35 ΧΡΟΝΙΑ ΑΡΓΟΤΕΡΑ: Πανεπιστήμια, ένα σκουληκιασμένο κεράσι

Απο την ΣΩΤΗ ΤΡΙΑΝΤΑΦΥΛΛΟΥ

Σ’ ένα αυτοβιογραφικό βιβλιαράκι με τίτλο «Ο χρόνος πάλι» (που εκδόθηκε πέρυσι από τις εκδ. Πατάκη) καταγράφω μερικές σημειώσεις για το ελληνικό πανεπιστήμιο και τη φοιτητική ζωή από το 1975 ως το 1980, όταν φοιτούσα στη Φυσικομαθηματική της Αθήνας. Η κατάσταση στο πανεπιστήμιο παραμένει απαράλλακτη· μερικοί μάλιστα διατείνονται ότι έχει χειροτερέψει.

Αθήνα, Χημείο

Ξυπνούσα νωρίς· πάντα είχα λόγους να ξυπνάω νωρίς. Kάθε μέρα επαναλάμβανα στον εαυτό μου: «Πρέπει να σπουδάσω, πρέπει να προχωρήσω»· σπατάλησα τέσσερα –σχεδόν πέντε– χρόνια στη Φυσικομαθηματική της Αθήνας, ανάμεσα σε αριστερούς και δεξιούς ζηλωτές: μαθήματα δεν γίνονταν· τα εργαστήρια αναβάλλονταν για την «άλλη» εβδομάδα· γίνονταν συνελεύσεις, πολιτικές εκδηλώσεις, παρατεταμένες, αδιέξοδες συζητήσεις, όπου, συχνά, η βία που υπόβοσκε ξεσπούσε με τρόπους αναπάντεχους. Ένιωθα ότι ζούσα σε μια μικρογραφία ολοκληρωτικού καθεστώτος, σε συνθήκες σοσιαλφασισμού, μαζικής τρομοκρατίας: έβλεπα τον εαυτό μου σαν τον Ιβάν Ντενίσοβιτς· αριθμός μητρώου κρατουμένου: ΙΙΙ-854. Οι κομμουνιστές –κινεζόφιλοι, σοβιετόφιλοι, ρουμανόφιλοι, τροτσκιστές– μου φαίνονταν εν δυνάμει πολιτικοί εγκληματίες: ήταν πρόθυμοι να χρησιμοποιήσουν εναντίον των τυράννων τα μέσα των τυράννων. Οι περισσότεροι έκαναν λόγο για «κομματικά καθήκοντα», για «κουμπούρια», για τη «διχτατορία» που θα εγκαθιστούσε το προλεταριάτο… τόνιζαν επιδεικτικά το «χ»· χρησιμοποιούσαν απειλητικές λαϊκές εκφράσεις: «έχω ράμματα για τη γούνα σου», «πίσω έχει η αχλάδα την ουρά»· «φωτιά και τσεκούρι»· μιλούσαν με τρόπο κακόηχο, γλαφυρό: «τα σκυλιά του ιμπεριαλισμού», «με βουβό πόνο αποχαιρετήσαμε τον μπουρλοτιέρη του ΕΛΑΣ...», «οι λακέδες της μπουρζουαζίας»· ενδιαμέσως, ακούγονταν λέξεις της ορεινής επαρχίας, του αγροτικού παρελθόντος. 

Τα μέλη του «Ρήγα Φεραίου» συμπεριφέρονταν με περισσότερη ηπιότητα· όμως, πώς να συμφιλιωθείς με τόσες αυταπάτες; Όσο για τους τροτσκιστές, ήταν σημαδεμένοι από τη μνήμη του θύματος· δεν τους είχε δοθεί η ευκαιρία να επιδείξουν το στρατιωτικό τους πνεύμα, το πόσο λίγο διέφεραν από τους λενινιστές. Καμιά φορά, όταν τους έβλεπα να πουλάνε την «Εργατική πάλη» έξω από το κτίριο του Χημείου, τους χαμογελούσα· μου χαμογελούσαν κι εκείνοι· το βεβιασμένο χαμόγελο του πουριτανού κομμουνιστή. Απέφευγα εκείνους που πουλούσαν τη «Ρήξη» και το «Οδόφραγμα»· η παρδαλή, πολεμοχαρής ορολογία της άκρας Αριστεράς: κοινωνικό μίσος, αδιαλλαξία· ο συνασπισμός των ηλιθίων.

Κάθε μέρα σκεφτόμουν: πρέπει να φύγω από την Ελλάδα· να φύγω, να φύγω για πάντα. Μικρή πόλη, μεγάλη κόλαση. Να σταθώ στο κέντρο του κόσμου, διαπερασμένη από τις ακτίνες του ήλιου: ποιο όμως ήταν το κέντρο του κόσμου; Το ότι έβηχα οφειλόταν στην ασφυκτική, την επαρχιακή ατμόσφαιρα της Αθήνας· ο βήχας, οι υποτροπιάζουσες κρίσεις βρογχοπνευμονίας ήταν μια μεταφορά, ένας συμβολισμός: άνοιξε το παράθυρο... ν’ αναπνεύσω... Υour TV sheets… 

Την ημέρα που πήρα πτυχίο, φόρτωσα όλα μου τα υπάρχοντα στο τρένο: βιβλία, δίσκους βινυλίου, μπαλωμένα μπλουτζίν, παλιά τεύχη του περιοδικού “Pop”, του “Pop & Rock”, του “Creem” και του “Salut les copains”· όλα εκείνα τα φτωχικά πράγματα που πρόσβαλλαν τα κομμουνιστικά θέσμια του πατέρα μου μαρτυρώντας ότι είχα παρασυρθεί από τον αμερικανικό τρόπο ζωής κι ότι βυθιζόμουν στο σεξ, τα ναρκωτικά και στο ροκ εντ ρολ. Πράγματι: βυθιζόμουν στο σεξ, στα ναρκωτικά και στο ροκ εντ ρολ.

Και αναδυόμουν με τρόπο εξαίσιο.

Έφυγα με το τρένο.

[...]

Γύρω μου εκτυλισσόταν η εποχή της μεταπολίτευσης· ζω πίσω απ’ τον κόσμο, σκεφτόμουν· ανάμεσα σε ανθρώπους που απεργάζονται μια επανάσταση χωρικών· δεν έχω καμιά θέση εδώ, πρέπει να φύγω, πρέπει να φύγω. Αλλά δεν μπορούσα να φύγω· έβγαζα λιγοστά χρήματα μεταφράζοντας και διδάσκοντας αγγλικά και γαλλικά σε φροντιστήρια ξένων γλωσσών· έτρεχα από το ένα φροντιστήριο στο άλλο –από το Παγκράτι στα Λιόσια κι έπειτα στην Πλατεία Μαβίλη– μ’ ένα μηχανάκι πενήντα κυβικών που έκανε θόρυβο σαν να επρόκειτο να διαλυθεί. 

Σκεφτόμουν: τι θ’ απογίνεις, σ’ όλη σου τη ζωή θα δουλεύεις στα φροντιστήρια; Τι θ’ απογίνεις; Για να συμπληρώσω το εισόδημά μου, μετέφραζα λήμματα για ζωολογικές και φυτολογικές εγκυκλοπαίδειες: Καμηλοπάρδαλις, προκύων ο πλύντης, αίλουρος ο λαμπρός, πετούνια, αζαλέα... Και: τι θα κάνεις με το πτυχίο της Φαρμακευτικής, ποιος θα σε βοηθήσει να σπουδάσεις κάτι άλλο; Θυμάμαι τα χρόνια στη Φυσικομαθηματική σαν μια ξέφρενη κούρσα: έπαιρνα μαθήματα δι’ αλληλογραφίας γύρω από διάφορα γνωστικά αντικείμενα, συσσώρευα πτυχία και πιστοποιητικά σπουδών· όλες μου οι αιτήσεις για υποτροφίες έγιναν δεκτές, αλλά μετά από τόσο μεγάλο κόπο ώστε δεν είχαν πια καμιά αξία. Και παρ’ όλ’ αυτά, πίστευα –το πιστεύω ακόμα– ότι η γνώση είναι αυτοσκοπός: δεν σπουδάζεις «για να...», σπουδάζεις «επειδή...».

Φοιτητική ζωή

Στη Φυσικομαθηματική δεν κάναμε μαθήματα, ούτε εργαστήρια· στήναμε καβγάδες, δήθεν πολιτικούς: οι αμπεχονοφόροι φοιτητές έκαναν αποχές και καταλήψεις. Δεν τολμούσες να τους αντιμιλήσεις· δεν ήξεραν τι είναι δημοκρατία, ούτε σκόπευαν να μάθουν· ίσως είχαν ακούσει κάτι για τη Γαλλική Επανάσταση, κάτι για την Κομμούνα του Παρισιού, για την κατάληψη της Βαστίλλης. 

Οι περισσότεροι καθηγητές είχαν συνεργαστεί με τη χούντα και δεν πατούσαν το πόδι τους στη σχολή από φόβο μήπως τους ρίξουμε αυγά ή τους δολοφονήσουμε: τα ένστικτα ήταν θηριώδη. Οι φοιτητικές συνελεύσεις διαρκούσαν ολόκληρες μέρες (και νύχτες)· κανείς δεν ενδιαφερόταν για το περιεχόμενο των σπουδών, για το κτιριακό μας χάλι, για τη γενική ελεεινότητα: την οικονομική και αισθητική· για τη σύγχυση του μυαλού και τη ρυπαρότητα των σωμάτων.

Μεταπολίτευση ΙΙΙ

Ωμή αναρχία εξαπολύθηκε στην οικουμένη· κάποια αποκάλυψη πλησιάζει· στροβιλίζονται οι σκιές των πουλιών.

Οι περισσότεροι άνθρωποι στράφηκαν στον κομμουνισμό σε περιόδους φασισμού. Οι αντιφασίστες ταυτίστηκαν με τους κομμουνιστές· οι κομμουνιστές έγραψαν την Ιστορία: την Ιστορία που δεν τη γράφουν οι νικητές· τη γράφουν οι ηττημένοι.

Τι σκεφτόμουν εκείνον τον καιρό: Δεν είμαι σαν εσένα, δεν θα γίνω ποτέ σαν εσένα.

Η Ελλάδα, ένα νεκροταφείο ιδεών, ένα σκουληκιασμένο κεράσι.

ΑTHENSVOICE

Αρχαία «χρέη», νέοι εμπαιγμοί

Tης Τασουλας Kαραϊσκακη

«Οι Ελληνες δεν πληρώνουν τα χρέη τους από το 400 π. Χ., θα πληρώσουν τώρα;», φέρεται να είπε (βλ. Capital. gr) ο ιδρυτής της Better Capital, Jon Moulton, προ ημερών στο Λονδίνο, στο συνέδριο European Investing in Destressed Debt Forum.

Ηταν όντως δύσκολος για την αρχαία Ελλάδα ο 3ος αι. π. Χ., κοινωνικά, οικονομικά, πολιτικά (αν και παντού στον ελλαδικό χώρο συνέχιζε να ανθεί ένας μοναδικός πολιτισμός). Η πόλη-κράτος ήταν σε κρίση, το δουλοκτητικό σύστημα είχε εξαντλήσει τις δυνατότητές του, ο Πελοποννησιακός πόλεμος (431-404 π. Χ.) είχε ανατρέψει δομές και ισορροπίες. Είχαν ακολουθήσει κι άλλοι πολλοί πόλεμοι ώς τη μάχη της Μαντινείας (362 π. Χ.) και την άνοδο των Μακεδόνων. Ταξικές αναμετρήσεις, αδελφοκτόνες συγκρούσεις, εξοντωτικοί ανταγωνισμοί μεταξύ των ηγεμονίδων πόλεων (Αθήνα, Σπάρτη, Θήβα), βίαιες εναλλαγές στην εξουσία, πτώση της παραγωγής, δυσκολίες στο εμπόριο και τη ναυτιλία. Μεγάλη διπλωματική και οικονομική αστάθεια.

