή στην αντίληψη για την Κίνα ως σταθερό μέρος για επένδυση. 


Οι δυτικοί αναλυτές και οι επενδυτές έχουν εδώ και πολλά χρόνια επαναπαυθεί στη δεδομένη ύπαρξη επιχειρηματικών και επενδυτικών ευκαιριών που δήθεν υφίστανται στην Κίνα, αλλά στην πραγματικότητα η ολοκληρωτικά κρατική οικονομία της χώρας απέτυχε σε μεγάλο βαθμό να αποδώσει σταθερή και βιώσιμη ανάπτυξη.

 
Για να είναι συνεπής με τους στόχους που έθεσε για τον εαυτό του ο Τραμπ αφ' ης στιγμής αποφάσισε να διεξαγάγει εμπορικό πόλεμο, πρέπει η Κίνα να ανοίξει περαιτέρω την αγορά της στις αμερικανικές εξαγωγές, ειδικά στα αμερικανικά γεωργικά προϊόντα που επλήγησαν σημαντικά κατά τη διάρκεια του εμπορικού πολέμου. Επίσης, πιέζει την Κίνα να σταματήσει την πρακτική εξαναγκασμού των αμερικανικών εταιριών να παραδίδουν υψηλή τεχνολογία. Από την πλευρά του, ο Κινέζος πρόεδρος χρειάζεται κυρίως ο Τραμπ να προβεί στην εξάλειψη ή έστω στη σημαντική μείωση των δασμών που επέβαλαν οι Ηνωμένες Πολιτείες σε κινεζικά αγαθά, ύψους 250 δισεκατομμυρίων δολαρίων.

 
Η αυτοπεποίθηση του Τραμπ πηγάζει από το γεγονός ότι, παρόλο που το ισοζύγιο μεταξύ όλων των αμερικανικών προϊόντων τα οποία μεταφέρονται στο εξωτερικό και των αγαθών που εισήγαγαν οι ΗΠΑ οδηγεί σε εμπορικό έλλειμμα -που μάλιστα αυξήθηκε ελαφρά τον Μάρτιο-, παραταύτα, το έλλειμμα με την Κίνα περιορίστηκε στο χαμηλότερο επίπεδο των τελευταίων πέντε ετών. Μειώθηκε δηλαδή τον Μάρτιο στο χαμηλότερο επίπεδο από το 2014, πέφτοντας 16,2%, στα 28,3 δισ. δολάρια. Τα αποτελέσματα αυτά δημοσιοποιήθηκαν πριν από τις κρίσιμες εμπορικές διαπραγματεύσεις μεταξύ Ουάσινγκτον και Πεκίνου.


Η οικονομική κατάσταση της Κίνας είναι πολύ πιο επικίνδυνη από ό,τι πολλοί δυτικοί παρατηρητές θέλουν ή τους συμφέρει να παραδεχτούν.

 
Μόλις αφαιρεθεί ο μανδύας της επίσημης προπαγάνδας που κυριαρχεί από διάφορα συστημικά μέσα ενημέρωσης και κυβερνητικά όργανα, η ωμή πραγματικότητα είναι ότι η Κίνα δεν αναπτύσσεται τόσο γρήγορα όσο λέγεται και γράφεται, αφού το κινεζικό σύστημα πνίγεται από ένα χρέος που δεν θα αποπληρωθεί ποτέ. Ενώ η κινεζική κυβέρνηση στοχεύει στην αύξηση του ΑΕΠ κατά 6% έως 6,5% για το 2019, μεγάλο μέρος αυτής της δραστηριότητας είναι απλά μια συνάρτηση των κρατικών δαπανών, παρά της οικονομικής επέκτασης του ιδιωτικού τομέα.

 
Ο αυταρχικός χαρακτήρας της κινεζικής οικονομίας όχι μόνο επιβραδύνει την πραγματική δυναμική της χώρας, αλλά καθιστά την ειρηνική συνύπαρξη με τις δυτικές οικονομίες της αγοράς σχεδόν ανέφικτη. Η σημερινή -όπως η παλαιότερη Κίνα- ενσωματώνει την ξεπερασμένη έννοια της σύγχρονης νομισματικής θεωρίας, όπου το κράτος απλά «δημιουργεί» λεφτά (όχι από λεφτόδεντρα, αλλά από τους φορολογουμένους) για να ανταποκριθεί στους πολιτικούς και οικονομικούς στόχους του Κομμουνιστικού Κόμματος (ΚΚΚ). Δεδομένου ότι οι οικονομικές πολιτικές της Κίνας καθοδηγούνται τελικά από την πολιτική ανασφάλεια του ΚΚΚ, τα αποτελέσματα των κρατικών δαπανών δεν είναι ούτε ικανοποιητικά ούτε διαρκή.

 
Ο Τραμπ έχει καταφέρει να διαλύσει άλλη μία αυταπάτη (αλλά και επιδίωξη ορισμένων ελίτ της παγκοσμιοποίησης):  

ΔΙΕΘΝΗΣ ΠΟΛΙΤΙΚΗ και ΟΙΚΟΝΟΜΙΑ: O χρόνος συνεχίζει να μετράει αντίστροφα…

Του Κώστα Στούπα


To 2007 κανένας δεν πρόσεχε τα προβλήματα της Ισλανδίας γιατί η οικονομία της ήταν τόσο μικρή που κανείς δεν νοιαζόταν. 

Η Ισλανδία όμως έμοιαζε με καναρίνι σε ορυχείο. Τον παλιό καιρό στα ορυχεία, για την πρόληψη από τους κινδύνους έκλυσης επικίνδυνων αερίων, έπαιρναν μαζί ένα κλουβί με ένα καναρίνι. Τα καναρίνια είναι ιδιαίτερα ευαίσθητα και ο θάνατός τους προειδοποιούσε τους ανθρώπους πως κάτι επικίνδυνο συμβαίνει…

 

Την Άνοιξη του 2008 χρεοκόπησε η Bear Sterns  και λίγους μήνες αργότερα αφού είχαμε ακούσει πολλές φορές πως είναι πολύ μεγάλη για να χρεοκοπήσει ακολούθησε η Lehman Brothers…

 

O Jim Rogers συνιδρυτής με τον George Soros του Quantum Fund  που μεταξύ 1973 και 1983 έγραψε απόδοση περί το 4.000% υποστηρίζει πως τα προεόρτια της επόμενης ύφεσης έχουν ξεκινήσει και αναφέρει τις περιπτώσεις της Τουρκίας, της Αργεντινής κλπ. σαν τα πρόδρομα σημάδια…

 

Η αλήθεια είναι πως όλοι ασχολούμαστε με τους S-400 και τις γεωτρήσεις στην Κυπριακή ΑΟΖ και αδιαφορούμε για το δράμα της κοινωνίας στη Τουρκία.

 
Ένα δολάριο το 2010 αντιστοιχούσε σε 1,53 τουρκικές λίρες. Σήμερα η αντιστοιχία έχει φτάσει 1 δολάριο προς 5,65 λίρες.  Εύλογο λοιπόν αυτό που παρατηρούμε όσοι μπορούν εγκαταλείπουν τη χώρα ενώ όσοι δεν μπορούν αγκαλιάζουν ακόμη πιο σφιχτά το λαϊκίστικό ημιδικτατορικό καθεστώς του Ερντογάν που αναζητεί συνεχώς εξωτερικούς εχθρούς προκειμένου να διατηρήσει την δημοφιλία του υψηλά.

 
Ο Τράμπ θέλει να λύσει τις παρενέργειες που απορρέουν από την παγκοσμιοποίηση και την τεχνολογική επανάσταση κηρύσσοντας εμπορικούς πολέμους προς την Κίνα και την Ευρώπη.
 

Οι αναταράξεις που θα προκαλέσει όμως ένας γενικευμένος εμπορικός πόλεμος τον πιέζουν να καθυστερήσει την γενίκευση του μετά τις επερχόμενες αμερικανικές εκλογές.


Ο ίδιος δεν διστάζει να προβαίνει συχνά δημόσια σε "μπούλινγκ" προς την FED υποδεικνύοντας να ασκήσει νομισματικές πολιτικές οι οποίες θα τον ευνοήσουν βραχυπρόθεσμα, αδιαφορώντας για τις μακροπρόθεσμες συνέπειες.


Ήδη, από τις αρχές του 2019 οι Κεντρικές Τράπεζες (FED, ΕΚΤ κλπ.) διαγκωνίζονται να δημοσιοποιήσουν τις προθέσεις τους για μειώσεις επιτοκίων και νέα προγράμματα ποσοτικής χαλάρωσης. Οι δηλώσεις αυτές προκάλεσαν νέες κερδοσκοπικές κινήσεις στις αγορές οι δείκτες των οποίων καταρρίπτουν το ένα ρεκόρ μετά το άλλο.


Μια ιδιαίτερα εύστοχη εκτίμηση έκανε πρόσφατα ο στρατηγικός αναλυτής της Bank of America Merrill Lynch, Θάνος Βαμβακίδης στο δίκτυο CNBC: "Οι  κεντρικές τράπεζες εμπλέκονται σήμερα σε έναν συγκαλυμμένο πόλεμο συναλλάγματος που προκαλεί στασιμότητα στις αγορές".
 

Κατά τον ίδιο: "Δεν μπορούν να επηρεάσουν το κόστος δανεισμού, επειδή τα επιτόκια είναι σε ιστορικά χαμηλά, οπότε ο μόνος τρόπος με τον οποίο μπορούν να διευκολύνουν περαιτέρω τις νομισματικές συνθήκες είναι να εξασθενήσουν το νόμισμά τους. Έτσι, κατά κάποιο τρόπο, βρισκόμαστε σε έναν νομισματικό πόλεμο, αν και κανείς δεν το αναγνωρίζει"..
 

Οι επόμενες εκλογές στις ΗΠΑ είναι τον Νοέμβριο του 2020, μέχρι τότε ο πρόεδρος Τραμπ λογικά θα αποφύγει να προκαλέσει αναταράξεις που θα μπορούσαν να οδηγήσουν σε ένα domino effect και ένα παγκόσμιο κραχ.
 

Με ένα πρόεδρο όμως που γράφει στα παλιά του τα παπούτσια τις δικλείδες ασφαλείας του συστήματος και κάνει οικονομική και εξωτερική πολιτική μεταξύ "ύπνου και ξύπνιου" από το κρεβάτι μέσω twitter κανείς δεν πρέπει να είναι ποτέ σίγουρος για τίποτα.
 
Διαβάζουμε καθημερινά για την εκατέρωθεν μεθόδευση νομισματικών  και εμπορικών πολέμων οι οποίες μοιάζουν με αναφλέξεις πυροκροτητών δίπλα στην μεγαλύτερη βόμβα που δημιουργήθηκε ποτέ: Το παγκόσμιο χρέος που ξεπερνά τα 230 τρισ. δολάρια και το 300% του παγκόσμιου ΑΕΠ.


Η επόμενη κρίση θα είναι...

ΔΙΕΘΝΗΣ ΠΟΛΙΤΙΚΗ - ΟΠΛΙΚΑ ΣΥΣΤΗΜΑΤΑ: Νέες κινήσεις στην πυρηνική σκακιέρα

Γράφει ο  δρ Παντελής Οικονόμου 

Πρώην διεθνής πυρηνικός επιθεωρητής (ΙΑΕΑ).

Οι πρωτοβουλίες της Βόρειας Κορέας κατά τον απελθόντα Απρίλιο δημιουργούν διεθνώς ιδιαίτερο ενδιαφέρον, στο πλαίσιο της διαρκούσας πυρηνικής κρίσης που έχει επίκεντρο τη μικρή αυτή ασιατική χώρα.

Προ ημερών, ο Κιμ Γιονγκ Ουν επισκέφθηκε τον Ρώσο πρόεδρο Βλαντιμίρ Πούτιν στο Βλαδιβοστόκ σε μια προσπάθεια να βρει διέξοδο από την ασφυκτική πίεση των διεθνών κυρώσεων που έχει επιβάλει στη χώρα του το Συμβούλιο Ασφαλείας του ΟΗΕ, με τη συγκατάθεση τόσο της Κίνας όσο και της Ρωσίας. Πρόκειται για δύο στρατηγικούς συμμάχους της Βόρειας Κορέας, τους οποίους θέλει σε κάθε περίπτωση να παραμείνουν ενεργοί στο παιχνίδι.

