«Εσύ μανούλα μου σε λίγο θα φέρεις και το κρεβάτι σου να κοιμάσαι εδώ!». Η ατάκα του Χαρίλαου Φλωράκη δεν απείχε πολύ απ’ την πραγματικότητα.
Απευθυνόταν, βέβαια, στον νεαρό Παναγιώτη Λαφαζάνη. Τον αιώνιο φοιτητή της Φυσικομαθηματικής, που όμως πρώτευσε στο... πανεπιστήμιο Περισσού: μέλος της ΚΝΕ από το 1971, συντονιστής στην κατάληψη της Νομικής το 1973, στυλοβάτης του πρώτου Γραφείου Τύπου του ΚΚΕ.
Εκείνη τη μακρινή εποχή, στα τέλη του ’70, ο Μ. Ανδρουλάκης ήταν το δεξί χέρι του Φλωράκη, ο Π. Λαφαζάνης ήταν το δεξί χέρι του Ανδρουλάκη. Μιλούσε ελάχιστα, δούλευε ακατάπαυστα, κάπνιζε ασταμάτητα. Και δεν άφηνε ούτε σημείωμα να φύγει από το γραφείο αν πρώτα δεν το τσέκαρε εκείνος.
«Ο Λαφαζάνης, κάθε μέρα, στην περίοδο των “τριήμερων” (των διερευνητικών εντολών του Ιουνίου 1989 για τον σχηματισμό κυβέρνησης), ετοίμαζε για τον Φλωράκη 800 απαντήσεις για ισάριθμες υποτιθέμενες ερωτήσεις», διηγήθηκε αργότερα ο σημερινός υπουργός Ν. Κοτζιάς. «Ο Φλωράκης», συνέχισε, «τον αποκαλούσε “άγιο”, του είχε απόλυτη εμπιστοσύνη». Και νεότατο τον έφτασε ώς το Πολιτικό Γραφείο του κόμματος το 1989.
Μόνο που κάπου εκεί, ο άνεμος γύρισε. Με τις ραγδαίες εξελίξεις στην πρώην ΕΣΣΔ, ο Μ. Ανδρουλάκης έπεισε τον Π. Λαφαζάνη να τον ακολουθήσει στους «ανανεωτικούς»: να διεκδικήσουν την ένωση όλων των αριστερών κομμάτων, συνασπισμένοι υπό τον γ.γ. του ΚΚΕ Γρηγόρη Φαράκο.
Η πικρία του Φλωράκη για τα «παιδιά» του, που διάλεξαν άλλο δρόμο, δεν αρκούσε για να αλλάξει τον ρουν των γεγονότων.
Τον Φεβρουάριο του 1991, δύο μέρες πριν από το δραματικό 13ο Συνέδριο του ΚΚΕ, ο Π. Λαφαζάνης με τον Μ. Ανδρουλάκη πήγαν μαζί στο σπίτι του Χαρ. Φλωράκη στο Χαλάνδρι, στην οδό Πυθίας 6, για να του ζητήσουν να ξαναγίνει εκείνος γ.γ. του ΚΚΕ, για να ισορροπήσει η Αριστερά. Ο Χαρ. Φλωράκης, όμως, απάντησε: «Ρε μαγκούφηδες, εμείς οι παλιοί φεύγουμε, το κόμμα είναι στα δικά σας χέρια. Τι το τραβάτε το σχοινί;».
Το σχοινί, όμως, είχε ήδη κοπεί. Στις 27 Φεβρουαρίου του 1991, η Αλέκα Παπαρήγα θα γινόταν γενική γραμματέας με 57 ψήφους, αφού ο αντίπαλός της, ο νεαρός τότε Γ. Δραγασάκης της «ανανεωτικής πτέρυγας», με το παχύ μουστάκι και το μαύρο μπουκλέ μαλλί, θα συγκέντρωνε τρεις ψήφους λιγότερες.
Οι ηττημένοι θα έβρισκαν καταφύγιο στον Συνασπισμό της Μαρίας Δαμανάκη. Για τους πιο πολλούς, ο Χαρ. Φλωράκης δεν είπε τίποτα. Μόνο για τον Π. Λαφαζάνη τον άκουσαν να μονολογεί «αφού έφυγε και ο Παναγιώτης...».
Αλλά η αλήθεια είναι πως ο Παναγιώτης ποτέ δεν έφυγε πραγματικά από το ΚΚΕ. Ποτέ δεν στράφηκε εναντίον του κόμματος, ποτέ δεν απαρνήθηκε τον Μαρξ, ενώ ακόμα και την ιστοσελίδα του τη βάφτισε «iskra», από το όνομα της πρώτης εφημερίδας που έβγαλε ο Λένιν. Σε προσωπικό επίπεδο, όταν τα πράγματα δυσκόλεψαν για τον Φλωράκη, ο Λαφαζάνης ήταν από τους λίγους που τον επισκέπτονταν ανελλιπώς στο νοσοκομείο, μέχρι το τέλος. Ηταν όμως πια στέλεχος του ΣΥΝ.
Το 2000, θα έβγαινε βουλευτής στον Πειραιά και αργότερα, με τον Αλ. Αλαβάνο αρχηγό, θα γινόταν νούμερο δύο στο κόμμα, ως ιδρυτής του «Αριστερού Ρεύματος» από το 1992, στο οποίο θήτευσε και ο Αλ. Τσίπρας.
Οταν ο φέρελπις νεαρός μπήκε σφήνα στην αρχηγία, ο Π. Λαφαζάνης δεν δίστασε:
«Το κόμμα δεν είναι παιχνίδι στα
χέρια κανενός», κατακεραύνωσε τον παλιό του φίλο, τον Αλ. Αλαβάνο, που
έφευγε γκρινιάζοντας για τα κομματικά αποδυτήρια.
Υπό τη νέα ηγεσία, ο Π. Λαφαζάνης συνέχισε να δουλεύει και να καπνίζει ακατάπαυστα. Αλλωστε, ανάμεσα στη ΡΟΖΑ, την ΚΟΤΑ και τη συνιστώσα του Γιώργου Πάντζα, το δικό του «Αριστερό Ρεύμα» ήταν εύκολο να ξεχωρίζει. Και για τον ΣΥΡΙΖΑ ήταν και εξαιρετικά χρήσιμο: ήταν το αριστερό αντίβαρο ενός όχι και τόσο αριστερού κόμματος. Μόνο που όπως λένε οι ναυτικοί, στη φουρτούνα το αντίβαρο εύκολα γίνεται βαρίδι...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου