ΕΛΛΗΝΟΦΩΝΟ ΝΕΟΚΟΜΜΟΥΝΙΣΤΙΚΟ ΚΩΛΟΧΑΝΕΙΟ: «Νεοκομμουνιστική» Ελλάδα και Τουρκία

Γράφει ο ΑΛΚΙΒΙΑΔΗΣ ΚΕΦΑΛΑΣ

Διδάκτωρ Φυσικής του πανεπιστημίου του Manchester, UK, δ/ντής Ερευνών του Εθνικού Ιδρύματος Ερευνών

Πώς πλουτίζουν τα έθνη; 

H φύση έχει προικίσει άλλους με άφθονους φυσικούς πόρους. 

Αλλα έθνη κατακτούν ξένα εδάφη. 

Μερικά έχουν αναπτύξει μοναδικές εμπορικές δεξιότητες. Ξυλεία, μεταλλεύματα, αλιεία, ναυτιλία, γεωργία, μετανάστευση και προσφυγιά, οργανωμένη κρατική παραβατικότητα και ναρκωτικά, μεταποίηση, πετρέλαιο, βιομηχανία και διαχείριση κεφαλαίων αποτελούν πηγές πλούτου. 

Κανένα όμως έθνος, όσο φτωχό ή πλούσιο κι αν είναι, δεν μπορεί να ευημερήσει με δανεικά χρήματα, με τη ληστρική φορολογία της μεσαίας τάξης, με την εκχώρηση των πλουτοπαραγωγικών πηγών του σε άλλα έθνη, με την εκδίωξη από τη χώρα των πλέον παραγωγικών πολιτών και κυρίως χωρίς να διαθέτει αναγνωρισμένες πολιτιστικές αξίες και τεχνολογικές ταυτότητες προϊόντων.

Η μεγαλύτερη, όμως, πηγή παραγωγής εθνικού πλούτου είναι η εφευρετικότητα των πολιτών, αυτό που ονομάζεται «καινοτομία». Πράγματι, η ικανότητα του μυαλού να δημιουργεί κάτι «νέο» και «χρήσιμο» προσφέρει στα τυχερά έθνη που διαθέτουν τέτοιους πολίτες μια διαρκή και αυξανόμενη δημιουργία πλούτου. Σε αντίθεση με τις χρηματοπιστωτικές απάτες παραγωγής αέρα, ένας δημιουργικός εγκέφαλος αποτελεί τη μοναδική μηχανή παραγωγής πλούτου.

Εάν όμως η καινοτομία παράγει πλούτο, τότε γιατί δεν είναι όλα τα έθνη πλούσια; 

Ο λόγος είναι ότι πολλά έθνη, μεταξύ των οποίων και η Ελλάδα, διαθέτουν ελίτ με περιορισμένες πολιτικές ικανότητες, που αποτυγχάνουν να εκτιμήσουν και να ενθαρρύνουν την καινοτομία. Αυτές οι ελίτ, που ενδιαφέρονται μόνο για τον προσωπικό τους πλουτισμό και όχι για την εθνική ευημερία, αυτοαποκαλούνται διεθνιστές, νεοφιλελεύθεροι και αντινατιβιστές 

Η απαραίτητη προϋπόθεση παραγωγής πλούτου είναι να υπάρχουν ισχυρά δικαιώματα ιδιοκτησίας, κοινωνικοί και πολιτικοί θεσμοί που δεν παραβιάζουν τον ιδιωτικό βίο, (επισυνδέσεις), αξιόπιστο νομικό σύστημα και ελάχιστη γραφειοκρατία.

Χωρίς τις ανωτέρω προϋποθέσεις οι έξυπνοι άνθρωποι δεν έχουν κίνητρα να γίνουν ατμομηχανές της οικονομίας. Οι ευφυείς δεν σπαταλούν χρόνο, εργασία και πόρους για να παράγουν πλούτο που στο τέλος θα κλαπεί μέσω της φορολογίας, της γραφειοκρατίας και του νομικού συστήματος από τις οικονομικές και πολιτικές ελίτ.

Μόνο εκεί όπου υπάρχουν ατομική ιδιοκτησία, δικαιοσύνη και προσωπική ελευθερία χωρίς παρακολουθήσεις και εκβιασμούς μπορεί να υπάρξει πλούτος. Πράγματι, ο δείκτης καινοτομίας, που συνεπάγεται τον πλούτο των εθνών, είναι συνάρτηση της ανθρώπινης εφευρετικότητας, της προσωπικής και συλλογικής ελευθερίας και της ατομικής ιδιοκτησίας (https://www.globalinnovationindex.org/gii-2021-report). Εκεί όπου ελευθερία και ιδιοκτησία αποτιμώνται επαρκώς, μεγάλοι συγγραφείς, καλλιτέχνες και επιστήμονες δημιουργούν το εθνικό πλαίσιο καινοτομίας και παράγουν πλούτο.

Σήμερα όμως οι κεντρικοί σχεδιαστές της νέας τάξης πραγμάτων και της «μεγάλης επανεκκίνησης» υλοποιούν τον κοινωνικοποιημένο έλεγχο των αγορών με την κατάργηση της ιδιοκτησίας και τη βαριά φορολογία, ενώ περιορίζουν την ατομική ελευθερία μέσω της απαγόρευσης της κινητικότητας. Ουσιαστικά σήμερα οι ελίτ υποκαθιστούν τα ατομικά δικαιώματα με τα συλλογικά δικαιώματα, αποκαλώντας την ατζέντα τους «προοδευτικό φιλελευθερισμό», ενώ ουσιαστικά προωθούν την επανεμφάνιση του σοβιετικού κομμουνισμού σε πλανητική κλίμακα.

Αυτή η πολιτική πρακτική, που ο κ. Μητσοτάκης και η συστημική Αριστερά υπηρετούν με φανατισμό στη χώρα μας, είναι γνωστή ως «νεοκομμουνισμός». Όσο περισσότερο προωθείται ο νεοκομμουνισμός σε μία χώρα τόσο λιγότερο ευδοκιμεί η καινοτομία και περιορίζονται ο πλούτος και η ατομική ελευθερία.  

Οι νεοκουμμουνιστές καλλιεργούν την κουλτούρα της επιβίωσης όχι μέσω της εργασίας αλλά μέσω των επιδομάτων (πρεκαριατοποίηση της κοινωνίας), πρακτική που εφαρμόζει συστηματικά η κυβέρνηση της Ν.Δ. Ταυτόχρονα αφαιρούν οικονομικούς πόρους από τα καινοτόμα μέλη της κοινωνίας μέσω της ληστρικής φορολογίας, ώστε να χρηματοδοτήσουν τις μη παραγωγικές δραστηριότητες.

Οι νεοκομμουνιστές αποτελούν εύκολους στόχους για τις εθνικιστικές χώρες που καλλιεργούν την καινοτομία. 

Κλασικό παράδειγμα αποτελούν η Ελλάδα και η Τουρκία. Η μεν πρώτη είναι μια νεοκομμουνιστική χώρα και συνεπώς αποτελεί μία έρημο καινοτομίας και παραγωγικότητας ζώντας και εθίζοντας τους πολίτες στα επιδόματα, ενώ η δεύτερη έχει απορρίψει την παγκοσμιοποίηση και συνεπώς για να επιβιώσει καλλιεργεί την καινοτομία μέσω της παραγωγής προηγμένων αμυντικών συστημάτων. Η Τουρκία επενδύει στην έρευνα και την τεχνολογία, μετασχηματιζόμενη σε κοινωνία γνώσης, ενώ η Ελλάδα του Μητσοτάκη επενδύει σε «ερευνητικά προγράμματα» χρηματοδοτώντας το ΕΛΙΑΜΕΠ.

Παρά τις αερολογίες που δεσπόζουν στον δημόσιο λόγο, η τεχνολογική υπεροχή της Τουρκίας είναι αυτή που δημιούργησε το δόγμα της «Γαλάζιας Πατρίδας».  

Αντιθέτως, ο χαμηλός δείκτης καινοτομίας και συλλογικής πολιτικής ευφυΐας της νεοκομμουνιστικής Ελλάδας έχει καλλιεργήσει το δόγμα του «δεν διεκδικούμε τίποτα» και «οι θάλασσες δεν έχουν σύνορα».

Συνεπώς...

 

ΕΛΛΗΝΟΦΩΝΟ ΧΡΕΟΚΟΠΗΜΕΝΟ ΚΩΛΟΧΑΝΕΙΟ: Ήταν τα Μνημόνια Σωστή Λύση για την Ελλάδα;

 

ΕΛΛΗΝΟΦΩΝΟ ΧΡΕΟΚΟΠΗΜΕΝΟ ΚΩΛΟΧΑΝΕΙΟ: Δεύτερο Μνημόνιο: Τι ήταν το PSI

 

ΕΛΛΗΝΟΦΩΝΟ ΧΡΕΟΚΟΠΗΜΕΝΟ ΚΩΛΟΧΑΝΕΙΟ: Τι Πραγματικά ήταν το Πρώτο Μνημόνιο

 

ΕΛΛΗΝΟΦΩΝΟ ΕΘΝΟΠΑΤΕΡΟΚΗΦΗΝΑΡΟΠΛΗΚΤΟ ΚΩΛΟΧΑΝΕΙΟ: Η δουλειά κάνει τους άντρες…

Γράφει ο Φαήλος Μ. Κρανιδιώτης

Ωραίο τραγούδι το «Η δουλειά κάνει τους άντρες», σε μουσική του αείμνηστου Μάνου Λοΐζου, του μελωδικότερου όλων, ο οποίος περηφανευόταν αστειευόμενος πως μπορούσε να μελοποιήσει ακόμη και τον τηλεφωνικό κατάλογο. Δεν χρειάστηκε, ευτυχώς, διότι τους στίχους του τραγουδιού έγραψε ο κορυφαίος Λευτέρης Παπαδόπουλος, στενός του φίλος.