Προηγουμένως, με μια αιφνιδιαστική ανακοίνωση, ο Βορειοκορεάτης ηγέτης απομάκρυνε τον Κιμ Γιονγκ Τσολ, δεξί του χέρι στις διαπραγματεύσεις με τις ΗΠΑ, και ταυτόχρονα απαίτησε να απομακρυνθεί παρομοίως ο Μάικ Πομπέο από τις συνομιλίες.

Τα παραπάνω γεγονότα ήταν άμεση συνέχεια της δοκιμής από τη Β. Κορέα ενός τακτικού βαλλιστικού πυραύλου μικρού βεληνεκούς με «ιδιαίτερη μέθοδο κατευθυνόμενης πτήσης» και «ισχυρή γόμωση». Τα συγκεκριμένα χαρακτηριστικά του πυραύλου υποκρύπτουν, κατά τους ειδικούς, την ύπαρξη ικανότητας αλλαγής και του βεληνεκούς του, δηλαδή τη μετατροπή του από τακτικό σε στρατηγικό όπλο διηπειρωτικού βεληνεκούς. Σημειωτέον ότι το αξιόλογο αυτό τεχνικό επίτευγμα χαρακτηρίζει τους τελευταίους ρωσικούς πυραύλους, η ανάπτυξη των οποίων, μεταξύ άλλων, υπήρξε αιτία για την πρόσφατη έξοδο των ΗΠΑ από τη διμερή αμερικανορωσική συμφωνία INF. Στη συνέχεια,  η Β. Κορέα επανήλθε με πολλαπλές βαλλιστικές δοκιμές μικρού βεληνεκούς.

Με τις παραπάνω πρωτοβουλίες του ο Κιμ Γιονγκ Ουν εκτιμάται ότι στέλνει πολλαπλά μηνύματα προς έναν αποδέκτη, τις ΗΠΑ. Εξακολουθεί να μην παραβιάζει τυπικά την περυσινή συμφωνία του με τον Ντόναλντ Τραμπ στη Σιγκαπούρη για μη διεξαγωγή πυρηνικών δοκιμών, ούτε τη δέσμευσή του για παύση των δοκιμών διηπειρωτικών πυραύλων·· δείχνει ότι επιζητεί ένα πυρηνικό deal, συγχρόνως όμως ότι είναι αποφασισμένος να αποχωρήσει από τη συμφωνία επίτευξής του· εκφράζει τη νευρικότητά του για την προσβολή που δέχθηκε με την προκλητική αποχώρηση του Αμερικανού προέδρου από τη συνάντησή τους στο Ανόι· και, τέλος, αναγνωρίζοντας την πίεση που δημιουργούν στον Ντόναλντ Τραμπ οι αμερικανικές προεδρικές εκλογές του 2020, δηλώνει εμμέσως την εμπιστοσύνη του αποκλειστικά στον σημερινό ένοικο του Λευκού Οίκου.

Το πυρηνικό μπαλάκι ξαναβρίσκεται έτσι στο αμερικανικό γήπεδο και η επόμενη κίνηση αναμένεται τώρα από τον πρόεδρο Τραμπ.

Με αυτόν τον τρόπο, αυξάνεται μεν η απειλή ότι μπορεί να «γίνει της Κορέας». Συγχρόνως όμως ενισχύεται το συνολικό αδιέξοδο και πολλαπλασιάζονται διεθνώς, αν και αθόρυβα, οι φωνές υπέρ της αποδοχής μιας επιπλέον de facto πυρηνικής δύναμης – δίπλα στην Ινδία, το Πακιστάν και ενδεχομένως το Ισραήλ.

Δυστυχώς, μετά 27 χρόνια έκνομης πυρηνικής συμπεριφοράς της Β. Κορέας, η διεθνής κοινότητα και πρωτίστως οι πέντε «νόμιμες» πυρηνικές δυνάμεις –και εγγυήτριες στον ΟΗΕ για την παγκόσμια ειρήνη και ασφάλεια– απέτυχαν οικτρά. 

Η πυρηνική απειλή...

ΔΙΕΘΝΗΣ ΠΟΛΙΤΙΚΗ - ΕΘΝΙΚΑ ΘΕΜΑΤΑ: Το τουρκικό κράτος ως κλεπταποδόχος

«Η Τουρκία δεν έχει Ιστορία, αλλά ποινικό μητρώο». Η φράση μπορεί να ακούγεται σκληρή, αλλά ισχύει στο ακέραιο για τη γειτονική χώρα, η οποία γιορτάζει και πανηγυρίζει και θυμάται με ενθουσιασμό (αντί να ζητήσει συγγνώμη και να δώσει αποζημιώσεις) τις γενοκτονίες που έχει διαπράξει σε βάρος του Ποντιακού Ελληνισμού, των Αρμενίων, τα πογκρόμ και τις μαζικές σφαγές σε βάρος των Ελλήνων της Μικράς Ασίας, των Ελλήνων της Κύπρου, των Κούρδων, των Ασσυρίων και άλλων φυλών και εθνοτήτων.

 

Η Τουρκία έχει ποινικό μητρώο αντί για Ιστορία, επειδή και την οθωμανική της περίοδο, αλλά και από τότε που υποτίθεται ότι λειτουργεί ως «κοσμικό» κράτος έχει ληστρικές διαθέσεις.

 

Απαιτεί όσα δεν της ανήκουν και αρπάζει ό,τι μπορεί. Η εγκληματική δράση της είναι τόσο βαριά και εκτεταμένη, ώστε όποια χρονιά του παρελθόντος κι αν εξετάσει κάποιος θα ανακαλύψει ένα τουρκικό αποτύπωμα σε κάθε σκηνικό εγκλήματος.

 

Η εφημερίδα «δημοκρατία» έγραψε για την αποκάλυψη των «New York Times», που δημοσίευσαν «νέα, αδιάσειστα στοιχεία, σύμφωνα με τα οποία ο Χίτλερ μοίρασε μέρος του λεηλατημένου χρυσού που άρπαξε από τις κατεχόμενες χώρες σε “ουδέτερα κράτη” που βοήθησαν τη ναζιστική Γερμανία.

Μεταξύ των κρατών που έλαβαν μέρος από τον χρυσό ήταν και η Τουρκία, η οποία πήρε από τον Χίτλερ 189 τόνους χρυσό για διευκολύνσεις”! 

