"Κόμμα = Ομάς ανθρώπων, ειδότων ν' αναγιγνώσκωσι και ν' αρθογραφώσιν εχόντων χείρας και πόδας υγιείς, αλλά μισούντων πάσαν εργασίαν, οίτινες ενούμενοι υπο ένα οιονδήποτε αρχηγόν, ζητούσι ν' αναβιβάσωσιν αυτόν δια παντός μέσου εις την έδραν πρωθυπουργού, ίνα παρέχη αυτοίς τα μέσα να ζώσι χωρίς να σκάπτωσι"
Εμμανουήλ Ροΐδης , Έλληνας πεζογράφος και κριτικός (1836-1904)


ΣΥΡΙΖΑίικο ΣΟΥΡΓΕΛΟΞΕΦΤΙΛΑΡΑΔΙΚΟ: Ανεμομαζώματα, συριζοσκορπίσματα

 

Του ΠΑΣΧΟΥ ΜΑΝΔΡΑΒΕΛΗ

Για να πούµε και του κ. Στέφανου Κασσελάκη το δίκιο, σάμπως θυμάται κανένας στον ΣΥΡΙΖΑ τι έλεγαν το 2012;  

Τέτοια εποχή, πριν από έντεκα χρόνια, ο κ. Δημήτρης Βίτσας έπλεκε παιάνες αντεπίθεσης: «Τα μέτρα κοινωνικού κανιβαλισμού, που πλήττουν τα εισοδήματα, τους μισθούς, τις συντάξεις και την περιουσία του ελληνικού λαού, έχουν κλείσει. Αν οι κυβερνώντες και η τρόικα θεωρούν ότι έχουν επιτύχει κάτι, θα πρέπει να μάθουν ότι τώρα αρχίζει η μεγάλη σύγκρουση της πολιτικής των μνημονίων, της πολιτικής της λιτότητας σε ολόκληρη την Ευρώπη, με τα λαϊκά και κοινωνικά συμφέροντα» (Κέρκυρα, 25.10.2012).

Ο κ. Πάνος Σκουρλέτης ως γραμματέας του κόμματος ήταν καθημερινώς στα κανάλια, υποστηρίζοντας πως
«εγώ το μόνο που βλέπω είναι μια ακραία αντιμνημονιακή πολιτική. Το άκρο σήμερα ξέρετε ποιο είναι; Είναι το μνημόνιο. Ο,τι πιο ακραίο, πιο βίαιο, πιο βάρβαρο σε αυτή την πολιτική είναι το μνημόνιο» (Alpha, 22.10.2023).

Είναι χιλιάδες τα αποσπάσματα όσων ξέχασαν οι σύντροφοι την περίοδο που ο νυν πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ ξεδίπλωνε –ως Αριστοτέλης Οικονόμου στον «Εθνικό Κήρυκα»– τις «νεοφιλελέ απόψεις του».  

Το 2012, ακόμη και οι σοσιαλδημοκρατικές προτάσεις που εκστόμιζε ο τότε πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ κ. Ευάγγελος Βενιζέλος χαρακτηρίζονταν από «νεοφιλελεύθερες» μέχρι «προδοτικές».  

Ο κ. Σκουρλέτης ξέχασε τρία χρόνια μετά, δηλαδή τον Οκτώβριο του 2015, ότι έλεγε πως «τα επιτεύγματα για τα οποία θριαμβολογεί σήμερα ο κ. Σαμαράς, είναι όλα αυτά που δημιούργησαν πάνω από 1,5 εκατομμύριο ανέργους, απόλυτη απελπισία μέχρι αυτοκτονίας σε χιλιάδες υπερχρεωμένους δανειολήπτες, φτώχεια και εξαθλίωση που θα μας συνοδεύει επί δεκαετίες» (19.10.2012). Να σημειώσουμε ότι ο τότε γραμματέας δεν ήταν «μόλις 24 ετών». Είχε τα διπλάσια χρόνια από τον κ. Κασσελάκη του 2012, αλλά δεν ξέρουμε αν και αυτός ήταν «σε μια σχέση με μια κοπέλα που δεν ήμουν χαρούμενος».

Η αλαζονεία, πάντως, του κόμματος, των στελεχών του και του γραμματέα του ήταν εμφανής:
«Πολιτική βούληση έχουμε, που δεν τη διαθέτουν οι σημερινοί μνημονιακοί. Και αξιοπιστία. Αξιοπιστία και ειλικρίνεια για να μπορείς να βασιστείς στον κόσμο. Ο κόσμος είναι το μεγαλύτερό μας στήριγμα», έλεγε ο κ. Σκουρλέτης (22.10.2012), για να αποδειχθεί έντεκα χρόνια μετά, με την εκλογή Κασσελάκη, ότι αυτό το συνονθύλευμα στελεχών όχι μόνο δεν ήξερε τι ήθελε η ελληνική κοινωνία, αλλά ούτε καν οι ψηφοφόροι τους

Η ιστορία της ριζοσπαστικής (τρομάρα μας!) Αριστεράς (2004-2024) μπορεί να περιγραφεί ως...

 

ΣΥΡΙΖΑίικο ΣΟΥΡΓΕΛΟΞΕΦΤΙΛΑΡΑΔΙΚΟ: Τα ράκη της Αριστεράς

Η αποσύνθεση του ΣΥΡΙΖΑ έχει να κάνει με την υποχώρηση των συνθηκών που τον δημιούργησαν. 

 Ο ΣΥΡΙΖΑ, έτσι όπως τον αγαπήσαμε, ήταν παιδί της κρίσης, μαζί με τη Χρυσή Αυγή και τους ΑΝΕΛ. Ηταν προϊόντα μιας Ελλάδας που πίστευε ότι μπορεί να συγκρουσθεί με την Ευρώπη, μιας πτωχευμένης χώρας, που είδε το βιοτικό της επίπεδο να κατακρημνίζεται και για να αμυνθεί οχυρώθηκε πίσω από τα ιστορικά της αντανακλαστικά. Ο ΣΥΡΙΖΑ άντεξε περισσότερο, διότι τρεφόταν απ’ αυτά τα ιστορικά αντανακλαστικά. Μετέφρασε τον αντιαμερικανισμό της δεκαετίας του ’70 σε αντιευρωπαϊσμό και το ρήγμα του Εμφυλίου, που κυριάρχησε στο κοινωνικό ασυνείδητο σε όλα τα χρόνια της Μεταπολίτευσης, στον διχασμό ανάμεσα σε «μνημονιακούς» και «αντιμνημονιακούς».

Δεν ξέρω πόσοι από τους ψηφοφόρους που του έδωσαν την κυβέρνηση περίμεναν τα αποτελέσματα των πολιτικών του υποσχέσεων. 

Μάλλον το θυμικό τους υπηρετούσαν. Ηθελαν να βγάλουν το άχτι τους. Απόδειξη ότι όχι μόνο δέχθηκαν αδιαμαρτύρητα την ακύρωση του δημοψηφίσματος του 2015, αλλά τον ξαναψήφισαν.  

Αυτός ήταν και ο ιστορικός προορισμός του: να απελευθερώσει τους ατμούς του κοινωνικού βρασμού, εξαντλώντας συγχρόνως και τη δυναμική τής ώς τότε πολλά υποσχόμενης Αριστεράς. 

Από την ημέρα που η χώρα βγήκε από τα μνημόνια, οι αιτίες που ανέδειξαν τον ΣΥΡΙΖΑ σε πρωταγωνιστή της πολιτικής σκηνές εξέλιπαν.  

Η αδυναμία του Τσίπρα και της παρέας του να προσαρμοσθούν στις νέες συνθήκες δεν οφείλεται μόνο στην προσωπική τους ανικανότητα. Οφείλεται και στο γεγονός ότι οι συνθήκες που τους έφεραν μαζί δεν υπήρχαν πια. Τα υπόλοιπα, όπως η «ιδεολογία της Αριστεράς», είχαν σβήσει προ πολλού. Εμενε μόνο το αχνό της αποτύπωμα σε μερικά γερασμένα μυαλά. 

Η αποσύνθεση του ΣΥΡΙΖΑ είναι η τελευταία πράξη της μακρόσυρτης περιόδου που ξεκίνησε το 2010. Εχει ενδιαφέρον η δημοσκόπηση της GPO στο τμήμα που αφορά τον Κασσελάκη. Μόνο το 6% πιστεύει ότι είναι αριστερός. Του προσάπτουν ότι αντί να κάνει πολιτική έχει γίνει θέμα στα πρωινάδικα. Και δεν αντιλαμβάνονται πως εκφράζει αυτό που οι ίδιοι δεν τολμούσαν να παραδεχθούν τόσα χρόνια: την άσκηση μιας φαντασιακής πολιτικής, που δεν μπορεί να προσδιορισθεί στην πραγματικότητα. Η μόνη τους καταφυγή ήταν η εχθρότητα απέναντι στον Μητσοτάκη.