    Το τραγούδι ταίριαξε απόλυτα με τη βαθιά λαϊκή και ένρινη φωνή του Δημήτρη Ευσταθίου με το δωρικό της ύφος, ενός από τους σπουδαιότερους ερμηνευτές του λαϊκού τραγουδιού.

Δεν ήταν ο πρώτος ερμηνευτής -το τραγούδι το είπε πρώτη η εξαιρετική Ελένη Ροδά το 1967, στην ταινία «Τρούμπα ’67», με τον Γιώργο Φούντα, την Μπέτυ Αρβανίτη κ.ά.-, αλλά στη δισκογραφία πέρασε το 1968 με τη φωνή του Ευσταθίου. Εκανε στράκες διότι η χώρα, με την τρομερή ανάγκη για στέγη λόγω της εσωτερικής μετανάστευσης και της πατέντας της αντιπαροχής, ήταν σε οργασμό ανοικοδόμησης και μεραρχίες ολόκληρες δούλευαν, προσποριζόμενοι τον επιούσιο από το «γιαπί, το πηλοφόρι, το μυστρί». Τότε η νεολαία δεν περιφρονούσε τις σκληρές χειρωνακτικές δουλειές, που είχαν μεροκάματο της προκοπής και οι δουλευταράδες Αλβανοί ήταν ακόμη έγκλειστοι στον πειναλέο σοσιαλιστικό Παράδεισο του Χότζα.

Ενα σοβαρό πρόβλημα της πολιτικής τάξης, που έχουμε θίξει πολλές φορές , είναι ο ιδρυματισμός της. Μέσα από την καλά αμειβόμενη ζωή στη γυάλα της εξουσίας, όπου, κατά το Μπιθικώτσειο «όλοι στην ίδια σκάφη πλένουνε τα ρούχα τους», η σχέση με τα αληθινά λαϊκά προβλήματα είναι από προβληματική έως ανύπαρκτη.

Ακόμη και οι βουλευτές του ΚΚΕ, του κόμματος, υποτίθεται, της «εργατικής τάξης», έχουν μια θεωρητική σχέση με την εργασία, οπτική, θα έλεγα, τουτέστιν βλέπουν τους άλλους να δουλεύουν, αφού συχνά είναι επαγγελματικά, αμειβόμενα στελέχη του κόμματος, μερικές φορές σπουδασμένα από αυτό, που «διορίζονται» βουλευτές, αφού το κόμμα δίνει γραμμή ποιοι πρέπει να υπερψηφιστούν.

Στα υπόλοιπα κόμματα, κυρίως στα κόμματα εξουσίας και στη σκιά του ΠΑΣΟΚ, υπάρχει το πρόσθετο ζήτημα των «τζακιών». Έχουμε κληρονομική διαδοχή χωρίς μοναρχία. Κι όταν έχεις να κάνεις με αστικά τζάκια, με ανθρώπους με μεγάλη οικονομική επιφάνεια, λογικό είναι πως με άνεση θα μπουν στην πολιτική, θα εκλεγούν και εναπόκειται στην προσωπική ικανότητα και αντίληψή τους, στους συνεργάτες και στη διάθεσή τους να αποκτήσουν τριβή και συνάφεια με τους απλούς ανθρώπους και τα προβλήματά τους. Δεν είναι πυρηνική φυσική να ξέρεις πως η χώρα χρειάζεται διασφάλιση της κοινωνικής κινητικότητας, καλό σύστημα Υγείας, Παιδείας, πως χρειάζεται ελεύθερη ανταγωνιστική οικονομία, ελάχιστη γραφειοκρατία, τήρηση του Νόμου, ασφαλή σύνορα, ασφαλή σπίτια και ασφαλείς δημόσιους χώρους, και φυσικά -το Αλφα και το Ωμέγα- ισχυρές Ενοπλες Δυνάμεις, εγγυήτριες της εδαφικής ακεραιότητας της χώρας και των ελευθεριών μας.

Όμως, η ζωή μέσα στην πραγματική κοινωνία, το να μοιραστείς τα προβλήματα και τον παλμό των απλών ανθρώπων, προσφέρει κάτι ανεκτίμητο – ενσυναίσθηση πραγμάτων, που δεν μπορείς να τη μάθεις στο καλύτερο πανεπιστήμιο του κόσμου, συναισθηματική νοημοσύνη για να κατανοείς τον κόσμο γύρω σου και τις λαϊκές προτεραιότητες.

Μια πρόταση, λοιπόν, απολύτως λογική, θα ήταν από δω και πέρα να μην επιτρέπεται να είσαι υποψήφιος βουλευτής ή ευρωβουλευτής αν δεν έχεις συμπληρωμένα 10 χρόνια αληθινά ένσημα σε αληθινή εργασία. 

 Φτάνει πια με τους τεμπέληδες βολεψίες! 

Πώς θα λύσεις προβλήματα που δεν έχεις βιώσει, δεν τα έχεις δει ούτε με τηλεσκόπιο;

Υπάρχουν πράγματα που δεν μπορείς να τα προσεγγίσεις μόνο ακαδημαϊκά. Αλλιώς ο ταγός είναι σαν Αξιωματικός που έχει κάνει μόνο ΤΑΑΣ, Τακτικές Ασκήσεις Ανευ Στρατεύματος, επί χάρτου δηλαδή, και όχι ΤΑΜΣ, Τακτικές Ασκήσεις Μετά Στρατεύματος, ήτοι να ιδρώσει στο πεδίο μαζί με τους άνδρες του, με πραγματικά πυρά, βιώνοντας προβλήματα που δεν περιλαμβάνονται όλα στους Κανονισμούς και στα Εγχειρίδια.

 

Δέκα χρόνια αληθινά ένσημα, όχι εικονικά, όχι να σου πληρώνει το κόμμα ή ο μπαμπάς το Ταμείο Νομικών ή το ΤΣΜΕΔΕ μέχρι να εκλεγείς σπρωχτός. Να έχεις τουλάχιστον 50 παραστάσεις τον χρόνο στα Δικαστήρια, να έχεις κάνει αληθινά τεχνικά έργα, για να αναφερθώ σε δύο από τα πολυπληθέστερα επαγγέλματα της Βουλής και της Ευρωβουλής. 

Δέκα χρόνια δεν είναι πολλά, είσαι αρκετά νέος – εκτός εάν είσαι αριστερός συνδικαλιστής καταληψίας της σχολής σου, που έκανες 7 χρόνια κάθε πανεπιστημιακό έτος για να το εμπεδώσεις και κοντά στην ανδρική εμμηνόπαυση παριστάνεις τον φοιτητή, ενώ έχεις ήδη προβλήματα με τον προστάτη και τον καπιταλισμό, που έχει τον απέθαντο, παρά τη θέση του Κόμματος.

Εάν είσαι κανονικός άνθρωπος με σεβασμό στον εαυτό σου και τον κόπο των γονιών σου...

 

ΕΛΛΗΝΟΦΩΝΟ ΕΘΝΟΠΑΤΕΡΟΞΕΦΤΙΛΑΡΟΠΛΗΚΤΟ ΚΩΛΟΧΑΝΕΙΟ: Το πολιτικό σκέλος των υποκλοπών

 

Του ΠΑΣΧΟΥ ΜΑΝΔΡΑΒΕΛΗ

Δεν ήταν «βδελυροί νεοφιλελεύθεροι», όπως βάφτισε η παλαβή Αριστερά όσους τη δεκαετία των μηδενικών (2000-2009) επιχειρηματολογούσαν ότι με 1,5 εκατ. που ξοδεύει κάθε μέρα ο προϋπολογισμός για να στηρίζει την «Ολυμπιακή», ελλοχεύει ο κίνδυνος χρεοκοπίας. 

Δεν ήταν επίσης «αφελείς φιλελεύθεροι», κατά πως έλεγε η κυβερνητική Δεξιά, οι οποίοι «ζουν στον δικό τους κόσμο και δεν καταλαβαίνουν πώς γίνεται η πραγματική πολιτική». 

Ηταν προσγειωμένοι άνθρωποι που επεσήμαναν το λογικό: «σε τέσσερα χρόνια (2004-2008) προστέθηκαν χρέη 48 δισ. ευρώ.  

Τι είναι 48 δισ. ευρώ;  

Το 2007 το κράτος εισέπραξε από άμεσους και έμμεσους φόρους 48 δισ. ευρώ» (Στέφανος Μάνος «Καθημερινή» 26.4.2008).

Τότε όμως κυριαρχούσαν οι δίκες προθέσεων. Περίσσευαν οι ταμπέλες και δεν έγινε η αναγκαία για τον τόπο συζήτηση, κάτι που το πληρώσαμε ακριβά. 

Σήμερα ζούμε ακριβώς το ίδιο πράγμα. Οσοι μιλάνε για τη θεσμική απρέπεια να παρακολουθούνται επισήμως ένας πολιτικός που έγινε αρχηγός ενός πολιτικού κόμματος και (ας μην τους ξεχνάμε) δημοσιογράφοι, ελέγχονται για συριζαϊκή συνοδοιπορία· στην καλύτερη περίπτωση.

Το κορυφαίο για τη Δημοκρατία ζήτημα των υποκλοπών έχει δύο πτυχές.  

Η αστυνομική έχει λίγα στοιχεία και γι’ αυτό είναι ανοιχτή σε πολλές ερμηνείες, αναλόγως των πολιτικών ή/και κομματικών προκαταλήψεων· «το ήξερε ο πρωθυπουργός;», «πόσοι παρακολουθούνται;», «γιατί παρακολουθούσαν τον κ. Ανδρουλάκη;» κ.λπ.

Η πολιτική πτυχή είναι πιο ξεκάθαρη και ίσως γι’ αυτό δεν συζητείται καθόλου. Δεν το αναφέρει η κυβέρνηση διότι δεν τη συμφέρει, δεν το θέτει ο ΣΥΡΙΖΑ διότι νομίζει ότι με τις κραυγές για το αστυνομικό σκέλος θα έχει καλύτερα αποτελέσματα. Ασχέτως με το πόσοι, ποιοι, και γιατί παρακολουθούνται, η κυβέρνηση ελέγχεται διότι ένα εκ φύσεως αδιαφανές σύστημα το έκανε με διάφορες νομοθετικές πρωτοβουλίες αδιαφανέστερο. Βελτίωσε επί τα… χείρω ένα σύστημα που εκ των πραγμάτων είναι επιρρεπές για κατάχρηση εξουσίας. Δεν εξήγησε ποτέ γιατί ένα βράδυ του COVID-19, σε ένα νομοσχέδιο για την πανδημία πέρασε την τροπολογία και κατάργησε το ελάχιστο της διαφάνειας που είχαν οι «νόμιμες επισυνδέσεις». Χειρότερα: δεν αντιστάθμισε αυτό το μέτρο με κάτι άλλο, αφού εκ των πραγμάτων θεώρησε ότι η προηγούμενη διάταξη ήταν «εθνικώς ανωφελής», ό,τι κι αν σημαίνει αυτό. Ετσι άφησε χώρο για πράξεις που «ήταν τυπικά επαρκ[είς], όμως πολιτικά μη αποδεκτ[ές]» (Κυριάκος Μητσοτάκης 8.8.2022).

Ο δρόμος προς την οικονομική χρεοκοπία είχε ανοίξει πολλά χρόνια πριν. Το πρόβλημα με την κυβέρνηση Καραμανλή ήταν πως αντί να διορθώσει κληρονομημένες παθογένειες, δημιούργησε περισσότερες. Αντί να περιορίσει τα ελλείμματα τα εκτίναξε στον ουρανό. Και ο δρόμος για τη χρεοκοπία των θεσμών έχει χαραχτεί προ πολλού. Οχι μόνο στην Ελλάδα· η Δημοκρατία πλήττεται πλέον παγκοσμίως. Η κυβέρνηση είναι υπόλογη όχι γι’ αυτά που κληρονόμησε, αλλά...

ΕΛΛΗΝΟΦΩΝΟ ΕΘΝΟΠΑΤΕΡΟΚΑΤΣΑΠΛΙΑΔΟΠΛΗΚΤΟ ΚΩΛΟΧΑΝΕΙΟ: Λεφτά (δεν) υπάρχουν

 Του ΝΙΚΟΥ ΦΙΛΙΠΠΙΔΗ

Οποιος παρακολουθεί τη χώρα και όσα συμβαίνουν τελευταία σε αυτήν, δεν μπορεί να μην ανησυχεί. Οι έλληνες πολιτικοί, παρασυρμένοι από το προεκλογικό ρεύμα που έρχεται, δείχνουν να έχουν συμφωνήσει σε ένα ψέμα.

  Μεταδίδουν με αφελή σιγουριά αντίστοιχη του 2008-2009 ότι… λεφτά υπάρχουν και ως εκ τούτου μπορούμε με άνεση να επιδοθούμε σε ακατάσχετη «μπουρδολογία», περασμένων εποχών. Από αυτήν που «τυφλώνει» με κομματικό μίσος τους πολίτες κάνοντας δυσδιάκριτους τους κινδύνους. Ανεξαρτήτως κλίματος, διεθνούς και εγχώριου, προκλήσεων οικονομικών και γεωπολιτικών, θεωρούν ότι η Ελλάδα αντέχει. Οτι η οικονομία της μπορεί – ξανά – να αντιμετωπίσει πολιτικές αντιπαραθέσεις, όξυνση του πολιτικού κλίματος, «δηλητηρίαση» του εκλογικού σώματος και μικροπολιτικά νταηλίκια κάθε είδους.

Να το πούμε όσο γίνεται πιο απλά. 

Η οικονομία μας πράγματι έχει κάνει άλματα. Προσελκύει επενδύσεις, οι πιο πολλές από το εξωτερικό. Δημιουργεί πολλές νέες θέσεις εργασίας. Οι αποταμιεύσεις αυξάνονται. Εχουμε και πολλά λεφτά διαθέσιμα για επενδύσεις από το Ταμείο Ανάκαμψης και το ΕΣΠΑ. Ο τουρισμός, μας ευλόγησε η συγκυρία, να κινηθεί σε επίπεδα που ουδείς μπορούσε να προβλέψει. Ως εκ τούτου παρά τον σχεδόν διψήφιο πληθωρισμό, η ανάπτυξη φέτος μπορεί να ξεπεράσει και το 5-6%. Την μεγάλη ανάπτυξη θα την επικυρώσουν με αναθεωρήσεις μέσα στο φθινόπωρο τόσο η ΕΕ όσο και η ΕΚΤ. Ακόμα και για το 2023 που θα αναθεωρήσουν τις προβλέψεις για το ελληνικό ΑΕΠ προς τα κάτω (περίπου στο 3%) και πάλι η Ελλάδα θα ξεπερνάει πάνω από 2 μονάδες τη μέση ανάπτυξη στην ευρωζώνη. Αυτά είναι τα καλά, εξαιρετικά ελπιδοφόρα νέα. Δείχνουν μια «καρδάρα» γεμάτη. Κοιτάξτε τώρα πόσο εύκολο είναι να «χύσουμε την καρδάρα».

Η Ελλάδα ως γνωστόν λόγω πολιτικών λαθών, της δεκαετίας του 2000, έχασε την επενδυτική βαθμίδα και έκτοτε δεν την ανέκτησε. Πράγμα που σημαίνει ότι στην καταιγίδα που έρχεται είμαστε ακάλυπτοι. Η τελευταία αυτή εκκρεμότητα της περιόδου των μνημονίων, δεν μπορεί να λυθεί τουλάχιστον για τον επόμενο χρόνο, λόγω της πολιτικής αστάθειας που ήδη έχει προκύψει. Αρα έτσι θα πάμε ως τις εκλογές. Την ίδια στιγμή τα επιτόκια και το κόστος δανεισμού θα ανεβαίνουν, στην Ελλάδα λίγο πάντα παραπάνω, ανάλογα και με τις πολιτικές εξελίξεις που συνήθως επηρεάζουν το ελληνικό αξιόχρεο. Ακριβώς γιατί δεν διαθέτουμε την επενδυτική βαθμίδα.

Μέχρι που κάποια στιγμή είναι πιθανό να φτάσουμε σε ένα σημείο που πρακτικά θα είμαστε εκτός αγορών, ειδικά στην περίπτωση που δώσουμε την εικόνα εκτροχιασμού από μια ορθόδοξη οικονομική πολιτική.  

Οι έλληνες πολιτικοί για τους δικούς τους λόγους λένε ότι αυτό δεν αποτελεί πρόβλημα. Εχουμε στο πλάι τα 30 δισ. ευρώ που κάποτε δανειστήκαμε και στη συνέχεια ανανεώσαμε με τους φόρους μας. Δεν λένε οι πολιτικοί ότι...

 

ΕΛΛΗΝΟΦΩΝΟ ΕΘΝΟΠΑΤΕΡΟΚΑΤΣΑΠΛΙΑΔΟΠΛΗΚΤΟ ΚΩΛΟΧΑΝΕΙΟ: Τα άγχη της Ευρώπης δεν μας αγγίζουν

 

Του ΚΩΣΤΑ ΚΑΛΛΙΤΣΗ

kallitsiskostas@yahoo.com

Οι ευρωπαϊκές χώρες προετοιμάζονται για έναν πολύ δύσκολο χειμώνα. Ο πόλεμος στην Ουκρανία. Η μετατροπή του από το Κρεμλίνο σε ενεργειακό πόλεμο με πρώτο στόχο την ύφεση στις ευρωπαϊκές οικονομίες και απώτερο στόχο φιλικές προς αυτό ανατροπές των πολιτικών συσχετισμών στη Γηραιά Ηπειρο. Οι νέες περισσότερο μεταδοτικές παραλλαγές και το αναμενόμενο κύμα πανδημίας. Οι συνέπειες της κλιματικής κρίσης που επιτείνουν την ενεργειακή κρίση, δοκιμάζουν τις (εν πολλοίς πεπαλαιωμένες) ευρωπαϊκές υποδομές και δυσκολεύουν την επίτευξη των (αρχικά φιλόδοξων, αλλά ήδη μάλλον ανεπαρκών) στόχων για περιορισμό των εκπομπών αερίων του θερμοκηπίου. Ο συνδυασμός όλων αυτών ορίζει μια νέα κανονικότητα, δυστοπική και με διάρκεια. Κορωνίδα, η παράλυση της Κομισιόν.

Ο Μακρόν καλεί τους Γάλλους πολίτες να προετοιμαστούν για θυσίες (πολλοί εξ αυτών για περισσότερες θυσίες…) και ζητεί από τους υπουργούς του να μην πέφτουν στο αμάρτημα της δημαγωγίας.  

Το Βερολίνο ενέκρινε δραστικό πρόγραμμα εξοικονόμησης ενέργειας με περικοπές και στην ιδιωτική κατανάλωση, επίσης ανακοινώνει από τώρα την υποχρεωτική χρήση μάσκας και τεστ από 1ης Οκτωβρίου για την πανδημία. Γενικευμένες οι ανησυχίες και οι προβληματισμοί για την ύφεση, που απειλεί και τις πιο ισχυρές οικονομίες και που –εκ των πραγμάτων– δεν θα αφήσει κανέναν ανεπηρέαστο.

Η χώρα μας δείχνει να είναι η εξαίρεση. Τα μηνύματα που αναμεταδίδονται είναι ότι η Ελλάδα είναι πανταχόθεν θωρακισμένη (όπως ήταν το 2008-9), ότι η οικονομία της πηγαίνει σφαίρα κι ότι η πανδημία δεν αποτελεί, πια, αξιόλογο πρόβλημα. Ενα πνεύμα χαλαρότητας δίνει τον τόνο, λες και όλα πάνε καλά, η χώρα είναι η λαμπερή εξαίρεση σε όλη την Ευρώπη, τα έχει όλα υπό έλεγχο, κινείται λες με πρόνοια και σχέδιο σε όλα τα μέτωπα.  

Τα πράγματα δεν είναι έτσι. 

Υπάρχει μέριμνα και δραστηριότητα όσον αφορά αυτά που λέγονται παροχές, ενώ ένας εφησυχασμός παρατηρείται σε όλα τα άλλα – τα δύσκολα και μεγάλα. 

Παράδειγμα, η κυβερνητική πολιτική στο μέτωπο της ενέργειας. Τρία σημεία:

    Μηνύματα χαλαρότητας και εφησυχασμού στέλνονται στην κοινή γνώμη.

(α) Από τη μια, φέτος θα δαπανηθούν 12 δισ. ευρώ (6% ΑΕΠ), εκ των οποίων 2 δισ. από τον προϋπολογισμό, για την επιδότηση των λογαριασμών ρεύματος. Θα επιδοτηθούν όλα τα νοικοκυριά, πλούσια και φτωχά, για όλα τα σπίτια τους (όχι μόνο για κύρια κατοικία), για όλη την κατανάλωσή τους. Απλόχερη επιδότηση.

(β) Από την άλλη, δεν γίνεται καμία προσπάθεια να συγκρατηθεί η κατανάλωση ηλεκτρικού ρεύματος, που αν μη τι άλλο θα ήταν μια πράξη σύνεσης. Θα ήταν εύλογο να κάνουμε μια προσπάθεια εξοικονόμησης, καθώς δεν είναι (ούτε θα μπορούσε να ήταν) διασφαλισμένη η επαρκής τροφοδοσία της χώρας με φυσικό αέριο και, άρα, η παραγωγή ηλεκτρισμού φέτος.

(γ) Ταυτόχρονα, δεν εκδηλώνεται καμία ουσιαστική μέριμνα για την ενίσχυση των δικτύων μεταφοράς – διανομής. Κι αυτό, παρότι δεν υπάρχουν ισχυρά δίκτυα για τη διανομή ρεύματος από ανανεώσιμες πηγές (μπορεί να παραχθεί πράσινη ενέργεια, δεν μπορεί να μεταφερθεί…), ενώ κι αυτά τα δίκτυα που υπάρχουν χάνουν το 17% του ηλεκτρικού φορτίου καθ’ οδόν, στη διαδικασία μεταφοράς – διπλάσιες απώλειες από άλλες ευρωπαϊκές χώρες.

Λες, κυριαρχεί το πνεύμα χαλαρότητας που μας συνοδεύει από την προηγούμενη διετία, όταν καλλιεργήθηκε η ψευδαίσθηση (σε μεγάλο μέρος της κοινωνίας, αλλά και σε μεγάλο μέρος της κυβέρνησης…) ότι η κρίση είναι ένα φαινόμενο που αντιμετωπίζεται μοιράζοντας λεφτά: παίρνεις, παράδειγμα, από τον κουμπαρά που είχε φτιάξει ο Χουλιαράκης, βγαίνεις και στις αγορές που πρόθυμα αγόραζαν ελληνικά ομόλογα, αφού μπορούσαν ανά πάσα στιγμή να τα ξεφορτώσουν στην αγκαλιά της Κριστίν Λαγκάρντ, μοιράζεις μερικές δεκάδες δισεκατομμύρια ευρώ – έστω με κριτήρια αμφισβητούμενα για τον ορθολογικό, δίκαιο και αναπτυξιακό χαρακτήρα τους. Κι όταν κλείνουν οι αγορές...

 

NoυΔοΠΑΣΟΚοΣΥΡΙΖΑίων εθνικών ξεφτιλαράδων κωμωδία

 

 

 

Ο Παύλος Πολάκης ζητεί από την κυβέρνηση αλλαγή του εκλογικού μπόνους ώστε ο ΣΥΡΙΖΑ, ως πρώτο κόμμα, να πάρει το μπόνους των 50 εδρών.

Νομίζω πως η κυβέρνηση πρέπει να ικανοποιήσει αυθωρεί το αίτημά του. pic.twitter.com/xDW8EiGR57

— Georgy Zhukov (@GeorghyZhukov) August 29, 2022

Το ξεκατίνιασμα Θόδωρου Μαργαρίτη, Νίκου Μπίστη και Παύλου Πολάκη στο Facebook είναι ενδεικτικό του πώς θα κυβερνούσαν τη χώρα εάν έσπαγε ο διάολος το πόδι του και κέρδιζε τις εκλογές αυτός ο συγκυριακός και άκρως τυχοδιωκτικός συρφετός. pic.twitter.com/kAe1bzEWmM

— Georgy Zhukov (@GeorghyZhukov) August 29, 2022

 

 

Σαν σήμερα (31/8/ΧΧΧΧ)

 

1923: Οι Ιταλοί βομβαρδίζουν και καταλαμβάνουν την Κέρκυρα.

1932: Με υπουργική απόφαση, εγκαταλείπεται στην Ελλάδα η θερινή ώρα.

1976: Ο Τζορτζ Χάρισον καταδικάζεται για λογοκλοπή. Δικαστήριο αποφαίνεται ότι τμήμα της μεγάλης του επιτυχίας «My Sweet Lord» είναι αντιγραφή του τραγουδιού των Chiffon, «He's so fine». Η υπόθεση κοστίζει στο πρώην «σκαθάρι» πάνω από 500.000 δολάρια.

1980: Ιδρύεται το πολωνικό συνδικάτο «Αλληλεγγύη», το οποίο υπό την ηγεσία του ηλεκτρολόγου Λεχ Βαλέσα συνέβαλε καθοριστικά στην πτώση του κομμουνισμού στη χώρα.

1984: Αποχαιρετιστήριο παιχνίδι του Μίμη Δομάζου με τον Παναθηναϊκό, εναντίον της Μπόκα Τζούνιορς. Ο αγώνας διεξάγεται στο Ολυμπιακό Στάδιο, παρουσία 50.000 θεατών και η ομάδα της Αργεντινής νικά με 3-2.

12: Γεννιέται ο Γάιος Καίσαρ, ρωμαίος αυτοκράτορας. Έμεινε στην ιστορία με το παιδικό του προσωνύμιο Καλιγούλας (Μποτούλες στα λατινικά) και για την εξαιρετική αγριότητα και φαυλότητά του.

1949: Γεννιέται ο Ρίτσαρντ Γκιρ

1997: Χάνει τη ζωή της σε αυτοκινητιστικό δυστύχημα στο Παρίσι, με τον φίλο της Ντόντι Αλ Φαγιεντ η Λαίδη Ναϊάνα Σπένσερ, πρώην σύζυγος του πρίγκιπα Καρόλου

 

2016: Πεθαίνει σε ηλικία 93 ετών  ο μεγάλος Γάλλος φωτορεπόρτερ Μαρκ Ριμπού, δημιουργός φωτογραφιών που έμειναν στην Ιστορία όπως «το κορίτσι με το λουλούδι» μπροστά σε Αμερικανικούς στρατιώτες στη διάρκεια πορείας εναντίον το πολέμου στο Βιετνάμ. Όπως ανακοίνωσε η οικογένειά του ο Ριμπού απεβίωσε έπειτα από μακρά ασθένεια. 

 

 

 

 

 

 

 

 

2021 Εφυγε από τη ζωή ο πολυαγαπημένος ηθοποιός Μάικλ Κόνσταντιν, ο οποίος είχε υποδυθεί τον «Γκας Πορτοκάλος», τον κινηματογραφικό πατέρα της «Τούλας» (Νία Βαρντάλος) στην πετυχημένη ταινία My Big Fat Greek Wedding του 2002.

 

 

ΚΟΙΝΩΝΙΑ: Ρένος Ἀποστολίδης: "Νὰ ἐξανθρωπιστῇ ἡ Ἐπιστήμη. Δέν εἴμαστε rēs!"

 

ΚΟΙΝΩΝΙΑ: Εφηβοι με αλλεργία στους γονείς

Της LISA DAMOUR / THE NEW YORK TIMES

Πραγματική αλλεργία στους γονείς τους αναπτύσσουν πολλοί έφηβοι. 

Παρότι το φαινόμενο αυτό εμφανίζεται συνήθως γύρω στην ηλικία των 13 ετών και διαρκεί για μερικούς μήνες, σε μερικές περιπτώσεις η αλλεργία στους γονείς μπορεί να κρατήσει ακόμη και χρόνια.

Η ενηλικίωση προϋποθέτει τον χωρισμό του παιδιού από τους γονείς του. Η διαδικασία αυτή ξεκινά συνήθως στην πρώιμη εφηβεία με μία απότομη και έντονη ανάγκη του εφήβου να διαχωρίσει τη θέση του από τους ενήλικες στο σπίτι.