 Με αυτόν τον τρόπο, σύμφωνα πάντα με την έκθεση των “New York Times”, μέρος της οποίας παρουσίασε το newsbreak.gr, τα αποθέματα χρυσού της Τουρκίας, από τους 27 τόνους που ήταν πριν από τον πόλεμο, έφθασαν τους 216 στο τέλος του!

Εκτός όμως από την Τουρκία, τόνους λεηλατημένου χρυσού έλαβαν η Ισπανία, η Πορτογαλία και η Σουηδία. Ο χρυσός σε μεγάλο ποσοστό προέρχεται από τα θύματα του Ολοκαυτώματος και ανέρχεται σε 2,6 δισ. δολάρια».

 

Το έγκλημα διεπράχθη, οι αποκαλύψεις έγιναν, τα στοιχεία υπάρχουν.  

Καιρός...

ΔΙΕΘΝΗΣ ΠΟΛΙΤΙΚΗ - ΕΘΝΙΚΑ ΘΕΜΑΤΑ: «Τὰς πόλεις ἀπόλλυσθαι, ὅταν μὴ δύνωνται τοὺς φαύλους ἀπὸ τῶν σπουδαίων διακρίνειν»

Tου Στέλιου Παπαθεμελή

E-mail: stpapathemelis@gmail.com,
            danagennisi.press@gmail.com

 

Το βρώμικο στόμα του εξ ανατολών αγαρηνού δεν σταματά να παραληρεί και ξερνάει δηλητήριο εναντίον τού Ελληνισμού: «Ο στρατός μας είναι έτοιμος να κάνει το ίδιο που έκανε και πριν από 45 χρόνια στην Κύπρο»!!!
 

Αυτά εξ αφορμής της επετείου της βάρβαρης εισβολής τού Αττίλα στην ανοχύρωτη τότε Κύπρο. Η χούντα τού Παπαδόπουλου αφόπλισε την Μεγαλόνησο αποσύροντας την Μεραρχία και η  β’ χούντα τού Ιωαννίδη άνοιξε τις κερκόπορτές της για να μπει αμαχητί ο Αττίλας. Τα επόμενα είναι γνωστά: Η επίσημη Ελλάς είδε την Κύπρο «μακρυά» και δεν μπήκε στον κόπο να την υπερασπισθεί έργω ως όφειλε. Με νύχια και με δόντια. Έκτοτε και επί 45 χρόνια κοροϊδεύουμε εαυτούς και αλλήλους. 

Κολλήσαμε δυστυχώς στο:
«Καὶ ἀκαρτέρει καὶ ἀκαρτέρει
Φιλελεύθερη λαλιά,
Ένα ἐκτύπαε τ’ ἄλλο χέρι
Απὸ τὴν ἀπελπισιά
(Σολωμού, Ύμνος εις την Ελευθερίαν, 6.)Ενώ οφείλαμε να πάμε στο άλλο εκείνο:
«Τὸ σπαθί σου ἀντισηκώνεις,
Τρία πατήματα πατᾷς,
Σὰν τὸν πύργο μεγαλώνεις,
και εἰς τὸ τέταρτο κτυπᾷς!»
(ενθ. αν, 96.)
Αυτή είναι η σωστή και επιβαλλόμενη εθνική στάση.
 

Ο υπαρκτός εκσυγχρονισμός της δεκαετίας τού ’90 και τα έκτοτε αριστεροδέξια παρακολουθήματά του έφεραν την ραγδαία απαξίωση της εθνικοαμυντικής μας βιομηχανίας μέχρι  πλήρους καταρρεύσεώς της. Κι όμως παρά την συστηματικά τα τελευταία χρόνια με συμπαραγωγές και άλλες επινοήσεις πρόσκτηση από την Άγκυρα υψηλής τεχνογνωσίας στην πολεμική της βιομηχανία ως κάποια στιγμή (φαίνεται όχι τώρα πια), η Ελλάδα διατήρησε την αναγκαία συγκριτική υπεροχή της.
 

Όπως αποφαίνονται οι ειδικοί (αντί άλλων Σάββας Καλεντερίδης, «Δημοκρατία», 19/7/19), τα πρόσφατα, έστω ήπια, αμερικανικά αντίμετρα για τους S-400 δημιουργούν προϋποθέσεις ανάκτησης της ελληνικής αμυντικής υπεροχής. Υπερεπείγει ασφαλώς νέα στρατηγική, με συνέπεια και συνέχεια. Η το γε νύν ρήξη ΗΠΑ – Τουρκίας αποτελεί στρατηγική ευκαιρία για την Ελλάδα να ανακτήσει το χαμένο χρόνο και τον χαμένο χώρο.
 

Στο γεωπολιτικό παίγνιο της νοτιοανατολικής Μεσογείου η Άγκυρα επιχειρεί εσχάτως μίαν σφήνα επισπεύδοντας συμφωνία οριοθέτησης με την Λιβύη. Πρέπει η Ελλάδα να κινήσει γη και ουρανόν προκειμένου να αποτραπεί το σχέδιο  (Α. Συρίγος, «Καθημερινή» 21/7/19).
 

«Δια χειρός» Ματέο Σαλβίνι μπλοκαρίστηκε στην άτυπη Σύνοδο τού Ελσίνκι το σχέδιο Βερολίνου – Παρισίων, που απέβλεπε στην ανάδειξη τού Ευρωπαϊκού Νότου σε «αποθήκη ψυχών». Σύμφωνα μ΄ αυτό «Οι ευρωπαϊκές χώρες της Μεσογείου θα είχαν τη βασική ευθύνη να δέχονται τους μετανάστες που διασώζονται στη θάλασσα»! Όπερ έδει δείξαι!
 

Η ελληνική Κυβέρνηση θα βρει το κουράγιο να υψώσει ανάστημα στις μεθοδεύσεις Βερολίνου – Παρισίων ή θα συρθεί, όσο το αντέχει κι αυτό, πίσω από την προτροπή του εκπροσώπου τύπου της Υπατης Αρμοστείας τού ΟΗΕ, Μπόρις Τσεσιρκοφ, που αξιώνει από την τρομακτικά βεβαρυμμένη από τις μεταναστευτικές ροές χώρα μας «να βρεθούν κατάλληλα καταλύματα, να επιταχυνθούν οι μεταφορές ατόμων στην ενδοχώρα και να βελτιωθούν οι συνθήκες διαβίωσής τους». Αυτός δεν πληρώνει , μόνο διατάζει. Σαλβίνι που μας χρειάζεται κι εδώ!
 