Η Αριστερά είναι ράκος. 

Οχι μόνον η δική μας. Η ευρωπαϊκή Αριστερά ψάχνει να προσδιορισθεί απέναντι στα μεγάλα προβλήματα, από το μεταναστευτικό έως τη Χαμάς και τον Πούτιν.  

Ισως επειδή...

 

ΣΥΡΙΖΑίικο ΣΟΥΡΓΕΛΟΞΕΦΤΙΛΑΡΑΔΙΚΟ: Λήξη

 

Του ΓΙΑΝΝΗ ΠΡΕΤΕΝΤΕΡΗ

Μπορώ να καθησυχάσω τους αναγνώστες. Τίποτα δεν θα πάθει η δημοκρατία αν «το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης» διαλυθεί ήσυχα, με φασαρία ή με χαχανητά.

Ούτως  ή άλλως καμία αρμοδιότητα και κανένα θεσμικό ρόλο δεν αναθέτει το Σύνταγμα στην «αξιωματική αντιπολίτευση», ούτε την αναφέρει καν.

Αναφέρεται μόνο στον Κανονισμό της Βουλής και πάλι χωρίς κάποιον ιδιαίτερο κοινοβουλευτικό λόγο πέρα από τις συζητήσεις σε επίπεδο αρχηγών.

Οπου μια χαρά τα καταφέρνει ο Φάμελλος ή κι ο Ανδρουλάκης, αν παραστεί ανάγκη συζήτησης. Κι αν φυσικά έχουν κάτι να πουν.

Συνεπώς δεν συντρέχει κανένας λόγος ανησυχίας για τη δημοκρατία ή το έθνος.

Δεν έχουν πρόβλημα να δουλεύουν και χωρίς την ευγενική συνδρομή του «κόμματος της αξιωματικής αντιπολίτευσης» ενώ ακόμη κι αν διαλυθεί ο ΣΥΡΙΖΑ, κάποιος άλλος θα πάρει τη θέση του.

Μπορούμε λοιπόν να το γλεντήσουμε ελεύθερα.

Προσωπικά δεν εκπλήσσομαι ιδιαίτερα. Ενδεχομένως εντυπωσιάζει λίγο το πατιρντί της κατάληξης αλλά πάντα θεωρούσα ότι ο ΣΥΡΙΖΑ ήταν ένα προϊόν της κρίσης το οποίο θα εκλείψει μαζί με την κρίση.

Δεν θα μπορούσε να αποτελέσει μονιμότερο παράγοντα του πολιτικού συστήματος για τον απλούστατο λόγο ότι οι ιδέες, οι απόψεις, οι αντιλήψεις, ακόμη και οι άνθρωποί του είναι εκτός εποχής.

Ξεπετάχτηκαν χάρη σε μια συγκυρία και θα παρέλθουν μαζί της.

Τώρα η ημερομηνία λήξης φαίνεται να πλησιάζει πιο κοντά από ποτέ.

Μεταξύ άλλων, ο πρώην γραμματέας του κόμματος αποκάλυψε ότι ο πρώην πρόεδρος του κόμματος καθοδηγούσε «παράγκα» δημοσιογράφων για να βρίζουν τους αντιπάλους του στο Διαδίκτυο.

Λίγο υπόκοσμος μου ακούγεται. Και ίσως θα μπορούσα να αναρωτηθώ «μα τι τύποι είναι τέλος πάντων αυτοί οι άνθρωποι;».

Αλλά δεν χρειάζεται. Τους βλέπουμε καθημερινά στις τηλεοράσεις ώστε να θυμόμαστε ότι πριν από κάποια χρόνια μας κυβερνούσαν κιόλας.

Περισσότερο λοιπόν γελάω με διάφορους...

 

ΣΥΡΙΖΑίικο ΚΑΘΑΡΜΑΤΟΑΛΗΤΑΡΑΔΙΚΟ: Ή αυτοί ή εμείς!


Του ΘΑΝΑΣΗ ΜΑΥΡΙΔΗ

 Η ευθεία απειλή ακόμη ηχεί στα αφτιά μας: «Ή αυτοί ή εμείς» είχε πει ο κανονικός πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ Αλέξη Τσίπρας

Ήταν τότε που οι περισσότεροι από τους μισούς υπουργούς της ΝΔ ήταν κρυμμένοι σε… καταφύγια. Ήταν τότε που Τσακαλώτος, Σκουρλέτης, Φίλης και λοιποί της φωτεινής πρωτοπορίας της αριστεράς που σήμερα νιώθουν απειλούμενοι από το… σκοτεινό διαδίκτυο, δεν είχαν κουνήσει ούτε την άκρη του φρυδιού τους. Σιγά μην κλάψω, σιγά μην λυπηθώ…

Ο αστικός χώρος επιδεικνύει συνήθως μια «ανωτερότητα», η οποία πολλές φορές προσεγγίζει τα όρια της βλακείας. Δεν μπορώ να ξεχάσω πόσοι εξ ημών σχεδόν βάλαμε τα κλάματα όταν η αριστερά του Τσίπρα έμπαινε και δεν έμπαινε στη Βουλή για λίγες ψήφους. Και να που οι προσευχές μας εισακούστηκαν από τον Μεγαλοδύναμο και στα επόμενα χρόνια οι καλοί εκείνοι άνθρωποι έστηναν λαϊκά δικαστήρια και κρεμάλες στις πλατείες.

Ακούμε και διαβάζουμε ότι η χώρα χρειάζεται επειγόντως αντιπολίτευση και ότι αν δεν υπάρξει άμεσα, τότε θα υπάρξει κάποιου είδους καταστροφή. Σιγά! Δεν πρόκειται να συμβεί το παραμικρό.  

Τι θέλουμε, δηλαδή; 

Μία «ισχυρή αντιπολίτευση» από τον Πολάκη; 

Μια μόνιμη απειλή από εκείνους που μας λένε ότι «την επόμενη φορά θα είναι διαφορετικά»; 

Γι αυτή την αντιπολίτευση να… παρακαλάμε; 

Να βγάλουμε πάλι μόνοι μας τα ματάκια μας;  

Μην σώσει και έρθει.

Η τοξικότητα με την οποία έραναν το πολιτικό σκηνικό είναι τόση που θα κάνει πολλά χρόνια για να εξαφανιστεί. Έσπειραν μίσος και διχασμό. Τι περιμένουν; Ανθοδέσμες με δακρύβρεκτα σχόλια για τα όσα υποφέρουν δια χειρός Κασσελάκη;  

Ας πρόσεχαν! Για όλα αυτά που έκαναν ή που ανέχτηκαν.

Δεν θα μπούμε τώρα σε λεπτομέρειες για το τι έχει συμβεί σε αρκετούς ανθρώπους από τη δράση του υπόκοσμου του διαδικτύου. Ούτε για το γεγονός ότι η ΕΣΗΕΑ δεν προστάτευσε τους επαγγελματίες δημοσιογράφους, αλλά έπαιξε άθλιο ρόλο σε αυτή την υπόθεση. Για να μην ξεχνάμε και όσα συνέβησαν το 2015. Να μην αναφερθούμε στις δολοφονίες χαρακτήρων, στις απειλές, σε άθλιες πρακτικές που θα ζήλευαν ακόμη και οι μυστικές υπηρεσίες των Σοβιετικών. Να πούμε όμως ότι όλα αυτά που έγιναν τα αποδέχτηκαν οι σύντροφοι που τώρα σκούζουν. 

Μην σκούζετε Σκουρλέτηδες! Δεν είναι κάτι. Τουλάχιστον όχι ακόμη…

Ή αυτοί ή εμείς! Και δεν θυμάμαι εκείνη την  περίοδο κάποιον να αντιδρά από τους σημερινούς αστέρες της αριστεράς που κλαίνε για τον τρόπο με τον οποίον τους συμπεριφέρονται οι Πολάκηδες και οι Παπάδες.  

Για να μην είμαστε άδικοι! Ούτε τους Καραμανλικούς θυμάμαι να διαμαρτύρονται. 

Ούτε και αρκετούς από τους σημερινούς υπουργούς της κυβέρνησης.

Ή αυτοί ή εμείς.  Τόσο άγριο, τόσο αντιφατικό. 

Τόσο μπανάλ όσο και εκείνοι που το είπαν. Κι αυτό το τελευταίο είναι...

 

ΣΥΡΙΖΑίικο ΣΟΥΡΓΕΛΟΞΕΦΤΙΛΑΡΑΔΙΚΟ: Δια χειρός Αλέξη Τσίπρα ή τρεις διαγραφές κι ένα υστερόγραφο!

 

Στου ΣΥΡΙΖΑ μέσα την υπόγα
μες σε καπνούς και σε …τρολιές
κάποια παράκεντρα λαμόγια
του Τσίπρα παίρναν εντολές

«Κάποιοι δούλεψαν υπόγεια, με στημένο μηχανισμό για να μας αποδομήσουν».

«Πρόκειται για παράκεντρα γύρω από τον Τσίπρα».

«Επώνυμοι που αρθρογραφούν σε εφημερίδες, ήταν υπεύθυνοι για 50 λογαριασμούς των social media του προέδρου».

Πάνος Σκουρλέτης
Διαγραφή νούμερο Ένα

 

Θα επιστήσουμε την προσοχή του κυρίου Σκουρλέτη στο ότι στην Αριστερά έχουν, όπως φαίνεται, ένα χρόνιο ζήτημα μνήμης ή μάλλον έχουν επιλεκτική μνήμη. Αυτό το διαπιστώσαμε αμέσως μετά την διακυβέρνησή τους. 

Για παράδειγμα πριν τις εκλογές καταργούσαν τον ΕΝΦΙΑ. Μετά το ξέχασαν.  

Πριν τις εκλογές κατηγορούσαν τους «μνημονιακούς» ότι ξεπουλούν την Ελλάδα. Μετά τις εκλογές υποθήκευσαν για 100 χρόνια -οι αθεόφοβοι!- την δημόσια περιουσία…

Έκαναν δημοψήφισμα να βγούμε από την Ευρώπη, το κέρδισαν και την επομένη, πριν αλέκτωρ λαλήσει, ξέχασαν το αποτέλεσμα βάζοντας μάλιστα τα πληρωμένα τρολ (επώνυμων που αρθρογραφούν σε εφημερίδες, υπεύθυνοι για 50 λογαριασμούς των social media του προέδρου) να καθυβρίζουν τους Μενουμευρωπαίους.  

Σταματώ, καθώς η απαρίθμηση των συνειδητών εγκλημάτων τους δεν χωράει ούτε στην Μεγάλη Σοβιετική Εγκυκλοπαίδεια.

Δεν υπήρξε αθλιότητα που δεν διαπράξαν. Και τώρα έχουν το ηθικό αριστερό κουράγιο να ισχυρίζονται ότι ο παγκόσμιος ηγέτης Αλέξης Τσίπρας διατηρούσε παράκεντρα που εκτελούσαν συμβόλαια δολοφονίας χαρακτήρων; Είναι πράγματι αξιοθαύμαστος, ο κύριος Σκουρλέτης. Υποθέτω ότι πρόσφατα το ανακάλυψε – καθώς βασίζομαι στην αξιοπιστία του.  

Ερωτώ όμως, μια και η αυθεντική Αριστερά θέλει όλα να έρχονται στο φως (Σήμερα το φως κέρδισε!), γιατί δεν τους κατονομάζει. 

Αυτό δεν είναι το χρέος του; Αυτό δεν θα ζητούσε να κάνει ένας πολιτικός του αντίπαλος σε αντίστοιχη περίπτωση; Ή δεν θα το ρωτούσε γιατί είναι …διακριτικός;
 

Διαγραφή νούμερο Δύο

«Το σχέδιο που εκτυλίσσεται εκ μέρους του  Κασσελάκη  είναι η μετατροπή του ΣΥΡΙΖΑ σε Δημοκρατικό Κόμμα Μπάιντεν. Αυτό σημαίνει ότι ο ΣΥΡΙΖΑ θα πάψει να είναι κόμμα της Αριστεράς, θα αφήσει ένα πολιτικό κενό, θα σπρώξει ψηφοφόρους προς το ΚΚΕ»  «με επικεφαλής τον Τσίπρα κέρδισε ως κόμμα της Ριζοσπαστικής Αριστεράς».

«Το σχέδιο αυτό εκπονήθηκε από βασικούς συνεργάτες του και οικονομικούς παράγοντες -και δίπλα στον ΣΥΡΙΖΑ, κάποιοι τον έφεραν εδώ, δεν ξέρω αν ο Τσίπρας το γνώριζε αλλά το ανέχτηκε στην πορεία.

Βλέπετε και συνεργάτες βασικούς (σ.σ. του κ. Κασσελάκη) που έχουν οικονομική σχέση με μεγαλοπαράγοντες στην Ελλάδα. Ο ίδιος έχει πει ότι έχει κάνει καριέρα στις ΗΠΑ με τη βοήθεια εφοπλιστών».

Νίκος Φίλης

Γίνεται μαύρος χαμός γιατί ο Κασσελάκης ξέχασε τι έγραφε πριν δέκα χρόνια. Δεν βαριέσαι, ο άνθρωπος είχε ένα σωρό σκοτούρες: να αποφασίσει τι θα κάνει στην ζωή του, να σορτάρει υπέρ ή κατά της πτώχευσης της Ελλάδας, να επουλώσει το ψυχολογικό τραύμα που τον οδήγησε η περιπέτεια του πατέρα του με την ελληνική δικαιοσύνη, να γίνει εφοπλιστής, να ξεγίνει από εφοπλιστής, να στήσει τη ζωή του με τον Τάιλερ… Είχε γεμάτο πρόγραμμα.

Ο Νίκος Φίλης από την άλλη ολημερίς κι ολονυχτίς -κι ολοζωής- στο κόμμα βρισκόταν. Επί των επάλξεων! Δεν αναρωτήθηκε τι συμφωνία έγινε με τον Καμμένο, πώς πρόεκυψε ως λύση; Δεν πέρασε, βρε αδελφέ, από το μυαλό του η σκέψη;  

Τότε δεν υπήρχαν ολιγάρχες ή εφοπλιστές στην Ελλάδα; 

Τότε που η Αριστερά ήταν στα ντουζένια της, αυθεντική, με ηθικό πλεονέκτημα, πάνω στη φόρα της, δεν κατάλαβαν οι φρουροί της Επανάστασης ότι ο Καμμένος ήταν ακροδεξιός, ψεκασμένος, αναξιόπιστος, επικίνδυνος καιροσκόπος; 

Αυτά για τον Καμμένο τα έλεγαν αυτοί, όχι εγώ.

Όταν τον πρότειναν την πρώτη συγκυβέρνηση, πες πως, μέσα στην χαρά του, το ξέχασε. Στην επομένη, όμως, με τις αγκαλιές του Τσίπρα μπροστά στους εκστασιασμένους οπαδούς του ΣΥΡΙΖΑ, δεν το πήρε χαμπάρι; Ούτε όταν ο Καμμένος έλεγε «στα τέσσερα εσείς, στα τέσσερα!» και τον χειροκροτούσε χαμογελώντας με το χιούμορ τού …μετριοπαθούς κεντρώου συγκυβερνήτη -κατά τον θεωρητικό Ξυδάκη-;  

Ούτε θυμάται ότι στην κόντρα του με τον Αρχιεπίσκοπο, ο Καμμένος δήλωνε πως αν επιθυμούσε ο σεβασμιότατος να ρίξει την κυβέρνηση, θα το έπραττε;  

Ούτε όταν ο ίδιος εκπαραθυρώθηκε από το Παιδείας, μένοντας σε αφωνία; 

Δεν θυμάται τίποτα; 

Τον Υπουργό Εργασίας, Παύλο Χαϊκάλη, τον υβριστή Πολάκη, τους έχει ακουστά; Δεν υπήρξε γελοιότητα που να μην διαπράχτηκε.  

Ο Κασσελάκης τον πείραξε και του έθιξε την αριστερή αξιοπρέπεια;  

Ας κάνει μιαν άσκηση μνήμης. Θα τον ωφελήσει.
 

Διαγραφή νούμερο Τρία:

 

ΣΥΡΙΖΑίικο ΣΟΥΡΓΕΛΟΞΕΦΤΙΛΑΡΑΔΙΚΟ: "ΣΥΡΙΖΑ κι ούτε τηλεφώνημα" !


 Γράφει το ΕΜΟ ΤΕΑΜ

Χαμός, πανικός και ομίχλη στην Κουμουνδούρου. 