Ομως, ποια ήταν τα χρέη που δεν πλήρωναν οι Ελληνες; Δεν πλήρωναν φόρους στους Σπαρτιάτες τα παλιά μέλη της Αθηναϊκής Συμμαχίας; Δεν κατέβαλλαν οι Αθηναίοι τους μισθούς στους ιπποτοξότες, τους ναύτες, τους στρατιώτες τους; Δεν έδιναν οι μέτοικοι το μετοίκιον; Δεν πλήρωναν οι πλούσιοι την προεισφορά στην πόλη; Δεν κατέβαλλαν οι Χίοι ή οι Λέσβιοι τις συντάξεις στην Αθήνα;

Ποια ήταν, στη συνέχεια, τα 2.410 ετών ανεξόφλητα χρέη των Ελλήνων; Τα «χρέη» που δημιούργησαν αντιστεκόμενοι, επί 2,4 χιλιετίες, εναντίον επιδρομέων και κατακτητών; Ή μήπως εκείνα που προξένησαν οι εξουθενωτικές λεηλασίες της Ελλάδας, οι ανηλεείς ξένες παρεμβάσεις, η μετατροπή της χώρας σε κοινόχρηστη αποικία των δυνάμεων;

Ψευδοανεξαρτησίες, εδαφικοί ακρωτηριασμοί, μικρή οικονομική αυτάρκεια, και έρχονται τα δύο πρώτα δάνεια, κουτσουρεμένα από τους ληστρικούς όρους και τις αγορές πολεμοφοδίων από τους δανειστές. Αδύνατη η εξόφληση των τοκοχρεολυσίων – η πρώτη πτώχευση (1827). Δολοφονία Καποδίστρια, ενθρόνιση Οθωνα, νέο δάνειο, νέα πτώχευση (1843), έξι νέα δάνεια με υψηλά επιτόκια (το 70% αυτών δίνεται για την αποπληρωμή των χρεών), τρίτη πτώχευση (1893), νέα δάνεια και τέταρτη πτώχευση (1932). Το 1965 εξοφλούνται όλα τα προπολεμικά χρέη. Ομως λαμβάνονται νέα δάνεια, ακόμη περισσότερα μεταπολιτευτικά, διαρκώς νέα, με τοκογλυφικούς όρους, κυκλοφορεί στην αγορά δανεικό χρήμα, που έκτοτε καλύπτεται και αποκαλύπτεται ανάλογα με τη συγκυρία, αλλά παραμένει γερή «επένδυση» για όσους κερδοσκοπούν από τη δική μας χρεοκοπία.

Τα δάνεια δεν δίνονται στην Ελλάδα από μεγαλοψυχία, αλλά γιατί αυτοί που τα παραχωρούν με επαχθέστατους για μας όρους γνωρίζουν ότι θα πάρουν πίσω πολλαπλάσια. Ξένες κυβερνήσεις και οίκοι αναθεματίζουν τους «αναξιόπιστους, ψευδολόγους, τεμπέληδες, απατεώνες, ελαφρόμυαλους» Ελληνες ενώ πασχίζουν να γεμίζουν ασφυκτικά το πουγγί τους. Με όλα τα μέσα, θεμιτά και αθέμιτα. Οπως με την ενορχηστρωμένη κοροϊδία· δεν αποτελούν οι υπερχρεωμένοι Γραικύλοι το προσφιλές εμπαικτικό καρύκευμα στις βαρύγδουπες επισημάνσεις τους; Και όλο και νέες συσκοτίσεις, νέοι φενακισμοί, νέα στίγματα: Εχουμε να πληρώσουμε από το 400 π. Χ.! Θα μπορούσαμε και να το πιστέψουμε, μέσα στον αυτοοικτιρμό, τη σύγχυση, την απόγνωσή μας!

«ΟΥΡΑΝΟΚΑΤΕΒΑΤΑ ΧΡΙΣΜΑΤΑ» και ΕΠΙΓΕΙΑ ΜΠΙΝΕΛΙΚΙΑ

Γραφει ο ΓΙΩΡΓΟΣ ΚΑΤΣΙΚΑΣ  (katsikas.george@gmail.com) 

στο ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΚΑΦΕΝΕΙΟ

(...) Φέρτε λίγο στο μυαλό σας τα πεζοδρόμια της βρώμας, θυμηθείτε το «περάστε προσεχώς» που σας λένε όταν ζητάτε ένα κωλόχαρτο απ την δημοτική αρχή, δείτε τις μαύρες τρύπες της τοπικής αυτοδιοίκησης που έχουν καταστήσει τους δημοτικούς μας άρχοντες ασυναγώνιστους υποψηφίους στη διεκδίκηση των «τίτλων» των πρωταθλητών διαφθοράς (με επίσημα στοιχεία) αλλά και πρωταθλητών ζητιανιάς κρατικών επιδοτήσεων (θυμηθείτε τα πρόσφατα ξεφτιλίκια του εκπροσώπου τους υπερ-ζήτουλα «Ομερ Πριόνη») δείτε τα ξεχαρβαλωμένα πεζοδρόμια λόγω προεκλογικών έργων – βιτρίνα απέναντι απ το σχολείο του παιδιού σας στο οποίο δήμος ΔΕΝ αποδίδει τα κονδύλια θέρμανσης, αλλά έχει χρήμα για έργα-βιτρίνα, ρίξτε και μια ματιά στην φουσκωτή βάρκα και τα σωσίβια που έχετε στο σπίτι σας σε πρώτη ζήτηση για τα «ακραία καιρικά φαινόμενα» του χειμώνα και πείτε μου αν κανονικά η ΚΟΜΜΑΤΙΚΗ ταυτότητα του κάθε υποψηφίου πρέπει να ΚΑΕΙ, και να εξεταστεί μόνο η ΙΚΑΝΟΤΗΤΑ πραγματικής και ΕΝΤΙΜΗΣ προσφοράς…

Πάνω λοιπόν στην γενική μας τρέλα λόγω της τραγελαφικής κατάστασης που χαρακτηρίζει γενικά την τοπική αυτοδιοίκηση ανεξαρτήτως κομματικών χρωματισμών έρχονται οι πολιτικοί αρχηγοί να μας αποτρελάνουν

Για τον Γιωργάκη ικανοί είναι μόνο οι πράσινοι, με τέτοια διαφορά μάλιστα απ τους υπολοίπους που αν δεν επικρατήσουν κινδυνεύει η χώρα (!) γι αυτό και απειλεί με εθνικές εκλογές

Για τον Αντωνάκη τον Ανοιξιάτικο ικανοί είναι μόνο οι γαλάζιοι ,για τον Σουργελοσυλλέκτη ικανά είναι μόνο τα «μπουμπούκια» τύπου Μπουμπούκου, για την λοβοτομημένη από αποστειρωμένο σφυροδρέπανο Καντηλαναφτισσα του Λενιν ικανοί είναι τα κόκκινα πιόνια του Περισου και για τον Αλέξη οι σκόρπιες συνιστώσες που έχει μαζέψει στην παιδική χαρά του οι οποίες δεν έχουν συνισταμένη…

Αυτή είναι οι κατάντια πολιτικών και πολιτών. Η ικανότητα και η εντιμότητα μετρώνται με βάση το περίφημο «κομματικό χρίσμα», από εκείνους που είναι άμεσα υπεύθυνοι για την απόλυτη χρεοκοπία της χώρας από πάσης πλευράς

Οι διαχρονικά αποδεδειγμένα ανίκανοι δίδουν εγγυήσεις ικανότητας σε τρίτους, και οι διαχρονικά αποδεδειγμένα ανέντιμοι, πιστοποιούν την εντιμότητα των εκλεκτών τους

Ο μεγάλος παραλογισμός όμως είναι άλλος. Ο ανέντιμος-ανίκανος δεν είναι και σπουδαία έκπληξη να μετατρέπεται σε τιμητή.

Ο μεγάλος παραλογισμός είναι το πώς οι «ικανοί» τρίτοι δέχονται ανερυθρίαστα το χρίσμα από αποδεδειγμένα άχρηστους, αλλά και το πώς ένας λαός που μέχρι πριν λίγο καιρό ήταν έτοιμος να πάρει με τις πέτρες όλους τους άχρηστους πολιτικούς κόπρους που τον κατέστρεψαν, σήμερα είναι έτοιμος να πάει να ψηφίσει τους «ανεξάρτητους» που εκείνοι του υποδεικνύουν…

Η εύκολη και προφανής δικαιολογία είναι αυτή της «μη ζητηθείσης» στήριξης

Η καραμέλα που κερνάνε τα «αχρωμάτιστα» και «ανεξάρτητα» -εξαρτημένα φρούτα, είναι ότι ΔΕΝ ζήτησαν κομματικό χρίσμα, αρά αν αυτό έρθει ουρανοκατέβατο (!) δεν είναι ικανό να αμαυρώσει την τραγελαφική εικόνα ουδετερότητας και «ανεξαρτησίας» που απευθύνεται σε ηλίθιους

Ο κύριος Χ είναι «ανεξάρτητος» που στηρίζεται δια ουρανοκατέβατου χρίσματος από το ΠΑΣΟΚ (!) ο κύριος Ψ είναι «ανεξάρτητος» που στηρίζεται δια ουρανοκατέβατου χρίσματος από τη ΝΔ (!) ο κύριος Ζ είναι «ανεξάρτητος» που στηρίζεται δια ουρανοκατέβατου χρίσματος από το ΚΚΕ (!) και πάει λέγοντας το ανέκδοτο περί ανεξαρτησίας…

Αυτοί οι «ανεξάρτητοι» θα σας σώσουν…

Αυτούς να πάτε να ψηφήσετε και μετά να πέσετε για ύπνο ήσυχοι γιατί η τύχη σας θα δουλεύει…

Τα «ουρανοκατέβατα» πολύχρωμα χρίσματα που μοιράζουν οι άχρηστοι θα σας απαλλάξουν από το «ουρανοκατέβατο» μνημόνιο

Σε όσους πάντως έχουν απομείνει, που δεν έχουν χάσει ακόμα την ΜΝΗΜΗ και τα λογικά τους έχω να κάνω μια και μόνη παρατήρηση

Οι πραγματικά ικανοί και οι πραγματικά έντιμοι, στα ουρανοκατέβατα χρίσματα των αθλίων που μας κατέστρεψαν απαντούν με επίγεια ΜΠΙΝΕΛΙΚΙΑ

Με στηρίζεις άχρηστε πολιτικάντη χωρίς να στο ζητήσω? Σε στέλνω στο διάολο μαζί με χρίσμα σου!!!

Κοινοποιείς τη στήριξή σου χωρίς να με ρωτήσεις? Κοινοποιώ το επίγειο μπινελίκι μου, φρέσκο φρέσκο!!! Τόσο απλά τόσο γήινα

Υπάρχουν τέτοιοι? Βρείτε τους και στηρίξτε τους.

Είμαι γραφικός και υπερβολικός? Βολευτείτε με κάποιον εκλεκτό εκείνων που υποτίθεται θα διώχνατε με τις κλωτσιές βολευτείτε με τα ανδρείκελα των παρασίτων της πολιτικής που σαπίζουν εκ του ασφαλούς βιδωμένα στα έδρανα της Βουλής (όπου διακομματικά έχουν βολέψει το μισό γενεαλογικό τους δέντρο) και περιμένετε να δείτε καλύτερες μέρες στις μικρές κοινωνίες της καθημερινότητάς σας…

Να είστε σίγουροι. Θα έρθουν και αυτές ουρανοκατέβατες…

Αυτός και οι «άλλοι»

Του ΓΙΑΝΝΗ ΠΑΡΑΣΚΕΥΟΠΟΥΛΟΥ

Εν όψει των δημοτικών εκλογών, ο πρωθυπουργός αρχικά προέτασσε τον «Καλλικράτη». Θεωρούνταν μια win-win situation, για να το πούμε ελληνικά. Διότι, δεδομένου ότι το αντίπαλον δέος (λέμε τώρα), ο κ. Σαμαράς, ανήγαγε την κάλπη σε ετυμηγορία για την οικονομική πολιτική (ξαναλέμε τώρα) της κυβέρνησης και του Μνημονίου, ο κ. Παπανδρέου διατηρούσε το πλεονέκτημα της διπλής και κατά το δοκούν ερμηνείας του εκλογικού αποτελέσματος, όποιο και αν ήταν αυτό: αν το ΠΑΣΟΚ έχανε τις εκλογές, τότε απλώς ο λαός θα καταψήφιζε πρόσωπα και όχι το Μνημόνιο, αν τις κέρδιζε, τότε ο λαός θα αποφαινόταν υπέρ και των δύο. Η δικλίδα ασφαλείας ήταν έτοιμη.

Τι συνέβη και δύο εβδομάδες πριν από την αναμέτρηση ο πρωθυπουργός με την τηλεοπτική συνέντευξή του (λέμε τώρα) απεμπόλησε το συγκριτικό του πλεονέκτημα στην ερμηνεία του εκλογικού αποτελέσματος; Διότι τώρα, έτσι που τα έκανε, αν το κόμμα του κερδίσει τις εκλογές, αυτό με τίποτα δεν ερμηνεύεται ως επιβράβευση της οικονομικής πολιτικής της κυβέρνησης. αντιθέτως, έτσι και τις χάσει, αυτό μόνο ως καταδίκη της πολιτικής του Μνημονίου θα μπορούσε να ερμηνευθεί. 