Προηγουμένως να πάψουμε να «καθεύδομεν υπό μανδραγόραν»(=φυτό με ναρκωτικές ιδιότητες).
 

Εύστοχα ο πανεπιστημιακός  Α. Μαρκαντωνάτος προτείνει την «Επαναφορά της αρχαίας ελληνικής γλώσσας και λογοτεχνίας ως εξεταζομένου μαθήματος στο Γυμνάσιο, με στόχο οι μαθητές να εμπεδώσουν τις ήδη αποκτηθείσες γνώσεις τους, και εκ θεμελίων απλούστευση και αναθεώρηση των διδακτικών εγχειριδίων για την εκμάθηση της αττικής διαλέκτου στις γυμνασιακές τάξεις». Μην μένει κι αυτή η φωνή, «φωνή βοώντος εν τη ερήμω»!
 

Οι αποποιήσεις κληρονομίας από 30.000 το 2013, ξεπέρασαν τις 150.000 το περασμένο χρόνο. Αιτία ο υπέρογκος και αβάσταχτος φόρος κληρονομίας και ο περιβόητος ΕΝΦΙΑ. Να δούμε ποιες θα είναι τελικά οι «καινοτόμες ρυθμίσεις» των νέων κυβερνητών μας.
 

Επώδυνη η ιστορία τού χρέους:   1993-2004 (κυβερνήσεις ΠΑΣΟΚ) 143 δισ. €  2005-2009 (κυβερνήσεις Ν.Δ.) 81 δισ. €
 

Και έπεται συνέχεια, πιο επώδυνη λόγω και των μνημονίων…
 

«Όχι σε αποπροσανατολιστικές συνομιλίες στο Κυπριακό, την ώρα που ο αγαρηνός με τον  Αττίλα II λεηλατεί την ΑΟΖ της Κυπριακής Δημοκρατίας». Είναι η αγωνιώδης κραυγή ενός καθαρού πατριώτη τού Περικλή Νεάρχου, ο οποίος τα λέει κάθε φορά έξω από τα δόντια:
«Δεν είναι δυστυχώς μόνο η τουρκική αρπακτικότητα, αυθαιρεσία και στρεψοδικία. Είναι επίσης η μυωπική και χρεωκοπημένη πολιτική που ακολουθεί η ελληνική πλευρά, με στόχο την «προσέγγιση» δήθεν με τους Τουρκοκυπρίους για την  «επανένωση» της Κύπρου, στο πλαίσιο μιας «διζωνικής ομοσπονδία»! (…) Η Κύπρος έχει άμεση ανάγκη να αναπροσαρμόσει την πολιτική και την στρατηγική της. Οποιαδήποτε νέα διολίσθηση προς διακοινοτική διαπραγμάτευση των υδρογονανθράκων τής Κυπριακής ΑΟΖ...

ΔΙΕΘΝΗΣ ΠΟΛΙΤΙΚΗ - ΤΟΥΡΚΙΑ - ΕΘΝΙΚΑ ΘΕΜΑΤΑ: Ήρθε πράγματι η σειρά της Τουρκίας;

Του ΠΑΝΤΕΛΗ ΣΑΒΒΙΔΗ

Με ανακούφιση αναρωτήθηκαν στο διαδίκτυο αρκετοί Έλληνες αν ο Ερντογάν άφησε τον μάταιο τούτο κόσμο, μετά την αναπαραγωγή στον αρρωστημένο χώρο του διαδικτύου ενός fake news από αραβικά sites.

    Όχι, ο «σουλτάνος» ζει και βασιλεύει.

Η Τουρκία είναι, και θα παραμείνει, ένα διαρκές πρόβλημα για την Ελλάδα. Θα πρέπει να αντιμετωπιστεί με έναν συνδυασμό σκληρής και ήπιας ισχύος. Η σκληρή ισχύς θα έχει τον χαρακτήρα της πειστικής αποτροπής και η ήπια θα επιστρατεύσει όλες τις δυναμικές δυνάμεις της χώρας – στην Ελλάδα και στο εξωτερικό.

 

Τα μηνύματα ότι θα φθάναμε στο σημερινό σημείο αδυναμίας ήταν γνωστά. Φρόντισε να τα μεταδώσει η ίδια η Τουρκία όταν άρχισε με σοβαρότητα τη σχετική προσπάθεια αλλά στην Αθήνα χόρευαν στο κατάστρωμα του Τιτανικού. Τώρα γίνεται –ή θα γίνει– προσπάθεια να καλυφθούν κενά, αλλά η Τουρκία ενεργεί μεθοδικά και αποφασιστικά σε βάρος των ελληνικών και κυπριακών συμφερόντων.

Δεν μας φταίει ο Ερντογάν. Ο Τούρκος πρόεδρος κάνει ό,τι είναι να κάνει για τη χώρα του, και είναι ο λιγότερο προκλητικός από όλο το φάσμα των τουρκικών πολιτικών δυνάμεων. Ακόμη, φυσικά, και από τους «δυτικόστροφους» κεμαλιστές, οι οποίοι, την εβδομάδα που πέρασε, ζήτησαν από τον Ερντογάν να καταλάβει τα Αντικύθηρα. Και πριν προκληθεί ο γέλωτάς σας, σας υπενθυμίζω πως οι κεμαλιστές, πάλι, μαζί με κάποιους άλλους εθνικιστές, ήταν που αμφισβήτησαν την ελληνικότητα 18 κατοικημένων νησιών του Αιγαίου και η τουρκική πολιτική τα συμπεριέλαβε στις διεκδικήσεις της.

Η Τουρκία ως γενική πολιτική, και όχι ο Ερντογάν μόνο, αμφισβητούν τη Λοζάνη. Και από την εποχή του Θουκυδίδη είναι γνωστό πως ο ισχυρός διεκδικεί μέχρι εκεί που μπορεί να αντισταθεί ο ανίσχυρος.

     

Οι συμμαχίες είναι καλές και χρήσιμες, αλλά κανείς, την κρίσιμη ώρα, δεν θα συμπαραταχθεί μαζί σου. Το πολύ-πολύ η υποστήριξη να είναι διπλωματική, όπως γίνεται και τώρα.