Το “βαθύ κόμμα” δεν πρόκειται να αρκεστεί σε υπόγειο πόλεμο κατά του Στέφανου Κασσελάκη, δεν τον αμφισβητεί απλώς, τον κράζει άγρια σε δηλώσεις, δημόσιες τοποθετήσεις, κείμενα μελών και φίλων.

Ο πόλεμος κηρύχθηκε. Η ομπρέλα και λοιποί διαφωνούντες, μιλούν ανοικτά για διάσπαση, για νέο κόμμα και όλα τα όμορφα.

Υπάρχει μια λεπτομέρεια όμως. 

Τα νέα κόμματα ιδρύονται, δεν είναι μοχλός πίεσης προς το υπάρχον κόμμα.

Η πλάκα είναι πως όλη αυτή η όμορφη και αγαπημένη παρέα πριν πέντε μόλις μήνες διεκδίκησε τη διακυβέρνηση του τόπου.


Και εκεί ξεκινά το δράμα, η παρανόηση αλλά και το αδιέξοδο της χώρας. Οι πολίτες περισσότερο αποδοκίμασαν το ΣΥΡΙΖΑ, δεν έδωσαν καμία λευκή ή άλλου χρώματος επιταγή στον Κυριάκο Μητσοτάκη. Ο οποίος παρά τα προβλήματα και τις δυσλειτουργίες του δικού του σχήματος παραμένει χωρίς αντίπαλο. 

Ο Κασσελάκης πρέπει να δει τι θα κάνει με πολλούς δικούς του στα κάγκελα.  

Ο Ανδρουλάκης λογικά θα είναι ο κερδισμένος, παίρνοντας ψηφοφόρους από το ΣΥΡΙΖΑ, αλλά κι αυτό απομένει να φανεί αν θα συμβεί.

Για να επανέλθουμε όμως στο εσωτερικό του ΣΥΡΙΖΑ που μονοπωλεί τα παραπολιτικά σχόλια, ένα τμήμα του όλου χαμού, έχει να κάνει και με την ενεργοποίηση του Αλέξη Τσίπρα, τον οποίο οι σύντροφοι του τον καλούν ανοικτά να πάρει θέση γύρω από τα τεκταινόμενα.

Κι αυτός του αφήνει να αναμένουν στο ακουστικό τους: ΣΥΡΙΖΑ κι ούτε ένα τηλεφώνημα.

Ο εξάδελφος βγήκε πάντως: Μιλώντας στα Παραπολιτικά 90.1, ο διευθυντής της ΚΟ του ΣΥΡΙΖΑ ανέφερε πως
«Δεν είναι το θέμα οι διαγραφές, πρέπει να χωρίσουμε. Όταν δεν υπάρχει κανένα έδαφος συζήτησης, χωρίζεις», τόνισε. Πρόσθεσε δε ότι «Ο ΣΥΡΙΖΑ δεν θα πάει για διάλυση, για αποχώρηση ή έστω διάσπαση μπορεί να πάει, σε διάλυση δεν θα πάει».

Δηλαδή με λίγα λόγια παιδιά βγείτε και κλείστε και την πόρτα φεύγοντας, υπάρχει κόμμα και χωρίς εσάς.

Δεν είναι μόνο μια διαμάχη Νεοπροεδρικών και Ομπρέλας ή μεμονωμένων στελεχών, ιστορικών ή ανιστόρητων με τη νέα κατάσταση.

Είναι πόλεμος μεταξύ...

 

ΣΥΡΙΖΑίικο ΣΥΡΙΖΟΞΕΦΤΙΛΑΡΑΔΙΚΟ: Ο Πολάκης μέσα στα μαύρα μεσάνυχτα

Tης ΜΑΡΙΑΣ ΔΕΔΟΥΣΗ

«Ευκλείδη, με προκάλεσες πολύ, αλλά ΔΕΝ θα σου απαντήσω. Μην ανησυχείς και μην μπερδεύεσαι, δεν υπάρχουν αδιέξοδα, θα τα πούμε στα Οργανα!», έγραψε ο Παύλος Πολάκης περασμένα μεσάνυχτα στο facebook. 

Σας έχω πει να μην κοιμάστε νωρίς αυτές τις ημέρες, τα ωραία γίνονται τις μικρές ώρες. 

Λίγη ώρα νωρίτερα ο Ευκλείδης Τσακαλώτος είχε δώσει συνέντευξη στο Kontra, στην οποία είπε ότι ο ίδιος δεν «μιλάει άσχημα», όπως ο Παύλος Πολάκης.  

Πράγματι, δεν μιλάει άσχημα, αλλά ουαί κι αλίμονο αν ανοίξει το στόμα του. Ο Τσακαλώτος μίλησε μισή ώρα και πλην της «καλησπέρας» και της «καληνύχτας», που είπε στην αρχή και το τέλος, στο υπόλοιπο του χρόνου τσάκιζε ακατάπαυστα τον Στέφανο Κασσελάκη, αλλά κυρίως τον Πολάκη.  

Για τον Κασσελάκη δεν του ήταν και δύσκολο, οικονομολόγος είναι και «λοκάρισε» εκεί ακριβώς που ξέρει ότι είναι το βασικό και τεράστιο πρόβλημα: στην ομιλία του στον ΣΕΒ. Ο ίδιος, μας είπε, δεν αμφισβητεί ακριβώς ότι ο Κασσελάκης είναι πρόεδρος, αλλά, πρώτον, διαφωνεί με τον τρόπο εκλογής του, δεύτερον, κανείς δεν πιστεύει ότι ο Κασσελάκης είναι αριστερός και, τρίτον, δεν γίνεται πρόεδρος αριστερού κόμματος να λέει τέτοια πράγματα. Φαντάσου και να τον αμφισβητούσε δηλαδή.  

Ούτε για τον Πολάκη τού ήταν δύσκολο. Κι εκεί, στο προφανές, στάθηκε: στον τρόπο με τον οποίον εκφράζεται, αλλά και στη σκληρή αντίδρασή του σε κάθε κριτική που ασκείται στο πρόσωπο του Κασσελάκη. Συνδυαστικά, δε, τους κατηγόρησε περί τις 50 φορές ότι δεν ασχολούνται με την πολιτική, αλλά αποκλειστικά με το ποιος τους υπονομεύει. Ετσι όπως την άκουσα εγώ τη συνέντευξη, ο Τσακαλώτος είπε τελικά αυτό που σκέφτονται όλοι όσοι δεν ανήκουν στο «Κασσελάκης team»: ότι ο Πολάκης κάνει κουμάντο στη «φράξια» των προεδρικών και όποιος τολμάει να ασκήσει κριτική αντιμετωπίζει τον γνωστό λεβέντικο τσαμπουκά του

Αγρυπνος, εκείνος του απάντησε άμεσα. Αυτό το «θα τα πούμε στα Οργανα» πέραν του ότι είναι λίγο τρομακτικό με το κεφαλαίο «Ο», διαβάζεται και κάπως περίεργα ύστερα από όσα έχουν συμβεί τον τελευταίο καιρό. Το πρωί της Πέμπτης έγραφε σε ανάρτηση μέλους του κόμματος: «Κούρασες πολύ με το καταστατικό! Φτάνει πια. Εχει γίνει περδικολάστιχο το καταστατικό στα χέρια σας». 

Δεν ξέρω τι είναι ακριβώς το περδικολάστιχο, υποθέτω εννοούσε ότι όποτε θέλουμε το θυμόμαστε το καταστατικό και όποτε θέλουμε το γράφουμε κανονικά, απλώς το είπε στα κρητικά. Η τάση του Πολάκη να μιλάει και να γράφει όπως ακριβώς σκέφτεται, τον έχει κάνει διαχρονικά πολύ αντιπαθή σε κάποιους και συμπαθή σε κάποιους άλλους. Εάν τον παρακολουθεί κάποιος παλαιόθεν και προσεκτικά, δεν θα έπρεπε να εκπλήσσεται με όσα συμβαίνουν σήμερα στον ΣΥΡΙΖΑ.  

Τον χειμώνα που πήγε να τον διαγράψει ο Τσίπρας, είχε κάνει μια ανάρτηση που δεν ξέρω αν έλεγε αλήθειες, ξέρω όμως (όπως ήξερε και ο τότε πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ) ότι ήταν εντελώς άτοπη, τόσο για το ύφος της όσο και για τη στιγμή. Είναι, κάποιες φορές, σαν να δρα εντελώς με το θυμικό, σαν να μην σκέφτεται. Ή, κάτι εξίσου πιθανό, να πιστεύει ότι έχει αποκτήσει άλλοθι για ό,τι κι αν πει, με όποιον τρόπο κι αν το πει, καθότι λεβεντοσφακιανός κι «αυθεντικός». Τώρα που βγαίνει καθένας από το κόμμα και λέει ό,τι του κατέβει και όπως του κατέβει, όμως, δεν του αρέσει καθόλου. 