Προς τι λοιπόν η αυτοκτονική στροφή στην πρωθυπουργική ρητορική; Δεν θυμίζει λίγο την απόδραση του προκατόχου του, μόλις πριν από ένα χρόνο; Στα χάλια που κατάντησε την ελληνική οικονομία ο δικομματισμός, πλέον η ετήσια κυβερνητική θητεία θα φτάσει να λογίζεται κατόρθωμα. Και το «παρελθέτω απ' εμού το ποτήριον τούτο» θα καταντήσει να γίνει η κυρίαρχη πολιτική συμπεριφορά.

Δεν απειλεί με εθνικές εκλογές ο πρωθυπουργός προκειμένου να κερδίσει τις δημοτικές. Μάλλον, με πρόσχημα την ήττα στις δημοτικές, ετοιμάζεται να χάσει και τις εθνικές. Μάλλον ετοιμάζεται και εκείνος να την κάνει. Αγρίεψαν τα πράγματα. Αναζητείται το κυβερνητικό σχήμα που θα μας βγάλει από την ΟΝΕ. Και όλοι φροντίζουν να βγάλουν την ουρά τους απ' έξω.

Πέραν, δηλαδή, της κωμικής εικόνας που παρουσιάζει ένας ηγέτης χώρας που λέει στον κόσμο: ψηφίστε τους καλύτερους υποψηφίους, αλλά αν αυτοί δεν ανήκουν στους δικούς μου, τότε εσείς οδηγείτε τον τόπο στην καταστροφή. Λες και ο πρωθυπουργός μιας χώρας δεν αποτελεί κομμάτι των κατοίκων της, τους οποίους κυβερνά, άρα και των αποφάσεών τους. Λες και είναι από εδώ ο κ. Παπανδρέου και από εκεί όλοι εμείς. Οι «άλλοι». Λες και κατέβηκε από το πουθενά και αν δεν συμμορφωθούμε με τις απαιτήσεις του, τότε το κρίμα θα είναι στο λαιμό μας.

Αυτό το σύνδρομο αποξένωσης του πρωθυπουργού απαντά συχνά στη συμπεριφορά του. Παιδί της ομογένειας, δεν δίστασε να βαυκαλιστεί κατά τρόπο επιεικώς άκομψο, λέγοντας ότι σε δύσκολους καιρούς, μυξιάρικο αγόρι ακόμα, ένιωσε την κάννη του περιστρόφου στον λαιμό του. Λες και εμείς οι υπόλοιποι, οι «άλλοι», καλοπερνάγαμε.δεν δίστασε σε αποστροφή της συνέντευξής του να δηλώσει ανερυθρίαστα ότι τελευταίως τα πράγματα πάνε καλύτερα στη χώρα μας, και αν εμείς δεν το έχουμε καταλάβει είναι επειδή ζούμε εδώ, ενώ ο ίδιος το νιώθει και το αντιλαμβάνεται όποτε βρίσκεται στο εξωτερικό. Δεν μένει λοιπόν παρά να πάμε και εμείς, «οι άλλοι», έξω, για να αισθανθούμε ότι τα πράγματα πάνε καλύτερα μέσα. (Ετσι κι αλλιώς ένα δεύτερο κύμα οικονομικής μετανάστευσης έχει ήδη ξεκινήσει.) Παιδί της ομογένειας και

Η αποστασιοποίηση του κ. Παπανδρέου από τη μητέρα πατρίδα δεν φαίνεται βέβαια στα πολλά ταξίδια του ούτε στα ανυπόφορα ελληνικά του. Θα ήταν φτηνό και μικρόψυχο να του καταλογίσουμε κάτι τέτοιο. Φαίνεται όμως στον τρόπο που δικαιολογείται για τις συχνές επισκέψεις του στην αλλοδαπή, λέγοντας ότι τα προβλήματα της Ελλάδας είναι έξω, γι' αυτό και ο ίδιος επιλέγει να βρίσκεται συχνά εκεί. Τα προβλήματα όμως της Ελλάδας είναι μέσα, ίσως γι' αυτό και ο ίδιος προτιμά να περνά τον περισσότερο καιρό του αλλού.

Και το αποκορύφωμα της πρωθυπουργικής αλλοτρίωσης: στο μήνυμά του για την 28η, ο κ. Παπανδρέου επισημαίνει: «Και σήμερα δίνουμε μια μάχη, από την οποία δεν προσπαθήσαμε να δραπετεύσουμε. Την δίνουμε με ευθύνη, κάθε μέρα, κάθε στιγμή, μαζί με τον ελληνικό λαό». Τιμή του που μας συμπεριέλαβε.

«Α-ψηφίστε» τους... διακριτικά

Του Kωνσταντινου Zουλα

«Επιτρέπεται το κάπνισμα», ρώτησε χθες ένας φίλος την ιδιοκτήτρια του εστιατορίου που τρώγαμε. Η απάντησή μάς αιφνιδίασε. «Επισήμως όχι, αλλά μπορείτε να καπνίσετε διακριτικά στον διπλανό χώρο του μαγαζιού»...

Εννοείται ότι λίγα λεπτά αργότερα βρισκόμασταν στο χωρισμένο με τζάμι τμήμα του εστιατορίου όπου σχεδόν όλοι κάπνιζαν. Ηταν προφανές ότι η συγκεκριμένη ιδιοκτήτρια, συμμορφούμενη σε ανύποπτο χρόνο με τις ρυθμίσεις Αβραμόπουλου είχε κατασκευάσει ειδικό χώρο για τους καπνίζοντες. Εχοντας επωμιστεί το σχετικό κόστος και κυρίως συνειδητοποιώντας ότι ουδείς ασκεί οποιονδήποτε έλεγχο, απλά αποφάσισε να εφαρμόσει έναν... δικό της νόμο που ικανοποιεί όλους - καπνιστές και μη.

Επανέρχομαι στο πολυσυζητημένο θέμα, διότι ενώ απολάμβανα την επιβλαβή μου συνήθεια, συνειδητοποίησα ότι αυτό που συμβαίνει με το κάπνισμα είναι η επιτομή του σουρεαλιστικού τρόπου που λειτουργεί η χώρα μας. Σκεφτείτε το. Και τα δύο μεγάλα κόμματα εδώ και μια δεκαετία δεσμεύονται ότι θα απαγορεύσουν πλήρως το τσιγάρο στους δημόσιους χώρους. Μετά τέσσερα χρόνια παλινωδίες, η Ν.Δ. ψήφισε τελικώς ένα νόμο (εν μέσω θέρους) που ουδέποτε εφαρμόσθηκε διότι πρωτίστως το ΠΑΣΟΚ τον αποδόμησε ως άτολμο, καταλογίζοντας στον τότε υπουργό ακόμη και ύποπτους συμβιβασμούς με τα μπουζουκομάγαζα.

Ανέλαβε το ΠΑΣΟΚ την εξουσία, χρειάσθηκε να έρθει και πάλι καλοκαίρι για να ανακοινώσει τον δικό του αυστηρότερο νόμο (μπουζούκια και καζίνο εξαιρέθηκαν...) για να παραδεχθεί σήμερα ότι όχι μόνον δεν μπορεί να τον επιβάλει, αλλά ότι πιθανότατα χρειάζεται κάποιες «διορθώσεις» (sic) επί το ελαστικότερον.

Το αστειότερο είναι ότι οι «διορθώσεις» αυτές όλα δείχνουν ότι θα ξαναφέρουν όχι μόνον τις καταγγελθείσες «εξαιρέσεις» του νόμου Αβραμόπουλου, αλλά πιθανότατα και εκείνες του κ. Εκτορα Νασιώκα. Ποιος είναι ο κύριος; Ο υφυπουργός Υγείας του ΠΑΣΟΚ επί Σημίτη. Προφανώς το έχετε ξεχάσει αλλά ο αντικαπνιστικός νόμος υποτίθεται ότι ισχύει στην Ελλάδα από τις 29 Ιουλίου του... 2002, καθώς τότε πρωτοψηφίσθηκε από τη Βουλή μας!

Κατά τα άλλα, οι εκπρόσωποί μας απορούν που δεν παίρνουμε τοις μετρητοίς τις ακόμη σοβαρότερες αποφάσεις τους...

Κάτι τρέχει στο Αιγαίο

Από την ΑΡΙΣΤΟΤΕΛΙΑ ΠΕΛΩΝΗ

«Εχουµε διδαχθεί ότι η ελληνοτουρκική φιλία είναι εφικτή αλλά είναι και εύθραυστη». Με αυτά τα λόγια το 2000 ο Γ. Παπανδρέου υποδεχόταν στην Αθήνα τον τότε οµόλογό του Ισµαήλ Τζεµ. Ο Πρωθυπουργός ξαναπιάνει το νήµα του ελληνοτουρκικού διαλόγου από εκεί που το άφησε το 2004 και παρ ότι η Αθήνα διαψεύδει τα περί επικείµενης συµφωνίας το βέβαιο είναι ότι κάτι κινείται στο Αιγαίο.

Οι διερευνητικές επαφές, σύµφωνα µε την πολιτική εντολή των δύο Πρωθυπουργών, προχωρούν και εντατικοποιούνται  ο επόµενος γύρος συνοµιλιών ανάµεσα στον πρεσβευτή Παύλο Αποστολίδη και τον τούρκο υφυπουργό Εξωτερικών Φεριντούν Σινιρλίογλου αναµένεται να πραγµατοποιηθεί στα µέσα Νοεµβρίου  αλλά, σύµφωνα µε την Αθήνα είναι νωρίς να γίνεται λόγος για οποιαδήποτε συµφωνία. Αυτό, όµως, δεν εµποδίζει την Αγκυρα να παίζει το επικοινωνιακό της παιχνίδι, διαµηνύοντας τόσο στο εσωτερικό όσο και προς τις Βρυξέλλες ότι οι ελληνοτουρκικές σχέσεις εξοµαλύνονται και πως η συµφωνία είναι θέµα µηνών.

Διπλωµατικές πηγές σηµειώνουν πως η Αγκυρα δεν έχει τίποτα να χάσει από τις διαρροές για επέκταση των ελληνικών χωρικών υδάτων ή της άρσης του casus belli.Αντιθέτως, κερδίζει, δίνοντας προς τα έξω την εντύπωση ότι τα βρίσκει µε τους γείτονές της. Για παράδειγµα, δεν είναι λίγοι όσοι περιµένουν ότι οι τουρκικές παραβιάσεις στο Αιγαίο θα αναφέρονται µεν στο σχετικό κείµενο της Επιτροπής  όπως και οι πλόες τουρκικών πλοίων σε τµήµατα της ελληνικής υφαλοκρηπίδας , αλλά µε ιδιαίτερα ήπια φρασεολογία που θα έχει τη µορφή «η Ελλάδα παραπονέθηκε για...».

Οι παροικούντες την Ιερουσαλήµ µπορεί να διαψεύδουν τις τουρκικές διαρροές περί επίλυσης του ζητήµατος της υφαλοκρηπίδας µέχρι το τέλος του χρόνου, αλλά, από την άλλη, δεν αποκλείουν τίποτα. Κι αυτό, διότι εκτιµούν ότι υπάρχει πραγµατική βούληση από την πλευρά του Τ. Ερντογάν, ενώ τα νοµικά επιχειρήµατα και οι σχετικές µελέτες (τις είχε παραγγείλει ο Χάρης Παµπούκης από µεγάλα βρετανικά γραφεία) είναι στη διάθεση της ελληνικής πλευράς από το 2003, όταν οι δύο χώρες έφθασαν ένα βήµα πριν από την υπογραφή συµφωνίας για τη δηµιουργία συνυποσχετικού παραποµπής στη Χάγη. Δεν είναι τυχαίο, ότι, σύµφωνα µε κυβερνητικές πηγές, στο Μέγαρο Μαξίµου έχουν πραγµατοποιηθεί αρκετές συσκέψεις ανάµεσα στον Πρωθυπουργό και τον καθηγητή Διεθνούς Δικαίου Χρήστο Ροζάκη, ενώ τουλάχιστον µέχρι το καλοκαίρι συµµετείχε σε αυτές και ο υπουργός Επικρατείας Χ. Παµπούκης.

Για τα χωρικά ύδατα. 