Καθώς οι έφηβοι αρχίζουν να απομακρύνονται από τους γονείς, κατατάσσουν τις προτιμήσεις και τις συνήθειες των γονέων τους σε δύο κατηγορίες: αυτές που απορρίπτουν και αυτές που σκοπεύουν να υιοθετήσουν.

Μπορεί να μη σκεφτόμαστε καθόλου εάν θα φορέσουμε παλαιά αθλητικά παπούτσια. Τι θα γινόταν, όμως, εάν το έφηβο παιδί μας βρίσκει τη συνήθειά μας αυτή αφόρητη; Γιατί θα πρέπει το παιδί μας να νοιάζεται τι θα φοράμε στα πόδια μας;  

Γιατί η ταυτότητά του παραμένει αλληλένδετη με τη δική μας, έως ότου αναπτύξει τις δικές του ενδυματολογικές συνήθειες και προτιμήσεις.

Η αλλεργία στους γονείς πρέπει, όμως, να αντιμετωπιστεί ως...

KΟΙΝΩΝΙΑ: Η ξενοιασιά που τους είχαν στερήσει

Του ΧΡΗΣΤΟΥ ΧΩΜΕΝΙΔΗ

 

Tσακώνονταν οι συμμαθητές μου στο Δημοτικό για τις ομάδες. Παράβγαιναν ποιανού ο πατέρας οδηγούσε καλύτερο αμάξι. 

Εγώ επεδίωκα να στρέψω την κουβέντα αλλού. Αν όχι στις θεωρίες του Φον Ντένικεν ότι οι θεοί ήταν εξωγήινοι, στα σίριαλ έστω που προβάλλονταν στο ΕΙΡΤ και στην ΥΕΝΕΔ  και μας άφηναν να τα βλέπουμε υπό τον όρο ότι είχαμε μελετήσει τα μαθήματά μας. «Λούνα Παρκ» με τον Διονύση Παπαγιαννόπουλο, «Η Γειτονιά μας», «Χαβάη 5-0», που "χαμε βάλει στο τραγούδι των τίτλων ελληνικούς στίχους.

 

Μπάλα δεν παρακολουθούσαμε στο σπίτι ούτε καν από το ραδιόφωνο. Τη βδελύσσονταν οι γονείς μου αφότου η χούντα είχε κάνει το Γουέμπλεϊ αιχμή της προπαγάνδας της και είχε φέρει την εικόνα της Παναγιάς από την Τήνο για να ευλογήσει τους παίκτες. Αυτοκίνητο δεν ήθελε επ" ουδενί να αποκτήσει ο μπαμπάς μου – «τι να το κάνουμε; να τρέχουμε τις Κυριακές στις ταβέρνες;» χλεύαζε. «Ασε που όσοι συνομήλικοί μου κάθισαν στο τιμόνι, πάχυναν λες και τους ευνούχισες και τελικά έπαθαν έμφραγμα…». Ο ίδιος περπατούσε πρωί – απόγευμα, Κυψέλη – Σανταρόζα. Διαφύλαξε έτσι την υγεία της καρδιάς του. Και πέθανε, σαράντα οκτώ χρονών, από καρκίνο.

 

Πέραν των αναγκαίων για τη διαβίωση, ξοδεύαμε ως οικογένεια τη δεκαετία του "70 αποκλειστικά σχεδόν σε βιβλία και σε δίσκους. Τα μεν βιβλία αποτελούν απόλαυση μονήρη, βουλιάζεις μέσα τους και χάνεσαι. Οι δίσκοι όμως ήταν πανηγύρι!

 

Υπήρχε κάτω από το σπίτι μας το δισκάδικο του Ιάκωβου Δρόσου, ο οποίος αργότερα διέπρεψε ως μουσικός επιμελητής θεατρικών παραστάσεων. Εκεί ακούγαμε τις καινούργιες κυκλοφορίες του Χατζιδάκι, του Σαββόπουλου, του Θεοδωράκη – ένα τραγούδι αρκούσε συνήθως για να δελεαστούμε. Αλλά και τις ανθολογίες των ρεμπέτικων που έβγαζαν τότε οι εταιρείες. Μεταγραφές από προπολεμικές πλάκες των εβδομήντα οκτώ στροφών και επανεκτελέσεις-διασκευές. «Μάρκος ο Δάσκαλός μας» φόρος τιμής του Ξαρχάκου στον Βαμβακάρη. «Τα Ωραία της Σωτηρίας» νούμερο 1, 2, 3… Η Μπέλλου έτεινε να αποκτήσει αίγλη ελληνίδας Μπίλι Χόλιντεϊ.

 

Στην οδό Ακαδημίας, εντός στοάς, βρισκόταν η Λέσχη του Δίσκου. Ψυχή της ο Λάζαρος Γεωργιάδης, ρέκτης της τυπογραφίας και της κλασικής μουσικής, ταγμένος να μυεί τους άσχετους και να καθοδηγεί τους μυημένους. «Η Βασική Δισκοθήκη» ήταν ένα βιβλιαράκι-κομψοτέχνημα, ο κανόνας που είχε ο ίδιος συγκροτήσει. Ξεκινούσε ασφαλώς από τους πυλώνες του δυτικού μέλους, Μπαχ, Μότσαρτ, Μπετόβεν, Χάιντν. Από εκεί κι έπειτα, ο κάθε πιστός επέλεγε τη δική του διαδρομή. Κάποιοι ακολουθούσαν την εξέλιξη μέχρι τον 20ό αιώνα, έφταναν στον Στραβίνσκι και στον Ιάννη Ξενάκη. Αλλοι προσηλώνονταν στο ένδοξο κι αδιαφιλονίκητο παρελθόν, συνέλεγαν διαφορετικές εκτελέσεις του Missa Solemnis.

 

Από τον δρόμο να φτάνουν φρεναρίσματα, γκαρίδες λαχειάδων και διαδηλωτών. Μέσα στη Λέσχη να φιλονικούν, να παθιάζονται για το εάν ξεπέρασε ποτέ κανένας τον Φουρτβένγκλερ στη διεύθυνση της Ενάτης του Μπετόβεν. Ενα συμπέρασμα έβγαζα – ασυνείδητα μάλλον – ως πιτσιρικάς: Πως στην Ελλάδα είχες ελπίδα να μη συνθλιβείς ανάμεσα στο «ΕΟΚ και ΝΑΤΟ το ίδιο συνδικάτο!» και στο «Να Παίζει το Τρανζίστορ τα Αμερικάνικα». Μπορούσες να ανακαλύψεις άκρως συναρπαστικότερα πράγματα. Επρεπε όμως να σκάψεις κάτω από την επιφάνεια.

 

Μερικά τετράγωνα παρακεί, στο Κολωνάκι, είχαν ήδη ανοίξει οι αδελφοί Φαληρέα το Pop Eleven, το οποίο θα γινόταν ο ναός των μετεφηβικών μας χρόνων. Ας μην μπλέκω τις εποχές…

 

Τις γιορτινές μέρες επιστρέφαμε σπίτι φορτωμένοι. (Ψωνίζαμε κι από το παντοπωλείο του Κουκά ένα μασούρι αβγοτάραχο, που λογιζόταν έδεσμα υπερπολυτελείας). Στο σαλόνι δέσποζε το «συγκρότημα» – έτσι το αποκαλούσαν οι γονείς μου. Πικάπ με ενισχυτή και προενισχυτή, ραδιόφωνο παγκόσμιας, στερεοφωνικής, λήψης και τέσσερα ηχεία. Με ένα κουζινομάχαιρο σκιζόταν το σελοφάν, η μάνα μου έπιανε ευλαβικά τον δίσκο από τις άκρες του, ο πατέρας μου ξεσκόνιζε τη βελόνα. Εγώ θαύμαζα το εξώφυλλο και το οπισθόφυλλο – τα πιο φροντισμένα άλμπουμ περιείχαν φυλλάδια με τους στίχους των τραγουδιών, με το λιμπρέτο της όπερας. Με το που αντηχούσε η πρώτη νότα, το διαμερισματάκι των πενήντα πέντε τετραγωνικών στην οδό Δροσοπούλου απογειωνόταν. Γινόταν αερόπλοιο.


Βλέπω την κόρη μου που ξεφαντώνει σχεδόν κάθε Σαββατοκύριακο με τις φιλενάδες της και συνειδητοποιώ πως εγώ; – εμείς όλοι, που μεγαλώναμε στο κέντρο της Αθήνας στα 70s; – ήμασταν προσκολλημένοι στον κόσμο των μεγάλων. Αγόμασταν και φερόμασταν από μαμάδες και μπαμπάδες. Δεν είχαμε αλάνες για να παίξουμε. Ούτε escape rooms και 5×5 όπως σήμερα.
 

Μας νοιάζονταν λιγότερο από όσο εμείς τα βλαστάρια μας; 

Δεν το πιστεύω. Υποψιάζομαι ότι οι γονείς μας...

ΚΟΙΝΩΝΙΑ: Αντίο καλοί τρόποι

Toυ ΚΟΣΜΑ ΒΙΔΟΥ
 

Στα τρένα και στα λεωφορεία με ευκολία οι νεότεροι κυρίως επιβάτες βάζουν τα παπουτσωμένα πόδια τους στο απέναντι κάθισμα. Από αφηρημάδα ή επειδή έτσι τους αρέσει. 

Ασήμαντη λεπτομέρεια, θα μου πείτε.  

Οι λεπτομέρειες όμως λένε πολλά. Επιβεβαιώνουν ποιοι είμαστε. Παρατηρώ λοιπόν και εκείνους που «σκουπίζουν» τη βρώμα των παπουτσιών τους στις ταπετσαρίες των μέσων μαζικής μεταφοράς και εκείνους που κάθονται στα καθίσματα όπου οι προηγούμενοι έχουν πατήσει.