 Ο Παύλος Πολάκης ήταν από τους πρώτους διδάξαντες αυτής της κακής συνήθειας που απέκτησαν τα μέλη του ΣΥΡΙΖΑ, να σφάζονται δημοσίως στο facebook. Ακάματος, τη λέει σε όποιον βρεθεί μπροστά του και τον ενοχλούν οι απόψεις του. Σχολιάζει όπως περίπου σχολιάζουμε εμείς στους κολλητούς μας και μας βλέπουν άλλοι τρεις κολλητοί. Μόνο που εκείνον τον βλέπουν χιλιάδες.  

Τον έκανε πολύ καλά ο Τσακαλώτος: «Υπάρχουν άνθρωποι στο κόμμα που λένε “άκου να δεις, Τσακαλώτε… κι άμα δεν σ’ αρέσει φύγε”», είπε, κουνώντας το δάχτυλο στην κάμερα. 

Ο ίδιος θεωρεί ότι μπορεί να ασκεί κριτική σε όποιον θέλει και με όποιον τρόπο τού έρθει, αλλά όταν οι άλλοι ασκούν κριτική, εκνευρίζεται. Είναι κάπως αντιφατικό για έναν άνθρωπο που σπρώχνει διαρκώς ή και ξεπερνάει με μια δρασκελιά τα όρια –στο όνομα της ειλικρίνειας και της αυθεντικότητας–, να βάζει πολύ στενά όρια στους άλλους. Ή, μπορεί να μην είναι τόσο αντιφατικό τελικά, οι άνθρωποι που πιστεύουν ακράδαντα ότι έχουν πάντα δίκιο, το πιστεύουν εξίσου ως αμυνόμενοι όσο και ως επιτιθέμενοι.  

Κοιτώντας τον τρόπο με τον οποίον δρα ο Στέφανος Κασσελάκης, δεν μπορείς να μην «δεις» σε αυτόν στοιχεία του Πολάκη.  

Η αμετροέπεια με την οποία μπήκε να διοικήσει τον ΣΥΡΙΖΑ θυμίζει πολύ τον πολιτικό μέντορά του. 

Η διαφορά τους, βέβαια, είναι ότι ο Πολάκης, ακόμη και με όλα του τα ελαττώματα, ξέρει από πολιτική και –όταν θέλει– έχει και πέντε πράγματα να πει. Επίσης, αυτός ο τσαμπουκάς και το «σ’ όποιον αρέσω» μπορεί να συνηθίζεται για έναν άνθρωπο όπως ο Πολάκης, για έναν άνθρωπο όπως ο Κασσελάκης, όμως, φαίνεται σαν ρούχο δανεικό, δέκα νούμερα μεγαλύτερο. Στον πρώτο μπορεί να ερμηνευθεί και ως ελαφρώς γραφική κρητική λεβεντιά, στον δεύτερο μόνο σαν ναρκισσιστική κρίση. 

 Λίγη ώρα μετά την ανάρτηση του Παύλου Πολάκη, ο Στέφανος Κασσελάκης, επίσης με ώρα ΗΠΑ, όπως διεξάγεται εσχάτως η πολιτική ζωή του ΣΥΡΙΖΑ, ανέβασε ένα βίντεο της Ραλλίας Χρηστίδου και αποκάλεσε τον Μητσοτάκη «Κολοκοτρώνη του ΕΣΥ», το οποίο μάλλον έφερε σε αμηχανία τους ακολούθους του, καθώς δεν το τίμησαν ιδιαιτέρως. Προφανώς περίμεναν να διαγράψει ή και να ανασκολοπίσει ιντερνετικά τον Τσακαλώτο, που τον έλουζε επί μισάωρο. Εκτός αν είχαν κοιμηθεί οι άμοιροι.  

Μπορεί, βέβαια, να του είπε ο Πολάκης: «Ακου να δεις, Κασσελάκη...

 

ΥΠΑΡΚΤΟΣ ΕΘΝΟΠΑΤΕΡΟ-ΣΟΥΡΓΕΛΟ -ΔΗΜΟΣΙΟΓΡΑΦΟΠΛΗΚΤΟΣ ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΣ: Γιατί τόσο υπερβολική η ενασχόληση των Ελληνικών ΜΜΕ με τον κ Κασσελάκη ;

 
Κοινωνικό-ψυχολογικό πιπεράτο του Καθηγητή Πιπερόπουλου


     Παρακολουθώ, όπως κα εσείς, την υπερβολική απίστευτων επιπέδων υπερκάλυψη ΟΛΩΝ των προσωπικών (και όχι μόνο των θεσμικών) δραστηριοτήτων του νέο-εκλεγέντος Προέδρου του ΣΥΡΙΖΑ και του συντρόφου του (τώρα πλέον επισήμως «συζύγου») κ Κασσελάκη και «βγαίνω από τα ρούχα μου…»

     Όπως θυμάστε, για πολλά χρόνια υπήρξα ένας από τους πανεπιστημιακούς καθηγητές που εμφανιζόταν πολύ συχνά στα τηλεοπτικά «παράθυρα» και ακουγόταν στα ραδιοφωνικά «μπαλκόνια». Από εκείνες τις παρέες μου πολλοί συνάδελφοι και δημοσιογράφοι μεταπήδησαν στην πολιτική και έγιναν βουλευτές..

     Μετά το καλοκαίρι του 2010 και την μόνιμη εγκατάσταση της «τρόικα» στην Πατρίδα μας (τώρα την βαφτίσανε «θεσμούς») αποφάσισα να απέχω από τα ραδιοτηλεοπτικά δρώμενα συνειδητοποιώντας ότι η συμμετοχή μου έδινε ‘άλλοθι’ σε παρουσιαστές και προγράμματα την ώρα που η Ελλάδα βυθιζόταν γοργά στο δράμα της οικονομικής, κοινωνικής και πολιτιστικής απαξίωσης και του μηδενισμού κλασικών Αξιών και Αρχών που αποτελούν ιστορικά χαρακτηριστικά του Ελληνικού Λαού.

     Την αποχή μου την ανέστειλα για μερικούς μήνες αλλά και πάλι έκανα τη διαπίστωση ότι ΔΕΝ βοηθούσε σε τίποτε η συμμετοχή μου καθώς φίλοι, γνωστοί και άγνωστοι με σταματούσαν στο δρόμο να με ρωτήσουν «γιατί δεν είπες κάτι παραπάνω, γιατί έμεινες σιωπηλός, και πού πάμε;…»

     Βασικά από την αρχή του 2012 και μετά αποσύρθηκα παντελώς από τα Ελληνικά ΜΜΕ και με χάσατε από ραδιοτηλεοπτικά παράθυρα και μπαλκόνια!..

     Συνεχίζω, όμως φίλοι μου, «να επικοινωνώ, άρα να υπάρχω» ΕΔΩ στους ελληνικούς ιστότοπους (sites) και στα ελληνικά blogs.

     Εάν, λοιπόν, νομίζετε ότι επειδή υπήρξα ένα από τα πρόσωπα που πολύ συχνά φιλοξενήθηκαν στα ραδιοτηλεοπτικά παράθυρα και μπαλκόνια ΔΕΝ έχω το ΔΙΚΑΙΩΜΑ να κρίνω καλόπιστα TV και οικοδεσπότες, μη συνεχίσετε το διάβασμα, ΣΤΟΠ εδώ!..

     Εάν, μάλιστα, σας διακρίνει η τάση να αγνοείτε και να υποβαθμίζετε τον καθοριστικό ρόλο των ΜΜΕ και της τηλεοπτικής εικόνας ιδιαίτερα ως παιδαγωγικό εργαλείο, και ως ΑΙΧΜΗ του Δόρατος της διαμόρφωσης της κοινής γνώμης με τεχνικές ΠΡΟΠΑΓΑΝΔΑΣ, τότε σας ΙΚΕΤΕΥΩ, κάνετε ΣΤΟΠ εδώ!..

     Η ουσία το περιεχόμενο και ο «λόγος» όχι μόνο στην ελληνική αλλά στην παγκοσμιοποιημένη πλέον «τηλεοπτική δημοκρατία» δίνουν τη θέση τους στο περίβλημα, στο επιδερμικό, στην έγχρωμη κινούμενη εικόνα.