Παρ ότι η ελληνική πλευρά διαψεύδει τις διαρροές υπενθυµίζοντας ότι µένει πιστή στον εµπιστευτικό χαρακτήρα των συνοµιλιών, σύµφωνα µε πληροφορίες των «ΝΕΩΝ», υπάρχει πρόοδος στις συνοµιλίες ως προς την επέκταση των ελληνικών χωρικών υδάτων, την οποία φαίνεται να αποδέχεται η Αγκυρα, χωρίς ωστόσο οι συνοµιλίες να έχουν φθάσει ακόµη σε συζήτηση για συµφωνία επί ορισµένου εύρους.

Πάντως, µε τις διαρροές από την Αγκυρα τίθεται και πάλι στο προσκήνιο το χρόνιο αγκάθι στο Αιγαίο. Κι αυτό είναι ότι, σε αντίθεση µε τη διεθνή πρακτική, τα χωρικά ύδατα της Ελλάδας (6 ναυτικά µίλια) δεν εναρµονίζονται µε τον εναέριο χώρο της (10 ναυτικά µίλια), δυσαρµονία στην οποία εδράζεται η πρακτική των τουρκικών παραβιάσεων. Τυχόν επέκταση των ελληνικών χωρικών υδάτων θέτει αυτόµατα από την Τουρκία ζήτηµα εναρµόνισής τους µε τον εναέριο χώρο. Η φόρµουλα που είχε βρεθεί επί κυβέρνησης Σηµίτη υιοθετούσε την ευθυγράµµιση θάλασσας και αέρα και έφθανε, σύµφωνα µε πληροφορίες, από τα 6 (στο Νότιο και Ανατολικό Αιγαίο) µέχρι σχεδόν τα 9 ναυτικά µίλια (σε περιοχές µακριά από τις τουρκικές ακτές).

Το casus belli.  

Σε κάθε περίπτωση, δεν πρέπει να θεωρούνται τυχαίες ούτε οι επανειληµµένες αναφορές τούρκων αξιωµατούχων στο casus belli και στην πρόθεση να απαλειφθεί εφόσον η Ελλάδα παραιτηθεί από το δικαίωµά της να επεκτείνει τα χωρικά της ύδατα στα 12 ναυτικά µίλια. Πάντως στην «Κόκκινη Βίβλο»όπου περιγράφεται το δόγµα εθνικής πολιτικής στην Τουρκία και εφέτος δεν απαλείφθηκε το «casus belli» την Ελλάδα. Διπλωµατικές πηγές σηµειώνουν ότι, παρά το κεκτηµένο δικαίωµα, όσες φορές προχώρησε ο ελληνοτουρκικός διάλογος ήταν κοινή παραδοχή ότι η Ελλάδα δεν θα επεκτείνει µονοµερώς την αιγιαλίτιδα ζώνη της στα 10 ή 12 ναυτικά µίλια, καθώς στο Αιγαίο δεν πλέουν µόνο ελληνικά πλοία και η πλήρης επέκταση θα εµπόδιζε τη διεθνή ναυσιπλοΐα. Με την ίδια λογική, κοινή ήταν η παραδοχή ότι η τουρκική υφαλοκρηπίδα δεν θα πρέπει να περικυκλώνει τα ελληνικά νησιά του Ανατολικού Αιγαίου.

Γυροφέρνουν συνεχώς το Καστελλόριζο

«Αγκάθι» αποτελεί το Καστελλόριζο, αφού η Τουρκία από το 2008 και µετά δείχνει επανειληµµένως το ενδιαφέρον της για την περιοχή αυτή, µε τις έρευνες του νορβηγικού σκάφους το 2008 και πιο πρόσφατα µε τις έρευνες του «Πίρι Ρέις» σε τµήµατα της ελληνικής υφαλοκρηπίδας. Με αυτό τον τρόπο, λένε διπλωµατικές πηγές, η Αγκυρα πιέζει την Αθήνα να ξεχάσει το Καστελλόριζο, σηµείο-κλειδί για την Ελλάδα το οποίο αφορά κατοχύρωση και υπολογισµό της ελληνικής υφαλοκρηπίδας στην περιοχή της Νοτιοανατολικής Μεσογείου.

Η τουρκική θέση είναι πως ένα νησί τόσο αποµονωµένο από τον ελληνικό ηπειρωτικό κορµό δεν µπορεί να περιορίζει τόσο πολύ την τουρκική υφαλοκρηπίδα. 

ΤΑ ΝΕΑ

ΙΣΡΑΗΛ: Ξεριζώνουν μέχρι και τα ελαιόδεντρα των παλαιστινίων !!!

Του ΝΑΣΙΜ ΑΛΑΤΡΑΣ

Ακόμα και για το μάζεμα της ελιάς οι Παλαιστίνιοι πρέπει να δίνουν μάχες χαρακωμάτων με τους Ισραηλινούς στρατιώτες και τους Εβραίους εποίκους. Γιατί είναι το δέντρο που τους κράτησε χιλιάδες χρόνια στη γη.

Ενα εκατομμύριο δέντρα από τα δέκα που κατέχουν οι Παλαιστίνιοι έχουν κάψει ή ξεριζώσει οι Εβραίοι έποικοι και οι μπουλντόζες του ισραηλινού στρατού τα τελευταία δέκα χρόνια. Το 80% των δέντρων αυτών είναι ελαιόδεντρα. Μόνο τις πρώτες δύο εβδομάδες του Οκτώβρη οι έποικοι έχουν προκαλέσει ζημιά σε τουλάχιστον 3.500 ελαιόδεντρα. 

Εκθεση του ΟΗΕ αναφέρει ότι «χιλιάδες ελαιόδεντρα Παλαιστινίων είχαν υποστεί ζημιά» από τους Εβραίους εποίκους κατά το πρώτο εξάμηνο του τρέχοντος έτους. Η χρηματοδοτούμενη από διεθνείς οργανισμούς οργάνωση Oxfam κατήγγειλε ότι «η πώληση του ελαιόλαδου των Παλαιστινίων συνεχώς βρίσκει εμπόδια στα εκατοντάδες ισραηλινά σημεία ελέγχου, ενώ η μεταφορά του καθίσταται ασύμφορη και δαπανηρή εξαιτίας των μέτρων που έχουν επιβάλει οι ισραηλινές αρχές κατοχής για την απόκτηση αδειών συγκομιδής και μεταφοράς».

Η απόφαση και ο «διωγμός»

Το Σάββατο 16/10/2010, ύστερα από πολλά χρόνια δικαστικού αγώνα, οι οικογένειες ελαιοπαραγωγών στο χωριό Qusin, που βρίσκεται ανάμεσα στους δύο εβραϊκούς οικισμούς εποίκων Shave Shomeron και Shave Shomron, μπόρεσαν να περάσουν μερικές ώρες στα χωράφια τους για να μαζέψουν τις ελιές τους, πριν τους αναγκάσουν οι Ισραηλινοί στρατιώτες να φύγουν. Αξίζει να αναφέρουμε ότι το ισραηλινό δικαστήριο με απόφαση ζήτησε από τους στρατιώτες να επιτρέψουν στους Παλαιστίνιους αγρότες να περάσουν στα χωράφια τους και να τους προστατεύσουν. Πώς τους προστάτεψαν από τους εποίκους; Διώχνοντάς τους από τα χωράφια μόλις εμφανίστηκαν οι έποικοι: «για το καλό σας» τους είπαν.

16/10/2010 στα περίχωρα της Ναμπλούς ο Shaher Tawil μίλησε στο Γαλλικό Πρακτορείο: «Μαζεύαμε ελιές όταν ήρθαν οι Εβραίοι που μένουν στον οικισμό εποίκων Havat Gilad. Ενας από αυτούς άρχισε και έβαζε φωτιές», λέει ο Παλαιστίνιος ελαιοπαραγωγός... «Οταν είδαμε τις φλόγες, καλέσαμε την Πυροσβεστική Υπηρεσία, αλλά οι Ισραηλινοί στρατιώτες δεν τους άφησαν να σβήσουν τη φωτιά και έτσι ολοκλήρωσε το καταστροφικό της έργο κάτω από το βλέμμα των στρατιωτών». Ο Tawil συνεχίζει: «Την περασμένη εβδομάδα οι έποικοι της Havat Gilad μάζεψαν τις ελιές από τα 800 δέντρα που ανήκουν στην οικογένειά μου. Κάθε χρόνο κλέβουν τις ελιές μας και μετά βάζουν φωτιά στα δέντρα».

Την Τρίτη 19/10/2010 το απόγευμα, οι Εβραίοι έποικοι εισέβαλαν στα χωράφια του χωριού Husa δυτικά της Βηθλεέμ και έκαψαν μεγάλο μέρος των ελαιόδεντρων του χωριού.

Τρίτη 26/10/2010 οι έποικοι άνοιξαν τους αγωγούς αποχετεύσεων με αποτέλεσμα να χυθούν τα λύματα του οικισμού εποίκων Elon Moreh μέσα στους ελαιώνες του χωριού Deir al-Hatab ανατολικά της Ναμπλούς.

Περίπου το 45% της γεωργικής γης στη Δυτική Οχθη και τη Λωρίδα της Γάζας καλύπτεται με περίπου 10 εκατομμύρια ελαιόδεντρα, με δυνατότητα παραγωγής ώς και 34.000 τόνους ελαιόλαδου σε μια καλή χρονιά και 5.000 τόνους σε μια κακή χρονιά. Σε μια καλή χρονιά το ελαιόλαδο συμβάλλει στο 15-19% της παλαιστινιακής γεωργικής παραγωγής. Το ποσό αυτό αντιστοιχεί σε περίπου 160-191.000.000 δολάρια. Οι ελιές και το ελαιόλαδο είναι ένα από τα κύρια προϊόντα παλαιστινιακών εξαγωγών, απασχολούν 100.000 αγρότες, από τα έσοδα των οποίων ζουν πάνω από 800.000 Παλαιστίνιοι. Περίπου το 95% της παραγωγής ελιάς χρησιμοποιείται για το ελαιόλαδο και το υπόλοιπο για επιτραπέζιες ελιές και σαπούνι. Η τοπική αγορά είναι ο βασικός καταναλωτής των προϊόντων ελιάς, με μέσο όρο 12.000 τόνους ετησίως. Το υπόλοιπο εξάγεται προς τις χώρες του Αραβικού Κόλπου, την Ευρώπη, τη Βόρεια Αμερική και την Ανατολική Ασία.

Καρπός επιβίωσης

Ο «πόλεμος της ελιάς» που κήρυξαν οι έποικοι, προτάσσοντας το μύθο της Βίβλου για τη «Γη της Επαγγελίας» ότι εκεί «δεν πρέπει να ριζώσουν οι ελιές των Παλαιστινίων», έχει θορυβήσει όχι μόνο τους Ισραηλινούς πολίτες που δεν διστάζουν να πάρουν το μέρος των Παλαιστίνιων αγροτών στη συγκομιδή της ελιάς, αλλά και πολλούς διεθνείς ακτιβιστές από πολλές χώρες της Ευρώπης, από τις ΗΠΑ και τον Καναδά, που τρέχουν στους ελαιώνες των Παλαιστινίων για να σχηματίζουν «ανθρώπινες ασπίδες» μπροστά στους Εβραίους εποίκους. Οι επιθέσεις των εποίκων έχουν θορυβήσει ακόμα και το Βατικανό, που στην τελευταία σύνοδό του κάλεσε το Ισραήλ να σταματήσει να εκμεταλλεύεται την ιδέα της «Γης της Επαγγελίας» για να δικαιοληγήσει τη διάπραξη αδικιών σε βάρος των Παλαιστινίων.

ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ

SΟS για τα σχολειά της Πόλης

Γραφει η ΑΝΝΑ ΑΝΔΡΕΟΥ

«Ο κόµπος έφτασε στο χτένι», δηλώνουν τέσσερις µετακλητοί δάσκαλοι στην Πόλη κρούοντας τον κώδωνα του κινδύνου για τα σχολεία της οµογένειας. Αν δεν ληφθούν σύντοµα αποφάσεις, εκτιµούν ότι τα σχολεία τελικά θα οδηγηθούν σε κλείσιµο.

«Αγαπάµε πολύ την καινούργια µας καθηγήτρια, µόνο που δεν καταλαβαίνουµε τι λέει». Τα παιδιά της Α Γυµνασίου στη Μεγάλη του Γένους Σχολή δεν µπορούν να καταλάβουν ακόµη την Ελένη Κολοτούρου, τη νέα τους καθηγήτρια η οποία µιλάει συνέχεια ελληνικά.