Η Ελλάδα φαίνεται να είναι η οριογραμμή της Δυτικής επιρροής, κυρίως των ΗΠΑ αλλά και της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Από την Τουρκία και σε ολόκληρη τη Μέση Ανατολή, χώρες μπορεί να συντάσσονται με τις ΗΠΑ αλλά γνωρίζουν πως η Ουάσινγκτον είτε δεν θέλει είτε δεν μπορεί, πλέον, να καθορίσει μόνη της τις εξελίξεις και τις ισορροπίες στην περιοχή. Και αναζητούν και αλλού στηρίγματα, όπως στην Ρωσία και την Κίνα.

 

Η Ελλάδα, ενταγμένη στην ΕΕ και το ΝΑΤΟ, δεν έχει αυτήν την ευελιξία αλλά δεν είναι και σίγουρο ότι το Πεκίνο και η Μόσχα την θέλουν στις δικές τους συμμαχίες. Προτιμούν να έχουν με την Αθήνα καλές σχέσεις, να τους ικανοποιεί μερικά, στρατηγικής φύσεως αιτήματα, αλλά την θέλουν στα Δυτικά κέντρα από όπου θα μπορούσε να τους παράσχει κάποια υποστήριξη.

Δύο είναι τα μεγάλα ζητούμενα που βρίσκονται σε εξέλιξη και θα επηρεάσουν και την Ελλάδα.

Το ένα είναι η προσπάθεια των τριών ισχυρών δυνάμεων –ΗΠΑ, Ρωσίας και Κίνας– να διαμορφώσουν διμερή συνεργασία που θα περιορίσει την τρίτη δύναμη. 

Σ’ αυτήν την προσπάθεια οι ΗΠΑ επιδιώκουν, μάλλον, μια συνεργασία με τη Ρωσία διότι ανησυχούν από την άνοδο και την παγκόσμια επιρροή της Κίνας. Η Ρωσία δεν έχει εκδηλώσει ακόμη την προτίμησή της, και η Κίνα είναι σαφές ότι θα αντιμετωπίσει περισσότερες δυσκολίες με τις ΗΠΑ παρά με τη Ρωσία.

Η Ευρώπη χωρίς την προβολή σκληρής ισχύος δεν μπορεί να διαδραματίσει κανέναν παγκόσμιο ρόλο, παρά στην έκταση που της επιτρέπει η οικονομική της δύναμη.

    

Το άλλο είναι η ρευστότητα στον μικρασιατικό και μεσανατολικό χώρο.

Εδώ, ο κύριος δρων που μας ενδιαφέρει είναι η Τουρκία. Δεν είναι σαφές αν η αναθεωρητική και ακραία προκλητική πολιτική της Άγκυρας είναι ένδειξη δύναμης ή αδυναμίας. Πάντως, πρέπει να θεωρείται δεδομένος ένας επαναπροσανατολισμός της γειτονικής χώρας προς την Ανατολή – επαναπροσανατολισμός με στρατηγικά χαρακτηριστικά.

 

Η ένδειξη ότι η προκλητικότητα της Άγκυρας προέρχεται από αδυναμία και φόβο έλαβε σαφή χαρακτηριστικά με τη δήλωση του πρώην υπαρχηγού του τουρκικού ΓΕΕΘΑ Εργκίν Σαϊγκούν ότι μετά το Ιράκ και τη Συρία, σειρά στην αμερικανική ατζέντα έχει η Τουρκία. Κατά τον απόστρατο στρατηγό, τις απόψεις του οποίου αποκάλυψε στο pontos-news.gr με άρθρο που μετέφρασε από το τουρκικό internethaber ο Σάββας Καλεντερίδης, οι ΗΠΑ δεν θέλουν να δουν την Τουρκία να γίνεται περιφερειακή δύναμη· το μεγάλο θέμα τους είναι η ασφάλεια του Ισραήλ, και η δημιουργία μιας κουρδικής υπόστασης είναι αποφασισμένη.  

Αυτός είναι ο τουρκικός εφιάλτης.  

Είπε και κάτι άλλο ο στρατηγός από το οποίο οι ελληνικές Ένοπλες Δυνάμεις έχουν οδυνηρή εμπειρία κατά την τουρκική αποβίβαση (όχι απόβαση) στην Κύπρο: 

ΔΙΕΘΝΗΣ ΠΟΛΙΤΙΚΗ - ΤΟΥΡΚΙΑ: Οι ΗΠΑ κάνουν τους λογαριασμούς τους για τη μετά Ερντογάν εποχή

Toυ ΣΑΒΒΑ ΚΑΛΕΝΤΕΡΙΔΗ

Τη στιγμή που τα τουρκικά στρατεύματα είναι έτοιμα να εισβάλουν στη Β. Συρία έχοντας απέναντί τους τεθωρακισμένα οχήματα και επιθετικά ελικόπτερα Boeing AH-64 Apache του στρατού των ΗΠΑ, τη στιγμή που ο Ερντογάν σε δηλώσεις που έκανε την Παρασκευή σε σύσκεψη των προέδρων όλων των νομαρχιακών επιτροπών του ΑΚΡ επιτέθηκε εναντίον των ΗΠΑ ξεκαθαρίζοντας ότι «όποιο κι αν είναι το αποτέλεσμα των συνομιλιών που κάνουμε με τις ΗΠΑ, για τη δημιουργία ζώνης ασφαλείας κατά μήκος των συνόρων μας με τη Συρία, εμείς είμαστε αποφασισμένοι να κατακερματίσουμε τον διάδρομο της τρομοκρατίας [σ.τ.σ.: κουρδικό διάδρομο], χωρίς να ζητήσουμε την άδεια κανενός […]. Δίνουν στους Κούρδους του PYD δεκάδες χιλιάδες φορτηγά με όπλα και πυρομαχικά, όλα δωρεάν. Σε ποιους τα δίνουν; Τα δίνουν στην τρομοκρατική οργάνωση,* στο PKK και τους συντρόφους τους. Ποιος τα δίνει; Εκείνοι που μας παρουσιάζονται ως στρατηγικός μας σύμμαχος», τη στιγμή που το NBC News γράφει ότι με βάση πλκηροφορίες από τέσσερις αξιωματούχους ο Ερντογάν απείλησε τον Τραμπ, στη συνάντησή τους στην Οσάκα, ότι αν οι ΗΠΑ επιβάλουν κυρώσεις στην Τουρκία για τους S-400 τότε θα οδηγήσει τη χώρα του εκτός ΝΑΤΟ και θα κλείσει τη βάση του Ιντζιρλίκ για τους Αμερικανούς, όσο γίνονται όλα αυτά και άλλα τόσα, σύμφωνα με δημοσίευμα της εφημερίδας Aydınlık, οι ΗΠΑ εργάζονται πάνω σε σχέδια για την επόμενη ημέρα μετά τον Ερντογάν, για την πολιτική που θα ακολουθήσουν οι ΗΠΑ τη μετά Ερντογάν εποχή απέναντι στην Τουρκία.