     Ίσως άλλοι λαοί να μην νοιάζονται για αυτές τις μεταλλάξεις, αλλά εμάς εδώ στην χώρα «κοιτίδα» του πολιτισμού, της λογικής, και της Δημοκρατίας έπρεπε να μας πειράζει καθώς το πρόβλημα δεν είναι η Δημοκρατία την οποία εμείς διδάξαμε στους λαούς και σεβόμαστε..

     Το πρόβλημα έγκειται στις δομές της ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ και στο ρόλο των εντύπων, των ραδιοφωνικών και τηλεοπτικών ΜΜΕ στα οποία τον ΠΡΩΤΑΓΩΝΙΣΤΙΚΟ ρόλος έχει η σύγχρονη ΥΠΕΡΔΥΝΑΜΗ που λέγεται ΤΗΛΕΟΡΑΣΗ…

     Έρχομαι σήμερα επικριτής των τηλεοπτικών ΜΜΕ, δηλαδή της Τηλεόρασης γιατί αισθάνομαι ότι κάποια πράγματα πρέπει να ειπωθούν, επιτέλους, με το όνομά τους.

     Από όλους εμάς που ασχολούμεθα με τις επιστήμες της συμπεριφοράς χρειάζεται να αποδοθεί ΟΡΘΑ η εκπληκτική δύναμη της σύγχρονης τηλεόρασης στην άσκηση όχι της συνειδητής αλλά κυρίως της υποδόριας, της υποσυνείδητης, επίδρασής της στην καθιέρωση προτύπων συμπεριφοράς προς μίμηση και ταύτιση για τα παιδιά που στέκονται ευάλωτα και εύπλαστα μπροστά στους δέκτες και για μας τους μεγάλους που έχουμε σχεδόν συστηματικά οδηγηθεί στην αποδοχή της ψεύτικης «εικονικής πραγματικότητας» με την παθητική αποδοχή στρεβλής αντίληψης πραγματικότητας!..

     Κάποιες άλλες εποχές, στην ευλογημένη χώρα, που την κατοικούν 10,4 εκατομμύρια Ελλήνων (και αλλοδαπών) αλλά είναι άγνωστος ο αριθμός των φιλελλήνων, οι ρόλοι ήταν ευκόλως διακριτοί:

     Η Νομοθετική εξουσία νομοθετούσε, η Εκτελεστική εφάρμοζε, η Δικαστική ήλεγχε και ο ΤΥΠΟΣ μέσω των δημοσιογράφων (ρεπόρτερ) όταν εντόπιζε πρόβλημα, έψαχνε τις ιδιαιτερότητές του, απεκάλυπτε πτυχές κρυμμένες επιτήδεια, τους πρωταγωνιστές και λεπτομέρειες ανατριχιαστικές ή γαργαλιστικές δίνοντας στο αναγνωστικό κοινό υλικό για σχολιασμούς υπέρ και κατά!…

     Σήμερα στην Ελλάδα ΔΕΝ διαβάζουμε και δεν συζητάμε!..

     Κοιτάμε ΤΗΛΕΟΡΑΣΗ η οποία δεν προσπερνά, αλλά μένει στην επιδερμίδα και δίνει με εικόνα στο ρεπορτάζ ΑΝΑΤΡΙΧΙΑΣΤΙΚΕΣ διαστάσεις όπου κυρίαρχος μοιάζει να είναι ο Νόμος της Ζούγκλας και η δύναμη της διείσδυσης του τηλεοπτικού φακού σε σημεία ΧΩΡΟ-ΧΡΟΝΟΥ όπου, θα πως αστειευόμενος με Αριστοφανικό καυστικό χιούμορ, ακόμη και τα εξειδικευμένα τμήματα της ΕΥΠ και της Ασφάλειας της Ελληνικής Αστυνομίας δεν έχουν φτάσει...

     Που αρχίζει και πού τελειώνει ο ρόλος της κάθε μιας από τις 4 κάποτε διακριτές εξουσίες;

     Με ποιες αξίες λειτουργούμε εμείς και με ποιες πρέπει να λειτουργούν οι δημοσιογράφοι της Τηλεόρασης όταν αισθάνονται ότι το καθήκον στην αλήθεια και η ηθική υποχρέωση απέναντι στο κοινωνικό σύνολο τους καλεί να πρωτοτυπήσουν;

     Εάν ένα παιδάκι αναφωνήσει «ο αυτοκράτορας ΜΜΕ είναι γυμνός» θα του κλείσουμε το στόμα επειδή τα παιδιά δεν πρέπει να κάνουν τέτοιες διαπιστώσεις ή θα θυμηθούμε ότι «από παιδί και από ζαβό μαθαίνεις την αλήθεια;»

     Το κοινωνικό-ψυχολογικό φαινόμενο που λέγεται «πλύση εγκεφάλου»...

 

ΣΥΡΙΖΑίων εθνικών σουργελοξεφτιλαράδων κωμωδία

 





 

Υπαρκτού αριστεροκαθαρματόπληκτου ελληνισμού κωμωδία

 




 

Σαν σήμερα (31/10/ΧΧΧΧ)

 

1882: Ο Άρθουρ Κόναν Ντόιλ δημοσιεύει τις «Περιπέτειες του Σέρλοκ Χολμς».

1922: Αρχίζει η Δίκη των «6» (Γούναρης, Στράτος, Πρωτοπαπαδάκης, Θεοτόκης, Μπαλτατζής, Χατζανέστης), που θεωρήθηκαν υπεύθυνοι για τη μικρασιατική καταστροφή.

1948: Γίνεται η τελευταία εγγραφή στο ημερολόγιο του πλοίου - θρύλος «Αβέρωφ»... «Συνήθης εν όρμω υπηρεσία. Κινήσεις συμφώνως τω πίνακι. Έκτακτον ουδέν» γράφει και περνά στην ιστορία.

1984: Φεύγει απ τη ζωή η Ίντιρα Γκάντι, ινδή πολιτικός.

1993: Πεθαίνει ο Φεντερίκο Φελίνι, ιταλός σκηνοθέτης του κινηματογράφου

1985: Πεθαίνει ο Νίκος Εγγονόπουλος, ζωγράφος και ποιητής, ο κυριότερος εκφραστής του σουρεαλισμού στη χώρα μας.








2013 Πεθαίνει ο ο γάλλος συγγραφέας Ζεράρ ντε Βιλιέ που έγινε παγκοσμίως γνωστός από την περιπετειώδη σειρά κατασκοπευτικών περιπετει

 


2019 Ο μουσικοσυνθέτης, πατέρας του Νέου Κύματος, Γιάννης Σπανός άφησε την τελευταία του πνοή σε ηλικία 85 ετών.

 

 

2020
Πεθαίνει σε ηλικία 90 ετών ο διάσιμος ηθοποιός Σον Κόνερι

ΣΥΡΙΖΑίικο ΣΟΥΡΓΕΛΟΞΕΦΤΙΛΑΡΑΔΙΚΟ: Στέφανε, πάρε τα λεφτά και φύγε!

 

Γράφει ο κύριος ΜΑΞΙΜΟΣ

Να είσαι τώρα δυο μέτρα παλικάρι, σαν τα κρύα τα νερά, και να κάθεσαι να ασχολείσαι με τον Φίλη…

Να έχεις εκλεγεί με δεκάδες χιλιάδες ψήφους, και να βλέπεις τα κανάλια να προβάλλουν τον Σκουρλέτη και τον Δρίτσα, που δεν βρήκαν ούτε τις ψήφους τους στις πρόσφατες εκλογές!

Εγώ πάντως, εάν ήμουν στη θέση του Στέφανου Κασσελάκη, θα μετέφερα άμεσα την έδρα του κόμματος στα νησιά Φίτζι.  

Εκεί θα έκανα όλες τις συνεδριάσεις, τόσο του εκτελεστικού γραφείου, της πολιτικής Γραμματείας, της κεντρικής επιτροπής, όπου οι συμμετέχοντες θα έπρεπε να προσέλθουν με δικά τους έξοδα.

Τέλος, θα εισέπραττα την κρατική επιχορήγηση και θα άφηνα όλους τους «αντιφρονούντες», να ανοίξουν όσα κόμματα θέλουν. Ούτε μισή μονάδα δεν θα πάρουν όλοι μαζί.

Εάν το κάνει αυτό, και τους αφήσει «στεγνούς», να είναι σίγουρος ότι...