Στην τάξη της έχει δέκα παιδιά, όλα αραβόφωνα, από την Αντιόχεια. «Δυσκολεύοµαι κι εγώ, δυσκολεύονται κι αυτά», µου λέει η Ελένη Κολοτούρου, µετακλητή καθηγήτρια Βιολογίας από την Ελλάδα. Κάποια παιδάκια κατάφεραν να µάθουν ελληνικά, κάποια όµως αρνούνται. Ο Μιχάλης είναι ανάµεσα σε αυτά που δεν θέλουν να µάθουν ελληνικά. Γι αυτό και όταν θέλει να επικοινωνήσει µε την καθηγήτριά του σηκώνεται, πηγαίνει στον πίνακα και της το ζωγραφίζει!

«Δεν είχα ιδέα τι θα αντίκρυζα στην Πόλη πριν έρθω. Και ξαφνικά ήρθα αντιµέτωπη µε µια πραγµατικότητα που δεν µπορούσα καν να διανοηθώ», µου είχε πει η Ελένη Κολοτούρου. Εκείνη τη στιγµή αποφασίσαµε να κάνουµε µια σύναξη µε µερικούς µετακλητούς δασκάλους και καθηγητές των τριών µεγάλων σχολείων της οµογένειας και να θέσουµε τα προβλήµατα επί τάπητος.

«Πάλι θα κλείσουν». «Αν δεν έρχονταν οι Αντιοχείς, τα σχολεία της οµογένειας θα έκλειναν µια ώρα αρχύτερα, αν και πάλι θα κλείσουν», είπε ο Γιάννης Γιγουρτσής, µετακλητός καθηγητής Φιλολογίας στη Μεγάλη του Γένους Σχολή. Ο Αντιοχείς άρχισαν να καταφθάνουν στην Πόλη από τα τέλη της δεκαετίας του 80 και εντάχθηκαν σταδιακά στην κοινότητα των Ρωµιών ως ορθόδοξοι χριστιανοί στο θρήσκευµα. Οι περισσότεροι έγιναν καντηλανάφτες, φροντίζουν τις εκκλησίες έναντι µισθού, µένουν σε κοινοτικά σπίτια και τα παιδιά τους τα στέλνουν στα σχολεία της οµογένειας.

Κόσµοι παράλληλοι. 

Σύµφωνα µε τον Γιάννη Γιγουρτσή, υπάρχει η τάση ανάµεσα στους Ρωµιούς να λένε ότι για όλα φταίνε οι Αντιοχείς και αυτό τον ενοχλεί. Πιστεύει ότι τα πράγµατα δεν είναι ακριβώς έτσι. Η Μαρία Δήµου, µετακλητή δασκάλα στο Ζάππειο, εξηγεί ότι οι Αντιοχείς στην πραγµατικότητα δεν έχουν ενταχθεί στην κοινότητα. «Είναι δυο κόσµοι παράλληλοι. Οι Ρωµιοί τούς σνοµπάρουν, ενώ οι Αντιοχείς προτιµούν να παραµείνουν µια κάστα κλειστή. Δεν υπάρχει συνεργασία κι αυτό είναι από τα σοβαρά προβλήµατα. Τους φέρανε µόνο και µόνο για να µην κλείσουν τα σχολεία, ενώ δεν υπήρχε σχεδιασµός µε σοβαρή υποδοµή. Τους φέρανε και τελείωσε».

Αντιοχείς το 60%. Αυτή τη στιγµή και στις τρεις µεγάλες σχολές, στο Ζάππειο, στο Ζωγράφειο και στη Μεγάλη του Γένους Σχολή, φοιτούν περίπου 240 παιδιά από τα οποία το 60% είναι Αντιοχείς. Τα υπόλοιπα είναι Ρωµιόπουλα. Και το πρόβληµα είναι ότι ένας µεγάλος αριθµός Ρωµιών οι οποίοι έχουν την οικονοµική δυνατότητα προτιµούν να µη στέλνουν τα παιδιά τους στα σχολεία της οµογένειας, επειδή το επίπεδο είναι χαµηλό. Τα στέλνουν σε ιδιωτικά σχολεία. Αυτά τα παιδιά υπολογίζονται γύρω στα 30 µε 40, τα οποία είναι παιδιά Ρωµιών και παιδιά µεικτών γάµων. 

«Η οµογένεια δεν αγωνιά για τη µειονοτική εκπαίδευση γιατί έχει λύσει το πρόβληµά της µε τα ιδιωτικά σχολεία», εκτιµά ο Γιάννης Κοντακίδης, µετακλητός καθηγητής Μαθηµατικών στο Ζάππειο, ο οποίος επιρρίπτει ευθύνες στην οµογένεια επειδή µέχρι σήµερα δεν έχει υποβάλει µια σοβαρή πρόταση για τη µεταρρύθµιση του εκπαιδευτικού συστήµατος στα σχολεία της µειονότητας. «Δεν υπάρχει αναλυτικό πρόγραµµα, δεν ξέρεις ποιο βιβλίο να χρησιµοποιήσεις, υπάρχει µια θολούρα γενική στα σχολεία και ψάχνεις τρόπους να λύσεις µόνος σου τα προβλήµατα», λέει ο Γιάννης Κοντακίδης φανερά απογοητευµένος από την κατάσταση που αντίκρυσε ερχόµενος στην Πόλη. 

«Αυτοσχεδιάζουµε», επισηµαίνει η Μαρία Δήµου. Το ίδιο κάνει και η Ελένη Κολοτούρου. Παίρνει και τα τουρκικά βιβλία και τα ελληνικά και προσπαθεί να τα µεταφράσει στα παιδιά µε τρόπο που να µπορούν να τα καταλάβουν.

Να αναλάβει η Αθήνα. Και το πρόβληµα για τους τέσσερις δάσκαλους δεν είναι µόνο η ελληνική γλώσσα και η ελληνοµάθεια. Δεν είναι µόνο το γεγονός ότι παιδιά έξι - επτά ετών ακούνε για πρώτη φορά ελληνικά στο σχολείο. Σε τελική ανάλυση σκοπός δεν είναι µόνο η ελληνική γνώση.  

«Το εκπαιδευτικό σύστηµα είναι µια διάσταση γνώσεων και αυτό φαίνεται πως δεν τους ενδιαφέρει. Το µόνο που τους ενδιαφέρει είναι να περάσουν κάπου, σε ένα πανεπιστήµιο και αυτό είναι πρόβληµα», υποστηρίζει ο Γιάννης Κοντακίδης. 

Υπάρχουν λύσεις γι αυτή την κατάσταση; Η Μαρία Δήµου πιστεύει πως η Αθήνα πρέπει να αναλάβει δράση και να κάνει η ίδια µεταρρύθµιση του συστήµατος. Από την άλλη ο Γιάννης Κοντακίδης υποστηρίζει ότι η λύση δεν µπορεί να επιβληθεί από την Αθήνα, πρέπει η ίδια η οµογένεια να εγκύψει στο πρόβληµα και να καταθέσει τις προτάσεις της στο τραπέζι. «Αν δεν γίνει κάτι σύντοµα, τα µειονοτικά σχολεία θα κλείσουν γιατί ο αριθµός των παιδιών µειώνεται σταθερά. Οι Αντιοχείς τελείωσαν, δεν έρχονται άλλοι στο µέλλον. Οσοι ήταν να έρθουν ήρθαν, είναι τώρα εδώ 800 µε 1.000 άτοµα. Οι Ρωµιοί έχουν λίγα παιδιά και οι Αντιοχείς δεν αυξάνονται. Πρέπει να βρεθούν λύσεις», επιµένει ο Γιάννης Γιγουρτσής.

ΤΑ ΝΕΑ

Το όραµα του µαραθωνοδρόµου

Της Μαρίας Μαρκουλή

Κάπου στη µέση της διαδροµής και ζαλισµένος ακόµη από τη µάχη, ο Φειδιππίδης (ή όποιος τελικά ήταν αυτός που πήγαινε τα καλά µαντάτα στους Αθηναίους) είδε ένα όραµα. Οτι µε το που είχε το τελικό αποτέλεσµα της µάχης, κάθησε σε µια σκιά, έβγαλε από την τσέπη του ένα µικρό παραλληλόγραµµο (το κινητό του) και έστειλε µε SΜS στους Αθηναίους το µήνυµα  Νενικήκαµεν.

Δεν κατάλαβε τίποτε από αυτή την «πάρε µια γεύση από το µέλλον» προβολή που έκανε το µυαλό του, γι αυτό και συνέχισε να τρέχει.

Σαράντα δύο χιλιόµετρα. Με µεγάλο πείσµα γιατί, λίγο πιο κάτω, είχε κι άλλο όραµα πως πήρε και απαντητικό µήνυµα. Από τους Αθηναίους.

«Το ξέρουµε», έγραφε. «Το δείχνει λάιβ».

2.500 χρόνια πέρασαν, άλλαξαν οι ταχύτητες, ο Φειδιππίδης (ή όποιος...) που είχε δει το όνειρο έφυγε ήσυχος ότι στο µέλλον οι Αθηναίοι θα είχαν µόνο το γρήγορο Ιντερνετ να συναγωνιστούν. Αντε, και έναν Μαραθώνιο προς τιµήν του. Πόσο µακριά από την αλήθεια… 

Οι Αθηναίοι τρέχουν, όπως δεν έτρεχαν ποτέ. Σε έναν δρόµο προς το πουθενά, ο καθένας τον δικό του, χωρίς κάποιο προορισµό ή συγκεκριµένο µήνυµα να παραδώσουν. Οσοι είχαν µήνυµα, αυτό δεν βρήκε παραλήπτη, αλλά και εκείνο που βρήκε τον παραλήπτη του, έτρεχε και αυτός και δεν πρόλαβε να το διαβάσει. Αλλά συνεχίζουν να τρέχουν σε εξαντλητικές αποστάσεις και ατέλειωτα χιλιόµετρα, πέφτουν και ξανασηκώνονται, και ξανατρέχουν και δεν φτάνουν πουθενά. Καθηµερινοί µαραθώνιοι, ενώ δίπλα τα σπρεντ κάνουν σπριντ και δεν τα πιάνει καν το µάτι. Τρέχουν καθιστοί, µε τα δάκτυλα στο πληκτρολόγιο για να φτάσουν στην τελευταία λέξη και αµέσως µετά στην πρώτη του επόµενου κειµένου που περιµένει να γραφτεί.

Αλλά δεν σας είπα το καλύτερο. Το όραµα του Φειδιππίδη (ή όποιου…) είχε και τρίτο µέρος. «Εχετε µήνυµα»  έβγαλε το κινητό του, ενώ έµπαινε εξαντληµένος στην πόλη των Αθηνών. Από Αθηναίους. Πατάει «άνοιγµα» και διαβάζει. «Την πατήσαµε». 

Δεν κατάλαβε τι εννοούσε, αλλά όπως ξέρουµε εµείς, ήταν η φωνή από το µέλλον.

ΚΑΘΡΙΝ ΣΟΥΙΤΖΕΡ: Η πρώτη γυναίκα που συμμετείχε επίσημα στην κούρσα προσποιούμενη τον... άνδρα

«Πάντα ήθελα να τρέξω στον κλασικό μαραθώνιο της Αθήνας, ακόμη και τώρα που είμαι 63 ετών. Είναι η κατάλληλη συγκυρία, αφού συμπίπτει με τον εορτασμό των 2.500 χρόνων από τη Μάχη του Μαραθώνα», λέει η Κάθριν Σουίτζερ, η πρώτη γυναίκα που, το 1967, έλαβε μέρος επίσημα στον μαραθώνιο της Βοστόνης, σε πείσμα όσων έλεγαν ότι ο γυναικείος οργανισμός είναι πολύ αδύναμος για να αντέξει τέτοια καταπόνηση. Ινδαλμά της ήταν η Ρομπέρτα Γκιμπ, η οποία την προηγούμενη χρονιά είχε μπει κρυφά στην κούρσα λίγο μετά την εκκίνησή της και κατάφερε να τερματίσει.

Η συμμετοχή της Σουίτζερ στον αγώνα ήταν επίσημη μεν, παράνομη δε, αφού κατάφερε να πάρει τον αριθμό της προσποιούμενη ότι ήταν άντρας. Αναγκαστικά, μάλιστα, απέκρυψε το μικρό της όνομα και χρησιμοποίησε αρχικά, ενώ τις ιατρικές εξετάσεις δεν τις έκανε με τους υπόλοιπους δρομείς.