Τα οποία μπορεί να έχουν επάνω τους από λάσπη έως ό,τι πιο αηδιαστικό μπορεί να φανταστεί ανθρώπου νους. Δεν γεννήθηκα χθες, δεν έρχομαι όμως και από τη μακρινή εποχή του μόνιππου που οι επιβάτες κορδωμένοι και ατσαλάκωτοι χαιρετούσαν ανασηκώνοντας ελαφρώς τα καπέλα τους τους πεζούς που γνώριζαν. Ερχομαι από μια κοντινή εποχή, που μας μάθαιναν πως τα παπούτσια είναι για να περπατάμε και τα καθίσματα για να καθόμαστε. Και πως οι σόλες των παπουτσιών είναι βρώμικες. 

Από τα πρώτα όμως κιόλας ταξίδια μου στο εξωτερικό διαπίστωσα πως το εκεί επιβατικό κοινό δεν είχε την ίδια άποψη: και τα παπούτσια έβαζε στα καθίσματα, και στο πάτωμα του λεωφορείου καθόταν. Πολλά από αυτά που οι δικοί μου μού είχαν μάθει να μην κάνω επειδή δεν είναι σωστό, οι λαοί που θεωρούσα πιο πολιτισμένους από τους Ελληνες τα έκαναν. Κατάλαβα πως οι Ευρωπαίοι, που για πολλά τους θαύμαζα και τους ζήλευα, είχαν τα δικά τους ελλείμματα πολιτισμού. Ενα από αυτά είναι και το θέμα της καθαριότητας.

 

Πιστεύω πως ο καλοαναθρεμμένος Ελληνας έχει καλύτερους τρόπους από πολλούς Ευρωπαίους που ενίοτε του κουνάνε το δάχτυλο, θεωρώντας τον πιθανώς κατώτερο είδος. Είναι και πιο σχολαστικός στην καθαριότητα. ΄Η ήταν; Τον καιρό της παγκοσμιοποίησης, με όλα τα καλά αλλά και με τα κακά που φέρνει μαζί της, νομίζω πως έχουμε αρχίσει να γινόμαστε Ευρωπαίοι και σε θέματα που δεν θα έπρεπε.

 

Παπουτσωμένα πόδια πάνω στα καθίσματα, φρεσκοπλυμένα τζιν που μαζεύουν όλη τη βρωμιά της πόλης καθισμένα στα πεζοδρόμια και στα σκαλιά, μακό και παλτά που «σκουπίζουν» την υγρασία του γκαζόν και μαζί της τα ούρα των τετράποδων στα πάρκα και στις πλατείες. Είναι εικόνες καθημερινές. 

Ομως, ανάμεσα στην ανεμελιά που στο τέλος της ημέρας σε κάνει να συμπεριφέρεσαι με τρόπο ανάγωγο και στην καταπίεση (αν θεωρήσουμε πως είναι καταπίεση ένα στοιχειώδες savoir vivre) που σου μαθαίνει να συμπεριφέρεσαι ανθρώπινα, νομίζω πως δεν μπορείς παρά να επιλέξεις τη δεύτερη. Σε γλιτώνει και από κακοτοπιές: Μια φορά είπα κι εγώ (κατά το «δάσκαλε που δίδασκες») να το παίξω άνετος και ξάπλωσα στο γκαζόν του Πάρκου Ελευθερίας, για...

ΚΟΙΝΩΝΙΑ: Τολμήστε το

Γράφει ο Richard Branson
Ιδρυτής της Virgin Group και εταιρειών όπως οι Virgin Atlantic, Virgin America, Virgin Mobile και Virgin Active.


Πότε ήταν η τελευταία φορά που βγήκατε από τη ζώνη ασφαλείας σας;  

 

Είναι εύκολο να εγκλωβιστείτε σε μια ρουτίνα, ιδιαιτέρως στη δουλειά (ακόμα περισσότερο εάν κάνετε την ίδια δουλειά για κάμποσο διάστημα), και το να βάλετε μια νέα πρόκληση στη ζωή σας είναι ένας ωραίος τρόπος να βγείτε από αυτή. 

 

Στη Virgin χρησιμοποιώ δύο τεχνικές ώστε να απαλλάξω την ομάδα μας από τη ρουτίνα: το σπάσιμο των ρεκόρ και τα στοιχήματα. Το να τολμάμε είναι ένας εξαιρετικός τρόπος να προκαλώ τον εαυτό μου και την ομάδα μας και, επιπλέον, να πιέσω ώστε να ξεπεραστούν τα όρια ενόσω περνάμε καλά.

Πάντα μου άρεσαν οι προκλήσεις. Όταν η οικογένειά μου κι εγώ πήγαμε στην κομητεία του Ντέβον για διακοπές, όταν ήμουν 4 ή 5, η θεία Τζόις με προκάλεσε να βάλουμε στοίχημα 10 σελίνια πως δεν θα είχα μάθει να κολυμπώ μέχρι να επιστρέψουμε σπίτι. Και, παραδόξως, δεν έμαθα όταν κοπανιόμουν στο νερό.

Ήμουν αποφασισμένος να της αποδείξω ότι έκανε λάθος, έτσι, όταν εντόπισα ένα ποτάμι, στη διαδρομή της επιστροφής, ζήτησα από τον πατέρα μου να σταματήσει το αυτοκίνητο και, τρέχοντας μόνο με το εσώρουχό μου, έπεσα στο ποτάμι. Αρχικά βυθίστηκα και άρχισα να πίνω νερό, αλλά, όταν ακούμπησα βυθό, έδωσα ώθηση με τα πόδια μου, βγήκα στην επιφάνεια και, προς έκπληξή μου, άρχισα να κολυμπάω στη φορά του ρεύματος. Η επιβράβευσή μου ήταν 10 σελίνια, τα περισσότερα χρήματα που είχα μέχρι τότε πιάσει ποτέ στα χέρια μου.

Αυτή και μεταγενέστερες προκλήσεις με έμαθαν ότι είναι σημαντικό να δοκιμάζεις πράγματα που μπορεί να μην αποδώσουν και στη συνέχεια να αυτοσχεδιάζεις με πιθανές λύσεις, καθώς προχωράς. Ανακάλυψα ότι προσπάθειες να σπάσει κάποιο ρεκόρ μπορούν να οδηγήσουν σε τεχνολογικά βήματα προς τα εμπρός. Για παράδειγμα, ο επιχειρηματίας και λάτρης της περιπέτειας Στιβ Φόσετ έκανε τον γύρο της Γης με το "Virgin Atlantic GlobalFlyer", όντας ο πρώτος που καταφέρνει να κάνει ένα τέτοιο ταξίδι μόνος του και χωρίς να σταματήσει για να βάλει καύσιμα. Το αεροπλάνο μας είχε φτιαχτεί με ανθρακονήματα, την ώρα που άλλοι κατασκευαστές αεροσκαφών βασίζονταν πρωτίστως σε βαρέα υλικά.

Μετά την επιτυχία του "GlobalFlyer", η Boeing και η Airbus ξεκίνησαν αμφότερες να χρησιμοποιούν ανθρακονήματα στην κατασκευή κάποιων αεροσκαφών. Αυτή η τεχνολογία θα καταστήσει τα αεροπλάνα ελαφρύτερα και θα μειώσει δραστικά τις εκπομπές άνθρακα της αεροπορικής βιομηχανίας στο μέλλον. (Το αεροσκάφος εκτίθεται πλέον στο Εθνικό Μουσείο Αέρος και Διαστήματος του Σμιθσόνιαν, στις ΗΠΑ.)

Όταν χρειάζεσαι μια ώθηση, μπορεί να είναι διασκεδαστικό να παραβγείς με κάποιον από τους ανταγωνιστές σου. 

Ένα αξέχαστο στοίχημα που έχασα ήταν από τον φίλο μου Τόνι Φερνάντες, που τώρα διευθύνει την AirAsia, αλλά δούλευε μαζί μας στη Virgin. Το 2010 είχαμε και οι δύο ομάδες της Φόρμουλα 1 που τα πήγαιναν άσχημα και αποφασίσαμε να κάνουμε τα πράγματα πιο ενδιαφέροντα. Συμφωνήθηκε ότι ο ιδιοκτήτης της ομάδας που θα τερμάτιζε χαμηλότερα στη βαθμολογία θα δούλευε ως μέλος πληρώματος καμπίνας επιβατών στην αεροπορική εταιρεία του άλλου.

Τον Μάιο πλήρωσα το στοίχημα σε μια πτήση της AirAsia από την Αυστραλία προς τη Μαλαισία, κάνοντας μια βάρδια με την πλήρη στολή της γυναίκας αεροσυνοδού, κάτι που χρειάστηκε λίγες ώρες προετοιμασίας.

Παρά το ότι πάντα ήθελα να βοηθήσω ένα πλήρωμα καμπίνας, δεν είχα ποτέ μου προϊστάμενο, οπότε δεν το απολάμβανα όταν μου έδινε εντολές ο Τόνι. "Κατά λάθος" έριξα έναν δίσκο με ποτά πάνω του και απολύθηκα με το που προσγειωθήκαμε. (Από την άλλη πλευρά, ο αρχιεπίσκοπος Ντέζμοντ Τούτου, επιβάτης στο αεροπλάνο, με χαρακτήρισε "πληθωρικό", οπότε μάλλον κάτι είχα κάνει καλά.)