 

ΣΥΡΙΖΑίικο ΣΟΥΡΓΕΛΟΞΕΦΤΙΛΑΡΑΔΙΚΟ: Η καλύτερη «μπίζνα» του Κασσελάκη


ΕΞΑΙΡΕΤΙΚΟ

Του ΚΩΣΤΑ ΓΙΑΝΝΑΚΙΔΗ

Τι θα συνέβαινε αν ο Στέφανος Κασσελάκης δεν έχανε τη δουλειά του τον Μάρτιο του 2023;  

Δεν θα το μάθουμε ποτέ. Ομως το πιθανότερο είναι ότι δεν θα γύριζε στην πατρίδα για διακοπές μακράς διάρκειας και σήμερα ο ΣΥΡΙΖΑ θα ήταν στα χέρια της Εφης Αχτσιόγλου. Ενδεχομένως να είχε τσιμπήσει και κάτι στις δημοσκοπήσεις. Αλλά αυτά είναι χαοτικά πράγματα που δείχνουν ότι μία μπίζνα που χάλασε κάπου στο Μανχάταν μπορεί να σηκώσει τσουνάμι στην ελληνική πολιτική ζωή.  

Σήμερα ο άνθρωπος, που πρώτα περίμενε να κερδίσει ένα κόμμα για να μετατρέψει το καρτοκινητό του σε συμβόλαιο, ηγείται της αξιωματικής αντιπολίτευσης, βυθίζοντας την ταυτόχρονα σε υπαρξιακή κρίση.  

Λέγονται και γράφονται πολλά σε φιλοσοφικό επίπεδο για την κωμωδία που παίζεται στον ΣΥΡΙΖΑ. Ομως εδώ υπάρχει και κάτι καρμικό:  

Ο ΣΥΡΙΖΑ γιγαντώθηκε ως φάρσα και τελειώνει ως αστείο. Και είναι να απορείς για ποιο λόγο θεωρείται κωμική η κατάσταση Κασσελάκη και όχι η πρώτη παράσταση με Αλέξη, Ζωή, Καμμένο, Γιάνη. Απλώς τότε ήταν δραματικές οι στιγμές και δεν πιάσαμε το αστείο.  

Εξίσου κωμική είναι και η διαπίστωση του Φίλη και του Σκουρλέτη για το «σκοτεινό διαδίκτυο» που στήριξε τον Κασσελάκη. Τώρα τους μύρισε η σήψη της υπόγας, τόσα χρόνια δεν είχαν πάρει μυρωδιά, οι λεπτές μύτες τους έπιαναν μόνο το μεθυστικό άρωμα της εξουσίας.  

 Τέλος πάντων, αυτά είναι πλέον λεπτομέρειες με μικρή σημασία. Τώρα βρισκόμαστε μπροστά στο κρίσιμο ερώτημα για τις πιθανότητες επιτυχίας του Στέφανου Κασσελάκη. Αλλά και η έννοια της επιτυχίας είναι υποκειμενική. Ας πούμε ο Κασσελάκης σε προσωπικό επίπεδο είναι απόλυτα επιτυχημένος. Ηρθε από το πουθενά, τον έμαθε όλη η χώρα, έγινε αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης και έχει μπροστά του μία τετραετία για να το χαρεί. Δεν πρόκειται βέβαια να μπει στο Μαξίμου, εκτός και αν πάει για καφέ, όμως δεν θα το πάρει βαρέως. Ενα μικρομεσαίο προσωπικό κόμμα με εκσυγχρονιστικό προφίλ και σταθερή παρουσία στη Βουλή θα είναι κάτι εξαιρετικό για τον αρχηγό του, η καλύτερη «μπίζνα» που έκανε ποτέ.  

Ομως ακόμα και αν μετά από τέσσερα χρόνια φύγει ως ηττημένος, θα γυρίσει στα Χάμπτονς έχοντας πετύχει το αδιανόητο. 

Βέβαια άνθρωποι σαν τον Κασσελάκη βάζουν πάντα μεγάλους στόχους και θρέφονται από το ανικανοποίητο του χαρακτήρα τους. Μπορεί να είναι το παιδικό όνειρο για την πρωθυπουργία που τον κινητοποιεί. Κακό του κεφαλιού του αν συμβαίνει κάτι τέτοιο και δεν μπορεί, σε προσωπικό επίπεδο, να χαρεί αυτό που πέτυχε. Αλλά ναι, αυτή τη στιγμή το ερώτημα είναι αν ο Κασσελάκης δύναται να πετύχει τον τελικό του στόχο.

 Αφήστε τις δημοσκοπήσεις στην άκρη και αναρωτηθείτε αν ο Κασσελάκης θα μπορούσε να γίνει πρωθυπουργός.  

Εχουμε δει τα πάντα, γιατί να μη βρεθούμε και μπροστά σε αυτό;  

Θεωρητικά, αυτή τη στιγμή, οι λίγες πιθανότητες πνίγονται μέσα στα χάχανα. Είναι πιο πιθανό να φύγει με την καθημερινή πτήση για Newark, παρά να μπει στο πρωθυπουργικό αεροσκάφος. Η λογική λέει ότι ο ΣΥΡΙΖΑ θα γίνει ένα κόμμα αλληλοσπαρασσόμενων φατριών, χωρίς βαθιά ερείσματα στην κοινωνία, που θα υπομένει τη βάσανο της διαρκούς συρρίκνωσης. Αλλωστε και οι δημοσκοπήσεις δείχνουν ότι η δημοφιλία του προέδρου σβήνει. Είναι άλλο οι μετρήσεις τηλεθέασης και άλλο οι δημοσκοπήσεις. 

Ομως ας υποθέσουμε ότι ο Κασσελάκης μαζεύει τα νερά και διώχνει τα βαρίδια από το σκάφος. Και παρουσιάζει κάτι καινούργιο. Ενα αριστερόστροφο «Ποτάμι», ένα ινσταγκραμικό σοσιαλδημοκρατικό κόμμα, όσο και αν κάτι τέτοιο ακούγεται αστείο με τον Πολάκη στην πρώτη γραμμή. Και ας δεχθούμε ότι ο ίδιος θα βελτιώσει την εικόνα του, θα θυμίζει περισσότερο πολιτικό αρχηγό και λιγότερο χαρακτήρα ριάλιτι.  

Αντέχει κάτι τέτοιο στην αναμέτρηση με την πραγματικότητα; 

 Ισως. Αν η χώρα πέσει σε βαθιά κρίση και ο Μητσοτάκης χάσει τον έλεγχο της μπάλας, τότε ναι, ποτέ δεν ξέρεις. Σε τρία χρόνια από σήμερα ο Κασσελάκης δεν θα είναι πλέον ουρανοκατέβατος. Βέβαια θα έχει ένα κόμμα χωρίς βαθιές κοινωνικές ρίζες και ιδεολογικά ερείσματα, αλλά κάτι τέτοιο μπορεί να θεωρηθεί ως και ατού. Είναι τόσα αυτά που έχουμε δει την τελευταία δεκαετία, ώστε όλα φαίνονται ταυτοχρόνως πιθανά και απίθανα. 

Το μόνο βέβαιο είναι ότι, με τα σημερινά δεδομένα...

 

ΣΥΡΙΖΑίικο ΣΟΥΡΓΕΛΟΞΕΦΤΙΛΑΡΑΔΙΚΟ: Βασιλιάς χωρίς βασίλειο και σοκαρισμένοι αλλά συνένοχοι παρατρεχάμενοι


E-Ξ-Α-Ι-Ρ-Ε-Τ-Ι-Κ-Ο

Του ΑΡΗ ΑΛΕΞΑΝΔΡΗ

 H προεδρία ενός κόμματος προϋποθέτει πολλά πράγματα: ευστροφία, γνώση του πολιτικού σκηνικού, κατανόηση των κομματικών συσχετισμών, διαχειριστικές ικανότητες, πνεύμα ηγετικό αλλά και συνεργασίας, όραμα. Κυρίως, όμως, προϋποθέτει κόμμα. 

Οι ανταρσίες στον ΣΥΡΙΖΑ, μια παράταξη που μόλις πριν από λίγες εβδομάδες εξέλεξε τον νέο της πρόεδρο, είναι εκ πρώτης όψεως ένα πρόβλημα που βαραίνει τους αντάρτες.  

Δεν ψηφίζουμε πρόεδρο για να τον αποδεχτούμε μόνο αν μας αρέσει· ψηφίζουμε αποδεχόμενοι το ενδεχόμενο να βγει και εκείνος που δεν προτιμούμε. Αν το αποτέλεσμα δεν δικαιώνει τις προσδοκίες μας και τόσο πια μας προσβάλλει, διαχωρίζουμε τον εαυτό μας από την κομματική συνθήκη – δεν απαιτούμε την αναίρεση της συνθήκης αυτής.  