Ο αγώνας πάντως δεν κύλησε ομαλά για την ίδια, αφού μόλις στο έκτο χιλιόμετρο της διαδρομής και αφού έβγαλε το φούτερ και έλυσε τα μαλλιά της, έγινε αντιληπτή από έναν κριτή του αγώνα. Ο κριτής όρμησε στον δρόμο και προσπάθησε να την τραβήξει λέγοντάς της «φύγε από τον αγώνα μου». Δυστυχώς για αυτόν, τη Σουίτζερ ακολουθούσε ο φίλος της, Τομ Μίλερ, ο οποίος ήταν πρωταθλητής της σφυροβολίας και συμμετείχε στον αγώνα. Μόλις αντιλήφθηκε το περιστατικό, ο Μίλερ όρμησε στον κριτή, τον σήκωσε στον αέρα και τον πέταξε στο έδαφος.

Χειροκροτήματα

Η Σουίτζερ συνέχισε τον αγώνα χειροκροτούμενη από τους θεατές και τερμάτισε σε χρόνο 4 ώρες και 20 λεπτά. Παρ’ όλα αυτά η επίδοσή της δεν καταχωρίστηκε ποτέ στα επίσημα αποτελέσματα και το περιστατικό, μαζί με τη συμμετοχή της, θα είχε ξεχαστεί αν δεν υπήρχαν οι φωτογράφοι που απαθανάτισαν την προσπάθεια του κριτή να τη βγάλει από την κούρσα. Οι φωτογραφίες έκαναν τον γύρο του κόσμου με αποτέλεσμα να ενταθεί η πίεση προς τους διοργανωτές του μαραθωνίου να επιτρέψουν τη συμμετοχή γυναικών, κάτι που έγινε για πρώτη φορά το 1972. 

ΕΘΝΟΣ

Νίκησε πράγματι ο Σπύρος Λούης ???

Σήμερα γίνεται ένας ιστορικός μαραθώνιος για τα 2500 χρόνια από την μάχη του Μαραθώνα

Στο μυαλό μας έρχεται ο επίσης ιστορικός μαραθώνιος της Ολυμπιάδας των Αθηνών όπου το "χρυσό" μετάλλιο το πήρε ο Σπύρος Λούης Ωστόσο υπάρχουν φωνές που αμφισβητούν την νίκη του. Νικησε όμως πράγματι ο Σπύρος Λούης? Ιδού μια φωνή αμφισβήτησης

«Τρέχει σαν … Βασιλάκος»

ΑΝΑΤΡΕΠΟΥΜΕ ΤΟ ΘΡΥΛΟ ΤΟΥ ΣΠΥΡΟΥ ΛΟΥΗ

Έρευνα του Ντόναλντ – Γεωργίου Μακφαίηλ

Στο προηγούμενο τεύχος μας αναφέρθηκα σε μία ακόμα αδικία που έγινε εναντίον των Μανιατών αναφερόμενος στην «αρπαχθείσα» πρώτη θέση του Μαραθώνιου δρόμου κατά τους πρώτους Ολυμπιακούς Αγώνες του 1896 στην Αθήνα. Όπως έχω γράψει και παλαιότερα σε διάφορα έντυπα έχω ασχοληθεί πολύ με το θέμα αυτό ενώ στην πορεία των ερευνών μου βρήκα πάμπολλα αποδεικτικά στοιχεία και συνάντησα αξιόλογους ανθρώπους που επιβεβαίωσαν τα στοιχεία μου. Ένας από τους σημαντικότερους ήταν ο Θάνος Κουτσικόπουλος παλαιός αθλητής και επτά φορές κριτής Ολυμπιακών Αγώνων, (στη Μόσχα, στη Ρώμη, στο Λος Άντζελες, στο Μόναχο και αλλού) που είχε την καλοσύνη να μου στέλνει αποδεικτικές επιστολές του με θέμα τη μεγάλη απάτη του Σπύρου Λούη. Την τελευταία του επιστολή δημοσιεύω, έχοντας λάβει την άδειά του, διατηρώντας το κείμενο όπως είναι.

Ας την διαβάσει προσεκτικά ο αναγνώστης και ας κρίνει μόνος του.

Η ΟΛΥΜΠΙΑΚΗ ΝΙΚΗ ΤΟΥ ΛΟΥΗ ( 1896)

Το παρόν είναι ανατύπωσις της ερεύνης πού έκανα το 1946 στα γραφεία της Ε.Ο.Α. (Ελληνικής Επιτροπής Ολυμπιακών Αγώνων), με την βοήθεια του Προεδρείου και του τότε Διευθυντού της Ε.Ο.Α., με την ευκαιρία του εορτασμού της 50ρίδος των πρώτων Ολυμπιακών Αγώνων του 1896.

Όπως αναφέρω, μου εζητήθηκε να μη κοινοποιήσω τα στοιχεία που αμφισβητούσαν την "νίκη" του Λούη "για να μη γίνη ζημία στον Ελληνικό Αθλητισμό". Με τον πρόσφατο εορτασμό της Εκατονταετηρίδος θυμήθηκα την τότε έρευνά μου και - μια πού είμαι ακόμη εν ζωή και θεωρώ ότι δεν υπάρχει λόγος αποκρύψεως επειδή όλοι όσοι έπαιξαν κάποιο ρόλο το 1896 δεν ζουν, προβαίνω σε ανατύπωση με ελαφρές προσαρμογές (που δεν επηρεάζουν την ουσία):

ΙΣΤΟΡΙΚΟ

Κατά την 100ετία που επέρασε γράφηκαν, λογικά άλλωστε, πολλά εγκωμιαστικά άρθρα και σημειώματα για την Ολυμπιακή Νίκη του Σπύρου Λούη στον Μαραθώνιο των πρώτων συγχρόνων Ολυμπιακών Αγώνων που έγιναν την άνοιξη του 1896 στην Αθήνα. Επειδή όμως, περιέργως, δεν εγράφηκε τίποτα για τις τότε αμφισβητήσεις σημαντικής μερίδας της κοινής γνώμης - ειδικά των ιστορικών - σχετικά με την ανακήρυξη του Λούη εις βάρος του καταταγέντος δευτέρου Χαριλάου Βασιλάκου, η αντικειμενική ιστορική αλήθεια επιβάλλει την παράθεση της ουσίας των αμφισβητήσεων ως και των αντικειμενικών ιστορικών στοιχείων που προέκυψαν. Άλλωστε δεν επεδιώκετο πια (1946) αναθεώρησις των αποτελεσμάτων, πράγμα που απέκλεισε στην προ 50ετίας έρευνά μου με το τότε Προεδρείο της ιδικής μας Ε.Ο.Α., καίτοι - ιδίως ο προεδρεύων φίλος μου Νικ. Μπαλτατζής - εθεώρει την ανακήρυξη του Λούη ως "πεπλανημένη" λέγοντας: "Μην τα σκαλίζης, ό,τι έγινε έγινε. Τέτοια ανακίνησις μόνο ζημία θα κάνει στον Ελληνικό αθλητισμό", όπως αναφέρω στη συνέχεια.

Σπίτι μου, 25-30 έτη μετά τον Μαραθώνιο, αλλά και παίζοντας με τους συμμαθητές μου, είχα κάποια αόριστη αντίληψη - ιδίως από νύξεις του πατέρα μου - περί "κατεργαριάς" του Λούη, στην οποία δεν έδωσα συνέχεια λόγω ηλικίας. Θυμούμαι όμως έντονα, όταν ήμουν στο τότε Γυμνάσιο, έντονη παρατήρηση θείου μου όταν άκουσε να λέμε "έτρεχε σαν τον Λούη", ότι ο Λούης δεν ενίκησε "γιατί έκανε τη μισή διαδρομή πάνω σε κάρο".

Το 1930 και την προπολεμική δεκαετία ασχολήθηκα ερασιτεχνικά αλλά εντατικά με την Ιστορία (που μου εδίδαξε την αντικειμενική έρευνα όλων των στοιχείων και απόψεων) ως και την Άθληση, κυρίως σε δρόμους αντοχής, με τον νέο λαμπρό προπονητή Οττο Σίμιτσεκ, αν και κάποια σοβαρή εγχείρησις στην κνήμη όταν ήμουν έφηβος, έστρεψε τα αθλητικά μου ενδιαφέροντα προς άλλες κατευθύνσεις χωρίς να διακόψω την ισόβιο φιλία και επαφή με αυτόν, που έγινε και τεχνικός σύμβουλος της Ε.Ο.Α. Κάποτε, όταν έφευγε η Ολυμπιακή Αποστολή του 1936 στους Ο.Α. του Βερολίνου, του είπα ότι η απόφασις να τεθή επί κεφαλής της ομάδος μας ο Λούης με φουστανέλα δεν ήταν επιτυχής πρώτα επειδή ο Λούης δεν φορούσε φουστανέλα αλλά και λόγω των εντατικών παλαιών αμφισβητήσεων. Ο Σίμιτσεκ απήντησε ότι η απόφασις της φουστανέλας δεν ήταν ιδική του, όσον δε αφορά τις παλαιές "αμφισβητήσεις" όλα ξεχάστηκαν. Δηλαδή ο μελετηρός αρμόδιος σύμβουλος της Ε.Ο.Α. αναγνώριζε ότι υπήρχε θέμα.

Με το τέλος της Κατοχής συνεργαζόμουν κατά τα πρώτα μεταπολεμικά έτη με την Ε.Ο.Α., συνάψας στενές σχέσεις με την τότε ηγεσία δηλαδή τον προεδρεύοντα αντιπρόεδρο Νίκο Μπαλτατζή (μετέπειτα Γ. Γ. Αθλητισμού, υφυπουργό κλπ.) και τον εμψυχωτή γεν. γραμματέα Ιωαν. Κετσέα. Ενδιαφέρθηκα να ερευνήσω το θέμα από τα αρχεία της Ε.Ο.Α. και άλλες πηγές,

Ο Ν. Μπαλτατζής ήταν απόλυτος: "η δήθεν νίκη του Λούη ήταν ψευδής", ο δε ολιγόλογος Κετσέας που εγνώριζε πολλά μου έλεγε: "μη τα σκαλίζης, μόνο ζημία θα γίνη στον Ελλην. Αθλητισμό",

Ο Ν. Μπαλτατζής με οδήγησε στην ανεύρεση στοιχείων, κυρίως για την ανάμιξη του ταγματάρχη Ι. Παπαδιαμαντοπούλου, υπασπιστού του Βασιλέως Γεωργίου, μέλους της Οργαν. Επιτροπής των Ο.Α. και ειδικού εφόρου του Μαραθωνίου δρόμου του 1896. Όταν είπα στον Μπαλτατζή τι μου είπε ο θείος μου περί κατεργαριάς του Λούη και περί του ημίσεως της διαδρομής με κάρο, εγέλασε: "καλά στα είπε ο θείος σου, μόνο ότι την μισή διαδρομή την έκανε με άλογο και όχι με κάρο" !

ΟΙ ΠΡΟΚΡΙΜΑΤΙΚΟΙ

Η μελέτη όσων στοιχείων συγκέντρωσα το 1946, αλλά και με συζητήσεις με τότε ηγετικά στελέχη της Ε.Ο.Α., και του ΣΕΓΑΣ, κατέληγαν στα ακόλουθα αναμφισβήτητα γεγονότα.

Η Ελληνική Οργανωτική Επιτροπή των πρώτων συγχρόνων Oλυμπιακών Αγώνων που ασχολήθηκε και με την συμμετοχή Ελλήνων αθλητών, καθώρισε την ελληνική συμμετοχή στον Μαραθώνιο σε πέντε αθλητές και οργάνωσε την 12 Μαρτίου 1896 πανελλήνιο αγώνα, οι πρώτοι πέντε του οποίου θα αποτελούσαν την Ελληνική συμμετοχή.

Επρώτευσαν οι Χαριλ. Βασιλάκος, φοιτητής, με δεύτερο τον Σπυρ. Μπελόκα εργατικοί που ήσαν ήδη γνωστοί για τις νίκες τους προ - αλλά και μετά τους Ολυμπιακούς Αγώνες - σε δρόμους αντοχής. Είναι περίεργο ότι σε εποχή που δεν υπήρχε αθλητική κίνησις ή συνείδησις, και πολύ περισσότερο τα σημερινά σωματειακά και οικονομικά κυκλώματα, ασκήθηκε αμέσως πίεσις να περιληφθή στην ομάδα και ο τερματίσας έκτος. Η Οργαν. Επιτροπή του Μαραθωνίου (Ι. Παπαδιαμαντόπουλος) με παράτυπη απόφαση αφού η προκήρυξις καθώριζε ρητά τον αριθμό, εδέχθηκε την προσθήκη στην ομάδα και του έκτου νικητού.