Οι ιδιοκτήτες επιχειρήσεων και τα στελέχη συνήθως είναι πολύ σοβαροί, έτσι η ιστορία του στοιχήματός μας κυκλοφόρησε ευρέως στα μέσα μαζικής ενημέρωσης. Όλοι γέλασαν και κανείς δεν βγήκε χαμένος (εκτός από την υπερηφάνεια μου). Ήταν η σωστή προσέγγιση: η δημοσιότητα βοήθησε τόσο την AirAsia όσο και τη Virgin να δημιουργήσουν βάσεις πελατών σε νέες αγορές, ενώ η φιλανθρωπική πτήση στην οποία εργάστηκα συγκέντρωσε περισσότερα από 300.000 δολάρια για το Ίδρυμα Starlight, που παρέχει φροντίδα σε άρρωστα παιδιά και στις οικογένειές τους.

Ένα από τα μεγάλα οφέλη της αντιμετώπισης προκλήσεων στην επαγγελματική σας ζωή είναι ότι εσείς και η ομάδα σας μαθαίνετε να αντιμετωπίζετε τον κίνδυνο μαζί – και επίσης να χάνετε μερικές φορές, γιατί, όταν βάζετε ένα καλό στοίχημα, οι πιθανότητες δεν θα είναι υπέρ σας. Τα ρίσκα που εσείς και η ομάδα σας παίρνετε πρέπει να είναι στρατηγικές κρίσεις, όχι τυφλός τζόγος: Προστατευτείτε από την ήττα υπολογίζοντας τις πιθανότητες επιτυχίας, εξηγώντας ποιες είναι οι χειρότερες πιθανές συνέπειες και αποφασίζοντας αν θα δεχτείτε.

Πρέπει να τελειοποιήσετε αυτές τις δεξιότητες, επειδή εσείς και η ομάδα σας θα αντιμετωπίσετε αντιξοότητες κάποια στιγμή. Ανεξάρτητα από τον κλάδο στον οποίο εργάζεστε, η φύση της επιχείρησης είναι η αλλαγή και, έτσι, ενώ μπορεί να προετοιμαστείτε για κάθε πιθανότητα, κάποια νέα, απροσδόκητη περίσταση, είναι πιθανό να σας δυσκολέψει.  

 

Το μόνο πράγμα που έχει νόημα για τέτοιες αποτυχίες είναι...

ΚΟΙΝΩΝΙΑ: Ανοικτά παράθυρα φιλαναγνωσίας

 

Toυ ΑΠΟΣΤΟΛΟΥ ΛΑΚΑΣΑ

Ρίξτε µια ματιά γύρω σας, στις διπλανές ξαπλώστρες. Πόσοι νέοι 20-30 χρόνων κρατούν ένα λογοτεχνικό βιβλίο και, απορροφημένοι από τις σελίδες του, αγνοούν το σκρολάρισμα στο Ινσταγκραμ, όπως κάνει στα κινητά της η υπόλοιπη παρέα; 

Στοιχηματίζω πως μετριούνται –το πολύ– στα δάχτυλα ενός χεριού.  

Είναι όμως αυτό δείγμα εξαγωγής σοβαρών συμπερασμάτων;

Η υπόθεση ότι η νέα γενιά υπολείπεται σε φιλαναγνωσία συγκρινόμενη με τις προηγούμενες είναι το ίδιο στρεβλή όσο τα συμπεράσματα που εξάγονται από τα ετήσια γκάλοπ στην Ερμού τύπου «τι γνωρίζετε για το 1821;».

Και το σύνηθες συμπέρασμα είναι πως το σχολείο φταίει. Σαφώς το εκπαιδευτικό σύστημα έχει την ευθύνη για το μέσο μορφωτικό επίπεδο των πολιτών, ωστόσο το «κλειδί» για τη βελτίωσή του δεν είναι η επιστροφή στο παρελθόν. Οσοι μεγαλύτερης γενιάς ψέγουν το σημερινό σχολείο για ελλείμματα που εκείνοι διαπιστώνουν στους μαθητές, φοιτητές, ευρύτερα, είναι σαν να θεωρούν ότι το σχολείο στα χρόνια τους ήταν καλύτερο από σήμερα ή ακολουθούσε περισσότερο την εποχή του!

Αλλωστε, για το γεγονός ότι το ελληνικό σχολείο εμφανίζεται αμήχανο για τον τρόπο που διδάσκονται τα μαθήματα των ανθρωπιστικών επιστημών (όπως Ιστορία, Γλώσσα, Λογοτεχνία) ευθύνονται πολλοί εξ όσων κουνούν και το δάχτυλο, και όχι οι νέοι που υφίστανται την γκρίνια.

Στα νέα προγράμματα σπουδών της δευτεροβάθμιας εκπαίδευση, βάσει των οποίων θα συγγραφούν τα βιβλία από τον προσεχή Οκτώβριο, προτείνονται συνολικά 63 λογοτεχνικά κείμενα: μυθιστορήματα, διηγήματα, νουβέλες, ποιήματα, θεατρικά κείμενα. Ο κατάλογος των συγγραφέων και ποιητών περιλαμβάνει, μεταξύ άλλων, τους Αντρέα Καμιλέρι, Πηνελόπη Δέλτα, Αμος Οζ, Οσκαρ Ουάιλντ, Aντώνη Σαμαράκη, Εριχ Σόερμαν, Ερνεστ Χέμινγουεϊ, Ιάκωβο Καμπανέλλη, Φεντερίκο Γκαρθία Λόρκα, Ουίλιαμ Σαίξπηρ, Μανόλη Αναγνωστάκη, Οδυσσέα Ελύτη, Κωνσταντίνο Καβάφη, Πάμπλο Νερούδα, Τίτο Πατρίκιο, Γιάννη Ρίτσο, Γιώργο Σεφέρη, Μάτση Χατζηλαζάρου, Νίκο Θέμελη, Τενεσί Ουίλιαμς, Φραντς Κάφκα, Αντον Τσέχοφ, Νικολάι Γκόγκολ.

Η δική μου γενιά, πριν από 35 χρόνια, ελάχιστα είχε ακούσει στο σχολείο τα ονόματα αυτά, όμως αρκετοί τα συναντήσαμε από τα φοιτητικά κιόλας χρόνια.  

Οι νέοι διαβάζουν όχι αυτά που θέλουν οι μεγαλύτεροι και ούτε με τον τρόπο που το κάνουν οι γονείς και οι παππούδες τους.  

Επιλέγουν τα κείμενα στα οποία...

 

ΚΟΙΝΩΝΙΑ: Οι πολιτικές προτεραιότητες της Generation Z

 

Γράφουν οι ΔΗΜΟΣΘΕΝΗΣ ΚΟΛΛΙΑΣ* και  ΒΑΣΙΛΗΣ ΚΟΥΤΣΟΥΜΠΑΣ**

Η γενιά Ζ έχει πολιτικό σκοπό ύπαρξης. Της έχει τύχει βαρύ φορτίο – θα είναι γενιά επίλυσης προβλημάτων. Σε αυτό θα επεκταθούμε στη συνέχεια.  

Περιλαμβάνει τα άτομα που γεννήθηκαν από το 1995 έως και το 2010. Οι γενιές, βέβαια, ορίζονται τόσο από την ηλικία όσο και από το περιβάλλον τους, και εδώ είναι πολύ σημαντικό να τονίσουμε πως πρόκειται για μια, όντως, διακριτή γενιά, κάτι που οφείλεται στη συμβίωση και στην εξοικείωσή της με τον ψηφιακό κόσμο, αλλά και στην κοινή εμπειρία διαδοχικών κρίσεων.

Νομιμοποιούμαστε να κάνουμε μια πολιτική συζήτηση με όρους γενεών, επειδή πρόκειται για την πραγματικά πρώτη παγκόσμια γενιά. Είμαστε μάλλον η γενιά των όμοιων εικόνων. Από την τηλεόραση, τις ταινίες και τη μουσική έως το Διαδίκτυο, μοιραζόμαστε τις ίδιες οπτικές εμπειρίες. Προτιμάμε να επικοινωνούμε πολιτικά και προσωπικά μέσω του Ιnstagram. Είμαστε η πρώτη γενιά που μεγάλωσε αγκαλιά με τα social media, συμμετέχοντας σε μια κοινώς αποδεκτή εικονική πραγματικότητα.

Αυτή η γενιά δεν νοιάζεται τόσο για συμπαγή μπλοκ πολιτικής, όπως αυτά που προσφέρουν τα παραδοσιακά κόμματα, αλλά για επιμέρους λύσεις. 

Οι πολιτικές της προτεραιότητες;  

Τρεις: κλιματική αλλαγή, ισότητα των φύλων και μείωση των οικονομικών ανισοτήτων.  

Η πρώτη, όχι μόνο για λόγους ενσυναίσθησης, αλλά, ίσως, κυρίως γιατί είμαστε οι πρώτοι που θα τρανταχτούμε από τα αποτελέσματα της υπερθέρμανσης του πλανήτη.  

Η δεύτερη, επειδή η γενιά Ζ αξιώνει μια κοινωνία χωρίς έμφυλες διακρίσεις. 

Η τρίτη, διότι είναι ίσως το πλέον ακανθώδες ζήτημα για το μέλλον της φιλελεύθερης δημοκρατίας – η νέα γενιά θέλει μικρότερες εισοδηματικές αποστάσεις, περισσότερες ευκαιρίες και καλύτερη ποιότητα ζωής.

Πώς όμως προσεγγίζει κανείς μια γενιά που η διάρκεια συγκέντρωσής της κρατάει όσο ένα σκρολάρισμα στο Ιnstagram; Αλλά πώς προσεγγίζει και η ίδια αυτή η γενιά όλα τα παραπάνω ζητήματα που έχει θέσει ως πολιτικές προτεραιότητες; 

Η γενιά μας δεν είναι αντισυστημική. Ακολουθούμε ωστόσο μια προσέγγιση η οποία έχει χαρακτηριστικά κατά του υπάρχοντος συστήματος, όπως αυτό έχει διαμορφωθεί. Στο δικό μας λεξιλόγιο η λέξη κρίση έχει πλέον αντικατασταθεί με την πρόκληση. Δεν έχουμε βιώσει κάποια σταθερά, έτσι ώστε να μπορέσουμε να την αντιπαραβάλουμε ως κατάσταση. Αντιθέτως, βρισκόμαστε μόνιμα σε έναν διαρκή αγώνα να μετατρέψουμε αυτήν την πρόκληση σε ευκαιρία.