 

    Για να έχουν οι αναγνώστες μας ξεκάθαρη εικόνα, μεταφράσαμε το σχετικό άρθρο και το παραθέτουμε αυτούσιο:

 

«Λογιαριασμοί στις ΗΠΑ για “μετά τον Ερντογάν”»
 

Του İsmet Özçelik, εφημερίδα Aydınlık Gazetesi, 24/7/2019

 

Στις ΗΠΑ εξετάζεται διεξοδικά η Τουρκία και η στροφή της στην Ευρασία. Ο Τραμπ κατηγορεί για όλα αυτά τον Ομπάμα. Κάποιοι λένε ότι «η Τουρκία δεν πρέπει να χαθεί». Σε αντίθετη περίπτωση τα συμφέροντα των ΗΠΑ θα πληγούν βαρύτατα.
 

Έχουν χάσει κάθε ελπίδα από τη σημερινή Τουρκία. Αναζητούν διεξόδους. Οι τελευταίες τους εκτιμήσεις είναι οι εξής: «Όλα αυτά που έγιναν και απομάκρυναν την Τουρκία από τις ΗΠΑ και τη Δύση, είναι προσωπικές επιλογές του Ερντογάν».

 

Ένα από τους υποστηρικτές αυτής της άποψης είναι και ο στρατηγός Μπεν Χότζις, πρώην διοικητής των δυνάμεων του στρατού ξηράς των ΗΠΑ στην Ευρώπη. Προειδοποιεί τους δικούντες τις ΗΠΑ: «Πρέπει να κινηθούμε σκεπτόμενοι τη μετά Ερντογάν εποχή».

 

Τώρα έχουν αρχίσει να κάνουν σχέδια για τη μετά Ερντογάν εποχή. Αυτό συζητιέται πολύ πλέον στις ΗΠΑ. Φαίνεται ότι πήραν πολύ θάρρος από τα αλεπάλληλα λάθη που έκανε το ΑΚΡ το τελευταίο διάστημα. Αναπτερώθηκαν οι ελπίδες τους από το γεγονός ότι το ΑΚΡ έπεσε στις παγίδες που του έστησαν. Οι εκλογές στην Κωνσταντινούπολη τους ενθουσίασαν.

 

Νεκραναστήθηκε και πάλι το αίτημα για «άνοιγμα» προς τους Κούρδους για την επίλυση του Κουρδικού. Το PKK/HDP δηλώνει ανοικτά ότι το «άνοιγμα δεν μπορεί να γίνει με το ΑΚΡ». Παρόμοιες δηλώσεις κάνουν και τα ηγετικά στελέχη του Λαϊκού Ρεπουμπλικανικού Κόμματος (CHP).

   Στις ΗΠΑ υπάρχει η βούληση να «τιμωρηθει αυστηρά ο Ερντογάν». Η άποψη που επικρατεί είναι η εξής: «Πρέπει να πληρώσει το αντίτιμο της προδοσίας».  

Με τον τρόπο αυτόν θέλουν να δώσουν μήνυμα σ’ όλον τον κόσμο αλλά και σε «εκείνους που θα διαδεχθούν τον Ερντογάν». Όσοι βγαίνουν εκτός ελέγχου, θα τιμωρούνται.

 

Ο ψυχολογικός πόλεμος έχει ενταθεί. Σε αραβικές ιστοσελίδες δημοσιεύθηκε μια είδηση, σύμφωνα με την οποία ο Ερντογάν έπαθε καρδιακή προσβολή. Η ισραηλινή ιστοσελίδα breakingisraelnews.com αμέσως αναπαρήγαγε την είδηση, γράφοντας μάλιστα ότι ο Ερντογάν πέθανε. Ενώ ο Ερντογάν είναι διακοπές.

Όμως οι προθέσεις της MOSSAD είναι φανερές.

Οι ΗΠΑ είναι σε λάθος δρόμο, και στο τέλος, όταν καταλάβουν το λάθος τους, θα απογοητευτούν πολύ. Η στάση που τηρεί ο Ερντογάν δεν είναι προσωπική του επιλογή. Κάνει αυτό που επιβάλλει το εθνικό συμφέρον της Τουρκίας. Το μέλλον της Τουρκίας είναι στην Ευρασία και οι επιλογές είναι ανάλογες.

Οι ΗΠΑ δεν έχουν καταλάβει τους Τούρκους
 

Οι ΗΠΑ συνεχώς χάνουν. Τα κράτη παίρνουν τις τύχες τους στα χέρια τους. Το ίδιο ισχύει για τον τουρκικό λαό. Ο λαός μας ήταν πάντα εναντίον των ΗΠΑ. Όμως τα αντιαμερικανικά αισθήματα του τουρκικού λαού κορυφώθηκαν μετά την απόπειρα του πραξικοπήματος των ΗΠΑ/Γκιουλέν εναντίον του Ερντογάν στις 15 Ιουλίου 2016.

    Στο παρελθόν οι κεντροδεξιοί και οι συντηρητικοί στην Τουρκία ήταν πιο ζεστοί απέναντι στις ΗΠΑ. Τώρα συμβαίνει ακριβώς το αντίθετο, και οι δεξιοί ξεπέρασαν σε αντιμερικανισμό ακόμα και τους αριστερούς.

Τα αποτελέσματα της έρευνας είναι ξεκάθαρα. Εκείνοι που είναι εναντίον των ΗΠΑ ξεπερνούν το 90% του συνόλου των ερωτηθέντων.

Οι ΗΠΑ την έχουν άσχημα. Από το 1950 είναι μέσα στην Τουρκία. Όμως δεν έχουν καταλάβει τους Τούρκους.