Είναι ανεξήγητο γιατί επηκολούθησε νέος καταιγισμός πιέσεων για την οργάνωση συμπληρωματικής προκρίσεως για την πρόκρισι και άλλων τεσσάρων αθλητών πού, με τους αρχικούς πέντε της Α σειράς και τον επιλαχόντα της Β σειράς, θα συμπλήρωναν δεκαμελή, αντί της αρχικής πενταμελούς ομάδας.

Ο παράγων και ιστορικός του ΣΕΓΑΣ Π. Μανιτάκης γράφει στο βιβλίο του (1930) ότι άνοιξε η όρεξις για προσθήκη και άλλων αθλητών που επίεζαν "με την υποστήριξη του Τύπου και με ... πολιτικά ακόμη μέσα". Σε εποχή πού δεν υπήρχε αθλητική συνείδησις ή οργάνωσις, όταν η πτωχεύσασα Ελλάς αντιμετώπιζε κρίσιμα θέματα εξωτερικών κινδύνων, είναι ανεξήγητη η ευρεία αυτή πίεσις ώστε ερεύνησα για τους υποκινητές -και τα αίτιά- της υποκίνησε ως της δημοσίας γνώμης. Φαίνεται ότι η αρμοδία Οργαν. Επιτροπή δεν αντέδρασε όπως έπρεπε, αντιθέτως ο έφορος Μαραθωνίου Ι. Παπαδιαμαντόπουλος συνηγορούσε. Έγινε συνεπώς συμπληρωματικός Μαραθώνιος. Οι πρώτοι τέσσερις νικητές -εάν εσημείωναν επίδοση κάτω των 3.17 (τριών ωρών και 17 λεπτών) που εσημειώθη στον πρώτο προκριματικό- θα συμπλήρωναν, ως επιλαχόντες Γ σειράς, την δεκαμελή ομάδα.

Παρά ταύτα ο παραλογισμός συνεχίσθηκε με το παιχνίδι της "κολοκυθιάς" (γιατί δέκα και όχι ένδεκα) για να προστεθή και ο τερματίσας εκτός χρονικού ορίου πέμπτος.

Όταν προσετέθη, ως ενδέκατος, και ο πέμπτος (μαζί με τον τερματίσαντα έκτον και τελευταίο για να τηρηθούν τα προσχήματα) ΕΣΤΑΜΑΤΗΣΑΝ ΑΜΕΣΩΣ οι πιέσεις. Ο πέμπτος προστεθείς κατόπιν των παρατυπιών πού ανέγραψα, ήταν ο ΣΠΥΡΟΣ ΛΟΥΗΣ, δηλαδή ο ενδέκατος κατ΄ αξίαν των προκριματικών !

Όπως είναι φυσικό οι αρχικές μου υπόνοιες περί κάποιας "κατεργαριάς" ενισχύθηκαν και απεφάσισα συνέχιση της ερεύνης. Μου έκανε εντύπωση ότι συναντούσα συχνά την ανάμιξη ή το ενδιαφέρον του Ι.Παπαδιαμαντόπουλου, εφόρου του Μαραθωνίου, που μου είχε άλλωστε υποδείξει εξ αρχής ο προεδρεύων της Ε.Ο.Α. Νικ. Μπαλτατζής;» στον οποίο ανακοίνωσα εμπιστευτικά τα όσα ανέκυψαν. Φάνηκε πάλι ότι εγνώριζε την "κατεργαριά" εκτός από δευτερεύοντα πορίσματα που άκουσε με προσοχή, Την επομένη με εκάλεσε με τον Ιωαν. Κετσέα που μου ετόνισε, όπως έγραψα ανωτέρω, να μη δημοσιεύσω τα πορίσματα μου "γιατί θα γίνη ζημία στον ελληνικό αθλητισμό". Συμφώνησα με την υπόδειξη επειδή κατάλαβα τη «Μεγάλη ζημία» που θα εγίνετο.

Ο συμπληρωματικός προκριματικός έγινε στις 24 Μαρτίου και εκτός του Λούη έλαβαν μέρος άλλοι δύο από το Μαρούσι (Γ. Λαυρέντης, Ε. Παπασυμεών), τρείς από το γειτονικό Χαλάνδρι (Ι. Βρεττός, Γ.Καφετζής, Σ. Μασούρης) και δύο από το μακρινό Αγρίνιο (Γ. Λουλές, Σπ. Μαντούκας). Ετερμάτισαν έξι, ο πέμπτος Λούης σε 3.19 και πίσω του μόνο ο Σ. Μασούρης.

Η εκκίνησις εδόθη από τον Τύμβο Μαραθωνομάχων δηλαδή η απόστασις ήταν περί τα πέντε χιλιόμετρα βραχύτερη από τα 42.195 χμ» που καθιερώθηκαν αργότερα. Για να γίνη σύγκρισις επιδόσεων με τους δρομείς μεταγενεστέρων αγώνων που έτρεχαν στη πλήρη διαδρομή πρέπει να προστίθενται περίπου 20 λεπτά.

Ο ΤΕΛΙΚΟΣ

Ενώ στα λοιπά αγωνίσματα των Αγώνων υπήρχε κάποια, υποτυπώδης έστω, οργάνωσις, στον Ολυμπιακό Μαραθώνιο υπήρχε οργανωτικό χάος ελλείψει κανονισμού, ελεγκτών διαδρομής κλπ. Υπήρχαν μόνο κάτι "έφιπποι" στρατιώτες της μονάδος του ταγχ/χη Ι. Παπαδιαμαντόπουλου που έχοντας πλήρη άγνοια περί αθλητικού πνεύματος, υπάκουαν μόνο στον Διοικητή τους με τις τόσες αρμοδιότητες στους Αγώνες. Οι δρομείς έτρεχαν χωρίς τη συνοδεία κριτών ανάμεσα στις ερημικές τότε περιοχές, χωρίς θεατές. Νικητής θα ανηγορεύετο όποιος έφθανε πρώτος στο Παναθηναϊκό Στάδιο, χωρίς να ελέγχεται τι συνέβη κατά τον αγώνα.

Κατά τα ολίγα - ελλείψει κριτών ή μέσων επικοινωνίας ή αθλητικογράφων - βάσιμα στοιχεία της εποχής ο Λούης στο δέκατο χιλιόμετρο ήταν μεταξύ των ουραγών, ενώ στο 15ο χιλιόμετρο η διαφορά των προπορευόμενων ξένων από τον πρώτο Έλληνα, που δεν ήταν ο Λούης, ήταν περί τα δύο χιλιόμετρα. Οι λίγοι ξένοι που τυχαία εδηλώθηκαν ήσαν δρομείς ημιαντοχής χωρίς καμμία πείρα σε μεγάλες αποστάσεις. Προπορεύθηκαν στο αρχικό επίπεδο τμήμα της διαδρομής, με συνέπεια να εγκαταλείψουν στο ανηφορικό μεσαίο τμήμα.

Ο Λούης επανεμφανίζεται, ξεκούραστος, στην αρχή του μεγάλου κατήφορου προς το τέρμα. Ετερμάτισε κάπου ενάμισυ χιλιόμετρο (2.58.50) πριν από τον Βασιλάκο που ακολουθείτο από τον Μπελόκα και τον καταταγέντα τέταρτο Ούγγρο. Επίδοσις Βασιλάκου 3.6.03' , του Μπελόκα 3.6.30΄ και του Ούγγρου Κέλνερ 3.6.35΄. Ο έτερος των ιστορικών του συγχρόνου Ελληνικού αθλητισμού Ιωαν. Χρυσάφης γράφει στο βιβλίο του (1930) ότι μόνος υπεύθυνος για τον Μαραθώνιο ήταν ο αναφερθείς παντοδύναμος έφορος Ι.Παπαδιαμαντόπουλος "έχων περί αυτόν δια την επιτήρησιν των δρομέων ολόκληρον επιτελείον εφίππων". Ώστε εάν έγινε η φημολογούμενη απαγωγή του Λούη, μετά το δέκατο χιλιόμετρο όταν βεβαιούται ότι ήταν ουραγός, υπεύθυνος της "κατεργαριάς" θα ήτο ο Ι.Παπαδιαμαντόπουλος που μάλιστα δεν θα εφοβείτο -όπως θα συνέβαινε σήμερα- τις αντιδράσεις των αγνοούντων κάθε φίλαθλο πνεύμα των ελαχίστων ιππέων του που συνεργάσθηκαν.

Ενδιαφέρθην να ερευνήσω, γιατί το ενδιαφέρον του αξιωματούχου προς το χωριατόπουλο του Αμαρουσίου;

Προ εικοσαετίας περίπου, σε διάλεξη του Σίμιτσεκ στην Αρχαία Ολυμπία με λεπτομέρειες που δεν εγνώριζα, έμαθα ότι ο Λούης όχι μόνον είχε υπηρετήσει στρατιώτης στο 1ο Σύνταγμα Πεζικού Αθηνών υπό τον ταγ/χη Παπαδιαμαντόπουλο αλλά ήταν και κάτι σαν "ορντινάτσα" του Ο Σίμιτσεκ είχε μάθει πολλά από τον Λούη κατά την συγκατοίκηση τους στο Βερολίνο κατά τους Ολυμπιακούς Αγώνας του 1936, εκτός βέβαια από το βασικό θέμα που απέφευγε ο κουτοπόνηρος Λούης, ενώ ο Σίμιτσεκ -ως υπάλληλος της Ε.Ο.Α.- εδεσμεύετο να μη θίγη.

Αναφέρω εδώ, όχι σαν πραγματικό γεγονός αλλά σαν προσωπική μου υπόθεση, η ακρίβεια της οποίας είναι ανοικτή σε εκτιμήσεις. Το κίνητρο της "κατεργαριάς" (εάν έγινε) είναι απλώς ε θ ν ι κ ό, αφού τότε δεν υπήρχαν σωματειακά, πολιτικά ή οικονομικά συμφέροντα. Δηλαδή ο Ι. Παπαδιαμαντόπουλος, σύμφωνα με τις συνθήκες της εποχής εκείνης, ήθελε - εκμεταλλευόμενος την παντοδυναμία του - να "βοηθήσει" στη κατάκτηση μιας Ελληνικής νίκης, χωρίς φυσικά να μαντεύη ότι οι Βασιλάκος και Μπελόκας θα επρώτευαν "αυτοδυνάμως". Έπρεπε φυσικά να ευρεθή και το "πιόνι", που ήταν ο έμπιστος προσωπικά στρατιώτης του, που ήταν και καλός δρομεύς μεγάλων αποστάσεων (όχι φυσικά Ολυμπιακού επιπέδου) παραλλήλως δε μειωμένης μορφώσεως και προσωπικότητας ώστε να πιστεύη ότι η "κατεργαριά" (εάν έγινε, για τους αμφιβάλλοντες) ήταν σπουδαία υπηρεσία προς την χειμαζόμενη Ελλάδα.

Αποσπάσματα εφημερίδων και περιοδικών της εποχής με πληροφορίες για τους δρομείς, κυρίως τους ξένους:

"O Μπλέϊκ καταπίπτει εις το 23 χιλιόμετρο και τη θέση του καταλαμβάνει ο Βασιλάκος (Σημ. Άρα ο Βασιλάκος, και όχι ο Λούης, είπετο των ξένων).

"Εις το 32 χιλιόμετρο κλονίζεται και πίπτει ο Γάλλος Λερμεζιό".

"Εις το 33 χιλιόμετρο ο Λούης καταφθάνει τον (προπορευόμενο) Φλάκ και τον περνά. Μετά τον Φλάκ έρχονται ο Ούγγρος Κέλνερ, ο Βασιλάκος και ο νεαρός Μπελόκας". (Πρώτη μνεία του προτέρου ουραγού ).

«Εις το 37 χιλιόμετρο, έξωθι των Αμπελοκήπων ο Λούης ταχύνει το βήμα και ο Φλάκ απελπισθείς περί της νίκης κλονίζεται και καταπίπτει, εισάγεται δε εντός αμάξης αναίσθητος". Αναφέρθηκαν ήδη οι λόγοι της μαζικής εγκαταλείψεως στον μεγάλο ανήφορο των ξένων, που δεν ήσαν δρομείς μεγάλων αποστάσεων.