Η απογοήτευσή μας από τους υπάρχοντες θεσμούς αντιμετώπισης αυτών των προκλήσεων μας έχει οδηγήσει είτε στην αδιαφορία είτε στην αναζήτησή εναλλακτικών τρόπων ενασχόλησης με τα κοινά. Το μήνυμα, το οποίο δυστυχώς δεν έχει γίνει ακόμη αντιληπτό, προς τους παραδοσιακούς θεσμούς που συνήθιζαν μέχρι τώρα να αποτελούν το κύριο όχημα έκφρασης αυτών των ανησυχιών, είναι ότι έχουμε ανάγκη από ένα καλύτερο επίπεδο δημοσίου διαλόγου, περισσότερη συναίνεση και ουσιαστική αξιοκρατία.

Καθώς, λοιπόν, διεκδικούμε σταδιακά τη θέση μας στην αγορά εργασίας –και στη δημόσια συζήτηση– θα βρεθούμε κάποια στιγμή ενώπιον όσων μας έχουν απογοητεύσει και μας έχουν αποστρέψει από την παραμονή μας στην Ελλάδα, αλλά και τον δημόσιο βίο. 

Το στοίχημά μας θα είναι...

 

ΚΟΙΝΩΝΙΑ: Επάγγελμα: Επιδοτούμενος από την πολιτεία!

 

Του Κωνσταντίνου  Νικολόπουλου

Καθηγητή Οικονομικών και Κοινωνικής Πολιτικής

Τους αποκαλούσαμε άεργους και σήμερα διαμορφώνουν ένα μετρήσιμο ποσοστό που τακτικά αναφέρεται στις στατιστικές απασχόλησης και απορροφά πόρους για μέτρα περιορισμού του. Είναι μέρος της ομάδας των NEET (Not in Education, Employment, or Training) και των NLFET rate (Neither in the Labour Force nor in Education or Training). Καταγράφονται και μελετώνται συστηματικότερα εδώ και 14 χρονιά από ΟΟΣΑ, Ευρωπαϊκή Επιτροπή, Διεθνή Οργάνωση Εργασίας στατιστικές υπηρεσίες και στην Ελλάδα και από τη ΓΣΕΕ.

Το 2017 (Eurostat), η Ελλάδα είχε τον 3ο υψηλότερο δείκτη στην Ευρώπη (23%) στο ποσοστό των νέων ηλικίας 20 έως 24 ετών, οι οποίοι ούτε εργάζονται, ούτε εκπαιδεύονται, ούτε απασχολούνται, ενώ στο ηλικιακό εύρος 20-34 το ποσοστό διαμορφωνόταν σε 30,5%. Οι μοναδικές χώρες που ξεπερνούσαν την Ελλάδα ήταν η Ιταλία με 29,1% και η Ρουμανία με 23,6%.

Το πανδημικό 2021, περισσότεροι από το 17% των Ευρωπαίων μεταξύ των 20-34 ετών ανήκαν σε ΝΕΕΤ κατηγορία ώστε 1 στους 6 νέους να μην έχουν ενταχθεί στην αγορά εργασίας απέχοντας και από την πανεπιστημιακή εκπαίδευση με χειρότερα ποσοστά.

Στις ΗΠΑ το 20% των νέων, σε απόλυτο μέγεθος 3,8 εκατ., ούτε δουλεύει ούτε σπουδάζει, σύμφωνα με το Κέντρο Οικονομικής Πολιτικής και Έρευνας- ΗΠΑ, (Ιούλιος, 2021).

Στην Ελλάδα θέλει να εργαστεί, αλλά δεν αναζητά δουλειά το 22,5% των Ελλήνων (Eurostat, Ιούνιος 2022).

Σε πρώτη ματιά αναρωτιόμαστε αν η τάση είναι συγκυριακή, ανάλογα με τις διακυμάνσεις του ποσοστού απασχόλησης, ή συνιστά ομάδα του πληθυσμού που θεσμικά "εξυπηρετεί" και "εξυπηρετείται" από την κατάσταση.

Εστιάζοντας στις προηγμένες οικονομικά χώρες, στους ΝΕΕΤ και NLFET περιλαμβάνονται και ειδικές ομάδες πληθυσμού όπως Ρομά, μετανάστες, αλλά και ποσοστό του εγχωρίου εργατικού δυναμικού. Κατά άλλους, τα αυξημένα ποσοστά οφείλονται σε μια θεσμική διευκόλυνση επιδοματικής πολιτικής, ιδίως στην Ευρώπη, σε συνδυασμό με τη "μαύρη", αδήλωτη εργασία, κυρίως σε χώρες με αδυναμία ελέγχου της παράνομης απασχόλησης (κάτι που χαρακτηρίζει και την Ελλάδα, μολονότι λαμβάνονται μέτρα όπως η ψηφιοποίηση ΑΠΔ-ΗΔΙΚΑ, η ηλεκτρονική κάρτα - παρότι ήδη οι παραβιάσεις στο πρόσφατο μέτρο είναι δηλωτικές), προκειμένου να απολαμβάνουν επιδόματα.

Το ζήτημα είναι ότι στα ποσοστά αυτά, η αδήλωτη εργασία, είτε άλλης μορφής παράνομη επιχειρηματική δράση, δεν αποτελούν την πλειονότητα. Υπάρχει επομένως μέρος του εν δυνάμει ενεργού οικονομικά πληθυσμού που απλώς "στέκεται" δίχως εισόδημα, χωρίς προοπτική ευημερίας, χωρίς αναζήτηση απασχόλησης, ανεξάρτητα από τις ευκαιρίες της μεγέθυνσης του ΑΕΠ και φυσικά χωρίς φορολόγηση, εισφορές και αποταμίευση;

Μπορεί αυτό το φαινόμενο να εξελίσσεται σε θεσμό;

Εξαιρώντας την ειδική επιδοματική πολιτική στην ΕΕ, στις ΗΠΑ κ.ά. κατά την πανδημική κρίση, στη συνέχειά της ως συμβολή στο ενεργειακό πληθωριστικό κόστος και ενδεχομένως στην επερχόμενη επισιτιστική κρίση, η μορφή αυτών των free-riders επιδρά σε άσκηση άδικης κοινωνικής πολιτικής, σε άστοχες δημοσιονομικές στρατηγικές, σε υψηλή φορολογία και αίσθημα αδικίας.

Μήπως η τάση αυτή αποτελεί μια νέα κοινωνική εκδοχή;

Τον Αύγουστο του 2020, στη Γερμανία ζητήθηκε από εθελοντές να λαμβάνουν 1.200 ευρώ τον μήνα χωρίς να εργάζονται επί 3 χρόνια, χάριν ερευνητικής μελέτης του Γερμανικού Ινστιτούτου Οικονομικών Ερευνών (DIW) του Βερολίνου, καθώς επίσης και του Ινστιτούτου Μαξ Πλανκ. Υποβλήθηκαν πάνω από 2 εκατ. αιτήσεις για 122 "προνομιούχες" θέσεις "απραξίας"! Ανάλογο "πείραμα" έχει διεξαχθεί στη Φινλανδία και ημιτελώς στον Καναδά.

Την ίδια περίοδο, επίσης στη Γερμανία, το Πανεπιστήμιο Καλών Τεχνών του Αμβούργου ανακοίνωσε τρεις υποτροφίες ύψους 1.600 ευρώ, ως "υποτροφίες απραξίας", απευθυνόμενο σε φοιτητές αρκεί να βρίσκονται σε "ενεργητική αδράνεια".

Κοιτάζοντας στην αγορά προϊόντων (2020), η Nike σχεδίασε και παρουσίασε "αντιαθλητικό παπούτσι" για όσους χαλαρώνουν χωρίς να κάνουν τίποτα!

Τα παραπάνω είναι ενδεικτικά.

Ο επιδοτούμενος πληθυσμός ταιριάζει σε μια κουλτούρα ανισοτήτων; Είναι ηλικιακό χαρακτηριστικό καθώς αφορά την γενιά Ζ και όσους ανήκουν στα απόνερα της Υ;

Αναφερόμενοι σε δυτικότροπες και ανεπτυγμένες οικονομίες (όχι σε χώρες και κοινωνίες που αδυνατούν λόγω απόλυτης φτώχειας, ούτε στη φυσιογνωμία της Άπω Ανατολής με τα ακραία φαινόμενα τύπου "Karoshi", "guolaosi", στον αντίποδα), οι ειδικοί εστιάζουν στο "μπορώ/ικανότητα" εξού και επικεντρώνονται σε προγράμματα κατάρτισης και στο εκπαιδευτικό σύστημα. Όμως τι συμβαίνει με το "Θέλω/βούληση" και την επιλογή των ατόμων; Τι διαμόρφωσε την κουλτούρα του "απέχω από το εργατικό δυναμικό" μολονότι είμαι ικανός και επιζητώ τη συμπαράσταση της πολιτείας;

Η κουλτούρα της απραξίας: Υφίσταται όντως η τάξη των σε διάρκεια επιδοτούμενων, που δημιουργεί δικαίωμα χωρίς υποχρέωση; 

Είναι θέμα περιορισμού της διανομής του πλούτου; 

Είναι...