Αλλωστε, τι πρόεδρος είναι ο πρόεδρος που προσαρμόζεται στις ιδεολογικές και ηθικές προδιαγραφές μιας εσωκομματικής μειοψηφίας;  

Ενας πρόεδρος μη προεδρικός. Ενας πρόεδρος που περιφρονεί την εξουσία που του χάρισαν οι ψηφοφόροι του. 

Από την άλλη, δεν είναι όλες οι μειοψηφίες ίδιες· ο Στέφανος Κασσελάκης μπορεί να συνεχίσει να διαγράφει αμέριμνος τους παράγοντες της αριστερής νομενκλατούρας που τον αμφισβητούν, αλλά πρέπει να αναλογιστεί: αν φύγουν όλοι αυτοί, ποιοι θα μείνουν στο τέλος; Επαρκούν –όχι ποσοτικά, αλλά ποιοτικά– οι εναπομείναντες για να προσδώσουν στο κόμμα τη δέουσα σοβαρότητα;

Η σοβαρότητα είναι μεγάλη υπόθεση και αρκετά παρεξηγημένη, βέβαια. Η σύγκριση με τον φανταχτερά σουρεαλιστικό Κασσελάκη ο οποίος δεν σταματά να ξεδιπλώνει τις ευτράπελες πτυχές της προσωπικότητάς του, δίνει σε πολλούς τη δυνατότητα να δηλώσουν σοβαροί και να πείσουν ως τέτοιοι – χωρίς απαραίτητα να έχουν αποδείξει εμπράκτως τη σοβαρότητά τους. Στο μυαλό έρχονται κατευθείαν διάφορες περσόνες της ριζοσπαστικής Αριστεράς που περιφέρουν το δράμα της δίωξής τους από τον Κασσελάκη, κρούοντας τον κώδωνα του κινδύνου της ιδεολογικής αλλοίωσης του κόμματος:
Ο ΣΥΡΙΖΑ βρίσκεται σε αποδρομή! Η Αριστερά γελοιοποιείται! Η παράταξη κινδυνεύει από έναν τραμπικό! Οι ιδέες και οι πρακτικές του νέου προέδρου δεν έχουν θέση σε ένα αριστερό κόμμα! 

 Οι ισχυρισμοί ακούγονται σοβαροί. Ποιος όμως άνοιξε τον δρόμο για τον Κασσελάκη; 

Πώς απέκτησε πρόσβαση ένας τέτοιος πολιτικός σε ένα αριστερό κόμμα; 

 Οι σοβαροί του κόμματος αδυνατούν να εξηγήσουν πώς η σοβαρότητά τους βρέθηκε έκθετη στην ασοβαρότητα.


Κατά τον όψιµο απολογισμό τους, οι ορθόδοξοι αριστεροί του ΣΥΡΙΖΑ που δηλώνουν σοκαρισμένοι με το ήθος του νέου τους προέδρου, επιχειρούν ένα είδος διστακτικής αυτοκριτικής· προσπαθούν, όχι βέβαια με ειλικρίνεια αλλά με βολικές θεωρητικολογίες, να ερμηνεύσουν πώς το κόμμα έφτασε εδώ που έφτασε, σε έναν εμφύλιο με στοιχεία κωμωδίας. 

Δυστυχώς, οποιαδήποτε εξήγηση που αφήνει εκτός ερμηνευτικού πλαισίου τις ηθικές εκπτώσεις των ίδιων των ορθόδοξων αριστερών αποτελεί κοροϊδία. Ο λόγος που ο Κασσελάκης βρέθηκε στον ΣΥΡΙΖΑ είναι ότι ο ίδιος ο ΣΥΡΙΖΑ πρώτος απεμπόλησε τις αρχές που, αν υπήρχαν, θα τον θωράκιζαν από τον Κασσελάκη. 

 Ο νέος πρόεδρος δεν παραβίασε κλειδωμένη πόρτα· για την ακρίβεια, ούτε καν άνοιξε την πόρτα μόνος του. Κάποιος τον προσκάλεσε και τον έφερε μέσα, γιατί ήξερε ότι υπήρχε χώρος γι’ αυτόν.

Οι μνήμες είναι νωπές, αλλά καλό είναι πού και πού να τις ανακινούμε για όσους ξεχνούν εύκολα: όταν ο ΣΥΡΙΖΑ φούσκωνε στις πλατείες των Αγανακτισμένων, ανακατεύοντας τα οργίλα πολιτικά του ρεύματα με τα ρεύματα της Ακροδεξιάς, όταν συκοφαντούσε τους κεντρώους πολίτες και πολιτικούς, και στοχοποιούσε ως προδότες, προσκυνημένους και μνημονιακούς γερμανοτσολιάδες όσους δεν συμμερίζονταν τις χιμαιρικές του πολιτικές βλέψεις, όταν συγκυβερνούσε με το ακροδεξιό κόμμα του Πάνου Καμμένου και κατάπινε αμάσητη τη χυδαιότητά του, όταν δεχόταν μεταγραφές από το κόμμα αυτό, όταν κυβερνούσε με αυταρχισμό, ψεύδη και εχθροπαθή ιδεοληψία: τότε ήταν που κατέστησε τον εαυτό του ευάλωτο στην κασσελακική άλωση· τότε ήταν που παραιτήθηκε από τις αξίες για την προσβολή των οποίων τώρα παριστάνει ότι κόπτεται.  

Ενα κόμμα που απέδειξε ότι μπορεί να μεταβολίσει οτιδήποτε και οποιονδήποτε θα τον έφερνε κοντά ή θα τον διατηρούσε στην εξουσία, δεν μπορεί να εκπλήσσεται που ο καιροσκοπισμός του προσείλκυσε έναν καιροσκόπο.

Μπορεί να τα βρουν· ο Στέφανος Κασσελάκης και οι αντιπροεδρικοί που τον βδελύσσονται για τα ελλιπή κομματικά του ένσημα, το ομιχλώδες παρελθόν και την ασαφή πολιτική του τοποθέτηση, μπορεί να καταλήξουν σε συμβιβασμό, υπό τον φόβο ότι η σύγκρουση θα αποβεί μοιραία και για τις δύο πλευρές.  

Μπορεί η συγκολλητική ουσία του αντιμητσοτακισμού να αποδειχθεί ισχυρότερη από τις απωστικές δυνάμεις που ασκούνται μεταξύ του νάρκισσου προέδρου και της αδιάλλακτης αντιπολίτευσής του.  

Ο,τι όμως κι αν συμβεί στο τέλος,...

 

ΣΥΡΙΖΑίικο ΚΑΘΑΡΜΑΤΟΞΕΦΤΙΛΑΡΑΔΙΚΟ: Μη λησμονάτε την ντροπή της 28ης Οκτωβρίου 2011


Της ΓΙΟΥΛΑΣ ΚΟΥΓΙΑ

Τώρα που η παρέλαση στη Θεσσαλονίκη τελείωσε με λαμπρότητα θέλω να θυμίσω, αν και πιστεύω κανένας δεν έχει ξεχάσει, εκείνη την κηλίδα της 28ης Οκτωβρίου 2011, όταν τα δεκαπεντάχρονα και κάτι άλλα παρτάλια παρήλασαν φασκελώνοντας τον τότε Πρόεδρο της Δημοκρατίας Κάρολο Παπούλια. 

Θυμάστε;  

Ένα θλιβερό μίγμα αριστεροακροδεξιών «αγανακτισμένων» προπηλάκισαν και ανάγκασαν τον Πρόεδρο να φύγει με δάκρυα ντροπής στα μάτια – ντράπηκε εκείνος γιατί δεν μπορούσαν να ντραπούν οι άλλοι.

Τότε, εκείνη την 28η Οκτωβρίου του 2011, ο ΣΥΡΙΖΑ και ο Αλέξης Τσίπρας, διά στόματος του εκπροσώπου του, Πάνου Σκουρλέτη, είχαν χαρακτηρίσει τα επεισόδια, «αντάξια της ιστορίας του λαού μας». 

 



Ο Αλέξης Τσίπρας σήμερα είναι σε κάποια χασαποταβέρνα της ελληνικής υπαίθρου ως πρώην πρωθυπουργός και πρώην αρχηγός ΣΥΡΙΖΑ και ο Πάνος Σκουρλέτης κλαυθμυρίζει στα κανάλια διότι ανακαλύπτει ότι τα φίδια που ζέσταινε στον κόρφο του για να δηλητηριάζουν τους αντιπάλους δαγκώνουν και τον ίδιονέτσι όμως...