Όταν ετερμάτισε ο Λούης μέσα στο παραλήρημα των θεατών που είδε τον καταφθάνοντα δρομέα, οι δύο μεγαλύτεροι πρίγκηπες Kωνσταντίνος και Γεώργιος έσπευσαν στο στίβο για να πλαισιώσουν τον Λούη και να τον οδηγήσουν στον πατέρα τους, τον Βασιλέα, που του έδωσε το έπαθλο, χωρίς απόφαση της Αγωνοδίκου Επιτροπής και ενώ το αγώνισμα... συνεχίζετο! Η πραγματικότης εκάλυψε την παρατυπία αφού επειδή δεν υπήρχαν κριτές δεν ήτο δυνατή η κρίσις τί είχε συμβεί κατά την διαδρομή.

Είναι γνωστό ότι τόσον ο Βασιλάκος, όσο και ο Μπελόκας και ο καταταγείς τέταρτος Ούγγρος Κέλνερ, εθεώρησαν αυτούς νικητές αφού κανείς τους -όπως εβεβαίωναν- δεν είχε ιδεί τον αρχικά ουραγό να τους προσπερνά! Επέρασε αρκετή ώρα μέχρις ότου, συνέλθουν από τη κόπωση και να ακούσουν, έκπληκτοι, ότι ο άσημος και αόρατος γι΄ αυτούς Λούης είχε νικήσει. Έως ότου συνέλθουν και να ψάξουν για ανύπαρκτους κριτές, να ψάξουν για μάρτυρες κλπ. όλα είχαν τελειώσει. Ώστε όχι μόνο δεν υπήρχαν αρμόδιοι για την εξέταση των βεβαιώσεων των Βασιλάκου, Μπελόκα και Κέλνερ, αλλά και εάν υπήρχε κάποιος, ποιός θα τολμούσε να εξηγήσει στο αλαλάζον πλήθος "λάθος εκάναμε, μας συγχωρείτε" και ποιος θα τολμούσε να μεταβή στα Ανάκτορα χωρίς αποδείξεις ή ενδείξεις (που ανέκυψαν αργότερα) και να ζητήση από τον Βασιλέα να ανακαλέση την απόφασή του.

Ο γιος του Βασιλάκου Κώστας, στις εκμυστηρεύσεις που έκανε ο πατέρας του στην οικογένειά του παραθέτει το κείμενο εξιστορήσεως (επί λέξει) του πατέρα του. " Όταν μπήκα στα αποδυτήρια πήγα αμέσως και βρήκα τον Λούη. Του είπα ότι αυτό που έκανε ήταν άτιμο. Επειδή όμως δεν θέλω να αμαυρώσω την ημέρα ούτε να χαλάσω τους πανηγυρισμούς που γίνονται έξω, δεν θα κάνω ένσταση. Εσένα ας σε κρίνη ο Θεός".

ΠΑΡΕΝΟΧΛΗΣΕΙΣ ΤΟΥ ΒΑΣΙΛΑΚΟΥ

Διήγησις του ιδίου προς τον γιο του Κώστα αλλά και πολλούς φίλους του.

"Όταν έφθασα στο Χαρβάτι εμφανίσθηκε ξαφνικά ένας παπάς, τάχα ερχόμενος από την Αθήνα, και φώναξε ότι άδικα συνεχίζουμε τον αγώνα γιατί ήδη οι ξένοι τερμάτισαν στο Στάδιο. Οι αφελείς χωρικοί χωρίς να καταλαβαίνουν το βρώμικο ψέμα που είπε ο παπάς μπήκανε στο δρόμο και με εμπόδιζαν να τρέξω. Αναγκάστηκα να περάσω κάτω από τη κοιλιά ενός αλόγου για να ξεφύγω από το πλήθος..".

Μετά ένα μήνα νέα βαρύτερη παρενόχλησις του Βασιλάκου από τον Λούη που είχε μεταβή εκεί σαν συνοδός - αφού ουδέποτε ξαναέτρεξε μετά τον Ολυμπιακό Μαραθώνιο - του νεαρού ανεψιού του Κωνστ. Παλιού. Η εφημερίς των Αθηνών "Ακρόπολις", αλλά και η τοπική "Αχαϊκός Ταχυδρόμος" αναφέρουν το συμβάν στα φύλλα τους της 22 Μαϊου 1896, σχετικά με ένα δρόμο μεγάλης αποστάσεως πού είχε γίνει κοντά στη Πάτρα (20 χιλιόμετρα).

"Ο Βασιλάκος διερχόμενος του χωρίου Ροϊτικα δέχεται παρά τίνος παράφρονος καταστηματάρχου κατάμουτρα ποτήριον οίνου. Ο Βασιλάκος δεν θέλει να εξακολουθήσει. Αγωνίζομαι και εγώ που παρακολουθώ δια του ποδηλάτου να τον μεταπείσω... .O (νικητής) Κωνστ. Παλιός είναι ανεψιός του Λούη!". Αναφορά με περισσότερες λεπτομέρειες στη τοπική εφημερίδα.

ΤΕΧΝΙΚΑ ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑΤΑ

1. O άσημος Λούης, που με το ζόρι (με παράτυπες αποφάσεις του προστάτου του Ι. Παπαδιαμαντόπουλου) κατετάγη 11ος μεταξύ των Ελλήνων στον συμπληρωματικό προκριματικό με τη μόνη αδιάβλητη επίδοση 3.19, στον μετά λίγες ημέρες τελικό κατατρόπωσε με διαφορά όλους τους συμπατριώτες του αλλά και τους ξένους γνωστούς αθλητές. Απόδειξις της "κατεργαριάς" ότι ο Λούης, παρά τις πιέσεις και τις προκλήσεις από τους Βασιλάκο - Μπελόκα, ΟΥΔΕΠΟΤΕ έτρεξε πάλι σε αγώνα οιασδήποτε αποστάσεως! Το γιατί είναι αυτονόητο. Θα ξεσκεπάζετο η αθλητική του μετριότης και η "κατεργαριά".

2. Ενώ στον προκριματικό επέτυχε αδιάβλητη επίδοση 3.19 στον τελικό μετά λίγες ημέρες επέτυχε 2.59 ήτοι "εκέρδισε" 20 λεπτά δηλαδή πέντε χιλιόμετρα ταχύτερα! Όταν οι μαραθωνοδρόμοι αγωνίζονται χρόνια στους Ολυμπιακούς ή πρωταθλήματα για να μειώσουν την παγκόσμια επίδοση κατά 1-2 λεπτά, είναι αστείο να συζητείται η πιθανότης βελτιώσεως της επιδόσεως κατά 20 λεπτά (δηλαδή πέντε χιλιόμετρα) μέσα σε λίγες ημέρες. Σε αυτό συμφωνούσε ο μακαρίτης φίλος Στέλιος Κυριακίδης, ο γνωστός Μαραθωνοδρόμος.

3. Είναι γνωστό ότι οι τρείς επόμενοι της κατατάξεως δηλαδή Βασιλάκος – Μπελόκας - Κέλνερ, ξεχωριστά ο καθένας όταν έκπληκτοι άκουσαν τα περί νίκης του Λούη, εβεβαίωναν αμέσως ότι ουδέποτε τους είχε προσπεράσει. Όταν το 1952, όπως αναφέρω κατωτέρω, συνάντησα τον ευπρεπή κ. Βασιλάκο, εδήλωσε πάλι ενώπιον της διοικήσεως της Ε.Ο.Α. (αφού απεμακρύνθησαν οι ξένοι για να μη ζημιώση τη χώρα μας) και εμού ό,τι εδήλωσε προ 56 ετών δηλαδή "ο Λούης ήλθε ουρανοκατέβατος".

Δεν είμαι ειδικός στην ιππασία αλλά υποθέτω ότι τα πέντε περίπου χιλιόμετρα βελτίωσε την επίδοση του σε λίγες ημέρες αντιπροσωπεύουν τη διαφορά ταχύτητας μεταξύ ανθρώπου και..αλόγου, στη μισή σχεδόν διαδρομή.

Μικροδιαφορές επιδόσεων μεταξύ διαφόρων αγώνων του αυτού αθλητού οφείλονται συνήθως στο ότι τρέχουν σε διαφορετικές διαδρομές, αλλά όταν τρέχουν στην ίδια διαδρομή οι μικροδιαφορές περιορίζονται.

Οι πραγματικές επιδόσεις, αυξημένες για να καλύπτουν την βραχύτερη διαδρομή του 1896, είναι περί τις 3 ώρες και 25 λεπτά για τους Βασιλάκο και Μπελόκα, και περί τις 3 ώρες 3.39 για τον Λούη (αδιάβλητος χρόνος προκριματικού), ανάμεσα δε για τους λοιπούς Έλληνες που είχαν υπερτερήσει του Λούη.

ΣΥΝΑΝΤΗΣΙΣ ΜΟΥ ΜΕ ΒΑΣΙΛΑΚΟ

Το 1952 είχα συνεργαστεί με την Ε.Ο.Α. για την εδώ οργάνωση της Συνόδου της Διεθνούς Ολυμπιακής Επιτροπής (Δ.Ο.Ε.). Ήμουν παρών κατά την πανηγυρικήν έναρξη της Συνόδου εις το Ηρώδειο όπου είχε προσκληθή τιμητικώς ο Χαριλ. Βασιλάκος, τοποθετηθείς μάλιστα στην πρώτη σειρά των εδωλίων. Ήταν συνταξιούχος διευθυντής του Υπουργείου Οικονομικών της Διευθύνσεως Τελωνείων.

Σε κάποιο διάλειμμα ο προεδρεύων Ν. Μπαλτατζής εκάλεσε τον πρόεδρο και τα μέλη της ηγεσίας της Δ.Ο.Ε. να εγερθούν και να χαιρετίσουν τον Βασιλάκο στη θέση του. Ακολούθησα και εγώ, ως μέλος της οργανώσεως, μεταφράζων. Όταν οι ξένοι απεχώρησαν εμείναμε λίγο οι Έλληνες με τον προεδρεύοντα Ν. Μπαλτατζή, που έκανε νύξη για τα παλαιά. Ο ευπρεπής γέρων Χαριλ. Βασιλάκος παρατήρησε: "Αυτά ξεχάστηκαν, ό,τι έγινε έγινε. Πάντως όσο ζω θα υποστηρίζω ότι ο Λούης δεν μας κατέφθασε αλλά παρουσιάστηκε ουρανοκατέβατος". Η ευπρέπεια σεβαστού γέροντος, και μάλιστα αφού προ ολίγων ετών είχα ερευνήσει την υπόθεση, με επηρέασε πολύ περισσότερον από τους αγελαίους πανηγυρισμούς του 1896.

Αντίγραφο της παρούσης είχα στείλει προ διετίας περίπου στον επί έτη πρόεδρο των αθλητικογράφων κ. Πέτρο Λινάρδο, επειδή είναι και διακεκριμένος ιστορικός του αθλητισμού μας, βασιζόμενος στην αντικειμενικότητα και την εχεμύθεια του. Σε τυχαία συνάντηση μας, αφού εβεβαίωσε τη λήψη, επρόσθεσε ότι γνωρίζει αρκετά για το θέμα, κυρίως επειδή την πρώτη ημέρα πού το 1952 προσελήφθη στην "Αθλητική Ηχώ" ως δόκιμος νεαρός αθλητικογράφος, ο διευθυντής του του ανέθεσε σαν πρώτη εργασία να επισκεφθή κάπου στην Αθήνα τον Β Ολυμπιονίκη Χαρ. Βασιλάκο και να του πάρει συνέντευξη. Του εξήγησε μερικά περί των τότε αμφισβητήσεων για την νίκη του Λούη, του συνέστησε δε -όπως προ εξαετίας σε εμένα- να μη εκτεθεί σε δημόσια συμπεράσματα "για να μη γίνη ζημία στον Ελληνικό αθλητισμό".

ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑΤΑ

Δεν χρειάζονται προσωπικά σχόλια του γράφοντος ή άλλου. Αρκούν τα γεγονότα.

Καίτοι πέρασε από καιρό η προθεσμία τηρήσεως της μυστικότητας (μη ζημιωθή ο Ελληνικός Αθλητισμός) δεν επιδιώκεται - ούτε φυσικά είναι δυνατή – αναψηλάφισις των γεγονότων του 1896. Ο κάθε αντικειμενικός ΙΣΤΟΡΙΚΟΣ παραθέτει στοιχεία-γεγονότα και μόνο.

ΘΑΝΟΣ ΚΟΥΤΣΙΚΟΠΟΥΛΟΣ, Μ. ΜΠΟΤΣΑΡΗ 8, 145 61 ΚΗΦΙΣΙΑ, Ιούλιος 1999

πηγη