Οι πιέσεις και οι απειλές δεν έφεραν αποτέλεσμα. Οι S-400 είναι πλέον στην Τουρκία. Το ίδιο ισχύει και για την περιοχή ανατολικά του Ευφράτη. Μόλις η Τουρκία έδειξε αποφασιστική στάση, οι ΗΠΑ τα έχασαν.

Η κατάσταση στην Αν. Μεσόγειο είναι παρόμοια. Η Τουρκία συνεχίζει τις έρευνες και για γεωτρήσεις για φυσικό αέριο.

Οι εχθροί της Τουρκίας είναι σε πανικό. Τώρα βγήκαν στο πρσκήνιο και λογαριάζουν για την «μετά Ερντογάν» εποχή. Όμως όλα είναι πολύ φανερά. Είτε με τον Ερντογάν είτε χωρίς τον Ερντογάν, το αποτέλεσμα δεν θα αλλάξει.

    Η Τουρκία έχει στραφεί προς την Ευρασία και αυτή...

ΔΙΕΘΝΗΣ ΠΟΛΙΤΙΚΗ: Οι πλατείες των Βαλκανίων

Του ΣΤΑΥΡΟΥ ΤΖΙΜΑ

Ο πρόεδρος Μακρόν κατά την επίσκεψή του στο Βελιγράδι  μίλησε σε μαζική λαϊκή συγκέντρωση που είχε διοργανώσει ο Σέρβος ομόλογός του  Αλεξάνταρ Βούτσιτς, γνωρίζοντας ότι ο Γάλλος ηγέτης αρέσκεται να απευθύνεται σε συγκεντρωμένα πλήθη.

 Οταν μετά τη συγκέντρωση ρωτήθηκε από συμπατριώτη του δημοσιογράφο για το εάν  στο πλαίσιο της επίσκεψης θα δει και εκπροσώπους της αντιπολίτευσης,  οπαδοί της οποίας από τις αρχές της άνοιξης διαδηλώνουν στο Βελιγράδι κατά του Βούτσιτς, είπε ότι μόλις λίγες ώρες προτού ξεκινήσει το ταξίδι εστάλη τέτοιο αίτημα στη γαλλική πρεσβεία, αλλά, πλέον, δεν μπορούσε να αλλάξει το πρόγραμμά του, παραβιάζοντας το πρωτόκολλο. 

Ο Μακρόν δεν είχε κανένα λόγο να «χαλάσει» την εικόνα της επίσκεψης, από τη στιγμή  μάλιστα που η δυναμική των κινητοποιήσεων της σερβικής αντιπολίτευσης έχει αρχίσει να εξανεμίζεται και ο Βούτσιτς, την παραίτηση του οποίου αξιώνουν τα κόμματα και οι οργανώσεις της, παραμένει ακλόνητος διακηρύσσοντας –στην κοινή συνέντευξη με τον Μακρόν– ότι «στις εκλογές όποτε και αν γίνουν θα πάρω 55%».

Ισως το πρόγραμμά του να είχε διαμορφωθεί διαφορετικά εάν συνέχιζαν να κατακλύζουν δύο και τρεις φορές την εβδομάδα τους δρόμους της σερβικής πρωτεύουσας μερικές χιλιάδες  διαδηλωτές. Δεν είναι όμως έτσι τα πράγματα και αυτό διευκόλυνε τον Μακρόν. 

Οι διαδηλώσεις στο Βελιγράδι, όπως κι εκείνες  στα Τίρανα εναντίον του Εντι Ράμα και στο Μαυροβούνιο κατά του Μίλο Τζουγκάνοβιτς, που από τις αρχές του χρόνου είχαν δημιουργήσει εικόνα διαγραφόμενης αναταραχής σε χώρες- κλειδιά για τις λεπτές ισορροπίες της περιοχής, ξεθωριάζουν. Δεν συνέγειραν τον κόσμο και δεν απέκτησαν δυναμική στην κοινωνία. Στο Μαυροβούνιο έχουν σχεδόν εκλείψει, στην Αλβανία περιορίζονται στους οργανωμένους οπαδούς της αντιπολίτευσης που και αυτοί εμφανίζουν σημάδια κόπωσης και στο  Βελιγράδι εκείνοι που διαμαρτύρονται στις πλατείες  όλο και λιγοστεύουν. 

Οσοι προέβλεψαν «βαλκανική άνοιξη», μάλλον έπεσαν έξω. Οι διοργανωτές των κινητοποιήσεων δεν έπεισαν τους πολίτες ότι αποτελούν την εναλλακτική  στον αυταρχισμό και στη διαφθορά για τα οποία κατηγορούν τους κυβερνώντες. Εχουν, εξάλλου και οι ίδιοι, πολλούς σκελετούς στην ντουλάπα τους.  

Απογοητευμένοι από τις πολιτικές ηγεσίες τους οι άνθρωποι στα δυτικά Βαλκάνια έχουν εναποθέσει τις ελπίδες τους...

Αριστερών σουργελοκατσαπλιάδων κωμωδία

Σαν σήμερα (31/7/ΧΧΧΧ)

904: Οι Σαρακηνοί καταλαμβάνουν τη Θεσσαλονίκη.

1922: Ο 18χρονος Ραλφ Σάμουελσον είναι ο πρώτος άνθρωπος στον κόσμο που κάνει θαλάσσιο σκι.

1976: Ο πρωθυπουργός Κωνσταντίνος Καραμανλής, με επιστολή του προς τον πρόεδρο της ΔΟΕ, λόρδο Κιλάνιν, προτείνει τη μόνιμη τέλεση των Ολυμπιακών Αγώνων στην Ελλάδα.

1992: Ο Πύρρος Δήμας κατακτά το πρώτο του χρυσό μετάλλιο στους Ολυμπιακούς Αγώνες της Βαρκελώνης. Συμμετέχει στην κατηγορία των 82,5 κιλών και σηκώνει 370 κιλά στο σύνολο

2017:  Πεθαίνει σε ηλικία 73 χρονών ο διάσημος θεατρικός συγγραφέας, σεναριογράφος και ηθοποιός Σαμ Σέπαρντ .

2017: Πεθαίνει η  ηθοποιός ίνδαλμα του γαλλικού κινηματογράφου Ζαν Μορό, σε ηλικία 89 ετών